Gezondheid
alle pijlers
Galblaas laten verwijderen?!
dinsdag 27 maart 2007 om 11:07
Al een aantal jaren heb ik af en toe (zit vaak wel een half jaar tussen) last van een hele heftige aanval van pijn in mijn buik, die wel uren kan duren. De aanvallen zijn echt heftig; ik weet dan niet waar ik het zoeken moet van de pijn en kan niet meer zitten, liggen, staan; eigenlijk niets meer. Door het maken van een echo is nu vastgesteld dat het galstenen zijn en de arts heeft nu geadviseerd de galblaas eruit te laten halen. Geadviseerd, want er is (nog) geen noodzaak en de keuze ligt bij mij. Het is echter wel zo volgens de arts dat de aanvallen altijd terug zullen blijven komen en mocht er uiteindelijk bijvoorbeeld een ontsteking oid bijkomen, dan moet hij wel acuut verwijderd worden.
Maar aangezien ik me nu natuurlijk prima voel, vind ik het nogal een beslissing om 'zomaar' een orgaan eruit te laten halen. Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben? Die er voor hebben gekozen de galblaas er (nog) niet uit te laten halen of die hem er juist wel uit hebben laten halen? Viel het mee? Hoe is de herstelperiode? Sommige mensen schijnen veel aan te komen na het eruit laten halen; iemand ervaring mee? Kortom; alles wat iemand me erover kan vertellen, positief of negatief is welkom!!
Want ik weet echt even niet wat ik moet beslissen; als iets noodzakelijk is, dan heb je uiteraard geen keus, maar nu weet ik het niet!!!
Maar aangezien ik me nu natuurlijk prima voel, vind ik het nogal een beslissing om 'zomaar' een orgaan eruit te laten halen. Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben? Die er voor hebben gekozen de galblaas er (nog) niet uit te laten halen of die hem er juist wel uit hebben laten halen? Viel het mee? Hoe is de herstelperiode? Sommige mensen schijnen veel aan te komen na het eruit laten halen; iemand ervaring mee? Kortom; alles wat iemand me erover kan vertellen, positief of negatief is welkom!!
Want ik weet echt even niet wat ik moet beslissen; als iets noodzakelijk is, dan heb je uiteraard geen keus, maar nu weet ik het niet!!!
zaterdag 31 maart 2007 om 09:34
Hoihoi
Hova, laat meteen wat weten hier hoor, als ik bij de chirurg ben geweest.
Gelukkig lijkt de pijn nu iets af te nemen en kan ik ook weer wat eten,
vind het alleen nog wel eng om te eten hoor, heb jij dat ook?
Ze raden vet en gekruid eten af en chocolade/veel suiker.....maarja,
wat kan je dan nog eten....ben gewend om lekke gekruid te eten en dan
smkaat alles nu echt naar niks. Maar goed, dat is altijd nog beter dan
weer zon koliekaanval te krijgen.
Heb jij trouwens wel normale ontlasting? Ik heb eigenlijk nooit last
van dairree maar nu dus ook al een paar dagen......ach, alles zal
gewoon van slag zijn!
Dirkje, bedankt voor je uitleg en je bemoedigende woorden
Nou, ga eens proberen wat te doen. Merk wel dat buigen/tillen ook best pijnlijk is, heb jij dat ook Hova?
In ieder geval fijn weekend!
Hova, laat meteen wat weten hier hoor, als ik bij de chirurg ben geweest.
Gelukkig lijkt de pijn nu iets af te nemen en kan ik ook weer wat eten,
vind het alleen nog wel eng om te eten hoor, heb jij dat ook?
Ze raden vet en gekruid eten af en chocolade/veel suiker.....maarja,
wat kan je dan nog eten....ben gewend om lekke gekruid te eten en dan
smkaat alles nu echt naar niks. Maar goed, dat is altijd nog beter dan
weer zon koliekaanval te krijgen.
Heb jij trouwens wel normale ontlasting? Ik heb eigenlijk nooit last
van dairree maar nu dus ook al een paar dagen......ach, alles zal
gewoon van slag zijn!
Dirkje, bedankt voor je uitleg en je bemoedigende woorden
Nou, ga eens proberen wat te doen. Merk wel dat buigen/tillen ook best pijnlijk is, heb jij dat ook Hova?
In ieder geval fijn weekend!
You don´t have to believe everything you think
zaterdag 31 maart 2007 om 14:40
Hoi allemaal!
Dirkje, jij weet er wel veel vanaf zegt; je bent een echte ervaringsdeskundige (of je daar nu blij moet wezen...
)!! Wel een ellende hoor, wat jij allemaal hebt doorgemaakt!! Dat heeft bij mij toch wel de doorslag gegeven om de operatie wel te gaan doen, want ik moet er niet aan denken 12 weken (!!!) in het ziekenhuis te liggen...
Muis, bij mij worden de aanvallen (meestal) niet getriggerd door eten, dus ik ben niet heel bang iets te eten. Wel durf ik niet heel veel te eten, want ik heb een beetje het (misschien overdreven hoor) idee dat het door een volle maag getriggerd zou kunnen worden; dat vind ik nu gewoon geen prettig gevoel. Hele vette dingen zoals patat of zo laat ik nu wel staan, maar dat eten wij hier toch al bijna nooit, dus dat maakt niet echt verschil.
Ik heb nu geen last van diarree of van bukken/tillen, maar ik had dat wel de dag(en) na een aanval! En dan was mijn ontlasting (lekker praatje, maar goed...
) ook heel gek lichtgeel van kleur en mijn urine juist heel donker. Maar dat schijnt normaal te zijn na zo'n aanval (zei mijn huisarts tenminste). Maar nu heb ik eigenlijk zo goed als geen last, alleen ben ik best wel bang om het weer terug te krijgen; die aanvallen zijn echt verschrikkelijk he!!!
Maar gelukkig wordt jouw pijn nu minder; dat is wel lekker!! Ik hoop dat het weg gaat en blijft voor je... Ben benieuwd hoe je gesprek met de chirurg gaat....
Groetjes,
Hova
Dirkje, jij weet er wel veel vanaf zegt; je bent een echte ervaringsdeskundige (of je daar nu blij moet wezen...
)!! Wel een ellende hoor, wat jij allemaal hebt doorgemaakt!! Dat heeft bij mij toch wel de doorslag gegeven om de operatie wel te gaan doen, want ik moet er niet aan denken 12 weken (!!!) in het ziekenhuis te liggen...Muis, bij mij worden de aanvallen (meestal) niet getriggerd door eten, dus ik ben niet heel bang iets te eten. Wel durf ik niet heel veel te eten, want ik heb een beetje het (misschien overdreven hoor) idee dat het door een volle maag getriggerd zou kunnen worden; dat vind ik nu gewoon geen prettig gevoel. Hele vette dingen zoals patat of zo laat ik nu wel staan, maar dat eten wij hier toch al bijna nooit, dus dat maakt niet echt verschil.
Ik heb nu geen last van diarree of van bukken/tillen, maar ik had dat wel de dag(en) na een aanval! En dan was mijn ontlasting (lekker praatje, maar goed...
