Zwanger
alle pijlers
Bevallen: de taboes!
zondag 20 februari 2011 om 22:41
Moeders van het forum, een oproep aan u allen!
Zij die nimmer bevallen zijn zijn nieuwsgierig! Nieuwsgierig naar de taboes, de verhalen waarover nooit gesproken wordt, en de ongemakken waarmee de orde der moeders nog jaren na het natuurgeweld mee te maken krijgt.
Ik open dit nieuwsgierig topic naar aanleiding van het topic " vrijwillige keizersnede", waar vluchtig geschreven wordt over een regiment (post-partum) vaginale ongemakken. Wat staat ons, onbezwangerden, nog allemaal te wachten qua lichamelijk ongemak?
Voor mij zal het geen verschil maken en voedt het alleen mijn ongecompliceerde nieuwsgierigheid. Al draag ik mijn linkerborst ter zijner tijd rechts door paarsgekleurde borstvoeding, of struikel ik over mijn gehavende schaamlippen, de ontmoeting met mijn toekomstige kind is waar ik het voor doe!
Mijn vriendinnen glimlachen flauwtjes als ik vraag naar hun post-partum anatomie, de slachtoffers van de totaalrupturen zwijgen als het graf. Natuurlijk doet de glimlach van de pasgeborene alle hechtingen terstond oplossen, maar .........
......zijn er enkele moeders die eens een tipje van hun slip sluier op zouden willen lichten met betrekken tot de gevolgen van een bevalling voor " down-under"?
Zij die nimmer bevallen zijn zijn nieuwsgierig! Nieuwsgierig naar de taboes, de verhalen waarover nooit gesproken wordt, en de ongemakken waarmee de orde der moeders nog jaren na het natuurgeweld mee te maken krijgt.
Ik open dit nieuwsgierig topic naar aanleiding van het topic " vrijwillige keizersnede", waar vluchtig geschreven wordt over een regiment (post-partum) vaginale ongemakken. Wat staat ons, onbezwangerden, nog allemaal te wachten qua lichamelijk ongemak?
Voor mij zal het geen verschil maken en voedt het alleen mijn ongecompliceerde nieuwsgierigheid. Al draag ik mijn linkerborst ter zijner tijd rechts door paarsgekleurde borstvoeding, of struikel ik over mijn gehavende schaamlippen, de ontmoeting met mijn toekomstige kind is waar ik het voor doe!
Mijn vriendinnen glimlachen flauwtjes als ik vraag naar hun post-partum anatomie, de slachtoffers van de totaalrupturen zwijgen als het graf. Natuurlijk doet de glimlach van de pasgeborene alle hechtingen terstond oplossen, maar .........
......zijn er enkele moeders die eens een tipje van hun slip sluier op zouden willen lichten met betrekken tot de gevolgen van een bevalling voor " down-under"?
woensdag 19 oktober 2011 om 10:14
Heel in het begin vond ik het wel iets weg hebben van lichte menstruatiekramp.
En met de remifentanil vond ik het ook nog een hele tijd goed uit te houden.
Maar toen de eerste perswee kwam was ik echt even helemaal de weg kwijt. Werd daar wel wat paniekerig van, maar dacht toen teug aan de zw.cursus en toen ging het wel weer. Deed nog steeds ontzettend veel zeer (kan het met niets vergelijken) maar ik wist weer wat ik moest doen.
Neemt niet weg dat ik in het begin van de persweeen gigantisch heb liggen gillen van de pijn *schaam*.
En met de remifentanil vond ik het ook nog een hele tijd goed uit te houden.
Maar toen de eerste perswee kwam was ik echt even helemaal de weg kwijt. Werd daar wel wat paniekerig van, maar dacht toen teug aan de zw.cursus en toen ging het wel weer. Deed nog steeds ontzettend veel zeer (kan het met niets vergelijken) maar ik wist weer wat ik moest doen.
