Gezondheid
alle pijlers
Herstellen van (langdurige) ziekte / reintegreren, wie ook?
donderdag 10 mei 2007 10:50
Hallo,
Ik ben momenteel aan het herstellen van een lange tijd ziek zijn (ME) en zit in een reintegratietraject om vanuit de WAO weer parttime te gaan werken.
Ik zou het leuk vinden met mensen in contact te komen die in een zelfde situatie zitten, dus die ook herstellende zijn ofwel ook aan het reintegreren zijn. Om ervaringen uit te wisselen en elkaar tot steun te kunnen zijn, want het is soms best moeilijk, je loopt tegen veel dingen aan en het is fijn als je dat eens kan delen met iemand die hetzelfde meemeaakt. Een en ander wel vanuit een positieve instelling.
Groetjes!
Ik ben momenteel aan het herstellen van een lange tijd ziek zijn (ME) en zit in een reintegratietraject om vanuit de WAO weer parttime te gaan werken.
Ik zou het leuk vinden met mensen in contact te komen die in een zelfde situatie zitten, dus die ook herstellende zijn ofwel ook aan het reintegreren zijn. Om ervaringen uit te wisselen en elkaar tot steun te kunnen zijn, want het is soms best moeilijk, je loopt tegen veel dingen aan en het is fijn als je dat eens kan delen met iemand die hetzelfde meemeaakt. Een en ander wel vanuit een positieve instelling.
Groetjes!
maandag 14 mei 2007 23:50
@Viv, wat lief van je man dat hij the secret voor je heeft gekocht. Ben benieuwd naar je ervaringen ermee.
Ik heb dat niet zo, dat ik geen dingen voor mezelf kan kopen :$.
Wat betreft het weer: ja, het heeft wel invloed op me. Het hangt er wel wat vanaf hoe het verder met me gaat, lichamelijk. Ik heb periodes gehad dat het erg uitmaakte of het een zonnige dag was of niet, dan leek ik op zonne-energie te functioneren. Ik stortte in tijdens regenachtige dagen. Maar als het iets beter met me gaat, heeft het gelukkig minder invloed. Vandaag heb ik een redelijke dag, ik voel me ondanks het gure weer goed. Vanavond gezwommen ook nog, had veel energie, en voel me nu nog steeds fit. Ik mag volgens de secret nu geen opmerking maken over dat dat morgen weer over kan zijn. Laat ik er maar van genieten.
Goed dat je het wachten op een telefoontje een beetje los kan laten. Kost inderdaad veel energie en daar moet je zuinig mee zijn.
Over zelfvertrouwen en ME: Ik begin steeds meer te ervaren dat ik er mag zijn, zelfs mét mijn ME. Eerst dacht ik dat ik er pas mocht zijn als ik helemaal tiptop funcioneerde, ik zag mijn ME als falen ook nog. Ik merk dat het anderen niet veel uit lijkt te maken dat ik een chronische ziekte heb. Ik moet eerlijk zeggen dat het me verbaast :$.
Ik ben trouwens single. Mijn relatie strandde op het moment dat ik ziek werd, er speelde nog een en ander. Onze relatie bleek niet crisisproof.
Ook wel omdat ik een type was dat op een rots ging zitten piekeren als er wat aan de hand was, en lief had dezelfde eigenschap. Dat werkte dus niet.
Toen ik wat beter werd, wilde ik sowieso eerst mijn leven op orde hebben voordat ik weer aan een relatie zou denken. En ik ging er vanuit dat ik niets meer te bieden had, vanwege mijn ME. Was erg verrast mannen tegen te komen die daar anders over dachten. Ik vertelde precies hoe ziek ik was, met de gedachte dat het hen af zou schrikken, maar het leek voor hen geen belemmering iets serieus met mij te willen beginnen. En mannen maarliefst, meervoud dus
. Ik bleek toch nog teveel bezig te zijn met andere dingen om me in een relatie te willen storten, maar het heeft me wel goed gedaan te weten dat het blijkbaar voor anderen een bijkomstigheid is dat ik ME enzo heb!
Maar vind het nog steeds wel moeilijk, ondanks hoe anderen reageren.
Ik heb de afgelopen jaren wel nieuwe mensen leren kennen. Misschien heb ik mazzel en trek ik nu mensen aan voor wie het geen item is dat ze rekening met me moeten houden. Aan de anderen kant, met mensen die er moeilijk over doen dat ik mijn grenzen en beperkingen heb, ben ik tegenwoordig zelf snel klaar.
Line, heb ook wel interesse je beter te leren kennen. Leuke mensen zijn altijd welkom. Vind het erg fijn met jou en Viv van gedachten te wisselen, heb het gevoel dat we redelijk op een lijn zitten en we elkaar positief beïnvloeden.
Enne, mocht het straks weer terrasjesweer worden, voor een terrasje of een middagje stadhangen ben ik meestal ook wel te porren ;).
Of voor een uurtje ipv een middagje, weet niet helemaal precies hoe je in je energie zit. En trouwens ook niet of je in de buurt woont of aan de andere kant van het land!
O ja, over het EFT-en, dit schema is inderdaad sneller, dat bevalt me er ook erg aan. Ik ken de langere versie ook.
@Cajean, hoe gaat het met jou?
Liefs,
Pink
Ik heb dat niet zo, dat ik geen dingen voor mezelf kan kopen :$.
Wat betreft het weer: ja, het heeft wel invloed op me. Het hangt er wel wat vanaf hoe het verder met me gaat, lichamelijk. Ik heb periodes gehad dat het erg uitmaakte of het een zonnige dag was of niet, dan leek ik op zonne-energie te functioneren. Ik stortte in tijdens regenachtige dagen. Maar als het iets beter met me gaat, heeft het gelukkig minder invloed. Vandaag heb ik een redelijke dag, ik voel me ondanks het gure weer goed. Vanavond gezwommen ook nog, had veel energie, en voel me nu nog steeds fit. Ik mag volgens de secret nu geen opmerking maken over dat dat morgen weer over kan zijn. Laat ik er maar van genieten.
Goed dat je het wachten op een telefoontje een beetje los kan laten. Kost inderdaad veel energie en daar moet je zuinig mee zijn.
Over zelfvertrouwen en ME: Ik begin steeds meer te ervaren dat ik er mag zijn, zelfs mét mijn ME. Eerst dacht ik dat ik er pas mocht zijn als ik helemaal tiptop funcioneerde, ik zag mijn ME als falen ook nog. Ik merk dat het anderen niet veel uit lijkt te maken dat ik een chronische ziekte heb. Ik moet eerlijk zeggen dat het me verbaast :$.
Ik ben trouwens single. Mijn relatie strandde op het moment dat ik ziek werd, er speelde nog een en ander. Onze relatie bleek niet crisisproof.
Ook wel omdat ik een type was dat op een rots ging zitten piekeren als er wat aan de hand was, en lief had dezelfde eigenschap. Dat werkte dus niet.
Toen ik wat beter werd, wilde ik sowieso eerst mijn leven op orde hebben voordat ik weer aan een relatie zou denken. En ik ging er vanuit dat ik niets meer te bieden had, vanwege mijn ME. Was erg verrast mannen tegen te komen die daar anders over dachten. Ik vertelde precies hoe ziek ik was, met de gedachte dat het hen af zou schrikken, maar het leek voor hen geen belemmering iets serieus met mij te willen beginnen. En mannen maarliefst, meervoud dus
. Ik bleek toch nog teveel bezig te zijn met andere dingen om me in een relatie te willen storten, maar het heeft me wel goed gedaan te weten dat het blijkbaar voor anderen een bijkomstigheid is dat ik ME enzo heb! Maar vind het nog steeds wel moeilijk, ondanks hoe anderen reageren.
Ik heb de afgelopen jaren wel nieuwe mensen leren kennen. Misschien heb ik mazzel en trek ik nu mensen aan voor wie het geen item is dat ze rekening met me moeten houden. Aan de anderen kant, met mensen die er moeilijk over doen dat ik mijn grenzen en beperkingen heb, ben ik tegenwoordig zelf snel klaar.
Line, heb ook wel interesse je beter te leren kennen. Leuke mensen zijn altijd welkom. Vind het erg fijn met jou en Viv van gedachten te wisselen, heb het gevoel dat we redelijk op een lijn zitten en we elkaar positief beïnvloeden.
Enne, mocht het straks weer terrasjesweer worden, voor een terrasje of een middagje stadhangen ben ik meestal ook wel te porren ;).
Of voor een uurtje ipv een middagje, weet niet helemaal precies hoe je in je energie zit. En trouwens ook niet of je in de buurt woont of aan de andere kant van het land!
O ja, over het EFT-en, dit schema is inderdaad sneller, dat bevalt me er ook erg aan. Ik ken de langere versie ook.
@Cajean, hoe gaat het met jou?
Liefs,
Pink
dinsdag 15 mei 2007 14:30
Hoi meiden,
Leuk om jullie berichtjes weer te lezen. Ik vind het echt fijn omdat het allemaal zo herkenbaar is wat ik van jullie lees, en we er ook allemaal op een positieve manier instaan. Ik heb ook het gevoel wat Pink zegt, dat hetinspirerend is en we gelijkgestemd zijn. Wat leuk ook dat jullie interesse hebben om elkaar beter te leren kennen.
Heb al zitten visualiseren dat ik leuke mensen op dezelfde golflengte zou ontmoeten... ;) Terrasjes etc. ben ik altijd voor in! Hoe zouden we dat aan kunnen pakken? Ik woon zelf ongeveer in 't midden van 't land, jullie?
@viv, fijn dat je je wat relaxter voelt onder het wachten, hoop dat je dat gevoel vast kan houden.
Ben ook benieuwd naar jouw ervaringen met the Secret. Ik merk dat ik er steeds beter 'in' kom, en dan erg goed voor me kan zien hoe mijn leven is als ik me goed & fit voel en het dan ook echt kan voelen, en daar word ik dan helemaal blij van! Ik heb echt het gevoel dat ik nu een methode heb gevonden die 'werkt' voor mij, om mezelf in een goeie stemming te krijgen.
Eerder probeerde ik het ook wel, maar dan met terugdenken aan fijne situaties uit het verleden en dat gevoel terughalen, maar dat vond ik toch moeilijker en had ik ook zoiets van 'ja, maar dat was toen...'. Dus het gevoel van de toekomst oproepen gaat me beter af!
W.b. het weer, ben ik ook gevoelig voor hoor. Als het zonnig is en een beetje lekker warm, voel ik mij lekkerder. Vanmorgen was ik bij de osteopaat en die had het daar toevallig ook over, dat als het een periode slecht weer is geweest, hij het veel drukker heeft met patienten met allerlei klachten, dan na een periode van mooi weer.
Pink, wat leuk dat jij ondanks de ME nog zoveel aandacht van mannen kreeg (of krijgt?). Da's ook wel weer fijn voor je zelfvertrouwen.
Hoewel ik zelf wel iets vergelijkbaars heb meegemaakt: Ik had, tot een jaar geleden, ook nogal last van het gevoel dat ik een 'mislukkeling' was en niks meer te bieden had aan mensen. Eigenlijk hebben ze me bij het reintegratieburo op andere gedachten kunnen brengen, ze zeiden dat ik veel meer ben dan een ME patient, dat dat slechts een onderdeel is. En dat ik juist trots mocht zijn, op hoe ik met die situatie omging, dat ik ondanks alle tegenslag positief bleef en geinteresseerd in dingen en er hard aan werkte om me beter te voelen. Toen dacht ik: ja, dat is ook wel zo . En door die shift in mijn eigen gedachten merkte ik dat ik mensen op bv een feestje ofzo, ook wel anders benaderde. Niet meer op een verontschuldigende of verdedigende manier maar gewoon als wie ik ben, los vd ziekte, en dat levert dan idd wel positievere reacties op. Weer dat: wat je uitzendt, krijg je terug he... hebben we the secret weer! En ook idd van: als iemand er niet mee om kan gaan, is dat zijn probleem, niet het mijne.
Hoewel ik het soms nog wel moeilijk vind hoor, klinkt wel stoer dit maar het voelt niet altijd zo 'eenvoudig' als ik het nu schrijf.
Pink, wat je schreef over burn out, daar heb ik geloof ik ook (nog steeds) wel kenmerken van... dat ik nog wel snel gestresst ben, zeker met afspraken (en zeker als ik me minder voel) en ook snel 'overprikkeld' ben. Bv. zondag was ik naar een feestje, druk zitten kletsen met een aantal mensen, en daarna nog een best lang telefoongesprek, en dan kan ik daarna heel moeilijk slapen. Dan blijft het de hele tijd door m'n hoofd zoemen, niet dat ik lig te piekeren maar alsof er iets op hol slaat ofzo en het maar door blijft razen.
Sowieso slaap ik nog niet al te goed. Is gelukkig al wel aan het verbeteren maar het gaat nog niet echt lekker... best frustrerend als je hartstikke moe bent en juist die slaap zo goed kan gebruiken. Heb wel begrepen dat veel ME-ers dit hebben. Hebben jullie hier ook last van en zo ja wat doe je eraan? Ook hier ben ik nu the secret op aan het loslaten.. :) nog even en ik word een soort secret-missionaris... ;)
Fijne dag nog & liefs!
Leuk om jullie berichtjes weer te lezen. Ik vind het echt fijn omdat het allemaal zo herkenbaar is wat ik van jullie lees, en we er ook allemaal op een positieve manier instaan. Ik heb ook het gevoel wat Pink zegt, dat hetinspirerend is en we gelijkgestemd zijn. Wat leuk ook dat jullie interesse hebben om elkaar beter te leren kennen.
