Gezondheid
alle pijlers
Een ouder met kanker
maandag 9 oktober 2017 22:22
Al een tijdje denk ik er over na om dit topic te starten. Ik heb wel vaker topic voorbij zien komen over individuele situaties, maar het lijkt mij fijn om een topic te hebben waarin we ervaringen kunnen uitwisselen. Ik zal namelijk niet de enige zijn die een ouder heeft met kanker.
Even kort over mijn situatie: mijn vader heeft darmkanker, de diagnose is zo'n 2 jaar geleden gesteld, een jaar geleden zijn er uitzaaiingen gevonden en sinds kort is chemo nog het enige wat ze kunnen bieden. Aan de ene kant zijn de afgelopen 2 jaar een rollercoaster geweest, maar aan de andere kant is het ook allemaal verrassend 'normaal'. Je raakt er bijna aan gewend, totdat er weer een slechte uitslag is of de chemo toch wel voor heftige klachten zorgt.
Vragen die mij bezig houden: Hoe gaan anderen in zo'n situatie om met de onzekerheid? Ga je vaker op bezoek bij je ouders? Kom je als 'kind' meer in de zorgende rol te zitten? Ben je betrokken bij alle ziekenhuisafspraken? Houd je je vrienden op de hoogte van nieuwe uitslagen? Wat doe je om zelf een beetje stoom af te kunnen blazen?
Even kort over mijn situatie: mijn vader heeft darmkanker, de diagnose is zo'n 2 jaar geleden gesteld, een jaar geleden zijn er uitzaaiingen gevonden en sinds kort is chemo nog het enige wat ze kunnen bieden. Aan de ene kant zijn de afgelopen 2 jaar een rollercoaster geweest, maar aan de andere kant is het ook allemaal verrassend 'normaal'. Je raakt er bijna aan gewend, totdat er weer een slechte uitslag is of de chemo toch wel voor heftige klachten zorgt.
Vragen die mij bezig houden: Hoe gaan anderen in zo'n situatie om met de onzekerheid? Ga je vaker op bezoek bij je ouders? Kom je als 'kind' meer in de zorgende rol te zitten? Ben je betrokken bij alle ziekenhuisafspraken? Houd je je vrienden op de hoogte van nieuwe uitslagen? Wat doe je om zelf een beetje stoom af te kunnen blazen?
dinsdag 17 oktober 2017 15:19
Dolfine, heel rot voor jou, maar fijn, de herkenning. Kan heel boos worden op mezelf omdat het niet lukt. Kan er met iets meer mildheid naar kijken, wetende dat ik hier niet alleen in ben.
Inktlijn, dank je voor je reactie. En inderdaad, uitslagdagen zijn echt de hel. Tussen hoop en vrezen, 1 bal spanning, niet kunnen eten.. Vreselijk. En dank je voor je tips! Ik heb aan mijn moeder gevraagd iets voor me te schrijven. Ze zei dat ze haar best ging doen, maar eerlijk gezegd weet ik niet of het haar gaat lukken. Ze is nooit een schrijver geweest en vindt het heel erg moeilijk. Ik hoop er op, maar zie het wel. Wel hebben we 2 weken terug foto's gemaakt die heel veel voor me betekenen en die ik in ieder geval kan koesteren. En nu weer een jankbui terwijl ik moet studeren. Verdomme.
Inktlijn, dank je voor je reactie. En inderdaad, uitslagdagen zijn echt de hel. Tussen hoop en vrezen, 1 bal spanning, niet kunnen eten.. Vreselijk. En dank je voor je tips! Ik heb aan mijn moeder gevraagd iets voor me te schrijven. Ze zei dat ze haar best ging doen, maar eerlijk gezegd weet ik niet of het haar gaat lukken. Ze is nooit een schrijver geweest en vindt het heel erg moeilijk. Ik hoop er op, maar zie het wel. Wel hebben we 2 weken terug foto's gemaakt die heel veel voor me betekenen en die ik in ieder geval kan koesteren. En nu weer een jankbui terwijl ik moet studeren. Verdomme.
dinsdag 17 oktober 2017 15:44
Koffiehagedis; ik hoop dat het je moeder lukt om wat te schrijven. Zou ze het makkelijker vind om het op een andere manier te doen, misschien iets in spreken of opnemen? Wat fijn trouwens dat jullie foto's gemaakt hebben.
