Relaties
alle pijlers
mijn man wil scheiden
maandag 21 januari 2008 om 21:02
Ongeveer een half jaar geleden heeft mijn man voor het eerst aangegeven niet met mij verder te willen. Dit kwam echt als een donderslag bij heldere hemel. Na gepraat te hebben vond hij ook dat we het samen weer moesten proberen. Ik van mij kan heb mezelf best veranderd maar bij hem heb ik eigenlijk niet veel verandering gemerkt. Geprobeerd te praten maar dat kan hij absoluut niet. In dat half jaar een aantal leuke dingen gedaan en heeft hij ook regelmatig gezegd dat hij weer van mij houdt. We zijn zelfs nog naar een ander huis wezen kijken.
Nu twee weken geleden komt hij weer met de bom ik ben niet gelukkig. Het gevoel is weg, je zorgt veel te goed voor me ik kan me niet ontwikkelen mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwd me. We zijn 13 jaar getrouwd en voor zover ik wist hadden we een goed huwelijk. Hebben heel veel dingen samen gedaan, had echt het idee dat hij mijn soulmate was en dat ik me alles bij hem terecht kon. Ik ben iemand die redelijk perfectionistisch is en alles snel en goed geregeld wil hebben. Hij is iemand die graag wil dat alles netjes is en altijd de leukste jongen van de klas wil zijn. Hij heeft er een ontzettend groot probleem mee dat hij 40 wordt dus ik schoof alles op midlife crisis en had zoiets van laat maar uitrazen komt vanzelf goed. Niet dus.
We zijn nu bij een relatietherapeut maar ook dat helpt naar mijn idee niet echt. Heb totaal niet het idee dat er ook maar iets van wat ik zeg tot hem doordringt.
Hij zegt dat hij er nog niet uit is alleen weet hij ook niet hoelang het gaat duren voordat hij eruit is. Ik wil hem niet kwijt maar ben heel erg bang dat hij de beslissing al heeft genomen maar het alleen niet durft te zeggen.
Hij zegt alleen maar de hele tijd dat hij niet meer om me geeft, dat hij om mij geeft alsof ik zijn zus ben. Nadat hij het heeft gezegd heeft hij eerst nog twee weken thuis gewoont waarbij je gewoon inet verder komt dan continu alles herhalen wat je al tig keer hebt gezegd. Nadat ik in die periode flink ben afgevallen heb ik aangegeven dat ik het prettiger zou vinden als hij even wegging om zelf een beetje tot rust te komen. Alleen dat helpt dus geen zak. Ik mis hem ontzettend en ik heb gewoon het idee dat hij helemaal niet bij zichzelf te rade gaat waarom hij opeens niet meer van me houdt. Alle karaktertrekken waar hij nu zo'n hekel aan heeft zijn altijd de redenen geweest waarom hij me zo aantrekkelijk vondt.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, afwachten in de hoop dat hij me gaat missen, ik vrees dat iedereen waarmee hij praat zegt dat hij bij mij weg moet. Hij zoekt alleen de schuld bij mij, ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.
Ik wil geen beslissing afdwingen omat ik dan zeker weet dat hij weggaat alleen tegen deze onzekerheid kan ik eigenlijk ook niet meer. Ik wil zo graag met hem verder. Ik hou van hem maar hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel bij hem weer terugkomt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij gaat praten over wat hem dwarszit. Ik geloof niet dat het alleen door mij komt er moet volgens mij veel meer aan de hand zijn, maar dat komt er niet uit omdat hij daar uberhaupt niet over nadenkt. Hij wil weg zegt hij maar zoekt ondertussen niets uit hoe dat dan verder moet. Ik neem altijd alle beslissingen maar zelf regelt hij niets
Nu twee weken geleden komt hij weer met de bom ik ben niet gelukkig. Het gevoel is weg, je zorgt veel te goed voor me ik kan me niet ontwikkelen mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwd me. We zijn 13 jaar getrouwd en voor zover ik wist hadden we een goed huwelijk. Hebben heel veel dingen samen gedaan, had echt het idee dat hij mijn soulmate was en dat ik me alles bij hem terecht kon. Ik ben iemand die redelijk perfectionistisch is en alles snel en goed geregeld wil hebben. Hij is iemand die graag wil dat alles netjes is en altijd de leukste jongen van de klas wil zijn. Hij heeft er een ontzettend groot probleem mee dat hij 40 wordt dus ik schoof alles op midlife crisis en had zoiets van laat maar uitrazen komt vanzelf goed. Niet dus.
We zijn nu bij een relatietherapeut maar ook dat helpt naar mijn idee niet echt. Heb totaal niet het idee dat er ook maar iets van wat ik zeg tot hem doordringt.
Hij zegt dat hij er nog niet uit is alleen weet hij ook niet hoelang het gaat duren voordat hij eruit is. Ik wil hem niet kwijt maar ben heel erg bang dat hij de beslissing al heeft genomen maar het alleen niet durft te zeggen.
Hij zegt alleen maar de hele tijd dat hij niet meer om me geeft, dat hij om mij geeft alsof ik zijn zus ben. Nadat hij het heeft gezegd heeft hij eerst nog twee weken thuis gewoont waarbij je gewoon inet verder komt dan continu alles herhalen wat je al tig keer hebt gezegd. Nadat ik in die periode flink ben afgevallen heb ik aangegeven dat ik het prettiger zou vinden als hij even wegging om zelf een beetje tot rust te komen. Alleen dat helpt dus geen zak. Ik mis hem ontzettend en ik heb gewoon het idee dat hij helemaal niet bij zichzelf te rade gaat waarom hij opeens niet meer van me houdt. Alle karaktertrekken waar hij nu zo'n hekel aan heeft zijn altijd de redenen geweest waarom hij me zo aantrekkelijk vondt.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, afwachten in de hoop dat hij me gaat missen, ik vrees dat iedereen waarmee hij praat zegt dat hij bij mij weg moet. Hij zoekt alleen de schuld bij mij, ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.
