Gezondheid
alle pijlers
Een ouder met kanker
maandag 9 oktober 2017 22:22
Al een tijdje denk ik er over na om dit topic te starten. Ik heb wel vaker topic voorbij zien komen over individuele situaties, maar het lijkt mij fijn om een topic te hebben waarin we ervaringen kunnen uitwisselen. Ik zal namelijk niet de enige zijn die een ouder heeft met kanker.
Even kort over mijn situatie: mijn vader heeft darmkanker, de diagnose is zo'n 2 jaar geleden gesteld, een jaar geleden zijn er uitzaaiingen gevonden en sinds kort is chemo nog het enige wat ze kunnen bieden. Aan de ene kant zijn de afgelopen 2 jaar een rollercoaster geweest, maar aan de andere kant is het ook allemaal verrassend 'normaal'. Je raakt er bijna aan gewend, totdat er weer een slechte uitslag is of de chemo toch wel voor heftige klachten zorgt.
Vragen die mij bezig houden: Hoe gaan anderen in zo'n situatie om met de onzekerheid? Ga je vaker op bezoek bij je ouders? Kom je als 'kind' meer in de zorgende rol te zitten? Ben je betrokken bij alle ziekenhuisafspraken? Houd je je vrienden op de hoogte van nieuwe uitslagen? Wat doe je om zelf een beetje stoom af te kunnen blazen?
Even kort over mijn situatie: mijn vader heeft darmkanker, de diagnose is zo'n 2 jaar geleden gesteld, een jaar geleden zijn er uitzaaiingen gevonden en sinds kort is chemo nog het enige wat ze kunnen bieden. Aan de ene kant zijn de afgelopen 2 jaar een rollercoaster geweest, maar aan de andere kant is het ook allemaal verrassend 'normaal'. Je raakt er bijna aan gewend, totdat er weer een slechte uitslag is of de chemo toch wel voor heftige klachten zorgt.
Vragen die mij bezig houden: Hoe gaan anderen in zo'n situatie om met de onzekerheid? Ga je vaker op bezoek bij je ouders? Kom je als 'kind' meer in de zorgende rol te zitten? Ben je betrokken bij alle ziekenhuisafspraken? Houd je je vrienden op de hoogte van nieuwe uitslagen? Wat doe je om zelf een beetje stoom af te kunnen blazen?
dinsdag 10 oktober 2017 20:51
Dat lijkt me heel moeilijk als je zo buitengesloten wordt en niet weet hoe ze ervoor staat. Ook zo heftig voor haar partner.
Ik vind dat je met deze nare ziektes wel je echte vrienden leert kennen.
Dolfine, ik ga het eens aangeven aan mijn vader. Helaas houdt mijn moeder juist van de aandacht en belt zelf hele avonden met hut en jut. Mijn broertje heeft een paar keer de stekker eruit gegooid. Daar waren mijn ouders niet zo blij mee. Maar als je telefoon 10 uur per dag gaat wordt je ook gewoon gek. Ook al dat appen en smsen. Maar een goede tip! Ik gaat het er met mijn vader over hebben dit weekend, dankje!
En knuffel voor de anderen, fijn om via dit topic een gevoel van herkenning te hebben.
Ik vind dat je met deze nare ziektes wel je echte vrienden leert kennen.
Dolfine, ik ga het eens aangeven aan mijn vader. Helaas houdt mijn moeder juist van de aandacht en belt zelf hele avonden met hut en jut. Mijn broertje heeft een paar keer de stekker eruit gegooid. Daar waren mijn ouders niet zo blij mee. Maar als je telefoon 10 uur per dag gaat wordt je ook gewoon gek. Ook al dat appen en smsen. Maar een goede tip! Ik gaat het er met mijn vader over hebben dit weekend, dankje!
En knuffel voor de anderen, fijn om via dit topic een gevoel van herkenning te hebben.
dinsdag 10 oktober 2017 20:57
De onzekerheid is ook erg. Wees wel voorzichtig dat je het voor jezelf niet erger maakt dan het is. Ik was bijv heel erg bang dat mijn vader ( hij is 12 jaar geleden na een ziekbed van 9 maanden overleden aan een hersentumor) door de tumor een heel naar ziektebed zou hebben waarin hij veel pijn zou hebben, ons niet meer zou herkennen etc. Toen eenmaal duidelijk was dat hij uitbehandeld was heb ik het erg fijn gevonden om ( zonder dat mijn ouders daar bij waren) met de huisarts van mijn vader te spreken over verwachtingen, sterfbed etc. Hierdoor was ik een stuk minder bang en onzeker, alhoewel natuurlijk nooit compleet ingeschat kan worden hoe de laatste dagen/weken van iemands leven eruit zullen zien.Ondersteboven92 schreef: ↑10-10-2017 17:59
Wat ik het moeilijkste blijf vinden is de onzekerheid, niet weten waar je aan toe bent en dat je ook geen dingen kan zeggen als 'het komt wel goed, maak je maar geen zorgen'. Het idee dat mijn vader vanaf nu alleen maar achteruit zal gaan en dat de kans heel groot is dat hij een naar ziektebed krijgt, dat idee vind ik echt heel naar. Des te belangrijk om nu met elkaar te genieten van de mooie momenten. Ik zorg er dan ook voor dat ik wat regelmatiger bij mijn ouders langs ga en ook af en toe een nacht blijf slapen.
