Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 2 januari 2008 om 10:59
Ik heb verleden jaar is een mooi gedicht van iemand gekregen die mijn verhaal had gelezen. Ik wil het hier plaatsen.....
Gisteren is verleden,
nu is vandaag
kun je met het verleden leven
of is dat nog de vraag?
kijk nog even om
wat heeft het je gebracht
ga er dan van leren
en zoek naar die oerkracht
zoek naar die kracht in jezelf
de wil om te overleven
er beter en sterker uit te komen
't verleden is nodig om te leren
al doet het nog zo'n pijn
geloof in jezelf en dat je
er in dit leven ook mag zijn
ga je negatieve emoties voelen
dan pas kun je ze loslaten
en al doet dat veel pijn
uiteindelijk ga je ervan leren
om morgen en in de toekomst
een gelukkiger mens te kunnen
liefs Elf
Gisteren is verleden,
nu is vandaag
kun je met het verleden leven
of is dat nog de vraag?
kijk nog even om
wat heeft het je gebracht
ga er dan van leren
en zoek naar die oerkracht
zoek naar die kracht in jezelf
de wil om te overleven
er beter en sterker uit te komen
't verleden is nodig om te leren
al doet het nog zo'n pijn
geloof in jezelf en dat je
er in dit leven ook mag zijn
ga je negatieve emoties voelen
dan pas kun je ze loslaten
en al doet dat veel pijn
uiteindelijk ga je ervan leren
om morgen en in de toekomst
een gelukkiger mens te kunnen
liefs Elf
donderdag 3 januari 2008 om 11:16
Hoi allemaal
Van mij ook veel geluk gewenst voor het nieuwe jaar!
Lieve Lily, hoe gaat het met je? Wat heb je met oud&nieuw gedaan?
Ik vroeg me af, heb je contact met je ouders, met familie?
Wat heb je in de vakantie gedaan, met kerst?
Denk aan je, en hoop dat je je niet alleen voelt.
Ha lieve Annemoon, even een dikke voor jou! hoe is het? Mis je, gaat het goed?
Met mij gaat het wel okee.
Ben er nu echt even voor gaan zitten, wilde wat schrijven hier.
Voel me rustig en een soort van heel serieus. Ik was in de vakantie erg bezig met het afsluiten van weer een periode, maar ook klaar zijn met dingen van vroeger.
Merk bij mezelf dat ik weer anders aan kijk tegen wat er gebeurd is, en een nieuw gevoel kreeg waarmee ik het nieuwe jaar in wilde gaan.
Tja misschien klinkt het wat vaag.
Alles is zo anders dan een jaar geleden! Ik ben anders, en mijn leven is zo veranderd.
Het is goed en ik wil er nu ook echt instappen. Was nog lang bezig met het verleden op een manier waar ik nu dus klaar mee ben. Het is zoals het is, en ik heb geen zin meer in dat schamen, in dat onrustige en dingen verbergen. Bang zijn.
Heb op dit forum inspirerende mensen ontmoet die me motiveren om ook echt deze weg in te slaan, en dat heel bewust te doen.
Elf, je gedicht, ik heb het voor mijzelf eens goed gelezen.
Heb mij die vragen gesteld, en ja ik kan met het verleden leven, en ook heeft het me veel gebracht.
En ik ben daar aangekomen, dat het niet meer 'morgen en in de toekomst' is, maar dat het 'nu' is!
Hoe gaat het met jou? Hoe voel jij je bij het gedicht wat je plaatste?
Nou loop ik toch erg naar woorden te zoeken. Wilde iets schrijven maar ik weet nog even niet hoe.
Elmervrouw
Van mij ook veel geluk gewenst voor het nieuwe jaar!
Lieve Lily, hoe gaat het met je? Wat heb je met oud&nieuw gedaan?
Ik vroeg me af, heb je contact met je ouders, met familie?
Wat heb je in de vakantie gedaan, met kerst?
Denk aan je, en hoop dat je je niet alleen voelt.
Ha lieve Annemoon, even een dikke voor jou! hoe is het? Mis je, gaat het goed?
Met mij gaat het wel okee.
Ben er nu echt even voor gaan zitten, wilde wat schrijven hier.
Voel me rustig en een soort van heel serieus. Ik was in de vakantie erg bezig met het afsluiten van weer een periode, maar ook klaar zijn met dingen van vroeger.
Merk bij mezelf dat ik weer anders aan kijk tegen wat er gebeurd is, en een nieuw gevoel kreeg waarmee ik het nieuwe jaar in wilde gaan.
Tja misschien klinkt het wat vaag.
Alles is zo anders dan een jaar geleden! Ik ben anders, en mijn leven is zo veranderd.
Het is goed en ik wil er nu ook echt instappen. Was nog lang bezig met het verleden op een manier waar ik nu dus klaar mee ben. Het is zoals het is, en ik heb geen zin meer in dat schamen, in dat onrustige en dingen verbergen. Bang zijn.
Heb op dit forum inspirerende mensen ontmoet die me motiveren om ook echt deze weg in te slaan, en dat heel bewust te doen.
Elf, je gedicht, ik heb het voor mijzelf eens goed gelezen.
Heb mij die vragen gesteld, en ja ik kan met het verleden leven, en ook heeft het me veel gebracht.
En ik ben daar aangekomen, dat het niet meer 'morgen en in de toekomst' is, maar dat het 'nu' is!