Ik wil geen beslissing afdwingen omat ik dan zeker weet dat hij weggaat alleen tegen deze onzekerheid kan ik eigenlijk ook niet meer. Ik wil zo graag met hem verder. Ik hou van hem maar hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel bij hem weer terugkomt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij gaat praten over wat hem dwarszit. Ik geloof niet dat het alleen door mij komt er moet volgens mij veel meer aan de hand zijn, maar dat komt er niet uit omdat hij daar uberhaupt niet over nadenkt. Hij wil weg zegt hij maar zoekt ondertussen niets uit hoe dat dan verder moet. Ik neem altijd alle beslissingen maar zelf regelt hij niets
dinsdag 29 januari 2008 om 22:25
Hulpeloos, seks is vaak wel de graadmeter, waar mannen de kwaliteit van hun relatie aan afmeten. Dus het speelt ongetwijfeld een belangrijke rol, om zijn handelen nu te begrijpen. Iets wat natuurlijk ook goed zou zijn, als hij jouw op dat gebied zou begrijpen. En leert hoe een vrouw in elkaar zit.
Overigens valt het ook niet mee, om al die rollen als vrouw goed te combineren. En het zou niet verkeerd zijn, als mannen daar wat vaker begrip voor zouden hebben. Groetjes kreeft
Overigens valt het ook niet mee, om al die rollen als vrouw goed te combineren. En het zou niet verkeerd zijn, als mannen daar wat vaker begrip voor zouden hebben. Groetjes kreeft
woensdag 30 januari 2008 om 08:27
Hulpeloos, je bent heel goed met jezelf bezig in die zin dat je bij jezelf nagaat wat jouw aandeel in de relatie is. Dat is ook eigenlijk het enige waar je zelf invloed op hebt. Je kunt alleen je eigen gedrag veranderen.
In je openingspost schrijf je dat je jezelf al hebt veranderd, maar dat je bij hem eigenlijk weinig verandering ziet. Bekijkt hij zijn eigen aandeel in jullie relatie ook kritisch? En is hij welwillend daar iets aan te veranderen? Is hij bereid naar jou te luisteren en te ontdekken wat de valkuilen in jullie relatie zijn? En deel jij ook jouw bevindingen over jouw aandeel in je relatie? Jij kunt natuurlijk best gaan bedenken hoe "dingen op hem overkomen", maar misschien is het ook handig om dat van hem te horen. Misschien vindt hij het wel prima dat jij alles regelt en is dat helemaal geen issue.
Oja, mijn ervaring met mijn vriend is dat ik van hem niet meteen een antwoord of reactie hoefde te verwachten als ik een scherpe analyse maak die hout snijdt. Het moet eerst bezinken en hij moet erover nadenken en dan later komt er een reactie. En die reactie is er vaak niet dat hij even zegt dat ik een goed punt maakte, maar dat hij er daadwerkelijk in daden actie naar ondernam. Dat heb ik wel moeten leren zien en waarderen.
Jij geeft aan te willen vechten en niet op te willen geven. Dat vind ik een goede instelling. Opgeven kan altijd nog. Echter het is wel belangrijk dat hij dezelfde insteek heeft. Dus ook hij! moet er voor de volle 100% nog wat van willen proberen te maken, de hand in eigen boezem willen steken, willen communiceren met jou, zich kwetsbaar op willen stellen, vallen en weer opstaan, niet de handdoek in de ring willen gooien als jullie weer in oude patronen vervallen. Ik vind dat je dat best van hem kunt vragen. Is hij daartoe niet bereid dan is het zonde van je energie om er nog wat van te maken. Hiervoor zijn er gewoon twee nodig!
In je openingspost schrijf je dat je jezelf al hebt veranderd, maar dat je bij hem eigenlijk weinig verandering ziet. Bekijkt hij zijn eigen aandeel in jullie relatie ook kritisch? En is hij welwillend daar iets aan te veranderen? Is hij bereid naar jou te luisteren en te ontdekken wat de valkuilen in jullie relatie zijn? En deel jij ook jouw bevindingen over jouw aandeel in je relatie? Jij kunt natuurlijk best gaan bedenken hoe "dingen op hem overkomen", maar misschien is het ook handig om dat van hem te horen. Misschien vindt hij het wel prima dat jij alles regelt en is dat helemaal geen issue.
Oja, mijn ervaring met mijn vriend is dat ik van hem niet meteen een antwoord of reactie hoefde te verwachten als ik een scherpe analyse maak die hout snijdt. Het moet eerst bezinken en hij moet erover nadenken en dan later komt er een reactie. En die reactie is er vaak niet dat hij even zegt dat ik een goed punt maakte, maar dat hij er daadwerkelijk in daden actie naar ondernam. Dat heb ik wel moeten leren zien en waarderen.
Jij geeft aan te willen vechten en niet op te willen geven. Dat vind ik een goede instelling. Opgeven kan altijd nog. Echter het is wel belangrijk dat hij dezelfde insteek heeft. Dus ook hij! moet er voor de volle 100% nog wat van willen proberen te maken, de hand in eigen boezem willen steken, willen communiceren met jou, zich kwetsbaar op willen stellen, vallen en weer opstaan, niet de handdoek in de ring willen gooien als jullie weer in oude patronen vervallen. Ik vind dat je dat best van hem kunt vragen. Is hij daartoe niet bereid dan is het zonde van je energie om er nog wat van te maken. Hiervoor zijn er gewoon twee nodig!
donderdag 31 januari 2008 om 11:21
Vanochtend bij de relatietherapeut geweest waarbij hij antwoord moest geven op de vraag hoe hij de afgelopen twee weken heeft gevonden, ja weet het eigenlijk niet zo goed, je denkt er wel heel veel aan maar het was toch ook wel lekker om een beetje rust te hebben en ik weet het eigenlijk allemaal nog niet zo goed.
Ik aangegeven dat ik het een afschuwelijke week vondt en dat ik wil weten hoe of wat, waarom hij over dingen een heel eigen verhaal verteld, die niet klopt met de waarheid. Dat ik niet meer weet wat hij bedoelt als hij wat zegt en daar komt eigenlijk gewoon helemaal geen reactie op.
Uiteindelijk zei zij dus dat ze het idee had dat het over was en je zag gewoon bij hem zoals als een verlichting, yes er is iemand anders die de beslissing heeft genomen nu hoef ik alleen nog maar te zeggen dat het inderdaad zo is.
