Werk & Studie
alle pijlers
Ziek thuis ivm depressie en weer gaan werken
maandag 21 september 2020 23:05
Graag zou ik jullie om advies vragen, aangezien mijn hoofd zo vol zit en ik het niet meer kan overzien.
3,5 week geleden is er door mijn psycholoog de diagnose depressie gegeven en ben ik gestart met medicatie. Omdat ik de 1e 2 weken geen auto mag rijden met deze medicatie en ik een erg verantwoordelijk beroep heb waarin ik direct moet kunnen handelen in acute situaties, heb ik mijn leidinggevende ingelicht en ben ik ziekgemeld.
Ik heb wekelijks contact met haar en vandaag had ik mijn eerste afspraak met de bedrijfsarts. De 1e 20 min alleen met de bedrijfsarts, daarna sloot mijn leidinggevende aan.
Het gesprek begon al heel vervelend doordat ik een half uur heb zitten wachten. Hij haalde me uit de wachtruimte en zei dat er iets uit was gelopen. Dus ik zei dat ik een half uur heb zitten wachten en dat ik dat vervelend vond, waarop hij zei; maar daar ga ik geen excuses voor maken, een wachtkamer is tenslotte om in te wachten.
Tijdens het gesprek waren er nog wat vervelende uitspraken en voelde ik me al snel overrompeld en heb vooral veel moeten huilen.
Zijn conclusie: ik moet zsm weer deel gaan nemen aan het werkproces, want dat is goed voor mijn herstel.
Mijn leidinggevende heeft dit advies overgenomen en wil dat ik vanaf volgende week weer wat uren naar het werk kom.
En nu ben ik dus vanaf vanmiddag al in paniek: alles in mij schreeuwt: neeeee, ik kan dit nog niet, ik heb tijd en rust nodig.
Ik weet sinds 3 weken dat ik een depressie heb (het ging natuurlijk al langer niet goed) en ik zit nog midden in het proces van ophogen van de medicatie, gesprekken met psycholoog en huisarts.
Als ik aan werken denk, raak ik alleen maar in paniek.
Ik heb gezegd dat ik het even moet laten bezinken allemaal en dat ik woensdag bel en dat we dan gaan praten over een plan van aanpak.
Maar het enige wat ik wil zeggen is: ik kan dit nog niet, geef me aub wat tijd om te herstellen!
Kan iemand me advies geven over hoe dit verder aan te pakken, want ik overzie het even niet meer
3,5 week geleden is er door mijn psycholoog de diagnose depressie gegeven en ben ik gestart met medicatie. Omdat ik de 1e 2 weken geen auto mag rijden met deze medicatie en ik een erg verantwoordelijk beroep heb waarin ik direct moet kunnen handelen in acute situaties, heb ik mijn leidinggevende ingelicht en ben ik ziekgemeld.
Ik heb wekelijks contact met haar en vandaag had ik mijn eerste afspraak met de bedrijfsarts. De 1e 20 min alleen met de bedrijfsarts, daarna sloot mijn leidinggevende aan.
Het gesprek begon al heel vervelend doordat ik een half uur heb zitten wachten. Hij haalde me uit de wachtruimte en zei dat er iets uit was gelopen. Dus ik zei dat ik een half uur heb zitten wachten en dat ik dat vervelend vond, waarop hij zei; maar daar ga ik geen excuses voor maken, een wachtkamer is tenslotte om in te wachten.
Tijdens het gesprek waren er nog wat vervelende uitspraken en voelde ik me al snel overrompeld en heb vooral veel moeten huilen.
Zijn conclusie: ik moet zsm weer deel gaan nemen aan het werkproces, want dat is goed voor mijn herstel.
Mijn leidinggevende heeft dit advies overgenomen en wil dat ik vanaf volgende week weer wat uren naar het werk kom.
En nu ben ik dus vanaf vanmiddag al in paniek: alles in mij schreeuwt: neeeee, ik kan dit nog niet, ik heb tijd en rust nodig.
Ik weet sinds 3 weken dat ik een depressie heb (het ging natuurlijk al langer niet goed) en ik zit nog midden in het proces van ophogen van de medicatie, gesprekken met psycholoog en huisarts.
Als ik aan werken denk, raak ik alleen maar in paniek.
