Relaties
alle pijlers
mijn man wil scheiden
maandag 21 januari 2008 om 21:02
Ongeveer een half jaar geleden heeft mijn man voor het eerst aangegeven niet met mij verder te willen. Dit kwam echt als een donderslag bij heldere hemel. Na gepraat te hebben vond hij ook dat we het samen weer moesten proberen. Ik van mij kan heb mezelf best veranderd maar bij hem heb ik eigenlijk niet veel verandering gemerkt. Geprobeerd te praten maar dat kan hij absoluut niet. In dat half jaar een aantal leuke dingen gedaan en heeft hij ook regelmatig gezegd dat hij weer van mij houdt. We zijn zelfs nog naar een ander huis wezen kijken.
Nu twee weken geleden komt hij weer met de bom ik ben niet gelukkig. Het gevoel is weg, je zorgt veel te goed voor me ik kan me niet ontwikkelen mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwd me. We zijn 13 jaar getrouwd en voor zover ik wist hadden we een goed huwelijk. Hebben heel veel dingen samen gedaan, had echt het idee dat hij mijn soulmate was en dat ik me alles bij hem terecht kon. Ik ben iemand die redelijk perfectionistisch is en alles snel en goed geregeld wil hebben. Hij is iemand die graag wil dat alles netjes is en altijd de leukste jongen van de klas wil zijn. Hij heeft er een ontzettend groot probleem mee dat hij 40 wordt dus ik schoof alles op midlife crisis en had zoiets van laat maar uitrazen komt vanzelf goed. Niet dus.
We zijn nu bij een relatietherapeut maar ook dat helpt naar mijn idee niet echt. Heb totaal niet het idee dat er ook maar iets van wat ik zeg tot hem doordringt.
Hij zegt dat hij er nog niet uit is alleen weet hij ook niet hoelang het gaat duren voordat hij eruit is. Ik wil hem niet kwijt maar ben heel erg bang dat hij de beslissing al heeft genomen maar het alleen niet durft te zeggen.
Hij zegt alleen maar de hele tijd dat hij niet meer om me geeft, dat hij om mij geeft alsof ik zijn zus ben. Nadat hij het heeft gezegd heeft hij eerst nog twee weken thuis gewoont waarbij je gewoon inet verder komt dan continu alles herhalen wat je al tig keer hebt gezegd. Nadat ik in die periode flink ben afgevallen heb ik aangegeven dat ik het prettiger zou vinden als hij even wegging om zelf een beetje tot rust te komen. Alleen dat helpt dus geen zak. Ik mis hem ontzettend en ik heb gewoon het idee dat hij helemaal niet bij zichzelf te rade gaat waarom hij opeens niet meer van me houdt. Alle karaktertrekken waar hij nu zo'n hekel aan heeft zijn altijd de redenen geweest waarom hij me zo aantrekkelijk vondt.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, afwachten in de hoop dat hij me gaat missen, ik vrees dat iedereen waarmee hij praat zegt dat hij bij mij weg moet. Hij zoekt alleen de schuld bij mij, ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.
Ik wil geen beslissing afdwingen omat ik dan zeker weet dat hij weggaat alleen tegen deze onzekerheid kan ik eigenlijk ook niet meer. Ik wil zo graag met hem verder. Ik hou van hem maar hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel bij hem weer terugkomt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij gaat praten over wat hem dwarszit. Ik geloof niet dat het alleen door mij komt er moet volgens mij veel meer aan de hand zijn, maar dat komt er niet uit omdat hij daar uberhaupt niet over nadenkt. Hij wil weg zegt hij maar zoekt ondertussen niets uit hoe dat dan verder moet. Ik neem altijd alle beslissingen maar zelf regelt hij niets
Nu twee weken geleden komt hij weer met de bom ik ben niet gelukkig. Het gevoel is weg, je zorgt veel te goed voor me ik kan me niet ontwikkelen mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwd me. We zijn 13 jaar getrouwd en voor zover ik wist hadden we een goed huwelijk. Hebben heel veel dingen samen gedaan, had echt het idee dat hij mijn soulmate was en dat ik me alles bij hem terecht kon. Ik ben iemand die redelijk perfectionistisch is en alles snel en goed geregeld wil hebben. Hij is iemand die graag wil dat alles netjes is en altijd de leukste jongen van de klas wil zijn. Hij heeft er een ontzettend groot probleem mee dat hij 40 wordt dus ik schoof alles op midlife crisis en had zoiets van laat maar uitrazen komt vanzelf goed. Niet dus.
We zijn nu bij een relatietherapeut maar ook dat helpt naar mijn idee niet echt. Heb totaal niet het idee dat er ook maar iets van wat ik zeg tot hem doordringt.
Hij zegt dat hij er nog niet uit is alleen weet hij ook niet hoelang het gaat duren voordat hij eruit is. Ik wil hem niet kwijt maar ben heel erg bang dat hij de beslissing al heeft genomen maar het alleen niet durft te zeggen.
Hij zegt alleen maar de hele tijd dat hij niet meer om me geeft, dat hij om mij geeft alsof ik zijn zus ben. Nadat hij het heeft gezegd heeft hij eerst nog twee weken thuis gewoont waarbij je gewoon inet verder komt dan continu alles herhalen wat je al tig keer hebt gezegd. Nadat ik in die periode flink ben afgevallen heb ik aangegeven dat ik het prettiger zou vinden als hij even wegging om zelf een beetje tot rust te komen. Alleen dat helpt dus geen zak. Ik mis hem ontzettend en ik heb gewoon het idee dat hij helemaal niet bij zichzelf te rade gaat waarom hij opeens niet meer van me houdt. Alle karaktertrekken waar hij nu zo'n hekel aan heeft zijn altijd de redenen geweest waarom hij me zo aantrekkelijk vondt.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, afwachten in de hoop dat hij me gaat missen, ik vrees dat iedereen waarmee hij praat zegt dat hij bij mij weg moet. Hij zoekt alleen de schuld bij mij, ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.
Ik wil geen beslissing afdwingen omat ik dan zeker weet dat hij weggaat alleen tegen deze onzekerheid kan ik eigenlijk ook niet meer. Ik wil zo graag met hem verder. Ik hou van hem maar hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel bij hem weer terugkomt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij gaat praten over wat hem dwarszit. Ik geloof niet dat het alleen door mij komt er moet volgens mij veel meer aan de hand zijn, maar dat komt er niet uit omdat hij daar uberhaupt niet over nadenkt. Hij wil weg zegt hij maar zoekt ondertussen niets uit hoe dat dan verder moet. Ik neem altijd alle beslissingen maar zelf regelt hij niets
woensdag 23 januari 2008 om 10:17
Hallo Hulpeloos,
Uit jouw verhaal krijg ik de indruk van een mondige dame met een sterke aanwezigheid en een man die veel onzekerder is en lang niet zo goed weet wat hij wil als jij.
Ik heb de indruk dat je partner niet meer met jou samen wil zijn, maar ook niet goed weet wat hij dan wel wil. Vandaar dat hij zijn zaken niet regelt en ook geen duidelijk besluit neemt en daar naar handelt.
Dat hij verder niets doet, behalve vertellen dat hij om je geeft als om een zus, is misschien wel omdat hij onbewust hoopt dat jij er gewoon genoeg van krijgt en zelf de uiteindelijke beslissing neemt om er een punt achter te zetten.
Een relatietherapeut geeft overigens niet voor niets aan dat je tijdens zo'n etentje niet over de problemen zou moeten praten. Juist om te proberen te ontdekken wat je samen hebt zonder de problemen. Problemen blijken namelijk vaak een - de enige - bindende factor in een relatie. Wanneer je dat weghaalt, blijft er dan bitter weinig over, wat dan de beide partners kan helpen om een punt te zetten achter een relatie.
Uit jouw verhaal krijg ik de indruk van een mondige dame met een sterke aanwezigheid en een man die veel onzekerder is en lang niet zo goed weet wat hij wil als jij.
Ik heb de indruk dat je partner niet meer met jou samen wil zijn, maar ook niet goed weet wat hij dan wel wil. Vandaar dat hij zijn zaken niet regelt en ook geen duidelijk besluit neemt en daar naar handelt.
Dat hij verder niets doet, behalve vertellen dat hij om je geeft als om een zus, is misschien wel omdat hij onbewust hoopt dat jij er gewoon genoeg van krijgt en zelf de uiteindelijke beslissing neemt om er een punt achter te zetten.
Een relatietherapeut geeft overigens niet voor niets aan dat je tijdens zo'n etentje niet over de problemen zou moeten praten. Juist om te proberen te ontdekken wat je samen hebt zonder de problemen. Problemen blijken namelijk vaak een - de enige - bindende factor in een relatie. Wanneer je dat weghaalt, blijft er dan bitter weinig over, wat dan de beide partners kan helpen om een punt te zetten achter een relatie.
woensdag 23 januari 2008 om 10:22
Beste hulpeloos (en zeker niet hopeloos!), ik snap dat je nu alles wilt doen (en laten) om je man te behouden. Maar maakt dit je nu echt gelukkig? Stel, hij kiest uiteindelijk toch voor jou. Ben je er dan echt gerust op? En hoe lang? Ik ben bang dat je vriend/ man gelijk heeft en jullie over een half jaartje (en waarschijnlijk nog veel eerder) weer zo tegenover elkaar zitten. De enige manier waarop dit niet zal gebeuren is als er twee mensen zich resoluut voornemen dit niet te laten gebeuren en hier alles aan doen. En zoals het er nu naar uitziet is hij dit niet van plan. Hij is negatief ingesteld over jullie relatie en wil eigenlijk niet echt verder met je. Dit gaat dus niet werken, hoe lullig het ook voor je is. Probeer realistisch te zijn. Als hij uiteindelijk wel met je verder gaat is dit omdat hij overgehaald wordt. En is dat wat je wil? Zou dat je ooit nog een goed gevoel geven?