Op dat moment knapte er ook (eindelijk meds, wellicht in jou ogen) iets waardoor ik zoiets had van bekijk het dan ook maar helemaal als je je eigen beslissing al niet kan nemen over zoiets belangrijks als dit dan zoek je het ook maar zelf uit. Heb aangegeven dat ik na mijn wintersport de scheiding zou gaan regelen, dat hij flitsscheiding op zijn buik kan schrijven dat het gewoon 4 maanden gaat duren en dat hij van mij geen hulp meer hoeft te verwachten bij iets waar hij nu tegenaan loopt.
Aangegeven nog even met haar verder te willen praten alleen, waarbij ze dan nog zoiets had van wil je nog afscheid nemen. Nee bedankt, waarvan van een loser zoals hij, krijg nog een hand als afscheid (heeft me toch heel veel moeite gekost om die nog aan te pakken had hem het liefst een klap voor zijn kop gegeven)
Waarom heb ik me zelf nog drie weken voor de gek lopen houden, rund die ik ben.
Ze gaf later aan dat ze inderdaad de beslissing bij hem geforceerd heeft omdat ze zag dat ik er niet meer tegen kon en ze ook wist dat hij nooit zelf zou zeggen dat hij er een punt achter wil zetten.
Ze merkte ook het verschil in persoonlijkheid op waarbij ik wel heel duidelijk een spiegel bij mezelf heb voorgehouden en hij totaal niet. Hij is ook niet bereid om te kijken hoe het komt dat het gevoel weg is en is eigenlijk uberhaupt niet van plan om na te denken over het leven, hij ziet het wel zoals het op zijn pad komt.
Dat strookt totaal niet meer met hoe ik in het leven sta en als de ander dan niet bereid is om daar enige moeite voor te doen dan met je aan jezelf toe durven geven dat het in de huidige maatschappij makkelijker is om niet na te denken dan om te knokken voor iets waar je in gelooft en zoals al eerder gezegd it takes two to tango en dat gaat dus niet meer met hem gebeuren.
Dus ik sta alleen en moet nu zelf mijn leven weer op de rit gaan krijgen, probleem is alleen dat ik even helemaal geen idee heb hoe ik dat moet doen. Ik wil niet iedere keer als een zielig vogeltje bij vrienden en kennissen gaan zitten alleen om alleen naar het theater of iets dergelijks te gaan dat zie ik ook niet zitten. Moet ik me nu ook nog niet druk om maken dat komt later wel maar is wel een doemscenario wat nu heel groot op me afkomt.
Ik aangegeven dat ik het een afschuwelijke week vondt en dat ik wil weten hoe of wat, waarom hij over dingen een heel eigen verhaal verteld, die niet klopt met de waarheid. Dat ik niet meer weet wat hij bedoelt als hij wat zegt en daar komt eigenlijk gewoon helemaal geen reactie op.
Uiteindelijk zei zij dus dat ze het idee had dat het over was en je zag gewoon bij hem zoals als een verlichting, yes er is iemand anders die de beslissing heeft genomen nu hoef ik alleen nog maar te zeggen dat het inderdaad zo is.
Op dat moment knapte er ook (eindelijk meds, wellicht in jou ogen) iets waardoor ik zoiets had van bekijk het dan ook maar helemaal als je je eigen beslissing al niet kan nemen over zoiets belangrijks als dit dan zoek je het ook maar zelf uit. Heb aangegeven dat ik na mijn wintersport de scheiding zou gaan regelen, dat hij flitsscheiding op zijn buik kan schrijven dat het gewoon 4 maanden gaat duren en dat hij van mij geen hulp meer hoeft te verwachten bij iets waar hij nu tegenaan loopt.
Aangegeven nog even met haar verder te willen praten alleen, waarbij ze dan nog zoiets had van wil je nog afscheid nemen. Nee bedankt, waarvan van een loser zoals hij, krijg nog een hand als afscheid (heeft me toch heel veel moeite gekost om die nog aan te pakken had hem het liefst een klap voor zijn kop gegeven)
Waarom heb ik me zelf nog drie weken voor de gek lopen houden, rund die ik ben.
Ze gaf later aan dat ze inderdaad de beslissing bij hem geforceerd heeft omdat ze zag dat ik er niet meer tegen kon en ze ook wist dat hij nooit zelf zou zeggen dat hij er een punt achter wil zetten.
Ze merkte ook het verschil in persoonlijkheid op waarbij ik wel heel duidelijk een spiegel bij mezelf heb voorgehouden en hij totaal niet. Hij is ook niet bereid om te kijken hoe het komt dat het gevoel weg is en is eigenlijk uberhaupt niet van plan om na te denken over het leven, hij ziet het wel zoals het op zijn pad komt.
Dat strookt totaal niet meer met hoe ik in het leven sta en als de ander dan niet bereid is om daar enige moeite voor te doen dan met je aan jezelf toe durven geven dat het in de huidige maatschappij makkelijker is om niet na te denken dan om te knokken voor iets waar je in gelooft en zoals al eerder gezegd it takes two to tango en dat gaat dus niet meer met hem gebeuren.
Dus ik sta alleen en moet nu zelf mijn leven weer op de rit gaan krijgen, probleem is alleen dat ik even helemaal geen idee heb hoe ik dat moet doen. Ik wil niet iedere keer als een zielig vogeltje bij vrienden en kennissen gaan zitten alleen om alleen naar het theater of iets dergelijks te gaan dat zie ik ook niet zitten. Moet ik me nu ook nog niet druk om maken dat komt later wel maar is wel een doemscenario wat nu heel groot op me afkomt.
donderdag 31 januari 2008 om 11:47
Hulpeloos, jammer dat het zo gelopen is maar die onzekerheid is natuurlijk ook niets! Ik hoop dat je nu toch een soort van opluchting voelt ofzo.
Ik denk niet dat je de afgelopen drie weken als wasted moet beschouwen. Het zijn maar drie weken, wel slopende weken, dat zal ik niet ontkennen. Je kunt jezelf recht in de ogen kijken en je hebt in ieder geval nog geprobeerd te knokken voor jullie relatie. Ook denk dat het je zelfinzicht vergroot heeft en je kennis over wat je wel en niet wilt in een eventuele toekomstige partner inzichtelijk heeft gemaakt. Ik denk dat het in die zin geenszins verspilde weken zijn geweest!