) ook heel gek lichtgeel van kleur en mijn urine juist heel donker. Maar dat schijnt normaal te zijn na zo'n aanval (zei mijn huisarts tenminste). Maar nu heb ik eigenlijk zo goed als geen last, alleen ben ik best wel bang om het weer terug te krijgen; die aanvallen zijn echt verschrikkelijk he!!!Maar gelukkig wordt jouw pijn nu minder; dat is wel lekker!! Ik hoop dat het weg gaat en blijft voor je... Ben benieuwd hoe je gesprek met de chirurg gaat....
Groetjes,
Hova
zaterdag 31 maart 2007 om 23:39
Hee Muis30, ken ik jou niet van heeeel lang geleden van een zwanger willen worden topic op viva?
Iig is de kans groot dat ook bij jou je galstenen zijn onstaan door je zwangerschappen, dat komt namelijk vrij vaak voor.
Bij mij is het zo goed als zeker dat het door mijn eerste zwangerschap kwam. Kreeg mijn eerste galstenen aanval bijna letterllijk in het kraambed!
En bij een tweede zwangerschap werd bij mij zwangerschapscholestase gediagnosteerd en dat is een aandoening waarbij je lever verminderd functioneert en galstenen kunnen daar een gevolg van zijn.
Maar anyway wat bij mij hielp bij veel pijn was echt helemaal niets eten met vet erin. Heb dus weken op fruit, aardappelen en groenten geleefd want verder zit dus overal vet in. Zelfs in dingen als pasta zit nog 0,02 procent vet ofzo. Was niet leuk. En absoluut een crashdieet. Maar als ik net een aanval had gehad, kreeg ik zelfs van 0,02 % vet een aanval.
Dit topic haalt de herinneringen wel terug zeg!
Iig is de kans groot dat ook bij jou je galstenen zijn onstaan door je zwangerschappen, dat komt namelijk vrij vaak voor.
Bij mij is het zo goed als zeker dat het door mijn eerste zwangerschap kwam. Kreeg mijn eerste galstenen aanval bijna letterllijk in het kraambed!
En bij een tweede zwangerschap werd bij mij zwangerschapscholestase gediagnosteerd en dat is een aandoening waarbij je lever verminderd functioneert en galstenen kunnen daar een gevolg van zijn.
Maar anyway wat bij mij hielp bij veel pijn was echt helemaal niets eten met vet erin. Heb dus weken op fruit, aardappelen en groenten geleefd want verder zit dus overal vet in. Zelfs in dingen als pasta zit nog 0,02 procent vet ofzo. Was niet leuk. En absoluut een crashdieet. Maar als ik net een aanval had gehad, kreeg ik zelfs van 0,02 % vet een aanval.
Dit topic haalt de herinneringen wel terug zeg!
zondag 1 april 2007 om 00:56
hoi allemaal,
Ik lees net dit verhaal en lees dan gelijk doen het stelt helemaal niets voor deze operatie, hier ben ik het toch niet helemaal mee eens.
Als alles goed gaat stelt het waarschijnlijk niets voor maar aan deze operatie zitten zeker wel risico's.
Ik ben bijna mijn zusje kwijt geraakt door een galblaasoperatie via een kijkoperatie, haar galblaas is weggehaald, maar de chirurg had 1 galleiding over het hoofd gezien dus het gal liep haar lichaam in, de dag na de operatie kreeg zij het benauwd en erg veel pijn in haar rug, ze wisten niet wat het was, daarna kreeg zij ook hoge koorts, zij is toen naar het AMC gebracht in Amsterdam daar heeft zij ruim vier maanden gelegen, met alle ellende van dien, nu tien jaar later is doordit gedoe opnieuw geopereerd de gal heeft schade aan haar leven veroorzaakt er is nu een kwart van haar lever verwijderd, ze is afgekeurd en alles hierdoor.
Drie weken geleden is de vrouw van mijn schoonvaders baas voor een galblaas geopereerd en bij haar is precies hetzelfde gebeurd als bij mijn zusje alleen waren ze er sneller bij dus gaat het maar al weer redelijk goed.
Ik denk dat je er niet onderuit kan als ik alles zo lees maar denk er niet te makkelijk over.
Ik weet ook wel dat het vaker wel goed gaat dan niet daar moet je ook van uit gaan maar als ik lees het stelt niets voor dan moet ik toch ff reageren, sorry als ik je ongerust maak.
Ik lees net dit verhaal en lees dan gelijk doen het stelt helemaal niets voor deze operatie, hier ben ik het toch niet helemaal mee eens.
Als alles goed gaat stelt het waarschijnlijk niets voor maar aan deze operatie zitten zeker wel risico's.
Ik ben bijna mijn zusje kwijt geraakt door een galblaasoperatie via een kijkoperatie, haar galblaas is weggehaald, maar de chirurg had 1 galleiding over het hoofd gezien dus het gal liep haar lichaam in, de dag na de operatie kreeg zij het benauwd en erg veel pijn in haar rug, ze wisten niet wat het was, daarna kreeg zij ook hoge koorts, zij is toen naar het AMC gebracht in Amsterdam daar heeft zij ruim vier maanden gelegen, met alle ellende van dien, nu tien jaar later is doordit gedoe opnieuw geopereerd de gal heeft schade aan haar leven veroorzaakt er is nu een kwart van haar lever verwijderd, ze is afgekeurd en alles hierdoor.
Drie weken geleden is de vrouw van mijn schoonvaders baas voor een galblaas geopereerd en bij haar is precies hetzelfde gebeurd als bij mijn zusje alleen waren ze er sneller bij dus gaat het maar al weer redelijk goed.
Ik denk dat je er niet onderuit kan als ik alles zo lees maar denk er niet te makkelijk over.
Ik weet ook wel dat het vaker wel goed gaat dan niet daar moet je ook van uit gaan maar als ik lees het stelt niets voor dan moet ik toch ff reageren, sorry als ik je ongerust maak.
zondag 1 april 2007 om 08:07
Hoi hoi,
Muis en Hova, ja jammer genoeg ben ik ervaringsdeskundige! Maar ik denk wel dat je er het beste blanco in kan stappen des te beter kom je er weer uit! Nu was voor mij de galblaas maar een klein onderdeel van het hele gebeuren maar toch het kan zoveel ellende geven... zowel als ie blijft zitten zowel als verwijderd wordt (zie verhaal van Dotten) hoewel ik denk dat elke operatie/ingreep een risico is...
Ik wens jullie beide heel veel succes en ik hoop op pijn vrij tot aan de operatie!
Dotten, jemig dat is niet niks wat je zus heeft mee gemaakt hoe is het nu met haar? Kan ze het een beetje bevatten allemaal, oftewel kan ze het een plaatsje geven... en dat allemaal omdat een chirurg een galweg over het hoofd heeft gezien of is vergeten... lekker handig!
Ondanks dat vind ik nog steeds dat ze de galblaas zouden moeten laten verwijderen maar ik heb er ook bij gezegd dat ik niet helemaal objectief ben. Ik heb nooit gezegd dat ze het moeten onderschatten want het is niet niks, het is en blijft toch een operatie, en aan elke operatie/ingreep zitten risico's... daar wordt je ook op gewezen voor elke ingreep!
