Totaal onverwacht in verwachting

Hoi allemaal,

sinds nu net weet ik dat ik hoogstwaarschijnlijk al ruim 5 weken zwanger ben.
Het was niet gepland en onverwacht, mede omdat ik ervan uit ging dat ik niet zwanger kon raken.
Dat dacht ik omdat het eerder nooit was gelukt en omdat ik al 40 jaar oud ben had ik het hele idee om ooit moeder te worden al maar weer opgegeven. Ik ging er inmiddels vanuit dat ik onvruchtbaar was.

Nu ben ik ineens toch zwanger en ik besef het nog maar half.
Maar ik kan er niet omheen want ik ben op een rare manier misselijk en ik voel me meer als twee wandelende borsten dan als mezelf.
En de testen hebben het bevestigd.
Natuurlijk ben ik nog niet naar de huisarts geweest, daarvoor weet ik het te kort.

De laatste maand heeft in het teken gestaan van bbq en verjaardagen en ik heb juist veel wijn gedronken in de afgelopen maand.
Hopelijk heeft dat geen schade aangericht, in elk geval drink ik vanaf nu geen druppel meer.
Maar helaas rook ik. (in de tijd dat ik probeerde zwanger te raken rookte en dronk ik natuurlijk niet, maar na de teleurstelling dat het toch niet lukte ben ik helaas toen weer begonnen)
En ik wil graag direct stoppen nu, ik hoop dat ik dat voor elkaar krijg.

Misschien hebben jullie ervaringen die jullie willen delen, of goede motiverende worden om te stoppen met dat verschrikkelijke rookgedrag.

Ik hoop dat door dit topic de motivatie sneller kan vinden om het zo gezond mogelijk te maken voor dit nieuwe leven in mijn buik.

Heel veel liefs

Ja, ach...misschien wilde mijn moeder me ook gewoon alleen maar een beetje moed inspreken omdat ze weet dat mijn werk lichamelijk vrij belastend is.

Weer naar de verloskundige geweest en alles zag er prima uit.
Nu 9 weken en 4 dagen... (dus toch twee dagen korter dan bij de eerste meting werd gedacht).
Bloeddruk perfect, bmi perfect, alles in orde.

Het niet-roken is al eigenlijk geen issue meer.

Wel verschrikkelijk veel honger.
Ik moest er vannacht 3 keer uit om te eten!
En moe, ik viel gisteren al om 21.00 uur in slaap. Maar ja, dan slaap ik vervolgens niet door omdat ik dus moet opstaan om te eten.

Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat ik zo vroeg in de zwangerschap al meteen zo hongerig zou zijn.
Volgens mij ben ik in heel mijn leven nog nooit zo hongerig geweest als de laatste dagen.

O ja, haha, ik ben ineens dol op tomaten en tomatensaus/soep.
Normaal hield ik niet zo van tomaat, maar nu vind ik het ineens echt heerlijk!

Mijn ouders en zijn ouders zijn niet echt blij voor ons. Mijn ouders proberen dat niet echt te laten merken, maar het valt wel op. Ook niemand die vraagt hoe ik me voel of zoiets.
Voor hen is het natuurlijk ook allemaal erg onverwacht en misschien gaan ze het in de loop van de tijd nog wel een klein beetje leuk vinden.
Maar op dit moment zien ze allerlei problemen in verband met mijn werk. Want ik probeerde eigenlijk opnieuw een eigen bedrijfje op te starten en mijn vriend ook, dus ze vinden de timing niet handig.
En ze hadden al genoeg kleinkinderen en we wonen vrij ver van hen vandaan dus het voegt op die manier voor hen niets toe.
Bovendien zijn vooral mijn ouders altijd al enorme doemdenkers en mijn vader is een man die altijd overal beren op de weg ziet. Dat is alleen maar erger geworden naarmate hij ouder wordt.

Ze hadden ook graag gezien dat ik op een gegeven moment bij heen zou intrekken om op hun oude dag voor hen te zorgen. Dus vonden ze het wel fijn dat ik single was en ongebonden. Maar als ik dan mijn eigen gezinnetje heb zien ze dat een beetje in het water vallen.
Maar zelf ben ik nu 1000 maal gelukkiger.
Mijn ouders zeggen dat ze zich nu eenmaal altijd zorgen maken en dat dat normaal is en zo hoort.
Maar ik vind het vrij deprimerend om zo in het leven te moeten staan, dus houd ik liever een klein beetje afstand.
En ik kan hen niet dwingen om er blij mee te zijn natuurlijk.
Toen ze hoorden dat ik gestopt was met roken klaarde hun gezichten op en waren ze in een feeststemming, maar toen ik vervolgens zei dat het was omdat ik in verwachting ben zag ik hun gezichten meteen betrekken.

