Werk & Studie
alle pijlers
Jong en de hulpverlening in
donderdag 14 januari 2010 om 21:24
Hoi allemaal,
ik doe momenteel een studie waarbij de kans groot is dat ik later de hulpverlening inga. Na deze studie wil ik nog een vervolgstudie gaan doen en die is ook gericht op de hulpverlening en dan eigenlijk vooral ook op levensvragen van mensen.
Ik ben zelf nog best jong (midden 20 als ik klaar zou zijn met al mijn opleidingen) en ben daarom best wel onzeker over of ik dan wel echt mensen kan gaan helpen, sowieso op het gebied van levensvragen (wat ik dus wil gaan doen naar mijn tweede studie omdat dat me gewoon ontzettend interessant lijkt). Dan denk ik: ik ben nog jong, kom net kijken, wat heb ik die mensen te bieden? En nemen ze me überhaupt wel serieus als 'jonkie'?
Ik vraag me af wie hier ervaring mee heeft? Dat je als 'jonkie' de hulpverlening in gaat en dan dus ook gaat werken met volwassen met (levens)vragen. En hoe bevalt dat je?
Of hoe je hier over denkt?
Ik wil eigenlijk vooral ervaringen horen, want die tweede opleiding en het latere beroep trekt me erg aan, maar ben aan de andere kant ook erg onzeker, oa door mijn leeftijd.
Misschien heeft er iemand ook tips om hier toch mee om te gaan?
ik doe momenteel een studie waarbij de kans groot is dat ik later de hulpverlening inga. Na deze studie wil ik nog een vervolgstudie gaan doen en die is ook gericht op de hulpverlening en dan eigenlijk vooral ook op levensvragen van mensen.
Ik ben zelf nog best jong (midden 20 als ik klaar zou zijn met al mijn opleidingen) en ben daarom best wel onzeker over of ik dan wel echt mensen kan gaan helpen, sowieso op het gebied van levensvragen (wat ik dus wil gaan doen naar mijn tweede studie omdat dat me gewoon ontzettend interessant lijkt). Dan denk ik: ik ben nog jong, kom net kijken, wat heb ik die mensen te bieden? En nemen ze me überhaupt wel serieus als 'jonkie'?
Ik vraag me af wie hier ervaring mee heeft? Dat je als 'jonkie' de hulpverlening in gaat en dan dus ook gaat werken met volwassen met (levens)vragen. En hoe bevalt dat je?
Of hoe je hier over denkt?
Ik wil eigenlijk vooral ervaringen horen, want die tweede opleiding en het latere beroep trekt me erg aan, maar ben aan de andere kant ook erg onzeker, oa door mijn leeftijd.
Misschien heeft er iemand ook tips om hier toch mee om te gaan?
donderdag 14 januari 2010 om 21:28
Ik begrijp je vraag wel, heel anders maar ik maakte op mijn 23e uitstrijkjes bij vrouwen stukken ouder dan ik, ze konden mijn moeder wel zijn. Ik had toen hetzelfde gevoel als jij, kom je dan als guppie aan. Maar dat was echt mijn probleem, die vrouwen maakte het niks uit, zolang het maar goed gebeurde.
Als je weet waarover je het hebt en je houding volwassen is, maar het volgens mij niet veel uit.
Als je weet waarover je het hebt en je houding volwassen is, maar het volgens mij niet veel uit.
donderdag 14 januari 2010 om 21:32
quote:TheEmpress schreef op 14 januari 2010 @ 21:28:
Ik begrijp je vraag wel, heel anders maar ik maakte op mijn 23e uitstrijkjes bij vrouwen stukken ouder dan ik, ze konden mijn moeder wel zijn. Ik had toen hetzelfde gevoel als jij, kom je dan als guppie aan. Maar dat was echt mijn probleem, die vrouwen maakte het niks uit, zolang het maar goed gebeurde.
Als je weet waarover je het hebt en je houding volwassen is, maar het volgens mij niet veel uit.Dat is idd een vergelijkbare situatie. En ja als het goed gaat, zullen zij vast ook geen probleem gaan maken om iets als leeftijd. Heb al wel meerdere malen van verschillende mensen gehoord dat ik volwassen over kom, dus misschien heb ik dat in mijn voordeel.
