Psyche
alle pijlers
Tijdens zwangerschap starten met AD
maandag 22 november 2010 om 14:30
Sinds enkele jaren heb ik last van een paniekstoornis icm (lichte) agorafobie. Hiervoor diverse therapieën gehad en de laatste tijd ging het erg goed. In overleg met mijn behandelaars besloten dat het geen bezwaar was om zwanger te raken aangezien het zo goed ging. Ik ben toen gestopt met medicatie (Lexapro) en na een jaar was ik zwanger. Het jaar zonder medicatie ging trouwens erg goed, incidenteel nog een paniekaanval maar lang niet zo heftig meer als voorheen.
Toen ik zwanger bleek te zijn was ik ontzettend blij, dit is mijn tweede zwangerschap en mijn eerste zwangerschap was erg goed verlopen. Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik overigens nog niet bekend met paniekaanvallen, deze zijn pas daarna ontstaan. Ik verwachtte dan eigenlijk ook, hoe naïef, weinig problemen.
Helaas kwamen deze moeilijkheden wel, de paniekaanvallen zijn namelijk ontzettend verergerd. Zowel qua frequentie als qua hevigheid.
Op verwijzing van mijn gynaecoloog ben ik naar de psychiater in het ziekenhuis gegaan en deze vertelde niets te kunnen doen tijdens de zwangerschap. Ik moest het maar uitzitten, veel thuis blijven zitten om geen stress op te zoeken en na de zwangerschap zou hij mij de therapie geven om angsten onder ogen te komen. Hij vertelde dat dit nu, tijdens de zwangerschap, geen optie is omdat dit te stressvol is.
Na dit gesprek ging het nog dramatischer. Ik zag de hele zwangerschap als iets heel engs, ik raakte al half in paniek als ik alleen maar dacht hoelang het nog duurt etc.
Hierop weer contact gehad met huisarts en hij heeft een doorverwijzing gestuurd naar een stad hier in de buurt waar ze een pop-poli hebben. Van hen kreeg ik na ruim een week een afwijzing omdat ik in de verkeerde regio woon (andere provincie dan de stad waar pop-poli gevestigd is).
Toen ging het eigenlijk best wel mis, ik had het idee nergens terecht te kunnen voor echte hulp. Tegelijk maakte ik me zorgen om de baby, die paniekaanvallen lijken me ook niet zo bevorderlijk en voelde ik me behoorlijk schuldig naar de baby toe.
Toen het qua paniekaanvallen echt mis ging (erg hevige aanvallen waar ik nauwelijks uitkwam) ben ik terecht gekomen bij een spoedafspraak bij de GGZ (dit was vorige week). En ik krijg nu hulp! Ik kom terecht bij het acute team (oid), aankomende week of volgende week heb ik een gesprek waarna ze gaan kijken of ik daarheen moet voor de gesprekken of gesprekken aan huis krijg. Ook gaan ze aan de hand van de intake beslissen hoeveel keer per week ik gesprekken ga krijgen. Dat is dus nog even afwachten maar hulp is in elk geval onderweg en dat is al een hele geruststelling.
Alleen hebben ze gevraagd of ik over het volgende na wil denken: ze stelden voor toch te gaan starten met medicatie, Citalopram.
Ik ben momenteel ruim 17 weken zwanger en zie hier toch ontzettend tegenop. Gevoelsmatig voelt het gewoon niet fijn ofzo. Aan de andere kant is dit natuurlijk ook niets hoe het nu gaat. Mijn ervaring met antidepressiva is dat het in het begin de angst/paniek versterkt. Ik kreeg de vorige keer dan ook Oxazepam ernaast voorgeschreven. Dit slikte ik toen ik net gestart was een aantal keer per dag. Maar dat is nu ik zwanger ben geen optie.
Heeft iemand van jullie ervaring met het starten van AD tijdens een zwangerschap? En in hoeverre helpt alleen therapie? Want dat is namelijk ook iets wat ik nu in gedachten heb: nu alleen therapie en na de bevalling starten met AD.
Alvast bedankt!
Toen ik zwanger bleek te zijn was ik ontzettend blij, dit is mijn tweede zwangerschap en mijn eerste zwangerschap was erg goed verlopen. Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik overigens nog niet bekend met paniekaanvallen, deze zijn pas daarna ontstaan. Ik verwachtte dan eigenlijk ook, hoe naïef, weinig problemen.
Helaas kwamen deze moeilijkheden wel, de paniekaanvallen zijn namelijk ontzettend verergerd. Zowel qua frequentie als qua hevigheid.
