Gezondheid alle pijlers

Een ouder met kanker

09-10-2017 22:22 113 berichten
Alle reacties Link kopieren
Al een tijdje denk ik er over na om dit topic te starten. Ik heb wel vaker topic voorbij zien komen over individuele situaties, maar het lijkt mij fijn om een topic te hebben waarin we ervaringen kunnen uitwisselen. Ik zal namelijk niet de enige zijn die een ouder heeft met kanker.

Even kort over mijn situatie: mijn vader heeft darmkanker, de diagnose is zo'n 2 jaar geleden gesteld, een jaar geleden zijn er uitzaaiingen gevonden en sinds kort is chemo nog het enige wat ze kunnen bieden. Aan de ene kant zijn de afgelopen 2 jaar een rollercoaster geweest, maar aan de andere kant is het ook allemaal verrassend 'normaal'. Je raakt er bijna aan gewend, totdat er weer een slechte uitslag is of de chemo toch wel voor heftige klachten zorgt.

Vragen die mij bezig houden: Hoe gaan anderen in zo'n situatie om met de onzekerheid? Ga je vaker op bezoek bij je ouders? Kom je als 'kind' meer in de zorgende rol te zitten? Ben je betrokken bij alle ziekenhuisafspraken? Houd je je vrienden op de hoogte van nieuwe uitslagen? Wat doe je om zelf een beetje stoom af te kunnen blazen?
Alle reacties Link kopieren
Mijn moeder is begin dit jaar aan uitgezaaide longkanker overleden. Omdat zij 2 uur verderop woonde ging ik er inderdaad vaker heen. Ik heb met mijn werk kunnen regelen dat ik 1 dag in de week vrij nam en ging er dan naar toe. Dit was ook om mijn vader te ontlasten. Inderdaad verzorgende taken op het laatst. Mee naar het ziekenhuis ben ik nooit geweest, mede door de afstand en daarnaast de korte ziekteperiode van 3 maanden. Wel de laatste 2 dagen veel contact met de hulpverleners, wederom om mijn vader te ontlasten. Vrienden heb ik via de app op de hoogte gehouden.

Heel veel sterkte. Probeer bovenal te genieten van de (kleine) dingen die nog kunnen.
Geen ouder met kanker, maar wel spierziekte. De ziekte heeft meer dan 10 jaar geduurd. Ik heb veel gezorgd, woonde in dezelfde flat, veel op bezoek geweest. De laatste jaren heb ik iets meer afstand genomen. Man getroffen, verhuisd, kind gekregen. Meer een eigen leven opgebouwd. Soms voel ik mij schuldig dat ik op het laatst voor mijzelf heb gekozen maar aan de andere kant....ik wilde ook gelukkig zijn. Balans vinden is wel heel belangrijk. Je ouder is belangrijk maar verlies jezelf niwt uit het oog.
Alle reacties Link kopieren
@ liane77, gecondoleerd :hug:

Mijn schoonvader heeft leverkanker. Hij staat op de lijst voor een levertransplantatie, woont niet in hetzelfde land als ons en wil verder niet dat er iets veranderd in de omgang. Hij is er heel nuchter, op het ontkennende af, onder. Hij houdt ons inmiddels wel beter op de hoogte, maar is afwijzend als het op hulp/bezoek/meegaan naar de artsen aankomt.
Well, that didn't work.

~An Autobiography~
Alle reacties Link kopieren
Mijn vader is overleden aan uitgezaaide darmkanker. Ondanks prognose stierf hij binnen 10 maanden.

Ik ben enig kind dus alles kwam op mij neer. Mijn ouders woonden gelukkig dichtbij

Ik ging er zoveel mogelijk heen. Probeerde te ontlasten door te rijden. Eten te brengen. Met mijn moeder of vader even alleen op pad. We hadden , helaas , ervaring met kanker , dus keken we niet al te ver vooruit. Echt soms per dag. En profiteren van goede dagen. Er lekker op uit. Wat leuks doen.

