Seks
alle pijlers
Vriendin wil geen seks - trauma
zaterdag 21 mei 2011 om 13:13
Hallo allemaal,
Mijn naam is Robert en ik ben een man van 33 jaar.
Ik heb een vriendin waar ik ontzettend veel van houd en waar ik
al 4 jaar mee samen ben. Zij heeft echter in haar jeugd een aantal
nare dingen meegemaakt op seksueel gebied.
Daardoor is seks tussen ons altijd moeilijk geweest en lukt het vaak niet. Zij vindt het eng en zo ontstaan er lange perioden dat we geen seks hebben.
Dat is lastig, want ik verlang naar haar en heb mijn seksuele behoeften. We hebben laatst een discussie hierover gehad waarbij ze zei dat ze zich schuldig voelde omdat we vaak geen seks hebben. Ze stelde voor dat ik voor mijn behoeften een prostituee kan bezoeken of een andere vrouw. Zelf voel ik mij daar niet heel prettig bij. Ik verlang naar haar. Maar misschien zou het frustratie bij mij weg nemen (want dat heeft soms wel een slechte invloed op onze relatie) en zou het haar minder het gevoel geven dat ze onder druk staat.
Graag deel ik dit met jullie. Wat moet ik doen? Heeft iemand van jullie soorgelijke ervaringen gehad? Ik ben bang dat als ik voor mijn seksuele behoeften ergens anders heen ga, waarvan ik niet weet of ik dat wil, dat ik haar vertrouwen juist verlies. Terwijl we wel een fijne relatie hebben.
Hartelijke groet,
Robert
Mijn naam is Robert en ik ben een man van 33 jaar.
Ik heb een vriendin waar ik ontzettend veel van houd en waar ik
al 4 jaar mee samen ben. Zij heeft echter in haar jeugd een aantal
nare dingen meegemaakt op seksueel gebied.
Daardoor is seks tussen ons altijd moeilijk geweest en lukt het vaak niet. Zij vindt het eng en zo ontstaan er lange perioden dat we geen seks hebben.
Dat is lastig, want ik verlang naar haar en heb mijn seksuele behoeften. We hebben laatst een discussie hierover gehad waarbij ze zei dat ze zich schuldig voelde omdat we vaak geen seks hebben. Ze stelde voor dat ik voor mijn behoeften een prostituee kan bezoeken of een andere vrouw. Zelf voel ik mij daar niet heel prettig bij. Ik verlang naar haar. Maar misschien zou het frustratie bij mij weg nemen (want dat heeft soms wel een slechte invloed op onze relatie) en zou het haar minder het gevoel geven dat ze onder druk staat.
Graag deel ik dit met jullie. Wat moet ik doen? Heeft iemand van jullie soorgelijke ervaringen gehad? Ik ben bang dat als ik voor mijn seksuele behoeften ergens anders heen ga, waarvan ik niet weet of ik dat wil, dat ik haar vertrouwen juist verlies. Terwijl we wel een fijne relatie hebben.
Hartelijke groet,
Robert
zaterdag 21 mei 2011 om 20:52
Goed dat je zo open staat voor van alles Robert! Probeer het ook te beschouwen als een probleem van jullie samen als je dat nog niet deed. Dat werd bij ons erg benadrukt in therapie. Het is een wisselwerking, met natuurlijk haar traumatische verleden, waar je samen aan moet werken. Voor mij was dat echt een verlichting, omdat de druk daarvoor vooral op mij lag voor mijn gevoel. Hoe langer ik nl geen sex wilde, hoe schuldiger ik me voelde, hoe meer afkeer ik had.
zaterdag 21 mei 2011 om 21:22
Oef, moeilijk dit.
Ik denk dat samen naar een therapeut/seksuoloog of zoiets je beste optie is. Of het gaat helpen is alleen niet zeker, maar baad het niet dan schaad het ook niet denk ik zo.
Herken het eigenlijk wel een beetje. Nu heb ik geen trauma, maar wel vaginisme. Mijn huidige partner is de eerste waarmee seks wel lukt, maar altijd met pijn. Dit maakt ook dat het vaak niet lukt. Vind dat heel vervelend voor mijn partner, maar ook voor mezelf. Voel me ook vaak schuldig naar hem toe aangezien hij vaker wil dan ik. Bij ons gaat er meestal ook een tijd overheen voor het me weer lukt en dat geeft me echt een rot gevoel.
Maar zodra we gaan knuffelen en zoenen voel ik ook meteen de druk, het is en blijft gewoon moeilijk.
Ik denk dat samen naar een therapeut/seksuoloog of zoiets je beste optie is. Of het gaat helpen is alleen niet zeker, maar baad het niet dan schaad het ook niet denk ik zo.
Herken het eigenlijk wel een beetje. Nu heb ik geen trauma, maar wel vaginisme. Mijn huidige partner is de eerste waarmee seks wel lukt, maar altijd met pijn. Dit maakt ook dat het vaak niet lukt. Vind dat heel vervelend voor mijn partner, maar ook voor mezelf. Voel me ook vaak schuldig naar hem toe aangezien hij vaker wil dan ik. Bij ons gaat er meestal ook een tijd overheen voor het me weer lukt en dat geeft me echt een rot gevoel.
Maar zodra we gaan knuffelen en zoenen voel ik ook meteen de druk, het is en blijft gewoon moeilijk.
zaterdag 21 mei 2011 om 21:40
quote:robert32 schreef op 21 mei 2011 @ 15:24:
Ik wil echt benadrukken dat mijn vriendin hier uitzonderlijk goed mee omgaat. Het is niet zo dat ze zelf geen seks wilt, ze kan het gewoon heel vaak niet. Zo nu en dan hebben we wel seks.
Er hoeft echter maar iets te gebeuren dat het trauma geactiveerd wordt en dan gaat het mis. Het kan maanden duren
voordat dat weer voorbij is.
