Kinderen
alle pijlers
VRLK
maandag 21 januari 2008 om 21:24
Weet je dat ik weer eens ontzettend blij ben met het forum. Zo lief dat iedereen langskomt en het voelt zo fijn en goed dat Pebb haar verhaal kwijt kan; het is ook vreselijk akelig, maar wel heel fijn om ook je mooie teksten zo mee te krijgen. Echt een verdieping van wat je niet alijd bespreekt met vriendinnen, zeker niet als het nog zo vers is. Soms is schrijven gewoon fijner en ook zeker heel goed om het te bewaren, juist omdat het nog zo rauw is, maar ook zo echt en oprecht.
Dus lieve Pebb, ook dankjewel voor dit inzicht in jouw gedachten. Kus.
Dus lieve Pebb, ook dankjewel voor dit inzicht in jouw gedachten. Kus.
maandag 21 januari 2008 om 21:42
Pebbles, wat schrijf je prachtig over je moeder.
Je verdriet en je liefde voor haar worden haast tastbaar door je stukjes hier, heel indrukwekkend.
Ik ben blij dat je iets van Morrie hebt gehoord, Lien. Ik begon me gisteren ook ineens wat zorgen te maken. Maar het is dus alleen een flinke griep, begrijp ik?
Je verdriet en je liefde voor haar worden haast tastbaar door je stukjes hier, heel indrukwekkend.
Ik ben blij dat je iets van Morrie hebt gehoord, Lien. Ik begon me gisteren ook ineens wat zorgen te maken. Maar het is dus alleen een flinke griep, begrijp ik?
maandag 21 januari 2008 om 21:46
Ik ben op dit moment heel erg moe.
Vandaag hebben we de muziek uitgezocht en een 'draaiboekje' gemaakt voor donderdag. De kaarten verstuurd. Kleding uitgezocht voor mijn vader, dat hij donderdag ook netjes voor de dag komt. Hij had nog een colbert dat hij wilde aantrekken, maar dat was hopeloos ouderwets en hij zag er zo hulpeloos uit. We hebben zijn beste vest uitgezocht, zoregen dat dat vlekvrij is en dan is het goed. Realiseer me dat mijn moeder altijd de kleding voor mijn vader kocht en verzorgde...
Thuis aangekomen lagen er kaartjes, ook van enkelen van jullie. Heel lief en prettig. Toen ben ik bloemen gaan uitzoeken, een wild bloemstuk met takken, tulpen en weet ik nog wat in oranje en rood. Niet gekunsteld maar stoer.
In de stromende regen weer wat gefietst. Heerlijk, even alleen. Voor mezelf iets nieuws gekocht, rok en truitje. Dat kan ik donderdag aan, speciaal voor mama gekocht.
Bij schoonouders gegeten, trok ik nog net.
Ik weet niet hoe ik met Pebblo om moet gaan. Stoot hem af, denk dat ik toch niet te troosten ben. Denk dat hij me niet begrijpt. Is niet eerlijk, hij doet zo zijn best. Dus voel me nog schuldig ook. En omdat ik hem buiten heb gesloten laat hij me nu met rust omdat hij denkt dat dat is wat ik wil en juist nu heb ik toch behoefte aan zijn armen. Hoe ingewikkeld kun je het maken.
Ik ben het wel zat hoor, al dat geregel. Morgenochtend nog gesprek met begrafenisondernemer om plechtigheid door te nemen, woensdag avond de kist sluiten en mama voor de laatste keer zien en dan donderdag het afscheid. Weet nog steeds niet of ik wat ga zeggen, heb nog geen letter op papier.
Morgen de Pebbeltjes naar school brengen en de juffen op de hoogte stellen...