Ook de kinderen gingen regelmatig even naar opa toe om te kletsen (hij was gek van zijn kleinkinderen ) en dat vond hij zo erg leuk. Zeker tegen einde fleurde het hem altijd op. We zijn overigens duidelijk en open geweest tegen onze kinderen. Geen geheimen Ze waren toen 6., 8 en 11 en waren kind aan huis bij mijn ouders.

Aangezien mijn moeder niet kan auto rijden ging ik altijd mee naar alle afspraken. Sowieso om mee te luisteren want soms was het ingewikkeld of veel info en kregen ze door alle zorgen niet alles mee. Bij bestraling hebben we taxi vervoer kunnen regelen via verzekering

Verder probeerde mijn vader zo positief mogelijk te blijven. Mijn moeder ontkende het soms wel.

Ik had de pech dat een jaar eerder mijn schoonvader en jaar daarvoor mijn schoonmoeder overleden waren dus zat ik ook nog daar nog midden in.

Ik ben een half jaar na mijn vaders overlijden dan ook ingestort. Mega burn-out En daarvan heb ik nog steeds last. Niet meer zoals toen maar ben depressie gevoelig en mijn huwelijk heeft wel
Een deuk opgelopen.

Hoofdoorzaak was dat ik én enig kind ben én mijn man mij niet tot steun was en kon zijn

Achteraf gezien had ik sommige dingen anders moeten doen en hulp moeten vragen in mijn omgeving maar je zit zo in een bepaalde setting dat ik daar niet mee bezig was.

Kortom. Probeer ook ruimte te zoeken voor jezelf. Vraag eens een familie lid , buurvrouw etc om bij te springen

Sterkte. Het is soms net een trein waar je in stapt en waar geen haltes zijn ..
Mijn moeder had uitgezaaide maagkanker, ze is 6 weken geleden overleden. Bij haar is het allemaal heel snel gegaan, ze is amper 5 maanden bewust ziek geweest. En het scheelde dat ze zich nog heel lang behoorlijk goed bleef voelen, ondanks de chemo.

Ons contact bleef dus heel lang vrij normaal, ik ging er wel wat vaker heen dan anders (uur reistijd) en we hebben een aantal dingen bewust nog een keer samen gedaan: lunchen in de stad, met mn dochter schoolspullen kopen voor haar eerste schooldag. Naar artsen ben ik alleen mee geweest toen de diagnose nog niet duidelijk was, en dan nog vooral ondat ik zelf graag uit de 1e hand wilde horen wat werd gezegd. Daarna ging mn vader altijd mee en een goede vriendin van haar. Dat vond ik ook wel weer fijn, zo bleef onze relatie redelijk hetzelfde, ik hoefde niet ineens een andere rol naar haar te hebben.

Pas in de allerlaatste weken veranderde dat. Toen we wisten dat ze ging sterven konden we ineens heel veel tegen elkaar zeggen en heb ik veel voor haar geregeld. Hele fijne waardevolle weken waren dat. Hoe moeilijk het ook was, ik kijk daar heel warm op terug.

