Zwanger
alle pijlers
Bevallen: de taboes!
zondag 20 februari 2011 om 22:41
Moeders van het forum, een oproep aan u allen!
Zij die nimmer bevallen zijn zijn nieuwsgierig! Nieuwsgierig naar de taboes, de verhalen waarover nooit gesproken wordt, en de ongemakken waarmee de orde der moeders nog jaren na het natuurgeweld mee te maken krijgt.
Ik open dit nieuwsgierig topic naar aanleiding van het topic " vrijwillige keizersnede", waar vluchtig geschreven wordt over een regiment (post-partum) vaginale ongemakken. Wat staat ons, onbezwangerden, nog allemaal te wachten qua lichamelijk ongemak?
Voor mij zal het geen verschil maken en voedt het alleen mijn ongecompliceerde nieuwsgierigheid. Al draag ik mijn linkerborst ter zijner tijd rechts door paarsgekleurde borstvoeding, of struikel ik over mijn gehavende schaamlippen, de ontmoeting met mijn toekomstige kind is waar ik het voor doe!
Mijn vriendinnen glimlachen flauwtjes als ik vraag naar hun post-partum anatomie, de slachtoffers van de totaalrupturen zwijgen als het graf. Natuurlijk doet de glimlach van de pasgeborene alle hechtingen terstond oplossen, maar .........
......zijn er enkele moeders die eens een tipje van hun slip sluier op zouden willen lichten met betrekken tot de gevolgen van een bevalling voor " down-under"?
Zij die nimmer bevallen zijn zijn nieuwsgierig! Nieuwsgierig naar de taboes, de verhalen waarover nooit gesproken wordt, en de ongemakken waarmee de orde der moeders nog jaren na het natuurgeweld mee te maken krijgt.
Ik open dit nieuwsgierig topic naar aanleiding van het topic " vrijwillige keizersnede", waar vluchtig geschreven wordt over een regiment (post-partum) vaginale ongemakken. Wat staat ons, onbezwangerden, nog allemaal te wachten qua lichamelijk ongemak?
Voor mij zal het geen verschil maken en voedt het alleen mijn ongecompliceerde nieuwsgierigheid. Al draag ik mijn linkerborst ter zijner tijd rechts door paarsgekleurde borstvoeding, of struikel ik over mijn gehavende schaamlippen, de ontmoeting met mijn toekomstige kind is waar ik het voor doe!
Mijn vriendinnen glimlachen flauwtjes als ik vraag naar hun post-partum anatomie, de slachtoffers van de totaalrupturen zwijgen als het graf. Natuurlijk doet de glimlach van de pasgeborene alle hechtingen terstond oplossen, maar .........
......zijn er enkele moeders die eens een tipje van hun slip sluier op zouden willen lichten met betrekken tot de gevolgen van een bevalling voor " down-under"?
woensdag 19 oktober 2011 om 12:09
woensdag 19 oktober 2011 om 12:11
Jaaa, ik was zo gelukkig met m'n pompje. Maar op een gegeven moment bleef ik maar drukken, zonder effect te voelen, dus gevraagd of ik nog in aanmerking kwam voor een ruggeprik.
Helaas was het daar te laat voor. En toen namen ze ook nog eens m'n pompje af!!!
Heb bij mijn laatste controle nog gevraagd hoe lang ik nu precies geperst heb, was "maar" 25 minuten (voelde echt veeeel langer).
Ontmoette ik ook gelijk de gynaecoloog die besloten had dat ik met 35+3 ingeleid zou worden.
Na de bevalling heb ik nog 9 dagen in het ziekenhuis gelegen en in al die tijd is maar 1 keer naar mijn "onderkantje" gekeken (zo'n beetje op de laatste dag). En niet eens echt ter controle, maar meer uit nieuwsgierigheid.
Ik kreeg alleen iedere keer de vraag hoe het ging. En ze namen genoegen met mijn antwoord dat het daar beneden prima ging.
Helaas was het daar te laat voor. En toen namen ze ook nog eens m'n pompje af!!!
Heb bij mijn laatste controle nog gevraagd hoe lang ik nu precies geperst heb, was "maar" 25 minuten (voelde echt veeeel langer).
Ontmoette ik ook gelijk de gynaecoloog die besloten had dat ik met 35+3 ingeleid zou worden.
