Kinderen
alle pijlers
Kind en nog nooit zo veel ruzie gehad
woensdag 29 september 2010 om 14:03
Hallo allemaal,
Ok, we zijn allebei dodelijk vermoeid zo langzamerhand en op van het slaaptekort... Maar wat gebeurt er met ons?? Ik heb nog nooit zo veel ruzie gehad met mijn vriend als in de afgelopen periode (wij hebben een dochtertje van 2 en een baby'tje van 2 maanden nu)! echt om alles en niks. En amper tijd om het uit te praten: want hij druk met zijn werk, 's avonds eten en kind 1 naar bed en opruimen en daarna zelf slapen. Zucht. Herkenning??
Moet er wel bij zeggen dat ik mezelf snel zielig vind de laatste tijd (want klotezwangerschap/bevalling/rottige kraamtijd meegemaakt en hoop eigenlijk op een beetje vertroeteld te worden. Wat niet gebeurt. De tranen zitten hier tamelijk hoog. Hoe doen jullie dit?
Ok, we zijn allebei dodelijk vermoeid zo langzamerhand en op van het slaaptekort... Maar wat gebeurt er met ons?? Ik heb nog nooit zo veel ruzie gehad met mijn vriend als in de afgelopen periode (wij hebben een dochtertje van 2 en een baby'tje van 2 maanden nu)! echt om alles en niks. En amper tijd om het uit te praten: want hij druk met zijn werk, 's avonds eten en kind 1 naar bed en opruimen en daarna zelf slapen. Zucht. Herkenning??
Moet er wel bij zeggen dat ik mezelf snel zielig vind de laatste tijd (want klotezwangerschap/bevalling/rottige kraamtijd meegemaakt en hoop eigenlijk op een beetje vertroeteld te worden. Wat niet gebeurt. De tranen zitten hier tamelijk hoog. Hoe doen jullie dit?
donderdag 30 september 2010 om 08:40
quote:Whiskers schreef op 29 september 2010 @ 22:33:
Tegen 21.30 kwam ik thuis.
Ik stond beneden in het trappenhuis al te luisteren of ik haar hoorde brullen.
Niks.
Kom ik binnen, stil.
Loop de woonkamer binnen, zitten ze beide op de bank babytv te kijken!
Ik zeg: wat is dat nou?
Ze moet slapen!
Vriend: uhm, ja maar ze wilde niet.
Echt, als ik er niet ben loopt alles in de soep!
Ik meng me ook maar even in de discussie want ik herken veel hier. Maar wel een vraagje aan Whiskers: meen je dat serieus, dat "alles in de soep loopt" als je er niet bent? Ok, kind hoort om 21.30 op bed te liggen. Maar ze gaat toch niet dood van een avondje wat later naar bed? Zo te horen hadden je vriend en dochter het heel gezellig samen!
Ik denk dat vrouwen in het algemeen (en misschien degenen op dit topic in het bijzonder ) echt wat meer moeten loslaten. Want 10 maanden nauwelijks iets alleen kunnen doen omdat je vriend niet alleen kan zijn met de kleine (en dan gaat het nog maar om 1 kind!) is toch niet gezond? Wanneer kan hij het wel?
Tegen 21.30 kwam ik thuis.
Ik stond beneden in het trappenhuis al te luisteren of ik haar hoorde brullen.
Niks.
Kom ik binnen, stil.
Loop de woonkamer binnen, zitten ze beide op de bank babytv te kijken!
Ik zeg: wat is dat nou?
Ze moet slapen!
Vriend: uhm, ja maar ze wilde niet.
Echt, als ik er niet ben loopt alles in de soep!
Ik meng me ook maar even in de discussie want ik herken veel hier. Maar wel een vraagje aan Whiskers: meen je dat serieus, dat "alles in de soep loopt" als je er niet bent? Ok, kind hoort om 21.30 op bed te liggen. Maar ze gaat toch niet dood van een avondje wat later naar bed? Zo te horen hadden je vriend en dochter het heel gezellig samen!
Ik denk dat vrouwen in het algemeen (en misschien degenen op dit topic in het bijzonder ) echt wat meer moeten loslaten. Want 10 maanden nauwelijks iets alleen kunnen doen omdat je vriend niet alleen kan zijn met de kleine (en dan gaat het nog maar om 1 kind!) is toch niet gezond? Wanneer kan hij het wel?
donderdag 30 september 2010 om 08:46
quote:Lilla schreef op 29 september 2010 @ 21:52:
is het niet zo dat sommige kindjes de fles niet zo zeer niet willen, maar gewoon echt de techniek niet snappen? En dus gewoon niet kúnnen drinken uit een fles? Hoe dan ook, lijkt me heel erg rot!
