Werk & Studie
alle pijlers
Mijn vriend werkt al jaren niet meer. Hoe weer aan de slag?
woensdag 1 augustus 2018 12:13
Mijn vriend en ik zijn al ruim 11 jaar samen. Wij waren allebei student toen we elkaar leerde kennen. Allebei afgestudeerd, ik ging werken als freelancer, hij bij een bedrijf. Mijn carrière gaat helemaal super, ik verdien veel en geniet van mijn werk. Mijn vriend worstelde met psychische problemen en zware depressie waardoor hij stopte met werken bij dat bedrijf en een tijdje ging freelancen, wat ook langzaam doodbloedde omdat hij zo worstelde met depressie. Ik zei dat ik het oké vond om onze lasten te betalen onder de voorwaarde dat hij aan zichzelf ging werken - ik ervaar dat niet als een last en houd zelfs meer dan genoeg spaargeld over dus ik kan daarmee leven. Maar natuurlijk wel met de verwachting dat het ooit weer beter gaat en hij weer aan de slag gaat.
Hij is ondertussen al een paar jaar in therapie, gespecialiseerde zorg voor zijn vermijdende persoonlijkheidstoornis en angst. Het gaat nu zoooo veel beter, zijn paniek aanvallen zijn bijna weg en hij doet elke dag heel veel in huis, en kookt voor me en helpt me met van alles. Maar ik wil eigenlijk dat hij weer gaat werken. Hij heeft nu gewoon geen dagbesteding of structuur en de kans op terugval is daardoor altijd groot. En bovendien lijkt het me gewoon niet zo tof om de rest van mijn leven alles voor hem te betalen. Ik vind dat gewoon niet een normale of gezonde situatie. Hij zit ook in een isolement doordat hij veel binnen zit, en heeft een negatief zelfbeeld omdat hij niet werkt.
Dus kort gezegd, ik wil dat hij weer gaat werken maar snap dat na jaren psychische problemen en niet werken, dit niet zomaar in één dag gaat lukken. En bovendien wil mijn vriend misschien een carrière switch doen, hij heeft spijt van zijn studiekeuze en wil iets technisch gaan doen.
Hebben jullie ervaring met weer werken na een lange periode werkloosheid? Met name door psychische problemen? Gingen jullie een reïntegratie traject in? Hebben jullie tips of advies voor iemand die niet weet waar hij moet beginnen?
Hij is ondertussen al een paar jaar in therapie, gespecialiseerde zorg voor zijn vermijdende persoonlijkheidstoornis en angst. Het gaat nu zoooo veel beter, zijn paniek aanvallen zijn bijna weg en hij doet elke dag heel veel in huis, en kookt voor me en helpt me met van alles. Maar ik wil eigenlijk dat hij weer gaat werken. Hij heeft nu gewoon geen dagbesteding of structuur en de kans op terugval is daardoor altijd groot. En bovendien lijkt het me gewoon niet zo tof om de rest van mijn leven alles voor hem te betalen. Ik vind dat gewoon niet een normale of gezonde situatie. Hij zit ook in een isolement doordat hij veel binnen zit, en heeft een negatief zelfbeeld omdat hij niet werkt.
Dus kort gezegd, ik wil dat hij weer gaat werken maar snap dat na jaren psychische problemen en niet werken, dit niet zomaar in één dag gaat lukken. En bovendien wil mijn vriend misschien een carrière switch doen, hij heeft spijt van zijn studiekeuze en wil iets technisch gaan doen.
Hebben jullie ervaring met weer werken na een lange periode werkloosheid? Met name door psychische problemen? Gingen jullie een reïntegratie traject in? Hebben jullie tips of advies voor iemand die niet weet waar hij moet beginnen?
zondag 12 augustus 2018 16:35
Dank je Gröbbeböl. En veel succes en hopelijk ook plezier bij het zoeken bij wat je past. Net als jij had ik een hoge arbeidsethos voor ik ziek werd. Er zijn jaren geweest dat die ethos me in de weg zat, dat ik me slecht voelde omdat ik niet werkte. Later heb ik het om weten te keren en gebruik ik die karaktertrek om enthousiasme op te brengen en 'leuke baantjes' voor mezelf te zoeken en ervan te genieten. Het is nog wel eens frustrerend dat ik niet alles kan, maar dit is toch beter. Jij komt ook vast wel waar je wezen wilt en ik hoop dat je ook kunt genieten van waar je nu bent. Van hobby's, vrienden, lekker eten of wat dan ook.
zondag 12 augustus 2018 16:42
Ik heb de lat ontzettend laag liggen.
Met mijn depressie is alles een opgave en een grote berg en aan het woord "genieten" heb ik een gruwelijke hekel. Sorry, kuch
Komt, ik voel me altijd enorm gespannen en gestresst, angstig, moe. Ik denk dat het dan lastig genieten is.
Dus lage lat en kijken wat wel kan.
Een lichte dagstructuur en hopelijk binnenkort twee activiteiten buitenshuis.
Na alle suïcidale-en-crisismomenten is dit beter. Niet meer verwachten dat het beter wordt. Ik leef per dag en ik probeer iedere dag het meest verstandige te doen. Een combinatie van naar mijzelf luisteren, soms effe doorzetten, rusten, activiteiten.
Dag voor dag wil het wel.
PS: en wat ik heel lang niet door heb gehad, ik MOEST maar. Ook van mezelf. Op de crisisafdeling dacht ik nog: "Maar ik moet weer werken."
Nou eh... mijn gezondheid gaat voorop!
Met mijn depressie is alles een opgave en een grote berg en aan het woord "genieten" heb ik een gruwelijke hekel. Sorry, kuch
Komt, ik voel me altijd enorm gespannen en gestresst, angstig, moe. Ik denk dat het dan lastig genieten is.
Dus lage lat en kijken wat wel kan.
Een lichte dagstructuur en hopelijk binnenkort twee activiteiten buitenshuis.
Na alle suïcidale-en-crisismomenten is dit beter. Niet meer verwachten dat het beter wordt. Ik leef per dag en ik probeer iedere dag het meest verstandige te doen. Een combinatie van naar mijzelf luisteren, soms effe doorzetten, rusten, activiteiten.
Dag voor dag wil het wel.
PS: en wat ik heel lang niet door heb gehad, ik MOEST maar. Ook van mezelf. Op de crisisafdeling dacht ik nog: "Maar ik moet weer werken."
Nou eh... mijn gezondheid gaat voorop!
zondag 12 augustus 2018 17:22
Gröbbeböl - Ik herken wat je zegt over genieten uit mijn episodes, maar gelukkig duren stabiele periodes, waarin ik 'alleen maar moet zorgen dat ik in balans blijf' vele malen langer. Dan kan ik wel erg genieten en doe dit bewust ook veel van van alles en nog wat, omdat ik me bewust ben dat het heel anders kan.
Je hebt gelijk, je gezondheid gaat voor alles, dat geldt voor mij ook. Klinkt goed hoe je structuur wilt opbouwen.
En ondanks dat je genieten in jouw toestand niet echt mogelijk acht, hoop ik dat je nog wel eens dingen kunt denken als 'goh, wat een lekkere koffie' ofzo.
Je hebt gelijk, je gezondheid gaat voor alles, dat geldt voor mij ook. Klinkt goed hoe je structuur wilt opbouwen.
