Psyche
alle pijlers
Wanneer stop je met redden.............
vrijdag 30 november 2007 om 23:28
Prada, ja dat "zelfmoordding" Ik probeer te denken: mis kan het altijd gaan.....maar niet omdat ik te zwak was om niet het goede te doen. Bovendien word ik echt boos als het als manipulatie gebruikt wordt. Mijn zoon weet van mijn moeder. Ik heb wel gezegd: als je het echt serieus meent, kom dan eerst met mij praten! Dat heeft hij beloofd en dat moet maar genoeg zijn. Anders heb ik echt geen leven. Het volgende gedicht is ook een steun voor mij (in veel moeilijke zaken)
Loslaten
Om los te kunnen laten is liefde nodig
"Loslaten betekent niet dat het me niet meer uitmaakt; het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan doen.
"Loslaten" betekent niet dat ik 'm smeer; het is het besef dat ik een ander niet kan beheersen.
"Loslaten" is niet het onmogelijk maken, maar het toestaan om te leren van menselijke consequenties.
"Loslaten" is machteloosheid toegeven, hetgeen betekent dat ik het resultaat niet in de hand heb.
"Loslaten" is niet proberen om een ander te veranderen of de schuld te geven; het is jezelf zo goed mogelijk maken.
"Loslaten" is niet zorgen voor; maar geven om.
"Loslaten" is niet even regelen, maar ondersteunend zijn.
"Loslaten" is niet oordelen, maar de ander toestaan mens te zijn.
"Loslaten" is niet in het middelpunt staan en alles beheersen, maar het anderen mogelijk maken hun eigen lot te bepalen.
"Loslaten" is niet anderen tegen zichzelf te beschermen; het is een ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien.
"Loslaten" is niet ontkennen, maar accepteren.
"Loslaten" is niet treiteren, schelden of ruziemaken, maar zoeken naar mijn eigen tekortkomingen en die te verbeteren.
"Loslaten" is niet alles naar mijn hand zetten, maar elke dag nemen zoals die komt en er mijzelf gelukkig mee prijzen.
"Loslaten" is niet anderen kritiseren of reguleren, maar proberen te worden wat ik droom te kunnen zijn.
"Loslaten" is niet spijt hebben van het verleden, maar groeien en leven voor de toekomst.
"Loslaten" is minder vrezen en meer beminnen.
Loslaten
Om los te kunnen laten is liefde nodig
"Loslaten betekent niet dat het me niet meer uitmaakt; het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan doen.
"Loslaten" betekent niet dat ik 'm smeer; het is het besef dat ik een ander niet kan beheersen.
"Loslaten" is niet het onmogelijk maken, maar het toestaan om te leren van menselijke consequenties.
"Loslaten" is machteloosheid toegeven, hetgeen betekent dat ik het resultaat niet in de hand heb.
"Loslaten" is niet proberen om een ander te veranderen of de schuld te geven; het is jezelf zo goed mogelijk maken.
"Loslaten" is niet zorgen voor; maar geven om.
"Loslaten" is niet even regelen, maar ondersteunend zijn.
"Loslaten" is niet oordelen, maar de ander toestaan mens te zijn.
"Loslaten" is niet in het middelpunt staan en alles beheersen, maar het anderen mogelijk maken hun eigen lot te bepalen.
"Loslaten" is niet anderen tegen zichzelf te beschermen; het is een ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien.
"Loslaten" is niet ontkennen, maar accepteren.
"Loslaten" is niet treiteren, schelden of ruziemaken, maar zoeken naar mijn eigen tekortkomingen en die te verbeteren.
"Loslaten" is niet alles naar mijn hand zetten, maar elke dag nemen zoals die komt en er mijzelf gelukkig mee prijzen.
"Loslaten" is niet anderen kritiseren of reguleren, maar proberen te worden wat ik droom te kunnen zijn.
"Loslaten" is niet spijt hebben van het verleden, maar groeien en leven voor de toekomst.
"Loslaten" is minder vrezen en meer beminnen.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zaterdag 1 december 2007 om 16:23
je bent zijn moeder en niet zijn hulpverlener. Uit jouw verhaal haal ik dat hij zelf een hulpverlener heeft, dus dat hoef jij niet voor hem te zijn. Ik heb de ervaring dat hoemeer je de ander probeert te helpen, hoe meer je de ander eigenlijk de verantwoording uit handen neemt. Dit gaat eventjes goed maar na verloop van tijd schaad het meer dan dat het baat. Makkelijk gezegt van mij maar ik heb een ex gehad waar ik op een gegeven moent meer hulpverlener dan partner voor was en dat trok ik niet meer en de relatie is dan ook verbroken op dat punt. Natuurlijk ging hij dreigen met zelfmoord en alle verschrikkelijke dingen die er zijn maar nu 3/4 jaar later is hij er nog steeds dus zo erg nodig ben ik dus ook weer niet.
zondag 2 december 2007 om 04:59
Jee Iris, wat klote deze situatie. Ik denk dat je meer hebt aan de woorden Lin67 en Prada dan dat ik er iets zinnigs over kan zeggen. Dus van mijn kant alleen even een grote knuffel.
