Zwanger
alle pijlers
Bevallen: de taboes!
zondag 20 februari 2011 om 22:41
Moeders van het forum, een oproep aan u allen!
Zij die nimmer bevallen zijn zijn nieuwsgierig! Nieuwsgierig naar de taboes, de verhalen waarover nooit gesproken wordt, en de ongemakken waarmee de orde der moeders nog jaren na het natuurgeweld mee te maken krijgt.
Ik open dit nieuwsgierig topic naar aanleiding van het topic " vrijwillige keizersnede", waar vluchtig geschreven wordt over een regiment (post-partum) vaginale ongemakken. Wat staat ons, onbezwangerden, nog allemaal te wachten qua lichamelijk ongemak?
Voor mij zal het geen verschil maken en voedt het alleen mijn ongecompliceerde nieuwsgierigheid. Al draag ik mijn linkerborst ter zijner tijd rechts door paarsgekleurde borstvoeding, of struikel ik over mijn gehavende schaamlippen, de ontmoeting met mijn toekomstige kind is waar ik het voor doe!
Mijn vriendinnen glimlachen flauwtjes als ik vraag naar hun post-partum anatomie, de slachtoffers van de totaalrupturen zwijgen als het graf. Natuurlijk doet de glimlach van de pasgeborene alle hechtingen terstond oplossen, maar .........
......zijn er enkele moeders die eens een tipje van hun slip sluier op zouden willen lichten met betrekken tot de gevolgen van een bevalling voor " down-under"?
Zij die nimmer bevallen zijn zijn nieuwsgierig! Nieuwsgierig naar de taboes, de verhalen waarover nooit gesproken wordt, en de ongemakken waarmee de orde der moeders nog jaren na het natuurgeweld mee te maken krijgt.
Ik open dit nieuwsgierig topic naar aanleiding van het topic " vrijwillige keizersnede", waar vluchtig geschreven wordt over een regiment (post-partum) vaginale ongemakken. Wat staat ons, onbezwangerden, nog allemaal te wachten qua lichamelijk ongemak?
Voor mij zal het geen verschil maken en voedt het alleen mijn ongecompliceerde nieuwsgierigheid. Al draag ik mijn linkerborst ter zijner tijd rechts door paarsgekleurde borstvoeding, of struikel ik over mijn gehavende schaamlippen, de ontmoeting met mijn toekomstige kind is waar ik het voor doe!
Mijn vriendinnen glimlachen flauwtjes als ik vraag naar hun post-partum anatomie, de slachtoffers van de totaalrupturen zwijgen als het graf. Natuurlijk doet de glimlach van de pasgeborene alle hechtingen terstond oplossen, maar .........
......zijn er enkele moeders die eens een tipje van hun slip sluier op zouden willen lichten met betrekken tot de gevolgen van een bevalling voor " down-under"?
maandag 21 februari 2011 om 00:28
Ik zou thuis bevallen, maar het werd uiteindelijk een ziekenhuis bevalling vanwege de ruggenprik.
Ik dacht dat ik na de bevalling de ellende wel had gehad. Maar men, wat vond ik mijn knip die eerste nacht pijn doen!
Ook catheter gehad en spoelen met flesjes water. Ook die eerste keer poepen was eng en dat durfde ik pas na een dag of vier. Ik was bang dat ik opneiuw uit zou scheuren.
Ik vond het nachtje ziekenhuis (dochter moest 1 nacht blijven) een verschrikking: je kamer delen met een snurkende -pasbevallen- vrouw in een krakend ziekenhuis bed, zonder man en zonder kind (dochter lag ergens op een kinderafdeling).
Mijn knip heeft een paar dagen geduurd voordat ik weer een beetje normaal kon zitten. Maar het hersteld allemaal goed van onder hoor. Die knip zie je amper (je moet echt weten waar je naar zoekt). En ook de spieren herstellen zich weer, dus je vagina wordt vanbinnen eigenlijk ook weer hetzelfde.
