Zwanger
alle pijlers
Beginnend/matig in partu?
vrijdag 29 maart 2019 om 09:31
Binnenkort start ik met een psycholoog om mijn traumatische bevalling te verwerken. Ik heb mijn volledige dossier in het ziekenhuis opgevraagd en daar staat een heleboel in wat ik kan vinden via Google maar uit één ding kan ik niet echt wijs worden. Misschien kunnen jullie me helpen?
Bevalling begon met gebroken vliezen, meconiumhoudend vruchtwater dus ik moest direct naar het ziekenhuis. Daar misoprostol tablet ingebracht gekregen en toen ging t qua weeën voor mijn gevoel direct los. Elke twee min vanaf het begin. Ik had toen 1cm ontsluiting (dus eigenlijk nog niks). Verpleegkundige heeft in verslag gezet dat ik ‘harde buiken’ had maar ik kon toen al vrijwel niet meer praten en heb meerdere keren overgegeven. 4,5 uur later (al die tijd elke twee min wat ik dacht dat een wee was) staat in mijn dossier ‘beginnend in partu’, ik had toen 3cm ontsluiting. Hier staat wel bij ‘patiënte is contractiel’, lijkt me dat dat wel weeën betekent?
Vervolgens nog 2,5 uur later had ik nog steeds 3cm en staat er ‘matig in partu’. Op dat moment zijn ze begonnen met syntocinon via infuus.
Nou vraag ik me af, wat is dat beginnend/matig in partu? Ben je dan volledig in partu als je 10cm hebt ofzo? Ik dacht dat in partu betekende dat de bevalling begonnen is, wil dat dan zeggen dat mijn bevalling medisch gezien toen nog niet eens begonnen was??
Hopelijk weet iemand wat deze termen inhouden en wanneer welke term gebruikt wordt.
Bevalling begon met gebroken vliezen, meconiumhoudend vruchtwater dus ik moest direct naar het ziekenhuis. Daar misoprostol tablet ingebracht gekregen en toen ging t qua weeën voor mijn gevoel direct los. Elke twee min vanaf het begin. Ik had toen 1cm ontsluiting (dus eigenlijk nog niks). Verpleegkundige heeft in verslag gezet dat ik ‘harde buiken’ had maar ik kon toen al vrijwel niet meer praten en heb meerdere keren overgegeven. 4,5 uur later (al die tijd elke twee min wat ik dacht dat een wee was) staat in mijn dossier ‘beginnend in partu’, ik had toen 3cm ontsluiting. Hier staat wel bij ‘patiënte is contractiel’, lijkt me dat dat wel weeën betekent?
Vervolgens nog 2,5 uur later had ik nog steeds 3cm en staat er ‘matig in partu’. Op dat moment zijn ze begonnen met syntocinon via infuus.
Nou vraag ik me af, wat is dat beginnend/matig in partu? Ben je dan volledig in partu als je 10cm hebt ofzo? Ik dacht dat in partu betekende dat de bevalling begonnen is, wil dat dan zeggen dat mijn bevalling medisch gezien toen nog niet eens begonnen was??
Hopelijk weet iemand wat deze termen inhouden en wanneer welke term gebruikt wordt.
minik wijzigde dit bericht op 29-03-2019 09:32
Reden: Kleine toevoeging
Reden: Kleine toevoeging
3.16% gewijzigd
vrijdag 29 maart 2019 om 11:03
Jemig, dat had ik echt niet geaccepteerd. Er is een prima behandeling voor. Volgens mijn vriendin is het echt een vreselijke hoofdpijn. Wat erg dat ze je daarmee hebben laten lopen. Daar zou ik echt nog eens op terugkomen.Minik schreef: ↑29-03-2019 10:46Ja ik hoorde dat op dat moment ook, maar ze hebben er niks aan gedaan, het moest blijkbaar vanzelf over gaan. Superkut was dat. Inmiddels is het al een halfjaar geleden, maar kan er nog bijna dagelijks om huilen en nachtmerries van krijgen. Niet de ruggenprik, maar wel alles bij elkaar.
vrijdag 29 maart 2019 om 11:03
heb ik ook zo: andere mensen kunnen er niets aan doen, is toch niet hun schuld dat het niet helemaal volgens plan ging. Bij mezelf is dat anders, ik had dat beter moeten kunnen. Volslagen idiote gedachtengang, maar ik heb/had hem toch
vrijdag 29 maart 2019 om 11:05
vrijdag 29 maart 2019 om 11:07
Wat een gek stemmetje heb jij zeg. Waarom zou je zo hard voor jezelf moeten zijn? Heb je je bevalling kunnen oefenen? Wist je precies wat er komen ging? En wat je dan zou doen? Nee toch?