Vrienden en vriendinnen vinden het wel leuk voor ons, dat is fijn.

Animal2307 schreef: ↑

01-07-2017 11:37

Shisha, ik heb je verhaal gelezen en vind het ontzettend fijn voor je dat toch zwanger bent geworden en heel knap van je dat je gestopt met bent met roken. Heel fijn dat het je niet te veel moeite heeft gekost. Ik weet helaas hoe het is om niet zwanger te worden, wij zitten momenteel midden in de 3e IVF.
Ik wil je even een hart onder de riem steken met betrekking tot het de reactie van jouw ouders. Eigenlijk vind ik het beschamend dat ze zo ontzettend alleen aan hunzelf denken! Jij zou bij hun in moeten gaan wonen. Je woont te ver weg, dus zij hebben niets aan een extra kleinkind. Daarbij hebben ze er al voldoende. Jullie timing zou niet goed zijn, aangezien jullie beiden een eigen bedrijf op willen richten.

Hoezo timing? Je hebt hard je best gedaan om zwanger te worden en dat is niet gelukt (weten jouw ouders dat eigenlijk? Niet dat dat voor hun reactie uit zou moeten maken...) en nu ben je weleens waar niet gepland, maar wel zeer gewenst zwanger. Wat ik wel geleerd heb in dit traject, dat wij veel dingen uitgesteld hebben en pas op het allerlaatst gaan regelen ivm onze kinderwens. Nou, ik had daar wel bijna 3 jaar mee kunnen wachten, want de eerste 3 jaar heeft ons niets opgeleverd.

Wat wel vervelend is, is als je nu jouw eigen bedrijf aan het opzetten wil, is dat de arbeidsongeschiktsheidsverzekering vaak de eerste 2 jaar niet uitkeert bij een zwangerschap. Of je moet al langer een verzekering hebben, dan heb je wel geluk. Je hebt het niet gepland, dus dit kon je ook niet weten. En weet je, hoe het ook gaat, je vind er vast wel een oplossing voor!

Fijn dat je zegt dat je 1000 x gelukkiger voelt! Ondanks de moeheid en de vele honger. Je lijf vraagt er waarschijnlijk niet voor niets om.
Ik hoop dat jouw ouders toch een beetje moeten wennen en op korte termijn wel heel blij zullen zijn met jouw zwangerschap. En anders vind ik dat je dat best wel aan mag geven naar hun toe.
Ik hoop dat jouw schoonmoeder een betere reactie weet te geven. Veel plezier met vertellen.
Ik ben in ieder geval wel heel blij voor je!

Dank je wel.
Ik heb ervan geleerd dat niet alles in het leven maakbaar is en daarom ben ik extra dankbaar met deze zwangerschap.

Mijn ouders maken zich inderdaad voornamelijk zorgen om de verzekering en zulke dingen.
Zij waren zelfs zonder dat ik dat wist mijn vriend gaan opzoeken op zijn werk om hem te vertellen dat zij het niet zagen zitten tenzij wij zouden verhuizen en bij hen in het dorp zouden komen wonen.

Maar dat doen we dus niet.
We hebben een huis met 5 slaapkamers nu en inderdaad zijn van ons beiden de financien niet optimaal geregeld.
Dat is vervelend genoeg om mee te dealen zodra de extra stress waarmee zij nu aankomen, maar misschien moet ik het even wat tijd geven en moeten ze nog even wennen.
Ze bedoelen het vast niet verkeerd, maar het zijn echt twee enorme stresskippen.

De eerste reactie van mijn schoonmoeder was : sorry dat ik niet meteen sta te juichen.
En: vertel het nog maar niet tegen pa (haar ex man) want hij zal er vast niet zo blij mee zijn.
Maar juist zij is toch meteen al weer wat bijgedraaid, (voornamelijk bezorgd over een miskraam en dat het eventueel te veel druk op onze relatie zou leggen) ook zij vond de drie kleinkinderen die ze al had eigenlijk wel genoeg.

