Ervaring met achternaamswijziging minderjarig kind

quote:shahla schreef op 17 oktober 2010 @ 18:01:

[...]



Het hangt van de persoon af of hij zich ook nog (stief)vader voelt als de relatie of het huwelijk stuk loopt. Ik ben daarin wat huiveriger, denk ik. Als biologische vader zich al niks van zijn kind(eren) aantrekt, biedt dat niet zoveel hoop dat een (stief)vader, die geen bloedband met het kind heeft, wel een blijvende rol houdt. Ik zou het risico niet nemen.Eens.

quote:shahla schreef op 17 oktober 2010 @ 19:16:

[...]



Ik vind niet dat ik zaken uit zijn verband ruk. Ik haal iets aan wat me is opgevallen in dit topic en heb daarover geschreven wat ik daarvan vind. Is toch geen reden om een sarcastische smile te plaatsen?



Ik trok alleen mijn wenkbrauw op omdat je mijn bijdrage als 'klinkklare kolder' beschreef. Ik denk na over wat ik schrijf en vind het niet prettig als dat zo wordt afgedaan. Jij haalt iets aan: ik geef aan dat ik dat niet geschreven heb.



Ik heb het aangevraagd toen mijn zoon vier was. En hij was 5,5 toen zijn achternaam weer dezelfde was als de mijne.

Ik heb het dus op een moment gedaan dat hij heel jong was en er allemaal nog geen snars van begreep. In jouw ogen is dat dus verkeerd maar ik zie dat anders. Ik kwam op voor de belangen van mijn kind toen hij dat zelf nog niet kon en tot op de dag van vandaag is gebleken dat ik juist zat.



Ik heb geen oordeel over jouw situatie, die ken ik niet goed genoeg dus ik kan dat niet inschatten. Ik geloof zeker dat je het belang van je zoontje voor ogen had. Het is, zoals je zelf aangeeft, belangrijk dat je hem goed kan uitleggen waarom je hiervoor hebt gekozen. Ik zou het in mijn situatie niet doen.



Je weet niks zeker maar zolang jij jezelf recht in de ogen aan kunt kijken bij de beslissingen die jij met alle goede bedoelingen voor je kinderen genomen hebt, kun je ook je beweegredenen uitleggen mochten je kinderen een bepaalde beslissing minder vinden nu ze ouder zijn.

Ik vertrouw mezelf wel dat ik niks over hun vader zeg wat niet waar is. Dat negatieve beeld heeft hij zelf geleverd. Mijn kinderen hebben dat ook zelf ondervonden en daar hun eigen conclusies uitgetrokken. Het is ook hun eigen beslissing geweest dat ze geen belang meer bij die man hebben. Ze weten wie hij is, waar hij woont. Ze weten dat ik ze geen strobreed in de weg zou leggen mochten ze wel contact willen. Ze willen niet en ik denk geen moment dat dit komt door mijn gedrag. Geenszins. Waarom ben jij dan 'bang' dat jij dat niet net zo kan en dat jouw kinderen net als de mijne zelf heel goed weten wat waar is en niet en of ze een dergelijke man als vader wel of niet willen. Ik vertrouw op mijn kinderen. Jij toch ook?



Nou, nee. Ze zijn nog erg jong, ik vertrouw ze zo'n beslissing niet toe. Bovendien zie ik dat ze een loyaliteitsconflict hebben, ook al doe ik er alles aan om dat weg te nemen. Alles wat neigt naar een keuze tussen hun vader en moeder vermijd ik - en die keuze ligt voortdurend op de loer, van de heel grote tot de heel kleine dingen.



Ik heb het idee dat wij hier anders mee omgaan. Begrijp ik uit bovenstaande goed dat jij de waarheid over hun vader vertelt, ook als die een negatief beeld geeft? Ik ben helemaal voor de waarheid, maar ik zeg nooit iets negatiefs over hun vader. Ook niets ongemeend positiefs trouwens. Ik heb wel behoorlijk moeilijke boodschappen aan de kinderen moeten brengen over hun vader, maar ben er altijd heel alert op dat ik die op een neutrale manier breng, zonder oordeel.



Dat is helemaal niet makkelijk trouwens, het is een hele toer om mijn eigen gevoelens en meningen dan buiten beschouwing te laten. In die zin vertrouw ik mezelf dus niet helemaal. Ik wil graag open kaart met de kinderen spelen, ik ga ze in elk geval niet voorliegen. Maar ik ben nu eenmaal af en toe kwaad op hun vader, als die iets doet waar zij van overstuur zijn bijvoorbeeld of wat ze pijn doet. En ik vind hem helemaal geen goede vader voor hen. Ik weet niet, zoals jij, 100% zeker dat de kinderen daar helemaal niets van meekrijgen. Ik hoop van niet, maar ik weet het niet zeker.



Wat betreft de vraag of ze hem wel of niet als vader willen: ik hoop met heel mijn hart dat ze zichzelf die vraag nooit zullen stellen.

quote:Elizaar schreef op 17 oktober 2010 @ 19:13:

[...]



