Werk & Studie
alle pijlers
Mijn vriend werkt al jaren niet meer. Hoe weer aan de slag?
woensdag 1 augustus 2018 12:13
Mijn vriend en ik zijn al ruim 11 jaar samen. Wij waren allebei student toen we elkaar leerde kennen. Allebei afgestudeerd, ik ging werken als freelancer, hij bij een bedrijf. Mijn carrière gaat helemaal super, ik verdien veel en geniet van mijn werk. Mijn vriend worstelde met psychische problemen en zware depressie waardoor hij stopte met werken bij dat bedrijf en een tijdje ging freelancen, wat ook langzaam doodbloedde omdat hij zo worstelde met depressie. Ik zei dat ik het oké vond om onze lasten te betalen onder de voorwaarde dat hij aan zichzelf ging werken - ik ervaar dat niet als een last en houd zelfs meer dan genoeg spaargeld over dus ik kan daarmee leven. Maar natuurlijk wel met de verwachting dat het ooit weer beter gaat en hij weer aan de slag gaat.
Hij is ondertussen al een paar jaar in therapie, gespecialiseerde zorg voor zijn vermijdende persoonlijkheidstoornis en angst. Het gaat nu zoooo veel beter, zijn paniek aanvallen zijn bijna weg en hij doet elke dag heel veel in huis, en kookt voor me en helpt me met van alles. Maar ik wil eigenlijk dat hij weer gaat werken. Hij heeft nu gewoon geen dagbesteding of structuur en de kans op terugval is daardoor altijd groot. En bovendien lijkt het me gewoon niet zo tof om de rest van mijn leven alles voor hem te betalen. Ik vind dat gewoon niet een normale of gezonde situatie. Hij zit ook in een isolement doordat hij veel binnen zit, en heeft een negatief zelfbeeld omdat hij niet werkt.
Dus kort gezegd, ik wil dat hij weer gaat werken maar snap dat na jaren psychische problemen en niet werken, dit niet zomaar in één dag gaat lukken. En bovendien wil mijn vriend misschien een carrière switch doen, hij heeft spijt van zijn studiekeuze en wil iets technisch gaan doen.
Hebben jullie ervaring met weer werken na een lange periode werkloosheid? Met name door psychische problemen? Gingen jullie een reïntegratie traject in? Hebben jullie tips of advies voor iemand die niet weet waar hij moet beginnen?
Hij is ondertussen al een paar jaar in therapie, gespecialiseerde zorg voor zijn vermijdende persoonlijkheidstoornis en angst. Het gaat nu zoooo veel beter, zijn paniek aanvallen zijn bijna weg en hij doet elke dag heel veel in huis, en kookt voor me en helpt me met van alles. Maar ik wil eigenlijk dat hij weer gaat werken. Hij heeft nu gewoon geen dagbesteding of structuur en de kans op terugval is daardoor altijd groot. En bovendien lijkt het me gewoon niet zo tof om de rest van mijn leven alles voor hem te betalen. Ik vind dat gewoon niet een normale of gezonde situatie. Hij zit ook in een isolement doordat hij veel binnen zit, en heeft een negatief zelfbeeld omdat hij niet werkt.
Dus kort gezegd, ik wil dat hij weer gaat werken maar snap dat na jaren psychische problemen en niet werken, dit niet zomaar in één dag gaat lukken. En bovendien wil mijn vriend misschien een carrière switch doen, hij heeft spijt van zijn studiekeuze en wil iets technisch gaan doen.
Hebben jullie ervaring met weer werken na een lange periode werkloosheid? Met name door psychische problemen? Gingen jullie een reïntegratie traject in? Hebben jullie tips of advies voor iemand die niet weet waar hij moet beginnen?
donderdag 2 augustus 2018 10:12
Heb jij zelf kinderen? Alle dagen alleen de zorg dragen voor drieLoullah schreef: ↑02-08-2018 09:45Ik heb ook een vriendin met drie jonge kinderen onder de 8. De vader heeft haar laten zitten met al die kids. Hij had er geen zin meer in.
Ze werkt al een jaar of 9 niet, sinds ze zwanger werd met de oudste. Ze zit dus al die jaren in thuis/in de bijstand, omdat het heel zwaar is om te werken met 3 kids die volledig afhankelijk van je zijn. Is het ook, maar als ze geen keuze had zou ze wel gewoon moeten werken. Nu heeft ze de keuze, en kiest ze er dus voor om thuis te blijven zitten. Ik kan haar geen ongelijk geven. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan.
kleine kinderen is echt heel zwaar. Voor mij zou dat veel zwaarder zijn dan fulltime werken.
Je kan beter je kritiek uiten op de vader, die laat het afweten. De moeder ziet denk ik geen uitweg. Makkelijk lijkt me haar situatie in elk geval allerminst.
donderdag 2 augustus 2018 10:28
Het is absoluut geen kritiek op haar. Het is eerder een constatering. Wanneer de keuze er is gaan mensen ook kiezen voor wat in hun ogen "makkelijker" is. Ik had misschien precies hetzelfde gedaan als haar hoor. Ik geloof direct dat voor 3 kinderen alleen zorgen heel zwaar is.Ikigai schreef: ↑02-08-2018 10:12Heb jij zelf kinderen? Alle dagen alleen de zorg dragen voor drie
kleine kinderen is echt heel zwaar. Voor mij zou dat veel zwaarder zijn dan fulltime werken.
