Werk & Studie
alle pijlers
Re-integreren na kanker, wat als het niet lukt?
zondag 26 juli 2020 20:10
Eind januari ben ik gediagnosticeerd met blaaskanker en begin maart geopereerd. Gelukkig heeft de uroloog de hele tumor kunnen verwijderen en heb ik daarnaast een blaasspoeling gehad met chemo. Wel de komende 10 jaar regelmatig controles en helaas best een grote kans dat het weer terugkomt.
Ik ben dus sinds eind januari ziek gemeld en 6 weken na de operatie begonnen met re-integreren (vanuit huis, ik heb een administratieve functie). Inmiddels werk ik 4 dagen van 4 uur en zit daarmee echt aan mijn max. Vanaf vorige week had ik alweer een uur per dag moeten opbouwen maar ik red het niet. Ik ben nog steeds ontzettend moe en hou na een halve dag werken eigenlijk amper energie over om te koken, goed voor mezelf te zorgen en mijn huishouden te doen. Ook psychisch is de diagnose kanker me heel zwaar gevallen (ik sta inmiddels op de wachtlijst voor hulp).
Ik werkte 32 uur. Een paar maanden voordat ik ziek werd, heb ik één dag per week onbetaald verlof opgenomen omdat ik graag wat minder wilde werken en wilde kijken of dit financieel mogelijk was. Door mijn ziekte heb ik helaas het 'plan' ooit 24 uur te kunnen werken los moeten laten omdat, mocht de kanker terugkomen en ik zou arbeidsongeschikt raken, ik financieel niet rond ga komen van een uitkering over 24 uur. Ik sta weer op papier voor 32 uur dus, inclusief anderhalf uur per dag reistijd (op de fiets) mocht ik weer op locatie gaan werken.
Het opbouwen gaat moeizaam en valt me zwaar. De bedrijfsarts en mijn leidinggevende zetten me redelijk onder druk om verder op te bouwen en ik raak ervan in paniek. Er zijn namelijk dagen dat ik zo moe ben dat ik amper mijn ene been voor mijn andere kan zetten en ik slaap vreselijk slecht, wat natuurlijk de situatie ook niet beter maakt. Me concentreren op mijn werk lukt me tot nu toe best goed (ik vind mijn werk erg leuk) maar na die 4 uur is de koek echt op en ben ik 'knock out'.
Het feit dat ik in de nabije toekomst weer 32 uur op locatie zou moeten werken (of eigenlijk om sowieso 32 uur te moeten werken, ook al is dat 2 dagen vanuit huis en 2 dagen op locatie) geven me een lamgeslagen gevoel omdat ik echt geen idee heb hoe.... Ik vraag me dus af, hoe gaat het in zijn werk als ik het niet red meer of sneller op te bouwen? Ik lees op de site van het UWV over een WIA-uitkering aanvragen na 104 weken ziekte (gelukkig is dat nog niet zover) en percentages maar ik vind het ingewikkelde materie waarvan ik hoopte er nooit mee te maken te zullen krijgen.
Het blijft maar malen in mijn hoofd. Als het me niet lukt, zou ik dan uiteindelijk deels afgekeurd worden? Hoe gaat dit precies in zijn werk? En is het dan nog wel mogelijk bij mijn huidige werkgever te blijven werken (ik werk daar al 27 jaar) maar dan voor minder uren met een aanvullende uitkering? Laat ik voorop stellen dat afgekeurd worden het laatste wat ik wil, maar ik zie momenteel echt niet voor me waar ik de kracht vandaan moet halen om terug te gaan naar mijn volledige dienstverband. Dat de toekomst zo onzeker is maakt me verdrietig, geeft me een unheimisch gevoel en staat het werken aan mijn herstel in de weg omdat het zóveel energie kost.
Wat moet ik in hemelsnaam doen, mijn leven staat volledig op z'n kop en ik ben radeloos
Is er iemand die advies voor me heeft? Moet ik eerlijk zijn tegen de bedrijfsarts dat het me niet lukt sneller op te bouwen? Wat zijn de gevolgen etc.? Sorry voor het lange verhaal.
Ik ben dus sinds eind januari ziek gemeld en 6 weken na de operatie begonnen met re-integreren (vanuit huis, ik heb een administratieve functie). Inmiddels werk ik 4 dagen van 4 uur en zit daarmee echt aan mijn max. Vanaf vorige week had ik alweer een uur per dag moeten opbouwen maar ik red het niet. Ik ben nog steeds ontzettend moe en hou na een halve dag werken eigenlijk amper energie over om te koken, goed voor mezelf te zorgen en mijn huishouden te doen. Ook psychisch is de diagnose kanker me heel zwaar gevallen (ik sta inmiddels op de wachtlijst voor hulp).
Ik werkte 32 uur. Een paar maanden voordat ik ziek werd, heb ik één dag per week onbetaald verlof opgenomen omdat ik graag wat minder wilde werken en wilde kijken of dit financieel mogelijk was. Door mijn ziekte heb ik helaas het 'plan' ooit 24 uur te kunnen werken los moeten laten omdat, mocht de kanker terugkomen en ik zou arbeidsongeschikt raken, ik financieel niet rond ga komen van een uitkering over 24 uur. Ik sta weer op papier voor 32 uur dus, inclusief anderhalf uur per dag reistijd (op de fiets) mocht ik weer op locatie gaan werken.
