Gezondheid
alle pijlers
De lepeltjes theorie!
woensdag 3 april 2013 om 13:48
Ik kwam een tijdje terug dit verhaal tegen,, en de moeite waard om te delen.. Ik leef zelf met een borderline persoonlijkheidsstoornis, een posttraumatische stress stoornis,astma, altijd rugpijn (enorme hernia gehad incl uitval,met spoed geopereerd, binnen 9 maand wéér een hernia.. en deze pijn blijft.. ook heb ik een stuk of 6 tumoren in mn lever (nog goedaardig)door de AC pil, waar ik ook veel pijn van heb, en waardoor ik altijd veel moe ben..
Hier een link met de Lepel theorie.. veel mensen vonden het maar gezeik en een te lang verhaal, dus hier de link, als je er behoefte aan heb, kun je daar dus op klikken! scheelt vast een hoop gezeur Dit is dus niet mijn verhaal, maar een verhaal wat ik op internet vond!
De lepel theorie
Hier een link met de Lepel theorie.. veel mensen vonden het maar gezeik en een te lang verhaal, dus hier de link, als je er behoefte aan heb, kun je daar dus op klikken! scheelt vast een hoop gezeur Dit is dus niet mijn verhaal, maar een verhaal wat ik op internet vond!
De lepel theorie
anoniem_177055 wijzigde dit bericht op 03-04-2013 14:26
Reden: te lang
Reden: te lang
% gewijzigd
woensdag 3 april 2013 om 15:25
quote:pejeka schreef op 03 april 2013 @ 14:46:
[...]
De mensen die jou kennen, snappen heus wel dat je beperkt bent in je energiehoeveelheid. Maar je kunt niet van die mensen verwachten dat ze exact weten hoevéél energie je dan hebt en of je toevallig een wat betere of wat slechtere dag hebt. Ze snappen wél dat jij minder kunt, en ze snappen ook dat je keuzes moet maken, maar ze kunnen natuurlijk niet ruiken of jij vandaag totaal kapot bent (omdat je gisteren met je kind naar het museum bent geweest), of dat je nog genoeg "lepels" over hebt om even een uurtje koffie te drinken. Mensen zijn meestal wel begripvol, maar niet helderziend.
Dat mensen begrijpen dat jij minder energie tot je beschikking hebt en daardoor beperkt bent in je mogelijkheden, lijkt me voldoende. Het is echt niet nodig dat ze tot in detail weten hoe jij dan je keuzes maakt, welke consequenties die keuzes hebben, hoe jij je daarbij voelt, enz. om te begrijpen dat je die beperking hebt. Net zo goed als dat ik ook kan begrijpen dat iemand in een rolstoel een beperkte bewegingsvrijheid en mobiliteit heeft, zonder dat ik daarvoor eerst een week zelf in een rolstoel hoef te gaan zitten.
Zo ver hoeft het natuurlijk niet te gaan, maar ik merk zelf wel dat ik soms behoefte heb aan meer begrip dan alleen "ze heeft minder energie".
Om jouw voorbeeld van de rolstoel aan te halen: ik kan ook heel goed begrijpen dat iemand in een rolstoel minder bewegingsvrijheid heeft. Maar ik heb geen idee wat voor consequenties dat heeft. Ik zou er een paar kunnen bedenken, maar echt weten/begrijpen is anders.
En natuurlijk, heus niet iedereen hoeft te begrijpen hoe het is om te leven met een beperkte energievoorraad. Maar het is wel fijn als je in elk geval de mensen waar je veel me om gaat en/of mensen die snel oordelen daar wat meer duidelijkheid in kan verschaffen. Voor sommigen is de lepeltheorie daar een goede voor.
Zelf vind ik de vergelijking met het hebben van een beperkte hoeveelheid geld die hier genoemd wordt veel duidelijker. Bij die lepeltheorie moet je helemaal dat verhaaltje er omheen uitleggen, met geld kan je veel sneller to the point komen. Die ga ik onthouden!
[...]
De mensen die jou kennen, snappen heus wel dat je beperkt bent in je energiehoeveelheid. Maar je kunt niet van die mensen verwachten dat ze exact weten hoevéél energie je dan hebt en of je toevallig een wat betere of wat slechtere dag hebt. Ze snappen wél dat jij minder kunt, en ze snappen ook dat je keuzes moet maken, maar ze kunnen natuurlijk niet ruiken of jij vandaag totaal kapot bent (omdat je gisteren met je kind naar het museum bent geweest), of dat je nog genoeg "lepels" over hebt om even een uurtje koffie te drinken. Mensen zijn meestal wel begripvol, maar niet helderziend.
Dat mensen begrijpen dat jij minder energie tot je beschikking hebt en daardoor beperkt bent in je mogelijkheden, lijkt me voldoende. Het is echt niet nodig dat ze tot in detail weten hoe jij dan je keuzes maakt, welke consequenties die keuzes hebben, hoe jij je daarbij voelt, enz. om te begrijpen dat je die beperking hebt. Net zo goed als dat ik ook kan begrijpen dat iemand in een rolstoel een beperkte bewegingsvrijheid en mobiliteit heeft, zonder dat ik daarvoor eerst een week zelf in een rolstoel hoef te gaan zitten.
Zo ver hoeft het natuurlijk niet te gaan, maar ik merk zelf wel dat ik soms behoefte heb aan meer begrip dan alleen "ze heeft minder energie".
Om jouw voorbeeld van de rolstoel aan te halen: ik kan ook heel goed begrijpen dat iemand in een rolstoel minder bewegingsvrijheid heeft. Maar ik heb geen idee wat voor consequenties dat heeft. Ik zou er een paar kunnen bedenken, maar echt weten/begrijpen is anders.
En natuurlijk, heus niet iedereen hoeft te begrijpen hoe het is om te leven met een beperkte energievoorraad. Maar het is wel fijn als je in elk geval de mensen waar je veel me om gaat en/of mensen die snel oordelen daar wat meer duidelijkheid in kan verschaffen. Voor sommigen is de lepeltheorie daar een goede voor.
Zelf vind ik de vergelijking met het hebben van een beperkte hoeveelheid geld die hier genoemd wordt veel duidelijker. Bij die lepeltheorie moet je helemaal dat verhaaltje er omheen uitleggen, met geld kan je veel sneller to the point komen. Die ga ik onthouden!
woensdag 3 april 2013 om 15:27
Ik vraag een ander niet mijn leven (met chronische pijn) te begrijpen, want dat is niet te doen. Zelfs anderen met chronische pijn ervaren dezelfde beperkingen op een andere manier, iedereen ervaart nou eenmaal anders (en soms ook hetzelfde). Maar een beetje inzicht in hoe ongelooflijk kut het soms voor een ander is, kan soms rotopmerkingen voorkomen en heel soms zelfs wat vooroordelen wegnemen.
Dat er echter te veel vooroordelen zijn om allemaal weg te nemen bewijst dit topic, denk ik, wel weer.
Dat er echter te veel vooroordelen zijn om allemaal weg te nemen bewijst dit topic, denk ik, wel weer.
woensdag 3 april 2013 om 15:29
Sjonge, dat lepeltjes zoveel agressie kunnen opwekken .
Behalve dat het een handige methode kan zijn om iemand jouw toestand uit te leggen, kan het een heel goede manier zijn om vat te krijgen op je manier van leven als je een 'beginnende zieke' bent.
Als jij aanvankelijk zit te worstelen om je leven zo goed mogelijk op de rails te houden en er geestelijk nog niet aan toe bent om te accepteren dat je een hoop dingen wil maar niet meer kan, zijn lepels (of punten of euro's of koeien) een manier om je dagpatroon te visualiseren. Niet iedereen kan vanaf dag 1 met zijn ziekte omgaan, ook niet als je zou zeggen: maar je vóelt toch dat je moe bent, daar pas je je toch op aan? Was het maar zo simpel.
En als je dan de manier hebt gevonden om met je ziekte om te gaan, krijg je te horen dat je beslist een imbeciel moet zijn en vooral 'zweverig' omdat je gebruik maakt van een hulpmiddel. Tja.
Behalve dat het een handige methode kan zijn om iemand jouw toestand uit te leggen, kan het een heel goede manier zijn om vat te krijgen op je manier van leven als je een 'beginnende zieke' bent.
