Seks
alle pijlers
minnaar deel 13
zondag 26 september 2010 om 21:24
Kunnen jullie een minnaar hebben zonder er verliefd op te worden? Of ga je uiteindelijk toch meer voelen voor zo'n man, je hechten.
Dit topic is voornamelijk voor gelijkgestemden. Natuurlijk mogen forummers met een andere mening zich ook hier in de discussie mengen. Maar dit kan ook op een ander topic, namelijk deze; Vind jij een SV ook zo vervelend?
Dit topic is voornamelijk voor gelijkgestemden. Natuurlijk mogen forummers met een andere mening zich ook hier in de discussie mengen. Maar dit kan ook op een ander topic, namelijk deze; Vind jij een SV ook zo vervelend?
donderdag 13 januari 2011 om 07:34
Dat vind ik lief van je! Maar ik had het echt heel erg druk, en als ik dan wel eens teruglas dan voelde ik me best vervreemd.Het topic heeft een ommekeer gehad, maar misschien met de nieuwe schrijfsters wordt er weer wat nieuw leven ingeblazen. En ik hoop natuurlijk dat de oude garde ook weer wat meer komt schrijven. Toy, MissT, waar zijn jullie? Hoe is het bv met Marjo? En inbreng van heren zoals HVJ en JanJurk is ook altijd prettig
donderdag 13 januari 2011 om 10:20
@Angel:
het open relatie gesprek heb ik al een x gehad met nr. 1 maar dat is absoluut geen optie.. daar is hij heel duidelijk in... heb het toen nog een tijd volgehouden zonder extra man.. maar 1x ging het mis en toen was het hek van de dam.. ons seksleven is nooit echt super geweest..ik heb daarin behoorlijk andere wensen en daar is hij gewoon niet voor in. daar voelt hij zich niet goed bij. aan het begin van de relatie dacht ik, ach hij heeft wat tijd nodig..het verandert wel maar dat doet het absoluut niet.. het punt is, dat hij helemaal overtuigd is van onze relatie.. van zijn kant geen twijfels.. en hij weet dat ik niet lekker in de relatie zit maar hij heeft het idee dat dat allemaal tijdelijk is en wel goed komt..als ik maar weer ander werk heb dan zit ik wel weer lekker in mn vel en komt al het andere ook wel goed..
en ik hou zoveel van hem dat ik hem geen verdriet wil doen.. en ik weet dat hij beter verdient dan dit.. meer..een vrouw die hetzelfde voor hem voelt als hij voor haar..
Dus soms denk ik wel, ik blijf gewoon bij hem.. ik hou van hem, hij van mij en ik moet me maar aanpassen..elke keer neem ik me voor..nog heel even met sv en dan stoppen en voor altijd monogaam gelukkig..maar dat stel ik voortdurend uit.. hij zal nooit een slechte vriend voor me zijn.. we hebben geen slechte relatie..heel gezellig, lachen veel.. hij is echt mijn maatje.. maar dat is juist ook het punt.. het wordt steeds moeilijker voor me om met hem te vrijen..het voelt niet goed..
ik weet dat ik het gesprek met hem aan moet gaan, maar hem verdriet doen breekt mijn hart...
maar goed.. mijn sv's waren altijd voor de fun.. deze sv is een beetje uit de hand gelopen..
van 1 ding ben ik heel zeker, als nr 1 en ik uit elkaar gaan, dan wil ik eerst lekker weer op mezelf..eerst alles op een rijtje en niet van het ene bed in het andere...
SV wil vandaag bellen..hebben elkaar de hele week nog niet gesproken.. ik probeer bewust geen contact te hebben om hem de ruimte te geven maar hij zoekt steeds contact...wat ik heel fijn vind maar ja... of het erg handig is...
@bkstr: hoe is het?
@mystic: gaat het al wat beter?
@honingbeer: al een date gepland?
