Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
vrijdag 27 juli 2007 om 12:47
Oh, Iieve, Iieve Dubio ;( wat een rotbericht.
Kan me jouw tranen zó goed voorsteIIen. Juist hij, die jouw rots in de branding was, tijdens aI die rotdingen die je sowieso aI meemaakt.
AIs je het nodig vind hierover te schrijven moet je dat vooraI doen hoor... Je hoeft je niet te schamen. Echt niet.
Kei-veeI sterkte wens ik jou toe, Iieverd
*;
Ik moet nu vIiegen, ga stadten met een vriendinnetje, ben aI aan de Iate kant maar jaaaaaaaaa ik schiet vandaag heIemaaI niet op.
Kan me jouw tranen zó goed voorsteIIen. Juist hij, die jouw rots in de branding was, tijdens aI die rotdingen die je sowieso aI meemaakt.
AIs je het nodig vind hierover te schrijven moet je dat vooraI doen hoor... Je hoeft je niet te schamen. Echt niet.
Kei-veeI sterkte wens ik jou toe, Iieverd
*;
Ik moet nu vIiegen, ga stadten met een vriendinnetje, ben aI aan de Iate kant maar jaaaaaaaaa ik schiet vandaag heIemaaI niet op.
vrijdag 27 juli 2007 om 12:50
Lieve Dubio,
wat naar allemaal voor je... *; *; *;
Voel hier toch vooral geen schaamte, jij bent altijd zo'n steun voor iedereen, reageert altijd zo verstandig en vol medeleven, hoe kan iemand 'van hier' jou nu veroordelen? We weten hier toch allemaal hoe dingen kunnen lopen...
Heeeeeele dikke knuffel! Huil lekker uit nu je de kans hebt, schrijf zoveel je wilt hier, het is allemaal niet niks...
:R :R :R
Heel veel liefs, Lemmy
wat naar allemaal voor je... *; *; *;
Voel hier toch vooral geen schaamte, jij bent altijd zo'n steun voor iedereen, reageert altijd zo verstandig en vol medeleven, hoe kan iemand 'van hier' jou nu veroordelen? We weten hier toch allemaal hoe dingen kunnen lopen...
Heeeeeele dikke knuffel! Huil lekker uit nu je de kans hebt, schrijf zoveel je wilt hier, het is allemaal niet niks...
:R :R :R
Heel veel liefs, Lemmy
vrijdag 27 juli 2007 om 22:36
Hoi lieve meiden,
Jullie kennen mij nog wel denk ik. Ik heb al eerder geposts over mijn zus en haar man.... en dan vooral over hoe haar man haar behandeld....
Vanavond ben ik weer even gezellig op bezoek gegaan bij zus (de kleine was weer bij de opa, omdat zus morgen moet werken en dan normaal haar man bij de kleine is (tja wat is normaal 9 van de tien keer brengt hij ahar weg) Maar morgen is de kleine dus weer te lastig voor hem en is de kleine schat weer bij anderen....)... in ieder geval (dit was opwindstukje 1). Ik ben echt waar nog geen minuut, zeg 10 sec. daar en het begint al: mijn zus is haar man aan het helpen met verbouwen, hij geeft aanwijzingen "draai die plank nou" " nee niet zo, jeminee hoe moeilijk kan het zijn" Nee zussterre andersom" " Hoe dom kun je zijn"!!!!!!!!! Ik stond met mijn bek vol tanden en ging maar met de hond spelen..... Hoe kan hij, hoe durft hij mijn zus zo aan te spreken....en weer durfde ik niets te zeggen. Weet niet wat en wil zus niet kwijt...ben er ook niet op teruggekomen.....
later zag ik dat mijn zus (weer eens) blauwe plekken had. Hier vroeg ik wel naar... ze zei dat ze niet wist hoe die er kwam...echt een flinke blauwe plek, achterkant arm, met een kras erdoor....aan de andere arm een kleinere op dezelfde plek.. Ze zei voor de grap "man heeft me geslagen..haha" toen zei ik""dat moet ie een keer proberen..." Toen lachte mijn zus heel raar, gemaakt. Weet je als mijn vriend en ik met elkaar stoeien en kijken wie er sterker is (uiteraard mijn vriend altijd) dan heeft hij of ik ook wel eens van die blauwe plekken, dus het zijn in mijn ogen van die stevige vastpakblauweplekken..... Ik schrok dus heel erg....plus hetgeen hij zei..
Van te voren zei mijn vriend nog "hoe erg kan het zijn dat man zussterre er is" .... Nou zo erg dus....
Wilde dit even kwijt.......
x Sterre
Jullie kennen mij nog wel denk ik. Ik heb al eerder geposts over mijn zus en haar man.... en dan vooral over hoe haar man haar behandeld....
Vanavond ben ik weer even gezellig op bezoek gegaan bij zus (de kleine was weer bij de opa, omdat zus morgen moet werken en dan normaal haar man bij de kleine is (tja wat is normaal 9 van de tien keer brengt hij ahar weg) Maar morgen is de kleine dus weer te lastig voor hem en is de kleine schat weer bij anderen....)... in ieder geval (dit was opwindstukje 1). Ik ben echt waar nog geen minuut, zeg 10 sec. daar en het begint al: mijn zus is haar man aan het helpen met verbouwen, hij geeft aanwijzingen "draai die plank nou" " nee niet zo, jeminee hoe moeilijk kan het zijn" Nee zussterre andersom" " Hoe dom kun je zijn"!!!!!!!!! Ik stond met mijn bek vol tanden en ging maar met de hond spelen..... Hoe kan hij, hoe durft hij mijn zus zo aan te spreken....en weer durfde ik niets te zeggen. Weet niet wat en wil zus niet kwijt...ben er ook niet op teruggekomen.....
later zag ik dat mijn zus (weer eens) blauwe plekken had. Hier vroeg ik wel naar... ze zei dat ze niet wist hoe die er kwam...echt een flinke blauwe plek, achterkant arm, met een kras erdoor....aan de andere arm een kleinere op dezelfde plek.. Ze zei voor de grap "man heeft me geslagen..haha" toen zei ik""dat moet ie een keer proberen..." Toen lachte mijn zus heel raar, gemaakt. Weet je als mijn vriend en ik met elkaar stoeien en kijken wie er sterker is (uiteraard mijn vriend altijd) dan heeft hij of ik ook wel eens van die blauwe plekken, dus het zijn in mijn ogen van die stevige vastpakblauweplekken..... Ik schrok dus heel erg....plus hetgeen hij zei..
Van te voren zei mijn vriend nog "hoe erg kan het zijn dat man zussterre er is" .... Nou zo erg dus....
Wilde dit even kwijt.......
x Sterre
vrijdag 27 juli 2007 om 22:44
Twee plekken op dezelfde hoogte, dat zegt genoeg, ja. En dat gemaakt lachen herken ik ook nog maar al te goed, je hele gezicht wordt een grimas, je bent niet meer echt, je kúnt niet echt zijn. Heb er nu nog steeds last van in gewoon gezelschap, als ik me niet op mijn gemak voel.
Sterre, je hebt in elk geval aangegeven dat je niet tolereert dat hij haar wat aandoet, ze heeft je gehoord. Ze kan dus weten dat je een veilige haven bent, ook al zal ze er nog niet aan toe zijn om bij je te komen met haar verhaal.
Soms heb je niet zo heel veel woorden nodig om toch gehoord te worden.
Ik snap dat je haar het liefste meteen weg zou sleuren van hem.
Sterre, je hebt in elk geval aangegeven dat je niet tolereert dat hij haar wat aandoet, ze heeft je gehoord. Ze kan dus weten dat je een veilige haven bent, ook al zal ze er nog niet aan toe zijn om bij je te komen met haar verhaal.
Soms heb je niet zo heel veel woorden nodig om toch gehoord te worden.
Ik snap dat je haar het liefste meteen weg zou sleuren van hem.
zaterdag 28 juli 2007 om 00:13
Sterre
Kan me voorstellen dat je weer erg geschrokken bent.
Ik ben blij voor haar dat ze jou heeft, hoe je er wilt zijn voor haar.
Er komt een dag dat ze het niet meer aan kan, en ze heeft je dan hard nodig.
Ze leeft tegelijk in deze realiteit, van deze relatie. Maar ook in een eigen wereldje, wat ze ervan maakt. Ze heeft een manier om er mee om te gaan. Maar hoe lang werkt die manier nog voor haar?
