Relaties
alle pijlers
40 en weduwe
zondag 27 mei 2007 om 10:50
Hallo allemaal,
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
dinsdag 24 juli 2007 om 21:45
Hallo allemaal,
De steen is heel mooi geworden. De plantjes staan er mooi bij en ook het lampje en de vlinder van Mark. Het was wel zwaar. Ben nu ook heel erg moe.
Ik had vandaag ook weer een gesprek met de psych. Dat ging goed. Ik kreeg ontspanningsoefeningen en ik moest leren luisteren naar mijn gevoel. Maar mijn gevoel zegt steeds "ik weet het niet" en dat is best lastig. (Zal ik langskomen, dat weet ik niet, of heb je liever dat we niet komen, dat weet ik niet. Wat denk je dat je aankunt qua werk, dat weet ik niet.....AAAAAAAArgh erg vermoeiend) Maar goed, we hebben wat taken omschreven. En weet je wat ik me nu bedenk? Ik vind het gewoon helemaal niet belangrijk. Ik vind mijn werk helemaal niet belangrijk. Ik vind wat ik doe helemaal niet belangrijk.... Ik denk wel dat het gewoon weer terugkomt hoor, maar nu vind ik het allemaal niet belangrijk.... Ik denk dat ik dat maar even op schrijf om de volgende keer te bespreken.....
De steen is heel mooi geworden. De plantjes staan er mooi bij en ook het lampje en de vlinder van Mark. Het was wel zwaar. Ben nu ook heel erg moe.
Ik had vandaag ook weer een gesprek met de psych. Dat ging goed. Ik kreeg ontspanningsoefeningen en ik moest leren luisteren naar mijn gevoel. Maar mijn gevoel zegt steeds "ik weet het niet" en dat is best lastig. (Zal ik langskomen, dat weet ik niet, of heb je liever dat we niet komen, dat weet ik niet. Wat denk je dat je aankunt qua werk, dat weet ik niet.....AAAAAAAArgh erg vermoeiend) Maar goed, we hebben wat taken omschreven. En weet je wat ik me nu bedenk? Ik vind het gewoon helemaal niet belangrijk. Ik vind mijn werk helemaal niet belangrijk. Ik vind wat ik doe helemaal niet belangrijk.... Ik denk wel dat het gewoon weer terugkomt hoor, maar nu vind ik het allemaal niet belangrijk.... Ik denk dat ik dat maar even op schrijf om de volgende keer te bespreken.....
dinsdag 24 juli 2007 om 22:35
Heee... wat fijn dat de steen mooi is geworden! Zal een vreemde dag voor je zijn geweest, zo alles bij elkaar...
'Pamper' jezelf maar even lekker, Romilda, heb je verdiend, zal je goed doen!
Ik kan me goed indenken hoor, dat je het nu even moeilijk vind aan te geven wat je precies wel wilt. Ik heb ooit een nogal heftige periode doorgemaakt en ervoer hetzelfde. Echter kon ik wel erg goed invoelen wat ik niet wilde. Hopelijk heb jij dat ook, dat is dan toch in principe genoeg? Ga er maar een beetje in mee, one step at a time en probeer te blijven luisteren naar jezelf.
Je werk is momenteel niet het belangrijkste voor je, kan ik me indenken, is het ook niet. Allerbelangrijkste is nu dat voor jou de zon beetje bij beetje weer gaat schijnen. Wat Enigme eerder zei, kon ik eigenlijk toch ook goed in komen: het geeft je wel een goed gevoel als je hebt gewerkt, zingeving, zo ervaarde je dat zelf ook. Dat is dan toch heerlijk, en misschien dat je dan weleens een moment kan ervaren dat het een bepaalde dag even helemaal juist niet gaat, dan mag je dat toch ook aangeven?
Lfs, *;
'Pamper' jezelf maar even lekker, Romilda, heb je verdiend, zal je goed doen!
