Zwanger
alle pijlers
Totaal onverwacht in verwachting
donderdag 1 juni 2017 om 11:30
Hoi allemaal,
sinds nu net weet ik dat ik hoogstwaarschijnlijk al ruim 5 weken zwanger ben.
Het was niet gepland en onverwacht, mede omdat ik ervan uit ging dat ik niet zwanger kon raken.
Dat dacht ik omdat het eerder nooit was gelukt en omdat ik al 40 jaar oud ben had ik het hele idee om ooit moeder te worden al maar weer opgegeven. Ik ging er inmiddels vanuit dat ik onvruchtbaar was.
Nu ben ik ineens toch zwanger en ik besef het nog maar half.
Maar ik kan er niet omheen want ik ben op een rare manier misselijk en ik voel me meer als twee wandelende borsten dan als mezelf.
En de testen hebben het bevestigd.
Natuurlijk ben ik nog niet naar de huisarts geweest, daarvoor weet ik het te kort.
De laatste maand heeft in het teken gestaan van bbq en verjaardagen en ik heb juist veel wijn gedronken in de afgelopen maand.
Hopelijk heeft dat geen schade aangericht, in elk geval drink ik vanaf nu geen druppel meer.
Maar helaas rook ik. (in de tijd dat ik probeerde zwanger te raken rookte en dronk ik natuurlijk niet, maar na de teleurstelling dat het toch niet lukte ben ik helaas toen weer begonnen)
En ik wil graag direct stoppen nu, ik hoop dat ik dat voor elkaar krijg.
Misschien hebben jullie ervaringen die jullie willen delen, of goede motiverende worden om te stoppen met dat verschrikkelijke rookgedrag.
Ik hoop dat door dit topic de motivatie sneller kan vinden om het zo gezond mogelijk te maken voor dit nieuwe leven in mijn buik.
Heel veel liefs
sinds nu net weet ik dat ik hoogstwaarschijnlijk al ruim 5 weken zwanger ben.
Het was niet gepland en onverwacht, mede omdat ik ervan uit ging dat ik niet zwanger kon raken.
Dat dacht ik omdat het eerder nooit was gelukt en omdat ik al 40 jaar oud ben had ik het hele idee om ooit moeder te worden al maar weer opgegeven. Ik ging er inmiddels vanuit dat ik onvruchtbaar was.
Nu ben ik ineens toch zwanger en ik besef het nog maar half.
Maar ik kan er niet omheen want ik ben op een rare manier misselijk en ik voel me meer als twee wandelende borsten dan als mezelf.
En de testen hebben het bevestigd.
Natuurlijk ben ik nog niet naar de huisarts geweest, daarvoor weet ik het te kort.
De laatste maand heeft in het teken gestaan van bbq en verjaardagen en ik heb juist veel wijn gedronken in de afgelopen maand.
Hopelijk heeft dat geen schade aangericht, in elk geval drink ik vanaf nu geen druppel meer.
Maar helaas rook ik. (in de tijd dat ik probeerde zwanger te raken rookte en dronk ik natuurlijk niet, maar na de teleurstelling dat het toch niet lukte ben ik helaas toen weer begonnen)
En ik wil graag direct stoppen nu, ik hoop dat ik dat voor elkaar krijg.
Misschien hebben jullie ervaringen die jullie willen delen, of goede motiverende worden om te stoppen met dat verschrikkelijke rookgedrag.
Ik hoop dat door dit topic de motivatie sneller kan vinden om het zo gezond mogelijk te maken voor dit nieuwe leven in mijn buik.
Heel veel liefs
woensdag 16 augustus 2017 om 09:20
Toch weer wat bloed vannacht en vanmorgen, pffff
Toch wel fijn dat ik dan morgen eens een uitgebreid onderzoek krijg bij de gynaecoloog in het ziekenhuis.
Ik moet nog kraamhulp regelen, maar dat stel ik telkens uit, omdat ik er niet echt vanuit durf te gaan dat het allemaal goed gaat komen.
Vandaag nog maar een dagje rustig aan doen.
