Gezondheid
alle pijlers
Chronische Lymfatische Leukemie en zwanger
donderdag 30 september 2010 om 15:23
Hai!
Ik ben nog niet zo lang lid van het Viva-forum en heb nog niet zo veel gepost, maar toch moet ik even wat van mijn hart.
Deze maand word ik 23 en ik heb Chronische Lymfatische Leukemie. Dit is een kankervorm die vooral bij mensen van 50 jaar en ouder wordt geconstateerd. Er is geen geen geneesmiddel voor, wel kan je er nog 20 jaar mee leven. Ik weet dus dat ik niet ouder zal gaan worden dan 40. Om er voor te zorgen dat ik 40 ga worden krijg ik Immunotherapie. Dat is een therapie die eiwitten omzet in anti-stoffen in het lichaam. Die stoffen vallen dan weer de Leukemie-cellen aan en de bedoeling is dus dat ik daar beter van ga worden.
Maar waar ik nog het meeste mee zit is het feit dat ik niet kan doen waar ik als klein meisje van droomde. Ik wou dolgraag kindjes, een leuke baan, de liefde van mijn leven en vooral de hele wereld zien en ontdekken. De liefde heb ik al. Het is een schat, hij is er altijd, geeft een knuffel als het nodig is en luistert elke keer weer naar de vreselijke vervloekingen die ik elke dag uitstort omdat ik zo ontzettend boos ben.
Gisteren is ook uit het bloedonderzoek naar voren gekomen dat ik een verhoog HCG-hormoon in mijn bloed heb zitten. Dat betekend dat ik zwanger ben. Ik heb een baby in mijn buik en ik heb kanker.
Ik wil niet kiezen tussen beter worden en een baby krijgen, volgens de arts kan het niet beide. Maar ik vind het ontzettend egoïstisch van mezelf als ik de baby zou houden, de baby heeft altijd een zieke en vermoeide moeder. Aan de andere kant, dit is wel de enige kans die ik krijg om een kindje te krijgen. Om een moeder te worden.
Ik weet heel erg goed dat het ontzettend stom is van mezelf ik om te kiezen voor de baby, vriendjelief kiest heel bewust voor mij. Maar hij heeft ook gezegd dat welke keuze ik ook maak, hij altijd achter mij zal staan en alle liefde die hij heeft ook aan de baby zal geven.
Hoe kan ik nu bewust een keuze maken? Ik heb al duizenden lijstjes geschreven vandaag. Maar elke keer spreekt mijn gevoel meer dan mijn verstand.
Jurks.
Ik ben nog niet zo lang lid van het Viva-forum en heb nog niet zo veel gepost, maar toch moet ik even wat van mijn hart.
Deze maand word ik 23 en ik heb Chronische Lymfatische Leukemie. Dit is een kankervorm die vooral bij mensen van 50 jaar en ouder wordt geconstateerd. Er is geen geen geneesmiddel voor, wel kan je er nog 20 jaar mee leven. Ik weet dus dat ik niet ouder zal gaan worden dan 40. Om er voor te zorgen dat ik 40 ga worden krijg ik Immunotherapie. Dat is een therapie die eiwitten omzet in anti-stoffen in het lichaam. Die stoffen vallen dan weer de Leukemie-cellen aan en de bedoeling is dus dat ik daar beter van ga worden.
Maar waar ik nog het meeste mee zit is het feit dat ik niet kan doen waar ik als klein meisje van droomde. Ik wou dolgraag kindjes, een leuke baan, de liefde van mijn leven en vooral de hele wereld zien en ontdekken. De liefde heb ik al. Het is een schat, hij is er altijd, geeft een knuffel als het nodig is en luistert elke keer weer naar de vreselijke vervloekingen die ik elke dag uitstort omdat ik zo ontzettend boos ben.
Gisteren is ook uit het bloedonderzoek naar voren gekomen dat ik een verhoog HCG-hormoon in mijn bloed heb zitten. Dat betekend dat ik zwanger ben. Ik heb een baby in mijn buik en ik heb kanker.
Ik wil niet kiezen tussen beter worden en een baby krijgen, volgens de arts kan het niet beide. Maar ik vind het ontzettend egoïstisch van mezelf als ik de baby zou houden, de baby heeft altijd een zieke en vermoeide moeder. Aan de andere kant, dit is wel de enige kans die ik krijg om een kindje te krijgen. Om een moeder te worden.
Ik weet heel erg goed dat het ontzettend stom is van mezelf ik om te kiezen voor de baby, vriendjelief kiest heel bewust voor mij. Maar hij heeft ook gezegd dat welke keuze ik ook maak, hij altijd achter mij zal staan en alle liefde die hij heeft ook aan de baby zal geven.
Hoe kan ik nu bewust een keuze maken? Ik heb al duizenden lijstjes geschreven vandaag. Maar elke keer spreekt mijn gevoel meer dan mijn verstand.
Jurks.
donderdag 30 september 2010 om 16:02
quote:jolief schreef op 30 september 2010 @ 16:00:
Jurks, dat je zo ziek bent weet je vast heel kort?
Want als ik je andere reacties lees in topics zie ik hier niks over terug..
Ik wil je dus heel veel sterkte wensen!! Lijkt me een vreselijk bericht wanneer je zo jong en vol in leven staat! (wij zijn bijna net zo oud) Net weer begonnen met hockey, trek je dat wel???
Wat betreft een kindje.. ik zou denk ik mijn gevoel volgen!