Hoe gaat het met jou? Hoe voel jij je bij het gedicht wat je plaatste?
Nou loop ik toch erg naar woorden te zoeken. Wilde iets schrijven maar ik weet nog even niet hoe.
Elmervrouw
donderdag 3 januari 2008 om 11:58
Hoi Iseo,
Wat fijn om te lezen dat het steeds beter met je gaat. Het lijkt er inderdaad op dat jij de dingen uit het verleden nu een plaats hebt kunnen geven.
Ik hoop dat 2008 een goed en mooi jaar voor je wordt. Ook voor je lieve dochter. Gaat het goed op school?
Het gedicht...ik kreeg het ongeveer een jaar geleden en toen werd ik er emotioneel van. Verleden week moest ik er ineens weer sterk aan denken. Ik heb het weer opgezocht, gelezen, en gisteren besloten dat ik het hier wilde plaatsen.
Hoe ik me voelde nu ik het gedicht weer heb gelezen....dubbel,mooi gedicht, maar ik merk dat ik het verleden dus niet los kan laten. Ik ben in deze 2 jaar dat ik knok met mezelf wel veel sterker geworden. De relatie is eindelijk meer gelijkwaardig geworden. Hij is niet meer agressief, laat me ook mijn eigen mening hebben,laat me in mijn waarde, drinkt niet meer te veel op feestjes of gelegenheden, kortom, de perfecte man.
Alleen......volgens mij is het toch te laat gekomen, zijn gedragsverandering. En daarbij komt ook het wantrouwen naar boven, is hij nu ECHT? veranderd? In mei 1999 wilde ik ook al een keer scheiden vanwege zijn agressiviteit, toen is het ook een poos goed gegaan. Nu merk ik wel dat de veranderingen in hem meer gemeend zijn, dat hij echt inziet dat wat was niet meer kan.
Ik heb ook een maand of 2 echt geloofd dat het voor mij qua gevoel voor hem helemaal goed zit. Ik was er van overtuigd dat ik oud met hem wilde worden, wist ook zeker dat ik van hem hield. Vertelde dat ook aan mijn vriendinnen, zo van het gaat nu echt goed. Ik voel me lekker bij hem... Maar is dat wel zo?
Als hij thuis is voor 2 weken dan heb ik heel veel last van stemmingswisselingen, ben in mezelf, ben vaak chaggerijnig, ontwijk zijn aanrakingen zo veel mogelijk, totdat ik me daar dan weer schuldig over voel en dan denk hoe hij zijn best doet nu en dan tolereer ik hem weer voor een dag, een paar uur, tot de volgende irritatie zich voor mij opdoemt. Ik heb dat voor mezelf weggestopt en ik gooide het op mijn hormonen...Maar wanneer hij weg is voor 2 weken merk ik dat ik evenwichtiger ben. Rustiger, vrolijker. Dus, langzaam aan kan ik me niet meer voor mezelf verstoppen en mijn gedachten komen weer aardig op gang.
Wat fijn om te lezen dat het steeds beter met je gaat. Het lijkt er inderdaad op dat jij de dingen uit het verleden nu een plaats hebt kunnen geven.
Ik hoop dat 2008 een goed en mooi jaar voor je wordt. Ook voor je lieve dochter. Gaat het goed op school?
Het gedicht...ik kreeg het ongeveer een jaar geleden en toen werd ik er emotioneel van. Verleden week moest ik er ineens weer sterk aan denken. Ik heb het weer opgezocht, gelezen, en gisteren besloten dat ik het hier wilde plaatsen.
Hoe ik me voelde nu ik het gedicht weer heb gelezen....dubbel,mooi gedicht, maar ik merk dat ik het verleden dus niet los kan laten. Ik ben in deze 2 jaar dat ik knok met mezelf wel veel sterker geworden. De relatie is eindelijk meer gelijkwaardig geworden. Hij is niet meer agressief, laat me ook mijn eigen mening hebben,laat me in mijn waarde, drinkt niet meer te veel op feestjes of gelegenheden, kortom, de perfecte man.
Alleen......volgens mij is het toch te laat gekomen, zijn gedragsverandering. En daarbij komt ook het wantrouwen naar boven, is hij nu ECHT? veranderd? In mei 1999 wilde ik ook al een keer scheiden vanwege zijn agressiviteit, toen is het ook een poos goed gegaan. Nu merk ik wel dat de veranderingen in hem meer gemeend zijn, dat hij echt inziet dat wat was niet meer kan.
Ik heb ook een maand of 2 echt geloofd dat het voor mij qua gevoel voor hem helemaal goed zit. Ik was er van overtuigd dat ik oud met hem wilde worden, wist ook zeker dat ik van hem hield. Vertelde dat ook aan mijn vriendinnen, zo van het gaat nu echt goed. Ik voel me lekker bij hem... Maar is dat wel zo?