Heb al zitten visualiseren dat ik leuke mensen op dezelfde golflengte zou ontmoeten... ;) Terrasjes etc. ben ik altijd voor in! Hoe zouden we dat aan kunnen pakken? Ik woon zelf ongeveer in 't midden van 't land, jullie?
@viv, fijn dat je je wat relaxter voelt onder het wachten, hoop dat je dat gevoel vast kan houden.
Ben ook benieuwd naar jouw ervaringen met the Secret. Ik merk dat ik er steeds beter 'in' kom, en dan erg goed voor me kan zien hoe mijn leven is als ik me goed & fit voel en het dan ook echt kan voelen, en daar word ik dan helemaal blij van! Ik heb echt het gevoel dat ik nu een methode heb gevonden die 'werkt' voor mij, om mezelf in een goeie stemming te krijgen.
Eerder probeerde ik het ook wel, maar dan met terugdenken aan fijne situaties uit het verleden en dat gevoel terughalen, maar dat vond ik toch moeilijker en had ik ook zoiets van 'ja, maar dat was toen...'. Dus het gevoel van de toekomst oproepen gaat me beter af!
W.b. het weer, ben ik ook gevoelig voor hoor. Als het zonnig is en een beetje lekker warm, voel ik mij lekkerder. Vanmorgen was ik bij de osteopaat en die had het daar toevallig ook over, dat als het een periode slecht weer is geweest, hij het veel drukker heeft met patienten met allerlei klachten, dan na een periode van mooi weer.
Pink, wat leuk dat jij ondanks de ME nog zoveel aandacht van mannen kreeg (of krijgt?
). Da's ook wel weer fijn voor je zelfvertrouwen.Hoewel ik zelf wel iets vergelijkbaars heb meegemaakt: Ik had, tot een jaar geleden, ook nogal last van het gevoel dat ik een 'mislukkeling' was en niks meer te bieden had aan mensen. Eigenlijk hebben ze me bij het reintegratieburo op andere gedachten kunnen brengen, ze zeiden dat ik veel meer ben dan een ME patient, dat dat slechts een onderdeel is. En dat ik juist trots mocht zijn, op hoe ik met die situatie omging, dat ik ondanks alle tegenslag positief bleef en geinteresseerd in dingen en er hard aan werkte om me beter te voelen. Toen dacht ik: ja, dat is ook wel zo . En door die shift in mijn eigen gedachten merkte ik dat ik mensen op bv een feestje ofzo, ook wel anders benaderde. Niet meer op een verontschuldigende of verdedigende manier maar gewoon als wie ik ben, los vd ziekte, en dat levert dan idd wel positievere reacties op. Weer dat: wat je uitzendt, krijg je terug he... hebben we the secret weer! En ook idd van: als iemand er niet mee om kan gaan, is dat zijn probleem, niet het mijne.
Hoewel ik het soms nog wel moeilijk vind hoor, klinkt wel stoer dit maar het voelt niet altijd zo 'eenvoudig' als ik het nu schrijf.
Pink, wat je schreef over burn out, daar heb ik geloof ik ook (nog steeds) wel kenmerken van... dat ik nog wel snel gestresst ben, zeker met afspraken (en zeker als ik me minder voel) en ook snel 'overprikkeld' ben. Bv. zondag was ik naar een feestje, druk zitten kletsen met een aantal mensen, en daarna nog een best lang telefoongesprek, en dan kan ik daarna heel moeilijk slapen. Dan blijft het de hele tijd door m'n hoofd zoemen, niet dat ik lig te piekeren maar alsof er iets op hol slaat ofzo en het maar door blijft razen.
Sowieso slaap ik nog niet al te goed. Is gelukkig al wel aan het verbeteren maar het gaat nog niet echt lekker... best frustrerend als je hartstikke moe bent en juist die slaap zo goed kan gebruiken. Heb wel begrepen dat veel ME-ers dit hebben. Hebben jullie hier ook last van en zo ja wat doe je eraan? Ook hier ben ik nu the secret op aan het loslaten.. :) nog even en ik word een soort secret-missionaris... ;)
Fijne dag nog & liefs!
dinsdag 15 mei 2007 16:04
hoi hoi,
Ja, zeker lief van mn man dat ie t boek voor me gekocht heeft. Ben er heel blij mee.
Ik ben er al wel mee aan de slag, alleen het kwartje moet nog vallen, zeg maar. Blijven oefenen maar.
Line; fijn dat je een manier gevonden hebt die werkt voor je!
Het valt niet mee om 'het wachten op de uitslag' los te laten, hoor. Vandaag toch weer gebeld. Nee, nog niet nagekeken, :@ . Ze houden je gewoon aan het lijntje en daar kan ik niet tegen. (ik heb nu dus al een maand geleden examen gedaan!)
Hoe gaan jullie ermee om als jullie veel stress hebben? Iemand nog een goede tip?
Ook ik krijg steeds meer het gevoel dat ik er mag zijn, ook met ME, ja, wat een herkenning weer hier.:D
Ik zie mezelf (al een tijdje) als iemand met niet alleen ME. Ik ben nog veel meer dan alleen dat. Mn ouders en man zien dat ook. Die staan zo dichtbij me. Maar andere mensen zien echt alleen maar die beperking. Zegt meer over die mensen als over mij. Maar toch, het blijft irritant.
Nu ik aan de studie ben, vinden meer mensen me interessant. Anders zien ze je niet staan en nu ineens wel!:o Die mensen houd ik ook af, hoor.
Leuk Pink, dat je van mannen aandacht krijgt. Is toch een lekker gevoel! Ook fijn dat er mannen zijn die niet meteen wegrennen als ze weten dat je ME hebt.
Ik was net 2 maanden getrouwd toen ik ziek werd. En hij is gelukkig nog steeds bij me. Iedere dag komt ie na een dag werken nog heel graag thuis. Gelukkig wel!
Hij is altijd meegegaan naar therapie. (Hij kan zorgverlof opnemen voor die uren dat ie niet op werk is.) Op deze manier begreep hij precies wat er speelde bij mij en konden we er thuis mee aan de slag. (als dat nodig was). Dit is heel goed geweest voor ons, anders bestaat toch het gevaar dat je van elkaar af groeit.
Voor mijn gevoel zitten we idd ook op dezelfde frequentie. En voor terrasjes ben ik altijd in! Hoe aan te pakken? Ik woon in Zuid_Holland. Misschien kunnen we een keer in het midden afspreken, zodat we alledrie ongeveer even ver reizen? Of Pink moet in een hele andere richting wonen? Iemand anders nog een idee, over de beste aanpak?
Line; ja, ik heb jaren heel slecht geslapen. Op een gegeven moment was het zo erg dat ik 2 weken achter elkaar maar 3 uurtjes sliep per nacht. En overdag sliep ik ook niet. De nachten duurden echt zooo lang. Met kleurenpunctuur is daar (langzaam, was allemaal zo van slag) verbetering ingekomen. Nu gaat het best goed met slapen, heel af en toe pak ik een half inslaaptabletje als het echt niet gaat. Ik word er soms nog wel op behandeld, zoals vorige week. Dan gaat het weer beter.
Zo, nu ben ik echt moe, ben vanmorgen naar de chiropractor geweest. Zat dat ff vast allemaal. T voelt nu weer stukken beter!
liefs
viv
Ja, zeker lief van mn man dat ie t boek voor me gekocht heeft. Ben er heel blij mee.
Ik ben er al wel mee aan de slag, alleen het kwartje moet nog vallen, zeg maar. Blijven oefenen maar.
Line; fijn dat je een manier gevonden hebt die werkt voor je!
Het valt niet mee om 'het wachten op de uitslag' los te laten, hoor. Vandaag toch weer gebeld. Nee, nog niet nagekeken, :@ . Ze houden je gewoon aan het lijntje en daar kan ik niet tegen. (ik heb nu dus al een maand geleden examen gedaan!)
Hoe gaan jullie ermee om als jullie veel stress hebben? Iemand nog een goede tip?
Ook ik krijg steeds meer het gevoel dat ik er mag zijn, ook met ME, ja, wat een herkenning weer hier.:D
Ik zie mezelf (al een tijdje) als iemand met niet alleen ME. Ik ben nog veel meer dan alleen dat. Mn ouders en man zien dat ook. Die staan zo dichtbij me. Maar andere mensen zien echt alleen maar die beperking. Zegt meer over die mensen als over mij. Maar toch, het blijft irritant.
Nu ik aan de studie ben, vinden meer mensen me interessant. Anders zien ze je niet staan en nu ineens wel!:o Die mensen houd ik ook af, hoor.
Leuk Pink, dat je van mannen aandacht krijgt. Is toch een lekker gevoel! Ook fijn dat er mannen zijn die niet meteen wegrennen als ze weten dat je ME hebt.
Ik was net 2 maanden getrouwd toen ik ziek werd. En hij is gelukkig nog steeds bij me. Iedere dag komt ie na een dag werken nog heel graag thuis. Gelukkig wel!
Hij is altijd meegegaan naar therapie. (Hij kan zorgverlof opnemen voor die uren dat ie niet op werk is.) Op deze manier begreep hij precies wat er speelde bij mij en konden we er thuis mee aan de slag. (als dat nodig was). Dit is heel goed geweest voor ons, anders bestaat toch het gevaar dat je van elkaar af groeit.
Voor mijn gevoel zitten we idd ook op dezelfde frequentie. En voor terrasjes ben ik altijd in! Hoe aan te pakken? Ik woon in Zuid_Holland. Misschien kunnen we een keer in het midden afspreken, zodat we alledrie ongeveer even ver reizen? Of Pink moet in een hele andere richting wonen? Iemand anders nog een idee, over de beste aanpak?
Line; ja, ik heb jaren heel slecht geslapen. Op een gegeven moment was het zo erg dat ik 2 weken achter elkaar maar 3 uurtjes sliep per nacht. En overdag sliep ik ook niet. De nachten duurden echt zooo lang. Met kleurenpunctuur is daar (langzaam, was allemaal zo van slag) verbetering ingekomen. Nu gaat het best goed met slapen, heel af en toe pak ik een half inslaaptabletje als het echt niet gaat. Ik word er soms nog wel op behandeld, zoals vorige week. Dan gaat het weer beter.
Zo, nu ben ik echt moe, ben vanmorgen naar de chiropractor geweest. Zat dat ff vast allemaal. T voelt nu weer stukken beter!
liefs
viv
dinsdag 15 mei 2007 22:43
Hoi!
Het is bijna of ik het erom doe, maar ik woon dan weer vrij noordwestelijk. Maar heb er geen problemen mee om naar het midden van het land te komen. Ik heb het wel de komende weken vrij druk, maar ergens in juni kan ik zeker. Wat voor datum hadden jullie ongeveer in gedachten?
Wat jij omschrijft @Line, dat het na een feestje op hol slaat in je hoofd, herken ik precies. Het schijnt dat mensen met ME vaak 'uitgeputte bijnieren' hebben, en daardoor ook geen stress op kunnen vangen. Heb je je daarvan gehoord of gelezen?
Ik had wat bloedonderzoeken ed laten doen en daar kwam uit dat ik een te lage cortisol (hormoon van de bijnieren) had. Er zijn wel behandelmethodes voor, in de vorm van medicijnen en/of supplementen. Helaas weigert mijn lichaam medicijnen.
Voor mij is het EFT-en dan weer een uitkomst! Ik had die drukte in mijn hoofd voor het laatst toen ik een middag op een terrasje had gezeten, erg gezellig dus ruim de hele middag gebleven. Maar de volgende dag stuiterde ik er nog van. Kermis in mijn hoofd en in mijn lijf. Ik heb erop ge-EFT-t en was er direct vanaf :gwab:. Toen een uurtje geslapen om bij te komen, daarna kon ik dan toch fris met de dag beginnen. Anders verloopt de hele dag moeizaam.
Ik had eerst ge-EFT-t op spanningen, stress ed, en dat hielp een beetje. Toen op hyperarousal, en toen was het helemaal weg.
Bij een PTSS schijn je last te hebben van hyperarousal, maar misschien hoort het ook bij ME?
Aaargh, dat slapen! Ik heb mijn hele leven al een verstoord dagnachtritme. Ik slaap meestal op zijn vroegst om halfdrie. Toen ik erg ziek was, was ik juist 's nachts hartstikke wakker, om rond een uur of zes pas slaperig te worden. Verstoringen in de melatonine-afgifte horen ook bij ME. In de Gelderse Vallei zijn ze erin gespecialiseerd. Ik heb er ooit een verwijsbrief voor gevraagd, maar ben vervolgens nooit geweest. Ik weet niet meer waarom niet.
Maar, jullie raden het vast al, ik EFT erop . Net zoals Line een missionaris op gebied van the secret is, ben ik dat op het moment op het gebied van EFT-en. Ik EFT op verstoringen in de melatonineafgifte en ook op "de angst de controle kwijt te raken" . Want zelfs al val ik wél een keer om van de slaap, verzet ik me eerst nog een paar uur tegen me eraan over te geven. Heeft met iets in het verleden te maken. Maarrr wanneer ik op beide EFT val ik veel makkelijker in slaap.
@Viv, dat is zeker zwaar irritant dat ze je zo lang in spanning houden :@. Je vraagt of wij tips hebben hoe met spanning om te gaan. Nou, ik eh... :$ ik zou erop EFT-en. Het zou mooi zijn als het voor jou ook zo goed werkt. (al weet ik wel uit ervaring dat het heel persoonlijk is, wat werkt en niet werkt bij de een, hoeft niet persé bij de ander...)