@lascivo: hoe was je date???
het open relatie gesprek heb ik al een x gehad met nr. 1 maar dat is absoluut geen optie.. daar is hij heel duidelijk in... heb het toen nog een tijd volgehouden zonder extra man.. maar 1x ging het mis en toen was het hek van de dam.. ons seksleven is nooit echt super geweest..ik heb daarin behoorlijk andere wensen en daar is hij gewoon niet voor in. daar voelt hij zich niet goed bij. aan het begin van de relatie dacht ik, ach hij heeft wat tijd nodig..het verandert wel maar dat doet het absoluut niet.. het punt is, dat hij helemaal overtuigd is van onze relatie.. van zijn kant geen twijfels.. en hij weet dat ik niet lekker in de relatie zit maar hij heeft het idee dat dat allemaal tijdelijk is en wel goed komt..als ik maar weer ander werk heb dan zit ik wel weer lekker in mn vel en komt al het andere ook wel goed..
en ik hou zoveel van hem dat ik hem geen verdriet wil doen.. en ik weet dat hij beter verdient dan dit.. meer..een vrouw die hetzelfde voor hem voelt als hij voor haar..
Dus soms denk ik wel, ik blijf gewoon bij hem.. ik hou van hem, hij van mij en ik moet me maar aanpassen..elke keer neem ik me voor..nog heel even met sv en dan stoppen en voor altijd monogaam gelukkig..maar dat stel ik voortdurend uit.. hij zal nooit een slechte vriend voor me zijn.. we hebben geen slechte relatie..heel gezellig, lachen veel.. hij is echt mijn maatje.. maar dat is juist ook het punt.. het wordt steeds moeilijker voor me om met hem te vrijen..het voelt niet goed..
ik weet dat ik het gesprek met hem aan moet gaan, maar hem verdriet doen breekt mijn hart...
maar goed.. mijn sv's waren altijd voor de fun.. deze sv is een beetje uit de hand gelopen..
van 1 ding ben ik heel zeker, als nr 1 en ik uit elkaar gaan, dan wil ik eerst lekker weer op mezelf..eerst alles op een rijtje en niet van het ene bed in het andere...
SV wil vandaag bellen..hebben elkaar de hele week nog niet gesproken.. ik probeer bewust geen contact te hebben om hem de ruimte te geven maar hij zoekt steeds contact...wat ik heel fijn vind maar ja... of het erg handig is...
@bkstr: hoe is het?
@mystic: gaat het al wat beter?
@honingbeer: al een date gepland?
@lascivo: hoe was je date???
donderdag 13 januari 2011 om 10:54
NetStokStaartje,
Jullie moeten je beide fijn voelen in je relatie,niet alleen hij.
Dat je veel van hem houdt mag duidelijk zijn.
sucses met beslissingen nemen,het zal niet makkelijk zijn
Unreachable:heel stoer jou beslissing ik hoop dat je het fijner gaat krijgen met nmr1.
Inbreken doe je hier niet,iedereen is welkom en het wisselt regelmatig van schrijvers.
Jullie moeten je beide fijn voelen in je relatie,niet alleen hij.
Dat je veel van hem houdt mag duidelijk zijn.
sucses met beslissingen nemen,het zal niet makkelijk zijn
Unreachable:heel stoer jou beslissing ik hoop dat je het fijner gaat krijgen met nmr1.
Inbreken doe je hier niet,iedereen is welkom en het wisselt regelmatig van schrijvers.
donderdag 13 januari 2011 om 11:09
@Stew: ben in gesprek
En heleboel leuke mannen passeren op mijn werk, mijn wereld vergroot daardoor en dat is goed.
@Netstokstaartje:
Soms doe je juist iemand tekort door geen verdriet te willen doen. Zo houd je namelijk misschien ook iemand tegen in zijn ontwikkeling, daar weleens aan gedacht?
Ken mensen die het 7 of zelfs 10 jaar de kans hebben gegeven op die basis van "moet ik niet gewoon tevreden zijn met houden van en accepteren dat dit het is en misschien nog eea verbetert?". Meestal komt dat niet, wat je nu mist. En wat hij (zonder het te merken) misschien wel mist bij jou. Als dat in de verliefdheidsfase al niet verandert, waarom later dan wel? Vaak constateer je na een paar jaar dat er eigenlijk niks veranderd is, je er alsnog niet mee kan (leren) leven, en je jaren verder bent om alsnog die ontwikkeling in te zetten.
