It comes with the job...

Lisselotte4, ik ben het helemaal met je eens. Een gedeelte daarvan is zeker nep.



Daffodil, ik weet uit eigen ervaring dat als je 50+ uur per week werkt je echt geen tijd hebt om zoveel te posten als jij doet. Wel als je 50+ uur op kantoor hangt, maar dat is mijns inziens iets anders.



Ik heb tegenwoordig geen goed woord meer over voor die uitslovers die zichzelf zo geweldig druk en belangrijk vinden. Ik ben advocaat en ik weet perfect hoe je eruit ziet en hoeveel tijd je over hebt als je echt zo hard werkt en zo'n verantwoordelijke baan hebt.



Bovendien vind ik het eigenlijk zware onzin dat die mensen zo hoog aangeslagen worden. Het slaat nergens op. Zet er 2 neer en je hebt 2 normale banen, kinderen die ook wel eens hun vader/moeder zien en vrouwen/mannen die een voller leven hebben met hun echtgenoot/echtgenote. Houd in de gaten dat zonder partner die waarschijnlijk een hoop van de zorgtaken op zich neemt (of au pair), de kinderen van dat soort mensen totaal niet zouden kunnen functioneren in de samenleving.



Dus: Hulde aan de mensen die wel een belangrijke baan kunnen hebben maar het vertikken om er geen leven naast te hebben. En hulde aan de mensen die ervoor kiezen hun leven in de schaduw te leiden, maar wel goed opgevoede en gelukkige kinderen af te leveren bij de maatschappij en ervoor zorgen dat de gewone zaken doordraaien.

.

quote:Liselotte4 schreef op 22 november 2009 @ 19:17:

Ik moet zeggen dat ik het ook verbazingwekkend vind hoeveel sommige met hun werk bezig kunnen zijn. Volgens mij is de term vakidioten daar op van toepassing. Volgens mij is dat gelul.quote:Maar daaronder of daaromheen zit een hele grote groep mensen die denkt dat hij of zij zo moet acteren om goed te werken. Dat zijn dan van die mensen die in een vergadering zitten te blackberrien (en dus vaak niet opletten), in het weekend aan het werk zijn en, daar komt het. Op het werk bezig zijn met hun privé zaken. Dit zijn ook de mensen die te lang blijven hangen op recepties of naar de verkeerde dinertjes gaan.

Volgens mij kan die hele groep geen prioriteiten stellen en doen ze het maar gewoon zo omdat iedereen het doet. Het mist alle focus.En dat wéét je?

quote:gladys schreef op 22 november 2009 @ 17:03:

singala, je legt precies de vinger op de zere plek: mijn ega heeft bewust voor deze baan gekozen en zegt daar helemaal geen moeite mee te hebben. Hij doet het zelfs graag. Staat natuurlijk ook wel wat tegenover, niet zozeer het salaris, maar fijne collega's, alle ruimte krijgen voor zelfontplooiiing en bijzonder gewaardeerd worden de inbreng (intellectueel) die hij levert. Maar voorheen is hij heel zelfstandig geweest en heeft altijd geroepen dat hij deze vrijheid nooit zou willen opgeven. Dat komt dan zo tegenstrijdig over.



Tegenstrijdig of niet. Hij is er happy mee.



Wat Nessuna schrijft klopt in meer of mindere mate. Er zijn natuurlijk poppetjes die volledig aan de beschrijving voldoen. Ik heb zo'n soort baan. Soms moet iets in de weekenden af. Kan ik niet omheen. Terwijl ik de donderdag ervoor lekker in de baas zijn tijd naar de tandarts kan. Dat betekent niet dat ik mijn werk niet goed kan indelen, maar dat er werkzaamheden bestaan waarin je op veel momenten klaar moet staan op een bepaald moment, echter een hoop vrijheid tussendoor houdt.



Wat betreft eigen leven ernaast. Ik ben het er niet mee eens dat je dan geen leven meer hebt, maar dat het anders is dan mensen met een 9 tot 17 baan.



Etentjes.. nee, ze zijn niet allemaal nodig. Maar velen wel. Hoort bij de werkzaamheden.

Ik moet ook wel eens iets op zondag, maar meestal niet. Op woensdagen lees ik echt mijn mal niet. Als ik mijn werk niet kan overdragen doe ik iets verkeerd - ik werk om te bestaan, ik besta niet om te werken. Er zijn mensen die hun leven ophangen aan hun beroep. Kan, niks mis mee. Maar als je dat doet, dan ook niet klagen dat je geen tijd overhoudt.

quote:Nessuna schreef op 22 november 2009 @ 19:43:

Daffodil, ik weet uit eigen ervaring dat als je 50+ uur per week werkt je echt geen tijd hebt om zoveel te posten als jij doet. Wel als je 50+ uur op kantoor hangt, maar dat is mijns inziens iets anders.



Ik werk wel degelijk ruim 50 uur per werk. En dan tel ik niet de "kantooruren" die ik maak, maar de uren die ik daadwerkelijk werk. Overigens werkte ik eerst nog stukken meer, zo erg dat het ongezond was. Dat is nu minder, meer in balans.



Ja, ik heb veel vrijheid. Precies wat DNM zegt: soms moet je gewoon klaar staan. Zo heb ik gister de hele dag gewerkt. En vanmorgen een presentatie in elkaar geknutseld. Volgend weekend heb ik wat meer plannen en als ik zou moeten werken, gaat dat gewoon eromheen. Het is echt niet alsof ik geen eigen leven meer heb.