Voor hetzelfde geldt mankeerde je niks en zou je over 2 jaar overlijden aan een hartstilstand.. Wij mensen zijn nou eenmaal erg kwetsbaar..Ik weet het nu anderhalf week, hockey is inderdaad gelijk op een laag pintje gezet, school en werk gaan wel gewoon door na een korte stop van een paar dagen...
Jurks, dat je zo ziek bent weet je vast heel kort?
Want als ik je andere reacties lees in topics zie ik hier niks over terug..
Ik wil je dus heel veel sterkte wensen!! Lijkt me een vreselijk bericht wanneer je zo jong en vol in leven staat! (wij zijn bijna net zo oud) Net weer begonnen met hockey, trek je dat wel???
Wat betreft een kindje.. ik zou denk ik mijn gevoel volgen!
Voor hetzelfde geldt mankeerde je niks en zou je over 2 jaar overlijden aan een hartstilstand.. Wij mensen zijn nou eenmaal erg kwetsbaar..Ik weet het nu anderhalf week, hockey is inderdaad gelijk op een laag pintje gezet, school en werk gaan wel gewoon door na een korte stop van een paar dagen...
donderdag 30 september 2010 om 16:05
Ik zou veel informatie inwinnen bij specialisten voor wat betreft de mogelijkheden en risico's. Dat zijn de mensen die er verstand van moeten hebben. Verder zou ik veel praten met naaste familieleden en vrienden. Dat zijn de mensen die nauw met jullie verbonden zijn en dat hopelijk ook blijven in de toekomst. En nadat je dat hebt gedaan: volg je gevoel.
Wat hier gezegd wordt is natuurlijk goed bedoeld, maar soms ook gekleurd. Elninjoo zou jou nooit aanraden het kind te houden, omdat ze sowieso al niks met kinderen heeft. Ik zou geneigd zijn wat anders te zeggen, omdat ik wel een kind heb en weet hoe fijn dat kan zijn (misschien ook t.z.t. voor de nabestaanden). Maar goed, daar kan je denk ik niet zoveel mee, en mensen in jouw omgeving kunnen je daar misschien beter mee helpen.
Sterkte met alles.
Wat hier gezegd wordt is natuurlijk goed bedoeld, maar soms ook gekleurd. Elninjoo zou jou nooit aanraden het kind te houden, omdat ze sowieso al niks met kinderen heeft. Ik zou geneigd zijn wat anders te zeggen, omdat ik wel een kind heb en weet hoe fijn dat kan zijn (misschien ook t.z.t. voor de nabestaanden). Maar goed, daar kan je denk ik niet zoveel mee, en mensen in jouw omgeving kunnen je daar misschien beter mee helpen.
Sterkte met alles.
donderdag 30 september 2010 om 16:06
De dood van een ouder heeft veel gevolgen voor een (jong) kind. Een chronisch zieke moeder ook. Hoe het kind hiermee om zal gaan is natuurlijk per kind anders, maar dat het heel moeilijk zal worden staat vast. Ook voor jou.
Ik zeg het volgende misschien heel hard, als je het niet wilt lezen begrijp ik dat:
Mijn moeder is nu ernstig ziek. Ik ben nog geen dertig en het vreet me op, de onzekerheid. Hoe lang heb je nog met elkaar? Ik wil haar niet kwijt, hoe moet ik verder als mijn moeder dood gaat?
Ik denk dat het egoistisch is als je nu voor een kind kiest. Hoe sta je in de relatie met je kind? Wordt het een 'elke dag telt'? Zo wil je toch niet opgroeien als kind? Een kind heeft veel (irreele) angsten. Was jij vroeger niet heel verdrietig als je dacht aan het sterven van een van je ouders? Dat zal voor jouw kind realiteit worden. Wil je dat?
Inderdaad weet je niet wat de wetenschap ons brengt, maar mocht het positief uitpakken voor je dan kun je die kansen dan weer aangrijpen.
Heeft jouw medicatie gevolgen voor het ongeboren kind?
Ik zeg het volgende misschien heel hard, als je het niet wilt lezen begrijp ik dat:
Mijn moeder is nu ernstig ziek. Ik ben nog geen dertig en het vreet me op, de onzekerheid. Hoe lang heb je nog met elkaar? Ik wil haar niet kwijt, hoe moet ik verder als mijn moeder dood gaat?
Ik denk dat het egoistisch is als je nu voor een kind kiest. Hoe sta je in de relatie met je kind? Wordt het een 'elke dag telt'? Zo wil je toch niet opgroeien als kind? Een kind heeft veel (irreele) angsten. Was jij vroeger niet heel verdrietig als je dacht aan het sterven van een van je ouders? Dat zal voor jouw kind realiteit worden. Wil je dat?
Inderdaad weet je niet wat de wetenschap ons brengt, maar mocht het positief uitpakken voor je dan kun je die kansen dan weer aangrijpen.
Heeft jouw medicatie gevolgen voor het ongeboren kind?
This is not kosher!
donderdag 30 september 2010 om 16:09
Ik ben bijna dertig en mijn vader is ongeneselijk ziek. Zit momenteel weer midden in de chemokuren en andere medische toestanden. Toch durf ik te zeggen dat ik goed met zijn ziekte kan leven. Hij zelf ook. We praten heel open over alles. Als hij zich goed voelt doen we wat leuks. Voelt hij zich kut zijn we er voor hem.
Een zieke ouder is heel heftig. Maar ik denk dat iedereen er op zijn of haar eigen manier mee omgaat. De een zal opgevreten worden van verdriet, de ander zal de momenten plukken. Dat kan je niet voorspellen van te voren.