Wat betreft een prostituee. Ik weet het niet. Dat is het vreemde, ik heb het gevoel dat dit iets is waar ik achter moet komen, ik weet niet goed of mijn frustraties vandaan komen bij het feit dat ik de seks mis of juist de intimiteit.
Adnama, inderdaad denk ik soms: misschien moet ik het doen. Complexe situaties vragen om risico's nemen. Eigenlijk zou ik het dan stiekem willen doen (wat van haar mag, ik hoef het niet te vertellen) om te ervaren wat ik er zelf van vind.
Als ik het niets vind dan doe ik het niet weer. Als ik het wel zou kunnen dan zou ik dat ooit kunnen aangeven. Maar is dat wel een correcte beslissing. Ondanks dat ik het niet hoef te vertellen, dat ik het dan niet vertel. Ik weet niet of ik daarmee kan leven. Ik vind het maar een onprettige situatie.
De seks buiten de deur zoeken lijkt me zo ongeveer het slechtste wat maar te bedenken valt als jullie samen verder willen met deze relatie. Zij gunt jou de seks, zij wil het je wel geven maar ze kan het niet en daarom heeft ze denk ik gezegd dat ze het o.k. zou vinden als je seks met iemand anders zou hebben. Maar ik denk niet dat dit iets is wat haar gelukkig zou maken. Het feit dat zij je het niet kan geven wordt er alleen maar mee benadrukt.
Zelf zou ik de hulp van een therapeut inschakelen, dit is jullie probleem, van jullie samen en het is dus ook iets waar je samen uit moet proberen te komen.
Daarnaast kan therapie gericht op traumaverwerking haar misschien verder helpen zodat het trauma van vroeger niet steeds opnieuw getriggerd wordt, waarna je weer van voren af aan kan beginnen. EMDR is een vorm van therapie bij traumaverwerking waar ik veel aan heb gehad.
En spreek een periode af, bijvoorbeeld een maand, waarin jullie afspreken dat het prima is om intimiteit te zoeken bij elkaar, maar waarbij vaststaat dat het niet uit zal lopen op seks, onder geen beding. Zo kan zij misschien ook weer van intimiteit leren genieten zonder dat ze bang hoeft te zijn dat er iets van haar wordt verwacht op het gebied van seks.
En als je haar intiem maar niet op een seksuele manier probeert te benaderen kijk dan hoe ze reageert op aanrakingen en probeer op te letten waar het fout gaat. Is het bij een knuffel, is het als jij je hand op bepaalde plekken legt, is het op momenten dat zij al gestressed is, is het wanneer het licht uit is. Als je beter inzicht hebt waar het fout gaat dan is zoeken naar de oplossing misschien ook iets makkelijker.
Heel veel succes, mooi om te lezen dat je er zoveel voor over hebt om hier samen met je vriendin aan te werken. Dat is nog eens houden van. Ik hoop dat er een moment komt dat jullie weer volledig van elkaar kunnen genieten zonder dat er pijn uit het verleden bij haar naar boven komt.
Ik wil echt benadrukken dat mijn vriendin hier uitzonderlijk goed mee omgaat. Het is niet zo dat ze zelf geen seks wilt, ze kan het gewoon heel vaak niet. Zo nu en dan hebben we wel seks.
Er hoeft echter maar iets te gebeuren dat het trauma geactiveerd wordt en dan gaat het mis. Het kan maanden duren
voordat dat weer voorbij is.
Wat betreft een prostituee. Ik weet het niet. Dat is het vreemde, ik heb het gevoel dat dit iets is waar ik achter moet komen, ik weet niet goed of mijn frustraties vandaan komen bij het feit dat ik de seks mis of juist de intimiteit.
Adnama, inderdaad denk ik soms: misschien moet ik het doen. Complexe situaties vragen om risico's nemen. Eigenlijk zou ik het dan stiekem willen doen (wat van haar mag, ik hoef het niet te vertellen) om te ervaren wat ik er zelf van vind.
Als ik het niets vind dan doe ik het niet weer. Als ik het wel zou kunnen dan zou ik dat ooit kunnen aangeven. Maar is dat wel een correcte beslissing. Ondanks dat ik het niet hoef te vertellen, dat ik het dan niet vertel. Ik weet niet of ik daarmee kan leven. Ik vind het maar een onprettige situatie.
De seks buiten de deur zoeken lijkt me zo ongeveer het slechtste wat maar te bedenken valt als jullie samen verder willen met deze relatie. Zij gunt jou de seks, zij wil het je wel geven maar ze kan het niet en daarom heeft ze denk ik gezegd dat ze het o.k. zou vinden als je seks met iemand anders zou hebben. Maar ik denk niet dat dit iets is wat haar gelukkig zou maken. Het feit dat zij je het niet kan geven wordt er alleen maar mee benadrukt.
Zelf zou ik de hulp van een therapeut inschakelen, dit is jullie probleem, van jullie samen en het is dus ook iets waar je samen uit moet proberen te komen.
Daarnaast kan therapie gericht op traumaverwerking haar misschien verder helpen zodat het trauma van vroeger niet steeds opnieuw getriggerd wordt, waarna je weer van voren af aan kan beginnen. EMDR is een vorm van therapie bij traumaverwerking waar ik veel aan heb gehad.
En spreek een periode af, bijvoorbeeld een maand, waarin jullie afspreken dat het prima is om intimiteit te zoeken bij elkaar, maar waarbij vaststaat dat het niet uit zal lopen op seks, onder geen beding. Zo kan zij misschien ook weer van intimiteit leren genieten zonder dat ze bang hoeft te zijn dat er iets van haar wordt verwacht op het gebied van seks.
En als je haar intiem maar niet op een seksuele manier probeert te benaderen kijk dan hoe ze reageert op aanrakingen en probeer op te letten waar het fout gaat. Is het bij een knuffel, is het als jij je hand op bepaalde plekken legt, is het op momenten dat zij al gestressed is, is het wanneer het licht uit is. Als je beter inzicht hebt waar het fout gaat dan is zoeken naar de oplossing misschien ook iets makkelijker.