Ik begrijp je vraag wel, heel anders maar ik maakte op mijn 23e uitstrijkjes bij vrouwen stukken ouder dan ik, ze konden mijn moeder wel zijn. Ik had toen hetzelfde gevoel als jij, kom je dan als guppie aan. Maar dat was echt mijn probleem, die vrouwen maakte het niks uit, zolang het maar goed gebeurde.
Als je weet waarover je het hebt en je houding volwassen is, maar het volgens mij niet veel uit.Dat is idd een vergelijkbare situatie. En ja als het goed gaat, zullen zij vast ook geen probleem gaan maken om iets als leeftijd. Heb al wel meerdere malen van verschillende mensen gehoord dat ik volwassen over kom, dus misschien heb ik dat in mijn voordeel.
donderdag 14 januari 2010 om 21:33
Ben zelf heel jong (24 jaar) begonnen in een hulpverleningsveld waar men meestal 30+ers voor werft. Dat was niet voor niets, sommig mensen vonden me inderdaad een broekie waar ze niet makkelijk hun zieleroerselen mee bespraken. Vaak kon ik wel hulpverlenen, maar dan vooral op praktisch vlak. Het immateriele vlak bespreken ze liever met een oudere collega.
Na een aantal jaar was ik zelfverzekerder en kwam ik ook zodanig over. En ik werd natuurlijk ook ouder. Toen ik een jaar of 28 was, heb ik het nooit meer als probleem ervaren.
Na een aantal jaar was ik zelfverzekerder en kwam ik ook zodanig over. En ik werd natuurlijk ook ouder. Toen ik een jaar of 28 was, heb ik het nooit meer als probleem ervaren.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 14 januari 2010 om 21:36
donderdag 14 januari 2010 om 21:41
quote:Poezewoes schreef op 14 januari 2010 @ 21:36:
Overigens ben ik nu bijna 40 en zou zelf ook niet graag bepaalde zaken bespreken met een meisje van 22 jaar. Of ze er nu wel of niet voor is opgeleid.
Bij medische handelingen zoals een uitstrijkje heb ik er dan weer minder moeite mee; das een technische handeling. Ja precies, daar ben ik dus ook bang voor. En ik heb eigenlijk ook niet de behoefte om eerst iets anders te gaan doen voor een paar jaar, voordat ik die vervolgstudie ga doen... Dus ja, dan ben ik pas 'midden 20', een jonkie dus.
Overigens ben ik nu bijna 40 en zou zelf ook niet graag bepaalde zaken bespreken met een meisje van 22 jaar. Of ze er nu wel of niet voor is opgeleid.
Bij medische handelingen zoals een uitstrijkje heb ik er dan weer minder moeite mee; das een technische handeling. Ja precies, daar ben ik dus ook bang voor. En ik heb eigenlijk ook niet de behoefte om eerst iets anders te gaan doen voor een paar jaar, voordat ik die vervolgstudie ga doen... Dus ja, dan ben ik pas 'midden 20', een jonkie dus.
donderdag 14 januari 2010 om 21:44
Het hangt er een beetje van af wat voor functie je precies wilt gaan doen. Ik kon mijn werk wel doen, alleen een stuk meerwaarde wat mijn collega's makkelijker konden bieden, dat was bij mij wel eens moeilijk omdat mensen het moeilijk vonden om dat te accepteren van een jonge meid.
En, eerlijk, nu ik terug kijk miste ik ook absoluut een essentieel stuk levenservaring om de impact van sommige dingen goed te begrijpen.
En, eerlijk, nu ik terug kijk miste ik ook absoluut een essentieel stuk levenservaring om de impact van sommige dingen goed te begrijpen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 14 januari 2010 om 21:50
quote:Poezewoes schreef op 14 januari 2010 @ 21:44:
Het hangt er een beetje van af wat voor functie je precies wilt gaan doen. Ik kon mijn werk wel doen, alleen een stuk meerwaarde wat mijn collega's makkelijker konden bieden, dat was bij mij wel eens moeilijk omdat mensen het moeilijk vonden om dat te accepteren van een jonge meid.