Je kan beter je kritiek uiten op de vader, die laat het afweten. De moeder ziet denk ik geen uitweg. Makkelijk lijkt me haar situatie in elk geval allerminst.
Wat ik eigenlijk probeer te zeggen is dat die keuzes die ze nu heeft en maakt, ondanks dat het goed bedoeld is (door het sociaalstelsel), later ook slechte gevolgen kan hebben. Namelijk, een groter afstand tot de arbeidsmarkt. Kinderen die met minder opgroeien en een slecht voorbeeld krijgen vwb werkethos. Moeder raakt enigszins socaal geisoleerd.
Ik zie daar raakvlakken met het verhaal van TO en wellicht anderen met psychische stoornissen. Doordat je zo gefocust bent op de korte termijn kun je soms andere zaken op lange termijn over het hoofd zien.
donderdag 2 augustus 2018 10:45
@smurfenland, thanks voor je begrip en uitleg. Je beschrijft heel goed zijn situatie. Ben blij dat er iemand in deze thread begrip heeft voor hoe zwaar het kan zijn voor mensen met depressie, angst en persoonlijkheidsstoornis. En wat een overwinning het is als je elke dag opstaat en af en toe een goede dag hebt.
Nog wat info ter reactie op een aantal opmerkingen: mijn vriend en ik overleggen wél over of hij toe is aan werk. Hij heeft al meerdere keren aangegeven dat hij dat graag wilt, dat hij van binnen voelt dat zijn kracht terug komt en hij er weer snel aan toe zal zijn. Dit heeft hij ook besproken met zijn therapeut. Hij weet gewoon niet waar en hoe te beginnen, en zijn therapeut heeft aangegeven dat hij dit niet kan regelen voor hem. Dus we moeten in gesprek met de instelling of de gemeente, dankzij een aantal hulpvolle comments heb ik nu wat ideeën en ga dit overleggen met mijn vriend. hij heeft al aangegeven dat hij het liefst een traject in gaat maar net zoals ik weet hij weinig over waar hij dat kan vinden.
Misschien ook handig om uit te leggen dat geld niet de issue is. Dat maakt me echt niet uit want ik verdien echt meer dan genoeg. Meer dan ik weet wat ik ermee moet. Sorry als dat arrogant overkomt maar ik wil echt benadrukken dat ik geen extra geld nodig heb.
Waar het mij om gaat is dat mijn vriend werkt aan zijn zelfvertrouwen. Hij worstelt met een extreem schuldgevoel tegenover mij omdat hij leeft van mijn inkomen. Hij heeft niks om zijn dag mee op te vullen. Heeft niet het gevoel dat hij iets bijdraagt. En hij zit de hele dag binnen, komt niet in contact met mensen. Dus als hij alleen vrijwilligerswerk wil doen.. prima. Maar iig iets om zijn gevoel van zelfstandigheid en zelfvertrouwen weer op te bouwen. Ik wil dat hij gelukkig is en het gevoel heeft dat hij op eigen benen kan staan. Vandaar dat ik het liefst zie dat hij een traject in gaat, zodat hij ondersteuning krijgt - want het gaat er vooral om dat hij beter wordt. Want dan is onze relatie ook sterker en kunnen we hopelijk lang en gelukkig samen zijn.
Nog wat info ter reactie op een aantal opmerkingen: mijn vriend en ik overleggen wél over of hij toe is aan werk. Hij heeft al meerdere keren aangegeven dat hij dat graag wilt, dat hij van binnen voelt dat zijn kracht terug komt en hij er weer snel aan toe zal zijn. Dit heeft hij ook besproken met zijn therapeut. Hij weet gewoon niet waar en hoe te beginnen, en zijn therapeut heeft aangegeven dat hij dit niet kan regelen voor hem. Dus we moeten in gesprek met de instelling of de gemeente, dankzij een aantal hulpvolle comments heb ik nu wat ideeën en ga dit overleggen met mijn vriend. hij heeft al aangegeven dat hij het liefst een traject in gaat maar net zoals ik weet hij weinig over waar hij dat kan vinden.
Misschien ook handig om uit te leggen dat geld niet de issue is. Dat maakt me echt niet uit want ik verdien echt meer dan genoeg. Meer dan ik weet wat ik ermee moet. Sorry als dat arrogant overkomt maar ik wil echt benadrukken dat ik geen extra geld nodig heb.
Waar het mij om gaat is dat mijn vriend werkt aan zijn zelfvertrouwen. Hij worstelt met een extreem schuldgevoel tegenover mij omdat hij leeft van mijn inkomen. Hij heeft niks om zijn dag mee op te vullen. Heeft niet het gevoel dat hij iets bijdraagt. En hij zit de hele dag binnen, komt niet in contact met mensen. Dus als hij alleen vrijwilligerswerk wil doen.. prima. Maar iig iets om zijn gevoel van zelfstandigheid en zelfvertrouwen weer op te bouwen. Ik wil dat hij gelukkig is en het gevoel heeft dat hij op eigen benen kan staan. Vandaar dat ik het liefst zie dat hij een traject in gaat, zodat hij ondersteuning krijgt - want het gaat er vooral om dat hij beter wordt. Want dan is onze relatie ook sterker en kunnen we hopelijk lang en gelukkig samen zijn.
donderdag 2 augustus 2018 10:50
wat loullah en zeepje zeggen, is dat als er een vangnet is je een keuze hebt. Heb je geen vangnet, dan heb je geen keuze. En soms is dat niet eens zo gek.Smurfenland schreef: ↑02-08-2018 10:11Zeeepje, dan begrijp ik totaal niet waar jouw uitspraken vandaan komen.