Toch wel fijn dat ik dan morgen eens een uitgebreid onderzoek krijg bij de gynaecoloog in het ziekenhuis.
Ik moet nog kraamhulp regelen, maar dat stel ik telkens uit, omdat ik er niet echt vanuit durf te gaan dat het allemaal goed gaat komen.
Vandaag nog maar een dagje rustig aan doen.
woensdag 16 augustus 2017 om 16:24
Wat moet dat zenuwslopend zijn zeg. Lukt het je wel om voldoende rust te nemen? Fijn dat je binnenkort naar de gynaecoloog gaat daar ben je in goede handen zij zien vrouwen zoals jij regelmatig.
De kans is toch het allergrootst dat je over een paar maanden toch echt een kraamverzorgster nodig hebt, ik zou dus ook niet al te lang meer wachten met je inschrijven.
Sterkte!
De kans is toch het allergrootst dat je over een paar maanden toch echt een kraamverzorgster nodig hebt, ik zou dus ook niet al te lang meer wachten met je inschrijven.
Sterkte!
woensdag 16 augustus 2017 om 17:56
Kraamhulp kun je maar beter op tijd geregeld hebben. Dat geeft een gerust gevoel.
En als je het uiteindelijk niet nodig hebt is er niets aan de hand.
Mijn kind is te vroeg geboren en heeft lang in het ziekenhuis gelegen. We hadden geen recht op uitgestelde kraamhulp.
Volgens mij is de kraamhulp nooit afgezegd en is er gewoon geen geboortedatum doorgegeven. Nooit meer wat van gehoord.
En als je het uiteindelijk niet nodig hebt is er niets aan de hand.
Mijn kind is te vroeg geboren en heeft lang in het ziekenhuis gelegen. We hadden geen recht op uitgestelde kraamhulp.
Volgens mij is de kraamhulp nooit afgezegd en is er gewoon geen geboortedatum doorgegeven. Nooit meer wat van gehoord.
donderdag 17 augustus 2017 om 14:25
Net terug van het ziekenhuis en...alles helemaal goed!
Ze konden geen stolsel meer vinden en alles zag er goed uit!
Voor de zekerheid nog een uitstrijkje laten maken en een banale smear en eentje om te cobtroleren op chlamidia en gonorroe, maar ze verwachten daar eigenlijk niets van.
Gewoon voor de zekerheid.
En omdat ze nu eenmaal toch met de eendebek even wilden kijken naar de baarmoedermond, maar daar zag alles er ook rustig uit.
Dus stolselvrij verklaard en super opgelucht.
Hele aardige vrouwelijke artsen. Na afloop zeiden ze: ga nu maar eens eindelijk van je zwangerschap genieten.
Ik kan nu ook rustig aan weer aan de slag en aan het werk.
Wat een opluchting.
Ik heb mezelf zojuist meteen aangemeld voor kraamhulp.
Ze konden geen stolsel meer vinden en alles zag er goed uit!
Voor de zekerheid nog een uitstrijkje laten maken en een banale smear en eentje om te cobtroleren op chlamidia en gonorroe, maar ze verwachten daar eigenlijk niets van.
Gewoon voor de zekerheid.
En omdat ze nu eenmaal toch met de eendebek even wilden kijken naar de baarmoedermond, maar daar zag alles er ook rustig uit.
Dus stolselvrij verklaard en super opgelucht.
Hele aardige vrouwelijke artsen. Na afloop zeiden ze: ga nu maar eens eindelijk van je zwangerschap genieten.
Ik kan nu ook rustig aan weer aan de slag en aan het werk.
Wat een opluchting.
Ik heb mezelf zojuist meteen aangemeld voor kraamhulp.
vrijdag 18 augustus 2017 om 23:49
Hij is boos weggegaan, teleurgesteld en laat niets meer van zich horen.
Het komt omdat ik hem heb gezegd dat het mij verstandiger lijkt om een woning te huren in Nederland.
Hij heeft een huis net over de grens, maar dat moet worden verbouwd.
