Zwanger
alle pijlers
Bevallen: de taboes!
zondag 20 februari 2011 om 22:41
Moeders van het forum, een oproep aan u allen!
Zij die nimmer bevallen zijn zijn nieuwsgierig! Nieuwsgierig naar de taboes, de verhalen waarover nooit gesproken wordt, en de ongemakken waarmee de orde der moeders nog jaren na het natuurgeweld mee te maken krijgt.
Ik open dit nieuwsgierig topic naar aanleiding van het topic " vrijwillige keizersnede", waar vluchtig geschreven wordt over een regiment (post-partum) vaginale ongemakken. Wat staat ons, onbezwangerden, nog allemaal te wachten qua lichamelijk ongemak?
Voor mij zal het geen verschil maken en voedt het alleen mijn ongecompliceerde nieuwsgierigheid. Al draag ik mijn linkerborst ter zijner tijd rechts door paarsgekleurde borstvoeding, of struikel ik over mijn gehavende schaamlippen, de ontmoeting met mijn toekomstige kind is waar ik het voor doe!
Mijn vriendinnen glimlachen flauwtjes als ik vraag naar hun post-partum anatomie, de slachtoffers van de totaalrupturen zwijgen als het graf. Natuurlijk doet de glimlach van de pasgeborene alle hechtingen terstond oplossen, maar .........
......zijn er enkele moeders die eens een tipje van hun slip sluier op zouden willen lichten met betrekken tot de gevolgen van een bevalling voor " down-under"?
Zij die nimmer bevallen zijn zijn nieuwsgierig! Nieuwsgierig naar de taboes, de verhalen waarover nooit gesproken wordt, en de ongemakken waarmee de orde der moeders nog jaren na het natuurgeweld mee te maken krijgt.
Ik open dit nieuwsgierig topic naar aanleiding van het topic " vrijwillige keizersnede", waar vluchtig geschreven wordt over een regiment (post-partum) vaginale ongemakken. Wat staat ons, onbezwangerden, nog allemaal te wachten qua lichamelijk ongemak?
Voor mij zal het geen verschil maken en voedt het alleen mijn ongecompliceerde nieuwsgierigheid. Al draag ik mijn linkerborst ter zijner tijd rechts door paarsgekleurde borstvoeding, of struikel ik over mijn gehavende schaamlippen, de ontmoeting met mijn toekomstige kind is waar ik het voor doe!
Mijn vriendinnen glimlachen flauwtjes als ik vraag naar hun post-partum anatomie, de slachtoffers van de totaalrupturen zwijgen als het graf. Natuurlijk doet de glimlach van de pasgeborene alle hechtingen terstond oplossen, maar .........
......zijn er enkele moeders die eens een tipje van hun slip sluier op zouden willen lichten met betrekken tot de gevolgen van een bevalling voor " down-under"?
woensdag 23 februari 2011 om 16:40
Haha, bij mij vroegen de verpleegsters op een gegeven moment aan mijn moeder of ik misschien een nare ervaring met injecties had. Ze snapten niet dat ik al 33 uur pijn lag te lijden en maar geen ruggenprik wilde. Toen mijn moeder vertelde dat ze in Nederland nogal panisch doen over een ruggenprik hadden ze echt zoiets van: "Idiote Europeanen!".
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
woensdag 23 februari 2011 om 16:50
Ik was beide keren vreselijk blij dat ik in het ziekenhuis bevallen ben. Dochter had het niet overleefd als ze thuis geboren was, we waren nu al bang dat ze het niet gehaald had. Zoon wilde niet indalen en was tijdens de bevalling overdwars in mijn buik gaan liggen. Net toen ze me wilde halen voor een keizersnee schoot hij recht en direct door naar beneden. Met 2 persweeën was hij er toen. Beide keren hebben ze goed naar ons geluisterd trouwens, de 2e keer helemaal omdat ze van mijn voorgeschiedenis op de hoogte waren. Het waren wel 2 verschillende ziekenhuizen (tussendoor verhuisd).