Ik heb de eerste paar weken wel slappe sluitspieren gehad van achter zegmaar. Als ik dunne ontlasting had, bleef mijn ondergoed niet helemaal fris.
Stolsels ook gehad (grootste was denk ik een pingpong bal). Ook vloeien tot een week of zes. Daarna een week of drie niks en toen mijn menstruatie weer terug.
Tieten niks verandert. Tepels zijn weer helemaal terug verandert. Qua striaie heb ik ietsjepietsjes lichte haast onzichtbare streepjes overgehouden bij beide heupen. Dankzij het flinke rukken, duwen en trekken van de gyn (dochter kwam er niet uit). Dat gesjor op het allerlaatste moment heeft de huid nog net doen uitscheuren.
Ik heb enorm veel haar verloren na de bevalling (kreeg echt kale plekken en enorme inhammen). Mijn ijzer was rampzalig en eigenlijk had ik de bloedtransfusie moeten aannemen die ik kreeg aangeboden (koppige ezel ikk). Ik ben echt een week of twee behoorlijk dizzy en wazig geweest door die bloedarmoede.
Ohja, wat ik ook grappig en gek vond: de eerste ochtend thuis ging ik douchen. Haaaaa, heerlijk, effe weer mens worden. Ik stond echt even te genieten van de rust, maar liet de zeep vallen. Dat maakte kennelijk wat herrie, waarop de kraamzorg binnen kwam stormen, omdat ik niet de eerste vrouw zou zijn die onder de douche onderuit ging. Huh?
Ik dacht dat ik na de bevalling de ellende wel had gehad. Maar men, wat vond ik mijn knip die eerste nacht pijn doen!
Ook catheter gehad en spoelen met flesjes water. Ook die eerste keer poepen was eng en dat durfde ik pas na een dag of vier. Ik was bang dat ik opneiuw uit zou scheuren.
Ik vond het nachtje ziekenhuis (dochter moest 1 nacht blijven) een verschrikking: je kamer delen met een snurkende -pasbevallen- vrouw in een krakend ziekenhuis bed, zonder man en zonder kind (dochter lag ergens op een kinderafdeling).
Mijn knip heeft een paar dagen geduurd voordat ik weer een beetje normaal kon zitten. Maar het hersteld allemaal goed van onder hoor. Die knip zie je amper (je moet echt weten waar je naar zoekt). En ook de spieren herstellen zich weer, dus je vagina wordt vanbinnen eigenlijk ook weer hetzelfde.
Ik heb de eerste paar weken wel slappe sluitspieren gehad van achter zegmaar. Als ik dunne ontlasting had, bleef mijn ondergoed niet helemaal fris.
Stolsels ook gehad (grootste was denk ik een pingpong bal). Ook vloeien tot een week of zes. Daarna een week of drie niks en toen mijn menstruatie weer terug.
Tieten niks verandert. Tepels zijn weer helemaal terug verandert. Qua striaie heb ik ietsjepietsjes lichte haast onzichtbare streepjes overgehouden bij beide heupen. Dankzij het flinke rukken, duwen en trekken van de gyn (dochter kwam er niet uit). Dat gesjor op het allerlaatste moment heeft de huid nog net doen uitscheuren.
Ik heb enorm veel haar verloren na de bevalling (kreeg echt kale plekken en enorme inhammen). Mijn ijzer was rampzalig en eigenlijk had ik de bloedtransfusie moeten aannemen die ik kreeg aangeboden (koppige ezel ikk). Ik ben echt een week of twee behoorlijk dizzy en wazig geweest door die bloedarmoede.
Ohja, wat ik ook grappig en gek vond: de eerste ochtend thuis ging ik douchen. Haaaaa, heerlijk, effe weer mens worden. Ik stond echt even te genieten van de rust, maar liet de zeep vallen. Dat maakte kennelijk wat herrie, waarop de kraamzorg binnen kwam stormen, omdat ik niet de eerste vrouw zou zijn die onder de douche onderuit ging. Huh?
maandag 21 februari 2011 om 00:30
Een vriendin van mij was bont en blauw van al het geduw en gedruk op haar... op plekken echt paars... dat soort dingen vertelt men je niet voor de bevalling.