Hij zelf vindt het huis wel oké zoals het is en zegt dat hij de doos met stopcontacten beneden in de kelder heeft staan, maar daar gewijd nog niet aan toegekomen is. Hij woont er al ruim 8 jaar.
Hij heeft geen bankrekening, geen geldig paspoort, staat officieel nergens ingeschreven en hij opent zijn belasting brieven al ongeveer sinds drie jaar niet meer.
Met 4 vrienden is hij sinds 9 maanden een bedrijfje gestart en hij werkt er 4 tot 5 dagen per week, maar tot nu toe heeft hij daar nul komma nul euro mee verdiend. Hij zegt dat er inmiddels offertes genoeg uitstaan en dat het geld binnenkort gaat binnenstromen, maar ik moet dat eerst gewoon eens zien.
Hij heeft wel gelijk toen hij mij vandaag verweet dat ik niet zo veel vertrouwen heb in dat hij het huis kan verbouwen en dat het geld binnenkort binnenstroomt.
Ik zie in hem allerlei kwaliteiten, maar ik zie hem niet direct als klusser en al die tijd dat hij dat bedrijfje runt leeft hij van een maandelijkse toelage van zijn moeder.
Hij is 4 jaar geleden depressief geraakt en sindsdien is het zo, opent hij zijn brieven niet en is hij boos op de overheid.
Maar ik zie ook dat hij er hele lieve papa is voor zijn twee kinderen en sowieso is hij erg zachtaardig en gevoelig.
Alleen niet zo realistisch.
Want ik wil graag ons kindje wat meer stabiliteit geven. Ik sta nog ingeschreven bij mijn ouders sinds mijn faillissement en ik ben eigenlijk op zoek naar een huurwoning in Nederland, in de stad waar hij nu werkt.
Maar hij wilde zelf verbouwen zodat ik bij hem in kon trekken, super goed bedoeld...het verliep alleen helaas direct al een beetje a la: help mijn man is klusser: hij zei; ik ga vandaag die tegels uit de badkamer breken.
Dus ik vroeg; wat is je plan daarmee?
Hij: ik breek ze eruit zodat ik in elk geval niet meer terug kan.
...maar op de bovenverdieping had hij laatst ook al een begin gemaakt met breken, dat ligt daar nu half af, want de muur was veeel dikker dan hij dacht...
En ik vertelde hem vandaag dat het mij verstandiger leek als ik toch voor die huurwoning ga. Dan mag hij bij ons komen wonen en ook zijn ruime huis aanhouden, wat door zijn moeder is gekocht. Zodat er genoeg plek blijft voor eigen kamers voor zijn twee kinderen, zodat die niet hoeven te wennen en dan kom ik daar eens in de 14 dagen gezellig een weekendje logeren...als zijn Kids er zijn.
Dan is hij ook af en toe alleen en hoeft hij zijn enorme verzameling niet weg te doen. En dan kunnen we nog steeds erg veel bij elkaar zijn. Door de week en sowieso...alleen hij zei dat het voor hem een klap in zijn gezicht was.
Maar ik wil ons kindje gewoon in kunnen schrijven in Nederland. Aangezien het daar straks ook naar school moet en vriendjes kan maken.
Maar hij zegt: dat is pas over 6 jaar...
En ik heb ook nog lang geen huurhuis. Dus het is niet eens zo ver.
En ik heb gezegd dat er verder niets hoeft te veranderen en dat ik nog steeds heel veel van hem houd.
Maar hij vecht tegen het systeem en duikt onder in het buitenland en ik kan op die manier niet op hem steunen.
Dus dacht ik: dan moet ik iets verzinnen wat voor iedereen win-win is.
Alleen voelt het voor hem alsof ik hem een schop heb gegeven in zijn gezicht.
En ik moet ook eerlijk toegeven dat ik een beetje mijn geduld verloor met hem vanavond.
Ik vond dat hij zich als een kleuter gedroeg door te gaan zitten mokken op de trap. In mijn gezichtsveld. En hij wilde niets eten en was teleurgesteld en boos.