Heel veel succes, mooi om te lezen dat je er zoveel voor over hebt om hier samen met je vriendin aan te werken. Dat is nog eens houden van. Ik hoop dat er een moment komt dat jullie weer volledig van elkaar kunnen genieten zonder dat er pijn uit het verleden bij haar naar boven komt.
zondag 22 mei 2011 om 11:17
Inderdaad zou het slecht zijn om de seks buiten de deur te zoeken wanneer ik het vanuit jou oogpunt bezie. In een situatie als deze is het gewoon soms zo moeilijk om te bepalen wat goed of slecht is. Waarschijnlijk zou het haar niet gelukkig maken (en mij ook niet), maar dat haar en mijn geluk is nu juist het doel, ik wil dat ze zich goed voelt met mij en met haarzelf. Misschien, dacht ik, doet ze het ook voor haarzelf, zou ze wel graag willen dat ik het zou doen (voor haarzelf), maar inderdaad, ze doet het misschien wel alleen voor mij omdat zij zich schuldig voelt o.i.d.
Ja, de therapeut is echt nodig om dit probleem op te lossen.
EMDR is een goede tip, dat is redelijk nieuw, dat heeft ze nog niet geprobeerd.
Ook een goed idee om af te spreken een maand geen seks te hebben maar wel intimiteit te zoeken bij elkaar.
Ik heb er heel veel voor over om hier samen met mijn vriendin aan te werken. Bedankt. Inderdaad houd ik veel van haar.
Ja, de therapeut is echt nodig om dit probleem op te lossen.
EMDR is een goede tip, dat is redelijk nieuw, dat heeft ze nog niet geprobeerd.
Ook een goed idee om af te spreken een maand geen seks te hebben maar wel intimiteit te zoeken bij elkaar.
Ik heb er heel veel voor over om hier samen met mijn vriendin aan te werken. Bedankt. Inderdaad houd ik veel van haar.
zondag 22 mei 2011 om 12:44
zondag 22 mei 2011 om 18:38
quote:spectral schreef op 22 mei 2011 @ 12:26:
Niet een maand... geen sex totdat zij zich er prettig bij voelt. Een bepaalde periode legt na die maand net zoveel druk.Die maand is alleen als voorbeeld genoemd. Wat ik bedoelde is een bepaalde periode afspreken. Dan weet ze in ieder geval dat ze in die periode intimiteit ook bij hem kan zoeken en er zeker van kan zijn dat er bij hem niet vanuit wordt gegaan dat dit tot meer zal leiden. Daarna is het natuurlijk wel nodig opnieuw de situatie te bekijken en hoe zij zich binnen de intimiteit van hun relatie voelt. Misschien is ze dan nog op hetzelfde punt, misschien durft ze daarna iets verder haar grenzen af te tasten. Ik denk dat het een heel langzaam proces is wat vooral op vertrouwen moet berusten.
Niet een maand... geen sex totdat zij zich er prettig bij voelt. Een bepaalde periode legt na die maand net zoveel druk.Die maand is alleen als voorbeeld genoemd. Wat ik bedoelde is een bepaalde periode afspreken. Dan weet ze in ieder geval dat ze in die periode intimiteit ook bij hem kan zoeken en er zeker van kan zijn dat er bij hem niet vanuit wordt gegaan dat dit tot meer zal leiden. Daarna is het natuurlijk wel nodig opnieuw de situatie te bekijken en hoe zij zich binnen de intimiteit van hun relatie voelt. Misschien is ze dan nog op hetzelfde punt, misschien durft ze daarna iets verder haar grenzen af te tasten. Ik denk dat het een heel langzaam proces is wat vooral op vertrouwen moet berusten.
dinsdag 24 mei 2011 om 00:15
@Robert: ik kom hier later nog op terug, nu niet veel tijd. Ik wil je even een hart onder de riem steken. Ik vind helemaal niet dat jij haar alleen laat met het probleem, als je (na jaren) ook eens aan jezelf en eigen behoeftes denkt of elders zou invullen, zoals Idalee 16.42 uur suggereert.
Ik kan je vriendin volgen, omdat ik zelf eea herken. Kan ook goed begrijpen dat zij wel snapt dat jij een gezonde behoefte hebt en haar gebrek eraan het "ongezonde" is, omdat je van een liefdesrelatie seks en intimiteit mag verwachten/verlangen , al zullen behoeften altijd verschillen.. en dat ze dit zegt om de druk en schuldgevoel bij haarzelf weg te nemen, dat jij tekort komt bij haar. Ze wil dat niet, maar kan (nu) niet anders. Ze wil niet dat jij nare consequenties ondervindt van "haar probleem".
Aan de andere kant ontslaat het haar ook van te hoeven proberen er iets aan te doen, zichzelf te "healen" van haar verleden. En ik ben van mening dat je haar daarmee geen dienst bewijst. Allereerst zou ze voor zichzelf moeten willen dat ze hier overheen komt en leert te genieten van seks en intimiteit. Als jij toegeeft en in feite daarmee je verlangen "opgeeft" dit met haar samen te bereiken, geeft dat maw tevens een excuus om zo te blijven zoals ze nu is. Gevangen in niet-kunnen, in eng vinden, in angst en verleden dat haar heden en toekomst in belangrijke zin blokkeert. Dan blijft het zo en is er geen reden dat te overwinnen.
Je kan dat namelijk overwinnen, maar je moet ook echt willen, zoeken, proberen. In 1e instantie voor zichzelf en niet voor je partner. Het siert je vriendin dat ze in therapie is, maar als dat langdurig geen verandering of verbetering geeft, zijn er misschien andere manieren.. haptonomie is daar 1 van, een heel andere insteek en leert ook weer contact met je eigen lichaam te maken.
