Re-integreren na kanker, wat als het niet lukt?

Eind januari ben ik gediagnosticeerd met blaaskanker en begin maart geopereerd. Gelukkig heeft de uroloog de hele tumor kunnen verwijderen en heb ik daarnaast een blaasspoeling gehad met chemo. Wel de komende 10 jaar regelmatig controles en helaas best een grote kans dat het weer terugkomt.

Ik ben dus sinds eind januari ziek gemeld en 6 weken na de operatie begonnen met re-integreren (vanuit huis, ik heb een administratieve functie). Inmiddels werk ik 4 dagen van 4 uur en zit daarmee echt aan mijn max. Vanaf vorige week had ik alweer een uur per dag moeten opbouwen maar ik red het niet. Ik ben nog steeds ontzettend moe en hou na een halve dag werken eigenlijk amper energie over om te koken, goed voor mezelf te zorgen en mijn huishouden te doen. Ook psychisch is de diagnose kanker me heel zwaar gevallen (ik sta inmiddels op de wachtlijst voor hulp).

Ik werkte 32 uur. Een paar maanden voordat ik ziek werd, heb ik één dag per week onbetaald verlof opgenomen omdat ik graag wat minder wilde werken en wilde kijken of dit financieel mogelijk was. Door mijn ziekte heb ik helaas het 'plan' ooit 24 uur te kunnen werken los moeten laten omdat, mocht de kanker terugkomen en ik zou arbeidsongeschikt raken, ik financieel niet rond ga komen van een uitkering over 24 uur. Ik sta weer op papier voor 32 uur dus, inclusief anderhalf uur per dag reistijd (op de fiets) mocht ik weer op locatie gaan werken.

Het opbouwen gaat moeizaam en valt me zwaar. De bedrijfsarts en mijn leidinggevende zetten me redelijk onder druk om verder op te bouwen en ik raak ervan in paniek. Er zijn namelijk dagen dat ik zo moe ben dat ik amper mijn ene been voor mijn andere kan zetten en ik slaap vreselijk slecht, wat natuurlijk de situatie ook niet beter maakt. Me concentreren op mijn werk lukt me tot nu toe best goed (ik vind mijn werk erg leuk) maar na die 4 uur is de koek echt op en ben ik 'knock out'.

Het feit dat ik in de nabije toekomst weer 32 uur op locatie zou moeten werken (of eigenlijk om sowieso 32 uur te moeten werken, ook al is dat 2 dagen vanuit huis en 2 dagen op locatie) geven me een lamgeslagen gevoel omdat ik echt geen idee heb hoe.... Ik vraag me dus af, hoe gaat het in zijn werk als ik het niet red meer of sneller op te bouwen? Ik lees op de site van het UWV over een WIA-uitkering aanvragen na 104 weken ziekte (gelukkig is dat nog niet zover) en percentages maar ik vind het ingewikkelde materie waarvan ik hoopte er nooit mee te maken te zullen krijgen.

Het blijft maar malen in mijn hoofd. Als het me niet lukt, zou ik dan uiteindelijk deels afgekeurd worden? Hoe gaat dit precies in zijn werk? En is het dan nog wel mogelijk bij mijn huidige werkgever te blijven werken (ik werk daar al 27 jaar) maar dan voor minder uren met een aanvullende uitkering? Laat ik voorop stellen dat afgekeurd worden het laatste wat ik wil, maar ik zie momenteel echt niet voor me waar ik de kracht vandaan moet halen om terug te gaan naar mijn volledige dienstverband. Dat de toekomst zo onzeker is maakt me verdrietig, geeft me een unheimisch gevoel en staat het werken aan mijn herstel in de weg omdat het zóveel energie kost.

Wat moet ik in hemelsnaam doen, mijn leven staat volledig op z'n kop en ik ben radeloos
Is er iemand die advies voor me heeft? Moet ik eerlijk zijn tegen de bedrijfsarts dat het me niet lukt sneller op te bouwen? Wat zijn de gevolgen etc.? Sorry voor het lange verhaal.

puntillita schreef: ↑

08-08-2020 14:04

.
Been there, done that Ik hoop dat je werkgever meegaat in je verzoek om Re-turn in te huren. Zij snapt het (en is een prettig mens).

