Psyche
alle pijlers
Er zit me echt iets dwars! :-(
donderdag 30 december 2010 om 23:40
Hallo iedereen,
Mijn "beste" vriendin gaat trouwen! Énig zou je zeggen maar ik ervaar dat totaal niet zo! Zij heeft mij als getuige gevraagd. Natuurlijk een hele eer echter ik had dit niet zien aankomen! Dit stond eigenlijk al meer dan 5 jr geleden vast maar ik nam het niet zo serieus omdat ik dacht dat zien we tzt wel weer. In die tussentijd zijn we ook wel wat uit elkaar gegroeid: we hadden weinig contact en de keren dat we elkaar in die 5 jr zagen is op twee handen te tellen MAAR als we elkaar zagen was het altijd als vanouds.
Ik ben zelf 5 jr geleden getrouwd en heb kinderen gekregen in de tussentijd en zij begon aan een moeizame relatie van ong 4 jr. Deze moeizame relatie is een niet eens een half jaar geleden beëindigd en nu heeft ze toch echt de liefde van haar leven gevonden! Naast het feit dat ik dit niet geloof is ze nooit iemand geweest die makkelijk alleen kon zijn. Ze heeft altijd wel in een relatie gezeten.
Ik heb haar verloofde nog niet ontmoet maar ik heb er zo mijn twijfels over! Hij heeft al twee kinderen en die kwamen al snel (hun relatie duurt nu ong 4 maanden max) om de week bij haar thuis want ja meneer moest werken.
Voor mijn gevoel kan ik geen getuige zijn! Ik vind het dan zó hypocriet als ik het zou doen! Moet ik een gesprek met haar aangaan om haar te waarschuwen of er lichtjes op te wijzen dat ze te hard van stapel loopt? Aan de andere kant ze is zo blij (hyper van het hele gebeuren) en wie ben ik dan om van haar roze wolk te schoppen? Ik bedoel ze is 30! Ze kan heus wel zelf haar beslissingen maken maar ben ik niet verplicht als vriendin (iemand die om haar geeft) haar te waarschuwen of iets dergelijks? Dit maakt me echt verdrietig! Ik loop er al dagen mee!
Iemand raad? Iemand die met mij kan spiegelen? Wat zou jij doen? Bedankt voor het lezen in ieder geval. Het is 'n nogal lang verhaal geworden!
Mijn "beste" vriendin gaat trouwen! Énig zou je zeggen maar ik ervaar dat totaal niet zo! Zij heeft mij als getuige gevraagd. Natuurlijk een hele eer echter ik had dit niet zien aankomen! Dit stond eigenlijk al meer dan 5 jr geleden vast maar ik nam het niet zo serieus omdat ik dacht dat zien we tzt wel weer. In die tussentijd zijn we ook wel wat uit elkaar gegroeid: we hadden weinig contact en de keren dat we elkaar in die 5 jr zagen is op twee handen te tellen MAAR als we elkaar zagen was het altijd als vanouds.
Ik ben zelf 5 jr geleden getrouwd en heb kinderen gekregen in de tussentijd en zij begon aan een moeizame relatie van ong 4 jr. Deze moeizame relatie is een niet eens een half jaar geleden beëindigd en nu heeft ze toch echt de liefde van haar leven gevonden! Naast het feit dat ik dit niet geloof is ze nooit iemand geweest die makkelijk alleen kon zijn. Ze heeft altijd wel in een relatie gezeten.
Ik heb haar verloofde nog niet ontmoet maar ik heb er zo mijn twijfels over! Hij heeft al twee kinderen en die kwamen al snel (hun relatie duurt nu ong 4 maanden max) om de week bij haar thuis want ja meneer moest werken.
Voor mijn gevoel kan ik geen getuige zijn! Ik vind het dan zó hypocriet als ik het zou doen! Moet ik een gesprek met haar aangaan om haar te waarschuwen of er lichtjes op te wijzen dat ze te hard van stapel loopt? Aan de andere kant ze is zo blij (hyper van het hele gebeuren) en wie ben ik dan om van haar roze wolk te schoppen? Ik bedoel ze is 30! Ze kan heus wel zelf haar beslissingen maken maar ben ik niet verplicht als vriendin (iemand die om haar geeft) haar te waarschuwen of iets dergelijks? Dit maakt me echt verdrietig! Ik loop er al dagen mee!
Iemand raad? Iemand die met mij kan spiegelen? Wat zou jij doen? Bedankt voor het lezen in ieder geval. Het is 'n nogal lang verhaal geworden!
donderdag 30 december 2010 om 23:47
donderdag 30 december 2010 om 23:50
Ik zou haar vragen stellen over het feit dat ze hem kort kent , over het feit dat ze op zijn kinderen past terwijl hij werkt, over het feit dat dit zo snel gaat en hoe zij dit ziet.
Als zij dit kiest dan zou ik haar vriendin zijn en gewoon haar getuige zijn. Je kan niet voorkomen dat iemand keuzes maakt je kan wel zorgen dat je wellicht ondanks in jouw ogen slechte keuzes hoe dan haar vriendin bent.
Als zij dit kiest dan zou ik haar vriendin zijn en gewoon haar getuige zijn. Je kan niet voorkomen dat iemand keuzes maakt je kan wel zorgen dat je wellicht ondanks in jouw ogen slechte keuzes hoe dan haar vriendin bent.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
donderdag 30 december 2010 om 23:50
Ik snap je twijfels ook heel goed!
Ik ben ook van mening dat wanneer je als getuige dient op iemands huwelijk dat je dan ook in het huwelijk dient te geloven.
Maarja, wat te doen.. Vertrouw je erop dat er een basis is waarbij je dit bespreekbaar kunt maken?
