Psyche
alle pijlers
Ik blijk een kind van een spermadonor te zijn
zondag 31 oktober 2010 om 15:26
Hallo,
Ik ben 30 jaar. Gisteren vertelde mijn moeder mij dat mijn vader, die al 10 jaar dood is, niet mijn biologische vader is. Nadat mijn oudere zus was geboren, heeft mijn vader namelijk teelbalkanker gehad en is door de bestralingen onvruchtbaar geworden, zo blijkt nu. Samen hebben ze daarom besloten om een kind van een anonieme spermadonor te krijgen. Ik dus. Mijn vader deed dat op voorwaarde dat ik het nooit zou weten. Hij was bang dat ik hem hierdoor als 'minder' zou zien of het hem voor zijn voeten zou werpen in mijn puberteit. Mijn moeder heeft hier heel lang mee rond gelopen en heel erg getwijfeld of ze het nu wel of niet moest vertellen. Na meerdere malen bij psychologen dit thema te hebben besproken, kwam ze tot de conclusie dat ik er recht op heb om het te weten. Ze wilde niet dat als zij ooit doodgaat, ik het van een ander hoor (er zijn 2 bevriende stellen die het weten) of er op een andere manier achter kom.
Ik ben in shock. Mijn wereld staat even op zijn kop. Ik heb nooit vermoedens gehad. Ik lijk qua uiterlijk heel sterk op mijn moeder en mijn zus op mijn vader, maar dat komt wel meer voor. Qua innerlijk lijk ik vooral op mijn vader. Dat voelt nu ook heel raar.
Ik heb een wirwar aan emoties nu. Ik voel me ontzettend verdrietig. Ik vraag me opeens af, hoewel ik uit een heel liefdevol gezin kom, of mijn vader niet minder van mij hield hierdoor. Ik neem ze niets kwalijk. Ik snap dat ze het gedaan hebben en ook dat ze het niet verteld hebben. Wat het natuurlijk moeilijk maakt, is dat mijn vader niet meer leeft en ik hem niets kan vragen. Idealiter hadden mijn ouders mij het samen aan mij verteld als ik volwassen was. Mijn moeder heeft hem voor hij doodging nog gevraagd om wat voor mij op papier te zetten, maar dat kon hij niet. Dat was te beladen voor hem. Ik heb nu ook last van schuldgevoel ten opzichte van mijn vader, ik vind het sneu voor hem.
Ook heb ik nu heel veel vragen over de zaaddonor. Ik draag dus genen van iemand die ik niet ken. Daar zit een gat. Als ik nu in de spiegel kijk, vraag ik me af of er iets van hem in mijn gezicht zit. Alle dingen waarvan ik ooit gezegd heb; daarin lijk ik op mijn vader, staan nu in een ander perspectief.
Ik weet niet meer wie ik ben. Hoewel mijn moeder en zus en man allemaal zeggen dat het niets verandert, dat ik nog steeds dezelfde ben, voelt het voor mij wel zo natuurlijk. Ik heb altijd al moeite gehad om me verbonden te voelen met mensen. Nu voelt het opeens of ik er in het gezin ook niet bij hoor en mijn zus het 'echte' kind is.
Ik heb speciaal hiervoor een nieuwe nick aangemaakt, ik wil dit graag anoniem houden en er zijn mensen uit mijn omgeving die mijn nick op het forum kennen.
Ik hoor graag van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. En misschien heeft iemand nog tips voor professionele hulpverlening. Ik denk niet dat ik er alleen uit ga komen namelijk.
Ik ben 30 jaar. Gisteren vertelde mijn moeder mij dat mijn vader, die al 10 jaar dood is, niet mijn biologische vader is. Nadat mijn oudere zus was geboren, heeft mijn vader namelijk teelbalkanker gehad en is door de bestralingen onvruchtbaar geworden, zo blijkt nu. Samen hebben ze daarom besloten om een kind van een anonieme spermadonor te krijgen. Ik dus. Mijn vader deed dat op voorwaarde dat ik het nooit zou weten. Hij was bang dat ik hem hierdoor als 'minder' zou zien of het hem voor zijn voeten zou werpen in mijn puberteit. Mijn moeder heeft hier heel lang mee rond gelopen en heel erg getwijfeld of ze het nu wel of niet moest vertellen. Na meerdere malen bij psychologen dit thema te hebben besproken, kwam ze tot de conclusie dat ik er recht op heb om het te weten. Ze wilde niet dat als zij ooit doodgaat, ik het van een ander hoor (er zijn 2 bevriende stellen die het weten) of er op een andere manier achter kom.