Voor zover ik je een beetje ken van het forum, ben je een enorm moederdier en een vreselijk sociaal en meelevend mens. Het zal dus extra moeilijk voor jou zijn om je zoon los te laten. Veel sterkte!
Voor zover ik je een beetje ken van het forum, ben je een enorm moederdier en een vreselijk sociaal en meelevend mens. Het zal dus extra moeilijk voor jou zijn om je zoon los te laten. Veel sterkte!
zondag 2 december 2007 om 08:27
Iris, is het misschien een idee dat JIJ hulp gaat zoeken, dat je kan leren hoe je hem los moet laten?
De afgelopen dagen heeft jouw verhaal steeds door mijn hoofd gespeeld en heb ik gepoogd het op mijn eigen kinderen te projecteren.
Komt natuurlijk nooit overeen, omdat de omstandigheden heel anders zijn.
Vooral voor mijn zoons die nog thuiswonen, maar wel werken, regel ik snel dingen onder het mom van, oh op mijn werk kan ik sneller bellen.
Maar ik weet ook dat als ik het niet zal doen, mijn jongste het zeer zeker zelf regelt.
Mijn oudste zoon (23) is makkelijk, maar betaald wel alle rekeningen en koopt rustig 2 paar Nike airmax tegelijk, maar beseft dan ook dat hij de rest van de maand iets minder heeft.
Als ik dus heel eerlijk ben kan ik je helemaal niet adviseren, ik herken alleen het willen zorgen en regelen.
Zoals in mijn vorige post; het oermoeder gevoel.
De afgelopen dagen heeft jouw verhaal steeds door mijn hoofd gespeeld en heb ik gepoogd het op mijn eigen kinderen te projecteren.
Komt natuurlijk nooit overeen, omdat de omstandigheden heel anders zijn.
Vooral voor mijn zoons die nog thuiswonen, maar wel werken, regel ik snel dingen onder het mom van, oh op mijn werk kan ik sneller bellen.
Maar ik weet ook dat als ik het niet zal doen, mijn jongste het zeer zeker zelf regelt.
Mijn oudste zoon (23) is makkelijk, maar betaald wel alle rekeningen en koopt rustig 2 paar Nike airmax tegelijk, maar beseft dan ook dat hij de rest van de maand iets minder heeft.
Als ik dus heel eerlijk ben kan ik je helemaal niet adviseren, ik herken alleen het willen zorgen en regelen.
Zoals in mijn vorige post; het oermoeder gevoel.
zondag 2 december 2007 om 10:46
zondag 2 december 2007 om 15:38
Iris, ik heb jouw verhaal met veel belangstelling gelezen, omdat ik in een soortgelijke situatie zit. Jouw vraag ""wanneer stop je met redden?" kan ik persoonlijk beantwoorden met als je er zelf dreigt aan onder door te gaan. Als het je eigen leven en die van je andere kind(eren) teveel gaat beinvloeden.
Mijn zoon van 22 heeft Asperger. Hij woont op zichzelf en op zich gaat dat best redelijk (als je je ogen gedeeltelijk sluit voor vervuiling, omdraaien van dag- en nachtritme, gebrek aan financien, blowen, etc.). Hij zou zelf niet meer bij ons willen wonen. Hij aanvaardt gelukkig de hulp die geboden wordt en ik hoop dat hij dat blijft doen. Die hulp is nog niet helemaal op de rails, maar begint te lopen.
Eén van de eerste dingen die de psychiater tegen ons zei was dat wij veel teveel voor hem deden en dat we dat niet meer moesten doen. "Jullie zijn geen hulpverleners, jullie zijn zijn ouders". Door jullie handelen wordt het hem veel te gemakkelijk gemaakt en zal hij zelf nooit wat doen. Hij maakt er ook misbruik van.
Sindsdien doen we dat veel minder en ik heb sindsdien een veel betere band met hem en kan het zelf ook meer loslaten. Grenzen stellen vind ik ook heel moeilijk, zeker als het mijn kinderen betreft. Maar met pijn in mijn hart doe ik dat nu wel eens en het gekke is, het werkt wel.
