Coronavirus COVID-19
alle pijlers
Vader opgenomen IC
woensdag 15 april 2020 23:35
Ik hou het even kort. Mijn vader is ivm Corona opgenomen op de IC. Hij wordt in slaap gehouden en ligt aan de beademing.
Ik hoor heel graag tips van anderen die dierbaren in deze situatie hebben gehad.
Wat kan ik doen?
Ik denk aan bijv een dagboekje bijhouden voor hem wat hij hopelijk later terug kan lezen.
Fotokaarten maken van onze familie zodat ze op de IC een beeld hebben bij hun patiënt.
Wat lekkers halen voor de IC verpleegkundigen om te laten merken dat we ze enorm dankbaar zijn voor alles wat ze doen.
Ik hoor heel graag of dit wel of geen goeie ideeën zijn en tips voor andere dingen die ik kan doen of die waardevol kunnen zijn, zijn meer dan welkom!!
Ik hoor heel graag tips van anderen die dierbaren in deze situatie hebben gehad.
Wat kan ik doen?
Ik denk aan bijv een dagboekje bijhouden voor hem wat hij hopelijk later terug kan lezen.
Fotokaarten maken van onze familie zodat ze op de IC een beeld hebben bij hun patiënt.
Wat lekkers halen voor de IC verpleegkundigen om te laten merken dat we ze enorm dankbaar zijn voor alles wat ze doen.
Ik hoor heel graag of dit wel of geen goeie ideeën zijn en tips voor andere dingen die ik kan doen of die waardevol kunnen zijn, zijn meer dan welkom!!
dinsdag 16 juni 2020 11:44
Wat goed! Dus inderdaad niet die 6 maanden die ze zeiden!
Bij ons gaat het ook heel goed. Hij heeft gisteren de uitslag gekregen van de final scan en er is nog maar minimale restschade die waarschijnlijk ook nog allemaal weg gaat.
Dus hij kan gewoon 100% de oude worden als zijn lichaam weer wat sterker is. Hij loopt ook weer 5km en hij staat weer op de golfbaan.
Het blijft bizar, dat hadden we toen echt niet durven dromen!
Bij ons gaat het ook heel goed. Hij heeft gisteren de uitslag gekregen van de final scan en er is nog maar minimale restschade die waarschijnlijk ook nog allemaal weg gaat.
Dus hij kan gewoon 100% de oude worden als zijn lichaam weer wat sterker is. Hij loopt ook weer 5km en hij staat weer op de golfbaan.
Het blijft bizar, dat hadden we toen echt niet durven dromen!
zaterdag 19 september 2020 19:51
Hoi, Ik ben nieuw op het forum. Ik was opzoek naar lotgenoten die in eenzelfde situatie zitten als ik en kwam dit forum tegen. Heb alle berichten gelezen alsof ze van mij af kwamen, zo ontzettend herkenbaar sommige berichten.
18 april is mijn vader tot onze grote schrik en verdriet ook overleden aan dit kloterige virus![😢]()
Hij is 61 geworden, altijd een gezonde man geweest, ook na onderzoek na overlijden bevestigd dat hij geen onderliggend lijden had. Onbegrijpbaar. Alle verhalen over de IC en de beademing en de stapjes voor en achteruit zijn zo herkenbaar om terug te lezen.
Mijn vader is op 29 maart met spoed opgenomen vanuit huis direct naar de IC, na 9 dagen beademing leek het allemaal de goede kant op te gaan, maar na 5 dagen Op de verpleegafdeling moest hij met spoed terug naar de IC en weer terug in coma gebracht worden om beademd te worden. Na nog een week met veel tegenslagen voor hem, werden we snachts gebeld dat hij hard achteruit ging en dat we met spoed moesten komen omdat hij de ochtend niet meer zou halen. Het afschuwelijkste telefoontje ooit.
Hoe gaat het nu met degene die ook hun vader verloren hebben? Hoe dealen jullie met het gemis? Intern voel ik zo een verdriet en pijn die met tijd en wijlen ook wel eruit komt.
En hoe gaat het met de vaders die weer veilig thuis gekomen zijn? Ik ben oprecht ontzettend blij voor jullie, ik hoop dat het de goede kant op gaat met hun en jullie herstel.