Als jij aanvankelijk zit te worstelen om je leven zo goed mogelijk op de rails te houden en er geestelijk nog niet aan toe bent om te accepteren dat je een hoop dingen wil maar niet meer kan, zijn lepels (of punten of euro's of koeien) een manier om je dagpatroon te visualiseren. Niet iedereen kan vanaf dag 1 met zijn ziekte omgaan, ook niet als je zou zeggen: maar je vóelt toch dat je moe bent, daar pas je je toch op aan? Was het maar zo simpel.
En als je dan de manier hebt gevonden om met je ziekte om te gaan, krijg je te horen dat je beslist een imbeciel moet zijn en vooral 'zweverig' omdat je gebruik maakt van een hulpmiddel. Tja.
woensdag 3 april 2013 om 15:34
quote:sri schreef op 03 april 2013 @ 15:29:
En als je dan de manier hebt gevonden om met je ziekte om te gaan, krijg je te horen dat je beslist een imbeciel moet zijn en vooral 'zweverig' omdat je gebruik maakt van een hulpmiddel. Tja.Hahaha, ik voel me vooral "zweverig" als we de rolstoel erbij moeten pakken. Vooral als mijn man me heel hart duwt. Zweverig én een beetje licht in mijn hoofd (en wee in mijn maag ook trouwens).
En als je dan de manier hebt gevonden om met je ziekte om te gaan, krijg je te horen dat je beslist een imbeciel moet zijn en vooral 'zweverig' omdat je gebruik maakt van een hulpmiddel. Tja.Hahaha, ik voel me vooral "zweverig" als we de rolstoel erbij moeten pakken. Vooral als mijn man me heel hart duwt. Zweverig én een beetje licht in mijn hoofd (en wee in mijn maag ook trouwens).
woensdag 3 april 2013 om 15:40
Het zal mijn botte bijl wel zijn, maar ik snap Waarbij wel. Sterker nog, ik kan me veel meer herkennen in wat en hoe zij verkondigd dan diegenen die haar een veeg uit de pan (willen) geven.
Zelf ben ik nogal afhoudend van het lepeltjes-gedoe. Er wordt naar mijn mening teveel gedweept met lepeltjes, is het De Heilige Graal en zie ik het ook verdomd vaak voorbij komen in de vorm "klok horen luiden, etc.etc.". Waarbij (nee, niet onze forumster) men veelal geen flauw idee heeft dat dit epistel een slecht aftreksel is van tools en technieken waarvan nu juist net de belangrijkste essentie verloren is gegaan bij het verworden tot dat slappe aftreksel. Oeps. Sja, beroep me maar weer op mijn botte bijl maar mij doet men geen plezier met die lepeltjes. Maar goed, ik ben dan ook van de overtuiging dat deze theorie geen van allen op termijn goed doet. Dat uiteindelijk het meer valkuilen biedt dan handgrepen.
Neem bijv. de posting van Dreamer op pagina 1. Niets persoonlijks, puur als algemeen voorbeeld. Wat ze vertelde over lepels lenen, en oeps tekort, en oeps gebeurd vaker. Laat dat nu een kernprobleem zijn van menigeen met chronische pijn. En daarmee ook een kernprobleem van de buitenwereld. Want die moeten een lepeltjes-epistel lezen en allemaal maar snappen, aanvoelen, meeleven en nooit meer een knoeperd van een flater slaan op dit gebied, terwijl de persoon met pijn zélf de weg daarin zo kwijt is dat hij/zij keuzes maakt die niet passen bij hoe ze het lepeltjes-epistel lezen. Logisch, diegene met pijn is de weg ook kwijt, want oeps lege handen maar dagen of weken te gaan. Wel weten dat men over een grens gaat, maar vaak te weinig inzicht in tegen welke prijs en daarmee onmogelijk om een bewuste keuze te kunnen maken waarbij kosten en baten afgewogen kunnen worden.
Ik ben dan ook meer van verder kijken dan de oppervlakte. Weten wat een hoeveelheid aan energie is, wat dit waard is, waar het zoal voor ingewisseld kan worden, wat meer kost dan in bezit en hoe net als met de eerder genoemde euro als voorbeeld op een dag je niet verder rood kunt staan. Om vervolgens niet alleen rood te staan, maar meer blaren op de billen hebt omdat het hele kaartenhuis instort.
Voor wat betreft buitenwereld; lepeltjes zijn te vaag, te onduidelijk voor de verwachtingen waarmee het vaak naar buitenwereld verkondigd wordt. Helemaal als je dat afzet tegen tegenstrijdige signalen die men zelf afgeeft richting buitenwereld. Ja leuk, dat iets 3 lepels kost en dan? Zegt erg weinig zonder referentiewaarden. Zonder vertaalsleutel, zonder informatie hoe die voorraad energie aangevuld en/of bespaart wordt, zonder praktische handgrepen. Tel erbij op dat er nogal eens een begrip of aanvoelen verwacht wordt, die imho niet realistisch is. Lees alleen al eens een tijdje op deze pijler, de een is pikkerig als je die wél mee winkelen vraagt maar weet dat het te zwaar is, de ander is pikkerig als je ze níet meevraagt want je wéét toch dat het te zwaar is. En onderwerp 1 van pijnrevalidatie en aardig stokpaardje van ondergetekende; pijn ís niet interessant. Best een lastige berg om tegenop te klimmen, behoorlijke kans dat je naar beneden dondert tijdens die poging.
Aloud bekend en saai, maar ik ben meer van het "doe het goed, of doe het niet". In dit geval dus geen lepel-epistels, maar eerst zelf theorie en praktijk goed machtig zijn alvorens dat van anderen verwachten. Een aanpak die veel van iemand vergt, namelijk eerlijk naar jezelf kijken en waar nodig letterlijk alles op de kop zetten. Veel mensen kunnen of willen dat (nog) niet. Ik heb er velen over de jaren over zien struikelen. Menselijk, heel menselijk. Alleen dan denk ik wel, gun anderen net zoveel struikelruimte hierin en factor in hoe eigen doen en houden omgeving beïnvloed.
Begrip is tweerichtingsverkeer. Geven en nemen, van beide kanten. Vanuit mijn kant dus bijv. de vertaalslag maken naar de wereld van de ander. En écht snappen of invoelen? Nee. Hoeft ook niet, want onrealistisch imho. Die blik zegt genoeg, het verschrikte koppie als men de conclusie trekt dat haar wassen met hulp de helft van een dagenergie behoeft, concludeert wat dagelijks noodzakelijke medische handelingen kost en dat rood dan allang een feit is. De wil, de intentie, het oprecht goed bedoelen, die telt voor mij. En dan nog zal er genoeg flaters voorbij komen, waar we soms smakelijk om lachen en soms wat minder.
Natuurlijk zijn er mensen die het niet willen begrijpen. Soms ongelooflijk frustrerend, maar uiteindelijk is het zoals het is. Het leven is soms een bitch en zo ook degenen die erin rondhobbelen. Ik heb er niet voor gekozen, maar mijn gezondheid maakt wel dat ik binnen no time door heb wat voor vlees ik in de kuip heb.
En ja, ik ben van de epistels. Heb ik inmiddels mijn reputatie allang al mee gevestigd zodra het een stokpaardje betreft, dus men weet inmiddels dat ze moeten scrollen i.p.v. lezen voordat ze ergens aan beginnen.
Zelf ben ik nogal afhoudend van het lepeltjes-gedoe. Er wordt naar mijn mening teveel gedweept met lepeltjes, is het De Heilige Graal en zie ik het ook verdomd vaak voorbij komen in de vorm "klok horen luiden, etc.etc.". Waarbij (nee, niet onze forumster) men veelal geen flauw idee heeft dat dit epistel een slecht aftreksel is van tools en technieken waarvan nu juist net de belangrijkste essentie verloren is gegaan bij het verworden tot dat slappe aftreksel. Oeps. Sja, beroep me maar weer op mijn botte bijl maar mij doet men geen plezier met die lepeltjes. Maar goed, ik ben dan ook van de overtuiging dat deze theorie geen van allen op termijn goed doet. Dat uiteindelijk het meer valkuilen biedt dan handgrepen.