Als hij thuis is voor 2 weken dan heb ik heel veel last van stemmingswisselingen, ben in mezelf, ben vaak chaggerijnig, ontwijk zijn aanrakingen zo veel mogelijk, totdat ik me daar dan weer schuldig over voel en dan denk hoe hij zijn best doet nu en dan tolereer ik hem weer voor een dag, een paar uur, tot de volgende irritatie zich voor mij opdoemt. Ik heb dat voor mezelf weggestopt en ik gooide het op mijn hormonen...Maar wanneer hij weg is voor 2 weken merk ik dat ik evenwichtiger ben. Rustiger, vrolijker. Dus, langzaam aan kan ik me niet meer voor mezelf verstoppen en mijn gedachten komen weer aardig op gang.
donderdag 3 januari 2008 om 14:14
Dat vraag ik me nu ook af: wanneer heb je dingen uit je verleden nu echt een plaats gegeven? Vanmorgen zei iemand dat nog tegen mij, na een vraag van mijn kant over werk. Je bent nog niet opgeknapt, doe rustig aan, begin weer heel voorzichtig met werk, en zoek werk zonder stress.
Ik voel zelf ook dat ik nog niet helemaal lekker in mijn vel zit en nog heel gauw 'uit evenwicht' ben. Maar het willen en moeten in mijn gedachten is zo sterk. Eigenlijk moet ik gewoon mijn verwerkingsproces respecteren, het is niet niks wat vroeger gebeurd is. Het is pas voorbij als je het een plek hebt weten te geven. Kun jij dat zo zeggen, Iseo? Hoe heb je dat gedaan, dingen een plek geven? Hoe weet je het wanneer het zover is? Als je er niet meer emotioneel door geraakt wordt? Nou, dan ben ik over mijn verleden zeker weten nog niet zo ver.
Ik voel zelf ook dat ik nog niet helemaal lekker in mijn vel zit en nog heel gauw 'uit evenwicht' ben. Maar het willen en moeten in mijn gedachten is zo sterk. Eigenlijk moet ik gewoon mijn verwerkingsproces respecteren, het is niet niks wat vroeger gebeurd is. Het is pas voorbij als je het een plek hebt weten te geven. Kun jij dat zo zeggen, Iseo? Hoe heb je dat gedaan, dingen een plek geven? Hoe weet je het wanneer het zover is? Als je er niet meer emotioneel door geraakt wordt? Nou, dan ben ik over mijn verleden zeker weten nog niet zo ver.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 3 januari 2008 om 15:48
Ha lieverds
Wat ik vooral bedoel is dat ik me nu voel alsof de manier waarop ik de afgelopen tijd ermee om ging nu klaar is, anders is. Ik heb geleerd dat het waardevol is om eerlijk te kunnen praten, jezelf te kunnen uiten. En dat het voor mij een doel is geworden diegene te mogen zijn die ik ben met mijn ervaringen, verleden zeg maar.
Voor mij is het ook te overzien.
Ik heb een periode van 8 jaar gekend, de relatie met mijn ex, waarin het steeds slechter ging en van alles is gebeurd. En daarna kwamen er twee jaar die om de zwangerschap en geboorte van mijn dochter draaiden, en nu de afgelopen tijd ben ik terug aan het kijken geweest en ook begonnen met nieuwe dingen doen als studeren.
Wat ik dus bedoel met te overzien, is dat het nu goed gaat. Ik heb geen problemen met ex omdat het eigenlijk zo slecht met hem gaat, die laat niets van zich horen en er is geen omgang of ik krijg geen alimentatie of dat soort dingen. Hij staat helemaal los van ons.
En ik was hartstikke bang, dat hij hier zou komen, ons zou vinden. Maar er is al die tijd niets gebeurd. Dus nu ben ik wel op mijn hoede, maar ik heb geen zin meer in hoe ik er eerst mee omging.
En ik wil gewoon zijn wie ik ben. Niet meer zo voorzichtig zijn omdat ik bang ben dat mensen te weten komen wat er was. En open kunnen zijn over waarom ik ergens iets van geleerd heb, want ik vind wel dat het steeds lastiger wordt om dat niet uit te spreken.
Ik heb bijvoorbeeld van dubio geleerd dat ze me niet minder aardig vond ofzo toen ik details ging vertellen, over de mail in ons contact. Ze reageerde nog steeds op mij, niet op diegene die ik wel dacht te worden in haar ogen als ze zou weten wat ik had gedaan, er was gebeurd.
Het is te overzien. Het was klote en ik als ik terugdenk aan al die jaren snap ik er soms helemaal niets van en soms is het heel duidelijk. Maar hoe dan ook is dat nu klaar. Alles is anders. Mijn dochter is zo'n lief meisje, het gaat goed met ons. We hebben een fijn huis, we hebben het druk met van alles.
Ik herken mezelf bijna niet terug als je het alleen zou vergelijken met wat ik toen had en deed, en wat ik nu doe.
Ik ben nog steeds dezelfde, maar dan verder. Ik wil die periode dat het niet goed ging er ook niet meer buiten laten, als ik naar mezelf kijk. Was zo bezig met die worsteling van hoe om te gaan met herinneringen die elk moment boven kunnen komen, kleine dingen waardoor ik schrok of van die dagen dat ik niet wist hoe of wat.
Nu voel ik me alsof ik daar voorbij ben. Ik heb bijvoorbeeld veel muziek geluisterd de afgelopen weken, het is weer van mij. Ik kon het eerder niet horen.
Ik kan nu terugkijken op een andere manier.
Heb twee meiden op school leren kennen waar het echt mee klikt, we hebben ook al eens goed zitten praten.
En ik word nog steeds erg emotioneel geraakt. Door iets wat een van hen vertelde, stroomden de tranen over mijn wangen, en ik heb niets gezegd, alleen geluisterd en ik weet dat ze begreep dat ik haar echt hoorde en dat was goed.