Maar geef jezelf alsjeblieft niet de schuld. Er is altijd sprake van een wisselwerking tussen mensen, actie is reactie. Jij doet zus, hij doet zo. Hij doet zus, jij doet zo. Het zijn vaak van die onbewuste en vastgeroeste gewoonten. Vaak kun je die alleen maar doorbreken met een andere partner. Hoe vaak zie je niet dat iemand dan ineens van een afwachtende persoon een heel doortastende persoon wordt. Of andersom. Dit is iets wat je niet in de hand hebt, dit soort dingen gebeuren. De positieve wisselwerking tussen jullie is over.
Laat hem gaan, hoe moeilijk dit ook is. Zoek je eigen kracht, ik lees door alles heen hoe sterk je bent. Praat hem niet om. Integendeel, moedig hem aan zijn eigen weg te gaan. Je bent vanaf nu beter af zonder hem. Hij is je niet (meer) waard.
Neem je leven weer in eigen hand en zorg vanaf nu weer goed voor jezelf, voor je eigen geluk.
Heel veel sterkte.
Maar geef jezelf alsjeblieft niet de schuld. Er is altijd sprake van een wisselwerking tussen mensen, actie is reactie. Jij doet zus, hij doet zo. Hij doet zus, jij doet zo. Het zijn vaak van die onbewuste en vastgeroeste gewoonten. Vaak kun je die alleen maar doorbreken met een andere partner. Hoe vaak zie je niet dat iemand dan ineens van een afwachtende persoon een heel doortastende persoon wordt. Of andersom. Dit is iets wat je niet in de hand hebt, dit soort dingen gebeuren. De positieve wisselwerking tussen jullie is over.
Laat hem gaan, hoe moeilijk dit ook is. Zoek je eigen kracht, ik lees door alles heen hoe sterk je bent. Praat hem niet om. Integendeel, moedig hem aan zijn eigen weg te gaan. Je bent vanaf nu beter af zonder hem. Hij is je niet (meer) waard.
Neem je leven weer in eigen hand en zorg vanaf nu weer goed voor jezelf, voor je eigen geluk.
Heel veel sterkte.
woensdag 23 januari 2008 om 12:22
Hulpeloos, het goede nieuws is toch dat jullie een hele avond hebben gepraat en toch al weer een stuk wijzer geworden. Ga het niet teveel zoeken in persoonlijkheidsfouten van jezelf of van hem. Niemand is perfect, en dat hoeft ook niet voor een goede relatie. Imperfectie is soms een deugd, omdat de ander dan ook niet perfect hoeft te wezen. En dat kan je relatie gemoedelijker en warmer maken. En ga ook niet teveel aan jezelf twijfelen, volgens mij ben je gewoon hartstikke leuk, en er is ook niks mis met een kilootje hier en daar. Het gaat erom wat je ogen uitstralen, en dat begint ermee, dat je tevreden bent met jezelf. En die uitstraling, daar vallen mannen ook voor.
Hoe hij jullie relatie ervaart, kan ik me ook wel wat bij voorstellen. Hij noemt wat voorbeelden, maar ik denk dat hij daarmee ook doelt op jullie communicatie in het algemeen, van minder naar beter:
Je hebt het weer niet gedaan. (Hij: zeur)
Je hebt het nog niet gedaan. (Hij: pff, ze heeft gelijk, maar ik wil het niet horen, ik ontloop haar maar, want ik weet niet goed wat ik moet zeggen)
Ik vind dat je dat gedaan zou moeten hebben. (Hij: ja schat daar heb je eigenlijk gelijk in)
Ik vind het fijn dat je dat doet. (Hij: echt waar schat, ik zal eens kijken, wanneer ik het ga doen, morgen misschien)
Zou je dat voor mij willen doen. (Hij: natuurlijk, ik denk dat ik morgen er eens naar ga kijken)
Zou je dat voor mij nu willen doen, want anders loop ik er de hele tijd aan te denken, en dat zou ik heel fijn vinden. (Hij: ik ben wel moe, maar ik doe het graag voor je nu)
Ik hoop dat die voorbeelden je een beetje helpen. Ik denk dat hij bedoelt te zeggen, dat hij nu niet weet, hoe met je te praten. Want je hebt vast meestal gelijk, maar als je het op een beschuldigende of zeurende manier zegt, zal je het tegengestelde bereiken. Hij zegt dat nu over andere mensen, maar ik denk dat hij daar ook zichzelf mee bedoelt.
Wat ook kan helpen, is om hem wat te leren communiceren. Mannen kunnen slecht reflecteren, maar het is eenvoudig aan te leren, als hij het wilt. Voorbeeld
Je hebt het weer niet gedaan. (Hij denkt: zeur (zonder reflectie)); (Mannen willen altijd met een oplossing komen, maar als ze dat een aantal keren niet gelukt is, gaan ze je als irritant ervaren, ondanks dat zij misschien voor die oplossing verantwoordelijk zijn.)
Je hebt het weer niet gedaan. (Hij zegt: ja ik kan met het voorstellen dat je het vervelend vindt.) (Hij hoeft dan niet per se die oplossing aan te dragen die toch niet werkte)
Kan het ook niet zijn dat hij ook vermoeid of gestressed is?
Of het goed komt weet ik niet, maar in ieder geval hebben jullie weer een eerste stap gezet.
Groetjes kreeft.
Hoe hij jullie relatie ervaart, kan ik me ook wel wat bij voorstellen. Hij noemt wat voorbeelden, maar ik denk dat hij daarmee ook doelt op jullie communicatie in het algemeen, van minder naar beter:
Je hebt het weer niet gedaan. (Hij: zeur)
Je hebt het nog niet gedaan. (Hij: pff, ze heeft gelijk, maar ik wil het niet horen, ik ontloop haar maar, want ik weet niet goed wat ik moet zeggen)
Ik vind dat je dat gedaan zou moeten hebben. (Hij: ja schat daar heb je eigenlijk gelijk in)
Ik vind het fijn dat je dat doet. (Hij: echt waar schat, ik zal eens kijken, wanneer ik het ga doen, morgen misschien)
Zou je dat voor mij willen doen. (Hij: natuurlijk, ik denk dat ik morgen er eens naar ga kijken)
Zou je dat voor mij nu willen doen, want anders loop ik er de hele tijd aan te denken, en dat zou ik heel fijn vinden. (Hij: ik ben wel moe, maar ik doe het graag voor je nu)
Ik hoop dat die voorbeelden je een beetje helpen. Ik denk dat hij bedoelt te zeggen, dat hij nu niet weet, hoe met je te praten. Want je hebt vast meestal gelijk, maar als je het op een beschuldigende of zeurende manier zegt, zal je het tegengestelde bereiken. Hij zegt dat nu over andere mensen, maar ik denk dat hij daar ook zichzelf mee bedoelt.
Wat ook kan helpen, is om hem wat te leren communiceren. Mannen kunnen slecht reflecteren, maar het is eenvoudig aan te leren, als hij het wilt. Voorbeeld
Je hebt het weer niet gedaan. (Hij denkt: zeur (zonder reflectie)); (Mannen willen altijd met een oplossing komen, maar als ze dat een aantal keren niet gelukt is, gaan ze je als irritant ervaren, ondanks dat zij misschien voor die oplossing verantwoordelijk zijn.)
Je hebt het weer niet gedaan. (Hij zegt: ja ik kan met het voorstellen dat je het vervelend vindt.) (Hij hoeft dan niet per se die oplossing aan te dragen die toch niet werkte)
Kan het ook niet zijn dat hij ook vermoeid of gestressed is?
Of het goed komt weet ik niet, maar in ieder geval hebben jullie weer een eerste stap gezet.
Groetjes kreeft.
woensdag 23 januari 2008 om 13:42
Hoi Kreeft, volgens mij heeft hulpeloos geen probleem met een kilootje meer hier en daar, maar valt ze nu juist af door de problemen/ zorgen/ spanningen. Dat is tenminste hoe ik het las hoor..
Hulpeloos, ik heb nog een vraagje aan jou. Waarom denk je dat zijn vrienden hem zullen aanmoedigen om bij jou weg te gaan? Om de verhalen die hij vertelt? Leuke vrienden zijn dat dan.. Zij kennen jou toch ook neem ik aan, en kunnen hem kennende toch ook wel inschatten welke rol hij hier zelf in speelt? Dus ze zullen hem toch ook wel aanspreken op zijn eigen gedrag mag ik hopen?
En hoe zit het verder met de rol van je schoonouders? Geven zij hem wel genoeg op zijn sodemieter, vragen ze hem wel waar hij in godsnaam mee bezig is??!
Ik vind dat je na een relatie van 13 jaar wel wat meer steun mag verwachten van zowel de vrienden als de schoonouders hoor!!
Hulpeloos, ik heb nog een vraagje aan jou. Waarom denk je dat zijn vrienden hem zullen aanmoedigen om bij jou weg te gaan? Om de verhalen die hij vertelt? Leuke vrienden zijn dat dan.. Zij kennen jou toch ook neem ik aan, en kunnen hem kennende toch ook wel inschatten welke rol hij hier zelf in speelt? Dus ze zullen hem toch ook wel aanspreken op zijn eigen gedrag mag ik hopen?
En hoe zit het verder met de rol van je schoonouders? Geven zij hem wel genoeg op zijn sodemieter, vragen ze hem wel waar hij in godsnaam mee bezig is??!