Het opbouwen gaat moeizaam en valt me zwaar. De bedrijfsarts en mijn leidinggevende zetten me redelijk onder druk om verder op te bouwen en ik raak ervan in paniek. Er zijn namelijk dagen dat ik zo moe ben dat ik amper mijn ene been voor mijn andere kan zetten en ik slaap vreselijk slecht, wat natuurlijk de situatie ook niet beter maakt. Me concentreren op mijn werk lukt me tot nu toe best goed (ik vind mijn werk erg leuk) maar na die 4 uur is de koek echt op en ben ik 'knock out'.
Het feit dat ik in de nabije toekomst weer 32 uur op locatie zou moeten werken (of eigenlijk om sowieso 32 uur te moeten werken, ook al is dat 2 dagen vanuit huis en 2 dagen op locatie) geven me een lamgeslagen gevoel omdat ik echt geen idee heb hoe.... Ik vraag me dus af, hoe gaat het in zijn werk als ik het niet red meer of sneller op te bouwen? Ik lees op de site van het UWV over een WIA-uitkering aanvragen na 104 weken ziekte (gelukkig is dat nog niet zover) en percentages maar ik vind het ingewikkelde materie waarvan ik hoopte er nooit mee te maken te zullen krijgen.
Het blijft maar malen in mijn hoofd. Als het me niet lukt, zou ik dan uiteindelijk deels afgekeurd worden? Hoe gaat dit precies in zijn werk? En is het dan nog wel mogelijk bij mijn huidige werkgever te blijven werken (ik werk daar al 27 jaar) maar dan voor minder uren met een aanvullende uitkering? Laat ik voorop stellen dat afgekeurd worden het laatste wat ik wil, maar ik zie momenteel echt niet voor me waar ik de kracht vandaan moet halen om terug te gaan naar mijn volledige dienstverband. Dat de toekomst zo onzeker is maakt me verdrietig, geeft me een unheimisch gevoel en staat het werken aan mijn herstel in de weg omdat het zóveel energie kost.
Wat moet ik in hemelsnaam doen, mijn leven staat volledig op z'n kop en ik ben radeloos
Is er iemand die advies voor me heeft? Moet ik eerlijk zijn tegen de bedrijfsarts dat het me niet lukt sneller op te bouwen? Wat zijn de gevolgen etc.? Sorry voor het lange verhaal.
...
donderdag 6 augustus 2020 09:00
.Calamitycat schreef: ↑06-08-2020 07:38Dit kon er niet meer bij op mijn al overvolle bord. Ben erg van slag.
Goed dat je die paniekaanval als signaal herkent dat je al teveel hooi op je vork hebt genomen. Pas op de plaats dus met werkhervatting of misschien zelfs even een stapje terug. Het gaat niet om snel maar om duurzaam herstel. Pas goed op jezelf!
Ps ik heb over de laatste 15% van mijn werkuren drie maanden gedaan om die stabiel terug op te bouwen.
donderdag 6 augustus 2020 11:45
Calamitycat schreef: ↑06-08-2020 07:38Nee helaas. Ik zou gisterenochtend een belafspraak met de bedrijfsarts hebben (had leidinggevende tot twee keer toe gevraagd me daarvoor te laten weten of ze de verwijzing naar Re-turn al had kunnen bespreken maar ze heeft helaas niets meer laten horen) maar mijn kat werd ineens niet goed en ben met spoed naar de dierenarts gegaan waar ze is ingeslapen
In de middag werd ik zelf helemaal niet goed dus door vriendin naar de huisarts gebracht, bleek hyperventilatie-/paniekaanval dus rustgevende injectie gekregen en oxazepam voor de nacht. Dit kon er niet meer bij op mijn al overvolle bord. Ben erg van slag.
Belafspraak met de ba is verzet naar volgende week dus ik weet nog niets verder. Vandaag vrij genomen want ik kan nu echt niet werken, morgen zie ik wel weer.
Wat rot om te horen, ook van de kat natuurlijk. Was ze oud? Ik ben altijd dikke maatjes met mijn katten dus ik begrijp wel hoe dit erin kan hakken.
Volgens mij had je het gesprek met de bedrijfsarts goed voorbereid. Inzet van het gesprek nog steeds te hoog tempo verdere reïntegratie toch? Hoop dat je je daar niet al te druk over maakt. Je komt er uiteindelijk wel.
donderdag 6 augustus 2020 11:46
Hoi Calamitycat,
Ik las je verhaal en heb even een account aangemaakt om wat herkenning met je te delen. Bij mij is begin dit jaar een tumor in mijn nier gevonden, tumor is verwijderd (nier ook trouwens) en ook ik ben nog steeds niet aan het werk. Natuurlijk is ieder verhaal anders en beleeft geen mens dit op dezelfde manier. Hier is geen 'handboek' voor. Het belangrijkste is 'jij', let goed op jezelf, hou je aan de leefregels (gezond eten, proberen dag-nacht-ritme te houden, ja is lastig, weet ik, en elke dag even naar buiten te gaan) en pratenpratenpraten....
Heel veel sterkte!!!
Ik las je verhaal en heb even een account aangemaakt om wat herkenning met je te delen. Bij mij is begin dit jaar een tumor in mijn nier gevonden, tumor is verwijderd (nier ook trouwens) en ook ik ben nog steeds niet aan het werk. Natuurlijk is ieder verhaal anders en beleeft geen mens dit op dezelfde manier. Hier is geen 'handboek' voor. Het belangrijkste is 'jij', let goed op jezelf, hou je aan de leefregels (gezond eten, proberen dag-nacht-ritme te houden, ja is lastig, weet ik, en elke dag even naar buiten te gaan) en pratenpratenpraten....