Op verwijzing van mijn gynaecoloog ben ik naar de psychiater in het ziekenhuis gegaan en deze vertelde niets te kunnen doen tijdens de zwangerschap. Ik moest het maar uitzitten, veel thuis blijven zitten om geen stress op te zoeken en na de zwangerschap zou hij mij de therapie geven om angsten onder ogen te komen. Hij vertelde dat dit nu, tijdens de zwangerschap, geen optie is omdat dit te stressvol is.
Na dit gesprek ging het nog dramatischer. Ik zag de hele zwangerschap als iets heel engs, ik raakte al half in paniek als ik alleen maar dacht hoelang het nog duurt etc.
Hierop weer contact gehad met huisarts en hij heeft een doorverwijzing gestuurd naar een stad hier in de buurt waar ze een pop-poli hebben. Van hen kreeg ik na ruim een week een afwijzing omdat ik in de verkeerde regio woon (andere provincie dan de stad waar pop-poli gevestigd is).
Toen ging het eigenlijk best wel mis, ik had het idee nergens terecht te kunnen voor echte hulp. Tegelijk maakte ik me zorgen om de baby, die paniekaanvallen lijken me ook niet zo bevorderlijk en voelde ik me behoorlijk schuldig naar de baby toe.
Toen het qua paniekaanvallen echt mis ging (erg hevige aanvallen waar ik nauwelijks uitkwam) ben ik terecht gekomen bij een spoedafspraak bij de GGZ (dit was vorige week). En ik krijg nu hulp! Ik kom terecht bij het acute team (oid), aankomende week of volgende week heb ik een gesprek waarna ze gaan kijken of ik daarheen moet voor de gesprekken of gesprekken aan huis krijg. Ook gaan ze aan de hand van de intake beslissen hoeveel keer per week ik gesprekken ga krijgen. Dat is dus nog even afwachten maar hulp is in elk geval onderweg en dat is al een hele geruststelling.
Alleen hebben ze gevraagd of ik over het volgende na wil denken: ze stelden voor toch te gaan starten met medicatie, Citalopram.
Ik ben momenteel ruim 17 weken zwanger en zie hier toch ontzettend tegenop. Gevoelsmatig voelt het gewoon niet fijn ofzo. Aan de andere kant is dit natuurlijk ook niets hoe het nu gaat. Mijn ervaring met antidepressiva is dat het in het begin de angst/paniek versterkt. Ik kreeg de vorige keer dan ook Oxazepam ernaast voorgeschreven. Dit slikte ik toen ik net gestart was een aantal keer per dag. Maar dat is nu ik zwanger ben geen optie.
Heeft iemand van jullie ervaring met het starten van AD tijdens een zwangerschap? En in hoeverre helpt alleen therapie? Want dat is namelijk ook iets wat ik nu in gedachten heb: nu alleen therapie en na de bevalling starten met AD.
Alvast bedankt!
donderdag 9 december 2010 om 15:29
quote:LunaSter schreef op 07 december 2010 @ 12:04:
Maar Vicky, een mindere dosis is toch altijd beter?
Bedankt voor je reactie.Ja, dat zou je denken he? Dacht ik ook, maar de artsen op de POP poli vertelden mij dat je echt de dosering moest gebruiken die je nodig hebt, dus niet lager gaan zitten omdat je denkt dat dat beter is voor je kind. Dank krijgt het namelijk te maken met de stresshormonen en alles wat nadelig is aan de depressie / paniek EN met de evt effecten van de AD.
Maar Vicky, een mindere dosis is toch altijd beter?
Bedankt voor je reactie.Ja, dat zou je denken he? Dacht ik ook, maar de artsen op de POP poli vertelden mij dat je echt de dosering moest gebruiken die je nodig hebt, dus niet lager gaan zitten omdat je denkt dat dat beter is voor je kind. Dank krijgt het namelijk te maken met de stresshormonen en alles wat nadelig is aan de depressie / paniek EN met de evt effecten van de AD.
No but yeah but no but yeah but no but yeah no but yeah but no because I'm not even going on the pill because Nadine reckons they stop you from getting pregnant.
vrijdag 10 december 2010 om 13:03
Luna: is de verwijzing naar poppoli nog gelukt?
Gisteren mijn tweede gesprek gehad bij de GGZ. Allereerst weer bij de verpleegkundige, het ging dit keer met name of nu 1 gesprek per week voldoende is. Daar moeten vriend en ik nu zelf ook over nadenken en daar gaan we het volgende week verder over hebben, qua mogelijkheden etc.
Daarnaast ging het over welke mogelijkheden er straks zijn ten tijde van bevalling en kraamtijd. Zo kan ik dan Spits krijgen, hulp aan huis en iets, naam kwijt, waar ze mij en baby thuis filmen, dit wordt dan steeds nabesproken.