Ik vind dat je na een relatie van 13 jaar wel wat meer steun mag verwachten van zowel de vrienden als de schoonouders hoor!!
woensdag 23 januari 2008 om 14:53
Ingeling, je geeft eigenlijk precies weer wat ik voel op het moment dat ik het beu ben en hem wil bellen om te zeggen bekijk het maar ik doe het allemaal wel zelf.
Ik heb al tig keer op het punt gestaan zoek het allemaal maar lekker uit ik hoef jou niet meer. Maar dan neem ik een beslissing op pure emotie van dat moment en zodra ik er weer even over na ga denken en zie wat we allemaal samen gedaan en ondernomen hebben dan wil ik dat nog niet opgeven en wil ik ervoor vechten.
Ik denk namelijk dat hij nog wel van me houdt maar op dit moment alleen maar continu bezig is om te zeggen dat hij niet van me houdt en dat het makkelijker is om weg te gaan omdat hij dan geen angst hoeft te hebben dat het wellicht niet goed gaat en we over een half jaar weer op hetzelfde punt staan.
Ik ben er eigenlijk van overtuigd dat als wij weer leren communiceren met elkaar dat we een mooi huwelijk hebben waarin we elkaar vrij kunnen laten maar samen ook heel veel dingen kunnen doen. Alleen als hij die overtuiging niet heeft dan houdt het op en heeft het vechten geen zin want daarvoor moet je met zijn tweetjes zijn.
Zijn ouders zijn hele lieve mensen maar gaan een conflict het liefste uit de weg en zullen dat ook altijd proberen te ontwijken dus hij heeft het van niemand vreemd. Zij zullen ook echt niet degene zijn die hem op zijn sodemieter gaan geven. Aan de andere kant heb ik ook wel het idee dat ze vinden dat hij een beslissing moet nemen en hebben ze er zelf heel veel verdriet van. Ik heb me maar even voorgenomen om daar voorlopig niet meer te komen.
Wat betreft de vrienden heb ik tot nu toe nog maar 1 stel gesproken waarvan ik weet dat ze gezegd hebben dat hij nu echt op alle slakken zout aan het leggen is en dat een heleboel reacties van mij typisch vrouwenreacties zijn en dat hij zelf daadkrachtiger moet reageren als iets hem niet zint. Ik vertik het om iedereen te gaan bellen, wat heeft hij gezegd, hoe schatten jullie het in. Dat gaat me echt te ver.
Wat hij volgens mij moet doen is kappen met iedereen te bellen en zelf nadenken over de situatie en dan een definitieve beslissing nemen. We hebben nu afgesproken elkaar niet meer te bellen totdat hij daar zelf de behoefte aan heeft zodat hij ook zelf tot rust kan komen want hij zag er gisteravond echt doodmoe en supergestresst uit en dat is dan ook weer iets wat ik hem niet gun. Zijn ouders gaan zaterdag met vakantie dus dan kan hij eindelijk ook een poosje alleen zijn. Heeft mij wel heel erg geholpen om de zaken een beetje helder te gaan zien en ik hoop dat het voor hem ook die kant op gaat.
Heb hem nog wel heel duidelijk aangegeven dat hij geen rekening hoeft te houden met het verdriet dat hij mij doet want dat wordt echt niet erger als er een definitieve beslissing valt.
Wat ik zelf wil is het liefst met hem verder maar dan wel op een gelijkwaardige basis waarin hij ook veel zelfstandiger wordt en dingen zelf gaat regelen.
Komt hij niet met volle overtuiging terug en zo goed ken ik hem toch nog wel hoop ik dat ik dat kan achterhalen dan is het jammer maar helaas en ga ik alleen verder maar dan weet ik voor mezelf dat ik er alles aan heb gedaan om samen door te gaan. Dat is ook wel wat hij gisteravond nog heeft gezegd dat ik er alles aan hem gedaan.
Ik hoop dat hij mij zoals ik gisteravond tegenover hem zat in gedachte houdt bij zijn beslissing. Op en top vrouw, sexy, gedreven maar ook vol begrip. Als dat hem niet over de streep trekt dan is het helaas pindakaas maar dan is er niets meer wat ik kan doen om de relatie te redden en ga ik alleen mijn weg.
Ik heb al tig keer op het punt gestaan zoek het allemaal maar lekker uit ik hoef jou niet meer. Maar dan neem ik een beslissing op pure emotie van dat moment en zodra ik er weer even over na ga denken en zie wat we allemaal samen gedaan en ondernomen hebben dan wil ik dat nog niet opgeven en wil ik ervoor vechten.
Ik denk namelijk dat hij nog wel van me houdt maar op dit moment alleen maar continu bezig is om te zeggen dat hij niet van me houdt en dat het makkelijker is om weg te gaan omdat hij dan geen angst hoeft te hebben dat het wellicht niet goed gaat en we over een half jaar weer op hetzelfde punt staan.
Ik ben er eigenlijk van overtuigd dat als wij weer leren communiceren met elkaar dat we een mooi huwelijk hebben waarin we elkaar vrij kunnen laten maar samen ook heel veel dingen kunnen doen. Alleen als hij die overtuiging niet heeft dan houdt het op en heeft het vechten geen zin want daarvoor moet je met zijn tweetjes zijn.
Zijn ouders zijn hele lieve mensen maar gaan een conflict het liefste uit de weg en zullen dat ook altijd proberen te ontwijken dus hij heeft het van niemand vreemd. Zij zullen ook echt niet degene zijn die hem op zijn sodemieter gaan geven. Aan de andere kant heb ik ook wel het idee dat ze vinden dat hij een beslissing moet nemen en hebben ze er zelf heel veel verdriet van. Ik heb me maar even voorgenomen om daar voorlopig niet meer te komen.
Wat betreft de vrienden heb ik tot nu toe nog maar 1 stel gesproken waarvan ik weet dat ze gezegd hebben dat hij nu echt op alle slakken zout aan het leggen is en dat een heleboel reacties van mij typisch vrouwenreacties zijn en dat hij zelf daadkrachtiger moet reageren als iets hem niet zint. Ik vertik het om iedereen te gaan bellen, wat heeft hij gezegd, hoe schatten jullie het in. Dat gaat me echt te ver.
Wat hij volgens mij moet doen is kappen met iedereen te bellen en zelf nadenken over de situatie en dan een definitieve beslissing nemen. We hebben nu afgesproken elkaar niet meer te bellen totdat hij daar zelf de behoefte aan heeft zodat hij ook zelf tot rust kan komen want hij zag er gisteravond echt doodmoe en supergestresst uit en dat is dan ook weer iets wat ik hem niet gun. Zijn ouders gaan zaterdag met vakantie dus dan kan hij eindelijk ook een poosje alleen zijn. Heeft mij wel heel erg geholpen om de zaken een beetje helder te gaan zien en ik hoop dat het voor hem ook die kant op gaat.
Heb hem nog wel heel duidelijk aangegeven dat hij geen rekening hoeft te houden met het verdriet dat hij mij doet want dat wordt echt niet erger als er een definitieve beslissing valt.
Wat ik zelf wil is het liefst met hem verder maar dan wel op een gelijkwaardige basis waarin hij ook veel zelfstandiger wordt en dingen zelf gaat regelen.
Komt hij niet met volle overtuiging terug en zo goed ken ik hem toch nog wel hoop ik dat ik dat kan achterhalen dan is het jammer maar helaas en ga ik alleen verder maar dan weet ik voor mezelf dat ik er alles aan heb gedaan om samen door te gaan. Dat is ook wel wat hij gisteravond nog heeft gezegd dat ik er alles aan hem gedaan.
Ik hoop dat hij mij zoals ik gisteravond tegenover hem zat in gedachte houdt bij zijn beslissing. Op en top vrouw, sexy, gedreven maar ook vol begrip. Als dat hem niet over de streep trekt dan is het helaas pindakaas maar dan is er niets meer wat ik kan doen om de relatie te redden en ga ik alleen mijn weg.
woensdag 23 januari 2008 om 21:01
Hoi hulpeloos, je laatste reactie klinkt toch wat minder optimistisch. Eigenlijk klink je wel een beetje boos. Dat vind ik ook niet verwonderlijk hoor, hij maakt het je niet makkelijk.
Heb je hem trouwens gezegd, dat je het niet sjiek vindt, dat hij naar iedereen aan het bellen is, om over jouw te klagen? Ik vind dat eigenlijk een gemeen trekje van hem, heeft hij meer van die trekjes?
Die schop onder zijn kont gaat niet werken denk ik. Hij zit nu in een negatieve modus, en dat wordt dan alleen maar erger. Ik denk dat jij de enige bent, die hem echt kan bereiken. Maar dat moet je nog wel steeds willen, en je moet daar de energie voor kunnen opbrengen.
In ieder geval sterkte, kreeft
Heb je hem trouwens gezegd, dat je het niet sjiek vindt, dat hij naar iedereen aan het bellen is, om over jouw te klagen? Ik vind dat eigenlijk een gemeen trekje van hem, heeft hij meer van die trekjes?
Die schop onder zijn kont gaat niet werken denk ik. Hij zit nu in een negatieve modus, en dat wordt dan alleen maar erger. Ik denk dat jij de enige bent, die hem echt kan bereiken. Maar dat moet je nog wel steeds willen, en je moet daar de energie voor kunnen opbrengen.
In ieder geval sterkte, kreeft
donderdag 24 januari 2008 om 11:56
Kreeft,
Ik ben ook best boos en ik vind ook eigenlijk wel dat ik daar ook alle reden toe heb alleen ik weet ook dat ik op dit moment een speelbal van emoties ben. Heb vannacht voor het eerst sinds dit gebeuren een hele nacht geslapen alleen als je dan wakker wordt wil je je tegen hem aan nestelen en dan ligt er niemand naast je en dan wordt je wel weer heel hard met de werkelijkheid geconfronteerd.