Als je van haar houdt, wil je graag dat zij zich compleet voelt, haar capaciteiten benut, lekker in haar vel komt, zich verder ontwikkelt ipv accepteren zoals ze nu is (afgesneden van bepaalde gebieden in zichzelf). Als er helemaal niks meer verwacht wordt van haar op dit gebied, dan bestaat ook de kans dat dat niet uitdaagt om er iets aan te doen. Of duurt het veel langer.
Zelf heb ik kostbare tijd verloren door die liefde/comfortzone, ergens dacht ik dat ik alle tijd had om daar "ooit" uit te komen, te overstijgen, ik had geen haast, wist me geliefd en geaccepteerd ook zonder dat. Ik vond het erger voor hem dan voor mezelf. En toch zal de angst er altijd in zitten dat het ook aan jouw liefde voor haar gaat knagen (en dat gaat het waarschijnlijk ook op den duur)..
Belangrijk is geloof en vertrouwen hebben dat het goed kan komen, dat je daaroverheen kan komen, en dat is best lastig, vooral omdat zij er zelf weinig last van heeft (die behoefte is er dan nl ook nauwelijks/niet, ze weet dan ook niet wat ze mist), maar het gevaar van een vrijwel seksloze relatie wel inziet.
Het begint ermee dat ze het zichzelf moet gunnen. Trauma's betekenden vroeger dat je "levenslang" had, maar dat is helemaal niet gezegd, de opvattingen daarover zijn veranderd. Ik ben er 1 van, die dat succesvol achter zich heeft kunnen laten..
Sta dus niet toe dat ze het opgeeft en jou dit gedeelte buiten de deur gunt, hoe nobel en begripvol dat ook lijkt van haar. Dreiging en druk zijn uit den boze, maar geloof dat het kan en aanmoediging daarentegen, samen aanpakken, samen overwinnen, dat lijkt idd een beter plan. Veel succes!
Ik kan je vriendin volgen, omdat ik zelf eea herken. Kan ook goed begrijpen dat zij wel snapt dat jij een gezonde behoefte hebt en haar gebrek eraan het "ongezonde" is, omdat je van een liefdesrelatie seks en intimiteit mag verwachten/verlangen , al zullen behoeften altijd verschillen.. en dat ze dit zegt om de druk en schuldgevoel bij haarzelf weg te nemen, dat jij tekort komt bij haar. Ze wil dat niet, maar kan (nu) niet anders. Ze wil niet dat jij nare consequenties ondervindt van "haar probleem".
Aan de andere kant ontslaat het haar ook van te hoeven proberen er iets aan te doen, zichzelf te "healen" van haar verleden. En ik ben van mening dat je haar daarmee geen dienst bewijst. Allereerst zou ze voor zichzelf moeten willen dat ze hier overheen komt en leert te genieten van seks en intimiteit. Als jij toegeeft en in feite daarmee je verlangen "opgeeft" dit met haar samen te bereiken, geeft dat maw tevens een excuus om zo te blijven zoals ze nu is. Gevangen in niet-kunnen, in eng vinden, in angst en verleden dat haar heden en toekomst in belangrijke zin blokkeert. Dan blijft het zo en is er geen reden dat te overwinnen.
Je kan dat namelijk overwinnen, maar je moet ook echt willen, zoeken, proberen. In 1e instantie voor zichzelf en niet voor je partner. Het siert je vriendin dat ze in therapie is, maar als dat langdurig geen verandering of verbetering geeft, zijn er misschien andere manieren.. haptonomie is daar 1 van, een heel andere insteek en leert ook weer contact met je eigen lichaam te maken.
Als je van haar houdt, wil je graag dat zij zich compleet voelt, haar capaciteiten benut, lekker in haar vel komt, zich verder ontwikkelt ipv accepteren zoals ze nu is (afgesneden van bepaalde gebieden in zichzelf). Als er helemaal niks meer verwacht wordt van haar op dit gebied, dan bestaat ook de kans dat dat niet uitdaagt om er iets aan te doen. Of duurt het veel langer.
Zelf heb ik kostbare tijd verloren door die liefde/comfortzone, ergens dacht ik dat ik alle tijd had om daar "ooit" uit te komen, te overstijgen, ik had geen haast, wist me geliefd en geaccepteerd ook zonder dat. Ik vond het erger voor hem dan voor mezelf. En toch zal de angst er altijd in zitten dat het ook aan jouw liefde voor haar gaat knagen (en dat gaat het waarschijnlijk ook op den duur)..
Belangrijk is geloof en vertrouwen hebben dat het goed kan komen, dat je daaroverheen kan komen, en dat is best lastig, vooral omdat zij er zelf weinig last van heeft (die behoefte is er dan nl ook nauwelijks/niet, ze weet dan ook niet wat ze mist), maar het gevaar van een vrijwel seksloze relatie wel inziet.
Het begint ermee dat ze het zichzelf moet gunnen. Trauma's betekenden vroeger dat je "levenslang" had, maar dat is helemaal niet gezegd, de opvattingen daarover zijn veranderd. Ik ben er 1 van, die dat succesvol achter zich heeft kunnen laten..
Sta dus niet toe dat ze het opgeeft en jou dit gedeelte buiten de deur gunt, hoe nobel en begripvol dat ook lijkt van haar. Dreiging en druk zijn uit den boze, maar geloof dat het kan en aanmoediging daarentegen, samen aanpakken, samen overwinnen, dat lijkt idd een beter plan. Veel succes!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 24 mei 2011 om 00:33
@Kikker: in die tijd had ik net zo goed een blokkade voor intimiteit die niet tot seks leidde, dwz soort schild om je heen, aanraken, strelen en knuffelen vond ik gewoon niet prettig, verstijfde ik van. Je lichaam zit op slot of zo, kan het niet uitleggen en ik weet ook niet of dat zozeer aan dat trauma lag, of stress die zich jarenlang in je lichaam heeft vastgezet (spierspanning enz), maar ik had gewoon geen ontspannen lichaam.