Je klinkt ontzettend sterk en vastberaden. Ik geloof er niets van dat jij als een klein zielig vogeltje bij je vrienden gaat zitten! Althans, ik geloof er niets van dat jouw vrienden jou zo zullen zien. Janken, rouwen, je eenzaam voelen het mag allemaal best en ik denk dat je vrienden graag voor je klaar staan.
Ik vind het toch wel abrupt dat het voor jou nu meteen ook afgekapt is. Er is duidelijk echt iets bij je geknapt waardoor je nu zo gedraaid bent. Zoals gezegd klink je sterk en krachtig. Ik hoop dat je dit ook waardig af zult kunnen sluiten. Dus dat je het met je man netjes af zult ronden zonder verwijten te maken, elkaar voor rotte vis uit te maken etc. Succes en sterkte!
Ik denk niet dat je de afgelopen drie weken als wasted moet beschouwen. Het zijn maar drie weken, wel slopende weken, dat zal ik niet ontkennen. Je kunt jezelf recht in de ogen kijken en je hebt in ieder geval nog geprobeerd te knokken voor jullie relatie. Ook denk dat het je zelfinzicht vergroot heeft en je kennis over wat je wel en niet wilt in een eventuele toekomstige partner inzichtelijk heeft gemaakt. Ik denk dat het in die zin geenszins verspilde weken zijn geweest!
Je klinkt ontzettend sterk en vastberaden. Ik geloof er niets van dat jij als een klein zielig vogeltje bij je vrienden gaat zitten! Althans, ik geloof er niets van dat jouw vrienden jou zo zullen zien. Janken, rouwen, je eenzaam voelen het mag allemaal best en ik denk dat je vrienden graag voor je klaar staan.
Ik vind het toch wel abrupt dat het voor jou nu meteen ook afgekapt is. Er is duidelijk echt iets bij je geknapt waardoor je nu zo gedraaid bent. Zoals gezegd klink je sterk en krachtig. Ik hoop dat je dit ook waardig af zult kunnen sluiten. Dus dat je het met je man netjes af zult ronden zonder verwijten te maken, elkaar voor rotte vis uit te maken etc. Succes en sterkte!
donderdag 31 januari 2008 om 12:42
hulpeloos, dit is wel een heel abrupt einde, zeg. Denk wel dat het goed is voor jou (en misschien ook wel voor hem, maar dat is nu even bijzaak). Ik weet zeker dat je vrienden je niet als een klein zielig vogeltje zullen zien, maar je hoeft ook niet altijd de sterkste te zijn! Neem de tijd om dit te verwerken dat heeft iedereen nodig. Heel veel sterkte!
knuffel van roos
knuffel van roos
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
donderdag 31 januari 2008 om 13:24
Lieve hulpeloos,
Het is goed dat de schellen je van de ogen zijn gevallen, en je zal het echt redden want er is niks mis met jou, wat hij ook heeft beweert. Je bent met z'n tweeen in een relatie en als de 1 te dominant is dan is dat omdat de ander dat toelaat. En dominantie is zeker geen slecht ding. Gelukkig maar zou ik zeggen want dat zal jou goed helpen bij het vervolgproces.
Ik schrijf later nog, moet nu weg.
Sterkte meid!!!
Het is goed dat de schellen je van de ogen zijn gevallen, en je zal het echt redden want er is niks mis met jou, wat hij ook heeft beweert. Je bent met z'n tweeen in een relatie en als de 1 te dominant is dan is dat omdat de ander dat toelaat. En dominantie is zeker geen slecht ding. Gelukkig maar zou ik zeggen want dat zal jou goed helpen bij het vervolgproces.
Ik schrijf later nog, moet nu weg.
Sterkte meid!!!
donderdag 31 januari 2008 om 14:34
Lieve hulpeloos, alvast een dikke knuffel, die kun je wel gebruiken.
Die afgelopen 3 weken, ik denk dat die heel goed waren. Juist omdat je er heel hard voor vecht, kun je er veel makkelijker een punt achter zetten. Had je er 3 weken geleden een punt achter gezet, dan was de kans groot, dat je was blijven twijfelen, of je er misschien niet te snel een punt achter had gezet.
Hierdoor is het makkelijker om toch vrede te hebben met een breuk na zo lang.
Ook heb je je zelf beter leren kennen, wat ook heel wat waard is. Door de moeite die je er nu ingestoken hebt, krijg je ook weer meer zelfvertrouwen, voor het aangaan voor een nieuwe relatie. Jij durft het om voor een relatie te gaan, ook als het wat minder gaat. Je hebt hier enorm karakter getoond.
Ga niet teveel twijfelen, aan wat hij jouw zwakke plekken vond. Ik vind een hollandse meid die stevig in haar schoenen staat, charmant, en vele mannen met mij. Ik vind jouw totaal geen zielig vogeltje, en er is niks mis mee als je je verhaal doet. Lukt het niet bij vrienden en kennissen, dan doe je dat gewoon hier als je dat wilt.
kreeft
Die afgelopen 3 weken, ik denk dat die heel goed waren. Juist omdat je er heel hard voor vecht, kun je er veel makkelijker een punt achter zetten. Had je er 3 weken geleden een punt achter gezet, dan was de kans groot, dat je was blijven twijfelen, of je er misschien niet te snel een punt achter had gezet.
Hierdoor is het makkelijker om toch vrede te hebben met een breuk na zo lang.
Ook heb je je zelf beter leren kennen, wat ook heel wat waard is. Door de moeite die je er nu ingestoken hebt, krijg je ook weer meer zelfvertrouwen, voor het aangaan voor een nieuwe relatie. Jij durft het om voor een relatie te gaan, ook als het wat minder gaat. Je hebt hier enorm karakter getoond.