Moeilijk dat je moest huilen
, misschien kun je er zo eventjes tussenuit? Een stukje wandelen o.i.d.? En dan weer proberen te studeren?
Moeilijk dat je moest huilen
, misschien kun je er zo eventjes tussenuit? Een stukje wandelen o.i.d.? En dan weer proberen te studeren?
dinsdag 17 oktober 2017 16:00
Ik vind het weer goed voor vandaag qua studie, morgen weer verder. Zo boodschappen doen, koken, en dan met een vriendin naar Theatersport. Afleiding is fijn. Dank voor je lieve reacties! Ik ga mijn best doen ook meer op anderen te reageren in dit topic. Hoe rot ook; lotgenoten zijn toch fijn. Sterkte voor een ieder die dat nu nodig heeft. 
dinsdag 17 oktober 2017 16:11
Inktlijn, dankjewel voor deze opsteker, ik doe erg mijn best voor mijn moeder ondanks dat ik ook nog een gezin heb. Ik woon ook nog ver weg, uur rijden. Je bent de eerste die dat tegen mij zegt...even stil van.
Onredelijke woede uitbarstingen heb ik ook vooral op straat als iemand commentaar op mij heeft of op mijn kinderen. Voorheen haalde ik mijn schouders op en nu ga ik schreeuwen, ja echt.
Euthanasieverklaring? Ik geloof dat mijn moeder er eentje heeft maar toen ik niet echt positief reageerde wilde ze het er niet meer over hebben.
Onredelijke woede uitbarstingen heb ik ook vooral op straat als iemand commentaar op mij heeft of op mijn kinderen. Voorheen haalde ik mijn schouders op en nu ga ik schreeuwen, ja echt.
Euthanasieverklaring? Ik geloof dat mijn moeder er eentje heeft maar toen ik niet echt positief reageerde wilde ze het er niet meer over hebben.
dinsdag 17 oktober 2017 23:17
Euthanasieverklaring, ik weet het eigenlijk niet zeker. Ik weet dat ze zich er in verdiept heeft, en ook wat videomateriaal heeft gekeken van hoe alles in zijn werk ging. Ze zei dat ze het allemaal zo klinisch vond, en niet echt iets voor haar. Ongezellig noemde ze het. 
Tja, dat is het.
Wat werken betreft moet ik zeggen dat het me over het algemeen wel aardig afgaat, ik haal er wel afleiding uit. Ik werk met klanten, en soms heb ik wel moeite met triviaal gezeik.
Soms zou ik graag iets willen zeggen als: " Ja, u denkt 2 cent te missen op uw klantekaart, en mijn moeder gaat dood aan kanker. Zo dragen we allemaal ons eigen kruis he...".
Uiteraard heb ik dat nog nooit gedaan, maar ik voel soms een onredelijke woede naar zo'n klant, die ik vroeger niet had.
@Momo, gecondoleerd met je moeder meis, heel verdrietig dit.
Tja, dat is het.
Wat werken betreft moet ik zeggen dat het me over het algemeen wel aardig afgaat, ik haal er wel afleiding uit. Ik werk met klanten, en soms heb ik wel moeite met triviaal gezeik.
Soms zou ik graag iets willen zeggen als: " Ja, u denkt 2 cent te missen op uw klantekaart, en mijn moeder gaat dood aan kanker. Zo dragen we allemaal ons eigen kruis he...".
Uiteraard heb ik dat nog nooit gedaan, maar ik voel soms een onredelijke woede naar zo'n klant, die ik vroeger niet had.
@Momo, gecondoleerd met je moeder meis, heel verdrietig dit.