Een zieke ouder is heel heftig. Maar ik denk dat iedereen er op zijn of haar eigen manier mee omgaat. De een zal opgevreten worden van verdriet, de ander zal de momenten plukken. Dat kan je niet voorspellen van te voren.
donderdag 30 september 2010 om 16:13
Zo, wat een duivels dilemma!
Het kindje niet laten komen omdat het misschien over 20 jaar geen moeder meer heeft, vind ik eerlijk gezegd geen goed argument. Natuurlijk is de kans dat jij er over 20 jaar niet meer bent statistisch gezien groter dan de kans dat een willekeurige 23-jarige gezonde vrouw er niet meer is, maar je weet nooit hoe het leven loopt.
Van groot belang vind ik jouw kans om de zwangerschap te volbrengen. Vergroot het voldragen van de zwangerschap en daarmee het uitstellen van behandeling de kans dat je op korte termijn komt te overlijden? Is er medicatie die wel tegelijk met een zwangerschap gegeven kan worden? Kun je na de behandeling nog zwanger worden, of leidt deze tot onvruchtbaarheid? Allemaal vragen om met specialisten te bespreken.
Heel veel sterkte met je beslissing en wat fijn dat je zo'n lieve vriend hebt!
Het kindje niet laten komen omdat het misschien over 20 jaar geen moeder meer heeft, vind ik eerlijk gezegd geen goed argument. Natuurlijk is de kans dat jij er over 20 jaar niet meer bent statistisch gezien groter dan de kans dat een willekeurige 23-jarige gezonde vrouw er niet meer is, maar je weet nooit hoe het leven loopt.
Van groot belang vind ik jouw kans om de zwangerschap te volbrengen. Vergroot het voldragen van de zwangerschap en daarmee het uitstellen van behandeling de kans dat je op korte termijn komt te overlijden? Is er medicatie die wel tegelijk met een zwangerschap gegeven kan worden? Kun je na de behandeling nog zwanger worden, of leidt deze tot onvruchtbaarheid? Allemaal vragen om met specialisten te bespreken.
Heel veel sterkte met je beslissing en wat fijn dat je zo'n lieve vriend hebt!
donderdag 30 september 2010 om 16:19
Jurks, wat een heftig verhaal!
Ik denk dat je je gevoel moet volgen!
De vader van een vriendin van me wist ook op zeer jonge leeftijd al dat hij niet oud zou worden en is rond de 40 aan zijn hart overleden. Vriendin was destijds nog geen 20. Een ding weet ik zeker, dat beiden elkaar niet hadden willen missen in het relatief korte leven. Misschien egoïstisch om een kindje te krijgen wetende dat je jong zult sterven, maar bekijk het eens van de andere kant; wat kunnen jij en je vriend meegeven aan je kindje? Wat voor geweldig persoon zal het worden?
Succes met je keuze!
Ik denk dat je je gevoel moet volgen!
De vader van een vriendin van me wist ook op zeer jonge leeftijd al dat hij niet oud zou worden en is rond de 40 aan zijn hart overleden. Vriendin was destijds nog geen 20. Een ding weet ik zeker, dat beiden elkaar niet hadden willen missen in het relatief korte leven. Misschien egoïstisch om een kindje te krijgen wetende dat je jong zult sterven, maar bekijk het eens van de andere kant; wat kunnen jij en je vriend meegeven aan je kindje? Wat voor geweldig persoon zal het worden?
Succes met je keuze!
donderdag 30 september 2010 om 16:20
Wat een afschuwelijk dilemma! Veel sterkte daarmee.
Persoonlijk ben ik er van overtuigd dat het leven niet draait om het opzoeken van zo veel mogelijk geluk of, anders gezegd, het voorkomen van verdriet en pijn, maar om wat waardevol is. Het dilemma is zo groot omdat er meerdere waardevolle aspecten van je leven met elkaar botsen. Je gezondheid is een waarde maar (goed) moederschap is dat ook. Bedenk dat het bij voorbaat al onmogelijk is een kind pijn in het leven te besparen. Alles wat waarde heeft gaat namelijk gepaard met (het risico op) emotionele pijn. Je kunt alleen een relatie aangaan als je bereid bent de ander ooit te verliezen, je kunt alleen een groot project aangaan als je bereid te aanvaarden dat de mogelijkheid bestaat dat het mislukt. De onzekerheid, angst, boosheid, verdriet krijg je gratis bij. Het is een mythe dat je afmoet van "negatieve" emoties om een beter leven te creeeren.
Je kunt alleen maar echt leven als je bereid bent het leven, zoals het zich aandient en in al zijn facetten, te aanvaarden. Daar hoort afscheid nemen bij, of dat nou nu is omdat je afscheid moet nemen van je droom en je kindje of later omdat jij overlijdt.
Persoonlijk ben ik er van overtuigd dat het leven niet draait om het opzoeken van zo veel mogelijk geluk of, anders gezegd, het voorkomen van verdriet en pijn, maar om wat waardevol is. Het dilemma is zo groot omdat er meerdere waardevolle aspecten van je leven met elkaar botsen. Je gezondheid is een waarde maar (goed) moederschap is dat ook. Bedenk dat het bij voorbaat al onmogelijk is een kind pijn in het leven te besparen. Alles wat waarde heeft gaat namelijk gepaard met (het risico op) emotionele pijn. Je kunt alleen een relatie aangaan als je bereid bent de ander ooit te verliezen, je kunt alleen een groot project aangaan als je bereid te aanvaarden dat de mogelijkheid bestaat dat het mislukt. De onzekerheid, angst, boosheid, verdriet krijg je gratis bij. Het is een mythe dat je afmoet van "negatieve" emoties om een beter leven te creeeren.