Dat is tenminste wat ik kan zeggen als ik terugkijk naar hoe het bij mij was.
Ken ook wat Mamz zegt, die glimlach/grimas die bijna zeer doet. Een masker. Je bent er niet. Je maakt er iets van tot het moment overgaat.
Ze heeft je nodig Sterre.
Wou dat ik advies kon geven, ben al blij dat je zo open staat voor haar. Ze weet het, maar kan er nog niets mee, denk ik.
Wanneer is het voor haar teveel? Moeilijk te zeggen. Dit is ze gewend, dat wat jij zag, hoe het ging tijdens het klussen.
Ergens weet ze dat jij er anders naar kijkt, dat het niet okee is. Maar ze is ook opgelucht als jij er niet direct iets van zegt. Ze wil geen scene, laat alles het liefst voorbij gaan zonder dat het openlijk wordt opgemerkt.
Want anders moet ze er veel energie instoppen om het zogenaamd luchtig op te pakken wat jij zegt. Zal haar man moeten verdedigen op een tactische manier als hij erbij is.
Heel ingewikkeld.
Is tenminste wat ik zo ken.
Maar uit eigen ervaring, zou ik zeggen, blijf haar erop aanspreken, op voor haar veilige momenten.
Op een manier dat ze voelt dat ze jou niet voor de gek houdt, maar dat je tegelijk liefdevol (zoals je al doet) reageert. Ze moet voelen dat jij dwars door die glimlach heenkijkt, maar dat ze toch veilig is. Juist veilig.
Iemand die niet meegaat erin, maar uitstraalt dat ze precies weet wat er gaande is. Maar die afwacht tot ze er klaar voor is om het toe te geven, tegen jou en voor zichzelf.
Dat is namelijk precies de manier waarop die hulpverleenster mij benaderde, en ik wilde wegkruipen in haar open armen. Hield afstand, terwijl ik tegelijk voelde dat ze me echt zag. Wie ik was, dwars door alles heen.
Dwars door muren, maniertjes en masker heen.
Zonder woorden liet ze mij voelen dat ze er was. En met woorden vertelde ze me in korte zinnen wat ze zag. Zonder te oordelen, maar open en eerlijk, zodat ze mij daar ook toe dwong. Zachtjes, ze gaf me de tijd.
Zij is iemand, ik kan niet anders dan eerlijk tegen haar zijn.
Nog steeds, we hebben zo nu en dan contact.
Kan het niet verbergen.
Ik weet niet of het je helpt, maar begrijp je wat ik bedoel uit te leggen?
Jij bent haar zus, je kent haar zo goed. Misschien helpt het haar als je dat wat duidelijker in je houding naar haar een plaats geeft.
Het is zo lastig te omschrijven.
Maar jij ziet dit allemaal, bent waarschijnlijk het dichtste bij haar, zeker als zus. Durf hetgeen jou raakt, als een spiegel aan haar terug te geven.
Verder denk ik ook dat het heel goed is dat je niet uit de weg gaat bij hun thuis te komen als hij er ook is.
Pffff, echt lastig dit. Het is zo moeilijk iets te doen als iemand ontkent dat er meer aan de hand is en je het ook nooit helemaal zeker en duidelijk weet. Maar het komt me allemaal wel erg bekend voor, ik zie zo voor me hoe ze doet uit wat je hier schrijft, hoe dat gaat.
En die plekken daar had ik ook. Van vastpakken ja.
Heel veel liefs *;
Kan me voorstellen dat je weer erg geschrokken bent.
Ik ben blij voor haar dat ze jou heeft, hoe je er wilt zijn voor haar.
Er komt een dag dat ze het niet meer aan kan, en ze heeft je dan hard nodig.
Ze leeft tegelijk in deze realiteit, van deze relatie. Maar ook in een eigen wereldje, wat ze ervan maakt. Ze heeft een manier om er mee om te gaan. Maar hoe lang werkt die manier nog voor haar?
Dat is tenminste wat ik kan zeggen als ik terugkijk naar hoe het bij mij was.
Ken ook wat Mamz zegt, die glimlach/grimas die bijna zeer doet. Een masker. Je bent er niet. Je maakt er iets van tot het moment overgaat.
Ze heeft je nodig Sterre.
Wou dat ik advies kon geven, ben al blij dat je zo open staat voor haar. Ze weet het, maar kan er nog niets mee, denk ik.
Wanneer is het voor haar teveel? Moeilijk te zeggen. Dit is ze gewend, dat wat jij zag, hoe het ging tijdens het klussen.
Ergens weet ze dat jij er anders naar kijkt, dat het niet okee is. Maar ze is ook opgelucht als jij er niet direct iets van zegt. Ze wil geen scene, laat alles het liefst voorbij gaan zonder dat het openlijk wordt opgemerkt.
Want anders moet ze er veel energie instoppen om het zogenaamd luchtig op te pakken wat jij zegt. Zal haar man moeten verdedigen op een tactische manier als hij erbij is.
Heel ingewikkeld.
Is tenminste wat ik zo ken.
Maar uit eigen ervaring, zou ik zeggen, blijf haar erop aanspreken, op voor haar veilige momenten.
Op een manier dat ze voelt dat ze jou niet voor de gek houdt, maar dat je tegelijk liefdevol (zoals je al doet) reageert. Ze moet voelen dat jij dwars door die glimlach heenkijkt, maar dat ze toch veilig is. Juist veilig.
Iemand die niet meegaat erin, maar uitstraalt dat ze precies weet wat er gaande is. Maar die afwacht tot ze er klaar voor is om het toe te geven, tegen jou en voor zichzelf.
Dat is namelijk precies de manier waarop die hulpverleenster mij benaderde, en ik wilde wegkruipen in haar open armen. Hield afstand, terwijl ik tegelijk voelde dat ze me echt zag. Wie ik was, dwars door alles heen.
Dwars door muren, maniertjes en masker heen.
Zonder woorden liet ze mij voelen dat ze er was. En met woorden vertelde ze me in korte zinnen wat ze zag. Zonder te oordelen, maar open en eerlijk, zodat ze mij daar ook toe dwong. Zachtjes, ze gaf me de tijd.
Zij is iemand, ik kan niet anders dan eerlijk tegen haar zijn.
Nog steeds, we hebben zo nu en dan contact.
Kan het niet verbergen.
Ik weet niet of het je helpt, maar begrijp je wat ik bedoel uit te leggen?
Jij bent haar zus, je kent haar zo goed. Misschien helpt het haar als je dat wat duidelijker in je houding naar haar een plaats geeft.
Het is zo lastig te omschrijven.
Maar jij ziet dit allemaal, bent waarschijnlijk het dichtste bij haar, zeker als zus. Durf hetgeen jou raakt, als een spiegel aan haar terug te geven.
Verder denk ik ook dat het heel goed is dat je niet uit de weg gaat bij hun thuis te komen als hij er ook is.
Pffff, echt lastig dit. Het is zo moeilijk iets te doen als iemand ontkent dat er meer aan de hand is en je het ook nooit helemaal zeker en duidelijk weet. Maar het komt me allemaal wel erg bekend voor, ik zie zo voor me hoe ze doet uit wat je hier schrijft, hoe dat gaat.
En die plekken daar had ik ook. Van vastpakken ja.
Heel veel liefs *;
zaterdag 28 juli 2007 om 01:12
Lieve Dubio,
Ik hoop dat je vandaag wat verdriet van je af hebt kunnen praten, dat je de steun hebt gevonden die je nodig had en dat je je een beetje beter voelt. Het verdriet moet natuurlijk nog slijten, je zit er nu volop in... *;
Je hebt gezien dat niemand hier je veroordeelt - ik zou zelf al de laatste zijn die dat zou mogen doen, aangezien ik in jouw schoenen heb gestaan ooit. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd en als je erover wilt vertellen hier, kan je schaamtegevoel dus achterwege blijven...
Nog even iets positiefs: nog maar :R :R.
Liefs, Lemmy
Ik hoop dat je vandaag wat verdriet van je af hebt kunnen praten, dat je de steun hebt gevonden die je nodig had en dat je je een beetje beter voelt. Het verdriet moet natuurlijk nog slijten, je zit er nu volop in... *;
Je hebt gezien dat niemand hier je veroordeelt - ik zou zelf al de laatste zijn die dat zou mogen doen, aangezien ik in jouw schoenen heb gestaan ooit. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd en als je erover wilt vertellen hier, kan je schaamtegevoel dus achterwege blijven...