Ik ga er bij mensen niet vanuit dat ze gewoon met een smoes op de bank zitten en niet méér willen. Ze zullen er vast zijn, maar met problematiek als zware depressie, angstklachten en een persoonlijkheidsstoornis waarbij ook nog een intensieve behandeling is gevolgd, geloof ik niet dat het slechts een kwestie is van "je gevoelens naast je neerleggen".
Ik denk dat je uiteindelijk veel meer gebaat bent bij een leven in de luwte - nogmaals, ik vind het al een hele prestatie wat de partner van TO nu doet. Liever dat, dan iedere keer terugvallen. Mijn ervaring is dat dat (die continue terugvallen) je uiteindelijk zieker kunnen maken. Los van dat het hebben van een depressie met angstaanvallen gruwelijk is, dus dat de klachten zelf al horror zijn. In de vele behandeltrajecten die ik heb gevolgd, zag ik dat ook andere patiënten regelmatig terugvallen. Ik zou dat geen "met smoes op de bank" willen noemen.
Met een leven in de luwte bedoel ik het hebben van een bepaalde dagbesteding die bij jouw ziekte/stoornis past, zonder al teveel druk. Of dat nou een dagbestedingsproject, vrijwilligerswerk of op termijn een betaalde baan is. Maar niet doorrauzen van 'het is nu wel genoeg geweest thuis".
Maar goed, ik zou dit dus samen bespreken met een behandelaar. Samen kijken wat mogelijk en haalbaar is, rustig opbouwen en uitproberen.
En dat zei ik in het begin ook. Ik had helemaal niets of niemand meer en moest wel gaan werken (en nee ook nergens recht op maar wegens angst om heel veel redenen wilde ik ook niet bij een instantie bekend zijn). En dat ging niet meteen goed of zo, met name niet in omgang met mensen. Nu heb ik een leven in de luwte, maar ik werk wel. Ben nog steeds alleen, en ik trek heel veel zaken nog steeds niet, maar ik heb uiteindelijk wel een baan waar bij het sociale aspect vrijwel geen rol meer speelt.
Het kan je ook nekken, een enorm vangnet. Dat is verder niemands schuld of iets dergelijks, maar het is een situatie schets.
donderdag 2 augustus 2018 10:52
ja joh, stap anders even over de ervaringsdeskundigen heen.annnonnn schreef: ↑02-08-2018 10:45@smurfenland, thanks voor je begrip en uitleg. Je beschrijft heel goed zijn situatie. Ben blij dat er iemand in deze thread begrip heeft voor hoe zwaar het kan zijn voor mensen met depressie, angst en persoonlijkheidsstoornis. En wat een overwinning het is als je elke dag opstaat en af en toe een goede dag hebt.
Nog wat info ter reactie op een aantal opmerkingen: mijn vriend en ik overleggen wél over of hij toe is aan werk. Hij heeft al meerdere keren aangegeven dat hij dat graag wilt, dat hij van binnen voelt dat zijn kracht terug komt en hij er weer snel aan toe zal zijn. Dit heeft hij ook besproken met zijn therapeut. Hij weet gewoon niet waar en hoe te beginnen, en zijn therapeut heeft aangegeven dat hij dit niet kan regelen voor hem. Dus we moeten in gesprek met de instelling of de gemeente, dankzij een aantal hulpvolle comments heb ik nu wat ideeën en ga dit overleggen met mijn vriend. hij heeft al aangegeven dat hij het liefst een traject in gaat maar net zoals ik weet hij weinig over waar hij dat kan vinden.
Misschien ook handig om uit te leggen dat geld niet de issue is. Dat maakt me echt niet uit want ik verdien echt meer dan genoeg. Meer dan ik weet wat ik ermee moet. Sorry als dat arrogant overkomt maar ik wil echt benadrukken dat ik geen extra geld nodig heb.
Waar het mij om gaat is dat mijn vriend werkt aan zijn zelfvertrouwen. Hij worstelt met een extreem schuldgevoel tegenover mij omdat hij leeft van mijn inkomen. Hij heeft niks om zijn dag mee op te vullen. Heeft niet het gevoel dat hij iets bijdraagt. En hij zit de hele dag binnen, komt niet in contact met mensen. Dus als hij alleen vrijwilligerswerk wil doen.. prima. Maar iig iets om zijn gevoel van zelfstandigheid en zelfvertrouwen weer op te bouwen. Ik wil dat hij gelukkig is en het gevoel heeft dat hij op eigen benen kan staan. Vandaar dat ik het liefst zie dat hij een traject in gaat, zodat hij ondersteuning krijgt - want het gaat er vooral om dat hij beter wordt. Want dan is onze relatie ook sterker en kunnen we hopelijk lang en gelukkig samen zijn.