En ondanks dat je genieten in jouw toestand niet echt mogelijk acht, hoop ik dat je nog wel eens dingen kunt denken als 'goh, wat een lekkere koffie' ofzo.
zondag 12 augustus 2018 18:08
Beeltenis schreef: ↑12-08-2018 09:57@ Renee Hij heeft er altijd vrij luchtig in gestaan. Had er geen moeite mee om extra te werken en accepteerde het. De moeilijkste periodes voor hem waren als ik er moeite mee had. Hij heeft altijd - in tegenstelling tot ikzelf - het gevoel gehad dat ik mijn weg wel zou vinden en een levensinvulling zou vinden (naast mijn kind) die me voldoening zou opleveren. Geld was vers twee, maar zelfs dat bleek dus uiteindelijk te komen.
Wat fantastisch dat je man er zo in staat en er altijd geloof in heeft gehad dat je een levensinvulling zou vinden die je voldoening zou geven. Heb je wel eens de angst gehad dat hij vanwege jouw situatie weg zou gaan, er genoeg van kreeg, cq. het niet meer volhield o.i.d. ?
Wat mij trouwens veel steun geeft is regelmatig het gesprek aan te gaan met ondernemende mensen. Vragen hoe zij het doen en ervaren. Mensen die niet bang zijn aangelegd. Je hebt ook veel mensen die hun eigen angsten op je projecteren en als je niet lekker in je vel zit neig je daar te veel naar te luisteren. Verder ben ik in de hulpverlening steeds meer het heft in eigen handen gaan nemen. (Een goed ziekte-inzicht bij jezelf is hierbij essentieel.) Als ik zou hebben geluisterd, zou ik niet zijn gaan werken. Dat gaat nu uiteindelijk wel, maar op mijn geheel eigen manier.
Bedoel je ondernemende mensen met ook psychiatrische problemen? Zo ja, waar ontmoet je deze mensen? En hoe heb je een goed ziekte-inzicht gekregen? Ik snap dat dat nodig is om het heft in eigen handen te kunnen nemen wat betreft de hulpverlening, maar had je hen juist niet nodig dat ziekte-inzicht te krijgen?
@ Renee Hoe lang heb je je klachten nu? Ik las dat je mondjesmaat bent gaan spreken met mensen over je problemen en dat je hiervan bent teruggekomen. Jammer dat je niet zulke goede ervaringen hebt gehad. Ik ben jaren ook heel gesloten geweest. Vorig jaar ben ik mijn situatie ruim gaan delen, ook op advies van mijn behandelaars. Die situatie heeft immers behoorlijk veel invloed op mijn bestaan en anderen merken het ook wel eens (bijvoorbeeld als ik een afspraak zo maar af moet zeggen of mijn agenda leeg moet maken). Mijn ervaring is dat mensen heel verschillend reageren. Sommige mensen die je al jaren kent kunnen er helemaal niet mee omgaan. Anderen, soms ook mensen die wat verder van je afstaan, blijken ineens heel invoelend. Als je het ruim deelt, ben je niet afhankelijk van de mening van de enkeling. Als ik een rare reactie krijg hou ik me vast aan de vele warme en bemoedigende reacties die ik ook gekregen heb. Toen ik maar aan een paar mensen vertelde wat er aan de hand was, was ik veel meer uit het lood geslagen bij een negatieve reactie. Ik ben blij hoe het nu gaat. Het helpt bij de zelfacceptatie.
Mijn klachten heb ik altijd wel een beetje gehad, maar tot vijf/zes jaar geleden was daar prima mee te leven, ik heb altijd gewerkt (wel meestal parttime) en daarnaast gestudeerd, dus heb goede papieren en kreeg fantastische -internationale-kansen op werkgebied (ik ben/was nogal werk-fanaat, heb ook niet veel hobby's oid, dus mijn of ander werk niet kunnen uitvoeren vind ik echt vreselijk). Ook had ik een klein maar tamelijk solide sociaal netwerk en een aantal relaties gehad (geen langdurige, maar had er alle vertrouwen in dat dat wel goed zou komen). Maar van dat alles is inmiddels zeer weinig over en hoop ik werkelijk dat dit niet mijn 'nieuwe ik' is/blijft, want ik kan daar vooralsnog helemaal niets mee (behalve een hekel aan hebben). Ik blijf hoop houden dat ik mijn oude ik/oude leven weer min of meer terugkrijg, maar naarmate de tijd verder gaat wordt het wel steeds moeilijker daar in te blijven geloven.
@ TO Ik vind dat Renee gelijk heeft. Als je écht verder wilt met je vriend zou ik een ruim begrip van werk hanteren. Het belangrijkste is dat hij zich goed voelt in het werk/studie (vrijwillig of betaald) dat hij doet. Dan vloeit uit het één wel weer het ander en dat kun je van tevoren niet zien of uitstippelen. Wees niet te rigide als je kijkt naar werk, dan heb je de meeste kans dat hij zijn weg vindt. Zijn geluk is uiteindelijk ook heel belangrijk voor jullie relatie.
zondag 12 augustus 2018 18:50
Ik vind dat iedereen zijn of haar leven vorm moet geven zoals diegene dat wil. Niet dat het ene beter of slechter is maar ik begrijp wel dat er mensen zijn die afhaken na jaren ellende want laten we eerlijk zijn vaak gaat er een lang proces aan vooraf voordat een partner zegt het is genoeg zo.Gröbbeböl schreef: ↑12-08-2018 16:17Dat zeg je mooi, Beeltenis.
Snoopylinn bevestigt wat ik al eerder zei: dat het in deze maatschappij ten eerste draait om wat je dóet en dan nog betaald ook. De rest telt niet of minder. Dat vind ik stuitend.
Ik ben van de generatie dat mijn vader werkte en mijn moeder het huishouden deed. Ik vind dat niet minder; het één ondersteunt het ander.
Ik heb van begin af aan gezegd dat partner van TO niet niks doet. Echter niet betaald. Is dat dan minder?
Anyway.
Heb zelf een relatie gehad met een psychisch labiele man en ik kon er op een gegeven moment niet meer tegen. (Hij kon op een gegeven moment ook niet meer werken en had altijd gezeik met zijn werkgevers omdat ie gewoon de druk niet aankon) Ben dus ook weggegaan. Resultaat, ik ben weer gelukkig geworden en hij is helemaal doorgedraaid. Tja, heel erg maar uit medelijden mijn eigen leven opgeven zag ik toch ook niet zitten daar was ik toch echt te jong voor.
Ja en?
zondag 12 augustus 2018 18:52
Hoi Grobbebol, hoe heb jij het heft in eigen handen genomen wat betreft de hulpverlening? En heb jij een partner? Zo ja, hoe gaat hij/zij er mee om?Gröbbeböl schreef: ↑12-08-2018 11:40Ik vind dat je het mooi omschrijft, Beeltenis. "De mogelijkheden van je nieuwe ik". Ik lees bij jou een zoektocht, maar mild en luisterend en handelend naar je grenzen. En herkenbaar, dat je zelf het heft in handen neemt in de hulpverlening. Ik heb lang gedacht: "Daar ligt het antwoord." Zij handellen echter ook maar volgens protocollen en die verrekte DSM. One size fits all.
Een vriendin zei: "Niemand kent jou zo goed als jezelf." Ik wil geen grens meer over; eerst maar kijken waar ik zelf ben gebleven.