Nog even iets positiefs: nog maar :R :R.
Liefs, Lemmy
zaterdag 28 juli 2007 om 10:09
Hey Iieve Dubio
Hoe gaat het met je?
Ik begrijp heeI goed hoe moeiIijk het voor je is en ik veroordeeI je heIemaaI niet. Ik ben zeIf tensIotte verIiefd op een getrouwde man, wat ik schreef op mijn topic een tijdje terug.
Meid, hang in there. Ik hoop dat je vandaag iets Ieuks gaat doen..Nog heeI eventjes en jouw kids zijn weer thuis. Dat is aIvast iets om heeI erg naar uit te kijken..
Iiefs, :R
Thirza
Hoe gaat het met je?
Ik begrijp heeI goed hoe moeiIijk het voor je is en ik veroordeeI je heIemaaI niet. Ik ben zeIf tensIotte verIiefd op een getrouwde man, wat ik schreef op mijn topic een tijdje terug.
Meid, hang in there. Ik hoop dat je vandaag iets Ieuks gaat doen..Nog heeI eventjes en jouw kids zijn weer thuis. Dat is aIvast iets om heeI erg naar uit te kijken..
Iiefs, :R
Thirza
zaterdag 28 juli 2007 om 15:19
Ongelofeloos... moet effe van mij afschrijven...
Gisteren reden we van onze vakantiebestemming naar huis toen mijn zusje belde. Wij zouden vandaag naar mijn ouders gaan en de vraag was of wij wat eerder wilden komen omdat zij een belangrijke afspraak had.
En toen vertelde ze dat een collega van haar was vermoord. Door haar man. En dat hij zichzelf daarna had opgehangen.
Drie jonge kinderen. Zij een administratief beroep, hij veehouder. Een leuk boerderijtje in Hoogwoud. Hij was al langer overspannen, dat was algemeen bekend. Ook was bekend dat zij er niet meer tegen kon, dat ze eigenlijk uit de relatie wilde. De kinderen waren bij familie. Een kindje van 8 jaar, 5 jaar en een baby van 8 of 9 maanden. En toen is het mis gegaan. Waarom weet niemand. Zou zij hem hebben verteld dat ze niet verder wilde, dat ze nu definitief een einde aan de relatie wilde maken? Is hij daarom door het lint gegaan?
Hij heeft haar neergestoken (en de hond ook) en daarna zichzelf opgehangen.
Natuurlijk heeft zij dit nooit verwacht, Net zoals de meesten van ons hier dit niet van onze (ex) man verwachten. En tóch is het weer mis gegaan.
Het leek even stil te staan allemaal toen ik dit hoorde. Ongelofeloos. Hoe vaak gaan dit soort dingen nog gebeuren? En hoeveel dichterbij kan dit nog komen? Deze vrouw van mijn leeftijd, haar zusje was vroeger (middelbare school) een klasgenootje van mijn zusje, zij zelf was nu collega van mijn andere zusje, hoeveel dichterbij kan het nog komen? Is volgende keer mijn eigen vriendin/ buurvrouw aan de beurt? Was ik zelf heel close-to-this-point?
Thirza, natúúrlijk gaat jouw man niet zoiets doen. Zélfs niet als je je grenzen nog strakker aangeeft. Als je hem verbiedt naar je borsten en je kruis te grijpen. Als je niet accoord gaat met het 'zwarte' geld en hij het huis moet verkopen. Hij zal zoiets nóóit doen toch?
Ik kan er met mijn verstand niet bij, mijn hart huilt....
Liefs,
Carrrie.
Gisteren reden we van onze vakantiebestemming naar huis toen mijn zusje belde. Wij zouden vandaag naar mijn ouders gaan en de vraag was of wij wat eerder wilden komen omdat zij een belangrijke afspraak had.
En toen vertelde ze dat een collega van haar was vermoord. Door haar man. En dat hij zichzelf daarna had opgehangen.
Drie jonge kinderen. Zij een administratief beroep, hij veehouder. Een leuk boerderijtje in Hoogwoud. Hij was al langer overspannen, dat was algemeen bekend. Ook was bekend dat zij er niet meer tegen kon, dat ze eigenlijk uit de relatie wilde. De kinderen waren bij familie. Een kindje van 8 jaar, 5 jaar en een baby van 8 of 9 maanden. En toen is het mis gegaan. Waarom weet niemand. Zou zij hem hebben verteld dat ze niet verder wilde, dat ze nu definitief een einde aan de relatie wilde maken? Is hij daarom door het lint gegaan?
Hij heeft haar neergestoken (en de hond ook) en daarna zichzelf opgehangen.
Natuurlijk heeft zij dit nooit verwacht, Net zoals de meesten van ons hier dit niet van onze (ex) man verwachten. En tóch is het weer mis gegaan.
Het leek even stil te staan allemaal toen ik dit hoorde. Ongelofeloos. Hoe vaak gaan dit soort dingen nog gebeuren? En hoeveel dichterbij kan dit nog komen? Deze vrouw van mijn leeftijd, haar zusje was vroeger (middelbare school) een klasgenootje van mijn zusje, zij zelf was nu collega van mijn andere zusje, hoeveel dichterbij kan het nog komen? Is volgende keer mijn eigen vriendin/ buurvrouw aan de beurt? Was ik zelf heel close-to-this-point?
Thirza, natúúrlijk gaat jouw man niet zoiets doen. Zélfs niet als je je grenzen nog strakker aangeeft. Als je hem verbiedt naar je borsten en je kruis te grijpen. Als je niet accoord gaat met het 'zwarte' geld en hij het huis moet verkopen. Hij zal zoiets nóóit doen toch?
Ik kan er met mijn verstand niet bij, mijn hart huilt....
Liefs,
Carrrie.
zaterdag 28 juli 2007 om 18:36
Hoi,
Bedankt alvast voor jullie reactie. Begrijp heel goed wat je schrijft allemaal trouwens. Een collega van mij (ook hulpverlener net als ik) zei dat ik het haar eens moet vragen, of zeggen in deze zin ongeveer: " Zus, ik zie dat jouw man die en die opmerkingen maakt en ik zie dat je vaker blauwe plekken hebt, ik maak me zorgen om je. Zijn deze zorgen terecht?" Als ze dan zegt dat het niet zo is, dan houd ik mijn mond en anders, anders weet ze dat ik er voor haar ben. Dat weet ze nu ook wel.
heb er vannacht van wakker gelegen, vanochtend met collegae over gepraat. Ben zo bang zus kwijt te raken als ik iets zeg, maar ben nog banger voor haar pijn, dag in dag uit.....
Fijn dat ik hier even mijn verhaal kan doen en dat jullie me steunen en advies geven, ondanks jullie eigen problemen.
Jullie ook sterkte,
Kus Sterre
Bedankt alvast voor jullie reactie. Begrijp heel goed wat je schrijft allemaal trouwens. Een collega van mij (ook hulpverlener net als ik) zei dat ik het haar eens moet vragen, of zeggen in deze zin ongeveer: " Zus, ik zie dat jouw man die en die opmerkingen maakt en ik zie dat je vaker blauwe plekken hebt, ik maak me zorgen om je. Zijn deze zorgen terecht?" Als ze dan zegt dat het niet zo is, dan houd ik mijn mond en anders, anders weet ze dat ik er voor haar ben. Dat weet ze nu ook wel.
heb er vannacht van wakker gelegen, vanochtend met collegae over gepraat. Ben zo bang zus kwijt te raken als ik iets zeg, maar ben nog banger voor haar pijn, dag in dag uit.....
Fijn dat ik hier even mijn verhaal kan doen en dat jullie me steunen en advies geven, ondanks jullie eigen problemen.
Jullie ook sterkte,
Kus Sterre
zondag 29 juli 2007 om 00:10
Lieve Sterre,
Je bent echt een super-zus hoor! Wat fijn dat je zus iemand heeft die op haar wil passen... ik hoop dat je zus zich gauw echt kan laten helpen door jou. Net als de anderen hier denk ik dat die blauwe plekken op haar armen een teken aan de wand zijn... *;
Lieve Carrrie,
Wat een vreselijk verhaal... Dit zijn de verhalen waarvan me nog steeds de tranen in de ogen springen en het kippevel van op de armen staat (hoewel ik die mensen dus niet eens ken). Ik kan me voorstellen hoe het je aangrijpt... afschuwelijk, echt. *;
Lieve Dubio,
Ik hoop dat het goed met je gaat... denk veel aan je!
