Gezondheid
alle pijlers
De lepeltjes theorie!
woensdag 3 april 2013 om 13:48
Ik kwam een tijdje terug dit verhaal tegen,, en de moeite waard om te delen.. Ik leef zelf met een borderline persoonlijkheidsstoornis, een posttraumatische stress stoornis,astma, altijd rugpijn (enorme hernia gehad incl uitval,met spoed geopereerd, binnen 9 maand wéér een hernia.. en deze pijn blijft.. ook heb ik een stuk of 6 tumoren in mn lever (nog goedaardig)door de AC pil, waar ik ook veel pijn van heb, en waardoor ik altijd veel moe ben..
Hier een link met de Lepel theorie.. veel mensen vonden het maar gezeik en een te lang verhaal, dus hier de link, als je er behoefte aan heb, kun je daar dus op klikken! scheelt vast een hoop gezeur Dit is dus niet mijn verhaal, maar een verhaal wat ik op internet vond!
De lepel theorie
Hier een link met de Lepel theorie.. veel mensen vonden het maar gezeik en een te lang verhaal, dus hier de link, als je er behoefte aan heb, kun je daar dus op klikken! scheelt vast een hoop gezeur Dit is dus niet mijn verhaal, maar een verhaal wat ik op internet vond!
De lepel theorie
anoniem_177055 wijzigde dit bericht op 03-04-2013 14:26
Reden: te lang
Reden: te lang
% gewijzigd
woensdag 3 april 2013 om 16:32
quote:pejeka schreef op 03 april 2013 @ 16:27:
[...]
Maar waarom dat de mensen onder hun neus wrijven? Wat schiet jij daarmee op en wat schieten die mensen daarmee op? Ze begrijpen al dat je minder energie hebt, dat je keuzes moet maken, dat je dingen tegen elkaar moet afwegen. Wil je dat die gezonden zich schuldig gaan voelen omdat jij over dat soort simpele dingen moet nadenken, ze niet vanzelfsprekend kunt doen?
Zij mogen dat prima vanzelfsprekend doen van mij hoor. Het probleem zit erin dat ze mij erbij inplannen en het niet snappen als ik dan uitleg dat het voor mij geen haalbare optie is.
Voor de rest lijkt het me alleen maar fijn voor gezonde mensen dat zij al die dingen wél als vanzelfsprekend kunnen doen. Lekker van genieten, zou ik zeggen! Of niet, ook goed, maar niet aan mij denken op zo'n moment, daar wordt niemand beter van!
[...]
Maar waarom dat de mensen onder hun neus wrijven? Wat schiet jij daarmee op en wat schieten die mensen daarmee op? Ze begrijpen al dat je minder energie hebt, dat je keuzes moet maken, dat je dingen tegen elkaar moet afwegen. Wil je dat die gezonden zich schuldig gaan voelen omdat jij over dat soort simpele dingen moet nadenken, ze niet vanzelfsprekend kunt doen?
Zij mogen dat prima vanzelfsprekend doen van mij hoor. Het probleem zit erin dat ze mij erbij inplannen en het niet snappen als ik dan uitleg dat het voor mij geen haalbare optie is.
Voor de rest lijkt het me alleen maar fijn voor gezonde mensen dat zij al die dingen wél als vanzelfsprekend kunnen doen. Lekker van genieten, zou ik zeggen! Of niet, ook goed, maar niet aan mij denken op zo'n moment, daar wordt niemand beter van!
woensdag 3 april 2013 om 16:33
quote:buaya schreef op 03 april 2013 @ 16:15:
@ quina...
Ben het met veel van wat je zegt eens! Die suggestie dat gezonde mensen geen keuzes moeten maken is inderdaad onzin. Het grote verschil zit 'm er voor mij is dat ik toen ik gezond was makkelijker over mijn grenzen heen kon gaan. En er soms dus voor kon kiezen om even geen keuzes te maken maar dan maar alles in mijn agenda te proppen. Tegenwoordig heeft dat direct vervelende consequenties en op langere termijn potentieel schadelijke consequenties. Ook liggen die grenzen lager.
En wat jij zegt over dat je niet weet hoeveel lepels je dan precies hebt, dat heb ik ook. Maar volgens mij is het wel mogelijk om dat helder te krijgen, hoor. Als ik kennissen hoor die ergotherapie gevolgd hebben klinkt het in elk geval alsof ze daar wel geleerd hebben hoeveel "lepels" ze ongeveer hebben.
Mij is (door artsen en fysioterapeut) juist vaak verteld dat ik het gewoon per keer moet bekijken, er niet van uitgaan dat ik de trap wel opkom omdat ik dat meestal wel kan, maar luisteren naar m'n lichaam.
En het verschilt ook gewoon echt per keer, omdat er bij mij verschilldende factoren meespelen, dus het ís de ene keer ook gewoon erger dan de andere.
Dat de consequenties anders zijn al je iets hebt ben ik met je eens, als ik over de grens heen ga kan ik gewoon een week nauwlijks lopen (terwijl er, mits ik binnen de grens blijf, nauwlijks iets aan de hand is).
Wat voor mij mischien scheelt is dat dit al zo is sinds ik een jaar of 16/17 ben (nou ja, eigenlijk wel eerder, maar toen kreeg ik een diagnose)
Dus ik weet niet echt beter, en heb me al zo lang geleden aangepast dat ik mij niet eens meer kan herinneren of dat me moeite koste.
Sinds ik de dertig ben gepasseerd word het wel ineens erger, maar mijn leven is er nu al op ingericht, dus het is wel goed (mischien dat het bij nog een stap erger wel lastig word, maar dat zien we dan wel weer )
@ quina...
Ben het met veel van wat je zegt eens! Die suggestie dat gezonde mensen geen keuzes moeten maken is inderdaad onzin. Het grote verschil zit 'm er voor mij is dat ik toen ik gezond was makkelijker over mijn grenzen heen kon gaan. En er soms dus voor kon kiezen om even geen keuzes te maken maar dan maar alles in mijn agenda te proppen. Tegenwoordig heeft dat direct vervelende consequenties en op langere termijn potentieel schadelijke consequenties. Ook liggen die grenzen lager.
En wat jij zegt over dat je niet weet hoeveel lepels je dan precies hebt, dat heb ik ook. Maar volgens mij is het wel mogelijk om dat helder te krijgen, hoor. Als ik kennissen hoor die ergotherapie gevolgd hebben klinkt het in elk geval alsof ze daar wel geleerd hebben hoeveel "lepels" ze ongeveer hebben.
Mij is (door artsen en fysioterapeut) juist vaak verteld dat ik het gewoon per keer moet bekijken, er niet van uitgaan dat ik de trap wel opkom omdat ik dat meestal wel kan, maar luisteren naar m'n lichaam.
En het verschilt ook gewoon echt per keer, omdat er bij mij verschilldende factoren meespelen, dus het ís de ene keer ook gewoon erger dan de andere.
Dat de consequenties anders zijn al je iets hebt ben ik met je eens, als ik over de grens heen ga kan ik gewoon een week nauwlijks lopen (terwijl er, mits ik binnen de grens blijf, nauwlijks iets aan de hand is).
Wat voor mij mischien scheelt is dat dit al zo is sinds ik een jaar of 16/17 ben (nou ja, eigenlijk wel eerder, maar toen kreeg ik een diagnose)
Dus ik weet niet echt beter, en heb me al zo lang geleden aangepast dat ik mij niet eens meer kan herinneren of dat me moeite koste.
Sinds ik de dertig ben gepasseerd word het wel ineens erger, maar mijn leven is er nu al op ingericht, dus het is wel goed (mischien dat het bij nog een stap erger wel lastig word, maar dat zien we dan wel weer )
woensdag 3 april 2013 om 16:35
quote:rosanna08 schreef op 03 april 2013 @ 16:31:
ik denk dat het begrip energie en vermoeidheid lastig duidelijk te maken is, want 'iedereen is wel eens moe'
Dat die vermoeidheid bij een chronisch zieke iets anders is als bij gezonde mensen is gewoon lastig duidelijk te maken Ik zeg wel eens: probeer een fikse kiespijn uit te leggen aan iemand die nog nóóit kiespijn heeft gehad. Dat lukt niet. Je kunt dan begrip vragen voor het feit dat je pijn hebt, maar je kunt niet verlangen dat men dan ook snapt wat je voelt. Immers, men kent het niet. Accepteer dat gewoon en wees blij dat men je ontziet vanwege je pijn, ook al kent men alle ins en outs van die pijn misschien niet.
ik denk dat het begrip energie en vermoeidheid lastig duidelijk te maken is, want 'iedereen is wel eens moe'
Dat die vermoeidheid bij een chronisch zieke iets anders is als bij gezonde mensen is gewoon lastig duidelijk te maken Ik zeg wel eens: probeer een fikse kiespijn uit te leggen aan iemand die nog nóóit kiespijn heeft gehad. Dat lukt niet. Je kunt dan begrip vragen voor het feit dat je pijn hebt, maar je kunt niet verlangen dat men dan ook snapt wat je voelt. Immers, men kent het niet. Accepteer dat gewoon en wees blij dat men je ontziet vanwege je pijn, ook al kent men alle ins en outs van die pijn misschien niet.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 3 april 2013 om 16:35
Overigens, het verhaal in de OP gaat over een goede vriendin die er meer van wilde begrijpen. Iemand die er al jaren met haar neus bovenop zat.