Na het gesprek van dinsdag ben ik er wel achter gekomen dat het op dit moment gewoon een paar dagen duurt voordat er dingen tot hem doordringen die ik dinsdagavond heb gezegd. Terwijl ik op hetzelfde moment al alle dingen aan het doornemen ben of de avond erna.
Ik heb hem niet echt gezegd dat ik het niet netjes vond om iedereen te bellen en te klagen over mij, heb alleen wel gezegd dat het misschien slimmer is om als zijn ouders zaterdag op vakantie gaan om dan eens tijd voor zichzelf te nemen de telefoon uit te zetten en zelf na te denken wat hij nu wil. Hij is de enige die een beslissing kan nemen en niemand anders kan dat voor hem doen.
Hij heeft dinsdag wel aangegeven dat ik mezelf nooit kan verwijten dat ik er niet alles aan heb gedaan om hem te laten zien hoeveel ik van hem hou alleen dat het gevoel om bij mij weg te gaan dichterbij staat dan om bij mij te blijven. Maar dat is iets wat ik nu ondertussen twee weken hoor alleen mannen schijnen er ook echt langer over te doen om een beslissing te nemen dan vrouwen en nog steeds zegt hij niet definitief dat hij weg wil.
Waar ik gewoon bang voor ben is dat hij uit angst de beslissing neemt om weg te gaan en ik weet van mezelf dat als hij zegt een definitieve beslissing genomen te hebben het boek dan ook dicht gaat en niet meer open gaat ook niet als hij over 3 maanden misschien tot inzicht komt dat hij het allemaal niet zo bedoeld heeft. Dan ben ik mezelf al zover aan het beschermen dat ik hem niet meer toelaat in mijn leven om verdere teleurstellingen te voorkomen en ik merk aan mezelf dat ik die muur nu al aan het opbouwen ben.
Daar komt dan het zwart/witte weer bij mij naar boven een keer houdt het op ik begin nu al te twijfelen of ik inderdaad nog wel wil vechten voor iemand die er zo lang over doet om te beslissen of hij nu wel of niet bij mij wil blijven.
Aan de andere kant weet ik ook dat hij beslissingen het liefst uit de weg gaat, dat is iets wat hij zijn hele leven al heeft gedaan en moet ik hem ook de tijd geven om goed na te denken en wat is dan 2 weken op een huwelijk van 13 jaar.
Alleen als ik dan weer nadenk over wat die relatietherapeut heeft gezegd dan blijft hij dus gewoon net zo lang nadenken tot er geen keuze meer is (het moment waarop ik de stekker eruit trek).
Ik vind het ook wel erg lang duren voordat we weer opnieuw daar terecht kunnen, twee weken. Weet ook niet of daar een bepaalde tactiek achter zit of dat ze eerder geen tijd had. Ga er maar vanuit dat het het eerste is. Dus zal nog even geduld moeten hebben.
Lucht wel op dat ik hier af en toe even kan spuien, is anoniem maar je kan toch je verhaal kwijt.
Ik ben ook best boos en ik vind ook eigenlijk wel dat ik daar ook alle reden toe heb alleen ik weet ook dat ik op dit moment een speelbal van emoties ben. Heb vannacht voor het eerst sinds dit gebeuren een hele nacht geslapen alleen als je dan wakker wordt wil je je tegen hem aan nestelen en dan ligt er niemand naast je en dan wordt je wel weer heel hard met de werkelijkheid geconfronteerd.
Na het gesprek van dinsdag ben ik er wel achter gekomen dat het op dit moment gewoon een paar dagen duurt voordat er dingen tot hem doordringen die ik dinsdagavond heb gezegd. Terwijl ik op hetzelfde moment al alle dingen aan het doornemen ben of de avond erna.
Ik heb hem niet echt gezegd dat ik het niet netjes vond om iedereen te bellen en te klagen over mij, heb alleen wel gezegd dat het misschien slimmer is om als zijn ouders zaterdag op vakantie gaan om dan eens tijd voor zichzelf te nemen de telefoon uit te zetten en zelf na te denken wat hij nu wil. Hij is de enige die een beslissing kan nemen en niemand anders kan dat voor hem doen.
Hij heeft dinsdag wel aangegeven dat ik mezelf nooit kan verwijten dat ik er niet alles aan heb gedaan om hem te laten zien hoeveel ik van hem hou alleen dat het gevoel om bij mij weg te gaan dichterbij staat dan om bij mij te blijven. Maar dat is iets wat ik nu ondertussen twee weken hoor alleen mannen schijnen er ook echt langer over te doen om een beslissing te nemen dan vrouwen en nog steeds zegt hij niet definitief dat hij weg wil.
Waar ik gewoon bang voor ben is dat hij uit angst de beslissing neemt om weg te gaan en ik weet van mezelf dat als hij zegt een definitieve beslissing genomen te hebben het boek dan ook dicht gaat en niet meer open gaat ook niet als hij over 3 maanden misschien tot inzicht komt dat hij het allemaal niet zo bedoeld heeft. Dan ben ik mezelf al zover aan het beschermen dat ik hem niet meer toelaat in mijn leven om verdere teleurstellingen te voorkomen en ik merk aan mezelf dat ik die muur nu al aan het opbouwen ben.
Daar komt dan het zwart/witte weer bij mij naar boven een keer houdt het op ik begin nu al te twijfelen of ik inderdaad nog wel wil vechten voor iemand die er zo lang over doet om te beslissen of hij nu wel of niet bij mij wil blijven.
Aan de andere kant weet ik ook dat hij beslissingen het liefst uit de weg gaat, dat is iets wat hij zijn hele leven al heeft gedaan en moet ik hem ook de tijd geven om goed na te denken en wat is dan 2 weken op een huwelijk van 13 jaar.
Alleen als ik dan weer nadenk over wat die relatietherapeut heeft gezegd dan blijft hij dus gewoon net zo lang nadenken tot er geen keuze meer is (het moment waarop ik de stekker eruit trek).
Ik vind het ook wel erg lang duren voordat we weer opnieuw daar terecht kunnen, twee weken. Weet ook niet of daar een bepaalde tactiek achter zit of dat ze eerder geen tijd had. Ga er maar vanuit dat het het eerste is. Dus zal nog even geduld moeten hebben.
Lucht wel op dat ik hier af en toe even kan spuien, is anoniem maar je kan toch je verhaal kwijt.
donderdag 24 januari 2008 om 13:41
Hulpeloos, mannen kunnen de beslissing om een relatie te beeindigen, bijna a-la-minuut nemen, als ze dat willen. Dat is geen groei proces zoals bij vrouwen. Als mannen er lang over doen, willen ze vaak de consequenties niet aanvaarden. Zoals, op jezelf moeten wonen, een vervelende mededeling moeten doen, enz. Hij neemt misschien wel nooit een echte beslissing. Dus dat zal van jouw af moeten komen.
Ik denk dat het goed is, om een serieuze poging te doen, om het weer goed te krijgen. Want als je de relatie verbreekt, heb je nooit geen twijfels meer dat je de juiste beslissing hebt genomen, en je weet na een aantal jaren, dat je dan ook niet meer iets moet gaan beginnen met je ex. Bovendien heb je voor een nieuwe relatie een goed begin, want jij kunt in ieder geval wel goed met een relatie omgaan.
Ik zou geen ultimatum instellen. Stel je zegt dat je over een maand een beslissing neemt. Het kan zijn dat je het over een week al niet meer bolwerkt, het kan ook zijn dat je na een maand eindelijk voortgang maakt, en dan zou je voor je ultimatum moeten stoppen. Lijkt me niet logisch. Bovendien is je man typisch zo iemand, die geen vin verroert, totdat datum van het ultimatum. Dan werkt dat ook averechts. Even toch twee vraagjes, heeft hij een indonesische achtergrond? En is hij gestressed van zijn werk?
Wil je er echt nog iets aan doen? Ik kan me voorstellen, dat je het gehad hebt, dan heeft het geen nut om jezelf verder te martelen. Anders is het misschien toch een idee om mijn reaktie van 23 jan 14:53 door te lezen.
Ik denk dat jouw angst, dat hij het nu verbreekt, en na 3 maanden weer terug wel gegrond is. Maar dat is een scenario om helemaal gek van te worden, als je daar in meegaat. Deels is het karakter denk ik, maar deels vaak ook externe factoren, die het verergeren. Weet je zeker dat die nu niet meespelen?
Ik vind het inderdaad ook lang duren die 2 weken voor de volgende therapie sessie. Goed om gek van te worden in de tussentijd. Groetjes kreeft.
Ik denk dat het goed is, om een serieuze poging te doen, om het weer goed te krijgen. Want als je de relatie verbreekt, heb je nooit geen twijfels meer dat je de juiste beslissing hebt genomen, en je weet na een aantal jaren, dat je dan ook niet meer iets moet gaan beginnen met je ex. Bovendien heb je voor een nieuwe relatie een goed begin, want jij kunt in ieder geval wel goed met een relatie omgaan.
Ik zou geen ultimatum instellen. Stel je zegt dat je over een maand een beslissing neemt. Het kan zijn dat je het over een week al niet meer bolwerkt, het kan ook zijn dat je na een maand eindelijk voortgang maakt, en dan zou je voor je ultimatum moeten stoppen. Lijkt me niet logisch. Bovendien is je man typisch zo iemand, die geen vin verroert, totdat datum van het ultimatum. Dan werkt dat ook averechts. Even toch twee vraagjes, heeft hij een indonesische achtergrond? En is hij gestressed van zijn werk?