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
woensdag 18 oktober 2017 07:09
@inktlijn, mijn vader gebruikt ook beiden. Volgens mij helpt het hem met de pijn en vooral slapen. Wat verdrietig dat het bij jou vader niet hielp met de pijn. Die pijn maakt het juist zo moeilijk.
Mijn vader mag vanwege zijn geloof geen euthanasie plegen. Wel heeft hij aan de dokter gevraagd om zo min mogelijk pijn te lijden,daar is hij het meest bang voor.
De dokter zal hem aan het einde dmv morfine in een natuurlijke slaap houden. Zodat hij de pijn niet opmerkt.
De weg van de ziekte naar de dood is zo oneerlijk en heftig. Mijn vader is heel open in zijn situatie en vraagt ook of ik mee kan naar het ziekenhuis. Mijn moeder gaat sowieso altijd mee.
Ik kan me bijna niet voorstellen hoe het is als je amper wat meekrijgt. Wat lijkt me dat moeilijk zeg. Constant die onzekerheid.
Sterkte
Morgen gaan we dagje uit. En ga dan ook fotos maken denk ik.
@momo heel veel sterkte met het verlies van je moeder.
Mijn vader mag vanwege zijn geloof geen euthanasie plegen. Wel heeft hij aan de dokter gevraagd om zo min mogelijk pijn te lijden,daar is hij het meest bang voor.
De dokter zal hem aan het einde dmv morfine in een natuurlijke slaap houden. Zodat hij de pijn niet opmerkt.
De weg van de ziekte naar de dood is zo oneerlijk en heftig. Mijn vader is heel open in zijn situatie en vraagt ook of ik mee kan naar het ziekenhuis. Mijn moeder gaat sowieso altijd mee.
Ik kan me bijna niet voorstellen hoe het is als je amper wat meekrijgt. Wat lijkt me dat moeilijk zeg. Constant die onzekerheid.
Sterkte
Morgen gaan we dagje uit. En ga dan ook fotos maken denk ik.
@momo heel veel sterkte met het verlies van je moeder.
woensdag 18 oktober 2017 07:43
Ja Felice, een grijze onderstroom is misschien wel kloppend...
Dank jullie wel voor de sterktewensen. Het is bizar dat na ruim 3 jaar de angst en spanning weg is. Niet meer altijd dat zwaard van Damocles boven je hoofd, 24 uur per dag bereikbaar zijn want er kan zomaar een telefoontje komen met slecht nieuws. Maar ook niet meer even bellen of appen, met haar kunnen praten en haar aanraken.
Mijn moeder had een euthanasieverklaring maar durfde hem uiteindelijk niet te gebruiken. Ze koos voor palliatieve sedatie omdat haar grootste angst was om te stikken. Haar hele longen (eigenlijk haar hele lijf) zaten vol met kanker. En ze is ook gestikt maar dan wel in een roes van morfine en slaapmiddel. Helaas was het allesbehalve rustig en vredig
.
Cbd-olie gebruikte ze ook, het deed niet heel erg veel volgens mij. Alleen hielp het wel bij de neuropathie, de zenuwpijn die ze had als gevolg van de chemo.
Wij hadden trouwens ook een soort van rooster, de laatste maanden dat ze steeds zieker werd. 1 avond gingen mijn broertje en ik samen. Een halve dag was ik er alleen, kon mijn vader even weg. Een halve dag kwam haar zus, en dan ging ik nog meerdere keren per week alleen of met de kinderen.
Dank jullie wel voor de sterktewensen. Het is bizar dat na ruim 3 jaar de angst en spanning weg is. Niet meer altijd dat zwaard van Damocles boven je hoofd, 24 uur per dag bereikbaar zijn want er kan zomaar een telefoontje komen met slecht nieuws. Maar ook niet meer even bellen of appen, met haar kunnen praten en haar aanraken.