Dus je weet waar je aan begint alleen je denkt vaak dat het jou of je naaste omgeving niet overkomt!
ik vind het wel heel erg goed dat je je persoonlijke verhaal hier verteld zeker omdat het totaal anders is dan het gros. Zo zie je maar dat er ook een keer zijde is. ik wens jullie veel sterkte!
Groetjes Dirkje
Muis en Hova, ja jammer genoeg ben ik ervaringsdeskundige! Maar ik denk wel dat je er het beste blanco in kan stappen des te beter kom je er weer uit! Nu was voor mij de galblaas maar een klein onderdeel van het hele gebeuren maar toch het kan zoveel ellende geven... zowel als ie blijft zitten zowel als verwijderd wordt (zie verhaal van Dotten) hoewel ik denk dat elke operatie/ingreep een risico is...
Ik wens jullie beide heel veel succes en ik hoop op pijn vrij tot aan de operatie!
Dotten, jemig dat is niet niks wat je zus heeft mee gemaakt hoe is het nu met haar? Kan ze het een beetje bevatten allemaal, oftewel kan ze het een plaatsje geven... en dat allemaal omdat een chirurg een galweg over het hoofd heeft gezien of is vergeten... lekker handig!
Ondanks dat vind ik nog steeds dat ze de galblaas zouden moeten laten verwijderen maar ik heb er ook bij gezegd dat ik niet helemaal objectief ben. Ik heb nooit gezegd dat ze het moeten onderschatten want het is niet niks, het is en blijft toch een operatie, en aan elke operatie/ingreep zitten risico's... daar wordt je ook op gewezen voor elke ingreep!
Dus je weet waar je aan begint alleen je denkt vaak dat het jou of je naaste omgeving niet overkomt!
ik vind het wel heel erg goed dat je je persoonlijke verhaal hier verteld zeker omdat het totaal anders is dan het gros. Zo zie je maar dat er ook een keer zijde is. ik wens jullie veel sterkte!
Groetjes Dirkje
zondag 1 april 2007 om 18:55
Jeetje Dotten, dat is toch een afschuwelijk verhaal!!! Daar moet je niet aan denken dat je dat overkomt...
Ik denk inderdaad dat ik uiteindelijk geen keuze heb. De vraag is alleen; laat ik me nu al opereren of wacht ik af tot ik meer/vaker kolieken krijgen. En dat is heel moeilijk vind ik. Buiten dat vreselijke verhaal van je zus heb ik al meer akelige verhalen gelezen op andere forums, dus ik denk er zeker niet licht over. Sterker nog, de twijfel zit er nog steeds in. Zo heb ik nu bijna geen last met eten, terwijl ik al heel veel gelezen heb dat mensen nog jaren na de operatie flink wat etenswaren niet meer kunnen eten zonder misselijk te worden of pijn te krijgen. En dat is maar een tipje van de sluier.
Natuurlijk zit er aan elke operatie risico, en dat vind ik ook supereng omdat ik nu (tussen de aanvallen door, maar daar zitten bij mij maanden tussen) eigenlijk maar heel weinig last heb en hier best mee te leven valt. Maar ja, het kan natuurlijk veel erger worden...
Dus wanneer neem je de beslissing...
Ik denk dat ik de beslissing af laat hangen van mijn gesprek met de chirurg 12 april. Bedankt dat je je verhaal (of dat van je zus eigenlijk) wilde vertellen. Ik hoop dat het ondertussen weer veel beter met je zus gaat en dat ze er helemaal weer bovenop komt!!
Groetjes, Hova
Ik denk inderdaad dat ik uiteindelijk geen keuze heb. De vraag is alleen; laat ik me nu al opereren of wacht ik af tot ik meer/vaker kolieken krijgen. En dat is heel moeilijk vind ik. Buiten dat vreselijke verhaal van je zus heb ik al meer akelige verhalen gelezen op andere forums, dus ik denk er zeker niet licht over. Sterker nog, de twijfel zit er nog steeds in. Zo heb ik nu bijna geen last met eten, terwijl ik al heel veel gelezen heb dat mensen nog jaren na de operatie flink wat etenswaren niet meer kunnen eten zonder misselijk te worden of pijn te krijgen. En dat is maar een tipje van de sluier.
Natuurlijk zit er aan elke operatie risico, en dat vind ik ook supereng omdat ik nu (tussen de aanvallen door, maar daar zitten bij mij maanden tussen) eigenlijk maar heel weinig last heb en hier best mee te leven valt. Maar ja, het kan natuurlijk veel erger worden...
Dus wanneer neem je de beslissing...
Ik denk dat ik de beslissing af laat hangen van mijn gesprek met de chirurg 12 april. Bedankt dat je je verhaal (of dat van je zus eigenlijk) wilde vertellen. Ik hoop dat het ondertussen weer veel beter met je zus gaat en dat ze er helemaal weer bovenop komt!!
Groetjes, Hova
zondag 1 april 2007 om 18:59
Inderdaad Dirkje; je denkt altijd: 'dat overkomt mij toch niet'. Maar natuurlijk kan het iedereen overkomen... Dat is juist zo eng.
Ik weet daar alles van, want Hovaman (net 40 jaar geweest).heeft twee maanden terug out of the blue een hartstilstand gekregen tijdens het sporten. Dus inderdaad; het kan toch ook altijd jou overkomen...
Het blijft een moeilijke keuze dus...
Ik weet daar alles van, want Hovaman (net 40 jaar geweest).heeft twee maanden terug out of the blue een hartstilstand gekregen tijdens het sporten. Dus inderdaad; het kan toch ook altijd jou overkomen...
Het blijft een moeilijke keuze dus...
maandag 2 april 2007 om 23:53
Hallo,
Ik wil je niet bang maken hoor, alleen viel het me op dat sommige schrijven het stelt niets voor dat is wrang om te lezen als je het verhaal van mijn zus kent.
Het gaat nu weer iets beter met haar,alleen erg snel moe en aardig wat kilo's aangekomen. Haar lever functioneert gelukkig goed. Ze is in ieder geval beter als voor de tweede operatie.
Zij heeft het een beetje een plekje kunnen geven, verschrikkelijk veel gezeur gehad met het Uwv, die keurden haar goed, gelukkig heeft zij een goede advocaat(niet iedereen heeft dit geluk) die heeft het voor laten komen, daarna is er anders beslist en is zij volledig afgekeurd.
Door de gallekkage heeft zij veel verklevingen in haar lichaam waar zij veel pijn van heeft.
Gelukkig is zij van zichzelf een positief iemand en geniet ze van het leven met haar dochter en man.
Haar leven wordt nooit meer hetzelfde en dat is jammer door een fout.
Ze heeft echt verschrikkelijke littekens op haar buik en borst. De littekens komen doordat haar buik van zijkant tot zijkant open is gehouden zodat al het vuil eruit kon, daarna moest dit vanzelf dichtgroeien, dus dan begrijp je dat het geen mooie littekens worden.
Ik wil wel zeggen dit is een fout van een chirurg, gelukkig komt dit niet vaak voor, hoop dat het je niet bang maakt.
Sterkte met je beslissing, wacht af wat de chirurg zegt die weet het toch het beste.
Ik wil je niet bang maken hoor, alleen viel het me op dat sommige schrijven het stelt niets voor dat is wrang om te lezen als je het verhaal van mijn zus kent.