Heel veel sterkte TO, ik hoop dat je er voor jezelf een goede weg in vindt.
Alle reacties Link kopieren
Mijn moeder heeft uitgezaaide borstkanker.
Ze ging altijd op tijd voor haar mammogram, nooit iets te zien. Uiteindelijk werd er een 10 cm grote tumor ontdekt dmv een echo, toen mijn moeder pijn begon te krijgen.
Tegen die tijd zat de kanker al door haar hele skelet.
Het is nu 3 1/2 jaar geleden dat ze de diagnose kreeg.
Ze begon toen net een beetje op te krabbelen na de zeer onverwachte dood van mijn vader, een klein jaar eerder.
Ik ben nog steeds heel boos. Heel boos dat die kanker zich zo kon verstoppen.
En dat heeft zo weinig zin he, want wie geef je daarvan de schuld?
Sinds de diagnose ben ik 2 keer thuis geweest, ik woon in Nieuw Zeeland, dus naar NL gaan is duur, en als ik ga, dan ga ik voor een maand. Even een weekje hier en daar is echt niet te doen.
En dus ben ik enorm nutteloos, mijn zusje draait op voor de ziekenhuisbezoeken
Genoeg redenen om me schuldig te voelen.
In die 3 1/2 jaar hebben we goed nieuws gehad, en slecht nieuws, maar uiteindelijk is het toch continu een stukje inleveren.
Kutziekte.
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
Alle reacties Link kopieren
Mijn vader is overleden aan slokdarmkanker. Vanaf het begin ben ik daar nauw bij betrokken geweest. In het begin vond ik de onzekerheid er om heen heel heftig, steeds weer die angst voor nieuwe uitslagen. Ik woonde dichtbij, kwam daar vaak en na zijn ziekte nog meer. Hoe zieker mijn vader werd, hoe meer ik er naar toeging. Bijna met alle ziekenhuisbezoeken ben ik mee geweest en ik kreeg naarmate mijn vader zieker werd een steeds meer verzorgende rol. Niks was daarover afgesproken, het kwam ook nooit ter sprake. Het ging gewoon automatisch. Met vrienden had ik steeds minder contact, maar dat is later weer goed gekomen. Stoom afblazen deed ik d.m.v. weg gaan als het mogelijk was, dan wilde ik even alleen zijn. Ik ben heel blij dat ik, samen met mijn moeder hem tot het laatst toe heb kunnen verzorgen. We hadden een soort 50/50 rooster, elkaar steeds aflossen. Ook daar was niets over afgesproken, je voelt elkaar heel goed aan. Heb er een goed gevoel aan over gehouden en mijn moeder ook. Jammer dat andere kinderen het lieten afweten, maar dat is een ander verhaal.
Ik zit op dit moment te waken bij mijn moeder. Ze heeft ruim 3 jaar geleden de diagnose darmkanker gekregen en later bleek het uitgezaaid naar buikvlies, lymfeklieren, longen, botten, bijnier en hersens.

Vooral de laatste maanden heb ik echt een verzorgende rol gehad, alhoewel mijn vader het grootste deel van de zorg op zich nam. Sowieso veranderde mijn moeder heel erg door de uitzaaiingen in haar hersenen. Daardoor werd ze kindser en veranderde onze relatie al.

Ik heb mijn beste vriendinnen altijd op de hoogte gehouden en dat doe ik nu op dit moment ook. Zij steunen mij enorm. Ik heb mijn man als steun en de kinderen als afleiding. Maar stoom afblazen zit er niet echt in.

Heel veel sterkte.
Alle reacties Link kopieren
Mijn moeder kreeg 3 jaar geleden de diagnose borstkanker. Ze koos voor een gespecialiseerd ziekenhuis verder weg dus alle afspraken en behandelingen waren tijdrovend. Ik ben overal mee naartoe geweest. Mijn ouders waren gescheiden dus het was logisch dat ik als oudste kind en enige dochter hier nauw bij betrokken was. Mijn broers waren net aan een nieuwe studie begonnen en namen wat afstand, duidelijk hun manier van er mee omgaan. Gelukkig stonden haar beste vriend, de buren en mijn vader altijd voor haar klaar waardoor ik buiten al het medische gedoe niet verplicht was om iets te doen...

Na de behandelingen en operatie is het een jaar weg geweest om vervolgens weer overweldigend terug te komen in - de lymfen, longen, lever en botten. Ze is toen een week opgenomen en toen ze thuis kwam was er 24uurs zorg in huis. Die mensen hebben mij er mee doorheen gesleept want omdat zij er waren hoefde ik me niet schuldig te voelen dat ze alleen zou zijn (dat ging sowieso niet dus dan had ze niet thuis kunnen blijven). We hebben nog 4,5 week met elkaar gehad. In die tijd ben ik elke dag daar geweest. Mijn broers en vader waren ook heel nauw betrokken.

Een half jaar later begon mijn vader vage klachten te krijgen. Ook toen ben ik voor hem gaan zorgen (hij had niemand anders) en meegeweest naar alle afspraken. Ook hij werd opgenomen en een week later kon hij naar huis om te sterven. Uitgezaaide kanker. 2 dagen na thuiskomst is hij overleden. Opnieuw hebben we 24uurs thuiszorg gehad (die mensen verdienen een lintje!). Ik ben elke dag zoveel mogelijk bij hem geweest.