Tja, niemand (behalve ik natuurlijk) zat hier nog echt op te wachten, als mosterd na de maaltijd en niet alles financieel op orde, dus ze vinden het voornamelijk erg onrustig.

Niet echt leuk voor mij, maar misschien draaien ze nog bij.

Ik hoop dat het voor jullie ook nog wil lukken, dat er ook zo'n klein wondertje gebeurt. Heel veel geluk voor jullie!

Relaxingatthelake schreef: ↑

01-07-2017 11:55

Ik zie ineens weer dit topic. Wat goed dat je geen behoefte meer voelt om te roken! Maar wat erg de reactie van je ouders. Ik zou daar ook een beetje afstand van nemen. Ik heb alleen de laatste pagina gelezen, realiseer ik me nu. Ik hoop dat je partner weer is bijgedraaid en dat jullie het straks heel fijn gaan hebben met z'n drieën!

Dank je wel.
Gelukkig vindt mijn vriend het inmiddels helemaal geweldig. En het geeft hem nieuwe inspiratie om aan het huis te klussen en om zijn talenten te ontplooien heb ik de laatste dagen gemerkt. Wij zijn er in ieder geval samen heel erg gelukkig mee.

Belle73 schreef: ↑

02-07-2017 16:34

Ik dacht dat het UWV inmiddels ook een zwangerschapsuitkering voor zelfstandige ondernemers had, maar misschien blaat ik nu complete onzin. Wat een vervelende reactie van je schoonouders, maar ik heb wel het idee, uit eigen ervaring, dat mensen op die leeftijd erg vanuit zichzelf denken en zich niet meer zo goed in anderen kunnen verplaatsen. Dus waarschijnlijk zegt zo'n reactie vooral heel veel over zichzelf en vinden ze het vast prachtig als het wurm er één keer is. En ach ja, in het leven zijn geen zekerheden, maar zolang het kind een bed en eten heeft zijn er weinig problemen. Ik heb destijds veel op marktplaats gekocht voor mijn kinderen. Het maakt baby's echt geen fluit uit of ze in een bed van 30 of 300 euro liggen. Als je bv geeft is het ook lekker goedkoop (en makkelijk, vond ik). De echte kosten komen pas later, als ze gaan voetballen etc. Maar dan ziet de wereld er misschien wel weer heel anders uit.

Ik was echt nog maar amper/nauwelijks weer met mijn bedrijfje begonnen en hij...het is lastig uitleggen zonder details te moeten prijsgeven over mijn partner die te herkenbaar zouden kunnen zijn en die ik daarom liever niet deel op zo'n algemeen forum.

Dus op zich wel logisch dat mijn ouders zich bezorgd maken, maar van de andere kant: we hebben een huis en we hebben een inkomen, al is het allemaal wel wat onzeker.

We kennen elkaar wel al heel wat jaren, maar als partners zijn we nog maar amper een jaar samen en onze families hebben niet echt veel tijd gehad om aan ons als stel te wennen.
Dus daarom begrijp ik het wel een beetje.
Maar als je 40 bent dan heb je niet veel tijd meer.
En...abortus, op deze leeftijd terwijl ik altijd nog een kinderwens had, dat...zou ik niet kunnen.
Dat begrijpen ze dan ook wel weer.

Dus ik zie het als een onverwacht geschenk en ben heel erg dankbaar.
En ook ben ik onzeker over de toekomst en heb ik toch vertrouwen en ben ik bang en heel erg blij tegelijk.

iemand_anders schreef: ↑

02-07-2017 20:37

Opmerkelijk dat je niet begrijpt dat je ouders terecht bezorgd zijn vanwege je recente psychische problematiek. Zij hebben dat van nabij meegemaakt met jou en je ondersteund toen je weer thuiskwam na de opname. En zo lang is dat allemaal nog niet geleden.
Ik vind het dus meer dan logisch dat ze niet staan je juichen vanwege je zwangerschap en ik denk dat die beren ook niet heel denkbeeldig zijn.
Jouw postgedrag op het forum bevestigt dat alleen maar. Ik hoop dat je de signalen serieus neemt.

