Werk & Studie
alle pijlers
Mijn vriend werkt al jaren niet meer. Hoe weer aan de slag?
woensdag 1 augustus 2018 12:13
Mijn vriend en ik zijn al ruim 11 jaar samen. Wij waren allebei student toen we elkaar leerde kennen. Allebei afgestudeerd, ik ging werken als freelancer, hij bij een bedrijf. Mijn carrière gaat helemaal super, ik verdien veel en geniet van mijn werk. Mijn vriend worstelde met psychische problemen en zware depressie waardoor hij stopte met werken bij dat bedrijf en een tijdje ging freelancen, wat ook langzaam doodbloedde omdat hij zo worstelde met depressie. Ik zei dat ik het oké vond om onze lasten te betalen onder de voorwaarde dat hij aan zichzelf ging werken - ik ervaar dat niet als een last en houd zelfs meer dan genoeg spaargeld over dus ik kan daarmee leven. Maar natuurlijk wel met de verwachting dat het ooit weer beter gaat en hij weer aan de slag gaat.
Hij is ondertussen al een paar jaar in therapie, gespecialiseerde zorg voor zijn vermijdende persoonlijkheidstoornis en angst. Het gaat nu zoooo veel beter, zijn paniek aanvallen zijn bijna weg en hij doet elke dag heel veel in huis, en kookt voor me en helpt me met van alles. Maar ik wil eigenlijk dat hij weer gaat werken. Hij heeft nu gewoon geen dagbesteding of structuur en de kans op terugval is daardoor altijd groot. En bovendien lijkt het me gewoon niet zo tof om de rest van mijn leven alles voor hem te betalen. Ik vind dat gewoon niet een normale of gezonde situatie. Hij zit ook in een isolement doordat hij veel binnen zit, en heeft een negatief zelfbeeld omdat hij niet werkt.
Dus kort gezegd, ik wil dat hij weer gaat werken maar snap dat na jaren psychische problemen en niet werken, dit niet zomaar in één dag gaat lukken. En bovendien wil mijn vriend misschien een carrière switch doen, hij heeft spijt van zijn studiekeuze en wil iets technisch gaan doen.
Hebben jullie ervaring met weer werken na een lange periode werkloosheid? Met name door psychische problemen? Gingen jullie een reïntegratie traject in? Hebben jullie tips of advies voor iemand die niet weet waar hij moet beginnen?
Hij is ondertussen al een paar jaar in therapie, gespecialiseerde zorg voor zijn vermijdende persoonlijkheidstoornis en angst. Het gaat nu zoooo veel beter, zijn paniek aanvallen zijn bijna weg en hij doet elke dag heel veel in huis, en kookt voor me en helpt me met van alles. Maar ik wil eigenlijk dat hij weer gaat werken. Hij heeft nu gewoon geen dagbesteding of structuur en de kans op terugval is daardoor altijd groot. En bovendien lijkt het me gewoon niet zo tof om de rest van mijn leven alles voor hem te betalen. Ik vind dat gewoon niet een normale of gezonde situatie. Hij zit ook in een isolement doordat hij veel binnen zit, en heeft een negatief zelfbeeld omdat hij niet werkt.
Dus kort gezegd, ik wil dat hij weer gaat werken maar snap dat na jaren psychische problemen en niet werken, dit niet zomaar in één dag gaat lukken. En bovendien wil mijn vriend misschien een carrière switch doen, hij heeft spijt van zijn studiekeuze en wil iets technisch gaan doen.
Hebben jullie ervaring met weer werken na een lange periode werkloosheid? Met name door psychische problemen? Gingen jullie een reïntegratie traject in? Hebben jullie tips of advies voor iemand die niet weet waar hij moet beginnen?
woensdag 1 augustus 2018 22:34
Ik heb letterlijk aan de grond gezeten en tenauwernood overleefd, totaal geen behoefte om het er over te hebben of om mee te doen aan een of ander wedstrijd. Maar neem maar aan dat ik met allerlei trauma's rond loop en ook aan de antidepressiva zit. Heel vervelend dat je niet hebt gezien dat ik uit 100% eigen ervaring spreekt en het haast een pissing contest wordt.
ik zei enkel wat ik zei, om dat ik wéét dat de drempel steeds hoger wordt om iets te veranderen. En ik weet ook dat het veiliger is om te blijven waar je bent, zeker als je een partner hebt die je volkomen begrijpt en je inkomen verzorgt. That's all.
woensdag 1 augustus 2018 22:38
strikjemetstippels schreef: ↑01-08-2018 20:52Ligt er maar net aan waar je komt te werken. En ook handenarbeid kan stressvol zijn.
Waar om doet iedereen zo negatief en vol beren op de weg? Ik ben normaal gezien al cynisch en negatief, maar hallo als zelfs ik dus zo mijn leven heb kunnen om gooien..
