Mogelijke burn-out en negatieve collega's

Beste iedereen,

Mijn naam is Amara, ik ben 23 jaar oud en ik studeer momenteel social work.
Vorig jaar zijn er veel heftige gebeurtenissen geweest die voor mij een enorm impact hebben gehad voor de rest van mijn leven. i.v.m. herkenning durf ik deze hier niet te plaatsen. Maar ik heb het gevoel dat het er nu allemaal uit komt omdat ik het nooit heb kunnen verwerken. Ik bleef maar doorgaan met school en stage uit angst om achter te lopen. Nu lijkt het toch zijn tol te eisen.

Het begon een maand geleden. Ik kreeg een longontsteking en kon daardoor geen stage lopen. Ik ben twee weken ziek geweest en daarna wilde ik gewoon weer proberen om stage te lopen. Elke keer moest ik eerder weg van stage omdat het gewoon niet ging. Ik ga er met enorme tegenzin naartoe, slecht slapen de nachten ervoor, verhoogde hartslag, onrustig, emotioneel en veel angst en paniekaanvallen. Ik baal er zo erg van dat ik het geen uur volhoud en elke keer naar huis moet omdat ik bijna flauwval. Ik blijf het proberen en elke keer stel ik mijzelf teleur.

Mijn collega’s snappen het niet, je bent jong, doe ff rustig aan en je staat veel uren ingepland in de vakantie die moet je wel kunnen werken want we hebben je nodig! Is ze nu alweer ziek? Gaat het nou weer niet goed? Ben je nou nog steeds niet beter? Zulke opmerkingen helpen mij natuurlijk totaal niet.

Afgelopen dinsdag barste ik in tranen uit. Ik viel bijna flauw, begon enorm te trillen en moest weer naar huis. “gaat het nou wéér niet?” “we zijn er wel een beetje klaar mee nu hoor!”.

Ik heb nog 3 weken te gaan, van maandag t\m donderdag. Dan heb ik 1 week vakantie en dan zou ik daar 6 weken gaan werken tot school weer begint. Maar ik trek dit niet, ik ga dit echt niet volhouden. Het contract was al getekend, dus hier kom ik ook niet onderuit. Morgen moet ik weer naar stage, maar vandaag zit ik al heel de dag met hartkloppingen, zweten, trillen, misselijk, buikpijn en extreme vermoeidheid. Het is pure stress en ik zie er zó tegenop. De angst om weer naar huis te gaan omdat het niet gaat, de angst dat collega’s zo rot doen en de angst om echt een keer flauw te vallen word me veel te veel. Ik slaap ook enorm slecht. Het is niet alleen als ik naar school\stage moet. Het is hele dagen door. Mijn familie en vrienden zeggen dat ik anders ben dan normaal. Ze vinden mij stil, snel geïrriteerd en afwezig. Ik heb dit totaal niet door, maar ik voel me zo rot.

Het liefst wil ik morgen naar de huisarts en hulp vragen. Ik ben echt opgebrand en ik ben bang dat als ik niet snel genoeg hulp zoek ik hier in blijf hangen. Maar ik durf mij niet weer ziek te melden morgen uit angst wat collega’s wel niet van mij denken. Ik zie mij mijn stage hier niet afronden en dat vakantiewerk al helemaal niet op deze manier. Ik kan het gewoon niet.

De ene kant zegt doe het gewoon even dan ben je er vanaf maar dan heb je nog geen rust gehad. De andere kant schreeuwt dat ik mij ziek moet melden, het gesprek aan moet gaan met mijn mentor dat ik dit niet meer trek en proberen onder het vakantiewerk uit te komen.

Heeft iemand hier ervaring mee? Of tips hoe ik dit het beste aan kan pakken? Zou dit inderdaad een burn-out kunnen zijn? Is het verstandig om door te gaan?

Ze appt net dat ze toch vanavond nog wilt bellen en dat ze tussen 7 en 8 even belt. Ik houd mijn hart vast. Hopelijk is het zometeen allemaal achter de rug. Ik ga het gesprek zeker opnemen, mocht het escaleren heb ik bewijs.

Ben zo nerveus! Uitgerekend de collega die alleen maar negatieve uitlatingen deed tegenover mij als ik naar huis ging omdat ik bijna flauwviel en/of weer niet goed werd. Gelukkig zitten mijn ouders erbij wanneer zij belt. Dan heb ik toch het gevoel het niet alleen te hoeven doen.

Amara schreef: ↑

20-06-2023 18:50

Ben zo nerveus! Uitgerekend de collega die alleen maar negatieve uitlatingen deed tegenover mij als ik naar huis ging omdat ik bijna flauwviel en/of weer niet goed werd. Gelukkig zitten mijn ouders erbij wanneer zij belt. Dan heb ik toch het gevoel het niet alleen te hoeven doen. Ik zal meteen een update plaatsen na het gesprek hoe het verlopen is.