Dus niet een vage kennis of de achterbuurvrouw waar ineens iemand met een hand lepels op de stoep staat om iets te vertellen.
Je komt soms in een situatie dat iemand het wel wil begrijpen, maar het uit zichzelf niet snapt. En dan kan het handig zijn als je weet hoe je iets kunt uitleggen.
Dus niet een vage kennis of de achterbuurvrouw waar ineens iemand met een hand lepels op de stoep staat om iets te vertellen.
Je komt soms in een situatie dat iemand het wel wil begrijpen, maar het uit zichzelf niet snapt. En dan kan het handig zijn als je weet hoe je iets kunt uitleggen.
woensdag 3 april 2013 om 16:36
quote:rosanna08 schreef op 03 april 2013 @ 16:31:
ik denk dat het begrip energie en vermoeidheid lastig duidelijk te maken is, want 'iedereen is wel eens moe'
Dat die vermoeidheid bij een chronisch zieke iets anders is als bij gezonde mensen is gewoon lastig duidelijk te maken
Klopt. Ik krijg van mijn (echt wel heel erg lieve en welwillende) moeder al jaren te horen dat ik dan gewoon maar even moet gaan slapen. Ehhh... ik ben móe, ik heb geen slaapgebrek.
Maar ja, voor haar helpt het wel als ze een middagdut niet. Ze begrijpt niet dat voor mij op ook gewoon óp betekent. Ook ná een slaapje. (Wat meestal niet eens lukt, want nogmaals: ik ben móe, ik heb geen slaapgebrek.)
Intussen snapt mijn moeder het wel, of althans: een heel stuk beter dan hiervoor. Júist vanwege een metafoor die lijkt op de lepeltheorie. Dat scheelt haar èn mij een hoop frustratie. Wat fijn is, want buiten dit misverstandje heb ik een heel goede band met mijn moeder. Blij toe dus dat ik haar niet uit mijn leven geduwd heb omdat ze met haar eeuwige middagdut aan kwam.
ik denk dat het begrip energie en vermoeidheid lastig duidelijk te maken is, want 'iedereen is wel eens moe'
Dat die vermoeidheid bij een chronisch zieke iets anders is als bij gezonde mensen is gewoon lastig duidelijk te maken
Klopt. Ik krijg van mijn (echt wel heel erg lieve en welwillende) moeder al jaren te horen dat ik dan gewoon maar even moet gaan slapen. Ehhh... ik ben móe, ik heb geen slaapgebrek.
Maar ja, voor haar helpt het wel als ze een middagdut niet. Ze begrijpt niet dat voor mij op ook gewoon óp betekent. Ook ná een slaapje. (Wat meestal niet eens lukt, want nogmaals: ik ben móe, ik heb geen slaapgebrek.)
Intussen snapt mijn moeder het wel, of althans: een heel stuk beter dan hiervoor. Júist vanwege een metafoor die lijkt op de lepeltheorie. Dat scheelt haar èn mij een hoop frustratie. Wat fijn is, want buiten dit misverstandje heb ik een heel goede band met mijn moeder. Blij toe dus dat ik haar niet uit mijn leven geduwd heb omdat ze met haar eeuwige middagdut aan kwam.
woensdag 3 april 2013 om 16:37
quote:Beeldig schreef op 03 april 2013 @ 16:32:
[...]
Zij mogen dat prima vanzelfsprekend doen van mij hoor. Het probleem zit erin dat ze mij erbij inplannen en het niet snappen als ik dan uitleg dat het voor mij geen haalbare optie is.
Voor de rest lijkt het me alleen maar fijn voor gezonde mensen dat zij al die dingen wél als vanzelfsprekend kunnen doen. Lekker van genieten, zou ik zeggen! Of niet, ook goed, maar niet aan mij denken op zo'n moment, daar wordt niemand beter van!Misschien niet meer uitleggen dat het voor jou geen haalbare optie is, maar gewoon stellen "sorry, maar dan kan ik niet", of "lijkt me erg leuk, maar het gaat me niet lukken erbij te zijn". Zonder verdere uitleg.
[...]
Zij mogen dat prima vanzelfsprekend doen van mij hoor. Het probleem zit erin dat ze mij erbij inplannen en het niet snappen als ik dan uitleg dat het voor mij geen haalbare optie is.
Voor de rest lijkt het me alleen maar fijn voor gezonde mensen dat zij al die dingen wél als vanzelfsprekend kunnen doen. Lekker van genieten, zou ik zeggen! Of niet, ook goed, maar niet aan mij denken op zo'n moment, daar wordt niemand beter van!Misschien niet meer uitleggen dat het voor jou geen haalbare optie is, maar gewoon stellen "sorry, maar dan kan ik niet", of "lijkt me erg leuk, maar het gaat me niet lukken erbij te zijn". Zonder verdere uitleg.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 3 april 2013 om 16:37
Aan iedereen die moet leven met een chronische ziekte, pijn, vermoeidheid of beperkingen:
Terwijl de discussie eigenlijk leek/lijkt te gaan over uitleg geven aan anderen om vermoeidheid/beperkingen duidelijk te maken, gaat ie eigenlijk in feite ergens anders over, namelijk dat er beelddenkers zijn voor wie deze metafoor blijkbaar wel helpt bij het begrijpen en mensen die niks hebben met zo'n metafoor en lós daarvaan het vermoeidheidsprobleem wel (of niet) begrijpen.
Dat ik er een beetje flauw over deed: sorry! Ik kon me gewoon echt niet voorstellen dat een theorie met zo'n metafoor bij iemand kon bijdragen aan het beter begrijpen van het probleem. En als ik iets wél snap is dat je alles wil aangrijpen om het anderen duidelijk te maken (maar wellicht moet je dan zelf ook een beelddenker zijn).
Terwijl de discussie eigenlijk leek/lijkt te gaan over uitleg geven aan anderen om vermoeidheid/beperkingen duidelijk te maken, gaat ie eigenlijk in feite ergens anders over, namelijk dat er beelddenkers zijn voor wie deze metafoor blijkbaar wel helpt bij het begrijpen en mensen die niks hebben met zo'n metafoor en lós daarvaan het vermoeidheidsprobleem wel (of niet) begrijpen.
Dat ik er een beetje flauw over deed: sorry! Ik kon me gewoon echt niet voorstellen dat een theorie met zo'n metafoor bij iemand kon bijdragen aan het beter begrijpen van het probleem. En als ik iets wél snap is dat je alles wil aangrijpen om het anderen duidelijk te maken (maar wellicht moet je dan zelf ook een beelddenker zijn).
woensdag 3 april 2013 om 16:39
quote:pejeka schreef op 03 april 2013 @ 16:35:
[...]
Ik zeg wel eens: probeer een fikse kiespijn uit te leggen aan iemand die nog nóóit kiespijn heeft gehad. Dat lukt niet. Je kunt dan begrip vragen voor het feit dat je pijn hebt, maar je kunt niet verlangen dat men dan ook snapt wat je voelt. Immers, men kent het niet. Accepteer dat gewoon en wees blij dat men je ontziet vanwege je pijn, ook al kent men alle ins en outs van die pijn misschien niet. volgens mij is ook niet het doel dat de ander het helemaal snapt, want dat lukt idd niet. Wel dat mensen snappen dat als je niet kunt, dat dat geen onwil is, maar gewoon niet kunnen. Het voorbeeld van de rolstoel, ja iedereen snapt dat je beperkt bent in wat je kunt, maar pas op het moment dat je er in zit, merk je hoe het je dagelijks leven beïnvloed
[...]
Ik zeg wel eens: probeer een fikse kiespijn uit te leggen aan iemand die nog nóóit kiespijn heeft gehad. Dat lukt niet. Je kunt dan begrip vragen voor het feit dat je pijn hebt, maar je kunt niet verlangen dat men dan ook snapt wat je voelt. Immers, men kent het niet. Accepteer dat gewoon en wees blij dat men je ontziet vanwege je pijn, ook al kent men alle ins en outs van die pijn misschien niet. volgens mij is ook niet het doel dat de ander het helemaal snapt, want dat lukt idd niet. Wel dat mensen snappen dat als je niet kunt, dat dat geen onwil is, maar gewoon niet kunnen. Het voorbeeld van de rolstoel, ja iedereen snapt dat je beperkt bent in wat je kunt, maar pas op het moment dat je er in zit, merk je hoe het je dagelijks leven beïnvloed
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 3 april 2013 om 16:41
quote:pejeka schreef op 03 april 2013 @ 16:35:
[...]