Vandaag hebben we de muziek uitgezocht en een 'draaiboekje' gemaakt voor donderdag. De kaarten verstuurd. Kleding uitgezocht voor mijn vader, dat hij donderdag ook netjes voor de dag komt. Hij had nog een colbert dat hij wilde aantrekken, maar dat was hopeloos ouderwets en hij zag er zo hulpeloos uit. We hebben zijn beste vest uitgezocht, zoregen dat dat vlekvrij is en dan is het goed. Realiseer me dat mijn moeder altijd de kleding voor mijn vader kocht en verzorgde...
Thuis aangekomen lagen er kaartjes, ook van enkelen van jullie. Heel lief en prettig. Toen ben ik bloemen gaan uitzoeken, een wild bloemstuk met takken, tulpen en weet ik nog wat in oranje en rood. Niet gekunsteld maar stoer.
In de stromende regen weer wat gefietst. Heerlijk, even alleen. Voor mezelf iets nieuws gekocht, rok en truitje. Dat kan ik donderdag aan, speciaal voor mama gekocht.
Bij schoonouders gegeten, trok ik nog net.
Ik weet niet hoe ik met Pebblo om moet gaan. Stoot hem af, denk dat ik toch niet te troosten ben. Denk dat hij me niet begrijpt. Is niet eerlijk, hij doet zo zijn best. Dus voel me nog schuldig ook. En omdat ik hem buiten heb gesloten laat hij me nu met rust omdat hij denkt dat dat is wat ik wil en juist nu heb ik toch behoefte aan zijn armen. Hoe ingewikkeld kun je het maken.
Ik ben het wel zat hoor, al dat geregel. Morgenochtend nog gesprek met begrafenisondernemer om plechtigheid door te nemen, woensdag avond de kist sluiten en mama voor de laatste keer zien en dan donderdag het afscheid. Weet nog steeds niet of ik wat ga zeggen, heb nog geen letter op papier.
Morgen de Pebbeltjes naar school brengen en de juffen op de hoogte stellen...
maandag 21 januari 2008 om 21:49
Koek, zelf zei ze inderdaad dat ze nog nooit zo'n vervelende griep heeft gehad en dat zwangerschap ongetwijfeld niet meewerkt in algeheel welbevinden, althans, iets in die strekking. Ga er dus vanuit dat verder alles goed gaat en ze echt flinke griep had. Op mijn afdeling waren er ook een paar echt een week gevloerd, klonk als dezelfde griep.
Zo en NU ga ik echt naar bed. Zat te wachten op kruik, haha, wat ben ik toch een sufferd, daar lees ik jullie nou nooit over, een kruik in bed .
Zo en NU ga ik echt naar bed. Zat te wachten op kruik, haha, wat ben ik toch een sufferd, daar lees ik jullie nou nooit over, een kruik in bed .
maandag 21 januari 2008 om 21:52
Pebb, je gaat wel een weg vinden met Pebblo. Jij hebt jouw verdriet, hij het zijne wat echt anders is en hij heeft vast ook nog zorgen omdat hij jou zo liefheeft en verdriet ziet hebben. Laat maar op je af komen, zoek z;n armen op als je er zin in hebt en ga je geen zorgen zitten maken dat je 'm afstoot. Zoals ik Pebblo inschat heeft hij voldoende geduld.
maandag 21 januari 2008 om 21:58
Jullie moeten ieder je weg vinden om hiermee om te gaan Peb! Komt helemaal goed meid. Ik weet gewoon niet wat ik verder moet zeggen, ik moet er steeds aan denken hoe ik er t.z.t. op ga reageren als mijn eigen mamsje overlijdt, want dat moment gaat ooit een keer komen.... Het idee maakt me al neerslachtig, laat staan als het eenmaal zover is.Ik vind je wel ontzettend sterk in dit alles.
maandag 21 januari 2008 om 22:25
maandag 21 januari 2008 om 22:46
Lieve Peb, nog even snel een dikke kus voor het slapen gaan. Je bent een kanjer en ben trots op hoe je je weet te verwoorden. Bedankt dat jouw mama nu ook een gezicht heeft (foto ak) voor ons. Lieverd... rustig aan en Pebblo zal je steunen waar jij het toelaat.