Neemt niet weg dat ik in het begin van de persweeen gigantisch heb liggen gillen van de pijn *schaam*.
woensdag 19 oktober 2011 om 10:19
ik heb vrijwel nooit menstruatiepijn maar volgens mij is een wee daar wel mee te vergelijken (x10000000 ofzo).
Het is natuurlijk niet zo (meestal) dat je meteen met hevige weeën begint. Het begint klein en bouwt geleidelijk op.
Pas op het moment dat je denkt 'dit is teveel; ik ga dood' heb je volledige ontsluiting.
Zo staat het in de boekjes tenminste en zo heb ik het beleeft, maar er zijn nog talloze varianten.
Nou daar heb je dus ook niks aan . Ik zou zeggen, lees veel bevallingsverhalen (en niet alleen de horrorverhalen) doe een zwnagerschapscursus en laat het over je heen komen.
Het is natuurlijk niet zo (meestal) dat je meteen met hevige weeën begint. Het begint klein en bouwt geleidelijk op.
Pas op het moment dat je denkt 'dit is teveel; ik ga dood' heb je volledige ontsluiting.
Zo staat het in de boekjes tenminste en zo heb ik het beleeft, maar er zijn nog talloze varianten.
Nou daar heb je dus ook niks aan . Ik zou zeggen, lees veel bevallingsverhalen (en niet alleen de horrorverhalen) doe een zwnagerschapscursus en laat het over je heen komen.
woensdag 19 oktober 2011 om 10:26
Heb nu 4 bevallingen gehad..en alle 4 anders..........de eerste was makkelijk en toen ik persween had en 10 cm dacht ik pas van he als dit erger nog gaat worden (wist ik veel dat ik al persween had) dan trek ik het niet meer. dus dat was toen binnen 5 min voorbij omdat mijn dochter toen al kwam. Tweede 2 dagen en eigenlijk onbewust tegen pijn verzet...derde nog meer verzet......nog irritanter zeg maar. NU bij de vierde ben ik voor het eerst zoals ze zeggen meegegaan in de pijn en de weeen letterlijk en ik moet zeggen dat helpt echt echt echt..ben binnen anderhalf uur na begin krampjes bevallen van mijn dochter...
en ja bij de laatste mijn horror (poepen tijdens persweeen) is wel uitgekomen en datik heb zelf nog gezegd..van O jee ik ben aan het poepen..(schaam)...maar ze haalden het netjes direct weg en moest doorpersen...binnen 3 persween was ze er toen..
dus meegaan in de pijn helpt echt...
en ja bij de laatste mijn horror (poepen tijdens persweeen) is wel uitgekomen en datik heb zelf nog gezegd..van O jee ik ben aan het poepen..(schaam)...maar ze haalden het netjes direct weg en moest doorpersen...binnen 3 persween was ze er toen..
dus meegaan in de pijn helpt echt...
Puck
woensdag 19 oktober 2011 om 10:26
Ze gingen mij inleiden die dag, maar er gebeurde niks, dus ben met een slaappil naar bed gestuurd, en een half uur later braken mijn vliezen.. ik ben dus heel diep in slaap gevallen en schrok elke keer van elke wee wakker.. net of je ineens 180 op de snelweg rijd en je niet weet hoe je daar gekomen bent! Met het 2 uur persen was ik gelukkig wel vrij aanwezig!
Ik had ook zo'n beenprik, en pas na heul veul weken deed ie geen zeer meer, dat was ook wel apart!
Ik had ook zo'n beenprik, en pas na heul veul weken deed ie geen zeer meer, dat was ook wel apart!
woensdag 19 oktober 2011 om 10:30
Haha Starshine, ik heb inderdaad een andere variant: ik begon wel direct met "dit is teveel, dit ga ik niet trekken".
Je weet niet wat je moet verwachten, dus ik dacht dat dat de lichte weeën waren, en dat het allemaal nog veel erger zou worden. Later bleek dat ik direct al lekker hoog had ingezet met 7 cm ontsluiting en een weeënstorm, en het werd dus niet veel erger.
