Relaties
alle pijlers
40 en weduwe
zondag 27 mei 2007 om 10:50
Hallo allemaal,
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
donderdag 19 juli 2007 om 14:45
*; Ik begrijp het. Had deze gedachten ook een jaar na de dood van mijn ouders. "Vorig jaar wisten we nog van niets. Vorig jaar was alles nog oké. Vorig jaar hadden we geen idee van de hel die zou volgen." In het licht van wat je nu weet, was vorig jaar nog zo onschuldig en vol hoop. Terwijl je nu het gevoel hebt dat de toekomst weg is.
De enige weg erdoorheen is door de gedachten maar te laten komen. Wegstoppen helpt niet. Jank als je het nodig hebt. Slaap als je wilt slapen. Zoek afleiding als je daar zin in hebt. Doe gewoon waar jij je goed bij voelt. Dit is jouw rouwproces Rommel; niemand kan voor je uittekenen hoe je het moet doen.
Ik wens je heel veel sterkte en mijn hart huilt een beetje met je mee.
Pinksterbloem
De enige weg erdoorheen is door de gedachten maar te laten komen. Wegstoppen helpt niet. Jank als je het nodig hebt. Slaap als je wilt slapen. Zoek afleiding als je daar zin in hebt. Doe gewoon waar jij je goed bij voelt. Dit is jouw rouwproces Rommel; niemand kan voor je uittekenen hoe je het moet doen.
Ik wens je heel veel sterkte en mijn hart huilt een beetje met je mee.
Pinksterbloem
donderdag 19 juli 2007 om 20:46
Vandaag inderdaad afleiding gezocht. Vanmorgen even boodschappen gedaan en wat kleding gekocht. Huilend in de kleedkamer, dat wel. Ik kreeg een kopje koffie en het winkelmeisje vertelde dat ze haar vriend 10 jaar geleden door een auto-ongeluk had verloren en dat ze dus wist waar ik doorheen ging. We hebben wel een half uur gepraat. Daarna naar huis. 's-middags met mijn nichtje en haar dochtertje van 1 naar de stad. Samen geluncht en geshopt. Dat gaf wel afleiding. Maar toch heb je het er wel over. Zo van vorig jaar wisten wel net een half uur dat ie een partiële dwarlaesie had, maar ze wisten niet waardoor. Daarna zijn we naar mijn ouders gegaan en heb ik daar gegeten. Met mijn moeder ook gepraat over dat moment om 17.15 uur dat er 5 artsen de kamer binnenkwamen en met ons een gesprek wilden. En dat toen die verschrikkelijke diagnose kwam. Het was een uitzaaiing van kanker maar ze wisten nog niet welke soort. Hij moest dezelfde avond nog bestraald worden maar ze moesten ook een biopt hebben om te kunnen achterhalen om welke soort dat het gaat, en dat kan niet als er al bestraald is. Vandaar dat er tegelijkertijd een overleg gaande was van het neurochirurgisch team. Die besloten om eerst nog een CT te maken om te kijken of er ergens anders een biopt genomen kon worden. Dus hup, op naar de CT. Daar zat ik dan alleen in die wachtkamer. Gelukkig mocht ik bellen, dus ik heb mijn zus en de zus van Ray gebeld. Helemaal bang en huilend. Die zus van Ray is meteen gekomen. Ze kwam net binnen toen Ray klaar was met de CT. We zijn weer naar de kamer gebracht. De artsen kwamen vertellen dat er ook uitzaaiingen zaten in de longen, de linkerschouder en het rechterbekken. Dus ze konden in elk geval ook ergens anders een biopt nemen. Dus werd er een ambulance besteld voor de rit naar het Verbeeten voor de bestraling. Daar was het ook al verlaten het was inmiddels 20.15 uur. Er moest veel gedaan worden, opnieuw een CT voor het bepalen van het bestralingsgebied, tattouages voor het instellen van het bestralingsapparaat, een proefbestraling en toen de echte. Er was geen tijd om veel vragen te stellen, maar niemand had ook antwoorden voor ons. Tegen half 10 waren we weer terug in het ziekenhuis. Nog even met de verpleging gepraat en daarna ben ik maar naar huis gegaan. Toen kon ik gaan bellen.... Het staat me nog zo helder voor de geest. En het doet zo'n pijn. Pijn die ik toen niet voelde, toen was ik alleen maar in shock geloof ik. Ik moest ook zoveel mensen bellen en we wisten ook nog helemaal niets. Het kon nog allerlei kanten op. Kiemceltumor, vaak goed te behandelen, een sarcoom, moeilijker te behandelen, Melanoom en teelbalkanker waren genoemd. Maar dat het ernstig was dat was wel duidelijk. Er waren immers al veel uitzaaiingen. Die onzekerheid en angst.... Ik heb bijna niet geslapen.