Heel veel sterkte!!!
Ik ga dansend door het leven, tot ik weg moet van het feest
Ik wil hoe dan ook voorkomen dat het zinloos is geweest
Dus wil ik walsen tot ik neerval, tot ik niet meer kan of mag
En dan het feest verlaten met een lach, ik pluk de dag...
Ik wil hoe dan ook voorkomen dat het zinloos is geweest
Dus wil ik walsen tot ik neerval, tot ik niet meer kan of mag
En dan het feest verlaten met een lach, ik pluk de dag...
donderdag 6 augustus 2020 16:20
donderdag 6 augustus 2020 22:04
Bedankt allemaal voor de lieve berichtjes 
Gizzmo, je hebt gelijk ook, ik heb mijn leidinggevende nog niet gesproken maar zal me voor vandaag met terugwerkende kracht ziek melden. Ik denk dat ik maandag pas weer ga werken want het gaat eigenlijk helemaal niet zo goed, voel me erg verdrietig en depressief.
Puntillita, inderdaad pas op de plaats. Of ik terugga ik uren weet ik nog niet maar ik ga zeker niet opbouwen. Er is gewoon teveel gebeurd en ik voel dat het bergafwaarts gaat...
Antoon, mijn lapjespoes was 16 jaar en bij me vanaf toen ze een 12 weken oude kitten was. Ze heeft een prachtige leeftijd mogen bereiken maar ik kon en kan haar echt nog niet missen Ik ben echt helemaal gek met mijn katten, ze zijn mijn steun en toeverlaat (heb er nu nog 2; een van 12 en een van 7 jaar) dus dit heeft er gigantisch ingehakt vooral omdat het zo onverwachts kwam al had ze dan wel slechte nieren. Hoeveel katten heb jij?
Ik had het gesprek inderdaad heel goed voorbereid en wat jij noemt is inderdaad de insteek. Hopelijk verloopt het gesprek volgende week goed en kan/mag ik pas op de plaats maken... dat moet gewoon.
Flipper, wat ontzettend heftig wat jij hebt meegemaakt maar wat fijn dat je je verhaal hier wilt delen
Word je wel weer helemaal beter en hopelijk zet je werkgever geen druk op je om weer te re-integreren? Is natuurlijk helemaal waar wat je schrijft, ik probeer ook zo gezond mogelijk te eten (en dat is ook een van de redenen dat ik niet verder op kan/wil bouwen omdat dat ten koste gaat van goed voor mezelf zorgen), zoveel mogelijk slaap te pakken (dat gaat nogal problematisch) en iedere dag even naar buiten te gaan om een stukje te fietsen of te lopen. Erover praten lukt nog niet altijd even goed, ik heb er moeite mee omdat ik dan bang ben mijn vrienden 'lastig te vallen' met mijn ellende, daarom vind ik die doorverwijzing naar Re-turn zo belangrijk, ik heb er echt hulp bij nodig en heb er behoefte aan om met een professional te praten.
Jij ook heel veel sterkte en beterschap!
Mieke, ja mijn lapje.... mijn lieve meissie Het gebeurde zo plotseling en het was afschuwelijk.
Ze ging gisterenochtend naar buiten en ik zag dat ze al wat raar liep, tilde haar achterpoten hoog op. Toen ging ze liggen op een plek waarvan ik ook al dacht... wat vreemd. Vervolgens stond ze weer op en ging een stukje verderop weer liggen. Ik ben naar haar toegelopen en heb haar opgetild (waarbij ze kreunde) heb haar mee naar binnen genomen en wilde haar op haar dekentje op de bank leggen. Toen sprong ze van de bank af en van het ene op het andere moment schreeuwde ze het uit en was haar achterlijf verlamd Ik ben onmiddellijk met haar naar de dierenarts gegaan, waar al snel geconstateerd werd dat het einde verhaal was (bloedprop door een vergroot hartje), haar achterpootjes waren al koud.... Ze hebben haar een injectie gegeven zodat ze geen pijn meer had, toen kon ik rustig afscheid nemen en daarna kreeg ze een spuitje en is ze ingeslapen.
Ik heb naar mee naar huis genomen en vanochtend is ze opgehaald door het dierencrematorium. Ik laat haar individueel cremeren want wil mijn meissie weer thuis. De leegte die ze achterlaat is onvoorstelbaar maar ze heeft een prachtig leven gehad bij me en hopelijk kan ik daar op een dag met een glimlach aan terugdenken. Nu doet het nog teveel pijn.
Ik herken mezelf niet meer terug joh... ik die altijd zo was van och ja, er gebeurt wat narigheid, even in een dipje en de volgende dag schouders er weer onder en doorgaan maar het lukt me niet meer. Er lijkt alleen maar rampspoed op mijn pad te komen (ik wil niet alles in dit topic schrijven wegens herkenbaarheid) en het gaat maar door. Dat ik gisterenmiddag finaal ben ingestort zegt wel wat over hoe slecht het met me gaat en daar moet ik nu naar handelen. Ik wil wel blijven werken want het geeft me ook afleiding maar zoals ik hier al eerder schreef, ik heb nu echt professionele hulp nodig omdat ik nu steeds vaker gedachtes krijg waar ik angstig van word... het voelt alsof ik steeds verder wegzak in een moeras.