Soms kan je veel van iemand houden, een prettig leven mee leiden, maar je blijft dan wel in patronen en gewoontes hangen. En hij ook. Soms past het gewoon niet (hoe prettig en comfortabel ook) en wordt het "ontevreden stemmetje" alleen maar luider en luider. Als het aanpassen wordt, op essentiele gebieden, kan dat ten koste gaan van jou en jouw persoonlijkheid, drive, passie voor het leven, je af gaan stompen op den duur. In sommige opzichten geloof ik niet in (continu) aanpassen, dan wordt het "inleveren". (zie slapende lust momenteel ook hierover).
Soms is loslaten juist heel liefhebbend om te doen, al lijkt het tegendeel op het moment dat je dat doet. Pijn is onvermijdelijk in het leven, maar het voorkomen van pijn voor een ander kan je niet op je nemen, dat mag geen reden zijn om je eigen ontwikkeling stop te zetten.
Je kan het wel zoveel mogelijk beperken, door niet te hameren op wat je mist in de ander, of proberen je partner te veranderen, maar juist te aanvaarden dat je iemand juist ultiem accepteert zoals ie is, maar dat niet (langer) past, als jij ook jezelf wil (kunnen) zijn dan. Dat gaat soms gewoon niet samen, tenzij 1 van beiden, of allebei, je aanpast.
Zolang je je partner niet het idee geeft dat zoals jij bent goed is en hij fout (en moet veranderen of daarin faalt), kan een conclusie luiden dat je heel goede vrienden/vertrouwd/familie voelt/bent, maar geen goede match als geliefden, en juist ook heel liefdevol zijn. En elk afscheid/loslaten gaat gepaard met verdriet, maar geeft (ook je nr 1) ruimte. Om te groeien, andere kanten te ontwikkelen, weer passie en liefde te ontdekken, enz. Het is niet alleen maar iemand iets "afnemen", het is ook mogelijkheden en ruimte geven, dat is de andere kant ervan.
En heleboel leuke mannen passeren op mijn werk, mijn wereld vergroot daardoor en dat is goed.
@Netstokstaartje:
Soms doe je juist iemand tekort door geen verdriet te willen doen. Zo houd je namelijk misschien ook iemand tegen in zijn ontwikkeling, daar weleens aan gedacht?
Ken mensen die het 7 of zelfs 10 jaar de kans hebben gegeven op die basis van "moet ik niet gewoon tevreden zijn met houden van en accepteren dat dit het is en misschien nog eea verbetert?". Meestal komt dat niet, wat je nu mist. En wat hij (zonder het te merken) misschien wel mist bij jou. Als dat in de verliefdheidsfase al niet verandert, waarom later dan wel? Vaak constateer je na een paar jaar dat er eigenlijk niks veranderd is, je er alsnog niet mee kan (leren) leven, en je jaren verder bent om alsnog die ontwikkeling in te zetten.
Soms kan je veel van iemand houden, een prettig leven mee leiden, maar je blijft dan wel in patronen en gewoontes hangen. En hij ook. Soms past het gewoon niet (hoe prettig en comfortabel ook) en wordt het "ontevreden stemmetje" alleen maar luider en luider. Als het aanpassen wordt, op essentiele gebieden, kan dat ten koste gaan van jou en jouw persoonlijkheid, drive, passie voor het leven, je af gaan stompen op den duur. In sommige opzichten geloof ik niet in (continu) aanpassen, dan wordt het "inleveren". (zie slapende lust momenteel ook hierover).
Soms is loslaten juist heel liefhebbend om te doen, al lijkt het tegendeel op het moment dat je dat doet. Pijn is onvermijdelijk in het leven, maar het voorkomen van pijn voor een ander kan je niet op je nemen, dat mag geen reden zijn om je eigen ontwikkeling stop te zetten.
Je kan het wel zoveel mogelijk beperken, door niet te hameren op wat je mist in de ander, of proberen je partner te veranderen, maar juist te aanvaarden dat je iemand juist ultiem accepteert zoals ie is, maar dat niet (langer) past, als jij ook jezelf wil (kunnen) zijn dan. Dat gaat soms gewoon niet samen, tenzij 1 van beiden, of allebei, je aanpast.