Je kunt alleen maar echt leven als je bereid bent het leven, zoals het zich aandient en in al zijn facetten, te aanvaarden. Daar hoort afscheid nemen bij, of dat nou nu is omdat je afscheid moet nemen van je droom en je kindje of later omdat jij overlijdt.
donderdag 30 september 2010 om 16:21
quote:Wellhello schreef op 30 september 2010 @ 16:15:
als je al van jongs af aan weet dat mama vrij binnenkort dood zal gaan, alleen je weet niet wanneer. heb je dan al wel de vaardigheden om daar mee om te gaan? Kun en mag je dat vragen van een kind?Kinderen zijn verbazingwekkend adaptief. Ze worden niet - zoals wij - opeens geconfronteerd met een ouder die doodziek blijkt te zijn (terwijl we dachten dat hij/zij gezond was), maar maken een heel proces door. Ik zal niet zeggen dat het makkelijk of prettig is voor een kind, maar geloof wel dat het zich aan zal passen aan de situatie.
als je al van jongs af aan weet dat mama vrij binnenkort dood zal gaan, alleen je weet niet wanneer. heb je dan al wel de vaardigheden om daar mee om te gaan? Kun en mag je dat vragen van een kind?Kinderen zijn verbazingwekkend adaptief. Ze worden niet - zoals wij - opeens geconfronteerd met een ouder die doodziek blijkt te zijn (terwijl we dachten dat hij/zij gezond was), maar maken een heel proces door. Ik zal niet zeggen dat het makkelijk of prettig is voor een kind, maar geloof wel dat het zich aan zal passen aan de situatie.
donderdag 30 september 2010 om 16:22
Poeh, lastig dilemma. Heel veel sterkte iig met de ziekte.
Ik zou het eerlijk gezegt niet houden. Je geeft zelf aan dat je heel graag een lieve man wilde, kids en veel reizen en zien van de wereld. Kies dan voor het eerste en laatste en laat de kinderen zitten. Klinkt misschien wat bot, maar een kindje "opzadelen" met de gedachte dat zijn of haar moeder elk moment dood kan gaan is te zwaar denk ik. Die onzekerheid die het kindje erbij krijgt. Het op jonge leeftijd je moeder verliezen komt er ook nog bij. Ik vind niet dat je dit een kindje aan kan doen. En ik weet niet of je ziekte invloed heeft op het kindje? Is er een grotere kans dan normaal dat het kind niet gezond ter wereld komt? Als dat zo is zou voor mij die keus toch wat makkelijker worden. En de kans dat je zelf of je kindje overlijdt tijdens de zwangerschap of geboorte is ook aanwezig als ik het zo lees. Het neemt teveel risico's met zich mee denk ik en dat zou ik niet willen. Ga lekker met je vriend genieten, maak die reizen nu het nog kan! Zie veel van de wereld zoals je graag wil. Dit kan nl ook niet altijd met een kind. Ik zou voor dat laatste kiezen. Daar doe je niemand onbewust pijn mee en het is beter voor je eigen gezondheid.
Ik zou het eerlijk gezegt niet houden. Je geeft zelf aan dat je heel graag een lieve man wilde, kids en veel reizen en zien van de wereld. Kies dan voor het eerste en laatste en laat de kinderen zitten. Klinkt misschien wat bot, maar een kindje "opzadelen" met de gedachte dat zijn of haar moeder elk moment dood kan gaan is te zwaar denk ik. Die onzekerheid die het kindje erbij krijgt. Het op jonge leeftijd je moeder verliezen komt er ook nog bij. Ik vind niet dat je dit een kindje aan kan doen. En ik weet niet of je ziekte invloed heeft op het kindje? Is er een grotere kans dan normaal dat het kind niet gezond ter wereld komt? Als dat zo is zou voor mij die keus toch wat makkelijker worden. En de kans dat je zelf of je kindje overlijdt tijdens de zwangerschap of geboorte is ook aanwezig als ik het zo lees. Het neemt teveel risico's met zich mee denk ik en dat zou ik niet willen. Ga lekker met je vriend genieten, maak die reizen nu het nog kan! Zie veel van de wereld zoals je graag wil. Dit kan nl ook niet altijd met een kind. Ik zou voor dat laatste kiezen. Daar doe je niemand onbewust pijn mee en het is beter voor je eigen gezondheid.
donderdag 30 september 2010 om 16:27
quote:HEMAlover schreef op 30 september 2010 @ 16:21:
[...]
Kinderen zijn verbazingwekkend adaptief. Ze worden niet - zoals wij - opeens geconfronteerd met een ouder die doodziek blijkt te zijn (terwijl we dachten dat hij/zij gezond was), maar maken een heel proces door. Ik zal niet zeggen dat het makkelijk of prettig is voor een kind, maar geloof wel dat het zich aan zal passen aan de situatie.
Is ook wat voor te zeggen.
Jurks, heb het nog niet gezegd, maar wil je heel veel sterkte wensen! En je vriend ook.
[...]
Kinderen zijn verbazingwekkend adaptief. Ze worden niet - zoals wij - opeens geconfronteerd met een ouder die doodziek blijkt te zijn (terwijl we dachten dat hij/zij gezond was), maar maken een heel proces door. Ik zal niet zeggen dat het makkelijk of prettig is voor een kind, maar geloof wel dat het zich aan zal passen aan de situatie.