Gizzmo, je hebt gelijk ook, ik heb mijn leidinggevende nog niet gesproken maar zal me voor vandaag met terugwerkende kracht ziek melden. Ik denk dat ik maandag pas weer ga werken want het gaat eigenlijk helemaal niet zo goed, voel me erg verdrietig en depressief.
Puntillita, inderdaad pas op de plaats. Of ik terugga ik uren weet ik nog niet maar ik ga zeker niet opbouwen. Er is gewoon teveel gebeurd en ik voel dat het bergafwaarts gaat...
Antoon, mijn lapjespoes was 16 jaar en bij me vanaf toen ze een 12 weken oude kitten was. Ze heeft een prachtige leeftijd mogen bereiken maar ik kon en kan haar echt nog niet missen
Ik ben echt helemaal gek met mijn katten, ze zijn mijn steun en toeverlaat (heb er nu nog 2; een van 12 en een van 7 jaar) dus dit heeft er gigantisch ingehakt vooral omdat het zo onverwachts kwam al had ze dan wel slechte nieren. Hoeveel katten heb jij?Ik had het gesprek inderdaad heel goed voorbereid en wat jij noemt is inderdaad de insteek. Hopelijk verloopt het gesprek volgende week goed en kan/mag ik pas op de plaats maken... dat moet gewoon.
Flipper, wat ontzettend heftig wat jij hebt meegemaakt maar wat fijn dat je je verhaal hier wilt delen
Word je wel weer helemaal beter en hopelijk zet je werkgever geen druk op je om weer te re-integreren? Is natuurlijk helemaal waar wat je schrijft, ik probeer ook zo gezond mogelijk te eten (en dat is ook een van de redenen dat ik niet verder op kan/wil bouwen omdat dat ten koste gaat van goed voor mezelf zorgen), zoveel mogelijk slaap te pakken (dat gaat nogal problematisch) en iedere dag even naar buiten te gaan om een stukje te fietsen of te lopen. Erover praten lukt nog niet altijd even goed, ik heb er moeite mee omdat ik dan bang ben mijn vrienden 'lastig te vallen' met mijn ellende, daarom vind ik die doorverwijzing naar Re-turn zo belangrijk, ik heb er echt hulp bij nodig en heb er behoefte aan om met een professional te praten. Jij ook heel veel sterkte en beterschap!
Mieke, ja mijn lapje.... mijn lieve meissie
Het gebeurde zo plotseling en het was afschuwelijk. Ze ging gisterenochtend naar buiten en ik zag dat ze al wat raar liep, tilde haar achterpoten hoog op. Toen ging ze liggen op een plek waarvan ik ook al dacht... wat vreemd. Vervolgens stond ze weer op en ging een stukje verderop weer liggen. Ik ben naar haar toegelopen en heb haar opgetild (waarbij ze kreunde) heb haar mee naar binnen genomen en wilde haar op haar dekentje op de bank leggen. Toen sprong ze van de bank af en van het ene op het andere moment schreeuwde ze het uit en was haar achterlijf verlamd
Ik ben onmiddellijk met haar naar de dierenarts gegaan, waar al snel geconstateerd werd dat het einde verhaal was (bloedprop door een vergroot hartje), haar achterpootjes waren al koud.... Ze hebben haar een injectie gegeven zodat ze geen pijn meer had, toen kon ik rustig afscheid nemen en daarna kreeg ze een spuitje en is ze ingeslapen. Ik heb naar mee naar huis genomen en vanochtend is ze opgehaald door het dierencrematorium. Ik laat haar individueel cremeren want wil mijn meissie weer thuis. De leegte die ze achterlaat is onvoorstelbaar maar ze heeft een prachtig leven gehad bij me en hopelijk kan ik daar op een dag met een glimlach aan terugdenken. Nu doet het nog teveel pijn.
Ik herken mezelf niet meer terug joh... ik die altijd zo was van och ja, er gebeurt wat narigheid, even in een dipje en de volgende dag schouders er weer onder en doorgaan maar het lukt me niet meer. Er lijkt alleen maar rampspoed op mijn pad te komen (ik wil niet alles in dit topic schrijven wegens herkenbaarheid) en het gaat maar door. Dat ik gisterenmiddag finaal ben ingestort zegt wel wat over hoe slecht het met me gaat en daar moet ik nu naar handelen. Ik wil wel blijven werken want het geeft me ook afleiding maar zoals ik hier al eerder schreef, ik heb nu echt professionele hulp nodig omdat ik nu steeds vaker gedachtes krijg waar ik angstig van word... het voelt alsof ik steeds verder wegzak in een moeras.
...
donderdag 6 augustus 2020 23:03
Oh wat verdrietig zeg en zielig voor je lapje en dat je heel snel de beslissing moet nemen. Je weet dat het moet maar je denkt wacht nog eventjes.
Logisch dat het je nu even.niet.lukt de schouders er onder te zetten. Als je elke keer weer een bups ellende over je heen krijgt wordt dat gewoon te veel, dat is menselijk en dat is normaal. Ik denk dat de diagnose kanker traumatisch kan zijn. Alleen al dat wachten op uitslagen is onmenselijk te noemen. Ik denk dat je ruim de tijd moet nemen om te herstellen door te praten met een lief iemand maar ook met de huisarts lijkt mij geen slecht idee. Gewoon even mensen die met je meedenken of die hetzelfde hebben meegemaakt. Net waar jij behoefte aan hebt. Zet jezelf maar voorop.