Zolang je je partner niet het idee geeft dat zoals jij bent goed is en hij fout (en moet veranderen of daarin faalt), kan een conclusie luiden dat je heel goede vrienden/vertrouwd/familie voelt/bent, maar geen goede match als geliefden, en juist ook heel liefdevol zijn. En elk afscheid/loslaten gaat gepaard met verdriet, maar geeft (ook je nr 1) ruimte. Om te groeien, andere kanten te ontwikkelen, weer passie en liefde te ontdekken, enz. Het is niet alleen maar iemand iets "afnemen", het is ook mogelijkheden en ruimte geven, dat is de andere kant ervan.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 13 januari 2011 om 11:13
donderdag 13 januari 2011 om 13:15
donderdag 13 januari 2011 om 17:25
Lieve allemaal,
ik lees al enige tijd mee op dit topic en heb uiteindelijk toch maar besloten een account aan te maken. Ik hoop dat ook ik als nieuweling welkom ben op jullie forum. Ik kan mijn verhaal verder bij niemand kwijt.
In het kort mijn verhaal. Heb korte tijd een zeer hevige relatie gehad met een bezette man. Ben zelf single (gescheiden en 1 kind). Helaas heb ik, denk ik zelf, een stomme fout begaan. Na de laatste keer samenzijn (in een hotel) moest ik bij het afscheid huilen. Had het er ineens zo moeilijk mee om afscheid te nemen. Hij is zich daar rot van geschrokken. Had naar eigen zeggen daarna een gigantisch schuldgevoel naar mij toe: wat hij me aandeed. Maar ook naar zijn thuis situatie. Dus dubbel schuldgevoel. Nu hebben we sindsdien nog steeds sms contact, en hebben we elkaar weer zo'n 3 keer gezien. Waar verder niks is gebeurd dan het voeren van goede gesprekken (ook over wat er gebeurd is) en knuffelen. Hij zegt heel graag toch een vriendschap met me te willen opbouwen. En dat hij het ook heel moeilijk vindt, maar dat het nog moeilijker zou zijn om door te gaan, omdat hij dat niet zal trekken.
Waar ik naartoe wil met mijn verhaal: ik vind het zo moeilijk om hem los te laten!! Ik blijf hopen dat we toch de draad weer kunnen oppakken, en verder gaan waar we gebleven zijn. Hebben jullie zoiets ook wel eens meegemaakt?? Dat jullie minnaar terugschrok van de heftigheid van de situatie, of het schuldgevoel, en het een stuk rustiger aan wilde doen? En is het uiteindelijk dan toch weer " goed" gekomen? dat jullie toch weer verder zijn gegaan?
ik lees al enige tijd mee op dit topic en heb uiteindelijk toch maar besloten een account aan te maken. Ik hoop dat ook ik als nieuweling welkom ben op jullie forum. Ik kan mijn verhaal verder bij niemand kwijt.
In het kort mijn verhaal. Heb korte tijd een zeer hevige relatie gehad met een bezette man. Ben zelf single (gescheiden en 1 kind). Helaas heb ik, denk ik zelf, een stomme fout begaan. Na de laatste keer samenzijn (in een hotel) moest ik bij het afscheid huilen. Had het er ineens zo moeilijk mee om afscheid te nemen. Hij is zich daar rot van geschrokken. Had naar eigen zeggen daarna een gigantisch schuldgevoel naar mij toe: wat hij me aandeed. Maar ook naar zijn thuis situatie. Dus dubbel schuldgevoel. Nu hebben we sindsdien nog steeds sms contact, en hebben we elkaar weer zo'n 3 keer gezien. Waar verder niks is gebeurd dan het voeren van goede gesprekken (ook over wat er gebeurd is) en knuffelen. Hij zegt heel graag toch een vriendschap met me te willen opbouwen. En dat hij het ook heel moeilijk vindt, maar dat het nog moeilijker zou zijn om door te gaan, omdat hij dat niet zal trekken.