Hoop ik ook echt! Over een paar dagen weet ik hopelijk meer.

mariska1974 schreef: ↑

08-08-2020 22:29

Ik heb niet alles gelezen maar wil je echt aanraden om je te laten verwijzen door de huisarts naar een oncologie fysiotherapeut. Die kan jou echt helpen om verder te komen. Zo te horen heb je lichamelijke klachten die je met wen opbouwend revalidatieprogramma kan verbeteren en een oncologie fysiotherapeut heeft in de opleiding die ze hebben gedaan ook een heel stuk verwerking en de psychologische effecten van kanker gehad waar ze jou mee kunnen ondersteunen. Ik zou dit naast het evt re-turn gaan doen. Dit gaan vooral over het omgaan met vermoeidheid. Bij de fysio ga je zelf aan de slag om je vermoeidheid te verminderen. Je kan op de site onconet.nl fysiotherapeuten in jouw buurt vinden die jou kunnen helpen! Succes!

Zoals ik het begreep van de informatie op de site van Re-turn doen zij juist alles op het gebied van 'er weer bovenop komen', dus verwerking, opbouw conditie, opnieuw om leren gaan met (verminderde) energie etc. etc.
Ik wil dat eigenlijk eerst afwachten voordat ik achter iets anders aan ga. Maar mocht mijn werkgever er niet in mee willen gaan dan zal ik zeker iets met je tip doen, bedankt!

Madrid87 schreef: ↑

09-08-2020 06:51

Ja dat snap ik, het zal heel vreemd zijn zonder haar. Zeker na zoveel jaar en ik weet hoe hecht je met je katten bent. Het blijft ook mijn grootste angst, dat ik straks zonder mijn monster zit. Ik hoop dat je het over een tijd een plekje kan geven maar kan me voorstellen dat het voor nu alleen maar zeer doet. En je hebt al zoveel op je bordje. Denk goed om jezelf meid, hoop dat het qua gezondheid, werk en rouwproces in elk geval helemaal goedkomt met je.

Ja, Jaime en ik zijn happy in het nieuwe huis. Qua logistiek blijft het wel onhandig die 3 etages en gedeelde portiek met 5 andere huishoudens maar goed, we passen ons wel aan. Vannacht heeft hij buiten geslapen voor het eerst, dat vond ik wel spannend want geen idee waar hij heen gaat en hij kan met iedereen mee naar binnen lopen, dan hoor ik hem dus niet.
Maar ging denk ik goed, hij zat wel mauwend voor de deur toen ik hem op ging halen. Hopen dat hij dat niet de hele nacht gedaan heeft. Na hem neem ik geen kat meer hier, dat is qua huis gewoon niet handig, alleen een binnnenkat zou kunnen maar dat vind ik zelf niets, dus tja, na Jaime is het voor mij geen kat meer helaas. Zal wel gek zijn.

Ik ga ervan uit dat het goedkomt
Wat fijn om te lezen dat jij en Jaime gelukkig zijn in het nieuwe huis. Kan me voorstellen dat het ook echt wennen is maar dat hij lekker buiten kan zijn is echt fijn voor hem (en voor jou ). Ik kan me zelf geen leven zonder kat(ten) voorstellen maar in jouw geval vind ik het ook wel begrijpelijk, zeker aangezien je een binnenkat niets vindt. Hopelijk kan je nog heel lang genieten van Jaime!

Flipper, dat zijn gunstige berichten, wat fijn! Jij bent vast een heel leuk spook, mocht het hier alsnog helemaal misgaan in de toekomst, dan kom ik gezellig met je mee spoken, goed?
Heb je gelijk in hoor van die vrienden en ze zijn ook echt wel een luisterend oor maar ik wil ze er niet de hele tijd mee lastig vallen en bovendien hebben ze niet meegemaakt wat ik heb meegemaakt en dat is dan toch lastig vind ik.

Vandaag eindelijk weer eens mijn leidinggevende gesproken, ze was nog niet eens achter de doorverwijzing naar Re-turn aangegaan Morgenmiddag belafspraak met bedrijfsarts, ik ben benieuwd...