Een vriendin van me ging met 4 maanden gekolfde melk verdikken met rijstebloem, haar baby kreeg het dan van een lepeltje. Dat lukte bij haar hardnekkige flesweigeraartje goed, al is het natuurlijk een heidens karwei...
Rijstebloem: ckeck, lepeltje: check. Meneertje heeft wel uit een fles gedronken, dus hij weet wel hoe het moet.
Ach, geef hem eens ongelijk. Als je elke dag een lekkere warme, precies op temperatuur zijnde en vertrouwd ruikende "speen" aangeboden krijgt, en ineens is dat een hard, koud, plastic ding, tja, dat zou ik ook niet leuk vinden.
Overigens ook al de speen in mijn beha gehad voor het voeden. Echt ALLES al geprobeerd.
Arc, dank je, weet het dat het voorbij gaat. Hou ik me ook maar aan vast . Als hij twaalf is, wil hij vast niet meer, haha!
is het niet zo dat sommige kindjes de fles niet zo zeer niet willen, maar gewoon echt de techniek niet snappen? En dus gewoon niet kúnnen drinken uit een fles? Hoe dan ook, lijkt me heel erg rot!
Een vriendin van me ging met 4 maanden gekolfde melk verdikken met rijstebloem, haar baby kreeg het dan van een lepeltje. Dat lukte bij haar hardnekkige flesweigeraartje goed, al is het natuurlijk een heidens karwei...
Rijstebloem: ckeck, lepeltje: check. Meneertje heeft wel uit een fles gedronken, dus hij weet wel hoe het moet.
Ach, geef hem eens ongelijk. Als je elke dag een lekkere warme, precies op temperatuur zijnde en vertrouwd ruikende "speen" aangeboden krijgt, en ineens is dat een hard, koud, plastic ding, tja, dat zou ik ook niet leuk vinden.
Overigens ook al de speen in mijn beha gehad voor het voeden. Echt ALLES al geprobeerd.
Arc, dank je, weet het dat het voorbij gaat. Hou ik me ook maar aan vast . Als hij twaalf is, wil hij vast niet meer, haha!
donderdag 30 september 2010 om 08:47
Elska, geen idee wanneer hij het wel kan!
Zelfs als ik thuis ben komt hij om de haverklap aan mij vragen wat hij moet doen.
Ik ben na de bevalling met een vriendin naar de bios geweest, in de pauze belde ik even om te vragen hoe het ging, en wat dacht je?
Ik heb de tweede helft van Alice in wonderland nooit gezien!
Ik word gewoon echt zenuwachtig van zijn houding hoor.
Ik denk dat hij het best wel weet en kan, maar hij is zo onzeker als het over dochter gaat.
En natuurlijk overleefd ze een dagje met hem wel, maar overleeft hij een dagje met haar?
Ik weet ook dat mijn regime naar de mallemoeren gaat bij hem en dat boeit me ook nog niet eens, maar dat onzekere...
Zelfs als ik thuis ben komt hij om de haverklap aan mij vragen wat hij moet doen.
Ik ben na de bevalling met een vriendin naar de bios geweest, in de pauze belde ik even om te vragen hoe het ging, en wat dacht je?
Ik heb de tweede helft van Alice in wonderland nooit gezien!
Ik word gewoon echt zenuwachtig van zijn houding hoor.
Ik denk dat hij het best wel weet en kan, maar hij is zo onzeker als het over dochter gaat.
En natuurlijk overleefd ze een dagje met hem wel, maar overleeft hij een dagje met haar?
Ik weet ook dat mijn regime naar de mallemoeren gaat bij hem en dat boeit me ook nog niet eens, maar dat onzekere...
donderdag 30 september 2010 om 08:48
quote:Kastanjez schreef op 30 september 2010 @ 08:36:
Ik wíl helemaal geen controlfreak zijn namelijk, en als mijn mijn man straks vindt dat baby 's avonds nog tv moet kijken, dan kan ik het zijn zaak laten als ik weet dat hij ook voor de consequenties (wakker blijven, huilen, niet willen eten, weet ik het) opdraait.
Ja, zo begon ik ook, ik was vast van plan om alles wat vriend met de baby doet prima te vinden, zolang er geen levensgevaar ontstond. Toch trapte ik erin, en werd ik voor het eerst in mijn leven een controlfreak... Tja, was ik de hele dag bezig geweest, had ik met veel zweet en tranen eindelijk ontdekt dat ze met methode A t/m Y alleen maar ging krijsen, maar dat methode Z wel werkte. Dan kwam mijn vriend thuis, ging hij vrolijk methode A uitproberen. Logisch, hij had nog geen kans gehad. Maar om dan niks te zeggen en alles te laten gebeuren... lukte mij niet.