Heel veel *; *; *; voor jou... en het is al 12 uur geweest, dus: :R
Lieve Iseo,
Voor jou gewoon: *;O+:R
En voor alle anderen ook heel veel liefs!
Je bent echt een super-zus hoor! Wat fijn dat je zus iemand heeft die op haar wil passen... ik hoop dat je zus zich gauw echt kan laten helpen door jou. Net als de anderen hier denk ik dat die blauwe plekken op haar armen een teken aan de wand zijn... *;
Lieve Carrrie,
Wat een vreselijk verhaal... Dit zijn de verhalen waarvan me nog steeds de tranen in de ogen springen en het kippevel van op de armen staat (hoewel ik die mensen dus niet eens ken). Ik kan me voorstellen hoe het je aangrijpt... afschuwelijk, echt. *;
Lieve Dubio,
Ik hoop dat het goed met je gaat... denk veel aan je!
Heel veel *; *; *; voor jou... en het is al 12 uur geweest, dus: :R
Lieve Iseo,
Voor jou gewoon: *;O+:R
En voor alle anderen ook heel veel liefs!
zondag 29 juli 2007 om 01:47
Vreselijk verhaal, lieve Carrie en vreselijk genoeg gebeurt het nog altijd. Bij regelmaat lees/hoor je het op het nieuws. Het houdt niet op 
Meestal zijn er twee reacties te verwachten qua omwonende/omstanders. Enerzijds: Niemand begrijpt hoe het zover heeft kunnen komen want de mensen waren alleraardigst, een voor de omwonende "normaal" gezin, geen vuiltje aan de lucht, etc...Anderzijds: een gezin wat een teruggetrokken bestaan leefde. Als ik zulke berichten hoor krijg ik echt kippenvel.
Ik weet niet goed waarom je mij aanhaalt. Ergens lees ik dat je mij er op wijst dat het mij ook zou kunnen gebeuren. In ieder geval dat ik op mijn hoede moet zijn. Kan me vergissen hoor in wat je schrijft. Maar als ik maar voor 1% het gevoel zou hebben dat mijn x hiertoe in staat zou zijn, had ik allang maatregelen getroffen. Ik ben niet naief, echt niet.. Ik ga mijn gezin (want mijn meiden zijn zonder mij nergens) écht niet in de waagschaal stellen als ik hiervoor vrees zou hebben. X is tot veel in staat, tot heel veel zelfs. Maar tot dit... nee........ die vrees heb ik niet.
Ik voel me veilig genoeg, weliswaar tot op zekere hoogte. Wel veilig genoeg dat het niet leidt tot echte excessen. Als hij boos wordt is hij in staat tot fysiek geweld. Toch, en hoe krom het ook overkomt, het is geweld wat ik aan kan. Natuurlijk wil ik het voorkomen en doet het wel erg zeer maar hij raakt me daar niet mee. Ehm.. hoe leg ik dit uit... hij raakt mijn hart niet. Althans dat houd ik mezelf voor en dat lukt vrij aardig. Het is, mocht het gaan gebeuren, hooguit een blauwe plek. Ik hoef nog maar een paar maandjes en daar kijk ik reikhalzend naar uit. Leef ik tegen die tijd mijn leven, met mijn meiden, in ons eigen huis dan ben ik klaar met hem. Dan kan ik zeggen tot hier en niet verder. Nu kan dat gewoonweg echt niet.
Ik ben bepaalde dingen gewend die niet goed zijn. Sommige dingen ga je zelfs min of meer als "normaal" beschouwen puur omdat het in je systeem gaat zitten. Zoals de laatste tijd dat hij me steeds spuugt in mijn gezicht. Ja, vind ik minachtend.. heel erg zelfs.. De dag daarna denk ik dan " beetje spuug, ik veeg het weg, probleem opgelost". Ik weet dat het niet klopt, maar nog eventjes doorbijten en dan ben ik vrij. Maar dan écht vrij om iets voor mezelf en mijn meiden op te bouwen. Die paar maanden shit neem ik dan maar voor lief.
Ik vind het moeilijk om uit te leggen wat ik precies bedoel. Het is hier momenteel een grote klote- en stresszooi op zijn Hollands gezegd maar ook ik maak een afweging in wat voor mijn meiden en mij goed is. Voor nu nog eventjes dan.
Anyway... sterkte meid*;
Liefs,
Thirza
Meestal zijn er twee reacties te verwachten qua omwonende/omstanders. Enerzijds: Niemand begrijpt hoe het zover heeft kunnen komen want de mensen waren alleraardigst, een voor de omwonende "normaal" gezin, geen vuiltje aan de lucht, etc...Anderzijds: een gezin wat een teruggetrokken bestaan leefde. Als ik zulke berichten hoor krijg ik echt kippenvel.
Ik weet niet goed waarom je mij aanhaalt. Ergens lees ik dat je mij er op wijst dat het mij ook zou kunnen gebeuren. In ieder geval dat ik op mijn hoede moet zijn. Kan me vergissen hoor in wat je schrijft. Maar als ik maar voor 1% het gevoel zou hebben dat mijn x hiertoe in staat zou zijn, had ik allang maatregelen getroffen. Ik ben niet naief, echt niet.. Ik ga mijn gezin (want mijn meiden zijn zonder mij nergens) écht niet in de waagschaal stellen als ik hiervoor vrees zou hebben. X is tot veel in staat, tot heel veel zelfs. Maar tot dit... nee........ die vrees heb ik niet.
Ik voel me veilig genoeg, weliswaar tot op zekere hoogte. Wel veilig genoeg dat het niet leidt tot echte excessen. Als hij boos wordt is hij in staat tot fysiek geweld. Toch, en hoe krom het ook overkomt, het is geweld wat ik aan kan. Natuurlijk wil ik het voorkomen en doet het wel erg zeer maar hij raakt me daar niet mee. Ehm.. hoe leg ik dit uit... hij raakt mijn hart niet. Althans dat houd ik mezelf voor en dat lukt vrij aardig. Het is, mocht het gaan gebeuren, hooguit een blauwe plek. Ik hoef nog maar een paar maandjes en daar kijk ik reikhalzend naar uit. Leef ik tegen die tijd mijn leven, met mijn meiden, in ons eigen huis dan ben ik klaar met hem. Dan kan ik zeggen tot hier en niet verder. Nu kan dat gewoonweg echt niet.
Ik ben bepaalde dingen gewend die niet goed zijn. Sommige dingen ga je zelfs min of meer als "normaal" beschouwen puur omdat het in je systeem gaat zitten. Zoals de laatste tijd dat hij me steeds spuugt in mijn gezicht. Ja, vind ik minachtend.. heel erg zelfs.. De dag daarna denk ik dan " beetje spuug, ik veeg het weg, probleem opgelost". Ik weet dat het niet klopt, maar nog eventjes doorbijten en dan ben ik vrij. Maar dan écht vrij om iets voor mezelf en mijn meiden op te bouwen. Die paar maanden shit neem ik dan maar voor lief.
Ik vind het moeilijk om uit te leggen wat ik precies bedoel. Het is hier momenteel een grote klote- en stresszooi op zijn Hollands gezegd maar ook ik maak een afweging in wat voor mijn meiden en mij goed is. Voor nu nog eventjes dan.
Anyway... sterkte meid*;
Liefs,
Thirza
zondag 29 juli 2007 om 13:31
quote:
Ik weet niet goed waarom je mij aanhaalt. Ergens lees ik dat je mij er op wijst dat het mij ook zou kunnen gebeuren. In ieder geval dat ik op mijn hoede moet zijn. Kan me vergissen hoor in wat je schrijft. Maar als ik maar voor 1% het gevoel zou hebben dat mijn x hiertoe in staat zou zijn, had ik allang maatregelen getroffen. Ik ben niet naief, echt niet.. Ik ga mijn gezin (want mijn meiden zijn zonder mij nergens) écht niet in de waagschaal stellen als ik hiervoor vrees zou hebben. X is tot veel in staat, tot heel veel zelfs. Maar tot dit... nee........ die vrees heb ik niet.
Lieve Thirza,
Bovenstaand stukje pik ik er even uit...