donderdag 2 augustus 2018 10:54
Zo is het precies. Mensen met depressie en angst hebben moeite met nadenken over de toekomst, leven vaak in het hier en nu (maar dan in de negatieve zin). Het gaat nu wel stukken beter met mijn vriend, gelukkig - hij is uit die fase van dagelijks vechten tegen zijn angst en paniek, en heeft nu meer een normaal leven vergeleken met toen. Maar nu heeft hij idd last van de lange termijn gevolgen van die periode. Daar overheen komen gaat veel van hem vragen. Maar het is allemaal onderdeel van zijn herstel.
donderdag 2 augustus 2018 10:57
Dat is ook echt zo. Heeft behoorlijk wat nadelen, al lijkt het zo veilig. Moet denken aan die gezegde over voor en nadelen..strikjemetstippels schreef: ↑02-08-2018 10:50Het kan je ook nekken, een enorm vangnet. Dat is verder niemands schuld of iets dergelijks, maar het is een situatie schets.
donderdag 2 augustus 2018 11:14
Ik wil niet enorm uitweiden over mij zelf, maar toen ik heel diep in de shit zat (maar nog niet diep genoeg kennelijk) had ik ook wel mensen om me heen die me hielpen en troostten en weet ik het. Heel aardig maar ja, je blijft er dan wel in hangen.
En dan zeg ik niet dat je dat met opzet doet, of dat een depressie of stoornis is weg te denken, helemaal niet. En ik ben totaal niet zo'n positivo die het licht heeft gezien of iets. Maar ik denk dat grenzen op zoeken en er soms overheen gaan helemaal geen ramp is en mensen ook vaak meer aan kunnen dan zij en anderen denken. Vergeet niet dat hulpverlening ook vaak maar van uit 1 hoek kijkt, hun eigen professionaliteit.
donderdag 2 augustus 2018 11:31
@ Strikjemetstippels
Als reactie op: "wat loullah en zeepje zeggen, is dat als er een vangnet is je een keuze hebt. Heb je geen vangnet, dan heb je geen keuze. En soms is dat niet eens zo gek."
-> ik heb ook geen vangnet. En heb hierdoor heel lang gedacht: "Ik moet werken, ik moet, ik moet, ik moet. Want een ander kan het ook. En iedereen doet weleens iets wat 'ie niet fijn vindt, iedereen heeft weleens een rotdag."
Maar als het niet goed gaat in je hoofd, gáát het niet goed. Ik raakte vervreemd van mijzelf, omdat ik dacht dat op mijn manier werken (depressief, suïcidaal) dus kennelijk de norm en aanvaardbaar was, en hierdoor zette ik nog een tandje bij. Keer op keer draaide ik weer door en belandde ik weer op één of andere (crisis)afdeling. Zoals één van mijn psychologen eens zei: "Op een gegeven moment trekt je lijf gewoon aan de rem dat het echt niet meer gaat."
Ik heb eens iemand op TV horen zeggen: "Ik kan me geen burn-out veroorloven, want ik heb een eigen bedrijf." Mijn ervaring is dat je uiteindelijk vanzelf op de psychiatrische afdeling zit. Moet dat dan maar zo zijn? Ik vind dat veel te veel gevraagd.
Dus tja... een vangnet had ik ook niet. Heb ik nog steeds niet.
PS: Ik ben ook ervaringsdeskundig.
Als reactie op: "wat loullah en zeepje zeggen, is dat als er een vangnet is je een keuze hebt. Heb je geen vangnet, dan heb je geen keuze. En soms is dat niet eens zo gek."
-> ik heb ook geen vangnet. En heb hierdoor heel lang gedacht: "Ik moet werken, ik moet, ik moet, ik moet. Want een ander kan het ook. En iedereen doet weleens iets wat 'ie niet fijn vindt, iedereen heeft weleens een rotdag."
Maar als het niet goed gaat in je hoofd, gáát het niet goed. Ik raakte vervreemd van mijzelf, omdat ik dacht dat op mijn manier werken (depressief, suïcidaal) dus kennelijk de norm en aanvaardbaar was, en hierdoor zette ik nog een tandje bij. Keer op keer draaide ik weer door en belandde ik weer op één of andere (crisis)afdeling. Zoals één van mijn psychologen eens zei: "Op een gegeven moment trekt je lijf gewoon aan de rem dat het echt niet meer gaat."
Ik heb eens iemand op TV horen zeggen: "Ik kan me geen burn-out veroorloven, want ik heb een eigen bedrijf." Mijn ervaring is dat je uiteindelijk vanzelf op de psychiatrische afdeling zit. Moet dat dan maar zo zijn? Ik vind dat veel te veel gevraagd.
Dus tja... een vangnet had ik ook niet. Heb ik nog steeds niet.
PS: Ik ben ook ervaringsdeskundig.
donderdag 2 augustus 2018 11:40
Ik weet niet in wat voor soort setting hij hulp krijgt (omdat je schrijft over gespecialiseerde hulpverlening).annnonnn schreef: ↑02-08-2018 10:45Hij weet gewoon niet waar en hoe te beginnen, en zijn therapeut heeft aangegeven dat hij dit niet kan regelen voor hem. Dus we moeten in gesprek met de instelling of de gemeente, dankzij een aantal hulpvolle comments heb ik nu wat ideeën en ga dit overleggen met mijn vriend. hij heeft al aangegeven dat hij het liefst een traject in gaat maar net zoals ik weet hij weinig over waar hij dat kan vinden.
