tweestrijd

Je doet die opleiding om je te bekwamen, niet om vrienden te maken. Dus laat die sneue figuren voor wat ze zijn en richt je op je werk en studie. Je hebt namelijk ook geen therapie gevolgd om je tijd te verdoen aan mensen die het niet waard zijn...

Dit klinkt als pestgedrag. Je negeren, opstaan enz.



Probeer een andere opleidingsplaats te krijgen. Dit gaat alleen maar ten koste van jezelf.



Veel sterkte. Valt niet mee!!

Goh TO ik heb hetzelfde meegemaakt.

Deed een BBL opleiding, 4 dagen werken, 1 dag naar het ROC.

Ik ben er mee gestopt, ik was afhankelijk van mijn werkbegeleider, en als het niet klikt ben je de lul.

Een andere kon ik niet krijgen volgens de praktijkopleider, dus het was voor mij wel duidelijk.

als je je op late leeftijd nog bent gaan omscholen, waarom dan 'n vak gekozen waar de werkdruk en stress hoog is en de voldoening laag? voor de zorgsector moet je volgens mij enorm sterk in de schoenen staan, misschien is 'n relaxt kantoorbaantje iets wat beter bij je past

Als je met heel je hart toch wil gaan voor de zorg, zorg er dan voor dat je een andere plek/werkplek krijgt! Dit is vreselijk naar pestgedrag en verpest jouw werkplezier! Op deze manier volg je je opleiding niet met plezier en dat is enorm zonde.. Ga het gesprek aan met je school, degene die je vanuit school begeleid op de leerplek/leerbedrijf en met een manager/leidinggevende binnen het bedrijf!

Assertiviteitstraining is leuk maar bij werken op wat lager nivo niet zo handig... mensen willen nu eenmaal niet aangesproken worden op hun gedrag en tekortkomingen.



Bij elke volgende baan zal je tegen hetzelfde gaan oplopen als je confronterend blijft...

Probeer het eens van de andere kant te bekijken. Als jij je papiertje straks op zak hebt, dan kun je overal terecht en ben je voorgoed van hun af. Het maakt voor hun echter niet uit waar zij ooit heen gaan, zij nemen altijd zichzelf mee! Wie is er hier nu sneu in dit verhaal?

Als het gaat om pesten zijn volwassenen net zo erg als kinderen, misschien wel erger...Denk dat je jezelf niet moet pesten en vragen / zorgen of je op een andere afdeling en of organisatie kan werken. Elke groep kent haar eigen dynamiek en cultuur. En het is helemaal niet raar als deze groep niet bij je past en jij je daarin niet prettig voelt. Als je daarna nog een of meerdere keren tegen hetzelfde aanloopt is het vroeg genoeg om is een beetje aan jezelf te twijfelen.

Je hebt geprobeerd de situatie te veranderen, en dat lukt niet. Ik zou mijn best niet meer ervoor doen. Negeer ze ook waar mogelijk, en doe je eigen ding. Je zit daar voor jezelf, voor je opleding. En laat ze lekker in hun sop gaarkoken.

Ik snap overigens wel dat dit niet leuk is, maar ik zou het niet ten koste van mijn opleiding laten gaan. Hoe lang moet je nog?

Ahhhhhhh De zorg. Vrouwencultuurtje. Roddel en achterklap.

Groepjes en clubjes. De leerlingpositie waarin je afhankelijk bent van de ander. En laat die ander jouw nou net niet mogen. En vaak wederzijds. Been that, done that got the t shirt!



TO, haal diep adem, blik op oneindig en volhouden.

Dit is zeer waarschijnlijk een tijdelijke stage plaats.

Je bent daar om je je bekwaam te maken en niet op vriendinnen te maken. Hou de gesprekken zakelijk en zorg voor een gladde rug. Probeer vol te houden. Gun ze niet dat je het bijltje erbij neer gooit. Ik weet hoe het voelt in deze situatie.

Er is maar een remedie: Volhouden. Als je afstudeert en je komt je oud collega's tegen in de gang voel je je fantastisch!

Concrete tips

* Blijf je uitten prive dat lucht op.

* Zorg voor bewijsmateriaal dat je WEL functioneert

* Blijf bij jezelf, je hoeft niet te slijmen

* Trek niet alles persoonlijk aan

* je zegt het zelf al, het is een afdelingscultuur, het ligt niet aan jouw.

* Probeer te kijken naar een oplossing: overplaatsing naar een andere afdeling.

* Betrek een docent bij je problemen zodat je tijdig aan de bel hebt getrokken.

* Laat je NIET leiden door emotie: hoe het zakelijk en beleefd

* Hou vol!

Ik zou niet het gedrag van je 'collega's' overnemen, door hun ook te negeren. Ook zou ik niet gaan slijmen tot ik er bij neer viel. De werksfeer in deze instelling/afdeling is overduidelijk verpest. Daarnaast hangt jouw beoordeling af van deze collega's. Je zal het nooit (meer) goed kunnen doen.