Bij beiden heeft mijn eigen leven grotendeels on hold gestaan en ben ik volledig mee in het proces gegaan. Ik heb in die periodes niet gewerkt en het enige dat ik thuis deed was slapen (en soms eten). Het was een hele intensieve en heftige tijd, maar ik had het niet anders willen doen.

Bij ons waren het echter korte periodes. Als dit proces jaren had geduurd had ik het veel lastiger gevonden om die balans te vinden. Het scheelt wel enorm als je ouder een partner heeft. Voordat ze opgenomen werden wist ik mijn vader bijvoorbeeld dat hij zelf geen boterham kon smeren en bij mijn moeder was ik elke dag bang dat ze zou vallen met in en uit de douche stappen. Als ze met iemand samen hadden gewoond had ik deze zorgen niet hoeven hebben.

Sterkte TO en alle anderen in dit proces!
Alle reacties Link kopieren
Ik ben even stil van de reacties in dit topic, omdat ik zelf helaas ook ervaring heb met kanker binnen mijn gezin, waaronder ook mijn ouders (precieze details laat ik achterwegen ivm privacy). Omdat dit allemaal gebeurde voor mijn 20ste ben ik vaak bang geweest dat ik helemaal alleen achter zou blijven, zonder ouders, grootouders of broers/zussen. Gelukkig leeft mijn moeder nog, maar zij is nog steeds erg bang dat de kanker terugkomt, en ik uiteraard ook. Ik zit op dit moment niet zo lekker in m'n vel en wil nu even niet allemaal oprakelen maar ik beloof dat ik later terugkom in dit topic om antwoord te geven op je vragen, TO! Ik wens jou en alle anderen in dit topic in ieder geval heel veel sterkte :redrose: :heart:
'Cause the sweetest kiss I ever got is the one I've never tasted.
Sterkte TO, en sterkte voor iedereen die in het zelfde schuitje zit of heeft gezeten. Mijn vader heeft uitgezaaide prostaatkanker. Hij is geopereerd, maar dat bleek niet voldoende. De behandelingen die hij nu ondergaat en die nog achter de hand worden gehouden, zullen hem wat extra tijd geven, maar de prognose is slecht. Hoeveel extra tijd, horen ze waarschijnlijk over 3 weken, als zijn huidige behandeling is afgerond en zijn bloed opnieuw is getest. Ik weet niet of mijn ouders het vertellen als ze horen dat het hooguit maanden zijn en geen jaren..

Omdat ik aan de andere kant van Nederland woon en geen auto kan rijden kan ik niet zoveel doen. Mijn zusje heeft mijn vader een paar keer ergens heen gereden, maar naar het ziekenhuis gaan mijn ouders alleen met z’n tweeën.

Wel gaan we veel meer bij mijn ouders langs, en merk ik dat we een nog sterkere familieband hebben. We halen meer herinneringen op, en horen meer over mijn vaders eigen jeugd.

Stoom afblazen gaat hier een beetje zoals bij TO. Na de eerste schrik gaat na een tijdje het leven weer door, tot er opnieuw slecht nieuws is, of tot bepaalde muziek ineens hard binnenkomt. Ik probeer wel om niet in de emoties te blijven hangen, het gaat nog moeilijk genoeg worden als het verder bergafwaarts gaat.

Maar toen hij net geopereerd was en veel complicaties had, heb ik het wel zwaar gehad. Gelukkig heb ik een heel begripvolle werkgever, die me alle tijd en ruimte geeft om mijn ouders te steunen en tijd voor mezelf te nemen. Behalve hij, zijn een paar goede vrienden op de hoogte. Al merk ik dat ik er soms ook niet over wil praten, omdat ik bang ben dat ik het dan zelf niet trek.
Alle reacties Link kopieren
Jeetje, wat een verhalen...