Wil je er echt nog iets aan doen? Ik kan me voorstellen, dat je het gehad hebt, dan heeft het geen nut om jezelf verder te martelen. Anders is het misschien toch een idee om mijn reaktie van 23 jan 14:53 door te lezen.
Ik denk dat jouw angst, dat hij het nu verbreekt, en na 3 maanden weer terug wel gegrond is. Maar dat is een scenario om helemaal gek van te worden, als je daar in meegaat. Deels is het karakter denk ik, maar deels vaak ook externe factoren, die het verergeren. Weet je zeker dat die nu niet meespelen?
Ik vind het inderdaad ook lang duren die 2 weken voor de volgende therapie sessie. Goed om gek van te worden in de tussentijd. Groetjes kreeft.
donderdag 24 januari 2008 om 19:35
Hij is geen indonesisch type en last van stress op het werk weet ik niet helemaal zeker. Niet zozeer de hoeveelheid werk wel het besef dat hij misschien zijn baan weer kwijt zal raken in mei.
Hij is de afgelopen drie jaar twee keer ontslagen vanwege te weinig werk, beiden keren is er gezegd dat het niet aan hem lag en zoals je mag verwachten is dat iets wat hij direct aanneemt. Ik heb toen wel aangegeven dat het wellicht handig is om eens een opleiding in een andere richting te gaan volgen omdat het nu eenmaal in zijn sector (auto's) niet echt rozengeur en maneschijn is. Aan de andere kant zijn auto's zijn lust en zijn leven, altijd al geweest dus snap ik ook wel dat hij het daar gewoon heel graag in wil blijven proberen.
Was er wel weer heel erg trots op dat hij beide keren binnen een week een andere baan had en heb dat ook tegen hem gezegd. Ondanks dat iemand tegen mij zou zeggen dat het niet aan mij lag zou ik toch aan mijzelf gaan twijfelen, hij niet en dat straalde hij ook uit toen hij ging solliciteren en daardoor had hij volgens mij ook zo snel weer een andere baan.
Hij doet nu wel het werk waar hij goed in is maar de resultaten zijn nog steeds niet echt bijster goed, ik heb daarom het idee dat hij er toch in zijn achterhoofd een beetje rekening mee houdt dat wellicht zijn jaarcontract niet verlengd gaat worden en daardoor zou hij het idee kunnen krijgen te falen tegenover mij, omdat het bij mij op het werk op dit moment eigenlijk niet beter kan gaan. Hij zegt dat dat allemaal niet speelt, maar heeft er aan de andere kant toch een keer of twee een opmerking over gemaakt vandaar dat ik dus het idee heb dat dit er wel degelijk mee te maken heeft maar als ik dat probeer te zeggen dan wordt dat direct van tafel geveegd, ik heb het er van de week met zijn ouders ook over gehad en die zeggen dat het absoluut geen issue is maar ik denk dat hij het niet aan zichzelf toe wil geven dat hij daar ook bang voor is.
Ik weet wel dat hij het bij deze baan veel beter naar zijn zin heeft dan bij zijn vorige baan, mede doordat er een jongere collega werkt die hij soms een beetje raad kan geven hoe het allemaal moet, krikt denk ik zijn zelfvertrouwen weer een beetje op, want dat verhaal wordt op ieder feestje verteld.
Ik zie dat hij het moeilijk heeft en wil hem daar zo graag bij helpen maar aan de andere kant realiseer ik me ook dat hij nu eigenlijk heel duidelijk heeft aangegeven dat hij het zelf op wil lossen en dus moet ik hem de tijd geven om dat te doen alleen voor iemand die een probleem niet uit de weg gaat maar direct zoekt naar oplossing is dat heel frustrerend, zeker als je weet dat je relatie op spel staat (en even voor alle duidelijkheid ik bedoel dit niet om medelijden van iemand te krijgen maar er is niets zo frustrerend als willen helpen en dat niet mogen/kunnen doen)
Hij is de afgelopen drie jaar twee keer ontslagen vanwege te weinig werk, beiden keren is er gezegd dat het niet aan hem lag en zoals je mag verwachten is dat iets wat hij direct aanneemt. Ik heb toen wel aangegeven dat het wellicht handig is om eens een opleiding in een andere richting te gaan volgen omdat het nu eenmaal in zijn sector (auto's) niet echt rozengeur en maneschijn is. Aan de andere kant zijn auto's zijn lust en zijn leven, altijd al geweest dus snap ik ook wel dat hij het daar gewoon heel graag in wil blijven proberen.
Was er wel weer heel erg trots op dat hij beide keren binnen een week een andere baan had en heb dat ook tegen hem gezegd. Ondanks dat iemand tegen mij zou zeggen dat het niet aan mij lag zou ik toch aan mijzelf gaan twijfelen, hij niet en dat straalde hij ook uit toen hij ging solliciteren en daardoor had hij volgens mij ook zo snel weer een andere baan.
Hij doet nu wel het werk waar hij goed in is maar de resultaten zijn nog steeds niet echt bijster goed, ik heb daarom het idee dat hij er toch in zijn achterhoofd een beetje rekening mee houdt dat wellicht zijn jaarcontract niet verlengd gaat worden en daardoor zou hij het idee kunnen krijgen te falen tegenover mij, omdat het bij mij op het werk op dit moment eigenlijk niet beter kan gaan. Hij zegt dat dat allemaal niet speelt, maar heeft er aan de andere kant toch een keer of twee een opmerking over gemaakt vandaar dat ik dus het idee heb dat dit er wel degelijk mee te maken heeft maar als ik dat probeer te zeggen dan wordt dat direct van tafel geveegd, ik heb het er van de week met zijn ouders ook over gehad en die zeggen dat het absoluut geen issue is maar ik denk dat hij het niet aan zichzelf toe wil geven dat hij daar ook bang voor is.
Ik weet wel dat hij het bij deze baan veel beter naar zijn zin heeft dan bij zijn vorige baan, mede doordat er een jongere collega werkt die hij soms een beetje raad kan geven hoe het allemaal moet, krikt denk ik zijn zelfvertrouwen weer een beetje op, want dat verhaal wordt op ieder feestje verteld.
Ik zie dat hij het moeilijk heeft en wil hem daar zo graag bij helpen maar aan de andere kant realiseer ik me ook dat hij nu eigenlijk heel duidelijk heeft aangegeven dat hij het zelf op wil lossen en dus moet ik hem de tijd geven om dat te doen alleen voor iemand die een probleem niet uit de weg gaat maar direct zoekt naar oplossing is dat heel frustrerend, zeker als je weet dat je relatie op spel staat (en even voor alle duidelijkheid ik bedoel dit niet om medelijden van iemand te krijgen maar er is niets zo frustrerend als willen helpen en dat niet mogen/kunnen doen)
donderdag 24 januari 2008 om 19:47
Hulpeloos, mannen kunnen de beslissing om een relatie te beeindigen, bijna a-la-minuut nemen, als ze dat willen. Dat is geen groei proces zoals bij vrouwen. Als mannen er lang over doen, willen ze vaak de consequenties niet aanvaarden. Zoals, op jezelf moeten wonen, een vervelende mededeling moeten doen, enz. Hij neemt misschien wel nooit een echte beslissing. Dus dat zal van jouw af moeten komen
Hulpeloos, hetgeen wat Kreeft beschrijft hierboven, is een waarheid als een koe. Daarnaast zegt ze sowieso hele nuttige dingen.
Kreeft aan jou nog een vraag.
Waarom vroeg jij je af of de man van hulpeloos een indonesische achtergrond heeft?
Hulpeloos, hetgeen wat Kreeft beschrijft hierboven, is een waarheid als een koe. Daarnaast zegt ze sowieso hele nuttige dingen.
Kreeft aan jou nog een vraag.
Waarom vroeg jij je af of de man van hulpeloos een indonesische achtergrond heeft?
donderdag 24 januari 2008 om 22:31
Hoi laloren, zij-kreeft, is eigenlijk een hij-kreeft.
Sommige karakter eigenschappen liggen in de volksaard. Bijvoorbeeld chinezen glimlachen "altijd". Generaliseren is altijd een beetje gevaarlijk, omdat het niet kan kloppen, of misschien zelfs wel niet waar is. Maar ik vroeg dit, omdat hij heel onbewogen naar een op een onafwendbare crises afgaat. En het helpt voor het begrip, als je soms wat achtergrond informatie hebt.
Hulpeloos, ik heb je reactie gelezen, ik moet daar altijd even over nadenken, dus ik kom er later nog op terug, groetjes kreeft.
Sommige karakter eigenschappen liggen in de volksaard. Bijvoorbeeld chinezen glimlachen "altijd". Generaliseren is altijd een beetje gevaarlijk, omdat het niet kan kloppen, of misschien zelfs wel niet waar is. Maar ik vroeg dit, omdat hij heel onbewogen naar een op een onafwendbare crises afgaat. En het helpt voor het begrip, als je soms wat achtergrond informatie hebt.
Hulpeloos, ik heb je reactie gelezen, ik moet daar altijd even over nadenken, dus ik kom er later nog op terug, groetjes kreeft.
vrijdag 25 januari 2008 om 01:29
Hoi Hulpeloos, je gaat steeds voorbij aan wat Kreeft zegt en wat ik ook zeg. Jij zal een grens moeten trekken, dan kan jij heel snel aangeven wat hij wil hoor. Hij kan dit gedrag vertonen omdat jij hem daartoe de gelegenheid geeft.
Dus nogmaals mijn vraag; wat zou er gebeuren als jij de beslissing neemt?