Ik kan me goed indenken hoor, dat je het nu even moeilijk vind aan te geven wat je precies wel wilt. Ik heb ooit een nogal heftige periode doorgemaakt en ervoer hetzelfde. Echter kon ik wel erg goed invoelen wat ik niet wilde. Hopelijk heb jij dat ook, dat is dan toch in principe genoeg? Ga er maar een beetje in mee, one step at a time en probeer te blijven luisteren naar jezelf.
Je werk is momenteel niet het belangrijkste voor je, kan ik me indenken, is het ook niet. Allerbelangrijkste is nu dat voor jou de zon beetje bij beetje weer gaat schijnen. Wat Enigme eerder zei, kon ik eigenlijk toch ook goed in komen: het geeft je wel een goed gevoel als je hebt gewerkt, zingeving, zo ervaarde je dat zelf ook. Dat is dan toch heerlijk, en misschien dat je dan weleens een moment kan ervaren dat het een bepaalde dag even helemaal juist niet gaat, dan mag je dat toch ook aangeven?
Lfs, *;
Computer says nooooo
woensdag 25 juli 2007 om 07:04
He meid,fijn dat het graf mooi is geworden,en ik hoop dat je dat ook weer iets meer rust gaat geven.
Vraag je ook maar niet teveel af wat je wel of niet zou willen,dat gevoel is er dus nu nog niet,komt vanzelf wel...................ik ken je als iemand die wel wat wat ze niet wil,en dat is veel belangrijker nu.
Knuffel
Vraag je ook maar niet teveel af wat je wel of niet zou willen,dat gevoel is er dus nu nog niet,komt vanzelf wel...................ik ken je als iemand die wel wat wat ze niet wil,en dat is veel belangrijker nu.
Knuffel
zaterdag 28 juli 2007 om 07:19
Hallo allemaal,
Degene die de steen gezien hebben vinden m heel mooi! Daar ben ik blij om. Verder was het deze week erg druk. Ook wilde ik er even helemaal uit. Dus heb ik gisterenavond de stoute schoenen aangetrokken en heb voor mezelf een weekend Brugge geboekt. Ik ga straks met de trein richting Brugge en ben maandagavond thuis. Ik vind het spannend. Heb vorig jaar een aantal keren alleen in een hotel in Leiden gezeten vanwege de chemo's van Ray, dus dacht ik dan moet ik nu toch ook alleen durven gaan. En het is natuurlijk maar voor 2 nachtjes en ik heb een goed boek bij me voor als het toch niet zo goed gaat. Bovendien is het strand natuurlijk ook maar 5 km dus uitwaaien kan ook nog. Ik had gewoon het gevoel dat ik dat even moest doen. Even er helemaal uit en even terug op mezelf. Misschien een ondoordachte actie, maar wie weet ook wel even heel goed voor me.
Liefs Rommel.
Degene die de steen gezien hebben vinden m heel mooi! Daar ben ik blij om. Verder was het deze week erg druk. Ook wilde ik er even helemaal uit. Dus heb ik gisterenavond de stoute schoenen aangetrokken en heb voor mezelf een weekend Brugge geboekt. Ik ga straks met de trein richting Brugge en ben maandagavond thuis. Ik vind het spannend. Heb vorig jaar een aantal keren alleen in een hotel in Leiden gezeten vanwege de chemo's van Ray, dus dacht ik dan moet ik nu toch ook alleen durven gaan. En het is natuurlijk maar voor 2 nachtjes en ik heb een goed boek bij me voor als het toch niet zo goed gaat. Bovendien is het strand natuurlijk ook maar 5 km dus uitwaaien kan ook nog. Ik had gewoon het gevoel dat ik dat even moest doen. Even er helemaal uit en even terug op mezelf. Misschien een ondoordachte actie, maar wie weet ook wel even heel goed voor me.