Ik vind dat eeuwige geleur met die callcenterbanen echt vervelend worden. Heel veel mensen zijn er niet geschikt voor. Zeker niet als er druk is met targets en verkoopgeleuter. Prikkels van al die gesprekken ect. ...
Daarnaast is het gewoon echt een van de ergste banen ever... Mij mag je van de flat flikkeren. No way dat ik dat werk ga doen.
Er is echt veel meer/betere trajecten te doen qua werk en studie en hulp bij herstarten na psychische problemen.
woensdag 1 augustus 2018 22:44
Ik heb het destijds wel gedaan. Vandaar dat ik het zei (en ik kan totaal niet tegen prikkels etc, maar ja destijds was er weinig andere keuze voor mijn gesteldheid op dat moment). Voor zeg 16 uur valt het nog wel te doen als je belastbaarheid niet groot is.Lucifer2018 schreef: ↑01-08-2018 22:38Ik vind dat eeuwige geleur met die callcenterbanen echt vervelend worden. Heel veel mensen zijn er niet geschikt voor. Zeker niet als er druk is met targets en verkoopgeleuter. Prikkels van al die gesprekken ect. ...
Daarnaast is het gewoon echt een van de ergste banen ever... Mij mag je van de flat flikkeren. No way dat ik dat werk ga doen.
Er is echt veel meer/betere trajecten te doen qua werk en studie en hulp bij herstarten na psychische problemen.
En ik zeg toch ook niet dat hij dat moet gaan doen, het is gewoon een optie. En inbound bij een zorgverzekering of zo is iets anders dan mensen abonnementen aan smeren.
woensdag 1 augustus 2018 23:17
Callcenter zou ik ook zeker niet aanraden, volgens mij worden daar maar weinig mensen vrolijker van.
Dan zou ik eerder naar iets kijken zoals postbezorger oid. Dat zijn vaak banen voor 2 of 3 uur per dag en je mag je eigen tijd indelen. Niemand die je de hele dag op de vingers zit te kijken, je bent in de buitenlucht bezig (altijd beter dan hele dagen binnen zitten) en je komt automatisch in contact met mensen.
Dan zou ik eerder naar iets kijken zoals postbezorger oid. Dat zijn vaak banen voor 2 of 3 uur per dag en je mag je eigen tijd indelen. Niemand die je de hele dag op de vingers zit te kijken, je bent in de buitenlucht bezig (altijd beter dan hele dagen binnen zitten) en je komt automatisch in contact met mensen.
donderdag 2 augustus 2018 05:33
Ook mijn partner zit al vijf jaar thuis. Begon met tennisarmen en golfarmen, in die tijd overleed zijn vader, hij kon er niet mee omgaan en kwam in een depressie. Waarmee meer narigheid naar boven kwam en hij nu de stempel ptss krijgg door zijn verleden bij defensie. 2016 wilde hij de draad oppakken en voor zichzelf beginnen en na het eerste gesprek krijgt hij een auto ongeluk. Whiplash. 100% afgekeurd nu.
Maar waar een wil is is een weg.
Ondanks dat je zou denken dat het uwv wel helpt met reïntregeren zeggen ze hem dus gewoon: meneer waarom zou je dat doen? Je heb een uitkering die goed te doen is, je mag thuis blijven. Wij willen geen geld steken in je want je bent een te groot risico.
13 augustus begint hij voor zichzelf. Door de wia heeft hij recht op zijn huidige uitkering voor nog een bepaalde periode.
Dus hij hoeft nu niet meteen 40 uur aan de bak maar kan het opbouwen. Kan dus wel als zzp maar niet in loondienst voor hem via uwv. Dan willen ze hem niet helpen.
Alles kan dus. Maar hij moet willen. Als die wil er niet is zit hij binnen de kortste keren weer thuis.
Maar waar een wil is is een weg.
Ondanks dat je zou denken dat het uwv wel helpt met reïntregeren zeggen ze hem dus gewoon: meneer waarom zou je dat doen? Je heb een uitkering die goed te doen is, je mag thuis blijven. Wij willen geen geld steken in je want je bent een te groot risico.
13 augustus begint hij voor zichzelf. Door de wia heeft hij recht op zijn huidige uitkering voor nog een bepaalde periode.
Dus hij hoeft nu niet meteen 40 uur aan de bak maar kan het opbouwen. Kan dus wel als zzp maar niet in loondienst voor hem via uwv. Dan willen ze hem niet helpen.
Alles kan dus. Maar hij moet willen. Als die wil er niet is zit hij binnen de kortste keren weer thuis.
donderdag 2 augustus 2018 05:55
Wat enorm, gigantisch respectloos. Echt, mijn mond zakt open tot de grond hoe respectloos ik dit vind.Celaena_Aelin schreef: ↑01-08-2018 12:49
Wat ik zou doen is met hem om de tafel gaan zitten en zeggen dat het wat jou betreft nu tijd is voor de volgende fase: gestructureerde dagbesteding. Geef aan wat voor stappen je verwacht en binnen welke termijn (bespreken met hoofdbehandelaar —> deze maand nog, zoeken naar vrijwilligerswerk —> deze en volgende maand.) Hij kan desnoods folders rond gaan brengen of in december bij de post gaan werken. Heeft hij meteen een mooi doel en wat geld.