Ga niet teveel twijfelen, aan wat hij jouw zwakke plekken vond. Ik vind een hollandse meid die stevig in haar schoenen staat, charmant, en vele mannen met mij. Ik vind jouw totaal geen zielig vogeltje, en er is niks mis mee als je je verhaal doet. Lukt het niet bij vrienden en kennissen, dan doe je dat gewoon hier als je dat wilt.
kreeft
donderdag 31 januari 2008 om 15:04
Wat een herkenbaarheid dit verhaal tot aan de verkeersboetes aan toe. Ik heb dit dus een paar jr geleden meegemaakt alleen ik heb toen nog een jr aangemodderd en ik kan je wel zeggen dat dat mijn zelfvertrouwen weinig goed heeft gedaan, uiteindelijk heb ik ook de beslissing genomen omdat hij dat blijkbaar niet kon. Ik wens je heel veel sterkte ik begrijp dat je nu boos op hem bent maar probeer ook vast te houden aan den mooie dingen die jullie gehad hebben en besef dat hij het waarschijnlijk ook liever anders had gezien maar dat het voor hem gewoon op was en hij niet meer gelukkig met je was hoe moeilijk het ook is om dat te beseffen. Maar jij komt er echt wel hoor!!
donderdag 31 januari 2008 om 22:29
We zullen de scheiding ook best wel netje regelen daar ben ik niet bang voor alleen uit zelfbescherming zal ik alles wel super zakelijk houden en daar gaat hij het wellicht moeilijk mee krijgen maar dat is niet langer meer mijn probleem ik hoef ook niet meer voor hem te denken ik moet nu voor mezelf zorgen en gelukkig hebben de vrienden die ik tot nu toe op de hoogte heb gebracht allemaal dezelfde reactie, je komt er wel, hij is je niet waard hij gaat nog heel veel spijt krijgen.
Eerst maar eens gaan skieen en dan maar eens kijken hoe we de rest gaan regelen.
Bedankt voor jullie steun tot nu toe.
Eerst maar eens gaan skieen en dan maar eens kijken hoe we de rest gaan regelen.
Bedankt voor jullie steun tot nu toe.
vrijdag 1 februari 2008 om 00:56
Fijn dat je even lekker weg kan. Afleiding. Laat die vent maar in zijn sop gaarkoken.Je hebt geknokt en dat is goed, maar je klinkt ook realistisch en doortastend. Ik denk dat jij binnen de kortste keren je zaakjes voor elkaar hebt en dan zal het vanzelf beter worden. Dr. Phil zegt altijd: wat is er erger dan een jaar (of twee of drie) een slechte relatie hebben? Juist een jaar en 1 dag een slechte relatie hebben. Verder is dr. Phil natuurlijk helemaal fout maar dat terzijde.
zaterdag 2 februari 2008 om 01:01
Beste Hulpeloos,
Ik wens je heel veel sterkte en alle geluk van de wereld. Ik heb alle stukjes met veel herkenning gelezen. Ik verkeer in dezelfde positie als jouw man. Ook ik weet niet of ik door moet gaan met mijn huwelijk. Waarom zo lang twijfelen? 27 jaar gedeeld verleden, vertrouwd gevoel en vooral samen kinderen. Is het wijs om te beslissen om hiermee te stoppen, wetende dat je een heel gezin hiermee ongelukkig maakt of genoegen nemen met, zo voel ik dat ook, een broertje-zusje gevoel of goede vrienden, hoe je het ook wilt noemen. Die beslissing is enorm moeilijk en ik herken dat voor me uit schuiven, hopen dat het gevoel verandert. Bang voor spijt. Ook wij hebben een half jaar geleden voor hetzelfde gestaan, het opnieuw geprobeerd en we staan nu weer voor hetzelfde. Misschien heb je hier iets aan. Voor mij zijn er in het verleden teveel dingen gebeurd die mijn gevoel voor hem aangetast hebben. En ook al is hij nu veranderd en veel liever en aardiger geworden, ik kan niet zomaar de knop omzetten en weer van hem houden op de goede manier. Misschien heb je hier iets aan Hulpeloos om een beetje begrip te hebben voor je man waardoor je niet verbitterd raakt. Je raakt ook met elkaar vergroeid en gooit iets wat je jarenlang had niet zomaar overboord, niet voor jezelf en ook niet voor de ander(en|). Liefs, J.
Ik wens je heel veel sterkte en alle geluk van de wereld. Ik heb alle stukjes met veel herkenning gelezen. Ik verkeer in dezelfde positie als jouw man. Ook ik weet niet of ik door moet gaan met mijn huwelijk. Waarom zo lang twijfelen? 27 jaar gedeeld verleden, vertrouwd gevoel en vooral samen kinderen. Is het wijs om te beslissen om hiermee te stoppen, wetende dat je een heel gezin hiermee ongelukkig maakt of genoegen nemen met, zo voel ik dat ook, een broertje-zusje gevoel of goede vrienden, hoe je het ook wilt noemen. Die beslissing is enorm moeilijk en ik herken dat voor me uit schuiven, hopen dat het gevoel verandert. Bang voor spijt. Ook wij hebben een half jaar geleden voor hetzelfde gestaan, het opnieuw geprobeerd en we staan nu weer voor hetzelfde. Misschien heb je hier iets aan. Voor mij zijn er in het verleden teveel dingen gebeurd die mijn gevoel voor hem aangetast hebben. En ook al is hij nu veranderd en veel liever en aardiger geworden, ik kan niet zomaar de knop omzetten en weer van hem houden op de goede manier. Misschien heb je hier iets aan Hulpeloos om een beetje begrip te hebben voor je man waardoor je niet verbitterd raakt. Je raakt ook met elkaar vergroeid en gooit iets wat je jarenlang had niet zomaar overboord, niet voor jezelf en ook niet voor de ander(en|). Liefs, J.
zaterdag 2 februari 2008 om 23:05
Ik ben nu op wintersport, vandaag voor het eerst wezen skieen en het enige dat van belang is dat het snel gaat zodat ik me volledig moet concentreren en niet al te veel na hoeft te denken.
Jospehien, het enige dat ik je aan kan geven en wat ik heb overgehouden van de gesprekken bij de relatietherapeut, kijk ook wat jezelf hebt gedaan in je relatie en wat je zelf had kunnen/willen veranderen. Ik ben er nu achter dat hij gewoon iemand is die verantwoording van zich afschuift en altijd andere de schuld zal geven van de problemen die hij op zijn weg tegenkomt. Je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk en in mijn opinie ben je het je partner verschuldigd om heel goed naar jezelf te kijken en te onderzoeken WAAROM het gevoel er niet meer is.