Maar... dat was het begin, ik had weliswaar een voorsprong in de zorg, maar vriend heeft dat echt wel ingehaald.
Ik wíl helemaal geen controlfreak zijn namelijk, en als mijn mijn man straks vindt dat baby 's avonds nog tv moet kijken, dan kan ik het zijn zaak laten als ik weet dat hij ook voor de consequenties (wakker blijven, huilen, niet willen eten, weet ik het) opdraait.
Ja, zo begon ik ook, ik was vast van plan om alles wat vriend met de baby doet prima te vinden, zolang er geen levensgevaar ontstond. Toch trapte ik erin, en werd ik voor het eerst in mijn leven een controlfreak... Tja, was ik de hele dag bezig geweest, had ik met veel zweet en tranen eindelijk ontdekt dat ze met methode A t/m Y alleen maar ging krijsen, maar dat methode Z wel werkte. Dan kwam mijn vriend thuis, ging hij vrolijk methode A uitproberen. Logisch, hij had nog geen kans gehad. Maar om dan niks te zeggen en alles te laten gebeuren... lukte mij niet.
Maar... dat was het begin, ik had weliswaar een voorsprong in de zorg, maar vriend heeft dat echt wel ingehaald.
donderdag 30 september 2010 om 08:52
Elska, je hebt misschien wel gelijk, en hier is zo'n situatie nog lang niet aan de orde als die van Whiskers maar:
-Mijn idee is dat mannen wel heul erg snel "opgeven" en makkelijk zijn, althans, ik hoor dit vaker in mijn omgeving.
En mijn man heeft de kleine ook wel eens naar bed gebracht, lukte het 1,2,3 niet en hup, nam hij hem weer mee naar beneden.
Ik zei daar niets van maar dacht dan wel, als je ff doorgezet had, had ie nu geslapen...
- Ik ook bang zou zijn in zo'n situatie dat kindlief dat heel snel gewoon gaat vinden en dan helemaal niet meer zou slapen. Mannen denken vaak niet op de lange termijn. Wij wel...
-Mijn idee is dat mannen wel heul erg snel "opgeven" en makkelijk zijn, althans, ik hoor dit vaker in mijn omgeving.
En mijn man heeft de kleine ook wel eens naar bed gebracht, lukte het 1,2,3 niet en hup, nam hij hem weer mee naar beneden.
Ik zei daar niets van maar dacht dan wel, als je ff doorgezet had, had ie nu geslapen...
- Ik ook bang zou zijn in zo'n situatie dat kindlief dat heel snel gewoon gaat vinden en dan helemaal niet meer zou slapen. Mannen denken vaak niet op de lange termijn. Wij wel...
donderdag 30 september 2010 om 08:57
Rocky, idd, dat merk ik ook.
Dus laatst toen ze voor de tv zaten.
Het gemak waarmee hij zei dat ze niet wilde slapen, tja, dat vond ik op dat moment niet zo grappig hoor.
Ik heb al zoveel moeite om haar in bed te krijgen en hij plukt haar er zo weer uit.
Maar goed, als ik in Januari weer ga werken zal hij wel moeten natuurlijk.
En ik ook.
Dus laatst toen ze voor de tv zaten.
Het gemak waarmee hij zei dat ze niet wilde slapen, tja, dat vond ik op dat moment niet zo grappig hoor.
Ik heb al zoveel moeite om haar in bed te krijgen en hij plukt haar er zo weer uit.
Maar goed, als ik in Januari weer ga werken zal hij wel moeten natuurlijk.
En ik ook.
donderdag 30 september 2010 om 09:10
quote:Whiskers schreef op 30 september 2010 @ 08:47:
Ik ben na de bevalling met een vriendin naar de bios geweest, in de pauze belde ik even om te vragen hoe het ging, en wat dacht je?
Ik heb de tweede helft van Alice in wonderland nooit gezien!
Je moet dan eigenlijk ook niet bellen! Want dan zit je in gedachten op twee plekken tegelijk: de bioscoop en thuis bij je kind... Het doel (er even lekker uit zijn) bereik je dan niet, daarnaast draagt het bellen misschien zelfs bij aan de onzekerheid van je man.
Ik kan me voorstellen dat zijn onzekerheid het voor jou moeilijker maakt, maar als hij de kans niet krijgt om zelf "aan te modderen" dan komt hij nooit over die onzekerheid heen. Ja, het is allemaal makkelijk gezegd voor mij, maar ook ik heb twee kleintjes en ik merk dat mijn man het weliswaar anders aanpakt dan ik zou doen, maar dat de kinderen daar absoluut niet onder lijden.
Ik ben na de bevalling met een vriendin naar de bios geweest, in de pauze belde ik even om te vragen hoe het ging, en wat dacht je?