.
Wie denk je als partner te zijn om je zo op te stellen?! Wie betaalt, bepaald ofzo?!
Sowieso heb ik mijn twijfels bij de openingspost van TO. Alsof je het tegen je puberzoon hebt. Ik mis gelijkwaardigheid en zorgzaamheid.
En het draait vooral om 1 ding: man moet gaan werken. TO wil dat hij geld in het laatje brengt. Niet omdat zij denkt dat dit goed voor zijn welzijn is, of omdar er nood is aan geld, nee gewoon, omdat TO dat wil.
Pffffffff.
donderdag 2 augustus 2018 07:32
Ik vind het niet respectloos. Eén verdienende partner waar een huishouden op moet draaien is gigantisch kwetsbaar, al helemaal als de andere partner vanwege psychische oorzaken niet in staat is om - als de nood hoog is - zomaar een baan aan te nemen. De verdienende partner kan tenslotte ook ziek worden of ontslagen worden.
Met een reïntegratietraject ga je stapsgewijs je werkuren en -verantwoordelijkheden opbouwen, dus dat kun je ook samen regelen. Bijvoorbeeld door eerst 2 maanden vrijwilligerswerk te doen (eerste drie weken een halve dag, dan drie weken een hele dag, dan 2 weken 1,5 per week) en daarna een studentenbaantje voor 2 dagen per week, na een paar maanden 3 dagen per week, etc. Als hij gewend is kun je met normaal solliciteren beginnen of met een leer/werktraject van iets dat hem leuker lijkt.
Met een reïntegratietraject ga je stapsgewijs je werkuren en -verantwoordelijkheden opbouwen, dus dat kun je ook samen regelen. Bijvoorbeeld door eerst 2 maanden vrijwilligerswerk te doen (eerste drie weken een halve dag, dan drie weken een hele dag, dan 2 weken 1,5 per week) en daarna een studentenbaantje voor 2 dagen per week, na een paar maanden 3 dagen per week, etc. Als hij gewend is kun je met normaal solliciteren beginnen of met een leer/werktraject van iets dat hem leuker lijkt.
donderdag 2 augustus 2018 08:26
Als je mij aan een telefoon zet ben ik na een uur op. Ook nu zonder een depressie. Gewoon niet te doen. Helemaal niet als er ook targets aanhangen.strikjemetstippels schreef: ↑01-08-2018 22:44Ik heb het destijds wel gedaan. Vandaar dat ik het zei (en ik kan totaal niet tegen prikkels etc, maar ja destijds was er weinig andere keuze voor mijn gesteldheid op dat moment). Voor zeg 16 uur valt het nog wel te doen als je belastbaarheid niet groot is.
En ik zeg toch ook niet dat hij dat moet gaan doen, het is gewoon een optie. En inbound bij een zorgverzekering of zo is iets anders dan mensen abonnementen aan smeren.
Voor heel veel mensen met zulke aandoeningen/klachten is dat werk echt funest. Gewoon alleen het praten al.
Maar ben wel blij dat jij dat trok en eens, er is natuurlijk een verschil tussen soorten callcenters. Gewone normale inbound klantenservice is ook niet wat ik bedoelde.
Al zou ik dat ook niet trekken.
Ik zou als TO's partner echt zelf wil en kan werken gewoon beginnen met de hulpverlening te vragen om hulp/mee te denken en dan eerst een vrijwilligersbaan te zoeken.
Dan kijken naar wat lukt en wat niet, langzaam meer werken en kijken waar de grenzen liggen en dan op zoek te gaan naar een echte baan of studie.
anoniem_370013 wijzigde dit bericht op 02-08-2018 08:27
3.85% gewijzigd
donderdag 2 augustus 2018 08:26
Nou nee, maar zo als Jolijn zegt: wat als TO iets gebeurt? Dat ze zelf misschien ziek wordt, of haar baan kwijt raakt? Dan daalt haar inkomen ook. Ik ken hun vaste lasten niet etc, maar dat kan zo maar zorgen voor schulden.Perzina schreef: ↑02-08-2018 05:55Wat enorm, gigantisch respectloos. Echt, mijn mond zakt open tot de grond hoe respectloos ik dit vind.
Wie denk je als partner te zijn om je zo op te stellen?! Wie betaalt, bepaald ofzo?!
Sowieso heb ik mijn twijfels bij de openingspost van TO. Alsof je het tegen je puberzoon hebt. Ik mis gelijkwaardigheid en zorgzaamheid.