Ik denk maar steeds, als het er eenmaal in zit moet het er ook uit... niet meer bij nadenken. Maar dit topic is wel weer even slikken.
Wat zijn vrouwen toch sterk.
Ik denk maar steeds, als het er eenmaal in zit moet het er ook uit... niet meer bij nadenken. Maar dit topic is wel weer even slikken.
Wat zijn vrouwen toch sterk.
maandag 21 februari 2011 om 00:31
wat ook heel fijn is, is om boterhamzakjes met appelstroop (of wat voor stroop dan ook) in de vriezer te hebben om in je übersexy voedingsbh te dragen tegen de stuwing.......
Hmmm en om de opmerking "het gaat er lekkerder in dan eruit" heb ik keihard moeten lachen (met een natte broek als gevolg) maar is zo waar als een koe.
Hmmm en om de opmerking "het gaat er lekkerder in dan eruit" heb ik keihard moeten lachen (met een natte broek als gevolg) maar is zo waar als een koe.
maandag 21 februari 2011 om 00:37
quote:ringelding schreef op 20 februari 2011 @ 22:52:
Hmmm een van mijn dinnetjes was hoogst verbaasd toen ik vertelde dat je .....
verder valt het allemaal wel wat mee.Behale dat je ineens acuut weer peutertaal uitkraamt, met dat "dinnetjes"?
Hmmm een van mijn dinnetjes was hoogst verbaasd toen ik vertelde dat je .....
verder valt het allemaal wel wat mee.Behale dat je ineens acuut weer peutertaal uitkraamt, met dat "dinnetjes"?
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
maandag 21 februari 2011 om 00:40
quote:Iwannalive schreef op 21 februari 2011 @ 00:34:
Zeg eens eerlijk... zouden jullie het omschrijven als een traumatische ervaring? Zo klinkt het namelijk wel...
Ja absoluut.
Niet door de ongemakken overigens hoor.
Wel door die helse bevallingen.
Ik heb echt, serieus, doodsangsten uitgestaan.
Ik ben zelfs, door die eerste traumatische ervaring, op dit forum terecht gekomen. Heb toen het topic "traumatische bevalling verwerken" of iets in die trant, geopend.
Heb er dus wel niet alleen een kind(eren), maar ook het Viva-forum voor teruggekregen
Zeg eens eerlijk... zouden jullie het omschrijven als een traumatische ervaring? Zo klinkt het namelijk wel...
Ja absoluut.
Niet door de ongemakken overigens hoor.
Wel door die helse bevallingen.
Ik heb echt, serieus, doodsangsten uitgestaan.
Ik ben zelfs, door die eerste traumatische ervaring, op dit forum terecht gekomen. Heb toen het topic "traumatische bevalling verwerken" of iets in die trant, geopend.
Heb er dus wel niet alleen een kind(eren), maar ook het Viva-forum voor teruggekregen
maandag 21 februari 2011 om 00:42
Heerlijk, die verhalen! Lig helemaal in een deuk hier.
Goed graven in mijn herinnering:
Bloedstolsel: check. Was net bevallen van dochter en placenta -kl.tebevalling overigens, met veel gedoe-, toen verloskundige naar mijn buik keek en zei: ik zie nog iets zitten.
Ik kreeg meteen een wegtrekker, visioenen van een tweelingzusje/broertje dat niet bij de echo was gezien, maar het bleek gelukkig "maar" een bloedstolsel. Nee, niet ten grootte van een baby, maar toch zeker wel van een flinke meloen (zo'n gele).
Verloskundige duwde op m'n buik, terwijl ik moest gaan persen en ik vergeet nooit meer dat gevoel toen -ie eruit kwam. Ieeeeeeeuwwww! Stom genoeg keek ik ook nog en zag dat -ie er dubbelgeflapt uitkwam (zoals bij een omelet) en tijdens het eruitkomen openklapte.