Tweede keer heb ik wel om pijnstilling gevraagd trouwens, maar ze wilden eerst met een CTG bekijken hoe zoon het deed. Toen dat klaar was, was ik al zover dat het niet echt meer nut had. Eerste keer had ik het eigenlijk wel moeten hebben, maar toen was dat nog geen beleid (2006) en heb ik er zelf (heel stom) niet aan gedacht het te vragen.
Tweede keer heb ik wel om pijnstilling gevraagd trouwens, maar ze wilden eerst met een CTG bekijken hoe zoon het deed. Toen dat klaar was, was ik al zover dat het niet echt meer nut had. Eerste keer had ik het eigenlijk wel moeten hebben, maar toen was dat nog geen beleid (2006) en heb ik er zelf (heel stom) niet aan gedacht het te vragen.
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
woensdag 23 februari 2011 om 17:13
Nog niet besproken geloof ik, maar dit is ook wel taboe:
Agressie naar verpleegkundig personeel/je partner tijdens de ergste ontsluitingsweeën.
Ik heb me er ook... eh... ahum, enigszins aan schuldig gemaakt.
Kan me herinneren dat tijdens de ellendigste weeënstorm die je je maar voor kunt stellen, een verpleegster mijn kussens ter ondersteuning wilde verleggen. (heel lief eigenlijk)
Ik werd hier zo ongelooflijk kwaad om en heb haar uitgefoeterd dat ze met d'r k**handen van me af moest blijven en dat ze op moest r..... eh, weggaan dus.
Tijdens een van mijn andere bevallingen heb ik op zo'n 9 centimeter ontsluiting een verpleegster bij d'r kraag gepakt, naar mijn gezicht gesleurd en grommend gegild dat ik nunuNU een ruggenprik wilde hebben. Haar kraag maakte een scheurend geluid, dat weet ik nog.
Heb later, met mijn dochtertje in mijn armen en weer helemaal "terug" in het land der levenden, mijn excuses aangeboden.
Ze moest lachen en zei dat het wel meeviel, ze was wel erger gewend .
Jee, dan heb je ook een beroep zeg...
Schaamde me achteraf wel een tikje.
Mijn man heb ik altijd wel heel keurig behandeld geloof ik. Hij mocht alleen nog geen seconde bij me weggaan. Zijn ogen waren echt mijn houvast.
Agressie naar verpleegkundig personeel/je partner tijdens de ergste ontsluitingsweeën.
Ik heb me er ook... eh... ahum, enigszins aan schuldig gemaakt.
Kan me herinneren dat tijdens de ellendigste weeënstorm die je je maar voor kunt stellen, een verpleegster mijn kussens ter ondersteuning wilde verleggen. (heel lief eigenlijk)
Ik werd hier zo ongelooflijk kwaad om en heb haar uitgefoeterd dat ze met d'r k**handen van me af moest blijven en dat ze op moest r..... eh, weggaan dus.
Tijdens een van mijn andere bevallingen heb ik op zo'n 9 centimeter ontsluiting een verpleegster bij d'r kraag gepakt, naar mijn gezicht gesleurd en grommend gegild dat ik nunuNU een ruggenprik wilde hebben. Haar kraag maakte een scheurend geluid, dat weet ik nog.
Heb later, met mijn dochtertje in mijn armen en weer helemaal "terug" in het land der levenden, mijn excuses aangeboden.
Ze moest lachen en zei dat het wel meeviel, ze was wel erger gewend .
Jee, dan heb je ook een beroep zeg...
Schaamde me achteraf wel een tikje.
Mijn man heb ik altijd wel heel keurig behandeld geloof ik. Hij mocht alleen nog geen seconde bij me weggaan. Zijn ogen waren echt mijn houvast.
woensdag 23 februari 2011 om 17:20
woensdag 23 februari 2011 om 18:02
TO is er nog ...
* zit wat wit om de snuit stilletjes in een hoekje naar de verhalen te luisteren*
OMG, WAT EEN VERHALEN!