Mijn moeder had een euthanasieverklaring maar durfde hem uiteindelijk niet te gebruiken. Ze koos voor palliatieve sedatie omdat haar grootste angst was om te stikken. Haar hele longen (eigenlijk haar hele lijf) zaten vol met kanker. En ze is ook gestikt maar dan wel in een roes van morfine en slaapmiddel. Helaas was het allesbehalve rustig en vredig
. Cbd-olie gebruikte ze ook, het deed niet heel erg veel volgens mij. Alleen hielp het wel bij de neuropathie, de zenuwpijn die ze had als gevolg van de chemo.
Wij hadden trouwens ook een soort van rooster, de laatste maanden dat ze steeds zieker werd. 1 avond gingen mijn broertje en ik samen. Een halve dag was ik er alleen, kon mijn vader even weg. Een halve dag kwam haar zus, en dan ging ik nog meerdere keren per week alleen of met de kinderen.
woensdag 18 oktober 2017 08:56
Ik heb nog steeds mijn moeders appjes op de telefoon... daar kijk ik soms naar. Moest heel erg wennen om niet meer's morgens te kijken of ze al online was geweest, dan wist ik dat ze nog leefde en er niks gebeurd was.
In de periode dat ze ziek was, die met ups en downs 7 jaar duurde hebben we geprobeerd haar zoveel mogelijk te steunen. Hoewel dat soms heel moeilijk was, ze wilde niet weten hoe ziek ze was dus veel was onbespreekbaar. Daarnaast was ik net moeder en had ik een bijzonder egoïstische partner die aardig heeft lopen stoken tussen mij en mijn moeder.
Het laatste half jaar ben ik zoveel mogelijk mee geweest naar het ziekenhuis, ook naar haar eerste chemo trouwens. En vaak bij haar langs, thuis en in het zorghotel.
Twee dagen voor haar dood had ik een unheimlich gevoel en ben ik tussen de middag weggegaan van mijn werk om naar haar toe te gaan. Ze sliep toen ik binnen kwam. Ik vergeet haar gezicht nooit meer toen ze wakker werd, wat was ze blij.
En we hebben heerlijk samen gejankt.
Twee en halve dag later was ze weg.
En de wereld draaide gewoon door.
Pas nu ze er niet meer is begint het tot me door te dringen waar ze zelf, als mens en moeder en weduwe al die jaren doorheen gegaan is. De ongelooflijke angst.
Het enige wat ik je kan meegeven is doe waar je je goed bij voelt en probeer er zoveel mogelijk te zijn. Deze periode is niet meer over te doen.
En wat ik wel geleerd heb is dat ze op je werk niet met een bloemetje klaar staan omdat je zo weinig vrij hebt genomen.
Sterkte allen!
In de periode dat ze ziek was, die met ups en downs 7 jaar duurde hebben we geprobeerd haar zoveel mogelijk te steunen. Hoewel dat soms heel moeilijk was, ze wilde niet weten hoe ziek ze was dus veel was onbespreekbaar. Daarnaast was ik net moeder en had ik een bijzonder egoïstische partner die aardig heeft lopen stoken tussen mij en mijn moeder.
Het laatste half jaar ben ik zoveel mogelijk mee geweest naar het ziekenhuis, ook naar haar eerste chemo trouwens. En vaak bij haar langs, thuis en in het zorghotel.
Twee dagen voor haar dood had ik een unheimlich gevoel en ben ik tussen de middag weggegaan van mijn werk om naar haar toe te gaan. Ze sliep toen ik binnen kwam. Ik vergeet haar gezicht nooit meer toen ze wakker werd, wat was ze blij.
En we hebben heerlijk samen gejankt.
Twee en halve dag later was ze weg.
En de wereld draaide gewoon door.
Pas nu ze er niet meer is begint het tot me door te dringen waar ze zelf, als mens en moeder en weduwe al die jaren doorheen gegaan is. De ongelooflijke angst.
Het enige wat ik je kan meegeven is doe waar je je goed bij voelt en probeer er zoveel mogelijk te zijn. Deze periode is niet meer over te doen.
En wat ik wel geleerd heb is dat ze op je werk niet met een bloemetje klaar staan omdat je zo weinig vrij hebt genomen.
Sterkte allen!
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
woensdag 18 oktober 2017 09:00
Mag ik meeschrijven in dit topic?