Oh, sorry... had Morrie zondag al ge-sms't omdat ik me ook een beetje zorgen maakte en om haar op de hoogte te brengen van het overlijden van Peb haar moeder.
Jullie zijn lief!
Oh, sorry... had Morrie zondag al ge-sms't omdat ik me ook een beetje zorgen maakte en om haar op de hoogte te brengen van het overlijden van Peb haar moeder.
Jullie zijn lief!
maandag 21 januari 2008 om 23:36
Die woorden komen wel, lieve Pebbles.
Ik wens je een goede nachtrust toe en hopelijk kun je vannacht tegen Pebblo aankruipen. Soms is dat makkelijker in het donker.
Maar ook als het niet gaat, voel je niet schuldig. je kunt niet anders dan dit op jouw manier doen. Jouw moeder, jouw rouw. Uiteindelijk trekken jullie dat wel weer recht, daar zijn jullie samen sterk genoeg voor.
Ik wens je een goede nachtrust toe en hopelijk kun je vannacht tegen Pebblo aankruipen. Soms is dat makkelijker in het donker.
Maar ook als het niet gaat, voel je niet schuldig. je kunt niet anders dan dit op jouw manier doen. Jouw moeder, jouw rouw. Uiteindelijk trekken jullie dat wel weer recht, daar zijn jullie samen sterk genoeg voor.
Wat wilde ik nou toch typen?
dinsdag 22 januari 2008 om 20:59
Zo. ben blij dat ik zit zeg.
Heel erg hard gewerkt vandaag. Locatie proberen te regelen voor vakantieweek van werk en allerlei ingewikkelde berekeningen gemaakt.
Gisteren ook al drukke dag met veel afspraken en daarna ook nog eens zwemles van Zootje.
Gelukkig vindt ze het erg leuk, want het is best een drukke dag voor haar, met school, NSO en dan ook nog eens zwemles.
Is Athena eigenlijk ook op de hoogte van nieuws mama van Pebbles?
Heel erg hard gewerkt vandaag. Locatie proberen te regelen voor vakantieweek van werk en allerlei ingewikkelde berekeningen gemaakt.
Gisteren ook al drukke dag met veel afspraken en daarna ook nog eens zwemles van Zootje.
Gelukkig vindt ze het erg leuk, want het is best een drukke dag voor haar, met school, NSO en dan ook nog eens zwemles.
Is Athena eigenlijk ook op de hoogte van nieuws mama van Pebbles?
dinsdag 22 januari 2008 om 22:28
Nog even snel een berichtje voordat ik naar bed ga...
Vandaag ook overleefd, al is het in een soort roes. Op de begraafplaats/crematorium geweest, met mijn tante, om de muziek af te geven. Even het pad gelopen dat we donderdag ook lopen, terug langs het graf van de vader en moeder van mijn moeder (die ik nooit gekend heb overigens want stierven toen mijn moeder respectievelijk 8 en 18 jaar oud was) en over het uitstrooipad.
Vanavond heel de avond aan de telefoon gezeten met 2 vriendinnen en een vriend. Heel prettig.
Ben erg kalm, huil weinig. Tegelijkertijd baart me dat een beetje zorgen. Ik had altijd gedacht dat ik dagenlang onafgebroken zou huilen als mijn moeder zou sterven, maar kennelijk ben ik toch sterker dan ik dacht. Of het komt nog.
Krijg allemaal lieve kaartjes van mensen. Ook van mensen waarvan je het niet verwacht, zoals de ouders van een vriend waarvan de vader tegelijkertijd met mama kanker kreeg en na een operatie en chemo 'schoon' is verklaard. Moet toch heel confronterend zijn voor die mensen.
Groot Pebbeltje is toch op school wel een beetje ingestort. Had het eerder aan de juf verteld dan Pebblo (ik heb ze niet weggebracht vanochtend) en heeft heel de dag om haar heen en op haar schoot gehangen. En thuis was hij zo stoer, de lieve schat houdt zich dus groter voor mij dan hij is. Klein Pebbeltje leeft door alsof er niets aan de hand is.