Hebben ze in dat traject geen trajectbegeleider? Een trajectbegeleider in psychiatrie kan samen met jullie kijken naar de mogelijkheden op gebied van dagbesteding en werk.
Voor de rest moet je denk ik geen wonderen en prachtige voorgeschotelde loopbaantrajecten verwachten (qua financiering is er van alles nogal uitgekleed). Maar goed, in psychiatrie zou een trajectbegeleider jullie hierbij kunnen helpen.
donderdag 2 augustus 2018 11:42
Hoe kom je daarbij?
Denk je dat het geen grote zorg is voor patiënten? "Hoe moet dat allemaal?" Juist iets waar ik extra wanhopig van kon worden. Nog steeds wel.Ik heb nog geen behandeling meegemaakt waarin het draaide om korte termijn.
donderdag 2 augustus 2018 11:50
Ik zie dat juist tegenovergesteld.annnonnn schreef: ↑02-08-2018 10:54Zo is het precies. Mensen met depressie en angst hebben moeite met nadenken over de toekomst, leven vaak in het hier en nu (maar dan in de negatieve zin). Het gaat nu wel stukken beter met mijn vriend, gelukkig - hij is uit die fase van dagelijks vechten tegen zijn angst en paniek, en heeft nu meer een normaal leven vergeleken met toen. Maar nu heeft hij idd last van de lange termijn gevolgen van die periode. Daar overheen komen gaat veel van hem vragen. Maar het is allemaal onderdeel van zijn herstel.
Leven in het nu kan heel helpend zijn. Ik bedoel daarmee niet dat je totaal geen oog meer moet hebben voor de toekomst, maar als ik nu denk aan dat het nog vijftig jaar zo moet, word ik uitermate wanhopig. Paniekerig. Dan kan het oplopen tot suïcidaliteit. "Hoe houd ik het vol?
Mij helpt het om stappen héél klein te maken. Ik leef nu bij de dag. Ik heb een lichte dagstructuur (ik bedoel: geen zware druk) en als ik zo de dag doorkom, heb ik het goed gedaan.
Naar mij ervaring is het heel belangrijk om de druk bij hem niet hoog op te voeren. Niets eisen, niets opleggen. Gezien zijn behandeling en hoe het nu gaat en wat je schrijft, wil hij echt wel en denkt hij over dingen na. Het gaat alleen niet in één stijgende lijn en ook niet zonder slag of stoot. Druk van buitenaf kan daar ontzettend in tegenwerken. Je schrijft zelf over zijn schuldgevoel en dat hij "over die periode en de gevolgen heen moet komen". Hij is ziek, hè? Het was geen keuze. Herstel is een proces en als ik lees wat hij nu doet, is hij al een heel eind.
Stablliseren is in mijn ervaring zoveel belangrijker dan een te hoge druk met terugval als gevolg.
Rustig aan, kleine stapjes. En juist niet te ver vooruit kijken. Want je schuldig voelen over toen of je zorgen maken over ooit, is in mijn ogen niet helpend en kan je juist weer vreselijk uit evenwicht brengen.
PS: Wat het overigens wel weer ingewikkeld maakt is de vermijdende persoonlijkheidsstoornis; dat dat geen valkuil is. Maar dat zou ik bij de hulpverlener neerleggen / samen in overleg. Ik vind het wat dat betreft trouwens ook wel vaag dat die hulpverlener jullie niet bij werkzaken kan adviseren, omdat het natuurlijk ontzettend belangrijk is hoe te functioneren met een vermijdende persoonlijkheidsstoornis. Is de vraag daarbij niet: "Waar ligt mijn grens en waar moet ik even doorzetten?"
Overigens heb ik in de loop der jaren wel geleerd dat niemand mijzelf goed kent als ik. Zoals (volgens mij Strikjemetstippels) schrijft: een hulpverlener denkt ook maar weer vanuit één hoek. Dus misschien zegt 'ie wel dat hij jullie niet kan helpen, waar hij het antwoord gewoon ook niet weet.
anoniem_373781 wijzigde dit bericht op 02-08-2018 11:58
16.77% gewijzigd
donderdag 2 augustus 2018 11:54
Het wordt steeds duidelijker dat mensen met een burn out wel degelijk behoefte hebben aan structuur en een vaste dagbesteding. Als je niks gaat doen, dan ga je je alleen maar lamlendig en nutteloos voelen. Hoe langer je dit doet en je omgeving je hierin faciliteert, des te slechter je je gaat voelen.
Vroeg opstaan in de ochtend, douchen, aankleden, enkele uren werken en daarna bijvoorbeeld een lange wandeling maken, naar de supermarkt, eten koken en samen eten, daarna ontspanning en rond dezelfde tijd naar bed, is echt voor de meeste mensen die gevoelig zijn voor burn out/depressie beter dan jarenlang de hele dag in bed liggen en je een mislukkeling voelen.
