Gezwel gevonden

Een paar weken geleden kreeg ik last van mijn stoelgang. Eerst dacht ik dat ik beter moest opletten wat ik at. Toen ik bloederig slijm begon te verliezen gingen alarmbellen af.

Mijn moeder is 6 jaar geleden overleden aan endeldarmkanker, dus ik schrok behoorlijk.



Natuurlijk kunnen er vele oorzaken zijn dus probeerde me niet te ongerust te maken. Ben wel gelijk naar de huisarts gegaan.

Hij wilde dat er een scopie gedaan zou worden en vandaag ben ik daarvoor bij het ziekenhuis geweest. Ik moest na afloop gelijk voor de uitslag bij de arts die de scopie had gedaan. Dat had ik niet verwacht dus was al een beetje van slag.

Hij vertelde zonder omhaal dat er een gezwel zat en die moest er z.s.m. uit. Aanstaande vrijdag moet ik weer terugkomen om alles omtrent de operatie door te spreken. Ik was zo uit het veld geslagen dat ik verder geen vragen heb gesteld.



En nu zit ik thuis en borrelen alle vragen boven die ik vanmiddag had willen stellen. Ik schrijf ze allemaal op zodat ik vrijdag niets vergeet. Maar tot vrijdag blijven die onbeantwoord. Gelukkig is het overmorgen al vrijdag en heb ik een afspraak vroeg in de ochtend.



Ik merk dat afleiding zoeken lastig wordt. Ik heb geprobeerd verder te gaan met het boek waar ik aan begonnen was, maar ik lees 3x dezelfde bladzijde zonder dat de woorden doordringen.



Wat ik hiermee wil, weet ik ook eigenlijk niet....even van me afschrijven, denk ik. Mn hoofd tolt van alle emoties en gedachten.

Pfffffff zoals ik al had verwacht heb ik bijna niet geslapen afgelopen weekend. De keelpijn is minder geworden, maar ik blijf er nerveus van worden. Nou ja, we zien straks wel hoe het afloopt.



Ik probeer me te ontspannen, wat natuurlijk hopeloze pogingen zijn. Over anderhalf uur ga ik de deur uit op weg naar het ziekenhuis. Ik zit nu al te shaken.



Ik ben behoorlijk bang voor de narcose, maar heb me voorgenomen om morgen te denken aan leuke dingen en aan alle mensen die me steunen, dus ook jullie zullen in mijn gedachten zijn. Gelukkig heb ik heel veel mensen die me steunen (meer dan ik had verwacht, een pluspunt in dit hele gedoe), ik weet niet of ik het red om me iedereen voor de geest te halen voor ik onder zeil ga. Het is in ieder geval beter dan mezelf in paniek praten, één van mijn talenten waar je makkelijk zonder kan



Nou meiden, ik hyper nog even door.

Het wordt een lang verhaal......



Heb ik internet in het ziekenhuis.....is het viva-forum geblokkeerd Die zijn gek! En via mn mobiel kon ik niet inloggen, kreeg alleen maar foutmeldingen



Maar goed, ik ben alweer thuis Ik zal proberen een beetje samenhangend verslagje te maken, daar ben ik normaal al geen ster in maar na de narcose ben ik nog warriger dan anders



Maandag moest ik me dus om 11 uur melden. Ik had een kamer voor mezelf, met eigen douche en toilet en zelfs een eigen koelkastje. De verpleging is fantastisch geweest, wat dat betreft geen klagen. Na de intake en nog maar eens een keer bloed prikken was het rond half 1. Verder gebeurde er weinig maandag dus was het wachten op dinsdag. Van de zenuwen had ik geen hap door mn keel gekregen thuis en kreeg ik te horen dat ik alleen nog maar heldere dranken mocht hebben. Ik kreeg spontaan honger. Nog 2x een klysma gekregen



Dinsdag zou ik rond kwart voor 11 aan de beurt zijn. Bij het wakker worden (om 6 uur omdat ze kwamen temperaturen en bloeddruk meten) kreeg ik te horen dat het een half uurtje was vervroegd. nog een laatste klysma en een kalmerend tabletje. Weer in slaap gevallen en toen ik wakker werd was het 12 uur.....er was een spoed tussendoor gekomen en was dus later aan de beurt. De narcose viel inderdaad mee, en van de ruggenprik heb ik helemaal niets gevoeld. Daarna weet ik pas weer dat ik wakker werd op mn kamer en mn vriend er zat. Verder is de dinsdag aan me voorbij gegaan. Ik weet dat ik een paar keer wakker werd en dacht dat het al woensdag was, maar dat bleek niet zo te zijn. Pijn had ik niet.