Ook het schuldgevoel, wat je als ouder natuurlijk hebt, kan ik beter plaatsen.
Mijn zoon van 22 heeft Asperger. Hij woont op zichzelf en op zich gaat dat best redelijk (als je je ogen gedeeltelijk sluit voor vervuiling, omdraaien van dag- en nachtritme, gebrek aan financien, blowen, etc.). Hij zou zelf niet meer bij ons willen wonen. Hij aanvaardt gelukkig de hulp die geboden wordt en ik hoop dat hij dat blijft doen. Die hulp is nog niet helemaal op de rails, maar begint te lopen.
Eén van de eerste dingen die de psychiater tegen ons zei was dat wij veel teveel voor hem deden en dat we dat niet meer moesten doen. "Jullie zijn geen hulpverleners, jullie zijn zijn ouders". Door jullie handelen wordt het hem veel te gemakkelijk gemaakt en zal hij zelf nooit wat doen. Hij maakt er ook misbruik van.
Sindsdien doen we dat veel minder en ik heb sindsdien een veel betere band met hem en kan het zelf ook meer loslaten. Grenzen stellen vind ik ook heel moeilijk, zeker als het mijn kinderen betreft. Maar met pijn in mijn hart doe ik dat nu wel eens en het gekke is, het werkt wel.
Ook het schuldgevoel, wat je als ouder natuurlijk hebt, kan ik beter plaatsen.
dinsdag 4 december 2007 om 20:26
Hier ook een moeder die haar zoon moe(s)t loslaten. Zowat dezelfde drama's meegemaakt. Wij hebben hem het huis uit moeten zetten daar anders het hele gezin er onder door zou gaan. Er is nog een jonger kind hier en die werd, hoorden we natuurlijk achteraf, gemanipuleerd om maar niet te verklappen dat hij coke snoof.
Hij is nu al maanden weg, maar ik kan niet zeggen dat ik me van binnen rustiger voel, voor mij ook een proces van leren loslaten, ik ben er nog veel te veel mee bezig.
En IK heb hem wel de deur uitgezet uit onmacht, er moest gewoon een daad gesteld worden, anders kwamen onze waarschuwingen niet meer geloofwaardig over. Misschien dat ik later nog wel eens kan denken dat het uit liefde was, ik hoop het zo, maar op dit moment voelt het niet zo.
Ik mis hem en dan bedoel ik die knul van jaaaren geleden, weet al niet meer goed hoe hij toen was, ik mis een normale gezinssituatie, maar als hij wel eens komt (niet vaak) kan hij zo macho en cynisch overkomen dat ik blij ben dat hij weer opzout.
Of hij nog gebruikt? We weten het niet, wil het niet meer weten en vraag er ook niet naar, ik heb er zo verdomd genoeg van , van dat hele egowereldje.
Gelukkig ga ik naar een groep waar ik over deze problemen kan praten, want ik heb wel feedback nodig.
Daarom moeders in dezelfde positie heel veel sterkte, ik weet wat jullie meemaken, die onzekerheid en de jaren verstrijken maar, iedere keer denk je nog 1 jaartje dan is het wel voorbij die hel, dan nog een jaartje, ondertussen zijn we al weer tig jaren verder.
Allemaal die het kunnen gebruiken een virtuele arm om jullie schouders.
Riet
Hij is nu al maanden weg, maar ik kan niet zeggen dat ik me van binnen rustiger voel, voor mij ook een proces van leren loslaten, ik ben er nog veel te veel mee bezig.
En IK heb hem wel de deur uitgezet uit onmacht, er moest gewoon een daad gesteld worden, anders kwamen onze waarschuwingen niet meer geloofwaardig over. Misschien dat ik later nog wel eens kan denken dat het uit liefde was, ik hoop het zo, maar op dit moment voelt het niet zo.
Ik mis hem en dan bedoel ik die knul van jaaaren geleden, weet al niet meer goed hoe hij toen was, ik mis een normale gezinssituatie, maar als hij wel eens komt (niet vaak) kan hij zo macho en cynisch overkomen dat ik blij ben dat hij weer opzout.
Of hij nog gebruikt? We weten het niet, wil het niet meer weten en vraag er ook niet naar, ik heb er zo verdomd genoeg van , van dat hele egowereldje.
Gelukkig ga ik naar een groep waar ik over deze problemen kan praten, want ik heb wel feedback nodig.
Daarom moeders in dezelfde positie heel veel sterkte, ik weet wat jullie meemaken, die onzekerheid en de jaren verstrijken maar, iedere keer denk je nog 1 jaartje dan is het wel voorbij die hel, dan nog een jaartje, ondertussen zijn we al weer tig jaren verder.