Je weet niet wat je moet verwachten, dus ik dacht dat dat de lichte weeën waren, en dat het allemaal nog veel erger zou worden. Later bleek dat ik direct al lekker hoog had ingezet met 7 cm ontsluiting en een weeënstorm, en het werd dus niet veel erger.
woensdag 19 oktober 2011 om 10:30
Waar ik trouwens van te voren ook niet van op de hoogte was, was dat pijnbestrijding na een paar uur, of als het tegenzit, nog eerder, uitgewerkt raakt. En ik ben echt naar iedere cursus/informatie-avond geweest die er was.
Ik had gemiddeld 30 pufademhalingen per wee nodig en dat 24 uur lang, daar kun je je niet echt op voorbereiden, dat kun je hoogstens ondergaan. En dan heb ik nog niet eens persweeen gehad.
Al met al vond ik mijn bevalling traumatisch en heb er de eerste maand niet zonder tranen over kunnen praten. Pas nadat mijn man mij in detail had verteld wat er allemaal was gebeurd en hoe dat voor hem was, ik alles had verteld aan mijn medezwangerschapscursisten en mijn gynaecoloog had uitgelegd waarom het gegaan was zoals het was gegaan, kon ik het verwerken.
Dus als jij je bevalling ook zo ervaart, praat er dan over. Dat helpt echt, ook al denk je op het moment zelf van niet.
Ik had gemiddeld 30 pufademhalingen per wee nodig en dat 24 uur lang, daar kun je je niet echt op voorbereiden, dat kun je hoogstens ondergaan. En dan heb ik nog niet eens persweeen gehad.
Al met al vond ik mijn bevalling traumatisch en heb er de eerste maand niet zonder tranen over kunnen praten. Pas nadat mijn man mij in detail had verteld wat er allemaal was gebeurd en hoe dat voor hem was, ik alles had verteld aan mijn medezwangerschapscursisten en mijn gynaecoloog had uitgelegd waarom het gegaan was zoals het was gegaan, kon ik het verwerken.
Dus als jij je bevalling ook zo ervaart, praat er dan over. Dat helpt echt, ook al denk je op het moment zelf van niet.
woensdag 19 oktober 2011 om 10:45
Ik vind het zó gek allemaal eigenlijk. Als iemand tegen me zegt "ja, het voelt als je hoofd stoten tegen iets scherps" snap ik en 'voel' ik ook een beetje wat iemand bedoelt. Maar bevallen? Echt géén idee. Iedereen ervaart het ook allemaal zo anders.
En het erge van alles is, is moet nog een heeeeele tijd voor ik ga bevallen, zit pas in week 12, hahahaha. En nu al zitten miepen. Hahaha.
Ik denk dat er uiteindelijk wel een soort berusting komt bij me. Er is geen ontkomen aan, dus ja. Maar momenteel, pfoe, ja, met vlagen word ik echt onrustig van het vooruitzicht te moeten bevallen.
En het erge van alles is, is moet nog een heeeeele tijd voor ik ga bevallen, zit pas in week 12, hahahaha. En nu al zitten miepen. Hahaha.
Ik denk dat er uiteindelijk wel een soort berusting komt bij me. Er is geen ontkomen aan, dus ja. Maar momenteel, pfoe, ja, met vlagen word ik echt onrustig van het vooruitzicht te moeten bevallen.
woensdag 19 oktober 2011 om 10:56
Pixie, ik denk ook dat niemand het je uit kan leggen. Het is niet te voorspellen hoe het bij jou gaat verlopen.
Misschien heb je geluk, niet iedereen herkent zich in dit horrortopic. Ik heb zelf maar een uurtje pijn gehad, toen was het even persen en klaar. Kind was eruit voor ik het wist joh. Ik riep toen meteen dat ik het zo nog tien keer zou doen.