Ik ook niet. Ik had een droomstart met zachte weeën, die langzaam overgingen naar wat betere weeën. En in de avond maar eens bellen naar de verloskundige. En die zag al 8 cm ontsluiting. Dus naar het ziekenhuis. En daar stopte het gewoon met 10 cm. Dat had niemand mij verteld, dat dit kon gebeuren. Kindje zakte niet in mijn buik richting uitgang. En de liefde en beschermingsdrang naar mijn baby maakte dat ik vond dat de dokter alles moest doen om hem eruit te halen. Ik deed wat het beste was voor de baby. Net als jij. En dat was via een keizersnee.
vrijdag 29 maart 2019 om 11:07
eh je lag te bevallen dat is iets anders dan je lag je aan te stellenMinik schreef: ↑29-03-2019 10:45Ja dat vind ik dus zo rot, ik krijg echt het gevoel dat ik me enorm heb aangesteld omdat ik het zo heftig vond. Maar als die termen puur over het vorderen gaan dan is dat wel verhelderend. Het voelt namelijk een beetje alsof er staat 'mevrouw heeft wat harde buiken, maar er is nog maar weinig gaande'. Dat staat er natuurlijk niet echt, maar zo komt het wel over, terwijl ik echt door een hel ging daar.
bevallen is kut en iedereen die doet alsof het een feestje is die de bovenmatige krachten der natuur laat zien met de vrouw als oppermachtig sterk wezen in het centrum van dit oergeweld is niet goed bij zijn hoofd.
vrijdag 29 maart 2019 om 11:08
Jammer dat je zo’n vervelende ervaring gehad hebt. Ik ben verloskundige geweest. Beginnend in partu = beginnende weeën, matig in partu = matige weeënkwaliteit. Je kan best frequent contracties hebben en je daar heel naar bij voelen, zeker ook door de medicijnen bij een inleiding, maar dat is niet hetzelfde als een bevalling die in volle gang is met goede, effectieve weeen. Je kan soms ook met matige weeen volledige ontsluiting krijgen, maar dat duurt dan zo lang dat men het niet spontaan wil afwachten. Dat je zo lang op 3 cm blijft hangen bewijst dat de weeen niet effectief waren, ook al waren ze pijnlijk en regelmatig met korte tussenpozen.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
vrijdag 29 maart 2019 om 11:09
Ja het is echt een hele zware hoofdpijn. Ik ben achteraf ook best wel boos op hoe dingen zijn gegaan. Zo ook dat mij niets verteld is, vanaf dat besloten werd dat het een keizersnede moest worden, heeft niemand meer tegen mij gepraat. Ik wist niet waarom, ik wist niet wat ze gingen doen. Ze jasten die ruggenprik en katheter erin zonder aan te kondigen wat er ging gebeuren. Ze sneden me open zonder te vertellen dat ze al begonnen waren, ik heb mijn man moeten vragen wat er gebeurde omdat ik geen flauw idee had. En toen baby er eenmaal was, dachten verpleegkundigen dat ik nog wel verdoofd zou zijn, dus werd er zonder enige aankondiging keihard in mijn buik geduwd om te voelen waar mijn baarmoeder toen zat. Nou, dat voelde ik dus wel! En ik ben zo kwaad dat ze niet gewoon even kon zeggen wat ze ging doen. Alsof het niet uitmaakt als je toch niks voelt. Ik voelde me echt een complete buitenstaander bij die hele bevalling.miss_musica schreef: ↑29-03-2019 11:03Jemig, dat had ik echt niet geaccepteerd. Er is een prima behandeling voor. Volgens mijn vriendin is het echt een vreselijke hoofdpijn. Wat erg dat ze je daarmee hebben laten lopen. Daar zou ik echt nog eens op terugkomen.