En zei: mijn dochhter woont al 10 jaar bij mij...waarop ik zei: ze woont officieel niet bij jou en dat kan ook niet...jij woont zelf niet eens ergens officieel.
Ze logeert dus bij jou.
En dat is niet erg, want ik vind je een hele leuke en lieve papa.
Maar als moeder van dit kindje wat nu nog in mijn buik zit, moet ik wel die verantwoordelijkheid nemen.
Om een stabiel inschrijfadres te hebben, goed verzekerd te zijn en zo.
En dan lijkt mij de meest logische stap om dat in Nederland te doen waar de sociale voorzieningen beter zijn.
Maar ik had dus niets moeten zeggen van zijn kinderen en van logeren bij hem, dat was te veel en hij pakte zijn tas en is vertrokken.
Ik heb eerst een vriendin gebeld en ben daarna gaan douchen.
Kopje thee gemaakt en probeerde te lezen, maar het lukt niet om mij te concentreren.
Hij zei nota bene laatst nog zelf dat hij misschien kon worden opgepakt voor het niet betalen van de belastingen. Ook heeft hij geen ziektekostenverzekering.
En zonder geldig legetimatiebewijs kan hij het kind zelfs niet erkennen.
Ik denk dat er vrouwen om minder waren uitgeflipt.
Maar ik vind dat op zich niet erg, dat hij dat blijkbaar niet aan kan...als hij dan maar wel begrijpt dat ik toch mijn eigen plan moet trekken. Waarbij ik even wat minder rekening kan houden met hem.
Want stel: ik trek bij hem in officieel, dan verlies ik mijn inschrijving in Nederland en mijn ziektekostenverzekering. ..dat zie ik echt niet zitten en al helemaal niet nu ik zwanger ben.
Ik snap niet dat hij dat niet begrijpt, dat ik die zekerheid, die hij mij (nog) niet kan bieden op deze manier toch zoek.
Hij wil het wel, dat is duidelijk, maar hij is niet realistisch.
Sinds mijn faissement hebben mijn ouders mijn huis op hun naam gezet, ook in het buitenland vlak over de grens, maar met deze zwangerschap lukt het mij niet om voldoende te verdienen en ik wil hen niet op kosten jagen. Mijn huisje is absoluut veel te klein, het is echt 1 persoons. Zijn huis is erg groot, maar erg achterstallig in onderhoud en dieper het buitenland in zelfs.
Om iedereen tegemoet te komen, het ongeboren kindje, mijn ouders en ook hem, lijkt het mij verstandig om weer terug in Nederland te gaan huren.
Echt jammer dat hij dat niet begrijpt. En op deze manier is weggegaan vanavond.
Ik had gehoopt op wat meer steun van zijn kant.
Ik had gedacht hem zelfs een beetje te ontlasten, hij kan blijkbaar niet zo veel aan...
Maar het viel verkeerd en erger dan ik dacht.
Ik probeer cool te blijven en hopelijk is hij morgen een beetje bijgedraaid.
We hadden het de laatste weken juist erg leuk samen.
Het komt omdat ik hem heb gezegd dat het mij verstandiger lijkt om een woning te huren in Nederland.
Hij heeft een huis net over de grens, maar dat moet worden verbouwd.
Hij zelf vindt het huis wel oké zoals het is en zegt dat hij de doos met stopcontacten beneden in de kelder heeft staan, maar daar gewijd nog niet aan toegekomen is. Hij woont er al ruim 8 jaar.
Hij heeft geen bankrekening, geen geldig paspoort, staat officieel nergens ingeschreven en hij opent zijn belasting brieven al ongeveer sinds drie jaar niet meer.
Met 4 vrienden is hij sinds 9 maanden een bedrijfje gestart en hij werkt er 4 tot 5 dagen per week, maar tot nu toe heeft hij daar nul komma nul euro mee verdiend. Hij zegt dat er inmiddels offertes genoeg uitstaan en dat het geld binnenkort gaat binnenstromen, maar ik moet dat eerst gewoon eens zien.