Toen het misging tussen mijn 1e man en mij, was ik wel bang, maar ik had niet ingeschat dat het zo uit de hand kon lopen. Denk je dat ik mijn baby ook maar 1 moment alleen met hem had gelaten als ik had gedacht dat er een kans bestond dat hij hem zou slaan en op de bank zou gooien, puur om mij te straffen? Die dag dat ik met hem heb gevochten op straat, denk je dat ik toen voor hem weggelopen ben omdat ik dacht dat hij me wel eens dood zou willen schoppen? Nee, ik ging juist naar hem toe en ging de discussie met hem aan, omdat ik dacht dat ik nog met hem kon praten... Ik stelde mijzelf, en erger nog, mijn kind wel degelijk in de waagschaal. Maar dat zie ik pas achteraf.
Ik ken jouw man niet, natuurlijk ken jij hem wel heel goed, maar een man die in staat is tot lichamelijk geweld en die jou zo minacht dat hij je bespuugt is denk ik niet helemaal in te schatten... Natuurlijk zijn er veel mannen die hun vrouw mishandelen en maar weinig die uiteindelijk in staat blijken om haar uiteindelijk ook te vermoorden. Die van mij was er, zonder overdrijven, één van. Het is dat hij zelf ''op tijd'' doodging, maar anders had hij mij vermoord, daar twijfel ik niet aan (en de rechter ook niet)... Pas gewoon heel erg goed op jezelf, dat is wat ik je wil zeggen, zorg ervoor dat je niet in mijn schoenen (van toen) komt te staan, want dat ik nog leef is puur geluk en niet alle vrouwen hebben zo veel geluk...dat blijkt maar weer uit Carrries verhaal. Als iemand mij had gewaarschuwd vooraf, zoals Carrrie doet bij jou, had ik net zo gereageerd als jij nu doet. Maar beter te veel gewaarschuwd dan te weinig......
Hou vol, ik wens je heel veel moed en sterkte! *;
Liefs, Lemmy
Ik weet niet goed waarom je mij aanhaalt. Ergens lees ik dat je mij er op wijst dat het mij ook zou kunnen gebeuren. In ieder geval dat ik op mijn hoede moet zijn. Kan me vergissen hoor in wat je schrijft. Maar als ik maar voor 1% het gevoel zou hebben dat mijn x hiertoe in staat zou zijn, had ik allang maatregelen getroffen. Ik ben niet naief, echt niet.. Ik ga mijn gezin (want mijn meiden zijn zonder mij nergens) écht niet in de waagschaal stellen als ik hiervoor vrees zou hebben. X is tot veel in staat, tot heel veel zelfs. Maar tot dit... nee........ die vrees heb ik niet.
Lieve Thirza,
Bovenstaand stukje pik ik er even uit...
Toen het misging tussen mijn 1e man en mij, was ik wel bang, maar ik had niet ingeschat dat het zo uit de hand kon lopen. Denk je dat ik mijn baby ook maar 1 moment alleen met hem had gelaten als ik had gedacht dat er een kans bestond dat hij hem zou slaan en op de bank zou gooien, puur om mij te straffen? Die dag dat ik met hem heb gevochten op straat, denk je dat ik toen voor hem weggelopen ben omdat ik dacht dat hij me wel eens dood zou willen schoppen? Nee, ik ging juist naar hem toe en ging de discussie met hem aan, omdat ik dacht dat ik nog met hem kon praten... Ik stelde mijzelf, en erger nog, mijn kind wel degelijk in de waagschaal. Maar dat zie ik pas achteraf.
Ik ken jouw man niet, natuurlijk ken jij hem wel heel goed, maar een man die in staat is tot lichamelijk geweld en die jou zo minacht dat hij je bespuugt is denk ik niet helemaal in te schatten... Natuurlijk zijn er veel mannen die hun vrouw mishandelen en maar weinig die uiteindelijk in staat blijken om haar uiteindelijk ook te vermoorden. Die van mij was er, zonder overdrijven, één van. Het is dat hij zelf ''op tijd'' doodging, maar anders had hij mij vermoord, daar twijfel ik niet aan (en de rechter ook niet)... Pas gewoon heel erg goed op jezelf, dat is wat ik je wil zeggen, zorg ervoor dat je niet in mijn schoenen (van toen) komt te staan, want dat ik nog leef is puur geluk en niet alle vrouwen hebben zo veel geluk...dat blijkt maar weer uit Carrries verhaal. Als iemand mij had gewaarschuwd vooraf, zoals Carrrie doet bij jou, had ik net zo gereageerd als jij nu doet. Maar beter te veel gewaarschuwd dan te weinig......
Hou vol, ik wens je heel veel moed en sterkte! *;
Liefs, Lemmy
zondag 29 juli 2007 om 14:06
Carrie *;
Wat raakt het je, zo dichtbij...
Ik heb dit bericht ook gehoord op het nieuws, het is zo vreselijk. En die arme kinderen, de jongste nog maar een kleine baby. Wat dragen zij een groot verdriet mee voor altijd.
;(
Kan me voorstellen dat je er de hele tijd aan moet denken, dat wat je weet over die bewuste noodlottige dag en de tijd ervoor door je hoofd blijft spoken, zeker als het om mensen gaat uit je nabije omgeving.
Veel liefs, Carrie.
Ik hoop dat je wel een fijne vakantie hebt gehad, heb je wat rust kunnen pakken?
Al je gevoel staat nu wel even meteen op zijn kop. Je komt thuis en krijgt dit bericht.
Lieve Thirza
Heb even zitten nadenken hoe ik dit aan je kan schrijven.
Ik begrijp wat Carrie bedoelt. En ik begrijp ook wat jij vannacht schreef.
Het moeilijke is dat een escalatie, met dit soort geweld, toch onverwacht komt.
Nu ik al een tijdje mee lees hoe het gaat bij jou in huis, ben ik misschien ook niet zo zeer bang voor een sitautie als Carrie beschreef. Maar wel voor een dramatische afloop van een situatie waar jij wel bekend mee bent.
Het lastige is hier dat mijn fantasie nogal snel doorslaat in het negatieve, ik zie haarscherp allerlei beelden voor me als ik aan je denk. Ik wil je nergens bang mee maken, en ik schrijf dit stukje ook vooral omdat ik de behoefte voel om te reageren op je laatste post.
Maar ik ben zelf wel eens out gegaan van een val tegen de tafel na een simpele duw. Ik heb wel eens bijna hete thee over me heen gekregen, heb al een ongeluk gehad in het verkeer door ex.
Dat zijn momenten dat het geweld misschien niet buiten bepaalde proporties was, maar het effect dramatisch had kunnen uitpakken.
Dingen naar mijn hoofd gegooid gekregen, wat als het scherpe hoekje van iets net raak was geweest? Wat als met de val door de glazen deur wel een slagader was geraakt?
Dat zijn de dingen die door me heen gaan als ik je stukje lees. Betrek het op mezelf, en heb al eerder aangegeven hier dat als ik terugkijk ik met terugwerkende kracht bang word van sommige dagen, en nu opluchting voel dat het net goed afliep.
Ik begrijp je hoor, dat je zegt dat je het fysieke geweld aankan. Ik weet wat je bedoelt daarmee. Je kunt het ook aan, ik heb dat zelf zo gezien voor een tijd.
Maar die keer dat het ernstiger uitpakt, dan hij op dat moment ook misschien had bedoeld omdat hij alleen een dramatische scene wilde schoppen en jou wel wilde raken maar je niet weg wilde duwen juist dichtbij houden voor de controle (want hij weet echt precies hoe ver enzo), wat dan? Had je dan nu ook niet moeten ingrijpen door te zeggen dat het genoeg is geweest, dat het risico er nu toch is. Je woont samen met iemand die niet schuwt zich uit te drukken op deze manier, omdat hij niet de capaciteiten heeft woorden te geven aan al die dingen binnen in hem omdat hij niet aan zelf onderzoek doet en juist ook op het randje leeft....
in dit geval ben jij juist heel kwetsbaar.
Hoop echt dat je begrijpt wat ik bedoel. Ik wil helemaal niet zeggen hoe ik vind dat je iets aan moet pakken. Kan me je afweging heel goed voorstellen, ik voel gewoon hoe je er voor staat wat jezelf betreft, en je bent hoe dan ook echt onwijs goed bezig.
Ik maak me zorgen.
Ook om die momenten dat jij je zo kwetst, door te spuggen bijvoorbeeld.