Ik heb gezegd dat ik het even moet laten bezinken allemaal en dat ik woensdag bel en dat we dan gaan praten over een plan van aanpak.
Maar het enige wat ik wil zeggen is: ik kan dit nog niet, geef me aub wat tijd om te herstellen!
Kan iemand me advies geven over hoe dit verder aan te pakken, want ik overzie het even niet meer
woensdag 23 september 2020 10:22
Volgens mij zegt Jolijn precies hetzelfde. Het kan, maar het hoeft niet.
woensdag 23 september 2020 10:30
Uit de TO blijkt dat hier sprake is van paniek door de reacties van de arts en haar leidinggevende. Er is ook een verschil met mensen die regelmatig somber gestemd zijn en het hebben van een depressie zoals TO hier beschrijft.
Er klinkt toch een beetje in door dat ze het gewoon moet proberen en dat dat ook voor haar beter is. Als je dat tegen mij zo zou zeggen als leidinggevende in die situatie, sta ik je geen eens meer te woord. Doktertje spelen doe je maar bij een ander!
woensdag 23 september 2020 10:38
Gelukkig worden mijn medewerkers niet verdrietig van mij over het algemeen. TO bepaalt samen met haar werkgever, bedrijfsarts en psycholoog de te nemen stappen. Al die partijen hebben hetzelfde belang, namelijk dat doen wat bijdraagt aan een snel en volledig herstel van TO. Een werkgever heeft namelijk helemaal geen belang bij een werknemer met blijvende klachten of een te snelle re-integratie waardoor iemand opnieuw uitvalt. Wat TO nu wel en niet kan kunnen wij niet beoordelen, dat moeten bovenstaande partijen doen. De ene depressie is de andere niet. Ik ken mensen met een depressie die maandenlang opgenomen zijn geweest en ook mensen die na 3 maanden weer volledig aan het werk waren (wat niet hetzelfde is als genezen). In alle gevallen is het zelf weer proberen de regie te pakken en stappen te zetten gewoon goed (hoe klein die stapjes ook zijn). De schrijver van de post waarop ik reageerde beschrijft dat heel mooi, vind ik.In_Tenebris schreef: ↑23-09-2020 05:50Ik juist een beetje verdrietig, ook van jou als leidinggevende. TO bepaalt samen met de psycholoog de te nemen stappen. Al die stappen die haar nu opgelegd zouden worden, of die ze van zichzelf zou moeten, zijn vormen van druk die ze nu niet kan gebruiken. Ik vind dit korte termijn denken en vooral in het voordeel van de werkgever.
woensdag 23 september 2020 11:03
Iedereen heel erg bedankt voor alle berichten.
Ik heb ze allemaal gelezen en op me in laten werken.
Het was gister voor mij een chaotische dag, heel veel gepraat (met mijn coach, psycholoog, man, ouders), dus aan het einde van de dag total loss.
Maar iedereen is het met me eens: ik kan echt nog niet werken, daar voel ik me wel in gesteund.
Ik wil echt wel werken, ik wil me weer goed voelen, ik wil deze sombere gedachtes niet hebben, maar ik KAN het letterlijk niet.
Ik heb sinds maandag last van paniekgevoelens als ik alleen al aan werken denk, maar ook als ik denk stofzuigen, of als ik denk aan koken, of als ik denk aan mensen moeten spreken.
Ik doe wat noodzakelijk is en dat is voor mij nu: goed zorgen voor mijzelf en mijn gezin, maar dat kost me al zoveel energie.
Mijn hoofd loopt continue over, ik pieker mezelf suf.
Ik heb echt het gevoel niets waard te zijn, ik voel me een waardeloze moeder (want kort lontje, huilende moeder, minder leuke dingen doen), een waardeloze vrouw (want kort lontje, huilende vrouw, gaat hier thuis vooral om mij nu, geen enkele behoefte aan sex, minder leuke dingen doen), een waardeloze werknemer (want ik krijg het benauwd bij de gedachte aan mijn werk, mijn collega's laat ik stikken en zij moeten mijn diensten oplossen)....nou ja, zo kan ik nog wel even doorgaan.
Jeetje, ik voel me echt gevloerd hierdoor, zonder dat ik er enige controle over heb en dat vind ik zo angstig.
Het gevoel dat ik nooit meer 'normaal' wordt, dat ik me voor altijd zo blijf voelen.