Ja doe ik zeker. Heb al een lijstje met punten gemaakt die ik wil bespreken. Komt goed hoop ik.
Ik laat hier nog wel even weten hoe het gesprek is gegaan.

Erg fijn gesprek gehad met bedrijfsarts en gelukkig alles goed onder woorden kunnen brengen.
Hij vond dat ik door alles wat er gebeurd is inderdaad een behoorlijke terugval heb, beaamde dat re-integreren op zich al loodzwaar is en dat ik nu vooral me niet sterker voor moet doen dan ik ben en mijn energie moet steken in mijn herstel. Dus terug in uren, 4 dagen van 3 i.p.v. 4 uur. Niet dat ik wilde minderen, maar denk wel dat het beter is.

Doorverwijzing naar Re-turn vond hij een erg goed idee, zeker omdat hij er vooralsnog vanuit gaat dat ik (al dan niet volledig) terugkeer in mijn eigen werk. Alleen moet mijn leidinggevende dat gaan regelen en die is niet zo van het doorpakken... dus hem gevraagd of hij haar wil laten weten dat er spoed bij is en ook echt in de gaten wil houden dat ze het snel oppakt. Ik dacht eigenlijk dat hij die doorverwijzing zou moeten regelen maar blijkbaar toch niet.

Ben wel opgelucht, zag ontzettend tegen het gesprek op. Maar hij reageerde echt heel aardig en begripvol. Pak van mijn hart.
Hij zei nog nadrukkelijk dat ik nu natuurlijk niet moet proberen 4 uur werk in 3 uur te gaan 'proppen' (hij kent me beter dan ik dacht... ) maar echt een stap terug moet doen zodat ik voldoende energie over hou om goed voor mezelf te zorgen, gezond koken en eten etc.

Bedankt voor de lieve berichtjes weer, zó fijn dat er behalve wordt meegedacht ook zo wordt meegeleefd.

Lieve Bloosje van jouw berichtje word ik een beetje stil... want ik begrijp precies wat je bedoelt. Gaat het nu goed met je?
Ik heb al eerder (ongeveer 3 jaar geleden) heftige dingen meegemaakt en destijds gewoon doorgewerkt en toen, net als jij, al mijn vrije dagen, mijn vakanties etc. gebruikt om uit te rusten van mijn werk. Mijn leven heeft destijds echt jaren stilgestaan. Maar dat heb ik allemaal goed kunnen verwerken met behulp van een goede psycholoog en EMDR.

En nu, na alles wat er gebeurd is sinds de diagnose begin dit jaar, ben ik inderdaad niet meer dezelfde CC
Altijd was ik van het doorpakken/doorgaan, vooral niet janken, schouders eronder etc. want zo had ik dat 'geleerd' van mijn moeder, die vond dat ik vooral niet moest zeiken en sterk moest zijn. Nooit een knuffel of een arm om me heen.
Dus ja, ik ben een bikkel maar dat is inderdaad een enorme valkuil. Vooral niet laten zien hoe slecht het écht gaat, ik ben er echt bedreven in.

Ben al best lang alleen na mijn scheiding en iedereen vind me altijd zo'n stoer wijf omdat ik het zo goed voor elkaar heb en mezelf zo goed red. Maar niemand ziet de strijd die je constant moet voeren en de energie die het kost als je bijna overal alleen voor staat. Natuurlijk heb ik hulp en steun van vriendinnen en dat is echt heel fijn, maar die hebben ook een eigen (druk) leven, daarnaast ben ik zelf geen ster in om hulp vragen, dus waar het in feite op neerkomt is dat ik er toch best vaak alleen voor sta.
En als ik dus bijvoorbeeld te moe ben om te koken, dan staat er dus geen eten op tafel... Zo gaat dat in een leven zonder partner. Thuisbezorgd is ook niet altijd een optie wegens duur en ongezond.