Het doet nu zo'n pijn. De pijn die ik toen niet kon voelen? Of pijn die ik niet voelde omdat we nog niets wisten en gewoon nog heel veel hoop hadden? Ik weet het niet. Maar nu voel ik het wel. Het is moeilijk...
Het doet nu zo'n pijn. De pijn die ik toen niet kon voelen? Of pijn die ik niet voelde omdat we nog niets wisten en gewoon nog heel veel hoop hadden? Ik weet het niet. Maar nu voel ik het wel. Het is moeilijk...
vrijdag 20 juli 2007 om 00:56
Lieve, lieve Rommel, ik denk aan jou en je Ray, en huil een traantje met je mee...
Eén jaar geleden werd jou verteld dat er scheuren in je wereld zaten, maar het daadwerkelijk instorten gebeurde een aantal maanden later. En nu zit je daar op die brokstukken. alleen en verdrietig, en moet je een nieuwe wereld op te zien bouwen. Waar moet je beginnen? Al die brokstukken herinneren je aan hoe het ooit was, en vandaaruit een nieuwe wereld bouwen lijkt onmogelijk. Iedere steen die je optilt heeft een herinnering, heeft gewicht en zwaarte.
Toch kun je het, van deze brokstukken iets moois maken. Iets van jou. Nieuw, en dus anders dan dat het was, en toch zal het altijd elementen Ray bevatten.
Hij is bij je, ook in je nieuwe wereld. Die is immers van jullie oude wereld gemaakt!
Luister tijdens het opbouwen naar de evrhalen van de brokstukken, ga af en toe zitten om om je heen te kijken en verdriet te hebben om wat er ooit was, en je zult merken naarmate je vaker stenen optilt, ze vanzelf een nieuwe plek gaan vormen, op de goede plaatsen terecht komen.
Kijk maar eens goed, hier en daar zijn al kleine muurtjes te ontdekken, gebouwd door jouw kracht en jouw mooie herinneringen aan Ray.
Hou vol, meid. Wij denken aan je!
Liefs, ook van Hero!
Eén jaar geleden werd jou verteld dat er scheuren in je wereld zaten, maar het daadwerkelijk instorten gebeurde een aantal maanden later. En nu zit je daar op die brokstukken. alleen en verdrietig, en moet je een nieuwe wereld op te zien bouwen. Waar moet je beginnen? Al die brokstukken herinneren je aan hoe het ooit was, en vandaaruit een nieuwe wereld bouwen lijkt onmogelijk. Iedere steen die je optilt heeft een herinnering, heeft gewicht en zwaarte.
Toch kun je het, van deze brokstukken iets moois maken. Iets van jou. Nieuw, en dus anders dan dat het was, en toch zal het altijd elementen Ray bevatten.
Hij is bij je, ook in je nieuwe wereld. Die is immers van jullie oude wereld gemaakt!
Luister tijdens het opbouwen naar de evrhalen van de brokstukken, ga af en toe zitten om om je heen te kijken en verdriet te hebben om wat er ooit was, en je zult merken naarmate je vaker stenen optilt, ze vanzelf een nieuwe plek gaan vormen, op de goede plaatsen terecht komen.
Kijk maar eens goed, hier en daar zijn al kleine muurtjes te ontdekken, gebouwd door jouw kracht en jouw mooie herinneringen aan Ray.
Hou vol, meid. Wij denken aan je!
Liefs, ook van Hero!