Liefs Rommel.
maandag 30 juli 2007 om 21:15
Hallo allemaal,
Het was goed. Ik heb het hele weekend gewoon aan Ray gedacht. Gewandeld, mooie dingen gezien en nagedacht over als ik daar samen met Ray zou zijn geweest. Ik heb zaterdag om half 3 ter ere van Ray een brugse zot genomen op een terrasje. Daarna liep ik gewoon weer wat rond en kwam ik bij de st. Salvatorkathedraal. Erg mooi. Er was ook een dienst die ik heb bijgewoond met allemaal gezang. De pastoor zou voor me bidden. Daarna stak ik een kaarsje aan voor Ray en ben de kathedraal eens nader gaan bekijken. Toen ik ergens achterin liep riepen ze om dat de kathedraal ging sluiten. Toen ik naar de uitgang liep zag ik dat de misdienaressen alle kaarsjes uitbliezen! Ik ging echt even helemaal over de rooie. Ik heb in de kerktuin echt even een half uur lopen janken.... Daarna heb ik maar weer eens op de kaart gezeten waar ik nu eigenlijk uithing en ben langzaamaan weer richting mijn hotel gelopen om in de buurt bij een restaurantje neer te strijken. Bij het eten moest ik wel lachen omdat ik precies wist wat Ray zou nemen voor het eten. (garnalenkroketjes en konijn en de andere dag vast scampies en mosselen) Ik ben nog even naar een kroegje gegaan, maar dat was te moeilijk (en de trollekes maakten het ook niet beter....). Dus ben ik naar mijn kamer gegaan en heb even een brief aan Ray geschreven. Gisteren heb ik 2 weduwnaars, een weduwe en een moeder die haar 2 kinderen verloren had ontmoet. Op een of andere manier spraken ze me aan (het waren 2 stelletjes, los van elkaar). Zou het dan op mijn voorhoofd staan???? Maar wel fijne gesprekken gehad. En ze begrepen me ook meteen en vonden het goed dat ik inderdaad gewoon even voor mezelf heb gekozen. Ook degene die zaterdag avonddienst had in het hotel was weduwnaar. En ik bleef me dus echt afvragen of je dat dus aanvoelt dan, ik weet het niet hoor. Of zou Ray daarmee een beetje geholpen hebben? Gisteren heb ik ook gewoon rondgelopen en wat toeristische dingen gedaan: choco-story bezocht, met een bootje gevaren, souvernirtjes gekocht (chocolikeur, bonbons en handgeweven kussen met een afbeelding van een saxofoon) Daarna nog wat badspul gekocht in een soapy-winkel. Gisterenavond wat gelezen en tv gekeken. Vanmorgen had ik het gehad, ik heb weer een brief naar Ray geschreven, ben mijn spullen gaan pakken en ben naar huis gegaan. In de trein voelde ik botsplinters uit mijn kaak spelen, dus het weekend is afgesloten met een bezoek aan de tandrats die de splinters verwijderd heeft. De verdoving is nu ongeveer uitgewerkt dus het wordt tijd voor mijn choco-likeur ! Oh ja, ik heb ook nog een tas gekocht.... Thuis kom je toch gelijk weer in een gedachtengang van dit moet ik nog doen, dat ook nog, morgen werken, donderdag naar de bank voor de rekening van de steen, boodschappen doen, was doen.... Dus weg echte denk-tijd. Ja ik denk dat het heel goed voor me was om even op mezelf te zijn zonder telefoontjes en verplichtingen. Ik heb ook echt het gevoel gehad dat Ray heel dicht bij me was!