Ik wordt geraakt wanneer iemand een topic opent over zijn woede.
Dat is niet klaar, maar het heeft wel een plek zoals je het dan maar kunt noemen denk ik.
Eerst moest ik maar schrijven en schrijven. Zat er zo vol mee, nooit uitgesproken, alles in mij.
Dat is nu anders.
En mijn goede voornemen heeft er vooral mee te maken dat ik me niet wil inhouden.
Ben er nog niet, maar ben dus wel klaar met de vorige periode.
Snap je wat ik bedoel?
Weet je, Elmervrouw. Wat jij hebt meegemaakt in je jeugd... en wat je nu meemaakt met het gemis van je kinderen en dan nog eens alle veranderingen erbij zoals het verhuizen.
Mijn verhaal valt daarmee gewoon niet te vergelijken. Voor mij valt het echt te overzien nu.
Jij bent zo sterk, zo goed en bewust bezig. Dat inspireert mij ook, ik ben blij dat ik je heb leren kennen.
Mooi hoor: mijn leven is van mij. Heb ik van jou geleerd, en die zin herhaal ik vaak.
Het is zo heftig, echt niet niks nee.. wat jij hebt meegemaakt. En als je vraagt aan mij hoe ik dingen een plek geef, tja ik vind het zo moeilijk om dat uit te leggen omdat ik weet dat het niet te vergelijken valt.
Maar voor mij waren jullie hier heel belangrijk de afgelopen tijd.
Ik weet niet wanneer het zover is. Ik weet wel, voel, dat ik aan iets nieuws begin, in mijn proces. En ik voel me daar goed bij, dus dat is vast een teken.
Ben ook gauw uit evenwicht, en wil en moet veel van mezelf. Maar het gaat telkens beter.
Hoe voel jij je vandaag?
Hoe gaat het in het huis?
Wat ik vooral bedoel is dat ik me nu voel alsof de manier waarop ik de afgelopen tijd ermee om ging nu klaar is, anders is. Ik heb geleerd dat het waardevol is om eerlijk te kunnen praten, jezelf te kunnen uiten. En dat het voor mij een doel is geworden diegene te mogen zijn die ik ben met mijn ervaringen, verleden zeg maar.
Voor mij is het ook te overzien.
Ik heb een periode van 8 jaar gekend, de relatie met mijn ex, waarin het steeds slechter ging en van alles is gebeurd. En daarna kwamen er twee jaar die om de zwangerschap en geboorte van mijn dochter draaiden, en nu de afgelopen tijd ben ik terug aan het kijken geweest en ook begonnen met nieuwe dingen doen als studeren.
Wat ik dus bedoel met te overzien, is dat het nu goed gaat. Ik heb geen problemen met ex omdat het eigenlijk zo slecht met hem gaat, die laat niets van zich horen en er is geen omgang of ik krijg geen alimentatie of dat soort dingen. Hij staat helemaal los van ons.
En ik was hartstikke bang, dat hij hier zou komen, ons zou vinden. Maar er is al die tijd niets gebeurd. Dus nu ben ik wel op mijn hoede, maar ik heb geen zin meer in hoe ik er eerst mee omging.
En ik wil gewoon zijn wie ik ben. Niet meer zo voorzichtig zijn omdat ik bang ben dat mensen te weten komen wat er was. En open kunnen zijn over waarom ik ergens iets van geleerd heb, want ik vind wel dat het steeds lastiger wordt om dat niet uit te spreken.
Ik heb bijvoorbeeld van dubio geleerd dat ze me niet minder aardig vond ofzo toen ik details ging vertellen, over de mail in ons contact. Ze reageerde nog steeds op mij, niet op diegene die ik wel dacht te worden in haar ogen als ze zou weten wat ik had gedaan, er was gebeurd.
Het is te overzien. Het was klote en ik als ik terugdenk aan al die jaren snap ik er soms helemaal niets van en soms is het heel duidelijk. Maar hoe dan ook is dat nu klaar. Alles is anders. Mijn dochter is zo'n lief meisje, het gaat goed met ons. We hebben een fijn huis, we hebben het druk met van alles.
Ik herken mezelf bijna niet terug als je het alleen zou vergelijken met wat ik toen had en deed, en wat ik nu doe.
Ik ben nog steeds dezelfde, maar dan verder. Ik wil die periode dat het niet goed ging er ook niet meer buiten laten, als ik naar mezelf kijk. Was zo bezig met die worsteling van hoe om te gaan met herinneringen die elk moment boven kunnen komen, kleine dingen waardoor ik schrok of van die dagen dat ik niet wist hoe of wat.
Nu voel ik me alsof ik daar voorbij ben. Ik heb bijvoorbeeld veel muziek geluisterd de afgelopen weken, het is weer van mij. Ik kon het eerder niet horen.
Ik kan nu terugkijken op een andere manier.
Heb twee meiden op school leren kennen waar het echt mee klikt, we hebben ook al eens goed zitten praten.
En ik word nog steeds erg emotioneel geraakt. Door iets wat een van hen vertelde, stroomden de tranen over mijn wangen, en ik heb niets gezegd, alleen geluisterd en ik weet dat ze begreep dat ik haar echt hoorde en dat was goed.
Ik wordt geraakt wanneer iemand een topic opent over zijn woede.
