3x is scheepsrecht?

*langverhaal alarm*

Ik weet niet precies wat ik met dit topic wil, misschien wil ik het wel gewoon van me afschrijven, een onder de riem, of juist een schop onder mijn kont. Maar vooral praten met mensen die dit ook meemaken op het moment.



Zoals sommige van jullie weten raakte ik in mei mijn baan kwijt omdat mijn werkgever mij niet meer kon betalen. Ik was er helemaal kapot van.......... Toch had ik binnen enkele dagen een nieuwe baan, ik was zo blij! Helaas was dat van korte duur de manager bleek een walgelijke vent te zijn, en ik kon gewoon niet voor hem werken.

Gelukkig had ik al een sollicitatiegesprek achter de rug waar ik een heel goed gevoel over had, ik maakte me dus niet zo veel zorgen. En ja hoor binnen een week was ik weer aan het werk. Helaas ging het al slechter met de zaak, en ontdekten wij in de post voor het hoofdkantoor ook een aantal aanmaningen en dat soort brieven. In juli kwam de directeur vertellen dat hij de deur ging sluiten. Wij zouden nog tot en met september werken.

Weer kon ik brieven gaan schrijven, weer op sollicitatiegesprekken gaan, weer de onzekerheid. 31 augustus kwamen wij op de zaak, en er stond al een team van een ander filiaal de balans op te maken, wij gingen die dag dicht. Of wij even het hele pand wilde schoonmaken. September had ik dus vrij. Gelukkig had ik dus meer tijd om een baan te vinden, maar helaas heeft de werkgever die maand nooit betaald ondanks beloftes en contracten.

Per 1 oktober had ik weer een nieuwe baan. Een contract voor 3 maanden (alle collega's vonden dat wel heel vreemd zo'n kort contract) na die 3 maanden zou het verlengd worden met een jaar of zelfs een onbepaalde tijd contract werd mij verteld. Ook werd mij gevraagd wat mijn plannen voor de zomer 2010 waren.

Jullie kunnen je wel voorstellen hoe blij ik was.

Een baan voor langere tijd. Heerlijk.

Nou niet dus............

De kerst heb ik me nog de blaren op mijn poten gewerkt, dagen gemaakt van 12 uur, met de sneeuw en gladheid naar mijn werk gereden, wat niet echt om de hoek is. De dag na kerst ook nog een hele drukke dag gehad. Aan het einde van mijn dienst vroeg ik aan de manager of hij al wist welke dagen ik de komende week moest werken, aangezien het rooster nergens te bekennen was.

Hij zou mij wel bellen 's avond zei hij. Mijn gevoel zei mij dat ik hem toch maar vragen moest of mijn contract wel verlengd zou worden de 31ste.

Ik mocht even mee lopen (dat dacht ik al) en kreeg te horen dat ik mijn vakantiedagen die ik nog over had op mocht nemen, en dat dit dan mijn laatste werkdag was geweest. Er moest bezuinigd worden!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ik ben zo op. Alsof mijn batterijen leeg zijn. Om die baan treur ik niet, ik was toch al aan het oriënteren op wat anders.

Maar ik zit weer thuis (vond dat ik nu wel een uitkering aan mocht vragen van mijzelf, dat heb ik verdient zeg maar)

Ik heb al weer 3 sollicitatiebrieven verstuurd hoor, en ook de eerste afwijzing al binnen.

Gelukkig heb ik ook al een sollicitatiegesprek te pakken, vrijdag al. Ik ben alleen zo bang, bang om afgewezen te worden, bang om niet enthousiast genoeg over te komen maar ook bang om wel aangenomen te worden, om voor de volle 100 procent er tegen aan te gaan.

Ik ben nog nooit zo onzeker geweest.

quote:Pannetje schreef op 05 januari 2010 @ 23:17:

IK zou eerlijk gezegd HEEL blij zijn als ik zo makkelijk aan een baan kon komen en zou dan ook niet klagen.

Ik wil ook niet klagen, ik zou willen dat ik het van de daken kon schreeuwen maar het lukt me niet.

Ja ik weet dat er mensen zijn die op dit moment moeilijker aan werk komen. Je moet wel weten dat ik bij de afgelopen baan minder ben gaan werken, en ook nog eens 40 km verder weg dan mijn 'oude' baan (die eerste). Het is dus niet dat ik zoals het UWV het zo netjes noemt 'passend werk' heb aangenomen.

Het is alleen dat het me zo onzeker maakt, die afwijzing. Al is het puur door de economie, dat is me iedere keer weer op het hart gedrukt maar toch.

quote:plukvandepetteflat schreef op 06 januari 2010 @ 00:18:

Geen 1x bij de pakken neerzitten en telkens zo snel alweer een andere baan. En nu vrijdag al weer een gesprek. Je doet het echt super,



succes!

Maar dat is het nou juist, ik zit eigenlijk wel bij de pakken neer, maar doe op automatische piloot wat mijn omgeving ook van mij verwacht.

Dat ik tijdens O&N vertelde dat ik mijn baan kwijt was, was van de meeste de reactie: " ach, maar jij hebt toch zo weer een nieuwe baan." en " ze weten niet wat ze op straat zetten"

Van mijzelf moet ik gewoon door gaan, maar het liefste sloot ik mij gewoon een week of wat op, telefoon op stil en de laptop het huis uit. Een hutje op de hei, en gewoon eens rust in mijn kop zeg maar.

quote:Hangmat schreef op 06 januari 2010 @ 09:37:

Wat sommige vrouwen hebben met mannen heb jij met banen....



Misschien even wat rust creeeren en zelf even bedenken wat jij zelf voor eisen stelt aan een werkgever? als je vrij makkelijk een baan krijgt kun je wellichi ook selectiever zijn?

Dank je (jullie allemaal hoor!)

Misschien is dat het wel, de afgelopen keren heb ik ook telkens de eerste de beste baan geaccepteerd die op mijn pad kwam. Puur om het hebben van een baan. Ik weet niet waarom, maar het voelt voor mij als falen als ik van een WW "geniet".



Vanaf het weekend eerst maar eens een tijdje niets doen, even mijn adressenboekje doorspitten, dat kan ik toch zeker een aantal 'koffie-date's" of "borrel-afspraken" uit opdiepen.



Het sliep iig wel lekker, gewoon dat ik het had opgeschreven.