Ik zeg wel eens: probeer een fikse kiespijn uit te leggen aan iemand die nog nóóit kiespijn heeft gehad. Dat lukt niet. Je kunt dan begrip vragen voor het feit dat je pijn hebt, maar je kunt niet verlangen dat men dan ook snapt wat je voelt. Immers, men kent het niet. Accepteer dat gewoon en wees blij dat men je ontziet vanwege je pijn, ook al kent men alle ins en outs van die pijn misschien niet.
Het gaat er bij jou maar moeilijk in volgens mij dat je soms juist héél graag wat extra uitleg wilt geven aan iemand die heel dicht bij je staat, maar die het zonder zo'n metafoor echt niet snapt. En dat die met metafoor misschien nog steeds niet helemaal snapt, is helemaal niet erg. Elk beetje méér begrip, van iemand die dus heel dicht bij je staat en die echt wel z'n best doet om het te wíllen begrijpen, is alleen maar fijn.
Het gaat er niet om dat de ander 100% snapt wat jij voelt. Dat is simpelweg onmogelijk. Het gaat er wél om dat in de omgang met elkaar de meest voor de hand liggende frustraties met zo'n uitleg voorkomen kunnen worden. Meer niet. Maar dat is wel al voldoende.
[...]
Ik zeg wel eens: probeer een fikse kiespijn uit te leggen aan iemand die nog nóóit kiespijn heeft gehad. Dat lukt niet. Je kunt dan begrip vragen voor het feit dat je pijn hebt, maar je kunt niet verlangen dat men dan ook snapt wat je voelt. Immers, men kent het niet. Accepteer dat gewoon en wees blij dat men je ontziet vanwege je pijn, ook al kent men alle ins en outs van die pijn misschien niet.
Het gaat er bij jou maar moeilijk in volgens mij dat je soms juist héél graag wat extra uitleg wilt geven aan iemand die heel dicht bij je staat, maar die het zonder zo'n metafoor echt niet snapt. En dat die met metafoor misschien nog steeds niet helemaal snapt, is helemaal niet erg. Elk beetje méér begrip, van iemand die dus heel dicht bij je staat en die echt wel z'n best doet om het te wíllen begrijpen, is alleen maar fijn.
Het gaat er niet om dat de ander 100% snapt wat jij voelt. Dat is simpelweg onmogelijk. Het gaat er wél om dat in de omgang met elkaar de meest voor de hand liggende frustraties met zo'n uitleg voorkomen kunnen worden. Meer niet. Maar dat is wel al voldoende.
woensdag 3 april 2013 om 16:43
quote:Beeldig schreef op 03 april 2013 @ 16:36:
[...]
Klopt. Ik krijg van mijn (echt wel heel erg lieve en welwillende) moeder al jaren te horen dat ik dan gewoon maar even moet gaan slapen. Ehhh... ik ben móe, ik heb geen slaapgebrek.
Maar ja, voor haar helpt het wel als ze een middagdut niet. Ze begrijpt niet dat voor mij op ook gewoon óp betekent. Ook ná een slaapje. (Wat meestal niet eens lukt, want nogmaals: ik ben móe, ik heb geen slaapgebrek.)
Intussen snapt mijn moeder het wel, of althans: een heel stuk beter dan hiervoor. Júist vanwege een metafoor die lijkt op de lepeltheorie. Dat scheelt haar èn mij een hoop frustratie. Wat fijn is, want buiten dit misverstandje heb ik een heel goede band met mijn moeder. Blij toe dus dat ik haar niet uit mijn leven geduwd heb omdat ze met haar eeuwige middagdut aan kwam. ik heb het op een ander vlak eindelijk duidelijk kunnen maken aan mijn moeder dat mijn overgewicht niet simpelweg opgelost is met afvallen, maar dat er een verslaving achter zat, door de vergelijking te maken met haar roken. Als je iets inzichtelijk kunt maken en daarmee het duidelijker voor een ander, wat maakt het dan uit of je lepels, euro's of bakjes voor gebruikt
[...]
Klopt. Ik krijg van mijn (echt wel heel erg lieve en welwillende) moeder al jaren te horen dat ik dan gewoon maar even moet gaan slapen. Ehhh... ik ben móe, ik heb geen slaapgebrek.
Maar ja, voor haar helpt het wel als ze een middagdut niet. Ze begrijpt niet dat voor mij op ook gewoon óp betekent. Ook ná een slaapje. (Wat meestal niet eens lukt, want nogmaals: ik ben móe, ik heb geen slaapgebrek.)
Intussen snapt mijn moeder het wel, of althans: een heel stuk beter dan hiervoor. Júist vanwege een metafoor die lijkt op de lepeltheorie. Dat scheelt haar èn mij een hoop frustratie. Wat fijn is, want buiten dit misverstandje heb ik een heel goede band met mijn moeder. Blij toe dus dat ik haar niet uit mijn leven geduwd heb omdat ze met haar eeuwige middagdut aan kwam. ik heb het op een ander vlak eindelijk duidelijk kunnen maken aan mijn moeder dat mijn overgewicht niet simpelweg opgelost is met afvallen, maar dat er een verslaving achter zat, door de vergelijking te maken met haar roken. Als je iets inzichtelijk kunt maken en daarmee het duidelijker voor een ander, wat maakt het dan uit of je lepels, euro's of bakjes voor gebruikt
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 3 april 2013 om 16:44
quote:pejeka schreef op 03 april 2013 @ 16:37:
[...]
Misschien niet meer uitleggen dat het voor jou geen haalbare optie is, maar gewoon stellen "sorry, maar dan kan ik niet", of "lijkt me erg leuk, maar het gaat me niet lukken erbij te zijn". Zonder verdere uitleg.
Ja, dat is leuk. Nooit meer bij familiefeestjes kunnen zijn, vrienden kan ik ook wel schrappen, blij toe dat mijn gezin er met z'n neus bovenop zit, anders zou ik helemaal een kluizenaar worden.
Die mensen waar het om gaat willen gewoon rekening met me houden, dát is het probleem niet. Ze begrepen alleen zonder uitleg niet hóe ze rekening met me konden houden. Met uitleg snappen ze dat wel, probleem opgelost, ik kan weer mee naar familiefeestjes zonder me zorgen te maken.
Wat is nou je punt, wáárom zou ik het níet uitleggen, terwijl ik met wél uitleggen alleen maar winst kan behalen?
[...]
Misschien niet meer uitleggen dat het voor jou geen haalbare optie is, maar gewoon stellen "sorry, maar dan kan ik niet", of "lijkt me erg leuk, maar het gaat me niet lukken erbij te zijn". Zonder verdere uitleg.
Ja, dat is leuk. Nooit meer bij familiefeestjes kunnen zijn, vrienden kan ik ook wel schrappen, blij toe dat mijn gezin er met z'n neus bovenop zit, anders zou ik helemaal een kluizenaar worden.
Die mensen waar het om gaat willen gewoon rekening met me houden, dát is het probleem niet. Ze begrepen alleen zonder uitleg niet hóe ze rekening met me konden houden. Met uitleg snappen ze dat wel, probleem opgelost, ik kan weer mee naar familiefeestjes zonder me zorgen te maken.
Wat is nou je punt, wáárom zou ik het níet uitleggen, terwijl ik met wél uitleggen alleen maar winst kan behalen?
woensdag 3 april 2013 om 16:45
quote:Moonlight82 schreef op 03 april 2013 @ 16:41:
Dat het over lepels gaat komt gewoon omdat dat voorwerpen waren die op dat moment voorhanden waren.
Muntjes, suikerklontjes, vorken, messen.... dat maakt natuurlijk niet uit voor het verhaal.Dat begreep ik wel, maar bedoelde meer in het algemeen het gebruik van een metafoor, terwijl m.i. het begrip "energie" al heel helder is, maar kennelijk geldt dat niet voor iedereen. Maar wat ik wel begrijp is dat iemand elke mogelijkheid aangrijpt om meer duidelijkheid of begrip te kunnen krijgen.
Dat het over lepels gaat komt gewoon omdat dat voorwerpen waren die op dat moment voorhanden waren.
Muntjes, suikerklontjes, vorken, messen.... dat maakt natuurlijk niet uit voor het verhaal.Dat begreep ik wel, maar bedoelde meer in het algemeen het gebruik van een metafoor, terwijl m.i. het begrip "energie" al heel helder is, maar kennelijk geldt dat niet voor iedereen. Maar wat ik wel begrijp is dat iemand elke mogelijkheid aangrijpt om meer duidelijkheid of begrip te kunnen krijgen.
woensdag 3 april 2013 om 16:45
quote:Beeldig schreef op 03 april 2013 @ 16:41:
[...]
Het gaat er bij jou maar moeilijk in volgens mij dat je soms juist héél graag wat extra uitleg wilt geven aan iemand die heel dicht bij je staat, maar die het zonder zo'n metafoor echt niet snapt. En dat die met metafoor misschien nog steeds niet helemaal snapt, is helemaal niet erg. Elk beetje méér begrip, van iemand die dus heel dicht bij je staat en die echt wel z'n best doet om het te wíllen begrijpen, is alleen maar fijn.