Dat is niet klaar, maar het heeft wel een plek zoals je het dan maar kunt noemen denk ik.
Eerst moest ik maar schrijven en schrijven. Zat er zo vol mee, nooit uitgesproken, alles in mij.
Dat is nu anders.
En mijn goede voornemen heeft er vooral mee te maken dat ik me niet wil inhouden.
Ben er nog niet, maar ben dus wel klaar met de vorige periode.
Snap je wat ik bedoel?
Weet je, Elmervrouw. Wat jij hebt meegemaakt in je jeugd... en wat je nu meemaakt met het gemis van je kinderen en dan nog eens alle veranderingen erbij zoals het verhuizen.
Mijn verhaal valt daarmee gewoon niet te vergelijken. Voor mij valt het echt te overzien nu.
Jij bent zo sterk, zo goed en bewust bezig. Dat inspireert mij ook, ik ben blij dat ik je heb leren kennen.
Mooi hoor: mijn leven is van mij. Heb ik van jou geleerd, en die zin herhaal ik vaak.
Het is zo heftig, echt niet niks nee.. wat jij hebt meegemaakt. En als je vraagt aan mij hoe ik dingen een plek geef, tja ik vind het zo moeilijk om dat uit te leggen omdat ik weet dat het niet te vergelijken valt.
Maar voor mij waren jullie hier heel belangrijk de afgelopen tijd.
Ik weet niet wanneer het zover is. Ik weet wel, voel, dat ik aan iets nieuws begin, in mijn proces. En ik voel me daar goed bij, dus dat is vast een teken.
Ben ook gauw uit evenwicht, en wil en moet veel van mezelf. Maar het gaat telkens beter.
Hoe voel jij je vandaag?
Hoe gaat het in het huis?
donderdag 3 januari 2008 om 18:06
Lieve Iseo
Dank je voor je uitgebreide antwoord.. Ik voel mij vandaag heel emotioneel. Allereerst door dat van vanmorgen; dat was een tel.gesprek met een medium die mij helemaal niet kende, maar die ik belde om over werk een vraag te stellen.
Wat me raakte was dat hij zo heel voorzichtig vroeg of ik vroeger 'een verschoppeling' was, en daardoor wist ik meteen dat hij wist wat er echt was, en dat bleek even later ook toen ik hem aanmoedigde om vrijuit te spreken.
Ergens wil ik nog steeds geloven dat het allemaal niet waar is, maar dat kan natuurlijk niet!!
Hij zei ook dat er nog heel veel boosheid zit en waarom-vragen. Waarom deed hij dat met mij, een onschuldig kind?! Dat soort dingen. Morgen is het zijn sterfdag, dat is notabene bijna 30 jaar geleden en ik begin nu pas mijn ontzettende woede op hem te voelen. De vieze klootzak, en nog heel veel meer, grrrr.
Vanmiddag wilde ik er even uit en ben bij mijn tante en oom geweest. Tante was met mijn moeder naar een familieverjaardag en de auto van mijn moeder stond bij hun (zijn samen gegaan). Alleen al het zien van die auto maakte dat ik er niet rustig zat, ik vroeg ook meteen wanneer ze weer terugkwamen. Met mijn oom koffie gedronken en heel fijn gesprek (hij heeft écht belangstelling) gehad, alleen zat ik dus niet echt rustig daar. Op tijd weggegaan, gelukkig mijn moeder niet gezien, maar ik baal ervan dat ik daar ook weer onrustig van werd. Eigenlijk voel ik heel duidelijk hoeveel impact het verleden nog heeft. Het heeft bepaald nog geen afgesloten plek.
Dank je voor je uitgebreide antwoord.. Ik voel mij vandaag heel emotioneel. Allereerst door dat van vanmorgen; dat was een tel.gesprek met een medium die mij helemaal niet kende, maar die ik belde om over werk een vraag te stellen.
Wat me raakte was dat hij zo heel voorzichtig vroeg of ik vroeger 'een verschoppeling' was, en daardoor wist ik meteen dat hij wist wat er echt was, en dat bleek even later ook toen ik hem aanmoedigde om vrijuit te spreken.
Ergens wil ik nog steeds geloven dat het allemaal niet waar is, maar dat kan natuurlijk niet!!
Hij zei ook dat er nog heel veel boosheid zit en waarom-vragen. Waarom deed hij dat met mij, een onschuldig kind?! Dat soort dingen. Morgen is het zijn sterfdag, dat is notabene bijna 30 jaar geleden en ik begin nu pas mijn ontzettende woede op hem te voelen. De vieze klootzak, en nog heel veel meer, grrrr.