Wat wilde ik nou toch typen?
vrijdag 20 juli 2007 om 23:04
Hallo allemaal,
Deze dag stond niet zo in het teken van herinneringen aan vorig jaar omdat dat in het ziekenhuis een afwachtdag was. Wel is de fysio langs geweest om een begeleidingstraject op te zetten om Ray weer op de been te krijgen (ja ook die hoop hadden we toen nog) Verder waren er bloedonderzoeken en natuurlijk weer veel artsen rondom het bed. En ook weer een bestraling in het Verbeeten. Samen hebben we ook veel gepraat en meer mensen ingelicht. We zaten te beredeneren dat het wel teelbalkanker (daar hadden we redenen voor die ook pasten in het ziektebeeld) moest zijn en dat dat dan wel goed was. Dat was een kiemceltumor en die was redelijk goed te behandelen.
Vandaag heb ik het weer rustig aan gedaan. Ik heb een logeercavia, pluk, die vanmiddag gebracht is. Ben ook nog even naar een boekhandel geweest waar ik een boek besteld had en vanavond ben ik met mijn nichtje en haar man uit eten geweest voor onze verjaardagen (ander nichtje dan die van gisteren ). Ben nu net thuis. Naar huis rijden was wel weer zwaar. Het nummer stil in mij was op de radio. Met gierende uithalen dus gezongen: "Zo stiiiiiiiiiiiiiiiiil in mijhij" En dat klopt ook wel weer erg goed... dus liepen de tranen weer over mijn wangen (de rest van de tekst klopt niet maar ach....)
Nu ga ik nog even tv kijken en dan ga ik maar slapen.
Deze dag stond niet zo in het teken van herinneringen aan vorig jaar omdat dat in het ziekenhuis een afwachtdag was. Wel is de fysio langs geweest om een begeleidingstraject op te zetten om Ray weer op de been te krijgen (ja ook die hoop hadden we toen nog) Verder waren er bloedonderzoeken en natuurlijk weer veel artsen rondom het bed. En ook weer een bestraling in het Verbeeten. Samen hebben we ook veel gepraat en meer mensen ingelicht. We zaten te beredeneren dat het wel teelbalkanker (daar hadden we redenen voor die ook pasten in het ziektebeeld) moest zijn en dat dat dan wel goed was. Dat was een kiemceltumor en die was redelijk goed te behandelen.
Vandaag heb ik het weer rustig aan gedaan. Ik heb een logeercavia, pluk, die vanmiddag gebracht is. Ben ook nog even naar een boekhandel geweest waar ik een boek besteld had en vanavond ben ik met mijn nichtje en haar man uit eten geweest voor onze verjaardagen (ander nichtje dan die van gisteren ). Ben nu net thuis. Naar huis rijden was wel weer zwaar. Het nummer stil in mij was op de radio. Met gierende uithalen dus gezongen: "Zo stiiiiiiiiiiiiiiiiil in mijhij" En dat klopt ook wel weer erg goed... dus liepen de tranen weer over mijn wangen (de rest van de tekst klopt niet maar ach....)
Nu ga ik nog even tv kijken en dan ga ik maar slapen.
zaterdag 21 juli 2007 om 10:25
zondag 22 juli 2007 om 11:17
Hallo allemaal,
Het is toch wel een rare tijd. Veel mensen zijn op vakantie, of staan op het punt om te gaan. Iedereen heeft plannen en leuke vooruitzichten. En ook aan mij wordt gevraagd of ik nog wegga. Voorlopig nog niet antwoord ik dan. Ik zou ook niet weten wat ik dan moet gaan doen. Met een vriendin gaan? Maar ja ik ben waarschijnlijk niet altijd een vrolijke reisgezel. Alleen dan maar? Wil ik eigenlijk al wel weg? Van de ene kant denk ik dat het misschien wel goed voor me zou zijn. Maar ik denk dan toch aan alleen gaan. Hoef ik ook geen verantwoording af te leggen als ik een baaldag heb. Van de andere kant ben ik er volgens mij helemaal niet aan toe en moet ik het nog maar even voor me uit schuiven. Gisteren nog even naar een verjaardag geweest, maar ik voelde me niet helemaal lekker. Was om half 11 dus ook alweer thuis. Ik ben ook (weer eens) zo moe. Heb gisteren alleen maar de auto gewassen en in de was gezet. Waarom doet dat dan zo'n aanslag op mijn energie? Misschien ook wel omdat dat een klus was die we altijd samen deden. (Er moesten dan ook meestal wel 2 auto's gewassen worden, maar toch). En als de een geen zin meer had zorgde de ander er wel voor om het toch maar af te maken. Eerlijk gezegd was ik ook altijd degene die geen zin meer had.... Maar ja hij moest echt weer eens in de was gezet worden dus ben ik tochmaar doorgegaan.