Ik ben ook zoekende naar een daginvulling, maar rustig aan.
zondag 12 augustus 2018 19:00
Prima toch, is je goed recht. Maar er zijn dus ook mensen, zoals de man van 'beeltenis', die er wel mee om kunnen gaan en hun relatie ook niet als ongelijkwaardig ervaren.snoopylynn schreef: ↑12-08-2018 18:50Ik vind dat iedereen zijn of haar leven vorm moet geven zoals diegene dat wil. Niet dat het ene beter of slechter is maar ik begrijp wel dat er mensen zijn die afhaken na jaren ellende want laten we eerlijk zijn vaak gaat er een lang proces aan vooraf voordat een partner zegt het is genoeg zo.
Heb zelf een relatie gehad met een psychisch labiele man en ik kon er op een gegeven moment niet meer tegen. (Hij kon op een gegeven moment ook niet meer werken en had altijd gezeik met zijn werkgevers omdat ie gewoon de druk niet aankon) Ben dus ook weggegaan. Resultaat, ik ben weer gelukkig geworden en hij is helemaal doorgedraaid. Tja, heel erg maar uit medelijden mijn eigen leven opgeven zag ik toch ook niet zitten daar was ik toch echt te jong voor.
zondag 12 augustus 2018 19:02
Ha Renee.
Nee, ik heb geen partner.
Hoe ik het heft in eigen handen heb genomen. Dat was een proces.
Jarenlang heb ik gedacht dat het toch ooit eens beter zou moeten gaan en heb ik zo'n beetje alle behandelingen gedaan en afdelingen gezien.
Terugkijkend ga je dingen zien. Ik was al járen in behandeling toen ik besefte: "Ik ben depressief!" Geen hulpverlener die dat zo zag, zo lang ik nog (deels) werkte.
Het is me opgevallen met voortschrijdend inzicht hoezeer hulpverleners uitgaan van standaarden. Dat er een test wordt afgenomen, je in een bepaalde problematiek of cluster valt en daar een one size fits all behandeling bij zou passen. Zo werd in iedere depressiebehandeling gehamerd op structuur en beweging. Maar ik heb dat altijd gehad en gedaan en was toch echt depressief. Ieder spoortje boosheid is fout en hoort bij Borderline; ik vind boosheid soms heel zinvol en logisch ook.
Ik dacht: "Hulpverleners weten hoe het zit." Ik zie dat nu als boekenwijsheid, maar ik ben de ervaringsdeskundige.
Even heel zwartwit gesteld, want er zijn ook dingen waar ik wel degelijk wat aan gehad heb.
Ik ben nu onder begeleiding van een FACT-team of wacht... Daar ga je al: ik dacht laatst: "Zij zijn bij mij in dienst."
Ik ben zelf zoekende naar mijn weg; ik laat hun niet langer vertellen hoe ik in elkaar steek.
Nee, ik heb geen partner.
Hoe ik het heft in eigen handen heb genomen. Dat was een proces.
Jarenlang heb ik gedacht dat het toch ooit eens beter zou moeten gaan en heb ik zo'n beetje alle behandelingen gedaan en afdelingen gezien.
Terugkijkend ga je dingen zien. Ik was al járen in behandeling toen ik besefte: "Ik ben depressief!" Geen hulpverlener die dat zo zag, zo lang ik nog (deels) werkte.
Het is me opgevallen met voortschrijdend inzicht hoezeer hulpverleners uitgaan van standaarden. Dat er een test wordt afgenomen, je in een bepaalde problematiek of cluster valt en daar een one size fits all behandeling bij zou passen. Zo werd in iedere depressiebehandeling gehamerd op structuur en beweging. Maar ik heb dat altijd gehad en gedaan en was toch echt depressief. Ieder spoortje boosheid is fout en hoort bij Borderline; ik vind boosheid soms heel zinvol en logisch ook.
Ik dacht: "Hulpverleners weten hoe het zit." Ik zie dat nu als boekenwijsheid, maar ik ben de ervaringsdeskundige.
Even heel zwartwit gesteld, want er zijn ook dingen waar ik wel degelijk wat aan gehad heb.
Ik ben nu onder begeleiding van een FACT-team of wacht... Daar ga je al: ik dacht laatst: "Zij zijn bij mij in dienst."
Ik ben zelf zoekende naar mijn weg; ik laat hun niet langer vertellen hoe ik in elkaar steek.
zondag 12 augustus 2018 19:06
Depressieve mensen hebben de neiging om alle energie uit je te trekken. Ieder sprankeltje positiviteit weten zij negatief te verdraaien. Alle mooie dingen op de wereld zijn waardeloos in hun ogen.
Samen een leven delen met zo iemand, betekent dat je altijd degene bent die nieuwe energie moet aanleveren, om het snel weer te verliezen aan de ander. Zowel emotioneel als financieel moet de partner van altijd de sterke partij zijn, want de ander voelt zich nu eenmaal kut en vaak kun je daar niks aan veranderen.
Dat is nogal een verschil met iemand die een lichamelijke ziekte heeft, die kan fysiek minder, maar is wel in staat lief te hebben, te lachen, samen een mooi leven op te bouwen ipv altijd maar in het moeras rond te hangen en de ander daarin mee te trekken.
zondag 12 augustus 2018 19:11
Je hoeft en moet niet niet uit medelijden bij iemand blijven, Snoopylinn. Mijn ex vertrok ook en ik snap dat. Heeft even geduurd, kuch.
Echter leg jij verschil (ook in een ander topic geloof ik) in betaald werk doen of niet. Dat de één op die manier meer zou bijdragen. En dat mensen zich te snel ziekmelden.
Bovendien ben ik van mening dat de partner van TO al een heel eind is gekomen en dat dat blijkbaar niet wordt gezien.
Dat is iets heel anders in mijn ogen dan dat het vuurtje uit is m.b.t. de relatie.
Echter leg jij verschil (ook in een ander topic geloof ik) in betaald werk doen of niet. Dat de één op die manier meer zou bijdragen. En dat mensen zich te snel ziekmelden.
Bovendien ben ik van mening dat de partner van TO al een heel eind is gekomen en dat dat blijkbaar niet wordt gezien.
Dat is iets heel anders in mijn ogen dan dat het vuurtje uit is m.b.t. de relatie.
anoniem_374309 wijzigde dit bericht op 12-08-2018 19:25
4.06% gewijzigd
zondag 12 augustus 2018 19:14
Op jou ga ik niet meer serieus in. Had je al even geloept. Als iemand energie zuigt, ben jij het. En dat werd bevestigd door andere forummers.Ikigai schreef: ↑12-08-2018 19:06Depressieve mensen hebben de neiging om alle energie uit je te trekken. Ieder sprankeltje positiviteit weten zij negatief te verdraaien. Alle mooie dingen op de wereld zijn waardeloos in hun ogen.
Samen een leven delen met zo iemand, betekent dat je altijd degene bent die nieuwe energie moet aanleveren, om het snel weer te verliezen aan de ander. Zowel emotioneel als financieel moet de partner van altijd de sterke partij zijn, want de ander voelt zich nu eenmaal kut en vaak kun je daar niks aan veranderen.
Dat is nogal een verschil met iemand die een lichamelijke ziekte heeft, die kan fysiek minder, maar is wel in staat lief te hebben, te lachen, samen een mooi leven op te bouwen ipv altijd maar in het moeras rond te hangen en de ander daarin mee te trekken.