Moet ontzettend hard lachen! Zal wel een tegendraadse reactie zijn op al dit natuurgeweld, maar jemig, wat zit ik te smullen van de verhalen! Agressie naar VK/Partner? Die hadden we idd nog niet gehad! Tell me more! Ben hartstikke benieuwd wat VK's zoal allemaal meemaken.....
@compliment-makers: thanks voor de complimenten over de openingspost!
* zit wat wit om de snuit stilletjes in een hoekje naar de verhalen te luisteren*
OMG, WAT EEN VERHALEN!
Moet ontzettend hard lachen! Zal wel een tegendraadse reactie zijn op al dit natuurgeweld, maar jemig, wat zit ik te smullen van de verhalen! Agressie naar VK/Partner? Die hadden we idd nog niet gehad! Tell me more! Ben hartstikke benieuwd wat VK's zoal allemaal meemaken.....
@compliment-makers: thanks voor de complimenten over de openingspost!
woensdag 23 februari 2011 om 18:03
woensdag 23 februari 2011 om 18:07
Ik had heel lief verplegend personeel.. Zij wisten van mijn voorgeschiedenis en hebben alles gedaan om het voor mij zo prettig mogelijk te maken. Ook de gyn. was een topper.. Het leek wel een coach die me stond aan te moedigen.. Nee.. niets dan lof voor mijn ziekenhuis..
Over argressie
Mijn man mocht neit bewegen.. ik moest zijn schoenen zien .. ha ha.. arme man.. hij heeft daar dus 5 uur lang onbeweeglijk gezeten.. en toen moest ie echt naar de WC , zat ie daar net.. brulde ik dat hij NU moest komen want ik moest NU persen.. whahaha.. De schat.. hij had het er graag voor over hoor..
Over argressie
Mijn man mocht neit bewegen.. ik moest zijn schoenen zien .. ha ha.. arme man.. hij heeft daar dus 5 uur lang onbeweeglijk gezeten.. en toen moest ie echt naar de WC , zat ie daar net.. brulde ik dat hij NU moest komen want ik moest NU persen.. whahaha.. De schat.. hij had het er graag voor over hoor..
woensdag 23 februari 2011 om 18:23
Man moest van de gyn steeds tot 10 tellen tijdens het persen en dan moest ik die 10 tellen lang persen. Op een gegeven moment moest 'ie tot 20 tellen, dus ik moest twee persen achter elkaar doen, zeg maar. Maar ja, na die eerste 10 tellen had ik zowat geen adem meer, dus dan hield ik even op. En dan riep man dingen als: "Kom op nou, je moet nog 10 tellen! Hup! Niet stoppen!". Nou, ik kon hem wel wurgen! Ik heb dingen geroepen als: "Ja zeg, mag ik ook nog ademhalen, of heb je dat liever niet?" en "Hou op met dat tellen, gvd!".
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
woensdag 23 februari 2011 om 18:48
Ik kreeg het juist lekker warm van de ruggenprik. Daarvoor had ik al een half uur liggen klappertanden en ik zag al met angst en beven die koude OK tegemoet.
Ik ben een hele brave bevaller. Ben helemaal in mezelf gekeerd en puf Kortjakje. De verpleegkundigen en mijn man hebben van mij dus niets te duchten. Je moet ook niets aan me vragen dan, want ik geef toch geen antwoord.
Behalve dan bij de eerste. Maar bij die bevalling zou zelfs Moeder Theresa gevloekt hebben
En oh ja, ik zeg het bijna nooit want krijg meestal negatieve reacties("Waaaat, dat doe je toch niet, zoiets intiems wil je voor jezelf houden"), maar mijn derde bevalling is op tv geweest. Bij de "Verloskundigenpraktijk".
Ik ben een hele brave bevaller. Ben helemaal in mezelf gekeerd en puf Kortjakje. De verpleegkundigen en mijn man hebben van mij dus niets te duchten. Je moet ook niets aan me vragen dan, want ik geef toch geen antwoord.