Misschien wil TO's vriendin dat alles wel, bij mij zat er nog iets anders achter. Ik vond lief zoenen, knuffelen en ander intiems iig zelfs moeilijker dan seks. Seksueel deed ik wel van alles, maar kan je soms toch meer afstand houden..
Misschien wil TO's vriendin dat alles wel, bij mij zat er nog iets anders achter. Ik vond lief zoenen, knuffelen en ander intiems iig zelfs moeilijker dan seks. Seksueel deed ik wel van alles, maar kan je soms toch meer afstand houden..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 24 mei 2011 om 10:22
@Suzy, je hebt waarschijnlijk gelijk.
Het is heel nobel van haar maar inderdaad het is misschien op lange termijn niet het meest verstandige. Dat wat je schrijft over het lichaam op slot zitten is ook herkenbaar. Dat zegt zij ook.
Dat je schrijft dat dreiging en druk uit den boze zijn is overduidelijk. Maar ze ervaart op sommige momenten bijna alles als dreiging en druk. Ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan. Het "samen aanpakken" ervaart ze ook als dreiging en druk.
Het gevolg is dat ze dan afstand neemt. Ze heeft best een portie bindingsangst. Is dat herkenbaar bij jullie?
Dan neemt ze enige tijd echt afstand en heeft dan ook echt behoefte aan fysieke en psychische afstand. Ze voelt zich dan erg onder druk gezet, wat ik ook doe. Maar aan de andere kant heeft ze me ook nodig. Hebben jullie dit ook ervaren? Dit is heel pijnlijk voor mij. Heeft iemand adviezen voor mij op dat gebied?
O
Het is heel nobel van haar maar inderdaad het is misschien op lange termijn niet het meest verstandige. Dat wat je schrijft over het lichaam op slot zitten is ook herkenbaar. Dat zegt zij ook.
Dat je schrijft dat dreiging en druk uit den boze zijn is overduidelijk. Maar ze ervaart op sommige momenten bijna alles als dreiging en druk. Ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan. Het "samen aanpakken" ervaart ze ook als dreiging en druk.
Het gevolg is dat ze dan afstand neemt. Ze heeft best een portie bindingsangst. Is dat herkenbaar bij jullie?
Dan neemt ze enige tijd echt afstand en heeft dan ook echt behoefte aan fysieke en psychische afstand. Ze voelt zich dan erg onder druk gezet, wat ik ook doe. Maar aan de andere kant heeft ze me ook nodig. Hebben jullie dit ook ervaren? Dit is heel pijnlijk voor mij. Heeft iemand adviezen voor mij op dat gebied?
O
dinsdag 24 mei 2011 om 13:40
@Suzy65 Herken jij de bindingsangst ook?
Of in ieder geval herken je dat je in de war bent met je gevoelens? Dat je soms niet weet wat je voelt voor de ander?
Soms kan mijn vriendin enige afstand van me nemen om later weer terug te komen
@Adnama: Hm, massagesalons. Het zou wel ontspannend zijn. Aan de andere kant voelt dat voor mij weer als heel intiem.
Je hebt er echt helemaal gelijk in dat ik mijzelf niet volledig zou moeten wegcijferen op seksueel vlak. Dat is wel een kunst in een relatie als deze. Om vooral zelf geen 'verkeerde relatie" met je lichaam te krijgen. Ik waardeer het heel erg dat je ook om mij denkt. Door ervaring heb ik nu wel geleerd vooral mezelf niet weg te cijferen, maar het is goed dat je me daar ook op wijst.
Of in ieder geval herken je dat je in de war bent met je gevoelens? Dat je soms niet weet wat je voelt voor de ander?
Soms kan mijn vriendin enige afstand van me nemen om later weer terug te komen
@Adnama: Hm, massagesalons. Het zou wel ontspannend zijn. Aan de andere kant voelt dat voor mij weer als heel intiem.
Je hebt er echt helemaal gelijk in dat ik mijzelf niet volledig zou moeten wegcijferen op seksueel vlak. Dat is wel een kunst in een relatie als deze. Om vooral zelf geen 'verkeerde relatie" met je lichaam te krijgen. Ik waardeer het heel erg dat je ook om mij denkt. Door ervaring heb ik nu wel geleerd vooral mezelf niet weg te cijferen, maar het is goed dat je me daar ook op wijst.
dinsdag 24 mei 2011 om 20:38
@Robert: nee, ik ben altijd al vrij zeker geweest van wie ik ben en wat ik voel. Ik voelde het alleen niet lichamelijk, mijn emoties speelden zich voornamelijk in mijn hoofd af.
Het klinkt hard, maar ik vind het niet okee dat zij in feite de relatie zo "bepaalt". Ook passief kan je dominant zijn in wat er wel en niet gebeurt en degene die iets niet wil/kan, bepaalt. Ergens deed ik dat dus ook en dan kan je toch niet verwachten dat iemand alsmaar begripvol is en een (heel belangrijk) deel van zijn leven opgeeft tot je er ooit wellicht eventueel misschien een keer uitkomt. En ergens is het niet eerlijk dat je dan toch eigenlijk verwacht dat liefde alleen genoeg is om iemand aan je te binden (terwijl ze in feite die binding zelf niet geeft en haar twijfels over haar gevoelens uitspreekt)..
Net als ik begrijpt ze wel dat dat op den duur niet van iemand gevergd kan worden en daarom geeft ze haar fiat voor prostituee of minnares. Ergens wil ze niet op haar geweten hebben dat jij ook maar half leeft en ergens is het ook de angst om je te verliezen. Die bindingsangst komt misschien wel daarvandaan, dat ze zich niet helemaal durft te binden, omdat ze eea niet te bieden heeft aan jou en in haar achterhoofd vindt dat ze tekortschiet voor een liefdespartner..