Probeer inderdaad ook tijd voor jezelf te maken. Mijn ouders woonden aan de andere kant van het land. De laatste weken heb ik zorgverlof opgenomen en was ik door de week bij mijn ouders en nog thuiswonende broertje thuis. In het weekend ging ik naar mijn eigen huis om bij mijn vriend en vrienden te zijn en weer wat op te laden voor de volgende (zorg) week.
Nu al vrij snel na het ontdekken van de tumor duidelijk was dat mijn vader uiteindelijk aan de tumor zou komen te overlijden, hebben we heel bewust met en van hem afscheid kunnen nemen. Zo heeft hij samen met ons de afscheidsdienst grotendeels geregeld en al gesproken met de uitvaartleider ( een goede kennis). De omgeving had daar best veel moeite mee maar voor hem was het een goede manier om met zijn eigen dood om te gaan. Wij als gezin kregen hierdoor de kans om afscheid te nemen op een manier die bij ons paste. Tegen het einde hadden wij er allemaal " vrede" mee; het was goed zo, hij kon niet meer. Hoe vreselijk de ziekte ook was, het was gelukkig geen proces van weken/dagen tussen diagnose en overlijden, zoals je vaak hoort...
dinsdag 10 oktober 2017 21:18
@Ikkuz wat heftig dat jullie juist net een band aan het opbouwen waren. Maar ook wel fijn dat dit nu als basis kan dienen voor de steun die jullie bij elkaar kunnen vinden. Ik hoop dat je een beetje kunt verwoorden wat je op je hart hebt. Je vader zal het ongetwijfeld waarderen.
@alinavera
het lijkt me heel moeilijk dat jouw moeder er depressief bij geworden is. Er rust veel verantwoordelijkheid op je schouders zo. Zou je met andere familieleden een soort schema kunnen maken voor bezoeken, voor het geval je straks weer werkt?
—
Mijn vader heeft na de behandelingen restklachten gehouden en daarnaast is zijn rug weinig meer waard door ingezakte/ontkalkte botten. Hij heeft elke dag veel pijn en is bij vlagen ook depressief. Vind ik ook heel moeilijk, vooral omdat er geen vooruitzicht op beterschap is.
@ondersteboven Jij ook heel veel sterkte. Ik begrijp je onmacht heel goed. Je staat aan de zijlijn en kunt niet anders dan toekijken
Maar ik merk aan mijn vader dat hij juist de aandacht heel erg waardeert, ik denk dat dit al heel veel waard is.
En zoals @mariekekol het mooi zegt, je neemt alles stap voor stap. Dat houd mij wel op de been. Eerst zag ik op internet de prognose voor slokdarmkanker en die is nogal slecht. Daar raakte ik zo verdrietig van. Maar mijn vader is er nog, hij zet echt door, dat had ik eigenlijk niet verwacht.
@marieke lastig dat je moeder jullie zo buitensluit qua emoties. Lijkt me heel heftig dat jullie al zo lang weten dat ze uitbehandeld is.
@alinavera
het lijkt me heel moeilijk dat jouw moeder er depressief bij geworden is. Er rust veel verantwoordelijkheid op je schouders zo. Zou je met andere familieleden een soort schema kunnen maken voor bezoeken, voor het geval je straks weer werkt?—
Mijn vader heeft na de behandelingen restklachten gehouden en daarnaast is zijn rug weinig meer waard door ingezakte/ontkalkte botten. Hij heeft elke dag veel pijn en is bij vlagen ook depressief. Vind ik ook heel moeilijk, vooral omdat er geen vooruitzicht op beterschap is.
@ondersteboven Jij ook heel veel sterkte. Ik begrijp je onmacht heel goed. Je staat aan de zijlijn en kunt niet anders dan toekijken
Maar ik merk aan mijn vader dat hij juist de aandacht heel erg waardeert, ik denk dat dit al heel veel waard is. En zoals @mariekekol het mooi zegt, je neemt alles stap voor stap. Dat houd mij wel op de been. Eerst zag ik op internet de prognose voor slokdarmkanker en die is nogal slecht. Daar raakte ik zo verdrietig van. Maar mijn vader is er nog, hij zet echt door, dat had ik eigenlijk niet verwacht.