Dat, idd. Anders is er steeds zo'n vaag iets dat tussen mensen in kan staan, een beest zonder naam. Iets wat zorgt dat bepaalde dingen niet kunnen maar één van de twee heeft nooit echt begrepen waarom niet.
Dan is het fijn als je er eens over kunt praten. Dikke kans overigens dat je er niet zelf mee hoeft te komen (kijk, ik heb hier allemaal lepels, bla bla) maar dat de ander er op een gegeven moment zelf om vraagt, om iets meer uitleg.
[...]
Het gaat er bij jou maar moeilijk in volgens mij dat je soms juist héél graag wat extra uitleg wilt geven aan iemand die heel dicht bij je staat, maar die het zonder zo'n metafoor echt niet snapt. En dat die met metafoor misschien nog steeds niet helemaal snapt, is helemaal niet erg. Elk beetje méér begrip, van iemand die dus heel dicht bij je staat en die echt wel z'n best doet om het te wíllen begrijpen, is alleen maar fijn.
Dat, idd. Anders is er steeds zo'n vaag iets dat tussen mensen in kan staan, een beest zonder naam. Iets wat zorgt dat bepaalde dingen niet kunnen maar één van de twee heeft nooit echt begrepen waarom niet.
Dan is het fijn als je er eens over kunt praten. Dikke kans overigens dat je er niet zelf mee hoeft te komen (kijk, ik heb hier allemaal lepels, bla bla) maar dat de ander er op een gegeven moment zelf om vraagt, om iets meer uitleg.
woensdag 3 april 2013 om 16:46
quote:Moonlight82 schreef op 03 april 2013 @ 16:35:
Overigens, het verhaal in de OP gaat over een goede vriendin die er meer van wilde begrijpen. Iemand die er al jaren met haar neus bovenop zat.
Dus niet een vage kennis of de achterbuurvrouw waar ineens iemand met een hand lepels op de stoep staat om iets te vertellen.
Je komt soms in een situatie dat iemand het wel wil begrijpen, maar het uit zichzelf niet snapt. En dan kan het handig zijn als je weet hoe je iets kunt uitleggen.
Ik denk dat dit ook heel erg meespeelt in mijn behoefte aan het "kweken" van begrip!
De mensen die dichtbij mij staan zijn allemaal ontzettend lief en meelevend en doen hun best mij te steunen en te begrijpen. Maar soms slaan ze de plank met de beste bedoelingen ontzettend mis. Dat is niet uit onwil, maar uit onbegrip.
De mensen bij wie ik meer begrip wil creëren zijn ook alleen de mensen die me nabij staan. Toen ik net ziek was heb ik heel snel geleerd dat het totaal onmogelijk en onnodig is om van iedereen in je omgeving begrip te verwachten. Alleen degene die oprechte interesse tonen en/of een belangrijk deel uitmaken van mijn leven wil ik verder helpen.
@ beeldig, bedankt voor de eye-opener. Ik probeer wel eens te slapen als ik gesloopt ben, maar dat lukt meestal niet. Ben sowieso nooit zo van het overdag slapen geweest. Vaak brengt het me aan het twijfelen over of ik me misschien niet aanstel, want als ik echt zo moe ben dan zou ik toch wel in slaap moeten vallen? Nog nooit bij stil gestaan dat er een verschil is tussen slaapgebrek en moeheid. Dat eerste heb ik inderdaad niet, ik houd me aan een heel degelijk ritme en maak lange nachten.
Overigens, het verhaal in de OP gaat over een goede vriendin die er meer van wilde begrijpen. Iemand die er al jaren met haar neus bovenop zat.
Dus niet een vage kennis of de achterbuurvrouw waar ineens iemand met een hand lepels op de stoep staat om iets te vertellen.
Je komt soms in een situatie dat iemand het wel wil begrijpen, maar het uit zichzelf niet snapt. En dan kan het handig zijn als je weet hoe je iets kunt uitleggen.
Ik denk dat dit ook heel erg meespeelt in mijn behoefte aan het "kweken" van begrip!
De mensen die dichtbij mij staan zijn allemaal ontzettend lief en meelevend en doen hun best mij te steunen en te begrijpen. Maar soms slaan ze de plank met de beste bedoelingen ontzettend mis. Dat is niet uit onwil, maar uit onbegrip.
De mensen bij wie ik meer begrip wil creëren zijn ook alleen de mensen die me nabij staan. Toen ik net ziek was heb ik heel snel geleerd dat het totaal onmogelijk en onnodig is om van iedereen in je omgeving begrip te verwachten. Alleen degene die oprechte interesse tonen en/of een belangrijk deel uitmaken van mijn leven wil ik verder helpen.
@ beeldig, bedankt voor de eye-opener. Ik probeer wel eens te slapen als ik gesloopt ben, maar dat lukt meestal niet. Ben sowieso nooit zo van het overdag slapen geweest. Vaak brengt het me aan het twijfelen over of ik me misschien niet aanstel, want als ik echt zo moe ben dan zou ik toch wel in slaap moeten vallen? Nog nooit bij stil gestaan dat er een verschil is tussen slaapgebrek en moeheid. Dat eerste heb ik inderdaad niet, ik houd me aan een heel degelijk ritme en maak lange nachten.
woensdag 3 april 2013 om 16:49
Ketricken; uitleg pas ik aan al naar gelang de persoons beleefwereld. Een vriendin bijv. met dezelfde aandoening en weliswaar een goede overlap qua symptomen maar ook verschillen, zal ik bijv. eerder terugvallen op puntjes waarvan ik weet hoe zij het ervaart.
In mijn familie is menigeen meer feitmatig, kunnen weinig met gevoel. Voor hen werkt het dus anders. Hebben we er wat revalidatietools bijgepakt. Zodat men weet welk cijfer staat voor mijn totaal energie die dag. En ga ik niet mieren over theorie, maar heel simpel; plan maar een dag in. Er liggen kaartjes hier in huis met daarop activiteiten en hoeveel energie dat kost per 30 minuten. Dan merkt men direct; jemig dat is onmogelijk indelen met wat ik als "moeten" ervaar. Daarna wijs ik op de volgende valkuil; er moet afwisseling zijn tussen inspanning en ontspanning gedurende de dag en niet 2 grote blokken op de dag. Shit, vinden ze nog lastiger. Oh ja, en die afwisseling is helemaal optimaal als je niet constant schiet van zware activiteit naar ontspanning om de balans te houden, maar zoveel mogelijk navigeren in de gemiddelde en lichte activiteiten. Makkelijk, tot men merkt hoeveel kaartjes in de categorie zwaar of buitencategorie vallen. Heel grappig, dan zie je standaard men even in de stress schieten. Dan komt er een planning uitrollen. Enorme focus op zelluf doen (menige keuzekaartje voor zelf doen of hulp gebruiken) en een planning die erg steriel is op "moeten". Prachtige planning jongens, helemaal niet verkeerd voor vandaag. Maar hoe zien jullie dat morgen, overmorgen, is dit hoe je lange termijn het leven ziet? Dan valt het kwartje, zucht men en zie je de essentie binnen komen; "oh ja verdomd, die levenskwaliteit, balans tussen moeten en willen, jemig hoe plan je dat dan weer in".
Dit klinkt op eerste oog wellicht erg als lepeltjes. Klopt, slappe aftreksel komt ook o.a. hier vandaan, maar dit werkt met veel meer factoren richting zowel jezelf als anderen.
Mijn eigen beeld is ook bijgesteld over de jaren, want écht begrip...... kan dat eigenlijk wel? Zelf zeg ik; nee. Zelfs met een vriendin die dezelfde aandoening heeft kan ik veel delen maar hebben we zeker niet altijd maar 100% perfect begrip. Vind ik inmiddels heel gezond. Een pijnpunt ligt daarin denk ik ook in verwachtingen versus de rol die langdurige gezondheidsproblematiek in de maatschappij hebben. Waar mensen die er mee dealen toch vaak hogere verwachtingen dan dat hebben, is het onderwerp in de maatschappij al heel snel eigenlijk helemaal niet interessant. Doodsaai, gaap, altijd hetzelfde verhaal. Ik vergelijk het met de vraag "hoe gaat het?". Zeer weinig mensen die daarbij de vraag stellen op zoek naar het werkelijke antwoord, het is veel vaker gewoon een openingszin, beleefdheidsvorm waarbij de norm is om daarop met niet teveel shit te antwoorden.