Misschien heb je geluk, niet iedereen herkent zich in dit horrortopic. Ik heb zelf maar een uurtje pijn gehad, toen was het even persen en klaar. Kind was eruit voor ik het wist joh. Ik riep toen meteen dat ik het zo nog tien keer zou doen.
woensdag 19 oktober 2011 om 10:56
Ach, een voordeel heb je. Je groeit erin mee. Het kind zal er hoe dan ook een keer uit moeten. Hoe verder je in de zwangerschap komt, hoe meer je ook gaat verlangen naar het voor het eerst zien van je kindje. En dat daar een bevalling/keizersnede bij hoort... Soit.
Dat is mijn ervaring, terwijl ik daarvoor ook bang was. Op het moment dat ze me vertelden dat ze gingen inleiden vanwege pre-eclampsie, heb ik het allemaal maar zoveel mogelijk over me heen laten komen. Dat voelde op dat moment het beste.
Dat is mijn ervaring, terwijl ik daarvoor ook bang was. Op het moment dat ze me vertelden dat ze gingen inleiden vanwege pre-eclampsie, heb ik het allemaal maar zoveel mogelijk over me heen laten komen. Dat voelde op dat moment het beste.
woensdag 19 oktober 2011 om 11:00
Je bent 12 weken zwanger? Dan is het normaal dat je je wat zorgen maakt en je af vraagt hoe het zal gaan en hoe het zal voelen. Tegen de tijd dat je bijna moet bevallen zijn de meeste vrouwen er zo zat van dat ze blij zijn dat het begint. Dat heeft de natuur dan weer goed geregeld
Ik ben ingeleid en heb uiteindelijk een pompje gekregen tegen de pijn. Ik mocht even in bad en daar waren de weeen vreselijk. Echt niet normaal meer. Toen wilde ik wel pijnstilling. Maar toen de gyn etc. er stond had ik me weer bedacht. Ik vond het een zwaktebod. Zwanger worden was niet vanzelf gegaan, de zwangerschap was zwaar. Dan moest ik toch op zijn minst goed zijn in bevallen?? Maar ik durfde het niet uit te leggen aan de gyn. Ze zouden over een half uurtje terugkomen, dan kon ik er nog over nadenken. Toen durfde ik tegen mijn man te zeggen wat mijn twijfels waren en 10 minuten nadat ze weg waren gegaan stonden ze er weer. Ze hebben me over de streep getrokken en het pompje werd aangesloten. De hemel op aarde. Echt heerlijk! Naast het "zelluf willen doen" was ik ook bang dat de pijn nog erger zou worden en dat het pompje dan niet meer zou werken. De verpleegkundige zei gewoon: "Je hebt nu pijn. Straks valt het misschien wel mee. Maar voor nu kan je wat krijgen en dan zien we straks wel weer verder."
Met het pompje kon ik meer meegaan in de pijn en was het zo gepiept. De ontsluiting schoot eindelijk op (van 2 naar 10 cm in 2 uur) en na 20 minuten persen was Kootje er ineens.
Ik vond de bevalling echt geweldig! Ik ben nu weer zwanger (nog 2 1/2 maand te gaan!) en ik kijk er nu al naar uit om ons tweede zoontje vast te kunnen houden.
Ik ben ingeleid en heb uiteindelijk een pompje gekregen tegen de pijn. Ik mocht even in bad en daar waren de weeen vreselijk. Echt niet normaal meer. Toen wilde ik wel pijnstilling. Maar toen de gyn etc. er stond had ik me weer bedacht. Ik vond het een zwaktebod. Zwanger worden was niet vanzelf gegaan, de zwangerschap was zwaar. Dan moest ik toch op zijn minst goed zijn in bevallen?? Maar ik durfde het niet uit te leggen aan de gyn. Ze zouden over een half uurtje terugkomen, dan kon ik er nog over nadenken. Toen durfde ik tegen mijn man te zeggen wat mijn twijfels waren en 10 minuten nadat ze weg waren gegaan stonden ze er weer. Ze hebben me over de streep getrokken en het pompje werd aangesloten. De hemel op aarde. Echt heerlijk! Naast het "zelluf willen doen" was ik ook bang dat de pijn nog erger zou worden en dat het pompje dan niet meer zou werken. De verpleegkundige zei gewoon: "Je hebt nu pijn. Straks valt het misschien wel mee. Maar voor nu kan je wat krijgen en dan zien we straks wel weer verder."