Het was goed. Ik heb het hele weekend gewoon aan Ray gedacht. Gewandeld, mooie dingen gezien en nagedacht over als ik daar samen met Ray zou zijn geweest. Ik heb zaterdag om half 3 ter ere van Ray een brugse zot genomen op een terrasje. Daarna liep ik gewoon weer wat rond en kwam ik bij de st. Salvatorkathedraal. Erg mooi. Er was ook een dienst die ik heb bijgewoond met allemaal gezang. De pastoor zou voor me bidden. Daarna stak ik een kaarsje aan voor Ray en ben de kathedraal eens nader gaan bekijken. Toen ik ergens achterin liep riepen ze om dat de kathedraal ging sluiten. Toen ik naar de uitgang liep zag ik dat de misdienaressen alle kaarsjes uitbliezen! Ik ging echt even helemaal over de rooie. Ik heb in de kerktuin echt even een half uur lopen janken.... Daarna heb ik maar weer eens op de kaart gezeten waar ik nu eigenlijk uithing en ben langzaamaan weer richting mijn hotel gelopen om in de buurt bij een restaurantje neer te strijken. Bij het eten moest ik wel lachen omdat ik precies wist wat Ray zou nemen voor het eten. (garnalenkroketjes en konijn en de andere dag vast scampies en mosselen) Ik ben nog even naar een kroegje gegaan, maar dat was te moeilijk (en de trollekes maakten het ook niet beter....). Dus ben ik naar mijn kamer gegaan en heb even een brief aan Ray geschreven. Gisteren heb ik 2 weduwnaars, een weduwe en een moeder die haar 2 kinderen verloren had ontmoet. Op een of andere manier spraken ze me aan (het waren 2 stelletjes, los van elkaar). Zou het dan op mijn voorhoofd staan???? Maar wel fijne gesprekken gehad. En ze begrepen me ook meteen en vonden het goed dat ik inderdaad gewoon even voor mezelf heb gekozen. Ook degene die zaterdag avonddienst had in het hotel was weduwnaar. En ik bleef me dus echt afvragen of je dat dus aanvoelt dan, ik weet het niet hoor. Of zou Ray daarmee een beetje geholpen hebben? Gisteren heb ik ook gewoon rondgelopen en wat toeristische dingen gedaan: choco-story bezocht, met een bootje gevaren, souvernirtjes gekocht (chocolikeur, bonbons en handgeweven kussen met een afbeelding van een saxofoon) Daarna nog wat badspul gekocht in een soapy-winkel. Gisterenavond wat gelezen en tv gekeken. Vanmorgen had ik het gehad, ik heb weer een brief naar Ray geschreven, ben mijn spullen gaan pakken en ben naar huis gegaan. In de trein voelde ik botsplinters uit mijn kaak spelen, dus het weekend is afgesloten met een bezoek aan de tandrats die de splinters verwijderd heeft. De verdoving is nu ongeveer uitgewerkt dus het wordt tijd voor mijn choco-likeur ! Oh ja, ik heb ook nog een tas gekocht.... Thuis kom je toch gelijk weer in een gedachtengang van dit moet ik nog doen, dat ook nog, morgen werken, donderdag naar de bank voor de rekening van de steen, boodschappen doen, was doen.... Dus weg echte denk-tijd. Ja ik denk dat het heel goed voor me was om even op mezelf te zijn zonder telefoontjes en verplichtingen. Ik heb ook echt het gevoel gehad dat Ray heel dicht bij me was!
maandag 30 juli 2007 om 21:20
Hmmm wel wat typfoutjes. Ik heb niet op mijn kaart gezeten maar gekeken, mijn kont heeft namelijk geen richtingsgevoel. De botsplinters staken uit mijn kaak en dat deed pijn en de tandrats vond het beter dat ik naar de tandarts zou gaan. Het zal de vermoeidheid wel zijn, want het slapen ging slecht (in niet alleen vanwege het lawaai van het uitgaansleven.....) Maar ik hoop toch dat jullie mijn stukje konden lezen....
maandag 30 juli 2007 om 21:34
Fijn dat je goeie mensen hebt ontmoet, en dat je ook een goed gevoel hebt over je uitje. Dat heb je toch maar geflikt, in je eentje. Misschien kom je er op deze manier achter dat rust je toch goed doet, en dat drukte, dingen moeten doen, je eigenlijk onderuit halen. In welk geval je kunt aangeven dat je voorlopig drukte een eind van je af moet houden.
maandag 30 juli 2007 om 21:55
donderdag 2 augustus 2007 om 14:33
Hallo allemaal,
Dinsdag en gisteren weer gewerkt. Mijn ouders waren gisteren 45 jaar getrouwd en we gingen uit eten. Ik voelde me weer eens eenzaam in gezelschap. Dat is toch wel weer confronterend om daar weer "alleen" te zitten. Het gevoel van gemis was echt weer heel groot. En dus liep ik me te irriteren aan een aantal dingen, gezeur over prijzen en dat uit eten zo duur is en dat een fles rosé ook wel erg duur is en dat we de volgende keer wel naar de friettent gaan. Of dat de saus te heet is (wat wil je als je pepersaus neemt) en andere onzin dingen. Wetende dat Ray en ik daar achteraf samen om gelachen zouden hebben. Maar op dat moment denk ik: Mensen, geniet toch gewoon. Het eten was lekker en goed!