Ja dit zie ik gewoon heel anders. Ik ben er omdat er op precies de goede tijd en goede plek zaad bij een eitje is gekomen. Dat had net zo goed een vrolijk zaadje van een andere meneer kunnen zijn en dan was er een ander kind gekomen. Zonder de zaadlozing van mijn vader was ik er niet geweest nee maar dat vind ik geen reden meer om hem nog deel uit te laten maken van mijn leven. Alles wat ik heb bereikt en heb gedaan heb ik zonder zijn hulp gedaan. In die zin wilde ik hem uitgummen, hij heeft niks bijgedragen aan mijn leven



Precies, en zo is het ook. Ik denk dat je dit inzicht (verstandelijk én gevoelsmatig) pas kunt krijgen als je volwassen bent.



Eens, maar dat bedoelde ik een beetje met uitgummen. Ik heb toen besloten dat hij op dat moment geen belangrijke rol meer ging spelen in mijn leven. En mocht dat in de toekomst veranderen dan is dat prima ( kuch ) maar voor nu voel ik mij meer kind van mijn moeder en noem ik hem de enkele keer dat ik hem zie bij zijn voornaam Mooi uitgelegd. Knap dat je er zo mee omgaat en dat hoofdstuk zo hebt kunnen afsluiten.

Ik ben bang dat het toch niet zo afgesloten is bij mij als dat het lijkt. Ik kan mij soms nog steeds de meest slechte dochter op aarde voelen en vol verdriet zijn dat ik dit mijn vader aan doe. Wat als ik dingen heb verzonnen per ongeluk enz. Onzin en dat kan helemaal niet zo zijn maar hij is nogal manipulatief en ik ben daar zo nu en dan helaas nog gevoelig voor. Maar het veranderen van mijn naam was de beste beslissing ooit Maar ik geloof dat wij het grotendeels wel eens zijn hoor dubiootje.



Ik vind het heel knap dat jij (maar ook mijn moeder) zo goed mogelijk probeert om je niet negatief uit te laten over de vader van jouw kinderen. Lijkt me een hele toer aangezien je zelf misschien wel echte negatieve gevoelens nog hebt.

Wat lijkt me dat moeilijk. Ik heb dat proces via het forum meegemaakt bij een andere forummer. Ik vond het erg knap van haar hoe ze ermee omging, maar de pijn spatte van het scherm af... Zij had ook zo'n lieve, wijze moeder gehad. Ik geloof dat dat heel veel uitmaakt in hoe je met zoiets omgaat. Maar het neemt de pijn helaas niet helemaal weg. Als moeder kun je alleen maar moeder zijn, je kan je kind geen vader geven als die niet wil.



Lastig als je je af en toe nog gemanipuleerd voelt. Dat zal je moeder ook wel hebben meegemaakt. Ik probeer mijn kinderen te leren hoe ze assertief kunnen zijn en zich daartegen kunnen weren, maar dat is met schoolvriendjes al niet makkelijk, laat staan met hun vader...



Ik ben inmiddels aan het proberen mijn ex, of beter gezegd mijn boosheid op hem, los te laten. Ik denk dat ik daarmee de kinderen een groot cadeau geef. Ik weet dat hij geen slecht mens is, hij is verslaafd en verward, misschien zelfs wel getraumatiseerd. Niet dat ik hem als slachtoffer zie, zoals hij zichzelf wel ziet, maar ik probeer milder naar hem te kijken. Als hij echt zo door en door slecht was, wat zou dat dan over mij zeggen dat ik kinderen met hem heb gekregen? Er moet toch iets goeds in hem zitten? Dat zeg ik ook altijd tegen de kinderen, dat ik heel veel van hem hield en dat zij daarom geboren zijn. Als ik nu zou uitdragen dat hij het niet waard is om vader te zijn, dan zou ik in feite zeggen dat ik spijt heb dat hij hun vader is. En dus dat zij geboren zijn...



Het is inderdaad soms lastig omdat hij weigert met mij te communiceren en de kinderen manipuleert en mij bij hen zwartmaakt. Dus er zijn nog wel momenten waarop ik kwaad word. Maar ik probeer die boosheid snel los te laten. Ik heb er zelf niks aan en de kinderen al helemaal niet.

Mijn moeder is echt letterlijk en figuurlijk ziek van hem geweest (straatfobie, overspannen etc, de eerste jaren alleen waren heel moeilijk) en ik moet zeggen dat ik al 9 jarige ook behoorlijk vaak over de bank heb gekotst vanwege de spanning als ik bij hem was geweest. Tja ... inmiddels kan ik me gelukkig wat beter beheersen Het is alleen stom als je bedenkt dat ik 27 ben en nog steeds niet alleen naar hem toe durf te gaan. Presentaties houden voor 400 mensen tijdens een congres vind ik dan weer geen enkel probleem



Wat vinden je kinderen ervan wanneer hun vader slecht over jou spreek? Luisteren ze ernaar of horen ze het aan en dat is het?