Als je het wilt proberen is het het handigst als je probeert te voelen wat bij jou het meeste stress veroorzaakt. EFT-en op angst voor de uitslag oid werkt meestal niet, te algemeen. Het werkt beter als je eft op angst om te falen, óf om te slagen, óf angst voor afwijzing, angst om controle te verliezen, irritatie dat je in het ongewisse blijft, of, of.. nou ja, van binnen weet je meestal wel wat je het meeste raakt. En dat wat je het meeste raakt, is meestal een goede EFT-zin.
Ik houd het voor mijn doen kort. Ben vandaag bij tandarts geweest en suffig van de verdoving. Ik dacht eerst dat het normaal was er zo slaperig van te worden, maar volgens tandarts hebben de meeste mensen daar geen last van. Ik meestal de dag erna nog.
liefs,
Pink
Het is bijna of ik het erom doe, maar ik woon dan weer vrij noordwestelijk. Maar heb er geen problemen mee om naar het midden van het land te komen. Ik heb het wel de komende weken vrij druk, maar ergens in juni kan ik zeker. Wat voor datum hadden jullie ongeveer in gedachten?
Wat jij omschrijft @Line, dat het na een feestje op hol slaat in je hoofd, herken ik precies. Het schijnt dat mensen met ME vaak 'uitgeputte bijnieren' hebben, en daardoor ook geen stress op kunnen vangen. Heb je je daarvan gehoord of gelezen?
Ik had wat bloedonderzoeken ed laten doen en daar kwam uit dat ik een te lage cortisol (hormoon van de bijnieren) had. Er zijn wel behandelmethodes voor, in de vorm van medicijnen en/of supplementen. Helaas weigert mijn lichaam medicijnen.
Voor mij is het EFT-en dan weer een uitkomst! Ik had die drukte in mijn hoofd voor het laatst toen ik een middag op een terrasje had gezeten, erg gezellig dus ruim de hele middag gebleven. Maar de volgende dag stuiterde ik er nog van. Kermis in mijn hoofd en in mijn lijf. Ik heb erop ge-EFT-t en was er direct vanaf :gwab:. Toen een uurtje geslapen om bij te komen, daarna kon ik dan toch fris met de dag beginnen. Anders verloopt de hele dag moeizaam.
Ik had eerst ge-EFT-t op spanningen, stress ed, en dat hielp een beetje. Toen op hyperarousal, en toen was het helemaal weg.
Bij een PTSS schijn je last te hebben van hyperarousal, maar misschien hoort het ook bij ME?
Aaargh, dat slapen! Ik heb mijn hele leven al een verstoord dagnachtritme. Ik slaap meestal op zijn vroegst om halfdrie. Toen ik erg ziek was, was ik juist 's nachts hartstikke wakker, om rond een uur of zes pas slaperig te worden. Verstoringen in de melatonine-afgifte horen ook bij ME. In de Gelderse Vallei zijn ze erin gespecialiseerd. Ik heb er ooit een verwijsbrief voor gevraagd, maar ben vervolgens nooit geweest. Ik weet niet meer waarom niet.
Maar, jullie raden het vast al, ik EFT erop . Net zoals Line een missionaris op gebied van the secret is, ben ik dat op het moment op het gebied van EFT-en. Ik EFT op verstoringen in de melatonineafgifte en ook op "de angst de controle kwijt te raken" . Want zelfs al val ik wél een keer om van de slaap, verzet ik me eerst nog een paar uur tegen me eraan over te geven. Heeft met iets in het verleden te maken. Maarrr wanneer ik op beide EFT val ik veel makkelijker in slaap.
@Viv, dat is zeker zwaar irritant dat ze je zo lang in spanning houden :@. Je vraagt of wij tips hebben hoe met spanning om te gaan. Nou, ik eh... :$ ik zou erop EFT-en. Het zou mooi zijn als het voor jou ook zo goed werkt. (al weet ik wel uit ervaring dat het heel persoonlijk is, wat werkt en niet werkt bij de een, hoeft niet persé bij de ander...)
Als je het wilt proberen is het het handigst als je probeert te voelen wat bij jou het meeste stress veroorzaakt. EFT-en op angst voor de uitslag oid werkt meestal niet, te algemeen. Het werkt beter als je eft op angst om te falen, óf om te slagen, óf angst voor afwijzing, angst om controle te verliezen, irritatie dat je in het ongewisse blijft, of, of.. nou ja, van binnen weet je meestal wel wat je het meeste raakt. En dat wat je het meeste raakt, is meestal een goede EFT-zin.
Ik houd het voor mijn doen kort. Ben vandaag bij tandarts geweest en suffig van de verdoving. Ik dacht eerst dat het normaal was er zo slaperig van te worden, maar volgens tandarts hebben de meeste mensen daar geen last van. Ik meestal de dag erna nog.
liefs,
Pink
woensdag 16 mei 2007 10:41
Ha meiden,
Wederom veel herkenning, w.b. stressgevoeligheid en slapen. Tsja, het hoort blijkbaar allemaal bij ME.
Pink, ik ben geloof ik ook wel 'ns getest op die bijnierhormonen, maar reageer ook heel raar op medicijnen: het middels is vaak erger dan de kwaal. Nogal irritant, omdat bij mij wel steeds concrete 'afwijkingen' werden gevonden, maar vervolgens de medicijnen het dus niet beter maakten. Van dat hormoongedoe werd ik ook een beetje raar...
Dus nu ga ik er maar vanuit, dat als ik meer in balans ben, mijn systeem meer op orde komt. Het is een wisselwerking denk ik: het een versterkt het ander.
@viv: tips voor omgaan met stress... is moeilijk omdat wat pink al zegt, wat voor de een werkt, werkt weer niet voor de ander. Het is een kwestie van diverse 'methoden' proberen en dan kijken wat bij jou aanslaat.
Je kan bv. het EFT proberen, of the Secret, of de methode die ik een aantal berichtjes geleden heb gepost. Ik merk, dat voor mij soms het een, en soms het ander werkt; dan ga ik een beetje op mijn gevoel af. Ik ben nu dus veel bezig met the secret, maar in 'acute situaties' pas ik ook wel 'ns 1 vd andere dingen toe. Verder zou meditatie kunnen helpen, doe je /jullie dat wel eens?
Vind het trouwens wel echt slecht van die examenlui, dat ze hun leerlingen zo laten wachten hoor. Dat is toch helemaal niet nodig? Dat hadden ze wel even beter kunnen timen en organiseren.
Wat fijn trouwens viv, dat je man zo met je mee heeft geleefd al die tijd met de ME en zich er echt in heeft verdiept. Ik denk dat dat ontzettend belangrijk is, anders loop je het risico dat je allebei in zulke verschillende belevingswerelden komt dat je relatie eronder lijdt.
Daar wil ik ook nog wel even op terugkomen over wat Pink zei over de mannen: mijn laatste vriend had ik tijdens de ME, in feite is het nog niet zo heel lang uit. Toen ik hem ontmoette heb ik direct verteld erover, precies zoals het was. Ik was aangenaam verrast toen hij daar heel goed op reageerde, het was voor hem totaal geen punt, het ging hem om mij zei hij, en hij deed er heel makkelijk over.
Dat vond ik superfijn, alleen... na verloop van tijd bleek het toch anders. Na een aantal maanden bleek dat hij er toch wel heel veel moeite mee had. In het begin had ie zich gewoon niet gerealiseerd, dat het behoorlijk veel invloed ook op hem en op de relatie zou hebben. Hij had de impact onderschat. Dat was voor mij best een koude douche, was ik in het begin zo blij dat ie er zo goed op reageerde, had ie er alsnog heel veel moeite mee :(. Ik kon het me ook wel voorstellen hoor, hij was kerngezond, ondernemend, actief, nooit ziek, en ja dan zit ie ineens met iemand die weinig kan doen... en wat ook nog eens vrij 'onzichtbaar' is (ik zie er zelden ziek uit) en dat we soms dingen die we gepland hadden, moesten annuleren omdat ik te ziek/te moe was. Helaas is dit dus uiteindelijk toch 1 vd breekpunten in de relatie geworden... niet het enige hoor, het was allemaal behoorlijk complex, maar ik baalde er flink van dat die k*tziekte toch zo'n invloed heeft op iets moois als een relatie.
Dus viv, fijn dat het bij jou zo goed is gegaan met je man en jou.
Pink, ik had vorige week precies hetzelfde als jij met de tandarts! Voelde me ook ontzettend duf na de behandeling en ook de volgende dag nog. Ik dacht: aan de verdoving zal het toch niet liggen...? Misschien toch wel dus!
W.b. het afspreken: lijkt idd het handigst om dan in het midden af te spreken, ergens tussen viv en pink in. Wat datum betreft maakt het mij niet zoveel uit, heb geloof ik nog weinig staan in juni... dus roepen jullie maar wat jullie goed uitkomt.
Liefs, Line
Wederom veel herkenning, w.b. stressgevoeligheid en slapen. Tsja, het hoort blijkbaar allemaal bij ME.
Pink, ik ben geloof ik ook wel 'ns getest op die bijnierhormonen, maar reageer ook heel raar op medicijnen: het middels is vaak erger dan de kwaal. Nogal irritant, omdat bij mij wel steeds concrete 'afwijkingen' werden gevonden, maar vervolgens de medicijnen het dus niet beter maakten. Van dat hormoongedoe werd ik ook een beetje raar...
Dus nu ga ik er maar vanuit, dat als ik meer in balans ben, mijn systeem meer op orde komt. Het is een wisselwerking denk ik: het een versterkt het ander.
@viv: tips voor omgaan met stress... is moeilijk omdat wat pink al zegt, wat voor de een werkt, werkt weer niet voor de ander. Het is een kwestie van diverse 'methoden' proberen en dan kijken wat bij jou aanslaat.
Je kan bv. het EFT proberen, of the Secret, of de methode die ik een aantal berichtjes geleden heb gepost. Ik merk, dat voor mij soms het een, en soms het ander werkt; dan ga ik een beetje op mijn gevoel af. Ik ben nu dus veel bezig met the secret, maar in 'acute situaties' pas ik ook wel 'ns 1 vd andere dingen toe. Verder zou meditatie kunnen helpen, doe je /jullie dat wel eens?
Vind het trouwens wel echt slecht van die examenlui, dat ze hun leerlingen zo laten wachten hoor. Dat is toch helemaal niet nodig? Dat hadden ze wel even beter kunnen timen en organiseren.
Wat fijn trouwens viv, dat je man zo met je mee heeft geleefd al die tijd met de ME en zich er echt in heeft verdiept. Ik denk dat dat ontzettend belangrijk is, anders loop je het risico dat je allebei in zulke verschillende belevingswerelden komt dat je relatie eronder lijdt.
Daar wil ik ook nog wel even op terugkomen over wat Pink zei over de mannen: mijn laatste vriend had ik tijdens de ME, in feite is het nog niet zo heel lang uit. Toen ik hem ontmoette heb ik direct verteld erover, precies zoals het was. Ik was aangenaam verrast toen hij daar heel goed op reageerde, het was voor hem totaal geen punt, het ging hem om mij zei hij, en hij deed er heel makkelijk over.
Dat vond ik superfijn, alleen... na verloop van tijd bleek het toch anders. Na een aantal maanden bleek dat hij er toch wel heel veel moeite mee had. In het begin had ie zich gewoon niet gerealiseerd, dat het behoorlijk veel invloed ook op hem en op de relatie zou hebben. Hij had de impact onderschat. Dat was voor mij best een koude douche, was ik in het begin zo blij dat ie er zo goed op reageerde, had ie er alsnog heel veel moeite mee :(. Ik kon het me ook wel voorstellen hoor, hij was kerngezond, ondernemend, actief, nooit ziek, en ja dan zit ie ineens met iemand die weinig kan doen... en wat ook nog eens vrij 'onzichtbaar' is (ik zie er zelden ziek uit) en dat we soms dingen die we gepland hadden, moesten annuleren omdat ik te ziek/te moe was. Helaas is dit dus uiteindelijk toch 1 vd breekpunten in de relatie geworden... niet het enige hoor, het was allemaal behoorlijk complex, maar ik baalde er flink van dat die k*tziekte toch zo'n invloed heeft op iets moois als een relatie.
Dus viv, fijn dat het bij jou zo goed is gegaan met je man en jou.
Pink, ik had vorige week precies hetzelfde als jij met de tandarts! Voelde me ook ontzettend duf na de behandeling en ook de volgende dag nog. Ik dacht: aan de verdoving zal het toch niet liggen...? Misschien toch wel dus!
W.b. het afspreken: lijkt idd het handigst om dan in het midden af te spreken, ergens tussen viv en pink in. Wat datum betreft maakt het mij niet zoveel uit, heb geloof ik nog weinig staan in juni... dus roepen jullie maar wat jullie goed uitkomt.
Liefs, Line
woensdag 16 mei 2007 14:28
Hoi meiden,
Wat vinden jullie het midden van het land? Utrecht? Is dat een afstand die te doen is voor iedereen? Ik doe maar een gooi, hoor. In juni heb ik niet zoveel afspraken staan, dus ik heb nog ruimte genoeg!
Ja, mijn hoofd zit ook altijd zo vol na een feestje o.i.d. Ook als ik 'gewoon' een verjaardag heb, of naar de schouwburg ben geweest. Als het 's avonds is, dan heb ik altijd last met slapen. Als het overdag is, dan is het voor bedtijd wel weer rustiger in mn hoofd.
