Wie is er ook gepest op het werk en hoe is het afgelopen?

lothlorien schreef: ↑

31-05-2017 11:37

Bij mij heeft het mn studie gekost, een aantal contracten en ik ben er chronisch ziek van geworden. Zo " leuk" is het nou, je afreageren.

Sterkte!

Potplant schreef: ↑

31-05-2017 09:05

Ik heb het zelf gelukkig nog nooit mee gemaakt, en ik heb het eigenlijk ook nooit op mijn werk mee gemaakt dat anderen gepest werden.

Maar is er niemand die er wat aan het pesten doet als je ziek thuis zit? Je zou toch denken dat de ARBO dienst druk gaat uit oefenen op het bedrijf / leidinggevenden.

Sterkte TS.

Bij ons zijn er momenteel 8 thuis in 2 jaar tijd dus nee er gaat niet altijd een lampje branden...Want de baas /manager en de peters blijven meestal zitten.

lothlorien schreef: ↑

31-05-2017 11:37

Er zijn ook gewoon mensen die het leuk vinden om anderen pijn te doen. gewoon omdat het grappig is om te kijken hoe mensen reageren. en als je laat blijken dat het je raakt, zullen ze er alles aan doen om je te gronde te richten. Gewoon, voor de fun. Dat zijn van die mensen die bovenop je gaan staan als je gevallen bent. Want ja, je moet toch iemand hebben om je op af te reageren?

Bij mij heeft het mn studie gekost, een aantal contracten en ik ben er chronisch ziek van geworden. Zo " leuk" is het nou, je afreageren.

Ik heb het geluk gehad dat mijn eerste banen, waar ik lang heb gewerkt, echt heel leuke plekken waren waar geen pest gedrag voorkwam.
Dus ik was gewend aan leuke enthousiaste en positieve mensen en dat legt wel een goede bodem.
Daarna een aantal banen met wat ingewikkelder sferen gehad.
Het verbaast me inderdaad hoeveel psycho's er gewoon onder ons zijn.
Wat hier ook staat, keurige mensen met een gezin. Die lachend anderen de ziektewet inhelpen.
Het zijn ook altijd degenen die het hardst roepen dat ze integer, eerlijk, een goedzak, etc zijn.

lothlorien schreef: ↑

31-05-2017 11:37

Er zijn ook gewoon mensen die het leuk vinden om anderen pijn te doen. gewoon omdat het grappig is om te kijken hoe mensen reageren. en als je laat blijken dat het je raakt, zullen ze er alles aan doen om je te gronde te richten. Gewoon, voor de fun. Dat zijn van die mensen die bovenop je gaan staan als je gevallen bent. Want ja, je moet toch iemand hebben om je op af te reageren?

Bij mij heeft het mn studie gekost, een aantal contracten en ik ben er chronisch ziek van geworden. Zo " leuk" is het nou, je afreageren.

Ik heb het geluk gehad dat mijn eerste banen, waar ik lang heb gewerkt, echt heel leuke plekken waren waar geen pest gedrag voorkwam.
Dus ik was gewend aan leuke enthousiaste en positieve mensen en dat legt wel een goede bodem.
Daarna een aantal banen met wat ingewikkelder sferen gehad.
Het verbaast me inderdaad hoeveel psycho's er gewoon onder ons zijn.
Wat hier ook staat, keurige mensen met een gezin. Die lachend anderen de ziektewet inhelpen.
Het zijn ook altijd degenen die het hardst roepen dat ze integer, eerlijk, een goedzak, etc zijn.

chocotofje schreef: ↑

31-05-2017 13:11

Bij ons zijn er momenteel 8 thuis in 2 jaar tijd dus nee er gaat niet altijd een lampje branden...Want de baas /manager en de peters blijven meestal zitten.

Als je een tijdje ziek thuis zit moet je naar de ARBO arts, dan moet er toch eens een balletje gaan rollen? Iemand moet betaald worden maar werkt er niet voor, meestal is dat voldoende reden.