Vanmiddag Pebbeltjes uit school gehaald, met wat moeders gesproken en dat ging goed. Vervolgens in de rij bij de supermarkt vloog het me aan. Al dat gezellige gekeuvel van al die mensen, onzinnig gezeur ook. Ik had de neiging om te roepen: "En nu allemaal jullie koppen dicht, weten jullie wel dat mijn moeder dood is?!". Het is toch moeilijk door te gaan alsof er niets aan de hand is en gelukkig hoeft dat ook nog niet.
Ely, de crematieplechtigheid is niet echt in besloten kring. Maar mijn vader was bijvoorbeeld wel pertinent tegen een rouwadvertentie in de plaatselijke krant. Ook was hij het er niet mee eens dat mijn zusje haar complete vriendenkring wilde uitnodigen. Hij voelt zich niet prettig de hand te moeten schudden van -voor hem en mama- wildvreemden. Hij vindt het toch een soort van intieme aangelegenheid die hij niet met 'jan-en-alleman' wil delen. Als een soort compromis hebben wij kinderen allemaal wel onze schoonfamilie (ouders en eventueel broers of zussen van onze partners) en één of twee vriendenstellen die ons het meest na staan uitgenodigd. Niemand zal uiteindelijk de deur gewezen worden, niet genodigden hebben gezegd er donderdag te zijn of zeiden slechts 'tot donderdag', die gaan we niet vertellen dat ze niet welkom zijn. Beetje schipperen naar ieders wens en het een beetje overlaten aan hoe het nu eenmaal loopt.
Ga nu lekker slapen, dat doe ik sinds 2 nachten gelukkig weer, misschien dankzij mama's zakdoek. Ik frummel er inmiddels net zo mee als dat zij alrtijd deed...
Vandaag ook overleefd, al is het in een soort roes. Op de begraafplaats/crematorium geweest, met mijn tante, om de muziek af te geven. Even het pad gelopen dat we donderdag ook lopen, terug langs het graf van de vader en moeder van mijn moeder (die ik nooit gekend heb overigens want stierven toen mijn moeder respectievelijk 8 en 18 jaar oud was) en over het uitstrooipad.
Vanavond heel de avond aan de telefoon gezeten met 2 vriendinnen en een vriend. Heel prettig.
Ben erg kalm, huil weinig. Tegelijkertijd baart me dat een beetje zorgen. Ik had altijd gedacht dat ik dagenlang onafgebroken zou huilen als mijn moeder zou sterven, maar kennelijk ben ik toch sterker dan ik dacht. Of het komt nog.
Krijg allemaal lieve kaartjes van mensen. Ook van mensen waarvan je het niet verwacht, zoals de ouders van een vriend waarvan de vader tegelijkertijd met mama kanker kreeg en na een operatie en chemo 'schoon' is verklaard. Moet toch heel confronterend zijn voor die mensen.
Groot Pebbeltje is toch op school wel een beetje ingestort. Had het eerder aan de juf verteld dan Pebblo (ik heb ze niet weggebracht vanochtend) en heeft heel de dag om haar heen en op haar schoot gehangen. En thuis was hij zo stoer, de lieve schat houdt zich dus groter voor mij dan hij is. Klein Pebbeltje leeft door alsof er niets aan de hand is.
Vanmiddag Pebbeltjes uit school gehaald, met wat moeders gesproken en dat ging goed. Vervolgens in de rij bij de supermarkt vloog het me aan. Al dat gezellige gekeuvel van al die mensen, onzinnig gezeur ook. Ik had de neiging om te roepen: "En nu allemaal jullie koppen dicht, weten jullie wel dat mijn moeder dood is?!". Het is toch moeilijk door te gaan alsof er niets aan de hand is en gelukkig hoeft dat ook nog niet.