Neem bijv. de posting van Dreamer op pagina 1. Niets persoonlijks, puur als algemeen voorbeeld. Wat ze vertelde over lepels lenen, en oeps tekort, en oeps gebeurd vaker. Laat dat nu een kernprobleem zijn van menigeen met chronische pijn. En daarmee ook een kernprobleem van de buitenwereld. Want die moeten een lepeltjes-epistel lezen en allemaal maar snappen, aanvoelen, meeleven en nooit meer een knoeperd van een flater slaan op dit gebied, terwijl de persoon met pijn zélf de weg daarin zo kwijt is dat hij/zij keuzes maakt die niet passen bij hoe ze het lepeltjes-epistel lezen. Logisch, diegene met pijn is de weg ook kwijt, want oeps lege handen maar dagen of weken te gaan. Wel weten dat men over een grens gaat, maar vaak te weinig inzicht in tegen welke prijs en daarmee onmogelijk om een bewuste keuze te kunnen maken waarbij kosten en baten afgewogen kunnen worden.
Ik ben dan ook meer van verder kijken dan de oppervlakte. Weten wat een hoeveelheid aan energie is, wat dit waard is, waar het zoal voor ingewisseld kan worden, wat meer kost dan in bezit en hoe net als met de eerder genoemde euro als voorbeeld op een dag je niet verder rood kunt staan. Om vervolgens niet alleen rood te staan, maar meer blaren op de billen hebt omdat het hele kaartenhuis instort.
Voor wat betreft buitenwereld; lepeltjes zijn te vaag, te onduidelijk voor de verwachtingen waarmee het vaak naar buitenwereld verkondigd wordt. Helemaal als je dat afzet tegen tegenstrijdige signalen die men zelf afgeeft richting buitenwereld. Ja leuk, dat iets 3 lepels kost en dan? Zegt erg weinig zonder referentiewaarden. Zonder vertaalsleutel, zonder informatie hoe die voorraad energie aangevuld en/of bespaart wordt, zonder praktische handgrepen. Tel erbij op dat er nogal eens een begrip of aanvoelen verwacht wordt, die imho niet realistisch is. Lees alleen al eens een tijdje op deze pijler, de een is pikkerig als je die wél mee winkelen vraagt maar weet dat het te zwaar is, de ander is pikkerig als je ze níet meevraagt want je wéét toch dat het te zwaar is. En onderwerp 1 van pijnrevalidatie en aardig stokpaardje van ondergetekende; pijn ís niet interessant. Best een lastige berg om tegenop te klimmen, behoorlijke kans dat je naar beneden dondert tijdens die poging.
Aloud bekend en saai, maar ik ben meer van het "doe het goed, of doe het niet". In dit geval dus geen lepel-epistels, maar eerst zelf theorie en praktijk goed machtig zijn alvorens dat van anderen verwachten. Een aanpak die veel van iemand vergt, namelijk eerlijk naar jezelf kijken en waar nodig letterlijk alles op de kop zetten. Veel mensen kunnen of willen dat (nog) niet. Ik heb er velen over de jaren over zien struikelen. Menselijk, heel menselijk. Alleen dan denk ik wel, gun anderen net zoveel struikelruimte hierin en factor in hoe eigen doen en houden omgeving beïnvloed.
Begrip is tweerichtingsverkeer. Geven en nemen, van beide kanten. Vanuit mijn kant dus bijv. de vertaalslag maken naar de wereld van de ander. En écht snappen of invoelen? Nee. Hoeft ook niet, want onrealistisch imho. Die blik zegt genoeg, het verschrikte koppie als men de conclusie trekt dat haar wassen met hulp de helft van een dagenergie behoeft, concludeert wat dagelijks noodzakelijke medische handelingen kost en dat rood dan allang een feit is. De wil, de intentie, het oprecht goed bedoelen, die telt voor mij. En dan nog zal er genoeg flaters voorbij komen, waar we soms smakelijk om lachen en soms wat minder.
Natuurlijk zijn er mensen die het niet willen begrijpen. Soms ongelooflijk frustrerend, maar uiteindelijk is het zoals het is. Het leven is soms een bitch en zo ook degenen die erin rondhobbelen. Ik heb er niet voor gekozen, maar mijn gezondheid maakt wel dat ik binnen no time door heb wat voor vlees ik in de kuip heb.
En ja, ik ben van de epistels. Heb ik inmiddels mijn reputatie allang al mee gevestigd zodra het een stokpaardje betreft, dus men weet inmiddels dat ze moeten scrollen i.p.v. lezen voordat ze ergens aan beginnen.
when you wish upon a star...
woensdag 3 april 2013 om 15:41
quote:Moonlight82 schreef op 03 april 2013 @ 15:19:
Beeldig, het was zelfspot. Maar ik had er echt iets aan om me weer eens te beseffen dat ook dingen als douchen, ergens heen fietsen etc energie kosten. Ook al zou ik willen dat het vanzelf ging allemaal.
En ik herken ook het onbegrip van mensen bij wie dingen wel een stuk makkelijker gaan.
Het is hartstikke mooi dat mensen die hier reageren het kennelijk allemaal al wisten... maar dat geldt helaas niet voor iedereen.Dat had ik ook Een 'ohja' momentje.. niet alleen werken kost energie, maar erheen gaan ook.
Beeldig, het was zelfspot. Maar ik had er echt iets aan om me weer eens te beseffen dat ook dingen als douchen, ergens heen fietsen etc energie kosten. Ook al zou ik willen dat het vanzelf ging allemaal.
En ik herken ook het onbegrip van mensen bij wie dingen wel een stuk makkelijker gaan.
Het is hartstikke mooi dat mensen die hier reageren het kennelijk allemaal al wisten... maar dat geldt helaas niet voor iedereen.Dat had ik ook Een 'ohja' momentje.. niet alleen werken kost energie, maar erheen gaan ook.
Later is nu
woensdag 3 april 2013 om 15:42
@Beeldig, ok prima. Ik weet best dat ik niet dom en infantiel ben, daarom durfde ik die opmerking wel te maken.
Ik merk dat er twee manieren van denken zijn, heel simpel gesteld. Als je gezond bent ga je uit van 24 uur in een dag, min 8 uur slaap, dus 16 uur om vol te proppen.
Zo heb ik ook geleefd. En als iemand vroeg: heb je vrijdagavond iets te doen; en ik had nog niks, dan kon dat volgepland worden.
Later moest het anders. Moest ik kijken of ik op een dag al iets had wat veel energie kostte; of evt de dag ervoor of erna.
Was ik vrijdag overdag al bezig, dan hield ik de avond graag leeg.
Maar had ik zaterdags iets, dan ook. Of als ik donderdagavond al weggeweest was.
Soms is dat moeilijk te snappen, immers: Ik heb toch niks vrijdagavond?
Vind het ook lastig als er iets gepland moet worden en mensen kijken mee in mijn agenda. Zij kijken of er op het dagdeel zelf al iets staat. Ik kijk naar de hele week, met in mijn achterhoofd ook de week ervoor en erna.
En dat kan verwarring geven. iedereen kan op woensdagavond en mijn agenda is dan ook leeg..... maar zij zien niet dat ik donderdag al een drukke dag heb en daarom liever woensdagavond vrij houd.
En soms gaat het ook veel beter trouwens en dan lukt het allemaal wel. Maar dat weet ik niet weken van tevoren al zeker.
Ik merk dat er twee manieren van denken zijn, heel simpel gesteld. Als je gezond bent ga je uit van 24 uur in een dag, min 8 uur slaap, dus 16 uur om vol te proppen.
Zo heb ik ook geleefd. En als iemand vroeg: heb je vrijdagavond iets te doen; en ik had nog niks, dan kon dat volgepland worden.
Later moest het anders. Moest ik kijken of ik op een dag al iets had wat veel energie kostte; of evt de dag ervoor of erna.
Was ik vrijdag overdag al bezig, dan hield ik de avond graag leeg.
Maar had ik zaterdags iets, dan ook. Of als ik donderdagavond al weggeweest was.
Soms is dat moeilijk te snappen, immers: Ik heb toch niks vrijdagavond?
Vind het ook lastig als er iets gepland moet worden en mensen kijken mee in mijn agenda. Zij kijken of er op het dagdeel zelf al iets staat. Ik kijk naar de hele week, met in mijn achterhoofd ook de week ervoor en erna.
En dat kan verwarring geven. iedereen kan op woensdagavond en mijn agenda is dan ook leeg..... maar zij zien niet dat ik donderdag al een drukke dag heb en daarom liever woensdagavond vrij houd.