Ik ben ook gepest op het werk. Ik heb me destijds ziek gemeld. Mijn werkgever wilde niets voor mij doen. Bij de arbo-arts verliepen de gesprekken ook heel moeizaam tot ik daar een collega tegenkwam. Hij had een gesprek na mij. Hij heeft toen aan de arbo-arts verteld wat er allemaal gebeurde. Ik had zelf nooit iets gezegd over het pesten. De gesprekken daarna verliepen veel soepeler. De arts stelde veel gerichtere vragen.
Mijn WIA-aanvraag is afgewezen, omdat het UWV van mening was dat het om een arbeidsconflict ging en mijn werkgever niets had gedaan om dat te verhelpen. Mijn werkgever heeft mij toen pas een re-integratie-traject aangeboden en werd verplicht mij her te plaatsen.
Ik heb met het pesten zelf veel moeite gehad. Dat is iets wat je meeneemt ook in latere contacten met collega's. Tenminste dat is mijn ervaring.

Potplant schreef: ↑

31-05-2017 13:41

Als je een tijdje ziek thuis zit moet je naar de ARBO arts, dan moet er toch eens een balletje gaan rollen? Iemand moet betaald worden maar werkt er niet voor, meestal is dat voldoende reden.

Bij ons zijn mensen herplaats of zitten er nog in. Het probleem is wel bekend denk ik maar het echte groepje wat het veroorzaakt plus de enorme werkdruk word niet aangepakt.maar ik had gehoord dat er een nieuwe arbo artsen zijn wellicht dat het nu wel opgepakt word

Ja, maar dat kwam bij mij omdat ik alles opkropte.

Is er geen vertrouwenspersoon bij wie je terecht kan? Of iemand anders waar je goed mee kan praten? Kaart het ook aan bij de arbo arts, als je dit nog niet hebt gedaan (ik neem aan van wel?). Probeer er met iemand over te praten.

TS, wat naar dat je je zo rot voelt. Ga inderdaad met iemand praten. Als je bij vriendinnen niet terecht kan, dan naar een therapeut.

En dit is misschien mosterd, maar mocht het ooit nog een keer gebeuren dat je je bij een andere werkgever gepest voelt, ga dan zo snel mogelijk plannen maken om weg te gaan. Pesten is zó slecht voor je gezondheid. Veel mensen durven niet weg uit angst voor werkloosheid en zo, maar elke dag geterroriseerd worden op je werk en met een burn-out thuis komen te zitten is vaak nog zoveel erger...