Ely, de crematieplechtigheid is niet echt in besloten kring. Maar mijn vader was bijvoorbeeld wel pertinent tegen een rouwadvertentie in de plaatselijke krant. Ook was hij het er niet mee eens dat mijn zusje haar complete vriendenkring wilde uitnodigen. Hij voelt zich niet prettig de hand te moeten schudden van -voor hem en mama- wildvreemden. Hij vindt het toch een soort van intieme aangelegenheid die hij niet met 'jan-en-alleman' wil delen. Als een soort compromis hebben wij kinderen allemaal wel onze schoonfamilie (ouders en eventueel broers of zussen van onze partners) en één of twee vriendenstellen die ons het meest na staan uitgenodigd. Niemand zal uiteindelijk de deur gewezen worden, niet genodigden hebben gezegd er donderdag te zijn of zeiden slechts 'tot donderdag', die gaan we niet vertellen dat ze niet welkom zijn. Beetje schipperen naar ieders wens en het een beetje overlaten aan hoe het nu eenmaal loopt.
Ga nu lekker slapen, dat doe ik sinds 2 nachten gelukkig weer, misschien dankzij mama's zakdoek. Ik frummel er inmiddels net zo mee als dat zij alrtijd deed...
dinsdag 22 januari 2008 om 22:34
Peb, ik denk dat je niet weet hoe je rouwen zult, tot je rouwt. En ik denk dat veel mensen tot de conclusie komen dat je door kunt leven terwijl je rouwt om je moeder. Dat het verdriet soms heftig toeslaat, soms even op de achtergrond is, maar er wel gewoon is.
Het is raar hè, dat het leven doorgaat om je heen. Toen Mavs moeder bijna overleden was stond ik uit het raam van het ziekenhuis te kijken en was oprecht verbaasd dat de tram gewoon reed. En dat mensen in en uit de bus stapten. En dat de stoplichten van rood naar groen gingen.
Het is raar hè, dat het leven doorgaat om je heen. Toen Mavs moeder bijna overleden was stond ik uit het raam van het ziekenhuis te kijken en was oprecht verbaasd dat de tram gewoon reed. En dat mensen in en uit de bus stapten. En dat de stoplichten van rood naar groen gingen.
dinsdag 22 januari 2008 om 22:36
Lief, die zakdoek en fijn dat het troost geeft.
Morrie heeft vandaag ge sms-t. Nog niet in orde, maar met baby was alles goed, ik spreek vast voor mijn beurt, maar vind het ook belangrijk toch even te melden omdat er vast meer waren die zich zorgen om haar maakten.
Parelhoen een gezonde zoon, ook fijn, leuke naam .
Morrie heeft vandaag ge sms-t. Nog niet in orde, maar met baby was alles goed, ik spreek vast voor mijn beurt, maar vind het ook belangrijk toch even te melden omdat er vast meer waren die zich zorgen om haar maakten.
Parelhoen een gezonde zoon, ook fijn, leuke naam .
dinsdag 22 januari 2008 om 22:44
En zo worden er gelukkig ook nog gewoon kinderen geboren.
Meave, ik had dat ook. Wij waren daar, omdat mama dood zou gaan (heel gek ook, dat je eigenlijk zit te wachten totdat iemad sterft, dat je weet dat het die dag gaat gebeuren) en ik keek ook uit het ziekenhuisraam. Een af en aan van auto's, fietsers. In de trein naar het ziekenhuis zaten mensen die gingen winkelen. Wínkelen, weten jullie wel dat mijn moeder vandaag dood gaat?
En nu ga ik echt naar bed. maar niet nadat ik heb verteld dat jullie allemaal, stuk voor stuk hartstikke lief zijn! De Vrolijkerds, maar ook ieder ander die de moeite neemt om hier voor mij te reageren. Super!
Meave, ik had dat ook. Wij waren daar, omdat mama dood zou gaan (heel gek ook, dat je eigenlijk zit te wachten totdat iemad sterft, dat je weet dat het die dag gaat gebeuren) en ik keek ook uit het ziekenhuisraam. Een af en aan van auto's, fietsers. In de trein naar het ziekenhuis zaten mensen die gingen winkelen. Wínkelen, weten jullie wel dat mijn moeder vandaag dood gaat?