Ik ben in shock. Mijn wereld staat even op zijn kop. Ik heb nooit vermoedens gehad. Ik lijk qua uiterlijk heel sterk op mijn moeder en mijn zus op mijn vader, maar dat komt wel meer voor. Qua innerlijk lijk ik vooral op mijn vader. Dat voelt nu ook heel raar.
Ik heb een wirwar aan emoties nu. Ik voel me ontzettend verdrietig. Ik vraag me opeens af, hoewel ik uit een heel liefdevol gezin kom, of mijn vader niet minder van mij hield hierdoor. Ik neem ze niets kwalijk. Ik snap dat ze het gedaan hebben en ook dat ze het niet verteld hebben. Wat het natuurlijk moeilijk maakt, is dat mijn vader niet meer leeft en ik hem niets kan vragen. Idealiter hadden mijn ouders mij het samen aan mij verteld als ik volwassen was. Mijn moeder heeft hem voor hij doodging nog gevraagd om wat voor mij op papier te zetten, maar dat kon hij niet. Dat was te beladen voor hem. Ik heb nu ook last van schuldgevoel ten opzichte van mijn vader, ik vind het sneu voor hem.
Ook heb ik nu heel veel vragen over de zaaddonor. Ik draag dus genen van iemand die ik niet ken. Daar zit een gat. Als ik nu in de spiegel kijk, vraag ik me af of er iets van hem in mijn gezicht zit. Alle dingen waarvan ik ooit gezegd heb; daarin lijk ik op mijn vader, staan nu in een ander perspectief.
Ik weet niet meer wie ik ben. Hoewel mijn moeder en zus en man allemaal zeggen dat het niets verandert, dat ik nog steeds dezelfde ben, voelt het voor mij wel zo natuurlijk. Ik heb altijd al moeite gehad om me verbonden te voelen met mensen. Nu voelt het opeens of ik er in het gezin ook niet bij hoor en mijn zus het 'echte' kind is.
Ik heb speciaal hiervoor een nieuwe nick aangemaakt, ik wil dit graag anoniem houden en er zijn mensen uit mijn omgeving die mijn nick op het forum kennen.
Ik hoor graag van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. En misschien heeft iemand nog tips voor professionele hulpverlening. Ik denk niet dat ik er alleen uit ga komen namelijk.
zondag 31 oktober 2010 om 16:29
quote:in_de_war schreef op 31 oktober 2010 @ 16:27:
Daar heb je gelijk in hoor Fleurtje. Sowieso is schuldgevoel vaak een niet veel toevoegende emotie. Het is voor een deel wel ingegeven door het feit dat mijn vader niet meer leeft en hij niet wilde dat ik het wist.Ik snap dat wel hoor. Maar niet willen dat jij dit zou weten, is ook weer niet helemaal eerlijk, vind ik....
Daar heb je gelijk in hoor Fleurtje. Sowieso is schuldgevoel vaak een niet veel toevoegende emotie. Het is voor een deel wel ingegeven door het feit dat mijn vader niet meer leeft en hij niet wilde dat ik het wist.Ik snap dat wel hoor. Maar niet willen dat jij dit zou weten, is ook weer niet helemaal eerlijk, vind ik....
zondag 31 oktober 2010 om 16:32
quote:meds schreef op 31 oktober 2010 @ 16:28:
jouw man is je vader niet. Jij dacht er toch ook anders over dan je man?
Daar heb je gelijk in. En ik denk er inderdaad ook anders over dan mijn man. Ik projecteer vooral algemeenheden over mannen die een beperktere kinderwens hebben dan vrouwen en graag hun genen doorgeven op de situatie.
Als er één moment is waarop ik het extra moeilijk heb met de dood van mijn vader, is het nu. Dat had inmiddels een plek in mijn leven, maar speelt nu tegelijkertijd ook weer heel erg op.
jouw man is je vader niet. Jij dacht er toch ook anders over dan je man?
Daar heb je gelijk in. En ik denk er inderdaad ook anders over dan mijn man. Ik projecteer vooral algemeenheden over mannen die een beperktere kinderwens hebben dan vrouwen en graag hun genen doorgeven op de situatie.