Mijn moeder kreeg ongeveer een jaar geleden de diagnose. Geen behandeling meer mogelijk. 2 maanden later is zij al overleden.
ik woon op steenworpafstand van mijn ouders. Er gebeurde zoveel, het een na het ander. Mijn ouders konden het niet meer overzien. ik ging dan ook mee met alle ziekenhuisbezoeken, regelde de medicatie, deed het merendeel van de verzorging. Dit kon gelukkig ook omdat ik zo dichtbij woon. En ik werk parttime.

ik heb geen rust gehad in dei korte tijd. Heeft alles overgenomen. Ik zat er elke vrije minuut. Achteraf ben ik daar heel blij om. Ik zou je dan ook adviseren om nu dan ook vaker langs te gaan. Zeker als je door gaat krijgen dat de tijd die jullie nog samen hebben niet zo lang meer is.

Verder heb ik in die korte tijd het nadenken over haar dood geblokkeerd. Ze is er nog, dacht ik steeds, en daar heb ik het beste van geprobeerd te maken. het ging even niet om mij, maar om haar.

Mijn moeder kon weinig meer, gelukkig kon zij, en wij, ook de mooie momenten pakken. Hoe klein ze soms ook waren. Een goed gesprek, een lieve lach, een klein rondje om met de rolstoel. Ook heb ik de kleinkinderen zoveel mogelijk betrokken. Dat bracht haar ook veel vreugde.

DE laatste fase is een belangrijke. Volg je gevoel dan. Neem extra vrij als je die behoefte voelt. Neem vakantie op als je denkt dat dat nodig is. Lijkt me voor later belangrijk.

Ik wens je heel veel sterkte en mooie momenten met je vader.
Op 1 jaar tijd waren mijn oma en allebei mijn ouders overleden. Ouders allebei aan kanker en oma aan ouderdom. We woonden wel dichtbij elkaar en hebben nog veel tijd samen door kunnen brengen. Toen mijn moeder overleden was heb ik de zorg van mijn vader op mij genomen. Poetsen, wassen, strijken, koken. Ook ging ik mee naar ziekenhuisbezoeken en naar bestralingen in Tilburg. 3jaar later overleed mijn schoonmoeder aan kanker.
Vorig jaar is mijn man overleden aan kanker. Hij had een melanoom, de meest agressieve vorm van huidkanker die er is. In september ontdekt en in januari overleden. Het grote verschil is met wanneer je ouders overlijden er in je gezinssituatie weinig veranderd( als ze niet bij je in huis wonen). Nu is thuis niks meer hetzelfde. Ben wel blij dat het eerste jaar achter de rug is en ik niks meer hoef te regelen. Ik heb weer iets meer rust gevonden en probeer er het beste van te maken.
Wat een heftige verhalen.
Mijn opa is gestorven aan darmkanker. Ik heb altijd op een overlevingstatus gestaan. Dus ik voelde weinig voor het verlies en ging gewoon door. Ook bij het overlijden van beiden oma's.
Jarenlang aan mezelf gewerkt en een stuk gevoeliger geworden.
Maar ook toch nog hard.

Nu heeft mijn vader darmkanker. Hij heeft de aggressiefste vorm, uitgezaaid en we weten niet hoelang hij heeft.

De eerste keer toen ik hoorde dat hij kanker had brak ik volledig. Ik was volledig in paniek.

Toen duurde het 2 maanden (!) voor we iets meer wisten. Hij moest maar wachten op onderzoeken. Ik was aardig boos, want het kon snel uitzaaien. En dat bleek ook zo te zijn uiteindelijk. Er was nog een kans op een operatie. Daarvoor mocht je max 21 punten hebben. Na onderzoek hoorden we dat hij 20 punten had,maar dat er nog een kleine operatie moest plaatsvinden om zeker te zijn. Dus we zaten al 1,5 maand in angst te wachten en die uitslag kwam toch binnen als een klap. Vooral voor mijn vader. Dat deed me echt zoveel pijn. Zijn angst werd werkelijkheid. Hij was er zo verdrietig onder. Daarvoor sprak hij nog over; ik wil nog meer met de kinderen doen! En je ziet dat iemand nog zo graag wilt leven. Dat vond ik het allermoeilijkst. Ook zijn angst voor de pijnlijke weg.