Hij heeft wel gelijk toen hij mij vandaag verweet dat ik niet zo veel vertrouwen heb in dat hij het huis kan verbouwen en dat het geld binnenkort binnenstroomt.
Ik zie in hem allerlei kwaliteiten, maar ik zie hem niet direct als klusser en al die tijd dat hij dat bedrijfje runt leeft hij van een maandelijkse toelage van zijn moeder.
Hij is 4 jaar geleden depressief geraakt en sindsdien is het zo, opent hij zijn brieven niet en is hij boos op de overheid.
Maar ik zie ook dat hij er hele lieve papa is voor zijn twee kinderen en sowieso is hij erg zachtaardig en gevoelig.
Alleen niet zo realistisch.
Want ik wil graag ons kindje wat meer stabiliteit geven. Ik sta nog ingeschreven bij mijn ouders sinds mijn faillissement en ik ben eigenlijk op zoek naar een huurwoning in Nederland, in de stad waar hij nu werkt.
Maar hij wilde zelf verbouwen zodat ik bij hem in kon trekken, super goed bedoeld...het verliep alleen helaas direct al een beetje a la: help mijn man is klusser: hij zei; ik ga vandaag die tegels uit de badkamer breken.
Dus ik vroeg; wat is je plan daarmee?
Hij: ik breek ze eruit zodat ik in elk geval niet meer terug kan.
...maar op de bovenverdieping had hij laatst ook al een begin gemaakt met breken, dat ligt daar nu half af, want de muur was veeel dikker dan hij dacht...
En ik vertelde hem vandaag dat het mij verstandiger leek als ik toch voor die huurwoning ga. Dan mag hij bij ons komen wonen en ook zijn ruime huis aanhouden, wat door zijn moeder is gekocht. Zodat er genoeg plek blijft voor eigen kamers voor zijn twee kinderen, zodat die niet hoeven te wennen en dan kom ik daar eens in de 14 dagen gezellig een weekendje logeren...als zijn Kids er zijn.
Dan is hij ook af en toe alleen en hoeft hij zijn enorme verzameling niet weg te doen. En dan kunnen we nog steeds erg veel bij elkaar zijn. Door de week en sowieso...alleen hij zei dat het voor hem een klap in zijn gezicht was.
Maar ik wil ons kindje gewoon in kunnen schrijven in Nederland. Aangezien het daar straks ook naar school moet en vriendjes kan maken.
Maar hij zegt: dat is pas over 6 jaar...
En ik heb ook nog lang geen huurhuis. Dus het is niet eens zo ver.
En ik heb gezegd dat er verder niets hoeft te veranderen en dat ik nog steeds heel veel van hem houd.
Maar hij vecht tegen het systeem en duikt onder in het buitenland en ik kan op die manier niet op hem steunen.
Dus dacht ik: dan moet ik iets verzinnen wat voor iedereen win-win is.
Alleen voelt het voor hem alsof ik hem een schop heb gegeven in zijn gezicht.
En ik moet ook eerlijk toegeven dat ik een beetje mijn geduld verloor met hem vanavond.
Ik vond dat hij zich als een kleuter gedroeg door te gaan zitten mokken op de trap. In mijn gezichtsveld. En hij wilde niets eten en was teleurgesteld en boos.
En zei: mijn dochhter woont al 10 jaar bij mij...waarop ik zei: ze woont officieel niet bij jou en dat kan ook niet...jij woont zelf niet eens ergens officieel.
Ze logeert dus bij jou.
En dat is niet erg, want ik vind je een hele leuke en lieve papa.
Maar als moeder van dit kindje wat nu nog in mijn buik zit, moet ik wel die verantwoordelijkheid nemen.
Om een stabiel inschrijfadres te hebben, goed verzekerd te zijn en zo.
En dan lijkt mij de meest logische stap om dat in Nederland te doen waar de sociale voorzieningen beter zijn.
Maar ik had dus niets moeten zeggen van zijn kinderen en van logeren bij hem, dat was te veel en hij pakte zijn tas en is vertrokken.