Ik heb de tweede helft van Alice in wonderland nooit gezien!
Je moet dan eigenlijk ook niet bellen! Want dan zit je in gedachten op twee plekken tegelijk: de bioscoop en thuis bij je kind... Het doel (er even lekker uit zijn) bereik je dan niet, daarnaast draagt het bellen misschien zelfs bij aan de onzekerheid van je man.
Ik kan me voorstellen dat zijn onzekerheid het voor jou moeilijker maakt, maar als hij de kans niet krijgt om zelf "aan te modderen" dan komt hij nooit over die onzekerheid heen. Ja, het is allemaal makkelijk gezegd voor mij, maar ook ik heb twee kleintjes en ik merk dat mijn man het weliswaar anders aanpakt dan ik zou doen, maar dat de kinderen daar absoluut niet onder lijden.
donderdag 30 september 2010 om 09:22
Ik heb denk ik ook makkelijk praten, want ik heb een echte "zorgman" die het heerlijk vind om voor zijn kinderen te zorgen (ook voor de baby gelukkig) en mij heel veel uit handen neemt (en dan nog ben ik af en toe een controlefreak die denkt dat ze het beter weet hoor...). In mijn omgeving zie ik ook wel mannen die er een stuk meer moeite mee hebben met als gevolg dat die vrouwen het ook niet kunne loslaten.. en dan kom je in zo'n neerwaartse spiraal terecht volgens mij!
En ergens kan ik het nog wel begrijpen dat mannen moeite hebben met kleine babies (heb ik ook ) maar als ze een maand of 9, 10 zijn, dan is dat hele kleine er toch echt wel vanaf...
En ergens kan ik het nog wel begrijpen dat mannen moeite hebben met kleine babies (heb ik ook ) maar als ze een maand of 9, 10 zijn, dan is dat hele kleine er toch echt wel vanaf...
donderdag 30 september 2010 om 09:26
Was ook stom om te bellen.
Doe ik ook niet weer hoor!
Als ik nu weg ga zeg ik altijd dat hij niet mag bellen als het geen noodgeval is.
Verder zoekt hij het maar uit.
Alleen dus dat 's avonds weg gaan daar moet ik nog aan werken.
Het moet natuurlijk niet zo zijn dat hij gezellig met haar gaat doen en ik bij thuiskomst met een overprikkeld kind zit.
donderdag 30 september 2010 om 09:26
quote:rocky2008 schreef op 30 september 2010 @ 08:52:
Elska, je hebt misschien wel gelijk, en hier is zo'n situatie nog lang niet aan de orde als die van Whiskers maar:
-Mijn idee is dat mannen wel heul erg snel "opgeven" en makkelijk zijn, althans, ik hoor dit vaker in mijn omgeving.
En mijn man heeft de kleine ook wel eens naar bed gebracht, lukte het 1,2,3 niet en hup, nam hij hem weer mee naar beneden.
Ik zei daar niets van maar dacht dan wel, als je ff doorgezet had, had ie nu geslapen...
- Ik ook bang zou zijn in zo'n situatie dat kindlief dat heel snel gewoon gaat vinden en dan helemaal niet meer zou slapen. Mannen denken vaak niet op de lange termijn. Wij wel...
Dan moet je daar gewoon wel wat van zeggen en kind en vriend terug naar boven sturen! Ik zeg hier regelmatig een dagje/avondje (zelfs als ik gewoon thuis ben): hij is nu van jou, dus zoek het maar lekker uit. (ik geef flesvoeding, maar zelfs met de borst moet het mogelijk zijn om behalve de voeding niets zelf te doen). Al vanaf de kraamweek is het eigenlijk zo gegaan dat ik af en toe helemaal niets doe met de baby en mijn vriend het zelf opknapt. Gaat prima!
Maar om terug te komen op het topic: na onze eerste werd onze band alleen maar hechter. Zij was een hele makkelijke baby en we gingen door haar komst alleen maar meer van elkaar houden. En toen kwam na 2 jaar nummer 2 die niet zo makkelijk is... en hebben wij ineens ook meer ruzie dan ooit! Ik had de impact van een tweede kindje ook echt onderschat.
Elska, je hebt misschien wel gelijk, en hier is zo'n situatie nog lang niet aan de orde als die van Whiskers maar:
-Mijn idee is dat mannen wel heul erg snel "opgeven" en makkelijk zijn, althans, ik hoor dit vaker in mijn omgeving.
En mijn man heeft de kleine ook wel eens naar bed gebracht, lukte het 1,2,3 niet en hup, nam hij hem weer mee naar beneden.
Ik zei daar niets van maar dacht dan wel, als je ff doorgezet had, had ie nu geslapen...