Vanmiddag wilde ik er even uit en ben bij mijn tante en oom geweest. Tante was met mijn moeder naar een familieverjaardag en de auto van mijn moeder stond bij hun (zijn samen gegaan). Alleen al het zien van die auto maakte dat ik er niet rustig zat, ik vroeg ook meteen wanneer ze weer terugkwamen. Met mijn oom koffie gedronken en heel fijn gesprek (hij heeft écht belangstelling) gehad, alleen zat ik dus niet echt rustig daar. Op tijd weggegaan, gelukkig mijn moeder niet gezien, maar ik baal ervan dat ik daar ook weer onrustig van werd. Eigenlijk voel ik heel duidelijk hoeveel impact het verleden nog heeft. Het heeft bepaald nog geen afgesloten plek.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 3 januari 2008 om 18:08
Zou ik bijna vergeten te vertellen over het huis. Hier is het super fijn. Sfeer is heerlijk. Ik voel mij hier vanaf het allereerste moment goed. Zo mooi is het hier ook. Alles heeft weer zo'n beetje een plek gekregen. Waar ik nu zit, naast mij is een groot bureaublad, hier staan nu nog de foto's van de kinderen, maar die wil ik hier naast het beeldscherm ophangen. Gaat vanavond gebeuren. Mijn uitgever heeft mij ook een groot ingelijst omslag van mijn boek cadeau gegeven, dat komt erbij te hangen. Een eigen plek voor hun
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 3 januari 2008 om 19:10
Hallo Lieverds
een nieuw jaar, een (op)nieuw begin voor velen van ons
Dat het maar een goed jaar mag worden!!
Ik moet erg wennen nu, ben op dit moment alleen en ben daardoor een beetje rusteloos, genoeg te doen maar de concentratie ontbreekt.
Elmervrouw, met het toelaten van die woede die je voelt gaat het zeker een plekje krijgen. Jij hebt alle recht om die woede te voelen. Fijn dat je huis zo goed voelt.
Iseo, fijn weer eens iets van je te lezen. Soms gebeurt dat he, dan heb je van die periodes dat je ergens door heen gaat en dat je gewoon iets af kunt sluiten. Dat opent nieuwe deuren zoals je nu merkt!
Elfje, wat naar om te lezen dat je wel merkt dat hij verandert maar dat jij je vertrouwen kwijt bent. Moeilijke periode hoor! Heb je iemand om hier over te praten, want vertrouwen herstellen is moeilijk! Ik vind het al bewonderingswaardig dat je het probeert en er je best voor doet!
Mamz, dikke knuf voor jou, houd je het nog een beetje vol of ben je blij dat ze maandag weer naar school gaan.
Dubio, hoe gaat het met je. Ik heb heerlijke dagen gehad, zou willen dat ze nog een poosje konden duren maar helaas was het vandaag voorbij. De realiteit klopt weer aan de deur en daar heb ik eigenlijk nog geen zin in.
Verder voor iedereen een dikke knuf, de allerbeste wensen en veel geluk en gezondheid
liefs Zonlicht
een nieuw jaar, een (op)nieuw begin voor velen van ons
Dat het maar een goed jaar mag worden!!
Ik moet erg wennen nu, ben op dit moment alleen en ben daardoor een beetje rusteloos, genoeg te doen maar de concentratie ontbreekt.
Elmervrouw, met het toelaten van die woede die je voelt gaat het zeker een plekje krijgen. Jij hebt alle recht om die woede te voelen. Fijn dat je huis zo goed voelt.
Iseo, fijn weer eens iets van je te lezen. Soms gebeurt dat he, dan heb je van die periodes dat je ergens door heen gaat en dat je gewoon iets af kunt sluiten. Dat opent nieuwe deuren zoals je nu merkt!
Elfje, wat naar om te lezen dat je wel merkt dat hij verandert maar dat jij je vertrouwen kwijt bent. Moeilijke periode hoor! Heb je iemand om hier over te praten, want vertrouwen herstellen is moeilijk! Ik vind het al bewonderingswaardig dat je het probeert en er je best voor doet!
Mamz, dikke knuf voor jou, houd je het nog een beetje vol of ben je blij dat ze maandag weer naar school gaan.
Dubio, hoe gaat het met je. Ik heb heerlijke dagen gehad, zou willen dat ze nog een poosje konden duren maar helaas was het vandaag voorbij. De realiteit klopt weer aan de deur en daar heb ik eigenlijk nog geen zin in.
Verder voor iedereen een dikke knuf, de allerbeste wensen en veel geluk en gezondheid
liefs Zonlicht
vrijdag 4 januari 2008 om 01:03
Hai allemaal,
Ik zal me even voorstellen ik ben rareperzik en ik heb mijn verhaal op het topic zijn woede geschreven.
Iseo gaf op dat topic aan, dat ik hier misschien ook van me af kan praten/ schrijven.
Ik weet niet of ik heel fanatiek ga meeschrijven, maar ik vind het wel fijn om te weten dat hier dus ook vrouwen schrijven die in alle soorten relatie's zitten of hebben gezeten.
Iseo mag ik je iets vragen, ik moet nog veel bij lezen op dit topic, maar je zei dat je mijn gevoel herkende? Wat bedoelde je dan mijn gevoel van boosheid?, dat ik me vernederd voelde?Dat ik zelf nooit had gedacht om in deze situtie te komen?
Als jullie het fijner vinden dat ik mijn verhaal hier ook naar toe kopieer moeten jullie dat aangeven en dan zet ik het ook even hier neer.
Ik ga nu lekker slapen en ik hoop dat ik wat rust ga krijgen in mijn hoofd.
Slaap lekker allemaal!
Ik zal me even voorstellen ik ben rareperzik en ik heb mijn verhaal op het topic zijn woede geschreven.
Iseo gaf op dat topic aan, dat ik hier misschien ook van me af kan praten/ schrijven.
Ik weet niet of ik heel fanatiek ga meeschrijven, maar ik vind het wel fijn om te weten dat hier dus ook vrouwen schrijven die in alle soorten relatie's zitten of hebben gezeten.