Als jijzelf niet weet waarom je niet gelukkig bent in je relatie,hoe kan je dan van de ander verwachten dat hij je weer gelukkig kan maken. Wat mis je en wat ga je er zelf aan doen om om dat gemis op te lossen. Als je daar achter bent pas dan kan je zeggen of je relatie nog zin heeft om door te gaan maar verschuil je niet achter het standaardantwoord het gevoel is weg en onderzoek niet waarom het gevoel weg is dat is de essentie van het verhaal. A
Waarschijnlijk weet je man niet eens dat je niet gelukkig bent want ongetwijfeld zal jij ook nu niet tegen je man zeggen dat je twijfels hebt en dat is laf. Wees eerlijk tegenover jezelf zodat je ook eerlijk tegenover hem kan zijn.
Ik ben op dit moment ontzettend verbitterd maar weet ook waardoor het komt.
Hij heeft gewoon voor mij niet eens de moeite gedaan om zelf de beslissing te nemen om weg te gaan maar laat iemand anders dat zeggen/doen. Roept in eerste instantie alleen maar dat hij ongelukkig is en hoopt dan dat iemand anders zijn probleem op gaat lossen.
Hij heeft geen moment geprobeerd te kijken of het probleem dat hij ongelukkig is misschien bij zichzelf ligt. Had hij dat wel gedaan dan had hij mij een beter antwoord kunnen geven dan het gevoel is weg, dan had ik geweten waarom hij weg wilde en was ik waarschijnlijk ook zelf tot de conclusie gekomen dat hij gelijk heeft en dat onze relatie niet te redden viel maar praat me elkaar. Als je niet praat weet de ander niet wat er in je omgaat en dat is zo unfair tegenover je partner.
Dus mijn advies, ga praten en onderzoeken wat je mist en kijk of je dat bij elkaar nog terug kan vinden. Zo niet dan weet je in ieder geval beiden dat je er alles aan gedaan hebt, weglopen voor je verantwoordlijkheid is zo makkelijk maar lost niets op.
Klinkt misschien erg hard maar weet eigenlijk ook niet hoe ik dit anders moet verwoorden. Let er ook goed op wat je in deze situaties tegen elkaar zegt want zeggen dat je 13 jaar geleden een andere beslissing had moeten nemen is nietwaar/niet eerlijk en onnodig kwetsend ook jij bent vast niet 27 jaar ongelukkig geweest.
Jospehien, het enige dat ik je aan kan geven en wat ik heb overgehouden van de gesprekken bij de relatietherapeut, kijk ook wat jezelf hebt gedaan in je relatie en wat je zelf had kunnen/willen veranderen. Ik ben er nu achter dat hij gewoon iemand is die verantwoording van zich afschuift en altijd andere de schuld zal geven van de problemen die hij op zijn weg tegenkomt. Je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk en in mijn opinie ben je het je partner verschuldigd om heel goed naar jezelf te kijken en te onderzoeken WAAROM het gevoel er niet meer is.
Als jijzelf niet weet waarom je niet gelukkig bent in je relatie,hoe kan je dan van de ander verwachten dat hij je weer gelukkig kan maken. Wat mis je en wat ga je er zelf aan doen om om dat gemis op te lossen. Als je daar achter bent pas dan kan je zeggen of je relatie nog zin heeft om door te gaan maar verschuil je niet achter het standaardantwoord het gevoel is weg en onderzoek niet waarom het gevoel weg is dat is de essentie van het verhaal. A
Waarschijnlijk weet je man niet eens dat je niet gelukkig bent want ongetwijfeld zal jij ook nu niet tegen je man zeggen dat je twijfels hebt en dat is laf. Wees eerlijk tegenover jezelf zodat je ook eerlijk tegenover hem kan zijn.
Ik ben op dit moment ontzettend verbitterd maar weet ook waardoor het komt.
Hij heeft gewoon voor mij niet eens de moeite gedaan om zelf de beslissing te nemen om weg te gaan maar laat iemand anders dat zeggen/doen. Roept in eerste instantie alleen maar dat hij ongelukkig is en hoopt dan dat iemand anders zijn probleem op gaat lossen.
Hij heeft geen moment geprobeerd te kijken of het probleem dat hij ongelukkig is misschien bij zichzelf ligt. Had hij dat wel gedaan dan had hij mij een beter antwoord kunnen geven dan het gevoel is weg, dan had ik geweten waarom hij weg wilde en was ik waarschijnlijk ook zelf tot de conclusie gekomen dat hij gelijk heeft en dat onze relatie niet te redden viel maar praat me elkaar. Als je niet praat weet de ander niet wat er in je omgaat en dat is zo unfair tegenover je partner.
Dus mijn advies, ga praten en onderzoeken wat je mist en kijk of je dat bij elkaar nog terug kan vinden. Zo niet dan weet je in ieder geval beiden dat je er alles aan gedaan hebt, weglopen voor je verantwoordlijkheid is zo makkelijk maar lost niets op.
Klinkt misschien erg hard maar weet eigenlijk ook niet hoe ik dit anders moet verwoorden. Let er ook goed op wat je in deze situaties tegen elkaar zegt want zeggen dat je 13 jaar geleden een andere beslissing had moeten nemen is nietwaar/niet eerlijk en onnodig kwetsend ook jij bent vast niet 27 jaar ongelukkig geweest.
zondag 3 februari 2008 om 01:10
Hulpeloos, want klink je nu wijs en relativerend. Ik hoop dat je je hoofd een beetje leeg kunt maken. Trouwens ben je een beetje voorzichtig?
Josephien, hebben jullie er nog echt een keer goed voor gevochten, of zakt jullie relatie geruisloos weg. Vaak als je er nog een keer voor vecht komt dat gevoel weer terug, zeker als het enige probleem is, dat je langzamerhand als broer en zus bent gaan leven.
Groetjes kreeft.
Josephien, hebben jullie er nog echt een keer goed voor gevochten, of zakt jullie relatie geruisloos weg. Vaak als je er nog een keer voor vecht komt dat gevoel weer terug, zeker als het enige probleem is, dat je langzamerhand als broer en zus bent gaan leven.