En paar dagen later ging de wond ontsteken, ik vk gebeld, die kwam voor controle 'nee hoor, niks aan de hand' terwijl ik er mega veel pijn aan had en het helemaal rood en gezwollen was. Vervolgens paar uur later met opengesprongen wond weer terug in het ziekenhuis...
Echt bij alles werd gedaan alsof mijn ervaring, mijn gevoel niet belangrijk was 'want de baby was toch gezond'. Nou, ik heb echt een enorme klote kraamweek gehad... en nu dus nog steeds veel last van.
vrijdag 29 maart 2019 om 11:09
het leven is geen facebookMinik schreef: ↑29-03-2019 10:50Ik heb 5 weken na de bevalling een extra gesprek in het zkh gehad van echt een uur lang waarbij wel heel veel vragen beantwoord zijn, maar dat gevoel te hebben gefaald zit echt nog steeds heel diep. Het was een tijdje wat weggezakt, maar ik heb enorm veel zwangere vriendinnen en de één na de ander heeft echt een droombevalling en dan komt alles heel erg naar boven. Het slaat ook nergens op, want het ging om foetale nood, ik had er echt totaal niks mee te maken eigenlijk, maar het gevoel dat ik iets niet kon wat voor heel veel vrouwen 'normaal' is, blijft enorm knagen.
ga even realistisch doen, je hebt een kind
vrijdag 29 maart 2019 om 11:11
Ja en dat is juist wat zo kut voelt. De weeën waren enorm heftig vond ik, maar blijkbaar van slechte kwaliteit. Nou, lekker dan... Zijn effectieve weeën dan nog gewoon 100 keer pijnlijker of moet ik het niet zo zien?fayanna schreef: ↑29-03-2019 11:08Jammer dat je zo’n vervelende ervaring gehad hebt. Ik ben verloskundige geweest. Beginnend in partu = beginnende weeën, matig in partu = matige weeënkwaliteit. Je kan best frequent contracties hebben en je daar heel naar bij voelen, zeker ook door de medicijnen bij een inleiding, maar dat is niet hetzelfde als een bevalling die in volle gang is met goede, effectieve weeen. Je kan soms ook met matige weeen volledige ontsluiting krijgen, maar dat duurt dan zo lang dat men het niet spontaan wil afwachten. Dat je zo lang op 3 cm blijft hangen bewijst dat de weeen niet effectief waren, ook al waren ze pijnlijk en regelmatig met korte tussenpozen.
vrijdag 29 maart 2019 om 11:12
iedereen weet dat wel, dan nog kun je door je ervaring een bepaald gevoel aan iets overhouden, ook al weet je dat dat niet rationeel is. Dus ook al doe je realistisch, dan nog kan het best zijn dat je gevoel daar niet zo aan mee wil werken. Bij mij is dat afgezwakt en lijkt mijn gevoel ook weer de realiteit gevonden te hebben, maar voor TO blijkbaar niet en was het traumatisch.
vrijdag 29 maart 2019 om 11:14
gyn zei tegen mij dat pijn en kwaliteit van weeen niets met elkaar te maken hebben, bij mij hadden ze namelijk niet door dat mijn weeen zo effectief waren (van niks naar 10 cm in 30 minuten). Dus hoeveel zeer het doet, en hoe snel je daadwerkelijk ontsluit staat los van elkaar.
vrijdag 29 maart 2019 om 11:15
Welnee. Ik ben bij beide bevallingen voortijdig geprimed omdat zwanger zijn vanaf 37 weken onverstandig was.
Dat was dan: op dinsdagochtend primen (gel), dan de hele dag afschuwelijk pijnlijke weeën zonder enige vorm van ontsluiting, 2 dagen later weer naar het ziekenhuis, weer gel... weer een weeënstorm en dan uiteindelijk in de nacht van donderdag op vrijdag bevallen.
Het is echt niet zo dat weeën alleen pijn doen als ze tot ontsluiting leiden.
vrijdag 29 maart 2019 om 11:19
Zo moet je dat niet zien. Je hebt buikweeën, rugweeën, beenweeën.
