Werk & Studie
alle pijlers
Alsnog geneeskunde studeren?
dinsdag 6 oktober 2009 om 18:13
Momenteel ben ik 24 jaar, ik volg een HBO opleiding (pabo), waarbij ik nu het 2e en 3e jaar tegelijk doe en zit dus volgend jaar in mijn laatste jaar. Ik ga het wel afmaken.
Toch heeft het altijd ergens gekriebeld om geneeskunde te gaan te studeren met als doel kinderarts te worden. Ik heb Havo gedaan (tot mijn 3e jaar VWO, maar niet genoeg doorgezet, dus teruggezakt, maar de potentie zit er vast nog wel) en de exacte vakken zijn niet mijn sterkste punt, dus ik heb het nooit echt doorgezet. Af en toe komen de kriebels toch weer terug en nu dus ook weer.
Wat denken jullie, moet ik het nog gaan doen na mijn HBO? Is het haalbaar? Ik moet dan uiteraard de extra vakken nog behalen en toegelaten worden, maar er even van uitgaande dat dat lukt.
Het is een lange studie. Moet ik het huisje-trouwen-kindjes verhaal nog even op een laag pitje zetten om dit te gaan doen? Of moet ik maar gewoon lekker juf worden? Maar wil ik wel juf worden voor de rest van mijn leven? Krijg ik geen spijt? Ik weet het gewoon niet meer.
Iemand hier ervaring mee of soortgelijke ervaring? Wat zou jij doen?
Toch heeft het altijd ergens gekriebeld om geneeskunde te gaan te studeren met als doel kinderarts te worden. Ik heb Havo gedaan (tot mijn 3e jaar VWO, maar niet genoeg doorgezet, dus teruggezakt, maar de potentie zit er vast nog wel) en de exacte vakken zijn niet mijn sterkste punt, dus ik heb het nooit echt doorgezet. Af en toe komen de kriebels toch weer terug en nu dus ook weer.
Wat denken jullie, moet ik het nog gaan doen na mijn HBO? Is het haalbaar? Ik moet dan uiteraard de extra vakken nog behalen en toegelaten worden, maar er even van uitgaande dat dat lukt.
Het is een lange studie. Moet ik het huisje-trouwen-kindjes verhaal nog even op een laag pitje zetten om dit te gaan doen? Of moet ik maar gewoon lekker juf worden? Maar wil ik wel juf worden voor de rest van mijn leven? Krijg ik geen spijt? Ik weet het gewoon niet meer.
Iemand hier ervaring mee of soortgelijke ervaring? Wat zou jij doen?
vrijdag 9 september 2011 om 14:00
Prulletje, ik wou net schrijven van Nausicaa ook schrijft: hoe lijkt je Orthopedagogiek? Met je PABO als vooropleiding kan je dat in een verkort programma doen (3 jaar). Je kan er zelfs naast werken als je het slim aanpakt. Dan werk je nog steeds met kinderen, maar haal je misschien meer uit je vermogen dan dat je nu het gevoel hebt.
vrijdag 9 september 2011 om 14:28
Ja dat is toch iets wat ik niet in 1 dag kan beslissen. Ik heb al nagedacht over een master waarmee ik gedragsspecialist zou worden. Maar het leuke aan het onderwijs vind ik juist het voor de klas staan. Ik zou niet de hele dag in een hokje willen zitten om na te denken over wat per kind nou een goed handelingsplan zou zijn. Maar goed, dat zijn dingen die altijd nog kunnen, ook al ben ik 40. Bij geneeskunde ligt dat wat anders, vooral ook omdat dat niet deeltijd kan. Voorlopig heb ik geneeskunde in elk geval aan de kant geschoven, dus ik denk niet dat ik dat ooit nog ga doen. Maar eeuwig alleen maar juf waarschijnlijk ook niet. Wat dan wel heb ik echt nog geen idee van.
dinsdag 19 maart 2013 om 19:55
quote:prulletje schreef op 06 oktober 2009 @ 21:18:
Bedankt weer voor de reacties . Ik heb ze even allemaal doorgelezen.
Wat me opviel: Kinderarts is dus erg moeilijk haalbaar.
Orthopedagogiek vind ik niet interessant als ik het stukje zo eens lees. Ik ben toch meer geinteresseerd in het fysieke dan het psychische.
Wat voor mij wel sterk geldt is: Als ik iets echt wil, dan lukt me dat ook wel. (In 99% van de gevallen dan).
Om even wat voorbeelden te noemen: Al toen ik nog veel jonger was (een jaar of 13): Ik wilde per se ballet spitzen. Ik wist dat er in Amsterdam een winkel was. Ik kocht een kaartje voor de trein, ging er naartoe, en kocht spitzen. (Ik woon in brabant en was nog nooit met de trein geweest). Ik wilde naar de kunstacademie, wat iedereen onmogelijk achtte, maar ik werd wél aangenomen. Ik wilde een grote, maar goedkope kamer, ook gelukt. Ik wilde een auto, ondanks ik dat ik student ben en sparen erg moeilijk was, ook gelukt. Ik wilde naar de pabo, waar ik al eerder een jaar op school had gezeten. Eigenlijk mag je dan niet terugkomen. Maar door veel gesprekken met onder andere directeur, mocht het toch. Ook gelukt dus (en op mijn pabo hebben ze ook nog een loting, ook doorheen gekomen). Ik wilde de pabo in 3 jaar doen in plaats van 4. Daarvoor moest ik allerlei toetsen doen en een gemiddelde van een 8 hebben, ook gelukt, ik ben nu 1 van de 2 studenten van alle studenten van mijn jaar die het versneld mogen doen.