Ik ben ook gepest door de directe leidinggevende.
Het begon allemaal tijdens een diploma uitreiking voor het behalen van een nogal belangrijke cursus voor mijn toenmalige vak.
De een na de andere werd de hemel ingeprezen, tot het moment dat ik aan de beurt was, ik werd tot onder de grond afgemaakt.
Ik zou niet geschikt zijn voor het vak had geen vak kennis etc. ( nu wil het geval dat ik dus opgegroeid ben in betreffend vak en er thuis mee opstond en mee naar bed ging)
De diploma uitreiking was met familie en vrienden Nou dan ga je door de grond. Gelukkig was er iemand van het hoofdbestuur aanwezig die mij erg goed kon en het totaal niet eens was met het beeld dat men over mij schetste.
Jammer voor de leiding gevende want die wist niet dat ik en mijn ouders erg goed bevriend waren met betreffende persoon van het hoofdbestuur .
De zogenaamde chef moest dus ook enkele weken later excuses maken.
Dat heeft hij ook gedaan, maar dat neemt niet weg dat ik me behoorlijk gekrenkt voelde.
Zo ging het een hele tijd verder steeds mochten mijn collega's leuke klussen opknappen en uk altijd de vervelende.
Maar mijn rug was breed genoeg ik kon dat allemaal wel aan.
Tot het moment dat er een opdrachtgever was waar niemand meet welkom was en of heen wilde.
ik was goed genoeg om zo'n beetje dat rot klusje op te knappen.
Enkele weken heb ik daar gewerkt en steeds vervelender werd het.
Ik was werkelijk van alles in de ogen van opdrachtgever oa een hond een klootzak iemand die volgens zijn moeder er met de pet naar gooide mijn vrouw was een hierbij moeder ook.
Ik hield dit lang vol maar uiteindelijk werd ik martin ( zo heet de opdrachtgever ) zo zat dat ik gestopt ben en naar huis ben gegaan.
Voordat ik thuis was had martin al gebeld met wim (zogenaamde chef)
Over het feit dat ik was weggelopen.
Ik werd gesommeerd direct terug te komen om samen met wim een gesprek met Martin aan te gaan.
Hrt kwam er in ieder geval op neer dat ik fout was.
ik heb het daarna nog 2 dagen volgehouden andets zou ik ontslagen worden. Jaja wim dreigde daar mee.
De 3 e dag was er een cursus met meerdere collegea uit het hele land.
De cursusleider begon met een vraag.
Dat was de volgende.
Wie heeft wel eens iets meegemaakt op de werkvloer wat demotiverend is.
Ik wist niet hoe snel ik reageren moest.
Wim riep nog dat ik altijd wst te zeuren had.
Maar nadat ik het hele verhaal had uitgelegd waren er collega chefs van wim die direct achter mij gingen staan.
Gelukkig want wim had al met ontslag gedreigd.
Mijn mede collega's hielden wijselijk hun mond echter was er een die dus mij hielp. Ik ben haar nog steeds dankbaar.
De cursus leider viel enorm over mijn probleem, hoe wim het wel niet in zijn hoofd hield om mij uit te spelen tegen martin.
Ik werd volledig geloofd door de cursus leider. Mijn ingebracht punt werd uiteindelijk het enige punt war behandeld werd due dag
Wim had dus een probleem en niet ik.
Wim werd gesommeerd door iemand van het hoofdbestuur om betreffende opdrachtgever te royeren als lid van onze organisatie.
Wim is er daadwerkelijk geweest alleen heeft die geweldige klootzak het iets anders gedaan.
Hij heeft verteld dat ik niet meer aankon om te komen en de rest lag dus al in onmin met Martin dus martin kreeg geen hulp meer van onze organisatie.
Het was voorbij oftewel de schuld lag bij mij.
Fijn zo'n chef.
Vervolgens gebeurde er op martin zijn bedrijf van alles hij werkte met zijn vader en due moest een open hard operatie ondergaan en hoj kreeg geen hulp van ons.
Wie is daar in martin zij ogen schuldig aan? Juist ik!!!

Enkele dagen later was ik naast de kwekerij van martin een sloot aan het uitmaaien dat zag de lul hij heeft met schuim op zijn bek mij staan uitkafferen en riep dat hij mij dood zou slaan.
Ik intussen helemaal opgefokt heb hem verteld je doet maar wat je doen wilt.

Hij sprong de sloot over om mij te slaan, alleen toen wad er gelukkig een medewerker van de man waarvoor ik de sloot uitmaaide.
Deze sloeg martin voordat hij voet aan onze kant had gezet.
Uiteindelijk veel gedoe daarna en dus aangifte gedaan.
Ook wim is in het verhaal richting hoofdbestuur ter verantwoording geroepen

Wim had zijn langste tijd toen gehad bij de organisatie.
Gelukkig.
Ik ben inmiddels al 20 jaar eigen baas en kom wim af en toe tegen alleen weiger ik nog steeds om hem te begroeten.

Moraal van mijn verhaal geloof in jezelf en durf te vechten.

Martin is failliet gegaan waar ik de schuld van kreeg van deze chrysanten kweker m.
ik roep tot op de dag van vandaag dat het zijn eigen schuld was en niet de mijne.
Ik heb hem gelukkig nooit weergezien.
Dat is maar goed ook want er is van mij kant uit een heleboel agressie naar hem.
En wim wim is nu een zielig mannetje die ziek is.

Het klinkt als een ongelofelijk verhaal maar is helaas waar.

broodjerauweham schreef: ↑

03-06-2017 18:44

Hier gaat het nog steeds niet lekker. Ik slaap nog steeds slecht en pieker erg veel.
Hoe gingen jullie hiermee om?