Als er één moment is waarop ik het extra moeilijk heb met de dood van mijn vader, is het nu. Dat had inmiddels een plek in mijn leven, maar speelt nu tegelijkertijd ook weer heel erg op.
zondag 31 oktober 2010 om 16:46
quote:Cateautje schreef op 31 oktober 2010 @ 16:40:
Is het mogelijk voor je om de donor te zoeken? Deze in verband met de kans dat een nazaat van jou weleens verliefd zou kunnen worden op de verkeerde.Het is, wat dat betreft, toch wel handig om te weten wie je bloedverwanten zijn.Ik weet niet of dat kan. Ik weet ook nog niet of ik het wel wil. Maar dit is voor mij geen overweging daarin.
Is het mogelijk voor je om de donor te zoeken? Deze in verband met de kans dat een nazaat van jou weleens verliefd zou kunnen worden op de verkeerde.Het is, wat dat betreft, toch wel handig om te weten wie je bloedverwanten zijn.Ik weet niet of dat kan. Ik weet ook nog niet of ik het wel wil. Maar dit is voor mij geen overweging daarin.
zondag 31 oktober 2010 om 16:46
quote:Cateautje schreef op 31 oktober 2010 @ 16:40:
Is het mogelijk voor je om de donor te zoeken? Deze in verband met de kans dat een nazaat van jou weleens verliefd zou kunnen worden op de verkeerde.Het is, wat dat betreft, toch wel handig om te weten wie je bloedverwanten zijn.
Ik denk dat dat wel los zal lopen, eerlijk gezegd.
En dan nog, dan weet je wie de donor is. Daarmee zijn zijn kleinkinderen etc. niet bekend.
Is het mogelijk voor je om de donor te zoeken? Deze in verband met de kans dat een nazaat van jou weleens verliefd zou kunnen worden op de verkeerde.Het is, wat dat betreft, toch wel handig om te weten wie je bloedverwanten zijn.
Ik denk dat dat wel los zal lopen, eerlijk gezegd.
En dan nog, dan weet je wie de donor is. Daarmee zijn zijn kleinkinderen etc. niet bekend.
zondag 31 oktober 2010 om 17:20
quote:fleurtje schreef op 31 oktober 2010 @ 16:46:
[...]
Ik denk dat dat wel los zal lopen, eerlijk gezegd.
En dan nog, dan weet je wie de donor is. Daarmee zijn zijn kleinkinderen etc. niet bekend.Temeer ook omdat niet bekend is welke kinderen hij door zijn donorschap eventueel nog meer heeft verwekt
[...]
Ik denk dat dat wel los zal lopen, eerlijk gezegd.
En dan nog, dan weet je wie de donor is. Daarmee zijn zijn kleinkinderen etc. niet bekend.Temeer ook omdat niet bekend is welke kinderen hij door zijn donorschap eventueel nog meer heeft verwekt
zondag 31 oktober 2010 om 17:32
quote:in_de_war schreef op 31 oktober 2010 @ 16:10:
@Noodles; dankjewel voor je verhaal. ik lees voor een groot deel dezelfde emoties. Ik ben ook blij te lezen dat je na een aantal jaar vrede hebt gekregen met de situatie. Dit verwacht ik zelf ook wel. Het is alleen nu alsof er een aardverschuiving heeft plaats gevonden
Graag gedaan!
En natuurlijk staat nu even je wereld op zn kop. Dat s echt helemaal niet vreemd, en daar mag je ook zeker even de tijd voor nemen! Maar dit krijgt zn plekje, wij mensen kunnen veel hebben..
@Noodles; dankjewel voor je verhaal. ik lees voor een groot deel dezelfde emoties. Ik ben ook blij te lezen dat je na een aantal jaar vrede hebt gekregen met de situatie. Dit verwacht ik zelf ook wel. Het is alleen nu alsof er een aardverschuiving heeft plaats gevonden
Graag gedaan!
En natuurlijk staat nu even je wereld op zn kop. Dat s echt helemaal niet vreemd, en daar mag je ook zeker even de tijd voor nemen! Maar dit krijgt zn plekje, wij mensen kunnen veel hebben..
zondag 31 oktober 2010 om 22:43
quote:in_de_war schreef op 31 oktober 2010 @ 16:18:
[...]
Mijn man was ook geschrokken, vooral voor mij natuurlijk. Hij vroeg zich wel af of mijn moeder het beter niet had kunnen vertellen, maar snapt haar dilemma. Verder is hij er vooral voor mij. Dat sterkte mijn moeder ook in haar beslissing om het te vertellen, dat ik er niet alleen voor sta.