Mijn vader heeft jaren geleden kanker gehad, maar mijn man heeft er het afgelopen jaar mee te dealen gehad. Nog steeds is elke uitslag spannend en we weten dat de kans groot is dat het terugkomt.
In het begin wel getwijfeld om een eigen topic te openen, maar dat voelde toch verkeerd. Ik zou het fijn vinden als ik hier mee mag schrijven.
Mijn vader heeft jaren geleden kanker gehad, maar mijn man heeft er het afgelopen jaar mee te dealen gehad. Nog steeds is elke uitslag spannend en we weten dat de kans groot is dat het terugkomt.
In het begin wel getwijfeld om een eigen topic te openen, maar dat voelde toch verkeerd. Ik zou het fijn vinden als ik hier mee mag schrijven.
woensdag 18 oktober 2017 09:13
Van mij mag het.JulienClerc schreef: ↑18-10-2017 09:00Mag ik meeschrijven in dit topic?
Mijn vader heeft jaren geleden kanker gehad, maar mijn man heeft er het afgelopen jaar mee te dealen gehad. Nog steeds is elke uitslag spannend en we weten dat de kans groot is dat het terugkomt.
In het begin wel getwijfeld om een eigen topic te openen, maar dat voelde toch verkeerd. Ik zou het fijn vinden als ik hier mee mag schrijven.
Ik moet wel zeggen dat het mij nog moeilijker lijkt als het om je man of partner gaat.
Weet je, hoe moeilijk ook, je ouders hóren eerder dood te gaan dan jij.
Je partner... eigenlijk hoop ik altijd dat hij er is tot het eind.
@Momo en Felice, ik hoop dat deze vraag gepast is, maar ik vraag me af of er buiten het verdriet ook een gevoel van opluchting is als het voorbij is. Put je troost uit het weten dat verder lijden ze bespaard is, of is er echt alleen maar ruimte voor de pijn van het verlies?
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
woensdag 18 oktober 2017 09:19
Ja, bij mij was er wel een soort van opluchting omdat de onzekerheid voorbij was, maar dat gevoel heb ik ook verdrongen omdat ik me heel schuldig daarover voelde. Maar zo'n zieke ouder en alle zorgen en angst vreet ook aan je dus ik denk dat het een natuurlijke emotie is.
Ik voelde me wel oprecht opgelucht toen na vier maanden het huis leeg en verkocht was.
Bij mij komt de pijn van het verlies heel gedoseerd. Soms overvalt het me. Gelukkig komt ze regelmatig in mijn dromen even bij me langs, dan knuffelen we even en kan ik er weer een poosje tegen.
Ik voelde me wel oprecht opgelucht toen na vier maanden het huis leeg en verkocht was.
Bij mij komt de pijn van het verlies heel gedoseerd. Soms overvalt het me. Gelukkig komt ze regelmatig in mijn dromen even bij me langs, dan knuffelen we even en kan ik er weer een poosje tegen.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
woensdag 18 oktober 2017 09:33
Dank je wel Felice.
Jouw posts maken me enorm aan het huilen. Maar mijn moeder zei ooit dat doodgaan niet het ergste is dat je kan overkomen, en ik begin dat te begrijpen.
Ik hoop dan ook dat wanneer de tijd komt, ik wat troost kan putten uit het feit dat het voor haar klaar is.
Jouw posts maken me enorm aan het huilen. Maar mijn moeder zei ooit dat doodgaan niet het ergste is dat je kan overkomen, en ik begin dat te begrijpen.
Ik hoop dan ook dat wanneer de tijd komt, ik wat troost kan putten uit het feit dat het voor haar klaar is.
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
woensdag 18 oktober 2017 09:44
woensdag 18 oktober 2017 09:57
Weet je, mijn partner en mijn vrienden hier kennen mijn moeder niet.
Dus ze leven wel mee, en ze luisteren en bieden steun, maar ze begrijpen niet echt wat een geweldig mens mijn moeder is.
En hoe erg het is dat ze doodgaat.