Ik kan dat heel goed begrijpen hoor. Zeker als je vader agressief geweest is. Je voelt je dan toch kwetsbaar als je alleen bij hem zou moeten zijn, en met reden. Wat erg dat je lichamelijk ziek was nadat je bij hem was geweest... Wel stoer dat je zo een groot publiek toespreekt



Wat de kinderen ervan vinden... niet leuk natuurlijk. Ik weet niet wat het van binnen met ze doet, maar ik denk dat ze er nogal verdrietig van worden en misschien wel in de war. Ik hoop heel hard dat ze durven op hun eigen oordeel te vertrouwen, want een negatieve boodschap krijgen over je moeder van wie je heel veel houdt, is natuurlijk heel verwarrend. Vooral als die boodschap komt van je vader, van wie je ook heel veel houdt. Ik denk dat ze nog te jong zijn om in te kunnen schatten wat voor soort persoon hun vader is, en dat zijn opmerkingen dus iets zeggen over hem en niet over mij (of hen). Maar die bewustwording komt wel langzaam op gang, denk ik.



Tja, vanmorgen de opmerking dat ze vandaag papa gingen bellen, anders kregen ze volgende keer geen cadeautje van hem... Hij zet ze blijkbaar onder druk (heeft ook al gezegd dat hij ze de volgende keer niet komt halen als ze hem niet bellen). Ze raken daardoor gestrest, want ze vergeten natuurlijk hem te bellen.



Ik leg dan keer op keer uit dat ze hun papa altijd mogen bellen, maar dat het niet hóeft. Hij is de volwassene, als hij ze wil spreken kan hij ze altijd bellen. Maar dat is wel een heel lastige situatie. Zo zijn er steeds nieuwe dingen die hij verzint om ze onder druk te zetten. Ik vermoed dat de bedoeling is om mij via de kinderen onder druk te zetten of te manipuleren. Zonder succes, maar dat is na al die jaren blijkbaar toch nog niet doorgedrongen.

Ik kreeg mijn dochter toen ik 16 was.

Ondanks dat de vader er vandoor was gegaan ,toen ik 4 maanden in verwachting was.

Kreeg zij wel zijn achternaam.



Ik heb haar naam meteen verandert.

Had alleen een handtekening van de vader nodig.

De vader was 20 dus mocht hij tekenen.



Mij was wel meteen verteld , als de vader niet wil tekenen .

Kan je het alleen via de rechter voor elkaar krijgen , maar dat is duur .

En gaat heel erg lang duren.

[quote]dubiootje schreef op 17 oktober 2010 @ 21:15:quote:Ik trok alleen mijn wenkbrauw op omdat je mijn bijdrage als 'klinkklare kolder' beschreef. Ik denk na over wat ik schrijf en vind het niet prettig als dat zo wordt afgedaan. Jij haalt iets aan: ik geef aan dat ik dat niet geschreven heb.

Die klinkklare kolder had te maken met dat de achternaam gezien werd als de halve identiteit van een kind. Dat had dus niets expliciet met jouw bijdrage te maken. En al helemaal niet als jij (nu) schrijft dat jij dat niet zo ziet m.b.t. achternaam en halve identiteit. Ik begrijp dan niet zo goed waarom jij je aangesproken voelt dan hierover maar soit.



quote:Nou, nee. Ze zijn nog erg jong, ik vertrouw ze zo'n beslissing niet toe. Bovendien zie ik dat ze een loyaliteitsconflict hebben, ook al doe ik er alles aan om dat weg te nemen. Alles wat neigt naar een keuze tussen hun vader en moeder vermijd ik - en die keuze ligt voortdurend op de loer, van de heel grote tot de heel kleine dingen.

Als je er alleen in stond, had dit vermoedelijk kans van slagen maar je hebt nu eenmaal ook met hem te maken, hoe miniem soms ook en zijn acties of het gebrek eraan kun je niet opvangen. Kun jij wel heel alert er op toezien dat er niet gekozen hoeft te worden maar als hij er anders in staat, krijgen ze er hoe dan ook mee te maken. Het enige wat je kunt zeggen en laten zien is dat jij hen niet in de weg staat wat ze hierover ook kiezen of beslissen. Dan weten ze in elk geval dat jij er altijd voor hen zult zijn. Dat ze niet tegen hem hoeven te kiezen om jou te 'hebben'. Jij bent er ongeacht wat.





quote:Ik heb het idee dat wij hier anders mee omgaan. Begrijp ik uit bovenstaande goed dat jij de waarheid over hun vader vertelt, ook als die een negatief beeld geeft?

Ja, op een dag ben ik mondjesmaat begonnen met de waarheid vertellen. Natuurlijk niet op een manier om hem helemaal zwart te praten. Kan wel lekker zijn voor jezelf maar je kinderen doe je verdriet dus dat kleed je volgens mij automatisch wel neutraler en algemener in. De frustraties en ongezouten mening kun je wel bij anderen lozen.



quote:Ik ben helemaal voor de waarheid, maar ik zeg nooit iets negatiefs over hun vader.

Soms ontkom je er gewoon niet aan. Ik bedoel maar, als het zo'n geweldige vent was, waarom ben je dan bij hem weggegaan hè.

Je zult dus wel bepaalde zaken prijs moeten geven zodra ze vragen beginnen te stellen.