En waarom in godsnaam?! Ik heb alles en nog wel meer om gelukkig mee en over te zijn, maar waarom voelt alles dan zo nutteloos, waarom heb ik het gevoel er niet toe te doen.
En dan even proberen te antwoorden op de praktische vragen: ik heb een rechtsbijstandverzekering, daarnaast kreeg ik de tip om me aan te sluiten bij een vakbond, daar kan ik ook hulp krijgen evt ook iemand die meegaat naar gesprekken.
Mijn leidinggevende zou me om 9.15 uur bellen en dan moest ik een plan van aanpak voor het re-integreren hebben.
Ik heb vannacht amper geslapen, want ik zou gaan vertellen dat ik geen plan heb, omdat het echt nog niet gaat en dit te vroeg is.
Het is nu 11 uur en ik ben nog niet gebeld!!
Dus ik ga nu het gesprek afwachten met haar en dan evt verdere stappen ondernemen.
Maar ik kan het allemaal nog niet goed overzien, dus ik probeer het stap voor stap te nemen met hulp van mijn man en anderen om me heen.
Ik heb ze allemaal gelezen en op me in laten werken.
Het was gister voor mij een chaotische dag, heel veel gepraat (met mijn coach, psycholoog, man, ouders), dus aan het einde van de dag total loss.
Maar iedereen is het met me eens: ik kan echt nog niet werken, daar voel ik me wel in gesteund.
Ik wil echt wel werken, ik wil me weer goed voelen, ik wil deze sombere gedachtes niet hebben, maar ik KAN het letterlijk niet.
Ik heb sinds maandag last van paniekgevoelens als ik alleen al aan werken denk, maar ook als ik denk stofzuigen, of als ik denk aan koken, of als ik denk aan mensen moeten spreken.
Ik doe wat noodzakelijk is en dat is voor mij nu: goed zorgen voor mijzelf en mijn gezin, maar dat kost me al zoveel energie.
Mijn hoofd loopt continue over, ik pieker mezelf suf.
Ik heb echt het gevoel niets waard te zijn, ik voel me een waardeloze moeder (want kort lontje, huilende moeder, minder leuke dingen doen), een waardeloze vrouw (want kort lontje, huilende vrouw, gaat hier thuis vooral om mij nu, geen enkele behoefte aan sex, minder leuke dingen doen), een waardeloze werknemer (want ik krijg het benauwd bij de gedachte aan mijn werk, mijn collega's laat ik stikken en zij moeten mijn diensten oplossen)....nou ja, zo kan ik nog wel even doorgaan.
Jeetje, ik voel me echt gevloerd hierdoor, zonder dat ik er enige controle over heb en dat vind ik zo angstig.
Het gevoel dat ik nooit meer 'normaal' wordt, dat ik me voor altijd zo blijf voelen.
En waarom in godsnaam?! Ik heb alles en nog wel meer om gelukkig mee en over te zijn, maar waarom voelt alles dan zo nutteloos, waarom heb ik het gevoel er niet toe te doen.
En dan even proberen te antwoorden op de praktische vragen: ik heb een rechtsbijstandverzekering, daarnaast kreeg ik de tip om me aan te sluiten bij een vakbond, daar kan ik ook hulp krijgen evt ook iemand die meegaat naar gesprekken.
Mijn leidinggevende zou me om 9.15 uur bellen en dan moest ik een plan van aanpak voor het re-integreren hebben.
Ik heb vannacht amper geslapen, want ik zou gaan vertellen dat ik geen plan heb, omdat het echt nog niet gaat en dit te vroeg is.
Het is nu 11 uur en ik ben nog niet gebeld!!
Dus ik ga nu het gesprek afwachten met haar en dan evt verdere stappen ondernemen.
Maar ik kan het allemaal nog niet goed overzien, dus ik probeer het stap voor stap te nemen met hulp van mijn man en anderen om me heen.
woensdag 23 september 2020 11:12
Ik neem aan dat je deze zin bedoelt:
Ik snap niet goed hoe je die anders kan interpreteren dan 'een depressie is niet gelijk aan arbeidsongeschiktheid'.- een depressie is op zichzelf geen reden voor een ziekmelding en medicatie waarmee je niet mag rijden ook niet.