Wat een enorm verlies het zal zijn.
Ze doen hun best, maar ik voel me toch vaak alleen in mijn verdriet.
Het stomme is dat je hier wel over nadenkt als je emigreert, en op dat moment snap je ook wel dat dat zwaar gaat zijn, maar toch heb ik het onderschat.
Gelukkig kan ik er wel goed met mijn zusje over praten. Ik snap hoe zwaar het is voor haar om overal voor op draaien, en zij snapt hoe zwaar het is voor mij om niets te kunnen doen.
Dus ze leven wel mee, en ze luisteren en bieden steun, maar ze begrijpen niet echt wat een geweldig mens mijn moeder is.
En hoe erg het is dat ze doodgaat.
Wat een enorm verlies het zal zijn.
Ze doen hun best, maar ik voel me toch vaak alleen in mijn verdriet.
Het stomme is dat je hier wel over nadenkt als je emigreert, en op dat moment snap je ook wel dat dat zwaar gaat zijn, maar toch heb ik het onderschat.
Gelukkig kan ik er wel goed met mijn zusje over praten. Ik snap hoe zwaar het is voor haar om overal voor op draaien, en zij snapt hoe zwaar het is voor mij om niets te kunnen doen.
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
woensdag 18 oktober 2017 10:06
Zo naar om te lezen dat er zoveel mensen in hetzelfde schuitje zitten.
Vorig jaar maart is mijn vader overleden aan uitgezaaide slokdarmkanker. Ik denk nog steeds dagelijks aan hem. Ik probeer aan hem te denken zoals hij altijd was, sterk, grappig, vol humor en ondeugend, een gangmaker, een liefdevolle man die voor iedereen klaarstond. En dan ben ik er zo trots op dat ik zijn dochter ben en dat ik het geluk heb gehad hem als vader te hebben.
Heel vaak komen er ook flitsen binnen van zijn ziekteperiode: de eerste schok dat ze aan kanker zaten te denken, de positieve berichten over mogelijke genezing, de positieve instelling waarmee hij de chemo, bestraling en de operatie inging, de enorme blijdschap toen de operatie gelukt leek en de toekomst ons tegemoet scheen te lachen, de ongerustheid toen hij weer vage klachten kreeg en meer pijn, de verslagenheid toen de kanker terug bleek te zijn en niet meer te genezen, mijn gevoelens van onmacht bij het zien van zoveeeeeel pijn, de periode van aftakeling, van steeds minder kunnen, het weten dat je dingen voor het laatst samen doet, de boosheid dat hij te vroeg dood zou gaan, het verdriet dat hij moest overlijden om geen pijn meer te hebben. Het immense verdriet van het verliezen van zo'n geweldige man in mijn leven.
In zijn ziekteperiodes zijn wij (mijn zusje, broertje en ik) regelmatig met mijn vader en moeder meegegaan naar de gesprekken in het ziekenhuis. Mijn ouders vonden dat prettig. We deden dat bij toerbeurt, omdat iedereen natuurlijk wat moest regelen met zijn of haar werk.
We wonen alledrie dichtbij, dus dat was ook makkelijk te regelen.
Wat me het meest is bijgebleven van die periode is dat ik het zo oneerlijk vond dat hij steeds minder kon en daarnaast óntzettend veel pijn had. Vrééééselijk vond ik dat.
Toen hij uiteindelijk was overleden 's nachts (om 2.10 uur 's nachts op het moment dat de klok net een uur vooruit gaat overlijden is echt iets dat alleen mijn vader kon bedenken X-D ) lag hij er zo vredig bij. Zo rustig zag hij eruit, met één arm onder zijn hoofd... alsof hij was gaan slapen en toen gewoon niet meer wakker was geworden.
En ook dat vond ik oneerlijk. Dat hij eerst moest doodgaan voordat zijn pijn wegging.
De scherpe randjes zijn er inmiddels wel vanaf. Maar ik mis hem nog steeds heel erg. Ik heb bijvoorbeeld een aantal dingen meegemaakt het afgelopen jaar die ik graag met hem had willen delen.....