@marieke lastig dat je moeder jullie zo buitensluit qua emoties. Lijkt me heel heftig dat jullie al zo lang weten dat ze uitbehandeld is.
dinsdag 10 oktober 2017 22:42
Inktlijn, lief dat je mij deze tip gaaft, als ik weer ga werken dan zal ik proberen met mijn familie een soort van schema te maken voor alle ziekenhuis bezoeken, ze kan nu echt niet alleen. Ze moet echt begeleid worden in het ziekenhuis. Dit is een fijn topic inderdaad om te lezen dat je er niet alleen voor staat. Sterkte allemaal.
woensdag 11 oktober 2017 19:46
Wat fijn dat dit topic er is. Een en veel sterkte voor iedereen die door dit proces gaan. Ik heb nog niet alles gelezen, alvast 'mijn' verhaal.
Mijn schoonmoeder heeft uitgezaaide borstkanker en zit nu aan de experimentele medicijnen. Ik sta iets meer aan de zijlijn omdat het niet mijn moeder is, maar het raakt me erg. Van alle kinderen wonen wij als enige dichtbij. Met mijn schoonvader passen ze nu nog 1 keer in de week op, maar het inleveren op kwaliteit van leven gaat snel.
Mijn eigen moeder ben ik al verloren aan hartfalen, 2 uur en het was gedaan. Wat ben ik dankbaar dat we dit zo lang al weten, dat we ruim de tijd hebben om alles te zeggen wat we moeten zeggen. En dan vind ik mezelf weer een (##--# dat ik dat überhaupt durf te denken.
Rotziekte.
en veel sterkte voor iedereen die door dit proces gaan. Ik heb nog niet alles gelezen, alvast 'mijn' verhaal. Mijn schoonmoeder heeft uitgezaaide borstkanker en zit nu aan de experimentele medicijnen. Ik sta iets meer aan de zijlijn omdat het niet mijn moeder is, maar het raakt me erg. Van alle kinderen wonen wij als enige dichtbij. Met mijn schoonvader passen ze nu nog 1 keer in de week op, maar het inleveren op kwaliteit van leven gaat snel.
Mijn eigen moeder ben ik al verloren aan hartfalen, 2 uur en het was gedaan. Wat ben ik dankbaar dat we dit zo lang al weten, dat we ruim de tijd hebben om alles te zeggen wat we moeten zeggen. En dan vind ik mezelf weer een (##--# dat ik dat überhaupt durf te denken.
Rotziekte.
woensdag 11 oktober 2017 21:02
Mijn schoonvader reageert min of meer hetzelfde. Uit zichzelf komt hij met selectieve informatie en hij wil niet dat er iemand met hem meegaat. Ook hij heeft (voor zolang het duurt) nog een redelijke kwaliteit van leven. Hij heeft laatst wel een eerlijk boekje opengedaan wat duidelijkheid schepte, erg prettig, maar sindsdien zijn we weer terug bij af. Ik vind het ook lastig en het gaat niet eens om mijn eigen vader.mariekekol schreef: ↑10-10-2017 19:58Mijn moeder heeft sinds 6 jaar de diagnose melanoomkanker met uitzaaiingen. Ongeneeslijk en onbehandelbaar, al weten ze niet hoe lang ze nog heeft en heeft ze tussen de operaties aan de uitzaaiingen door nog best een redelijke kwaliteit van leven.
Mijn ervaring is helaas anders dan bij de meesten. Mijn moeder heeft geen behoefte aan meer/extra contact of een andere behandeling. Sterker nog, ze wil het er liever niet over hebben, wil er niet over praten, houdt haar eigen familie (zussen) niet op de hoogte van uitslagen of operaties, en communiceert belangrijke uitslagen gerust over de email of de app. Ook mogen noch mijn vader noch ikzelf mee naar uitslagen of doktersbezoeken, ondanks verzoek en aandringen. Kortom, wij hebben echt het idee dat zij het wegstopt en er graag zelf en alleen mee omgaat. Dat is niet hoe ik in elkaar zit, dus ik vind dat lastig en moeilijk. Soms zit ik te huilen en zij niet, dat voelt wel raar. Ik snap dat ik moet respecteren hoe zij er mee om wil gaan, maar het matcht niet met hoe ik het wil delen.
Het moeilijkste vindt ik de belangrijke momenten van uitslagen, de onzekerheid, het wachten tussendoor en de ziekte die als een zwaard van Damocles boven het hoofd blijft hangen. Ook de neveneffecten van de ziekte vindt ik lastig, omdat zij nu veel gevoeliger is voor andere kwalen en die ook krijgt. Volgens de statistieken had zij 85% kans om te overlijden binnen 5 jr, maar ze is er nog, al heeft de ziekte niet stilgestaan. Dus wij moeten er ook al 6 jr mee dealen in de wetenschap dat haar prognose ronduit slecht is, maar je leeft meer toe van moment haar moment. Af en toe tussen de controles door verdwijnt het een beetje naar de achtergrond.
Nu het al zo lang duurt, merk ik dat het gewoner wordt voor de omgeving. Als ik jaren geleden vertelde dat mijn moeder weer een scanuitslag zou krijgen, was iedereen belangstellend. Nu zijn dat er nog maar een paar. Ik vind dat soms wel lastig, want voor mij is het iedere keer even moeilijk. Gelukkig heb ik een fijne partner en een aantal superlieve vrienden die er wel altijd zijn.