Het gaat nu weer iets beter met haar,alleen erg snel moe en aardig wat kilo's aangekomen. Haar lever functioneert gelukkig goed. Ze is in ieder geval beter als voor de tweede operatie.
Zij heeft het een beetje een plekje kunnen geven, verschrikkelijk veel gezeur gehad met het Uwv, die keurden haar goed, gelukkig heeft zij een goede advocaat(niet iedereen heeft dit geluk) die heeft het voor laten komen, daarna is er anders beslist en is zij volledig afgekeurd.
Door de gallekkage heeft zij veel verklevingen in haar lichaam waar zij veel pijn van heeft.
Gelukkig is zij van zichzelf een positief iemand en geniet ze van het leven met haar dochter en man.
Haar leven wordt nooit meer hetzelfde en dat is jammer door een fout.
Ze heeft echt verschrikkelijke littekens op haar buik en borst. De littekens komen doordat haar buik van zijkant tot zijkant open is gehouden zodat al het vuil eruit kon, daarna moest dit vanzelf dichtgroeien, dus dan begrijp je dat het geen mooie littekens worden.
Ik wil wel zeggen dit is een fout van een chirurg, gelukkig komt dit niet vaak voor, hoop dat het je niet bang maakt.
Sterkte met je beslissing, wacht af wat de chirurg zegt die weet het toch het beste.
dinsdag 3 april 2007 om 13:54
Hoi Hova
Zou nog even laten weten hoe het bij de chirurg was.....nou, ik moet morgen al onder t mes!
Ben er wel van geschrokken, want dat had ik helemaal niet
verwacht.....hij raadde het echt aan en ook op korte termijn ivm evt.
ontstekingsgevaar.
En natuurlijk ook omdat ik nu nog vrij veel klachten bleef houden.
Ik zal na de operatie laten weten hoe het is gegaan, weet je dat ook meteen.
Nou, ik ga even bijkomen vd schrik en hopen dat alles goed zal gaan.
groetjes
Zou nog even laten weten hoe het bij de chirurg was.....nou, ik moet morgen al onder t mes!
Ben er wel van geschrokken, want dat had ik helemaal niet
verwacht.....hij raadde het echt aan en ook op korte termijn ivm evt.
ontstekingsgevaar.
En natuurlijk ook omdat ik nu nog vrij veel klachten bleef houden.
Ik zal na de operatie laten weten hoe het is gegaan, weet je dat ook meteen.
Nou, ik ga even bijkomen vd schrik en hopen dat alles goed zal gaan.
groetjes
You don´t have to believe everything you think
dinsdag 3 april 2007 om 14:51
Jeetje Muis, dat is schrikken!!!
De beslissing is jou dus uit handen genomen! Maar dat kon ook bijna niet anders, aangezien je pijn blijft houden!!
Word je morgen ook meteen al geopereerd of moet je morgen opgenomen worden (ik begreep dat je meestal de dag voor de operatie opgenomen wordt, vandaar...)?
In ieder geval heel, heeeeel veel sterkte morgen!! Ik ga aan je denken en heel hard voor je duimen dat alles goed gaat en dat je straks snel weer herstelt en van alle pijn af bent!!
Groetjes,
Hova
De beslissing is jou dus uit handen genomen! Maar dat kon ook bijna niet anders, aangezien je pijn blijft houden!!
Word je morgen ook meteen al geopereerd of moet je morgen opgenomen worden (ik begreep dat je meestal de dag voor de operatie opgenomen wordt, vandaar...)?
In ieder geval heel, heeeeel veel sterkte morgen!! Ik ga aan je denken en heel hard voor je duimen dat alles goed gaat en dat je straks snel weer herstelt en van alle pijn af bent!!
Groetjes,
Hova
vrijdag 6 april 2007 om 11:47
dirkje ik herken een beetje jouw verhaal ik heb af en aan 2 mnd in het ziekenhuis gelegen door die ellendige galblaas,maar ik was toen het begon net bevallen.
door al die ellende heeft mijn jongste zoontje de eerste maanden van zijn leven veel bij mij door gebracht in het ziekenhuis, want ik wilde bv blijven geven.
maar goed ik heb ook een ERCP gehad, helaas hielp dat niet en je voelt er trouwens weinig van hoor van dat onderzoek, ik kreeg een shot valium en ik dreef meteen op een wolk hahaha lol.
op een gegeven moment werd ik helemaal geel, weer met spoed opgenomen. alles bleek helemaal dicht te zitten. mijn plas was echt net cola.
na maanden van klote en pijn heb ik geeist dat ze mijn galblaas eruit zouden halen anders zou ik naar een ander ziekenhuis gaan.
helaas ging ie niet door mijn navel heen, en kreeg ik ook de klassieke galblaas operatie(nog 10 dagen extra in het ziekenhuis) en heb nu een forse snee onder mijn rechter borst, MAAR die ellendige pijn is niet meer terug gekomen.
Waarom ik dit nu dus vertel, als je de mogelijkheid krijgt om je galblaas telaten verwijderen als je klachten heb doe dat dan, want je kan er zoveel ellende door krijgen.
ze waren er bij mij net op tijd bij, want tijdens de operatie klapte mijn galblaas.
Enige waar ik nu nog last van heb is van spaghettisaus en knoflooksaus.
Muis hopelijk viel de ingreep mee.
sterkte de aankomende dagen.
door al die ellende heeft mijn jongste zoontje de eerste maanden van zijn leven veel bij mij door gebracht in het ziekenhuis, want ik wilde bv blijven geven.
maar goed ik heb ook een ERCP gehad, helaas hielp dat niet en je voelt er trouwens weinig van hoor van dat onderzoek, ik kreeg een shot valium en ik dreef meteen op een wolk hahaha lol.
op een gegeven moment werd ik helemaal geel, weer met spoed opgenomen. alles bleek helemaal dicht te zitten. mijn plas was echt net cola.
na maanden van klote en pijn heb ik geeist dat ze mijn galblaas eruit zouden halen anders zou ik naar een ander ziekenhuis gaan.
helaas ging ie niet door mijn navel heen, en kreeg ik ook de klassieke galblaas operatie(nog 10 dagen extra in het ziekenhuis) en heb nu een forse snee onder mijn rechter borst, MAAR die ellendige pijn is niet meer terug gekomen.
Waarom ik dit nu dus vertel, als je de mogelijkheid krijgt om je galblaas telaten verwijderen als je klachten heb doe dat dan, want je kan er zoveel ellende door krijgen.
ze waren er bij mij net op tijd bij, want tijdens de operatie klapte mijn galblaas.
Enige waar ik nu nog last van heb is van spaghettisaus en knoflooksaus.
Muis hopelijk viel de ingreep mee.
sterkte de aankomende dagen.
vrijdag 6 april 2007 om 13:01
Hoi Liya,
Jemig.. Ook jij hebt heel wat te stellen gehad met die ellendige galblaas! Klappen tijdens de operatie... heftig hoor! Gal is gevaarlijk zie ook het verhaal van Dotten haar zus!