Met het pompje kon ik meer meegaan in de pijn en was het zo gepiept. De ontsluiting schoot eindelijk op (van 2 naar 10 cm in 2 uur) en na 20 minuten persen was Kootje er ineens.
Ik vond de bevalling echt geweldig! Ik ben nu weer zwanger (nog 2 1/2 maand te gaan!) en ik kijk er nu al naar uit om ons tweede zoontje vast te kunnen houden.
woensdag 19 oktober 2011 om 11:03
Ik wilde trouwens de dag na de bevalling al weer een tweede kindje. De herinnering aan de pijn was in mijn geval heel snel weer weg. Ik vond het ook echt wel meevallen. Ik was denk ik wel wat bang om de controle te verliezen en dat kan de bevalling wel vertragen. Ook vond ik het raar dat ik met 38,3 weken ineens al ging bevallen. Ik had me gefixeerd op 41 weken omdat ze dan in het uiterste geval zouden inleiden als de bevalling niet vanzelf zou beginnen. Ik denk dat ik het ineens ook wel heel eng vond dat we een kindje zouden krijgen en het daarmee onbewust misschien ook wel tegenhield.
woensdag 19 oktober 2011 om 11:37
Mijn prik was ook uitgewerkt voor ik echt mocht gaan persen..
Ik weet ook niet veel meer van mijn bevalling (slaappillen, endorfine, beenprikje, paracetamol en je bent weg!) alleen dat ik een hartfilmpje heb gehad, een infuus omdat mijn persweeen verdwenen, een infuus omdat mijn bloeddruk de pan uit steeg en een infuus met vocht, en dat ze iemand gingen bellen omdat ze sokje met de pomp wilden halen. (wat ze uiteindelijk niet hebben hoeven doen gelukkig)
Maargoed ik lag met 32 weken al aan de weeënremmers, en had vanaf toen ook constant voorweeen. Heb ook 3x in de verloskamer gelegen voor het daadwerkelijk echt gebeurde!
Ik weet ook niet veel meer van mijn bevalling (slaappillen, endorfine, beenprikje, paracetamol en je bent weg!) alleen dat ik een hartfilmpje heb gehad, een infuus omdat mijn persweeen verdwenen, een infuus omdat mijn bloeddruk de pan uit steeg en een infuus met vocht, en dat ze iemand gingen bellen omdat ze sokje met de pomp wilden halen. (wat ze uiteindelijk niet hebben hoeven doen gelukkig)
Maargoed ik lag met 32 weken al aan de weeënremmers, en had vanaf toen ook constant voorweeen. Heb ook 3x in de verloskamer gelegen voor het daadwerkelijk echt gebeurde!
woensdag 19 oktober 2011 om 11:41
Niet in de categorie bevallen, ik moet nog 9 weken wachten. Maar qua zwangerschap.
niemand die je verteld hoe HARD zo'n kindje kan schoppen!! Ik ben verloskundige dus echt niet totaal blue maar goed het schopt echt hard! Soms denk ik dat hij/zij via mijn buikwand naar buiten wil hoor. Ben nu 31 weken dus het kindje zal nog wel harder gaan schoppen denk ik...
niemand die je verteld hoe HARD zo'n kindje kan schoppen!! Ik ben verloskundige dus echt niet totaal blue maar goed het schopt echt hard! Soms denk ik dat hij/zij via mijn buikwand naar buiten wil hoor. Ben nu 31 weken dus het kindje zal nog wel harder gaan schoppen denk ik...
woensdag 19 oktober 2011 om 11:44
Sokkenpop, heel bijzonder maar tegelijk ben ik ook gewoon echt een normale zwangere hoor
Bel dus soms een collega met een enorme mutsenvraag waar ik toch echt zelf het antwoord op weet. Maar ja dan wil je het gewoon even van iemand anders horen..