En, eerlijk, nu ik terug kijk miste ik ook absoluut een essentieel stuk levenservaring om de impact van sommige dingen goed te begrijpen.
Ik wil niet echt in details treden over wat voor functie ik dan zou kunnen gaan doen, maar het heeft wel echt te maken met levensvragen van mensen.
Dat is wel de kern van zo'n functie die ik dan zou ambiëren. Dus ja, misschien hebben mensen op dat gebied juist behoefte aan een ouder iemand?
En kan me voorstellen dat je je nu realiseert dat je een essentieel stuk levenservaring miste toen, dat zie je natuurlijk ook pas nu.
Het hangt er een beetje van af wat voor functie je precies wilt gaan doen. Ik kon mijn werk wel doen, alleen een stuk meerwaarde wat mijn collega's makkelijker konden bieden, dat was bij mij wel eens moeilijk omdat mensen het moeilijk vonden om dat te accepteren van een jonge meid.
En, eerlijk, nu ik terug kijk miste ik ook absoluut een essentieel stuk levenservaring om de impact van sommige dingen goed te begrijpen.
Ik wil niet echt in details treden over wat voor functie ik dan zou kunnen gaan doen, maar het heeft wel echt te maken met levensvragen van mensen.
Dat is wel de kern van zo'n functie die ik dan zou ambiëren. Dus ja, misschien hebben mensen op dat gebied juist behoefte aan een ouder iemand?
En kan me voorstellen dat je je nu realiseert dat je een essentieel stuk levenservaring miste toen, dat zie je natuurlijk ook pas nu.
donderdag 14 januari 2010 om 21:50
Ik ben 22 en werk in de kinderpsychiatrie, waar ik ook veel met ouders te maken heb. Zelf voel ik me ook altijd heel jong als ik ouders uitleg hoe ze anders (beter) met hun kinderen om kunenn gaan. Op één keer na, heb ik veder nooit vragen of opmerkingen gehad over mn leeftijd (ik zie er ook nog eens veel jonger uit dan ik ben). Zelf kan ik me nml heel erg goed voorstellen dat je als ouder liever met een meer ervaren iemand praat en sneller dingen aanneemt. Het heeft ook veel te maken met je eigen houding t.o.v. je cliënten!
donderdag 14 januari 2010 om 21:51
Ik zou zelf eerlijk gezegd mijn levensvragen ook niet met een 25jarige willen bespreken.
Maar toen ik zelf nog een tiener was, was dat geen enkel punt. Misschien ligt daarin ook direct een oplossing? Dat je na je afstuderen eerst een poosje met jongeren gaat werken en daarna aan de slag gaat met volwassenen?
Maar toen ik zelf nog een tiener was, was dat geen enkel punt. Misschien ligt daarin ook direct een oplossing? Dat je na je afstuderen eerst een poosje met jongeren gaat werken en daarna aan de slag gaat met volwassenen?
donderdag 14 januari 2010 om 21:57
Hm ja, misschien moet ik dan eerst meer ervaring opdoen in het werken met jongeren (kan ook met mijn opleiding).
Kan me ook voorstellen dat het erg moeilijk is om ouders te vertellen hoe ze anders moeten omgaan met hun kind, dat is ook hetgene wat ik na mijn huidige studie kan gaan doen maar dat lijkt me dus ook heel erg moeilijk.
Kan me ook voorstellen dat het erg moeilijk is om ouders te vertellen hoe ze anders moeten omgaan met hun kind, dat is ook hetgene wat ik na mijn huidige studie kan gaan doen maar dat lijkt me dus ook heel erg moeilijk.
donderdag 14 januari 2010 om 22:13
Dorine, mijn doelgroep was vrij breed. Soms dertigers, ook ouders, maar ook mensen die nog een levensfase verder waren. En die hadden er vaak moeite mee. Ik was op die leeftijd behoorlijk serieus en zeker niet groen, maar in hun ogen natuurlijk wel.