Het gemis is gewoon zo groot, vandaar dat ik nergens zin in heb lijkt wel. Vanmiddag komt er een vriendin en we gaan in de stad eten en even over de kermis. Natuurlijk zeg ik ja tegen die dingen. Ze begrijpt het ook wel als we toch niet de drukke kermis opzoeken als ik daar niet aan toe ben. Het is best een gevecht om dingen te blijven ondernemen. En vaak is het natuurlijk ook zo dat het best redelijk uitpakt. Dat je gewoon kunt praten over de dingen waar je nu doorheen gaat en zo. En dat je als je terugkomt toch denkt dat het wel goed was. Maar die vermoeidheid is wel erg lastig. Die vermoeidheid is denk ik ook wel iets wat me tegenhoud om nu al iets te plannen van een reis. Ik denk bijvoorbeeld om een taal- of kookreis te doen. Dat heb ik eigenlijk altijd wel een keer willen doen in de tijd dat ik nog alleen was. Maar ik vond het meestal te duur. Misschien dat dat nu wel een optie is. Even er helemaal uit en met andere dingen bezig zijn. Maar de stap is nog te groot. Dus hou ik me maar staande met wat kleinere uitstapjes en bezoekjes. Ik heb vandaag ook weer het shake. Lop steeds te trillen en de tranen, nou ja die staan weer zo ongeveer tot aan mijn winpers. Maar weet je wat ik zo moeilijk vind, dat ik het gevoel heb dat ik zo onderhand daar wat minder last van moet krijgen, dat het begrip in mijn omgeving wat aan het afnemen is. Bij de rouwgroep niet hoor, die vinden dat ik al zoveel onderneem terwijl ik het kortste alleen ben in de groep. En natuurlijk denkt niet iedereen in mijn omgeving daar zo over. Misschien de meest wel niet. Maar als je met iemand praat die dat wel laat blijken, krijg je het gevoel dat iedereen dat misschien wel denkt. Ik denk dat ik me direct maar eens ga douchen en nog even naar het kerhof rijd. Misschien wordt ik dan wat rustiger....
Het is toch wel een rare tijd. Veel mensen zijn op vakantie, of staan op het punt om te gaan. Iedereen heeft plannen en leuke vooruitzichten. En ook aan mij wordt gevraagd of ik nog wegga. Voorlopig nog niet antwoord ik dan. Ik zou ook niet weten wat ik dan moet gaan doen. Met een vriendin gaan? Maar ja ik ben waarschijnlijk niet altijd een vrolijke reisgezel. Alleen dan maar? Wil ik eigenlijk al wel weg? Van de ene kant denk ik dat het misschien wel goed voor me zou zijn. Maar ik denk dan toch aan alleen gaan. Hoef ik ook geen verantwoording af te leggen als ik een baaldag heb. Van de andere kant ben ik er volgens mij helemaal niet aan toe en moet ik het nog maar even voor me uit schuiven. Gisteren nog even naar een verjaardag geweest, maar ik voelde me niet helemaal lekker. Was om half 11 dus ook alweer thuis. Ik ben ook (weer eens) zo moe. Heb gisteren alleen maar de auto gewassen en in de was gezet. Waarom doet dat dan zo'n aanslag op mijn energie? Misschien ook wel omdat dat een klus was die we altijd samen deden. (Er moesten dan ook meestal wel 2 auto's gewassen worden, maar toch). En als de een geen zin meer had zorgde de ander er wel voor om het toch maar af te maken. Eerlijk gezegd was ik ook altijd degene die geen zin meer had.... Maar ja hij moest echt weer eens in de was gezet worden dus ben ik tochmaar doorgegaan.