Kennelijk kosten dat soort dingen me gewoon erg veel energie want nu ben ik total-loss. Echt erg. Ach ja vandaag maar wat rustig aan doen dan.
Dinsdag en gisteren weer gewerkt. Mijn ouders waren gisteren 45 jaar getrouwd en we gingen uit eten. Ik voelde me weer eens eenzaam in gezelschap. Dat is toch wel weer confronterend om daar weer "alleen" te zitten. Het gevoel van gemis was echt weer heel groot. En dus liep ik me te irriteren aan een aantal dingen, gezeur over prijzen en dat uit eten zo duur is en dat een fles rosé ook wel erg duur is en dat we de volgende keer wel naar de friettent gaan. Of dat de saus te heet is (wat wil je als je pepersaus neemt) en andere onzin dingen. Wetende dat Ray en ik daar achteraf samen om gelachen zouden hebben. Maar op dat moment denk ik: Mensen, geniet toch gewoon. Het eten was lekker en goed!
Kennelijk kosten dat soort dingen me gewoon erg veel energie want nu ben ik total-loss. Echt erg. Ach ja vandaag maar wat rustig aan doen dan.
donderdag 2 augustus 2007 om 21:12
quote:Kennelijk kosten dat soort dingen me gewoon erg veel energie want nu ben ik total-loss. Echt erg. Ach ja vandaag maar wat rustig aan doen dan.Heel herkenbaar, dat dat soort gezeur je doodmoe maakt.
Ik hoop dat je vandaag wat hebt kunnen genieten, en rustig aan doen. Ik zou het je zo graag gunnen.
Heel veel liefs.*;
Ik hoop dat je vandaag wat hebt kunnen genieten, en rustig aan doen. Ik zou het je zo graag gunnen.
Heel veel liefs.*;
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 5 augustus 2007 om 10:44
Hallo allemaal,
hier is het ook wel erg rustig. Ik denk dat er veel mesnen op vakantie zijn. Ik merk op de web-log dat er al helemaal niet veel mesnen reageren. En ook dat het toch eigenlijk Ray's web-log was en dat ik misschien een andere moet beginnen. Maar van de andere kan hoort mijn rouwproces er toch ook bij? Of zouden de meesten dat te moeilijk vinden om te lezen? Ik weet het niet hoor. Maar goed, door die reacties weet ik zelf ook niet meer goed waar ik nog goed aan doe. Ik vond het voor mezelf een goede manier om van me af te schrijven. En dat mensen ook op de hoogte zijn hoe het gaat. Maar misschien zie ik dat ook wel verkeerd. Vorig jaar was het vandaag de eerste keer dat Ray weer naar huis kwam, voor zeterdag en zondag, en dat ik dus in de week ervoor vanalles heb moeten regelen zoals bed, postoel, rolstoel, transferplank, urinalen etc. We wisten inmiddels ook dat het om klassiek osteosarcoom ging en ik heb dus avonden doorgebracht (zeg maar nachten) om zoveel mogelijk informatie daarover te krijgen. Maar wat ik las op de sites van het LUMC en andere universitaire ziekenhuizen stemde me toen al niet vrolijk. De 5-jaarsoverlevingskans was kleiner dan 2%. Maar het ergste was dat ik dat weer niet aan Ray durfde te vertellen. Ik wilde gewoon zijn vechtlust optimaal houden. We wisten toen ook dat ie naar Leiden moest voor de behandeling en dat de "eerste klap een daalder waard was". Hij moest zondagavond weer terug omdat ie op maandag een porth-a-cath kreeg. En op donderdag zouden we voor het eerst naar het LUMC gaan.