Je zit nogal vol vooroordelen.
Lees even wat partner van TO zoal doet.
En van mij werd gezegd: "Altijd enorm met je gelachen. Groot gevoel voor humor." Dat kan. Ook als je depressief bent.
En je verwacht dus dat de psychisch zieke zich over grenzen heen zet, werken zul je. En zelf ben je niet bereid om te accepteren. Beetje scheef, vind je niet? Waarom mag jij wel opstappen en kun je als depressieveling niet zeggen: "Ik trek dit (werk) niet?"
Waarom zet jij niet even door?!
zondag 12 augustus 2018 19:24
Ik hoef er gelukkig niks mee te maken te hebben. Totaal kromme vergelijking weer. Werken doe je om in je eigen levensonderhoud te voorzien. Een relatie zou een mooie waardevolle aanvulling moeten zijn, niet iets waarin nodeloos energie wegsijpelt.Gröbbeböl schreef: ↑12-08-2018 19:14Op jou ga ik niet meer serieus in. Had je al even geloept. Als iemand energie zuigt, ben jij het. En dat werd bevestigd door andere forummers.
Je zit nogal vol vooroordelen.
Lees even wat partner van TO zoal doet.
En van mij werd gezegd: "Altijd enorm met je gelachen. Groot gevoel voor humor." Dat kan. Ook als je depressief bent.
En je verwacht dus dat de psychisch zieke zich over grenzen heen zet, werken zul je. En zelf ben je niet bereid om te accepteren. Beetje scheef, vind je niet? Waarom mag jij wel opstappen en kun je als depressieveling niet zeggen: "Ik trek dit (werk) niet?"
Waarom zet jij niet even door?!
Eerst je eigen zaakjes op orde, daarna pas kun je een ander iets geven. Anders is het alleen maar nemen, dat doe je niet als je van iemand houdt. En ja, ik weet waar ik het over heb.
zondag 12 augustus 2018 19:31
Je kunt ook ziek worden tijdens een relatie, hè? 
Mijn vergelijking is niet zo krom: jouw grenzen moeten gerespecteerd worden. Iemand die ziek is, heeft echter ook grenzen en diegene moet er van jou juist aan tornen.
Tijdens bijvoorbeeld een depressie komt die lat niet alleen veel lager te liggen, maar je merkt dan ook dat werken soms niet meer gaat of zeker niet op de eerste plaats komt.
Dat heb ik zo vaak gedacht - zelfs op de crisisafdeling. Maar ik was ZIEK.
En dat schijn jij niet te begrijpen.
Maar heb er dan ook geen oordeel over.
Punt.
Mijn vergelijking is niet zo krom: jouw grenzen moeten gerespecteerd worden. Iemand die ziek is, heeft echter ook grenzen en diegene moet er van jou juist aan tornen.
Tijdens bijvoorbeeld een depressie komt die lat niet alleen veel lager te liggen, maar je merkt dan ook dat werken soms niet meer gaat of zeker niet op de eerste plaats komt.
Dat heb ik zo vaak gedacht - zelfs op de crisisafdeling. Maar ik was ZIEK.
En dat schijn jij niet te begrijpen.
Maar heb er dan ook geen oordeel over.
Punt.
zondag 12 augustus 2018 20:24
@Renee - Ja, ik heb me wel eens zorgen gemaakt dat mijn man bij me weg zou gaan, maar als ik hem dat vroeg zei hij altijd iets in de trant van 'samen uit, samen thuis' en dan was ik weer gerustgesteld. Ik heb ook het 'voordeel' dat ik 'slechts' manisch depressief ben. Ik heb een paar episodes gehad, maar hierbuiten heb ik alleen last van de bijwerkingen van de medicijnen en van het feit dat ik ontzettend uit moet kijken mezelf niet over te belasten waardoor ik manisch wordt. Meestal is er geestelijk dus niet zo veel mis met me, maar moet ik alleen toegeven aan het feit dat ik rust nodig heb als ik voel dat het zo is. Daarnaast zijn mijn episodes steeds minder ernstig geworden, omdat ik meer ziekte-inzicht kreeg en me sneller tot de hulpverlening wende.
Met ondernemende mensen bedoel ik zowel 'gezonde mensen', uit familie en vrienden/kennissenkring als sommige lotgenoten. Die lotgenoten heb ik bij de patiëntenvereniging ontmoet. Deze mensen hebben gemeen dat ze vrij onafhankelijk denken. Ze hebben bijvoorbeeld een bedrijf of hebben een relatief eenvoudige baan om zichzelf te bedruipen, maar ontlenen hun identiteit vooral aan hun carrière als zangeres of kunstenaar. Hun instelling inspireert mij en geeft mij ook weer kracht en nieuwe ideeën. Mensen die zichzelf afhankelijk voelen, door hun slechte huwelijk, te grote hypotheek, werk waar ze al lang op uitgekeken zijn etc. geven mij ook vaak het gevoel afhankelijk te zijn en dat doet me geen goed. Gelukkig herken ik het tegenwoordig meestal op tijd.
De GGZ heeft me zeker geholpen met het verkrijgen van ziekte-inzicht, zeker in het begin. Verder heb ik veel gehad aan contacten bij de patiëntenvereniging en info uit hun publicaties. Ook door schade en schande en mezelf zo goed mogelijk te observeren in allerlei situaties. Uiteindelijk heb ik in de hulpverlening inderdaad steeds meer heft in eigen handen genomen. Goede hulpverleners, zoals mijn huidige spv en psychiater stimuleren dat ook, al blijven ze natuurlijk betrokken. Ik heb er bijvoorbeeld echt flink voor moeten argumenteren om minder medicatie te 'mogen' nemen vanwege de bijwerkingen. Uiteindelijk bleek uit bloedtests achteraf dat ik inderdaad gelijk had, mijn lichaam nam idioot veel van de werkzame stof op. Ook heb ik ontdekt dat er voor mij methoden zijn die me helpen in balans te blijven die niet direct voortkomen uit de GGZ, zoals meditatie.
Ik herken je negatieve gevoelens wel uit het verleden. Gelukkig is het met de jaren verdwenen, ook doordat de laatste episode zo mild was en niets overhoop heeft gehaald. Ik ga ervan uit dat het zo verder blijft gaan, al weet ik dat natuurlijk nooit helemaal zeker.
Met ondernemende mensen bedoel ik zowel 'gezonde mensen', uit familie en vrienden/kennissenkring als sommige lotgenoten. Die lotgenoten heb ik bij de patiëntenvereniging ontmoet. Deze mensen hebben gemeen dat ze vrij onafhankelijk denken. Ze hebben bijvoorbeeld een bedrijf of hebben een relatief eenvoudige baan om zichzelf te bedruipen, maar ontlenen hun identiteit vooral aan hun carrière als zangeres of kunstenaar. Hun instelling inspireert mij en geeft mij ook weer kracht en nieuwe ideeën. Mensen die zichzelf afhankelijk voelen, door hun slechte huwelijk, te grote hypotheek, werk waar ze al lang op uitgekeken zijn etc. geven mij ook vaak het gevoel afhankelijk te zijn en dat doet me geen goed. Gelukkig herken ik het tegenwoordig meestal op tijd.