Wat ik wel moeilijk vind is dat wij onlangs ook zelf deze vraag hebben besproken, mijn man en ik omdat we zelf problemen hebben met zwanger worden. Hij gaf toen aan nooit donorzaad te willen, omdat hij een kind van zichzelf wil. Terugkijkend voelt dat nu best pijnlijk voor mij.
Ik heb een lange weg in de MMM achter de rug. Mijn ervaring is dat de meeste stellen bepaalde grenzen hebben maar dat die grenzen vaak vervagen als ze écht voor de keuze staan tussen een kans op kinderen of zeker weten geen kinderen. Ik heb veel geschreven op een topic over fertiliteit (en schrijf er nog steeds) en bij de meeste stellen is het zo dat je toch telkens weer opnieuw een keuze maakt als bepaalde deuren zich achter je sluiten.
Ik snap dat je nu, kijkend vanuit jouw nieuwe positie, moeite hebt met de opmerking van je vriend. Maar misschien verandert hij wel van mening als het voor jullie ooit zover komt. Hij kent jouw situatie dan waaruit juist blijkt dat het kind van een donor in liefde wordt ontvangen en gewoon opgroeit als een eigen kind.
Bovendien hadden jouw ouders toen nog de mogelijkheid om voor een anonieme donor te kiezen. Die keus is er niet meer dus dat speelt misschien ook mee voor je vriend.
[...]
Mijn man was ook geschrokken, vooral voor mij natuurlijk. Hij vroeg zich wel af of mijn moeder het beter niet had kunnen vertellen, maar snapt haar dilemma. Verder is hij er vooral voor mij. Dat sterkte mijn moeder ook in haar beslissing om het te vertellen, dat ik er niet alleen voor sta.
Wat ik wel moeilijk vind is dat wij onlangs ook zelf deze vraag hebben besproken, mijn man en ik omdat we zelf problemen hebben met zwanger worden. Hij gaf toen aan nooit donorzaad te willen, omdat hij een kind van zichzelf wil. Terugkijkend voelt dat nu best pijnlijk voor mij.
Ik heb een lange weg in de MMM achter de rug. Mijn ervaring is dat de meeste stellen bepaalde grenzen hebben maar dat die grenzen vaak vervagen als ze écht voor de keuze staan tussen een kans op kinderen of zeker weten geen kinderen. Ik heb veel geschreven op een topic over fertiliteit (en schrijf er nog steeds) en bij de meeste stellen is het zo dat je toch telkens weer opnieuw een keuze maakt als bepaalde deuren zich achter je sluiten.
Ik snap dat je nu, kijkend vanuit jouw nieuwe positie, moeite hebt met de opmerking van je vriend. Maar misschien verandert hij wel van mening als het voor jullie ooit zover komt. Hij kent jouw situatie dan waaruit juist blijkt dat het kind van een donor in liefde wordt ontvangen en gewoon opgroeit als een eigen kind.
Bovendien hadden jouw ouders toen nog de mogelijkheid om voor een anonieme donor te kiezen. Die keus is er niet meer dus dat speelt misschien ook mee voor je vriend.
maandag 1 november 2010 om 08:00
in_de_war, allereerst een dikke
Ik kan me heel goed voorstellen dat je wereld totaal op z'n kop staat.
Misschien vind je het hard klinken, maar de keuze van jouw moeder en vader om een kind te verwekken via een donor was hun keuze: zij wilden hoe dan ook een kind en hebben om die wens te kunnen uitvoeren zelfs een onmogelijke en niet terechte eis daaraan verbonden, namelijk dat jij niet zou mogen weten dat je vader je vader niet is. Dit gaat in tegen de rechten van het kind, zoals die zijn neergelegd in het Verdrag inzake de rechten van het kind, zoals die zijn aangenomen door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties op 20 november 1989.
Ik citeer uit die verklaring twee punten:
Artikel 7 Naam en nationaliteit
Elk kind heeft vanaf zijn geboorte recht op een naam. Ook heeft ieder kind het recht een nationaliteit te verwerven en, voorzover dat mogelijk is, het recht te weten wie zijn ouders zijn en door hen te worden verzorgd.
Artikel 9 Scheiding van het kind van de ouders
Elk kind heeft het recht bij zijn ouders op te groeien en om met beide ouders contact te houden wanneer het van een of van beiden gescheiden leeft, tenzij dit in strijd is met het belang van het kind.
Dat je je 'schuldig' zou voelen ten opzichte van je overleden stiefvader is heel begrijpelijk. Hij is toch de man waar je van houdt, die altijd jouw vader is geweest en die je met liefde heeft grootgebracht.