De mate waarin je er op een bepaald moment last van hebt kan de mate arbeidsongeschiktheid bepalen.
woensdag 23 september 2020 11:13
Op zichzelf staand, als enige oorzaak.
anoniem_399691 wijzigde dit bericht op 23-09-2020 11:37
1.09% gewijzigd
woensdag 23 september 2020 11:16
TO, een gesprek met je bedrijfsarts is vertrouwelijk. Daar zit niemand verder bij. De bedrijfsarts brengt alleen advies uit over hoe en of je werk zou kunnen hervatten en voor hoeveel uur.
Deze mag geen enkele medische gegevens aan jouw werkgever doorgeven.
Ik zou dit zeker bij de hond melden en hun om advies vragen over hoe nu verder. Kost veel energie, maar uiteindelijk levert het wel wat op. Sterkte!
Deze mag geen enkele medische gegevens aan jouw werkgever doorgeven.
Ik zou dit zeker bij de hond melden en hun om advies vragen over hoe nu verder. Kost veel energie, maar uiteindelijk levert het wel wat op. Sterkte!
woensdag 23 september 2020 16:59
Dankjewel Sophiax, ik hoop dat natuurlijk dat topicstarter er ook wat aan heeft
Om ook nog even op diens update te reageren: persoonlijk zou ik afraden om vakbonden/rechtsbijstand of wat dan ook in te schakelen. Focus op die zaken waar jij wel zelf invloed op hebt; de wet of cao gaat ondertussen echt niet veranderen, mocht je die op een gegeven moment nodig blijken hebben
Als je iemand mee wilt nemen (doen!) naar een gesprek, zorg dan dat dat iemand is die jij kent en vetrouwt. Je partner, vriendin, zus of buurvrouw, maakt niet uit, maar neem iemand mee die jou mentaal support. Niet iemand die vanuit beleid denkt.
Je geeft zelf al aan dat je het gevoel hebt teveel ballen hoog te moeten houden: wat gaat een 'nieuwe partij inschakelen' daaraan toevoegen, denk je?
1 dag/ding tegelijk, en alles wat je wel of juist niet doet, vanuit de focus om beter te worden. Zeg dat lekker vaak hardop tegen jezelf, werkt echt: "Ik kies om niet te stofzuigen/seks te hebben/whatever vandaag, want mama's rust/samen een spelletje spelen/sporten is nu belangrijker"
Wees een beetje mild voor jezelf en verwacht niet dat je, naast wat je allemaal deed toen je gezond was, daarbovenop ook nog wel even met je depressie kan dealen. Iemand met een gebroken been stofzuigt ook 6 weken niet, zonder zichzelf daar met negatieve emoties of hoge eisen voor te straffen.
Laat je gezin je daarbij helpen. Je man kan bijvoorbeeld zeggen dat ie volledig begrijpt dat jij geen zin in seks hebt en het knap vindt hoe goed je voor jezelf zorgt. Maar misschiel wel 'kleine intimiteit'? Ik denk dan aan dingen als haarborstelen, schoudermassage, knuffelen, hand in hand wandelen.. Gewoon aanraken zonder seks/bijbedoeling/toch proberen is superfijn voor je geluksstofjes! En als dat soort donkere gedachten in je hoofd weggenomen worden, ontstaat er nog meer ruimte voor herstel. Die vicieuze cirkel werkt namelijk twee kanten op.
Zodra je zelf meer inzicht hebt in je klachten en de grip ervaart om daar aan te werken, worden dat je succeservaringen waardoor het herstellen steeds verder ontwikkelt. Repeat, terugvallen, weer opstaan en doorgaan, repeat..
Weer een lang verhaal; simpel is anders
woensdag 23 september 2020 18:28
Wat zij beschrijft aan klachten past ook bij depressie.
woensdag 23 september 2020 19:44
Preciesblauwe_emmer schreef: ↑23-09-2020 18:41Ja en ook bij andere aandoeningen. Maar huisarts heeft haar gezien en die wordt in staat geacht een adequate diagnose te stellen.
woensdag 23 september 2020 19:57
Ik heb vanmiddag zelf mijn leidinggevende gebeld en hoe ik aan bleef geven dat het voor mij te vroeg is, dat ik ziek ben en ik nog niet kan werken: ik moet komen!