Ook niet onbelangrijk: op die leeftijd heb je toch wat minder incasseringsvermogen en relativeringsvermogen. Heel heftige problematiek plaatste ik zelf ook verder van me af, dan ik nu doe. Je groeit enorm, in zo'n vak.
Ook niet onbelangrijk: op die leeftijd heb je toch wat minder incasseringsvermogen en relativeringsvermogen. Heel heftige problematiek plaatste ik zelf ook verder van me af, dan ik nu doe. Je groeit enorm, in zo'n vak.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 14 januari 2010 om 22:21
Ik was 25 toen ik stage liep in de hulpverlening. Als jonge stagiair was ik als de dood dat mijn clienten zouden denken 'meisje, ga lekker in de zandbak spelen'. Mijn supervisor begreep mijn angst, maar had dit soort situaties al eerder bij de hand gehad en verzekerde me dat mijn leeftijd niet van belang hoefde te zijn. Ik was opgeleid om te behandelen, had een hoop kennis en een rustige, volwassen uitstraling. Ik heb er uiteindelijk een jaar gewerkt en heb nooit vragen over of commentaar op mijn leeftijd gehad. Natuurlijk zag ik clienten wel eens bedenkelijk kijken als ze voor het eerst binnen kwamen, maar door mijn houding en kennis werd mijn leeftijd geen issue. Kortom; geloof in jezelf, in je kennis! Neem een professionele houding aan (dat is nog het moeilijkst als je net begint en onzeker bent), dan komt het goed.
donderdag 14 januari 2010 om 22:26
quote:HEMAlover schreef op 14 januari 2010 @ 22:21:
Ik was 25 toen ik stage liep in de hulpverlening. Als jonge stagiair was ik als de dood dat mijn clienten zouden denken 'meisje, ga lekker in de zandbak spelen'. Mijn supervisor begreep mijn angst, maar had dit soort situaties al eerder bij de hand gehad en verzekerde me dat mijn leeftijd niet van belang hoefde te zijn. Ik was opgeleid om te behandelen, had een hoop kennis en een rustige, volwassen uitstraling. Ik heb er uiteindelijk een jaar gewerkt en heb nooit vragen over of commentaar op mijn leeftijd gehad. Natuurlijk zag ik clienten wel eens bedenkelijk kijken als ze voor het eerst binnen kwamen, maar door mijn houding en kennis werd mijn leeftijd geen issue. Kortom; geloof in jezelf, in je kennis! Neem een professionele houding aan (dat is nog het moeilijkst als je net begint en onzeker bent), dan komt het goed.Dankje voor je reactie. Ik voel me alleen een beetje verward door de verschillende reacties. Aan de ene kant denk ik: als je een professionele houding aanneemt en een volwassen uitstraling hebt en kennis van zaken hebt, kunnen ze er weinig op tegen hebben maar aan de andere kant denk ik: misschien hebben ze liever iemand die ouder is. Maar dat is vast ook voor een deel onzekerheid vanuit mijn kant.
Ik was 25 toen ik stage liep in de hulpverlening. Als jonge stagiair was ik als de dood dat mijn clienten zouden denken 'meisje, ga lekker in de zandbak spelen'. Mijn supervisor begreep mijn angst, maar had dit soort situaties al eerder bij de hand gehad en verzekerde me dat mijn leeftijd niet van belang hoefde te zijn. Ik was opgeleid om te behandelen, had een hoop kennis en een rustige, volwassen uitstraling. Ik heb er uiteindelijk een jaar gewerkt en heb nooit vragen over of commentaar op mijn leeftijd gehad. Natuurlijk zag ik clienten wel eens bedenkelijk kijken als ze voor het eerst binnen kwamen, maar door mijn houding en kennis werd mijn leeftijd geen issue. Kortom; geloof in jezelf, in je kennis! Neem een professionele houding aan (dat is nog het moeilijkst als je net begint en onzeker bent), dan komt het goed.Dankje voor je reactie. Ik voel me alleen een beetje verward door de verschillende reacties. Aan de ene kant denk ik: als je een professionele houding aanneemt en een volwassen uitstraling hebt en kennis van zaken hebt, kunnen ze er weinig op tegen hebben maar aan de andere kant denk ik: misschien hebben ze liever iemand die ouder is. Maar dat is vast ook voor een deel onzekerheid vanuit mijn kant.
donderdag 14 januari 2010 om 22:30
Ja, clienten zijn net mensen joh ! De een is de ander niet en ook kan de reactie verschillen per 'tak van sport'.