Kortom het was de week waarop mijn wereld toch echt wel (alweer) was ingestort. Ik wist hoe ernstig het was. We hadden alle "goede" opties achter ons moeten maken en moesten gaan dealen met een zeer agressieve kankersoort. We wisten toen ook dat de ziekte inclusief de uitzaaiingen in slechts een maand of 3 moet zijn ontstaan. Nou dan weet je wel hoe aggressief het was. En de websites die ik bezocht (en ik keek alleen op ziekenhuis-sites omdat ik geen eigen verhalen wilde lezen want iedereen is anders) bevestigden mijn ergste angsten. En Ray was vol vechtlust terwijl ik thuis alleen in mijn bedje me zorgen lag te maken en veel lag te huilen. En toen mocht ie dan toch even naar huis om bij mij te zijn voordat ie de chemo's inmoest....
hier is het ook wel erg rustig. Ik denk dat er veel mesnen op vakantie zijn. Ik merk op de web-log dat er al helemaal niet veel mesnen reageren. En ook dat het toch eigenlijk Ray's web-log was en dat ik misschien een andere moet beginnen. Maar van de andere kan hoort mijn rouwproces er toch ook bij? Of zouden de meesten dat te moeilijk vinden om te lezen? Ik weet het niet hoor. Maar goed, door die reacties weet ik zelf ook niet meer goed waar ik nog goed aan doe. Ik vond het voor mezelf een goede manier om van me af te schrijven. En dat mensen ook op de hoogte zijn hoe het gaat. Maar misschien zie ik dat ook wel verkeerd. Vorig jaar was het vandaag de eerste keer dat Ray weer naar huis kwam, voor zeterdag en zondag, en dat ik dus in de week ervoor vanalles heb moeten regelen zoals bed, postoel, rolstoel, transferplank, urinalen etc. We wisten inmiddels ook dat het om klassiek osteosarcoom ging en ik heb dus avonden doorgebracht (zeg maar nachten) om zoveel mogelijk informatie daarover te krijgen. Maar wat ik las op de sites van het LUMC en andere universitaire ziekenhuizen stemde me toen al niet vrolijk. De 5-jaarsoverlevingskans was kleiner dan 2%. Maar het ergste was dat ik dat weer niet aan Ray durfde te vertellen. Ik wilde gewoon zijn vechtlust optimaal houden. We wisten toen ook dat ie naar Leiden moest voor de behandeling en dat de "eerste klap een daalder waard was". Hij moest zondagavond weer terug omdat ie op maandag een porth-a-cath kreeg. En op donderdag zouden we voor het eerst naar het LUMC gaan.
Kortom het was de week waarop mijn wereld toch echt wel (alweer) was ingestort. Ik wist hoe ernstig het was. We hadden alle "goede" opties achter ons moeten maken en moesten gaan dealen met een zeer agressieve kankersoort. We wisten toen ook dat de ziekte inclusief de uitzaaiingen in slechts een maand of 3 moet zijn ontstaan. Nou dan weet je wel hoe aggressief het was. En de websites die ik bezocht (en ik keek alleen op ziekenhuis-sites omdat ik geen eigen verhalen wilde lezen want iedereen is anders) bevestigden mijn ergste angsten. En Ray was vol vechtlust terwijl ik thuis alleen in mijn bedje me zorgen lag te maken en veel lag te huilen. En toen mocht ie dan toch even naar huis om bij mij te zijn voordat ie de chemo's inmoest....
zondag 5 augustus 2007 om 13:01
Romilda,
Ik heb jullie hele verhaal steeds gevolgd maar nooit iets geschreven.
Ik kan zo goed begrijpen hoe je nu aan het terugdenken bent.
Alles is ook zo vreselijk snel gegaan bij jullie...niet dat het minder erg is als het langer duurt,maar je hebt nu pas tijd om stil te staan bij alles wat er is gebeurd.
Mijn man is ook lang in het LUMC geweest,heeft ook een dwarslaesie, maar zijn ziekte is gelukkig niet meer levensbedreigend.
Toch herken ik heel veel in jouw beschrijvingen van die eerste tijd.
het overdondert je,je weet niet wat je moet doen.Tegelijk wil je sterk zijn voor hem.