Toch vanuit die onzekerheid is het ergens ook een emotionele chantage, want ergens moet jij alsmaar bewijzen dat je ook zonder fijne seksuele omgang wel 100% voor haar gaat en blijft gaan. Waarmee zij een soort onvoorwaardelijke liefde wil ontvangen, (nl acceptatie zoals zij is, zoals zij zich voelt, zoals zij in periodes afstand neemt). Jij moet standvastig en liefhebbend zijn en blijven en zij mag (want met reden/ rechtvaardiging) daar (in periodes) niet toe in staat zijn..
Nu moet ik zeggen dat ex voor mij achteraf gezien heel wat vertrouwen heeft goedgemaakt, wat door anderen voordien is afgebroken.. vanuit die veiligheid is bij mij eea teruggekomen. Ook seksueel, mijn verlangens, voorzichtig keerde de zin terug. Dat was wel een langzaam proces, te langzaam voor hem. Dat was pijnlijk, want ik vond dat ik mijn best deed, verbetering zocht en hij had het vertrouwen erin verloren. Hij is 16 jaar naar zijn zeggen verliefd op me geweest..
En toch was de grote doorbraak (en heel wat sneller) toen aan het licht kwam dat ie een minnares had (nu zijn vriendin). Diep verdriet, maar dat heeft hele processen in mij op gang gebracht.. dat kan bij sommigen averechts werken natuurlijk, zo van "zie je wel, die is ook al niet te vertrouwen".. maar bij mij heeft het het oude zeer mee aangepakt (oa dankzij coaching/counseling) en ik vond de sleutel (en dat is toch de connectie met jezelf).
Dus tja, vertrouwen is cruciaal aan de ene kant, maar heel onzeker voor jouzelf, of er ooit verbetering komt of niet. Ik vind het een zware rol/ taak, die op je schouders rust, om dat vertrouwen in te lossen, niet alleen voor jou tov haar, maar ook andere mensen uit haar verleden, die ze mocht vertrouwen en dacht dat ze haar liefhadden.
Ik weet niet wat het beste is, ,Robert. Iemand de tijd geven, accepteren, koesteren kan ook betekenen dat iemand dat trauma blijft koesteren, als je snapt wat ik bedoel. Wat belangrijker is denk ik, is dat je te allen tijde eerlijk bent over hoe jij ervoor staat, wat jij wel en niet "trekt", of het je zwaar valt enz. Spaar haar daar niet in, want je kan niet alsmaar geacht worden stabiel en betrouwbaar te zijn en je eigen behoeften in te slikken, dat is voor niemand gezond.
Ik moet hier nog eens over nadenken, ik weet het zo snel ook niet. Maar kom ook voor jezelf en je behoeften uit. Je kan niet je leven lang haar alleen maar steunen en ontlasten, hoeveel je ook van iemand houdt of er zou willen zijn voor haar.
Ergens zat in mij ook iemand gevangen die diep in haar hart ook wou liefhebben, ook lichamelijk kunnen zijn enz.. Iemand sparen is niet altijd het beste vind ik, nogmaals omdat je daarmee ook accepteert dat ze maar half leeft.. Ook al ken je haar niet anders, en houd je van haar zoals ze nu is. Misschien moet je maar eens niet accepteren dat ze afstand neemt zodra het moeilijk wordt voor haar (is de vermijdende strategie). In feite luisterde ik pas echt naar alarmbellen toen het too late was en omzeilde ik eerdere signalen dat de relatie niet goed ging..
Het klinkt hard, maar ik vind het niet okee dat zij in feite de relatie zo "bepaalt". Ook passief kan je dominant zijn in wat er wel en niet gebeurt en degene die iets niet wil/kan, bepaalt. Ergens deed ik dat dus ook en dan kan je toch niet verwachten dat iemand alsmaar begripvol is en een (heel belangrijk) deel van zijn leven opgeeft tot je er ooit wellicht eventueel misschien een keer uitkomt. En ergens is het niet eerlijk dat je dan toch eigenlijk verwacht dat liefde alleen genoeg is om iemand aan je te binden (terwijl ze in feite die binding zelf niet geeft en haar twijfels over haar gevoelens uitspreekt)..
Net als ik begrijpt ze wel dat dat op den duur niet van iemand gevergd kan worden en daarom geeft ze haar fiat voor prostituee of minnares. Ergens wil ze niet op haar geweten hebben dat jij ook maar half leeft en ergens is het ook de angst om je te verliezen. Die bindingsangst komt misschien wel daarvandaan, dat ze zich niet helemaal durft te binden, omdat ze eea niet te bieden heeft aan jou en in haar achterhoofd vindt dat ze tekortschiet voor een liefdespartner..
Toch vanuit die onzekerheid is het ergens ook een emotionele chantage, want ergens moet jij alsmaar bewijzen dat je ook zonder fijne seksuele omgang wel 100% voor haar gaat en blijft gaan. Waarmee zij een soort onvoorwaardelijke liefde wil ontvangen, (nl acceptatie zoals zij is, zoals zij zich voelt, zoals zij in periodes afstand neemt). Jij moet standvastig en liefhebbend zijn en blijven en zij mag (want met reden/ rechtvaardiging) daar (in periodes) niet toe in staat zijn..
Nu moet ik zeggen dat ex voor mij achteraf gezien heel wat vertrouwen heeft goedgemaakt, wat door anderen voordien is afgebroken.. vanuit die veiligheid is bij mij eea teruggekomen. Ook seksueel, mijn verlangens, voorzichtig keerde de zin terug. Dat was wel een langzaam proces, te langzaam voor hem. Dat was pijnlijk, want ik vond dat ik mijn best deed, verbetering zocht en hij had het vertrouwen erin verloren. Hij is 16 jaar naar zijn zeggen verliefd op me geweest..
En toch was de grote doorbraak (en heel wat sneller) toen aan het licht kwam dat ie een minnares had (nu zijn vriendin). Diep verdriet, maar dat heeft hele processen in mij op gang gebracht.. dat kan bij sommigen averechts werken natuurlijk, zo van "zie je wel, die is ook al niet te vertrouwen".. maar bij mij heeft het het oude zeer mee aangepakt (oa dankzij coaching/counseling) en ik vond de sleutel (en dat is toch de connectie met jezelf).