18 april is mijn vader tot onze grote schrik en verdriet ook overleden aan dit kloterige virus
Hij is 61 geworden, altijd een gezonde man geweest, ook na onderzoek na overlijden bevestigd dat hij geen onderliggend lijden had. Onbegrijpbaar. Alle verhalen over de IC en de beademing en de stapjes voor en achteruit zijn zo herkenbaar om terug te lezen.Mijn vader is op 29 maart met spoed opgenomen vanuit huis direct naar de IC, na 9 dagen beademing leek het allemaal de goede kant op te gaan, maar na 5 dagen Op de verpleegafdeling moest hij met spoed terug naar de IC en weer terug in coma gebracht worden om beademd te worden. Na nog een week met veel tegenslagen voor hem, werden we snachts gebeld dat hij hard achteruit ging en dat we met spoed moesten komen omdat hij de ochtend niet meer zou halen. Het afschuwelijkste telefoontje ooit.
Hoe gaat het nu met degene die ook hun vader verloren hebben? Hoe dealen jullie met het gemis? Intern voel ik zo een verdriet en pijn die met tijd en wijlen ook wel eruit komt.
En hoe gaat het met de vaders die weer veilig thuis gekomen zijn? Ik ben oprecht ontzettend blij voor jullie, ik hoop dat het de goede kant op gaat met hun en jullie herstel.
zaterdag 19 september 2020 22:07
Gecondoleerd Marobi.
Ik weet enigzins hoe het is. Begin april kreeg mijn vader de diagnose kanker en hij overleed een week later.
Ruim 10 jaar geleden kreeg mijn moeder de diagnose kanker en zij overleed 4 weken later.
Geen ervaring met Corona dus, maar wel in hele korte tijd afscheid nemen van je ouder die nog maar in de 60 is en voor mijn vader ook een Coronatijd-uitvaart. Ik herken het machteloze en ook de rouw die je soms overspoeld. Heel veel sterkte daarmee!
Ik weet enigzins hoe het is. Begin april kreeg mijn vader de diagnose kanker en hij overleed een week later.
Ruim 10 jaar geleden kreeg mijn moeder de diagnose kanker en zij overleed 4 weken later.
Geen ervaring met Corona dus, maar wel in hele korte tijd afscheid nemen van je ouder die nog maar in de 60 is en voor mijn vader ook een Coronatijd-uitvaart. Ik herken het machteloze en ook de rouw die je soms overspoeld. Heel veel sterkte daarmee!
zaterdag 19 september 2020 22:09
Er is ook een topic over rouw, misschien wil je daar in lezen of schrijven?
psyche/wat-hielp-jou-tijdens-rouw-deel- ... /434531/24
psyche/wat-hielp-jou-tijdens-rouw-deel- ... /434531/24
zaterdag 19 september 2020 22:28
Gecondoleerd Marobie.
Mijn vader is, zoals je denk ik gelezen heb op 23 april overleden aan Corona.
Een oersterke fitte man, hij is 77 geworden.
Op 11 maart werd hij ziek, hij was toen eigenlijk alleen misselijk.
Na een paar dagen werd hij benauwd en is opgenomen in het ziekenhuis. Hij kreeg toen 3 liter zuurstof en na een paar dagen moest hij naar huis. Hij was toen nog zeer benauwd, maar had geen zuurstof meer nodig. Hij ging thuis eigenlijk alleen maar verder achteruit en na 6 dagen is hij toen weer opgenomen, meteen met 15 liter zuurstof. Na een paar dagen moest hij naar de IC en daar heeft hij na 4 martelende dagen zelf gekozen voor beademing. Hij kon niet meer.
Toen ging het intrap tempo achteruit.
Hoe ga ik met dat verlies om? Eigenlijk weet ik het niet, ben vooral sterk voor mijn moeder., die is behoorlijk in de war. Ik heb verdriet en mis hem enorm. Ik praat veel over hem en verder ben ik enorm dankbaar dat ik het geluk heb gehad groot te worden met zo’n vader.