Ik heb dus hulp nodig met de verwerking van alles, met het verdelen van mijn energie, met mijn leven weer op de rails krijgen en ik denk en hoop echt dat Re-turn de aangewezen partij is om me daarmee te helpen. Maar ik ga niets overhaasten want ik voel aan alles dat dit heel lang gaat duren. Want het feit dat ik met geen enkele (al dan niet kleine) tegenslag kan 'dealen' doet me beseffen hoe erg ik in de vernieling lig. Maar komt goed, de eerste stapjes zijn gezet.

HolyGirl schreef: ↑

12-08-2020 16:24

Dat zei mijn coach ook: je wordt nooit meer “de oude” HolyGirl. Je wordt HG+ (naam ziekte).

Andere opmerking: Pas als je na een opbouwende werkdag ook leuke dingen voor jezelf hebt gedaan, en dan nog energie over hebt, DAN pas mag je werkuren erbij krijgen/nemen.

Doe rustig dus, dan komt het sneller goed. Sneller dan als je nu te snel gaat.

Ik begrijp het helemaal en iets in deze strekking zei de bedrijfsarts ook.

Heb een traantje gelaten om je wijze woorden die ontzettend binnenkomen want zó waar zijn lieve Bloos.
Nu ik erover nadenk, voor deze nare ziekte was het ook al heel erg lang pompen of verzuipen want ik wist niet 'beter', dat zal bij jou niet anders zijn geweest

Bikkel 2.0 vind ik een mooie gedachte voor de toekomst. Toch nog een bikkel, maar dan wel een die ook lief voor zichzelf is, van zichzelf leert te houden en haar grenzen goed bewaakt. Want ik mag er zijn, al zie ik dat dan nu niet zo. En nu mijn toekomst zo onzeker is, omdat ik niet weet of ik opnieuw ziek word, wil ik er wat van maken. Weer leren genieten van de kleine dingen. Ik hou van mijn werk en het is lang een uitvlucht geweest. Als ik me daarop stortte, hoefde ik niet na te denken over alle dingen die niet goed gingen. Maar ik leefde niet. En nu ik weet hoe kwetsbaar het leven is, wil ik er zo graag iets maken.

En jij Bloosje, jij moet de dag blijven plukken en ik hoop oprecht en met heel mijn hart dat je dat nog heel lang kunt blijven doen

blauwe_emmer schreef: ↑

12-08-2020 19:10

Klopt, ze pakken op wat ze op dat moment als nodig zien en dat is ook vrijwel altijd een revalidatie traject.

Mijn leidinggevende liet vanmiddag weten dat ze een offerte heeft opgevraagd, dus er zit schot in. Hoop dat Re-turn na een gesprek/een paar gesprekken precies weet wat ik nodig heb en dat ik snel kan starten met het traject.

bloosje schreef: ↑

12-08-2020 20:45

Ach vrouw toch, ik hoop dat de tranen je ook een beetje opluchting hebben gegeven en niet alleen vanuit verdriet zijn gekomen. Je bent al zoveel wijzer dan dat je denkt, want je pakt de pijnpunten er precies uit. Zo heel veel sneller dan dat ik dat deed..

Weet dat je echt niet verlicht hoeft te zijn na de kanker.. want vloeken doe je evengoed wel als je in de hondenpoept trapt.. maar ga leren een Bikkel voor jezelf te zijn. En in de programma 's die ik hier voorbij heb zien komen wordt daar allemaal aandacht aan geschonken. Je bent goed bezig.. wees trots, al voelt dat misschien niet altijd zo.

Ik wens je liefs en gezondheid toe.. en alle mooie dingen die ik kan verzinnen. Ohja, wat ik ook zeker nog wil zeggen is dat je niet alleen bent.. chronische vermoeidheid komt bij (ex)kankerpatiënten enorm veel voor, niet dat je daar wat aan hebt.. maar als bevestiging voor je gevoel.

Liefs Bloos

Het waren tranen van opluchting Bloos. Omdat het zo fijn is om begrepen te worden en wijze woorden te lezen van een lotgenoot. Ik voel me enorm gesteund door je berichten. Echt hartverwarmend en ik voel me daardoor wat minder alleen en nu al wat sterker dan eerder vandaag.
Heel veel liefs, moois en gezondheid ook voor jou

Liefs, CC