Iseo mag ik je iets vragen, ik moet nog veel bij lezen op dit topic, maar je zei dat je mijn gevoel herkende? Wat bedoelde je dan mijn gevoel van boosheid?, dat ik me vernederd voelde?Dat ik zelf nooit had gedacht om in deze situtie te komen?
Als jullie het fijner vinden dat ik mijn verhaal hier ook naar toe kopieer moeten jullie dat aangeven en dan zet ik het ook even hier neer.
Ik ga nu lekker slapen en ik hoop dat ik wat rust ga krijgen in mijn hoofd.
Slaap lekker allemaal!
vrijdag 4 januari 2008 om 01:07
vrijdag 4 januari 2008 om 21:34
zaterdag 5 januari 2008 om 01:43
zaterdag 5 januari 2008 om 22:24
Hai allemaal
Perzik, hoe is het met je?
Bijlezen wordt misschien lastig voor je denk ik want dit topic kent al meerdere delen, loopt dus al een tijdje.
Maar je vragen.
Ik voel nog steeds van alles als ik er aan terugdenk. Kan er nu ook wel anders tegen aan kijken dan eerst.
Wat denk jij nu? Hoe zijn hij en jij hier mee bezig? Praten jullie erover?
Wat gebeurt er nu?
Ik was niet eens zo verbaasd. De eerste keer. Het ging al langer slecht, dan weer goed. Mijn ex had het moeilijk, ik had het moeilijk, er waren dingen gebeurd voor we elkaar ontmoetten. Ik dacht telkens wel te 'begrijpen' waar uitbarstingen vandaan kwamen en ander onredelijk gedrag. Paste me erg aan, ik was ook bang hem kwijt te raken.
Ik had al vrij snel met hem een eigen wereldje, een thuis opgebouwd.
Er was ook weinig tijd om boos te zijn, want wij zaten al vast in een patroon en ik was al snel bezig om verder te gaan. Er was al een tijd het proces gaande waarin ik mijn grenzen verlegde en niet meer echt van een afstand naar onze relatie keek en de manier waarop wij met elkaar omgingen. Wel genoot ik echt heel erg van andere, fijne dagen en heb me altijd vast gehouden aan hoe het in het begin was en hoe erg we ons sámen konden voelen.
Juist ook als er iets gebeurd was. Het werd niet uitgepraat (ik kreeg later wel van hem verwijten en te horen wat ik allemaal deed en veroorzaakte, en dat was ook meestal op het moment dat hij in die stemming raakte, dan was hij aan het tieren zeg maar)
Wij 'groeiden' altijd erg naar elkaar toe na zo'n escalatie. Hoe moet ik dat uitleggen.
Ik wilde niets liever dan dat het weer goed werd, echt. Kan nu wel heel andere dingen denken, maar toen was het zo. Was op mijn hoede, ging vrij ver om het weer goed te maken. voelde me verantwoordelijk, schuldig, geloofde van alles. Tja.
Hij maakte het goed met mij, huilde, had het zo zwaar. Dingen werden alleen nooit letterlijk uitgesproken.
In het begin was het eigenlijk ook niet duidelijk. Meer als duwen, trekken, vasthouden dat soort dingen, iets gooien.
Daarvoor was het schelden en tieren, op de wereld, op mij en alles wat fout ging. Of uit het niets iets wegsmijten, een gefrustreerde reactie geven. Gewoon vol woede zitten op sommige dagen.
Nou ja, dat is kort samengevat een beetje hoe mijn relatie in de eerste jaren in elkaar stak.
Mijn vraag is wat jij kunt vertellen?
Komt het uit het niets vallen of kun je ook al iets zien gebeuren wat scheef trekt in jouw relatie?
Wat maakt dat je het wil proberen nu om samen verder te gaan?
Liefs!
Perzik, hoe is het met je?
Bijlezen wordt misschien lastig voor je denk ik want dit topic kent al meerdere delen, loopt dus al een tijdje.
Maar je vragen.
Ik voel nog steeds van alles als ik er aan terugdenk. Kan er nu ook wel anders tegen aan kijken dan eerst.
Wat denk jij nu? Hoe zijn hij en jij hier mee bezig? Praten jullie erover?
Wat gebeurt er nu?
Ik was niet eens zo verbaasd. De eerste keer. Het ging al langer slecht, dan weer goed. Mijn ex had het moeilijk, ik had het moeilijk, er waren dingen gebeurd voor we elkaar ontmoetten. Ik dacht telkens wel te 'begrijpen' waar uitbarstingen vandaan kwamen en ander onredelijk gedrag. Paste me erg aan, ik was ook bang hem kwijt te raken.
Ik had al vrij snel met hem een eigen wereldje, een thuis opgebouwd.
Er was ook weinig tijd om boos te zijn, want wij zaten al vast in een patroon en ik was al snel bezig om verder te gaan. Er was al een tijd het proces gaande waarin ik mijn grenzen verlegde en niet meer echt van een afstand naar onze relatie keek en de manier waarop wij met elkaar omgingen. Wel genoot ik echt heel erg van andere, fijne dagen en heb me altijd vast gehouden aan hoe het in het begin was en hoe erg we ons sámen konden voelen.