Logisch dat het je nu even.niet.lukt de schouders er onder te zetten. Als je elke keer weer een bups ellende over je heen krijgt wordt dat gewoon te veel, dat is menselijk en dat is normaal. Ik denk dat de diagnose kanker traumatisch kan zijn. Alleen al dat wachten op uitslagen is onmenselijk te noemen. Ik denk dat je ruim de tijd moet nemen om te herstellen door te praten met een lief iemand maar ook met de huisarts lijkt mij geen slecht idee. Gewoon even mensen die met je meedenken of die hetzelfde hebben meegemaakt. Net waar jij behoefte aan hebt. Zet jezelf maar voorop.
donderdag 6 augustus 2020 23:29
Ja ze is op een nare manier aan haar eind gekomen Ik hield haar juist heel goed in de gaten en mocht het hard bergafwaarts zijn gegaan met haar nieren dan had ik haar echt op een humane manier laten gaan maar dit had ik echt niet aan kunnen zien komen. De dag voor ze overleed lag ze nog lekker van het zonnetje te genieten in de tuin en ze at en dronk goed, als dit niet was gebeurd had ze nog wel een tijdje meegekund maar het heeft niet zo mogen zijn helaas...
En zeker is de diagnose kanker heel traumatisch. Het leek altijd nog betrekkelijk ver weg en overkwam altijd 'een ander'. Het is heel onwerkelijk als je zelf ineens die ander bent. Gelukkig heb ik een hele fijne huisarts, die ken ik al heel lang (+25 jaar) en ik kan erg goed met hem praten. Zo fijn hoe ze (hij en arts in opleiding) gisteren de tijd voor me namen toen ik zo beroerd binnen kwam. Ik hoop zo dat ik die doorverwijzing krijg via mijn werk, want ben er echt van overtuigd dat de hulp die Re-turn me kan bieden precies hetgeen is wat ik nodig heb om mezelf weer te worden.
Ik ga zo tukken want ben ontzettend moe, heb quetiapine gehad van de huisarts dus dat moet wel lukken
Ik hield haar juist heel goed in de gaten en mocht het hard bergafwaarts zijn gegaan met haar nieren dan had ik haar echt op een humane manier laten gaan maar dit had ik echt niet aan kunnen zien komen. De dag voor ze overleed lag ze nog lekker van het zonnetje te genieten in de tuin en ze at en dronk goed, als dit niet was gebeurd had ze nog wel een tijdje meegekund maar het heeft niet zo mogen zijn helaas... En zeker is de diagnose kanker heel traumatisch. Het leek altijd nog betrekkelijk ver weg en overkwam altijd 'een ander'. Het is heel onwerkelijk als je zelf ineens die ander bent. Gelukkig heb ik een hele fijne huisarts, die ken ik al heel lang (+25 jaar) en ik kan erg goed met hem praten. Zo fijn hoe ze (hij en arts in opleiding) gisteren de tijd voor me namen toen ik zo beroerd binnen kwam. Ik hoop zo dat ik die doorverwijzing krijg via mijn werk, want ben er echt van overtuigd dat de hulp die Re-turn me kan bieden precies hetgeen is wat ik nodig heb om mezelf weer te worden.
Ik ga zo tukken want ben ontzettend moe, heb quetiapine gehad van de huisarts dus dat moet wel lukken
...
vrijdag 7 augustus 2020 00:09
Aww wat naar van je kat.. gelukkig was je wel bij haar, ze heeft je aanwezigheid sowieso gevoeld.
Misschien een rare vergelijking maar ik heb zelf als tiener een infarct gehad waarbij ik het uitgeschreeuwd heb van de pijn maar op het moment zelf was ik me amper van die pijn bewust. Het was zo intens dat er eigenlijk niks door me heen ging. Het gejank van je kat hoeft dus niet te betekenen dat ze op een gruwelijke manier aan haar einde is gekomen. Jij was bij haar, dus ze was al niet alleen en je hebt ervoor gezorgd dat ze vredig kon inslapen.
Misschien een rare vergelijking maar ik heb zelf als tiener een infarct gehad waarbij ik het uitgeschreeuwd heb van de pijn maar op het moment zelf was ik me amper van die pijn bewust. Het was zo intens dat er eigenlijk niks door me heen ging. Het gejank van je kat hoeft dus niet te betekenen dat ze op een gruwelijke manier aan haar einde is gekomen. Jij was bij haar, dus ze was al niet alleen en je hebt ervoor gezorgd dat ze vredig kon inslapen.
vrijdag 7 augustus 2020 03:38
vrijdag 7 augustus 2020 04:21
Vast even, want ik voel me toch wel geroepen.
De WIA komt in beeld na de wachttijd van 104 weken ziekte. Zolang je een dienstverband hebt, betaalt je werkgever tenminste 70% van je loon gedurende die eerste twee jaar.
Let wel: 'ziekte' is in dit verband ongeschiktheid voor de eigen of bedongen arbeid op grond van medisch objectiveerbare redenen.
Na het eerste ziektejaar, komt een beoordeling die al lijkt op de WIA keuring. Deze gaat er niet zozeer vanuit of je al dan niet geschikt bent voor de eigen of bedongen arbeid (lees: je huidige functie) maar wat je gezien je beperkingen nog wel zou kunnen doen.