Nou dit ging niet goed. Ze heeft mij gebeld en begon meteen met een verheven stem dingen te roepen. Ze vond het belachelijk dit te moeten doen na werktijd omdat ze geen tijd had op het werk omdat een “nepzieke” staigiare niet kwam opdagen. Ze noemde mij een typische liever lui dan moe stagiaire, ik deed niks, ik kon niks, ik wilde niks en ze vind dat ik misbruik maak van de situatie. Ze zei dat ik mij veel te makkelijk ziek heb gemeld, mij niet zo aan moest stellen en eerlijk moet zijn. Ze zei dat ik mijn stagevergoeding niet meer zou krijgen (lijkt mij niet meer dan logisch maar goed) als ik niet kom morgen en dat mijn gedrag grote gevolgen gaat hebben die ik nog wel zou merken. Ze zei dat ze mij vanaf morgenochtend gewoon verwacht om mijn stage af te ronden, mijn uren te voldoen en de gemiste uren in te halen. Ook beschuldigde ze mij ervan dat hun niet op vakantie kunnen omdat ik de boel belazer en het voor het hele team verpest heb.

Ik had de telefoon op tafel gelegd op luidspreker en haar laten razen. Het liefst hing ik meteen op maar mijn ouders zeiden omdat ik dit gesprek opnam zoveel mogelijk bewijs moest verzamelen. Mijn ouders werden ook zó kwaad van wat zij allemaal zei. Mijn vader is naar buiten gelopen en mijn moeder werd erg boos en wilde het gesprek overnemen, gelukkig heb ik dit kunnen voorkomen.

Uiteindelijk werd ik echt witheet van deze uitspraken maar vroeg haar toch beleefd waarom zij mij alleen maar negens gaf qua cijfers, goede beoordelingen, vakantiewerk aanbood, een vast contract na het behalen van mijn studie beloofde en mij de verantwoordelijkheid gaf om alleen groepen te draaien als ik niks kan en wil. Hierop antwoordde ze dat ik de boel gefaked heb en een grote poppenkast heb gespeeld.

Toen ineens zei ze poeslief dat ik geluk moet hebben dat zij degene is die mij belt omdat zij mij nog een kans wilt geven als ik kan bewijzen dat ik ervoor ga en vanaf morgen weer aanwezig ben ze deze “acties” bereid is te “vergeten”. Ik heb duidelijk gezegd dat dit niet zal gaan gebeuren. Toen maakte ze me uit voor borderliner? omdat ik ineens 180 graden gedraaid zou zijn de afgelopen week vergeleken met daarvoor. Ze zei dat ik de boel belazerd heb omdat ik vervroegd vakantie wil en het liefst betaald word voor niks doen. Ze zei ik hoop voor je dat je er morgen bent, anders ga jij de gevolgen daarvan ervaren. Mijn moeder heeft haar verteld dat zij de gevolgen van deze uitspraken zal gaan ervaren, wij het hier niet bij laat zitten en heeft opgehangen.
Het ene moment was ze heel aardig en probeerde mij over te halen met uit haar duim gezogen beloftes en het andere moment had ze geen goed woord voor mij over. Ze heeft zoveel dingen gezegd, ik kon het bijna niet bijhouden.

Ik ben zo geschrokken van haar reactie en ik heb het hele gesprek opgenomen zonder dit te melden. Ik kreeg hier de kans niet voor omdat ze zo aan het tetteren was. Ik heb de opname gestuurd naar mijn mentor en ik hoop dat er actie ondernomen word tegen dit stagebedrijf en op zijn minst deze vrouw want ik vind dit echt op zijn zachts gezegd onacceptabel, kinderachtig en manipulatief gedrag.

Hieronder de reactie van mijn mentor op de opname;

Amara, ik ben enorm geschrokken van deze opname en ik ga dit morgen intern bespreken. Ik vind dit onacceptabel gedrag en dit heeft zeker gevolgen voor deze collega en niet voor jouzelf. Mijn complimenten hoe rustig je bleef, ik hoorde aan jouw stem dat het heel hoog zat.

Gaan je ouders en jijzelf akkoord dat ik deze opname morgen laten horen aan de teamleider en het bestuur? En zou je mij de naam van deze zeer onvriendelijke collega willen geven? Hoe gaat het met jou na dit gesprek?

Ik kan goed begrijpen dat jij dit er niet bij kunt hebben en je behoefte aan een gesprek met een IB’er (intern begeleider) kunt hebben. Vind je het fijn als ik op korte termijn een gesprek inplan met een IB’er, de teamleider en het bestuur om dit te bespreken? Jouw ouders zijn ook zeker welkom tijdens dit gesprek. Ik wil hier zo spoedig mogelijk achteraan gaan, en ik beloof jou een terugkoppeling te geven na het intern gesprek morgenochtend.

Probeer rustig te blijven ongeacht de situatie en weet dat wij dit als school zeer serieus nemen en hoog oppakken. Wij laten het hier zeker niet bij zitten.

Jullie steun, tips en reacties hebben mij zo goed gedaan. Het van mij af typen hier en jullie meningen lezen helpt echt. Ik ben zó benieuwd wat de gevolgen zijn voor deze “collega”. Hoe raar het klinkt, ik vind het fijn het te kunnen bewijzen door een opname zodat het niet haar woord tegen de mijne is. Het voelt toch als een opluchting en nu hopen op gerechtigheid.

missholland88 schreef: ↑

20-06-2023 19:53

Ik word gewoon plaatsvervangend woest, hoe haalt zo iemand in het in haar hoofd om zó tegen iemand te praten? En dan al helemaal een stagiaire?!

Wat fijn dat je ouders en je mentor achter je staan en wat goed dat je het hebt opgenomen!

Het voelt echt als een soort machtsmisbruik op een of andere manier.