Vroeg opstaan in de ochtend, douchen, aankleden, enkele uren werken en daarna bijvoorbeeld een lange wandeling maken, naar de supermarkt, eten koken en samen eten, daarna ontspanning en rond dezelfde tijd naar bed, is echt voor de meeste mensen die gevoelig zijn voor burn out/depressie beter dan jarenlang de hele dag in bed liggen en je een mislukkeling voelen.
donderdag 2 augustus 2018 11:55
Het is voor iedereen anders. Mijn vriend is vermijdend, als hij doet wat zijn intuïtie zegt dat hij moet doen, doet hij eigenlijk niks - zit hij alleen binnen en praat hij met niemand. Hij leert in zijn therapie om dus over die drempel heen te stappen en zichzelf te pushen. Ook met zijn angsten is het belangrijk om dmv "exposure" er overheen te komen - hij moet juist de dingen doen die zijn paniekaanvallen triggeren. Alleen dan worden ze minder.Smurfenland schreef: ↑02-08-2018 11:31@ Strikjemetstippels
Als reactie op: "wat loullah en zeepje zeggen, is dat als er een vangnet is je een keuze hebt. Heb je geen vangnet, dan heb je geen keuze. En soms is dat niet eens zo gek."
-> ik heb ook geen vangnet. En heb hierdoor heel lang gedacht: "Ik moet werken, ik moet, ik moet, ik moet. Want een ander kan het ook. En iedereen doet weleens iets wat 'ie niet fijn vindt, iedereen heeft weleens een rotdag."
Maar als het niet goed gaat in je hoofd, gáát het niet goed. Ik raakte vervreemd van mijzelf, omdat ik dacht dat op mijn manier werken (depressief, suïcidaal) dus kennelijk de norm en aanvaardbaar was, en hierdoor zette ik nog een tandje bij. Keer op keer draaide ik weer door en belandde ik weer op één of andere (crisis)afdeling. Zoals één van mijn psychologen eens zei: "Op een gegeven moment trekt je lijf gewoon aan de rem dat het echt niet meer gaat."
Ik heb eens iemand op TV horen zeggen: "Ik kan me geen burn-out veroorloven, want ik heb een eigen bedrijf." Mijn ervaring is dat je uiteindelijk vanzelf op de psychiatrische afdeling zit. Moet dat dan maar zo zijn? Ik vind dat veel te veel gevraagd.
Dus tja... een vangnet had ik ook niet. Heb ik nog steeds niet.
PS: Ik ben ook ervaringsdeskundig.
Maar daarnaast valt alles heel zwaar. Hij vermijdt omdat sociale interacties een soort marteling kunnen zijn voor hem. Dus hij is sneller uitgeput, kan sneller getraumatiseerd raken van iets. (Voor degenen die hier geen begrip voor hebben, zoek "vermijdende persoonlijkheidsstoornis" op - het is niet gewoon gevoelig of verdrietig zijn, het is een stoornis)
Dus het is een kwestie van balans zoeken. Zichzelf uitdagen maar tegelijkertijd aanvoelen waar zijn grens ligt. Ik denk dat sommige mensen veel baat hebben bij een "schop onder de hol" en anderen hebben baat bij rust, en een stapje terug nemen. Ligt maar net aan je situatie en wat voor persoon je bent. Je moet er zelf achter komen. Er is geen "one size fits all" oplossing, en er moeten veel stappen gezet worden. Ben blij dat anderen in deze thread uit een moeilijke periode zijn gekomen in ieder geval. En ben dankbaar voor alle advies en begrip.
donderdag 2 augustus 2018 12:03
Waar schrijft iemand dan dat je laatste zin oké is?Ikigai schreef: ↑02-08-2018 11:54Het wordt steeds duidelijker dat mensen met een burn out wel degelijk behoefte hebben aan structuur en een vaste dagbesteding. Als je niks gaat doen, dan ga je je alleen maar lamlendig en nutteloos voelen. Hoe langer je dit doet en je omgeving je hierin faciliteert, des te slechter je je gaat voelen.
Vroeg opstaan in de ochtend, douchen, aankleden, enkele uren werken en daarna bijvoorbeeld een lange wandeling maken, naar de supermarkt, eten koken en samen eten, daarna ontspanning en rond dezelfde tijd naar bed, is echt voor de meeste mensen die gevoelig zijn voor burn out/depressie beter dan jarenlang de hele dag in bed liggen en je een mislukkeling voelen.
Ik maak uit de openingspost op dat hij lange tijd therapieën heeft gevolgd, dat hij veel doet in huis en TO helpt met van alles en nog wat.
Misschien vul ik het verkeerd in, maar volgens mij is dat al een aardige dagbesteding en structuur. Wat echter ontbreekt, is een invulling buitenshuis.
donderdag 2 augustus 2018 12:08
Ze schrijft letterlijk dat hij geen dagbesteding heeft.Smurfenland schreef: ↑02-08-2018 12:03Waar schrijft iemand dan dat je laatste zin oké is?
Ik maak uit de openingspost op dat hij lange tijd therapieën heeft gevolgd, dat hij veel doet in huis en TO helpt met van alles en nog wat.
Misschien vul ik het verkeerd in, maar volgens mij is dat al een aardige dagbesteding en structuur. Wat echter ontbreekt, is een invulling buitenshuis.