Mijn vader is, zoals je denk ik gelezen heb op 23 april overleden aan Corona.
Een oersterke fitte man, hij is 77 geworden.
Op 11 maart werd hij ziek, hij was toen eigenlijk alleen misselijk.
Na een paar dagen werd hij benauwd en is opgenomen in het ziekenhuis. Hij kreeg toen 3 liter zuurstof en na een paar dagen moest hij naar huis. Hij was toen nog zeer benauwd, maar had geen zuurstof meer nodig. Hij ging thuis eigenlijk alleen maar verder achteruit en na 6 dagen is hij toen weer opgenomen, meteen met 15 liter zuurstof. Na een paar dagen moest hij naar de IC en daar heeft hij na 4 martelende dagen zelf gekozen voor beademing. Hij kon niet meer.
Toen ging het intrap tempo achteruit.
Hoe ga ik met dat verlies om? Eigenlijk weet ik het niet, ben vooral sterk voor mijn moeder., die is behoorlijk in de war. Ik heb verdriet en mis hem enorm. Ik praat veel over hem en verder ben ik enorm dankbaar dat ik het geluk heb gehad groot te worden met zo’n vader.
zondag 20 september 2020 01:12
Gecondoleerd, Marobi, wat afschuwelijk.
Waarschijnlijk heb je mijn berichten hier ook gelezen; mijn vader (66 jaar) werd op 5 maart ziek, gewoon een griepje dachten we. Na een paar dagen naar de HAP, daar werd een dubbele longontsteking geconstateerd waarmee hij op een gewone afdeling werd opgenomen. Na een week toch maar eens een coronatest, en toen met alle toeters en bellen in isolatie. Helaas ging hij toen snel achteruit, en werd na een dag aan de beademing gelegd op de ic. De eerste paar dagen mocht mijn stiefmoeder nog op bezoek, maar daarna mocht dat ook niet meer en begonnen 3 weken van wachten bij de telefoon. Inderdaad soms wat beter, dan weer slechter, dan weer een ontsteking, een bacterie of een verstopte sondeslang. Dan weer op de buik, dan weer op de rug. Een vreselijke tijd, heel onwerkelijk.
Na 3 weken inderdaad ook dat telefoontje, mijn stiefmoeder en ik mochter er gelukkig bij zijn toen ze de beademing gingen stopzetten. Op 6 april is hij overleden.
En hoe het nu gaat? Heel wisselend. Soms eigenlijk best goed, maar wel altijd dat zeurende gevoel op de achtergrond. Slapen gaat nog steeds niet zo goed, moeite met inslapen en dromen over hoe hij erbij lag op de ic. Dat was akelig...
Ondertussen is ook mijn lieve oma overleden, niet aan corona, ze was oud en op. Mijn familie en ik hebben haar 2 weken thuis verzorgd, en dat was op een rare manier fijn. Voor haar kon ik doen wat ik voor mijn vader ook zo graag had willen doen.
Ik maak me nu erg ongerust over de oplopende cijfers, en ben nog lang niet mezelf. Vaak gespannen, vaak down en verdrietig.
Ik wens je heel veel sterkte, het is gewoon klote allemaal!
Waarschijnlijk heb je mijn berichten hier ook gelezen; mijn vader (66 jaar) werd op 5 maart ziek, gewoon een griepje dachten we. Na een paar dagen naar de HAP, daar werd een dubbele longontsteking geconstateerd waarmee hij op een gewone afdeling werd opgenomen. Na een week toch maar eens een coronatest, en toen met alle toeters en bellen in isolatie. Helaas ging hij toen snel achteruit, en werd na een dag aan de beademing gelegd op de ic. De eerste paar dagen mocht mijn stiefmoeder nog op bezoek, maar daarna mocht dat ook niet meer en begonnen 3 weken van wachten bij de telefoon. Inderdaad soms wat beter, dan weer slechter, dan weer een ontsteking, een bacterie of een verstopte sondeslang. Dan weer op de buik, dan weer op de rug. Een vreselijke tijd, heel onwerkelijk.
Na 3 weken inderdaad ook dat telefoontje, mijn stiefmoeder en ik mochter er gelukkig bij zijn toen ze de beademing gingen stopzetten. Op 6 april is hij overleden.