Maar goed, stel dat iemand problemen heeft met jouw leeftijd, wat zou daar zo erg aan zijn? M.i. biedt dat juist een goede opening voor een gesprek over wederzijdse verwachtingen.
Overigens blijkt uit onderzoek dat jonge therapeuten het minstens even goed doen als hun oudere collega's!
Maar goed, stel dat iemand problemen heeft met jouw leeftijd, wat zou daar zo erg aan zijn? M.i. biedt dat juist een goede opening voor een gesprek over wederzijdse verwachtingen.
Overigens blijkt uit onderzoek dat jonge therapeuten het minstens even goed doen als hun oudere collega's!
donderdag 14 januari 2010 om 22:45
Ik werk nu bijna drie jaar als (geronto)psycholoog. Ben nu overigens 26. Hoewel ik verwacht had dat mijn leeftijd een nadeel zou zijn, ervaar ik het juist als voordeel.
Regelmatig krijg ik van clienten te horen dat ik op hun kleindochter lijk, of hen eraan doe denken. Vaak is het ijs dan gebroken en verloopt het contact goed. Ook het spreken van dialect helpt aanzienlijk.Ik heb niet het idee dat zij het moeilijk vinden hun problemen met mij te bespreken.
Mijn ervaring is dus dat mijn leeftijd bij 'mijn doelgroep' geen problemen oplevert.
Daarnaast heb ik ook vaak met de kinderen van mijn clienten te maken (ivm dementie e.d.), ook die contacten verlopen voorspoedig.
Ik heb het idee dat niet zo zeer de leeftijd als wel de (zelfverzekerde ) uitstraling een belangrijke rol speelt in de hulpverlening.
Al moet ik eerlijk toegeven dat mijn leeftijd wel eens problemen gaf tijdens mijn stage. Tijdens mijn stage zou ik voornamelijk werken met clienten met seksuele problemen. Jonge vrouwen en mannen (van alle leeftijden) stoorden zich doorgaans niet aan mijn leeftijd. Mijn leeftijd was echter wel veelal een issue bij vrouwen van 35+.
Regelmatig krijg ik van clienten te horen dat ik op hun kleindochter lijk, of hen eraan doe denken. Vaak is het ijs dan gebroken en verloopt het contact goed. Ook het spreken van dialect helpt aanzienlijk.Ik heb niet het idee dat zij het moeilijk vinden hun problemen met mij te bespreken.
Mijn ervaring is dus dat mijn leeftijd bij 'mijn doelgroep' geen problemen oplevert.
Daarnaast heb ik ook vaak met de kinderen van mijn clienten te maken (ivm dementie e.d.), ook die contacten verlopen voorspoedig.
Ik heb het idee dat niet zo zeer de leeftijd als wel de (zelfverzekerde ) uitstraling een belangrijke rol speelt in de hulpverlening.
Al moet ik eerlijk toegeven dat mijn leeftijd wel eens problemen gaf tijdens mijn stage. Tijdens mijn stage zou ik voornamelijk werken met clienten met seksuele problemen. Jonge vrouwen en mannen (van alle leeftijden) stoorden zich doorgaans niet aan mijn leeftijd. Mijn leeftijd was echter wel veelal een issue bij vrouwen van 35+.
vrijdag 15 januari 2010 om 00:25
quote:Mijnlief schreef op 14 januari 2010 @ 21:24:
Hoi allemaal,
ik doe momenteel een studie waarbij de kans groot is dat ik later de hulpverlening inga. Na deze studie wil ik nog een vervolgstudie gaan doen en die is ook gericht op de hulpverlening en dan eigenlijk vooral ook op levensvragen van mensen.