Woensdag was ik al wat meer bij, gelukkig nog steeds geen pijn, wel ongemakkelijk door het infuus, blaascatheter en pijnstilling in mn rug. 's Nachts kreeg ik last van het infuus in mijn hand en die is er toen uitgehaald. Mn darmen begonnen alweer wat te rommelen en zo af en toe kwam er flink wat lucht naar buiten. Toen hebben ze een po-stoel naast mn bed gezet zodat ik af en toe kon proberen of er alweer ontlasting kwam.



Vrijdag werd om 6 uur 's ochtends de pijnmedicatie alvast gestopt en werd later op de dag het slangetje uit mn rug gehaald. Nou toen was ik even compleet van de wereld van de pijn. De ergste pijn ebde wel weg, maar de krampen in mn darmen waren soms niet te harden. En de ontlasting wilde maar niet op gang komen. 's avonds werd de blaascatheter verwijderd. Die liep niet via de urinebuis, maar via een gaatje in mn buik. Toen was ik dus weer slangen-vrij en kon ik het op de wc proberen.



De hele zaterdag geprobeerd, zonder resultaat maar wel met steeds pijnlijker wordende krampen. Afgelopen nacht zat ik er helemaal doorheen. Ik wist niet meer hoe ik moest liggen, had veel pijn, het eten was echt niet te narsen en had een flinke aanval van zelfmedelijden. Ik kreeg toen een drankje, het leek wel wonderolie ofzo, gigantisch smerig.

Vanochtend mocht ik onder de douche de wond een beetje afspoelen en het warme water op mn buik, en dus darmen, was wel lekker. En toen gebeurde het....ik gin gop de wc zitten en alles wat in mn darmen zat, kwam er uit. Wat was dat een heerlijk opluchtend gevoel. Verder heb ik geen koorts gehad. Het was vlak voor de ronde van de arts. De vroeg hoe het zat met verzorging thuis en de kinderen. Ik zei dat alles geregeld was. Toen sprak hij de zalige woorden, Dan mag je van mij naar huis, wil je vandaag of morgen. Waarop ik als antwoord gaf: gisteren



Na de nodige plichtplegingen mocht ik vanmiddag het ziekenhuis verlaten en ben ik heerlijk weer thuis. Ik mag en kan natuurlijk nog niks, maar ik zit liever thuis niks te doen dan in het ziekenhuis. Over 5 dagen terug voor controle. En als de uitslag van het weefsel terug is, weet ik of ik nog chemo krijg.



Al met al is het me niet tegengevallen. Om te zeggen dat het is meegevallen zou overdreven zijn, maar het had veel erger gekund.

Nu kan ik even niets anders dan rusten en beter worden, waar beter dan op mn eigen bank met mn eigen spulletjes....en mn laptoppie waar ik gewoon op het hele internet kan ipv maar een paar sites die ik na 2 dagen ook wel had gezien. En weer op het forum (oa, ik kon bijna op geen enkele site die ik regelmatig bezoek), ik heb in ieder geval tijd zat om alles weer bij te lezen.



Ik blijf me verbazen hoe snel het allemaal is gegaan, 4 weken en 4 dagen geleden ging ik naar de huisarts en nu zit ik geopereerd en al weer thuis. Ik ben er natuurlijk nog niet, maar gelukkig is die kanker mn lijf uit.

Zo ik ben weer boven water. Iedereen zei al dat het een zware operatie is geweest, maar dat voelde ik zelf niet zo. Maar ben door mn lichaam even flink teruggefloten en heb eigenlijk alleen maar geslapen sinds ik thuis ben (na het verslag hier dan).