Het gemis is gewoon zo groot, vandaar dat ik nergens zin in heb lijkt wel. Vanmiddag komt er een vriendin en we gaan in de stad eten en even over de kermis. Natuurlijk zeg ik ja tegen die dingen. Ze begrijpt het ook wel als we toch niet de drukke kermis opzoeken als ik daar niet aan toe ben. Het is best een gevecht om dingen te blijven ondernemen. En vaak is het natuurlijk ook zo dat het best redelijk uitpakt. Dat je gewoon kunt praten over de dingen waar je nu doorheen gaat en zo. En dat je als je terugkomt toch denkt dat het wel goed was. Maar die vermoeidheid is wel erg lastig. Die vermoeidheid is denk ik ook wel iets wat me tegenhoud om nu al iets te plannen van een reis. Ik denk bijvoorbeeld om een taal- of kookreis te doen. Dat heb ik eigenlijk altijd wel een keer willen doen in de tijd dat ik nog alleen was. Maar ik vond het meestal te duur. Misschien dat dat nu wel een optie is. Even er helemaal uit en met andere dingen bezig zijn. Maar de stap is nog te groot. Dus hou ik me maar staande met wat kleinere uitstapjes en bezoekjes. Ik heb vandaag ook weer het shake. Lop steeds te trillen en de tranen, nou ja die staan weer zo ongeveer tot aan mijn winpers. Maar weet je wat ik zo moeilijk vind, dat ik het gevoel heb dat ik zo onderhand daar wat minder last van moet krijgen, dat het begrip in mijn omgeving wat aan het afnemen is. Bij de rouwgroep niet hoor, die vinden dat ik al zoveel onderneem terwijl ik het kortste alleen ben in de groep. En natuurlijk denkt niet iedereen in mijn omgeving daar zo over. Misschien de meest wel niet. Maar als je met iemand praat die dat wel laat blijken, krijg je het gevoel dat iedereen dat misschien wel denkt. Ik denk dat ik me direct maar eens ga douchen en nog even naar het kerhof rijd. Misschien wordt ik dan wat rustiger....
zondag 22 juli 2007 om 11:39
Hoi Romilda,
Ik moet als eerste zeggen dat ik je een kanjer vind!
Ik lees al mee vanaf de pijler dat Ray ziek was, maar heb nooit gereageerd. Ik kan me voorstellen dat dit zo'n moeilijke tijd is.... alles wordt nu gewoon voor jou herhaald. En dit omdat er ruim een jaar geleden nog niks aan de hand was en jij nu helemaal alleen verder moet met je verdriet om het verlies van Ray. Voor veel mensen om je heen is Ray al langere tijd geleden overleden en zou jij over je verdriet heen moeten zijn. Onzin natuurlijk! Jij bent degene die alles op een rijtje moet krijgen. Dingen regelen, verdriet verwerken... En ik moet zeggen dat je echt veel dingen doet om je zinnen te verzetten... wat je verdriet natuurlijk nooit weg zal nemen. En heb je een dag geen zin, dan moet je dat ook kunnen zeggen vind ik. *;
Ik moet als eerste zeggen dat ik je een kanjer vind!
Ik lees al mee vanaf de pijler dat Ray ziek was, maar heb nooit gereageerd. Ik kan me voorstellen dat dit zo'n moeilijke tijd is.... alles wordt nu gewoon voor jou herhaald. En dit omdat er ruim een jaar geleden nog niks aan de hand was en jij nu helemaal alleen verder moet met je verdriet om het verlies van Ray. Voor veel mensen om je heen is Ray al langere tijd geleden overleden en zou jij over je verdriet heen moeten zijn. Onzin natuurlijk! Jij bent degene die alles op een rijtje moet krijgen. Dingen regelen, verdriet verwerken... En ik moet zeggen dat je echt veel dingen doet om je zinnen te verzetten... wat je verdriet natuurlijk nooit weg zal nemen. En heb je een dag geen zin, dan moet je dat ook kunnen zeggen vind ik. *;
zondag 22 juli 2007 om 12:27
Rommel,niemand bepaald hoe lang jij je verdriet mag voelen hoor,dat bepaal jij toch echt zelf,kop op meid,alleen jij hebt je liefde met Ray gehad en gevoeld,dus hoe lang jij erover doet om dat een plekje te geven,bepaal jij zelf,er zijn in jullie periode samen nog zoveel dingen die jullie samen hadden willen doen,dingen die voor je gevoel niet afgemaakt zijn,en natuurlijk dingen die je in je eentje nog niet wil gaan doen.