En het draait vooral om 1 ding: man moet gaan werken. TO wil dat hij geld in het laatje brengt. Niet omdat zij denkt dat dit goed voor zijn welzijn is, of omdar er nood is aan geld, nee gewoon, omdat TO dat wil.
Pffffffff.
Vind het makkelijk gesteld om te zeggen dat TO dit enkel zou willen om dat ze hem aan het werk wil zien en daar mee uit.
donderdag 2 augustus 2018 08:29
Ik vond het ook vreselijk hoor toen, maar het gaf me ook weer wat zingeving en moed. Ik praat het liefst ook nietLucifer2018 schreef: ↑02-08-2018 08:26Als je mij aan een telefoon zet ben ik na een uur op. Voor heel veel mensen met zulke aandoeningen/klachten is dat werk echt funest. Gewoon alleen het praten al.
Maar ben wel blij dat jij dat trok en eens, er is natuurlijk een verschil tussen soorten callcenters. Gewone normale inbound klantenservice is ook niet wat ik bedoelde.
Al zou ik dat ook niet trekken.
Ik zou als TO's partner echt zelf wil en kan werken gewoon beginnen met de hulpverlening te vragen om hulp/mee te denken en dan eerst een vrijwilligersbaan te zoeken.
Dan kijken naar wat lukt en wat niet, langzaam meer werken en kijken waar de grenzen liggen en dan op zoek te gaan naar een echte baan of studie.
donderdag 2 augustus 2018 08:32
Ik vraag me af waarom dit soort "ziektes" zo vaak in nederland voorkomen.
In landen waar niet werken = niet eten, komt dit eigenlijk niet voor. Ik had er nog nooit eerder over gehoord in ieder geval, tot ik naar Nederland verhuisde. Dan merk je dat een hoop mensen jarenlang niet kunnen werken vanwege psychische stoornissen zoals de wel bekende burn out.
Ik bedoel dit niet denigrerend, maar ik vraag me af of het niet tussen je oren zit een beetje? Overspannen kan een ieder overkomen trouwens. De vraag is waarom duurt het hier zo lang - jarenlang? Terwijl de werkweek in Nederland gemiddeld genomen niet lang is.
In landen waar niet werken = niet eten, komt dit eigenlijk niet voor. Ik had er nog nooit eerder over gehoord in ieder geval, tot ik naar Nederland verhuisde. Dan merk je dat een hoop mensen jarenlang niet kunnen werken vanwege psychische stoornissen zoals de wel bekende burn out.
Ik bedoel dit niet denigrerend, maar ik vraag me af of het niet tussen je oren zit een beetje? Overspannen kan een ieder overkomen trouwens. De vraag is waarom duurt het hier zo lang - jarenlang? Terwijl de werkweek in Nederland gemiddeld genomen niet lang is.
donderdag 2 augustus 2018 08:35
Dan vind ik het extra stoer.strikjemetstippels schreef: ↑02-08-2018 08:29Ik vond het ook vreselijk hoor toen, maar het gaf me ook weer wat zingeving en moed. Ik praat het liefst ook niet
Ik heb dat uit ander soort werkzaamheden gehaald.
En dat moet je ook willen. TO komt niet meer terug en of haar partner dat wel helemaal kan en wil is mij niet duidelijk.
donderdag 2 augustus 2018 08:40
Die aandoeningen/ziektes komen overal voor. En helaas voor een deel van de mensen is er geen hulp en geen sociaal systeem. En dat is inderdaad nog kutter.Loullah schreef: ↑02-08-2018 08:32Ik vraag me af waarom dit soort "ziektes" zo vaak in nederland voorkomen.
In landen waar niet werken = niet eten, komt dit eigenlijk niet voor. Ik had er nog nooit eerder over gehoord in ieder geval, tot ik naar Nederland verhuisde. Dan merk je dat een hoop mensen jarenlang niet kunnen werken vanwege psychische stoornissen zoals de wel bekende burn out.
Ik bedoel dit niet denigrerend, maar ik vraag me af of het niet tussen je oren zit een beetje? Overspannen kan een ieder overkomen trouwens. De vraag is waarom duurt het hier zo lang - jarenlang? Terwijl de werkweek in Nederland gemiddeld genomen niet lang is.
Maar dat betekend niet dat het niet overal voorkomt of dat dat gegeven mensen hier ineens geneest.
Misschien beetje uit je bubbel komen.
Hier anders dit eens. Misschien verrijkt het je wat....
https://www.ted.com/talks/vikram_patel_ ... anguage=nl
anoniem_370013 wijzigde dit bericht op 02-08-2018 08:42
7.38% gewijzigd
donderdag 2 augustus 2018 08:40
nou dank je!Lucifer2018 schreef: ↑02-08-2018 08:35Dan vind ik het extra stoer.
Ik heb dat uit ander soort werkzaamheden gehaald.