Veel sterkte ondersteboven!!
Well, that didn't work.
~An Autobiography~
~An Autobiography~
donderdag 12 oktober 2017 00:33
@ Alinavera:
Mijn moeders borstkanker is hormoon gevoelig, en wordt dus "behandeld" met hormoontherapie medicijnen als Tamoxifen.
Mijn moeder slikt al zo'n 25 jaar antidepressiva, voor angststoornis, en kan daar ook echt niet zonder,
Helaas gaan AD en die medicijnen echt niet samen.
De medicijen doen hun werk heel goed, ze houden de kanker heel goed tegen, maar elke keer wordt mijn moeder enorm depressief omdat ze de AD teniet doen.
En dat is geen leven, dan zit ze alleen maar te huilen op de bank en verlangend naar de balkonrand te staren.
Het enige dat daaraan te doen valt, is te stoppen met de hormoontherapie. Want stoppen met de AD is geen optie.
Kwaliteit van leven boven kwantiteit.
Maar ja, het gaat wel hard zo, er zijn eigenlijk maar 4 soorten medicijnen, en mijn moeder is nu net begonnen aan de laatste.
En als ze hier ook depressief van wordt, dan houdt het gewoon op.
Dus ja, ik herken de depressieve klachten, en ik wil je gewoon even laten weten dat je daarin niet alleen bent.
Mijn moeders borstkanker is hormoon gevoelig, en wordt dus "behandeld" met hormoontherapie medicijnen als Tamoxifen.
Mijn moeder slikt al zo'n 25 jaar antidepressiva, voor angststoornis, en kan daar ook echt niet zonder,
Helaas gaan AD en die medicijnen echt niet samen.
De medicijen doen hun werk heel goed, ze houden de kanker heel goed tegen, maar elke keer wordt mijn moeder enorm depressief omdat ze de AD teniet doen.
En dat is geen leven, dan zit ze alleen maar te huilen op de bank en verlangend naar de balkonrand te staren.
Het enige dat daaraan te doen valt, is te stoppen met de hormoontherapie. Want stoppen met de AD is geen optie.
Kwaliteit van leven boven kwantiteit.
Maar ja, het gaat wel hard zo, er zijn eigenlijk maar 4 soorten medicijnen, en mijn moeder is nu net begonnen aan de laatste.
En als ze hier ook depressief van wordt, dan houdt het gewoon op.
Dus ja, ik herken de depressieve klachten, en ik wil je gewoon even laten weten dat je daarin niet alleen bent.
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
donderdag 12 oktober 2017 00:49
Toen mijn moeder net de diagnose kreeg, zei de oncoloog dat als de hormoontherapie goed aansloeg, dat mijn moeder dan nog jaren kon leven.
En de medicijnen sloegen goed aan, dus wij waren in het begin absoluut optimistisch. Zelfs de oncoloog stond versteld van de geweldige resultaten.
En toen begon ze alle bijwerkingen te krijgen van de medicijnen die je maar krijgen kunt, ook de kanker zelf geeft risico's op complicaties.
In de 3 en een half jaar na de diagnose heeft mijn moeder nu depressie gehad, maar ook trombose, een tia, een longembolie. Ze is bijna overleden aan een urineweg infectie, er moesten 3 zakken bloed in om haar te redden.
Mijn moeder is weer continu "ongesteld" op haar 65e. Er is een grote vleesboom verwijderd, maar het bloeden gaat gewoon door.
En dat zijn de grote dingen, daarnaast is er misselijkheid, maagpijn. Ze is ontzettend kortademig. Haar artrose is erger dan ooit, ook verergerd door de medicijnen.
De lijst is lang, heel lang...
En tot hoever ga je, om maar in leven te blijven?
Dat is de vraag waar mijn moeder al een hele tijd mee worstelt.
En dat is moeilijk, want met de kanker op zich gaat het eigenlijk best goed.
En de medicijnen sloegen goed aan, dus wij waren in het begin absoluut optimistisch. Zelfs de oncoloog stond versteld van de geweldige resultaten.
En toen begon ze alle bijwerkingen te krijgen van de medicijnen die je maar krijgen kunt, ook de kanker zelf geeft risico's op complicaties.
In de 3 en een half jaar na de diagnose heeft mijn moeder nu depressie gehad, maar ook trombose, een tia, een longembolie. Ze is bijna overleden aan een urineweg infectie, er moesten 3 zakken bloed in om haar te redden.
Mijn moeder is weer continu "ongesteld" op haar 65e. Er is een grote vleesboom verwijderd, maar het bloeden gaat gewoon door.
En dat zijn de grote dingen, daarnaast is er misselijkheid, maagpijn. Ze is ontzettend kortademig. Haar artrose is erger dan ooit, ook verergerd door de medicijnen.
De lijst is lang, heel lang...