Uiteindelijk had hij 25 punten. Dit was voor hem de uiteindelijke grote klap, toen pas wist hij hoe hij ervoor stond. Hij gaf vaak aan dat het zolang duurde en hij zo graag gewoon wilde weten hoe hij ervoor stond.

Die periode vaak naar het ziekenhuis mee geweest en was erg betrokken. Maar ik snap dit niet. Ik dacht dat je leven werd overgenomen door zoiets,maar mijn leven gaat gewoon verder. Ook zie ik dit bij mijn broers.

Ik voel me hierdoor schuldig vooral naar mezelf toe. Hoe kan het dat ik door ga? Dat ik weekendjes leuke dingen onderneem en weinig contact heb met mijn vader?
Het lijkt zelfs of je het soms gewoon vergeet.


Wel is hij moe, ziek en iedereen vroeg veel van hem. Dat is trouwens iets wat ik niet snap. Iedereen wilt langskomen, wilt er voor hem zijn. Hij geeft aan rust te willen,maar is slecht in nee zeggen. Dus hij zegt bv; ok even langskomen is goed. Vervolgens blijven ze erg lang plakken en beginnen ze ook over hun eigen shit te praten. Mijn vader staat altijd klaar voor anderen,maar mensen moeten rekening houden dat hij ook emotionele steun nodig heeft vind ik.

Ook ben ik zo bang dat ik niet alles zeg wat ik zou willen zeggen. Nu komt er niks naar boven.
Momo :hug:
Alle reacties Link kopieren
Momo :hug: en voor anderen die het kunnen gebruiken.

Mijn vader heeft sinds anderhalf jaar kanker. Het is door behandelingen waarschijnlijk weg gegaan (ze kunnen dit op scans niet met 100% zekerheid zien) en niet uitgezaaid. Maar sinds kort zijn de oorspronkelijke klachten teruggekomen en blijkt er weer een verdikking te zitten. Nu afwachten wat het vervolgonderzoek oplevert, ik hoop uiteraard dat het onschuldig is.

@ikkuz ik herken veel van wat je schrijft. Je leeft periodes in onzekerheid en verdriet, maar tegelijkertijd gaat het leven ook gewoon door. En soms is het moeilijk om je rol daarin te bepalen. Ik probeer vaker op bezoek te gaan en te steunen waar mogelijk. Maar verder kan ik nog wel plezier hebben, dat voelt soms heel dubbel inderdaad. Ik kan me er trouwens ook heel erg aan storen als anderen over de grens heengaan van mijn vader of uitgebreid over hun eigen problemen gaan praten :frusty: Ik probeer het dan een beetje in banen te leiden, zodat het niet te vermoeiend voor hem is. Daarnaast is het voor hem ook fijn om gewoon over koetjes en kalfjes te kunnen praten, anders wordt het erg beladen.
Inktlijn, bedankt voor je reactie. Jeetje wat heftig dat de klachten terug zijn. Wat een onzekerheid brengt dat met zich mee. Dat moet voor jou ook een klap zijn.

Fijn dat je het kan begrijpen,soms voel ik me daarin erg alleen.
Het lijkt ook of ik dan mijn vader in de steek laat,maar aan de andere kant weet ik dat hij al veel mensen om zich heen heeft. Het daardoor te druk ervaard. Hij woont nog met kinderen thuis die ook problemen hebben. Dus ik probeer de middenweg te zoeken. Zaterdag hebben we een dagje samen, daar kijk ik heel erg naar uit.

Heel veel sterkte! Ik hoop heel hard dat de klachten niet iets geks zijn!

Voor alle andere forummers hier. Heel veel sterkte in jullie proces :hug:
Alle reacties Link kopieren
Ikkuz; ik denk dat je juist goed rekening houdt met jouw vader. Maar misschien voelt het niet als goed genoeg?
Ik herken dat wel hoor, voor mij is het lastig omdat we hiervoor nooit zo’n hele hechte band hadden.
Juist de machteloosheid en/of uitzichtloosheid vind ik zwaar. Je kunt niet zeggen: ‘alles komt wel goed’. Maar dan heb ik er troost aan om hem gewoon even te spreken of iets kleins te doen/regelen, dan heb je toch een beetje iets kunnen doen.