Allemaal die het kunnen gebruiken een virtuele arm om jullie schouders.
Riet
woensdag 5 december 2007 om 11:45
Goss wat een vreselijk moeilijk probleem voor jou zeg............
Het eerste dat in mij opkomt is dat door het staken van jou hulp misschien het besef bij hem kan komen dat hij nu echt te ver is gegaan. Dat dit de streep is waar hij niet bij jou over kan. Door te gaan lopen roepen dat hij zichzelf wat aan gaat doen probeertt hij die streep bij jou te verleggen. Hij manipuleert.
Vaak hoor je dat iemand echt op zijn bek moet gaan wil hij geholpen kunnen en willen worden........Ik hoop zo voor jou dat dit hetgeen is dat zal gebeuren!
Wat lijkt het mij moeilijk pffffffffffffffffff, ik heb ontzettende bewondering voor je moed!
Dikke knuf
Het eerste dat in mij opkomt is dat door het staken van jou hulp misschien het besef bij hem kan komen dat hij nu echt te ver is gegaan. Dat dit de streep is waar hij niet bij jou over kan. Door te gaan lopen roepen dat hij zichzelf wat aan gaat doen probeertt hij die streep bij jou te verleggen. Hij manipuleert.
Vaak hoor je dat iemand echt op zijn bek moet gaan wil hij geholpen kunnen en willen worden........Ik hoop zo voor jou dat dit hetgeen is dat zal gebeuren!
Wat lijkt het mij moeilijk pffffffffffffffffff, ik heb ontzettende bewondering voor je moed!
Dikke knuf
woensdag 5 december 2007 om 14:31
Iris, sorry, ik was zo met mn eigen verhaal bezig dat ik niet zo op jouw vraag hebt gereageerd.
Maar je gaf het zelf al aan dat ieder zn eigen insteek heeft om te stoppen met........
Idd was het bij mij uit machteloosheid en eigenlijk, pas na lange tijd, besef ik dat het toch een klein beetje liefde is geweest (voelde niet zo op dat momnent, hoor)
Je had het ook over afstand bewaren en dat is juist heel goed, je geeft hem nu de RUIMTE om zelf te gaan denken en handelen, ok waarsch niet gelijk op de manier zoals wij het voor ogen hebben, maar dat is voor hem ook een heel proces.
Zelf heb ik nadat hij opgezouten is geen contact opgenomen en nu belt hij wel eens of ik een boodschapje voor hem wil doen.
Als het in mn macht ligt en ik heb er tijd voor, ok, maar verder zoekt hij het maar uit.
We hebben tropenjaren meegemaakt, een bepaald gedeelte binnenin me is kapot, ons gezin heeft jaren in het teken van zijn verslaving gestaan, ik kan bijna niet meer, tlijkt wel of de vermoeidheid van die tijd er nu uit komt. Maar we moeten verder.
Jij hebt heel veel meer gedaan dan mij, jeetje, wat je niet allemaal voor hem geregeld hebt en vergeet niet sinds 5 weken heb je ook een andere gedachtengang , dus dat andere is nog niet uit je systeem, dat kost ook tijd!
En manipuleren kunnen ze goed, merk het ook aan mijn zoon, wie gaf ook al weer het advies van de erwtensoep? Hardstikke goed!
Als het kan, blijf ook in gesprek met de hulpverlening, dan heb jij ook wat feedback.
En dan grenzen stellen betreft: als je nu toestaat dat hij er over heen " mag" gaan ben je verloren en ze zullen het proberen hoor.
Vergeet ook niet dat de ontwikkeling heeft stilgestaan bij hun, mijn zoon is nog aan het puberen en is al 26, ja wat dacht dat je wat die troep met je hersenen doet?
Ja Iris en andere moeders, we hebben nog een hele lange weg te gaan en eigenlijk kunnen we alleen maar hopen en bidden dat het goed gaat komen.
Maar we zijn al zo lang bezig en zitten al zo lang in de zorgen, we willen gewoon dat het vandaag over is!
Riet
Maar je gaf het zelf al aan dat ieder zn eigen insteek heeft om te stoppen met........
Idd was het bij mij uit machteloosheid en eigenlijk, pas na lange tijd, besef ik dat het toch een klein beetje liefde is geweest (voelde niet zo op dat momnent, hoor)
Je had het ook over afstand bewaren en dat is juist heel goed, je geeft hem nu de RUIMTE om zelf te gaan denken en handelen, ok waarsch niet gelijk op de manier zoals wij het voor ogen hebben, maar dat is voor hem ook een heel proces.
Zelf heb ik nadat hij opgezouten is geen contact opgenomen en nu belt hij wel eens of ik een boodschapje voor hem wil doen.