Is ook wat voor te zeggen.
Jurks, heb het nog niet gezegd, maar wil je heel veel sterkte wensen! En je vriend ook.
This is not kosher!
donderdag 30 september 2010 om 16:30
Heftig zeg, zo'n keuze. Ik heb weinig toe te voegen aan de reacties, maar ik wil nog even reageren op het 'egoïsme' waar het over gaat. Misschien is het egoïstisch om voor een kindje te gaan als je weet dat je niet oud gaat worden, maar andersom kan het ook egoïstisch zijn: jouw vriend (en jezelf) onthouden van een kind, waardoor hij alleen achter zou kunnen blijven.
Zo egoïstisch vind ik de keuze dus helemaal niet, om het kindje wel te houden.
Heel veel sterkte met deze keuze!
Zo egoïstisch vind ik de keuze dus helemaal niet, om het kindje wel te houden.
Heel veel sterkte met deze keuze!
donderdag 30 september 2010 om 16:32
quote:GeorgetteDansLeTabac schreef op 30 september 2010 @ 16:05:
Ik zou veel informatie inwinnen bij specialisten voor wat betreft de mogelijkheden en risico's. Dat zijn de mensen die er verstand van moeten hebben. Verder zou ik veel praten met naaste familieleden en vrienden. Dat zijn de mensen die nauw met jullie verbonden zijn en dat hopelijk ook blijven in de toekomst. En nadat je dat hebt gedaan: volg je gevoel.
Sterkte met alles.
Precies. En is je ziekte erfelijk? Met andere woorden: geef je het door aan je kind? Dat lijkt mij een belangrijk argument.
Leven met een zieke ouder is te doen hoor. Naast dat het soms erg zwaar en zeker niet altijd leuk is, zitten er ook positieve kanten aan zoals je bewust zijn van kwetsbaarheid, een meer intense relatie. Het is echt niet zwart-wit zoals sommigen stellen.
Jij en je partner zijn de enige die met voldoende kennis van zaken de keuze moeten maken. Je zult niet de eerste of de laatste zijn die voor deze keuze staat. Laat je dus heel goed informeren. En overleg met vrienden, familie en partner.
Ik zou veel informatie inwinnen bij specialisten voor wat betreft de mogelijkheden en risico's. Dat zijn de mensen die er verstand van moeten hebben. Verder zou ik veel praten met naaste familieleden en vrienden. Dat zijn de mensen die nauw met jullie verbonden zijn en dat hopelijk ook blijven in de toekomst. En nadat je dat hebt gedaan: volg je gevoel.
Sterkte met alles.
Precies. En is je ziekte erfelijk? Met andere woorden: geef je het door aan je kind? Dat lijkt mij een belangrijk argument.
Leven met een zieke ouder is te doen hoor. Naast dat het soms erg zwaar en zeker niet altijd leuk is, zitten er ook positieve kanten aan zoals je bewust zijn van kwetsbaarheid, een meer intense relatie. Het is echt niet zwart-wit zoals sommigen stellen.
Jij en je partner zijn de enige die met voldoende kennis van zaken de keuze moeten maken. Je zult niet de eerste of de laatste zijn die voor deze keuze staat. Laat je dus heel goed informeren. En overleg met vrienden, familie en partner.
donderdag 30 september 2010 om 16:36
Mijn moeder is jong aan kanker overleden en is daarvoor lang ziek geweest. Toen ze overleed, was ik nog niet eens een puber.
Ik heb een hele lieve vader, een geweldige familie, en het is inmiddels al lang geleden, maar op basis van mijn eigen ervaringen zou ik zeggen: als je weet dat je jong gaat overlijden vind ik het behoorlijk egoistisch om toch voor een kind te gaan. Het is verschrikkelijk om jong je moeder te moeten verliezen, zeker aan een lang ziekbed. Vergeet niet dat als jij nu voor een kind gaat, je dus doelbewust je kind heel erg veel pijn gaat doen wanneer jij overlijdt. Hoe geweldig de vader in kwestie en rest van familie ook is.
Ik heb een hele lieve vader, een geweldige familie, en het is inmiddels al lang geleden, maar op basis van mijn eigen ervaringen zou ik zeggen: als je weet dat je jong gaat overlijden vind ik het behoorlijk egoistisch om toch voor een kind te gaan. Het is verschrikkelijk om jong je moeder te moeten verliezen, zeker aan een lang ziekbed. Vergeet niet dat als jij nu voor een kind gaat, je dus doelbewust je kind heel erg veel pijn gaat doen wanneer jij overlijdt. Hoe geweldig de vader in kwestie en rest van familie ook is.
donderdag 30 september 2010 om 16:52
quote:Wellhello schreef op 30 september 2010 @ 16:15:
Maar Georgette,
als je al van jongs af aan weet dat mama vrij binnenkort dood zal gaan, alleen je weet niet wanneer. heb je dan al wel de vaardigheden om daar mee om te gaan? Kun en mag je dat vragen van een kind?