Zo stom...maar het steekt! Ik kan het niet eens goed uitleggen denk ik maar ben bang dat ze twijfelen aan mij als moeder ofzo. Ik snap wel dat dit niet eerlijk is van mij hoor en dat het alleen maar hartstikke goed is. Maar toch, gevoel en verstand zitten nog niet op 1 lijn geloof ik. Ik heb dit idee ook alleen bij het laatste, dat filmen. Hulp aan huis en langer blijven in ziekenhuis na bevallen vind ik dan weer geen enkel probleem. Snap mezelf soms niet hoor
Ik hou mezelf maar voor dat het alleen maar goed is en dat het juist mooi is, al de hulp die ik aangeboden krijg. Moet gewoon nog even bezinken allemaal denk ik.
Verder nog een gesprek met de psychiater, zij was heel tevreden hoe het ging qua medicatie. Nu hoef ik pas de 27e weer naar haar toe. Gesprekken met verpleegkundige gaan wel gewoon door.
Gisteren mijn tweede gesprek gehad bij de GGZ. Allereerst weer bij de verpleegkundige, het ging dit keer met name of nu 1 gesprek per week voldoende is. Daar moeten vriend en ik nu zelf ook over nadenken en daar gaan we het volgende week verder over hebben, qua mogelijkheden etc.
Daarnaast ging het over welke mogelijkheden er straks zijn ten tijde van bevalling en kraamtijd. Zo kan ik dan Spits krijgen, hulp aan huis en iets, naam kwijt, waar ze mij en baby thuis filmen, dit wordt dan steeds nabesproken.
Zo stom...maar het steekt! Ik kan het niet eens goed uitleggen denk ik maar ben bang dat ze twijfelen aan mij als moeder ofzo. Ik snap wel dat dit niet eerlijk is van mij hoor en dat het alleen maar hartstikke goed is. Maar toch, gevoel en verstand zitten nog niet op 1 lijn geloof ik. Ik heb dit idee ook alleen bij het laatste, dat filmen. Hulp aan huis en langer blijven in ziekenhuis na bevallen vind ik dan weer geen enkel probleem. Snap mezelf soms niet hoor
Ik hou mezelf maar voor dat het alleen maar goed is en dat het juist mooi is, al de hulp die ik aangeboden krijg. Moet gewoon nog even bezinken allemaal denk ik.
Verder nog een gesprek met de psychiater, zij was heel tevreden hoe het ging qua medicatie. Nu hoef ik pas de 27e weer naar haar toe. Gesprekken met verpleegkundige gaan wel gewoon door.
donderdag 16 december 2010 om 14:52
*schrijft stug door*
Vanmorgen bij de gynaecoloog geweest en ze houden hier inderdaad 24 uur aan na de bevalling. Bij deze medicijnen (citalopram) zien ze weinig bijzonderheden bij de baby. Wel houden ze ons allebei goed in de gaten natuurlijk en mocht er iets bijzonders zijn, moeten we natuurlijk langer blijven. Maar dat is logisch.
Ze gaat nog even in overleg met neuroloog en psychiater wat betreft borstvoeding, omdat ik 2 soorten medicatie slik, dus daar komt ze nog op terug.
Verder was alles hartstikke goed, nog snelle echo gehad dus dat was wel weer heel leuk.
Qua ophogen medicatie zit ik nog steeds op 15 mg. Deze dosering slik ik sinds zondag en sinds maandag heb ik meer paniekaanvallen. Psychiater raadde daarom aan nu eerst nog even af te wachten en, pas wanneer het een aantal dagen goed gaat, naar 20 mg te gaan.
Vanmorgen bij de gynaecoloog geweest en ze houden hier inderdaad 24 uur aan na de bevalling. Bij deze medicijnen (citalopram) zien ze weinig bijzonderheden bij de baby. Wel houden ze ons allebei goed in de gaten natuurlijk en mocht er iets bijzonders zijn, moeten we natuurlijk langer blijven. Maar dat is logisch.
Ze gaat nog even in overleg met neuroloog en psychiater wat betreft borstvoeding, omdat ik 2 soorten medicatie slik, dus daar komt ze nog op terug.
Verder was alles hartstikke goed, nog snelle echo gehad dus dat was wel weer heel leuk.
Qua ophogen medicatie zit ik nog steeds op 15 mg. Deze dosering slik ik sinds zondag en sinds maandag heb ik meer paniekaanvallen. Psychiater raadde daarom aan nu eerst nog even af te wachten en, pas wanneer het een aantal dagen goed gaat, naar 20 mg te gaan.