Behalve dan bij de eerste. Maar bij die bevalling zou zelfs Moeder Theresa gevloekt hebben
En oh ja, ik zeg het bijna nooit want krijg meestal negatieve reacties("Waaaat, dat doe je toch niet, zoiets intiems wil je voor jezelf houden"), maar mijn derde bevalling is op tv geweest. Bij de "Verloskundigenpraktijk".
woensdag 23 februari 2011 om 19:03
Ik heb mijn trouwjurk op een pop in de gang (boven) staan. Tijdens het rondjes lopen in de gang om de weeen op te vangen heb ik mijn man gevraagd of hij de onderkant van de jurk goed wilde leggen, want ik vond die niet mooi liggen... 
Hij heeft het braaf gedaan.
Verder ben ik ook wel aardig geweest geloof ik...
Hij heeft het braaf gedaan.Verder ben ik ook wel aardig geweest geloof ik...
woensdag 23 februari 2011 om 19:09
Ik was ook heel erg in mezelf gekeerd en gaf nergens antwoord op. Mijn man stuurde ik telkens weg als hij me wilde helpen. Hij heeft er maar een beetje naar zitten kijken. Hij was echt blij toen hij tijdens het persen weer wat mocht doen: mijn been vasthouden.....en uiteindelijk onze dochter aanpakken toen ze geboren werd. Kwam ie helemaal zelf mee
woensdag 23 februari 2011 om 19:14
Zo verschillend de ervaringen dan zijn he, met zo'n ruggenprik. Maar ja, alle bevallingen zijn dan ook anders.
O, ja, in het kader van vriendelijkheid richting partner:
Manlief was keurig aanwezig bij de bevalling. Hoefde verder niets te doen, alleen maar op een stoel te zitten en zich stil te houden. Ik heb verder tijdens de hele bevalling niets gezegd, was helemaal in mezelf gekeerd. Tijdens het persen, moest mijn man mijn hoofd beet houden van de arts. Ging mijn man, vast heel goed bedoeld, mij aanmoedigen: 'Kom op, je kan het, nog heel even'. Waarschijnlijk is dat 'nog heel even', mij op dat moment in het verkeerde keelgat geschoten, want mijn man vertelde mij later dat ik hem op dat moment afblafte, met de woorden: "Heb jij er nu ook al verstand van?!' Hierop heeft hij zich verder maar wijselijk stil gehouden...
O, ja, in het kader van vriendelijkheid richting partner:
Manlief was keurig aanwezig bij de bevalling. Hoefde verder niets te doen, alleen maar op een stoel te zitten en zich stil te houden. Ik heb verder tijdens de hele bevalling niets gezegd, was helemaal in mezelf gekeerd. Tijdens het persen, moest mijn man mijn hoofd beet houden van de arts. Ging mijn man, vast heel goed bedoeld, mij aanmoedigen: 'Kom op, je kan het, nog heel even'. Waarschijnlijk is dat 'nog heel even', mij op dat moment in het verkeerde keelgat geschoten, want mijn man vertelde mij later dat ik hem op dat moment afblafte, met de woorden: "Heb jij er nu ook al verstand van?!' Hierop heeft hij zich verder maar wijselijk stil gehouden...
woensdag 23 februari 2011 om 19:25
Bij mijn tweede bevalling waren de vliezen nog niet gebroken toen ik al wel 10 cm ontsluiting had. Die braken pas tijdens het persen. Het voelde alsof er een enorme waterballon ontstond, die ineens uiteen spatte. Ik dacht echt dat de hele muur nat was!
It's not you, it's me. No wait. It's you. It's totally you...
woensdag 23 februari 2011 om 19:28
Oh, dat heb ik weleens gezien bij de bevalling van de moeder van een vriendin van mij (ik was 14 jaar, dus het was een hele ervaring). Dat vruchtwater spatte dus echt de hele kamer door. Ik weet nog dat mijn vriendin en ik echt opzij moesten springen.