De GGZ heeft me zeker geholpen met het verkrijgen van ziekte-inzicht, zeker in het begin. Verder heb ik veel gehad aan contacten bij de patiëntenvereniging en info uit hun publicaties. Ook door schade en schande en mezelf zo goed mogelijk te observeren in allerlei situaties. Uiteindelijk heb ik in de hulpverlening inderdaad steeds meer heft in eigen handen genomen. Goede hulpverleners, zoals mijn huidige spv en psychiater stimuleren dat ook, al blijven ze natuurlijk betrokken. Ik heb er bijvoorbeeld echt flink voor moeten argumenteren om minder medicatie te 'mogen' nemen vanwege de bijwerkingen. Uiteindelijk bleek uit bloedtests achteraf dat ik inderdaad gelijk had, mijn lichaam nam idioot veel van de werkzame stof op. Ook heb ik ontdekt dat er voor mij methoden zijn die me helpen in balans te blijven die niet direct voortkomen uit de GGZ, zoals meditatie.
Ik herken je negatieve gevoelens wel uit het verleden. Gelukkig is het met de jaren verdwenen, ook doordat de laatste episode zo mild was en niets overhoop heeft gehaald. Ik ga ervan uit dat het zo verder blijft gaan, al weet ik dat natuurlijk nooit helemaal zeker.
maandag 13 augustus 2018 12:25
goed punt. ik heb het verkeerd verwoord - wat ik bedoel is als er nooit verandering komt in de huidige situatie, dat er geen toekomst in zit. ik hou heel veel van hem en wil echt de rest van mijn leven met hem samen zijn, maar het is voor mij soms ook ongelofelijk zwaar. ik ben de laatste jaren de enige in onze relatie die denkt aan de toekomst, denkt aan inkomen/spaargeld/pensioen, zorgt voor structuur en gezelligheid, en een invulling geeft aan ons leven samen. hij steunt mij vaak wel, maar soms zijn zijn angsten en problemen zo groot dat ik voel dat er geen ruimte voor de mijne zijn - ik voel dat ik mijn angsten en onzekerheden niet kan uiten als hij angstig of depressief is, want dan zijn we allebei in paniek. dus hij is niet altijd in staat om mij te steunen, en dan wordt het bijna te zwaar soms.
ik moet zó sterk zijn. ik doe dat om hem te helpen.. en dat doe ik graag omdat ik zo veel van hem hou, ik wil hem echt niet kwijt. en ook omdat ik hem kende voordat dit zo erg werd. maar als ik dit de rest van mijn leven moet doen - ik weet niet of ik dat kan. ik wil dat hij gelukkig is en iets van zelfwaarde heeft, en een invulling in zijn leven. ik wil dat hij iets van zelfstandigheid opbouwt. wat mij betreft vindt hij deze dingen op een andere manier dan werk. hoe dan ook, ik heb dat nodig op lange termijn. de behoefte aan een partner die voor zichzelf kan zorgen en invulling heeft in zijn leven buiten mij om is iets wat ik niet de rest van mijn leven opzij kan schuiven. Voor nu kan ik dat omdat ik weet dat mijn vriend hard aan zichzelf werkt, en ik heb dat voor onze relatie over. maar als dit voor altijd blijft, zonder uitzicht op verbetering, dan denk ik eerlijk gezegd niet dat ik dat volhou.
maandag 13 augustus 2018 13:08
aan iedereen die hun persoonlijke verhaal heeft gedeeld: bedankt dat jullie dit delen. ik vind het erg mooi dat jullie durven jezelf kwetsbaar op te stellen, vooral in een thread waar best vaak neerbuigend wordt gepraat over mensen met een psychische stoornis. ik denk dat de wereld een mooiere plek zou zijn als er meer waardering was voor mensen die zich kwetsbaar opstellen, en dat meer mensen durfde eerlijk zijn over de dingen waar ze mee worstelen.
over depressieve mensen die je geluk en energie weg zuigen: mijn oudere zus worstelt met depressie, mijn vriend en een paar vriendinnen van mij ook. ze zijn allemaal zo lief en gezellig. ook als ze in een depressieve periode zitten, zijn het nog steeds lieve, fijne mensen de medeleven tonen en veel doen voor anderen. ik vind het echt zoooo naar om depressieve mensen af te doen als mensen die je geluk weg zuigen. dat is niet altijd zo.
Mijn mening is dat als je partner je geluk en energie wegzuigt, dat de verstandhouding in de relatie niet goed zit. ik heb sterke meningen over relaties waar iemand de vrijheid, geluk en gevoel van veiligheid van een ander kapot maakt. mijn vader heeft mijn moeder, mijn zussen en ik jaren lang emotioneel mishandeld... hier was echt sprake van iemand die onze energie weg zoog. hij zei zelf dat hij dit deed omdat hij ongelukkig was met onze familie situatie. maar hij maakte gewoon misbruik van zijn machtspositie. mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader heeft een nieuwe familie gemaakt, waar hij precies hetzelfde doet en hij ligt alweer in een scheiding. het heeft dus niks te maken met zijn geluksniveau. hij is gewoon een 'abuser'.
mijn beste vriendin had een vriend die zich depressief voelde en dit gebruikte als excuus om misbruik te maken van haar empathie en inlevingsvermogen; ik herkende meteen patronen van emotionele mishandeling. toen zij weg ging bij hem was hij ineens beter. ik vermoed dat hij nooit echt depressief was, maar dat dit een manier was voor hem om aan zijn vriendin te trekken en veel te eisen.
het kan zijn dat mijn vader, en de ex van mijn vriendin, wel depressief waren. we zullen het nooit weten want ze zochten geen hulp bij een therapeut. maar depressie is simpelweg geen excuus om misbruik te maken van je partner / kinderen. dit soort gedrag kan volledig los staan van depressie of andere psychische problemen. ik vind het best wel belangrijk dat daar onderscheid in gemaakt wordt.. tussen psychische problemen, en emotionele mishandeling waarin de 'gezonde partner' niet gelukkig mag zijn. dat eerste is een ziekte. dat laatste is onacceptabel gedrag.
phew, dat was een lange rant. waarom vertel ik dit? omdat ik het belangrijk vind dat er respect en liefde in een relatie is. dat beide partijen de ruimte hebben om zichzelf te zijn, dat ze vooral liefde en steun bij hun partner kunnen vinden. dat ze voor zichzelf maar ook elkaar kunnen zorgen. het gevoel hebben dat ze van elkaar houden voor wie ze écht zijn, en zich veilig voelen bij elkaar. als er sprake is van een psychische stoornis, betekent dat niet dat al die dingen weg zijn. je kan ook zo'n relatie hebben met een depressieve partner, of iemand met een persoonlijkheidsstoornis.
maar als één partner lijdt aan psychische problemen is het wel zwaar, soms is de balans even zoek. dan raak ik soms in paniek omdat ik zó bang ben om in een ongelijkwaardige relatie terecht te komen, zoals dat bij mijn moeder gebeurde. tot nu toe trekt het altijd weer recht en komen we er weer uit. it's a work in progress! ben blij dat ik in mijn moment van stress en paniek mijn verhaal hier heb gedeeld, het heeft mij nieuwe informatie en perspectieven gebracht die ik even nodig had.
ik heb trouwens een aantal opties mijn vriend besproken en we gaan stappen zetten. hij gaat ze bespreken met zijn therapeut. het is een moeiljk onderwerp om over te praten soms, maar we zijn weer een stap verder. en jullie openheid geeft me hoop en begrip en veel inzicht!! dank!!
over depressieve mensen die je geluk en energie weg zuigen: mijn oudere zus worstelt met depressie, mijn vriend en een paar vriendinnen van mij ook. ze zijn allemaal zo lief en gezellig. ook als ze in een depressieve periode zitten, zijn het nog steeds lieve, fijne mensen de medeleven tonen en veel doen voor anderen. ik vind het echt zoooo naar om depressieve mensen af te doen als mensen die je geluk weg zuigen. dat is niet altijd zo.