Mijn kinderen kennen niet het hele verloop van die relatie. Dat was voor hen ook helemaal niet relevant om te weten. Het ging dan puur om zijn rol als vader en welke zaken ervoor hadden gezorgd dat we uit elkaar waren gegaan. En wat de oorzaken er van waren dat ze niet op hem konden rekenen.



quote:Ook niets ongemeend positiefs trouwens.

Tja, ook al vond ik hem in veel opzichten een waardeloos sujet, toch wist ik ook nog wat positieve anekdotes aan de kids mee te geven. Niet alles aan hem is en was slecht.



quote:Ik heb wel behoorlijk moeilijke boodschappen aan de kinderen moeten brengen over hun vader, maar ben er altijd heel alert op dat ik die op een neutrale manier breng, zonder oordeel.



Dat is helemaal niet makkelijk trouwens, het is een hele toer om mijn eigen gevoelens en meningen dan buiten beschouwing te laten.

Volgens mij is het ook helemaal niet goed om al je gevoel en al je meningen buiten beschouwing te laten. Je schrijft zelf dat je nu eenmaal af en toe kwaad op hun vader bent. Waarom zouden je kinderen dat niet (gedoseerd) mogen zien? Vooral als je kwaad bent omdat hij hen verdriet doet, mag je toch best laten zien dat jou dat pijn doet en dat je dat niet leuk voor ze vindt en dat je dit niet voor ze wilt?



quote:En ik vind hem helemaal geen goede vader voor hen. Ik weet niet, zoals jij, 100% zeker dat de kinderen daar helemaal niets van meekrijgen. Ik hoop van niet, maar ik weet het niet zeker.

Ik denk wel dat ze er iets van meekrijgen maar ik denk dan vooral het gemis van een (goede) vader, de fouten die hij maakt en wat dat voor hen met zich meebrengt. Maar daar kun jij niks aan doen en jij kunt dat ook niet in je eentje voor hen rechtbreien. Het enige wat jij kunt is proberen puin te ruimen, met hen meeleven. Soms je eigen onmacht en verdriet daarover een beetje met ze delen want daarmee toon je aan dat je ze begrijpt en dat de gang van zaken ook niet klopt. Ik denk niet dat het goed is als jij nooit laat zien wat jij voelt en denkt.



quote:Wat betreft de vraag of ze hem wel of niet als vader willen: ik hoop met heel mijn hart dat ze zichzelf die vraag nooit zullen stellen.

Ik begrijp dondersgoed waarom jij dat hoopt. Dat wil je hen besparen maar ik vermoed sterk dat die vraag er wel komt. Tenzij hij zijn leven en zijn rol als vader verbetert maar ik weet niet hoeveel kans daarop is in jouw situatie. En als die vraag komt, zullen ze er ook een beslissing over moeten nemen. Dat is niet makkelijk voor ze en het is naar dat ze het moeten meemaken. Ik denk alleen dat je er bijna niet om heen kunt op een dag.

Konden mijn kinderen ook niet maar in mijn opinie was het leed al geleden voor die vraag kwam. Toen hij eindelijk zijn snufferd weer liet zien, zo van 'hier ben ik weer om jullie vader te zijn en ik verwacht dat jullie daarin meegaan en af en toe spontaan langs komen'. Ik heb dat in eerste instantie gestimuleerd omdat ik mijn kinderen een vader gunde. Ik hoopte dat hij inderdaad het licht had gezien en nog wat voor ze kon betekenen. Ze gaven echter zelf al vrij snel aan dat ze er geen brood meer in zagen. Het was voor hen gewoon veel en veel te laat. Sinds dat moment (14 en 15 waren ze toen) heb ik mijn handen eraf getrokken. Ze zijn nu 16 en 17 en talen nog steeds niet naar hem. We zijn nu net verhuisd en ze wilden eigenlijk niet dat hij dat wist. Eerlijk is eerlijk, dat kwam mij ook goed uit maar als ze anders hadden gekozen, was mij dat ook goed geweest. Het is hún vader, niet de mijne.

quote:dubiootje schreef op 17 oktober 2010 @ 21:59:

Als ik nu zou uitdragen dat hij het niet waard is om vader te zijn, dan zou ik in feite zeggen dat ik spijt heb dat hij hun vader is. En dus dat zij geboren zijn...



Hier ben ik het niet mee eens. Zelfs als je hem het niet waard vindt om vader te zijn, dan komt dat waarschijnlijk omdat hij heeft laten zien het niet waard te zijn. Dat wist je toch bij voorbaat niet? Toen had je vermoedelijk niet de info die je nu wel hebt. Eigenlijk geeft het alleen maar aan dat je graag had gezien dat hij een betere vader was dan hij nu laat zien. Het geeft m.i. helemaal niet aan dat je daarmee zegt dat je spijt hebt van hun geboorte. Natuurlijk heb je dat niet. Volgens mij staat dit los van elkaar.