Heftig zo net na je bevalling. Helaas kan ik daar ook over mee praten want mijn opname was 10 weken na mijn keizersnede van mijn jongste zoon. Ik gaf geen borstvoeding. Verschil met jou is dat ik mijn kinderen heel weinig heb gezien. Als het enigszins goed ging met me zag ik ze 1 a 2 keer in het weekend, rest van de week niet. Ik was echt te ziek. Ik kon het niet. Dit is iets waar ik het ook voor de rest niet over wil hebben want dat is iets wat ik eigenlijk helemaal heb geblokkeerd/uitgeschakeld. Doet te veel pijn! Ik weet het sommige denken dat dit niet goed is maar voor mij was het een kwestie van overleven en heb ik dit echt moeten uitschakelen want de gedachten dat ik er niet kon zijn voor mijn kids maakte mij kapot! Klinkt misschien erg dramatisch maar zo was het echt.
Klinkt misschien gek maar ik vond het wel fijn dat het mijn 2e kindje was want dat scheelde wel.. kon nu makkelijker afstand doen van 1e keer fruithapje geven enz enz.
Was wel apart dat toen ik thuis kwam uit het ziekenhuis dat je moet beginnen met het leren kennen van je jongste kind. En mijn oudste was 1,5 toen ik opgenomen werd, het vertrouwen geven dat ik niet meer weg zou gaan... maar eigenlijk moet ik afkloppen dat de kids het zo goed doen naar alles wat ze al hebben meegemaakt.. zeker de oudste.
Ik ben zelf nu bezig om naar een ander ziekenhuis over te stappen. Aangezien de kans op herhaling van wat ik heb meegemaakt erg groot is. Wil ik zorgen dat ik bij de juiste mensen in behandeling ben. Ook zijn er nog teveel klachten die aangeven dat mijn alvleesklier niet goed werkt dus helaas ben ik er nog niet bovenop. Maar dat komt wel weer.. daar heb ik alle vertrouwen in!!!
Hoop dat muis het goed heeft doorstaan en dat ze snel weer de oude is.
Groetjes Dirkje
Jemig.. Ook jij hebt heel wat te stellen gehad met die ellendige galblaas! Klappen tijdens de operatie... heftig hoor! Gal is gevaarlijk zie ook het verhaal van Dotten haar zus!
Heftig zo net na je bevalling. Helaas kan ik daar ook over mee praten want mijn opname was 10 weken na mijn keizersnede van mijn jongste zoon. Ik gaf geen borstvoeding. Verschil met jou is dat ik mijn kinderen heel weinig heb gezien. Als het enigszins goed ging met me zag ik ze 1 a 2 keer in het weekend, rest van de week niet. Ik was echt te ziek. Ik kon het niet. Dit is iets waar ik het ook voor de rest niet over wil hebben want dat is iets wat ik eigenlijk helemaal heb geblokkeerd/uitgeschakeld. Doet te veel pijn! Ik weet het sommige denken dat dit niet goed is maar voor mij was het een kwestie van overleven en heb ik dit echt moeten uitschakelen want de gedachten dat ik er niet kon zijn voor mijn kids maakte mij kapot! Klinkt misschien erg dramatisch maar zo was het echt.
Klinkt misschien gek maar ik vond het wel fijn dat het mijn 2e kindje was want dat scheelde wel.. kon nu makkelijker afstand doen van 1e keer fruithapje geven enz enz.
Was wel apart dat toen ik thuis kwam uit het ziekenhuis dat je moet beginnen met het leren kennen van je jongste kind. En mijn oudste was 1,5 toen ik opgenomen werd, het vertrouwen geven dat ik niet meer weg zou gaan... maar eigenlijk moet ik afkloppen dat de kids het zo goed doen naar alles wat ze al hebben meegemaakt.. zeker de oudste.
Ik ben zelf nu bezig om naar een ander ziekenhuis over te stappen. Aangezien de kans op herhaling van wat ik heb meegemaakt erg groot is. Wil ik zorgen dat ik bij de juiste mensen in behandeling ben. Ook zijn er nog teveel klachten die aangeven dat mijn alvleesklier niet goed werkt dus helaas ben ik er nog niet bovenop. Maar dat komt wel weer.. daar heb ik alle vertrouwen in!!!
Hoop dat muis het goed heeft doorstaan en dat ze snel weer de oude is.
Groetjes Dirkje
vrijdag 6 april 2007 om 13:37
Jeetje Liya, ook al zo'n eng verhaal! Gelukkig is het allemaal goed afgelopen voor je!
En Dirkje, ik vind het helemaal niet dramatisch klinken hoor dat je het zo vreselijk vond er niet voor je kids te kunnen zijn! Dat kan ik me zo helemaal voorstellen; ik zou het absoluut afschuwelijk vinden om 12 weken niet bij mijn drie kids te kunnen zijn en niet voor ze te kunnen zorgen. Ik zou helemaal gek worden als ik hoorde dat ik zolang in het ziekenhuis moest blijven... Dus ik kan het me helemaal voorstellen.
Ik schrok er wel van te horen dat de kans bij jou groot is dat het weer gebeurt!! Dus eigenlijk is het niet opgelost bij jou?
Hier gaat alles redelijk. Ik heb nog steeds geen pijn, maar wordt wel steeds misselijker. Vooral 's ochtends is de misselijkheid erg, meestal wordt het in de loop van de dag minder maar soms komt het 's middags ook weer heftig terug. En vandaag heb ik ook een beetje verhoging erbij. Zit gewoon niet helemaal lekker in mijn vel nu.
Maar goed, donderdag is de afspraak met de chirurg... Ik hoop nog steeds dat de operatie uitgesteld kan worden tot in ieder geval Hovaman weer mag autorijden en tillen, dan weet ik in ieder geval dat hij er voor de kids kan zijn en de taken eventjes van mij over kan nemen. Maar ja, we zien wel...
Ik moet wel zeggen dat ik best wel bang ben geworden hoor, door alle verhalen hier... Ik vind het nu nog meer verbazingwekkend dat mijn huisarts met een gemak van 'heb ik jou daar' zei; oh, die galblaas moet je er 'gewoon' uit laten halen, dan heb je nergens meer last van...'
Ik ben er nu toch wel erg van doordrongen dat deze situatie weliswaar bij mij nu niet gevaarlijk is, maar dat wel kan worden (of ik me nu laat opereren of niet....)....
En Dirkje, ik vind het helemaal niet dramatisch klinken hoor dat je het zo vreselijk vond er niet voor je kids te kunnen zijn! Dat kan ik me zo helemaal voorstellen; ik zou het absoluut afschuwelijk vinden om 12 weken niet bij mijn drie kids te kunnen zijn en niet voor ze te kunnen zorgen. Ik zou helemaal gek worden als ik hoorde dat ik zolang in het ziekenhuis moest blijven... Dus ik kan het me helemaal voorstellen.
Ik schrok er wel van te horen dat de kans bij jou groot is dat het weer gebeurt!! Dus eigenlijk is het niet opgelost bij jou?
Hier gaat alles redelijk. Ik heb nog steeds geen pijn, maar wordt wel steeds misselijker. Vooral 's ochtends is de misselijkheid erg, meestal wordt het in de loop van de dag minder maar soms komt het 's middags ook weer heftig terug. En vandaag heb ik ook een beetje verhoging erbij. Zit gewoon niet helemaal lekker in mijn vel nu.