En tot hoever ga je, om maar in leven te blijven?
Dat is de vraag waar mijn moeder al een hele tijd mee worstelt.
En dat is moeilijk, want met de kanker op zich gaat het eigenlijk best goed.
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
donderdag 12 oktober 2017 08:13
Hoe kijken jullie tegen CBD olie aan? Mijn vader gebruikt dat ter ondersteuning van de chemo's.
En kijken jullie ook naar andere natuurlijke middelen? Zo blijkt cat's claw ook een verlichtende werking te kunnen hebben. Is een kruid die als thee gedronken kan worden. Is erg goed voor je weerstand.
En zijn er alternatieven voor de reguliere medicijnen tegen depressies?
En kijken jullie ook naar andere natuurlijke middelen? Zo blijkt cat's claw ook een verlichtende werking te kunnen hebben. Is een kruid die als thee gedronken kan worden. Is erg goed voor je weerstand.
En zijn er alternatieven voor de reguliere medicijnen tegen depressies?
donderdag 12 oktober 2017 10:46
Mijn schoonmoeder wurgt me denk ik als ik over natuurlijke middelen zou beginnen. Het is ook niet mijn 'cup of tea', al kan ik het wel begrijpen in zo'n situatie.
Schoonmoeder heeft ook een hormoongevoelige kanker icm antidepressiva. Dat maakt het wel lastig in de communicatie, we lopen veel op ons tenen zeker omdat ze nogal een mening heeft over hoe wij met de kleintjes moeten omgaan.
Verder weinig communicatie over de kanker zelf. We krijgen de uitslagen een keer per maand over de app. Schoonvader gaat mee naar de afspraken.
Na een jaar of 3 van constatering, operatie, chemo, heroperatie, chemo, schoon, uitzaaiingen, behandeling 1 tm 4 toch nog een redelijke kwaliteit van leven. Geen operaties aan de uitzaaiingen gelukkig, alleen bestraling tot nu toe. De uitvaart is nog niet besproken zegmaar. We voelen ons gezegend. En het verdwijnt hier ook wel eens naar de achtergrond. Maar dat zwaard van damocles hangt er wel al die tijd.
Schoonmoeder heeft ook een hormoongevoelige kanker icm antidepressiva. Dat maakt het wel lastig in de communicatie, we lopen veel op ons tenen zeker omdat ze nogal een mening heeft over hoe wij met de kleintjes moeten omgaan.
Verder weinig communicatie over de kanker zelf. We krijgen de uitslagen een keer per maand over de app. Schoonvader gaat mee naar de afspraken.
Na een jaar of 3 van constatering, operatie, chemo, heroperatie, chemo, schoon, uitzaaiingen, behandeling 1 tm 4 toch nog een redelijke kwaliteit van leven. Geen operaties aan de uitzaaiingen gelukkig, alleen bestraling tot nu toe. De uitvaart is nog niet besproken zegmaar. We voelen ons gezegend. En het verdwijnt hier ook wel eens naar de achtergrond. Maar dat zwaard van damocles hangt er wel al die tijd.
vrijdag 13 oktober 2017 00:48
Ja. Ondanks het snelle ziekteverloop waren sommige mensen erg in de ontkenning, zo erg zou het wel niet zijn... En het paste denk ik ook niet echt bij een aantal mensen om zo met de dood bezig te zijn. Meer iets om niet over te praten denk ik en na overlijden aan de familie over te laten.
Gelukkig stonden wij als gezin en kleine kring goede vrienden daar anders in. Mijn vader heeft bijvoorbeeld zelf een lijstje gemaakt met mooie nummers om tijdens de dienst te laten horen.
vrijdag 13 oktober 2017 21:37
@Delite, heftig wat je moeder allemaal aan klachten erbij heeft gekregen. Wij weten pas 4 maanden dat moeder borstkanker heeft en na de chemo is daar een depressie bij gekomen. Ze heeft ook een hormoongevoelige tumor maar een hoog risico op uitzaaiingen. Wat dat ook mag betekenen en daarom krijgt ze hele pakket chemo, operatie, bestraling en hormoontherapie. Alleen gaat dit veranderen door de depressie. Chemo wil ze niet meer, het maakt haar helemaal kapot zegt ze. Dus wachten we nu op een operatie, borstsparend. Inderdaad kwaliteit van leven staat voorop en de depressie vinden we nu nog erger dan de kanker. Ze is heel ongelukkig en het is vreselijk om mijn moeder zo te zien. Merk dat ik niet veel kan hebben momenteel. Het is gek dat alles "gewoon doorgaat" alsof er niks aan de hand is. Dat heb je met een gezin dat staat toch op de eerste plaats em ondertussen voel ik mij wel schuldig dat ik er vaak niet voor haar kan zijn.
maandag 16 oktober 2017 23:05
Soms zijn er van die dagen dat het allemaal even extra binnen lijkt te komen. Het is niet eens zo dat ik er de laatste dagen veel mee ben geconfronteerd, maar ik merk dat ik er sinds gisteravond best wel verdrietig en down door ben. Ik heb de behoefte om het er allemaal even uit te janken, maar het komt er niet echt uit zegmaar.. Herkenbaar?
maandag 16 oktober 2017 23:28
Ondersteboven,
Ja, dat vind ik wel herkenbaar. Ik heb van die dagen waarop ik gewoon zo'n zwaar gevoel heb. En dan moet ik heel veel zuchten, maar huilen, ho maar.