Mijn mening is dat als je partner je geluk en energie wegzuigt, dat de verstandhouding in de relatie niet goed zit. ik heb sterke meningen over relaties waar iemand de vrijheid, geluk en gevoel van veiligheid van een ander kapot maakt. mijn vader heeft mijn moeder, mijn zussen en ik jaren lang emotioneel mishandeld... hier was echt sprake van iemand die onze energie weg zoog. hij zei zelf dat hij dit deed omdat hij ongelukkig was met onze familie situatie. maar hij maakte gewoon misbruik van zijn machtspositie. mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader heeft een nieuwe familie gemaakt, waar hij precies hetzelfde doet en hij ligt alweer in een scheiding. het heeft dus niks te maken met zijn geluksniveau. hij is gewoon een 'abuser'.
mijn beste vriendin had een vriend die zich depressief voelde en dit gebruikte als excuus om misbruik te maken van haar empathie en inlevingsvermogen; ik herkende meteen patronen van emotionele mishandeling. toen zij weg ging bij hem was hij ineens beter. ik vermoed dat hij nooit echt depressief was, maar dat dit een manier was voor hem om aan zijn vriendin te trekken en veel te eisen.
het kan zijn dat mijn vader, en de ex van mijn vriendin, wel depressief waren. we zullen het nooit weten want ze zochten geen hulp bij een therapeut. maar depressie is simpelweg geen excuus om misbruik te maken van je partner / kinderen. dit soort gedrag kan volledig los staan van depressie of andere psychische problemen. ik vind het best wel belangrijk dat daar onderscheid in gemaakt wordt.. tussen psychische problemen, en emotionele mishandeling waarin de 'gezonde partner' niet gelukkig mag zijn. dat eerste is een ziekte. dat laatste is onacceptabel gedrag.
phew, dat was een lange rant. waarom vertel ik dit? omdat ik het belangrijk vind dat er respect en liefde in een relatie is. dat beide partijen de ruimte hebben om zichzelf te zijn, dat ze vooral liefde en steun bij hun partner kunnen vinden. dat ze voor zichzelf maar ook elkaar kunnen zorgen. het gevoel hebben dat ze van elkaar houden voor wie ze écht zijn, en zich veilig voelen bij elkaar. als er sprake is van een psychische stoornis, betekent dat niet dat al die dingen weg zijn. je kan ook zo'n relatie hebben met een depressieve partner, of iemand met een persoonlijkheidsstoornis.
maar als één partner lijdt aan psychische problemen is het wel zwaar, soms is de balans even zoek. dan raak ik soms in paniek omdat ik zó bang ben om in een ongelijkwaardige relatie terecht te komen, zoals dat bij mijn moeder gebeurde. tot nu toe trekt het altijd weer recht en komen we er weer uit. it's a work in progress! ben blij dat ik in mijn moment van stress en paniek mijn verhaal hier heb gedeeld, het heeft mij nieuwe informatie en perspectieven gebracht die ik even nodig had.
ik heb trouwens een aantal opties mijn vriend besproken en we gaan stappen zetten. hij gaat ze bespreken met zijn therapeut. het is een moeiljk onderwerp om over te praten soms, maar we zijn weer een stap verder. en jullie openheid geeft me hoop en begrip en veel inzicht!! dank!!
maandag 13 augustus 2018 14:06
Wat een mooie post. Knap dat je die twee dingen van elkaar kunt onderscheiden, want vaak loopt het in elkaar over. Blijf goed je eigen grenzen bewaken en stap eruit als er sprake is van misbruik, door je verleden ben je extra gevoelig dit soort types aan te trekken.annnonnn schreef: ↑13-08-2018 13:08aan iedereen die hun persoonlijke verhaal heeft gedeeld: bedankt dat jullie dit delen. ik vind het erg mooi dat jullie durven jezelf kwetsbaar op te stellen, vooral in een thread waar best vaak neerbuigend wordt gepraat over mensen met een psychische stoornis. ik denk dat de wereld een mooiere plek zou zijn als er meer waardering was voor mensen die zich kwetsbaar opstellen, en dat meer mensen durfde eerlijk zijn over de dingen waar ze mee worstelen.
over depressieve mensen die je geluk en energie weg zuigen: mijn oudere zus worstelt met depressie, mijn vriend en een paar vriendinnen van mij ook. ze zijn allemaal zo lief en gezellig. ook als ze in een depressieve periode zitten, zijn het nog steeds lieve, fijne mensen de medeleven tonen en veel doen voor anderen. ik vind het echt zoooo naar om depressieve mensen af te doen als mensen die je geluk weg zuigen. dat is niet altijd zo.
Mijn mening is dat als je partner je geluk en energie wegzuigt, dat de verstandhouding in de relatie niet goed zit. ik heb sterke meningen over relaties waar iemand de vrijheid, geluk en gevoel van veiligheid van een ander kapot maakt. mijn vader heeft mijn moeder, mijn zussen en ik jaren lang emotioneel mishandeld... hier was echt sprake van iemand die onze energie weg zoog. hij zei zelf dat hij dit deed omdat hij ongelukkig was met onze familie situatie. maar hij maakte gewoon misbruik van zijn machtspositie. mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader heeft een nieuwe familie gemaakt, waar hij precies hetzelfde doet en hij ligt alweer in een scheiding. het heeft dus niks te maken met zijn geluksniveau. hij is gewoon een 'abuser'.
mijn beste vriendin had een vriend die zich depressief voelde en dit gebruikte als excuus om misbruik te maken van haar empathie en inlevingsvermogen; ik herkende meteen patronen van emotionele mishandeling. toen zij weg ging bij hem was hij ineens beter. ik vermoed dat hij nooit echt depressief was, maar dat dit een manier was voor hem om aan zijn vriendin te trekken en veel te eisen.
het kan zijn dat mijn vader, en de ex van mijn vriendin, wel depressief waren. we zullen het nooit weten want ze zochten geen hulp bij een therapeut. maar depressie is simpelweg geen excuus om misbruik te maken van je partner / kinderen. dit soort gedrag kan volledig los staan van depressie of andere psychische problemen. ik vind het best wel belangrijk dat daar onderscheid in gemaakt wordt.. tussen psychische problemen, en emotionele mishandeling waarin de 'gezonde partner' niet gelukkig mag zijn. dat eerste is een ziekte. dat laatste is onacceptabel gedrag.
phew, dat was een lange rant. waarom vertel ik dit? omdat ik het belangrijk vind dat er respect en liefde in een relatie is. dat beide partijen de ruimte hebben om zichzelf te zijn, dat ze vooral liefde en steun bij hun partner kunnen vinden. dat ze voor zichzelf maar ook elkaar kunnen zorgen. het gevoel hebben dat ze van elkaar houden voor wie ze écht zijn, en zich veilig voelen bij elkaar. als er sprake is van een psychische stoornis, betekent dat niet dat al die dingen weg zijn. je kan ook zo'n relatie hebben met een depressieve partner, of iemand met een persoonlijkheidsstoornis.
maar als één partner lijdt aan psychische problemen is het wel zwaar, soms is de balans even zoek. dan raak ik soms in paniek omdat ik zó bang ben om in een ongelijkwaardige relatie terecht te komen, zoals dat bij mijn moeder gebeurde. tot nu toe trekt het altijd weer recht en komen we er weer uit. it's a work in progress! ben blij dat ik in mijn moment van stress en paniek mijn verhaal hier heb gedeeld, het heeft mij nieuwe informatie en perspectieven gebracht die ik even nodig had.
ik heb trouwens een aantal opties mijn vriend besproken en we gaan stappen zetten. hij gaat ze bespreken met zijn therapeut. het is een moeiljk onderwerp om over te praten soms, maar we zijn weer een stap verder. en jullie openheid geeft me hoop en begrip en veel inzicht!! dank!!