En dat moet je ook willen. TO komt niet meer terug en of haar partner dat wel helemaal kan en wil is mij niet duidelijk.
Probleem is tegenwoordig dat alles eigenlijk interactief is. Ik werk nu minder dan fulltime om dat te ondervangen, maar inmiddels verdien ik ook dan ruim bovenmodaal gelukkig. Maar de 'simpele' banen zijn vaak minder individualistisch en voor mensen die prikkel gevoelig zijn of gewoon niet zo sociaal, is het wel even zoeken. Ik heb ook fabriekswerk gedaan, dat was wel zwaar maar je kunt dan je mond wel houden. Wel wordt steeds meer over genomen door machines. En de post, dat zou wel iets zijn voor de man van TO misschien maar dat schijnt een onzeker inkomen te zijn (voor hem natuurlijk minder van belang).
In warenhuizen order picken is misschien ook nog iets?
donderdag 2 augustus 2018 08:45
Ik begrijp ergens wel wat ze zegt, en denk ook dat er soms te veel nadruk wordt gelegd op ondersteuning zo dat er een incentive is om van de voorzieningen gebruik te maken, zeker als een baan weinig meer op brengt dan uitkering + toeslagen.Lucifer2018 schreef: ↑02-08-2018 08:40Die aandoeningen/ziektes komen overal voor. En helaas voor een deel van de mensen is er geen hulp en geen sociaal systeem. En dat is inderdaad nog kutter.
Maar dat betekend niet dat het niet overal voorkomt of dat dat gegeven mensen hier ineens geneest.
Misschien beetje uit je domme bubble komen.
Maar ik denk ook dat met name Nederland een hoge druk legt op werknemers. Dat leid ik af uit het feit dat NL het meest efficiënte land ter wereld is, en werknemers in NL het meest efficiënt werken. Het is hier ook druk, en 1001 belastingen en kostenposten. Nog al logisch dat er hier meer mensen kortsluiting krijgen. Het is een ander soort druk.
Overigens genoeg mensen met psychische aandoeningen in de derde wereld of landen waar weinig sociale voorzieningen zijn, maar in derde wereld landen worden ze dan op gesloten, vervolgd of zijn ze een of andere medicijnman. En in de VS, waar belastingen laag zijn en sociale voorzieningen veel minder aanwezig zijn, belanden mensen uiteindelijk ook op straat door psychische aandoeningen.
Het is dus niet zo zwart wit.
donderdag 2 augustus 2018 08:57
Als student heb ik 3 jaar in een call-center gewerkt. Het is inderdaad een baan met heel veel prestatiedruk om targets te halen (ken er geen 1 zonder die druk).Lucifer2018 schreef: ↑01-08-2018 22:38Ik vind dat eeuwige geleur met die callcenterbanen echt vervelend worden. Heel veel mensen zijn er niet geschikt voor. Zeker niet als er druk is met targets en verkoopgeleuter. Prikkels van al die gesprekken ect. ...
Daarnaast is het gewoon echt een van de ergste banen ever... Mij mag je van de flat flikkeren. No way dat ik dat werk ga doen.
Er is echt veel meer/betere trajecten te doen qua werk en studie en hulp bij herstarten na psychische problemen.
Je wil niet weten hoeveel mensen binnen 1 week eruit geflikerd werden, continu. Ik vind dat dus ongeveer 1 van de slechtse banen voor iemand met een depressie en laag zelfbeeld.
Mooi dat het ideaal leek te zijn voor strikje, maar het is beslist geen baan die voor een ieder geschikt is.
donderdag 2 augustus 2018 09:06
Het komt overal voor inderdaad. Mijn punt is dat het lijkt alsof het in Nederland opgeblazen wordt. Of alles moet in baby steps. Er lijkt geen tussenweg te zijn.Lucifer2018 schreef: ↑02-08-2018 08:40Die aandoeningen/ziektes komen overal voor. En helaas voor een deel van de mensen is er geen hulp en geen sociaal systeem. En dat is inderdaad nog kutter.
Maar dat betekend niet dat het niet overal voorkomt of dat dat gegeven mensen hier ineens geneest.
Misschien beetje uit je bubbel komen.