Als het 's avonds is, dan heb ik altijd last met slapen. Als het overdag is, dan is het voor bedtijd wel weer rustiger in mn hoofd. Ik ga overigens nooit voor 23:00u naar bed, voor die tijd slaap ik niet, dan lig ik juist tot 03:00u wakker.
Bij mij is er uit onderzoek nooit wat gekomen, ze zagen het echt helemaal niks. Toen ik bij de internist liep zei hij; ik zie dat het niet goed met je gaat, maar we kunnen niks vinden. Hij bood anti depressiva aan, maar die had ik eigenlijk niet nodig vond ie. Ik ook niet, dus dat heb ik nooit geslikt. Ik heb zelfs nog 2 1/2 week in het ziekenhuis gelegen, omdat ik razendsnel vermagerde.
Achteraf is dat de hypoglycemie geweest, die ervoor zorgde dat ik alles wat ik at, snel verbrandde.
Bedankt voor jullie stress tips! Ik was benieuwd hoe jullie dat deden en misschien heb ik ook wel baat bij deze methodes. Wie weet! Ik pas zelf ook kleurenpunctuur toe ervoor ( heb bijna 4 jaar geleden een cursus gedaan, speciaal voor thuis.)
Ik ben nu ook erg bezig met The Secret.
Ik heb The Secret op mn examenuitslag losgelaten, dus misschien bespoedigt het de zaken.:)
Ik heb gister wel gehoord dat het een arts is, die de boel moet nakijken, hij geeft ook les op die school. Dan moet het naar de administratie gemaild worden en dan bellen ze het door. Het gerucht gaat dat ze de mail vandaag zouden krijgen. Maar ja, ik durf nergens meer op te hopen...
Line; nee, meditatie heb ik nog nooit gedaan. Doe je dat lang achter elkaar, of valt dat wel mee?
Wel balen zeg, dat je relatie over is gegaan. Ik kan me indenken dat je je het anders had voorgesteld.
Ja, bij manlief en mij is het zo dat we samen het hele proces hebben doorgemaakt, hij is er in gegroeid, zeg maar. Hij weet nu niet beter dan het is zoals het is.
Net als Line, zie ik er ook niet ziek uit. Maar ik heb wel behoorlijke randen onder mn ogen. Hebben jullie dat ook zo erg? Ik smeerde er altijd coverstick op, maar dat pakte niet goed meer op mn huid. Nu heb ik sinds een paar weken een concealer, of eigenlijk 2, die ik meng met elkaar. Het ziet er een stuk natuurlijker uit en het dekt beter dan wat ik had. Ja, zo ijdel ben ik dan ook wel weer.:P
Houvanjezelf; leuk dat je een berichtje hebt geplaatst. Bedankt voor je opsteker!
liefs
viv
Wat vinden jullie het midden van het land? Utrecht? Is dat een afstand die te doen is voor iedereen? Ik doe maar een gooi, hoor. In juni heb ik niet zoveel afspraken staan, dus ik heb nog ruimte genoeg!
Ja, mijn hoofd zit ook altijd zo vol na een feestje o.i.d. Ook als ik 'gewoon' een verjaardag heb, of naar de schouwburg ben geweest. Als het 's avonds is, dan heb ik altijd last met slapen. Als het overdag is, dan is het voor bedtijd wel weer rustiger in mn hoofd.
Als het 's avonds is, dan heb ik altijd last met slapen. Als het overdag is, dan is het voor bedtijd wel weer rustiger in mn hoofd. Ik ga overigens nooit voor 23:00u naar bed, voor die tijd slaap ik niet, dan lig ik juist tot 03:00u wakker.
Bij mij is er uit onderzoek nooit wat gekomen, ze zagen het echt helemaal niks. Toen ik bij de internist liep zei hij; ik zie dat het niet goed met je gaat, maar we kunnen niks vinden. Hij bood anti depressiva aan, maar die had ik eigenlijk niet nodig vond ie. Ik ook niet, dus dat heb ik nooit geslikt. Ik heb zelfs nog 2 1/2 week in het ziekenhuis gelegen, omdat ik razendsnel vermagerde.
Achteraf is dat de hypoglycemie geweest, die ervoor zorgde dat ik alles wat ik at, snel verbrandde.
Bedankt voor jullie stress tips! Ik was benieuwd hoe jullie dat deden en misschien heb ik ook wel baat bij deze methodes. Wie weet! Ik pas zelf ook kleurenpunctuur toe ervoor ( heb bijna 4 jaar geleden een cursus gedaan, speciaal voor thuis.)
Ik ben nu ook erg bezig met The Secret.
Ik heb The Secret op mn examenuitslag losgelaten, dus misschien bespoedigt het de zaken.:)
Ik heb gister wel gehoord dat het een arts is, die de boel moet nakijken, hij geeft ook les op die school. Dan moet het naar de administratie gemaild worden en dan bellen ze het door. Het gerucht gaat dat ze de mail vandaag zouden krijgen. Maar ja, ik durf nergens meer op te hopen...
Line; nee, meditatie heb ik nog nooit gedaan. Doe je dat lang achter elkaar, of valt dat wel mee?
Wel balen zeg, dat je relatie over is gegaan. Ik kan me indenken dat je je het anders had voorgesteld.
Ja, bij manlief en mij is het zo dat we samen het hele proces hebben doorgemaakt, hij is er in gegroeid, zeg maar. Hij weet nu niet beter dan het is zoals het is.
Net als Line, zie ik er ook niet ziek uit. Maar ik heb wel behoorlijke randen onder mn ogen. Hebben jullie dat ook zo erg? Ik smeerde er altijd coverstick op, maar dat pakte niet goed meer op mn huid. Nu heb ik sinds een paar weken een concealer, of eigenlijk 2, die ik meng met elkaar. Het ziet er een stuk natuurlijker uit en het dekt beter dan wat ik had. Ja, zo ijdel ben ik dan ook wel weer.:P
Houvanjezelf; leuk dat je een berichtje hebt geplaatst. Bedankt voor je opsteker!
liefs
viv
woensdag 16 mei 2007 22:14
Hoi!
@Houvanjezelf jij ook hier? ;) Bedankt voor je compliment!
@Line, wb verdovingen bij tandarts; ik weet van mezelf dat mijn lichaam moeite heeft toxische stoffen af te breken/afvalstoffen kwijt te raken.
Ik ben intolerant voor alcohol en koffie, en dat zou een indicatie zijn dat fase twee in leverontgiftigingsproces te traag verloopt. Tijdens fase één worden afval-en gifstoffen afgebroken in een tussenproduct wat nóg giftiger is, is normaalgesproken niet erg, want fase twee van ontgiftigingsproces in lever volgt daar razendsnel achteraan. Bij mensen met ME werkt dat helaas niet meer zo subliem, vaak is fase één te snel of fase twee te langzaam, daardoor geen goede ontgiftiging.
Het zou mij niet verbazen dat ik dan ook ziek kan worden van verdoving van tandarts. Vroeger werd ik altijd slaapdronken op het moment dat de verdoving uitwerkte, en nu al een halfuur na het prikken. Ik hoor/lees van meer mensen met ME dat ze niet goed reageren op verdoving, maar ik ging ervanuit dat mensen zonder ME er ook last van zouden kunnen hebben. Volgens tandarts niet.
Eind vorig jaar ben ik na een tandartsbehandeling waar veel verdoving gebruikt werd drie dagen onderuit geweest. :? Ik mag over drie weken weer naar de tandarts, ik begin me bijna af te vragen of ik niet beter zónder verdoving kan, volgende keer.
Dus, vandaag weer een offday, ik leek wel dronken toen ik opstond.
Als ik terugkijk naar afgelopen maand, zijn het rare weken; óf ik ga zo goed dat ik me verbaas over wat mijn lichaam allemaal weer kan en denk stiekem dat ik weer genezen ben, óf ik heb dagen dat ik bijna niets kan. Maar de dagen dat ik bijna niets kon zijn steeds het gevolg geweest van iets aantoonbaars, twee keer omdat ik te fanatiek gesport had, terwijl mijn lichaam even niets meer gewend was op dat vlak, en deze keer van de verdoving bij tandarts. En het zijn gemiddeld twee zieke dagen tegenover vijf heel redelijke dagen. Weten jullie wat? Ik ben zeer hoopvol dat het de goede kant opgaat :D.
Line, ik denk er hetzelfde over als jij wat betreft het in balans raken van je lichaam. Ik weet dat er ME-ers zijn die goede resultaten boeken bij orthomoleculair artsen, maar ten eerste verdraag ik medicijnen en/of supplementen moeizaam, ten tweede heb ik vaak het gevoel dat áls ik een positief effect heb van een pil, dat maar tijdelijk is en later juist de boel meer uit zijn evenwicht is geraakt.
Moeilijk voor je dat de relatie die zo goed voelde, toch stukliep, Line.
Soms dacht ik ook wel, ik ben er zelf nog niet helemaal aan toe om aan een relatie te beginnen, maar als ik er wel aan toe zou zijn? Heb ook wel met de gedachte gespeeld dat mannen die mijn ME geen probleem leken te vinden, zouden onderschatten wat voor impact het heeft. En er misschien vrij snel op terug zouden komen.
Ik had gisteren ook een stukje getypt over wat @Viv over haar relatie schreef. Maar ik had het weer gedelete omdat ik er niet uit was.
Het ging erover dat ik het geweldig vind om te lezen Viv, dat jouw man je zo steunt. En het geeft me een warm gevoel te weten dat het zo ook kan. Je hebt het heel erg met hem getroffen :gwab:
Aan de andere kant zorg ik er zelf voor dat zoiets (zo iemand) mij niet zou overkomen. Waarom dat is, is een heel verhaal, maar het gaat om een mengelmoes van gevoelens als "bang zijn de controle over mijn leven kwijt te raken wanneer ik een zorgzaam iemand toelaat" tot en met "anderen niet lastig willen vallen met mijn 'shit'". Resultaat van deze gevoelens: als iemand zorgzaam naar mij toe is, ren ik direct naar die voor mij welbekende rots, waardoor ik er in ieder geval van verzekerd ben dat ik de regie houd en ook nog dat ik anderen niet tot last hoef te zijn in tijden van crisis.
Ik weet dat zolang ik het zo doe, ik er zeker van kan zijn geen fijne relatie te krijgen, aan de andere kant voelt het wél reuze veilig. Maar waarom raakt het me dan zo, in positieve zin, als ik over jou en jouw relatie lees? Ik heb weer iets om over na te denken ;).
Over er ziek uitzien en randen onder ogen: Sinds kort smeer ik ook, met een all about eye consealer van Clinique. Zelfs als ik me fit voel, heb ik rare donkere plekken bij mijn ogen. Niet altijd ónder mijn ogen, maar aan de binnenkant, dus het stukje waar mijn neus 'begint'. Sinds de Kuur die ik deed, is een ader daar ook heel donker, en dat maakt ook dat ik er vermoeider uitzie. Eerst jaren gewacht totdat het weg zou trekken, maar nu toch maar een consealer.
Ik onderging tijdens Kuur trouwens een hele metamorfose :?. Het moet wel erg heftig voor mijn gestel zijn geweest. Ik had altijd vrij geprononceerde vormen in mijn gezicht, jukbeenderen, wangen, en een vrij brede kaaklijn. Daar bleef weinig van over, heel bijzonder. Ik kreeg een plat vermagerd gezicht ;( Mijn ogen lagen dieper in hun kassen, gezicht werd asymetrisch, en mijn haar grijs ook nog!
Een paar jaar later dacht ik dat gek werd, toen ik zag dat mijn haar zijn pigment weer terugkreeg. Maar het blijkt mogelijk te zijn, bij mensen met een burnout zie je het soms ook gebeuren dat ze in een keer grijs worden en daarna hun haarkleur weer terugkrijgen! Ik ben na jaren weer gewoon blond, kaak is weer vrij symetrisch, ogen liggen weer wat minder diep, en ik heb weer wángen :D. Alleen die verkleuringen bij mijn ogen, die heb ik nog. Voor de rest zie ik er weer uit als Hollandsch Welvaren.
En ja, ik ben ook ijdel, in combinatie met erg onzeker. Ik vond het vreselijk dat mijn uiterlijk zo was veranderd.
Utrecht is wat mijn betreft een strak plan. Ik vind het een leuke stad, en het is vanaf mijn huisdeur gerekend ongeveer anderhalf uur reizen. Is het voor Line ook goed te doen?
Een datum, maakt het jullie uit of het in het weekend is of doordeweeks? Mij niet. Vanaf 9 juni heb ik zo goed als nog geen afspraken staan, dus roepen jullie maar!
O ja, hoe oud/jong zijn jullie? Viv27, raad ik goed dat je 27 jaar bent? ;)
Ik ben 38.
Liefs,
Pink
@Houvanjezelf jij ook hier? ;) Bedankt voor je compliment!
@Line, wb verdovingen bij tandarts; ik weet van mezelf dat mijn lichaam moeite heeft toxische stoffen af te breken/afvalstoffen kwijt te raken.
Ik ben intolerant voor alcohol en koffie, en dat zou een indicatie zijn dat fase twee in leverontgiftigingsproces te traag verloopt. Tijdens fase één worden afval-en gifstoffen afgebroken in een tussenproduct wat nóg giftiger is, is normaalgesproken niet erg, want fase twee van ontgiftigingsproces in lever volgt daar razendsnel achteraan. Bij mensen met ME werkt dat helaas niet meer zo subliem, vaak is fase één te snel of fase twee te langzaam, daardoor geen goede ontgiftiging.