En soms gaat het ook veel beter trouwens en dan lukt het allemaal wel. Maar dat weet ik niet weken van tevoren al zeker.
woensdag 3 april 2013 om 15:49
quote:buaya schreef op 03 april 2013 @ 15:25:
[...]
Zo ver hoeft het natuurlijk niet te gaan, maar ik merk zelf wel dat ik soms behoefte heb aan meer begrip dan alleen "ze heeft minder energie".
Om jouw voorbeeld van de rolstoel aan te halen: ik kan ook heel goed begrijpen dat iemand in een rolstoel minder bewegingsvrijheid heeft. Maar ik heb geen idee wat voor consequenties dat heeft. Ik zou er een paar kunnen bedenken, maar echt weten/begrijpen is anders.
En natuurlijk, heus niet iedereen hoeft te begrijpen hoe het is om te leven met een beperkte energievoorraad. Maar het is wel fijn als je in elk geval de mensen waar je veel me om gaat en/of mensen die snel oordelen daar wat meer duidelijkheid in kan verschaffen. Voor sommigen is de lepeltheorie daar een goede voor.
Zelf vind ik de vergelijking met het hebben van een beperkte hoeveelheid geld die hier genoemd wordt veel duidelijker. Bij die lepeltheorie moet je helemaal dat verhaaltje er omheen uitleggen, met geld kan je veel sneller to the point komen. Die ga ik onthouden!Waar komt jouw behoefte aan meer begrip vandaan, vraag ik me dan af. Mensen begrijpen dat je minder energie hebt en dat eenvoudige dingen jou veel inspanning kosten. Wat moeten ze dan nog méér begrijpen?
[...]
Zo ver hoeft het natuurlijk niet te gaan, maar ik merk zelf wel dat ik soms behoefte heb aan meer begrip dan alleen "ze heeft minder energie".
Om jouw voorbeeld van de rolstoel aan te halen: ik kan ook heel goed begrijpen dat iemand in een rolstoel minder bewegingsvrijheid heeft. Maar ik heb geen idee wat voor consequenties dat heeft. Ik zou er een paar kunnen bedenken, maar echt weten/begrijpen is anders.
En natuurlijk, heus niet iedereen hoeft te begrijpen hoe het is om te leven met een beperkte energievoorraad. Maar het is wel fijn als je in elk geval de mensen waar je veel me om gaat en/of mensen die snel oordelen daar wat meer duidelijkheid in kan verschaffen. Voor sommigen is de lepeltheorie daar een goede voor.
Zelf vind ik de vergelijking met het hebben van een beperkte hoeveelheid geld die hier genoemd wordt veel duidelijker. Bij die lepeltheorie moet je helemaal dat verhaaltje er omheen uitleggen, met geld kan je veel sneller to the point komen. Die ga ik onthouden!Waar komt jouw behoefte aan meer begrip vandaan, vraag ik me dan af. Mensen begrijpen dat je minder energie hebt en dat eenvoudige dingen jou veel inspanning kosten. Wat moeten ze dan nog méér begrijpen?
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 3 april 2013 om 15:50
Pixiedust, inderdaad een heel epistel, maar die lees ik wel vaker van je.
De vraag is dan: hoe leg jij dan aan de buitenwereld uit wat het betekend om geen energie te hebben? Of leg je gewoon niets uit?
Jij stelt: begrip is tweerichtingsverkeer. Absoluut waar, maar ik ervaar juist weinig begrip vanuit de gezonde medemens, omdat zij niet begrijpen wat het is om geen energie te hebben. En daar is de lepeltjes theorie toch een soort van hulpmiddel om aan sommige mensen iets te kunnen verduidelijken.
De vraag is dan: hoe leg jij dan aan de buitenwereld uit wat het betekend om geen energie te hebben? Of leg je gewoon niets uit?
Jij stelt: begrip is tweerichtingsverkeer. Absoluut waar, maar ik ervaar juist weinig begrip vanuit de gezonde medemens, omdat zij niet begrijpen wat het is om geen energie te hebben. En daar is de lepeltjes theorie toch een soort van hulpmiddel om aan sommige mensen iets te kunnen verduidelijken.
woensdag 3 april 2013 om 15:56
quote:Moonlight82 schreef op 03 april 2013 @ 15:42:
@Beeldig, ok prima. Ik weet best dat ik niet dom en infantiel ben, daarom durfde ik die opmerking wel te maken.
Ik merk dat er twee manieren van denken zijn, heel simpel gesteld. Als je gezond bent ga je uit van 24 uur in een dag, min 8 uur slaap, dus 16 uur om vol te proppen.
Zo heb ik ook geleefd. En als iemand vroeg: heb je vrijdagavond iets te doen; en ik had nog niks, dan kon dat volgepland worden.
Later moest het anders. Moest ik kijken of ik op een dag al iets had wat veel energie kostte; of evt de dag ervoor of erna.
Was ik vrijdag overdag al bezig, dan hield ik de avond graag leeg.
Maar had ik zaterdags iets, dan ook. Of als ik donderdagavond al weggeweest was.
Soms is dat moeilijk te snappen, immers: Ik heb toch niks vrijdagavond?
Vind het ook lastig als er iets gepland moet worden en mensen kijken mee in mijn agenda. Zij kijken of er op het dagdeel zelf al iets staat. Ik kijk naar de hele week, met in mijn achterhoofd ook de week ervoor en erna.
En dat kan verwarring geven. iedereen kan op woensdagavond en mijn agenda is dan ook leeg..... maar zij zien niet dat ik donderdag al een drukke dag heb en daarom liever woensdagavond vrij houd.
En soms gaat het ook veel beter trouwens en dan lukt het allemaal wel. Maar dat weet ik niet weken van tevoren al zeker.
Zonder jouw situatie tekort te willen doen: ik heb dat als niet-chronisch zieke ook. Ook ik kan op vrijdagavond een lege agenda hebben en toch niks willen plannen, omdat ik weet dat het donderdagavond laat gaat worden, ik vrijdag overdag weer moet werken en daarom de avond graag rustig voor mezelf houd. Dus als mensen dan bij mij in de agenda meekijken, zien ze ook een lege avond, waar ik niettemin niks wil plannen.
Bovendien: je bent mensen toch geen verantwoording schuldig als je geen afspraak wilt inplannen? Als mensen mij uitnodigen voor iets, en ik heb geen zin, of ik wil die avond voor mezelf houden, of wat dan ook, dan zeg ik gewoon "sorry, maar het komt me dan niet uit, dus je hoeft niet op me te rekenen". Heel simpel.
@Beeldig, ok prima. Ik weet best dat ik niet dom en infantiel ben, daarom durfde ik die opmerking wel te maken.
Ik merk dat er twee manieren van denken zijn, heel simpel gesteld. Als je gezond bent ga je uit van 24 uur in een dag, min 8 uur slaap, dus 16 uur om vol te proppen.
Zo heb ik ook geleefd. En als iemand vroeg: heb je vrijdagavond iets te doen; en ik had nog niks, dan kon dat volgepland worden.
Later moest het anders. Moest ik kijken of ik op een dag al iets had wat veel energie kostte; of evt de dag ervoor of erna.
Was ik vrijdag overdag al bezig, dan hield ik de avond graag leeg.
Maar had ik zaterdags iets, dan ook. Of als ik donderdagavond al weggeweest was.
Soms is dat moeilijk te snappen, immers: Ik heb toch niks vrijdagavond?
Vind het ook lastig als er iets gepland moet worden en mensen kijken mee in mijn agenda. Zij kijken of er op het dagdeel zelf al iets staat. Ik kijk naar de hele week, met in mijn achterhoofd ook de week ervoor en erna.
En dat kan verwarring geven. iedereen kan op woensdagavond en mijn agenda is dan ook leeg..... maar zij zien niet dat ik donderdag al een drukke dag heb en daarom liever woensdagavond vrij houd.
En soms gaat het ook veel beter trouwens en dan lukt het allemaal wel. Maar dat weet ik niet weken van tevoren al zeker.
Zonder jouw situatie tekort te willen doen: ik heb dat als niet-chronisch zieke ook. Ook ik kan op vrijdagavond een lege agenda hebben en toch niks willen plannen, omdat ik weet dat het donderdagavond laat gaat worden, ik vrijdag overdag weer moet werken en daarom de avond graag rustig voor mezelf houd. Dus als mensen dan bij mij in de agenda meekijken, zien ze ook een lege avond, waar ik niettemin niks wil plannen.