Ik ben zelf nog best jong (midden 20 als ik klaar zou zijn met al mijn opleidingen) en ben daarom best wel onzeker over of ik dan wel echt mensen kan gaan helpen, sowieso op het gebied van levensvragen (wat ik dus wil gaan doen naar mijn tweede studie omdat dat me gewoon ontzettend interessant lijkt). Dan denk ik: ik ben nog jong, kom net kijken, wat heb ik die mensen te bieden? En nemen ze me überhaupt wel serieus als 'jonkie'?
Ik vraag me af wie hier ervaring mee heeft? Dat je als 'jonkie' de hulpverlening in gaat en dan dus ook gaat werken met volwassen met (levens)vragen. En hoe bevalt dat je?
Of hoe je hier over denkt?
Ik wil eigenlijk vooral ervaringen horen, want die tweede opleiding en het latere beroep trekt me erg aan, maar ben aan de andere kant ook erg onzeker, oa door mijn leeftijd.
Misschien heeft er iemand ook tips om hier toch mee om te gaan?Ik heb precies hetzelfde als jij. Ik denk er ook heel vaak aan. Ik heb over 3jaar mijn diploma en dan wil ik waarschijnlijk wel werken alleen dan ben ik 23
Hoi allemaal,
ik doe momenteel een studie waarbij de kans groot is dat ik later de hulpverlening inga. Na deze studie wil ik nog een vervolgstudie gaan doen en die is ook gericht op de hulpverlening en dan eigenlijk vooral ook op levensvragen van mensen.
Ik ben zelf nog best jong (midden 20 als ik klaar zou zijn met al mijn opleidingen) en ben daarom best wel onzeker over of ik dan wel echt mensen kan gaan helpen, sowieso op het gebied van levensvragen (wat ik dus wil gaan doen naar mijn tweede studie omdat dat me gewoon ontzettend interessant lijkt). Dan denk ik: ik ben nog jong, kom net kijken, wat heb ik die mensen te bieden? En nemen ze me überhaupt wel serieus als 'jonkie'?
Ik vraag me af wie hier ervaring mee heeft? Dat je als 'jonkie' de hulpverlening in gaat en dan dus ook gaat werken met volwassen met (levens)vragen. En hoe bevalt dat je?
Of hoe je hier over denkt?
Ik wil eigenlijk vooral ervaringen horen, want die tweede opleiding en het latere beroep trekt me erg aan, maar ben aan de andere kant ook erg onzeker, oa door mijn leeftijd.
Misschien heeft er iemand ook tips om hier toch mee om te gaan?Ik heb precies hetzelfde als jij. Ik denk er ook heel vaak aan. Ik heb over 3jaar mijn diploma en dan wil ik waarschijnlijk wel werken alleen dan ben ik 23
vrijdag 15 januari 2010 om 00:28
quote:HEMAlover schreef op 14 januari 2010 @ 22:21:
Ik was 25 toen ik stage liep in de hulpverlening. Als jonge stagiair was ik als de dood dat mijn clienten zouden denken 'meisje, ga lekker in de zandbak spelen'. Mijn supervisor begreep mijn angst, maar had dit soort situaties al eerder bij de hand gehad en verzekerde me dat mijn leeftijd niet van belang hoefde te zijn. Ik was opgeleid om te behandelen, had een hoop kennis en een rustige, volwassen uitstraling. Ik heb er uiteindelijk een jaar gewerkt en heb nooit vragen over of commentaar op mijn leeftijd gehad. Natuurlijk zag ik clienten wel eens bedenkelijk kijken als ze voor het eerst binnen kwamen, maar door mijn houding en kennis werd mijn leeftijd geen issue. Kortom; geloof in jezelf, in je kennis! Neem een professionele houding aan (dat is nog het moeilijkst als je net begint en onzeker bent), dan komt het goed. Perfect