Het zou mij niet verbazen dat ik dan ook ziek kan worden van verdoving van tandarts. Vroeger werd ik altijd slaapdronken op het moment dat de verdoving uitwerkte, en nu al een halfuur na het prikken. Ik hoor/lees van meer mensen met ME dat ze niet goed reageren op verdoving, maar ik ging ervanuit dat mensen zonder ME er ook last van zouden kunnen hebben. Volgens tandarts niet.
Eind vorig jaar ben ik na een tandartsbehandeling waar veel verdoving gebruikt werd drie dagen onderuit geweest. :? Ik mag over drie weken weer naar de tandarts, ik begin me bijna af te vragen of ik niet beter zónder verdoving kan, volgende keer.
Dus, vandaag weer een offday, ik leek wel dronken toen ik opstond.
Als ik terugkijk naar afgelopen maand, zijn het rare weken; óf ik ga zo goed dat ik me verbaas over wat mijn lichaam allemaal weer kan en denk stiekem dat ik weer genezen ben, óf ik heb dagen dat ik bijna niets kan. Maar de dagen dat ik bijna niets kon zijn steeds het gevolg geweest van iets aantoonbaars, twee keer omdat ik te fanatiek gesport had, terwijl mijn lichaam even niets meer gewend was op dat vlak, en deze keer van de verdoving bij tandarts. En het zijn gemiddeld twee zieke dagen tegenover vijf heel redelijke dagen. Weten jullie wat? Ik ben zeer hoopvol dat het de goede kant opgaat :D.
Line, ik denk er hetzelfde over als jij wat betreft het in balans raken van je lichaam. Ik weet dat er ME-ers zijn die goede resultaten boeken bij orthomoleculair artsen, maar ten eerste verdraag ik medicijnen en/of supplementen moeizaam, ten tweede heb ik vaak het gevoel dat áls ik een positief effect heb van een pil, dat maar tijdelijk is en later juist de boel meer uit zijn evenwicht is geraakt.
Moeilijk voor je dat de relatie die zo goed voelde, toch stukliep, Line.
Soms dacht ik ook wel, ik ben er zelf nog niet helemaal aan toe om aan een relatie te beginnen, maar als ik er wel aan toe zou zijn? Heb ook wel met de gedachte gespeeld dat mannen die mijn ME geen probleem leken te vinden, zouden onderschatten wat voor impact het heeft. En er misschien vrij snel op terug zouden komen.
Ik had gisteren ook een stukje getypt over wat @Viv over haar relatie schreef. Maar ik had het weer gedelete omdat ik er niet uit was.
Het ging erover dat ik het geweldig vind om te lezen Viv, dat jouw man je zo steunt. En het geeft me een warm gevoel te weten dat het zo ook kan. Je hebt het heel erg met hem getroffen :gwab:
Aan de andere kant zorg ik er zelf voor dat zoiets (zo iemand) mij niet zou overkomen. Waarom dat is, is een heel verhaal, maar het gaat om een mengelmoes van gevoelens als "bang zijn de controle over mijn leven kwijt te raken wanneer ik een zorgzaam iemand toelaat" tot en met "anderen niet lastig willen vallen met mijn 'shit'". Resultaat van deze gevoelens: als iemand zorgzaam naar mij toe is, ren ik direct naar die voor mij welbekende rots, waardoor ik er in ieder geval van verzekerd ben dat ik de regie houd en ook nog dat ik anderen niet tot last hoef te zijn in tijden van crisis.
Ik weet dat zolang ik het zo doe, ik er zeker van kan zijn geen fijne relatie te krijgen, aan de andere kant voelt het wél reuze veilig. Maar waarom raakt het me dan zo, in positieve zin, als ik over jou en jouw relatie lees? Ik heb weer iets om over na te denken ;).
Over er ziek uitzien en randen onder ogen: Sinds kort smeer ik ook, met een all about eye consealer van Clinique. Zelfs als ik me fit voel, heb ik rare donkere plekken bij mijn ogen. Niet altijd ónder mijn ogen, maar aan de binnenkant, dus het stukje waar mijn neus 'begint'. Sinds de Kuur die ik deed, is een ader daar ook heel donker, en dat maakt ook dat ik er vermoeider uitzie. Eerst jaren gewacht totdat het weg zou trekken, maar nu toch maar een consealer.
Ik onderging tijdens Kuur trouwens een hele metamorfose :?. Het moet wel erg heftig voor mijn gestel zijn geweest. Ik had altijd vrij geprononceerde vormen in mijn gezicht, jukbeenderen, wangen, en een vrij brede kaaklijn. Daar bleef weinig van over, heel bijzonder. Ik kreeg een plat vermagerd gezicht ;( Mijn ogen lagen dieper in hun kassen, gezicht werd asymetrisch, en mijn haar grijs ook nog!
Een paar jaar later dacht ik dat gek werd, toen ik zag dat mijn haar zijn pigment weer terugkreeg. Maar het blijkt mogelijk te zijn, bij mensen met een burnout zie je het soms ook gebeuren dat ze in een keer grijs worden en daarna hun haarkleur weer terugkrijgen! Ik ben na jaren weer gewoon blond, kaak is weer vrij symetrisch, ogen liggen weer wat minder diep, en ik heb weer wángen :D. Alleen die verkleuringen bij mijn ogen, die heb ik nog. Voor de rest zie ik er weer uit als Hollandsch Welvaren.
En ja, ik ben ook ijdel, in combinatie met erg onzeker. Ik vond het vreselijk dat mijn uiterlijk zo was veranderd.
Utrecht is wat mijn betreft een strak plan. Ik vind het een leuke stad, en het is vanaf mijn huisdeur gerekend ongeveer anderhalf uur reizen. Is het voor Line ook goed te doen?
Een datum, maakt het jullie uit of het in het weekend is of doordeweeks? Mij niet. Vanaf 9 juni heb ik zo goed als nog geen afspraken staan, dus roepen jullie maar!
O ja, hoe oud/jong zijn jullie? Viv27, raad ik goed dat je 27 jaar bent? ;)
Ik ben 38.
Liefs,
Pink
donderdag 17 mei 2007 11:04
Hoi hoi,
Interressant wat je zegt over die leverontgifting Pink. Zit me nu af te vragen of dat bij mij ook speelt... ik zat al te denken of ik de koffie eens een tijdje zou laten staan. Ik drink maar 1 beker per dag, vind het sochtends altijd zo lekker :) maar misschien is het beter het even niet te nemen.
Fijn dat je zo de goede kant opgaat Pink. Zo te horen heb je nog maar weinig van die slechte dagen. Ik heb er gelukkig ook een stuk minder, dan een paar maanden geleden. Ik vind het wel altijd moeilijk als ik er weer een heb of dreig te krijgen, want op die momenten vind ik het lastig de stemming erin te houden, om zeg maar het vertrouwen te houden dat het allemaal goedkomt en niet te gaan denken van 'ojee, daar gaan we weer, etc (ik schrijf al die gedachtes maar even niet op...). Maar.... daar heb ik dan the secret weer voor... ik merk dat dat me helpt als ik dreig af te zakken in getob en gesomber.
Nog even over viv en haar super-relatie ;): idd heerlijk dat dat allemaal zo goed is gegaan/gaat. Ik wilde er ook nog even een positieve ervaring aan toevoegen: met de vriend voor mijn laatste vriend (dus 2 relaties terug) ging het ook hartstikke goed w.b. het ME verhaal. Ik kende hem al toen ik nog niet ziek was en hij is er toen ook zoals viv mooi omschreef 'ingegroeid'. Met hem is het gelukkig nooit een punt geweest. Hij begreep me ontzettend goed en was ook een enorme steun voor me. Ik kon volledig mezelf zijn bij hem. Dus inderdaad: zo kan het ook!
Desondanks is dat toen dus wel uitgegaan, maar om redenen die volledig los stonden van de ME. We gaan nu nog wel ontzettend goed met elkaar om; hij is nu mijn beste vriend geworden!
Pink, dat het relatieverhaal je zo raakt zegt inderdaad wel iets... misschien is dit ook wel iets waar je op kan EFT-en. (of secret-en ;)).
Over het er (niet) ziek uitzien: het gekke is, dat ik zelf altijd het idee heb dat ik er vreselijk uitzie als ik me slecht voel, maar dat dit dan niet zo blijkt te zijn. Soms hoor(de) ik zelfs dingen als: 'wat zie je er stralend uit' ! Terwijl ik haast omviel van ellende! :o
Aan een kant wel fijn hoor, maar soms wilde ik ook wel eens (nu het beter gaat niet meer hoor) dat ik groene vlekken ofzo in mijn gezicht zou hebben, zodat mensen meteen zouden zien: oh, die is echt ziek zeg. Zoals het nu is is het gewoon erg moeilijk voor te stellen voor mensen.
Zelf zie ik het trouwens wel in de spiegel hoor maar ja ik ben dan ook heeeeel oplettend (of heet dat ijdel :)). Verder zien een paar mensen, zoals die beste vriend en m'n moeder, die me echt heel goed kennen het ook wel, aan mijn ogen, mijn houding en ze horen 't aan m'n stem.
Maar donkere plekken bij m'n ogen heb ik geen last van eigenlijk. Wel een wat onrustige huid soms, dan doe ik ook wel 'ns een poedertje o.i.d. op.
Pink, wat bijzonder dat je haar z'n eigen kleur weer terug kreeg! Ik had daar nog nooit van gehoord, maar wel tof dat dat kan. Lijkt me ook wel fijn als je nog zo jong bent! Ik ben trouwens 32. Was ook al benieuwd naar jullie leeftijden.
Om af te spreken is Utrecht voor mij perfect, ik woon er zo'n 25 minuten vandaan dus zeer goed te doen voor mij. Mijn voorkeur gaat uit naar een weekend, maar als dat voor jullie lastig is, is een keer doordeweeks ook wel in te plannen hoor. Zal ik maar effe wat roepen: het weekend van 16 juni? De 17e wordt ik ws op verjaardag verwacht maar 15 of 16 juni is wat mij betreft goed. En hebben jullie liever overdag of savonds?
Liefs Line
Interressant wat je zegt over die leverontgifting Pink. Zit me nu af te vragen of dat bij mij ook speelt... ik zat al te denken of ik de koffie eens een tijdje zou laten staan. Ik drink maar 1 beker per dag, vind het sochtends altijd zo lekker :) maar misschien is het beter het even niet te nemen.
Fijn dat je zo de goede kant opgaat Pink. Zo te horen heb je nog maar weinig van die slechte dagen. Ik heb er gelukkig ook een stuk minder, dan een paar maanden geleden. Ik vind het wel altijd moeilijk als ik er weer een heb of dreig te krijgen, want op die momenten vind ik het lastig de stemming erin te houden, om zeg maar het vertrouwen te houden dat het allemaal goedkomt en niet te gaan denken van 'ojee, daar gaan we weer, etc (ik schrijf al die gedachtes maar even niet op...
). Maar.... daar heb ik dan the secret weer voor... ik merk dat dat me helpt als ik dreig af te zakken in getob en gesomber.Nog even over viv en haar super-relatie ;): idd heerlijk dat dat allemaal zo goed is gegaan/gaat. Ik wilde er ook nog even een positieve ervaring aan toevoegen: met de vriend voor mijn laatste vriend (dus 2 relaties terug) ging het ook hartstikke goed w.b. het ME verhaal. Ik kende hem al toen ik nog niet ziek was en hij is er toen ook zoals viv mooi omschreef 'ingegroeid'. Met hem is het gelukkig nooit een punt geweest. Hij begreep me ontzettend goed en was ook een enorme steun voor me. Ik kon volledig mezelf zijn bij hem. Dus inderdaad: zo kan het ook!
Desondanks is dat toen dus wel uitgegaan, maar om redenen die volledig los stonden van de ME. We gaan nu nog wel ontzettend goed met elkaar om; hij is nu mijn beste vriend geworden!
Pink, dat het relatieverhaal je zo raakt zegt inderdaad wel iets... misschien is dit ook wel iets waar je op kan EFT-en. (of secret-en ;)).
Over het er (niet) ziek uitzien: het gekke is, dat ik zelf altijd het idee heb dat ik er vreselijk uitzie als ik me slecht voel, maar dat dit dan niet zo blijkt te zijn. Soms hoor(de) ik zelfs dingen als: 'wat zie je er stralend uit' ! Terwijl ik haast omviel van ellende! :o
Aan een kant wel fijn hoor, maar soms wilde ik ook wel eens (nu het beter gaat niet meer hoor) dat ik groene vlekken ofzo in mijn gezicht zou hebben, zodat mensen meteen zouden zien: oh, die is echt ziek zeg. Zoals het nu is is het gewoon erg moeilijk voor te stellen voor mensen.
Zelf zie ik het trouwens wel in de spiegel hoor maar ja ik ben dan ook heeeeel oplettend (of heet dat ijdel :)). Verder zien een paar mensen, zoals die beste vriend en m'n moeder, die me echt heel goed kennen het ook wel, aan mijn ogen, mijn houding en ze horen 't aan m'n stem.
Maar donkere plekken bij m'n ogen heb ik geen last van eigenlijk. Wel een wat onrustige huid soms, dan doe ik ook wel 'ns een poedertje o.i.d. op.
Pink, wat bijzonder dat je haar z'n eigen kleur weer terug kreeg! Ik had daar nog nooit van gehoord, maar wel tof dat dat kan. Lijkt me ook wel fijn als je nog zo jong bent! Ik ben trouwens 32. Was ook al benieuwd naar jullie leeftijden.