Als het in mn macht ligt en ik heb er tijd voor, ok, maar verder zoekt hij het maar uit.
We hebben tropenjaren meegemaakt, een bepaald gedeelte binnenin me is kapot, ons gezin heeft jaren in het teken van zijn verslaving gestaan, ik kan bijna niet meer, tlijkt wel of de vermoeidheid van die tijd er nu uit komt. Maar we moeten verder.
Jij hebt heel veel meer gedaan dan mij, jeetje, wat je niet allemaal voor hem geregeld hebt en vergeet niet sinds 5 weken heb je ook een andere gedachtengang , dus dat andere is nog niet uit je systeem, dat kost ook tijd!
En manipuleren kunnen ze goed, merk het ook aan mijn zoon, wie gaf ook al weer het advies van de erwtensoep? Hardstikke goed!
Als het kan, blijf ook in gesprek met de hulpverlening, dan heb jij ook wat feedback.
En dan grenzen stellen betreft: als je nu toestaat dat hij er over heen " mag" gaan ben je verloren en ze zullen het proberen hoor.
Vergeet ook niet dat de ontwikkeling heeft stilgestaan bij hun, mijn zoon is nog aan het puberen en is al 26, ja wat dacht dat je wat die troep met je hersenen doet?
Ja Iris en andere moeders, we hebben nog een hele lange weg te gaan en eigenlijk kunnen we alleen maar hopen en bidden dat het goed gaat komen.
Maar we zijn al zo lang bezig en zitten al zo lang in de zorgen, we willen gewoon dat het vandaag over is!
Riet
woensdag 5 december 2007 om 14:36
donderdag 6 december 2007 om 10:47
quote:iris16 schreef op 06 december 2007 @ 07:02:
En,kijk dan laat ik dus vanacht weer over mijn grens heen lopen,werd wakker van het trappen tegen de voordeur*die zoonlief dus probeerde in te trappen*
I.p.v de politie bellen,ben ik zelf naar hem toe gegaan,hij was super boos op mij,hij had geen eten meer,en zijn hond ook niet,en ik liet hem gewoon buiten staan,hoe kon ik............ik had hem toch op deze wereld gezet,dan had ik maar beter na moeten denken,voordat ik aan een kind begon enz enz enz
Iris,
Naar wie ga jij als je boos en verdrieig bent??
En,kijk dan laat ik dus vanacht weer over mijn grens heen lopen,werd wakker van het trappen tegen de voordeur*die zoonlief dus probeerde in te trappen*
I.p.v de politie bellen,ben ik zelf naar hem toe gegaan,hij was super boos op mij,hij had geen eten meer,en zijn hond ook niet,en ik liet hem gewoon buiten staan,hoe kon ik............ik had hem toch op deze wereld gezet,dan had ik maar beter na moeten denken,voordat ik aan een kind begon enz enz enz
Iris,
Naar wie ga jij als je boos en verdrieig bent??
donderdag 6 december 2007 om 15:31
Deze jongeman is je dus duidelijk aan het manipuleren, ja, ze voelen onze kwetsbaarheid feilloos aan.
Iris, alle begin is moeilijk, het is zoooo tegen je gevoel in om NIET de deur te openen (je kind) en toch de politie te bellen. Maar je ziet het zelf ook dat je het anders kon doen, alleen over die drempel moet je nog kunnen.
Waarschijnlijk lukt het de volgende keer wel, geef het anders als waarschuwing mee en ook dat het zijn verantwoording is als er niets te eten valt.
Dan besteed hij het geld maar op een andere manier.
Dat je aan kinderen bent " begonnen" wil niet zeggen dat je altijd maar klaar moet staan, JIJ hebt ook een heel ander beeld voor ogen gehad.
Hou je taai, hoor.
Iris, alle begin is moeilijk, het is zoooo tegen je gevoel in om NIET de deur te openen (je kind) en toch de politie te bellen. Maar je ziet het zelf ook dat je het anders kon doen, alleen over die drempel moet je nog kunnen.
Waarschijnlijk lukt het de volgende keer wel, geef het anders als waarschuwing mee en ook dat het zijn verantwoording is als er niets te eten valt.
Dan besteed hij het geld maar op een andere manier.
Dat je aan kinderen bent " begonnen" wil niet zeggen dat je altijd maar klaar moet staan, JIJ hebt ook een heel ander beeld voor ogen gehad.
Hou je taai, hoor.
vrijdag 7 december 2007 om 00:08
Hoi is het nou Iris?