Maar goed, donderdag is de afspraak met de chirurg... Ik hoop nog steeds dat de operatie uitgesteld kan worden tot in ieder geval Hovaman weer mag autorijden en tillen, dan weet ik in ieder geval dat hij er voor de kids kan zijn en de taken eventjes van mij over kan nemen. Maar ja, we zien wel...
Ik moet wel zeggen dat ik best wel bang ben geworden hoor, door alle verhalen hier... Ik vind het nu nog meer verbazingwekkend dat mijn huisarts met een gemak van 'heb ik jou daar' zei; oh, die galblaas moet je er 'gewoon' uit laten halen, dan heb je nergens meer last van...'
Ik ben er nu toch wel erg van doordrongen dat deze situatie weliswaar bij mij nu niet gevaarlijk is, maar dat wel kan worden (of ik me nu laat opereren of niet....)....
vrijdag 6 april 2007 om 20:26
Hoi Hova,
Nog maar een positief verhaal dan.
Ook bij mij begonnen de pijnen vrij snel na de bevalling van mijn tweede kind. Ik kreeg toen min of meer ongevraagd pijnstillers toegediend, en toen ik snel daarna nog een paar aanvallen kreeg, heb ik besloten om me te laten opereren. Het borstvoedingsschema lag toch al in de war, en bovendien wist de chirurg me te vertellen dat als je een zieke galblaas te lang laat zitten de kans op kanker toeneemt. Oef, toen wist ik het wel!! (of het waar is weet ik nog steeds niet trouwens).
De operatie is polyklinisch verricht en ik mocht de zelfde avond nog naar huis. Drie kleine sneetjes, waarvan ik er nu (na 5 jaar) twee al niet meer kan vinden. Ik was na een dag al weer op de been (was misschien ook al wat gewend na twee bevallingen met keizersnee).
Wat me nog het meeste is bijgebleven is de eerste opmerking van de chirurg: "O, een typisch gevalletje van de 3 F-en: Fat, Forty & Female."
Ik voelde me enorm gekleineerd en beledigd. En terecht volgens mij, want het dat soort commentaar zit je toch helemaal niet op te wachten! Maar de kans op galstenen schijnt dus zeer toe te nemen na je veertigste en met overgewicht. (NB ik was nog geen 40 en was wel mollig maar zeker niet dik. Grrrrrr).
Anyways, ik was heel blij na de operatie: geen angst meer voor die helse pijnen. En nu na 5 jaar ben ik nog steeds blij.
Heel veel sterkte, Oiseau.
Nog maar een positief verhaal dan.
Ook bij mij begonnen de pijnen vrij snel na de bevalling van mijn tweede kind. Ik kreeg toen min of meer ongevraagd pijnstillers toegediend, en toen ik snel daarna nog een paar aanvallen kreeg, heb ik besloten om me te laten opereren. Het borstvoedingsschema lag toch al in de war, en bovendien wist de chirurg me te vertellen dat als je een zieke galblaas te lang laat zitten de kans op kanker toeneemt. Oef, toen wist ik het wel!! (of het waar is weet ik nog steeds niet trouwens).
De operatie is polyklinisch verricht en ik mocht de zelfde avond nog naar huis. Drie kleine sneetjes, waarvan ik er nu (na 5 jaar) twee al niet meer kan vinden. Ik was na een dag al weer op de been (was misschien ook al wat gewend na twee bevallingen met keizersnee).
Wat me nog het meeste is bijgebleven is de eerste opmerking van de chirurg: "O, een typisch gevalletje van de 3 F-en: Fat, Forty & Female."
Ik voelde me enorm gekleineerd en beledigd. En terecht volgens mij, want het dat soort commentaar zit je toch helemaal niet op te wachten! Maar de kans op galstenen schijnt dus zeer toe te nemen na je veertigste en met overgewicht. (NB ik was nog geen 40 en was wel mollig maar zeker niet dik. Grrrrrr).
Anyways, ik was heel blij na de operatie: geen angst meer voor die helse pijnen. En nu na 5 jaar ben ik nog steeds blij.
Heel veel sterkte, Oiseau.
vrijdag 6 april 2007 om 22:59
Bij mij werd 8 jaar geleden op vakantie vastgesteld dat de heftige buikpijn af en toe had door galstenen werd veroorzaakt. In principe werd er daar geadviseerd om de galblaas gelijk te laten verwijderen. Omdat ik in Oostenrijk was en geen woord Duits spreek voelde ik er niets voor om in een ziekenhuis te liggen waar ik niemand verstond.Terug in Nederland bleek er een wachtlijst van 9 maanden te zijn. Op een gegeven moment was een plakje kaas al te vet en kon ik praktisch niets meer eten zonder buikpijn.Na de 9 maanden wachtlijst werd ik uiteindelijk toch geopereerd. Het is een operatie die voornamelijk bij oudere mensen wordt uitgevoerd dus de geschatte herstelperiode is gebaseerd op een lichaam van 65. Ik was op dat moment 18 en de avond na de operatie zat ik al weer aardappelkroketjes te eten (iets wat ik al maanden niet had kunnen eten) en de volgende dag mocht ik naar huis.Tegenwoordig kan ik weer gewoon alles eten en heb ik eigenlijk nergens meer last van. De littekens zijn echt heel erg klein en je ziet er nauwelijks wat van.
zaterdag 7 april 2007 om 12:49
Meiden, bedankt voor jullie verhalen!! Gelukkig ook weer positieve verhalen, want ik werd toch wel een beetje bang van al die nare verhalen...
Oiseau, wat fijn dat het bij jou poliklinisch kon! Helaas is het in ons ziekenhuis een nacht ervoor en een nacht erna. (Die nacht ervoor ga ik nog wel even over debatteren met de arts trouwens, haha;)).
Echt ongelovelijk trouwens, wat die arts tegen jou zei over de drie F-en! Dan sla je toch steil achterover; wat een ontzettend gebrek aan respect voor zijn patient!!! Ik geloof als een arts dat tegen mij zou zeggen (ik ben nog laaaang geen 40 -37, hihi- en ben absoluut niet dik), maar dan zou ik in staat zijn om gelijk weg te lopen en een andere arts te eisen!! Echt ongelovelijk hoor...
Dat van dat de kans op kanker groter wordt, heb ik ook nog nooit gehoord! Maar sowieso moet dat ding eruit natuurlijk...
Uggla, jeetje; 9 maanden wachttijd... Wat een ellende zeg, als je last blijft houden! Wat zal jij blij zijn geweest toen je galblaas eruit was... Maar ik kan me voorstellen dat je dat niet in Oostenrijk wilde!
Daar heb ik eigenlijk nooit bij nagedacht; dat die herstelperiode (er staat overal 2 weken in ieder geval, soms zelfs 6 weken!) gebaseerd is op oudere mensen. Ik hoop het, dan valt het bij mij misschien ook nog allemaal mee...
Muis, denk steeds maar aan je hoor!!
Groetjes, Hova
Oiseau, wat fijn dat het bij jou poliklinisch kon! Helaas is het in ons ziekenhuis een nacht ervoor en een nacht erna. (Die nacht ervoor ga ik nog wel even over debatteren met de arts trouwens, haha;)).