Na de bevalling heb ik nog 9 dagen in het ziekenhuis gelegen en in al die tijd is maar 1 keer naar mijn "onderkantje" gekeken (zo'n beetje op de laatste dag). En niet eens echt ter controle, maar meer uit nieuwsgierigheid.
Ik kreeg alleen iedere keer de vraag hoe het ging. En ze namen genoegen met mijn antwoord dat het daar beneden prima ging.
woensdag 19 oktober 2011 om 12:24
quote:TessTan schreef op 19 oktober 2011 @ 12:03:
Ik hoor vaak dat de ruggeprik wordt uitgezet bij het persen. Bij mij hebben ze dat niet gedaan, ik heb gewoon volledig verdoofd geperst. En dat ging prima. Als ik op de monitor zag dat er een wee was perste ik zo hard als ik kon mee. Na drie persweeen is mijn zoontje geboren.
Ik voelde ze gewoon, met ruggenprik. Daardoor hoefde hij niet uit, wat een genot!
Ik vond het niet voelen alsof je uit elkaar gescheurd werd. Meer alsof een grote hand mijn baarmoeder vastpakte en begon te knijpen, knijpen, knijpen, nog harder te knijpen en op het hoogtepunt ondraaglijk hard ging knijpen. En daarna liet de hand gelukkig weer langzaam los. En dat steeds iets erger, naarmate de weeën volgden.
Niet fijn. (Is een understatement.)
Ik hoor vaak dat de ruggeprik wordt uitgezet bij het persen. Bij mij hebben ze dat niet gedaan, ik heb gewoon volledig verdoofd geperst. En dat ging prima. Als ik op de monitor zag dat er een wee was perste ik zo hard als ik kon mee. Na drie persweeen is mijn zoontje geboren.
Ik voelde ze gewoon, met ruggenprik. Daardoor hoefde hij niet uit, wat een genot!
Ik vond het niet voelen alsof je uit elkaar gescheurd werd. Meer alsof een grote hand mijn baarmoeder vastpakte en begon te knijpen, knijpen, knijpen, nog harder te knijpen en op het hoogtepunt ondraaglijk hard ging knijpen. En daarna liet de hand gelukkig weer langzaam los. En dat steeds iets erger, naarmate de weeën volgden.
Niet fijn. (Is een understatement.)
woensdag 19 oktober 2011 om 12:55
quote:Opa_Sokkenpop schreef op 19 oktober 2011 @ 12:51:
Wat voor pompje bedoelen jullie?
En de pijn, sja het is de meeste verschrikkelijke pijn die ik ooit gehad heb, maar het duurt maar een paar uur en dan hoef je voorlopig niet meer Een pompje met Remifentanil. Dat werkt pijnstillend en versuffend. Ik had er eentje die de hele tijd een klein beetje gaf en waarbij ik elke 5 minuten op de knop kon drukken voor een extra shot. Echt, wat een genot!!! Ze kunnen hem helemaal instellen en je kan jezelf niet te veel geven. Nadeel is dat de baby er ook suf van wordt en hij dus op tijd uitgezet moet worden omdat de baby ook moet "meewerken" tijdens de geboorte.
Wat voor pompje bedoelen jullie?
En de pijn, sja het is de meeste verschrikkelijke pijn die ik ooit gehad heb, maar het duurt maar een paar uur en dan hoef je voorlopig niet meer Een pompje met Remifentanil. Dat werkt pijnstillend en versuffend. Ik had er eentje die de hele tijd een klein beetje gaf en waarbij ik elke 5 minuten op de knop kon drukken voor een extra shot. Echt, wat een genot!!! Ze kunnen hem helemaal instellen en je kan jezelf niet te veel geven. Nadeel is dat de baby er ook suf van wordt en hij dus op tijd uitgezet moet worden omdat de baby ook moet "meewerken" tijdens de geboorte.
woensdag 19 oktober 2011 om 16:42
Kaetje, zo'n pompje had ik bij de eerste ook. Mijn vriend bediende het pompje. Ze hadden mij alleen niet verteld dat je maar eens in de vijf minuten kan drukken, dus ik bleef tijdens een wee maar roepen dat hij moest blijven drukken. Had niet veel zin, wist hij ook, maar hij heeft het braaf gedaan .