Feitelijk werkt zo ook het systeem van de WIA. Er wordt (door de verzekeringsarts) een FML opgesteld waarin je beperkingen ten aanzien van arbeid worden vastgelegd. Dat giet een arbeidsdeskundige in een computersysteem van in Nederland bestaande functie (het CBBS) en daaruit komt welke functies je nog wel zou kunnen doen. Middels een vergelijking die gebaseerd is op je maatmanloon (loon je huidige functie) en de middelste 'mediane' functie die uit het systeem rolt, wordt je arbeidsongeschiktheidspercentage voor de WIA vastgesteld. Dat lijkt hogere wiskunde, maar in in feite een theoretisch, wiskundig model.
Bij aanvang van de WIA zijn er vier mogelijkheden:
1. je wordt minder dan 35% AO bevonden. Gevolg is geen WIA uitkering
2. je wordt tussen de 35 en 80 % AO bevonden. Gevolg is een WIA (WGA) uitkering van 70% van je loon voor de sociale verzekeringswetten (SVW). Dat is grofweg 70% van je laatst verdiende loon. Dat blijft zo gedurende de loongerelateerde fase, die gelijk is aan de duur van een WW uitkering die je zou krijgen bij werkloosheid. Na afloop van de loongerelateerde fase komt de vervolg- of loonaanvullingsuitkering (LAU) Het systeem van de WIA is erop gericht dat mensen hun RVC (restverdiencapaciteit) benutten. De RVC is bij de beoordeling vastgesteld en wie die voor tenminste 50% benut, wordt 'beloond' doordat hij altijd 70% van zijn loon voor de SWZ blijft behouden.
3. je wordt 80-100% AO bevonden in de WGA, Dat wil zeggen: geheel, maar niet duurzaam AO. Zolang je de status 80-100 behoudt, wordt je ook niet geacht in de vervolgfase 50% van je RVC te benutten. Die heb je dan immers niet. Aldus blijf je dan op 70% van je loon voor de SVW in uitkeringsvorm.
4. Je wordt 80-100% AO bevonden in de IVA. Dan ben je geheel én duurzaam AO. Je behoudt 75% van je loon voor de SVW in uitkeringsvorm tot aan de AOW gerechtigde leeftijd en bent dan meestal nooit meer in staat tot enige arbeid.
Sommige CAO's bieden aanvullende verzekeringen/potjes voor (langdurige) arbeidsongeschikten. Check dat.
Gezien jouw verhaal kun je gewoon bij jouw werkgever blijven, al dan niet in een aangepaste functie. Het systeem sluit dat niet uit, juicht het zelfs toe! Dat moet wel in goed overleg, want de werkgever en jij hebben een verplichting dit zo goed mogelijk te regelen. Geef het in elk geval aan bij de bedrijfsarts en werkgever al iets niet goed gaat. Beiden kunnen ook een deskundigenoordeel vragen over de passendheid van de re-integratie, enz. Het gaat te ver dit alles hier uit te leggen, maar het is belangrijk voor alle partijen dat dit in de eerste 104 weken goed gebeurt Anders kan je werkgever ook nog een probleem krijgen. B.v. een loonsanctie.
PB me maar als je nog verdere hulp wilt.
De WIA komt in beeld na de wachttijd van 104 weken ziekte. Zolang je een dienstverband hebt, betaalt je werkgever tenminste 70% van je loon gedurende die eerste twee jaar.
Let wel: 'ziekte' is in dit verband ongeschiktheid voor de eigen of bedongen arbeid op grond van medisch objectiveerbare redenen.
Na het eerste ziektejaar, komt een beoordeling die al lijkt op de WIA keuring. Deze gaat er niet zozeer vanuit of je al dan niet geschikt bent voor de eigen of bedongen arbeid (lees: je huidige functie) maar wat je gezien je beperkingen nog wel zou kunnen doen.
Feitelijk werkt zo ook het systeem van de WIA. Er wordt (door de verzekeringsarts) een FML opgesteld waarin je beperkingen ten aanzien van arbeid worden vastgelegd. Dat giet een arbeidsdeskundige in een computersysteem van in Nederland bestaande functie (het CBBS) en daaruit komt welke functies je nog wel zou kunnen doen. Middels een vergelijking die gebaseerd is op je maatmanloon (loon je huidige functie) en de middelste 'mediane' functie die uit het systeem rolt, wordt je arbeidsongeschiktheidspercentage voor de WIA vastgesteld. Dat lijkt hogere wiskunde, maar in in feite een theoretisch, wiskundig model.
Bij aanvang van de WIA zijn er vier mogelijkheden:
1. je wordt minder dan 35% AO bevonden. Gevolg is geen WIA uitkering
2. je wordt tussen de 35 en 80 % AO bevonden. Gevolg is een WIA (WGA) uitkering van 70% van je loon voor de sociale verzekeringswetten (SVW). Dat is grofweg 70% van je laatst verdiende loon. Dat blijft zo gedurende de loongerelateerde fase, die gelijk is aan de duur van een WW uitkering die je zou krijgen bij werkloosheid. Na afloop van de loongerelateerde fase komt de vervolg- of loonaanvullingsuitkering (LAU) Het systeem van de WIA is erop gericht dat mensen hun RVC (restverdiencapaciteit) benutten. De RVC is bij de beoordeling vastgesteld en wie die voor tenminste 50% benut, wordt 'beloond' doordat hij altijd 70% van zijn loon voor de SWZ blijft behouden.
3. je wordt 80-100% AO bevonden in de WGA, Dat wil zeggen: geheel, maar niet duurzaam AO. Zolang je de status 80-100 behoudt, wordt je ook niet geacht in de vervolgfase 50% van je RVC te benutten. Die heb je dan immers niet. Aldus blijf je dan op 70% van je loon voor de SVW in uitkeringsvorm.