Je dacht dat hij een goede vader zou zijn en je hield van hem dus kwamen er kinderen. Toen bleek dat hij helemaal geen goede vader was. Dan heb je geen spijt van je kinderen. Je vindt het alleen spijtig dat hij niet bleek te zijn wie je dacht dat hij was.

quote:shahla schreef op 18 oktober 2010 @ 12:42:

[quote]dubiootje schreef op 17 oktober 2010 @ 21:15:



Die klinkklare kolder had te maken met dat de achternaam gezien werd als de halve identiteit van een kind. Dat had dus niets expliciet met jouw bijdrage te maken. En al helemaal niet als jij (nu) schrijft dat jij dat niet zo ziet m.b.t. achternaam en halve identiteit. Ik begrijp dan niet zo goed waarom jij je aangesproken voelt dan hierover maar soit.



Dat vroeg ik dus ook aan jou, maar daar gaf je geen antwoord op Ik had het wel over een halve identiteit maar misschien heeft iemand anders dat gekoppeld aan de achternaam, dat weet ik niet meer. Maakt niet uit verder



Als je er alleen in stond, had dit vermoedelijk kans van slagen maar je hebt nu eenmaal ook met hem te maken, hoe miniem soms ook en zijn acties of het gebrek eraan kun je niet opvangen. Kun jij wel heel alert er op toezien dat er niet gekozen hoeft te worden maar als hij er anders in staat, krijgen ze er hoe dan ook mee te maken. Het enige wat je kunt zeggen en laten zien is dat jij hen niet in de weg staat wat ze hierover ook kiezen of beslissen. Dan weten ze in elk geval dat jij er altijd voor hen zult zijn. Dat ze niet tegen hem hoeven te kiezen om jou te 'hebben'. Jij bent er ongeacht wat.



Klopt, zo gaat het nu ook. Hun vader trekt wel aan hen en brengt hen in een positie waarin ze het gevoel hebben dat ze moeten kiezen. Ik kan niet veel meer doen dan uitleggen en uitdragen dat ze recht hebben om van ons allebei te houden. Ik ben wel opgehouden me ook verantwoordelijk te voelen voor zijn gedrag Ik ben moeder, en een goeie ook. Voor een goede vader moeten ze bij hem zijn, daar ga ik niet over.



Soms ontkom je er gewoon niet aan. Ik bedoel maar, als het zo'n geweldige vent was, waarom ben je dan bij hem weggegaan hè.

Je zult dus wel bepaalde zaken prijs moeten geven zodra ze vragen beginnen te stellen.



Dat doe ik inderdaad ook, maar ik let er wel op dat ik neutraal blijf zonder de waarheid geweld aan te doen. Dat is erg lastig maar het lukt me wel. Ze mogen dan zelf een oordeel vormen over wat ze vinden van mijn en zijn gedrag in de relatie (uiteraard op hun eigen niveau uitgelegd) en van mijn keuze daarin. Want ik heb ze ook uitgelegd dat ik het was die wilde scheiden. Aanvankelijk hebben we het gebracht als een beslissing van ons samen, maar later lukte het me niet meer om het daarbij te laten.



Mijn kinderen kennen niet het hele verloop van die relatie. Dat was voor hen ook helemaal niet relevant om te weten. Het ging dan puur om zijn rol als vader en welke zaken ervoor hadden gezorgd dat we uit elkaar waren gegaan. En wat de oorzaken er van waren dat ze niet op hem konden rekenen.



Volgens mij is het ook helemaal niet goed om al je gevoel en al je meningen buiten beschouwing te laten. Je schrijft zelf dat je nu eenmaal af en toe kwaad op hun vader bent. Waarom zouden je kinderen dat niet (gedoseerd) mogen zien? Vooral als je kwaad bent omdat hij hen verdriet doet, mag je toch best laten zien dat jou dat pijn doet en dat je dat niet leuk voor ze vindt en dat je dit niet voor ze wilt?



Dat laat ik soms ook wel zien hoor. Als ze vertellen dat hij ze onder druk heeft gezet en zij zijn in tranen, dan zeg ik wel dat ik boos ben op papa omdat hij ze pijn doet. Dat zou ik op ieder ander namelijk ook zijn. Boosheid over vroeger, over dingen die tussen hem en mij zijn gebeurd, daar wil ik ze niet mee belasten. Die heb ik grotendeels ook wel losgelaten.



Ik denk wel dat ze er iets van meekrijgen maar ik denk dan vooral het gemis van een (goede) vader, de fouten die hij maakt en wat dat voor hen met zich meebrengt. Maar daar kun jij niks aan doen en jij kunt dat ook niet in je eentje voor hen rechtbreien. Het enige wat jij kunt is proberen puin te ruimen, met hen meeleven.



Puinruimen en meeleven, dat vat het goed samen...



Ik begrijp dondersgoed waarom jij dat hoopt. Dat wil je hen besparen maar ik vermoed sterk dat die vraag er wel komt. Tenzij hij zijn leven en zijn rol als vader verbetert maar ik weet niet hoeveel kans daarop is in jouw situatie.



Ongeveer net zo'n kans als in de situatie van Breezerananas, denk ik.