- Ik ook bang zou zijn in zo'n situatie dat kindlief dat heel snel gewoon gaat vinden en dan helemaal niet meer zou slapen. Mannen denken vaak niet op de lange termijn. Wij wel...
Dan moet je daar gewoon wel wat van zeggen en kind en vriend terug naar boven sturen! Ik zeg hier regelmatig een dagje/avondje (zelfs als ik gewoon thuis ben): hij is nu van jou, dus zoek het maar lekker uit. (ik geef flesvoeding, maar zelfs met de borst moet het mogelijk zijn om behalve de voeding niets zelf te doen). Al vanaf de kraamweek is het eigenlijk zo gegaan dat ik af en toe helemaal niets doe met de baby en mijn vriend het zelf opknapt. Gaat prima!
Maar om terug te komen op het topic: na onze eerste werd onze band alleen maar hechter. Zij was een hele makkelijke baby en we gingen door haar komst alleen maar meer van elkaar houden. En toen kwam na 2 jaar nummer 2 die niet zo makkelijk is... en hebben wij ineens ook meer ruzie dan ooit! Ik had de impact van een tweede kindje ook echt onderschat.
donderdag 30 september 2010 om 09:29
quote:Whiskers schreef op 30 september 2010 @ 08:40:
Kastanjez, zo praatte ik tijdens de zwangerschap ook hoor.
En kijk wat er nu van mij terecht is gekomen.
Controlfreak dat ik ben!
Ja, maar ik denk dus (en onder het voorbehoud dat ik nú nog geen kind heb en nog niet zó'n last van mijn hormonen! ) dat je daar zelf écht wel de hand in hebt. Daarom dus hém een tijd alleen laten met het kind en gewoon 100x tegen jezelf zeggen 'hij kan het ook, hij heeft alleen minder ervaring, kind wordt er zeker niet slechter van' enzovoort.
Toch?
Kastanjez, zo praatte ik tijdens de zwangerschap ook hoor.
En kijk wat er nu van mij terecht is gekomen.
Controlfreak dat ik ben!
Ja, maar ik denk dus (en onder het voorbehoud dat ik nú nog geen kind heb en nog niet zó'n last van mijn hormonen! ) dat je daar zelf écht wel de hand in hebt. Daarom dus hém een tijd alleen laten met het kind en gewoon 100x tegen jezelf zeggen 'hij kan het ook, hij heeft alleen minder ervaring, kind wordt er zeker niet slechter van' enzovoort.
Toch?
donderdag 30 september 2010 om 09:29
donderdag 30 september 2010 om 09:34
Wij praten over een maandje of 8 even verder.
Nee grapje hoor.
Ik weet ook niet waar het mis is gegaan hoor.
Vriend heeft de eerste twee weken na haar geboorte alles alleen moeten doen behalve het voeden.
Toen ging dat ook goed.
Misschien heeft het idd te maken met het feit dat hij weer ging werken na twee weken en ik niet.
Vanaf dat moment zorgde ik voor de baby want hij werkte.
En zo is dat gebleven.
Ik heb twee banen.
De baby 24/7 en het huishouden.
Zijn taken zijn de vaatwasser en de katten.
En nog vind hij dat 'ie teveel moet doen.
Vinden jullie dat ook?
donderdag 30 september 2010 om 09:35
quote:Whiskers schreef op 30 september 2010 @ 09:26:
Was ook stom om te bellen.
Doe ik ook niet weer hoor!
Als ik nu weg ga zeg ik altijd dat hij niet mag bellen als het geen noodgeval is.
Verder zoekt hij het maar uit.
Alleen dus dat 's avonds weg gaan daar moet ik nog aan werken.
Het moet natuurlijk niet zo zijn dat hij gezellig met haar gaat doen en ik bij thuiskomst met een overprikkeld kind zit.Volgens mij zit hem hier dan de crux dat je dat dan dus ook gewoon bij hem moet laten. Dus naar bed gaan, en vriend zoekt maar uit hoe hij het oplost. Dat is toch de enige manier dat iemand gaat begrijpen waarom je je kind een bepaald ritme aanleert of bepaalde bedrituelen aanhoudt?
Was ook stom om te bellen.
Doe ik ook niet weer hoor!
Als ik nu weg ga zeg ik altijd dat hij niet mag bellen als het geen noodgeval is.
Verder zoekt hij het maar uit.
Alleen dus dat 's avonds weg gaan daar moet ik nog aan werken.
Het moet natuurlijk niet zo zijn dat hij gezellig met haar gaat doen en ik bij thuiskomst met een overprikkeld kind zit.Volgens mij zit hem hier dan de crux dat je dat dan dus ook gewoon bij hem moet laten. Dus naar bed gaan, en vriend zoekt maar uit hoe hij het oplost. Dat is toch de enige manier dat iemand gaat begrijpen waarom je je kind een bepaald ritme aanleert of bepaalde bedrituelen aanhoudt?
donderdag 30 september 2010 om 09:42
Ik had me ook heilig voorgenomen om het zus en zo te doen..................