Ik vond mijn weeën meevallen. Ik bereidde me voor op het ergste. Wat ik vreselijk vond waren de 'mechanische' weeen vanuit de weeenopwekkers in het ziekenhuis op het laatst. Die kwamen zoals de golven in het golfslagbad, boemboemboemboem. Heel anders dan de natuurlijke weeen die ik daarvoor had.
vrijdag 29 maart 2019 om 11:22
iedereen heeft het daar maar over, ik heb werkelijk geen idee welk type wee ik gehad heb, mijn hele lijf ging in een enorme kramp, voelde het van mijn tenen tot mijn hoofd. Dacht werkelijk dat ik doodging (wat technisch genomen ook zo was)
vrijdag 29 maart 2019 om 11:31
Wel twee kinderen, geen ervaring met weeën. (Twee geplande keizersneden door omstandigheden en heel in het begin ook gekampt met het gevoel dat ik een soort van gefaald had, want volgens sommigen niet echt bevallen. Snel overheen gegroeid).
Heb inderdaad wel eens begrepen dat je het niet voor het kiezen hebt welke soort weeen je krijgt en dat sommige weeen hoe heftig ook, niet effectief zijn omdat ze de verkeerde kant op gaan.
Zonder de medische gezondheidszorg van nu, ging het vroeger een heel stuk vaker mis. Ik denk ook hierom.
En met betrekking tot je keizersnede: ik heb van andere moeders begrepen dat als het zo slecht met moeder en kind gaat, er echt geen tijd is om (zoals bij mijn geplande keizersnede wel het geval was) rustig uit te leggen wat er gebeurt. Vergelijk het met een situatie op de eerste hulp afdeling. Dat dat alles heel traumatiserend is, kan ik zeer zeker begrijpen, en ik hoop dat je er goede begeleiding bij krijgt. Sterkte!
Heb inderdaad wel eens begrepen dat je het niet voor het kiezen hebt welke soort weeen je krijgt en dat sommige weeen hoe heftig ook, niet effectief zijn omdat ze de verkeerde kant op gaan.
Zonder de medische gezondheidszorg van nu, ging het vroeger een heel stuk vaker mis. Ik denk ook hierom.
En met betrekking tot je keizersnede: ik heb van andere moeders begrepen dat als het zo slecht met moeder en kind gaat, er echt geen tijd is om (zoals bij mijn geplande keizersnede wel het geval was) rustig uit te leggen wat er gebeurt. Vergelijk het met een situatie op de eerste hulp afdeling. Dat dat alles heel traumatiserend is, kan ik zeer zeker begrijpen, en ik hoop dat je er goede begeleiding bij krijgt. Sterkte!
vrijdag 29 maart 2019 om 11:43
Hier meerdere kinderen, de eerste was te groot en verkeerd geschat. Zat klem en toen met blauwlicht naar het ziekenhuis.....Moeders opengescheurd en kind een hoofd als een alien......KInd was bijna 5 kilo....
Niet leuk, maar gelukkig had ik nooit het idee dat het bij iedereen makkelijk zou lopen.... Ik denk alleen dat als ik het allemaal van te voren geweten had, bij de eerste wee al naar het ziekenhuis gegaan zou zijn, wat ik dan bij de andere kinderen gedaan heb.
Ik vind het voor jou meer treurig dat je het geen plaats kan geven.....
Niet leuk, maar gelukkig had ik nooit het idee dat het bij iedereen makkelijk zou lopen.... Ik denk alleen dat als ik het allemaal van te voren geweten had, bij de eerste wee al naar het ziekenhuis gegaan zou zijn, wat ik dan bij de andere kinderen gedaan heb.
Ik vind het voor jou meer treurig dat je het geen plaats kan geven.....
vrijdag 29 maart 2019 om 11:54
Eens. Niemand heeft een droombevalling. Elke bevalling doet zeer en is een trauma voor je lichaam. Dat elke vrouw er na afloop anders op terugkijkt is, omdat een bevalling regelmatig gaat zoals het zou "moeten" en dat dat geaccepteerd wordt wat er allemaal bij komt kijken voor, tijdens en na de bevalling.