Dat soort dingen relativeren is hartstikke moeilijk, het raakt je toch. Misschien op een niveau waar je nu niet goed bijkunt omdat je heel erg aan het overleven bent op een bepaalde manier. Van sommige gebeurtenissen komt de klap later/
Kan zelf ook wel voorbeelden geven van relatief 'kleine' voorvallen, waar ik door schrijven op dit topic ineens weer aan moest denken, die achteraf pijn doen en verdriet geven.
En dan wil ik het ook nog over iets anders hebben.
Mijn ex had in de laatste slechte tijd een soort houding over zich gekregen, van alles of niets.
Hoop dat ik het een beetje uit kan leggen, want persoonlijk vind ik dit achteraf gezien heel eng en als je het herkend op een of andere manier, zou ik je toch willen waarschuwen.
Hij kon ineens omslaan in een situatie, in een ruzie (van zijn kant). Hij gaf die onmacht die hij misschien voelde, die frustratie, een uitweg door zich fysiek te uiten. Dat kon ook een dramatisch gebaar zijn, zoals iets kapot gooien. Of die keren die ik al eens heb verteld dat hij vuur wilde zien. Maar ook heeft hij zich wel eens uit een rijdende tram laten vallen, echt idiote dingen...
Maar het met dingen gooien, dat soort voorbeelden, is vooral de omgeving stukmaken.
Het kon ook ineens anders, dan kreeg hij zoiets over zich heen van "Ik ga kapot, dus jij moet kapot...'
Hij kon zich ineens zo in zijn ego aangetast voelen, zo in de steek gelaten voelen, gekwetst, kapot gemaakt, beledigd, dat hij dat terug 'moest' geven aan mij.
Mij laten voelen waar hij doorheen moest 'dankzij' mij.
Die keer dat hij mij midden in de nacht uit bed schopte en niet kon stoppen met zijn uitbarsting, waarna ik uit huis was gevlucht was zo'n moment. Een waas.
Niet kunnen denken, alleen die blinde woede, die fustratie. En dan bestaat er niets anders op de wereld, dan hij en jij. Dan datgene wat het tot die uitbarsting bracht.
Niets brengt hem tot rede.
Er is volgens mij een verschil tussen dat ene soort controlerende bangmakende geweld, en het geweld wat echt in wazen gebeurt.
Dat 'ik ga kapot dus jij moet kapot'.
En het enge is dat dan een soort split-second-besluiten worden gemaakt.
En wil ik nog een voorbeeld geven.
Het in het verkeer bijna besluiten dat het maar afgelopen moet zijn, het met hoge snelheid gaan rijden, het als een idioot invoegen, tussen vrachtwagens rijden, toeren uithalen. Het was dwingend, ik gilde en moest me overgeven aan zijn belsuit. Maar achteaf gezien zat er ook iets in van dat het hem op dat moment helemaal niets kon schelen. Wat er zou gebeuren. hij was kwaad, en de wereld verging hoor, als het hem tegenzat. Hij kon zelf helemaal niet relativeren, het in proporties blijven zien. Nee, als hem iets overkwam was dat een drama en het moest allemaal een drama om hem heen worden ook. (Zo was het dus ook als hij juist geluk voelde, dat sloeg hij eigenlijk ook weer door in het andere uiterste)
Hij heeft ons echt vaker bijna dood gereden. En dat is raar om te zeggen omdat er uiteindelijk niets van te vertellen is. Maar ik ben ontzettend bang geweest.
Het is gewoon dat hij kon omslaan.
Oh ik zit hier maar weer te schrijven. Schaam me weer.
Misschien zie ik het allemaal heel anders, en schrijf ik een heel verhaal aan jou waar je niets mee kan, wat je helemaal niet helpt.
Ik moest zo aan je denken, Thirz.
Je weet nu wat je hebt, ik kan je echt volgen.
Je weet hoe ver je kan gaan met jou reacties op zijn gedrag, je bent gewend aan het in 'goede' banen leiden van die dingen die je beschrijft. Nog even, en dan ben ik vrij, nog even volhouden.
Maar wat als het steeds dichterbij komt, en hij er niet mee kan omgaan? Het wordt al telkens een graadje erger, hij zal omdat dat spugen straks echt geen indruk lijkt te maken (omdat je waarschijnlijk niet breekt, hoe smerig het ook is... maar jij bent mentaal zo sterk Thirza, vergeet niet dat dat voor hem ook ineens heel bedreigend kan zijn) weer met iets ergers kunnen komen.
En ik ben dan vooral bang voor die onverwachte momenten, en die ongelukken die ook bij kleinere voorvallen kunnen gebeuren.
Nou weet ik weer niet of ik wel moet plaatsen.
Maar, dat was toch waar ik aan moet denken n.a.v. het bericht van Carrie en jouw reactie.
Thirz, veel liefs *;
Ben wel een beetje bang dat ik doordraaf. Laatst bij die leuke mensen hier uit de buurt waar ik wat meer mee omga nu, was er een kleine woordenwisseling. Dat moment zag ik ook helemaal voor me hoe het kon escaleren, wat er allemaal kon ontstaan uit dat kleine moment. Ik zie het zo voor me, en alles wat er net fout kon gaan.
Vermoeiend eigenlijk.
Gelukkig was het snel over, het stelde echt niets voor. Gewoon even niet met elkaar eens zijn en ze praatten even met luide stem tegen elkaar.
Maar ik ben toch meteen angstig.
Oh Eszi, ik heb nog steeds niet gebeld.... ik ga het morgen echt doen. Echt.
Hoe is het met je, Eszi?
Lieve Dubiootje *;
Hoe gaat het met je, lieverd?
:R
Allemaal veel liefs
Wat raakt het je, zo dichtbij...
Ik heb dit bericht ook gehoord op het nieuws, het is zo vreselijk. En die arme kinderen, de jongste nog maar een kleine baby. Wat dragen zij een groot verdriet mee voor altijd.
;(
Kan me voorstellen dat je er de hele tijd aan moet denken, dat wat je weet over die bewuste noodlottige dag en de tijd ervoor door je hoofd blijft spoken, zeker als het om mensen gaat uit je nabije omgeving.
Veel liefs, Carrie.
Ik hoop dat je wel een fijne vakantie hebt gehad, heb je wat rust kunnen pakken?
Al je gevoel staat nu wel even meteen op zijn kop. Je komt thuis en krijgt dit bericht.
Lieve Thirza
Heb even zitten nadenken hoe ik dit aan je kan schrijven.
Ik begrijp wat Carrie bedoelt. En ik begrijp ook wat jij vannacht schreef.
Het moeilijke is dat een escalatie, met dit soort geweld, toch onverwacht komt.
Nu ik al een tijdje mee lees hoe het gaat bij jou in huis, ben ik misschien ook niet zo zeer bang voor een sitautie als Carrie beschreef. Maar wel voor een dramatische afloop van een situatie waar jij wel bekend mee bent.
Het lastige is hier dat mijn fantasie nogal snel doorslaat in het negatieve, ik zie haarscherp allerlei beelden voor me als ik aan je denk. Ik wil je nergens bang mee maken, en ik schrijf dit stukje ook vooral omdat ik de behoefte voel om te reageren op je laatste post.
Maar ik ben zelf wel eens out gegaan van een val tegen de tafel na een simpele duw. Ik heb wel eens bijna hete thee over me heen gekregen, heb al een ongeluk gehad in het verkeer door ex.
Dat zijn momenten dat het geweld misschien niet buiten bepaalde proporties was, maar het effect dramatisch had kunnen uitpakken.
Dingen naar mijn hoofd gegooid gekregen, wat als het scherpe hoekje van iets net raak was geweest? Wat als met de val door de glazen deur wel een slagader was geraakt?
Dat zijn de dingen die door me heen gaan als ik je stukje lees. Betrek het op mezelf, en heb al eerder aangegeven hier dat als ik terugkijk ik met terugwerkende kracht bang word van sommige dagen, en nu opluchting voel dat het net goed afliep.
Ik begrijp je hoor, dat je zegt dat je het fysieke geweld aankan. Ik weet wat je bedoelt daarmee. Je kunt het ook aan, ik heb dat zelf zo gezien voor een tijd.