woensdag 19 oktober 2011 om 16:51
Ik heb heel fanatiek liggen drukken, de piepjes vlogen je om de oren. Na de bevalling zat ik me alleen te bedenken dat het ook wel eens zo zou kunnen zijn dat er helemaal niets gebeurd, maar je door die piepjes het idee hebt dat er wel wat gebeurd (controle over de situatie hebben en daar rustiger van worden).
woensdag 19 oktober 2011 om 16:57
zaterdag 22 oktober 2011 om 19:29
Ik heb het héle topic gelezen (bijna een bevalling opzich ). Wat een verhalen allemaal. Mijn bevallingen zijn inmiddels 5 en jaar geleden en ik prijs me gelukkig met hoe het is gegaan. Ik denk dat het een mooi compleet beeld geeft van wat je allemaal nog kan verwachten.
Wat mij persoonlijk enorm verbaasde tijdens de bevalling dat mijn lijf het helemaal over nam. Ik heb dingen graag in de hand, maar het gebeurde allemaal gewoon. Zo heb ik bij de oudste 45 min geperst en dacht ik op een gegeven moment even rust te nemen. Ik weet nog dat ik dacht "ik doe gewoon even niets, als ik niet zeg dat er een wee komt weten ze het toch niet, dus even uitrusten", dat kon natuurlijk helemaal niet, lijf nam het gewoon over. De pijn van toen het hoofdje stond was ik ook niet op voorbereid, denk je dat je er eindelijk bent, voelt het alsof de hele boel in de fik staat en mag je niet door persen op het op te laten houden......zéér onaangenaam.
O, ja en de enorme spierpijn de volgende dag, alsof ik was overreden door een vrachtwagen (en de HA die de bevalling had gedaan klaagde over spierpijn door een tennistournooi, hallo, hoe denk je dat ik me voel.....)
Bij nummer 2 maakte de VK zich heel druk dat ik echt op mijn rug moest draaien, anders kon het kind er niet uit. Ik had nog maar 2 persweeën gehad, dus vond dat ze zich enorm liep op te winden. Zolang ik niets ging doen kwam dat kind er toch niet uit. Fout dus, zodra ik draaide kwam 'ie er zo uit gefloept. Het enige dat ik vroeg was hoe erg de schade was , want ik kon me niet voorstellen dat mijn lijf daar zonder scheuren vanaf was gekomen (godzijdank wel, zeker na alle verhalen over hechtingen e.d. hier)
Wat mij persoonlijk enorm verbaasde tijdens de bevalling dat mijn lijf het helemaal over nam. Ik heb dingen graag in de hand, maar het gebeurde allemaal gewoon. Zo heb ik bij de oudste 45 min geperst en dacht ik op een gegeven moment even rust te nemen. Ik weet nog dat ik dacht "ik doe gewoon even niets, als ik niet zeg dat er een wee komt weten ze het toch niet, dus even uitrusten", dat kon natuurlijk helemaal niet, lijf nam het gewoon over. De pijn van toen het hoofdje stond was ik ook niet op voorbereid, denk je dat je er eindelijk bent, voelt het alsof de hele boel in de fik staat en mag je niet door persen op het op te laten houden......zéér onaangenaam.
O, ja en de enorme spierpijn de volgende dag, alsof ik was overreden door een vrachtwagen (en de HA die de bevalling had gedaan klaagde over spierpijn door een tennistournooi, hallo, hoe denk je dat ik me voel.....)
Bij nummer 2 maakte de VK zich heel druk dat ik echt op mijn rug moest draaien, anders kon het kind er niet uit. Ik had nog maar 2 persweeën gehad, dus vond dat ze zich enorm liep op te winden. Zolang ik niets ging doen kwam dat kind er toch niet uit. Fout dus, zodra ik draaide kwam 'ie er zo uit gefloept. Het enige dat ik vroeg was hoe erg de schade was , want ik kon me niet voorstellen dat mijn lijf daar zonder scheuren vanaf was gekomen (godzijdank wel, zeker na alle verhalen over hechtingen e.d. hier)
zaterdag 22 oktober 2011 om 20:12
Dat vond ik ook mooi, mijn lichaam nam het over van verstand. Vond de weeën redelijk te doen. Het was niet erger dan verwacht, alleen de laatste cm. Wegpuffen terwijl je al persweeen hebt was niet tof. Dat deed zo'n zeer, ik voelde het hoofdje bij wijze al tussen mijn benen hangen, had echt het idee dat ik in tweeën gespeten zou worden haha...