Tja, en dan krijg je een tweeling waarvan de een dysmatuur is en de ander ernstig ziek. Daar gaan je plannen en je idealen!
Wij hebben alles behalve een leuke kraam en babytijd gehad.
Géén ruzie gemaakt maar wel allebei lamgeslagen door verdriet (zoon zou komen te overlijden) en door alle drukte rondom beide geen tijd genomen om goed te praten over wat er gebeurde in ons leven. En ja, alle aandacht ging naar mij en vooral zoon uit, man werd voor het gemak vaak overgeslagen als er gevraagd werd hoe het ging bij ons thuis.
En toen stortte man bijna in. Hij heeft 3 weken thuis gezeten en dat deed me wel beseffen dat we hier samen in stonden!
We zijn weer gaan praten en dingen met elkaar gaan doen.
Met de tweeling gaat het nu erg goed. Zoon zijn diagnose is bijgesteld en hij gaat niet overlijden aan zijn ziekte, al zullen we nog genoeg op ons pad krijgen.
Onze situatie verschilt gelukkig wel van de meeste andere verse ouders. Maar het sleutelwoord is praten! En aandacht aan elkaar blijven geven!!
Tweeling is nu bijna een jaar en man is absoluut geen voorbeeldpapa. Maar dat hoeft ook niet! Als ik thuis kom van mijn werk en hij had zijn papa-dag, en de kleding zit schots en scheef, de snoetjes zijn groezelig, het huis is nou niet echt netjes te noemen, dan denk ik "ach, er zitten hier 2 hele blije en tevreden kindjes bij papa, daar gaat het om".
Tja, en dan krijg je een tweeling waarvan de een dysmatuur is en de ander ernstig ziek. Daar gaan je plannen en je idealen!
Wij hebben alles behalve een leuke kraam en babytijd gehad.
Géén ruzie gemaakt maar wel allebei lamgeslagen door verdriet (zoon zou komen te overlijden) en door alle drukte rondom beide geen tijd genomen om goed te praten over wat er gebeurde in ons leven. En ja, alle aandacht ging naar mij en vooral zoon uit, man werd voor het gemak vaak overgeslagen als er gevraagd werd hoe het ging bij ons thuis.
En toen stortte man bijna in. Hij heeft 3 weken thuis gezeten en dat deed me wel beseffen dat we hier samen in stonden!
We zijn weer gaan praten en dingen met elkaar gaan doen.
Met de tweeling gaat het nu erg goed. Zoon zijn diagnose is bijgesteld en hij gaat niet overlijden aan zijn ziekte, al zullen we nog genoeg op ons pad krijgen.
Onze situatie verschilt gelukkig wel van de meeste andere verse ouders. Maar het sleutelwoord is praten! En aandacht aan elkaar blijven geven!!
Tweeling is nu bijna een jaar en man is absoluut geen voorbeeldpapa. Maar dat hoeft ook niet! Als ik thuis kom van mijn werk en hij had zijn papa-dag, en de kleding zit schots en scheef, de snoetjes zijn groezelig, het huis is nou niet echt netjes te noemen, dan denk ik "ach, er zitten hier 2 hele blije en tevreden kindjes bij papa, daar gaat het om".
donderdag 30 september 2010 om 09:47
donderdag 30 september 2010 om 09:50
quote:Whiskers schreef op 30 september 2010 @ 09:34:
Wij praten over een maandje of 8 even verder.
Nee grapje hoor.
Ik weet ook niet waar het mis is gegaan hoor.
Vriend heeft de eerste twee weken na haar geboorte alles alleen moeten doen behalve het voeden.
Toen ging dat ook goed.
Misschien heeft het idd te maken met het feit dat hij weer ging werken na twee weken en ik niet.
Vanaf dat moment zorgde ik voor de baby want hij werkte.
En zo is dat gebleven.
Ik heb twee banen.
De baby 24/7 en het huishouden.
Zijn taken zijn de vaatwasser en de katten.
En nog vind hij dat 'ie teveel moet doen.
Vinden jullie dat ook?
Recht uit mijn hartje: Nee, dat vind ik niet!
klinkt als net zo één als ik thuis heb.
De omschrijving laat ik maar even achterwege
.
Zelfde situatie hier dus.
Ze vinden: IK werk, dus IK ben moe, en Ik heb recht op ontspanning.
Jij zit immers "lekker" thuis en "kan doen wat je wilt".