Vorig jaar maart is mijn vader overleden aan uitgezaaide slokdarmkanker. Ik denk nog steeds dagelijks aan hem. Ik probeer aan hem te denken zoals hij altijd was, sterk, grappig, vol humor en ondeugend, een gangmaker, een liefdevolle man die voor iedereen klaarstond. En dan ben ik er zo trots op dat ik zijn dochter ben en dat ik het geluk heb gehad hem als vader te hebben.
Heel vaak komen er ook flitsen binnen van zijn ziekteperiode: de eerste schok dat ze aan kanker zaten te denken, de positieve berichten over mogelijke genezing, de positieve instelling waarmee hij de chemo, bestraling en de operatie inging, de enorme blijdschap toen de operatie gelukt leek en de toekomst ons tegemoet scheen te lachen, de ongerustheid toen hij weer vage klachten kreeg en meer pijn, de verslagenheid toen de kanker terug bleek te zijn en niet meer te genezen, mijn gevoelens van onmacht bij het zien van zoveeeeeel pijn, de periode van aftakeling, van steeds minder kunnen, het weten dat je dingen voor het laatst samen doet, de boosheid dat hij te vroeg dood zou gaan, het verdriet dat hij moest overlijden om geen pijn meer te hebben. Het immense verdriet van het verliezen van zo'n geweldige man in mijn leven.
In zijn ziekteperiodes zijn wij (mijn zusje, broertje en ik) regelmatig met mijn vader en moeder meegegaan naar de gesprekken in het ziekenhuis. Mijn ouders vonden dat prettig. We deden dat bij toerbeurt, omdat iedereen natuurlijk wat moest regelen met zijn of haar werk.
We wonen alledrie dichtbij, dus dat was ook makkelijk te regelen.
Wat me het meest is bijgebleven van die periode is dat ik het zo oneerlijk vond dat hij steeds minder kon en daarnaast óntzettend veel pijn had. Vrééééselijk vond ik dat.
Toen hij uiteindelijk was overleden 's nachts (om 2.10 uur 's nachts op het moment dat de klok net een uur vooruit gaat overlijden is echt iets dat alleen mijn vader kon bedenken X-D ) lag hij er zo vredig bij. Zo rustig zag hij eruit, met één arm onder zijn hoofd... alsof hij was gaan slapen en toen gewoon niet meer wakker was geworden.
En ook dat vond ik oneerlijk. Dat hij eerst moest doodgaan voordat zijn pijn wegging.
De scherpe randjes zijn er inmiddels wel vanaf. Maar ik mis hem nog steeds heel erg. Ik heb bijvoorbeeld een aantal dingen meegemaakt het afgelopen jaar die ik graag met hem had willen delen.....
woensdag 18 oktober 2017 10:06
woensdag 18 oktober 2017 10:34
Felice wat ontzettend naar dat je je moeder bent verloren. Heel lief dat je er zoveel voor haar bent geweest, dat moet veel dierbare herinneringen hebben opgeleverd.
Delite, waarom kent jouw partner je moeder niet? Ik lees dat je in een ander land woont, maar hij zou toch een keer mee kunnen komen. Of is die mogelijkheid er niet? Ik zou het zelf heel prettig vinden als ze elkaar zouden kennen.
Yraatje, ook voor jou een
Heel lief dat je er zoveel voor haar bent geweest, dat moet veel dierbare herinneringen hebben opgeleverd. Delite, waarom kent jouw partner je moeder niet? Ik lees dat je in een ander land woont, maar hij zou toch een keer mee kunnen komen. Of is die mogelijkheid er niet? Ik zou het zelf heel prettig vinden als ze elkaar zouden kennen.
Yraatje, ook voor jou een
woensdag 18 oktober 2017 10:35
Mijn partner en ik hebben het daar uiteraard wel over gehad, maar als ik nu naar NL ga, dan zit ik dus 4 weken bij mijn moeder thuis. Zij kan niet veel meer, dus we zitten veel gewoon te praten, het gaat om "quality-time".