Toen heb ik dus echt gegild en raakte in paniek, wist niet meer hoe ik moest puffen. Gelukkig wist man dat nog wel, maar dat vond ik echt de rotste weeën.
Het persen was zwaar, maar mijn lichaam deed dat gewoon, had ik totaal geen controle over. In drie keer persen was hij er al
Ik vind mijn bevalling stukken mooier om op terug te kijken dan de zwangerschap zelf. Door bekkenproblemen heel veel pijn gehad.
Toen heb ik dus echt gegild en raakte in paniek, wist niet meer hoe ik moest puffen. Gelukkig wist man dat nog wel, maar dat vond ik echt de rotste weeën.
Het persen was zwaar, maar mijn lichaam deed dat gewoon, had ik totaal geen controle over. In drie keer persen was hij er al
Ik vind mijn bevalling stukken mooier om op terug te kijken dan de zwangerschap zelf. Door bekkenproblemen heel veel pijn gehad.
Schuin spaan en Zee gras planten potjes
zaterdag 22 oktober 2011 om 20:16
Ik heb dit topic intensief gevolgd tijdens mijn zwangerschap en was dus op heeeeeeel veel lichamelijke ongemakken voorbereid, maar wat mij tegenviel/valt is het psychische gedeelte.
Niet echt een taboe denk ik want iedereen is bekend met het fenomeen kraamtranen en dat een bevalling ook emotioneel een heftige gebeurtenis is, lijkt mij ook duidelijk. En toch werd ik erdoor overvallen.
Afgelopen maandag ben ik bevallen met 38,5 weken zwangerschap. Ik ging er zelf vanuit dat ik wel overtijd zou gaan omdat ik nog helemaal niets voelde én omdat ik mij er nog niet helemaal klaar voor voelde (ik had nog best een paar dingen op mijn lijstje staan die ik vóór de bevalling af wilde hebben). Maar mijn lijf en kind besloten anders.
Ik had vanaf zes uur s'ochtends steeds weer krampen en vanaf half 10 bedacht ik mij dat dit wel eens het echte werk kon zijn. Dit bleek zeer waar en om een uur is mijn dochter geboren.
Om 10 uur constateerde de verloskundige pas twee centimeter ontsluiting en om half een was ik al aan het persen. Tussen 10 uur en 12:30 heb ik enorme weeën gehad die veel erger waren dan ik mij van tevoren voor kon stellen.
Maar toch vind ik dat helemaal niet zo erg. Veel lastiger vind ik het dat ik tijdens de bevalling met mijn hoofd er niet bij was en steeds achter de feiten aanliep. Ik kon mij tot het laaste niet voorstellen dat het kind er nu echt aankwam en plotseling was ze er. Ik zeg nu steeds dat ze maar aan mijn man moeten vragen hoe de bevalling ging, want ikzelf was er op de een of andere manier helemaal niet bij en het is alles langs mij heengegaan.
Hetzelfde geldt voor de rest van de week. "Opeens" waren wij weer thuis uit het ziekenhuis mét kind, werd ons huis overgenomen door de kraamzorg en bezoek van enthousiaste omas en opas.
Het valt mij tegen hoeveel moeite mij het aanpassingsproces kost. En al vond ik de pijn moordend, het liefst zou ik de bevalling nog een keer over willen doen zodat ik de kans krijg om dingen bewuster te beleven en mij beter aan details kan herinneren. En dan maar ook meteen de afgelopen paar dagen overnieuw doen.
Niet dat ik ontevreden ben over hoe dingen zijn gegaan of dat ik achteraf zou willen dat dingen anders zouden zijn verlopen, maar gewoon om er meer met mijn hoofd bij te zijn en bewust te kunnen genieten.
Oh, tips en adviezen zijn van harte welkom, maar ik heb dit gevoel natuurlijk ook alwel met mijn man, kraamzorg, verloskundige etc. gedeeld, maar ook zij kunnen de tijd niet terugdraaien voor mij.
Niet echt een taboe denk ik want iedereen is bekend met het fenomeen kraamtranen en dat een bevalling ook emotioneel een heftige gebeurtenis is, lijkt mij ook duidelijk. En toch werd ik erdoor overvallen.