Ik heb eerst een vriendin gebeld en ben daarna gaan douchen.
Kopje thee gemaakt en probeerde te lezen, maar het lukt niet om mij te concentreren.
Hij zei nota bene laatst nog zelf dat hij misschien kon worden opgepakt voor het niet betalen van de belastingen. Ook heeft hij geen ziektekostenverzekering.
En zonder geldig legetimatiebewijs kan hij het kind zelfs niet erkennen.
Ik denk dat er vrouwen om minder waren uitgeflipt.
Maar ik vind dat op zich niet erg, dat hij dat blijkbaar niet aan kan...als hij dan maar wel begrijpt dat ik toch mijn eigen plan moet trekken. Waarbij ik even wat minder rekening kan houden met hem.
Want stel: ik trek bij hem in officieel, dan verlies ik mijn inschrijving in Nederland en mijn ziektekostenverzekering. ..dat zie ik echt niet zitten en al helemaal niet nu ik zwanger ben.
Ik snap niet dat hij dat niet begrijpt, dat ik die zekerheid, die hij mij (nog) niet kan bieden op deze manier toch zoek.
Hij wil het wel, dat is duidelijk, maar hij is niet realistisch.
Sinds mijn faissement hebben mijn ouders mijn huis op hun naam gezet, ook in het buitenland vlak over de grens, maar met deze zwangerschap lukt het mij niet om voldoende te verdienen en ik wil hen niet op kosten jagen. Mijn huisje is absoluut veel te klein, het is echt 1 persoons. Zijn huis is erg groot, maar erg achterstallig in onderhoud en dieper het buitenland in zelfs.
Om iedereen tegemoet te komen, het ongeboren kindje, mijn ouders en ook hem, lijkt het mij verstandig om weer terug in Nederland te gaan huren.
Echt jammer dat hij dat niet begrijpt. En op deze manier is weggegaan vanavond.
Ik had gehoopt op wat meer steun van zijn kant.
Ik had gedacht hem zelfs een beetje te ontlasten, hij kan blijkbaar niet zo veel aan...
Maar het viel verkeerd en erger dan ik dacht.
Ik probeer cool te blijven en hopelijk is hij morgen een beetje bijgedraaid.
We hadden het de laatste weken juist erg leuk samen.
zaterdag 19 augustus 2017 om 05:40
Ik kan maar een ding zeggen. Ren. Echt. Deze man is echt slecht nieuws en ik vind het onvoorstelbaar dat je hem blijft verdedigen. Iemand die zo met zijn partner omgaat, de moeder van zijn kind is helemaal geen lieve papa. Stop met jezelf voor de gek hoiden en maak dat je weg komt.
Je bent het verplicht naar je kindje toe om nu er voor te zorgen dat je kind een veilige toekomst tegemoet mag zien. En niet over twee of drie jaar wanneer de ellende niet meer te overzien is want "papa" kon de stress niet aan etc.
Tijd dus on je rug te rechten en een moeder te zijn voor je kind.
Je bent het verplicht naar je kindje toe om nu er voor te zorgen dat je kind een veilige toekomst tegemoet mag zien. En niet over twee of drie jaar wanneer de ellende niet meer te overzien is want "papa" kon de stress niet aan etc.
Tijd dus on je rug te rechten en een moeder te zijn voor je kind.