Waar ik naartoe wil met mijn verhaal: ik vind het zo moeilijk om hem los te laten!! Ik blijf hopen dat we toch de draad weer kunnen oppakken, en verder gaan waar we gebleven zijn. Hebben jullie zoiets ook wel eens meegemaakt?? Dat jullie minnaar terugschrok van de heftigheid van de situatie, of het schuldgevoel, en het een stuk rustiger aan wilde doen? En is het uiteindelijk dan toch weer " goed" gekomen? dat jullie toch weer verder zijn gegaan?
donderdag 13 januari 2011 om 18:09
Welkom Abi, natuurlijk ben je welkom. Loslaten is altijd moeilijk, juist als er gevoelens bij zijn gekomen. En ik denk dat jij op dat punt bent gekomen, teveel gevoelens. Vriendschap met een ex-minnaar blijkt bijna nooit te werken en dat moet je ook niet willen. Natuurlijk voelt hij zich ook schuldig naar jou toe, want hij wil je niet kwetsen. Het zou 'goed' kunnen komen, maar uiteindelijk ben jij straks toch de verliezende partij. Ik zou zeggen; helemaal stoppen met die man. Heel veel succes met je beslissing.
donderdag 13 januari 2011 om 18:58
Dankjewel Stew!! Verstandelijk weet ik ook dat loslaten het beste is... Maar is zo moeilijk!! Vooral omdat hij het was, die in eerste instantie mij over de streep getrokken heeft. Ik had enorme moeite me eraan over te geven. Vond het in eerste instantie toch "not done" om met hem iets te beginnen.
Kan me ook wel voorstellen dat het zien van mijn emoties hem hebben doen inzien waar we mee bezig waren. Het werd ook te gek: bijna de hele dag door contact. Elkaar soms 3 keer per week zien. Veel te heftig allemaal in zo'n kort tijdsbestek (zijn iets meer dan 2 maanden met elkaar omgegaan). Hadden we het maar wat rustiger aangedaan.. Of had dit dan toch uiteindelijk gebeurd?? Denk het haast wel. Maar pfff wat is dit moeilijk!!! Zou die hoop maar weggaan. Als we elkaar zien, voelt het toch erg goed! Ik vraag me ook af waarom hij toch vrienden wil blijven. Omdat hij stiekem diep van binnen mij toch ook niet helemaal uit zijn leven wil???
Kan me ook wel voorstellen dat het zien van mijn emoties hem hebben doen inzien waar we mee bezig waren. Het werd ook te gek: bijna de hele dag door contact. Elkaar soms 3 keer per week zien. Veel te heftig allemaal in zo'n kort tijdsbestek (zijn iets meer dan 2 maanden met elkaar omgegaan). Hadden we het maar wat rustiger aangedaan.. Of had dit dan toch uiteindelijk gebeurd?? Denk het haast wel. Maar pfff wat is dit moeilijk!!! Zou die hoop maar weggaan. Als we elkaar zien, voelt het toch erg goed! Ik vraag me ook af waarom hij toch vrienden wil blijven. Omdat hij stiekem diep van binnen mij toch ook niet helemaal uit zijn leven wil???
donderdag 13 januari 2011 om 20:04
@abi: welkom en wat een situatie..mijn primaire gevoel hietbij?stoppen!hij zit er anders in als jij dus dat gaat niet werken..bespaar jezelf meer pijn en verdriet en verbreek het contact..misschien dat je over enige tijd 'platonisch' vriendschappelijk contact kan hebben..maar nu nog te vers...hoe moeilijk ook!
Sv al voor de 3e dag beloofd te bellen...en laat weer niets van zich horen...ik probeer continu geen contact te zoeken omdat hij genoeg aan zn kop heeft ivm nr 1..en dan smst of mailt hij weer...en zegt hij ik bel je morgen...en dan zit ik weer als een schlemiel hoopvol gefocussed op de telefoon..bij elk piepje of telefoontje slaat mijn hart over...en dan helemaal niets en ben ik zo teleurgesteld en verdrietig...
Morgen dan toch maar een berichtje sturen dat ik ook wat rust wil en dat hij maar moet bellen als hij eruit is????
Sv al voor de 3e dag beloofd te bellen...en laat weer niets van zich horen...ik probeer continu geen contact te zoeken omdat hij genoeg aan zn kop heeft ivm nr 1..en dan smst of mailt hij weer...en zegt hij ik bel je morgen...en dan zit ik weer als een schlemiel hoopvol gefocussed op de telefoon..bij elk piepje of telefoontje slaat mijn hart over...en dan helemaal niets en ben ik zo teleurgesteld en verdrietig...
Morgen dan toch maar een berichtje sturen dat ik ook wat rust wil en dat hij maar moet bellen als hij eruit is????