Heel veel sterkte
woensdag 22 augustus 2018 17:21
@ Anoniem13082018101919, ik kan jouw berichten niet quoten, dus doe ik het even zo:
"Ha Renee.
Nee, ik heb geen partner."
-->Vind je het prettig/oké dat je geen partner hebt in de zin dat je dan tenminste ook niet de mede-verantwoordelijkheid hebt en daarmee wellicht druk oid voor goed laten lopen van de relatie, of mis je het juist wel om een partner te hebben?
--> Hoe doe jij het met inkomsten als ik vragen mag? Ik ontvang bijstand en hoewel ik uiteraard 'blij' ben dat dit vangnet er is, vind ik het een verschrikking dat ik in deze (financiele) situatie zit en wil ik er zsm uit. Maar als ik een partner had gehad die mij had onderhouden, zoals TO dat doet voor haar vriend, had ik me denk ik ook vreselijk bezwaard/afhankelijk gevoeld.
"Ik dacht: "Hulpverleners weten hoe het zit."
--> Hmm ja wel herkenbaar, ik zit nu in de fase dat ik besef tot nu toe weinig te hebben gehad aan de hulpverlening en dat zij het dus inderdaad ook vaak niet weten ho het zit, wat me eigenlijk heel erg beangstigt, want als zij het al niet goed weten, waar kan ik dan nog heen voor hulp.
"Ha Renee.
Nee, ik heb geen partner."
-->Vind je het prettig/oké dat je geen partner hebt in de zin dat je dan tenminste ook niet de mede-verantwoordelijkheid hebt en daarmee wellicht druk oid voor goed laten lopen van de relatie, of mis je het juist wel om een partner te hebben?
--> Hoe doe jij het met inkomsten als ik vragen mag? Ik ontvang bijstand en hoewel ik uiteraard 'blij' ben dat dit vangnet er is, vind ik het een verschrikking dat ik in deze (financiele) situatie zit en wil ik er zsm uit. Maar als ik een partner had gehad die mij had onderhouden, zoals TO dat doet voor haar vriend, had ik me denk ik ook vreselijk bezwaard/afhankelijk gevoeld.
"Ik dacht: "Hulpverleners weten hoe het zit."
--> Hmm ja wel herkenbaar, ik zit nu in de fase dat ik besef tot nu toe weinig te hebben gehad aan de hulpverlening en dat zij het dus inderdaad ook vaak niet weten ho het zit, wat me eigenlijk heel erg beangstigt, want als zij het al niet goed weten, waar kan ik dan nog heen voor hulp.
woensdag 22 augustus 2018 18:15
Ik heb even een vraagje aan de mensen die een relatie hebben met iemand die depressief is. Ik weet niet of veel mensen dat hier hebben aangezien ik niet alle berichten heb gelezen en de laatste berichten zijn van mensen zelf die depressief zijn, maar in ieder geval TO zit in dezelfde situatie als ik natuurlijk, mogelijk nog meer mensen hier?
Ik start volgende week met mijn nieuwe baan. Hoe gaan jullie om met persoonlijke vragen als: wat doet je vriend? (ik werk in het onderwijs en daar wordt veel over je privéleven gevraagd, ik kan me voorstellen dat dat in hele zakelijke omgevingen anders is).
Het is natuurlijk goed bedoeld van collega's, maar ik heb helemaal geen zin om zulke persoonlijke informatie te delen met mensen die ik nog niet goed ken. Ik probeerde tot nu toe altijd hardnekkig het onderwerp te vermijden, en de enkele keer dat ik de vraag kreeg heb ik alleen gezegd dat hij werkloos is en toen vroegen mensen gelukkig niet echt door, maar ik vind het zelf eigenlijk ook heel vervelend om altijd 'bang' te zijn dat mensen die vraag stellen en daardoor sluit ik mezelf ook af voor anderen, omdat ik zelf dan ook zo min mogelijk vertel over mijn vriend omdat ik dan bang ben dat mensen gaan vragen: 'wat doet hij eigenlijk?' Aan de ene kant wil ik niet gelijk vertellen dat hij depressief is etc., maar aan de andere kant wil ik ook niet altijd een muur om me heen hebben en daardoor contacten mislopen. Hoe gaan jullie hier mee om?
Ik start volgende week met mijn nieuwe baan. Hoe gaan jullie om met persoonlijke vragen als: wat doet je vriend? (ik werk in het onderwijs en daar wordt veel over je privéleven gevraagd, ik kan me voorstellen dat dat in hele zakelijke omgevingen anders is).
Het is natuurlijk goed bedoeld van collega's, maar ik heb helemaal geen zin om zulke persoonlijke informatie te delen met mensen die ik nog niet goed ken. Ik probeerde tot nu toe altijd hardnekkig het onderwerp te vermijden, en de enkele keer dat ik de vraag kreeg heb ik alleen gezegd dat hij werkloos is en toen vroegen mensen gelukkig niet echt door, maar ik vind het zelf eigenlijk ook heel vervelend om altijd 'bang' te zijn dat mensen die vraag stellen en daardoor sluit ik mezelf ook af voor anderen, omdat ik zelf dan ook zo min mogelijk vertel over mijn vriend omdat ik dan bang ben dat mensen gaan vragen: 'wat doet hij eigenlijk?' Aan de ene kant wil ik niet gelijk vertellen dat hij depressief is etc., maar aan de andere kant wil ik ook niet altijd een muur om me heen hebben en daardoor contacten mislopen. Hoe gaan jullie hier mee om?
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
woensdag 22 augustus 2018 19:00
Dankjewel nog voor je reactie! Echt mooi om te lezen hoe het bij jou is verlopen, en hoopvol ook....hoopvol dat jij op jouw manier toch kunt werken, iets wat ik dus ook heel erg graag wil, en hoopvol dat je ook een partner hebt die verder kijkt dan je aandoening, dat hoop ik ook nog eens mee te maken....Beeltenis schreef: ↑12-08-2018 20:24@Renee - Ja, ik heb me wel eens zorgen gemaakt dat mijn man bij me weg zou gaan, maar als ik hem dat vroeg zei hij altijd iets in de trant van 'samen uit, samen thuis' en dan was ik weer gerustgesteld. Ik heb ook het 'voordeel' dat ik 'slechts' manisch depressief ben. Ik heb een paar episodes gehad, maar hierbuiten heb ik alleen last van de bijwerkingen van de medicijnen en van het feit dat ik ontzettend uit moet kijken mezelf niet over te belasten waardoor ik manisch wordt. Meestal is er geestelijk dus niet zo veel mis met me, maar moet ik alleen toegeven aan het feit dat ik rust nodig heb als ik voel dat het zo is. Daarnaast zijn mijn episodes steeds minder ernstig geworden, omdat ik meer ziekte-inzicht kreeg en me sneller tot de hulpverlening wende.