Om af te spreken is Utrecht voor mij perfect, ik woon er zo'n 25 minuten vandaan dus zeer goed te doen voor mij. Mijn voorkeur gaat uit naar een weekend, maar als dat voor jullie lastig is, is een keer doordeweeks ook wel in te plannen hoor. Zal ik maar effe wat roepen: het weekend van 16 juni? De 17e wordt ik ws op verjaardag verwacht maar 15 of 16 juni is wat mij betreft goed. En hebben jullie liever overdag of savonds?
Liefs Line
donderdag 17 mei 2007 11:12
Hoi,
Zag dat ik nog wat vergeten was, nl antwoord op de vraag van viv over de meditatie. Je kan het zo lang achter elkaar doen als je wil, ik mediteer geregeld en soms 10 minuten, soms een half uur en soms nog iets langer. Het helpt me soms om weer rustig en leeg te worden in m'n hoofd en om te ontspannen. Ik zeg erbij soms omdat het ook wel eens helemaal niet lukt. Ook dit is weer zoiets van: hoe vaker je oefent, hoe beter het gaat. Mocht je het ook 'ns willen proberen, het is eigenlijk heel eenvoudig. Als je het voor het eerst gaat doen is het het makkelijkst om je op 1 ding te concentreren. Bv. je ademhaling volgen. heel bewust voelen hoe je ademhaalt, hoe je adem naar binnen gaat en weer naar buiten en je volledig daarop richten.
Als je merkt dat je wordt afgeleid door je gedachtes (wat zeer waarschijnlijk zal gebeuren), probeer je die te zien als bv wolkjes die komen en weer gaan, dus dat je niet 'in' de gedachte gaat zitten maar 'm kan zien als iets dat opkomt en weer verdwijnt, en vervolgens keer je met je aandacht weer terug naar je ademhaling.
Je kan ipv je ademhaling bv ook naar een kaarsvlammetje turen, of een plant heel nauwkeurig gaan bekijken.
Dat was 't effe, als je meer wil weten roep je maar!
Liefs
Zag dat ik nog wat vergeten was, nl antwoord op de vraag van viv over de meditatie. Je kan het zo lang achter elkaar doen als je wil, ik mediteer geregeld en soms 10 minuten, soms een half uur en soms nog iets langer. Het helpt me soms om weer rustig en leeg te worden in m'n hoofd en om te ontspannen. Ik zeg erbij soms omdat het ook wel eens helemaal niet lukt. Ook dit is weer zoiets van: hoe vaker je oefent, hoe beter het gaat. Mocht je het ook 'ns willen proberen, het is eigenlijk heel eenvoudig. Als je het voor het eerst gaat doen is het het makkelijkst om je op 1 ding te concentreren. Bv. je ademhaling volgen. heel bewust voelen hoe je ademhaalt, hoe je adem naar binnen gaat en weer naar buiten en je volledig daarop richten.
Als je merkt dat je wordt afgeleid door je gedachtes (wat zeer waarschijnlijk zal gebeuren), probeer je die te zien als bv wolkjes die komen en weer gaan, dus dat je niet 'in' de gedachte gaat zitten maar 'm kan zien als iets dat opkomt en weer verdwijnt, en vervolgens keer je met je aandacht weer terug naar je ademhaling.
Je kan ipv je ademhaling bv ook naar een kaarsvlammetje turen, of een plant heel nauwkeurig gaan bekijken.
Dat was 't effe, als je meer wil weten roep je maar!
Liefs
donderdag 17 mei 2007 14:33
Hoi meiden,
Pink, daar zeg je idd wat over die leverontgiftiging. Ik weet wel dat ik moelijk afvalstoffen kwijtraak. Ik drink daarom ook iedere dag minimaal 1 1/2 liter bronwater. Alcohol kan ik op zich wel hebben, niet teveel natuurlijk:P, maar er zijn ook periodes dat ik geen druppel drink, omdat het niet goed valt. Koffie drink ik sowieso niet, omdat ik dat simpelweg niet lust.
Heel vervelend dat jullie zo'n last hebben van de verdoving van de tandarts. Ik heb er zelf geen ervaring mee, de tandarts heeft nog nooit iets bij me hoeven te doen.
Ik verdraag homeopatische middelen heel goed, in tegenstelling tot jullie. Heb er ontzettend veel baat bij gehad (en nog steeds). Ik moet wel zeggen dat het lang duurt voordat er een klacht (schimmel, bacterie noem maar op) echt verdwenen is. Het is wel hardnekking altijd bij mij. Maar als ik er niks voor zou innemen (wat dus is gebeurd, omdat mn therapeut voor 3 maanden in het buitenland zat), wordt t alleen maar erger.
Met medicijnen voorschreven door de huisarts is het wel anders. Ik reageer ' vaak' met huiduitslag. Dus ik neem bijna nooit iets van de huisarts.
Pink, hebt idd een hele metamorfose ondergaan. Ik wist ook niet dat dat zo kon gaan. Wel erg fijn dat je je gewone haarkleur weer hebt!
Ja, mijn donkere kringen beginnen ook bij de binnenkant van mn neus. Ik heb t ook als ik me heel goed voel, wel minder, maar ze gaan niet weg.
Ik gebruik concealers van Lancome.
Net wat Line zegt, mensen zien niet dat je ziek bent. Ik zeg altijd; je kunt beter een gebroken been hebben, dat is duidelijker. Bij mensen die me goed kennen, val ik meteen door de mand. Ik krijg 'flauwe' ogen, trek wit weg.
Het raakt mij weer, Pink, dat mn relatie jou raakt. Ik hoop echt dat t ook op jouw pad komt (en die van Line natuurlijk ook!). Ik hoop niet dat t je gekwetst heeft, want dat is absoluut nooit mn bedoeling geweest.*;
Wat ik me afvraag; hebben jullie hulp met het huishouden, of doen jullie alles zelf? Mijn moeder doet veel, zeker in de mindere periodes. Ik wil zoveel mogelijk zelf doen, maar helaas lukt dat niet altijd.
Ik woon zo'n 30 minuten van Utrecht, voor mij ook goed te doen. En het is natuurlijk een leuke stad! Ik vind overdag wat prettiger als 's avonds.
15 juni komt mij wat beter uit als 16 juni. Dus als Pink dan ook kan?
Ik ben trouwens 29. Ik was idd 27 toen ik mn nickname opgaf.:)
Ik had me ook al af zitten vragen hoe oud jullie zijn.
Bedankt Line, voor de uitleg hoe te mediteren. Ik heb er weleens meer over nagedacht, ik wist niet echt hoe, vandaar! Kan ik 's proberen of dat werkt, mijn hoofd zit vaak vol met allerlei gedachtes.
liefs
viv
Pink, daar zeg je idd wat over die leverontgiftiging. Ik weet wel dat ik moelijk afvalstoffen kwijtraak. Ik drink daarom ook iedere dag minimaal 1 1/2 liter bronwater. Alcohol kan ik op zich wel hebben, niet teveel natuurlijk:P, maar er zijn ook periodes dat ik geen druppel drink, omdat het niet goed valt. Koffie drink ik sowieso niet, omdat ik dat simpelweg niet lust.
Heel vervelend dat jullie zo'n last hebben van de verdoving van de tandarts. Ik heb er zelf geen ervaring mee, de tandarts heeft nog nooit iets bij me hoeven te doen.
Ik verdraag homeopatische middelen heel goed, in tegenstelling tot jullie. Heb er ontzettend veel baat bij gehad (en nog steeds). Ik moet wel zeggen dat het lang duurt voordat er een klacht (schimmel, bacterie noem maar op) echt verdwenen is. Het is wel hardnekking altijd bij mij. Maar als ik er niks voor zou innemen (wat dus is gebeurd, omdat mn therapeut voor 3 maanden in het buitenland zat), wordt t alleen maar erger.
Met medicijnen voorschreven door de huisarts is het wel anders. Ik reageer ' vaak' met huiduitslag. Dus ik neem bijna nooit iets van de huisarts.
Pink, hebt idd een hele metamorfose ondergaan. Ik wist ook niet dat dat zo kon gaan. Wel erg fijn dat je je gewone haarkleur weer hebt!
Ja, mijn donkere kringen beginnen ook bij de binnenkant van mn neus. Ik heb t ook als ik me heel goed voel, wel minder, maar ze gaan niet weg.
Ik gebruik concealers van Lancome.
Net wat Line zegt, mensen zien niet dat je ziek bent. Ik zeg altijd; je kunt beter een gebroken been hebben, dat is duidelijker. Bij mensen die me goed kennen, val ik meteen door de mand. Ik krijg 'flauwe' ogen, trek wit weg.
Het raakt mij weer, Pink, dat mn relatie jou raakt. Ik hoop echt dat t ook op jouw pad komt (en die van Line natuurlijk ook!). Ik hoop niet dat t je gekwetst heeft, want dat is absoluut nooit mn bedoeling geweest.*;
Wat ik me afvraag; hebben jullie hulp met het huishouden, of doen jullie alles zelf? Mijn moeder doet veel, zeker in de mindere periodes. Ik wil zoveel mogelijk zelf doen, maar helaas lukt dat niet altijd.
Ik woon zo'n 30 minuten van Utrecht, voor mij ook goed te doen. En het is natuurlijk een leuke stad! Ik vind overdag wat prettiger als 's avonds.
15 juni komt mij wat beter uit als 16 juni. Dus als Pink dan ook kan?
Ik ben trouwens 29. Ik was idd 27 toen ik mn nickname opgaf.:)
Ik had me ook al af zitten vragen hoe oud jullie zijn.
Bedankt Line, voor de uitleg hoe te mediteren. Ik heb er weleens meer over nagedacht, ik wist niet echt hoe, vandaar! Kan ik 's proberen of dat werkt, mijn hoofd zit vaak vol met allerlei gedachtes.
liefs
viv
vrijdag 18 mei 2007 02:04
Hoi meiden,
Hier gaat het weer bergopwaarts. Vandaag weer een redelijk goede dag, hoewel ik er nog niet helemaal ben. Voor mij zijn dagen als deze 'opkrabbeldagen'.
Ik ken dat Line, als ik een paar slechte dagen heb kan (of kon?) ik behoorlijk in paniek raken, omdat ik me dan weer zo voelde als jaren geleden, en dat teveel pijnlijke herinneringen gaf, en angst. Dan was ik ook het vertrouwen weer kwijt. Als je eenmaal een paar keer zo ziek bent geweest is het niet meer vanzelfsprekend dat je na een infectie, griep oid ooit weer beter wordt, we hebben immers anders meegemaakt.
Eigenlijk is het nu de eerste keer dat ik niet in paniek raakte, maar met een positief gevoel naar achteren blikte, en constateerde dat ik dan wel gemiddels twee zieke dagen per week had, maar óók vijf redelijke dagen. Misschien omdat ik erop geEFTt heb ;):$ Ik EFT-te op angst voor ziekte enzo.
Vandaag bijna de hele dag op het net gezeten. Ik heb een manuscript dat ik uit wil geven/uit wil laten geven, dat nu al een halfjaar op een plank ligt te verstoffen. Maar ik vind het zo moeilijk beslissingen te nemen; wil ik het in eigen beheer uit laten geven, of door een uitgeverij? En wil ik eerst nog naar een manuscriptbeoordelingsbureau, of is het genoeg dat ik het heb laten nalezen door mijn docent? dat soort dingen. Ben nog onervaren op dit gebied en dat maakt het moeilijk, maar ik besef dat als ik geen beslissing neem, het óók een beslissing is: dan ligt hetzelfde manuscript over twee jaar waarschijnlijk nog steeds te verstoffen. Dus vandaag heb ik de hele dag allerlei sites en forums uitgeplozen over do's en don't in uitgeverijland. Nu nog een nachtje erover slapen want ik ben er nog steeds niet uit. :?
Viv, ik vind jouw reactie erg lief, over dat het je raakt dat het me raakt *;, Je kwetst me er niet mee als je over jouw goede relatie schrijft. Hoe zou je me kunnen kwetsen door het ergens (lees: met iemand) mee getroffen te hebben? Ik zag het eerder weer even als een eye-opener, ik had je er eerder juist voor willen bedanken :gwab:.
En erop EFT-en of Secret-en is inderdaad een goed idee, maar voordat ik aan het universum een heelerglieve man vraag, zou ik er eerst achter moeten komen wat ik nu eigenlijk wil. Vaak denk ik dat de regie houden voor mij belangrijker is dan een relatie. Angst regie kwijt te raken heeft met mijn verleden te maken. Daar moet ik eerst mee aan de slag. Ik kan daar heel erg over uitweiden, over het waarom enzo, maar dan zit ik om drie uur nog te typen. ;)
Nou, een stukje dan: Toen ik een jaar of 21 was en voor de eerste keer ME had, kreeg ik een relatie met een nogal zorgzame man. Maar zorgzaam was dan weer een understatement. Hij vertelde later dat juist mijn meisjesachtige onzekerheid ervoor zorgde dat hij zo verliefd op me werd . En ik straalde inderdaad veel onzekerheid uit, want ik had net een hoop meegemaakt. En ik had een rare ziekte waarvan ik nog niet wist wat het was, die ME-verschijnselen maakten me nog onzekerder.
Ik ben bij tijd en wijle erg gelukkig met hem geweest, en heb veel van hem gehouden, maar het ging tussen ons óf helemaal geweldig of vreselijk slecht.