Wat fijn dat jullie een dagje samen hebben! Misschien is het een idee om de dingen die je hem graag wilt zeggen in een brief of kaart te zetten en te geven? Ik probeer nu ook meer mijn gevoelens te uiten, bepaalde dingen te zeggen, maar moet daarvoor vaak een bepaalde drempel over. Soms lukt het mij beter in geschreven woord.
Vast een fijne dag zaterdag.

En bedankt voor jouw beste wensen!
Je stuk klinkt heel erg herkenbaar. Wij begonnen net een band op te bouwen en toen werd die ziek. We hebben daar samen ook om moeten huilen.
Dankjewel voor de tip. Ik ga denk punten opschrijven en ze dan zeggen. Alleen nu komt er niks naar boven,maar misschien later wel.

Het is een gevoel ja, dat je het niet goed genoeg doet. Maar dat moet ik loslaten:).

Dankjewel voor je berichtje weer!
Alle reacties Link kopieren
Mijn moeder heeft borstkanker, niet uitgezaaid maar wel een hoog risico daarop. We zitten midden in het proces van chemokuren. Ze heeft er ook nog een zware depressie bij gekregen en daarom is ze nu opgenomen in een psychiatrische instelling. Ik probeer er minimaal eens in de week voor haar te zijn, uurtje reisafstand, en ga mee naar ziekenhuis bezoeken.
Ik houd ook contact met de artsen omdat het allemaal te veel wordt voor haar. Ik doe dit naast mijn gezin met kinderen en vrijwilligerswerk. Ik ben werkzoekend en maak mij wel zorgen hoe het met mijn moeder moet als ik straks weer een baan heb, er zijn andere familieleden maar die doen weer andere dingen dan ik en hebben het ook druk.
Zelf houdt ze alle sociale contacten een beetje af door haar depressie.
anoniem_356321 wijzigde dit bericht op 10-10-2017 14:32
0.13% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Heftige verhalen, voor jullie allemaal een :hug:
Mijn vader heeft darmkanker gehad. Heftige tijd geweest, hij is nu genezen.
Ik ben meer bij mijn ouders geweest, veel weekenden heen en weer gereden, veel bellen. Mijn ouders hebben meer kinderen, maar in de praktijk kwam de zorg bij mij terecht terwijl ik ook het verste weg woonde.
Ik ben blijven werken, maar voor de rest stond voor mijn gevoel stil. Ik had ook geen energie genoeg voor andere dingen. Nadat mijn vader na een half jaar ziek op begon te krabbelen, heb ik zelf nog maanden nodig gehad om het 'normale' leven weer wat op te kunnen pakken.
De studie, die ik naast mijn werk deed, heb ik uiteindelijk met bijna 2 jaar vertraging afgerond.

Ikkuz, het probleem dat iedereen wil langs komen, hebben wij opgelost door mensen eerst te laten bellen. Mijn vader zei ook geen nee, dus moest iemand anders dat doen. Nadeel daarvan was dat ik vaak hele avonden aan de telefoon zat en zelf nooit tot rust kwam. Zodra ik thuis kwam uit het ziekenhuis, rammelde de telefoon en die bleef maar gaan. Als er iets was, kwam het ziekenhuis er ook niet door. Uiteindelijk hebben wij het ziekenhuis mijn mobiele nummer gegeven, zodat wij 's avonds de vaste lijn er ook eens naast konden leggen. Dat is misschien bot, maar ik trok het niet meer om elke avond 'tig' keer hetzelfde verhaal te vertellen. Mensen bedoelen het goed, maar denken er vaak ook niet aan dat er ook een grens is aan wat jij als dochter/zoon kunt verstouwen en vragen hoe het met je vader gaat, maar niet hoe het met jou gaat.
In mijn vriendenkring heeft iemand het anders opgelost. Telefoontjes voor een bezoekje gingen naar een goede vriend. Die verzamelde dat allemaal en stemde dat een keer per dag af met de naaste familie. Dat gaf hun veel rust.
dolfine wijzigde dit bericht op 10-10-2017 14:36
11.67% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Even een TVP. Vind het fijn dat je dit topic hebt geopend. Ik ben mijn vader verloren aan kanker toen ik nog een kind was, en sinds 4 weken weten we dat mijn moeder uitgezaaide longkanker heeft en niet lang meer zal leven.