Dat vind ik een moeilijke vraag. Omdat het niet zo eenvoudig is om hierop te antwoorden. HEMAlover geeft een antwoord waar ik me goed in kan vinden. Kinderen zijn flexibel. Als het kind geboren wordt, heeft hij al direct te maken met een zieke ouder in plaats van dat de ouder later plotseling ernstig ziek wordt. Daardoor kan hij/zij misschien wel goed in het ziekteproces meegroeien zonder veel psychische schade. Daarnaast weet je niet wat de tijd brengen zal. Omdat ze weer verder zijn met onderzoeken en behandelingen. De vader van mijn vriend is in 1994 overleden aan kanker. Mijn vader heeft het nu al vijf jaar (terwijl dat vooruitzicht er niet echt was toen hij het kreeg - hij verbaasde iedereen eerder al door ineens stabiel te worden terwijl dat niet de verwachting was). De vader van mijn vriend werd op sommige punten heel anders behandeld dan mijn vader nu. De wetenschap gaat maar door met nadenken over ziekten en behandelingen. Je weet niet of er iets gevonden wordt waardoor TO langer in relatief goede staat kan doorleven.
Kortom: je weet niet wat de toekomst TO brengen zal, en op basis van 'mogelijk vroeg komen te overlijden' zou ik nooit een kind afraden. Wel als het echt grote impact kan hebben op de gesteldheid van TO. Als de kans groot is dat TO tijdens de zwangerschap ernstig ziek gaat worden wat niet meer te herstellen is, dan is de situatie alweer heel anders. Maar dat kunnen alleen specialisten met haar bespreken, en niet wij.
Maar Georgette,
als je al van jongs af aan weet dat mama vrij binnenkort dood zal gaan, alleen je weet niet wanneer. heb je dan al wel de vaardigheden om daar mee om te gaan? Kun en mag je dat vragen van een kind?
Dat vind ik een moeilijke vraag. Omdat het niet zo eenvoudig is om hierop te antwoorden. HEMAlover geeft een antwoord waar ik me goed in kan vinden. Kinderen zijn flexibel. Als het kind geboren wordt, heeft hij al direct te maken met een zieke ouder in plaats van dat de ouder later plotseling ernstig ziek wordt. Daardoor kan hij/zij misschien wel goed in het ziekteproces meegroeien zonder veel psychische schade. Daarnaast weet je niet wat de tijd brengen zal. Omdat ze weer verder zijn met onderzoeken en behandelingen. De vader van mijn vriend is in 1994 overleden aan kanker. Mijn vader heeft het nu al vijf jaar (terwijl dat vooruitzicht er niet echt was toen hij het kreeg - hij verbaasde iedereen eerder al door ineens stabiel te worden terwijl dat niet de verwachting was). De vader van mijn vriend werd op sommige punten heel anders behandeld dan mijn vader nu. De wetenschap gaat maar door met nadenken over ziekten en behandelingen. Je weet niet of er iets gevonden wordt waardoor TO langer in relatief goede staat kan doorleven.
Kortom: je weet niet wat de toekomst TO brengen zal, en op basis van 'mogelijk vroeg komen te overlijden' zou ik nooit een kind afraden. Wel als het echt grote impact kan hebben op de gesteldheid van TO. Als de kans groot is dat TO tijdens de zwangerschap ernstig ziek gaat worden wat niet meer te herstellen is, dan is de situatie alweer heel anders. Maar dat kunnen alleen specialisten met haar bespreken, en niet wij.
vrijdag 1 oktober 2010 om 14:33
Hai iedereen!
Dank jullie wel voor jullie meningen. A.s Maandag heb ik een afspraak bij mijn arts om het één en ander door te nemen en om een juiste keuze te maken.
Welke keuze ik ook maak, het is voor mij/ons de juiste keuze. Nu mag je me straks egoïstisch vinden, achterlijk of ontzettend slecht, het is en blijf mijn keuze. Egoïstisch zal ik met beide keuzes zijn. Kies ik voor het kind, is het egoïstisch omdat ik graag wil weten hoe het is een mama te zijn. Kies ik voor mezelf, ben ik egoïstisch omdat ik een kindje weg laat halen en mezelf belangrijker vind dan het kind.
Het is gewoon een erg lastige situatie.
Dank jullie wel voor jullie meningen. A.s Maandag heb ik een afspraak bij mijn arts om het één en ander door te nemen en om een juiste keuze te maken.
Welke keuze ik ook maak, het is voor mij/ons de juiste keuze. Nu mag je me straks egoïstisch vinden, achterlijk of ontzettend slecht, het is en blijf mijn keuze. Egoïstisch zal ik met beide keuzes zijn. Kies ik voor het kind, is het egoïstisch omdat ik graag wil weten hoe het is een mama te zijn. Kies ik voor mezelf, ben ik egoïstisch omdat ik een kindje weg laat halen en mezelf belangrijker vind dan het kind.
Het is gewoon een erg lastige situatie.
vrijdag 1 oktober 2010 om 15:35
Jurks allereerst heel veel sterkte!
Dit is zoiets moeilijks....
Iedereen beredeneerd vanuit zijn eigen leven en ervaringen.
Aan de ene kant beredeneer je rationeel dat als je je zwangerschap uitdraagt je risico's loopt voor je kind maar ook vooral ook voor jezelf.
Daar staat tegenover het gevoel van liefde voor je kindje, het moederschap en alles wat daarbij komt willen ervaren juist omdat je zo'n korte levensverwachting hebt...
het gevoel dat je je leven wil leven, dat je ten volste ervan wil genieten...
Dat is wat ik proef uit jou postings..
Dat gevoel is voor iedereen anders, voor de een is dat met voor de ander juist zonder kinderen, dat is een keuze die je echt alleen zelf kan maken.
het heeft er ook mee te maken hoe jezelf met vraagstukken omgaat, ben je meer een rationalist of juist meer iemand die van zijn gevoel uitgaat..
Ik ben zelf die laatste..