Zelf ken ik dergelijke situaties vanuit de adoptiewereld. Ik heb zelf twee - inmiddels volwassen - geadopteerde kinderen, heb veel gelezen over adoptieproblematiek en ken ook veel geadopteerden die hiermee worstelen.
Als eerste is er het loyaliteitsconflict tegenover hun adoptie-ouders: aan de ene kant zouden ze graag hun biologische ouders willen zoeken, maar ze zijn bang dat ze daarmee hun adoptie-ouders verdriet doen 'Ze zijn toch altijd goed voor me geweest, waarom zou ik nou verder zoeken?'.
Ook hebben veel geadopteerden de angst afgewezen te worden door hun biologische ouders: 'Ik ben al eens afgestaan en wellicht wil de biologische moeder/vader helemaal geen contact met mij en wat haal ik allemaal overhoop in hun leven?'
Toch blijf ik van mening dat ieder kind er recht op heeft te weten wat zijn/haar roots zijn. Over jouw leven zijn indertijd beslissingen genomen die heel diep en essentieel in jouw leven ingrijpen. Immers, ieder mens krijgt de helft van zijn/haar genen van zijn/haar moeder en de helft van zijn/haar vader. In iedere familie zijn bepaalde karatereigenschappen, uiterlijke kenmerken en talenten te herleiden. Marietje heeft dezelfde neus als opa, Jantje tekent zo leuk net als oom Piet, Anneke is net zo sportief als haar vader en ga zo maar door. Dit zijn heel wezenlijke zaken, ze maken dat je je geaard voelt in de familie. Voor jou is nu de helft van die geaardheid in één keer weggevallen; dat betekent dat de helft van jouw bodem is weggevallen. Eigenlijk nog iets meer, omdat je moeder al die jaren met deze leugen heeft kunnen leven.
Ik zou als ik jou was in ieder geval professionele hulp zoeken om dit voor jezelf op een rijtje te krijgen. Wellicht zijn er 'lotgenoten'-fora of -contacten waar je mee verder kunt.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je wereld totaal op z'n kop staat.
Misschien vind je het hard klinken, maar de keuze van jouw moeder en vader om een kind te verwekken via een donor was hun keuze: zij wilden hoe dan ook een kind en hebben om die wens te kunnen uitvoeren zelfs een onmogelijke en niet terechte eis daaraan verbonden, namelijk dat jij niet zou mogen weten dat je vader je vader niet is. Dit gaat in tegen de rechten van het kind, zoals die zijn neergelegd in het Verdrag inzake de rechten van het kind, zoals die zijn aangenomen door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties op 20 november 1989.
Ik citeer uit die verklaring twee punten:
Artikel 7 Naam en nationaliteit
Elk kind heeft vanaf zijn geboorte recht op een naam. Ook heeft ieder kind het recht een nationaliteit te verwerven en, voorzover dat mogelijk is, het recht te weten wie zijn ouders zijn en door hen te worden verzorgd.
Artikel 9 Scheiding van het kind van de ouders
Elk kind heeft het recht bij zijn ouders op te groeien en om met beide ouders contact te houden wanneer het van een of van beiden gescheiden leeft, tenzij dit in strijd is met het belang van het kind.
Dat je je 'schuldig' zou voelen ten opzichte van je overleden stiefvader is heel begrijpelijk. Hij is toch de man waar je van houdt, die altijd jouw vader is geweest en die je met liefde heeft grootgebracht.
Zelf ken ik dergelijke situaties vanuit de adoptiewereld. Ik heb zelf twee - inmiddels volwassen - geadopteerde kinderen, heb veel gelezen over adoptieproblematiek en ken ook veel geadopteerden die hiermee worstelen.
Als eerste is er het loyaliteitsconflict tegenover hun adoptie-ouders: aan de ene kant zouden ze graag hun biologische ouders willen zoeken, maar ze zijn bang dat ze daarmee hun adoptie-ouders verdriet doen 'Ze zijn toch altijd goed voor me geweest, waarom zou ik nou verder zoeken?'.
Ook hebben veel geadopteerden de angst afgewezen te worden door hun biologische ouders: 'Ik ben al eens afgestaan en wellicht wil de biologische moeder/vader helemaal geen contact met mij en wat haal ik allemaal overhoop in hun leven?'