Hier anders dit eens. Misschien verrijkt het je wat....
https://www.ted.com/talks/vikram_patel_ ... anguage=nl
donderdag 2 augustus 2018 09:20
donderdag 2 augustus 2018 09:35
Als ik heel eerlijk ben, ben ik het met je eens. Ik heb echt van alles en ja het is zwaar, maar ik heb me gewoon door een opleiding heengeploegd en werk nu. Als ik die vriendin zie waar ik het in mijn vorige post over had en hoe zij omgaat met werk en zichzelf oppakken denk ik tja met die mentaliteit blijf je slachtoffer, kom je nooit weer echt aan het werk. Op een gegeven moment moet je ook erkennen dat je gevoelens tegen je liegen omdat je psychisch niet goed zit, die gevoelens naast je neerleggen en doorgaan, ook als het eng/moeilijk is. Anders kom je gewoon nooit ergens. Je kunt wel eromheen blijven draaien en je gevoelens bespreken tijdens therapie en eisen dat iedereen je met watten omhult en op eierschalen voor je loopt, maar de echte wereld is harder dan dat en je moet je daarop aanpassen om mee te kunnen draaien.
donderdag 2 augustus 2018 09:45
Ik heb ook een vriendin met drie jonge kinderen onder de 8. De vader heeft haar laten zitten met al die kids. Hij had er geen zin meer in.Zeeepje schreef: ↑02-08-2018 09:35Als ik heel eerlijk ben, ben ik het met je eens. Ik heb echt van alles en ja het is zwaar, maar ik heb me gewoon door een opleiding heengeploegd en werk nu. Als ik die vriendin zie waar ik het in mijn vorige post over had en hoe zij omgaat met werk en zichzelf oppakken denk ik tja met die mentaliteit blijf je slachtoffer, kom je nooit weer echt aan het werk. Op een gegeven moment moet je ook erkennen dat je gevoelens tegen je liegen omdat je psychisch niet goed zit, die gevoelens naast je neerleggen en doorgaan, ook als het eng/moeilijk is. Anders kom je gewoon nooit ergens. Je kunt wel eromheen blijven draaien en je gevoelens bespreken tijdens therapie en eisen dat iedereen je met watten omhult en op eierschalen voor je loopt, maar de echte wereld is harder dan dat en je moet je daarop aanpassen om mee te kunnen draaien.
Ze werkt al een jaar of 9 niet, sinds ze zwanger werd met de oudste. Ze zit dus al die jaren in thuis/in de bijstand, omdat het heel zwaar is om te werken met 3 kids die volledig afhankelijk van je zijn. Is het ook, maar als ze geen keuze had zou ze wel gewoon moeten werken. Nu heeft ze de keuze, en kiest ze er dus voor om thuis te blijven zitten. Ik kan haar geen ongelijk geven. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan.
donderdag 2 augustus 2018 09:51
Zeeepje, het is wel duidelijk dat jij geen idee hebt hoe het kan gaan in een hoofd van iemand met een psychische ziekte / stoornis.
Alsof het is: "Niet zeuren, schouders eronder en iedereen heeft het weleens zwaar."
Ik denk dat dat het eerste is dat veel patiënten tegen zichzelf zeggen. Als ik voor mijzelf spreek: ik heb lang om me heen gekeken naar anderen, gezien dat zij ook dit-en-dat deden en tegen mezelf gezegd: "Dat moet ik ook kunnen."
Ik heb me bijna doodgewerkt. Letterlijk. Uiteindelijk ben ik suïcidaal van het spoor afgetrokken.
Ik Trek Het Niet.
Het Gaat Niet Goed In Mijn Hoofd.
Ik merk heel duidelijk dat het hebben van psychiatrische problematiek betekent dat informatieverwerking in je hoofd niet goed gaat. Ik merk het gewoon. Kortsluiting.
Je kúnt niet gewoon zeggen: "Je gevoelens liegen." Je kúnt niet standaard automatisch, als een robot, op de automatische piloot leven zonder je gevoelens serieus te nemen. Dat heb ik jarenlang gedaan en uiteindelijk zat ik op de crisisafdeling.
Ik merk door dit soorts posts en opmerkingen maar weer eens dat het hebben van een psychiatrische ziekte iets schijnt te zijn dat je gewoon naast je neer moet leggen. Gewoon je schouders eronder; "iedereen heeft het weleens moeilijk". Tegen lastige dingen aanlopen is iets heel anders dan merken dat het in je hoofd niet goed gaat. En één van de dingen die ik heb gemerkt, is dat je dat júist serieus moet nemen. Ik heb zo lang mijn depressieve gevoelens ontkend, dat ik uiteindelijk op het spoor stond. Vastgelopen. Onderschat het hebben van een psychiatrisch ziektebeeld niet. TO schrijft over zware depressies, angstaanvallen en een persoonlijkheidsstoornis. Dat leg je niet even naast je neer.
Goed.
Zucht.
Ik vind daarmee óók niet dat je dan maar op de bank moet gaan zitten, totaal overgeleverd aan je situatie. Handen in de lucht: "Ik kan er niks aan doen." En dan nog: ik denk dat er maar weinigen zijn die dat doen. Je wilt zelf verdomde graag uit je ellendige situatie; je weet vaak alleen niet hoe. En áls je in hulpverleningstrajecten zit, is het nog een hele strijd. Therapieën, het uitproberen van medicijnen, hoeveel druk kan je aan, vallen, opstaan, wat werkt voor jou?