Anderzijds, is deze basis er niet, zegt dat dan niet voldoende?
Ik ben ook van mening dat wanneer je als getuige dient op iemands huwelijk dat je dan ook in het huwelijk dient te geloven.
Maarja, wat te doen.. Vertrouw je erop dat er een basis is waarbij je dit bespreekbaar kunt maken?
Anderzijds, is deze basis er niet, zegt dat dan niet voldoende?
donderdag 30 december 2010 om 23:50
Je hebt haar verloofde nog niet eens ontmoet maar weet toch al dat deze relatie geen lang leven beschoren zal zijn c.q. geen goede relatie zal zijn?
Knap...
Ik zou zeggen: hou je twijfels voor je tot je de man in kwestie hebt leren kennen. Dus niet hebt ontmoet, maar hebt leren kennen. Vind je het dan nog altijd geen goed plan, dàn ben je imho een goede vriendin door dat te zeggen zodat je vriendin een getuige kan zoeken die wèl achter haar verbintenis met deze man staat.
Maar nu al je twijfels uiten, al kan ik me die twijfels op zich best voorstellen, lijkt mij niet eerlijk tegenover je vriendin en al helemaal niet tegenover de man in kwestie.
Knap...
Ik zou zeggen: hou je twijfels voor je tot je de man in kwestie hebt leren kennen. Dus niet hebt ontmoet, maar hebt leren kennen. Vind je het dan nog altijd geen goed plan, dàn ben je imho een goede vriendin door dat te zeggen zodat je vriendin een getuige kan zoeken die wèl achter haar verbintenis met deze man staat.
Maar nu al je twijfels uiten, al kan ik me die twijfels op zich best voorstellen, lijkt mij niet eerlijk tegenover je vriendin en al helemaal niet tegenover de man in kwestie.
donderdag 30 december 2010 om 23:51
Als ik het zo lees snp ik je twijfels, maar ik ben zelf ook gaan samenwonen na 2 weken en nu nog geen 2 jaar later hebben we een kindje van 3 maanden.
Ik ben echt geen type wat zich ergens instort, maar die ene liefde kan je toch echt ineens tegenkomen.
Misschien kan je eerst eens naar ze toegaan voor een gezellig avondje, kan je eerst even kijken of het wat is,of niet.
Ik zou niet tegen haar zeggen dat ze te hard van stapel loopt, dat moet ze lekker zelf weten toch,maar als je geen getuige zou willen zijn kan je misschien voorstellen dat ze iemand kiest die bij hun leven samen horen.
En het is toch ook wel lief van haar dat ze na 5 jaar haar vriendin van toen nog vraagt!
Ik ben echt geen type wat zich ergens instort, maar die ene liefde kan je toch echt ineens tegenkomen.
Misschien kan je eerst eens naar ze toegaan voor een gezellig avondje, kan je eerst even kijken of het wat is,of niet.
Ik zou niet tegen haar zeggen dat ze te hard van stapel loopt, dat moet ze lekker zelf weten toch,maar als je geen getuige zou willen zijn kan je misschien voorstellen dat ze iemand kiest die bij hun leven samen horen.
En het is toch ook wel lief van haar dat ze na 5 jaar haar vriendin van toen nog vraagt!
donderdag 30 december 2010 om 23:51
Wat heeft het feit dat haar verloofde al twee kinderen heeft ermee te maken?
Ze hebben nu max. 4 maanden een relatie volgens jou en ze hebben nu al trouwplannen? Ze hebben heel wat haast!
Heeft ze ook al een trouwdatum?
Als je jezelf hier niet goed bij voelt en geen getuige wil zijn, dan moet je dat eerlijk tegen haar zeggen. Dan kan ze iemand zoeken, die wel oprecht blij voor haar is.
Het is haar leven en haar keuze. Voor hetzelfde geld wordt dit een geweldige relatie maar misschien is ze na een half jaar wel weer gescheiden. Zij zal zelf haar oogkleppen af moeten zetten. Ze is nu eenmaal een volwassen vrouw!
Denk je dat iemand, die nog een roze bril op heeft zal luisteren naar iemand anders zijn/haar argumenten?
Ze hebben nu max. 4 maanden een relatie volgens jou en ze hebben nu al trouwplannen? Ze hebben heel wat haast!
Heeft ze ook al een trouwdatum?
Als je jezelf hier niet goed bij voelt en geen getuige wil zijn, dan moet je dat eerlijk tegen haar zeggen. Dan kan ze iemand zoeken, die wel oprecht blij voor haar is.
Het is haar leven en haar keuze. Voor hetzelfde geld wordt dit een geweldige relatie maar misschien is ze na een half jaar wel weer gescheiden. Zij zal zelf haar oogkleppen af moeten zetten. Ze is nu eenmaal een volwassen vrouw!
Denk je dat iemand, die nog een roze bril op heeft zal luisteren naar iemand anders zijn/haar argumenten?
donderdag 30 december 2010 om 23:52
quote:n8visje schreef op 30 december 2010 @ 23:51:
@ Starshine
Dat is ook wel zo maar ik sta dichtbij mijn gevoel... ik voel me dan zo hypocriet! Hoewel ik er niet echt achter sta zet ik wel mijn handtekening in hun trouwboek!Je zet je handtekening voor je vriendin. Hoe komt het dat je dit zo op jezelf betrekt?
@ Starshine
Dat is ook wel zo maar ik sta dichtbij mijn gevoel... ik voel me dan zo hypocriet! Hoewel ik er niet echt achter sta zet ik wel mijn handtekening in hun trouwboek!Je zet je handtekening voor je vriendin. Hoe komt het dat je dit zo op jezelf betrekt?
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