Juist ook als er iets gebeurd was. Het werd niet uitgepraat (ik kreeg later wel van hem verwijten en te horen wat ik allemaal deed en veroorzaakte, en dat was ook meestal op het moment dat hij in die stemming raakte, dan was hij aan het tieren zeg maar)
Wij 'groeiden' altijd erg naar elkaar toe na zo'n escalatie. Hoe moet ik dat uitleggen.
Ik wilde niets liever dan dat het weer goed werd, echt. Kan nu wel heel andere dingen denken, maar toen was het zo. Was op mijn hoede, ging vrij ver om het weer goed te maken. voelde me verantwoordelijk, schuldig, geloofde van alles. Tja.
Hij maakte het goed met mij, huilde, had het zo zwaar. Dingen werden alleen nooit letterlijk uitgesproken.
In het begin was het eigenlijk ook niet duidelijk. Meer als duwen, trekken, vasthouden dat soort dingen, iets gooien.
Daarvoor was het schelden en tieren, op de wereld, op mij en alles wat fout ging. Of uit het niets iets wegsmijten, een gefrustreerde reactie geven. Gewoon vol woede zitten op sommige dagen.
Nou ja, dat is kort samengevat een beetje hoe mijn relatie in de eerste jaren in elkaar stak.
Mijn vraag is wat jij kunt vertellen?
Komt het uit het niets vallen of kun je ook al iets zien gebeuren wat scheef trekt in jouw relatie?
Wat maakt dat je het wil proberen nu om samen verder te gaan?
Liefs!
zaterdag 5 januari 2008 om 22:41
Wat ik verder nog kwijt wil. Hoe meer ik nadenk over de discussie op het andere topic, hoe lastiger ik het vind. Weet echt daar even niet te reageren.
Seks als middel om te proberen iets voor elkaar te krijgen ligt gevoelig omdat het bij ons een rol speelde, en als ik terugkijk word ik ook niet goed van het altijd maar op een of andere manier blijven proberen. Doodmoe van die hele gedachte dat je alles aan de gang gaat om maar contact te maken.
Goedmaken, gunstig stemmen, proberen om je samen te voelen en daarna misschien een betere sfeer en een gesprek, of mokken en weigeren. Het uit laten komen, spijt krijgen ervan en toch maar wel. En al die tijd maar zoveel van hem houden. Later geen nee durven zeggen. Er al zover in dat patroon zitten dat je denkt dat het op dat moment de enige manier is om een beetje een dag ervan te maken.
Eigenlijk in je hoofd er steeds iets anders van maken, ik lijk wel gek als ik terugkijk.
Wat was ik gek op hem en wat deed ik moeilijk pffffff.
Seks als middel om te proberen iets voor elkaar te krijgen ligt gevoelig omdat het bij ons een rol speelde, en als ik terugkijk word ik ook niet goed van het altijd maar op een of andere manier blijven proberen. Doodmoe van die hele gedachte dat je alles aan de gang gaat om maar contact te maken.
Goedmaken, gunstig stemmen, proberen om je samen te voelen en daarna misschien een betere sfeer en een gesprek, of mokken en weigeren. Het uit laten komen, spijt krijgen ervan en toch maar wel. En al die tijd maar zoveel van hem houden. Later geen nee durven zeggen. Er al zover in dat patroon zitten dat je denkt dat het op dat moment de enige manier is om een beetje een dag ervan te maken.
Eigenlijk in je hoofd er steeds iets anders van maken, ik lijk wel gek als ik terugkijk.
Wat was ik gek op hem en wat deed ik moeilijk pffffff.
zaterdag 5 januari 2008 om 22:49
Confronterend he, om terug te kijken en te zien hoe je toen was
Besef dat je toen aan het overleven was, en niet jezelf
Sex is hier ook onderdeel van het machtspel geworden en daar word je in inderdaad niet vrolijk van.
Ik kan nu gelukkig meer naar het nu en vooruit kijken. En beseffen dat er ook andere mannen bestaan. Dat het gewoon een abnormale relatie was met iemand die alleen maar aan zichzelf dacht. Mijn boosheid over het zo lang in stand blijven van de relatie is aan het verdwijnen, de greep is weg. En dat is maar goed ook met het komende gevecht nog in het verschiet. Wel merk ik dat zo'n topic toch ook bij mij weer van alles loshaalt, maar ik kijk er nu rustiger op terug dan een jaar geleden. Winst dus.
Verder zit ik nog wel ergens mee, maar dat krijg ik nog niet op papier, maalt rond in mijn hoofd en zorgt voor pijn in mijn rug. Bah!
Besef dat je toen aan het overleven was, en niet jezelf
Sex is hier ook onderdeel van het machtspel geworden en daar word je in inderdaad niet vrolijk van.
Ik kan nu gelukkig meer naar het nu en vooruit kijken. En beseffen dat er ook andere mannen bestaan. Dat het gewoon een abnormale relatie was met iemand die alleen maar aan zichzelf dacht. Mijn boosheid over het zo lang in stand blijven van de relatie is aan het verdwijnen, de greep is weg. En dat is maar goed ook met het komende gevecht nog in het verschiet. Wel merk ik dat zo'n topic toch ook bij mij weer van alles loshaalt, maar ik kijk er nu rustiger op terug dan een jaar geleden. Winst dus.
Verder zit ik nog wel ergens mee, maar dat krijg ik nog niet op papier, maalt rond in mijn hoofd en zorgt voor pijn in mijn rug. Bah!