Ik heb meerdere keren gezegd dat ik tijd nodig heb, dat ik de afgelopen weken echt stappen heb gemaakt. Weliswaar met een aantal terugvallen, maar daar is mijn behandeling ook voor (gesprekken en medicatie).
Dat ik de laatste weken echt naar mezelf probeer te luisteren, wat heb ik nodig om weer te kunnen herstellen en als ik eraan denk om weer naar het werk moet komen roept alles in mij heel hard: neeeeee!
Toch moet ik komen. Ze bleef maar volhouden dat dit beter is voor mijn herstel.
Ik snap het echt wel wat ze bedoeld en ik wil daar ook aan meewerken, maar nog niet nu!
Ik heb vanmiddag contact gehad met de vakbond en zij adviseerde mij een second opinion aan te vragen bij een andere bedrijfsarts. Verder kunnen ze niets voor me doen, omdat ik nog geen lid ben.
De second opinion heb ik aangevraagd en daar word ik over terug gebeld.
Ik heb meerdere keren gezegd dat ik tijd nodig heb, dat ik de afgelopen weken echt stappen heb gemaakt. Weliswaar met een aantal terugvallen, maar daar is mijn behandeling ook voor (gesprekken en medicatie).
Dat ik de laatste weken echt naar mezelf probeer te luisteren, wat heb ik nodig om weer te kunnen herstellen en als ik eraan denk om weer naar het werk moet komen roept alles in mij heel hard: neeeeee!
Toch moet ik komen. Ze bleef maar volhouden dat dit beter is voor mijn herstel.
Ik snap het echt wel wat ze bedoeld en ik wil daar ook aan meewerken, maar nog niet nu!
Ik heb vanmiddag contact gehad met de vakbond en zij adviseerde mij een second opinion aan te vragen bij een andere bedrijfsarts. Verder kunnen ze niets voor me doen, omdat ik nog geen lid ben.
De second opinion heb ik aangevraagd en daar word ik over terug gebeld.
woensdag 23 september 2020 20:01
Dit wat jij beschrijft lukte mij de afgelopen weken steeds beter: geluksmomentjes hebben. Steeds voelen: wat wil ik, wat heb ik nodig.Kladblaadje schreef: ↑23-09-2020 16:59Dankjewel Sophiax, ik hoop dat natuurlijk dat topicstarter er ook wat aan heeft
Om ook nog even op diens update te reageren: persoonlijk zou ik afraden om vakbonden/rechtsbijstand of wat dan ook in te schakelen. Focus op die zaken waar jij wel zelf invloed op hebt; de wet of cao gaat ondertussen echt niet veranderen, mocht je die op een gegeven moment nodig blijken hebben
Als je iemand mee wilt nemen (doen!) naar een gesprek, zorg dan dat dat iemand is die jij kent en vetrouwt. Je partner, vriendin, zus of buurvrouw, maakt niet uit, maar neem iemand mee die jou mentaal support. Niet iemand die vanuit beleid denkt.
Je geeft zelf al aan dat je het gevoel hebt teveel ballen hoog te moeten houden: wat gaat een 'nieuwe partij inschakelen' daaraan toevoegen, denk je?
1 dag/ding tegelijk, en alles wat je wel of juist niet doet, vanuit de focus om beter te worden. Zeg dat lekker vaak hardop tegen jezelf, werkt echt: "Ik kies om niet te stofzuigen/seks te hebben/whatever vandaag, want mama's rust/samen een spelletje spelen/sporten is nu belangrijker"
Wees een beetje mild voor jezelf en verwacht niet dat je, naast wat je allemaal deed toen je gezond was, daarbovenop ook nog wel even met je depressie kan dealen. Iemand met een gebroken been stofzuigt ook 6 weken niet, zonder zichzelf daar met negatieve emoties of hoge eisen voor te straffen.
Laat je gezin je daarbij helpen. Je man kan bijvoorbeeld zeggen dat ie volledig begrijpt dat jij geen zin in seks hebt en het knap vindt hoe goed je voor jezelf zorgt. Maar misschiel wel 'kleine intimiteit'? Ik denk dan aan dingen als haarborstelen, schoudermassage, knuffelen, hand in hand wandelen.. Gewoon aanraken zonder seks/bijbedoeling/toch proberen is superfijn voor je geluksstofjes! En als dat soort donkere gedachten in je hoofd weggenomen worden, ontstaat er nog meer ruimte voor herstel. Die vicieuze cirkel werkt namelijk twee kanten op.