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
woensdag 23 februari 2011 om 19:38
Bij mij vroeg de gyn tijdens de weeën of ik geen ruggeprik wilde.. nee, natuurlijk niet, duh! Maar doe maar pethidine (voor mijn gevoel heeft dat niet gewerkt maar weet dus niet hoe het zonder was)
Tijdens het persen (gyn was al vrij) liep de vlos weg om te bellen, kreeg net een perswee maar vriend en ik durfden eigenlijk niet... ze was een beetje paniekerig toen ze terug kwam. Bleek achteraf dat de hartslag van mijn meisje wel heel erg daalde na een wee, maar dat wist ik niet. Goed, meiske was daar opeens, ik beetje uitgescheurd maar goed... Bloedspetters in het gezicht van de vlos en een plas bloed op de grond (heb ik van mijn vriend, kon alleen maar naar dat kleintje op mijn borst kijken) Paniek, duwen op mijn buik want de placenta moest geboren worden want ik bloedde te erg (duh, het zal wel, niks van gemerkt) Wel van de prik in mijn been maar ja. Goed, placenta eruit, verloskundige weer schoon, hechten en toen.. ja, ze lag met haar gezichtje omhoog en ja, dat wist ze al voor het persen... de gyn ook.
Goed, anderhalve dag later terug naar ziekenhuis om blaas te meten (had katheter gehad want kon niet plassen) En de verpleegkundige van de afd zegt.. jij kreeg toch een keizersnee omdat je kindje niet goed lag?? huh?
Paar weken later bij de controle kom ik de betreffende gyn in de gang tegen.. ja zegt ze, is het tòch geen keizersnee geworden hè.
Achteraf ben ik nog steeds best boos. Ik heb mijn dochter zelf op de wereld gezet en uiteindelijk is het goed gegaan.. maar het had dus ook fout kunnen gaan en in het ziekenhuis wisten ze dat. Ik moet er werkelijk niet aan denken wat er had kunnen gebeuren.
Ik beval daar nooit meer!
Tijdens het persen (gyn was al vrij) liep de vlos weg om te bellen, kreeg net een perswee maar vriend en ik durfden eigenlijk niet... ze was een beetje paniekerig toen ze terug kwam. Bleek achteraf dat de hartslag van mijn meisje wel heel erg daalde na een wee, maar dat wist ik niet. Goed, meiske was daar opeens, ik beetje uitgescheurd maar goed... Bloedspetters in het gezicht van de vlos en een plas bloed op de grond (heb ik van mijn vriend, kon alleen maar naar dat kleintje op mijn borst kijken) Paniek, duwen op mijn buik want de placenta moest geboren worden want ik bloedde te erg (duh, het zal wel, niks van gemerkt) Wel van de prik in mijn been maar ja. Goed, placenta eruit, verloskundige weer schoon, hechten en toen.. ja, ze lag met haar gezichtje omhoog en ja, dat wist ze al voor het persen... de gyn ook.
Goed, anderhalve dag later terug naar ziekenhuis om blaas te meten (had katheter gehad want kon niet plassen) En de verpleegkundige van de afd zegt.. jij kreeg toch een keizersnee omdat je kindje niet goed lag?? huh?
Paar weken later bij de controle kom ik de betreffende gyn in de gang tegen.. ja zegt ze, is het tòch geen keizersnee geworden hè.
Achteraf ben ik nog steeds best boos. Ik heb mijn dochter zelf op de wereld gezet en uiteindelijk is het goed gegaan.. maar het had dus ook fout kunnen gaan en in het ziekenhuis wisten ze dat. Ik moet er werkelijk niet aan denken wat er had kunnen gebeuren.
Ik beval daar nooit meer!
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
woensdag 23 februari 2011 om 20:08
Na mijn heel snelle bevalling (binnen 2 uur) nog 2 dagen naweeën gehad. Ze zeggen dat dat wel meevalt, want dan mag je paracetamol nemen...