Dus nogmaals mijn vraag; wat zou er gebeuren als jij de beslissing neemt?
vrijdag 25 januari 2008 om 12:28
Meds,
Als ik aangeef dat ik vandaag een beslissing wil hebben dan zegt hij dat hij er mee gaat kappen en vervolgens gaat hij dan niets regelen mbt echtscheiding etc omdat hij verwacht dat ik dat allemaal wel ga regelen.
Maar dan weet ik ook dat het een beslissing uit onmacht is omdat hij echt langer de tijd nodig heeft om erover na te denken dus is het dan echt de beslissing die hij wil nemen?
Na heel lang twijfelen toch bij een stel geweest dat hem van de week gesproken heeft om toch eens te kijken wat hij nu daar verteld had.
Heb de boot bewust afgehouden de afgelopen week omdat ik eigenlijk geen zin heb om hun te gebruiken om informatie te krijgen en je gaat dan alleen
maar mensen ertussen zetten die er eigenlijk niets mee te maken hebben. Maar ja hij is een indirecte collega van mij waar we toch regelmatig over de vloer kwamen dus hij kwam gisteren langs om even te zeggen dat ze het allemaal wel heel erg vonden en of ze nu echt niets voor mij konden doen en dus maar afgesproken dat ik daar even wat zou eten.
Hun zijn er van overtuigd dat hij nog wel degelijk gevoelens voor mij heeft maar op dit moment alleen de negatieve dingen wil zien en niet de positieve dingen en dat dat met tijd weer goed komt. Hij heeft namelijk ook een poosje getwijfeld over zijn relatie en gaf aan dat tijd de dingen wel relativeert en dat hij blij is dat hij de tijd heeft genomen en gekregen om de zaken allemaal weer in het juiste perspektief te zien.
Ze hebben ook gevraagd naar een aantal situaties die hij had geschetst om aan te geven waarom hij het allemaal niet fijn meer vind thuis en hoe mijn interpretatie daarvan was. Als ik dan hoor hoe hij de situatie beschrijft en hoe ik hem me voor de geest haal dan is het wel verbazingwekkend om te zien hoe klein hij zijn rol in het geheel weet te plaatsen en zelfs in een situatie een compleet nieuw verhaal weet te verzinnen wat totaal zo niet gebeurt is. Nu weet ik dat mannen en vrouwen dingen anders interpreteren maar gewoon zeggen dat je me geen gelukkig nieuwjaar heb gewenst, terwijl je dat wel hebt gedaan en me daar nog uitgebreid bij hebt lopen zoenen dat gaat me toch echt te ver.
Alleen kan ik hem nu niet met dit verhaal confronteren omdat ik dat dus van iemand anders heb gehoord maar voor mij wordt komende donderdag wel erop of eronder.
Ze gaven ook aan dat het verhaal met oud en nieuw in essentie net zoveel is verdraaid als de andere verhalen die hij heeft verteld dus snappen ze eigenlik niet dat ik daar nu zo boos over ben.
Het grote verschil voor mij zit hem erin dat de andere dingen allemaal zijn voortgekomen uit frustratie van een van beiden maar oud en nieuw was bij mij absoluut niet het geval en volgens mij bij hem ook niet. Ze hebben ook gezegd dat het niet hun bedoeling was om mij te kwetsen maar om mij inzicht te geven in de manier waarop hij nu tegen de dingen aankijkt.
Ik wil duidelijk uit zijn mond horen waar het probleem zit, wat hij daar aan denkt te veranderen en zo niet dan ga ik hem inderdaad daar op de man af vragen wat hij wil en dan wil ik dat hij dat ook kan onderbouwen, desnoods doet hij dat maar met de hulp van die therapeut. Zoals Kreeft zegt kunnen mannen a la minute een beslissing nemen dus ik ben benieuwd of dat hij hem ook zo is.
Zoals jullie merken ben ik nog steeds boos, terwijl het nu toch al 12uur geleden is dat ik het heb gehoord.
Ik weet het, het zal waarschijnlijk niet de slimste manier zijn maar ben op dit moment even helemaal klaar met hem. Maakt het wel makkelijker om deze week geen contact met hem te hebben.
Als ik aangeef dat ik vandaag een beslissing wil hebben dan zegt hij dat hij er mee gaat kappen en vervolgens gaat hij dan niets regelen mbt echtscheiding etc omdat hij verwacht dat ik dat allemaal wel ga regelen.
Maar dan weet ik ook dat het een beslissing uit onmacht is omdat hij echt langer de tijd nodig heeft om erover na te denken dus is het dan echt de beslissing die hij wil nemen?
Na heel lang twijfelen toch bij een stel geweest dat hem van de week gesproken heeft om toch eens te kijken wat hij nu daar verteld had.
Heb de boot bewust afgehouden de afgelopen week omdat ik eigenlijk geen zin heb om hun te gebruiken om informatie te krijgen en je gaat dan alleen
maar mensen ertussen zetten die er eigenlijk niets mee te maken hebben. Maar ja hij is een indirecte collega van mij waar we toch regelmatig over de vloer kwamen dus hij kwam gisteren langs om even te zeggen dat ze het allemaal wel heel erg vonden en of ze nu echt niets voor mij konden doen en dus maar afgesproken dat ik daar even wat zou eten.
Hun zijn er van overtuigd dat hij nog wel degelijk gevoelens voor mij heeft maar op dit moment alleen de negatieve dingen wil zien en niet de positieve dingen en dat dat met tijd weer goed komt. Hij heeft namelijk ook een poosje getwijfeld over zijn relatie en gaf aan dat tijd de dingen wel relativeert en dat hij blij is dat hij de tijd heeft genomen en gekregen om de zaken allemaal weer in het juiste perspektief te zien.
Ze hebben ook gevraagd naar een aantal situaties die hij had geschetst om aan te geven waarom hij het allemaal niet fijn meer vind thuis en hoe mijn interpretatie daarvan was. Als ik dan hoor hoe hij de situatie beschrijft en hoe ik hem me voor de geest haal dan is het wel verbazingwekkend om te zien hoe klein hij zijn rol in het geheel weet te plaatsen en zelfs in een situatie een compleet nieuw verhaal weet te verzinnen wat totaal zo niet gebeurt is. Nu weet ik dat mannen en vrouwen dingen anders interpreteren maar gewoon zeggen dat je me geen gelukkig nieuwjaar heb gewenst, terwijl je dat wel hebt gedaan en me daar nog uitgebreid bij hebt lopen zoenen dat gaat me toch echt te ver.
Alleen kan ik hem nu niet met dit verhaal confronteren omdat ik dat dus van iemand anders heb gehoord maar voor mij wordt komende donderdag wel erop of eronder.
Ze gaven ook aan dat het verhaal met oud en nieuw in essentie net zoveel is verdraaid als de andere verhalen die hij heeft verteld dus snappen ze eigenlik niet dat ik daar nu zo boos over ben.
Het grote verschil voor mij zit hem erin dat de andere dingen allemaal zijn voortgekomen uit frustratie van een van beiden maar oud en nieuw was bij mij absoluut niet het geval en volgens mij bij hem ook niet. Ze hebben ook gezegd dat het niet hun bedoeling was om mij te kwetsen maar om mij inzicht te geven in de manier waarop hij nu tegen de dingen aankijkt.
Ik wil duidelijk uit zijn mond horen waar het probleem zit, wat hij daar aan denkt te veranderen en zo niet dan ga ik hem inderdaad daar op de man af vragen wat hij wil en dan wil ik dat hij dat ook kan onderbouwen, desnoods doet hij dat maar met de hulp van die therapeut. Zoals Kreeft zegt kunnen mannen a la minute een beslissing nemen dus ik ben benieuwd of dat hij hem ook zo is.
Zoals jullie merken ben ik nog steeds boos, terwijl het nu toch al 12uur geleden is dat ik het heb gehoord.
Ik weet het, het zal waarschijnlijk niet de slimste manier zijn maar ben op dit moment even helemaal klaar met hem. Maakt het wel makkelijker om deze week geen contact met hem te hebben.
vrijdag 25 januari 2008 om 13:14
Hulpeloos, bij een scheiding staat er nog al wat op het spel. Ik zou het initiatief en de verdeling van jullie huis, spullen, spaargeld enz. zeker niet aan hem overlaten. Dat kan alleen maar ongunstig uitpakken voor jou. Kies een eigen advocaat en zet voor jezelf op een rijtje wat jij wilt. Klinkt heel zakelijk, maar bij een scheiding staan grote belangen op het spel.
Jij was altijd de daadkrachtige en de doorpakker in jullie relatie, soms tegen wil en dank. Maak nu dankbaar gebruik van die eigenschap!
PS Verander je nicknaam! Je bent niet hulpeloos maar daadkrachtig.
Jij was altijd de daadkrachtige en de doorpakker in jullie relatie, soms tegen wil en dank. Maak nu dankbaar gebruik van die eigenschap!
PS Verander je nicknaam! Je bent niet hulpeloos maar daadkrachtig.
vrijdag 25 januari 2008 om 13:23
Het valt me op dat je nogal regelmatig voor hem denkt. Hij zegt dan dit, maar jij weet dat hij dat bedoelt. Jij bespreekt iets met hem, hij veegt het van tafel en jij gaat het er vervolgens met zijn ouders over hebben. Die vervolgens ook aangeven dat het geen issue is, maar jij vult in dat hij het gewoon tegen zichzelf niet wil toegeven.
Ik vraag me af of het kan zijn dat je man maar steeds minder is gaan doen en regelen, omdat jij het toch beter kon?