Met ondernemende mensen bedoel ik zowel 'gezonde mensen', uit familie en vrienden/kennissenkring als sommige lotgenoten. Die lotgenoten heb ik bij de patiëntenvereniging ontmoet. Deze mensen hebben gemeen dat ze vrij onafhankelijk denken. Ze hebben bijvoorbeeld een bedrijf of hebben een relatief eenvoudige baan om zichzelf te bedruipen, maar ontlenen hun identiteit vooral aan hun carrière als zangeres of kunstenaar. Hun instelling inspireert mij en geeft mij ook weer kracht en nieuwe ideeën. Mensen die zichzelf afhankelijk voelen, door hun slechte huwelijk, te grote hypotheek, werk waar ze al lang op uitgekeken zijn etc. geven mij ook vaak het gevoel afhankelijk te zijn en dat doet me geen goed. Gelukkig herken ik het tegenwoordig meestal op tijd.
De GGZ heeft me zeker geholpen met het verkrijgen van ziekte-inzicht, zeker in het begin. Verder heb ik veel gehad aan contacten bij de patiëntenvereniging en info uit hun publicaties. Ook door schade en schande en mezelf zo goed mogelijk te observeren in allerlei situaties. Uiteindelijk heb ik in de hulpverlening inderdaad steeds meer heft in eigen handen genomen. Goede hulpverleners, zoals mijn huidige spv en psychiater stimuleren dat ook, al blijven ze natuurlijk betrokken. Ik heb er bijvoorbeeld echt flink voor moeten argumenteren om minder medicatie te 'mogen' nemen vanwege de bijwerkingen. Uiteindelijk bleek uit bloedtests achteraf dat ik inderdaad gelijk had, mijn lichaam nam idioot veel van de werkzame stof op. Ook heb ik ontdekt dat er voor mij methoden zijn die me helpen in balans te blijven die niet direct voortkomen uit de GGZ, zoals meditatie.
Ik herken je negatieve gevoelens wel uit het verleden. Gelukkig is het met de jaren verdwenen, ook doordat de laatste episode zo mild was en niets overhoop heeft gehaald. Ik ga ervan uit dat het zo verder blijft gaan, al weet ik dat natuurlijk nooit helemaal zeker.
donderdag 23 augustus 2018 14:26
Als het iemand is waar ik een goed gevoel over heb, vertel ik gewoon de waarheid - dat hij thuis zit met psychische klachten. als het iemand is tegen wie ik liever niet het hele verhaal vertel, gebruik ik eerder de term 'burn out' (ik denk dat daar ook wat waarheid in schuilt, maar is niet het hele verhaal natuurlijk). en als het iemand is die ik totaal niet vertrouw met zulke persoonlijke informatie, benoem ik het beroep waar hij voor gestudeerd / in gewerkt heeft voordat hij thuis kwam te zitten en zeg ik dat hij de laatste tijd wat minder opdrachten heeft (hij is ZZPer) en mij heel veel helpt / ondersteunt met mijn carriere. allemaal waar, alleen sommige versies van het verhaal laten veel buiten beschouwing.CleopatraVII schreef: ↑22-08-2018 18:15Ik heb even een vraagje aan de mensen die een relatie hebben met iemand die depressief is. Ik weet niet of veel mensen dat hier hebben aangezien ik niet alle berichten heb gelezen en de laatste berichten zijn van mensen zelf die depressief zijn, maar in ieder geval TO zit in dezelfde situatie als ik natuurlijk, mogelijk nog meer mensen hier?
Ik start volgende week met mijn nieuwe baan. Hoe gaan jullie om met persoonlijke vragen als: wat doet je vriend? (ik werk in het onderwijs en daar wordt veel over je privéleven gevraagd, ik kan me voorstellen dat dat in hele zakelijke omgevingen anders is).
Het is natuurlijk goed bedoeld van collega's, maar ik heb helemaal geen zin om zulke persoonlijke informatie te delen met mensen die ik nog niet goed ken. Ik probeerde tot nu toe altijd hardnekkig het onderwerp te vermijden, en de enkele keer dat ik de vraag kreeg heb ik alleen gezegd dat hij werkloos is en toen vroegen mensen gelukkig niet echt door, maar ik vind het zelf eigenlijk ook heel vervelend om altijd 'bang' te zijn dat mensen die vraag stellen en daardoor sluit ik mezelf ook af voor anderen, omdat ik zelf dan ook zo min mogelijk vertel over mijn vriend omdat ik dan bang ben dat mensen gaan vragen: 'wat doet hij eigenlijk?' Aan de ene kant wil ik niet gelijk vertellen dat hij depressief is etc., maar aan de andere kant wil ik ook niet altijd een muur om me heen hebben en daardoor contacten mislopen. Hoe gaan jullie hier mee om?
je bent niet verpicht om persoonlijke informatie te geven aan iemand die je niet vertrouwt, sowieso. er zijn zo veel mensen die echt nul begrip hebben voor dit soort problematiek omdat ze er zelf misschien nooit mee te maken hebben gehad.. en hun overtuigen van de ernst van de situatie is vaak echt een verspilling van je tijd en energie. vooral als het gewoon collega's zijn. pick your battles
Ik ben ZZPer dus heb niet veel met collega's te maken ofzo. de mensen waar ik mee om ga zijn vaak vrienden / mensen in dezelfde industrie als mijn vriend en ik. Ze hebben mijn vriend vaak al eerder ontmoet of kennen hem goed. Ze weten uit persoonlijke ervaring dat mijn vriend lief is, een fijne uitstraling heeft, betrokken is met anderen en gewoon een tof mens is. dus ze hebben meteen wat meer begrip en empathie als ik ze vertel dat het niet zo goed met hem gaat. ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om dit soort dingen te bespreken met mensen die je partner niet kennen. dan gaan ze van alles er bij voorstellen, een beeld in hun hoofd vormen van je partner dat misschien niet klopt, en komen vooroordelen en stigma's naar boven... lastig hoor. in zo'n situatie zou ik voorzichter zijn met info geven over mijn vriend. voel je niet onder druk gezet om zulke persoonlijke dingen met iedereen te delen. sommige mensen kan je niet echt vertrouwen, helaas.
donderdag 23 augustus 2018 15:40
annnonnn schreef: ↑13-08-2018 13:08aan iedereen die hun persoonlijke verhaal heeft gedeeld: bedankt dat jullie dit delen. ik .............................. zetten. hij gaat ze bespreken met zijn therapeut. het is een moeiljk onderwerp om over te praten soms, maar we zijn weer een stap verder. en jullie openheid geeft me hoop en begrip en veel inzicht!! dank!!
Draai het gewoon om.... Vervang overal hij door zij en zij door hem, en dan kom je uit op een traditioneel huwelijk waar de man werkt en de vrouw niet.
Je bent gewoon trendsetter
Mannen doen dit al eeuwen.