Nou, op dag 2 'hapte' mijn zoontje pas voor het eerst goed met borstvoeden, ik vloog bijna in de gordijnen! Mijn baarmoeder trok ineens zo sterk samen, dat deed zo'n pijn! Die hele bevalling viel reuze mee, maar die ene nawee vergeet ik nooit meer.
Nou, op dag 2 'hapte' mijn zoontje pas voor het eerst goed met borstvoeden, ik vloog bijna in de gordijnen! Mijn baarmoeder trok ineens zo sterk samen, dat deed zo'n pijn! Die hele bevalling viel reuze mee, maar die ene nawee vergeet ik nooit meer.
It's not you, it's me. No wait. It's you. It's totally you...
woensdag 23 februari 2011 om 20:11
quote:Opa_Sokkenpop schreef op 20 februari 2011 @ 22:45:
Aangezien ik zwanger ben, blijf ik zowieso wel uit dit topic eh hahahIk lees zonder problemen verhalen als deze nu ik zwanger ben. Ik weet dat het kan verschillen van een fluitje van een cent tot een helse bevalling van enkele dagen. Zo kan het HOPELIJK alleen maar meevallen..
Aangezien ik zwanger ben, blijf ik zowieso wel uit dit topic eh hahahIk lees zonder problemen verhalen als deze nu ik zwanger ben. Ik weet dat het kan verschillen van een fluitje van een cent tot een helse bevalling van enkele dagen. Zo kan het HOPELIJK alleen maar meevallen..
woensdag 23 februari 2011 om 20:13
Goh, er komen door dit topic ineens een boel herinneringen boven...
Ze zijn me in het ziekenhuis een keer vergeten toen ik aan de CTG lag. Het wat tegen 17.00 uur en ik moest er een kwartiertje aan liggen, gewoon voor controle. Na 25 minuten lag ik er nog, dus ging mijn man eens op de gang kijken of de gynaecoloog in de buurt was. Die was dus al naar huis! Er was alleen nog één verpleegkundige, die ook al aan het afsluiten was.
Ze zijn me in het ziekenhuis een keer vergeten toen ik aan de CTG lag. Het wat tegen 17.00 uur en ik moest er een kwartiertje aan liggen, gewoon voor controle. Na 25 minuten lag ik er nog, dus ging mijn man eens op de gang kijken of de gynaecoloog in de buurt was. Die was dus al naar huis! Er was alleen nog één verpleegkundige, die ook al aan het afsluiten was.
It's not you, it's me. No wait. It's you. It's totally you...
woensdag 23 februari 2011 om 20:26
Mijn eerste bevalling moest in het ziekenhuis. Toen ik daar aankwam, moest ik gelijk aan de CTG. Dat ding moest dus de hele tijd blijven zitten. Ik had een bewegingsruimte van 1,5 meter rondom de laptop die de gegevens bijhield. Zo irritant als je wil lopen/staan/ijsberen tijdens de weeën!
It's not you, it's me. No wait. It's you. It's totally you...
woensdag 23 februari 2011 om 20:30
quote:blond schreef op 23 februari 2011 @ 20:11:
[...]
Ik lees zonder problemen verhalen als deze nu ik zwanger ben. Ik weet dat het kan verschillen van een fluitje van een cent tot een helse bevalling van enkele dagen. Zo kan het HOPELIJK alleen maar meevallen.. ;)Nogmaals, ik heb het al eerder geschreven.. ondanks alles zou ik het zoooo graag nog een keer meemaken, ik vond bevallen geweldig (achteraf dan, toen ik bezig was dacht ik kut kut kut )
[...]
Ik lees zonder problemen verhalen als deze nu ik zwanger ben. Ik weet dat het kan verschillen van een fluitje van een cent tot een helse bevalling van enkele dagen. Zo kan het HOPELIJK alleen maar meevallen.. ;)Nogmaals, ik heb het al eerder geschreven.. ondanks alles zou ik het zoooo graag nog een keer meemaken, ik vond bevallen geweldig (achteraf dan, toen ik bezig was dacht ik kut kut kut )
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