Gruwel op mijn netvlies.
Geen problemen met door doucheput frotten, dat dan weer niet.
Meuren: check. De weken, wat zeg ik, maanden na de bevalling. 's Nachts zweten als een otter en stinken dat ik deed. Ook okselmeur na ietsepietsie inspanning, ook al had ik vlak ervoor gedoucht/deo opgedaan.
Hechtingen: check. Bij eerste bevalling flink ingeknipt en ook veel hechtingen. Erg last van gehad, ondanks Biotex-badjes. Duurde weken voordat die dingen een keer waren opgelost en het uiteinde porde steeds in m'n schaamlip. Op een dag bleef het uiteinde plakken aan de plakstrip van mijn kraamverband en toen ik deze verwijderde trok ik de hechting mee.
Gevolg; halve decimeter aan draad dat uitstak en mijn lip zag er 'golvend' uit, vanwege samengetrokken. (Zoals je een zoom naait en te strak aantrekt) Heb overigens draad kort afgeknipt en toen waren de problemen ook zo voorbij down under.
Wat betreft die andere problemen daaronder. Helemaal geen. Geen verzakkingen, incontinentie, nog net zo strak hoogstens een wat ander uiterlijk, een wat 'gepronounceerdere' venusheuvel.
(Maar dat kan ook bij ouderdom horen.)
Goed graven in mijn herinnering:
Bloedstolsel: check. Was net bevallen van dochter en placenta -kl.tebevalling overigens, met veel gedoe-, toen verloskundige naar mijn buik keek en zei: ik zie nog iets zitten.
Ik kreeg meteen een wegtrekker, visioenen van een tweelingzusje/broertje dat niet bij de echo was gezien, maar het bleek gelukkig "maar" een bloedstolsel. Nee, niet ten grootte van een baby, maar toch zeker wel van een flinke meloen (zo'n gele).
Verloskundige duwde op m'n buik, terwijl ik moest gaan persen en ik vergeet nooit meer dat gevoel toen -ie eruit kwam. Ieeeeeeeuwwww! Stom genoeg keek ik ook nog en zag dat -ie er dubbelgeflapt uitkwam (zoals bij een omelet) en tijdens het eruitkomen openklapte.
Gruwel op mijn netvlies.
Geen problemen met door doucheput frotten, dat dan weer niet.
Meuren: check. De weken, wat zeg ik, maanden na de bevalling. 's Nachts zweten als een otter en stinken dat ik deed. Ook okselmeur na ietsepietsie inspanning, ook al had ik vlak ervoor gedoucht/deo opgedaan.
Hechtingen: check. Bij eerste bevalling flink ingeknipt en ook veel hechtingen. Erg last van gehad, ondanks Biotex-badjes. Duurde weken voordat die dingen een keer waren opgelost en het uiteinde porde steeds in m'n schaamlip. Op een dag bleef het uiteinde plakken aan de plakstrip van mijn kraamverband en toen ik deze verwijderde trok ik de hechting mee.
Gevolg; halve decimeter aan draad dat uitstak en mijn lip zag er 'golvend' uit, vanwege samengetrokken. (Zoals je een zoom naait en te strak aantrekt) Heb overigens draad kort afgeknipt en toen waren de problemen ook zo voorbij down under.
Wat betreft die andere problemen daaronder. Helemaal geen. Geen verzakkingen, incontinentie, nog net zo strak hoogstens een wat ander uiterlijk, een wat 'gepronounceerdere' venusheuvel.
(Maar dat kan ook bij ouderdom horen.)
maandag 21 februari 2011 om 00:43
quote:ringelding schreef op 21 februari 2011 @ 00:40:
ach ja peuterpraat.....volgens mij een ander topic.
bevallen is niet traumatisch.....het is ook niet leuk, maar wel fijn op een één of andere manier. maar ik denk dat de ervaring voor iedereen anders en persoonlijk is.......
Bevallen vind JIJ niet traumatisch bedoel je.