En als die vraag komt, zullen ze er ook een beslissing over moeten nemen. Dat is niet makkelijk voor ze en het is naar dat ze het moeten meemaken. Ik denk alleen dat je er bijna niet om heen kunt op een dag.



Ik hoop in elk geval dat ze zichzelf de vraag dan niet zo zwartwit stellen. Ze kunnen zich ook bv. afvragen wat ze wel en niet van hun vader kunnen verwachten, en welke rol zij hem in hun leven willen geven. Dat kan dan weinig zijn, en een kleine rol, maar dan is hij nog steeds wel hun vader. Ik zou het zo verdrietig voor ze vinden als ze helemaal geen vader meer hadden.



Eerlijk is eerlijk, dat kwam mij ook goed uit maar als ze anders hadden gekozen, was mij dat ook goed geweest. Het is hún vader, niet de mijne.Helemaal mee eens.

quote:shahla schreef op 18 oktober 2010 @ 12:51:

[...]



Hier ben ik het niet mee eens. Zelfs als je hem het niet waard vindt om vader te zijn, dan komt dat waarschijnlijk omdat hij heeft laten zien het niet waard te zijn. Dat wist je toch bij voorbaat niet? Toen had je vermoedelijk niet de info die je nu wel hebt. Eigenlijk geeft het alleen maar aan dat je graag had gezien dat hij een betere vader was dan hij nu laat zien. Het geeft m.i. helemaal niet aan dat je daarmee zegt dat je spijt hebt van hun geboorte. Natuurlijk heb je dat niet. Volgens mij staat dit los van elkaar.

Je dacht dat hij een goede vader zou zijn en je hield van hem dus kwamen er kinderen. Toen bleek dat hij helemaal geen goede vader was. Dan heb je geen spijt van je kinderen. Je vindt het alleen spijtig dat hij niet bleek te zijn wie je dacht dat hij was.Dat klopt, en zo zit het ook werkelijk in elkaar natuurlijk. Ik dacht dat hij een goede vader zou zijn, anders had ik nooit kinderen met hem gekregen. De vraag is alleen of de kinderen dat, zeker op hun leeftijd, kunnen begrijpen. Als ze volwassen zijn, kan ik ze dat zeker goed uitleggen. Ik hecht er wel aan ze af en toe uit te leggen dat ze uit liefde zijn verwekt. Ik denk dat dat een heel basaal gegeven is voor kinderen.

quote:breezerananas schreef op 19 oktober 2010 @ 10:38:



Ik vraag me echt af hoeveel kansen verdient iemand dan om zijn leven te beteren ?

In dit geval bepaalt het kind dat omdat zij een bloedband met die persoon hebben en jij als moeder niet.

Als het aan mij had gelegen had ik hem nadat we uit elkaar waren gegaan nooit meer gezien maar voor de kinderen kon en wilde ik dat niet doen. Pas op het moment dat zij zeggen: 'Mam, ik wil geen contact meer met hem', is het klaar.

Breezer, inderdaad, dat was een groot probleem. Herkenbaar. Het was niet vertrouwd de kids aan hem mee te geven zonder dat ik erbij was. En het feit dat ik er altijd bij moest zijn, brak me op want ik had een grote aversie opgebouwd om met hem in één ruimte te moeten zijn.



Nog even terugkomend op mijn vorige reactie. Daar wil ik wel aan toevoegen dat ik ook die twijfel heb gehad. Hoeveel kansen moet ik dat sujet nog geven en is het niet tegen beter weten in en hoeveel schade kan ik dit keer weer ruimen?

(Hij heeft echt wel tien kansen gehad als het niet meer is.)

Er zijn ook periodes geweest dat ik het een halt heb toegeroepen en dat ik heb geweigerd om hiervoor met hem af te spreken.

Ik had mijn handen al vol aan de kinderen en hoe ik alles moest 'lijmen' wat hij 'vernield' had. Zo zeiden mensen in mijn omgeving dat ik hem moest weren maar instanties hamerden er weer op dat ze toch vooral hun vader in hun leven moesten hebben. Ik werd heen en weer geslingerd maar uiteindelijk kenden de mensen in mijn omgeving hem beter en ik ook en zaten de instanties ernaast. Want als je ziet en meemaakt dat je kinderen er aan onderdoor gaan, voor wie doe je die bezoekregeling dan. Voor 'papa' of voor de kinderen?

quote:breezerananas schreef op 19 oktober 2010 @ 10:38:

Pfoeh....had even de tijd nodig om bij te lezen !



Ja, de discussie ging even alle kanten op



Ongeveer net zo'n kans als in de situatie van Breezerananas, denk ik.[/i]



Ik vraag me echt af hoeveel kansen verdient iemand dan om zijn leven te beteren ? Als er zoveel kansen aangeboden zijn en je vindt klaarblijkelijk je eigen kind niet voldoende waard om deze kansen aan te grijpen, moet je dan bij poging nummer zoveel weer je medewerking verlenen ? Dit vind ik voor mijn kind gewoonweg wreed. Hij heeft al 2 x meegemaakt dat de omgang na een tijd weer langzaam werd opgestart en tot 2 x aan toe werd dit een drama. Mijn kind is geen speelbal die je alle kanten op kunt gooien !!! Misschien klinkt dit heel cru....maar op een gegeven moment heb je je kansen verspeeld.