Anyway, ik werd door de jaren heen sterker, zelfbewuster, en daar ging het mis, hij vond dat maar niets. Hij wilde het liefst dat ik zijn kleine onzekere meisje bleef :?. En hij wilde me in een doosje stoppen ook nog ;(. (sorrie dat ik er een beetje de draak mee steek, maar dat zei hij letterlijk)
Hij deed veel om mij kleiner en onzeker te maken/houden, zodat hij zich in ieder geval de sterke zorgzame Man kon voelen. (heeft hij later ook gezegd, dat hij dat nodig had.)
Als puber heb ik soorgelijks met mijn pleegmoeder meegemaakt. Ze was erg bang me kwijt te raken, op een of andere manier, en deed ook vanalles om me klein te maken/ te houden. Ik kan jullie vertellen dat dat soort relaties alle energie uit je zuigen, op zijn minst. Ik had juist deze personen getroffen die voor me wilden zorgen ondanks mijn tegenstribbelingen. maar zij deden dat uit eigenbelang. Goedschiks of kwaadschiks. Ik weet niet of ik het goed genoeg uitleg, hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel.
Ik weet dat het ook anders kan, zoals bij Viv en haar man, maar ik ben door de ervaringen die ik had teveel op mijn hoede, vandaar dat ik mannen een beetje afhoud, denk ik.
Over hulp bij het huishouden heb ik ook nog een leuke anekdote . Na anderhalf jaar niets te kunnen, besefte ik dat ik wel hulp móest accepteren, maar ik wilde niet dat mijn vrienden voor me schoon zouden maken ivm gelijkwaardigheid enzo (heb je em weer). Ik kreeg na wat gesprekken hulp via het CIZ, een dame zou een keer per week langskomen om me te helpen. Jullie raden het waarschijnlijk al: ziek of niet ziek, ik zorgde ervoor dat mijn huis netjes en schoon was voordat die vrouw kwam :$, ik wilde gewoon niet dat een ander het voor me deed!
Ik weet heel goed dat ik hier een beetje in doorgeschoten ben. Maar tot nu toe lukt het me nog maar moeilijk dit anders te doen. Misschien komt het nog.
Op andere manieren laat ik mensen - gelukkig - wel dichtbij komen. Ik vind mijn vrienden en familie erg belangrijk, en ben op de een of andere manier best close met ze, maar wil alleen wel te allen tijde de controle over mijn eigen leven houden:$.
15 juni kan ik ook afspreken, voor mij is overdag ook prettiger dan 's avonds ivm energie. Zullen we tegen die tijd over de mail of telefoon precies de tijd en de plaats afspreken?
Liefs,
Pink
Hier gaat het weer bergopwaarts
. Vandaag weer een redelijk goede dag, hoewel ik er nog niet helemaal ben. Voor mij zijn dagen als deze 'opkrabbeldagen'. Ik ken dat Line, als ik een paar slechte dagen heb kan (of kon?
) ik behoorlijk in paniek raken, omdat ik me dan weer zo voelde als jaren geleden, en dat teveel pijnlijke herinneringen gaf, en angst. Dan was ik ook het vertrouwen weer kwijt. Als je eenmaal een paar keer zo ziek bent geweest is het niet meer vanzelfsprekend dat je na een infectie, griep oid ooit weer beter wordt, we hebben immers anders meegemaakt. Eigenlijk is het nu de eerste keer dat ik niet in paniek raakte, maar met een positief gevoel naar achteren blikte, en constateerde dat ik dan wel gemiddels twee zieke dagen per week had, maar óók vijf redelijke dagen. Misschien omdat ik erop geEFTt heb ;):$ Ik EFT-te op angst voor ziekte enzo.
Vandaag bijna de hele dag op het net gezeten. Ik heb een manuscript dat ik uit wil geven/uit wil laten geven, dat nu al een halfjaar op een plank ligt te verstoffen. Maar ik vind het zo moeilijk beslissingen te nemen; wil ik het in eigen beheer uit laten geven, of door een uitgeverij? En wil ik eerst nog naar een manuscriptbeoordelingsbureau, of is het genoeg dat ik het heb laten nalezen door mijn docent? dat soort dingen. Ben nog onervaren op dit gebied en dat maakt het moeilijk, maar ik besef dat als ik geen beslissing neem, het óók een beslissing is: dan ligt hetzelfde manuscript over twee jaar waarschijnlijk nog steeds te verstoffen. Dus vandaag heb ik de hele dag allerlei sites en forums uitgeplozen over do's en don't in uitgeverijland. Nu nog een nachtje erover slapen want ik ben er nog steeds niet uit. :?
Viv, ik vind jouw reactie erg lief, over dat het je raakt dat het me raakt *;, Je kwetst me er niet mee als je over jouw goede relatie schrijft. Hoe zou je me kunnen kwetsen door het ergens (lees: met iemand) mee getroffen te hebben? Ik zag het eerder weer even als een eye-opener, ik had je er eerder juist voor willen bedanken :gwab:.
En erop EFT-en of Secret-en is inderdaad een goed idee, maar voordat ik aan het universum een heelerglieve man vraag, zou ik er eerst achter moeten komen wat ik nu eigenlijk wil. Vaak denk ik dat de regie houden voor mij belangrijker is dan een relatie. Angst regie kwijt te raken heeft met mijn verleden te maken. Daar moet ik eerst mee aan de slag. Ik kan daar heel erg over uitweiden, over het waarom enzo, maar dan zit ik om drie uur nog te typen. ;)
Nou, een stukje dan: Toen ik een jaar of 21 was en voor de eerste keer ME had, kreeg ik een relatie met een nogal zorgzame man. Maar zorgzaam was dan weer een understatement. Hij vertelde later dat juist mijn meisjesachtige onzekerheid ervoor zorgde dat hij zo verliefd op me werd . En ik straalde inderdaad veel onzekerheid uit, want ik had net een hoop meegemaakt. En ik had een rare ziekte waarvan ik nog niet wist wat het was, die ME-verschijnselen maakten me nog onzekerder.
Ik ben bij tijd en wijle erg gelukkig met hem geweest, en heb veel van hem gehouden, maar het ging tussen ons óf helemaal geweldig of vreselijk slecht.
Anyway, ik werd door de jaren heen sterker, zelfbewuster, en daar ging het mis, hij vond dat maar niets. Hij wilde het liefst dat ik zijn kleine onzekere meisje bleef :?. En hij wilde me in een doosje stoppen ook nog ;(. (sorrie dat ik er een beetje de draak mee steek, maar dat zei hij letterlijk)
Hij deed veel om mij kleiner en onzeker te maken/houden, zodat hij zich in ieder geval de sterke zorgzame Man kon voelen. (heeft hij later ook gezegd, dat hij dat nodig had.)
Als puber heb ik soorgelijks met mijn pleegmoeder meegemaakt. Ze was erg bang me kwijt te raken, op een of andere manier, en deed ook vanalles om me klein te maken/ te houden. Ik kan jullie vertellen dat dat soort relaties alle energie uit je zuigen, op zijn minst. Ik had juist deze personen getroffen die voor me wilden zorgen ondanks mijn tegenstribbelingen. maar zij deden dat uit eigenbelang. Goedschiks of kwaadschiks. Ik weet niet of ik het goed genoeg uitleg, hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel.
Ik weet dat het ook anders kan, zoals bij Viv en haar man, maar ik ben door de ervaringen die ik had teveel op mijn hoede, vandaar dat ik mannen een beetje afhoud, denk ik.
Over hulp bij het huishouden heb ik ook nog een leuke anekdote . Na anderhalf jaar niets te kunnen, besefte ik dat ik wel hulp móest accepteren, maar ik wilde niet dat mijn vrienden voor me schoon zouden maken ivm gelijkwaardigheid enzo (heb je em weer). Ik kreeg na wat gesprekken hulp via het CIZ, een dame zou een keer per week langskomen om me te helpen. Jullie raden het waarschijnlijk al: ziek of niet ziek, ik zorgde ervoor dat mijn huis netjes en schoon was voordat die vrouw kwam :$, ik wilde gewoon niet dat een ander het voor me deed!
Ik weet heel goed dat ik hier een beetje in doorgeschoten ben. Maar tot nu toe lukt het me nog maar moeilijk dit anders te doen. Misschien komt het nog.
Op andere manieren laat ik mensen - gelukkig - wel dichtbij komen. Ik vind mijn vrienden en familie erg belangrijk, en ben op de een of andere manier best close met ze, maar wil alleen wel te allen tijde de controle over mijn eigen leven houden:$.
15 juni kan ik ook afspreken, voor mij is overdag ook prettiger dan 's avonds ivm energie. Zullen we tegen die tijd over de mail of telefoon precies de tijd en de plaats afspreken?
Liefs,
Pink
vrijdag 18 mei 2007 10:59
Hoi meiden,
Hier ging het even wat minder... gisteren is bij mij echt een off-day geworden. Was sochtends al niet zo fit maar dit ging rap achteruit. Zelfs een afspraak later die dag afgezegd, iets wat ik zelden doe. Heb me de rest vd dag behoorlijk ellendig gevoeld; uitgeput en slap en licht grieperig. En het lukte me niet echt, de stemming erin te houden ofwel positief te blijven. Ik was ook niet heel negatief maar zat wel te balen de hele tijd, en vervolgens weer te balen dat ik zat te balen en daarmee 'negatieve signalen' uitzond .
Wel smiddags een uur liggen slapen, maar erna voelde ik me nog net zo.
Uiteindelijk toen het savonds zo'n beetje bedtijd was, begon het ineens 'op te klaren'. Was een heel fijn gevoel, echt of er een gordijn werd opgetrokken (hebben jullie dat ook zo, dat het dan 'ineens' kan wegtrekken en je het gevoel hebt van hee, ik ben er weer een beetje?). Maar... vervolgens kon ik absoluut niet meer slapen, het voelde net of het ochtend was ipv savonds laat en heb ik tot wel half 5 wakker gelegen ;(. En maar 4 uurtjes geslapen. Dus hoe vandaag zal zijn... gelukkig heb ik niet veel afspraken vandaag, alleen fitness en verder zal ik me maar rustig houden en hopen dat het komende nacht wat beter gaat.
Om toch nog een positief element toe te voegen :P, ik ben nu wel een beetje trots op mezelf dat ik gisteren en vooral vannacht niet in 'paniek' ben geraakt of vreselijk negatief werd, dat is eerder wel voorgekomen, vooral van 'snachts wakker liggen heb/had ik de neiging nogal depressief te worden en paniekerig van 'ooooh hoe moet dat nou toch allemaal' maar dat viel dit keer wel mee, zie ik dan toch als vooruitgang.
Pink, wat heb jij toch veel meegemaakt op allerlei gebied. Dat met die relatie toen je 21 was, is ook niet niks zeg. Ik vind het knap van je, dat je toch erin geslaagd bent sterker en zelfbewuster te worden, want dat is niet makkelijk met een man die je probeert klein te houden. Vooral omdat het na een rottige periode in je leven was en je dan zo graag wilt dat er iemand lief en zorgzaam voor je is en dat dat goed gaat (althans zo lijkt me dat).
Ik begrijp heel goed hoe je het omschrijft hoor, ik vind dat je dingen heel goed kan verwoorden en uitleggen. Je bent niet voor niets als schrijfster werkzaam! :)
Ja, lastig lijkt me dat, om je weg te vinden in 'uitgeversland' als je daar nog niet bekend mee bent. Lijkt me een goede manier om idd eerst je eens uitgebreid te orienteren op alle mogelijkheden, het daarna allemaal even te laten bezinken en dan een beslissing te nemen. En daarbij op je gevoel afgaan, dat weet het altijd beter dan je verstand! Misschien kun je ook het 'universum' om hulp vragen, dat je de juiste weg kiest die goed is voor jou. Of word ik nu te zweverig? :P
Nog even terugkomend op relaties: ik kan me goed voorstellen pink, dat je door je ervaringen nogal terughoudend wil worden, en zelf de regie wil houden. Een logisch gevolg van je eerdere ervaringen. Maar als je wel ergens toch graag een fijne, gelijkwaardige relatie wil hebben, gaat het vast komen voor je. Dat je zowel de fijne zorgzame aspecten van een relatie hebt, als het gelijkwaardige zelfstandige aspect waarin je het gevoel van regie kunt behouden.
Het is iets wat ik ook wel zoek. Ik heb in vorige berichtjes heel kort even over een paar relatie-ervaringen gepost maar er zaten natuurlijk veel meer aspecten aan vast en ik herken ook weer diverse dingen die jullie schrijven (heerlijk toch steeds die herkenning). Maar goed ik zou dus ook het liefst een combinatie willen van van alles en visualiseer me dat nu ook, ben er niet heel erg mee bezig omdat mijn prioriteit ligt bij mijn gezondheid en mijn leven weer opbouwen, maar zo tussen de bedrijven door doe ik er wel wat mee. En ik ga er nu vanuit dat alles voor mij op de juiste tijd gebeurt...
W.b. huishoudelijke hulp, helpt mijn moeder me regelmatig. Toen ik nog slechter was nog meer dan nu maar nog steeds helpt ze me, wat erg fijn is. Hoef ik me daar in elk geval niet druk over te maken.
Pink, dat je eerst zelf gaat schoonmaken voor de hulp komt... foei toch! :D. Maar nogmaals kan me bij jou voorstellen waar dat vandaan komt.
15 juni kunnen we dus allemaal, leuk. Ik vind het goed om tegen die tijd even te bellen of mailen, pink of viv jullie weten ws wel hoe dat hier werkt met gegevens uitwisselen?