Maar die keer dat het ernstiger uitpakt, dan hij op dat moment ook misschien had bedoeld omdat hij alleen een dramatische scene wilde schoppen en jou wel wilde raken maar je niet weg wilde duwen juist dichtbij houden voor de controle (want hij weet echt precies hoe ver enzo), wat dan? Had je dan nu ook niet moeten ingrijpen door te zeggen dat het genoeg is geweest, dat het risico er nu toch is. Je woont samen met iemand die niet schuwt zich uit te drukken op deze manier, omdat hij niet de capaciteiten heeft woorden te geven aan al die dingen binnen in hem omdat hij niet aan zelf onderzoek doet en juist ook op het randje leeft....
in dit geval ben jij juist heel kwetsbaar.
Hoop echt dat je begrijpt wat ik bedoel. Ik wil helemaal niet zeggen hoe ik vind dat je iets aan moet pakken. Kan me je afweging heel goed voorstellen, ik voel gewoon hoe je er voor staat wat jezelf betreft, en je bent hoe dan ook echt onwijs goed bezig.
Ik maak me zorgen.
Ook om die momenten dat jij je zo kwetst, door te spuggen bijvoorbeeld.
Dat soort dingen relativeren is hartstikke moeilijk, het raakt je toch. Misschien op een niveau waar je nu niet goed bijkunt omdat je heel erg aan het overleven bent op een bepaalde manier. Van sommige gebeurtenissen komt de klap later/
Kan zelf ook wel voorbeelden geven van relatief 'kleine' voorvallen, waar ik door schrijven op dit topic ineens weer aan moest denken, die achteraf pijn doen en verdriet geven.
En dan wil ik het ook nog over iets anders hebben.
Mijn ex had in de laatste slechte tijd een soort houding over zich gekregen, van alles of niets.
Hoop dat ik het een beetje uit kan leggen, want persoonlijk vind ik dit achteraf gezien heel eng en als je het herkend op een of andere manier, zou ik je toch willen waarschuwen.
Hij kon ineens omslaan in een situatie, in een ruzie (van zijn kant). Hij gaf die onmacht die hij misschien voelde, die frustratie, een uitweg door zich fysiek te uiten. Dat kon ook een dramatisch gebaar zijn, zoals iets kapot gooien. Of die keren die ik al eens heb verteld dat hij vuur wilde zien. Maar ook heeft hij zich wel eens uit een rijdende tram laten vallen, echt idiote dingen...
Maar het met dingen gooien, dat soort voorbeelden, is vooral de omgeving stukmaken.
Het kon ook ineens anders, dan kreeg hij zoiets over zich heen van "Ik ga kapot, dus jij moet kapot...'
Hij kon zich ineens zo in zijn ego aangetast voelen, zo in de steek gelaten voelen, gekwetst, kapot gemaakt, beledigd, dat hij dat terug 'moest' geven aan mij.
Mij laten voelen waar hij doorheen moest 'dankzij' mij.
Die keer dat hij mij midden in de nacht uit bed schopte en niet kon stoppen met zijn uitbarsting, waarna ik uit huis was gevlucht was zo'n moment. Een waas.
Niet kunnen denken, alleen die blinde woede, die fustratie. En dan bestaat er niets anders op de wereld, dan hij en jij. Dan datgene wat het tot die uitbarsting bracht.
Niets brengt hem tot rede.
Er is volgens mij een verschil tussen dat ene soort controlerende bangmakende geweld, en het geweld wat echt in wazen gebeurt.
Dat 'ik ga kapot dus jij moet kapot'.
En het enge is dat dan een soort split-second-besluiten worden gemaakt.
En wil ik nog een voorbeeld geven.
Het in het verkeer bijna besluiten dat het maar afgelopen moet zijn, het met hoge snelheid gaan rijden, het als een idioot invoegen, tussen vrachtwagens rijden, toeren uithalen. Het was dwingend, ik gilde en moest me overgeven aan zijn belsuit. Maar achteaf gezien zat er ook iets in van dat het hem op dat moment helemaal niets kon schelen. Wat er zou gebeuren. hij was kwaad, en de wereld verging hoor, als het hem tegenzat. Hij kon zelf helemaal niet relativeren, het in proporties blijven zien. Nee, als hem iets overkwam was dat een drama en het moest allemaal een drama om hem heen worden ook. (Zo was het dus ook als hij juist geluk voelde, dat sloeg hij eigenlijk ook weer door in het andere uiterste)
Hij heeft ons echt vaker bijna dood gereden. En dat is raar om te zeggen omdat er uiteindelijk niets van te vertellen is. Maar ik ben ontzettend bang geweest.
Het is gewoon dat hij kon omslaan.
Oh ik zit hier maar weer te schrijven. Schaam me weer.
Misschien zie ik het allemaal heel anders, en schrijf ik een heel verhaal aan jou waar je niets mee kan, wat je helemaal niet helpt.
Ik moest zo aan je denken, Thirz.
Je weet nu wat je hebt, ik kan je echt volgen.
Je weet hoe ver je kan gaan met jou reacties op zijn gedrag, je bent gewend aan het in 'goede' banen leiden van die dingen die je beschrijft. Nog even, en dan ben ik vrij, nog even volhouden.
Maar wat als het steeds dichterbij komt, en hij er niet mee kan omgaan? Het wordt al telkens een graadje erger, hij zal omdat dat spugen straks echt geen indruk lijkt te maken (omdat je waarschijnlijk niet breekt, hoe smerig het ook is... maar jij bent mentaal zo sterk Thirza, vergeet niet dat dat voor hem ook ineens heel bedreigend kan zijn) weer met iets ergers kunnen komen.
En ik ben dan vooral bang voor die onverwachte momenten, en die ongelukken die ook bij kleinere voorvallen kunnen gebeuren.
Nou weet ik weer niet of ik wel moet plaatsen.
Maar, dat was toch waar ik aan moet denken n.a.v. het bericht van Carrie en jouw reactie.
Thirz, veel liefs *;
Ben wel een beetje bang dat ik doordraaf. Laatst bij die leuke mensen hier uit de buurt waar ik wat meer mee omga nu, was er een kleine woordenwisseling. Dat moment zag ik ook helemaal voor me hoe het kon escaleren, wat er allemaal kon ontstaan uit dat kleine moment. Ik zie het zo voor me, en alles wat er net fout kon gaan.
Vermoeiend eigenlijk.
Gelukkig was het snel over, het stelde echt niets voor. Gewoon even niet met elkaar eens zijn en ze praatten even met luide stem tegen elkaar.
Maar ik ben toch meteen angstig.
Oh Eszi, ik heb nog steeds niet gebeld.... ik ga het morgen echt doen. Echt.
Hoe is het met je, Eszi?
Lieve Dubiootje *;
Hoe gaat het met je, lieverd?
:R
Allemaal veel liefs
zondag 29 juli 2007 om 14:19
Lemmy *;
En eigenlijk is het inderdaad zo, een man die dit soort dingen doet is helemaal niet in te schatten.
En achteraf zie je veel meer. Zie je pas echt in welke moeilijke kleine wereld je leefde.
Je denkt zelf iets uit te kunnen maken, de situatie te kunnen inschatten als je er midden in zit.
Lemmy, nog een *;
Wat jij hebt meegemaakt, is zo vreselijk eng....
En eigenlijk is het inderdaad zo, een man die dit soort dingen doet is helemaal niet in te schatten.
En achteraf zie je veel meer. Zie je pas echt in welke moeilijke kleine wereld je leefde.
Je denkt zelf iets uit te kunnen maken, de situatie te kunnen inschatten als je er midden in zit.
Lemmy, nog een *;
Wat jij hebt meegemaakt, is zo vreselijk eng....
zondag 29 juli 2007 om 16:05
Carrrie, ik ben helemaal sprakeloos van je verhaal ;( Het is waar, het gebéurt. En we denken allemaal dat het een ver-van-ons-bedshow is, dat voelt veiliger. Maar het zijn heel vaak vrouwen zoals jij en ik. Geweld is niet beperkt tot "asociale" of arme milieus. Het kan écht iedereen overkomen.
Bij deze vrouw waren ook al genoeg redenen voor alarmbellen. Wie zal het zeggen, misschien had ze daarom de kinderen bij familie ondergebracht. Hij heeft de hond vermoord. Ik denk echt dat het hele gezin zou zijn omgebracht als ze kinderen er waren geweest.