Dit kan ik heel goed begrijpen, Breezerananas. Het is een ongelofelijk moeilijke afweging of je de vader nog een kans wilt geven een rol te spelen in het leven van je kind, als je ziet dat je kind daar elke keer helemaal van overstuur raakt. Valse hoop is inderdaad heel wreed voor een kind.



Dubiootje: ik denk dat het bij ons een andere situatie is. Jouw kinderen zien hun vader nog gewoon begrijp ik ?



Klopt, er is een beperkte omgangsregeling.



Dat je dan probeert geen kwaad over hem te spreken snap ik helemaal.



Vind dat hij mag weten wat er aan de hand is en voel er ook weinig voor om ex in bescherming te nemen zodat ik thuis de "zwarte Piet" toebedeeld krijg. Niet na mislukte pogingen om omgang op te starten en niet na zo weinig moeite om dit in de laatste jaren wederom te proberen.



Dat speelde bij mij ook toen ik de omgangsregeling beperkte en daarom heb ik de kinderen ook meer moeten uitleggen. Er moet in elk geval één ouder betrouwbaar zijn, dus het is belangrijk dat ze over zulke dingen de waarheid weten en geen mooi verhaaltje krijgen voorgespiegeld.



Daarbij Dubiootje, neem ik aan dat jouw ex op een vrij normale manier in het leven staat. Anders laat je je kinderen er niet naartoe gaan. Mijn ex heeft 2 veroordelingen met drank op achter het stuur (deed dit ook waar mijn zoon bijzat), rijbewijs, baan en toenmalige vriendin hierdoor kwijtegraakt, hiervoor ook partner kwijtgeraakt door drugs, gebruikt drugs in hetzelfde huis waar kind ook is en vind dit normaal, heeft een omgangs/straatverbod i.v.m. geweld tegen en ex-vriendin en ga zo maar door.



Mijn ex is niet zo erg als de jouwe (voor zover ik op bovenstaande af kan gaan tenminste) maar heeft er wel het een en ander mee gemeen (drankprobleem, agressie, met drank op rijden met de kinderen).



Zou jij je kinderen alleen naar zo'n man laten gaan ?? Nou...ik niet in ieder geval.



Ik laat de kinderen wel naar hem toe gaan, maar zoals gezegd beperkt (alleen overdag). Ik heb er geen rust van, het blijft een afweging tussen hun belangen: enerzijds hun veiligheid, anderzijds het belang van contact met hun vader. Vooralsnog slaat de weegschaal uit in de richting van het laatste, maar ik ben hier zeer alert op.



Ik las ook dat iemand zei dat het laatste draadje met vader door de naamswijziging wordt doorgesneden en daardoor geen vader meer heeft of zoiets dergelijks ? Mijn zoon heeft een vader en een verdomd goeie ook. Mijn man is al 9 jaar in het leven van mijn zoon en ondanks dat hij geen bloedband met die jongen heeft is hij in die tijd een betere en meer verstandige vader geweest dat mijn ex ooit heeft laten zien !!



Dat is erg fijn voor je zoon, en het lijkt me heel belangrijk dat hij een positief vaderfiguur heeft in zijn leven, zeker met de vader die hij heeft. Maar de vader van je zoon is hij niet en zal hij nooit worden, ook niet na een naamswijziging...



Botervliegje...die procedure die jij omschrijft, zo staat het inderdaad omschreven in de brochure naamswijziging. En ondanks het feit dat mijn zoon is gehoord (net als ik en mijn man) bij gemeente en naar zijn motieven is gevraagd, zeggen ze bij het Ministerie dat de wil van het kind NIET doorslaggevend is in het geval beide ouders gezag hebben. Ze zeggen dat ik het niet goed heb gelezen in de brochure ????!!!!



Ik heb even de brochure erbij gezocht en ik lees het net als jij.



Als aan de hoofdvoorwaarde van drie

jaar verzorgingstermijn wordt voldaan

maar de andere ouder stemt niet in

(ook als deze niet het gezag heeft), dan

kan het verzoek niet worden toegewezen.

Dit kan wel als het kind ondanks

de bezwaren van de andere ouder alsnog

instemt met het verzoek. In deze

situatie is de wil van het kind doorslaggevend.



Erg onduidelijk zo. Je zou de wet erbij moeten zoeken, die moet duidelijkheid verschaffen.



Mijn advocaat heeft gisteren het bezwaarschrift van mijn ex naar mij gestuurd. Ik ben heeeeeel benieuwd wat er allemaal in staat. Volgens mijn advocaat was het een "heel mooi verhaal" (sarcastisch).Tip: ga niet af op op de mening van advocaten over de tegenpartij. Dat zegt niets over de uitkomsten van een zaak, kan ik je uit ervaring zeggen.

Hoe wil je aan gaan tonen dat de inhoud van zijn bezwaar allemaal op onzin berust? (benieuwd.)