Bovendien: je bent mensen toch geen verantwoording schuldig als je geen afspraak wilt inplannen? Als mensen mij uitnodigen voor iets, en ik heb geen zin, of ik wil die avond voor mezelf houden, of wat dan ook, dan zeg ik gewoon "sorry, maar het komt me dan niet uit, dus je hoeft niet op me te rekenen". Heel simpel.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 3 april 2013 om 15:59
SRI; maar daar heb je IMHO nou juist het grootste probleem wat ik hiermee heb te pakken.
Acceptatie.
Je zegt het zelf; leuke houdvast als je (nog) niet toe bent aan acceptatie. Ik zie het ook enorm veel zo gebruikt worden, juist door mensen die niet kunnen en/of willen accepteren. Met als gevolg; dieper graf voor zichzelf graven, langer met koppie in zand denken te kunnen veroorloven. Om vervolgens lepeltjes-epistel in de omgeving rond te strooien, op facebook te plakken etc. in het kader van "zo, nu kunnen jullie het snappen". Terwijl die omgeving zelfs met de beste wil in de wereld binnen no time de plank mis zal slaan. Want sja, dat inleven sluit nimmer 100% aan op andermans beleving. Iets wat vaak een nog gevoeliger punt is als acceptatie een heikel punt is.
Terwijl de sterke tools en technieken waar dit lepeltjes-epistel een slecht aftreksel van is, juist draait om acceptatie. In alle eerlijkheid kijken naar jezelf, naar kunnen en grenzen, naar emoties, naar patronen etc. Waarop een verschil al is voor die buitenwereld die met minder verwarrende signalen van doen heeft. En niet alleen voor die buitenwereld, want och dat is nog "maar" de buitenwereld. Maar juist voor het individu zelf. Dat is wat ik aan "beef" heb met de lepeltjes. Als iemand ergens nog niet aan toe is, menselijk en kan ik goed vatten. Ik zie helaas die lepeltjes te vaak aangegrepen worden om in de cocon te blijven zitten, niet met acceptatie te hóeven dealen, kop in het zand en huppa. Keuzes uit angst. Kan ik ook nog ergens vatten, maar ik ben voorbij begrip als ik zie hoe vaak dit naar anderen verkocht wordt als eigenlijk een heilig graal, oplossing. Terwijl het niets meer is imho dan niet meer dan oppervlakkig dealen en dan snel weer terug naar het oude. Doodzonde, wetende wat er nog meer te koop is. Wetende dat men er klaar voor moet zijn en ieder daar een eigen timing in heeft, dat het vervolgens een pittige investering kan zijn, maar ook wetende wat de uitkomst is. Waarin een goede stijging van ervaren levenskwaliteit mogelijk is. En uiteindelijk dat weer verder zal bouwen aan de basis-acceptatie en die uit zal bouwen. Wat weer vertaald naar een stuk sociale interactie en stuk vatten en begrip. Absoluut geen Heilig Graal, die bestaat in deze niet, wel een optie met meer blijvende positieve resultaten.
Die uitkomst, die gun ik iedereen. En zoals gezegd; ik weet dat het ieder op zijn of haar tijd is. Maar verdraaid, ik kan heel slecht dealen met het verkondigen van lepeltjes op een dusdanige manier dat mensen een imo onrealistische worst wordt voorgehouden, focus verdwijnt van realistischere wegen en daarmee mensen potentieel iets onthouden wordt.
Acceptatie.
Je zegt het zelf; leuke houdvast als je (nog) niet toe bent aan acceptatie. Ik zie het ook enorm veel zo gebruikt worden, juist door mensen die niet kunnen en/of willen accepteren. Met als gevolg; dieper graf voor zichzelf graven, langer met koppie in zand denken te kunnen veroorloven. Om vervolgens lepeltjes-epistel in de omgeving rond te strooien, op facebook te plakken etc. in het kader van "zo, nu kunnen jullie het snappen". Terwijl die omgeving zelfs met de beste wil in de wereld binnen no time de plank mis zal slaan. Want sja, dat inleven sluit nimmer 100% aan op andermans beleving. Iets wat vaak een nog gevoeliger punt is als acceptatie een heikel punt is.
Terwijl de sterke tools en technieken waar dit lepeltjes-epistel een slecht aftreksel van is, juist draait om acceptatie. In alle eerlijkheid kijken naar jezelf, naar kunnen en grenzen, naar emoties, naar patronen etc. Waarop een verschil al is voor die buitenwereld die met minder verwarrende signalen van doen heeft. En niet alleen voor die buitenwereld, want och dat is nog "maar" de buitenwereld. Maar juist voor het individu zelf. Dat is wat ik aan "beef" heb met de lepeltjes. Als iemand ergens nog niet aan toe is, menselijk en kan ik goed vatten. Ik zie helaas die lepeltjes te vaak aangegrepen worden om in de cocon te blijven zitten, niet met acceptatie te hóeven dealen, kop in het zand en huppa. Keuzes uit angst. Kan ik ook nog ergens vatten, maar ik ben voorbij begrip als ik zie hoe vaak dit naar anderen verkocht wordt als eigenlijk een heilig graal, oplossing. Terwijl het niets meer is imho dan niet meer dan oppervlakkig dealen en dan snel weer terug naar het oude. Doodzonde, wetende wat er nog meer te koop is. Wetende dat men er klaar voor moet zijn en ieder daar een eigen timing in heeft, dat het vervolgens een pittige investering kan zijn, maar ook wetende wat de uitkomst is. Waarin een goede stijging van ervaren levenskwaliteit mogelijk is. En uiteindelijk dat weer verder zal bouwen aan de basis-acceptatie en die uit zal bouwen. Wat weer vertaald naar een stuk sociale interactie en stuk vatten en begrip. Absoluut geen Heilig Graal, die bestaat in deze niet, wel een optie met meer blijvende positieve resultaten.
Die uitkomst, die gun ik iedereen. En zoals gezegd; ik weet dat het ieder op zijn of haar tijd is. Maar verdraaid, ik kan heel slecht dealen met het verkondigen van lepeltjes op een dusdanige manier dat mensen een imo onrealistische worst wordt voorgehouden, focus verdwijnt van realistischere wegen en daarmee mensen potentieel iets onthouden wordt.
when you wish upon a star...
woensdag 3 april 2013 om 15:59
Pixiedust (ik zal je niet quoten, dan wordt het helemaal zo'n lap ), ik kan een heel eind met je redenering meegaan, als de lepelmethode een eigen leven gaat leiden en beschouwd gaat worden als een oplossing. Dat kan het nooit worden. Het blijft niet meer dan een hulpmiddel, dat kan zorgen voor, zoals Moonlight het zo mooi noemt: een ohja-momentje.
Jij bent zo langzamerhand een 'veteraan' op het gebied van pijn, als ik het zo mag noemen, maar er zijn een hoop mensen die met een ziekteproces in aanraking komen en (soms letterlijk) met vallen en opstaan moeten leren ermee om te gaan. Voor hen kan het handig zijn.
Edit: dit was een reactie op je eerste post, we waren zo'n beetje tegelijk, geloof ik.
Jij bent zo langzamerhand een 'veteraan' op het gebied van pijn, als ik het zo mag noemen, maar er zijn een hoop mensen die met een ziekteproces in aanraking komen en (soms letterlijk) met vallen en opstaan moeten leren ermee om te gaan. Voor hen kan het handig zijn.
Edit: dit was een reactie op je eerste post, we waren zo'n beetje tegelijk, geloof ik.
woensdag 3 april 2013 om 16:01
Pixiedust, het overkomt me niet vaak en het zal zeker ook te maken hebben met mijn huidige staat van vermoeidheid, maar ik snap geen hout van je pleidooi.
Waarom denk jij dat zelfinzicht een vereiste is om begrip van je omgeving te (mogen) vragen met behulp van een metafoor? Al doende leert men, waarom zou je alwetend moeten zijn voor je je omgeving mag proberen uit te leggen wat jouw situatie voor jouw leven betekent?
Misschien begrijp ik het verkeerd hoor, maar ik lees dat je mensen die zoiets als een lepeltjestheorie nodig hebben verwijt dat ze onvoldoende zelfinzicht aan de dag leggen? Ik vind dat eerlijk gezegd nogal aanmatigend overkomen. Nog los van dat ik het verband dus niet zie.