En dan zijn er die andere dagen... Ik weet nog dat ik niet kon stoppen met huilen bij het lezen van 50 tinten grijs, omdat ik het zooo erg vond dat Anastasia en Christian hun relatie maar niet op de rails kregen.
En ik heb tranen met tuiten gehuild om een colomniste die schreef dat haar puberkinderen weigerden te helpen in het huishouden.
Lekker labiel. Haha.
Wees lief voor jezelf meid, sterkte.
Ja, dat vind ik wel herkenbaar. Ik heb van die dagen waarop ik gewoon zo'n zwaar gevoel heb. En dan moet ik heel veel zuchten, maar huilen, ho maar.
En dan zijn er die andere dagen... Ik weet nog dat ik niet kon stoppen met huilen bij het lezen van 50 tinten grijs, omdat ik het zooo erg vond dat Anastasia en Christian hun relatie maar niet op de rails kregen.
En ik heb tranen met tuiten gehuild om een colomniste die schreef dat haar puberkinderen weigerden te helpen in het huishouden.
Lekker labiel. Haha.
Wees lief voor jezelf meid, sterkte.
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
dinsdag 17 oktober 2017 07:03
Ja ondersteboven, heel herkenbaar. Vorige week schreef ik dat ik zat te waken, die ochtend overleed mijn moeder. Gister was haar crematie. Ik heb sinds haar overlijden 1 keer echt gehuild en een paar keer wat tranen gelaten, maar meer niet. Terwijl het zo hoog zit. Misschien kan je het opwekken met bepaalde muziek? Want soms is het echt wel fijn om even hard te huilen. Sterkte!
dinsdag 17 oktober 2017 12:11
Ondersteboven en Delite herkenbaar, veel zuchten weinig huilen alsof ik een zware last aan het dragen ben. Ook het sporten gaat moeizamer maar als ik dat gedaan hebt voelt het wel heel goed. Ik denk zelf dat de emotie niet echt komt omdat het een rollercoaster is, schrijf je dat zo? Ik ben heel actief, bel haar en ga mee naar ziekenhuis en bezoek haar etc. Ik kan iets doen. Het is ook fijn om iets te kunnen doen.
Momo 1980 veel sterkte met het verlies van je moeder. Wat verdrietig.
Momo 1980 veel sterkte met het verlies van je moeder. Wat verdrietig.
dinsdag 17 oktober 2017 13:21
Mijn vader heeft zowel CBD mét als zonder THC gebruikt. Met de gewone olie viel hij wat makkelijker in slaap, en bij die met THC leek hij iets relaxter. Maar ze hadden eigenlijk geen effect op zijn pijn en hij is er weer mee gestopt. Ik zou zeggen als je vader er baat bij heeft, dan is dat mooi meegenomen toch? Maar overleg wel eerst even met de huisarts of er geen wisselwerking kan zijn met andere medicijnen.Ikkuz schreef: ↑12-10-2017 08:13Hoe kijken jullie tegen CBD olie aan? Mijn vader gebruikt dat ter ondersteuning van de chemo's.
En kijken jullie ook naar andere natuurlijke middelen? Zo blijkt cat's claw ook een verlichtende werking te kunnen hebben. Is een kruid die als thee gedronken kan worden. Is erg goed voor je weerstand.
En zijn er alternatieven voor de reguliere medicijnen tegen depressies?
Excuses voor mijn afwezigheid op dit forum, ik zal snel ook even de andere reacties lezen en reageren.
Mijn vader heeft inmiddels een endoscopie gehad, waarbij wat weefsel is afgenomen, we zijn nu in afwachting van de uitslag.
Ik vroeg me af: heeft een van jullie ouders een euthanasieverklaring? Mijn vader heeft er een en geeft er gemengde reacties over af. Aan de ene kant lijkt het alsof hij er gebruik van zou willen maken (dit gaat echter niet zo makkelijk, daarvoor moet hij duidelijk maken hoe slecht zijn kwaliteit van leven nu is, en hij weet niet hoe). Aan de andere kant heb ik het idee dat hij er nog het beste van probeert te maken. En de euthanasieverklaring meer als een soort nooduitgang ziet. Ik weet niet zo goed wat ik ermee moet. Aan de ene kant wil ik hem helpen, maar aan de andere kant wil ik het ook niet aanmoedigen.
dinsdag 17 oktober 2017 13:38
@Delite; wat je schrijft is voor een gedeelte herkenbaar. Op dit moment is/was kanker bij mijn vader in remise. Maar alle restklachten zijn zo hevig dat dit zijn kwaliteit van leven erg beinvloedt. Ik heb hem in een paar jaar tijd van een sterke man in een voorovergebogen fragiele man zien veranderen
Wat jou moeder doormaakt lijkt me ook heel heftig! Wat een terugslagen heeft zij allemaal te verwerken gehad zeg. Zeker met de angst/depressie die nu juist meer opspeelt
@Ondersteboven soms kan ik bij slecht nieuws heel kalm te blijven. Om een paar dagen later opeens in huilen uit te barsten om iets kleins, zoals vieze tuintegels... En dan besef ik waar dat verdriet echt vandaan komt.