Dus tja, vertrouwen is cruciaal aan de ene kant, maar heel onzeker voor jouzelf, of er ooit verbetering komt of niet. Ik vind het een zware rol/ taak, die op je schouders rust, om dat vertrouwen in te lossen, niet alleen voor jou tov haar, maar ook andere mensen uit haar verleden, die ze mocht vertrouwen en dacht dat ze haar liefhadden.
Ik weet niet wat het beste is, ,Robert. Iemand de tijd geven, accepteren, koesteren kan ook betekenen dat iemand dat trauma blijft koesteren, als je snapt wat ik bedoel. Wat belangrijker is denk ik, is dat je te allen tijde eerlijk bent over hoe jij ervoor staat, wat jij wel en niet "trekt", of het je zwaar valt enz. Spaar haar daar niet in, want je kan niet alsmaar geacht worden stabiel en betrouwbaar te zijn en je eigen behoeften in te slikken, dat is voor niemand gezond.
Ik moet hier nog eens over nadenken, ik weet het zo snel ook niet. Maar kom ook voor jezelf en je behoeften uit. Je kan niet je leven lang haar alleen maar steunen en ontlasten, hoeveel je ook van iemand houdt of er zou willen zijn voor haar.
Ergens zat in mij ook iemand gevangen die diep in haar hart ook wou liefhebben, ook lichamelijk kunnen zijn enz.. Iemand sparen is niet altijd het beste vind ik, nogmaals omdat je daarmee ook accepteert dat ze maar half leeft.. Ook al ken je haar niet anders, en houd je van haar zoals ze nu is. Misschien moet je maar eens niet accepteren dat ze afstand neemt zodra het moeilijk wordt voor haar (is de vermijdende strategie). In feite luisterde ik pas echt naar alarmbellen toen het too late was en omzeilde ik eerdere signalen dat de relatie niet goed ging..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 25 mei 2011 om 11:23
@Suzy. Bedankt voor je reactie. Ik heb er echt ontzettend veel aan. Het geeft veel om over na te denken en daarom heb ik nu geen uitgebreidere reactie.
Vooral je opmerkingen dat ze mogelijk het trauma blijft koesteren, en dat ik misschien meer moet zeggen hoe ik erin sta. Maar dat jaagt er nu juist zo weg! We hebben bepaalde periodes dat het prima gaat, maar andere periodes gaat het minder goed. Voor de goede periodes doe ik het.
Het is absoluut een balans tussen haar veel ruimte geven en zelf soms grenzen stellen. Net zoals het voor haar een balans is om grenzen te stellen en sommige dingen toe te laten.
Mocht het overkomen dat ik makkelijk over me heen laat lopen, dat is volgens mij niet zo. Al moet ik in bepaalde perioden mezelf echt wel overwinnen om haar tegemoet te komen.
Hoewel ik absoluut niet het type ben om vreemd te gaan begrijp ik wel waarom iemand vreemd zou kunnen gaan.
Er zijn namelijk momenten dat ze me zo ontzettend hard kan wegduwen dat ik denk "ze geeft niet om mij en het maakt dus toch niet uit wat ik doe".
Vooral je opmerkingen dat ze mogelijk het trauma blijft koesteren, en dat ik misschien meer moet zeggen hoe ik erin sta. Maar dat jaagt er nu juist zo weg! We hebben bepaalde periodes dat het prima gaat, maar andere periodes gaat het minder goed. Voor de goede periodes doe ik het.
Het is absoluut een balans tussen haar veel ruimte geven en zelf soms grenzen stellen. Net zoals het voor haar een balans is om grenzen te stellen en sommige dingen toe te laten.
Mocht het overkomen dat ik makkelijk over me heen laat lopen, dat is volgens mij niet zo. Al moet ik in bepaalde perioden mezelf echt wel overwinnen om haar tegemoet te komen.
Hoewel ik absoluut niet het type ben om vreemd te gaan begrijp ik wel waarom iemand vreemd zou kunnen gaan.
Er zijn namelijk momenten dat ze me zo ontzettend hard kan wegduwen dat ik denk "ze geeft niet om mij en het maakt dus toch niet uit wat ik doe".
woensdag 25 mei 2011 om 18:05
@Robert: nee, ik denk niet dat je makkelijk over je heen laat lopen. Het gaat om de balans tussen geven en ontvangen, die op korte termijn uit liefde heel wat kan hebben, maar op lange duur op de proef gesteld zal worden (als het zo blijft, op en af)..
Maar ik moet ook hierover nader nadenken, er zitten zoveel kanten aan, kan me jullie beiden indenken.. Ik zie zoveel misgaan dat ik ook niet meer kan geloven dat het goed is als het jarenlang te eenzijdig blijft en je jezelf tekort doet aan normale behoeften. En zij ondertussen eigenlijk ook niet (niet kunnen ontvangen van die liefde van jou in periodes, niet kunnen geven in periodes).
Een haptonoom kan iig alvast denk ik sneller die verbinding lichaam en geest tot stand brengen (letterlijk beter in haar vel).
Ik heb zelf veel gehad aan een bepaalde coach in het midden des lands, die op een ander "genezend" niveau misschien veel kan uitrichten. Je kan via vriendendienst evt met mij in contact treden daarover. In elk geval veel succes en sterkte samen! Ik vind je trouwens een kanjer dat je zo mee wil denken met haar en evt mogelijkheden!
Maar ik moet ook hierover nader nadenken, er zitten zoveel kanten aan, kan me jullie beiden indenken.. Ik zie zoveel misgaan dat ik ook niet meer kan geloven dat het goed is als het jarenlang te eenzijdig blijft en je jezelf tekort doet aan normale behoeften. En zij ondertussen eigenlijk ook niet (niet kunnen ontvangen van die liefde van jou in periodes, niet kunnen geven in periodes).