Dat je geen te hooggespannen verwachtingen van je omgeving moet hebben, ben ik met je eens. Maar die lat leg ik voor mezelf ook graag lager. Ik hoef niet alles wat met mij gebeurt en hoe het met mij gebeurt te begrijpen om er een ander over te vertellen. En áls ik er een ander over vertel en een simplistische metafoor helpt daarbij, dan ben ik daar prima tevreden mee. Elk beetje méér begrip is mooi meegenomen en dat het geen letterlijke vertaling van mijn leven(skeuzes) is, dat lijkt me te voor de hand liggend om te benoemen. Dat is immers het typische kenmerk van een metafoor.
Waarom denk jij dat zelfinzicht een vereiste is om begrip van je omgeving te (mogen) vragen met behulp van een metafoor? Al doende leert men, waarom zou je alwetend moeten zijn voor je je omgeving mag proberen uit te leggen wat jouw situatie voor jouw leven betekent?
Misschien begrijp ik het verkeerd hoor, maar ik lees dat je mensen die zoiets als een lepeltjestheorie nodig hebben verwijt dat ze onvoldoende zelfinzicht aan de dag leggen? Ik vind dat eerlijk gezegd nogal aanmatigend overkomen. Nog los van dat ik het verband dus niet zie.
Dat je geen te hooggespannen verwachtingen van je omgeving moet hebben, ben ik met je eens. Maar die lat leg ik voor mezelf ook graag lager. Ik hoef niet alles wat met mij gebeurt en hoe het met mij gebeurt te begrijpen om er een ander over te vertellen. En áls ik er een ander over vertel en een simplistische metafoor helpt daarbij, dan ben ik daar prima tevreden mee. Elk beetje méér begrip is mooi meegenomen en dat het geen letterlijke vertaling van mijn leven(skeuzes) is, dat lijkt me te voor de hand liggend om te benoemen. Dat is immers het typische kenmerk van een metafoor.
woensdag 3 april 2013 om 16:05
En op je tweede post: omdat jij mensen de theorie ziet gebruiken zonder dat ze de situatie geaccepteerd hebben, is de theorie onzinnig?
Ik vind je wel echt heel erg kort door de bocht gaan hoor. Zo'n theorie is juist ook een prima handvat op weg naar acceptatie. En zelfs al accepteren mensen hun situatie niet, maar hebben ze wel een beetje houvast aan zo'n theorie ("oh ja, mijn lepeltjes zijn op"... kop weer in het zand), wat dan nog? Acceptatie van je beperkingen is volgens mij nog steeds geen voorwaarde om verder te kunnen leven en het is al helemaal geen voorwaarde om een theorie geldig te laten zijn ofzo.
De theorie is in mijn ogen prima, het biedt concrete handvatten voor begrip. Of de ander het met de theorie in de hand wel of niet begrijpt, doet daar niets aan af.
Ik vind je wel echt heel erg kort door de bocht gaan hoor. Zo'n theorie is juist ook een prima handvat op weg naar acceptatie. En zelfs al accepteren mensen hun situatie niet, maar hebben ze wel een beetje houvast aan zo'n theorie ("oh ja, mijn lepeltjes zijn op"... kop weer in het zand), wat dan nog? Acceptatie van je beperkingen is volgens mij nog steeds geen voorwaarde om verder te kunnen leven en het is al helemaal geen voorwaarde om een theorie geldig te laten zijn ofzo.
De theorie is in mijn ogen prima, het biedt concrete handvatten voor begrip. Of de ander het met de theorie in de hand wel of niet begrijpt, doet daar niets aan af.
woensdag 3 april 2013 om 16:08
quote:pejeka schreef op 03 april 2013 @ 15:49:
[...]
Waar komt jouw behoefte aan meer begrip vandaan, vraag ik me dan af. Mensen begrijpen dat je minder energie hebt en dat eenvoudige dingen jou veel inspanning kosten. Wat moeten ze dan nog méér begrijpen?
Tja, daar stel je een goede vraag. Ik denk dat het oa te maken heeft met het feit dat elke keer als iemand weer iets zegt/doet wat ze niet zouden zeggen/doen als ze mijn situatie beter zouden begrijpen een confrontatie is met het feit dat ik een ziekte heb. Een andere reden is denk ik dat het de communicatie in de weg zit. Kijk, bij een studiegenoot vind ik het natuurlijk geen probleem dat diegene lang niet alles aan mijn leven snapt. Daar praat ik makkelijk omheen. Maar bij bijvoorbeeld mijn moeder of goede vrienden is dat heel anders. Van hun wil ik bv. graag waardering en goedkeuring (zoals elk mens, denk ik) over de dingen die ik doe, keuzes die ik maak. Soms snappen zij keuzes die ik maak niet, omdat ik daar mijn energiebeperkingen in meeweeg. Daarbij is mijn energievoorraad op dit moment trouwens redelijk goed. Ik kan dus een aardig normaal leven leiden. Niet alleen de buitenwereld, maar ook ikzelf vergeten daardoor regelmatig dat mijn grenzen toch nog steeds wel echt een stukje lager liggen dan die van de gemiddelde mens van mijn leeftijd.
Nogmaals: goede vraag. Waarop ik het antwoord niet zo makkelijk kan geven.
Tjonge, dit topic werkt wel als een spiegel, zeg! Ook de post van Moonligt over plannen en agenda's heeft zo'n uitwerking op mij. Een tijd lukte het me goed om genoeg rusttijd vrij te houden. Tegenwoordig gaat het beter en plan ik steeds vaker (te vaak) dingen in op lege gaten in mijn agenda. Ik voel me schuldig als ik zeg dat ik op zo'n moment niet kan. Slecht....
[...]
Waar komt jouw behoefte aan meer begrip vandaan, vraag ik me dan af. Mensen begrijpen dat je minder energie hebt en dat eenvoudige dingen jou veel inspanning kosten. Wat moeten ze dan nog méér begrijpen?
Tja, daar stel je een goede vraag. Ik denk dat het oa te maken heeft met het feit dat elke keer als iemand weer iets zegt/doet wat ze niet zouden zeggen/doen als ze mijn situatie beter zouden begrijpen een confrontatie is met het feit dat ik een ziekte heb. Een andere reden is denk ik dat het de communicatie in de weg zit. Kijk, bij een studiegenoot vind ik het natuurlijk geen probleem dat diegene lang niet alles aan mijn leven snapt. Daar praat ik makkelijk omheen. Maar bij bijvoorbeeld mijn moeder of goede vrienden is dat heel anders. Van hun wil ik bv. graag waardering en goedkeuring (zoals elk mens, denk ik) over de dingen die ik doe, keuzes die ik maak. Soms snappen zij keuzes die ik maak niet, omdat ik daar mijn energiebeperkingen in meeweeg. Daarbij is mijn energievoorraad op dit moment trouwens redelijk goed. Ik kan dus een aardig normaal leven leiden. Niet alleen de buitenwereld, maar ook ikzelf vergeten daardoor regelmatig dat mijn grenzen toch nog steeds wel echt een stukje lager liggen dan die van de gemiddelde mens van mijn leeftijd.
Nogmaals: goede vraag. Waarop ik het antwoord niet zo makkelijk kan geven.
Tjonge, dit topic werkt wel als een spiegel, zeg! Ook de post van Moonligt over plannen en agenda's heeft zo'n uitwerking op mij. Een tijd lukte het me goed om genoeg rusttijd vrij te houden. Tegenwoordig gaat het beter en plan ik steeds vaker (te vaak) dingen in op lege gaten in mijn agenda. Ik voel me schuldig als ik zeg dat ik op zo'n moment niet kan. Slecht....
woensdag 3 april 2013 om 16:09
Ik kan nooit zoveel met dat soort lange verhalen om iets simpels duidelijk te maken.
Ik heb ooit eens een communicatie-cursus gevolgt waarbij de docente steeds van dit soort verhaaltjes vertelde, ik kan ze allemaal na vertellen maar ik heb van geen één de clou of boodschap onthouden
Verder viel mij in het verhaal deze zin op: "Ik legde haar uit dat het verschil tussen ziek zijn en gezond zijn is dat een ziek mens keuzes moet maken, en constant moet nadenken over dingen terwijl de rest van de wereld dat niet hoeft. De gezonden hebben de luxe van een leven zonder keuzes, een gift die de meeste mensen als vanzelfsprekend zien."