Ik heb mezelf verplicht om
A. Deze mensen op elke mogelijk manier uit de weg te gaan. Als je al op elke professionele manier het hebt proberen bespreekbaar te maken, en zij veranderen niet, veranderen zij nooit niet. Zet ze uit op FB, zoek naar ander werk, doe (desnoods stiekem) vrijwilligerswerk. zeg je leidinggevende dat je op een vaste dag er wil over hebben en niet dat degene zelf beslist wanneer jou weer te herinneren aan deze flapdrollen (en dus jou continu zelf contacteert). Zoek je grens in hoeverre jij de stress die zij met zich meenemen kan verminderen. Je hebt niks aan je rust nu nemen en het proberen te verwerken als je continu aan deze mensen herinnert wordt; dan blijf je malen.
B. Ik heb een lijst gemaakt met mensen die er wél voor me zijn. Deze vergeet je snel wanneer er een storend persoon in je leven is dat je laat piekeren en al je gedachten naar toe gaan. Geef deze mensen extra complimenten, en als ze dicht bij je staan eens een spontaan kado, vraag ze eens mee een avond uit, een weekend weg, een terrasje. Neem dit ook mee bij een toekomstige baan; neem leuke collega's niet for granted en geef ze extra aandacht. (ik zeg niet dat je dat niet deed, maar zo kan er iets goeds voortkomen uit het gepest, en bij déze mensen krijg je het wél terug).
Zet ALLES uit. Neem tijd voor wat jij nu écht leuk vind. Zoek de mensen die jou waarderen extra op. Zoek plekken op waar mensen jouw kwaliteiten wel waarderen en plekken waar jij je kwaliteiten kan uiten, je passie, en zaken waar je je rust kan vinden. Bepaal voor jezelf dat de komende 2 maanden gewoon totaal om jou draaien. Maak een vakantie/pauze/herontdekking/etc. van die thuisperiode want die heb je gewoon verdient én heb je gewoon nodig om weer voor de rest van je leven jezelf en een goede werknemer te kunnen zijn. Als jou leidinggevende daar over zeurt had hij/zij wel eerder mogen ingrijpen. Jij hebt dit nu nodig; klaar. Voor deze situaties IS ons opvangstelsel met uitkeringen e.d. óók. Pesten beschadigt je functioneren als werknemer. Dus maak er ten volste gebruik van.

Het-groepje schreef: ↑

31-05-2017 13:41

Ik heb het geluk gehad dat mijn eerste banen, waar ik lang heb gewerkt, echt heel leuke plekken waren waar geen pest gedrag voorkwam.
Dus ik was gewend aan leuke enthousiaste en positieve mensen en dat legt wel een goede bodem.
Daarna een aantal banen met wat ingewikkelder sferen gehad.
Het verbaast me inderdaad hoeveel psycho's er gewoon onder ons zijn.
Wat hier ook staat, keurige mensen met een gezin. Die lachend anderen de ziektewet inhelpen.
Het zijn ook altijd degenen die het hardst roepen dat ze integer, eerlijk, een goedzak, etc zijn.

Helaas zoooo mee eens...

broodjerauweham schreef: ↑

09-06-2017 18:06

Binnenkort ga ik in gesprek met mijn werkgever. Ben hIer best zenuwachtig over. Het voelt alsof ik heb gefaald.....

Zet het op papier.