En ook jij had uiteindelijk een droombevalling. Je hebt er een gezond kind aan over gehouden. Zo kun je ook denken.
vrijdag 29 maart 2019 om 11:56
Oké, here comes reality: bevallen is voor heel veel vrouwen helemaal niet zo leuk.Minik schreef: ↑29-03-2019 10:50Ik heb 5 weken na de bevalling een extra gesprek in het zkh gehad van echt een uur lang waarbij wel heel veel vragen beantwoord zijn, maar dat gevoel te hebben gefaald zit echt nog steeds heel diep. Het was een tijdje wat weggezakt, maar ik heb enorm veel zwangere vriendinnen en de één na de ander heeft echt een droombevalling en dan komt alles heel erg naar boven. Het slaat ook nergens op, want het ging om foetale nood, ik had er echt totaal niks mee te maken eigenlijk, maar het gevoel dat ik iets niet kon wat voor heel veel vrouwen 'normaal' is, blijft enorm knagen.
Mijn bevalling liep op ongeveer elk punt vast. Na gebroken vliezen gebeurde er niks. Met wee opwekkers leek het goed te gaan, maar het zette niet door, wat er ook geprobeerd werd. Geen persweeen, toch geprobeerd te persen. Het lukte niet, en het werd een spoedkeizersnede.
Bij de keizersnede was ik zo uitgeput dat ik me van dat onvergetelijke eerste moment weinig kan herinneren Gelukkig heb ik de foto's nog.
vrijdag 29 maart 2019 om 12:00
Ik ken eigenlijk ook helemaal niemand met een droombevalling, in wat voor kringen loop je eigenlijk rond? Ik ken alleen maar vrouwen met horrorbevallingen en/of -zwangerschappen, die maanden later nog gerepareerd moesten worden, zeer langdurig en zeer pijnlijk moesten bevallen, gruwelijke zwangerschapsaandoeningen hadden etc.
vrijdag 29 maart 2019 om 12:15
Mooi. Zo is het wel. Je eigen oordelen over bevallen en pijn bepalen hoe je er op terugkijktVesper- schreef: ↑29-03-2019 11:54Eens. Niemand heeft een droombevalling. Elke bevalling doet zeer en is een trauma voor je lichaam. Dat elke vrouw er na afloop anders op terugkijkt is, omdat een bevalling regelmatig gaat zoals het zou "moeten" en dat dat geaccepteerd wordt wat er allemaal bij komt kijken voor, tijdens en na de bevalling.
En ook jij had uiteindelijk een droombevalling. Je hebt er een gezond kind aan over gehouden. Zo kun je ook denken.
vrijdag 29 maart 2019 om 12:23
ja natuurlijk, dat is met alles zo, je kijkt terug op dingen op basis van je eigen oordeel. Maar als dat oordeel ofwel onrealistisch streng is, of als het echt heel erg mis ging, dan zul je er dus altijd vervelend op terug kijken en daar dus last van hebben.
vrijdag 29 maart 2019 om 12:24
Heel vervelend dat je zo'n trauma hebt overgehouden aan je bevalling.Minik schreef: ↑29-03-2019 11:09Ja het is echt een hele zware hoofdpijn. Ik ben achteraf ook best wel boos op hoe dingen zijn gegaan. Zo ook dat mij niets verteld is, vanaf dat besloten werd dat het een keizersnede moest worden, heeft niemand meer tegen mij gepraat. Ik wist niet waarom, ik wist niet wat ze gingen doen. Ze jasten die ruggenprik en katheter erin zonder aan te kondigen wat er ging gebeuren. Ze sneden me open zonder te vertellen dat ze al begonnen waren, ik heb mijn man moeten vragen wat er gebeurde omdat ik geen flauw idee had. En toen baby er eenmaal was, dachten verpleegkundigen dat ik nog wel verdoofd zou zijn, dus werd er zonder enige aankondiging keihard in mijn buik geduwd om te voelen waar mijn baarmoeder toen zat. Nou, dat voelde ik dus wel! En ik ben zo kwaad dat ze niet gewoon even kon zeggen wat ze ging doen. Alsof het niet uitmaakt als je toch niks voelt. Ik voelde me echt een complete buitenstaander bij die hele bevalling.
En paar dagen later ging de wond ontsteken, ik vk gebeld, die kwam voor controle 'nee hoor, niks aan de hand' terwijl ik er mega veel pijn aan had en het helemaal rood en gezwollen was. Vervolgens paar uur later met opengesprongen wond weer terug in het ziekenhuis...