En hij 'helpt' TO door te koken en iets in het huishouden te doen. Ik ga er toch vanuit dat hij zelf ook mee-eet en ook in het huis woont?
donderdag 2 augustus 2018 12:13
@ annnonnn:
Ik had mijn post van 11.50 uur nog aangepast, aangaande weer aan de slag gaan (met wat dan ook) met een vermijdende persoonlijkheidsstoornis.
Verder ben ik het heel erg eens met wat je schrijft, dat het voor iedereen anders is en dat psychiatrie geen "one size fits all" is. Die uitspraak doe ik ook weleens.
Als er sprake is van een vermijdende persoonlijkheidsstoornis, zul je inderdaad weleens aan jezelf voorbij moeten gaan. En ik kan me ook voorstellen dat dat weer paniekaanvallen kan triggeren.
Ik zie het zelf als lopen over een dun touwtje en dan maar hopen dat je er niet afflikkert. Het gaat me totaal niet om het uitproberen; ik ben er niet te beroerd voor. Wat ik echter zo moeilijk vind, is dat terugvallen en mislukkingen zo op je systeem inhakken. Terugkijkend ben ik nu zieker dan vóór al mijn behandelingen, omdat ik juist iedere keer over een grens heen ben gegaan daar waar ik mijzelf in acht had moeten nemen.
Strikjemetstippels schrijft dat het soms helemaal geen kwaad kan om die grenzen over te gaan en ik snap wat ze bedoelt. Niets zal zonder slag of stoot gaan, soms moet je even door een zure appel heen bijten. Je moet alleen zo verdomde goed oppassen dat je aan het einde van de rit niet nog verder van huis bent en ik heb dat altijd net iets te laat door.
Qua vermijding en sociale contacten. Voor mijzelf zoek ik het belang op. Ik vind het werkelijk niet zo ernstig om een verjaardagsvisite te missen als dat beter is voor mijn gezondheid. In psychiatrie kan dan gesteld worden: "O, vermijd je die visite?" Ja, so what. Als ik daardoor de volgende dag beter kan functioneren. Dan is dat maar zo. Maar als je bijvoorbeeld de tandarts altijd vermijdt en daardoor uiteindelijk allemaal gaatjes hebt, is dat weer niet zo handig. Dus ook dat is in mijn ervaring kijken naar het belang; oprecht en eerlijk kijken of het beter is om toch even door te zetten of om eventjes pas op de plaats te maken.
Ik had mijn post van 11.50 uur nog aangepast, aangaande weer aan de slag gaan (met wat dan ook) met een vermijdende persoonlijkheidsstoornis.
Verder ben ik het heel erg eens met wat je schrijft, dat het voor iedereen anders is en dat psychiatrie geen "one size fits all" is. Die uitspraak doe ik ook weleens.
Als er sprake is van een vermijdende persoonlijkheidsstoornis, zul je inderdaad weleens aan jezelf voorbij moeten gaan. En ik kan me ook voorstellen dat dat weer paniekaanvallen kan triggeren.
Ik zie het zelf als lopen over een dun touwtje en dan maar hopen dat je er niet afflikkert. Het gaat me totaal niet om het uitproberen; ik ben er niet te beroerd voor. Wat ik echter zo moeilijk vind, is dat terugvallen en mislukkingen zo op je systeem inhakken. Terugkijkend ben ik nu zieker dan vóór al mijn behandelingen, omdat ik juist iedere keer over een grens heen ben gegaan daar waar ik mijzelf in acht had moeten nemen.
Strikjemetstippels schrijft dat het soms helemaal geen kwaad kan om die grenzen over te gaan en ik snap wat ze bedoelt. Niets zal zonder slag of stoot gaan, soms moet je even door een zure appel heen bijten. Je moet alleen zo verdomde goed oppassen dat je aan het einde van de rit niet nog verder van huis bent en ik heb dat altijd net iets te laat door.
Qua vermijding en sociale contacten. Voor mijzelf zoek ik het belang op. Ik vind het werkelijk niet zo ernstig om een verjaardagsvisite te missen als dat beter is voor mijn gezondheid. In psychiatrie kan dan gesteld worden: "O, vermijd je die visite?" Ja, so what. Als ik daardoor de volgende dag beter kan functioneren. Dan is dat maar zo. Maar als je bijvoorbeeld de tandarts altijd vermijdt en daardoor uiteindelijk allemaal gaatjes hebt, is dat weer niet zo handig. Dus ook dat is in mijn ervaring kijken naar het belang; oprecht en eerlijk kijken of het beter is om toch even door te zetten of om eventjes pas op de plaats te maken.
donderdag 2 augustus 2018 12:17
Hij heeft wel iets van structuur, maar naar mijn mening niet genoeg. Zijn slaappatroon is best slecht, hij heeft zijn hele leven moeite met slapen. Hij heeft geen incentive om daarin een goed en stabiel ritme op te bouwen, dat zit me best dwars want als hij slecht slaapt neemt zijn depressie ook toe.
Als ik overdag werk dan heeft hij niet zo veel te doen, hij vult dat op met hobbies en nieuwe dingen leren in het vakgebied waar hij in wil gaan werken (programmeren en techniek) maar hij voelt zich nog steeds erg doelloos daarin.