Bijzonderder is voor mij dat wij bijna 3,5 jaar op deze zwangerschap hebben moeten wachten. Toen zomaar ineens spontaan zwanger. Dat is echt zo geweldig!
Bel dus soms een collega met een enorme mutsenvraag waar ik toch echt zelf het antwoord op weet. Maar ja dan wil je het gewoon even van iemand anders horen..
Bijzonderder is voor mij dat wij bijna 3,5 jaar op deze zwangerschap hebben moeten wachten. Toen zomaar ineens spontaan zwanger. Dat is echt zo geweldig!
woensdag 19 oktober 2011 om 11:47
Oh dat is wel mooi zeg! En je heb al bijna je kindje in je armen!
Nee snap wel dat je belt met mutsenvragen hoor haha is gewoon een stukje bevestiging toch
Nu ik je toch spreek, waarom dat irritante: "kom op, nog een stukje, je bent er bijna, nog even doorzetten, je kunt het wel, nog heel even, ja je bent al een stukje verder! Je kindje is er bijna!" en dat dan bij elke keer persen! (en dan nog geen mm opgeschoten zijn haha)
Nee snap wel dat je belt met mutsenvragen hoor haha is gewoon een stukje bevestiging toch
Nu ik je toch spreek, waarom dat irritante: "kom op, nog een stukje, je bent er bijna, nog even doorzetten, je kunt het wel, nog heel even, ja je bent al een stukje verder! Je kindje is er bijna!" en dat dan bij elke keer persen! (en dan nog geen mm opgeschoten zijn haha)
woensdag 19 oktober 2011 om 11:53
woensdag 19 oktober 2011 om 11:54
Opa-Sokkenpop, na ongeveer 1 1/2 uur met het pompje zei ik pissig tegen mijn man: "druk op die bel, dat ding is kapot! Of het spul is op! Hij doet het niet meeeeeeer!!!"
Tuurlijk deed hij het gewoon nog alleen waren de weeen erger dus de pijn kwam door de medicatie heen. En met persen moest ie uit maar toen was ik er ook klaar voor doordat de pijn toch langzaam aan er doorheen kwam.
Tuurlijk deed hij het gewoon nog alleen waren de weeen erger dus de pijn kwam door de medicatie heen. En met persen moest ie uit maar toen was ik er ook klaar voor doordat de pijn toch langzaam aan er doorheen kwam.
woensdag 19 oktober 2011 om 12:03
Ik hoor vaak dat de ruggeprik wordt uitgezet bij het persen. Bij mij hebben ze dat niet gedaan, ik heb gewoon volledig verdoofd geperst. En dat ging prima. Als ik op de monitor zag dat er een wee was perste ik zo hard als ik kon mee. Na drie persweeen is mijn zoontje geboren.
Hoe voelt een wee. Daar heb ik bij de tweede echt even over nagedacht toen mijn weeen begonnen. Alsof je onderlijf uit elkaar wordt gescheurd was mijn conclusie.
Hoe voelt een wee. Daar heb ik bij de tweede echt even over nagedacht toen mijn weeen begonnen. Alsof je onderlijf uit elkaar wordt gescheurd was mijn conclusie.
woensdag 19 oktober 2011 om 12:06
quote:pixiemorgan schreef op 19 oktober 2011 @ 10:45:
Ik denk dat er uiteindelijk wel een soort berusting komt bij me. Er is geen ontkomen aan, dus ja. Maar momenteel, pfoe, ja, met vlagen word ik echt onrustig van het vooruitzicht te moeten bevallen.Ik had veel meer last van het gevoel dat ik gefaald had dan van de pijn, terwijl die toch heel heftig was. Die fysieke pijn vergeet je echt zo weer.
Ik denk dat er uiteindelijk wel een soort berusting komt bij me. Er is geen ontkomen aan, dus ja. Maar momenteel, pfoe, ja, met vlagen word ik echt onrustig van het vooruitzicht te moeten bevallen.Ik had veel meer last van het gevoel dat ik gefaald had dan van de pijn, terwijl die toch heel heftig was. Die fysieke pijn vergeet je echt zo weer.