Toch blijf ik van mening dat ieder kind er recht op heeft te weten wat zijn/haar roots zijn. Over jouw leven zijn indertijd beslissingen genomen die heel diep en essentieel in jouw leven ingrijpen. Immers, ieder mens krijgt de helft van zijn/haar genen van zijn/haar moeder en de helft van zijn/haar vader. In iedere familie zijn bepaalde karatereigenschappen, uiterlijke kenmerken en talenten te herleiden. Marietje heeft dezelfde neus als opa, Jantje tekent zo leuk net als oom Piet, Anneke is net zo sportief als haar vader en ga zo maar door. Dit zijn heel wezenlijke zaken, ze maken dat je je geaard voelt in de familie. Voor jou is nu de helft van die geaardheid in één keer weggevallen; dat betekent dat de helft van jouw bodem is weggevallen. Eigenlijk nog iets meer, omdat je moeder al die jaren met deze leugen heeft kunnen leven.
Ik zou als ik jou was in ieder geval professionele hulp zoeken om dit voor jezelf op een rijtje te krijgen. Wellicht zijn er 'lotgenoten'-fora of -contacten waar je mee verder kunt.
maandag 1 november 2010 om 12:50
Helemaal eens met Joyce!
Wij hebben dit afgelopen jaar meegemaakt, wil er verder niets over zeggen, maar het is zo waar wat Joyce zegt. Alle ouderpartijen (bio-adoptie-donor) moeten de consequenties van hun 'daad' accepteren. Als je dat niet kan, dan had je er niet aan moeten beginnen.
Joyce, je kent zeker ook 'De adoptiedriehoek' ?
Wij hebben dit afgelopen jaar meegemaakt, wil er verder niets over zeggen, maar het is zo waar wat Joyce zegt. Alle ouderpartijen (bio-adoptie-donor) moeten de consequenties van hun 'daad' accepteren. Als je dat niet kan, dan had je er niet aan moeten beginnen.
Joyce, je kent zeker ook 'De adoptiedriehoek' ?
maandag 1 november 2010 om 15:26
@Fleurtje: ik neem aan dat je het boek 'Adoptie. Ervaringen, verhalen en adviezen uit de adoptiedriehoek' bedoelt wat dit jaar is uitgekomen? Neen, nog niet gelezen.
Eerdere boeken over deze problematiek wel, zoals 'Vertraagde start, geadopteerden aan het woord' onder redactie van Prof. Hoksbergen, en 'Afgestaan' van Nancy Verrier, welk boek vooral voor mijn dochters een absolute eye-opener was.
@ in_de_war: excuses voor deze offtopic meldingen. Er zijn nu eenmaal raakpunten tussen wat jou is overkomen en wat adoptiekinderen overkomt. Daarom voel ik me zo betrokken bij jouw verhaal .....
Eerdere boeken over deze problematiek wel, zoals 'Vertraagde start, geadopteerden aan het woord' onder redactie van Prof. Hoksbergen, en 'Afgestaan' van Nancy Verrier, welk boek vooral voor mijn dochters een absolute eye-opener was.
@ in_de_war: excuses voor deze offtopic meldingen. Er zijn nu eenmaal raakpunten tussen wat jou is overkomen en wat adoptiekinderen overkomt. Daarom voel ik me zo betrokken bij jouw verhaal .....
maandag 1 november 2010 om 18:26
@Kaetje: is snap je punt helemaal hoor. In dat groeiproces van de medische molen zitten wij nu ook helaas
@Joyce. Het is ook echt niet het schuldgevoel wat bij mij de boventoon voert hoor. Ik denk ook dat dat een meer primaire, emotionele reactie is. Als ik het rationeel probeer te bekijken, dan vind ik ook zeker niet dat ik me ergens schuldig over zou moeten voelen.
Verder noem je nog dat mijn moeder met een leugen heeft kunnen leven. Maar ik voel het meer als een geheim dan als een leugen. Ik snap ook hun overwegingen heel goed.
maar ik vind het ook niet offtopic hoor
Ik voel me vandaag al wat beter dan gister verder gelukkig.
@Joyce. Het is ook echt niet het schuldgevoel wat bij mij de boventoon voert hoor. Ik denk ook dat dat een meer primaire, emotionele reactie is. Als ik het rationeel probeer te bekijken, dan vind ik ook zeker niet dat ik me ergens schuldig over zou moeten voelen.
Verder noem je nog dat mijn moeder met een leugen heeft kunnen leven. Maar ik voel het meer als een geheim dan als een leugen. Ik snap ook hun overwegingen heel goed.
maar ik vind het ook niet offtopic hoor
Ik voel me vandaag al wat beter dan gister verder gelukkig.