Oogkleppen en wazen... door het één weigeren we vaak na te denken over het ander. Maar die wazen... niemand weet wanneer ze komen en hoe je daar weer uitkomt. Als je er nog uitkomt.
liefs,
dubio
Bij deze vrouw waren ook al genoeg redenen voor alarmbellen. Wie zal het zeggen, misschien had ze daarom de kinderen bij familie ondergebracht. Hij heeft de hond vermoord. Ik denk echt dat het hele gezin zou zijn omgebracht als ze kinderen er waren geweest.
Oogkleppen en wazen... door het één weigeren we vaak na te denken over het ander. Maar die wazen... niemand weet wanneer ze komen en hoe je daar weer uitkomt. Als je er nog uitkomt.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zondag 29 juli 2007 om 16:22
Iseo, dank je wel dat je dit verhaal hebt willen schrijven. Ik hoop dat Thirza er iets aan heeft. Ik maak me ook zorgen om je Thirza. Wat gebeurt er over een paar maanden dat je vrij bent, dat is me niet helemaal duidelijk? En kun je dat niet sneller laten verlopen? Wanneer gaat hij weer weg, heb je weer even rust?
Die wazen zijn inderdaad niet te voorspellen, en het patroon van mishandeling ook niet. Soms escaleert het zo snel dat je niet eens tijd hebt het te zien aankomen en jezelf en je kinderen in veiligheid te brengen. Ik ben ook bang dat je kracht tegen je kan werken Thirza. Want als het erop aankomt, kun je fysiek niet tegen hem op. Neem je maatregelen, zodat je als het moet iets in de buurt hebt waarmee je hem onschadelijk kan maken. Hou je auto- en huissleutels en je mobiel in je zak, hou wat geld bij je, zorg ervoor dat je mobiel altijd opgeladen is, dat soort dingen. Het ergste wat je kan gebeuren is dat je die maatregelen achteraf voor niets hebt genomen. Denk er goed over na, stel je in op het ergste, het onvoorstelbare, en bescherm jezelf.
liefs,
dubio
Die wazen zijn inderdaad niet te voorspellen, en het patroon van mishandeling ook niet. Soms escaleert het zo snel dat je niet eens tijd hebt het te zien aankomen en jezelf en je kinderen in veiligheid te brengen. Ik ben ook bang dat je kracht tegen je kan werken Thirza. Want als het erop aankomt, kun je fysiek niet tegen hem op. Neem je maatregelen, zodat je als het moet iets in de buurt hebt waarmee je hem onschadelijk kan maken. Hou je auto- en huissleutels en je mobiel in je zak, hou wat geld bij je, zorg ervoor dat je mobiel altijd opgeladen is, dat soort dingen. Het ergste wat je kan gebeuren is dat je die maatregelen achteraf voor niets hebt genomen. Denk er goed over na, stel je in op het ergste, het onvoorstelbare, en bescherm jezelf.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zondag 29 juli 2007 om 16:28
En met mij "gaat het wel", hoewel dat eigenlijk te veel gezegd is. Ik snap niet dat ik niet compleet doorsla van wanhoop, maar ik geloof dat ik het verdriet een beetje wegstop om het niet te hoeven voelen. Het is te veel, ik kan het niet aan.
Elk rustig moment ben ik in tranen, dus ik probeer rust te vermijden. Gelukkig ben ik het hele weekend met een vriendin geweest, ze is hier ook blijven slapen. Dat was toch wel fijn. En morgen komen mijn kindjes al :R Gelukkig al 's morgens vroeg, en ik heb de hele dag en de dag erna vrij om met ze door te brengen. Kunnen ze lekker weer rustig wennen, kunnen we leuke dingen doen samen en heb ik ook wat afleiding
Mijn psycholoog is deze week weer terug van vakantie, die kan voor mij vast wel wat orde scheppen in de chaos in mijn hoofd
liefs aan iedereen! *;
dubio
Elk rustig moment ben ik in tranen, dus ik probeer rust te vermijden. Gelukkig ben ik het hele weekend met een vriendin geweest, ze is hier ook blijven slapen. Dat was toch wel fijn. En morgen komen mijn kindjes al :R Gelukkig al 's morgens vroeg, en ik heb de hele dag en de dag erna vrij om met ze door te brengen. Kunnen ze lekker weer rustig wennen, kunnen we leuke dingen doen samen en heb ik ook wat afleiding
Mijn psycholoog is deze week weer terug van vakantie, die kan voor mij vast wel wat orde scheppen in de chaos in mijn hoofd liefs aan iedereen! *;
dubio
Ga in therapie!
zondag 29 juli 2007 om 16:46
Lieve, moedige meiden van dit topic!
Ik schrijf niet meer zoveel hier, maar lees nog wel trouw mee.
Voel dat ik nu toch even moet reageren op het stukje van Carrrie mbt Thirza.
Ook ik maak me zorgen meis om de signalen die ik lees.
Jij beschrijft je man als iemand met een groot ego, die slecht kan verliezen en daar nog slechter mee om kan gaan.
Uit onmacht gaat hij provoceren...spugen etc. Kijken of hij je kan raken, of hij je nog klein kan krijgen, in zijn macht...
Tot dusverre lukt hem dat niet en dat frustreert hem. Hij reageert dat nu af door buitenshuis zijn gerief en bevrediging te vinden. Ter compensatie.
Tot dusverre is er -in zijn ogen- ook nog niets wezenlijks veranderd, hij is je nog niet 'kwijt', want je bent er nog (althans lijfelijk
Maar wat gebeurt er Thirza als hij gaat ervaren dat het je menes is. Dat je echt gaat, hem verlaat, zijn hele leven op z'n kop gaat zetten.
Voor dat moment ben ik bang meid...als het echt tot hem door gaat dringen dat hij je verliest en dat hij daar geen macht over heeft.
Juist dan kan hij zo overmand worden door emoties (angst, woede, onmacht), dat hij in een waas dingen gaat doen waar hij zelf niet meer voor in kan staan. Destructie, vernietiging....omdat hij er niet mee om kan gaan.
Jùist omdat hij er niet mee om kan gaan!!!
En dat verontrust me meid en ik hoop dat jij er niet te lichtzinnig over zult denken. Ook al denk je dat je hem kent...realiseer je heel goed dat je hem NIET kent onder deze omstandigheden. Je kunt niet inschatten hoe hij daarop zal reageren, omdat je dit nog nooit hebt meegemaakt met hem.
Pas alsjeblieft goed op jezelf en je meiden Thirza!!
Dubiootje *; Heel veel sterkte!
Iseo....you go girl! O+
...en alle liefs, kracht en moed voor iedereen hier!!!
van Reina :R
Ik schrijf niet meer zoveel hier, maar lees nog wel trouw mee.
Voel dat ik nu toch even moet reageren op het stukje van Carrrie mbt Thirza.
Ook ik maak me zorgen meis om de signalen die ik lees.
Jij beschrijft je man als iemand met een groot ego, die slecht kan verliezen en daar nog slechter mee om kan gaan.
Uit onmacht gaat hij provoceren...spugen etc. Kijken of hij je kan raken, of hij je nog klein kan krijgen, in zijn macht...
Tot dusverre lukt hem dat niet en dat frustreert hem. Hij reageert dat nu af door buitenshuis zijn gerief en bevrediging te vinden. Ter compensatie.
Tot dusverre is er -in zijn ogen- ook nog niets wezenlijks veranderd, hij is je nog niet 'kwijt', want je bent er nog (althans lijfelijk
Maar wat gebeurt er Thirza als hij gaat ervaren dat het je menes is. Dat je echt gaat, hem verlaat, zijn hele leven op z'n kop gaat zetten.
Voor dat moment ben ik bang meid...als het echt tot hem door gaat dringen dat hij je verliest en dat hij daar geen macht over heeft.
Juist dan kan hij zo overmand worden door emoties (angst, woede, onmacht), dat hij in een waas dingen gaat doen waar hij zelf niet meer voor in kan staan. Destructie, vernietiging....omdat hij er niet mee om kan gaan.
Jùist omdat hij er niet mee om kan gaan!!!
En dat verontrust me meid en ik hoop dat jij er niet te lichtzinnig over zult denken. Ook al denk je dat je hem kent...realiseer je heel goed dat je hem NIET kent onder deze omstandigheden. Je kunt niet inschatten hoe hij daarop zal reageren, omdat je dit nog nooit hebt meegemaakt met hem.
Pas alsjeblieft goed op jezelf en je meiden Thirza!!
Dubiootje *; Heel veel sterkte!
Iseo....you go girl! O+
...en alle liefs, kracht en moed voor iedereen hier!!!
van Reina :R