Ik was 25 toen ik stage liep in de hulpverlening. Als jonge stagiair was ik als de dood dat mijn clienten zouden denken 'meisje, ga lekker in de zandbak spelen'. Mijn supervisor begreep mijn angst, maar had dit soort situaties al eerder bij de hand gehad en verzekerde me dat mijn leeftijd niet van belang hoefde te zijn. Ik was opgeleid om te behandelen, had een hoop kennis en een rustige, volwassen uitstraling. Ik heb er uiteindelijk een jaar gewerkt en heb nooit vragen over of commentaar op mijn leeftijd gehad. Natuurlijk zag ik clienten wel eens bedenkelijk kijken als ze voor het eerst binnen kwamen, maar door mijn houding en kennis werd mijn leeftijd geen issue. Kortom; geloof in jezelf, in je kennis! Neem een professionele houding aan (dat is nog het moeilijkst als je net begint en onzeker bent), dan komt het goed. Perfect
vrijdag 15 januari 2010 om 00:30
quote:Dorine123 schreef op 14 januari 2010 @ 21:50:
Ik ben 22 en werk in de kinderpsychiatrie, waar ik ook veel met ouders te maken heb. Zelf voel ik me ook altijd heel jong als ik ouders uitleg hoe ze anders (beter) met hun kinderen om kunenn gaan. Op één keer na, heb ik veder nooit vragen of opmerkingen gehad over mn leeftijd (ik zie er ook nog eens veel jonger uit dan ik ben). Zelf kan ik me nml heel erg goed voorstellen dat je als ouder liever met een meer ervaren iemand praat en sneller dingen aanneemt. Het heeft ook veel te maken met je eigen houding t.o.v. je cliënten!Daar heeft het vooral (of helemaal) mee te maken
Ik ben 22 en werk in de kinderpsychiatrie, waar ik ook veel met ouders te maken heb. Zelf voel ik me ook altijd heel jong als ik ouders uitleg hoe ze anders (beter) met hun kinderen om kunenn gaan. Op één keer na, heb ik veder nooit vragen of opmerkingen gehad over mn leeftijd (ik zie er ook nog eens veel jonger uit dan ik ben). Zelf kan ik me nml heel erg goed voorstellen dat je als ouder liever met een meer ervaren iemand praat en sneller dingen aanneemt. Het heeft ook veel te maken met je eigen houding t.o.v. je cliënten!Daar heeft het vooral (of helemaal) mee te maken
vrijdag 15 januari 2010 om 00:41
Tuurlijk doet je houding veel. Maar het hangt ook af van het soort beroep wat je uitoefent, de doelgroep waar je mee werkt. Zoals ik net al aangaf; mijn relatieproblemen of zingevingsvraagstukken zal ik niet snel met een 'jonkie' bespreken, terwijl ik het geen enkel punt vind om 'jonkies' aan mijn lijf te hebben qua medische behandelingen of diagnosestelling op ander gebied. Ook al ben ik zelf een jonkie geweest die mensen en hun familie begeleidde in het laatste stuk van hun leven. Of misschien juist wel omdat ik dat als jonkie deed en zag hoeveel meer ik te bieden had toen ik ouder was. In sommige beroepen is levenservaring wel degelijk een pre.
Je kunt dat ontkennen, maar ik denk dat juist als je dat wel erkent, je meer voor mensen kan betekenen, dat dat je juist een professionelere houding kan geven.
Je kunt dat ontkennen, maar ik denk dat juist als je dat wel erkent, je meer voor mensen kan betekenen, dat dat je juist een professionelere houding kan geven.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 15 januari 2010 om 10:55
Waarom niet een tijd met een jongere doelgroep werken (bijvoorbeeld pubers). Daar kan je leeftijd juist een pré zijn, je zit dichter bij de belevingswereld van jongeren dan de "grijze man met baard".
Zo doe je ervaring in hulpverlening op en sta je een aantal jaar later ook veel zelfverzekerder voor een wat oudere doelgroep.
Aangezien pubers absoluut niet de makkelijksten zijn kan je hier prima ervaring opdoen.
Zo doe je ervaring in hulpverlening op en sta je een aantal jaar later ook veel zelfverzekerder voor een wat oudere doelgroep.
Aangezien pubers absoluut niet de makkelijksten zijn kan je hier prima ervaring opdoen.