En hoe het nu gaat? Heel wisselend. Soms eigenlijk best goed, maar wel altijd dat zeurende gevoel op de achtergrond. Slapen gaat nog steeds niet zo goed, moeite met inslapen en dromen over hoe hij erbij lag op de ic. Dat was akelig...
Ondertussen is ook mijn lieve oma overleden, niet aan corona, ze was oud en op. Mijn familie en ik hebben haar 2 weken thuis verzorgd, en dat was op een rare manier fijn. Voor haar kon ik doen wat ik voor mijn vader ook zo graag had willen doen.
Ik maak me nu erg ongerust over de oplopende cijfers, en ben nog lang niet mezelf. Vaak gespannen, vaak down en verdrietig.
Ik wens je heel veel sterkte, het is gewoon klote allemaal!
zondag 20 september 2020 14:39
Dankjulliewel voor jullie lieve sterkte wensen, op een vreemde manier doet het me goed om te lezen dat, dat wat ik voel niet gek is, en dat het herkenbaar is voor degene die in het zelfde schuitje zitten. Het is bizar hoe relatief jong al onze vaders waren. Dat is ook het geen wat me erg boos en verdrietig maakt als ik de mensen om mij heen hoor en voornamelijk op social media, dat het alleen gaat om de hele oude en de kwetsbare, die eraan komen te overlijden. Dat is ten eerste niet waar, en ten tweede ook een oudere en/of kwetsbare wens je dit niet toe, en dat maakt het, het niet ineens begrijpbaar en oké.
Mijn moeder is helaas ook al overleden, zij was ziek en is 12 jaar geleden overleden aan de gevolgen van alvleesklier kanker. Ik vind het een eng gevoel dat ik, hier samen met mijn zus en broertje ‘’alleen’’ achter gebleven zijn. Zonder de onvoorwaardelijke backup van je ouders en tegelijkertijd inderdaad herkenbaar wat Koko67 schrijft, ik ben iniedergeval opgegroeid met ze, mijn moeder tot mijn 18e bij me gehad en mijn vader tot mijn 29e.
Ik ken de rouw gevoelens in die zin dan ook wel, wat het nu alleen zoveel meer machtelozer laat voelen is inderdaad, het gevoel dat ik er niet voor mijn vader heb kunnen zijn, ik heb hem alleen op het allerlaatste moment kunnen bijstaan maar dit heeft hij natuurlijk niet als zodanig kunnen opmerken. En hoewel het niet nodig is, dat weet ik verstandelijk wel, geeft het toch een gevoel alsof we hem in de steek hebben gelaten.
Gelukkig lukt het wel om tegelijkertijd naast al deze gevoelens, met mooie gedachtes aan mijn vader terug te denken en ik kan niet meer dan hopen dat hij die liefde toch nog ergens voelt
Mijn moeder is helaas ook al overleden, zij was ziek en is 12 jaar geleden overleden aan de gevolgen van alvleesklier kanker. Ik vind het een eng gevoel dat ik, hier samen met mijn zus en broertje ‘’alleen’’ achter gebleven zijn. Zonder de onvoorwaardelijke backup van je ouders en tegelijkertijd inderdaad herkenbaar wat Koko67 schrijft, ik ben iniedergeval opgegroeid met ze, mijn moeder tot mijn 18e bij me gehad en mijn vader tot mijn 29e.
Ik ken de rouw gevoelens in die zin dan ook wel, wat het nu alleen zoveel meer machtelozer laat voelen is inderdaad, het gevoel dat ik er niet voor mijn vader heb kunnen zijn, ik heb hem alleen op het allerlaatste moment kunnen bijstaan maar dit heeft hij natuurlijk niet als zodanig kunnen opmerken. En hoewel het niet nodig is, dat weet ik verstandelijk wel, geeft het toch een gevoel alsof we hem in de steek hebben gelaten.
Gelukkig lukt het wel om tegelijkertijd naast al deze gevoelens, met mooie gedachtes aan mijn vader terug te denken en ik kan niet meer dan hopen dat hij die liefde toch nog ergens voelt