Een haptonoom kan iig alvast denk ik sneller die verbinding lichaam en geest tot stand brengen (letterlijk beter in haar vel).
Ik heb zelf veel gehad aan een bepaalde coach in het midden des lands, die op een ander "genezend" niveau misschien veel kan uitrichten. Je kan via vriendendienst evt met mij in contact treden daarover. In elk geval veel succes en sterkte samen! Ik vind je trouwens een kanjer dat je zo mee wil denken met haar en evt mogelijkheden!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 17 oktober 2011 om 16:23
Even een kleine update: we lopen nu al een tijd bij de seksuoloog. Wat betreft mijn gevoelens heeft dit nog niet veel geholpen. Bij de seksuoloog is besloten om eerst geen seks te hebben nadat zij heeft aangegeven dat ze op het moment echt geen seks wilt hebben. Dat moet ik natuurlijk respecteren. Bij mij is de behoefte echter niet verdwenen, maar eerder nijpender, en begint alleen maar de angst toe te nemen dat het vanaf hier bergafwaarts gaat in plaats van bergopwaarts.
Misschien zijn er hier nog ervaringsdeskundigen aanwezig?
Misschien zijn er hier nog ervaringsdeskundigen aanwezig?
dinsdag 18 oktober 2011 om 12:30
quote:houvanjezelf schreef op 18 oktober 2011 @ 11:11:
Hoe is de voortgang bij je vriendin robert?
Ze voelt zich opgelucht dat ze even niet met seks bezig hoeft en ze wil het graag rustig aan doen. Ze doet wel haar best. Maar op dit moment, en ook al eerder, wil ze geen seks (in welke vorm dan ook). Ze wil ook graag dat deze kwestie niet meer zo'n grote rol in onze relatie speelt. Dat begrijp ik volledig, hoewel we nu al lange tijd met dit probleem rondloop. Het is lastig er niet over te beginnen als het je zo hoog zit. Ben maar een mens.
Gisteren las ik ergens dat als de seks goed is in een relatie dat het 10% van de relatie uitmaakt, maar dat als er iets misgaat dat het dan 90% van de relatie uitmaakt. Zo gaat het hier wel. Voor mij is het vooral lastig dat het in mijn dagelijkse leven mij bezighoudt, wat ik helemaal niet meer wil. Verder lijkt mijn vriendin nu iets beter in haar vel te zitten, wat misschien ook komt omdat ze net een nieuwe baan heeft gevonden. Ze is wel vooruitgegaan de afgelopen maanden, maar dat is vooral innerlijk denk ik. Naar buiten toe is ze, slechts zoals ik het kan zien, nog wel gespannen en vindt ze dit een moeilijk onderwerp.
Hoe is de voortgang bij je vriendin robert?
Ze voelt zich opgelucht dat ze even niet met seks bezig hoeft en ze wil het graag rustig aan doen. Ze doet wel haar best. Maar op dit moment, en ook al eerder, wil ze geen seks (in welke vorm dan ook). Ze wil ook graag dat deze kwestie niet meer zo'n grote rol in onze relatie speelt. Dat begrijp ik volledig, hoewel we nu al lange tijd met dit probleem rondloop. Het is lastig er niet over te beginnen als het je zo hoog zit. Ben maar een mens.
Gisteren las ik ergens dat als de seks goed is in een relatie dat het 10% van de relatie uitmaakt, maar dat als er iets misgaat dat het dan 90% van de relatie uitmaakt. Zo gaat het hier wel. Voor mij is het vooral lastig dat het in mijn dagelijkse leven mij bezighoudt, wat ik helemaal niet meer wil. Verder lijkt mijn vriendin nu iets beter in haar vel te zitten, wat misschien ook komt omdat ze net een nieuwe baan heeft gevonden. Ze is wel vooruitgegaan de afgelopen maanden, maar dat is vooral innerlijk denk ik. Naar buiten toe is ze, slechts zoals ik het kan zien, nog wel gespannen en vindt ze dit een moeilijk onderwerp.
dinsdag 18 oktober 2011 om 14:52
@Esterre23
Dank je wel Esterre, lief van je.
Al ben ik natuurlijk niet altijd even lief en aardig, net zoals
ieder ander mens. Ik bewaak mijn eigen grenzen. Maar ik bedoel het wel goed.
@houvanjezelf
Ik denk dat het heel goed is dat we nu in behandeling zijn bij een seksuoloog. Dat helpt dus al wel, denk ik. Geduld is nodig, maar ik heb het gevoel dat ik al zolang geduld heb.
Heel oppervlakkig gesproken zou, puur voor mijn welzijn, simpelweg seks (met wie dan ook inmiddels) veel opluchting geven. Ik ben bang voor een seksloos leven geworden, puur door deze situatie. Ik mis de intimiteit die seks oplevert, en ik mis de lichamelijke ontspanning die seks oplevert. Misschien is het laatste nog het meeste nijpend, omdat intimiteit ook op andere manieren is te verkrijgen. Ik vind het leven veel grauwer zonder seks.
Dank je wel Esterre, lief van je.
Al ben ik natuurlijk niet altijd even lief en aardig, net zoals
ieder ander mens. Ik bewaak mijn eigen grenzen. Maar ik bedoel het wel goed.
@houvanjezelf
Ik denk dat het heel goed is dat we nu in behandeling zijn bij een seksuoloog. Dat helpt dus al wel, denk ik. Geduld is nodig, maar ik heb het gevoel dat ik al zolang geduld heb.
Heel oppervlakkig gesproken zou, puur voor mijn welzijn, simpelweg seks (met wie dan ook inmiddels) veel opluchting geven. Ik ben bang voor een seksloos leven geworden, puur door deze situatie. Ik mis de intimiteit die seks oplevert, en ik mis de lichamelijke ontspanning die seks oplevert. Misschien is het laatste nog het meeste nijpend, omdat intimiteit ook op andere manieren is te verkrijgen. Ik vind het leven veel grauwer zonder seks.