Ook kan jij "lekker blijven liggen" als zijn wekker gaat.
Echt, zo is het tegen mij gezegd!
Vaak is dit geen onwil maar echt onbegrip.
Ze hebben GEEN idee hoe zwaar het is, 24 uur per dag zorgen.
Man, verlang ik naar de dag dat ik echt eens een weekend weg kan, en kan zeggen, zoek het maar uit.
Een hoop mannen ( ok ik ben erg generaliserend bezig, ze zijn niet allemaal zo maar een hoop wel) vergeten ook snel.
Dus die van jou zit nu in een nieuw patroon en is allang vergeten hoe het eerst ging.
Zaak weer een nieuw, beter patroon voor jou te creëren waar hij ook weer aan went.
Wij praten over een maandje of 8 even verder.
Nee grapje hoor.
Ik weet ook niet waar het mis is gegaan hoor.
Vriend heeft de eerste twee weken na haar geboorte alles alleen moeten doen behalve het voeden.
Toen ging dat ook goed.
Misschien heeft het idd te maken met het feit dat hij weer ging werken na twee weken en ik niet.
Vanaf dat moment zorgde ik voor de baby want hij werkte.
En zo is dat gebleven.
Ik heb twee banen.
De baby 24/7 en het huishouden.
Zijn taken zijn de vaatwasser en de katten.
En nog vind hij dat 'ie teveel moet doen.
Vinden jullie dat ook?
Recht uit mijn hartje: Nee, dat vind ik niet!
klinkt als net zo één als ik thuis heb.
De omschrijving laat ik maar even achterwege
.Zelfde situatie hier dus.
Ze vinden: IK werk, dus IK ben moe, en Ik heb recht op ontspanning.
Jij zit immers "lekker" thuis en "kan doen wat je wilt".
Ook kan jij "lekker blijven liggen" als zijn wekker gaat.
Echt, zo is het tegen mij gezegd!
Vaak is dit geen onwil maar echt onbegrip.
Ze hebben GEEN idee hoe zwaar het is, 24 uur per dag zorgen.
Man, verlang ik naar de dag dat ik echt eens een weekend weg kan, en kan zeggen, zoek het maar uit.
Een hoop mannen ( ok ik ben erg generaliserend bezig, ze zijn niet allemaal zo maar een hoop wel) vergeten ook snel.
Dus die van jou zit nu in een nieuw patroon en is allang vergeten hoe het eerst ging.
Zaak weer een nieuw, beter patroon voor jou te creëren waar hij ook weer aan went.
donderdag 30 september 2010 om 09:52
quote:peggysue2 schreef op 30 september 2010 @ 09:42:
Tweeling is nu bijna een jaar en man is absoluut geen voorbeeldpapa. Maar dat hoeft ook niet! Als ik thuis kom van mijn werk en hij had zijn papa-dag, en de kleding zit schots en scheef, de snoetjes zijn groezelig, het huis is nou niet echt netjes te noemen, dan denk ik "ach, er zitten hier 2 hele blije en tevreden kindjes bij papa, daar gaat het om".
Helemaal mee eens! Zo gaat het hier vaak ook (en niet alleen als mijn man bij de kinderen is geweest, ook hij komt wel eens in een dergelijke situatie thuis als ik een hectische thuisdag heb gehad met de meisjes)
Wel een heftig verhaal Peggysue, goed om te lezen dat het nu beter gaat met jullie tweeling.
Ik probeer zo weinig mogelijk commentaar te geven op de manier waarop mijn man dingen doet met de kinderen. Soms leer ik zelfs van zijn manier van doen. En als ik echt denk dat hij dingen handiger zou kunnen aanpakken, breng ik het voorzichtig. Ik doe dan een suggestie en geef een voorbeeld van een situatie waarin ik het succesvol op mijn manier heb aangepakt. Het is dan verder aan hem of hij er wat mee doet. Zo niet, tja, dan heb ik dat te accepteren. De gevolgen liggen dan inderdaad bij hem, bijvoorbeeld een overgeprikkeld kind weer tot rust brengen.
Dingen als kleding bemoei ik me totaal niet mee. Ik koop hier alle kleding en zorg dat de juiste maten in de kast liggen, maar als hij een ongelukkige combinatie maakt dan sluit ik mijn ogen daarvoor, ook als de kinderen naar het kdv gaan.
Tweeling is nu bijna een jaar en man is absoluut geen voorbeeldpapa. Maar dat hoeft ook niet! Als ik thuis kom van mijn werk en hij had zijn papa-dag, en de kleding zit schots en scheef, de snoetjes zijn groezelig, het huis is nou niet echt netjes te noemen, dan denk ik "ach, er zitten hier 2 hele blije en tevreden kindjes bij papa, daar gaat het om".