Ik zal de laatste zijn die ooit zal beweren dat een ieder die je lief hebt, hoog hebt staan of bijv. nodig hebt qua gezondheidszorg de wil of intentie tot proberen invoelen heeft. Er zijn ook genoeg mensen met nul wil of intentie. Kan voorbij frustrerend zijn. Dat kan ook enorm kwetsen al naar gelang wanneer of vanuit welke hoek het opduikt. Heel vervelend, zal ik nooit erkennen. Alleen is wel mijn ervaring dat ik daarin ook een rol heb. Die ik in mijn begintijd bepaald niet door had, wel allerlei verwachtingen had en dus eigenlijk alles en iedereen vroeg of laat faalde in mijn ogen. Nee hoor, geen begrip. Zó zwart-wit blijkt het dus niet, en met de dubbele signalen die ik non-stop uitstraalde was het niet gek dat menigeen wel eens een heerlijke flater sloeg. Tijd, hard werken, acceptatie, openheid en eerlijkheid heeft een hoop goed gedaan. Voor beide kanten. En de grap? Sommigen waarvan ik begrip niet meer verwacht, noch ooit nog verwachtte, blijken dan toch meer in zich te hebben. Alleen die ruimte was er niet, ik maakte geen vertaalslag en had zelf ook niet de ruimte om voorbij dingen te kijken. Om zogezegd niet bezig te zijn met die 10 keer dat de plank misgeslagen worden, maar genoeg open vizier te hebben om die 11e keer te zien waarbij het inzinkt. Dat kan heel erg op een manier zijn die niet mijn manier is, maar dat vind ik minder belangrijk dan dat er dus toch een intentie is.
Men hoeft van mij niet meer te weten hoe vermoeidheid voor mij voelt. Hoe pijn voelt. Men hoeft ook niet meer te weten welke prijs er precies aan elke keuze vast hangt, men hoeft ook niet elke keuze blindelings te snappen. De intentie maakt dat men grofweg beseft dat er gevolgen zijn, dat ik keuzes maak. Dat men mag vragen als men iets niet vat. Dat men mag flateren net zoals ik hopelijk bij hen op onderdelen mag flateren. Kan mijn kont roesten of men dat allemaal precies vat of kan doorgronden, ik hecht meer aan het totale plaatje. En dan mag mijn sociale kring beperkter geworden zijn, het is wel een kring waarvan minimaal 95% waar nodig er voor me ís. Ieder in hun eigen wijze. Waarbij ze echt niet allemaal altijd maar alles begrijpen. Helemaal niet. Maar wat kan het mij schelen dat Pietje het niet allemaal maar vat, maar oprecht goedbedoeld alles in zijn macht doet om ons vrijwilligerswerk voor mij weer haalbaar te maken.
In mijn familie is menigeen meer feitmatig, kunnen weinig met gevoel. Voor hen werkt het dus anders. Hebben we er wat revalidatietools bijgepakt. Zodat men weet welk cijfer staat voor mijn totaal energie die dag. En ga ik niet mieren over theorie, maar heel simpel; plan maar een dag in. Er liggen kaartjes hier in huis met daarop activiteiten en hoeveel energie dat kost per 30 minuten. Dan merkt men direct; jemig dat is onmogelijk indelen met wat ik als "moeten" ervaar. Daarna wijs ik op de volgende valkuil; er moet afwisseling zijn tussen inspanning en ontspanning gedurende de dag en niet 2 grote blokken op de dag. Shit, vinden ze nog lastiger. Oh ja, en die afwisseling is helemaal optimaal als je niet constant schiet van zware activiteit naar ontspanning om de balans te houden, maar zoveel mogelijk navigeren in de gemiddelde en lichte activiteiten. Makkelijk, tot men merkt hoeveel kaartjes in de categorie zwaar of buitencategorie vallen. Heel grappig, dan zie je standaard men even in de stress schieten. Dan komt er een planning uitrollen. Enorme focus op zelluf doen (menige keuzekaartje voor zelf doen of hulp gebruiken) en een planning die erg steriel is op "moeten". Prachtige planning jongens, helemaal niet verkeerd voor vandaag. Maar hoe zien jullie dat morgen, overmorgen, is dit hoe je lange termijn het leven ziet? Dan valt het kwartje, zucht men en zie je de essentie binnen komen; "oh ja verdomd, die levenskwaliteit, balans tussen moeten en willen, jemig hoe plan je dat dan weer in".
Dit klinkt op eerste oog wellicht erg als lepeltjes. Klopt, slappe aftreksel komt ook o.a. hier vandaan, maar dit werkt met veel meer factoren richting zowel jezelf als anderen.
Mijn eigen beeld is ook bijgesteld over de jaren, want écht begrip...... kan dat eigenlijk wel? Zelf zeg ik; nee. Zelfs met een vriendin die dezelfde aandoening heeft kan ik veel delen maar hebben we zeker niet altijd maar 100% perfect begrip. Vind ik inmiddels heel gezond. Een pijnpunt ligt daarin denk ik ook in verwachtingen versus de rol die langdurige gezondheidsproblematiek in de maatschappij hebben. Waar mensen die er mee dealen toch vaak hogere verwachtingen dan dat hebben, is het onderwerp in de maatschappij al heel snel eigenlijk helemaal niet interessant. Doodsaai, gaap, altijd hetzelfde verhaal. Ik vergelijk het met de vraag "hoe gaat het?". Zeer weinig mensen die daarbij de vraag stellen op zoek naar het werkelijke antwoord, het is veel vaker gewoon een openingszin, beleefdheidsvorm waarbij de norm is om daarop met niet teveel shit te antwoorden.
Ik zal de laatste zijn die ooit zal beweren dat een ieder die je lief hebt, hoog hebt staan of bijv. nodig hebt qua gezondheidszorg de wil of intentie tot proberen invoelen heeft. Er zijn ook genoeg mensen met nul wil of intentie. Kan voorbij frustrerend zijn. Dat kan ook enorm kwetsen al naar gelang wanneer of vanuit welke hoek het opduikt. Heel vervelend, zal ik nooit erkennen. Alleen is wel mijn ervaring dat ik daarin ook een rol heb. Die ik in mijn begintijd bepaald niet door had, wel allerlei verwachtingen had en dus eigenlijk alles en iedereen vroeg of laat faalde in mijn ogen. Nee hoor, geen begrip. Zó zwart-wit blijkt het dus niet, en met de dubbele signalen die ik non-stop uitstraalde was het niet gek dat menigeen wel eens een heerlijke flater sloeg. Tijd, hard werken, acceptatie, openheid en eerlijkheid heeft een hoop goed gedaan. Voor beide kanten. En de grap? Sommigen waarvan ik begrip niet meer verwacht, noch ooit nog verwachtte, blijken dan toch meer in zich te hebben. Alleen die ruimte was er niet, ik maakte geen vertaalslag en had zelf ook niet de ruimte om voorbij dingen te kijken. Om zogezegd niet bezig te zijn met die 10 keer dat de plank misgeslagen worden, maar genoeg open vizier te hebben om die 11e keer te zien waarbij het inzinkt. Dat kan heel erg op een manier zijn die niet mijn manier is, maar dat vind ik minder belangrijk dan dat er dus toch een intentie is.
Men hoeft van mij niet meer te weten hoe vermoeidheid voor mij voelt. Hoe pijn voelt. Men hoeft ook niet meer te weten welke prijs er precies aan elke keuze vast hangt, men hoeft ook niet elke keuze blindelings te snappen. De intentie maakt dat men grofweg beseft dat er gevolgen zijn, dat ik keuzes maak. Dat men mag vragen als men iets niet vat. Dat men mag flateren net zoals ik hopelijk bij hen op onderdelen mag flateren. Kan mijn kont roesten of men dat allemaal precies vat of kan doorgronden, ik hecht meer aan het totale plaatje. En dan mag mijn sociale kring beperkter geworden zijn, het is wel een kring waarvan minimaal 95% waar nodig er voor me ís. Ieder in hun eigen wijze. Waarbij ze echt niet allemaal altijd maar alles begrijpen. Helemaal niet. Maar wat kan het mij schelen dat Pietje het niet allemaal maar vat, maar oprecht goedbedoeld alles in zijn macht doet om ons vrijwilligerswerk voor mij weer haalbaar te maken.
when you wish upon a star...
woensdag 3 april 2013 om 16:50
Ik zit ineens te denken aan iemand die - dacht ik - wel van mijn beperkingen wist (heb t m zelf verteld) en die een mega-verwijtende mail de wereld in stuurde nadat ik iets had afgezegd.
Het moet eigenlijk nog steeds uitgepraat worden. Ik zal geen lepels meenemen maar dit topic zet me wel op een goede manier aan het denken
Het moet eigenlijk nog steeds uitgepraat worden. Ik zal geen lepels meenemen maar dit topic zet me wel op een goede manier aan het denken
woensdag 3 april 2013 om 16:51
Ik verbaas me er toch iedere keer weer over dat de vrouwen op dit forum zo intelligent zijn dat ze dit soort dingen snappen zonder uitleg. Terwijl je in het echte leven de ene na de ander tegenkomt die er geen bal van begrijpt.
Viva mag trots zijn dat ze zulk enorm intelligente vrouwen trekt.
@ Beeldig Ik zou je met liefde 50% van mijn beperkte energie voorraad overhandigen maar helaas zo werkt het niet. (Je kunt de "lepeltjes" niet delen en weggeven )
Viva mag trots zijn dat ze zulk enorm intelligente vrouwen trekt.