Afgelopen maandag ben ik bevallen met 38,5 weken zwangerschap. Ik ging er zelf vanuit dat ik wel overtijd zou gaan omdat ik nog helemaal niets voelde én omdat ik mij er nog niet helemaal klaar voor voelde (ik had nog best een paar dingen op mijn lijstje staan die ik vóór de bevalling af wilde hebben). Maar mijn lijf en kind besloten anders.
Ik had vanaf zes uur s'ochtends steeds weer krampen en vanaf half 10 bedacht ik mij dat dit wel eens het echte werk kon zijn. Dit bleek zeer waar en om een uur is mijn dochter geboren.
Om 10 uur constateerde de verloskundige pas twee centimeter ontsluiting en om half een was ik al aan het persen. Tussen 10 uur en 12:30 heb ik enorme weeën gehad die veel erger waren dan ik mij van tevoren voor kon stellen.
Maar toch vind ik dat helemaal niet zo erg. Veel lastiger vind ik het dat ik tijdens de bevalling met mijn hoofd er niet bij was en steeds achter de feiten aanliep. Ik kon mij tot het laaste niet voorstellen dat het kind er nu echt aankwam en plotseling was ze er. Ik zeg nu steeds dat ze maar aan mijn man moeten vragen hoe de bevalling ging, want ikzelf was er op de een of andere manier helemaal niet bij en het is alles langs mij heengegaan.
Hetzelfde geldt voor de rest van de week. "Opeens" waren wij weer thuis uit het ziekenhuis mét kind, werd ons huis overgenomen door de kraamzorg en bezoek van enthousiaste omas en opas.
Het valt mij tegen hoeveel moeite mij het aanpassingsproces kost. En al vond ik de pijn moordend, het liefst zou ik de bevalling nog een keer over willen doen zodat ik de kans krijg om dingen bewuster te beleven en mij beter aan details kan herinneren. En dan maar ook meteen de afgelopen paar dagen overnieuw doen.
Niet dat ik ontevreden ben over hoe dingen zijn gegaan of dat ik achteraf zou willen dat dingen anders zouden zijn verlopen, maar gewoon om er meer met mijn hoofd bij te zijn en bewust te kunnen genieten.
Oh, tips en adviezen zijn van harte welkom, maar ik heb dit gevoel natuurlijk ook alwel met mijn man, kraamzorg, verloskundige etc. gedeeld, maar ook zij kunnen de tijd niet terugdraaien voor mij.
zaterdag 22 oktober 2011 om 20:30
Es, wat moeilijk zeg! Ik kan het me wel een beetje voorstellen. Ik ben zelf ingeleid met 38+3. De middag ervoor zeiden ze ineens: morgen gaan we inleiden. Ik schrok me rot! Ik had me gericht op 41 weken en ineens moest ik bevallen! Heb die nacht ook amper geslapen, misschien een paar uurtjes. Ze hadden gezegd dat ik bij geen ontsluiting eerst een hormoonveter zou krijgen en dat het dan nog wel een paar dagen kon duren. Dus toen heb ik me daar maar helemaal op gericht. Maar natuurlijk had ik wel ontsluiting en een uurtje na aankomst in het ziekenhuis werden de vliezen gebroken en liep het infuus. Ik kon het eigenlijk nog steeds niet geloven.... De bevalling heb ik wel redelijk bewust meegemaakt alleen de uitdrijving, dat ging eigenlijk best snel. Nu ik weer zwanger ben denk ik er ook over om de bevalling te laten filmen door mijn man. De geboorte en de eerste momenten daarna, daar heb ik zo weinig heldere herinneringen aan.
Wat mij wel geholpen heeft is om de hele bevalling voor mezelf op te schrijven. Gaandeweg kwamen er weer dingetjes terug. Ook als je het opschrijft en een dag later terugleest herinner je je misschien toch weer dingetjes. Gewoon beginnen bij het begin en alles wat je nog weet (wat je deed, wat je voelde, wat je dronk, wat je man deed etc. etc.) opschrijven.