Je zoon zegt dat soort dingen, juist om je te raken....wetende wat je "zwakke" plekken zijn. Wapen jezelf daartegen! Spreek met vrienden of wie dan ook over, wat het met je doet...maar laat geen reactie naar je zoon blijken (erwtensoep). Wat mij ook helpt: "hem zakelijk benaderen".
Weet ook dat je niet alleen bent.....sterkte!!!
Je zoon zegt dat soort dingen, juist om je te raken....wetende wat je "zwakke" plekken zijn. Wapen jezelf daartegen! Spreek met vrienden of wie dan ook over, wat het met je doet...maar laat geen reactie naar je zoon blijken (erwtensoep). Wat mij ook helpt: "hem zakelijk benaderen".
Weet ook dat je niet alleen bent.....sterkte!!!
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
vrijdag 7 december 2007 om 00:46
Lieve Iris, dit gedicht schreef een medeforumster een paar maanden terug. Ik heb het opgeslagen en lees het heel vaak.
Het beschrijft wat wij moeders altijd blijven voelen.
Verder goed nieuws hier, zoon gaat as. dinsdag de kliniek in. Hoop dat hij het volhoudt. Na alle tegenslagen heb ik weinig hoop, maar ja, het is zijn eigen initiatief, dus wie weet. Ik haal hem zondag op zodat ik maandag nog een dagje samen heb en kan kijken wat hij nog nodig heeft. Dinsdag breng ik hem weg, voor meer dan een jaar.
Veel sterkte, ook voor Lin en alle anderen. Heb verder niets meer gelezen, raakt me te veel, ook dat het zover heeft moeten komen dat hij langer dan een jaar weg is.
Ze zeggen:
Laat hem los
En laat hem niet meer binnen
Ze zeggen:
Laat hem gaan
Hij moet het overwinnen
Ze zeggen:
Niet erheen
Je kunt hem niets meer geven
Ze zeggen:
Deur op slot
Je hebt ook een eigen leven.
Maar ik heb hem toch gevoerd
Hap voor hapje
Ik heb hem leren lopen
Stap voor stapje
Sinaasappels
Buitenlucht
Boterhammen mee
Wandelen samen hand in hand
Rennen langs de zee
Een tikje op zijn vingers
Een pluimpje op zijn hoed
Een klopje op zijn schouder
Van: jongen jij gaat goed
Een glimlach van vertrouwen
Er wordt van jou gehouen
Die hele lange weg
Die wij samen zijn gegaan
Nemen geven
Leren leven
Eigen benen staan
Mijn hart mijn huis
Mijn beide armen
Stonden altijd open
En een touwtje uit de brievenbus:
Hij kon zo naar binnen lopen.
Maar ze zeggen:
Laat hem los
Niet meer met hem praten
Ze zeggen:
Laat hem gaan
Je moet het overlaten
Dus ik ga daar niet meer heen
Ik maak daar niet meer schoon
Ik heb mijn eigen leven
Maar ook dat van een zoon...
Die ik heb gevoerd
Hap voor hapje
Die ik heb leren lopen
Stap voor stapje
Sinaasappels
Buitenlucht
Boterhammen mee
Wandelen samen hand in hand
Rennen langs de zee.
Hij is weer even hulpeloos
Als dat kereltje van toen
Maar ik laat hem nu alleen
Ik mag nu niets meer doen.
Maar ik laat toch voor de zekerheid
Mocht hij naar huis verlangen
Dat touwtje uit de brievenbus
Voorlopig nog maar hangen.
Het beschrijft wat wij moeders altijd blijven voelen.
Verder goed nieuws hier, zoon gaat as. dinsdag de kliniek in. Hoop dat hij het volhoudt. Na alle tegenslagen heb ik weinig hoop, maar ja, het is zijn eigen initiatief, dus wie weet. Ik haal hem zondag op zodat ik maandag nog een dagje samen heb en kan kijken wat hij nog nodig heeft. Dinsdag breng ik hem weg, voor meer dan een jaar.
Veel sterkte, ook voor Lin en alle anderen. Heb verder niets meer gelezen, raakt me te veel, ook dat het zover heeft moeten komen dat hij langer dan een jaar weg is.
Ze zeggen:
Laat hem los
En laat hem niet meer binnen
Ze zeggen:
Laat hem gaan
Hij moet het overwinnen
Ze zeggen:
Niet erheen
Je kunt hem niets meer geven
Ze zeggen:
Deur op slot
Je hebt ook een eigen leven.