Maar dat zeg je verderop al, noem het dan niet IS.
Net zo als mensen altijd zeggen "de pijn ben je zo weer vergeten." Ik weet het anders nog heul erg goed (en mijn een-na jongste, want jongste is via de ks geboren, is 3,5.
ach ja peuterpraat.....volgens mij een ander topic.
bevallen is niet traumatisch.....het is ook niet leuk, maar wel fijn op een één of andere manier. maar ik denk dat de ervaring voor iedereen anders en persoonlijk is.......
Bevallen vind JIJ niet traumatisch bedoel je.
Maar dat zeg je verderop al, noem het dan niet IS.
Net zo als mensen altijd zeggen "de pijn ben je zo weer vergeten." Ik weet het anders nog heul erg goed (en mijn een-na jongste, want jongste is via de ks geboren, is 3,5.
maandag 21 februari 2011 om 00:47
quote:Iwannalive schreef op 21 februari 2011 @ 00:34:
Zeg eens eerlijk... zouden jullie het omschrijven als een traumatische ervaring? Zo klinkt het namelijk wel...
Nee. Ik heb een uur lang enorme weeen gehad, lag aan infuus en dat deed ongelooflijk pijn. Na dat uur had ik volledige ontsluiting, vanaf dat moment vond ik het leuk. (weet niet of ik dat wel mag zeggen maar de enorme oerkracht in mijn lichaam voelen en het meedeinen op de golven van de persweeen gaf me zo'n ongelooflijke kick en energie.
Was ook niet ingeknipt, ingescheurd of wat dan ook.
Geen aambeien. Geen gepoer in mijn achterste.
Minder dan 2 weken gevloeid en dat was het. Had wel 1 bloedstolsel zo groot als een flinke sinaasappel/grapefruit die tijdens het douchen er uit kwam. Ik schrok me wezenloos, dat had niemand mij verteld. Gelijk aan de bel getrokken (was nog in ziekenhuis) en terwijl ik bleekjes tegen de muur leunde spoelde een verpleegster het stolsel door het putje.
Ik geloof dat ik een gezegend mens ben als ik jullie verhalen zo lees.
Zeg eens eerlijk... zouden jullie het omschrijven als een traumatische ervaring? Zo klinkt het namelijk wel...
Nee. Ik heb een uur lang enorme weeen gehad, lag aan infuus en dat deed ongelooflijk pijn. Na dat uur had ik volledige ontsluiting, vanaf dat moment vond ik het leuk. (weet niet of ik dat wel mag zeggen maar de enorme oerkracht in mijn lichaam voelen en het meedeinen op de golven van de persweeen gaf me zo'n ongelooflijke kick en energie.
Was ook niet ingeknipt, ingescheurd of wat dan ook.
Geen aambeien. Geen gepoer in mijn achterste.
Minder dan 2 weken gevloeid en dat was het. Had wel 1 bloedstolsel zo groot als een flinke sinaasappel/grapefruit die tijdens het douchen er uit kwam. Ik schrok me wezenloos, dat had niemand mij verteld. Gelijk aan de bel getrokken (was nog in ziekenhuis) en terwijl ik bleekjes tegen de muur leunde spoelde een verpleegster het stolsel door het putje.
Ik geloof dat ik een gezegend mens ben als ik jullie verhalen zo lees.
Volg de oorspronkelijke stem van je hart.
maandag 21 februari 2011 om 00:49
Traumatisch? Tja verschilt per persoon denk ik. Ik hoor dat sommige vrouwen heel erg in paniek raken tijdens de bevalling.
Maar ik had na 8 uur om de 4 minuten weeen, 0 cm ontsluiting. Na 28 uur weeen 0,5 cm en hoera gebroken vliezen. Na 42 uur weeen, een weeopwekkend infuus en een dosis pijnstiller per infuus, is mijn zoon geboren. Maar geen schade en de volgende dag gooide ik zelf alweer een vuilniszak weg (en kreeg op mijn donder van de kraamhulp
)
Hier geen trauma dus, maar wel iets dat je echt moet verwerken. Het is tenslotte niet niets.