Een van de hoofdreden dat ik mij toen vrijwillig heb laten opnemen was omdat ik eenzaam was en geen kinderen meer dacht te kunnen krijgen.
Dat ik dus nooit meer de kans zou hebben op een fijn gezinnetje.
Het leven was zo leeg met enkel werk (wat op dat moment ook allesbehalve het juiste werk was voor mij) en altijd in mijn eentje naar bed en weer alleen opstaan.
En ik was overspannen (met duidelijk aanwijsbare redenen) en had heel veel verlies geleden. Dat zeiden ze (hulpverleners) ook telkens tegen mij tijdens de gesprekken;
dat ik in een hele korte periode zo veel verlies had geleden en dat het heel normaal was om erg verdrietig te zijn.
Ik kwam maar moeilijk door het rouwproces heen inderdaad. Dat heb ik erkend en daar heb ik mij voor laten behandelen. Uiteindelijk konden ze niets raars aan mij ontdekken en konden ze geen persoonlijkheidsstoornis constateren, ook geen psychose, noch een andere psychische afwijking.
Behalve dat ik overspannen was doir veel druk en tegenslag en enorm veel moeite had met verwerking van ontzettend veel verlies in korte tijd was/ben ik eigenlijk een psychisch normaal en sterk persoon.
Het is voorbij gegaan en de therapie is netjes afgesloten.

Heus, ik begrijp mijn ouders wel een beetje, alleen jammer dat ze zo veel problemen zien (en niet alleen de laatste tijd en niet alleen ten opzichte van mijn situatie) ach, ik neem het jou niet kwalijk want jij kent hen niet.
Er zijn meerdere redenen waarom ik weet dat zij veel problemen zien en waarom het soms tussen ons niet lekker loopt.
Details die ik hier niet mag vertellen vind ik, omdat het te persoonlijk over hen gaat.

Dat jij mijn forumgedrag raar vindt is jouw mening.
Ik hoef niet doorsnee te zijn van mezelf, ik heb mezelf geaccepteerd, of anderen mij excentriek vinden of niet.
Het helpt niet voor mijn zelfvertrouwen als anderen door iets wat in het verleden is gebeurd nu nog steeds minder vertrouwen hebben in mij, maar daar kan ik niet veel aan veranderen.

Dat heeft blijkbaar tijd nodig en bovendien kan ik een ander niet veranderen en ben ik daar ook niet verantwoordelijk voor.

Het leven is soms vallen en weer opstaan en ik ben gestruikeld en weer opgestaan.
Als dat voor sommigen een reden is om mij nu op dit moment minder serieus te nemen, dan zie ik dat als een tekortkoming van diegenen.
Juist als je het even zwaar hebt gehad voor een bepaalde periode is het erg fijn als de mensen die dicht bij je staan oprecht blij voor je kunnen zijn zodra het je weer beter/goed gaat.
Misschien ben ik ditmaal zelf niet degene die blijft hangen in het verleden, maar zijn dat op dit moment juist mijn ouders.
En ik snap het wel een beetje, daarom vind ik het niet beschamend van hen of zoiets dergelijks, maar ik vind het wel jammer en moet ook een beetje uitkijken dat het mij niet uit mijn kracht haalt.

Ik ben in elk geval weer gelukkig en heb weer vertrouwen. Ik blijf wijselijk een klein beetje uit de buurt van diegenen die dat vertrouwen niet hebben. Want het maakt mij zwakker als ik van hen geen vertrouwen krijg. Misschien krijgen zij het in hun leven ook een tijdje erg moeilijk. Misschien begrijpen zij het dan. En anders kan ik er ook niets meer aan doen.

Als ik 1 ding heb geleerd dan is dat, dat je je eigenwaarde niet moet laten afhangen van anderen.
Ik durf weer op mezelf te vertrouwen.
(Voordien kon ik dat ook en nu durf ik dat weer)

De band tussen mij en mijn ouders is overigens vanaf ongeveer mijn tiende niet zo goed, helaas, want ik mocht/kon niet echt mezelf zijn, maar daar wil ik liever niet te diep op ingaan. Ik weet dat zij het allemaal goed bedoelen, ik neem hen niets meer kwalijk, maar ik mag natuurlijk ook het mijne voelen.
En ik weet dat we in een groot aantal zaken nooit op 1 lijn hebben gezeten.
Dus soms is dat wat lastig.
Maar mijn ouders en ik houden oprecht van elkaar en we doen ons uiterste best, het komt uiteindelijk wel goed. Ik moet me opnieuw bewijzen naar hen toe.
En in de tussentijd moet ik vertrouwen hebben voor...3.

AeonOfWinter schreef: ↑

02-07-2017 20:55

En je bent zelf geen complotdenker/doemdenker, maar je ouders wel?