Als mijn partner nu meegaat, dan moeten alle gesprekken ineens in het engels. Mijn moeder zit dan 4 weken met een, voor haar, vreemde man in huis.
Ik vind het
A) veel gevraagd van mijn partner, om heel veel geld uit te geven voor een vlucht die kant op, en dan 4 weken op 1 adres te zitten.
B ) Veel gevraagd van mijn moeder om de tijd met mij te moeten delen met een vreemde vent. Dan praat je toch minder vrij.
C) Veel gevraagd van mij, omdat ik mijn tijd wil doorbrengen met mijn moeder, zonder me druk te maken of mijn partner zich wel vermaakt.
Ik denk dat het, hoe jammer ook, te laat is. Als mijn moeder nog gezond was, dan ging ik met mijn partner naar NL, bracht een week door met mijn moeder en zusje, en ging dan een paar weken naar Frankrijk. Maar nu, als ik ga, wil ik gewoon bij mijn moeder zijn.
Ik wil mijn aandacht niet moeten verdelen.
Het is jammer, maar ik heb in NL nog wel mensen die mijn moeder wel kennen, en die heel lief zijn.
Het is een vreemde situatie, maar het is wat het is.
Mijn zusje en mijn partner kennen elkaar wel trouwens.
Als mijn partner nu meegaat, dan moeten alle gesprekken ineens in het engels. Mijn moeder zit dan 4 weken met een, voor haar, vreemde man in huis.
Ik vind het
A) veel gevraagd van mijn partner, om heel veel geld uit te geven voor een vlucht die kant op, en dan 4 weken op 1 adres te zitten.
B ) Veel gevraagd van mijn moeder om de tijd met mij te moeten delen met een vreemde vent. Dan praat je toch minder vrij.
C) Veel gevraagd van mij, omdat ik mijn tijd wil doorbrengen met mijn moeder, zonder me druk te maken of mijn partner zich wel vermaakt.
Ik denk dat het, hoe jammer ook, te laat is. Als mijn moeder nog gezond was, dan ging ik met mijn partner naar NL, bracht een week door met mijn moeder en zusje, en ging dan een paar weken naar Frankrijk. Maar nu, als ik ga, wil ik gewoon bij mijn moeder zijn.
Ik wil mijn aandacht niet moeten verdelen.
Het is jammer, maar ik heb in NL nog wel mensen die mijn moeder wel kennen, en die heel lief zijn.
Het is een vreemde situatie, maar het is wat het is.
Mijn zusje en mijn partner kennen elkaar wel trouwens.
delite_ wijzigde dit bericht op 18-10-2017 10:36
0.04% gewijzigd
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
woensdag 18 oktober 2017 10:35
Je kunt het een niet met het ander vergelijken. De periode dat mijn vader ziek was, was voor mij ook heel heftig. En ook bij hem ben ik bij elke controle weer bang.
Wat me nu bij mijn man het meest aan het hart gaat is de kans dat mijn kinderen hun papa kunnen verliezen. Ze zijn nog zo jong.
zondag 22 oktober 2017 19:32
Even een tegenhanger van alle gebruikelijke verhalen, want wonderen bestaan blijkbaar.
Hier ook een ouder met kanker. Longkanker met uitzaaiingen in het hoofd. Tegen alle verwachtingen in, gaat het supergoed. We zijn nu 2 jaar verder sinds de diagnose en er worden alleen nog maar controle scans gemaakt. De kanker lijkt weg te zijn (long weggehaald, in het hoofd alleen littekens van de bestraalde uitzaaiingen). Hoe bijzonder.....
Hier ook een ouder met kanker. Longkanker met uitzaaiingen in het hoofd. Tegen alle verwachtingen in, gaat het supergoed. We zijn nu 2 jaar verder sinds de diagnose en er worden alleen nog maar controle scans gemaakt. De kanker lijkt weg te zijn (long weggehaald, in het hoofd alleen littekens van de bestraalde uitzaaiingen). Hoe bijzonder.....