Helemaal mee eens! Zo gaat het hier vaak ook (en niet alleen als mijn man bij de kinderen is geweest, ook hij komt wel eens in een dergelijke situatie thuis als ik een hectische thuisdag heb gehad met de meisjes)
Wel een heftig verhaal Peggysue, goed om te lezen dat het nu beter gaat met jullie tweeling.
Ik probeer zo weinig mogelijk commentaar te geven op de manier waarop mijn man dingen doet met de kinderen. Soms leer ik zelfs van zijn manier van doen. En als ik echt denk dat hij dingen handiger zou kunnen aanpakken, breng ik het voorzichtig. Ik doe dan een suggestie en geef een voorbeeld van een situatie waarin ik het succesvol op mijn manier heb aangepakt. Het is dan verder aan hem of hij er wat mee doet. Zo niet, tja, dan heb ik dat te accepteren. De gevolgen liggen dan inderdaad bij hem, bijvoorbeeld een overgeprikkeld kind weer tot rust brengen.
Dingen als kleding bemoei ik me totaal niet mee. Ik koop hier alle kleding en zorg dat de juiste maten in de kast liggen, maar als hij een ongelukkige combinatie maakt dan sluit ik mijn ogen daarvoor, ook als de kinderen naar het kdv gaan.
donderdag 30 september 2010 om 09:54
Gaat nog lastig worden om dat te veranderen.
Ik ga in Januari weer werken en zoals het er nu naar uitziet gaat het zo:
ik doe de nachtvoedingen ed, ga werken, kom thuis en ga voor de baby zorgen, als baby in bed ligt doe ik nog wat huishouden en dan ga ik naar bed en begint het opnieuw.
Ik denk dat ik voorlopig nog maar thuis blijf!
Ik ga in Januari weer werken en zoals het er nu naar uitziet gaat het zo:
ik doe de nachtvoedingen ed, ga werken, kom thuis en ga voor de baby zorgen, als baby in bed ligt doe ik nog wat huishouden en dan ga ik naar bed en begint het opnieuw.
Ik denk dat ik voorlopig nog maar thuis blijf!
donderdag 30 september 2010 om 09:57
quote:Whiskers schreef op 30 september 2010 @ 09:34:
Vanaf dat moment zorgde ik voor de baby want hij werkte.
En zo is dat gebleven.
Ik heb twee banen.
De baby 24/7 en het huishouden.
Zijn taken zijn de vaatwasser en de katten.
En nog vind hij dat 'ie teveel moet doen.
Vinden jullie dat ook?
Tja, ik vind elke verdeling prima als beide partners er tevreden mee zijn, maar aangezien jij dat niet bent...
Ik vind niet dat hij te veel moet doen, maar dat hij te weinig doet. Zeker als jij ook werkt.
Mijn man en ik verdelen werk, zorg en huishouden echt 50/50. Daar hebben we voor gekozen en dat werkt prima voor ons. Ik zou persoonlijk grote bezwaren hebben tegen een verdeling zoals jij hier beschrijft.
Vanaf dat moment zorgde ik voor de baby want hij werkte.
En zo is dat gebleven.
Ik heb twee banen.
De baby 24/7 en het huishouden.
Zijn taken zijn de vaatwasser en de katten.
En nog vind hij dat 'ie teveel moet doen.
Vinden jullie dat ook?
Tja, ik vind elke verdeling prima als beide partners er tevreden mee zijn, maar aangezien jij dat niet bent...
Ik vind niet dat hij te veel moet doen, maar dat hij te weinig doet. Zeker als jij ook werkt.
Mijn man en ik verdelen werk, zorg en huishouden echt 50/50. Daar hebben we voor gekozen en dat werkt prima voor ons. Ik zou persoonlijk grote bezwaren hebben tegen een verdeling zoals jij hier beschrijft.
donderdag 30 september 2010 om 10:01
Hm.
Stel ik werk in Januari op de dagen dat hij thuis is.
Wat zou dan wel eerlijk zijn?
Het zou dan denk ik al schelen wanneer hij er 's nachts uit gaat.
Maar het huishouden dan?
Moet hij dan gewoonn de dingen doen die ik normaal ook doe?
Of minder?
Ik zal het er eens met hem over hebben.
Ben wel benieuwd hoe hij het zelf had gedacht.
Stel ik werk in Januari op de dagen dat hij thuis is.
Wat zou dan wel eerlijk zijn?
Het zou dan denk ik al schelen wanneer hij er 's nachts uit gaat.
Maar het huishouden dan?
Moet hij dan gewoonn de dingen doen die ik normaal ook doe?
Of minder?
Ik zal het er eens met hem over hebben.
Ben wel benieuwd hoe hij het zelf had gedacht.