zaterdag 19 augustus 2017 om 06:22
Ik heb nog eens zitten kauwen op het " hij is zo'n lieve papa"
Ben je echt van mening dat deze meneer een lieve papa is terwijl hij jou mishandeld ten overstaan van zijn kinderen? Terwijl jij nota bene een risico-zwangerschap hebt? En hij feitelijk gezien zijn ongeboren kind ook mishandeld? Er is iets ernstig mis met jouw perceptie van lief en vaderlijk. En dat bedoel ik niet akelig of gemeen maar echt, jouw beeld van deze man is onjuist. Deze man is niet kief of zorgzaam of geduldig. Deze man is een gevaar voor jou en de kinderen ( alle kinderen)
Ben je echt van mening dat deze meneer een lieve papa is terwijl hij jou mishandeld ten overstaan van zijn kinderen? Terwijl jij nota bene een risico-zwangerschap hebt? En hij feitelijk gezien zijn ongeboren kind ook mishandeld? Er is iets ernstig mis met jouw perceptie van lief en vaderlijk. En dat bedoel ik niet akelig of gemeen maar echt, jouw beeld van deze man is onjuist. Deze man is niet kief of zorgzaam of geduldig. Deze man is een gevaar voor jou en de kinderen ( alle kinderen)
zaterdag 19 augustus 2017 om 09:19
Het is makkelijk om een lieve vader te zijn als je je kinderen eens in de 14 dagen ziet. Maar zoals ik het lees gedraagt hij zich totaal niet als een ouder, neemt nul komma nul verantwoordelijkheid voor wat dan ook en is ook absoluut geen voorbeeld functie voor zijn kinderen.
Ik zou trouwens wel meteen de gynaecoloog weer bellen. Misschien dat ze adviseren om toch weer rust te houden. Zolang je bloed en de gynaecoloog niet hebt gesproken zou ik niet al te actief doen.
Ik zou trouwens wel meteen de gynaecoloog weer bellen. Misschien dat ze adviseren om toch weer rust te houden. Zolang je bloed en de gynaecoloog niet hebt gesproken zou ik niet al te actief doen.
zaterdag 19 augustus 2017 om 10:11
Ja, voor zijn kinderen is hij altijd heel lief.
Ze zijn ook echt helemaal dol op hem.
Ik weet het nu even ook niet meer zo goed.
Ben vooral verdrietig.
Ik probeer rustig te blijven en een beetje te lezen en zo.
Vanmiddag bij een vriendin op bezoek in haar nieuwe huis.
Op zijn berichtje heb ik niet gereageerd.
Hij weet niet wat hij moet/wil zeggen typte hij gisteravond...en ik ook niet.
Ze zijn ook echt helemaal dol op hem.
Ik weet het nu even ook niet meer zo goed.
Ben vooral verdrietig.
Ik probeer rustig te blijven en een beetje te lezen en zo.
Vanmiddag bij een vriendin op bezoek in haar nieuwe huis.
Op zijn berichtje heb ik niet gereageerd.
Hij weet niet wat hij moet/wil zeggen typte hij gisteravond...en ik ook niet.
zaterdag 19 augustus 2017 om 10:18
Is het lief dat hij geen veilig thuis voor hen heeft? Is het moet dat hij hun stiefmoeder mishandeld? Is het lief dat hij maling heeft aan zijn ongeboren kind en de situatie waarin de moeder van zijn ongeboren kind verkeerd? Is het lief dat hij de situatie non stop op scherp zet en stress veroorzaakt terwijl jij stress nu echt moet vermijden?
Ik vind je enorm naïef. Ik denk dat ik me ook terug trek uit dit topic want ik zit me enorm boos te maken hoe jij alle achterlijke kronkels van die man goed zit te praten en zit te neuzelen hoe gezellig het was.
Ik vind je enorm naïef. Ik denk dat ik me ook terug trek uit dit topic want ik zit me enorm boos te maken hoe jij alle achterlijke kronkels van die man goed zit te praten en zit te neuzelen hoe gezellig het was.
zaterdag 19 augustus 2017 om 10:44
Mishandeling vind ik een erg groot woord in dit geval.
Hij lijkt last te hebben van wisselende stemmingen en staat niet realistisch in het leven, dat wel.
Twee keer heb ik last gehad van zijn buien tot nu toe.
Ik snap ook wel dat dat eigenlijk niet moet, maar zie het toch meer als zijn tekortkoming dan als mishandeling.
Hij is minder sterk dan ik dacht, kan weinig hebben, is meer een jochie dan een man.
Ik heb niet over me heen laten lopen, ik heb hem juist de waarheid gezegd. de realiteit laten zien.
Gezegd dat ik niet in die illusie kan leven. Zeker nu er een kindje op komst is.