Bijzonder.

Wat vreemd dat je zegt dat ik mijn ouders voor complotdenkers zou hebben uitgemaakt.
Dat heb ik nergens gezegd.
Dat is ook niet zo.
Doemdenken is heel wat anders.
Je haalt twee verschillende begrippen door elkaar.
Ik vat dat toch een beetje op als sneren en vind dat niet zo aardig/netjes van je.

Belle73 schreef: ↑

02-07-2017 20:57

Over je recente psychische problematiek had ik een beetje heen gelezen. Heb je dat ook bij de verloskundige aangegeven? Ook als je zwanger bent, zijn er bijvoorbeeld medicijnen die je wel mag nemen. Er is ook een POP poli voor zwangeren met psychische problemen. Ik bedoel maar te zeggen; jij wordt het voorbeeld voor jouw kind, dus doe er alles aan om zo gezond mogelijk te blijven, ook psychisch. En ik denk dat er veel mensen op dit forum kunnen uitleggen hoe is het om met een psychische instabiele ouder op te groeien.

De problematiek is gelukkig weer voorbij.
Twee jaar geleden ongeveer bleef ik stagneren in een rouwproces nadat ik overspannen was geraakt en veel verlies had geleden.
Ik ben daarvoor behandeld en de behandeling is netjes afgerond.

Gelukkig is het me weer wel gelukt om verder te gaan en om een compleet nieuw leven op te bouwen.
En om weer zelfvertrouwen op te bouwen, want dat was ik in die periode kwijtgeraakt.

En ja, het gaat eigenlijk beter dan voorheen.

Mocht het ooit weer slecht gaan dan weet ik waar ik terecht kan.
Maar ik heb er juist heel veel van geleerd, van die periode en voel me sterk en vastberaden.
Ik heb mezelf leren kennen en accepteren en weet veel beter wat ik nodig heb, juist door die moeilijke periode.
Daarom denk ik dat het wel goed komt. Niet vanzelf natuurlijk, voor niets gaat de zon op...maar samen met mijn vriend en met wat moeite en inzet en met alles wat ik ervan geleerd heb.

.

De laatste dagen bloedingen gehad.
Het begon afgelopen woensdag met een enorme bloeding toen we met de kinderen bij het strand waren.

Direct konden we terecht bij de verloskundige, echo gehad en gelukkig was alles goed met de kleine en meteen werden we doorgestuurd naar de gynaecoloog in het ziekenhuis om de reden van de bloeding te achterhalen.

Weer een echo gehad en volgens de gynaecoloog zag het eruit als een prima zwangerschap.
Maar aan de rand van de placenta zag hij iets wat leek op een kleine bloeding.

Hij zei dat zoiets in dit stadium twee kanten kon opgaan. Nu inmiddels bijna 14 weken zwanger.

Intussen heb ik nog een kleine bloeding gehad, hooguit 1 maandverband vol...maar nu net is het weer begonnen...
Ik word hier zo verschrikkelijk onzeker van.

Morgen mag ik komen om naar het hartje te laten luisteren. Ik kan bijna niet wachten. Ik hoop zo dat het goed gaat met dat kleine ukkie, wat er zo mooi en teer uitzag tijdens die laatste echo in het ziekenhuis. De gynaecoloog zei nog: kijk de voetjes en ik zag een superklein maar perfect voetje.

Ik hoop zo dat mijn baby'tje nog leeft.
Ik hoop zo dat het bloeden eindelijk eens ophoudt.
Nu is het telkens dat het een dagje, anderhalve dag stopt en dan begint het weer te bloeden. Het doet geen pijn, ik voel niets, maar ineens al dat bloed en telkens word ik onzekerder.

Ik moest het rustig aan doen van de gynaecoloog en ook van de verloskundige en dat heb ik ook gedaan. Vandaag ben ik niet mee gegaan met mijn vriend en de kinderen toen zij naar het zwembad gingen, heb ik rustig een boek gelezen, maar toch weer al dat bloed, ik voel me zo verschrikkelijk machteloos

Gelukkig, het hartje klopt goed!

Nog steeds heb ik een beetje roze verlies, maar volgens de verloskundige was ook de baarmoeder goed gegroeid en met de zwangerschap tot nu toe alles oké. Dat is wel een opluchting.

Bedankt voor jullie lieve berichtjes.