Ik ben zelf moeder van 3 kinderen en ik ben erg dankbaar dat ik dit geluk, deze achtbaan van emoties heb mogen ervaren..
Ondanks dat het zeker niet altijd rozegeur en maneschijn is!
Toch zit er ook een rationalist in mij en die zegt dat het puur rationeel gezien beter zou zijn om niet voor een zwangerschap te gaan in jouw situatie.
het maakt alles nog veel moeilijker en gecompliceerder.
Het lijkt me dan ook weer verschrikkelijk te weten dat je hoogstwaarschijnlijk heel veel mooie dingen van je kind gaat missen, denk aan diploma uitreikingen, bruiloften etc..
Natuurlijk kan dat ieder van ons overkomen maar feit is dat jij
het van tevoren weet en daar dus min of meer nog een keuze in hebt door het wel of niet krijgen van kinderen.
Belangrijk is denk ik ook te weten waarom je dit kindje zou willen.
Het zou niet juist zijn als je kind geboren wordt met een taak,
namelijk mama's resterende leven zo mooi mogelijk maken..
het komt cru over en ik wil absoluut niet suggereren dat dat voor jou zou gelden maar het is wel iets om over na te denken.
Kortom, ik denk dat er in deze niet zoiets is als een "juiste" keuze.
Elke keuze gaat iemand verdriet doen en het is aan jou om de balans af te wegen..
Ik zou inderdaad zoveel mogelijk adviezen van de experts binnen halen en dan er verder over denken en praten met je vriend.
Ik ben erg benieuwd wat je keuze zal worden..
heel veel sterkte morgen
Dit is zoiets moeilijks....
Iedereen beredeneerd vanuit zijn eigen leven en ervaringen.
Aan de ene kant beredeneer je rationeel dat als je je zwangerschap uitdraagt je risico's loopt voor je kind maar ook vooral ook voor jezelf.
Daar staat tegenover het gevoel van liefde voor je kindje, het moederschap en alles wat daarbij komt willen ervaren juist omdat je zo'n korte levensverwachting hebt...
het gevoel dat je je leven wil leven, dat je ten volste ervan wil genieten...
Dat is wat ik proef uit jou postings..
Dat gevoel is voor iedereen anders, voor de een is dat met voor de ander juist zonder kinderen, dat is een keuze die je echt alleen zelf kan maken.
het heeft er ook mee te maken hoe jezelf met vraagstukken omgaat, ben je meer een rationalist of juist meer iemand die van zijn gevoel uitgaat..
Ik ben zelf die laatste..
Ik ben zelf moeder van 3 kinderen en ik ben erg dankbaar dat ik dit geluk, deze achtbaan van emoties heb mogen ervaren..
Ondanks dat het zeker niet altijd rozegeur en maneschijn is!
Toch zit er ook een rationalist in mij en die zegt dat het puur rationeel gezien beter zou zijn om niet voor een zwangerschap te gaan in jouw situatie.
het maakt alles nog veel moeilijker en gecompliceerder.
Het lijkt me dan ook weer verschrikkelijk te weten dat je hoogstwaarschijnlijk heel veel mooie dingen van je kind gaat missen, denk aan diploma uitreikingen, bruiloften etc..
Natuurlijk kan dat ieder van ons overkomen maar feit is dat jij
het van tevoren weet en daar dus min of meer nog een keuze in hebt door het wel of niet krijgen van kinderen.
Belangrijk is denk ik ook te weten waarom je dit kindje zou willen.
Het zou niet juist zijn als je kind geboren wordt met een taak,
namelijk mama's resterende leven zo mooi mogelijk maken..
het komt cru over en ik wil absoluut niet suggereren dat dat voor jou zou gelden maar het is wel iets om over na te denken.
Kortom, ik denk dat er in deze niet zoiets is als een "juiste" keuze.
Elke keuze gaat iemand verdriet doen en het is aan jou om de balans af te wegen..
Ik zou inderdaad zoveel mogelijk adviezen van de experts binnen halen en dan er verder over denken en praten met je vriend.
Ik ben erg benieuwd wat je keuze zal worden..
heel veel sterkte morgen
vrijdag 1 oktober 2010 om 16:19
Ik ben het eens met Elninjoo wat betreft dat je nu weet dat je kind vroeg zijn moeder zal verliezen.
Je wilde een man, die heb je, een leuke baan, die heb je, veel van de wereld zien, dat nog niet. Ik begrijp dat het vreselijk moeilijk is maar waarom kun je niet probreren te gaan genieten van de wereld die je wilde ontdekken?
Je wilde een man, die heb je, een leuke baan, die heb je, veel van de wereld zien, dat nog niet. Ik begrijp dat het vreselijk moeilijk is maar waarom kun je niet probreren te gaan genieten van de wereld die je wilde ontdekken?
vrijdag 1 oktober 2010 om 16:26
Jurks, wat is het medische advies van je artsen?
Je schrijft over immuuntherapie, die je weerstand zal moeten verhogen om langer te kunnen leven. Is die therapie mogelijk tijdens een zwangerschap, waarbij de weerstand van een vrouw toch al lager is? En, niet onbelangrijk, is het medisch verantwoord om deze therapie zo lang uit te stellen (een maand of negen) tot na je bevalling? En achten je artsen het medisch mogelijk dat jij een zwangerschap uitdraagt zonder dat je behandeld wordt (of indien je die behandeling uitstelt tot na de bevalling)?