Maar ik heb hem toch gevoerd
Hap voor hapje
Ik heb hem leren lopen
Stap voor stapje
Sinaasappels
Buitenlucht
Boterhammen mee
Wandelen samen hand in hand
Rennen langs de zee
Een tikje op zijn vingers
Een pluimpje op zijn hoed
Een klopje op zijn schouder
Van: jongen jij gaat goed
Een glimlach van vertrouwen
Er wordt van jou gehouen
Die hele lange weg
Die wij samen zijn gegaan
Nemen geven
Leren leven
Eigen benen staan
Mijn hart mijn huis
Mijn beide armen
Stonden altijd open
En een touwtje uit de brievenbus:
Hij kon zo naar binnen lopen.
Maar ze zeggen:
Laat hem los
Niet meer met hem praten
Ze zeggen:
Laat hem gaan
Je moet het overlaten
Dus ik ga daar niet meer heen
Ik maak daar niet meer schoon
Ik heb mijn eigen leven
Maar ook dat van een zoon...
Die ik heb gevoerd
Hap voor hapje
Die ik heb leren lopen
Stap voor stapje
Sinaasappels
Buitenlucht
Boterhammen mee
Wandelen samen hand in hand
Rennen langs de zee.
Hij is weer even hulpeloos
Als dat kereltje van toen
Maar ik laat hem nu alleen
Ik mag nu niets meer doen.
Maar ik laat toch voor de zekerheid
Mocht hij naar huis verlangen
Dat touwtje uit de brievenbus
Voorlopig nog maar hangen.
vrijdag 7 december 2007 om 04:28
Jezes Prada, wat een heftig gedicht. *snotter*
lieve moedertjes, allemaal super veel sterkte met die knullen van jullie. Mijn mannetje is nog geen 5, precies zo n kleintje als het gedicht beschrijft, lief en stout tegelijk, en je kan alles nog kneden, en god verhoede dat we samen zo eindigen.
Iris, voor jou een extra knuffel meid.
lieve moedertjes, allemaal super veel sterkte met die knullen van jullie. Mijn mannetje is nog geen 5, precies zo n kleintje als het gedicht beschrijft, lief en stout tegelijk, en je kan alles nog kneden, en god verhoede dat we samen zo eindigen.
Iris, voor jou een extra knuffel meid.
vrijdag 7 december 2007 om 12:49
Ja, inderdaad een prachtig gedicht. Krijg nog steeds kippenvel als ik het lees.
Oh Iris, erg he, die tranen en die gouden bergen die er beloofd wordt. En iedere keer trappen we er weer in. En echt iedere keer geloofde ik ook echt dat hij het meende. Totdat ik in de gaten kreeg dat hij precies zei wat ik wilde horen.
En toch hé, weet ik zeker dat hij het ook allemaal niet zo gewild heeft.
Oh Iris, erg he, die tranen en die gouden bergen die er beloofd wordt. En iedere keer trappen we er weer in. En echt iedere keer geloofde ik ook echt dat hij het meende. Totdat ik in de gaten kreeg dat hij precies zei wat ik wilde horen.
En toch hé, weet ik zeker dat hij het ook allemaal niet zo gewild heeft.
vrijdag 7 december 2007 om 20:06
Prada, bedankt voor het gedicht, het doet me denken aan die ochtend dat hij om 05.00 uur aanbelde, was van zn " opvangadresje" getrapt en naar huis komen lopen. nu was ik op dat moment in een sterke periode en reageerde niet meteen met welkom thuis!. Hij is toen ook op het koude beton gaan liggen om te slapen, mn man had er de hele dag last van op zn werk, toen heb ik de deur op een kier laten staan letterlijk.
En nu een paar jaar verder staat de deur ook figuurlijk op een kiertje.
Hij komt wel eens, woont bij iemand op een kamer, maar dat beeld kan me nog steeds zo verdrietig maken, zo machteloos.
Maar fijn dat jouw zoon een nieuwe start gaat maken, begrijp best dat je afwachtend bent, maar blijf hopen meid, hopen op een goede afloop.
Zelf vind ik dat mijn zoon geen spijt betoont, misschien komt het nog eens, als hij er is komt hij macho over, want stel je voor dat je je masker afzet en toe zal geven dat je je moedertje pijn hebt gedaan en nog.
En dat denk ik ook wel, dat ze het niet gewild hebben, ik bedoel maar, hoeveel jaar is er nu al niet verstreken?
Als je, en hij ziet dat toch ook, ziet wat zn vroegere vrienden in die tijd nu al opgebouwd hebben, sommigen al huisje, boompje, beestje en hij is gewoon blijven steken.
Ach, Iris, wij willen hier toch niet schrijven op het forum, hier willen we toch helemaal niet wezen, dus ik snap je wel, hoe rot het ook klinkt, ik vind het ook " fijn" om hier te lezen, alleen die herkenbaarheid al.
En nu een paar jaar verder staat de deur ook figuurlijk op een kiertje.