Maar besef ook dat het al heel knap is om gestabiliseerd te zijn en de dingen te kunnen die de partner van TO nu dóet.
En besef dan ook dat het heel lastig is, om daar meer druk op te leggen. Het is niet zo dat als het eenmaal beter gaat, het dan ook beter blijft gaan. Sterker nog, je moet goed uitkijken dat je niet terugvalt in bijvoorbeeld angst en depressie. Die gevoeligheid is er; mensen met dit soort problematiek vallen vaak terug. Die kwetsbaarheid in je hersenen zit er; dat Zeeepje (en ongetwijfeld meer mensen) ervan maken dat dat "een smoes" is, maakt me boos en verdrietig tegelijk. Je belandt niet zomaar in de specialistische psychiatrie met intensieve behandelingen.
Wat ik mis in het verhaal, is het overleg. Het is alsof TO dit voor haar vriend wil beslissen. "Het is wel genoeg geweest". Als partner zulke intensieve hulp krijgt, vraag ik me af waarom dit soort dingen niet samen met de hulpverlening besproken worden.
Alsof het is: "Niet zeuren, schouders eronder en iedereen heeft het weleens zwaar."
Ik denk dat dat het eerste is dat veel patiënten tegen zichzelf zeggen. Als ik voor mijzelf spreek: ik heb lang om me heen gekeken naar anderen, gezien dat zij ook dit-en-dat deden en tegen mezelf gezegd: "Dat moet ik ook kunnen."
Ik heb me bijna doodgewerkt. Letterlijk. Uiteindelijk ben ik suïcidaal van het spoor afgetrokken.
Ik Trek Het Niet.
Het Gaat Niet Goed In Mijn Hoofd.
Ik merk heel duidelijk dat het hebben van psychiatrische problematiek betekent dat informatieverwerking in je hoofd niet goed gaat. Ik merk het gewoon. Kortsluiting.
Je kúnt niet gewoon zeggen: "Je gevoelens liegen." Je kúnt niet standaard automatisch, als een robot, op de automatische piloot leven zonder je gevoelens serieus te nemen. Dat heb ik jarenlang gedaan en uiteindelijk zat ik op de crisisafdeling.
Ik merk door dit soorts posts en opmerkingen maar weer eens dat het hebben van een psychiatrische ziekte iets schijnt te zijn dat je gewoon naast je neer moet leggen. Gewoon je schouders eronder; "iedereen heeft het weleens moeilijk". Tegen lastige dingen aanlopen is iets heel anders dan merken dat het in je hoofd niet goed gaat. En één van de dingen die ik heb gemerkt, is dat je dat júist serieus moet nemen. Ik heb zo lang mijn depressieve gevoelens ontkend, dat ik uiteindelijk op het spoor stond. Vastgelopen. Onderschat het hebben van een psychiatrisch ziektebeeld niet. TO schrijft over zware depressies, angstaanvallen en een persoonlijkheidsstoornis. Dat leg je niet even naast je neer.
Goed.
Zucht.
Ik vind daarmee óók niet dat je dan maar op de bank moet gaan zitten, totaal overgeleverd aan je situatie. Handen in de lucht: "Ik kan er niks aan doen." En dan nog: ik denk dat er maar weinigen zijn die dat doen. Je wilt zelf verdomde graag uit je ellendige situatie; je weet vaak alleen niet hoe. En áls je in hulpverleningstrajecten zit, is het nog een hele strijd. Therapieën, het uitproberen van medicijnen, hoeveel druk kan je aan, vallen, opstaan, wat werkt voor jou?
Maar besef ook dat het al heel knap is om gestabiliseerd te zijn en de dingen te kunnen die de partner van TO nu dóet.
En besef dan ook dat het heel lastig is, om daar meer druk op te leggen. Het is niet zo dat als het eenmaal beter gaat, het dan ook beter blijft gaan. Sterker nog, je moet goed uitkijken dat je niet terugvalt in bijvoorbeeld angst en depressie. Die gevoeligheid is er; mensen met dit soort problematiek vallen vaak terug. Die kwetsbaarheid in je hersenen zit er; dat Zeeepje (en ongetwijfeld meer mensen) ervan maken dat dat "een smoes" is, maakt me boos en verdrietig tegelijk. Je belandt niet zomaar in de specialistische psychiatrie met intensieve behandelingen.
Wat ik mis in het verhaal, is het overleg. Het is alsof TO dit voor haar vriend wil beslissen. "Het is wel genoeg geweest". Als partner zulke intensieve hulp krijgt, vraag ik me af waarom dit soort dingen niet samen met de hulpverlening besproken worden.
anoniem_373781 wijzigde dit bericht op 02-08-2018 09:59
Reden: Aanvulling.
Reden: Aanvulling.