Echt bij alles werd gedaan alsof mijn ervaring, mijn gevoel niet belangrijk was 'want de baby was toch gezond'. Nou, ik heb echt een enorme klote kraamweek gehad... en nu dus nog steeds veel last van.
Maar ik wil wel zeggen dat als je de keizersnede gekregen hebt vanwege foetale nood en dan een echte flinke foetale nood er vaak geen tijd is om te vertellen wat je gaat doen. De verloskundige/verpleegkundige/arts moeten op dat moment zoveel handelingen doen om te zorgen dat je baby zonder zuurstoftekort geboren word, dat er voor uitleggen vaak geen tijd is. Soms doe je het tijdens de handeling maar dat word niet altijd opgemerkt. Dit doen de verpleegkundigen niet om jou te plagen of een vervelend gevoel te geven maar om te zorgen dat de kans op een gezond kind zo groot mogelijk is. Bij echt nood is er geen tijd om te zeggen dat ze gaan beginnen maar is de arts al bezig voordat je het in de gaten hebt. Dat op de buik duwen is vaak nodig om de baby eruit te krijgen en dat gebeurt vaak aan de bovenkant van de buik en daar werkt de verdoving niet altijd helemaal goed en dat kan je voelen maar ook hiervoor geld soms doet de baby het zo slecht dat het helaas snel moet gaan. Achteraf gezien is het vaak zo dat het misschien wel iets rustiger had gekund als de baby er goed uitkomt maar dat weet je helaas niet vantevoren dus je neemt niet dat risico. Met foetale nood en een gezonde moeder gaat de baby voor en gaat daar alle aandacht in eerste instantie naar toe en komt moeder helaas op de tweede plaats. Ik hoop dat je met hulp dit alles een plekje kunt geven en er een beter gevoel aan over houd.
vrijdag 29 maart 2019 om 12:27
Juist!
En precies zo kijk ik er ook op terug. Ik weet helaas hoe het voelt als een zwangerschap niet goed afloopt. Dus hoe de bevalling zou zijn, zou mij een worst wezen. Als mijn dochter maar gezond en wel ter wereld zou komen. En dat kwam ze!
Ik had wel een paar dagen nodig om te begrijpen hoe er in vrédesnaam mensen nog aan een tweede of derde wilden beginnen... Maar ik heb toen alles even op een rijtje gezet (bevallingsverhaal voor mezelf tot in detail op papier gezet) en toen keek ik er meteen al een stuk positiever op terug. Ik hoop dat de psycholoog dat ook met jou gaat doen. Het komt uiteindelijk vast weer goed!
vrijdag 29 maart 2019 om 13:06
Wat afschuwelijk dat je ook een niet goed aflopende zwangerschap hebt moeten meemaken
dat zet natuurlijk wel alles in perspectief..Wat betreft de overige reacties: dat foetale nood normaal gesproken echt nood is begrijp ik helemaal en dat er dan geen tijd is om iets uit te leggen kon ik ook wel in komen, totdat bij de nacontrole bleek dat het helemaal niet zo erg was als toen gedaan werd. Mijn baby is nooit in levensgevaar geweest, maar haar hartslag begon raar te wisselen en dat kregen ze niet onder controle. Op dat moment was er toevallig een OK vrij en gyn beschikbaar die de operatie kon doen, dus hebben ze op dat moment de keizersnede gedaan. Ze hebben in het zkh toegegeven dat het nergens op sloeg dat er niet met mij gecommuniceerd werd. Door de enorme haast heb ik de volledige tijd gedacht dat mijn baby dood zou gaan, terwijl er eigenlijk weinig aan de hand was. De niet vorderende ontsluiting in combinatie met een rare hartslag maakte het op dat moment de veiligste keuze om een keizersnede te gaan doen. Maar dat wist ik niet, ik had geen idee van die hartslag... En vk heeft achteraf zelfs gezegd dat de keizersnede meer 'preventief' was..
Wat betreft het duwen in mijn buik, dat was een uur ofzo ná de operatie. Er was toen totaal geen paniek, het was gewoon een controle. En omdat ik nog wel verdoofd zou zijn vond die verpleegkundige dat ze zonder enige aankondiging keihard kon gaan duwen. Daar ben ik nog steeds kwaad over. Ik heb haar op dat moment bijna geslagen maar was te traag door alle morfine en pijn.