Groetjes kreeft.
zondag 3 februari 2008 om 15:26
Dat was gisteren. Vanochtend ging het nog wel, gisteren volop sneeuw gevallen en vandaag schitterend blauwe lucht maar ik mis mijn maatje, waar ik een wedstrijdje mee kan doen wie het snelst is, wie kan de meeste bochten draaien hoe kunnen we zoveel mogelijk skieen. Gewoon elkaars hand even vasthouden en genieten van het zonnetje Dan komt het verlies echt als een donderslag over je heen en is het zaak om te proberen zo snel mogelijk beneden te komen en even flink op bed uit te gaan huilen en dingen even van je afschrijven. Bellen heeft nu helemaal geen zin en praten ook niet, tranen stromen over mijn wangen. Waarom doet hij mij dit uit eigen vrije wil aan degene met wie hij toch minstens 12 jaar gelukkig is geweest want ik kan echt niet geloven dat dit langer dan een jaar gespeeld heeft. We hebben zoveel meegemaakt en hij gooit het zonder slag of stoot gewoon weg. Maar goed ik ben het weer even kwijt nog even een half uur huilen en dan naar de apres ski en het flink op een zuipen gaan zetten, schijnt bij mannen te werken en wij hadden toch min of meer een omgekeerd rollenpatroon dus wellicht werkt het bij mij ook wel.
zondag 3 februari 2008 om 15:42
quote:hulpeloos schreef op 31 januari 2008 @ 11:21:
Op dat moment knapte er ook (eindelijk meds, wellicht in jou ogen) iets waardoor ik zoiets had van bekijk het dan ook maar helemaal als je je eigen beslissing al niet kan nemen over zoiets belangrijks als dit dan zoek je het ook maar zelf uit. Heb aangegeven dat ik na mijn wintersport de scheiding zou gaan regelen, dat hij flitsscheiding op zijn buik kan schrijven dat het gewoon 4 maanden gaat duren en dat hij van mij geen hulp meer hoeft te verwachten bij iets waar hij nu tegenaan loopt.
Goed dat je het heft in eigen hand neemt! Petje af!
Natuurlijk is scheiden vreselijk, maar een relatie met een man die niet meer met jou getrouwd wil zijn is ook vreselijk.
Op dat moment knapte er ook (eindelijk meds, wellicht in jou ogen) iets waardoor ik zoiets had van bekijk het dan ook maar helemaal als je je eigen beslissing al niet kan nemen over zoiets belangrijks als dit dan zoek je het ook maar zelf uit. Heb aangegeven dat ik na mijn wintersport de scheiding zou gaan regelen, dat hij flitsscheiding op zijn buik kan schrijven dat het gewoon 4 maanden gaat duren en dat hij van mij geen hulp meer hoeft te verwachten bij iets waar hij nu tegenaan loopt.
Goed dat je het heft in eigen hand neemt! Petje af!
Natuurlijk is scheiden vreselijk, maar een relatie met een man die niet meer met jou getrouwd wil zijn is ook vreselijk.
maandag 4 februari 2008 om 10:57
Hulpeloos, het is ook ontzettend verdrietig, als je voor iemand vecht, zonder positief resultaat. En uiteraard zul je die 12 jaar ook niet zomaar vergeten, en ik kan me goed voorstellen, dat je daar enorm verdrietig over bent. Het zou raar zijn als het niet zo was. Vervelend he, al die dingen waardoor je weer aan hem herinnerd wordt. Dikke knuffel kreeft
woensdag 6 februari 2008 om 17:38
Merk dat ik nu vandaag voor het eerst verder aan het kijken ben dan een dag vooruit. Ben zelfs al bezig om nieuwe tuinplannen te maken. Hadden samen besloten dat we dat dit jaar zouden doen maar nu kan ik het dan helemaal naar mijn eigen zin maken. Tuin die we nu hebben is gewoon niet bij te houden in je eentje en minimaal 40 uur werken, waarbij ik zo'n vermoeden heb dat dat er de komende tijd veel meer dan 40 zullen worden dus een beetje praktisch ingesteld moet je dan wel zijn wil je voorkomen dat het onkruid zometeen een meter hoog komt te staan.
Nieuwe levenslied dat ik vanmiddag bij de apres-ski gehoord heb. Look at the bright sight of life. Ga het thuis maar even downloaden en iedere keer als ik me down voel keihard opzetten. Gelukkig heb ik twee vriendinnen waar ik nu heel erg op terug kan vallen. Een zit er weliswaar niet in Nederland maar mailen/skypen maakt ook veel goed.
Heb mezelf net helemaal opgedoft en gaan vanavond uit eten heb besloten om er maar een leuke avond van te maken voor mijn ouders die hebben het er volgens mij nog moeilijker mee dan ik. Ze hebben er 13 jaar geleden een zoon bijgekregen en die zijn ze nu niet alleen kwijt maar doen hun dochter ook nog eens heel veel verdriet. Met name mijn vader is heel bang dat ik hem toch weer terug zal willen als hij berouw toont maar ik zal niet zeggen nooit maar ik geloof niet dat ik de dingen die er gezegd zijn ooit zal kunnen vergeten, met name het laatste dat hij er nog even over gedacht heeft om uit medelijden bij mij te blijven. Rot op, ik verdien veel meer dan dat.
Stuurde me gisteren nog een mailtje om te vertellen dat hij een adreswijziging heeft doorgestuurd aan een blad en om me veel sterkte te wensen. Wat moet je daar nu mee, moet ik hem een complimentje geven of zo dat hij dat helemaal zelf geregeld heeft?
Heb je nu echt geen belangrijkere dingen te doen dan een adreswijziging door te geven, misschien een ander huis zoeken of zo.
Ga hem volgende week bellen om zaken te gaan verdelen/regelen en vriendelijk verzoeken om de sleutel van mijn huis in te leveren. Zo niet dan ga ik de sloten maar veranderen want ik wil niet meer dat hij zonder mijn toestemming binnenkomt.
Ik ben nu natuurlijk een week niet thuis dus vermoed dat hij een aantal spullen nu thuis aan het ophalen is. Vermoed niet dat hij het huis aan het leeghalen is daar denkt hij volgens mij nog helemaal niet bij na, veel verder dan zijn kleren zal het denk ik niet komen of ik ben erg naief en kom ik zaterdagavond thuis in een leeg huis.
ach dat zijn dan ook maar spullen die zijn wel weer te vervangen.
Nieuwe levenslied dat ik vanmiddag bij de apres-ski gehoord heb. Look at the bright sight of life. Ga het thuis maar even downloaden en iedere keer als ik me down voel keihard opzetten. Gelukkig heb ik twee vriendinnen waar ik nu heel erg op terug kan vallen. Een zit er weliswaar niet in Nederland maar mailen/skypen maakt ook veel goed.
Heb mezelf net helemaal opgedoft en gaan vanavond uit eten heb besloten om er maar een leuke avond van te maken voor mijn ouders die hebben het er volgens mij nog moeilijker mee dan ik. Ze hebben er 13 jaar geleden een zoon bijgekregen en die zijn ze nu niet alleen kwijt maar doen hun dochter ook nog eens heel veel verdriet. Met name mijn vader is heel bang dat ik hem toch weer terug zal willen als hij berouw toont maar ik zal niet zeggen nooit maar ik geloof niet dat ik de dingen die er gezegd zijn ooit zal kunnen vergeten, met name het laatste dat hij er nog even over gedacht heeft om uit medelijden bij mij te blijven. Rot op, ik verdien veel meer dan dat.
Stuurde me gisteren nog een mailtje om te vertellen dat hij een adreswijziging heeft doorgestuurd aan een blad en om me veel sterkte te wensen. Wat moet je daar nu mee, moet ik hem een complimentje geven of zo dat hij dat helemaal zelf geregeld heeft?
Heb je nu echt geen belangrijkere dingen te doen dan een adreswijziging door te geven, misschien een ander huis zoeken of zo.
Ga hem volgende week bellen om zaken te gaan verdelen/regelen en vriendelijk verzoeken om de sleutel van mijn huis in te leveren. Zo niet dan ga ik de sloten maar veranderen want ik wil niet meer dat hij zonder mijn toestemming binnenkomt.
Ik ben nu natuurlijk een week niet thuis dus vermoed dat hij een aantal spullen nu thuis aan het ophalen is. Vermoed niet dat hij het huis aan het leeghalen is daar denkt hij volgens mij nog helemaal niet bij na, veel verder dan zijn kleren zal het denk ik niet komen of ik ben erg naief en kom ik zaterdagavond thuis in een leeg huis.
ach dat zijn dan ook maar spullen die zijn wel weer te vervangen.
woensdag 6 februari 2008 om 17:44
woensdag 6 februari 2008 om 21:38
Hulpeloos, ik heb alleen de laatste posts gelezen maar als ik dit zo lees dan zit je aardig op dezelfde weg als ik. Herken heel veel in jouw verhaal. Bij mij was de wintersport (in mijn eentje na de scheiding) ook zo'n breekpunt. Het ene moment helemaal weg van de ellende en het volgende moment breken en tranen met tuiten huilen.
Always look...is inderdaad hét lied dat nu bij je hoort, want het is waar. Ondanks alle ellende die je nu meemaakt zal je zien dat er een hele mooie tijd hierdoor aan gaat breken. En wat ik je ook nog mee wil geven is: elk nadeel heeft zijn voordeel. En echt, dat is waar! Tuurlijk is het niet leuk te scheiden maar kijk eens wat je ervoor terug krijgt, je eigen leven dat jij kan leiden zoals jij het wil. In jouw geval de tuin die je kan inrichten zoals jij het wil zonder concessies.
Als je het zo positief kan blijven bekijken kom je er echt wel. En huilen, tja dat hoort erbij en zorgt ervoor dat je dingen verwerkt. Verder GENIET van de LEUKE dingen in het leven en denk niet teveel na over wat een ander er van zal kunnen vinden!
Always look...is inderdaad hét lied dat nu bij je hoort, want het is waar. Ondanks alle ellende die je nu meemaakt zal je zien dat er een hele mooie tijd hierdoor aan gaat breken. En wat ik je ook nog mee wil geven is: elk nadeel heeft zijn voordeel. En echt, dat is waar! Tuurlijk is het niet leuk te scheiden maar kijk eens wat je ervoor terug krijgt, je eigen leven dat jij kan leiden zoals jij het wil. In jouw geval de tuin die je kan inrichten zoals jij het wil zonder concessies.
Als je het zo positief kan blijven bekijken kom je er echt wel. En huilen, tja dat hoort erbij en zorgt ervoor dat je dingen verwerkt. Verder GENIET van de LEUKE dingen in het leven en denk niet teveel na over wat een ander er van zal kunnen vinden!
donderdag 7 februari 2008 om 09:37
quote:hulpeloos schreef op 06 februari 2008 @ 17:38:
Het laatste dat hij er nog even over gedacht heeft om uit medelijden bij mij te blijven. Rot op, ik verdien veel meer dan dat.
Precies, met minder moet je ook geen genoegen nemen.
Stuurde me gisteren nog een mailtje om te vertellen dat hij een adreswijziging heeft doorgestuurd aan een blad en om me veel sterkte te wensen. Wat moet je daar nu mee, moet ik hem een complimentje geven of zo dat hij dat helemaal zelf geregeld heeft?
Hij voelt zich vast schuldig.Haha, je houdt dus van Monty Phyton. En ik altijd maar denken dat vrouwen dat niet leuk vonden. Maar "Looking at the Bright Side of Life" helpt wel. Groetjes kreeft
Het laatste dat hij er nog even over gedacht heeft om uit medelijden bij mij te blijven. Rot op, ik verdien veel meer dan dat.
Precies, met minder moet je ook geen genoegen nemen.
Stuurde me gisteren nog een mailtje om te vertellen dat hij een adreswijziging heeft doorgestuurd aan een blad en om me veel sterkte te wensen. Wat moet je daar nu mee, moet ik hem een complimentje geven of zo dat hij dat helemaal zelf geregeld heeft?
Hij voelt zich vast schuldig.Haha, je houdt dus van Monty Phyton. En ik altijd maar denken dat vrouwen dat niet leuk vonden. Maar "Looking at the Bright Side of Life" helpt wel. Groetjes kreeft