Ik vraag me af of het kan zijn dat je man maar steeds minder is gaan doen en regelen, omdat jij het toch beter kon?
vrijdag 25 januari 2008 om 13:53
Ik wil duidelijk uit zijn mond horen waar het probleem zit, wat hij daar aan denkt te veranderen en zo niet dan ga ik hem inderdaad daar op de man af vragen wat hij wil en dan wil ik dat hij dat ook kan onderbouwen, desnoods doet hij dat maar met de hulp van die therapeut.
Als het binnen een relatie fout loopt, dan zijn er vaak 2 partijen die hun aandeel hebben aan het mislukken. Hulpeloos, jij legt een boel dingen gemakshalve wel heel erg bij je man neer. Jullie hebben een gezamenlijk probleem. Het is niet alleen zijn probleem. Kijk ook naar je eigen aandeel. Jij kunt zijn gedrag niet veranderen, alleen je eigen gedrag. Probeer om hem, door je zelf anders te gedragen, hem te inspireren om zich ook anders te gedragen (zie de voorbeelden van Kreeft; Kreeft geeft hele goede analyses hoe relaties kunnen lijden onder interpretatiesverschillen tussen mannen en vrouwen).
Als het binnen een relatie fout loopt, dan zijn er vaak 2 partijen die hun aandeel hebben aan het mislukken. Hulpeloos, jij legt een boel dingen gemakshalve wel heel erg bij je man neer. Jullie hebben een gezamenlijk probleem. Het is niet alleen zijn probleem. Kijk ook naar je eigen aandeel. Jij kunt zijn gedrag niet veranderen, alleen je eigen gedrag. Probeer om hem, door je zelf anders te gedragen, hem te inspireren om zich ook anders te gedragen (zie de voorbeelden van Kreeft; Kreeft geeft hele goede analyses hoe relaties kunnen lijden onder interpretatiesverschillen tussen mannen en vrouwen).
vrijdag 25 januari 2008 om 14:05
Echt rot voor je, deze situatie. Begrijp dat je graag je man en je huwelijk wilt behouden. Toch lijkt het wel alsof jij al jouw irritaties maar slikt en binnen houdt, omdat je zo bezig bent met hem en hem terugwinnen. Vraag mij af of het wel goed is om zo op je tenen te lopen voor je man. Zou zeggen, let goed op dat het niet ten koste van jezelf meer gaat. De indicaties zijn er al wel een beetje lijkt me; bijv. in het analiseren van zijn gedachtes en het afvallen van gewicht.
Verder zou ik als ik jou was ook iets verder denken aan mogelijke consequenties. Stel je voor dat je man weer bij jou terugkomt. Ga je dan echt genieten van jullie tijd? Of ben je altijd onzeker of hij toch nog wel echt van je houdt, waardoor jij je niet een lekkere positie kan verschaffen binnen jullie huwelijk?
Wil je niets aanpraten hoor, verplaats me alleen een beetje in je situatie en dan komen zulke vragen toch bij mij op helaas. Zou de tijd die je alleen hebt dus toch eens even gebruiken om voor jezelf even down to earth na te denken waarvan jij nu echt op lange termijn zelf gelukkig van word. Nu je man weg is, ben je zo gefocused op hem terugwinnen, waardoor je hem en jullie relatie misschien iets teveel romantiseert. Misschien ook niet... Dat kan alleen jijzelf beoordelen.
Zoals je eigenlijk zelf al aangaf ben je niet helemaal jezelf meer. Je weet niet of je heel boos op hem mag zijn, je bent bezig tactieken te zoeken om hem weer thuis te laten komen, enz. Dat heb je nu misschien voor hem en jouw huwelijk over, maar hoe gaat dat straks evt dan verder? Als je nu jezelf steeds aanpast en tactieken gebruikt om hem terug te krijgen, hoe wil je dat dan volhouden als hij bijv. weer 3 maanden thuis is?
Vind ook dat je man best veel ruimte krijgt om te beslissen wat hij wil. Hij kan nu als het ware even kijken wat hem het meeste zint. Lekker alleen wonen of toch getrouwd blijven met jou. Dat terwijl jij, nu je alleen bent, jezelf steeds richt op zijn keuze en niet even lekker bezig bent met jezelf en jouw toekomst. Persoonlijk zou dat mij boos maken; trouwen is een belofte. Een belofte elkaar te ondersteunen in elkaars behoeften. Niet alleen die van 1 van de personen.
Misschien moet je toch maar eens een keer met een advocaat praten zodat je je man laat zien dat je dit erg serieus neemt en goed voorbereid bent op wat er nog kan komen. Laat hem maar eens schrikken, want door dat jij zo begripvol en passief naar hem bent kan hij gewoon doorgaan met wat hij nu doet en hoe het hem zint. Dat zou er bij mij niet ingaan als mij man mij zo manipuleert om te kijken wat hem meer geliefd; mij of vrijgezellenleven. Maar ja, iedere persoon is anders.
Kortom; ik hoop je nergens toe te bewegen wat jij niet wilt, je geen woorden in de mond te leggen, enz. Ik hoop alleen dat je goed nadenkt. Je word ook ouder. Nu heb je nog kansen voor het grijpen. Straks ben je bijv. te oud om kinderen enzo te krijgen als je die gewild had, omdat je nu te lang meedrijft in de besluiteloosheid van je man.
Verder zou ik als ik jou was ook iets verder denken aan mogelijke consequenties. Stel je voor dat je man weer bij jou terugkomt. Ga je dan echt genieten van jullie tijd? Of ben je altijd onzeker of hij toch nog wel echt van je houdt, waardoor jij je niet een lekkere positie kan verschaffen binnen jullie huwelijk?
Wil je niets aanpraten hoor, verplaats me alleen een beetje in je situatie en dan komen zulke vragen toch bij mij op helaas. Zou de tijd die je alleen hebt dus toch eens even gebruiken om voor jezelf even down to earth na te denken waarvan jij nu echt op lange termijn zelf gelukkig van word. Nu je man weg is, ben je zo gefocused op hem terugwinnen, waardoor je hem en jullie relatie misschien iets teveel romantiseert. Misschien ook niet... Dat kan alleen jijzelf beoordelen.
Zoals je eigenlijk zelf al aangaf ben je niet helemaal jezelf meer. Je weet niet of je heel boos op hem mag zijn, je bent bezig tactieken te zoeken om hem weer thuis te laten komen, enz. Dat heb je nu misschien voor hem en jouw huwelijk over, maar hoe gaat dat straks evt dan verder? Als je nu jezelf steeds aanpast en tactieken gebruikt om hem terug te krijgen, hoe wil je dat dan volhouden als hij bijv. weer 3 maanden thuis is?
Vind ook dat je man best veel ruimte krijgt om te beslissen wat hij wil. Hij kan nu als het ware even kijken wat hem het meeste zint. Lekker alleen wonen of toch getrouwd blijven met jou. Dat terwijl jij, nu je alleen bent, jezelf steeds richt op zijn keuze en niet even lekker bezig bent met jezelf en jouw toekomst. Persoonlijk zou dat mij boos maken; trouwen is een belofte. Een belofte elkaar te ondersteunen in elkaars behoeften. Niet alleen die van 1 van de personen.
Misschien moet je toch maar eens een keer met een advocaat praten zodat je je man laat zien dat je dit erg serieus neemt en goed voorbereid bent op wat er nog kan komen. Laat hem maar eens schrikken, want door dat jij zo begripvol en passief naar hem bent kan hij gewoon doorgaan met wat hij nu doet en hoe het hem zint. Dat zou er bij mij niet ingaan als mij man mij zo manipuleert om te kijken wat hem meer geliefd; mij of vrijgezellenleven. Maar ja, iedere persoon is anders.
Kortom; ik hoop je nergens toe te bewegen wat jij niet wilt, je geen woorden in de mond te leggen, enz. Ik hoop alleen dat je goed nadenkt. Je word ook ouder. Nu heb je nog kansen voor het grijpen. Straks ben je bijv. te oud om kinderen enzo te krijgen als je die gewild had, omdat je nu te lang meedrijft in de besluiteloosheid van je man.
vrijdag 25 januari 2008 om 14:13
Lekkerdan,
Als hij de afgelopen drie maanden minstens 20 keer heeft gezegd dat hij het zo erg vindt om 40 te worden, dat hij zich nog 25 voelt. Dat het toch eigenlijk niet kan dat hij ieder weekend nog wil gaan stappen omdat je dat niet mer doet als je 40 bent.
Heeft hij niet alleen tegen mij gezegd maar tegen meerdere mensen heb je dan een probleem met 40 worden of niet?
Hij is al 20 jaar lid van een autoblad en dat moet nu ineens zonder slag of stoot de deur uit?
Hij spaart al ik weet niet hoelang autofolders, heeft ze alle 12.000 ooit eens helemaal in een bestand gezet en ineens kunnen ze bij het grof vuil
Koopt al jaren dezelfde kleding en nu moet het ineens allemaal stoerder
En dan moet ik nog steeds geloven dat het alleen maar om mij gaat en dat hij er geen probleem mee heeft dat hij ouder wordt?
Ben het wel met je eens dat ik in onze relatie wellicht te veel de touwtjes in handen heb genomen en dat is ook de reden waarom ik dat geprobeerd heb voor een groot deel los te laten het afgelopen half jaar.
Op financieel gebied zal ik dat waarschijnlijk niet kunnen omdat ik daar inderdaad echt veel meer verstand van heb dan hem maar dat kan ook niet anders omdat dat mijn werk met financien te maken heeft.
Lijkt me ook niet zo'n probleem, ieder zijn ding.
Hij heeft een half jaar geleden aangegeven meer te willen weten van de financien. Geen probleem heb twee avonden met hem aan tafel gezeten om alles uit te leggen hoe en wat.