4. Je wordt 80-100% AO bevonden in de IVA. Dan ben je geheel én duurzaam AO. Je behoudt 75% van je loon voor de SVW in uitkeringsvorm tot aan de AOW gerechtigde leeftijd en bent dan meestal nooit meer in staat tot enige arbeid.
Sommige CAO's bieden aanvullende verzekeringen/potjes voor (langdurige) arbeidsongeschikten. Check dat.
Gezien jouw verhaal kun je gewoon bij jouw werkgever blijven, al dan niet in een aangepaste functie. Het systeem sluit dat niet uit, juicht het zelfs toe! Dat moet wel in goed overleg, want de werkgever en jij hebben een verplichting dit zo goed mogelijk te regelen. Geef het in elk geval aan bij de bedrijfsarts en werkgever al iets niet goed gaat. Beiden kunnen ook een deskundigenoordeel vragen over de passendheid van de re-integratie, enz. Het gaat te ver dit alles hier uit te leggen, maar het is belangrijk voor alle partijen dat dit in de eerste 104 weken goed gebeurt Anders kan je werkgever ook nog een probleem krijgen. B.v. een loonsanctie.
PB me maar als je nog verdere hulp wilt.
argentovivo wijzigde dit bericht op 08-08-2020 03:10
2.83% gewijzigd
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
vrijdag 7 augustus 2020 10:51
Merys, gezien en antwoord terug.
Cesium en Enn, bedankt!
Farizia zo jong en dan al een infarct? Wat ontzettend heftig. Ben je nu helemaal oké? Je berichtje stelt me gerust, ik hoop dat mijn lieve kat er niet veel van mee heeft gekregen. Ik weet wel dat katten erg hard kunnen spinnen, ook als ze pijn hebben, maar ze spinde niet dus dat is dan misschien wel een goed teken...
Ik probeer het ook maar zo te zien dat ik haar gelukkig snel uit haar lijden heb kunnen verlossen, stel dat ik niet thuis geweest was of ze was buiten uit het zicht dan had ze veel langer moeten lijden. Dat is ook wat de dierenarts al zei en dat is natuurlijk ook zo.
Argentovivo, bedankt voor je uitbreide uitleg. Het dringt nu allemaal niet zo door, want te ingewikkeld voor mijn warrige en vermoeide hoofd maar als ik me wat beter voel zal ik je bericht teruglezen en kijken of ik het snap. Wat ik er wel even uithaal: minder dan 35% AO bevonden, geen WIA-uitkering. Dan zou ik dus gewoon weer 32 uur moeten werken terwijl me dat misschien niet lukt? Ik zal nooit volledig afgekeurd worden en dat wil ik ook helemaal niet, het lijkt me vreselijk om niet meer te kunnen werken. Die 4 uur p/dag zorgt er nu ook al voor dat ik beter ritme en regelmaat kan houden alleen nu dus even niet meer dan dat.
Mieke, ik heb goed geslapen op de quetiapine. Heb inderdaad veel rust nodig en die wil ik ook zoveel mogelijk pakken maar dan moet de narigheid die op mijn pad komt ook even stoppen. Nu heb ik het gevoel alsof ik in een sneltrein zit.
Cesium en Enn, bedankt!
Farizia
zo jong en dan al een infarct? Wat ontzettend heftig. Ben je nu helemaal oké? Je berichtje stelt me gerust, ik hoop dat mijn lieve kat er niet veel van mee heeft gekregen. Ik weet wel dat katten erg hard kunnen spinnen, ook als ze pijn hebben, maar ze spinde niet dus dat is dan misschien wel een goed teken... Ik probeer het ook maar zo te zien dat ik haar gelukkig snel uit haar lijden heb kunnen verlossen, stel dat ik niet thuis geweest was of ze was buiten uit het zicht dan had ze veel langer moeten lijden. Dat is ook wat de dierenarts al zei en dat is natuurlijk ook zo.
Argentovivo, bedankt voor je uitbreide uitleg. Het dringt nu allemaal niet zo door, want te ingewikkeld voor mijn warrige en vermoeide hoofd maar als ik me wat beter voel zal ik je bericht teruglezen en kijken of ik het snap. Wat ik er wel even uithaal: minder dan 35% AO bevonden, geen WIA-uitkering. Dan zou ik dus gewoon weer 32 uur moeten werken terwijl me dat misschien niet lukt? Ik zal nooit volledig afgekeurd worden en dat wil ik ook helemaal niet, het lijkt me vreselijk om niet meer te kunnen werken. Die 4 uur p/dag zorgt er nu ook al voor dat ik beter ritme en regelmaat kan houden alleen nu dus even niet meer dan dat.
Mieke, ik heb goed geslapen op de quetiapine. Heb inderdaad veel rust nodig en die wil ik ook zoveel mogelijk pakken maar dan moet de narigheid die op mijn pad komt ook even stoppen. Nu heb ik het gevoel alsof ik in een sneltrein zit.
...
vrijdag 7 augustus 2020 15:48
vrijdag 7 augustus 2020 18:45
zaterdag 8 augustus 2020 03:29
Calamitycat schreef: ↑07-08-2020 10:51Merys, gezien en antwoord terug.
Cesium en Enn, bedankt!