Zodra je zelf meer inzicht hebt in je klachten en de grip ervaart om daar aan te werken, worden dat je succeservaringen waardoor het herstellen steeds verder ontwikkelt. Repeat, terugvallen, weer opstaan en doorgaan, repeat..
Weer een lang verhaal; simpel is anders
Gaan helpen op de school van de kinderen: nee, ik wilde liever een rondje gaan hardlopen dus dat heb ik gedaan.
Een vriend van mijn man kwam op bezoek en daar zou ik normaal bij gaan zitten, omdat het zo hoorde vond ik. Nu ben ik in de tussentijd lekker een cake gaan bakken met de jongste.
Een stapel was strijken: nee, ik heb een boek gehaald bij de bieb en in de zon gaan liggen lezen met een kop thee.
Allemaal dingen waar ik normaal niet voor zou kiezen, maar nu wel deed.
De afgelopen 3 dagen voelen voor mij als weg gegooid. Ik ben alleen maar bezig geweest met het gevecht met mijn werk ipv met mijn herstel en dat voelt kut!
woensdag 23 september 2020 21:03
Dank je wel!
Ik weet alleen niet wat ik morgen moet zeggen?!?!
Ik ben zó ontzettend moe en op en wil zo niet behandeld worden.
Maar ben ik verplicht om nu te komen, daar kom ik maar niet achter.
woensdag 23 september 2020 21:11
Kun je niet morgenochtend bellen, dat je het geprobeerd hebt, maar dat het nog niet gaat?
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
woensdag 23 september 2020 21:26
Het eerste wat je kan doen is loslaten dat je morgen een antwoord moer geven, deskundigen zullen begrijpen dat dat niet gaat lukken. Wat een ander vindt moet je loslaten. Dat is niet makkelijk.
Ik vind dat jouw klachten ernstig klinken en je moet vooral niet belast worden, hoezeer dit ook in strijd kan zijn met je gezonde verstand.
Ik herken het en ik heb er veel meer last van gehad dan nodig, compleet met een scala aan fysieke klachten uiteindelijk.
Ik heb je ook een berichtje gestuurd als hart onder de riem.
woensdag 23 september 2020 22:35
Ze kunnen als sanctie je loon stoppen. Wel moeten ze je daar schriftelijk voor waarschuwen zodat je je gedrag als werknemer nog kunt aanpassen.
Maar wat verwachten ze van je als je wel naar het werk komt? Uurtje koffie drinken? Andere lichtere werkzaamheden voor paar uurtjes of meer?
woensdag 23 september 2020 22:42
sneeuwwitje80 schreef: ↑23-09-2020 22:35Ze kunnen als sanctie je loon stoppen. Wel moeten ze je daar schriftelijk voor waarschuwen zodat je je gedrag als werknemer nog kunt aanpassen.
Maar wat verwachten ze van je als je wel naar het werk komt? Uurtje koffie drinken? Andere lichtere werkzaamheden voor paar uurtjes of meer?
Als je er geen verstand van hebt zeg dan in ieder geval niet iets wat TO in paniek kan brengen. Ik weet ook niet waar jij werkt in het buitenland, maar dat werkt in Nederland anders. Daar heb je ontslagbescherming en juist ook als je ziek bent.
woensdag 23 september 2020 22:46
Als de bedrijfsarts je deels arbeidsgeschikt bevindt zit dat waarschijnlijk anders.In_Tenebris schreef: ↑23-09-2020 22:42Als je er geen verstand van hebt zeg dan in ieder geval niet iets wat TO in paniek kan brengen. Ik weet ook niet waar jij werkt in het buitenland, maar dat werkt in Nederland anders. Daar heb je ontslagbescherming en juist ook als je ziek bent.
woensdag 23 september 2020 22:54
Lees 7:629. Je werkgever kan soms je loon opschorten of loon stopzetten tijdens ziekte.In_Tenebris schreef: ↑23-09-2020 22:42Als je er geen verstand van hebt zeg dan in ieder geval niet iets wat TO in paniek kan brengen. Ik weet ook niet waar jij werkt in het buitenland, maar dat werkt in Nederland anders. Daar heb je ontslagbescherming en juist ook als je ziek bent.