Waarom zijn jullie gehoord bij de gemeente en niet bij de rechtbank?

quote:breezerananas schreef op 20 oktober 2010 @ 12:51:



Ik wacht eerst maar de beslissing af. Misschien zien ze daar ineens het licht en hebben ze deze dingen al op voorhand opgezocht ??!!

Gelukkig dan dat je wat aantoonbare bewijzen hebt dat zijn brief in elk geval gedeeltelijk niet op waarheid berust.

Maar ik zou er niet blind op durven te vertrouwen dat ze deze dingen allemaal zelf boven water gaan halen. Ik zou een reactie op zijn brief, gestaafd met wat ik zelf aan papieren bewijzen heb, op gaan stellen.

quote:breezerananas schreef op 20 oktober 2010 @ 09:11:

Nou....ik heb gisteren het bezwaarschrift van mij ex ontvangen (via mijn advocaat, ze vinden het daar bij Justitie niet nodig om mij persoonlijk ook op de hoogte te stellen).



Het is correct dat de correspondentie via je advocaat verloopt als je die hebt ingeschakeld.



Mijn mond zakte tijdens het lezen steeds verder open totdat ie ongeveer ergens op m'n voeten lag. Wat een klinklare onzin stond daar allemaal in. Dan moet je jezelf snel onder controle zien te krijgen want de stoom kwam bijna mijn oren uit.



Ben nu weer redelijk afgekoeld hoor hahaha. Wacht eerst maar eens af wat Justitie beslist. Ik mag toch aannemen dat ze zijn bezwaar inhoudelijk nagaan op waarheden ???? Maar na enkele telefoongesprekken met die afdeling heb ik daar eigenlijk een hard hoofd in. Je zult wat werk moeten verrichten zeg voor die 483,- die ik overgemaakt heb ter behandeling.



Ik zal jullie op de hoogte houden (als daar interesse voor is natuurlijk )Ik wil het wel weten hoor Ik denk dat de rechter zijn bezwaar gaat toetsen aan de wet, m.a.w. alleen de elementen die relevant zijn om vast te stellen dat zijn bezwaar gegrond is. Weet je welke elementen dat zijn? Moet de vader aantonen dat hij een band heeft met het kind, of dat hij heeft geprobeerd die op te bouwen?

En nog iets: probeer het bezwaarschrift niet persoonlijk op te vatten. Ik heb nu ook weer zo'n document in de bus kregen, echt, de honden lusten er geen brood van. Maar ik heb inmiddels wel geleerd hoe die stukken worden opgesteld: grotendeels door de advocaat. ("Mevrouw, sloeg uw man u? Gooide hij met meubilair? Was hij verslaafd aan drank en drugs? Ging hij vreemd? enz.) Vaak roepen advocaten maar wat, de tegenpartij gaat het dan betwisten maar het is maar wel gezegd. De rechter houdt er geen rekening mee als hij het niet kan bewijzen en de tegenpartij het betwist en/of het tegendeel kan bewijzen. Juridisch is alleen het bewijsbare steekhoudend.

quote:breezerananas schreef op 20 oktober 2010 @ 12:51:

Hij noemt deze rechtszaak ook in zijn bezwaar, alleen vergeet hij voor het gemak de uitspraak daarvan te vermelden. Deze was namelijk negatief voor hem.



Misschien is dat niet relevant als het erom gaat dat hij kan aantonen dat hij pogingen heeft gedaan contact te krijgen met zijn zoon. Het hieronder staande is dat dan weer wel.



Hij zegt ook dat hij er alles aan heeft gedaan en er alles voor over heeft om zijn kind weer te mogen zien. In de uitspraak van de rechter staat letterlijk dat het verzoek wordt afgewezen omdat man (ex) aantoont niet mee te willen werken om tot een regeling te komen in het belang van het kind. Het is de rechtbank gebleken dat man het niet belanrgijk genoeg vindt.

Dit is dus ook aan te tonen.



Verder staat erin dat ik er alles aan heb gedaan om hem bij kind in een kwaad daglicht te stellen. Dit kan ik (of hij) dus niet aantonen, maar ik kan uiteraard wel zeggen dat ik niets heb verteld dat niet waar is. Dat hij zelf zoveel problemen heeft veroorzaakt dat hij dat kwade daglicht over zichzelf heeft afgeroepen. En dat laatste valt dan weer wel aan te tonen door zijn strafblad op te vragen.



Jij hoeft dit alleen maar te betwisten. Door toe te geven dat je negatieve dingen over hem hebt verteld, lever je hem bewijs voor iets wat hij niet kan bewijzen. Aangezien hij geen bewijs heeft, is het voldoende om het te betwisten. Wees voorzichtig met wat je zegt of schrijft: dingen die jou heel logisch lijken en waarvan je denkt dat ze in je voordeel werken, kunnen tegen je worden gebruikt.



Ik wacht eerst maar de beslissing af. Misschien zien ze daar ineens het licht en hebben ze deze dingen al op voorhand opgezocht ??!!Wie bedoel je, de rechter? Die gaat alleen af op de stukken die hem/haar worden voorgelegd en de wet/rechtspraak.