Dus, als ik iets wil, dan ga ik ervoor. Ik ga niet te hard roepen dat dit me ook gaat lukken natuurlijk, want er zullen ongetwijfeld grenzen aan mijn kunnen zitten, maar ik ga er ook niet meteen vanuit dat ik het niet kan.
Beste prulletje
Vele goed bedoelde reacties maar laat je niet van de wijs brengen.
Wachten tot een ander het verklaard, niet nodig !
Zolang het hart op de goede plaats zit hoef je niet te veel rekening te houden met alles wat anderen vertellen. Ook al hebben we op een gegeven moment alle feiten op een rij en alle bekenden weten er van af ,voor je het weet staat het andere al weer voor de deur.
En vaak worden de bekenden de drempel die ons weer tegenhoudt
Iedereen bedoelt het veelal goed natuurlijk, laat het varen. Gewoon gaan, zoals je ook al zei. Het is een vreemd verschijnsel, ik heb het zelf ook dat ik aan anderen ga vragen. Nog nooit een echt passend antwoord gehoord en ook al zou ik het horen dan ga ik nog steeds liever mijn eigen gang daarin en praat ik er vervolgens liever niet teveel over wat ik 'ga en wil' doen. Het blijft een mysterie gedeeltelijk..
Dit gedeelte (de anderen) is nog het moeilijkste lijkt het wel, vreemd genoeg.
En nogmaals, als een ander je wijsmaakt dat kinderarts moeilijk is.. Niks van aantrekken zolang het hart en de interesse en wie weet wat op de juiste plek zit. Gewoon beginnen en niet teveel praten met anderen die er toch niet in zitten of datgene voelen wat jij voelt. Forget about it
Bye !
Tot ziens ,
Bedankt weer voor de reacties . Ik heb ze even allemaal doorgelezen.
Wat me opviel: Kinderarts is dus erg moeilijk haalbaar.
Orthopedagogiek vind ik niet interessant als ik het stukje zo eens lees. Ik ben toch meer geinteresseerd in het fysieke dan het psychische.
Wat voor mij wel sterk geldt is: Als ik iets echt wil, dan lukt me dat ook wel. (In 99% van de gevallen dan).
Om even wat voorbeelden te noemen: Al toen ik nog veel jonger was (een jaar of 13): Ik wilde per se ballet spitzen. Ik wist dat er in Amsterdam een winkel was. Ik kocht een kaartje voor de trein, ging er naartoe, en kocht spitzen. (Ik woon in brabant en was nog nooit met de trein geweest). Ik wilde naar de kunstacademie, wat iedereen onmogelijk achtte, maar ik werd wél aangenomen. Ik wilde een grote, maar goedkope kamer, ook gelukt. Ik wilde een auto, ondanks ik dat ik student ben en sparen erg moeilijk was, ook gelukt. Ik wilde naar de pabo, waar ik al eerder een jaar op school had gezeten. Eigenlijk mag je dan niet terugkomen. Maar door veel gesprekken met onder andere directeur, mocht het toch. Ook gelukt dus (en op mijn pabo hebben ze ook nog een loting, ook doorheen gekomen). Ik wilde de pabo in 3 jaar doen in plaats van 4. Daarvoor moest ik allerlei toetsen doen en een gemiddelde van een 8 hebben, ook gelukt, ik ben nu 1 van de 2 studenten van alle studenten van mijn jaar die het versneld mogen doen.
Dus, als ik iets wil, dan ga ik ervoor. Ik ga niet te hard roepen dat dit me ook gaat lukken natuurlijk, want er zullen ongetwijfeld grenzen aan mijn kunnen zitten, maar ik ga er ook niet meteen vanuit dat ik het niet kan.
Beste prulletje
Vele goed bedoelde reacties maar laat je niet van de wijs brengen.
Wachten tot een ander het verklaard, niet nodig !
Zolang het hart op de goede plaats zit hoef je niet te veel rekening te houden met alles wat anderen vertellen. Ook al hebben we op een gegeven moment alle feiten op een rij en alle bekenden weten er van af ,voor je het weet staat het andere al weer voor de deur.
En vaak worden de bekenden de drempel die ons weer tegenhoudt
Iedereen bedoelt het veelal goed natuurlijk, laat het varen. Gewoon gaan, zoals je ook al zei. Het is een vreemd verschijnsel, ik heb het zelf ook dat ik aan anderen ga vragen. Nog nooit een echt passend antwoord gehoord en ook al zou ik het horen dan ga ik nog steeds liever mijn eigen gang daarin en praat ik er vervolgens liever niet teveel over wat ik 'ga en wil' doen. Het blijft een mysterie gedeeltelijk..
Dit gedeelte (de anderen) is nog het moeilijkste lijkt het wel, vreemd genoeg.
En nogmaals, als een ander je wijsmaakt dat kinderarts moeilijk is.. Niks van aantrekken zolang het hart en de interesse en wie weet wat op de juiste plek zit. Gewoon beginnen en niet teveel praten met anderen die er toch niet in zitten of datgene voelen wat jij voelt. Forget about it
Bye !
Tot ziens ,