Onder die illusie van hem zit een depressie ben ik bang.
Het lijkt alsof hij zijn sluimerende depressie verdoezelt met fantasie.
Zodra hij aan zichzelf toegeeft hoe het echt is dan voelt hij zich compleet waardeloos.
Mede omdat ik dit laatst heb gezien aan hem, moet ik wel zorgen voor stabiliteit, in mijn eentje.
Gisteren zei hij dat hij zich verraden voelde omdat ik hem dus niet helemaal vertrouw op dat vlak.
Ik zei: inderdaad, als jij je zaken niet regelt, dan moet ik dat des te beter doen.
Juist nu er nog een kindje komt.
En toen zei hij dat zijn dochter al 10 jaar bij hem woont.
En toen zei ik dat ze alleen maar eens in de 14 dagen bij hem logeert en dus niet echt bij hem woont.
Omdat hij niet zorgt dat hij alles heeft geregeld kan hij dus ook niet echt voor haar zorgen, niet echt.
En dat was hem dus te veel, dat wilde hij niet graag horen.
Hij heeft me niet uitgescholden, heeft niets negatiefs tegen mij gezegd, me niet mishandeld.
Hij is gewoon diep gekwetst de deur uitgelopen.
Hij voelt zich wederom buiten spel gezet, door een vrouw, terwijl hij het eigenlijk wel goed bedoelt...maar hij is gewoon niet realistisch, hij staat niet met beide benen op de grond, hij zweeft.
Gedraagt zich in mijn ogen als een verwende kleuter.
Dat heb ik hem ook gezegd...ja, ik heb het allemaal gezegd gisteren.
Dat was niet leuk, maar ik had het gevoel dat ik wel moest.
Hij lijkt last te hebben van wisselende stemmingen en staat niet realistisch in het leven, dat wel.
Twee keer heb ik last gehad van zijn buien tot nu toe.
Ik snap ook wel dat dat eigenlijk niet moet, maar zie het toch meer als zijn tekortkoming dan als mishandeling.
Hij is minder sterk dan ik dacht, kan weinig hebben, is meer een jochie dan een man.
Ik heb niet over me heen laten lopen, ik heb hem juist de waarheid gezegd. de realiteit laten zien.
Gezegd dat ik niet in die illusie kan leven. Zeker nu er een kindje op komst is.
Onder die illusie van hem zit een depressie ben ik bang.
Het lijkt alsof hij zijn sluimerende depressie verdoezelt met fantasie.
Zodra hij aan zichzelf toegeeft hoe het echt is dan voelt hij zich compleet waardeloos.
Mede omdat ik dit laatst heb gezien aan hem, moet ik wel zorgen voor stabiliteit, in mijn eentje.
Gisteren zei hij dat hij zich verraden voelde omdat ik hem dus niet helemaal vertrouw op dat vlak.
Ik zei: inderdaad, als jij je zaken niet regelt, dan moet ik dat des te beter doen.
Juist nu er nog een kindje komt.
En toen zei hij dat zijn dochter al 10 jaar bij hem woont.
En toen zei ik dat ze alleen maar eens in de 14 dagen bij hem logeert en dus niet echt bij hem woont.
Omdat hij niet zorgt dat hij alles heeft geregeld kan hij dus ook niet echt voor haar zorgen, niet echt.
En dat was hem dus te veel, dat wilde hij niet graag horen.
Hij heeft me niet uitgescholden, heeft niets negatiefs tegen mij gezegd, me niet mishandeld.
Hij is gewoon diep gekwetst de deur uitgelopen.
Hij voelt zich wederom buiten spel gezet, door een vrouw, terwijl hij het eigenlijk wel goed bedoelt...maar hij is gewoon niet realistisch, hij staat niet met beide benen op de grond, hij zweeft.
Gedraagt zich in mijn ogen als een verwende kleuter.
Dat heb ik hem ook gezegd...ja, ik heb het allemaal gezegd gisteren.
Dat was niet leuk, maar ik had het gevoel dat ik wel moest.