En nu ga ik echt naar bed. maar niet nadat ik heb verteld dat jullie allemaal, stuk voor stuk hartstikke lief zijn! De Vrolijkerds, maar ook ieder ander die de moeite neemt om hier voor mij te reageren. Super!
dinsdag 22 januari 2008 om 22:46
Ik maakte me idd ook al zorgen om Morrie, Lien! En ik verbaas me er ook een beetje over dat we Athena nog niet gezien hebben. Ik hoop niet dat daar de lappenmand weer gearriveerd is. Maar hartstikke fijn dat alles verder o.k. is met Morrie en Minimor.
Naam van zoon Parelhoen is erg treffend gekozen! En superfijn voor haar zeg!
Pebbles, zoals Meave al zegt, je rouwt zoals je rouwt, het komt zoals het komt. Misschien was je in de 'aanlooptijd' onbewust toch al erg bezig met het afscheid. En ik denk dat jullie laatste moment erg mooi en bevredigend moet zijn geweest, hoe raar het ook klinkt. Het feit dat je weet dat ze in vrede is gegaan en met jou aan haar zij,geeft je misschien ook al wat rust. Iedereen verwerkt zo'n ingrijpend verlies op een andere manier, dat valt niet te voorspellen. En dat van die zakdoek, dat kan ik me echt helemaal voorstellen. Dan moet ik weer denken aan mijn oom en tante. Zijn nog wel niet overleden, maar mijn tantetje is een schim van haar vroegere persoonlijkheid. Vroeger had ze altijd Lifebuoy zeep in de linnenkast liggen en als ik daar logeerde, roken alle handdoeken en lakens ernaar. Ik had laatst die zeep in mijn handen bij de drogist, en ik heb 'm gekocht, zo heb ik voor mijn gevoel mijn tantetje toch een beetje bij me, gek is dat...
Naam van zoon Parelhoen is erg treffend gekozen! En superfijn voor haar zeg!
Pebbles, zoals Meave al zegt, je rouwt zoals je rouwt, het komt zoals het komt. Misschien was je in de 'aanlooptijd' onbewust toch al erg bezig met het afscheid. En ik denk dat jullie laatste moment erg mooi en bevredigend moet zijn geweest, hoe raar het ook klinkt. Het feit dat je weet dat ze in vrede is gegaan en met jou aan haar zij,geeft je misschien ook al wat rust. Iedereen verwerkt zo'n ingrijpend verlies op een andere manier, dat valt niet te voorspellen. En dat van die zakdoek, dat kan ik me echt helemaal voorstellen. Dan moet ik weer denken aan mijn oom en tante. Zijn nog wel niet overleden, maar mijn tantetje is een schim van haar vroegere persoonlijkheid. Vroeger had ze altijd Lifebuoy zeep in de linnenkast liggen en als ik daar logeerde, roken alle handdoeken en lakens ernaar. Ik had laatst die zeep in mijn handen bij de drogist, en ik heb 'm gekocht, zo heb ik voor mijn gevoel mijn tantetje toch een beetje bij me, gek is dat...
dinsdag 22 januari 2008 om 23:04
Geuren zijn ook zo belangrijk bij herinneringen, zo diep doordringend vaak ook.
Pebb, lekker slapen en fijn dat medeleven je ook echt steunt, niet dat we het daarvoor doen, maar het is fijn dat het fijn voelt. Word ik erg zweverig, ja geloof ik, nou ja, jullie begrijpen me vast.
Minimor heet gewoon Knorrie hoor .
Pebb, lekker slapen en fijn dat medeleven je ook echt steunt, niet dat we het daarvoor doen, maar het is fijn dat het fijn voelt. Word ik erg zweverig, ja geloof ik, nou ja, jullie begrijpen me vast.
Minimor heet gewoon Knorrie hoor .