@ Beeldig Ik zou je met liefde 50% van mijn beperkte energie voorraad overhandigen maar helaas zo werkt het niet. (Je kunt de "lepeltjes" niet delen en weggeven )
woensdag 3 april 2013 om 16:54
quote:quinacridonerose schreef op 03 april 2013 @ 16:33:
[...]
Mij is (door artsen en fysioterapeut) juist vaak verteld dat ik het gewoon per keer moet bekijken, er niet van uitgaan dat ik de trap wel opkom omdat ik dat meestal wel kan, maar luisteren naar m'n lichaam.
En het verschilt ook gewoon echt per keer, omdat er bij mij verschilldende factoren meespelen, dus het ís de ene keer ook gewoon erger dan de andere.
Ok, ik wist het ook niet zeker, hoor. Dat is de indruk die ik krijg als ik hun verhalen hoor. Misschien is het ook nog eens iets dat per persoon/aandoening verschillend is.
[...]
Mij is (door artsen en fysioterapeut) juist vaak verteld dat ik het gewoon per keer moet bekijken, er niet van uitgaan dat ik de trap wel opkom omdat ik dat meestal wel kan, maar luisteren naar m'n lichaam.
En het verschilt ook gewoon echt per keer, omdat er bij mij verschilldende factoren meespelen, dus het ís de ene keer ook gewoon erger dan de andere.
Ok, ik wist het ook niet zeker, hoor. Dat is de indruk die ik krijg als ik hun verhalen hoor. Misschien is het ook nog eens iets dat per persoon/aandoening verschillend is.
woensdag 3 april 2013 om 17:12
quote:Beeldig schreef op 03 april 2013 @ 16:01:
Waarom denk jij dat zelfinzicht een vereiste is om begrip van je omgeving te (mogen) vragen met behulp van een metafoor?
Dat wordt een vereiste op het moment je van de omgeving meer verwacht dan van jezelf. Met kop in het zand maakt iemand andere keuzes dan wanneer je ze overwogen maakt. Logisch, maar het resulteert soms in..... vreemde keuzes. Laat ik bij mezelf blijven; ik stuur de lepels rond en verwacht dat men er naar gaat inleven. Een maand later verkondig ik; jongens ik ga dit najaar naar Florida op vakantie. Ik kan je brommen; dat past totaal niet meer binnen lepeltjes. Immers; ik verkondig eerst hoe ik zo beperkt aantal lepeltjes heb en hoe men daarnaar me moet gaan vatten, om dan zelf iets te gaan doen wat godsonmogelijk veel meer lepeltjes kost? Dan ben je de omgeving heel snel kwijt in begrijpen, waarop begrip snel kan volgen. Terwijl dat wél verwacht wordt, je moet me begrijpen en begrip hebben voor wat ik doe en laat. Dan kan ik 10 metaforen over lepeltjes afratelen, maar heeft hetzelfde resultaat.
Terwijl ik stel; als je zélf al in genoeg situaties niet weet waarom je doet of laat, hoe of wat, of bijv. niet wilt gaan graven in bepaalde emoties om een "bokkensprong" naar de ander te communiceren, hoe moet die ander dat in hemelsnaam dan wel begrijpen en ook nog begrip voor tonen?
Zelfinzicht en/of daaraan willen werken is imho een vereiste om zelf te kunnen leren omgaan met. Aan oprechte acceptatie te bouwen etc. Omdat we allemaal dingen doen, laten, verwachten etc. gebaseerd op hoe we denken, doen, voelen, handelen. Het is onmogelijk om levenslang theoretisch heel gezondheidstechnisch braafjes te leven en altijd maar de "juiste" keuze te maken. Dat moet een bepaalde aansluiting hebben bij de mens die je bent. Terwijl een stuk met jezelf bezig zijn en waar nodig daar sleutelen (bijv. het overbekende rouwen om wat niet meer is, bijstellen van toekomstbeelden etc.) bouwt aan acceptatie. Waarop je steviger verder kunt, niet in een opgelegd stramien maar in een passend stramien. Uiteindelijk van overleven met naar léven met. Dit is niet alleen een proces voor het individu zelf, maar ook voor de buitenwereld.
quote:Al doende leert men, waarom zou je alwetend moeten zijn voor je je omgeving mag proberen uit te leggen wat jouw situatie voor jouw leven betekent?
Dit is de andere kant van de munt die ik noemde; waarbij imho men teveel vanaf moment 1 van de buitenwereld begrijpt. Die lijkt alwetend te moeten zijn, alvoelend en alruikend en zo niet; wee de gebeente. Terwijl zoals ik hierboven al zei; het is een proces aan beide kanten. Gun svp beide kanten daarin ruimte maar wees ook bewust van de eigen rol die je erin hebt.
quote:Misschien begrijp ik het verkeerd hoor, maar ik lees dat je mensen die zoiets als een lepeltjestheorie nodig hebben verwijt dat ze onvoldoende zelfinzicht aan de dag leggen? Ik vind dat eerlijk gezegd nogal aanmatigend overkomen. Nog los van dat ik het verband dus niet zie.
Verwijt? Nee. Onvoldoende zelfinzicht? Nee. Wel een mening dat ik deze theorie vaak "misbruikt" zie worden. Te vaak teveel neergelegd zie worden bij de buitenwereld, die moet het allemaal maar vatten, begrijpen, aanvoelen. Voorbijgaande aan hoe relaties interactie zijn. Hoe eigen gedrag en emotie ook invloed hebben, van beide kanten.
quote:Dat is immers het typische kenmerk van een metafoor.Daar gaan we dus een andere kant op, ik vind het een metafoor die vaak kant noch wal raakt. Juist omdat het nul ruimte heeft voor teveel essentiële zaken. Waar genoeg andere metaforen zijn die daarin veel krachtiger en passender zijn. Of eigenlijk saaie herhaling; imho is het een te slap aftreksel van een grotere techniek en tools. Ik snap waar het vandaan komt, maar ben het gewoon niet eens met het slappe aftreksel waartoe men gekomen is. Doodzonde. Voor zowel het onderwerp begrip, maar ook in wat het kan betekenen voor hoe iemand zélf in leven met chronische ziekte, pijn of wat dan ook kan ontwikkelen. Dan denk ik; verdorrie, maak een sterke samenvatting (kan makkelijk in zo'n lap, zeg zelfs ik) of ga op zoek naar een passende metafoor.
Waarom denk jij dat zelfinzicht een vereiste is om begrip van je omgeving te (mogen) vragen met behulp van een metafoor?
Dat wordt een vereiste op het moment je van de omgeving meer verwacht dan van jezelf. Met kop in het zand maakt iemand andere keuzes dan wanneer je ze overwogen maakt. Logisch, maar het resulteert soms in..... vreemde keuzes. Laat ik bij mezelf blijven; ik stuur de lepels rond en verwacht dat men er naar gaat inleven. Een maand later verkondig ik; jongens ik ga dit najaar naar Florida op vakantie. Ik kan je brommen; dat past totaal niet meer binnen lepeltjes. Immers; ik verkondig eerst hoe ik zo beperkt aantal lepeltjes heb en hoe men daarnaar me moet gaan vatten, om dan zelf iets te gaan doen wat godsonmogelijk veel meer lepeltjes kost? Dan ben je de omgeving heel snel kwijt in begrijpen, waarop begrip snel kan volgen. Terwijl dat wél verwacht wordt, je moet me begrijpen en begrip hebben voor wat ik doe en laat. Dan kan ik 10 metaforen over lepeltjes afratelen, maar heeft hetzelfde resultaat.
Terwijl ik stel; als je zélf al in genoeg situaties niet weet waarom je doet of laat, hoe of wat, of bijv. niet wilt gaan graven in bepaalde emoties om een "bokkensprong" naar de ander te communiceren, hoe moet die ander dat in hemelsnaam dan wel begrijpen en ook nog begrip voor tonen?
Zelfinzicht en/of daaraan willen werken is imho een vereiste om zelf te kunnen leren omgaan met. Aan oprechte acceptatie te bouwen etc. Omdat we allemaal dingen doen, laten, verwachten etc. gebaseerd op hoe we denken, doen, voelen, handelen. Het is onmogelijk om levenslang theoretisch heel gezondheidstechnisch braafjes te leven en altijd maar de "juiste" keuze te maken. Dat moet een bepaalde aansluiting hebben bij de mens die je bent. Terwijl een stuk met jezelf bezig zijn en waar nodig daar sleutelen (bijv. het overbekende rouwen om wat niet meer is, bijstellen van toekomstbeelden etc.) bouwt aan acceptatie. Waarop je steviger verder kunt, niet in een opgelegd stramien maar in een passend stramien. Uiteindelijk van overleven met naar léven met. Dit is niet alleen een proces voor het individu zelf, maar ook voor de buitenwereld.
quote:Al doende leert men, waarom zou je alwetend moeten zijn voor je je omgeving mag proberen uit te leggen wat jouw situatie voor jouw leven betekent?