Toen heeft hij aangegeven een eigen rekening te willen hebben, ook gezegd dat dat geen enkel probleem was. Een gezamenlijke rekening voor de vaste lasten en de rest is all yours, alleen die rekening is nog steeds niet geopend. Dus als ik het aan hem overlaat gebeurt het niet.
Als er ook dingen zijn die ik belangrijk vindt dan wil ik die ook het liefst direct geregeld hebben (typisch vrouwelijke eigenschap volgens sommigen), probeer dan wel om het nog eens een week te laten liggen maar als het dan nog niet gebeurd dan doe ik het inderdaad zelf wel.
Ik weet het geduld is niet mijn sterkste eigenschap, dat blijkt nu ook wel weer en dat is ook een eigenschap die maar heel moeilijk is af te leren kan ik je uit ervaring vertellen. Ben er al 30 jaar mee bezig en lukt soms wel op het moment dat ik de dingen niet belangrijk vindt maar als ik ze wel belangrijk vindt dan lijk ik wel een kruidje roer me niet. Vandaar dat ik de reactie van gisteravond ook hier plaats en daar niet mee naar vrienden/bekenden wil en ik dus uit zelfbescherming maar niet de ene vriend ga bellen waar hij zoveel contact mee heeft op dit moment want als ik daar ook nog dingen van hoor die niet stroken met de (mijn) waarheid dan weet ik dat ik zeker ga bellen met de mededeling bekijk het maar, we gaan nu uit elkaar.
En wellicht ben ik wel degene die niet naar hem luistert en heeft hij zoiets moet ik het voor je spellen, ik zeg tot dat mijn gevoel om weg te gaan dichterbij ligt dan om te blijven. Snap je niet dat dit mijn manier is om te zeggen dat ik wil scheiden maar dat ik dat alleen niet durf te zeggen.
Als hij de afgelopen drie maanden minstens 20 keer heeft gezegd dat hij het zo erg vindt om 40 te worden, dat hij zich nog 25 voelt. Dat het toch eigenlijk niet kan dat hij ieder weekend nog wil gaan stappen omdat je dat niet mer doet als je 40 bent.
Heeft hij niet alleen tegen mij gezegd maar tegen meerdere mensen heb je dan een probleem met 40 worden of niet?
Hij is al 20 jaar lid van een autoblad en dat moet nu ineens zonder slag of stoot de deur uit?
Hij spaart al ik weet niet hoelang autofolders, heeft ze alle 12.000 ooit eens helemaal in een bestand gezet en ineens kunnen ze bij het grof vuil
Koopt al jaren dezelfde kleding en nu moet het ineens allemaal stoerder
En dan moet ik nog steeds geloven dat het alleen maar om mij gaat en dat hij er geen probleem mee heeft dat hij ouder wordt?
Ben het wel met je eens dat ik in onze relatie wellicht te veel de touwtjes in handen heb genomen en dat is ook de reden waarom ik dat geprobeerd heb voor een groot deel los te laten het afgelopen half jaar.
Op financieel gebied zal ik dat waarschijnlijk niet kunnen omdat ik daar inderdaad echt veel meer verstand van heb dan hem maar dat kan ook niet anders omdat dat mijn werk met financien te maken heeft.
Lijkt me ook niet zo'n probleem, ieder zijn ding.
Hij heeft een half jaar geleden aangegeven meer te willen weten van de financien. Geen probleem heb twee avonden met hem aan tafel gezeten om alles uit te leggen hoe en wat.
Toen heeft hij aangegeven een eigen rekening te willen hebben, ook gezegd dat dat geen enkel probleem was. Een gezamenlijke rekening voor de vaste lasten en de rest is all yours, alleen die rekening is nog steeds niet geopend. Dus als ik het aan hem overlaat gebeurt het niet.
Als er ook dingen zijn die ik belangrijk vindt dan wil ik die ook het liefst direct geregeld hebben (typisch vrouwelijke eigenschap volgens sommigen), probeer dan wel om het nog eens een week te laten liggen maar als het dan nog niet gebeurd dan doe ik het inderdaad zelf wel.
Ik weet het geduld is niet mijn sterkste eigenschap, dat blijkt nu ook wel weer en dat is ook een eigenschap die maar heel moeilijk is af te leren kan ik je uit ervaring vertellen. Ben er al 30 jaar mee bezig en lukt soms wel op het moment dat ik de dingen niet belangrijk vindt maar als ik ze wel belangrijk vindt dan lijk ik wel een kruidje roer me niet. Vandaar dat ik de reactie van gisteravond ook hier plaats en daar niet mee naar vrienden/bekenden wil en ik dus uit zelfbescherming maar niet de ene vriend ga bellen waar hij zoveel contact mee heeft op dit moment want als ik daar ook nog dingen van hoor die niet stroken met de (mijn) waarheid dan weet ik dat ik zeker ga bellen met de mededeling bekijk het maar, we gaan nu uit elkaar.
En wellicht ben ik wel degene die niet naar hem luistert en heeft hij zoiets moet ik het voor je spellen, ik zeg tot dat mijn gevoel om weg te gaan dichterbij ligt dan om te blijven. Snap je niet dat dit mijn manier is om te zeggen dat ik wil scheiden maar dat ik dat alleen niet durf te zeggen.
vrijdag 25 januari 2008 om 14:33
vrijdag 25 januari 2008 om 14:45
Jij zegt dat als je hem een keuze afdwingt hij waarschijnlijk kiest voor de scheiding. Vervolgens ga je dan allemaal uitleggen dat dit dan geen goede beslissing is. Maar aan wat voor paard trek je eigenlijk als dit zijn gevoel is? Juist een dood paard. Ik denk dat ik mijn vent allang de deur had uitgezet, dan had hij het zelf mogen uitzoeken en zaakjes regelen. Ik zou hem niet eerder weer binnenlaten als hij zijn keuze gemaakt heeft. Jij bent inderdaad hulpeloos, zoals iemand dat al eerder zei. Maar dat komt niet door hem, dat komt omdat je je hulpeloos opstelt, je wacht af tot wat hij gaat ondernemen. En hij gaat niks ondernemen, dus deze patstelling kan nog heel lang duren, en zal het restje liefde wat er nog zit geen goed doen
vrijdag 25 januari 2008 om 18:20
omdat hij heel onbewogen naar een op een onafwendbare crises afgaat. En het helpt voor het begrip, als je soms wat achtergrond informatie hebt.
@ kreeft, dank je wel voor je reactie.
Het is zoals je zegt, echter de man van hulpeloos blijkt ondanks het ontbreken van de eerder genoemde achtergrond, toch op een onafwendbare crisis af te gaan. Gewoonweg omdat hij dat zelf wil, de koek is op wat hem betreft.
@ kreeft, dank je wel voor je reactie.
Het is zoals je zegt, echter de man van hulpeloos blijkt ondanks het ontbreken van de eerder genoemde achtergrond, toch op een onafwendbare crisis af te gaan. Gewoonweg omdat hij dat zelf wil, de koek is op wat hem betreft.
vrijdag 25 januari 2008 om 20:30
In je openingspost schrijf je dat je partner je twee weken geleden de volgende dingen zegt:
- "Ik ben niet gelukkig."
- "Het gevoel is weg."
- "Je zorgt veel te goed voor me."
- "Ik kan me niet ontwikkelen."
- "Mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwt me."
Het is niet de eerste keer dat hij dit zegt. Hij zei het een half jaar eerder ook al tegen je.
Vervolgens vertel je in ieder bericht waarom hij het allemaal verkeerd ziet. Maar ik krijg de indruk dat het voor jou moeilijk te accepteren valt dat hij er toch heus zo over denkt. Hij geeft toe dat je goed voor hem zorgt. Maar hij vertelt je dat zijn gevoel voor jou weg is. Dat je hem geen ruimte geeft. Dat hij onvoldoende lucht krijgt. Dat hij zich niet kan ontwikkelen zoals hij is. Dat hij ongelukkig is.
Hoe goed jij ook van jezelf vindt dat je je hebt aangepast en dat je er alles aan doet om een goede relatie te hebben: het kan voor hem simpelweg niet zijn zoals hij het wil. Kun je je dat voorstellen?
Kan het niet gewoon zo zijn dat hij bedoelt wat hij je zegt:
- "Ik ben niet gelukkig."
- "Het gevoel is weg."
- "Je zorgt veel te goed voor me."
- "Ik kan me niet ontwikkelen."
- "Mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwt me."
- "Ik ben niet gelukkig."
- "Het gevoel is weg."
- "Je zorgt veel te goed voor me."
- "Ik kan me niet ontwikkelen."
- "Mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwt me."
Het is niet de eerste keer dat hij dit zegt. Hij zei het een half jaar eerder ook al tegen je.
Vervolgens vertel je in ieder bericht waarom hij het allemaal verkeerd ziet. Maar ik krijg de indruk dat het voor jou moeilijk te accepteren valt dat hij er toch heus zo over denkt. Hij geeft toe dat je goed voor hem zorgt. Maar hij vertelt je dat zijn gevoel voor jou weg is. Dat je hem geen ruimte geeft. Dat hij onvoldoende lucht krijgt. Dat hij zich niet kan ontwikkelen zoals hij is. Dat hij ongelukkig is.
Hoe goed jij ook van jezelf vindt dat je je hebt aangepast en dat je er alles aan doet om een goede relatie te hebben: het kan voor hem simpelweg niet zijn zoals hij het wil. Kun je je dat voorstellen?
Kan het niet gewoon zo zijn dat hij bedoelt wat hij je zegt:
- "Ik ben niet gelukkig."
- "Het gevoel is weg."
- "Je zorgt veel te goed voor me."
- "Ik kan me niet ontwikkelen."
- "Mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwt me."