Hier is het inmiddels weer redelijk stabiel en soms kan ik ineens allerlei details van die eerste maanden bedenken.Hoe ik me voelde, wat iemand gezegd heeft, een blik van een arts...alsof het gisteren was.
Jouw ergste angsten zijn waarheid geworden, en nu moet je alleen verder.
Soms lijkt het alsof iedereen gewoon doorleeft, alsof ze je verdriet vergeten.
Gelukkig heb je hier op het forum steun van veel mensen, en waarschijnlijk van nog meer stille meelezers op je topics (zoals ik).
Sterkte!:R:R:R
Ik heb jullie hele verhaal steeds gevolgd maar nooit iets geschreven.
Ik kan zo goed begrijpen hoe je nu aan het terugdenken bent.
Alles is ook zo vreselijk snel gegaan bij jullie...niet dat het minder erg is als het langer duurt,maar je hebt nu pas tijd om stil te staan bij alles wat er is gebeurd.
Mijn man is ook lang in het LUMC geweest,heeft ook een dwarslaesie, maar zijn ziekte is gelukkig niet meer levensbedreigend.
Toch herken ik heel veel in jouw beschrijvingen van die eerste tijd.
het overdondert je,je weet niet wat je moet doen.Tegelijk wil je sterk zijn voor hem.
Hier is het inmiddels weer redelijk stabiel en soms kan ik ineens allerlei details van die eerste maanden bedenken.Hoe ik me voelde, wat iemand gezegd heeft, een blik van een arts...alsof het gisteren was.
Jouw ergste angsten zijn waarheid geworden, en nu moet je alleen verder.
Soms lijkt het alsof iedereen gewoon doorleeft, alsof ze je verdriet vergeten.
Gelukkig heb je hier op het forum steun van veel mensen, en waarschijnlijk van nog meer stille meelezers op je topics (zoals ik).
Sterkte!:R:R:R
zondag 5 augustus 2007 om 13:47
Hi Romilda,
Wat jammer dat je zo weinig reacties op je log krijgt... ik denk inderdaad dat het vakantietijd is.
Waarom zou je het 'verkeerd zien'? Het is jouw log, jullie verhaal en daar hoort ook zeker jouw rouwproces bij! Ik denk dat er nog een heleboel stille meelezers zijn, zoals ook Christy hierboven.. misschien weten mensen ook niet altijd goed wat ze tegen je moeten zeggen, maar ik denk zeker niet dat dat betekend dat mensen niet met je meeleven of je vergeten zijn. Vooral als je dit niet zelf hebt meegemaakt, is het misschien weleens moeilijk de woorden te vinden om je te steunen.
Echt, als het je goed doet, blijf alsjeblieft doorschrijven, ik denk dat het een goede manier voor je zou kunnen zijn om deze moeilijke tijd door te komen.
Heb je nog een beetje van het weer kunnen genieten dit weekeinde, beetje naar buiten misschien?
Wat jammer dat je zo weinig reacties op je log krijgt... ik denk inderdaad dat het vakantietijd is.
Waarom zou je het 'verkeerd zien'? Het is jouw log, jullie verhaal en daar hoort ook zeker jouw rouwproces bij! Ik denk dat er nog een heleboel stille meelezers zijn, zoals ook Christy hierboven.. misschien weten mensen ook niet altijd goed wat ze tegen je moeten zeggen, maar ik denk zeker niet dat dat betekend dat mensen niet met je meeleven of je vergeten zijn. Vooral als je dit niet zelf hebt meegemaakt, is het misschien weleens moeilijk de woorden te vinden om je te steunen.
Echt, als het je goed doet, blijf alsjeblieft doorschrijven, ik denk dat het een goede manier voor je zou kunnen zijn om deze moeilijke tijd door te komen.
Heb je nog een beetje van het weer kunnen genieten dit weekeinde, beetje naar buiten misschien?