Als ik overdag werk dan heeft hij niet zo veel te doen, hij vult dat op met hobbies en nieuwe dingen leren in het vakgebied waar hij in wil gaan werken (programmeren en techniek) maar hij voelt zich nog steeds erg doelloos daarin.
donderdag 2 augustus 2018 12:17
Huishouden doen IS dagbesteding.
Dagbesteding is niet alleen buitenshuis; het is ook je dagstructuur.
Met psychiatrische problematiek is het al heel wat als je op een gestructureerde manier je dag door komt (huishouden, koken, partner ondersteunen). Er zijn genoeg die begeleid wonen en financieel onder bewind staan.
Kijkend naar hoe het was (zwaar depressief met paniekaanvallen) is het dus al super dat hij overdag functioneert zoals hij doet.
donderdag 2 augustus 2018 12:21
Nou nee, hij doet grote delen van de dag niks. Daarbij 'helpt' hij TO met die dingen, dat impliceert dat TO naast haar fulltime baan ook nog het grootste deel van de taken thuis op zich neemt.Smurfenland schreef: ↑02-08-2018 12:17Huishouden doen IS dagbesteding.
Dagbesteding is niet alleen buitenshuis; het is ook je dagstructuur.
Met psychiatrische problematiek is het al heel wat als je op een gestructureerde manier je dag door komt (huishouden, koken, partner ondersteunen). Er zijn genoeg die begeleid wonen en financieel onder bewind staan.
Kijkend naar hoe het was (zwaar depressief met paniekaanvallen) is het dus al super dat hij overdag functioneert zoals hij doet.
donderdag 2 augustus 2018 12:27
Het kan ook andersom zijn, hè. Door depressie kan je slaap verstoord zijn. Maar zoals iemand al schreef: een bepaalde tijdsstructuur kan dan helpend zijn. Daar zorg ik wel voor bij mijzelf.annnonnn schreef: ↑02-08-2018 12:17Hij heeft wel iets van structuur, maar naar mijn mening niet genoeg. Zijn slaappatroon is best slecht, hij heeft zijn hele leven moeite met slapen. Hij heeft geen incentive om daarin een goed en stabiel ritme op te bouwen, dat zit me best dwars want als hij slecht slaapt neemt zijn depressie ook toe.
Als ik overdag werk dan heeft hij niet zo veel te doen, hij vult dat op met hobbies en nieuwe dingen leren in het vakgebied waar hij in wil gaan werken (programmeren en techniek) maar hij voelt zich nog steeds erg doelloos daarin.
Voor de rest, ik zou toch eens in de hulpverlening vragen - en dan natuurlijk in overleg met je partner - of er iets van trajectbegeleiding (mogelijk) is. Het is ontzettend moeilijk om dit alles goed op te pakken met zijn problematiek in ogenschouw genomen.
Wel vind ik dat in deze maatschappij er ontzettend veel opgehangen wordt aan werk. Hier word ook geopperd: "Hij doet niets buitenhuis, dus hij heeft geen dagbesteding."
Ik ben niet meer in staat om te werken en ik kom regelmatig in een beschermd wonen vorm waarin dat ook niet of nauwelijks wordt gedaan.
Daar kan een ander wel wat van vinden ("Werken zul je"). Ik ben allang blij dat ik niet meer continu doordraai.
donderdag 2 augustus 2018 12:30
Ah, dus hobby's en nieuwe dingen leren is niks. In de openingspost staat dat hij elke dag "heel veel in huis doet, kookt en helpt met van alles." Daarnaast heeft hij hobby's en "leert hij nieuwe dingen in een vakgebied." Hij volgt therapie, is momenteel niet zwaar depressief meer en bijna van de paniekaanvallen af.
Ik zou hierbij eventjes een heel groot compliment willen geven over wat wél goed gaat.
Begrijp me goed, ik snap dat niet iedere volwassene kan zeggen: "Ik heb geen zin om te werken, ik speel liever met mijn speelgoedtrein."
Maar ik geloof niet dat dat hier de situatie is.
anoniem_373781 wijzigde dit bericht op 02-08-2018 12:37
25.95% gewijzigd
donderdag 2 augustus 2018 12:31
Met 'helpen' bedoelde ik: haalt pakketjes voor me op, rijdt me naar Schiphol (ik reis meerdere keren per jaar naar buitenland voor werk), regelt afspraken met tandarts, dat soort dingen.
Hij doet bijna alles in huis. Ik ruim soms wat spullen op - ik ruim de keuken op nadat hij kookt - of doe soms boodschappen als ik toevallig langs de winkel kom. Voor de rest neemt hij 100% van huishoudelijke taken op zich.
donderdag 2 augustus 2018 12:36
Gek hè dat zoveel mensen werken? Echt totaal niet nodig. Misschien voor TO zelf ook wel wat. Hele dag een beetje hobbyen, af en toe eens een wasje draaien, boek lezen over een interessant onderwerp.Smurfenland schreef: ↑02-08-2018 12:30Ah, dus hobby's en nieuwe dingen leren is niks.
Oké.
Begrijp me goed, ik snap dat niet iedere volwassene kan zeggen: "Ik heb geen zin om te werken, ik speel liever met mijn speelgoedtrein."
Maar ik geloof niet dat dat hier de situatie is.
Hmm, hoe zou het toch komen dat we dit niet allemaal zo doen?