Da's toch kul?
Iedereen moet keuzes maken, niemand kan onophoudelijk doorgaan, alleen zal het bij iemand die ziek is iets nauwer luisteren.
Verder vind ik de vergelijking met de lepels ook een beetje mank gaan, ik heb zelf iets met m'n gewrichten waardoor ik niet onbeberkt kan bewegen.
Dat zou je ook als lepels kunnen zien, maar het is niet zo dat ik elke week 30 lepels krijg uitgereikt, ik weet nooit hoeveel lepels ik heb, of hoeveel lepels iets kost.
ik weet vaak pas bij de laatste drie ofzo dat ze bijna op zijn.
Maar goed, da's wat mij betreft ook het probleem van dit soort verhaaltjes, het klopt wel zo'n beetje maar toch ook weer niet, en eigenlijk maak je het dus nodeloos ingewikkelt.
Ik moet wel zeggen dat ik die drang naar begrip ook niet zo snap, ik zeg gewoon tegen mensen (als we iets gaan doen) dat het zou kunnen dat ik het bijvoorbeeld niet de hele middag volhou, en mensen nemen dat gewoon voor kennisgeving aan.
En als ze het niet snappen (komt dus eigenlijk nooit voor), sja, dan ga ik toch gewoon zitten als het te erg word, en dan snappen mensen het vanzelf wel,neem ik aan
Ik heb ooit eens een communicatie-cursus gevolgt waarbij de docente steeds van dit soort verhaaltjes vertelde, ik kan ze allemaal na vertellen maar ik heb van geen één de clou of boodschap onthouden
Verder viel mij in het verhaal deze zin op: "Ik legde haar uit dat het verschil tussen ziek zijn en gezond zijn is dat een ziek mens keuzes moet maken, en constant moet nadenken over dingen terwijl de rest van de wereld dat niet hoeft. De gezonden hebben de luxe van een leven zonder keuzes, een gift die de meeste mensen als vanzelfsprekend zien."
Da's toch kul?
Iedereen moet keuzes maken, niemand kan onophoudelijk doorgaan, alleen zal het bij iemand die ziek is iets nauwer luisteren.
Verder vind ik de vergelijking met de lepels ook een beetje mank gaan, ik heb zelf iets met m'n gewrichten waardoor ik niet onbeberkt kan bewegen.
Dat zou je ook als lepels kunnen zien, maar het is niet zo dat ik elke week 30 lepels krijg uitgereikt, ik weet nooit hoeveel lepels ik heb, of hoeveel lepels iets kost.
ik weet vaak pas bij de laatste drie ofzo dat ze bijna op zijn.
Maar goed, da's wat mij betreft ook het probleem van dit soort verhaaltjes, het klopt wel zo'n beetje maar toch ook weer niet, en eigenlijk maak je het dus nodeloos ingewikkelt.
Ik moet wel zeggen dat ik die drang naar begrip ook niet zo snap, ik zeg gewoon tegen mensen (als we iets gaan doen) dat het zou kunnen dat ik het bijvoorbeeld niet de hele middag volhou, en mensen nemen dat gewoon voor kennisgeving aan.
En als ze het niet snappen (komt dus eigenlijk nooit voor), sja, dan ga ik toch gewoon zitten als het te erg word, en dan snappen mensen het vanzelf wel,neem ik aan
woensdag 3 april 2013 om 16:13
quote:pejeka schreef op 03 april 2013 @ 15:56:
[...]
Bovendien: je bent mensen toch geen verantwoording schuldig als je geen afspraak wilt inplannen? Als mensen mij uitnodigen voor iets, en ik heb geen zin, of ik wil die avond voor mezelf houden, of wat dan ook, dan zeg ik gewoon "sorry, maar het komt me dan niet uit, dus je hoeft niet op me te rekenen". Heel simpel.
De situatie die ik in mijn hoofd had, was vergadering plannen voor vrijwilligerswerk. Dus niet echt verplicht maar toch wel enigszins de bedoeling dat je er probeert bij te zijn.
Bij dingen die puur-voor-de-leuk zijn vind ik het inmiddels makkelijker om nee te zeggen.
En klopt dat anderen ook wel eens een avond niks willen. Maar ik ken ook mensen die toch - nog steeds - vrij makkelijk avond na avond volplannen. Die hebben niet zo'n behoefte aan avondjes niks, lijkt wel.
[...]
Bovendien: je bent mensen toch geen verantwoording schuldig als je geen afspraak wilt inplannen? Als mensen mij uitnodigen voor iets, en ik heb geen zin, of ik wil die avond voor mezelf houden, of wat dan ook, dan zeg ik gewoon "sorry, maar het komt me dan niet uit, dus je hoeft niet op me te rekenen". Heel simpel.
De situatie die ik in mijn hoofd had, was vergadering plannen voor vrijwilligerswerk. Dus niet echt verplicht maar toch wel enigszins de bedoeling dat je er probeert bij te zijn.
Bij dingen die puur-voor-de-leuk zijn vind ik het inmiddels makkelijker om nee te zeggen.
En klopt dat anderen ook wel eens een avond niks willen. Maar ik ken ook mensen die toch - nog steeds - vrij makkelijk avond na avond volplannen. Die hebben niet zo'n behoefte aan avondjes niks, lijkt wel.
woensdag 3 april 2013 om 16:15
@ quina...
Ben het met veel van wat je zegt eens! Die suggestie dat gezonde mensen geen keuzes moeten maken is inderdaad onzin. Het grote verschil zit 'm er voor mij is dat ik toen ik gezond was makkelijker over mijn grenzen heen kon gaan. En er soms dus voor kon kiezen om even geen keuzes te maken maar dan maar alles in mijn agenda te proppen. Tegenwoordig heeft dat direct vervelende consequenties en op langere termijn potentieel schadelijke consequenties. Ook liggen die grenzen lager.
En wat jij zegt over dat je niet weet hoeveel lepels je dan precies hebt, dat heb ik ook. Maar volgens mij is het wel mogelijk om dat helder te krijgen, hoor. Als ik kennissen hoor die ergotherapie gevolgd hebben klinkt het in elk geval alsof ze daar wel geleerd hebben hoeveel "lepels" ze ongeveer hebben.
Ben het met veel van wat je zegt eens! Die suggestie dat gezonde mensen geen keuzes moeten maken is inderdaad onzin. Het grote verschil zit 'm er voor mij is dat ik toen ik gezond was makkelijker over mijn grenzen heen kon gaan. En er soms dus voor kon kiezen om even geen keuzes te maken maar dan maar alles in mijn agenda te proppen. Tegenwoordig heeft dat direct vervelende consequenties en op langere termijn potentieel schadelijke consequenties. Ook liggen die grenzen lager.
En wat jij zegt over dat je niet weet hoeveel lepels je dan precies hebt, dat heb ik ook. Maar volgens mij is het wel mogelijk om dat helder te krijgen, hoor. Als ik kennissen hoor die ergotherapie gevolgd hebben klinkt het in elk geval alsof ze daar wel geleerd hebben hoeveel "lepels" ze ongeveer hebben.
woensdag 3 april 2013 om 16:17
Die drang naar begrip (nu niet meer, maar eerder ben ik daar zelf ook wel tegenaan gelopen) heeft voor mij heel erg te maken met dat ik me steeds weer moest verdedigen als er aan me "getrokken" werd. Want ah, ik kon toch écht wel mee die middag? Of bij familiefeestjes, waar rustig een wandeling én een fietstocht georganiseerd werd. Heel leuk hoor, maar dat betekent voor mij dus gewoon sowieso niet mee kunnen. Of leuk een fotoshoot op het strand, dan kon ik toch wel in de rolstoel naar het strand gereden worden? Hoefde ik maar een klein stukje te lopen.
Als je directe omgeving niet snapt dat "een klein stukje lopen" betekent dat je daarna te moe bent om te eten, of dat "een rustige knutselactiviteit" voor jou óók een grote inspanning is, dan ben je de hele dag aan het vechten tegen alle voorstellen en al het aandringen daarop van je omgeving. En het ligt heel erg voor de hand misschien, maar dat vechten, daar heb ik dus óók geen energie voor.