Die vermoeidheid,zal waarschijnlijk wel komen,van het verdriet meid,al zou ik als dit nog lang zo verder gaat,misschien toch even je bloed laten nakijken,ook jij kunt bv bloedarmoede hebben ofzoiets,en is het misschien simpel op te lossen.
Ik denk aan je *;
Die vermoeidheid,zal waarschijnlijk wel komen,van het verdriet meid,al zou ik als dit nog lang zo verder gaat,misschien toch even je bloed laten nakijken,ook jij kunt bv bloedarmoede hebben ofzoiets,en is het misschien simpel op te lossen.
Ik denk aan je *;
maandag 23 juli 2007 om 19:03
Ik ben vanmorgen gebeld, de grafsteen wordt morgen geplaatst. Dus ben ik vandaag naar het graf geweest. De planten die erop stonden staan nu hier in de tuin. En ik heb 3 nieuwe planten gekocht die bij het graf geplant kunnen worden. Maar het is zo raar, het voelt zo raar. Kan er eigenlijk niks van maken. Niet heel verdrietig, eigenlijk voel ik even niets. Misschien omdat het een definitieve stap is en dat ik daar eigenlijk niet aan wil. Ik weet het niet. Het is gewoon stil in mijn hoofd. Ik ben stil. Echt raar. Weet niet wat ik met mezelf aanmoet.
maandag 23 juli 2007 om 19:12
Je hoeft ook niet de hele tijd het verdriet zo diep te voelen. Je lichaam zegt misschien af en toe dat het nu genoeg is, gewoon even niets voelen. Het verdriet zit er toch nog wel.
Mooi dat je die planten nu in je eigen tuin zet. Verzorg ze goed.
Ik had het vannacht weer, het verdriet om mijn vader. Ik ging vrij laat naar bed, om half 2 ofzo. En ik lig nog maar net en alles komt weer boven. Terwijl ik vond dat het best goed ging de laatste tijd. Heb dus tot 5 uur vanochtend maar van alles zitten lezen op deze site.
Ga je morgen naar het graf als de steen geplaatst wordt?
*;
Mooi dat je die planten nu in je eigen tuin zet. Verzorg ze goed.
Ik had het vannacht weer, het verdriet om mijn vader. Ik ging vrij laat naar bed, om half 2 ofzo. En ik lig nog maar net en alles komt weer boven. Terwijl ik vond dat het best goed ging de laatste tijd. Heb dus tot 5 uur vanochtend maar van alles zitten lezen op deze site.
Ga je morgen naar het graf als de steen geplaatst wordt?
*;
maandag 23 juli 2007 om 19:23
Bij het plaatsen zelf mag je niet bij zijn, maar ik krijg een telefoontje als ze klaar zijn zodat ik daarna kan gaan. En als ze niet bijtijds bellen ga ik rond 4 uur omdat het om half 5 sluitingstijd is. Ik had wel gevraagd om erbij te mogen zijn, maar het schijnt niet zo'n prettig iets te zijn. Ze moeten toch een hoop afgraven en zo en dat schijnt te emotioneel te zijn, vandaar dat ze nu plaatsen zonder dat er nabestaanden bij zijn.
Ik herken wel wat je zegt ja. Ik heb dat ook als het verdriet me 's-nachts overvalt. Dan ga ik ook lezen of inderdaad op dit forum kijken. Het nadeel is vaak dat het niet helpt (omdat het te erg is, of omdat ik op dat moment zelf niet goed onder woorden kan brengen wat er is, of omdat ik me niet genoeg kan concentreren of omdat er niemand terugreageert bijvoorbeeld) dus dan ga ik uiteindelijk toch maar weer naar mijn bed.
Ik hoop dat het nu wel weer een beetje gaat met je.
Liefs en *;, rommel.
Ik herken wel wat je zegt ja. Ik heb dat ook als het verdriet me 's-nachts overvalt. Dan ga ik ook lezen of inderdaad op dit forum kijken. Het nadeel is vaak dat het niet helpt (omdat het te erg is, of omdat ik op dat moment zelf niet goed onder woorden kan brengen wat er is, of omdat ik me niet genoeg kan concentreren of omdat er niemand terugreageert bijvoorbeeld) dus dan ga ik uiteindelijk toch maar weer naar mijn bed.
Ik hoop dat het nu wel weer een beetje gaat met je.
Liefs en *;, rommel.