Hij komt wel eens, woont bij iemand op een kamer, maar dat beeld kan me nog steeds zo verdrietig maken, zo machteloos.
Maar fijn dat jouw zoon een nieuwe start gaat maken, begrijp best dat je afwachtend bent, maar blijf hopen meid, hopen op een goede afloop.
Zelf vind ik dat mijn zoon geen spijt betoont, misschien komt het nog eens, als hij er is komt hij macho over, want stel je voor dat je je masker afzet en toe zal geven dat je je moedertje pijn hebt gedaan en nog.
En dat denk ik ook wel, dat ze het niet gewild hebben, ik bedoel maar, hoeveel jaar is er nu al niet verstreken?
Als je, en hij ziet dat toch ook, ziet wat zn vroegere vrienden in die tijd nu al opgebouwd hebben, sommigen al huisje, boompje, beestje en hij is gewoon blijven steken.
Ach, Iris, wij willen hier toch niet schrijven op het forum, hier willen we toch helemaal niet wezen, dus ik snap je wel, hoe rot het ook klinkt, ik vind het ook " fijn" om hier te lezen, alleen die herkenbaarheid al.
vrijdag 7 december 2007 om 21:46
mijn hart huilt een beetje voor jullie. Ik ben een nieuwbakken moeder met een klein monstertje van 11 maanden. Heb alle hoop en dromen dat zijn en ons leven goed gaat verlopen. Ongetwijfeld hebben jullie jaren geleden ook zo gezeten. Wat een pijn moet het dan doen om je wensen voor hem niet uit te zien komen.
Veel sterkte
Veel sterkte
zaterdag 8 december 2007 om 10:04
Ja, dat doet het zeker, al moet ik zeggen dat ik mn wensen tov hem al aardig naar beneden heb geschroefd. Mn grootste wens is dat de verslaving gestopt is of zal stoppen, want we weten momenteel niet hoe de vlag erbij hangt.
Ik wil daar ook niet naar vragen, deels omdat ik bang ben voor het antwoord en deels omdat hij NU zijn pakkie-an is.
Ik wil afstand en ruimte, letterlijk gaat dat wel, maar figuurlijk blijft hij wel in mn hoofd zitten.
Daarom vond ik het van jou, Iris, ook leuk om te lezen dat jij ook Reiki hebt gedaan, ik ben dat ook gaan doen met de insteek hem te kunnen loslaten en als ik de afgelopen tijd overzie zijn er al positieve dingen in gang gezet (bij mij)
En kan ik het schuldgevoel beter hanteren, daar werd ik in het begin mee overspoeld,, ben er ziek van geweest,. terwijl ik nu denk: IK heb die troep toch niet door je strot geduwd!
Iemand heeft wel eens tegen me gezegd: als er 1 is die zoveel hulp krijgt en kan krijgen is het je zoon wel, want geloof maar dat ze heel goed weten waar ze die( om te stoppen) kunnen krijgen, daar ligt het niet aan.
En nu komen die feestdagen er weer aan, niet dat hij voorgaande jaren zo gezellig was, lang op bed blijven, op zn kamer blijven, maar ik wil hem toch graag erbij hebben, laten merken dat hij erbij HOORT. Wil hij niet dan is het zijn keus, ben ik ook weer makkelijk in (geworden)
Ik wil daar ook niet naar vragen, deels omdat ik bang ben voor het antwoord en deels omdat hij NU zijn pakkie-an is.
Ik wil afstand en ruimte, letterlijk gaat dat wel, maar figuurlijk blijft hij wel in mn hoofd zitten.
Daarom vond ik het van jou, Iris, ook leuk om te lezen dat jij ook Reiki hebt gedaan, ik ben dat ook gaan doen met de insteek hem te kunnen loslaten en als ik de afgelopen tijd overzie zijn er al positieve dingen in gang gezet (bij mij)
En kan ik het schuldgevoel beter hanteren, daar werd ik in het begin mee overspoeld,, ben er ziek van geweest,. terwijl ik nu denk: IK heb die troep toch niet door je strot geduwd!
Iemand heeft wel eens tegen me gezegd: als er 1 is die zoveel hulp krijgt en kan krijgen is het je zoon wel, want geloof maar dat ze heel goed weten waar ze die( om te stoppen) kunnen krijgen, daar ligt het niet aan.
En nu komen die feestdagen er weer aan, niet dat hij voorgaande jaren zo gezellig was, lang op bed blijven, op zn kamer blijven, maar ik wil hem toch graag erbij hebben, laten merken dat hij erbij HOORT. Wil hij niet dan is het zijn keus, ben ik ook weer makkelijk in (geworden)