óók gevoelens die anderen je geven zijn feiten. Want het is namelijk een feit dat jij hierdoor onderdoor gaat en deze gevoelens hebt.
Er zal gepraat worden of het ook niet aan jou ligt, en je naar jezelf moet kijken e.d.
Bereid je hier op voor om het gedrag van je collega's FEITELIJK zonder emotie op papier te zetten. Welk gedrag hebben zij vertoont want in zijn algemeenheid geen net gedrag is, wat jij niet anders had kunnen interpreteren?
Schrijf situaties op, en kijk naar het feitelijk gedrag. Kijk goed of jij het verkeerd had kunnen interpreteren, maar ga ook geen excuses bedenken voor deze mensen.
Als iemand jou bijv. uitscheld omdat de persoon stoornis/problemen/moeilijk/e.d. heeft.. wil nóg steeds zeggen dat die persoon jou heeft uitgescholden. En uitschelden is geen goed gedrag. Ongeacht stoornis of niet. Want daar draait het niet om; het draait er om dat het gescheld jou werken in de weg zit en jij dat niet kan en mag pikken; wat de reden ook is dat de ander het deed. Daar moet een oplossing voor komen. En die oplossing ligt bij diegene en jouw werkgever, en niet bij jou. Zorg dat je dat gescheiden blijft houden. 'een dikker huid kweken' ligt bij jou; maar dat wil niet zeggen dat dan de ander maar niet moet werken aan 'niet schelden'. En veel van dergelijke gesprekken gaat men tóch alle last op jouw schouders leggen. Want dat is makkelijk.

Als je duidelijk en feitelijk in kaart hebt wélk gedrag de ander vertoont heeft wat niet door de beugel kan, lukt het makkelijker om tijdens het gesprek deze zaken te scheiden en je niet mee te laten voeren in geprietpraat dat het ook aan jou kan liggen. (luister eens; ik zeg niet dat ik niks heb om aan te werken; maar ik wil het graag nu en hier hebben over het losstaande feit dat collega X me heeft uitgescholden, en ik en jij ook, dit geen acceptabel gedrag vinden.)

Wraak lost niks op. Ik snap wel dat je die behoefte heb, ik heb het zelf ook een tijdje gedacht. maar ik wilde me niet tot hun niveau verlagen.

broodjerauweham schreef: ↑

09-06-2017 19:39

Snoekbaars, jij ben echt beschuldigd van nare dingen, ik ook. Maar ik kan er hier niet teveel over zeggen.
Wat heeft dit met je gedaan? Gingen er naderhand nog roddels over je rond?
En zo, ja hoe ging je hiermee om?

Heb je nooit de behoefte gehad om wraak te nemen?

Roddels niet. (nuja, niet dat ik weet).
Ik heb altijd het geluk gehad dat ik niet de enige was die gepest werdt en/of 'bystanders' het ook wel zagen wat er gebeurde. Degene boven me, die dus niet op de werkvloer stonden helaas niet. Ik ben vrij snel weg (kunnen) gegaan, gelukkig maar één keer gemoeten omdat de situatie niet anders kon en er nergens hulp te krijgen was. Dit waren beiden situaties waarbij het niet mijn collega's/mede-studenten betrof maar degene boven me; nou daar kun je gewoon niet tegen op.

Wraakgevoelens heb ik zeker gehad. Zo nu en dan val ik nog prima in slaap met de gedachten hoe ik wraak op hen neem. Héérlijk. En dat mag ook gewoon vind ik. Het helpt mij om gevoelens te verwerken. Je hebt namelijk geen mogelijkheid om ze te kunnen uiten jegens hen, letterlijk (écht wraak nemen is geen optie uiteraard, in mijn geval heb ik niet eens hun contactgegevens, en daarnaast luisteren ze toch niet). Dus die gevoelens hebben ergens een uitlaatklep nodig. En jezelf niet toestaan die fantasieën te hebben slaat nergens op. Het maakt je niet minder een goed mens. Echter zolang je tegelijkertijd ook dóórgaat met je leven, stappen vooruit zet en er niet in blijft hangen. Zolang je dat doet mag je gerust zo nu en dan wanneer je er mee zit eens fantaseren over wraak.

Zorg wel met dat ze eindigen met zoals iemand hier al eerder zei; de beste wraak is ze laten zien hoe prima jouw leven is zonder hen. Als je wraak wilt; wat zij het irritantste vinden is dat jij hebt wat zij niet hebben. Een betere baan terwijl hun daar nog verveeld en ongelukkig mensen lopen weg te jagen, goede relatie, een leuk en spannend leven waarbij je helemaal geniet van alles wat het leven voor jou te bieden heeft (of dit nu met een partner op de bank zitten is of proffesioneel bungeejumpen); kortom... gelukkig zijn. Iets wat zij niet zijn.
Je moet ze het uiteraard nooit gaan inwrijven, laat de gedachte wat zij denken al genoeg zijn.