Uitslagen heb ik nog niet, ze verwachten die binnen 14 dagen na de operatie te hebben (nog een weekje wachten dus), maar de chirurg zei dat hij het er mooi uit vond zien. Hij gaf wel aan voor de zekerheid een extra stuk darm weg te hebben gehaald....fijn, zekerheid voor alles. Over de lymfeklieren zei hij dat ze op het oog schoon waren, maar hij geen zekerheid gaf zonder microscopisch onderzoek. Dat is dus nog even afwachten. Maar daar ben ik niet zo nerveus voor als ik eerder was.



quote:dajupiin schreef op 04 juli 2009 @ 09:33:

je bent nu helemaal in de zenuwen ervan,maar geloof me....wat zal je blij zijn als dat gezwel is weggehaald dan heb je iets meer rust in je hoofd met de wetenschap dat dat in ieder geval weg is!

Dit is absoluut waar!



De wond ziet er goed uit....een beetje groot maar dat is zo vreselijk bijzaak en ondergeschikt. Het is alleen vervelend dat ik nu zo'n giga-jeuk heb want alles begint al te genezen. Op een paar kleine plekjes is de korst al weg en is het eronder dicht. De genezing gaat dus al net zo snel als het hele gebeuren.



Natuurlijk is dat de buitenkant en hou ik mezelf goed voor ogen dat van binnen nog veel moet gebeuren en ik er echt nog niet ben.

He getver......ik heb een blaascatheter gehad. Niet via mn urinebuis, maar via een gaatje in mn buik. En nu heb ik dus een ontsteking. Er komt allemaal pus uit. Het doet geen pijn maar lekker zit het me niet.



Uiteraard heb ik het ziekenhuis al gebeld en die zeiden dat het niet heel erg kwaad kon. Morgen moet ik voor controle en kijken ze er naar. Het was niet nodig om eerder te komen. Dat is wel een beetje een geruststelling.



Verder heb ik een geestelijk dipje. Het helpt ook niet echt mee dat ik me gewoon een beetje verveel en ook nog eens alleen voel (flinke aanval van zelfmedelijden, ben ik bang). Toen ik in het ziekenhuis lag, had ik elke dag bezoek en werd er ook elke dag wel gebeld door diverse mensen. En nu......sinds ik thuis ben heb ik niemand meer gezien of gehoord.

Natuurlijk begrijp ik ook wel dat vrienden en familie ook gewoon hun leven hebben met werk en andere zaken. Maar een telefoontje is toch niet zoveel gevraagd?



Ik heb wel nog een paar mailtjes gehad van mensen waarvan ik weet dat die mijn nummer niet hebben, en ik ook eigenlijk helemaal geen reactie had verwacht. Misschien is het daarom dat het juist zo opvalt dat het van de kant van mijn "naasten" nogal stil is.



Nou ja, zoals ik al zei.....flinke aanval van zelfmedelijden dus.

Ik troost me maar met de gedachte dat de operatiewond er mooi uitziet en geen problemen vertoont. En ook dat ik vrijwel geen pijn meer heb. En dat ik vannacht heerlijk aan één stuk door heb geslapen.



Ik ga op zoek naar nog meer positiviteit

Goed nieuws! Vanmiddag op controle geweest en de uitslagen waren al bekend. De tumor was beperkt tot de darm en er was geen doorgroei of uitzaaiing naar de lymfeklieren vastgesteld.

Ik hoef geen verdere behandelingen, dus geen chemo of bestralingen.



Wel word ik doorgestuurd naar het Erasmus MC. Vanwege mijn leeftijd en het gebeuren met mijn moeder, willen ze onderzoeken of het om een erfelijke vorm van kanker gaat.



Het hakte er wel in zeg, zo'n middagje ziekenhuis. Toen ik thuis kwam ging ik even op de bank liggen, ik werd 2 uur later pas weer wakker. Het plekje wat ontstoken is, kan geen kwaad en als ik gewoon blijf spoelen, moet het weer helemaal goed komen. De korst op de operatiewond werd erg hard en ik kreeg er last van. Die mag ik insmeren met vaseline, en dat helpt inderdaad wel wat.



Over 6 weken hoef ik pas weer terug voor een controle. Voor de afspraak bij het Erasmus krijg ik een oproep, maar ivm vakanties kon dat nog even duren. Geen ramp, ik heb nu niet veel haast meer, mijn lichaam is kankervrij.