Dit is de andere kant van de munt die ik noemde; waarbij imho men teveel vanaf moment 1 van de buitenwereld begrijpt. Die lijkt alwetend te moeten zijn, alvoelend en alruikend en zo niet; wee de gebeente. Terwijl zoals ik hierboven al zei; het is een proces aan beide kanten. Gun svp beide kanten daarin ruimte maar wees ook bewust van de eigen rol die je erin hebt.
quote:Misschien begrijp ik het verkeerd hoor, maar ik lees dat je mensen die zoiets als een lepeltjestheorie nodig hebben verwijt dat ze onvoldoende zelfinzicht aan de dag leggen? Ik vind dat eerlijk gezegd nogal aanmatigend overkomen. Nog los van dat ik het verband dus niet zie.
Verwijt? Nee. Onvoldoende zelfinzicht? Nee. Wel een mening dat ik deze theorie vaak "misbruikt" zie worden. Te vaak teveel neergelegd zie worden bij de buitenwereld, die moet het allemaal maar vatten, begrijpen, aanvoelen. Voorbijgaande aan hoe relaties interactie zijn. Hoe eigen gedrag en emotie ook invloed hebben, van beide kanten.
quote:Dat is immers het typische kenmerk van een metafoor.Daar gaan we dus een andere kant op, ik vind het een metafoor die vaak kant noch wal raakt. Juist omdat het nul ruimte heeft voor teveel essentiële zaken. Waar genoeg andere metaforen zijn die daarin veel krachtiger en passender zijn. Of eigenlijk saaie herhaling; imho is het een te slap aftreksel van een grotere techniek en tools. Ik snap waar het vandaan komt, maar ben het gewoon niet eens met het slappe aftreksel waartoe men gekomen is. Doodzonde. Voor zowel het onderwerp begrip, maar ook in wat het kan betekenen voor hoe iemand zélf in leven met chronische ziekte, pijn of wat dan ook kan ontwikkelen. Dan denk ik; verdorrie, maak een sterke samenvatting (kan makkelijk in zo'n lap, zeg zelfs ik) of ga op zoek naar een passende metafoor.
when you wish upon a star...
woensdag 3 april 2013 om 17:17
quote:NYC schreef op 03 april 2013 @ 16:45:
[...]
Dat begreep ik wel, maar bedoelde meer in het algemeen het gebruik van een metafoor, terwijl m.i. het begrip "energie" al heel helder is, maar kennelijk geldt dat niet voor iedereen. Maar wat ik wel begrijp is dat iemand elke mogelijkheid aangrijpt om meer duidelijkheid of begrip te kunnen krijgen. jij hebt van dichtbij meegemaakt wat het inhoudt, maar voor heel veel mensen is energie een te algemeen begrip denk ik
[...]
Dat begreep ik wel, maar bedoelde meer in het algemeen het gebruik van een metafoor, terwijl m.i. het begrip "energie" al heel helder is, maar kennelijk geldt dat niet voor iedereen. Maar wat ik wel begrijp is dat iemand elke mogelijkheid aangrijpt om meer duidelijkheid of begrip te kunnen krijgen. jij hebt van dichtbij meegemaakt wat het inhoudt, maar voor heel veel mensen is energie een te algemeen begrip denk ik
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 3 april 2013 om 17:24
Pixie, jammer dat je het zo ziet. Misschien zie jij het ook teveel als 'rondstrooien van lepels' wat je in je reacties ook keer op keer zegt. Terwijl je het ook kunt zien aan een mogelijkheid tot uitleggen met een metafoor. Weliswaar een slap aftreksel van de kaartjes die jij in je huis hebt liggen, maar wél een manier, om het mensen in je omgeving en die oprecht geïnteresseerd zijn, uit te leggen hoe jij het voelt. Ook heeft niet iedereen jouw kaartjes bij de hand, helaas.
Daarbij zijn de lepels, euro's of kiezelsteentjes niet direct zaligmakend en slechts voor één uitleg vatbaar. Het legt wel op een andere manier dan 'ik kan nou eenmaal niet altijd alles, en dat verschilt per keer' uit hoe het ongeveer zit.
En daarmee kun je voor jezelf ook een keer weer helder voor de geest krijgen, hoe dat ook alweer zat met je energie. EN soms kom je erachter dat je ineens minder 'lepels' blijkt te hebben dan bijvoorbeeld een half jaar terug. Door het voor jezelf als tastbare substantie te zien en verdelen, helpt mij in elk geval wel. Daarom vind ik deze lepeltheorie toch weer een eye-opener, waar ik eerst altijd met 'energie' werkte.
Denk trouwens dat ik voor kiezelsteentjes ga.
Daarbij zijn de lepels, euro's of kiezelsteentjes niet direct zaligmakend en slechts voor één uitleg vatbaar. Het legt wel op een andere manier dan 'ik kan nou eenmaal niet altijd alles, en dat verschilt per keer' uit hoe het ongeveer zit.
En daarmee kun je voor jezelf ook een keer weer helder voor de geest krijgen, hoe dat ook alweer zat met je energie. EN soms kom je erachter dat je ineens minder 'lepels' blijkt te hebben dan bijvoorbeeld een half jaar terug. Door het voor jezelf als tastbare substantie te zien en verdelen, helpt mij in elk geval wel. Daarom vind ik deze lepeltheorie toch weer een eye-opener, waar ik eerst altijd met 'energie' werkte.
Denk trouwens dat ik voor kiezelsteentjes ga.
Later is nu
woensdag 3 april 2013 om 17:43
Ik zal ook wel een botte bijl hebben.
Sinds ik ziek ben geweest, kan ik niet meer alles wat ik wil. Wel weer veel, maar nog niet alles.
Ik leg gewoon uit dat ik keuzes moet maken en niet meer alles kan doen. Soms kan ik A wel en B niet, nouja jammer dan. Er is niemand die dat niet begrijpt of er vervelend over doet.
Ik probeer trouwens wel mijn afspraken zo te maken, dat er niemand in de kou zit als ik af moet zeggen.
Sinds ik ziek ben geweest, kan ik niet meer alles wat ik wil. Wel weer veel, maar nog niet alles.
Ik leg gewoon uit dat ik keuzes moet maken en niet meer alles kan doen. Soms kan ik A wel en B niet, nouja jammer dan. Er is niemand die dat niet begrijpt of er vervelend over doet.
Ik probeer trouwens wel mijn afspraken zo te maken, dat er niemand in de kou zit als ik af moet zeggen.
woensdag 3 april 2013 om 18:15
Dreamer, maar teruggaande naar een van jouw eerste postings hier. Die over teveel vooruit lenen. In dat licht gezien, mis jij hierin voor jezelf niet een aantal belangrijke pilaren om stevig op voort te bouwen i.p.v. op zich goede aha-momenten waar valkuilen ongemoeid blijven?
Ik krijg het idee dat jij bijv. eigenlijk niet echt duidelijk hebt welke eenheid energie jij eigenlijk per dag hebt. Laat staan op welke dageenheid je veilig kunt beginnen als je zoiets toe gaat passen (hiermee haal je een valkuil weg van overschatting, die zo ongeveer iedereen uit verschillende motieven heeft).
Dan is het eigenlijk aardig onmogelijk om een dag in te plannen en niet onbewust heel makkelijk in valkuilen te stappen. Valkuilen hebben we allemaal, maar kost hierin nog meer en zijn soms venijniger. Bijv. een keuze voor iets "moeten" of leuk is 's morgens om 10 uur makkelijk gemaakt als je denkt dat het niet zoveel eenheden kost. Maar 3 eenheden is een heel andere belasting als jij voor een dag 10 eenheden hebt of 100. Of over de grens gaan wel voelen, maar niet goed het verschil voelen tussen een beetje over de grens gaan of heel veel, terwijl de rekening uiteindelijk wel veel hoger is. Dan is het ook erg inzichtelijk of je 3 punten over een grens van 10 gaat of een grens van 100.
Dagplanningen zijn in goede tools ook helemaal niet heilig (het leven valt immers niet tot in details te plannen), maar wel erg verhelderend om te zien waar knelpunten zitten, hoe grofweg een dag er passender uit zou zien maar ook met onverwachte dingen om te kunnen gaan. Komt bijv. om 10 uur een vriendin om de koffie; hé dat is lichter dan het huishouden wat je gepland had. Geen probleem, dan wissel je in de middag die geplande lichte activiteit in voor een activiteit met zwaarte van geplande huishouden (of misschien zelfs wel die specifieke taak).
Echt, die buitenwereld vind ik nog niet eens zó belangrijk. Maar ik weet hoe je soms worstelt, zie je hier ook een aantal specifieke dingen noemen en dan denk ik; potsie, de achterliggende tools en technieken zouden je daar wel eens een heel eind verder mee kunnen helpen op een blijvende manier. Sufkutterig, maar dat resultaat gun ik een ieder.