Echt ongelovelijk trouwens, wat die arts tegen jou zei over de drie F-en! Dan sla je toch steil achterover; wat een ontzettend gebrek aan respect voor zijn patient!!! Ik geloof als een arts dat tegen mij zou zeggen (ik ben nog laaaang geen 40 -37, hihi- en ben absoluut niet dik), maar dan zou ik in staat zijn om gelijk weg te lopen en een andere arts te eisen!! Echt ongelovelijk hoor...
Dat van dat de kans op kanker groter wordt, heb ik ook nog nooit gehoord! Maar sowieso moet dat ding eruit natuurlijk...
Uggla, jeetje; 9 maanden wachttijd... Wat een ellende zeg, als je last blijft houden! Wat zal jij blij zijn geweest toen je galblaas eruit was... Maar ik kan me voorstellen dat je dat niet in Oostenrijk wilde!
Daar heb ik eigenlijk nooit bij nagedacht; dat die herstelperiode (er staat overal 2 weken in ieder geval, soms zelfs 6 weken!) gebaseerd is op oudere mensen. Ik hoop het, dan valt het bij mij misschien ook nog allemaal mee...
Muis, denk steeds maar aan je hoor!!
Groetjes, Hova
zaterdag 7 april 2007 om 14:38
Hallo Hova,
Ik denk niet dat je je moet vastpinnen op een bepaalde herstelperiode. Dat is voor iedereen anders. En dan valt het je misschien wel tegen achteraf. Ik zelf ben in oktober 2006 geopereerd. Ik heb maar 1 echte galkoliek gehad en anderhalve maand later werd ik al geopereerd. Het was gelukkig direct een duidelijk verhaal. Ik dacht met twee nachtjes ziekenhuis weer thuis te zijn, maar dat pakte anders uit. Ik kreeg te maken met een complicatie, namelijk een bloeding tijdens de operatie, waardoor ik tijdens de kijkoperatie alsnog een volledige buikoperatie heb gekregen. Naast de drie sneetjes van de kijkoperatie heb ik nu dus ook nog een flink litteken van mijn middenrif naar mijn rechter taille. Mijn herstel heeft dan ook lang geduurd. Ik heb bijna een week in het ziekenhuis gelegen, ben erg ziek geweest en heb 4 dagen niks mogen eten na de operatie. Omdat mijn buikspieren waren doorgesneden mocht ik 6 weken niet tillen, geen autorijden, niet werken en de eerste tijd zo min mogelijk traplopen. En zelf nu, na anderhalf jaar, heb ik nog steeds last van mijn spieren. Ik ben nog jong, dus daar ligt het niet aan.
Het schijnt overigens een zeer zeldzame complicatie te zijn, mijn huisarts had in zijn hele carriere pas 1 keer eerder een patient meegemaakt die dit overkomen was.
Het gaat in de meeste gevallen ook gewoon goed, maar nogmaals, pin je nergens op vast. Ik dacht het ook even te doen en dat viel wel even tegen. Toch ben ik nog altijd blij dat ik het heb gedaan, ondanks alles.
Al met al is een galoperatie wel aan te raden, omdat je verlost wordt van veel klachten en de complicaties van galstenen in de alvleesklier nog altijd ernstiger zijn dan een operatie.
Ik wens je veel sterkte met je beslissing.
Groetjes, Duet
Ik denk niet dat je je moet vastpinnen op een bepaalde herstelperiode. Dat is voor iedereen anders. En dan valt het je misschien wel tegen achteraf. Ik zelf ben in oktober 2006 geopereerd. Ik heb maar 1 echte galkoliek gehad en anderhalve maand later werd ik al geopereerd. Het was gelukkig direct een duidelijk verhaal. Ik dacht met twee nachtjes ziekenhuis weer thuis te zijn, maar dat pakte anders uit. Ik kreeg te maken met een complicatie, namelijk een bloeding tijdens de operatie, waardoor ik tijdens de kijkoperatie alsnog een volledige buikoperatie heb gekregen. Naast de drie sneetjes van de kijkoperatie heb ik nu dus ook nog een flink litteken van mijn middenrif naar mijn rechter taille. Mijn herstel heeft dan ook lang geduurd. Ik heb bijna een week in het ziekenhuis gelegen, ben erg ziek geweest en heb 4 dagen niks mogen eten na de operatie. Omdat mijn buikspieren waren doorgesneden mocht ik 6 weken niet tillen, geen autorijden, niet werken en de eerste tijd zo min mogelijk traplopen. En zelf nu, na anderhalf jaar, heb ik nog steeds last van mijn spieren. Ik ben nog jong, dus daar ligt het niet aan.
Het schijnt overigens een zeer zeldzame complicatie te zijn, mijn huisarts had in zijn hele carriere pas 1 keer eerder een patient meegemaakt die dit overkomen was.
Het gaat in de meeste gevallen ook gewoon goed, maar nogmaals, pin je nergens op vast. Ik dacht het ook even te doen en dat viel wel even tegen. Toch ben ik nog altijd blij dat ik het heb gedaan, ondanks alles.
Al met al is een galoperatie wel aan te raden, omdat je verlost wordt van veel klachten en de complicaties van galstenen in de alvleesklier nog altijd ernstiger zijn dan een operatie.
Ik wens je veel sterkte met je beslissing.
Groetjes, Duet
zondag 8 april 2007 om 09:07
hoi nu ff een verhaal als je er te lang mee blijft lopen ( ik mocht niet geopereerd worden vanwege een kiezersnede) bij mij schoot er eentje door naar mijn alvleesklier en daar ben je pas echt ziek van, ik heb twee weken in het ziekenhuis gelegen van de eerste dagen weet ik niet veel meer omdat ik zooooo veel pijn had...... ik heb dagen alleen maar gal gespuugd, liggen gillen van de pijn toen kreeg ik een zonde ingebracht wat ook geen pretje was, ik ben in de twee weken 10 kg afgevallen , iedere dag moest er bloed geprikt worden en had ook een infus die er steeds uit viel dus moest ze steeds ergens anders prikken ik was bond en blauw.
ik was net bevallen dus zag mijn kindje niet veel, had kraamtranen en kon niet genieten van mijn kraamtijd, dus alles was geen pretje.
toen ik thuis kwam was ik flink verzwakt ik moest na een paar weken weer bloed aten prikken maar ik had 3 koliek aan vallen per dag en dus mijn bloed was ook niet goed, bang dat het weer door zou schieten naar mijn alvleesklier..... echt niet leuk allemaal.
ik ben aan de pillen gezet, 22 perdag om geen aanvallen meer te krijgen ( ik kreeg ze nog wel maar minder vaak) toen werd ik 4 maanden later eindelijk geopereerd wat was ik blij zeg!!!! de operatie was een peuleschil na 1 nachtje was ik weer thuis en na 4 weken ging ik weer werken.
ze hebben 19 steentjes eruit gehaald.
mijn advies is LAAT JE OPEREREN!!!!
succesgr westlandse
ik was net bevallen dus zag mijn kindje niet veel, had kraamtranen en kon niet genieten van mijn kraamtijd, dus alles was geen pretje.
toen ik thuis kwam was ik flink verzwakt ik moest na een paar weken weer bloed aten prikken maar ik had 3 koliek aan vallen per dag en dus mijn bloed was ook niet goed, bang dat het weer door zou schieten naar mijn alvleesklier..... echt niet leuk allemaal.
ik ben aan de pillen gezet, 22 perdag om geen aanvallen meer te krijgen ( ik kreeg ze nog wel maar minder vaak) toen werd ik 4 maanden later eindelijk geopereerd wat was ik blij zeg!!!! de operatie was een peuleschil na 1 nachtje was ik weer thuis en na 4 weken ging ik weer werken.
ze hebben 19 steentjes eruit gehaald.
mijn advies is LAAT JE OPEREREN!!!!
succesgr westlandse
zondag 8 april 2007 om 09:36
Hoi hoi,
Vrolijk pasen allemaal!