Ik vind het nog heerlijk dat degene die me (verhaal niet eens vermeld, totaal vergeten, want zo werkt het gelukkig), bijna mijn mbo opleiding heeft gekost toen ik stagiaire bij haar was, omdat ze kennelijk (mij niet verteld) nog bezig was met haar 'stagiaires mogen begeleiden' opleiding waardoor ze een loonschaal omhoog ging, de theorie (los van mij dus) niet heeft gehaald en de opleiding niet, en de frustratie op mij botvierde, me zo snel mogelijk weg wou hebben want ik was nu toch niet meer nodig aangezien ze de opleiding niet had gehaald..
3 maanden voor mijn afstuderen.. heb nog héél nipt voor die laatste 3 maanden een andere stage gevonden waar ze superblij met me waren!
Maar wat ik dus zo heerlijk vind... ik heb daarna dus de MBO afgemaakt, HBO, en management... ik zoú nu kunnen solliciteren als haar manager muhahaha! Ga ik uiteraard niet doen, ik wil niet met haar werken, ik ga het haar ook nooit vertellen; de gedachte alleen is al zoet genoeg

Beetje wraak kan wel leuk (en misschien zelfs helend) zijn hoor, maar het moet binnen de perken blijven.

Ik werd toen ik werkte als serveerster bij een horecagelegenheid een beetje getreiterd. Kreeg tijdens het werken niet echt verwensingen naar mijn hoofd of zo, maar werd vooral heel erg buitengesloten en werd altijd als eerste naar huis gestuurd als het rustig was - klinkt stom, maar als je geld nodig hebt en je wordt altijd weggestuurd: niet chill. Kreeg vooral ook het gevoel van 'zij moeten mij niet' en die baas schreeuwde ook naar me waar gasten bij waren. Afijn, uiteindelijk ben ik ontslagen omdat een van mijn collega's huilend naar mijn baas was toegegaan en over mij had geklaagd over een klein incident dat heel erg aangedikt was. Het werd me alleen niet gelijk verteld: eerst begon het met dat ik de nieuwe roosters niet meer ontving. Ik daarover mailen: kreeg natuurlijk geen antwoord. Toen pas weken laten te horen gekregen dat ik ontslagen was - buiten mijn proefperiode overigens.

Vanwege die proefperiode heb ik uiteindelijk een van mijn vrienden gevraagd die rechtsgeleerdheid studeert bij het opstellen van een brief waarin ik uitlegde dat hij tegen de regels in ging en dat ik zo nodig stappen ging ondernemen, en het geniale is dat die horecabaas uiteindelijk een advocaat heeft moeten inhuren voor advies en daar behoorlijk wat geld aan kwijt was. Kreeg hem na een tijdje als een zielig hondje aan de telefoon (toen schreeuwde hij ineens niet meer ) over het hele gedoe en zei toen tegen hem iets in de trant van dat ik het in de meeste gevallen zou laten gaan, maar dat het ontslag dusdanig k*t verliep dat hij best mocht weten dat hij fout zat.

Afijn, veel te lang verhaal. Crux is echter dat het soms wel fijn is om je werkgever een koekje van eigen deeg te geven, zo lang je maar niks illegaals doet. Je zou dus best kunnen nadenken over iets kleins of om het ze even nét iets moeilijker te maken, broodjerauweham. Andere voorwaarde is natuurlijk wel dat je er geen extra stress van krijgt.

O grappig detail: mijn baas had mij na die schermutseling gelijk verwijderd van Facebook. We hebben het hier over een man van 50! Ik neem eigenlijk nooit de moeite om mensen te verwijderen, behalve bij een ex of zo. Maar goed, ieder zijn stijl dan wel? Nu komt de klapper: afgelopen maart, 4 jaar later of zo, stuurde hij weer een vriendenverzoek. Heb ik eventjes hard gelachen toen! Ook mensen die al lang en breed volwassen zijn kunnen zo ontzettend kinderachtig zijn, het kan geen kwaad om dat te onthouden.