Farizia
Ik probeer het ook maar zo te zien dat ik haar gelukkig snel uit haar lijden heb kunnen verlossen, stel dat ik niet thuis geweest was of ze was buiten uit het zicht dan had ze veel langer moeten lijden. Dat is ook wat de dierenarts al zei en dat is natuurlijk ook zo.
Argentovivo, bedankt voor je uitbreide uitleg. Het dringt nu allemaal niet zo door, want te ingewikkeld voor mijn warrige en vermoeide hoofd maar als ik me wat beter voel zal ik je bericht teruglezen en kijken of ik het snap. Wat ik er wel even uithaal: minder dan 35% AO bevonden, geen WIA-uitkering. Dan zou ik dus gewoon weer 32 uur moeten werken terwijl me dat misschien niet lukt? Ik zal nooit volledig afgekeurd worden en dat wil ik ook helemaal niet, het lijkt me vreselijk om niet meer te kunnen werken. Die 4 uur p/dag zorgt er nu ook al voor dat ik beter ritme en regelmaat kan houden alleen nu dus even niet meer dan dat.
Mieke, ik heb goed geslapen op de quetiapine. Heb inderdaad veel rust nodig en die wil ik ook zoveel mogelijk pakken maar dan moet de narigheid die op mijn pad komt ook even stoppen. Nu heb ik het gevoel alsof ik in een sneltrein zit.
Lieve schat, mijn uitleg is idd bedoeld voor als je wilt nalezen. Het ligt zeker niet aan jou dat je het niet in ene snapt
De materie is te ingewikkeld om ineens te begrijpen. Voor iedereen. Het klopt dat je bij een 35 min WIA beoordeling geen WIA (WGA) krijgt, maar dat betekent ook niet dat je weer 32u moet werken terwijl je dat niet kunt. Er is ook nog zoiets als bezwaar, beroep en evt. WW, na ontslag na twee jaar ziekte, mocht het tussen jou en werkgever niet lukken om je te re-integreren. Wat het primaire doel is!Maar zover is het nog helemaal niet. Nogmaals PB me als je wilt. Ik schijn er wel verstand van te hebben. Een openbaar forum is geen plek alles tot in details op jouw persoonlijke situatie uit te leggen.
Liefs en sterkte!
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
zaterdag 8 augustus 2020 07:04
zaterdag 8 augustus 2020 11:55
Wat fijn dat het nu goed met je gaat al zijn er dan wel wat restverschijnselenFarizia schreef: ↑07-08-2020 15:48Ja hoor, ik heb een operatie gehad nadien en heb eigenlijk weinig eraan over gehouden, een paar dingen lukken niet meer zoals vroeger maar nothing too serious.
Dat je bij je kat was op het moment van haar afscheid is echt van onschatbare waarde
Ik voel me nog (ook door de hitte denk ik, kan daar niet zo goed tegen) erg trillerig en een beetje wazig. Probeer mijn ademhaling steeds onder controle te houden zodat ik niet weer ga hyperventileren.
Gisterenmiddag-/avond twee goede vriendinnen op bezoek gehad (op anderhalve meter afstand, dus geen knuffels helaas maar begrijpelijk) en we hebben wat te eten besteld. Het was erg fijn dat ze er waren en gezellig. Had de afleiding echt even nodig. Redelijk geslapen.
...
zaterdag 8 augustus 2020 11:56
Je hebt helemaal gelijk. Ik moet dit ook steeds voor mezelf blijven herhalen want zo is het natuurlijk ook gewoon. Thanks!puntillita schreef: ↑07-08-2020 18:45CalamityCat, je zit pas rond 6 maanden en hebt nog anderhalf jaar om te werken aan je herstel. Er is echt geen reden om nu al je druk te maken om evt langdurige uitval. Concentreer je liever op je herstel, zowel lichamelijk als geestelijk en laat je niet opjutten (door jezelf / leidinggevende /..).
...
zaterdag 8 augustus 2020 11:58
Dank je wel. Ja, ingewikkeld is het zeker.Argentovivo schreef: ↑08-08-2020 03:29Lieve schat, mijn uitleg is idd bedoeld voor als je wilt nalezen. Het ligt zeker niet aan jou dat je het niet in ene snapt
Maar zover is het nog helemaal niet. Nogmaals PB me als je wilt. Ik schijn er wel verstand van te hebben. Een openbaar forum is geen plek alles tot in details op jouw persoonlijke situatie uit te leggen.
Liefs en sterkte!
Maar ik blijf er vooralsnog van uit gaan dat ik (al dan niet volledig) terug kan keren in mijn eigen werk, zeker als ik de juiste hulp krijg.
Moet nu inderdaad echt focussen op mijn herstel en de rest even laten voor wat het is. Al is het dan niet altijd even makkelijk om alle hersenspinsels te stoppen maar al jullie adviezen op dit topic helpen me echt.
...
zaterdag 8 augustus 2020 12:01
Wat lief MadridMadrid87 schreef: ↑08-08-2020 07:04CC, ik zag je bericht over je poes en wilde je even een hele dikke knuffel geven en superveel sterkte wensen. Ik weet wat ze voor je betekende. Ik vind het zo sneu voor je. Ik heb geen zinnig advies over de rest van je topic maar wilde het toch even zeggen. Heel veel liefs.
Het is vreemd hoor, zo zonder mijn meissie... allerlei jarenlange gewoontes die er ineens niet meer zijn, dat moet slijten. De tijd zal het wel wat minder pijnlijk maken allemaal.
Jij en Jaime helemaal gelukkig in het nieuwe huis?
...