Als in jouw reva men niet anders geboden heeft dan abstracte zaken als "pijn" en "energie" en niet in is gegaan in jouw verzoek om dat concreter te maken als dat lastig voor je is, dan heeft men daar imho verzaakt. Juist dit soort abstracte zaken kan men helpen veel concreter maken. Daar zijn tools en technieken voor. Mooie daarvan is dat als het goed aangeboden wordt en je het goed oppakt, je de tool leert gebruiken. Dus als de situatie verandert, kun je zelfstandig opnieuw herbeoordelen en nieuwe abstracte zaken meer concretiseren op een wijze waar je wel mee uit de voeten kunt. Geen enkele tool of techniek kan de menselijke factor volledig uitschakelen. Heel ongewenst, want die heeft veel goede kanten. Valkuilen zijn een risicopunt, maar concretiseren maakt dat die ook meer substantie krijgen. Concreet zien welke prijs het heeft om teveel te willen doen, bijv. geen hulp te aanvaarden/vragen of welke keuzes je zoal kunt maken. Ongelooflijk jammer als je dat niet geboden is als je dat aangekaard hebt.
Ik krijg het idee dat jij bijv. eigenlijk niet echt duidelijk hebt welke eenheid energie jij eigenlijk per dag hebt. Laat staan op welke dageenheid je veilig kunt beginnen als je zoiets toe gaat passen (hiermee haal je een valkuil weg van overschatting, die zo ongeveer iedereen uit verschillende motieven heeft).
Dan is het eigenlijk aardig onmogelijk om een dag in te plannen en niet onbewust heel makkelijk in valkuilen te stappen. Valkuilen hebben we allemaal, maar kost hierin nog meer en zijn soms venijniger. Bijv. een keuze voor iets "moeten" of leuk is 's morgens om 10 uur makkelijk gemaakt als je denkt dat het niet zoveel eenheden kost. Maar 3 eenheden is een heel andere belasting als jij voor een dag 10 eenheden hebt of 100. Of over de grens gaan wel voelen, maar niet goed het verschil voelen tussen een beetje over de grens gaan of heel veel, terwijl de rekening uiteindelijk wel veel hoger is. Dan is het ook erg inzichtelijk of je 3 punten over een grens van 10 gaat of een grens van 100.
Dagplanningen zijn in goede tools ook helemaal niet heilig (het leven valt immers niet tot in details te plannen), maar wel erg verhelderend om te zien waar knelpunten zitten, hoe grofweg een dag er passender uit zou zien maar ook met onverwachte dingen om te kunnen gaan. Komt bijv. om 10 uur een vriendin om de koffie; hé dat is lichter dan het huishouden wat je gepland had. Geen probleem, dan wissel je in de middag die geplande lichte activiteit in voor een activiteit met zwaarte van geplande huishouden (of misschien zelfs wel die specifieke taak).
Echt, die buitenwereld vind ik nog niet eens zó belangrijk. Maar ik weet hoe je soms worstelt, zie je hier ook een aantal specifieke dingen noemen en dan denk ik; potsie, de achterliggende tools en technieken zouden je daar wel eens een heel eind verder mee kunnen helpen op een blijvende manier. Sufkutterig, maar dat resultaat gun ik een ieder.
Als in jouw reva men niet anders geboden heeft dan abstracte zaken als "pijn" en "energie" en niet in is gegaan in jouw verzoek om dat concreter te maken als dat lastig voor je is, dan heeft men daar imho verzaakt. Juist dit soort abstracte zaken kan men helpen veel concreter maken. Daar zijn tools en technieken voor. Mooie daarvan is dat als het goed aangeboden wordt en je het goed oppakt, je de tool leert gebruiken. Dus als de situatie verandert, kun je zelfstandig opnieuw herbeoordelen en nieuwe abstracte zaken meer concretiseren op een wijze waar je wel mee uit de voeten kunt. Geen enkele tool of techniek kan de menselijke factor volledig uitschakelen. Heel ongewenst, want die heeft veel goede kanten. Valkuilen zijn een risicopunt, maar concretiseren maakt dat die ook meer substantie krijgen. Concreet zien welke prijs het heeft om teveel te willen doen, bijv. geen hulp te aanvaarden/vragen of welke keuzes je zoal kunt maken. Ongelooflijk jammer als je dat niet geboden is als je dat aangekaard hebt.
when you wish upon a star...
woensdag 3 april 2013 om 19:01
Ik vind dat je ontzettend aan het doordraven bent, Pixie. Van de omgeving meer verwachten dan van jezelf? Lepels rondstrooien? Waar haal je dat vandaan? Niet bij mij mag ik hopen, er is er maar ééntje baas over mijn energie en dat ben ik.
En de ene dag meer energie hebben en de andere dag minder is volgens jou een gebrek aan zelfinzicht of acceptatie? Nog niet bedacht dat de hoeveelheid energie bij sommige mensen schommelt? Bij mij wel, ik kan de ene dag dingen waar ik de andere dag alleen maar over kan dromen. En ik ben echt kampioen in acceptatie, zelfinzicht en energieverdeling, dus daar ligt het echt niet aan.
Sowieso vind ik het jammer dat je zó blijft hangen in dat je acceptatie en zelfinzicht moet hebben (of nastreven) vóór je begrip mag vragen van de buitenwereld. Nogmaals: je hoeft volgens mij niet zelf alle ins en outs te kennen om met behulp van een eenvoudige metafoor een béétje inzicht in je belevingswereld te kunnen geven. Dat proces kan zelfs een wisselwerking zijn, waarbij de vragen en het onbegrip van een ander jou weer een helderder inzicht kunnen geven. Het is echt niet gezegd dat als je geen volledig zelfinzicht hebt of volledige acceptatie bereikt hebt, je "dus" meer van je omgeving verwacht dan van jezelf. Dat maak jij ervan en onterecht in mijn ogen.
En dan, de lepeltheorie een slap aftreksel? Mag je vinden hoor, daar niet van. Maar ik vind het tegelijkertijd heel denigrerend tegenover mensen aan wie zo'n simpele metafoor wel al voldoende handvatten geeft. Niet iedereen hoeft of gaat naar een revalidatiecentrum, soms is het leven en zo'n simpele metafoor wel al voldoende. Dus wat nou slap aftreksel? Als je aan een paracetamol voldoende hebt, is het onzin om voor een simpel pijntje tramadol te gaan slikken. Maakt dat paracetamol een slap aftreksel? In jouw ogen misschien wel, in de mijne niet.
Ik vind dat je heel erg loopt te hakken op dit onderwerp, op mensen die óók gewoon hun best doen. Ze volgen misschien niet de in jouw ogen ideale weg, maar hey, dat recht hebben ze gewoon. En als iemand daarbij blij is met een lepeltheorie: láát ze lekker. Misschien is het voldoende en zo niet, dan zoeken ze vast wel verder.
En de ene dag meer energie hebben en de andere dag minder is volgens jou een gebrek aan zelfinzicht of acceptatie? Nog niet bedacht dat de hoeveelheid energie bij sommige mensen schommelt? Bij mij wel, ik kan de ene dag dingen waar ik de andere dag alleen maar over kan dromen. En ik ben echt kampioen in acceptatie, zelfinzicht en energieverdeling, dus daar ligt het echt niet aan.
Sowieso vind ik het jammer dat je zó blijft hangen in dat je acceptatie en zelfinzicht moet hebben (of nastreven) vóór je begrip mag vragen van de buitenwereld. Nogmaals: je hoeft volgens mij niet zelf alle ins en outs te kennen om met behulp van een eenvoudige metafoor een béétje inzicht in je belevingswereld te kunnen geven. Dat proces kan zelfs een wisselwerking zijn, waarbij de vragen en het onbegrip van een ander jou weer een helderder inzicht kunnen geven. Het is echt niet gezegd dat als je geen volledig zelfinzicht hebt of volledige acceptatie bereikt hebt, je "dus" meer van je omgeving verwacht dan van jezelf. Dat maak jij ervan en onterecht in mijn ogen.
En dan, de lepeltheorie een slap aftreksel? Mag je vinden hoor, daar niet van. Maar ik vind het tegelijkertijd heel denigrerend tegenover mensen aan wie zo'n simpele metafoor wel al voldoende handvatten geeft. Niet iedereen hoeft of gaat naar een revalidatiecentrum, soms is het leven en zo'n simpele metafoor wel al voldoende. Dus wat nou slap aftreksel? Als je aan een paracetamol voldoende hebt, is het onzin om voor een simpel pijntje tramadol te gaan slikken. Maakt dat paracetamol een slap aftreksel? In jouw ogen misschien wel, in de mijne niet.
Ik vind dat je heel erg loopt te hakken op dit onderwerp, op mensen die óók gewoon hun best doen. Ze volgen misschien niet de in jouw ogen ideale weg, maar hey, dat recht hebben ze gewoon. En als iemand daarbij blij is met een lepeltheorie: láát ze lekker. Misschien is het voldoende en zo niet, dan zoeken ze vast wel verder.