@Momo Wat ontzettend verdrietig dat je moeder inmiddels overleden is. Gecondoleerd en heel veel sterkte
Wat jou moeder doormaakt lijkt me ook heel heftig! Wat een terugslagen heeft zij allemaal te verwerken gehad zeg. Zeker met de angst/depressie die nu juist meer opspeelt
@Ondersteboven soms kan ik bij slecht nieuws heel kalm te blijven. Om een paar dagen later opeens in huilen uit te barsten om iets kleins, zoals vieze tuintegels... En dan besef ik waar dat verdriet echt vandaan komt.
@Momo Wat ontzettend verdrietig dat je moeder inmiddels overleden is. Gecondoleerd en heel veel sterkte
dinsdag 17 oktober 2017 13:39
momo1980 schreef: ↑17-10-2017 07:03Ja ondersteboven, heel herkenbaar. Vorige week schreef ik dat ik zat te waken, die ochtend overleed mijn moeder. Gister was haar crematie. Ik heb sinds haar overlijden 1 keer echt gehuild en een paar keer wat tranen gelaten, maar meer niet. Terwijl het zo hoog zit. Misschien kan je het opwekken met bepaalde muziek? Want soms is het echt wel fijn om even hard te huilen. Sterkte!
zeker het eerste jaar na mijn moeders overlijden voelde het, treffend omschreven door mijn achterneef, als een soort grijze onderstroom waar ik steeds in zat.
Nu na twee jaar komen af en toe de tranen nog. Muziek helpt. Ik mis haar
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
dinsdag 17 oktober 2017 13:44
Alinavera schreef: ↑10-10-2017 22:42Inktlijn, lief dat je mij deze tip gaaft, als ik weer ga werken dan zal ik proberen met mijn familie een soort van schema te maken voor alle ziekenhuis bezoeken, ze kan nu echt niet alleen. Ze moet echt begeleid worden in het ziekenhuis. Dit is een fijn topic inderdaad om te lezen dat je er niet alleen voor staat. Sterkte allemaal.
In alles wat ik lees komt naar voren dat je heel erg je best voor haar doet, ik weet zeker dat ze dat waardeert. En ik vind het juist knap dat je ondanks een gezin er voor haar bent. Ik ken echt mensen die zich achter hun gezin verstoppen, om maar niet met de ouder met kanker bezig te hoeven zijn (een beetje de kop in het zand steken).
dinsdag 17 oktober 2017 13:56
Ik ben nog steeds heel blij met dit topic en lees alles, maar vind schrijven en reageren moeilijk. In ieder geval heel veel sterkte gewenst Momo 
Mijn vader is overleden aan kanker, nog voor ik de puberteit bereikte. Het is een hele heftige periode van een paar jaar geweest met het slechtst denkbare einde. Nu ben ik nog geen 30, maar is mijn moeder aan de beurt. Ongelooflijk, een vrouw die altijd zo goed voor haar lijf zorgde. Gezond eten, 3 keer per week sporten, gezond gewicht.. En toch de l*l. Ze wordt niet meer beter, we denken in weken of maanden. Ze zit nu in een chemotraject om te kijken of dat haar klachten iets verlicht en haar leven iets verlengd. Iedere dag tussen hoop en vrees. Soms klinkt ze ongelooflijk benauwd en is ze er klaar mee, dan heeft ze weer een betere dag.
En ik vind functioneren heel moeilijk nu. Ben ontzettend labiel (van onredelijk woest naar huilen) en lastig voor de omgeving. (al steunen ze me graag en levert het in contact geen problemen op) Voel me soms ook heel klein. Een klein meisje die na papa nu ook mama kwijt raakt. Ben ik nog helemaal niet klaar voor. Ze zou me moeten zien afstuderen, kinderen krijgen, een huis zien kopen met mijn vriend.. En moet studeren, maar dat is een ramp en lukt voor geen meter. Voelt dan ook weer zwak, en ik weet dat mijn moeder zo graag wil dat ik 'gewoon' door ga en alles in 1 keer haal. En ze is er nog, dus het leven moet ook doorgaan. En straks, hierna, ook. Maar ik vind het 'hoe' even heel erg ingewikkeld. Is het herkenbaar voor jullie dat werk/studie tijdens het ziekteproces echt even voor geen meter gaan?