7.73% gewijzigd
donderdag 2 augustus 2018 09:57
Wat een aanname, ik weet heel goed hoe het gaat in het hoofd van iemand met psychische problemen, ik ben er zelf een, daarnaast heb ik hersenschade. Het naast je neerleggen en de schouders eronder terwijl je probeert daarin zo goed mogelijk te onderhandelen met je grenzen- het is dat of met de pakken erbij neerzitten, je handen in de lucht gooien en het opgeven omdat het allemaal zo zwaar is.
donderdag 2 augustus 2018 10:05
@Smurfenland,
ik ontken niet dat er mensen zijn die er echt doorheen zijn en geen stap vooruit kunnen zetten. Waar het mij omging is dat het lijkt alsof aan alle vormen en gradaties van psychische stoornissen even zwaar aan word getild. Misschien omdat men bang is dat het nog erger wordt? Geen idee. Maar zoals ik hierboven schreef, lijkt er vaak geen middenweg te zijn. het patient moet er vooral rustig aan blijven doen. De nadruk wordt gelegd op het herstel en niet (ook) op de re-integraties in de gewone wereld, alsof het een het ander uitsluit. Vaak hangen die twee dingen aan elkaar samen.
ik ontken niet dat er mensen zijn die er echt doorheen zijn en geen stap vooruit kunnen zetten. Waar het mij omging is dat het lijkt alsof aan alle vormen en gradaties van psychische stoornissen even zwaar aan word getild. Misschien omdat men bang is dat het nog erger wordt? Geen idee. Maar zoals ik hierboven schreef, lijkt er vaak geen middenweg te zijn. het patient moet er vooral rustig aan blijven doen. De nadruk wordt gelegd op het herstel en niet (ook) op de re-integraties in de gewone wereld, alsof het een het ander uitsluit. Vaak hangen die twee dingen aan elkaar samen.
donderdag 2 augustus 2018 10:11
Zeeepje, dan begrijp ik totaal niet waar jouw uitspraken vandaan komen.
Ik ga er bij mensen niet vanuit dat ze gewoon met een smoes op de bank zitten en niet méér willen. Ze zullen er vast zijn, maar met problematiek als zware depressie, angstklachten en een persoonlijkheidsstoornis waarbij ook nog een intensieve behandeling is gevolgd, geloof ik niet dat het slechts een kwestie is van "je gevoelens naast je neerleggen".
Ik denk dat je uiteindelijk veel meer gebaat bent bij een leven in de luwte - nogmaals, ik vind het al een hele prestatie wat de partner van TO nu doet. Liever dat, dan iedere keer terugvallen. Mijn ervaring is dat dat (die continue terugvallen) je uiteindelijk zieker kunnen maken. Los van dat het hebben van een depressie met angstaanvallen gruwelijk is, dus dat de klachten zelf al horror zijn. In de vele behandeltrajecten die ik heb gevolgd, zag ik dat ook andere patiënten regelmatig terugvallen. Ik zou dat geen "met smoes op de bank" willen noemen.
Met een leven in de luwte bedoel ik het hebben van een bepaalde dagbesteding die bij jouw ziekte/stoornis past, zonder al teveel druk. Of dat nou een dagbestedingsproject, vrijwilligerswerk of op termijn een betaalde baan is. Maar niet doorrauzen van 'het is nu wel genoeg geweest thuis".
Maar goed, ik zou dit dus samen bespreken met een behandelaar. Samen kijken wat mogelijk en haalbaar is, rustig opbouwen en uitproberen.
Ik ga er bij mensen niet vanuit dat ze gewoon met een smoes op de bank zitten en niet méér willen. Ze zullen er vast zijn, maar met problematiek als zware depressie, angstklachten en een persoonlijkheidsstoornis waarbij ook nog een intensieve behandeling is gevolgd, geloof ik niet dat het slechts een kwestie is van "je gevoelens naast je neerleggen".
Ik denk dat je uiteindelijk veel meer gebaat bent bij een leven in de luwte - nogmaals, ik vind het al een hele prestatie wat de partner van TO nu doet. Liever dat, dan iedere keer terugvallen. Mijn ervaring is dat dat (die continue terugvallen) je uiteindelijk zieker kunnen maken. Los van dat het hebben van een depressie met angstaanvallen gruwelijk is, dus dat de klachten zelf al horror zijn. In de vele behandeltrajecten die ik heb gevolgd, zag ik dat ook andere patiënten regelmatig terugvallen. Ik zou dat geen "met smoes op de bank" willen noemen.
Met een leven in de luwte bedoel ik het hebben van een bepaalde dagbesteding die bij jouw ziekte/stoornis past, zonder al teveel druk. Of dat nou een dagbestedingsproject, vrijwilligerswerk of op termijn een betaalde baan is. Maar niet doorrauzen van 'het is nu wel genoeg geweest thuis".
Maar goed, ik zou dit dus samen bespreken met een behandelaar. Samen kijken wat mogelijk en haalbaar is, rustig opbouwen en uitproberen.