Ik ga later bijlezen en schrijven.
Alle reacties Link kopieren
Wat veel heftige verhalen.. Ik word er zelf ook stil van.
Aan de ene kant is de herkenning die ik in jullie verhalen vindt erg fijn, maar het blijft natuurlijk enorm kloten dat zoveel mensen hiermee te maken hebben.

Wat ik het moeilijkste blijf vinden is de onzekerheid, niet weten waar je aan toe bent en dat je ook geen dingen kan zeggen als 'het komt wel goed, maak je maar geen zorgen'. Het idee dat mijn vader vanaf nu alleen maar achteruit zal gaan en dat de kans heel groot is dat hij een naar ziektebed krijgt, dat idee vind ik echt heel naar. Des te belangrijk om nu met elkaar te genieten van de mooie momenten. Ik zorg er dan ook voor dat ik wat regelmatiger bij mijn ouders langs ga en ook af en toe een nacht blijf slapen.

Op dit moment heb ik even niet zoveel woorden meer, misschien komt dat later nog wel. Ik wil iedereen hier nog wel heel veel sterkte wensen met alle moeilijkheden die jullie ook tegenkomen of tegen zijn gekomen die met kanker of andere chronische ziekte te maken hebben.
Alle reacties Link kopieren
Mijn moeder heeft sinds 6 jaar de diagnose melanoomkanker met uitzaaiingen. Ongeneeslijk en onbehandelbaar, al weten ze niet hoe lang ze nog heeft en heeft ze tussen de operaties aan de uitzaaiingen door nog best een redelijke kwaliteit van leven.

Mijn ervaring is helaas anders dan bij de meesten. Mijn moeder heeft geen behoefte aan meer/extra contact of een andere behandeling. Sterker nog, ze wil het er liever niet over hebben, wil er niet over praten, houdt haar eigen familie (zussen) niet op de hoogte van uitslagen of operaties, en communiceert belangrijke uitslagen gerust over de email of de app. Ook mogen noch mijn vader noch ikzelf mee naar uitslagen of doktersbezoeken, ondanks verzoek en aandringen. Kortom, wij hebben echt het idee dat zij het wegstopt en er graag zelf en alleen mee omgaat. Dat is niet hoe ik in elkaar zit, dus ik vind dat lastig en moeilijk. Soms zit ik te huilen en zij niet, dat voelt wel raar. Ik snap dat ik moet respecteren hoe zij er mee om wil gaan, maar het matcht niet met hoe ik het wil delen.

Het moeilijkste vindt ik de belangrijke momenten van uitslagen, de onzekerheid, het wachten tussendoor en de ziekte die als een zwaard van Damocles boven het hoofd blijft hangen. Ook de neveneffecten van de ziekte vindt ik lastig, omdat zij nu veel gevoeliger is voor andere kwalen en die ook krijgt. Volgens de statistieken had zij 85% kans om te overlijden binnen 5 jr, maar ze is er nog, al heeft de ziekte niet stilgestaan. Dus wij moeten er ook al 6 jr mee dealen in de wetenschap dat haar prognose ronduit slecht is, maar je leeft meer toe van moment haar moment. Af en toe tussen de controles door verdwijnt het een beetje naar de achtergrond.

Nu het al zo lang duurt, merk ik dat het gewoner wordt voor de omgeving. Als ik jaren geleden vertelde dat mijn moeder weer een scanuitslag zou krijgen, was iedereen belangstellend. Nu zijn dat er nog maar een paar. Ik vind dat soms wel lastig, want voor mij is het iedere keer even moeilijk. Gelukkig heb ik een fijne partner en een aantal superlieve vrienden die er wel altijd zijn.

Veel sterkte ondersteboven!!

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven