Kinderen
alle pijlers
VRLK
woensdag 23 januari 2008 om 23:31
donderdag 24 januari 2008 om 10:00
Ha lieverds, *meld*.
Ik kom tussen buikgriepperikelen door (hele gezin kampt ermee en hij is hardnekkig!) even hier voor Pebbles. Kreeg nl gisteren van vrolijk (dank voor attente actie) een sms-je waarvan ik vreselijk schrok. Allemachtig Peb, wat is het hard gegaan. Ik heb even in sneltreinvaart snel bijgelezen en vind dat je sterk, moedig en liefdevol klinkt. En ik las dat jullie vandaag al afscheid gaan nemen van je lieve moeder. Ik hoop dat het - ondanks alle verdriet - een mooi vaarwel kan zijn, dat je voor jezelf goede woorden kunt vinden om hardop uit te spreken en dat jullie met zijn viertjes kracht en steun bij elkaar kunnen vinden en krijgen van jullie omgeving. Voor nu en de komende tijd.
Ik kom tussen buikgriepperikelen door (hele gezin kampt ermee en hij is hardnekkig!) even hier voor Pebbles. Kreeg nl gisteren van vrolijk (dank voor attente actie) een sms-je waarvan ik vreselijk schrok. Allemachtig Peb, wat is het hard gegaan. Ik heb even in sneltreinvaart snel bijgelezen en vind dat je sterk, moedig en liefdevol klinkt. En ik las dat jullie vandaag al afscheid gaan nemen van je lieve moeder. Ik hoop dat het - ondanks alle verdriet - een mooi vaarwel kan zijn, dat je voor jezelf goede woorden kunt vinden om hardop uit te spreken en dat jullie met zijn viertjes kracht en steun bij elkaar kunnen vinden en krijgen van jullie omgeving. Voor nu en de komende tijd.
donderdag 24 januari 2008 om 14:15
donderdag 24 januari 2008 om 20:22
Even snel, want ben werkelijk bekaf.
Het afscheid en sluiten van de kist gisteravond was heel erg emotioneel. Mijn vader gebroken van verdriet, en ik trouwens ook.
Het was goed, mooi of hoe je het ook noemen kunt. De belangrijkste mensen waren er. We, mijn zusje, mijn tante en ik hebben goed gesproken en de muziek was ook mooi. Het was gewoon helemaal mooi. Ik was het ene moment heel sterk, het andere moment gebroken, maar heb het bewust meegemaakt. Ik vond wel dat het snel voorbij was, te snel eigenlijk, maar dat is waarschijnlijk omdat het afscheid nu definitef was.
Er waren vriendinnen en kennissen van mama. Mensen van haar tekensclub. Haar zus met complete gezin inclusief aanhang. Haar broer met zijn zonen. Schoonfamilie en vrienden van mij, mijn zusje en broers en ok vriendinnen van mijn tante. Wat schrijnend was... er was niemand van de familie van mijn vader, niemand. Vrienden heeft hij niet, zelfs geen kennissen. Mijn moeder bracht leven in de brouwerij en daar leunde hij graag op. Als ik denk aan de eenzaamheid die hem nu te wachten staat, krijg ik het benauwd. Hij heeft zijn kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen en dat is het. Ook wrang, in mei zouden ze 25 jaar getrouwd zijn. Zijn eerste vrouw is ook vlak voor hun 25 jarig huwelijksjubileum gestorven. Hoe toevallig kan het zijn...
Het afscheid en sluiten van de kist gisteravond was heel erg emotioneel. Mijn vader gebroken van verdriet, en ik trouwens ook.
Het was goed, mooi of hoe je het ook noemen kunt. De belangrijkste mensen waren er. We, mijn zusje, mijn tante en ik hebben goed gesproken en de muziek was ook mooi. Het was gewoon helemaal mooi. Ik was het ene moment heel sterk, het andere moment gebroken, maar heb het bewust meegemaakt. Ik vond wel dat het snel voorbij was, te snel eigenlijk, maar dat is waarschijnlijk omdat het afscheid nu definitef was.
Er waren vriendinnen en kennissen van mama. Mensen van haar tekensclub. Haar zus met complete gezin inclusief aanhang. Haar broer met zijn zonen. Schoonfamilie en vrienden van mij, mijn zusje en broers en ok vriendinnen van mijn tante. Wat schrijnend was... er was niemand van de familie van mijn vader, niemand. Vrienden heeft hij niet, zelfs geen kennissen. Mijn moeder bracht leven in de brouwerij en daar leunde hij graag op. Als ik denk aan de eenzaamheid die hem nu te wachten staat, krijg ik het benauwd. Hij heeft zijn kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen en dat is het. Ook wrang, in mei zouden ze 25 jaar getrouwd zijn. Zijn eerste vrouw is ook vlak voor hun 25 jarig huwelijksjubileum gestorven. Hoe toevallig kan het zijn...
donderdag 24 januari 2008 om 20:39
Hier nog iemand die aan je gedacht heeft Peb! Wat een nare sombere grijze dag was het, of hebben jullie het nog een beetje droog gehad tussendoor? Wel toepasselijk weer..
Wat rot voor je vader inderdaad, niet alleen zijn vrouw verliezen maar eigenlijk ook zijn sociale leven. Heb je niet het gevoel dat dat ook een druk op jullie als de kinderen legt? Moeilijk hoor
Wat rot voor je vader inderdaad, niet alleen zijn vrouw verliezen maar eigenlijk ook zijn sociale leven. Heb je niet het gevoel dat dat ook een druk op jullie als de kinderen legt? Moeilijk hoor
donderdag 24 januari 2008 om 21:10
Dankjewel Lisa, lief ook dat je me hier hebt gevonden en ook nog reageert.
Mille, het was droog. We hebben na de plechtigheid de hele begraafplaats over gelopen om de kist naar de crematieruimte te brengen en het regende gelukkig niet.
Tsja, en mijn vader... We wisten dit natuurlijk allang en hebben onze zorgen hier ook over uitgesproken tegen mama. "hij zal wel verder móeten" zei mijn moeder dan. Mijn vader zegt het ook, dat hij hier doorheen moet. Maar ook dat hij niet door ons betutteld wil worden. Het legt een druk, absoluut. Maar hij moet straks wel realistisch blijven. Heeft namelijk per direct de huishoudelijke hulp (thuiszorg) opgezegd en kan natuurlijk nooit het hyuishouden doen. Ik ben best bereid hem daar de eerste tijd mee te helpen, maar niet tot in lengte van dagen. Misschien hard, maar hij heeft geld zat om een werkster te betalen. (tot ergernis van mijn moeder zit mijn vader nogal op zijn centen, aandoenlijk is dat hij zelf zegt 'iets achter de hand te moeten hebben voor later' terwijl hij 75 is...)
Mijn broers hebben neiging tot betutteling, daar komen ze nu nog wel mee weg, maar uiteindelijk zal mijn vader daar dwars van worden. Mijn broertje had het al over zoeken naar hobbyclubjes, nou als mijn vader ergens een pesthekel aan heeft is het 'zich ergens bij aan sluiten' of het gevoel te hebben een verplichting te zijn aangegaan. Het is een eigenheimer eerste klas, maar zoals het er nu naar uitziet gaat hij slechts de deur uit komen voor een boodschap of de bieb en zijn dagen verder lezend aan tafel of voor de televisie slijten. Ja, en als dat de invulling van je leven is dan is dat treurig. Mijn vader drinkt dagelijks, in de namiddag voor het eten een paar borrels, en ergens leeft wel de angst dat die namiddag ruimer genomen gaat worden...
En in tegenstelling tot mama, in wier familie iedereen jong sterft komt mijn vader uit een nogal taai geslacht, de meesten zijn ouder dan 90 geworden! Nou, dan zal hij toch echt zijn best moeten doen om het in ieder geval een beetje aangenaam te laten verlopen...
Ach, we houden hem in de gaten, helpen hem nu vooral ook met praktische zaken en met 4 kinderen kunnen we wel zorgen dat hij voldoende aanloop heeft. Ook mama's zus zal nog wel geregeld een bakkie bij hem doen en verder zal de tijd het leren...
Mille, het was droog. We hebben na de plechtigheid de hele begraafplaats over gelopen om de kist naar de crematieruimte te brengen en het regende gelukkig niet.
Tsja, en mijn vader... We wisten dit natuurlijk allang en hebben onze zorgen hier ook over uitgesproken tegen mama. "hij zal wel verder móeten" zei mijn moeder dan. Mijn vader zegt het ook, dat hij hier doorheen moet. Maar ook dat hij niet door ons betutteld wil worden. Het legt een druk, absoluut. Maar hij moet straks wel realistisch blijven. Heeft namelijk per direct de huishoudelijke hulp (thuiszorg) opgezegd en kan natuurlijk nooit het hyuishouden doen. Ik ben best bereid hem daar de eerste tijd mee te helpen, maar niet tot in lengte van dagen. Misschien hard, maar hij heeft geld zat om een werkster te betalen. (tot ergernis van mijn moeder zit mijn vader nogal op zijn centen, aandoenlijk is dat hij zelf zegt 'iets achter de hand te moeten hebben voor later' terwijl hij 75 is...)
Mijn broers hebben neiging tot betutteling, daar komen ze nu nog wel mee weg, maar uiteindelijk zal mijn vader daar dwars van worden. Mijn broertje had het al over zoeken naar hobbyclubjes, nou als mijn vader ergens een pesthekel aan heeft is het 'zich ergens bij aan sluiten' of het gevoel te hebben een verplichting te zijn aangegaan. Het is een eigenheimer eerste klas, maar zoals het er nu naar uitziet gaat hij slechts de deur uit komen voor een boodschap of de bieb en zijn dagen verder lezend aan tafel of voor de televisie slijten. Ja, en als dat de invulling van je leven is dan is dat treurig. Mijn vader drinkt dagelijks, in de namiddag voor het eten een paar borrels, en ergens leeft wel de angst dat die namiddag ruimer genomen gaat worden...
En in tegenstelling tot mama, in wier familie iedereen jong sterft komt mijn vader uit een nogal taai geslacht, de meesten zijn ouder dan 90 geworden! Nou, dan zal hij toch echt zijn best moeten doen om het in ieder geval een beetje aangenaam te laten verlopen...
Ach, we houden hem in de gaten, helpen hem nu vooral ook met praktische zaken en met 4 kinderen kunnen we wel zorgen dat hij voldoende aanloop heeft. Ook mama's zus zal nog wel geregeld een bakkie bij hem doen en verder zal de tijd het leren...
donderdag 24 januari 2008 om 22:57
donderdag 24 januari 2008 om 23:09