Muis ik hoop dat het naar omstandigheden goed met je gaat.
Tja, en daar gaan we weer.... allemaal door die ellendige galblaas haha!!!
Westlandse ik weet als geen ander hoeveel pijn je hebt gehad! Ik had een acute necrotiserende alvleesklierontsteking, met daarbij alle complicatie's die je maar kan bedenken. Ben in shock toestand opgenomen in het ziekenhuis puur van de pijn.. ze hebben er 4 dagen over gedaan om de pijn enigszins onder controle te krijgen met morfine... Heb 12 wkn in het zkh gelegen. Ben sinds 2 okt thuis en ben nu nog steeds bezig met herstellen. Ook ik vond het een peuleschil die operatie alleen kan ik me voorstellen dat het voor iedereen anders is. Maar dat komt echt doordat ik en jij ook zoveel pijn hebben gehad met die alvleesklier (staat er echt om bekend dat het een onmenselijke hoeveelheid pijn afgeeft!!!) Voorheen was ik bang voor de tandarts... en vond ik boren vreselijk en verging ik van de pijn tenminste dat dacht ik. Tot ik een bevalling had gehad en toen dacht ik nu kan ik alles aan. Nou nu weet ik zeker dat ik alles aan kan.. qua pijn als ik dit maar nooit meer hoef mee te maken!
Begrijp je wat ik bedoel met mijn verhaal... het is voor iedereen anders en iedereen verlegt zijn grenzen als ze daar aan toe zijn. Voor iedereen is het spannend. Voor mij was het echt een verlossing.. voor jou ook neem ik aan!
Bij mij zijn ze er niet eens aan begonnen met tellen het waar er zoveel (steentjes).
Nog ff een aanvulling op de v-tjes. Het is zo dat er voor galstenen zijn er 4 risicogroepen en die duiden ze aan met de 4 v-tjes (in het nl) Vrouw, Vruchtbaar, Vet, Veertig.
Ikzelf was vrij stevig haha (ben nu 30 kilo lichter elk nadeel heeft zijn voordeel...)
erg vruchtbaar (was net bevallen)
en vrouw...
Nog geen veertig ben 28.
Dus 3 van de 4 risico factoren had ik toch in mijn bezit...
Groetjes Dirkje
Vrolijk pasen allemaal!
Muis ik hoop dat het naar omstandigheden goed met je gaat.
Tja, en daar gaan we weer.... allemaal door die ellendige galblaas haha!!!
Westlandse ik weet als geen ander hoeveel pijn je hebt gehad! Ik had een acute necrotiserende alvleesklierontsteking, met daarbij alle complicatie's die je maar kan bedenken. Ben in shock toestand opgenomen in het ziekenhuis puur van de pijn.. ze hebben er 4 dagen over gedaan om de pijn enigszins onder controle te krijgen met morfine... Heb 12 wkn in het zkh gelegen. Ben sinds 2 okt thuis en ben nu nog steeds bezig met herstellen. Ook ik vond het een peuleschil die operatie alleen kan ik me voorstellen dat het voor iedereen anders is. Maar dat komt echt doordat ik en jij ook zoveel pijn hebben gehad met die alvleesklier (staat er echt om bekend dat het een onmenselijke hoeveelheid pijn afgeeft!!!) Voorheen was ik bang voor de tandarts... en vond ik boren vreselijk en verging ik van de pijn tenminste dat dacht ik. Tot ik een bevalling had gehad en toen dacht ik nu kan ik alles aan. Nou nu weet ik zeker dat ik alles aan kan.. qua pijn als ik dit maar nooit meer hoef mee te maken!
Begrijp je wat ik bedoel met mijn verhaal... het is voor iedereen anders en iedereen verlegt zijn grenzen als ze daar aan toe zijn. Voor iedereen is het spannend. Voor mij was het echt een verlossing.. voor jou ook neem ik aan!
Bij mij zijn ze er niet eens aan begonnen met tellen het waar er zoveel (steentjes).
Nog ff een aanvulling op de v-tjes. Het is zo dat er voor galstenen zijn er 4 risicogroepen en die duiden ze aan met de 4 v-tjes (in het nl) Vrouw, Vruchtbaar, Vet, Veertig.
Ikzelf was vrij stevig haha (ben nu 30 kilo lichter elk nadeel heeft zijn voordeel...)
erg vruchtbaar (was net bevallen)
en vrouw...
Nog geen veertig ben 28.
Dus 3 van de 4 risico factoren had ik toch in mijn bezit...
Groetjes Dirkje
zondag 8 april 2007 om 10:14
Hoi Hova,
Spannend.. 12 april! Nog een paar dagen en dan hoor je vanzelf het hoe/wat en waaraf!
Hoe is het inmiddels met Hovaman? Is ie al goed aan het herstellen want dat is ook niet niks!!
O, ja Liya ff nog over de ERCP's.. ik heb er ook 2 gehad. bij de 1e werd ik tijdens de behandeling wakker! Dat was niet grappig... wordt je wakker met een slang in je mond dan denk je dus echt ff dat je stikt! Was zo weer weg hoor...
Kwam ik 's avond weer bij. Zei meteen tegen lief dat doe ik nooit meer haha... komt de arts me vertellen dat ik de volgende dag weer een ERCP zou krijgen omdat ze niet zeker wisten of ze alles hadden:@.
Dat was niet grappig!
Maar de 2e keer heb ik er niets van meegekregen!! Had wel van te voren goed gevraagd of ze me goed slapende wilden houden....
Groetjes Dirkje
Spannend.. 12 april! Nog een paar dagen en dan hoor je vanzelf het hoe/wat en waaraf!
Hoe is het inmiddels met Hovaman? Is ie al goed aan het herstellen want dat is ook niet niks!!
O, ja Liya ff nog over de ERCP's.. ik heb er ook 2 gehad. bij de 1e werd ik tijdens de behandeling wakker! Dat was niet grappig... wordt je wakker met een slang in je mond dan denk je dus echt ff dat je stikt! Was zo weer weg hoor...
Kwam ik 's avond weer bij. Zei meteen tegen lief dat doe ik nooit meer haha... komt de arts me vertellen dat ik de volgende dag weer een ERCP zou krijgen omdat ze niet zeker wisten of ze alles hadden:@.
Dat was niet grappig!
Maar de 2e keer heb ik er niets van meegekregen!! Had wel van te voren goed gevraagd of ze me goed slapende wilden houden....
Groetjes Dirkje