Onlangs begeleidde ik een leerling die haar eerste lange stage ook in zo'n setting had. Het heeft haar voor een deel 'verpest'. Bang, onzeker en al helemaal geen vragen durven stellen, want dat werd onmiddellijk afgestraft met belachelijk commentaar.



Mijn advies zou zijn om contact op te nemen met de studie begeleider van school. Leg de situatie uit, probeer in gesprek te blijven(ook met de leidinggevende van de betreffende afdeling?). Kom je er dan niet uit, dan zou ik stoppen met de stage, vragen om overplaatsing of een andere mogelijkheid. Ik kan me voorstellen dat dat heel erg moeilijk is.....



En wat betreft het 'vrouwencultuurtje": dat is echt niet overal gelijk. Er zijn genoeg stageplaatsen waar leerlingen zich wel welkom en geaccepteerd voelen en waar begeleiders echt hun best doen, om een leerling zo goed mogelijk naar diplomering te begeleiden.

quote:chayennea schreef op 29 januari 2011 @ 20:21:

Ik heb juist geleerd dat ik voor mezelf moet opkomen op een assertieve manier. De gevoelens van frustratie bollen zich bij op, ik voel mij gespannen, er is een bal van woede zich in mijn buik aan het vormen. Het is er ook uitgekomen, maar de mensen die ik aansprak op hun gedrag, een daarvan is mijn werkbegeleidster, die negeren mij nu, als ik binnenkom en ik zeg gedag, dan kijken ze mij aan en zeggen niks, als ik plaats naast een van hen gaat nemen, dan staat een daarvan gelijk op en loopt dan weg.



Als ik dit lees vraag ik me af; Hoe is dat eruit gekomen? Hoe heb je dit aangepakt dat ze zich nu zo gedragen ten opzichte van jou? Je hebt er iets van gezegd, maar blijkbaar is dat niet aangekomen op de manier die jij bedoelde, en heb je je doel ook helemaal niet bereikt. Heb je het misschien niet op een assertieve en juiste manier besproken waardoor je nu nog verder in de nesten zit?



Ik wil mij hierdoor niet laten breken zodat ze hun zin krijgen. Ik wil mij niet laten verjagen. Iedereen weet wat voor soort afdeling dit is, maar men doet er niets aan. Hoe moet ik hier mee omgaan, moet ik mijn hoofd laten buigen voor mijn diploma. Is het dit alle moeite wel waard, moet ik mij mee gaan met hoe men over elkaar praat en meedoen met de afdelingspolitiek.



Je bent in opleiding en moet die opleiding voltooien. Daarvoor moet je doen wat nodig is, wat dat is is een andere vraag.

Jij vraagt je af of je je hoofd moet laten buigen. Is dat feitelijk of een gevoel wat jij hebt? Kan het zijn dat je in gedachten wel assertief bent, maar in je gedrag niet? En dat je nu eigenlijk té alert bent op iets wat aanvallend zou kunnen zijn zodat je het te serieus neemt? Collega's zeggen immers dat je het naast je neer moet leggen. Anderen hebben hier blijkbaar dus geen of minder moeite mee.





Wat moet ik doen. Kunnen jullie mij aub tips geven. Mijn ogen vullen zich in mijn vrije tijd gewoon op met tranen Al mijn vrienden en familie zeggen ga gewoon slijmen,maar zo ben ik niet, en het lijkt alsof ik mij er niet toe kan zetten. Ik heb het geprobeerd, maar ik voelde mij daarna zo onecht dat ik er meegestopt bent.



Kijk eens heel nuchter en objectief naar de situatie, hoe die ontstaan is en wat jij hier aan kunt veranderen (op een constructieve manier). Misschien nog eens een gesprek aangaan, met je doelen duidelijk voor ogen of inderdaad gewoon links laten liggen. Ik heb namelijk het idee dat je eigen gevoel je hier het meest in de weg zit. Meer dan het gedrag van je collega's en leidinggevenden.



Er is wel een positief bericht: door alle stress ben ik weer begonnen met sporten, nou als dat niet positief is. Sporten is goed, daarmee kun je wat frustraties kwijt, maar zoals ik zei; Kijk ook objectief. Misschien is de helft van de frustraties niet nodig of veroorzaakt door jezelf (en dan is het makkelijk om daar iets aan te doen).

Andere stageplaats zoeken.

Het is de gezondheidszorg, dus hebben deze onprettige figuren ook nog cliënten die van hun afhankelijk zijn ?

Dat maakt het nog triester

Tot augustus zeg je....dat is wel heel erg lang om vol te houden als je onder deze omstandigheden stage moet lopen. Ik zou dit niet kunnen. Je zegt dat je je gespannen voelt en boosheid/woede voelt. Dat is toch niet vol te houden? Waarom hier mee doorgaan, terwijl je op deze manier ook enorm kan afknappen?



Hoe denk je over de andere tips die je hier hebt gekregen?