Computer says nooooo
zondag 5 augustus 2007 om 23:03
Gewoon blijven schrijven hoor Rommel,dat mensen niet veel reageren zegt niets,soms is het ook gewoon moeilijk om te reageren op iemands inmense verdriet,want ja,je weet dat wat je ook zegt,je verdriet er niet van weg gaat,en soms wordt je ook gewoon heel stil,als je jouw verhalen leest.
Het kan ook de ontmacht zijn van sommige mensen hoor,want wat zeg je tegen iemand die het zo moeilijk heeft,en waar alleen tijd,en veel praten kan helpen.
Dus blijf schrijven hoor,en zeker als het jouw wat lucht geeft.
Ik zag trouwens van de week,een stukje op tv,van een organisatie,waar mensen die bv een boek willen schrijven terecht kunnen,ik moest meteen aan je denken,je schrijft heel duidelijk,en met veel gevoel,heb je er wel eens over nagedacht,het in boekvorm op te schrijven?
Die mensen geven niet direckt boeken uit,maar maken er wel een boek van,je kunt dan zelf beslissen of je er bv 500 van wil laten drukken *zomaar een ideetje * moest aan je denken toen ik het zag.
Nou meid,vanaf deze kant maar weer eens een dikke knuffel *;
Het kan ook de ontmacht zijn van sommige mensen hoor,want wat zeg je tegen iemand die het zo moeilijk heeft,en waar alleen tijd,en veel praten kan helpen.
Dus blijf schrijven hoor,en zeker als het jouw wat lucht geeft.
Ik zag trouwens van de week,een stukje op tv,van een organisatie,waar mensen die bv een boek willen schrijven terecht kunnen,ik moest meteen aan je denken,je schrijft heel duidelijk,en met veel gevoel,heb je er wel eens over nagedacht,het in boekvorm op te schrijven?
Die mensen geven niet direckt boeken uit,maar maken er wel een boek van,je kunt dan zelf beslissen of je er bv 500 van wil laten drukken *zomaar een ideetje * moest aan je denken toen ik het zag.
Nou meid,vanaf deze kant maar weer eens een dikke knuffel *;
woensdag 8 augustus 2007 om 09:10
Hm nieuw forum, ff kijken of het wel makkelijk is. Ik krijg nu niet meer het laatste bericht eerst terwijl ik dat toch net heb aangeklikt... ff wennen dus. Ik ben nu even op het werk aan het typen. Mijn computer is gecrashed. Gisteren een moeilijke dag. 5 maanden geleden is Ray overleden. Gisteren weer veel teruggedacht aan vorig jaar. Ging dus niet zo goed. Nu kreeg ik gisteren ook nog het bericht dat mijn schoonmoeder in het ziekenhuis is opgenomen en nu heb ik dus weer het jank. Ze heeft vermoedelijk een of ander buikvirus of bacterie. Er lopen nu allemaal onderzoeken dus misschien horen we vandaag wel wat meer. Ik wacht wel even af.
woensdag 8 augustus 2007 om 09:26
Hoi Romilda,
Ik ben er ook weer. Ik heb de laatste paar weken veel logees gehad hier in Zwitserland, dus weinig tijd om achter de computer te zitten.
Mijn moeder was hier vorige week. Ze was afgelopen vrijdag jarig, de eerste keer zonder mijn vader. Ze heeft vanaf een uur of 12 s'nachts tot 12 uur de volgende nacht doodziek op bed gelegen. Ik denk dat ze haar verjaardag gewoon niet wilde vieren en haar lichaam heeft haar een handje geholpen door ziek te worden. Heel vreemd allemaal.
Hou je taai en blijf vooral schrijven.
Ik ben er ook weer. Ik heb de laatste paar weken veel logees gehad hier in Zwitserland, dus weinig tijd om achter de computer te zitten.
Mijn moeder was hier vorige week. Ze was afgelopen vrijdag jarig, de eerste keer zonder mijn vader. Ze heeft vanaf een uur of 12 s'nachts tot 12 uur de volgende nacht doodziek op bed gelegen. Ik denk dat ze haar verjaardag gewoon niet wilde vieren en haar lichaam heeft haar een handje geholpen door ziek te worden. Heel vreemd allemaal.
Hou je taai en blijf vooral schrijven.