Dus dan leg ik mijn omgeving liever een keer duidelijk uit dat dat soort dingen geen optie zijn en waaróm ze geen optie zijn, dan dat ik keer op keer tegen een muur van onbegrip aanloop, of als alternatief mijn leven maar als kluizenaar door moet brengen.
Het is niet dat ik erom sta te springen mijzelf te verklaren, het is ook niet dat ik goedkeuring van mijn omgeving verwacht, maar het minste wat ik kan doen is proberen het ze makkelijker te maken om te snappen hoe de dingen voor mij werken. Want wat zij van mij zien, is alleen maar de aangeklede, opgetutte versie. Ze zien niet hoe hard ik instort als ik weer thuis ben. (Al gaat ook dat tegenwoordig een stuk makkelijker, want ik stort tegenwoordig gewoon ter plekke al in, dat maakt het een stuk zichtbaarder. )
Als je directe omgeving niet snapt dat "een klein stukje lopen" betekent dat je daarna te moe bent om te eten, of dat "een rustige knutselactiviteit" voor jou óók een grote inspanning is, dan ben je de hele dag aan het vechten tegen alle voorstellen en al het aandringen daarop van je omgeving. En het ligt heel erg voor de hand misschien, maar dat vechten, daar heb ik dus óók geen energie voor.
Dus dan leg ik mijn omgeving liever een keer duidelijk uit dat dat soort dingen geen optie zijn en waaróm ze geen optie zijn, dan dat ik keer op keer tegen een muur van onbegrip aanloop, of als alternatief mijn leven maar als kluizenaar door moet brengen.
Het is niet dat ik erom sta te springen mijzelf te verklaren, het is ook niet dat ik goedkeuring van mijn omgeving verwacht, maar het minste wat ik kan doen is proberen het ze makkelijker te maken om te snappen hoe de dingen voor mij werken. Want wat zij van mij zien, is alleen maar de aangeklede, opgetutte versie. Ze zien niet hoe hard ik instort als ik weer thuis ben. (Al gaat ook dat tegenwoordig een stuk makkelijker, want ik stort tegenwoordig gewoon ter plekke al in, dat maakt het een stuk zichtbaarder. )
woensdag 3 april 2013 om 16:21
@Quinacridonerose: je hebt gelijk met je opmerking dat iedereen keuzes moet maken, maar het maakt nogal verschil of die keuze is om na 4 activiteiten nog een 5e of een 6e in te plannen, of dat je al moet kiezen of je vandaag ontbijt klaar gaat maken of toch liever je tanden poetst.
Met keuzes maken bedoelt een chronisch zieke over het algemeen "keuzes maken in dingen die voor een ander de vanzelfsprekendste zaak van de wereld zijn" en niet "keuzes in of je luxe activiteit 1 of 2 gaat doen". En in dat opzicht moet een chronisch zieke dus veel keuzes maken over dingen waar een gezond persoon niet eens bij stil staat dat je daar überhaupt over na zou denken of je dat wel gaat doen vandaag.
Daarnaast werd al terecht opgemerkt dat ook de consequenties van die keuze een stuk groter zijn, omdat over je grenzen gaan niet met een nachtje goed slapen weer hersteld raakt.
Met keuzes maken bedoelt een chronisch zieke over het algemeen "keuzes maken in dingen die voor een ander de vanzelfsprekendste zaak van de wereld zijn" en niet "keuzes in of je luxe activiteit 1 of 2 gaat doen". En in dat opzicht moet een chronisch zieke dus veel keuzes maken over dingen waar een gezond persoon niet eens bij stil staat dat je daar überhaupt over na zou denken of je dat wel gaat doen vandaag.
Daarnaast werd al terecht opgemerkt dat ook de consequenties van die keuze een stuk groter zijn, omdat over je grenzen gaan niet met een nachtje goed slapen weer hersteld raakt.
woensdag 3 april 2013 om 16:26
@Beeldig, ik snap wel wat je schrijft, over dat trekken.
Sommige mensen zullen mij tegenwoordig wel een enorme draaikont vinden. Vaak afspraken onder voorbehoud en soms zeg ik ze dan nog af ook. Terwijl ze speciaal met mij rekening hadden gehouden met *dit en dat*.
Als het dan op een gegeven moment wrijving gaat geven dan ben ik liever eerlijk over mijn toestand en dat ze begrijpen dat het geen onwil of dwarsheid is en dat ik ook geen dubbele afspraken gemaakt heb. En dat ik het zelf óók vervelend vind, ik zelf nog het meest.
Dat ik heus niet ergens loop te feesten op het tijdstip van een afgezegde afspraak, maar dat ik thuis de afwas weg werk en vroeg naar bed ga, waarschijnlijk.
Sommige mensen zullen mij tegenwoordig wel een enorme draaikont vinden. Vaak afspraken onder voorbehoud en soms zeg ik ze dan nog af ook. Terwijl ze speciaal met mij rekening hadden gehouden met *dit en dat*.
Als het dan op een gegeven moment wrijving gaat geven dan ben ik liever eerlijk over mijn toestand en dat ze begrijpen dat het geen onwil of dwarsheid is en dat ik ook geen dubbele afspraken gemaakt heb. En dat ik het zelf óók vervelend vind, ik zelf nog het meest.
Dat ik heus niet ergens loop te feesten op het tijdstip van een afgezegde afspraak, maar dat ik thuis de afwas weg werk en vroeg naar bed ga, waarschijnlijk.
woensdag 3 april 2013 om 16:27
quote:Beeldig schreef op 03 april 2013 @ 16:21:
@Quinacridonerose: je hebt gelijk met je opmerking dat iedereen keuzes moet maken, maar het maakt nogal verschil of die keuze is om na 4 activiteiten nog een 5e of een 6e in te plannen, of dat je al moet kiezen of je vandaag ontbijt klaar gaat maken of toch liever je tanden poetst.
Met keuzes maken bedoelt een chronisch zieke over het algemeen "keuzes maken in dingen die voor een ander de vanzelfsprekendste zaak van de wereld zijn" en niet "keuzes in of je luxe activiteit 1 of 2 gaat doen". En in dat opzicht moet een chronisch zieke dus veel keuzes maken over dingen waar een gezond persoon niet eens bij stil staat dat je daar überhaupt over na zou denken of je dat wel gaat doen vandaag.
Daarnaast werd al terecht opgemerkt dat ook de consequenties van die keuze een stuk groter zijn, omdat over je grenzen gaan niet met een nachtje goed slapen weer hersteld raakt.Maar waarom dat de mensen onder hun neus wrijven? Wat schiet jij daarmee op en wat schieten die mensen daarmee op? Ze begrijpen al dat je minder energie hebt, dat je keuzes moet maken, dat je dingen tegen elkaar moet afwegen. Wil je dat die gezonden zich schuldig gaan voelen omdat jij over dat soort simpele dingen moet nadenken, ze niet vanzelfsprekend kunt doen?
@Quinacridonerose: je hebt gelijk met je opmerking dat iedereen keuzes moet maken, maar het maakt nogal verschil of die keuze is om na 4 activiteiten nog een 5e of een 6e in te plannen, of dat je al moet kiezen of je vandaag ontbijt klaar gaat maken of toch liever je tanden poetst.
Met keuzes maken bedoelt een chronisch zieke over het algemeen "keuzes maken in dingen die voor een ander de vanzelfsprekendste zaak van de wereld zijn" en niet "keuzes in of je luxe activiteit 1 of 2 gaat doen". En in dat opzicht moet een chronisch zieke dus veel keuzes maken over dingen waar een gezond persoon niet eens bij stil staat dat je daar überhaupt over na zou denken of je dat wel gaat doen vandaag.
Daarnaast werd al terecht opgemerkt dat ook de consequenties van die keuze een stuk groter zijn, omdat over je grenzen gaan niet met een nachtje goed slapen weer hersteld raakt.Maar waarom dat de mensen onder hun neus wrijven? Wat schiet jij daarmee op en wat schieten die mensen daarmee op? Ze begrijpen al dat je minder energie hebt, dat je keuzes moet maken, dat je dingen tegen elkaar moet afwegen. Wil je dat die gezonden zich schuldig gaan voelen omdat jij over dat soort simpele dingen moet nadenken, ze niet vanzelfsprekend kunt doen?
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 3 april 2013 om 16:31