Ik was vooral heel trots op mezelf: dat had ik toch maar even geflikt! En meteen een enorm respect gekregen voor andere vrouwen. Als mannen moesten baren, waren we allang uitgestorven.
Mijn vriend die met frisse tegenzin de bevalling aan mijn hoofdeinde meebeleefde, was diep onder de indruk van hoe sterk ik was. En voelde zich enorm machteloos, toen ik zo'n pijn had.
Ikzelf riep binnen 24 uur dat doe ik zo weer, mijn vriend is zover nu na 10 maanden nog niet, geloof ik
Maar ik had na 8 uur om de 4 minuten weeen, 0 cm ontsluiting. Na 28 uur weeen 0,5 cm en hoera gebroken vliezen. Na 42 uur weeen, een weeopwekkend infuus en een dosis pijnstiller per infuus, is mijn zoon geboren. Maar geen schade en de volgende dag gooide ik zelf alweer een vuilniszak weg (en kreeg op mijn donder van de kraamhulp
)Hier geen trauma dus, maar wel iets dat je echt moet verwerken. Het is tenslotte niet niets.
Ik was vooral heel trots op mezelf: dat had ik toch maar even geflikt! En meteen een enorm respect gekregen voor andere vrouwen. Als mannen moesten baren, waren we allang uitgestorven.
Mijn vriend die met frisse tegenzin de bevalling aan mijn hoofdeinde meebeleefde, was diep onder de indruk van hoe sterk ik was. En voelde zich enorm machteloos, toen ik zo'n pijn had.
Ikzelf riep binnen 24 uur dat doe ik zo weer, mijn vriend is zover nu na 10 maanden nog niet, geloof ik
maandag 21 februari 2011 om 00:50
quote:Very Cherry schreef op 21 februari 2011 @ 00:38:
Heeft iemand het al gehad over de darminhoud, die er tevens bij uitgeperst wordt? Dat lijkt mij persoonlijk nog 100 keer erger dan 100 hechtingen.Hebben we het al over gehad, en geloof me ons, het boeit je gewoon echt niet.
Heeft iemand het al gehad over de darminhoud, die er tevens bij uitgeperst wordt? Dat lijkt mij persoonlijk nog 100 keer erger dan 100 hechtingen.Hebben we het al over gehad, en geloof me ons, het boeit je gewoon echt niet.
Ja, dat vind ik echt.
maandag 21 februari 2011 om 00:51
maandag 21 februari 2011 om 00:51
quote:Joy4britt schreef op 21 februari 2011 @ 00:49:
Traumatisch? Tja verschilt per persoon denk ik. Ik hoor dat sommige vrouwen heel erg in paniek raken tijdens de bevalling.
Maar ik had na 8 uur om de 4 minuten weeen, 0 cm ontsluiting. Na 28 uur weeen 0,5 cm en hoera gebroken vliezen. Na 42 uur weeen, een weeopwekkend infuus en een dosis pijnstiller per infuus, is mijn zoon geboren. Maar geen schade en de volgende dag gooide ik zelf alweer een vuilniszak weg (en kreeg op mijn donder van de kraamhulp )
Hier geen trauma dus, maar wel iets dat je echt moet verwerken. Het is tenslotte niet niets.
Ik was vooral heel trots op mezelf: dat had ik toch maar even geflikt! En meteen een enorm respect gekregen voor andere vrouwen. Als mannen moesten baren, waren we allang uitgestorven.
Mijn vriend die met frisse tegenzin de bevalling aan mijn hoofdeinde meebeleefde, was diep onder de indruk van hoe sterk ik was. En voelde zich enorm machteloos, toen ik zo'n pijn had.
Ikzelf riep binnen 24 uur dat doe ik zo weer, mijn vriend is zover nu na 10 maanden nog niet, geloof ik :-)Idem.