Je schrijft over immuuntherapie, die je weerstand zal moeten verhogen om langer te kunnen leven. Is die therapie mogelijk tijdens een zwangerschap, waarbij de weerstand van een vrouw toch al lager is? En, niet onbelangrijk, is het medisch verantwoord om deze therapie zo lang uit te stellen (een maand of negen) tot na je bevalling? En achten je artsen het medisch mogelijk dat jij een zwangerschap uitdraagt zonder dat je behandeld wordt (of indien je die behandeling uitstelt tot na de bevalling)?
vrijdag 1 oktober 2010 om 16:37
Mijn schoonouders hebben er destijds ook bewust voor gekozen om wel kinderen te adopteren ondanks de heftige vorm van MS die hij heeft. Had hij dan ook geen kinderen moeten nemen vanwege het feit dat hij al jaren in een rolstoel zit en alleen nog kan praten/horen?
De neef van mijn zwager is nu weduwnaar, omdat zijn vrouw heel graag nog een kindje wilde (ondanks haar zware vorm van epilepsie). Zij is bij de bevalling overleden. Het kindje heeft het overleefd...
Mijn kinderwens is heel erg groot. Als ik in jouw schoenen zou staan zou ik enorm goed uitzoeken wat de gevolgen voor jou lichamelijk zijn. Zijn die niet heel groot, dan zou ik kijken of je het kindje kunt houden.
Ik vind de reden dat je er evt. niet meer bent over 20 jaar geen goede redenen om geen kinderen te krijgen. Je partner kan ervoor zorgen en bovendien zoals al eerder gezegd kan het voor eenieder elk moment plots afgelopen zijn.
Ook denk ik dat als je ooit nog kinderen wil krijgen dit wel het beste moment is (nog jong en zonder medicijnen).
Sterkte met je keuze!
De neef van mijn zwager is nu weduwnaar, omdat zijn vrouw heel graag nog een kindje wilde (ondanks haar zware vorm van epilepsie). Zij is bij de bevalling overleden. Het kindje heeft het overleefd...
Mijn kinderwens is heel erg groot. Als ik in jouw schoenen zou staan zou ik enorm goed uitzoeken wat de gevolgen voor jou lichamelijk zijn. Zijn die niet heel groot, dan zou ik kijken of je het kindje kunt houden.
Ik vind de reden dat je er evt. niet meer bent over 20 jaar geen goede redenen om geen kinderen te krijgen. Je partner kan ervoor zorgen en bovendien zoals al eerder gezegd kan het voor eenieder elk moment plots afgelopen zijn.
Ook denk ik dat als je ooit nog kinderen wil krijgen dit wel het beste moment is (nog jong en zonder medicijnen).
Sterkte met je keuze!
vrijdag 1 oktober 2010 om 16:39
Jurks, wat een vreselijk dilemma waarbij verstand en gevoel waarschijnlijk ver uit elkaar liggen. Ik begrijp de reakties van mensen als Elninjoo omdat het rationeel gezien heel onverstandig lijkt om in deze situatie een kind te krijgen, maar ik begrijp ook jouw gevoel dat je op dit moment een keuze moet maken tussen nu een kind of nooit een kind. Daarbij weet je nog maar zo kort dat je ziek bent, dan je dat ongetwijfeld ook nog niet allemaal verwerkt hebt. Ik wens je heel veel succes en wijsheid met jullie beslissing.
Hieronder nog een adres waar je wellicht iets aan hebt:
Stichting contactgroep Leukemie
Postbus 8152
3503 RD Utrecht
030-2916091
www.kankerpatient.nl
Hieronder nog een adres waar je wellicht iets aan hebt:
Stichting contactgroep Leukemie
Postbus 8152
3503 RD Utrecht
030-2916091
www.kankerpatient.nl
Bij vlagen ben ik geniaal! Helaas is het vandaag windstil.
vrijdag 1 oktober 2010 om 16:45
Wat afschuwelijk. Laat ik voorop stellen dat ik vind dat het jullie keuze is, en dat niemand anders hierover kan en mag beslissen. Maar je vraagt advies op een forum en wil dus reacties. Het feit dat je kind mogelijk snel alleen met een vader op gaat groeien, die wetenschap vind ik nog best te accepteren (alles wat ik schrijf klinkt even afschuwelijk), maar besef je ook hoe ontzettend zwaar het gaat zijn voor jou om straks een baby te zien en te weten dat je dat kindje nooit zal zien opgroeien? Ik geloof best dat mijn kinderen gelukkig kunnen worden als ik nu zou overlijden, met hun vader en iedereen erom heen, maar voor mijzelf, het idee dat ik ze niet groot zou zien worden zou me kapot maken van binnen. Dat is een extra verdriet wat jij te dragen krijgt als je doorgaat met de zwangerschap. En hoe groot is de kans dat je hem uit kan dragen? even heel cru, als die kans klein is, of als er een kans is dat jij het niet overleeft en je kind wel, is dat het dan waard tegen nog 20 jaar en mogelijk meer (wetenschap gaat verder natuurlijk)? Weet je ook dat ze bijna altijd kiezen voor de moeder en niet voor het kind tijdens een zwangerschap? Dus stel dat jij zieker wordt, en ze moeten de zwangerschap afbreken, terwijl je al ver bent, dan heb je ook nog eens die last te dragen en je bent 10 stappen achteruit gegaan in je ziekte. Ik zou me heel goed laten voorlichten wat de consequenties zijn van 9 maanden niet behandelen, wat de effecten zijn van zwanger zijn op de ziekte en dan een keus maken. Ik vind het echt een duivels dilemma. Heel veel sterkte samen, ook voor je vriend.