Mijn vader is overleden aan kanker, nog voor ik de puberteit bereikte. Het is een hele heftige periode van een paar jaar geweest met het slechtst denkbare einde. Nu ben ik nog geen 30, maar is mijn moeder aan de beurt. Ongelooflijk, een vrouw die altijd zo goed voor haar lijf zorgde. Gezond eten, 3 keer per week sporten, gezond gewicht.. En toch de l*l. Ze wordt niet meer beter, we denken in weken of maanden. Ze zit nu in een chemotraject om te kijken of dat haar klachten iets verlicht en haar leven iets verlengd. Iedere dag tussen hoop en vrees. Soms klinkt ze ongelooflijk benauwd en is ze er klaar mee, dan heeft ze weer een betere dag.
En ik vind functioneren heel moeilijk nu. Ben ontzettend labiel (van onredelijk woest naar huilen) en lastig voor de omgeving. (al steunen ze me graag en levert het in contact geen problemen op) Voel me soms ook heel klein. Een klein meisje die na papa nu ook mama kwijt raakt. Ben ik nog helemaal niet klaar voor. Ze zou me moeten zien afstuderen, kinderen krijgen, een huis zien kopen met mijn vriend.. En moet studeren, maar dat is een ramp en lukt voor geen meter. Voelt dan ook weer zwak, en ik weet dat mijn moeder zo graag wil dat ik 'gewoon' door ga en alles in 1 keer haal. En ze is er nog, dus het leven moet ook doorgaan. En straks, hierna, ook. Maar ik vind het 'hoe' even heel erg ingewikkeld. Is het herkenbaar voor jullie dat werk/studie tijdens het ziekteproces echt even voor geen meter gaan?
dinsdag 17 oktober 2017 14:35
Dat is heel herkenbaar! Toen mijn vader kanker bleek te hebben, werkte ik 34 uur en studeerde ik er naast. Uiteindelijk heb ik een forse studievertraging opgelopen en heb ik mijn studie veel later dan gepland afgerond. Werken ging ook niet lekker, ik kon me niet concentreren op mijn werk en kon maar weinig dingen volgens planning afronden.Koffiehagedis schreef: ↑17-10-2017 13:56Is het herkenbaar voor jullie dat werk/studie tijdens het ziekteproces echt even voor geen meter gaan?
Maar ook thuis ging dat zo: administratie bleef liggen, huishouden was een puinhoop. Kleren die ik nodig had, werden niet gewassen, boodschappen werden vergeten enzovoort.
Ik ben aardig gestructureerd en plannerig, maar toen kon ik dat blijkbaar niet meer voor elkaar krijgen.
dolfine wijzigde dit bericht op 17-10-2017 15:19
1.84% gewijzigd
dinsdag 17 oktober 2017 14:37
Jeez Koffiehagedis, wat een moeilijk periode maak je nu door zeg
Een vriend van me zei ooit dat hoe oud je ook bent, het blijft zwaar als je een of beide ouders verliest. En jij hebt nog zoveel wat je in de toekomst met moeder wilt delen. Heel logisch dat je wereld op z'n kop staat en dit nu even vóór alles gaat.
Zou je kunnen praten met een studiebegeleider om te kijken of je het een en ander uit kunt stellen?
Bij mij gaat het afwisselend met werk, vooral als ik op een uitslag wacht, dan lukt het heel slecht.
Ik wil je heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je nog veel mooie momenten met je moeder mag hebben.
Er schoot me nog iets te binnen waarvan ik niet zo goed weet of je er iets aan hebt. Maar ik schrijf het toch maar even op, als je het een moeilijk of stom idee vindt, dan hoef je er uiteraard niets mee te doen. Misschien zou je moeder een video kunnen opnemen, een brief kunnen schrijven of iets kunnen maken voor elk van jouw toekomstige mijlpalen (huis, afstuderen, kindje), dan kan ze er op die manier toch een beetje bij zijn.
Een vriend van me zei ooit dat hoe oud je ook bent, het blijft zwaar als je een of beide ouders verliest. En jij hebt nog zoveel wat je in de toekomst met moeder wilt delen. Heel logisch dat je wereld op z'n kop staat en dit nu even vóór alles gaat.
Zou je kunnen praten met een studiebegeleider om te kijken of je het een en ander uit kunt stellen?
Bij mij gaat het afwisselend met werk, vooral als ik op een uitslag wacht, dan lukt het heel slecht.
Ik wil je heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je nog veel mooie momenten met je moeder mag hebben.
Er schoot me nog iets te binnen waarvan ik niet zo goed weet of je er iets aan hebt. Maar ik schrijf het toch maar even op, als je het een moeilijk of stom idee vindt, dan hoef je er uiteraard niets mee te doen. Misschien zou je moeder een video kunnen opnemen, een brief kunnen schrijven of iets kunnen maken voor elk van jouw toekomstige mijlpalen (huis, afstuderen, kindje), dan kan ze er op die manier toch een beetje bij zijn.