Wat mij wel geholpen heeft is om de hele bevalling voor mezelf op te schrijven. Gaandeweg kwamen er weer dingetjes terug. Ook als je het opschrijft en een dag later terugleest herinner je je misschien toch weer dingetjes. Gewoon beginnen bij het begin en alles wat je nog weet (wat je deed, wat je voelde, wat je dronk, wat je man deed etc. etc.) opschrijven.
zaterdag 22 oktober 2011 om 22:53
He Es! Allereerst van harte met je dochter! Dat wat je zegt over het gevoel hebben niet alles bewust te hebben meegemaakt herken ik wel. Maar onthou ook dat dit deels gewoon zo geregeld wordt door je lijf, de hormonen die zorgen dat de pijn enigszins draaglijk blijft zorgen er ook voor dat je je niet alles heel bewust kan herinneren. Maar ondanks dat was het bij mij precies hetzelfde wat de meeste tranen opleverde. En wie weet komen er na een tijdje ook wel weer wat herinneringen terug. 
zaterdag 22 oktober 2011 om 23:02
Ik heb de zwangerschappen (2) heerkijk doorlopen
kreeg met de 2de na 35 weken en fikse bloeding dus met ambulance thuis opgehaald en allerlei enge onderzoken
gelukkig alles goedgegaan en ingeleid na 39 weken en 6 dagen
Helaas volgde daarna wel een zware postnatale depressie, maar na anderhalf jaar was ik daar ook overheen (wat ik niemand gun trouwens hoor) Je wordt er wel sterker van
Het verhaal van de eerste dagen thuis en visite enzo dat had ik ook
OVER 26 WEKEN MAG IK WEER..!!! Dus het komt allemaal goed lieve mensen
kreeg met de 2de na 35 weken en fikse bloeding dus met ambulance thuis opgehaald en allerlei enge onderzoken
gelukkig alles goedgegaan en ingeleid na 39 weken en 6 dagen
Helaas volgde daarna wel een zware postnatale depressie, maar na anderhalf jaar was ik daar ook overheen (wat ik niemand gun trouwens hoor) Je wordt er wel sterker van
Het verhaal van de eerste dagen thuis en visite enzo dat had ik ook
OVER 26 WEKEN MAG IK WEER..!!! Dus het komt allemaal goed lieve mensen
zaterdag 22 oktober 2011 om 23:56
Ik heb ook een intieme vraag, nu ikzelf (nog heel pril hoor, bijna 6 weken pas) zwanger ben.
Ben je voor altijd uitgerekt in je doos of trekt het weer bij zoals het was? Heb dit weleens aan mijn moeder gevraagd, die zegt dat alles weer helemaal strak wordt. Maar diezelfde moeder beweert dat ze nooit scheetjes laat, dus die geloof ik niet helemaal...
Ben nu erg krap en gebruik mini ob's, lijkt me rot als ik ineens een wijde grot heb.
Ben je voor altijd uitgerekt in je doos of trekt het weer bij zoals het was? Heb dit weleens aan mijn moeder gevraagd, die zegt dat alles weer helemaal strak wordt. Maar diezelfde moeder beweert dat ze nooit scheetjes laat, dus die geloof ik niet helemaal...
Ben nu erg krap en gebruik mini ob's, lijkt me rot als ik ineens een wijde grot heb.
zondag 23 oktober 2011 om 00:02
Het veranderd blijvend, daaronder. Maar hoe en wat zal per vrouw verschillen. Ik heb een paar hechtingen gehad. Dat plekje is stugger dan de rest en voelt sneller vervelend. Wijder is het zeker niet geworden.
Maar goed, de een scheurt uit, de ander niet. De een krijgt een knip, de ander niet. Er valt niks over te zeggen.
Maar goed, de een scheurt uit, de ander niet. De een krijgt een knip, de ander niet. Er valt niks over te zeggen.
zondag 23 oktober 2011 om 00:16
Ik vond het zoooooo stom dat iedereen helemaal joelend boven de wieg hing, terwijl ik wilde schreeuwen "Zeg weten jullie wel wat er met MIJ gebeurd is?!"
Als je een gebroken been hebt, is iedereen vol aandacht en medelijden voor de patiënt en na een bevalling (minstens vier tien keer zo erg) is iedereen in jubelstemming, terwijl jij een traumatische ervaring hebt gehad...zo gruwelijk misplaats al die aandacht voor dat kind....grrrr.
(was gelukkig wel dol op mijn spruitje, hoor)
Als je een gebroken been hebt, is iedereen vol aandacht en medelijden voor de patiënt en na een bevalling (minstens vier tien keer zo erg) is iedereen in jubelstemming, terwijl jij een traumatische ervaring hebt gehad...zo gruwelijk misplaats al die aandacht voor dat kind....grrrr.
(was gelukkig wel dol op mijn spruitje, hoor)
Je hoeft niet altijd te geloven wat je denkt.