Traumatisch? Tja verschilt per persoon denk ik. Ik hoor dat sommige vrouwen heel erg in paniek raken tijdens de bevalling.
Maar ik had na 8 uur om de 4 minuten weeen, 0 cm ontsluiting. Na 28 uur weeen 0,5 cm en hoera gebroken vliezen. Na 42 uur weeen, een weeopwekkend infuus en een dosis pijnstiller per infuus, is mijn zoon geboren. Maar geen schade en de volgende dag gooide ik zelf alweer een vuilniszak weg (en kreeg op mijn donder van de kraamhulp
)Hier geen trauma dus, maar wel iets dat je echt moet verwerken. Het is tenslotte niet niets.
Ik was vooral heel trots op mezelf: dat had ik toch maar even geflikt! En meteen een enorm respect gekregen voor andere vrouwen. Als mannen moesten baren, waren we allang uitgestorven.
Mijn vriend die met frisse tegenzin de bevalling aan mijn hoofdeinde meebeleefde, was diep onder de indruk van hoe sterk ik was. En voelde zich enorm machteloos, toen ik zo'n pijn had.
Ikzelf riep binnen 24 uur dat doe ik zo weer, mijn vriend is zover nu na 10 maanden nog niet, geloof ik :-)Idem.
Ja, dat vind ik echt.
maandag 21 februari 2011 om 00:53
maandag 21 februari 2011 om 00:54
Oh ja, bij mij kwam het trauma pas toen ik thuis kwam en de kraamhulp vond dat ik zoon niet bij me mocht hebben maar dat hij boven in het wiegje moest liggen.
Ik helemaal overstuur. Elke dag zodra zij de straat uit was, was zoon ook weer beneden.
Ik wou net zoals iemand anders al aangaf dat ik om een andere kraamverzorgster gevraagd had. Ik kon echt niet met haar overweg en heeft me best tijd gekost om daar over heen te komen.
Ik helemaal overstuur. Elke dag zodra zij de straat uit was, was zoon ook weer beneden.
Ik wou net zoals iemand anders al aangaf dat ik om een andere kraamverzorgster gevraagd had. Ik kon echt niet met haar overweg en heeft me best tijd gekost om daar over heen te komen.
Volg de oorspronkelijke stem van je hart.
maandag 21 februari 2011 om 00:55
maandag 21 februari 2011 om 00:56
quote:Lariba schreef op 21 februari 2011 @ 00:45:
@VC: Waarom lijkt je dat zo erg? Een beetje genant is het wel, maar je houdt het echt niet tegen. Ze vegen het gewoon weg en daar merk je eigenlijk weinig van.Ik geloof je meteen hoor L, maar ik ben nogal een rare, met een hele hoge pijngrens (laat vullingen vervangen zonder verdoving, etc) en een heel lage, eigenlijk beneden zero, esthetische-gene-grens.
@VC: Waarom lijkt je dat zo erg? Een beetje genant is het wel, maar je houdt het echt niet tegen. Ze vegen het gewoon weg en daar merk je eigenlijk weinig van.Ik geloof je meteen hoor L, maar ik ben nogal een rare, met een hele hoge pijngrens (laat vullingen vervangen zonder verdoving, etc) en een heel lage, eigenlijk beneden zero, esthetische-gene-grens.
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
maandag 21 februari 2011 om 00:57
quote:Very Cherry schreef op 21 februari 2011 @ 00:56:
[...]
Ik geloof je meteen hoor L, maar ik ben nogal een rare, met een hele hoge pijngrens (laat vullingen vervangen zonder verdoving, etc) en een heel lage, eigenlijk beneden zero, esthetische-gene-grens.En wat kunnen die grenzen toch heerlijk vervagen
[...]
Ik geloof je meteen hoor L, maar ik ben nogal een rare, met een hele hoge pijngrens (laat vullingen vervangen zonder verdoving, etc) en een heel lage, eigenlijk beneden zero, esthetische-gene-grens.En wat kunnen die grenzen toch heerlijk vervagen
Ja, dat vind ik echt.