Liefs, line
Hier ging het even wat minder... gisteren is bij mij echt een off-day geworden. Was sochtends al niet zo fit maar dit ging rap achteruit. Zelfs een afspraak later die dag afgezegd, iets wat ik zelden doe. Heb me de rest vd dag behoorlijk ellendig gevoeld; uitgeput en slap en licht grieperig. En het lukte me niet echt, de stemming erin te houden ofwel positief te blijven. Ik was ook niet heel negatief maar zat wel te balen de hele tijd, en vervolgens weer te balen dat ik zat te balen en daarmee 'negatieve signalen' uitzond .
Wel smiddags een uur liggen slapen, maar erna voelde ik me nog net zo.
Uiteindelijk toen het savonds zo'n beetje bedtijd was, begon het ineens 'op te klaren'. Was een heel fijn gevoel, echt of er een gordijn werd opgetrokken (hebben jullie dat ook zo, dat het dan 'ineens' kan wegtrekken en je het gevoel hebt van hee, ik ben er weer een beetje?). Maar... vervolgens kon ik absoluut niet meer slapen, het voelde net of het ochtend was ipv savonds laat en heb ik tot wel half 5 wakker gelegen ;(. En maar 4 uurtjes geslapen. Dus hoe vandaag zal zijn... gelukkig heb ik niet veel afspraken vandaag, alleen fitness en verder zal ik me maar rustig houden en hopen dat het komende nacht wat beter gaat.
Om toch nog een positief element toe te voegen :P, ik ben nu wel een beetje trots op mezelf dat ik gisteren en vooral vannacht niet in 'paniek' ben geraakt of vreselijk negatief werd, dat is eerder wel voorgekomen, vooral van 'snachts wakker liggen heb/had ik de neiging nogal depressief te worden en paniekerig van 'ooooh hoe moet dat nou toch allemaal' maar dat viel dit keer wel mee, zie ik dan toch als vooruitgang
.Pink, wat heb jij toch veel meegemaakt op allerlei gebied. Dat met die relatie toen je 21 was, is ook niet niks zeg. Ik vind het knap van je, dat je toch erin geslaagd bent sterker en zelfbewuster te worden, want dat is niet makkelijk met een man die je probeert klein te houden. Vooral omdat het na een rottige periode in je leven was en je dan zo graag wilt dat er iemand lief en zorgzaam voor je is en dat dat goed gaat (althans zo lijkt me dat).
Ik begrijp heel goed hoe je het omschrijft hoor, ik vind dat je dingen heel goed kan verwoorden en uitleggen. Je bent niet voor niets als schrijfster werkzaam! :)
Ja, lastig lijkt me dat, om je weg te vinden in 'uitgeversland' als je daar nog niet bekend mee bent. Lijkt me een goede manier om idd eerst je eens uitgebreid te orienteren op alle mogelijkheden, het daarna allemaal even te laten bezinken en dan een beslissing te nemen. En daarbij op je gevoel afgaan, dat weet het altijd beter dan je verstand! Misschien kun je ook het 'universum' om hulp vragen, dat je de juiste weg kiest die goed is voor jou. Of word ik nu te zweverig? :P
Nog even terugkomend op relaties: ik kan me goed voorstellen pink, dat je door je ervaringen nogal terughoudend wil worden, en zelf de regie wil houden. Een logisch gevolg van je eerdere ervaringen. Maar als je wel ergens toch graag een fijne, gelijkwaardige relatie wil hebben, gaat het vast komen voor je. Dat je zowel de fijne zorgzame aspecten van een relatie hebt, als het gelijkwaardige zelfstandige aspect waarin je het gevoel van regie kunt behouden.
Het is iets wat ik ook wel zoek. Ik heb in vorige berichtjes heel kort even over een paar relatie-ervaringen gepost maar er zaten natuurlijk veel meer aspecten aan vast en ik herken ook weer diverse dingen die jullie schrijven (heerlijk toch steeds die herkenning
). Maar goed ik zou dus ook het liefst een combinatie willen van van alles en visualiseer me dat nu ook, ben er niet heel erg mee bezig omdat mijn prioriteit ligt bij mijn gezondheid en mijn leven weer opbouwen, maar zo tussen de bedrijven door doe ik er wel wat mee. En ik ga er nu vanuit dat alles voor mij op de juiste tijd gebeurt...W.b. huishoudelijke hulp, helpt mijn moeder me regelmatig. Toen ik nog slechter was nog meer dan nu maar nog steeds helpt ze me, wat erg fijn is. Hoef ik me daar in elk geval niet druk over te maken.
Pink, dat je eerst zelf gaat schoonmaken voor de hulp komt... foei toch! :D. Maar nogmaals kan me bij jou voorstellen waar dat vandaan komt.
15 juni kunnen we dus allemaal, leuk. Ik vind het goed om tegen die tijd even te bellen of mailen, pink of viv jullie weten ws wel hoe dat hier werkt met gegevens uitwisselen?
Liefs, line
vrijdag 18 mei 2007 11:48
Hoi,
Zit net nog eens even na te denken over de relatieverhalen en wilde er toch nog wat aan toevoegen. Dat wat pink zegt van dat zorgzame aspect wat doorschoot. Dat heb ik min of meer ook meegemaakt in de relatie die ik had ten tijde van het ontstaan van de ME. Mijn vriend destijds was ook heel zorgzaam, wel op de 'goedschikse' manier en ik vond dat erg fijn. Alleen tastte het wel een beetje de gelijkwaardigheid van de relatie aan. Ik werd er op een bepaalde manier ook een beetje afhankelijk van, en het was ook zo dat hoe zwakker ik was/me voelde, hoe sterker hij was. Het was daardoor toch een beetje een vreemde verhouding geworden, met een beetje patient-verzorger aspecten. Ik merkte ook dat als ik erg ziek was, ik het wel best vond, maar zodra ik weer wat opknapte en me sterker voelde, ik me er minder goed bij voelde maar het niet echt kon veranderen. Dit maakte eea ook wel heel complex, ik heb veel getwijfeld erover omdat het enerzijds zo heel goed voelde en anderzijds toch niet helemaal. Dus wat ik eerder zei dat het los stond van de ME dat het uitging, klopt eigenlijk toch niet :$.
Ik weet niet of jullie op al deze mijmeringen zitten te wachten maar wilde het toch nog even zeggen.
Viv hoe is dat bij jou als ik vragen mag (als ik al te persoonlijk word moet je het zeggen hoor), kunnen jij en je man die gelijkwaardigheid goed houden, dat het in balans is? Lijkt me altijd wel een aspect om in de gaten te houden, als 1 van tweeen behoorlijk ziek is in een relatie.
Hebben jullie eigenlijk ook, dat als je ziek bent je je zowat een ander persoon voelt dan wanneer je je beter voelt? Ik heb dan echt verschillende behoeftes en gedachtes, overdreven gezegd ben ik dus bijna 2 verschillende personen. Nu gelukkig goed op weg er weer 1 van te maken.
Pffft toch weer een aardig stuk tekst geworden, hopelijk vermoei ik jullie niet teveel! Liefs
Zit net nog eens even na te denken over de relatieverhalen en wilde er toch nog wat aan toevoegen. Dat wat pink zegt van dat zorgzame aspect wat doorschoot. Dat heb ik min of meer ook meegemaakt in de relatie die ik had ten tijde van het ontstaan van de ME. Mijn vriend destijds was ook heel zorgzaam, wel op de 'goedschikse' manier en ik vond dat erg fijn. Alleen tastte het wel een beetje de gelijkwaardigheid van de relatie aan. Ik werd er op een bepaalde manier ook een beetje afhankelijk van, en het was ook zo dat hoe zwakker ik was/me voelde, hoe sterker hij was. Het was daardoor toch een beetje een vreemde verhouding geworden, met een beetje patient-verzorger aspecten. Ik merkte ook dat als ik erg ziek was, ik het wel best vond, maar zodra ik weer wat opknapte en me sterker voelde, ik me er minder goed bij voelde maar het niet echt kon veranderen. Dit maakte eea ook wel heel complex, ik heb veel getwijfeld erover omdat het enerzijds zo heel goed voelde en anderzijds toch niet helemaal. Dus wat ik eerder zei dat het los stond van de ME dat het uitging, klopt eigenlijk toch niet :$.
Ik weet niet of jullie op al deze mijmeringen zitten te wachten maar wilde het toch nog even zeggen.
Viv hoe is dat bij jou als ik vragen mag (als ik al te persoonlijk word moet je het zeggen hoor), kunnen jij en je man die gelijkwaardigheid goed houden, dat het in balans is? Lijkt me altijd wel een aspect om in de gaten te houden, als 1 van tweeen behoorlijk ziek is in een relatie.
Hebben jullie eigenlijk ook, dat als je ziek bent je je zowat een ander persoon voelt dan wanneer je je beter voelt? Ik heb dan echt verschillende behoeftes en gedachtes, overdreven gezegd ben ik dus bijna 2 verschillende personen. Nu gelukkig goed op weg er weer 1 van te maken
.Pffft toch weer een aardig stuk tekst geworden, hopelijk vermoei ik jullie niet teveel! Liefs
vrijdag 18 mei 2007 15:25
Hoi hoi,
Gister voelde ik me ook minder. Vandaag gaat het weer beter. Dat stukje van Line over dat balen dat je je niet goed voelt; net of ik het zelf geschreven heb, echt precies! :P
Ja, ik heb dat ook, dat er ineens een mist optrekt. Ik kan 's middags nog weleens ' wegtrekken ' en aan het einde van de middag of na het eten, gaat t ineens een stuk beter. Eten kan bij mij ook wonderen doen, vooral als mn bloedsuiker laag blijft (ook na een aantal tussendoortjes), dan doet avondeten een hele boel.
Ja, dat paniekerige (en depri zijn) dat als ik 's nachts niet kan slapen heb ik ook (gehad). Ik moet dan ook achter elkaar uit bed om te plassen, daar word je weer koud van engazomaardoor. Vooral als je de volgende dag afspraken hebt staan, dat verhoogt de druk van het 'moeten' slapen wel bij mij.
Ik heb trouwens ook het idee dat als ik van deze opleiding ' verlost ' ben, dat het met mn energie ws ook beter gaat. Maar dat zal moeten blijken..
(heb trouwens nog niks gehoord van school..)
Pink; je hebt groot gelijk dat je zoveel mogelijk info opzoekt over hoe het werkt in 'uitgeverijland'. En de voors en tegens tegen elkaar afweegt.
Lastig is dat, zo'n beslissing nemen over wat je gaat doen. Verstandig om alles eerst 's op een rij te zetten en dan een beslissing te nemen.
En ik ben het met Line eens, op je gevoel afgaan!
Je hebt idd een heleboel meegemaakt, Pink! Ik begrijp dat je graag de regie in eigen handen wilt houden. Door de ervaringen die je hebt, is dat heel logisch. Je voelt je mss (nog) te kwetsbaar als je dat stukje ' regie houden ' iets los zou laten, nogmaals wat heel begrijpelijk is, hoor. Je bent tenslotte al meer dan genoeg gekwetst. *;
Line; nee, wij hebben dat patiënt-verzorger relatie niet zo gevoeld/ervaren in onze relatie. Met mn moeder heb ik dat wel gehad. Toen ik bedlegerig werd, kwam mn moeder van s' morgens tot het avondeten bij me. Ik kon echt helemaal niks meer. Mn man ging 'gewoon' werken, we wilden allebei dat dat normaal doorging. Ik denk dat dat wel scheelde. Als hij bij me was gebleven de hele dag, was het anders geweest, denk ik. Hij had ook meteen ff iets anders aan zn hoofd. Vond ie zelf ook wel prettig. En hij had naar zn werk toe natuurlijk ook zn verantwoordelijkheid.
Hij is ook altijd de dingen blijven doen, die hij graag deed voor zn ontspanning.
Normaal was onze relatie natuurlijk ook niet in vergelijking met andere. Dat kan ook niet, maar we hebben t gedaan zoals het voor ons goed voelde. Dat ik niks meer kon, wilde niet zeggen dat hij ook niks meer 'kon'.
Tuurlijk vond ik dat ook weleens moeilijk, maar we zijn daar altijd heel bewust mee bezig geweest.
De partner van een zieke wordt vaak vergeten. En hij heeft t toch echt ook hartstikke moeilijk gehad. ;(
Nu ook nog; hij is vandaag naar een bruiloft van een neef. Het is voor mij niet te doen, het is 2 uur rijden (en dan moet ik nog terug), dat is gewoon te ver. Ik vind het wel hartstikke jammer dat ik niet mee kan, maar dat wil niet zeggen dat hij niet ' mag'.
Ik hoop dat bovenstaande een beetje duidelijk is, anders hoor ik t wel, hè?
Ja, ik voel me ook een heel ander persoon als ik me beter voel. Dan kan ik bij wijze van spreken de hele wereld aan!
Ik zal de angel even vragen of ze onze emailadressen wil doorsturen aan ons!
Zo, heb nu bijna een rsi-arm van al dat getyp!
liefs
viv
Gister voelde ik me ook minder. Vandaag gaat het weer beter. Dat stukje van Line over dat balen dat je je niet goed voelt; net of ik het zelf geschreven heb, echt precies! :P
Ja, ik heb dat ook, dat er ineens een mist optrekt. Ik kan 's middags nog weleens ' wegtrekken ' en aan het einde van de middag of na het eten, gaat t ineens een stuk beter. Eten kan bij mij ook wonderen doen, vooral als mn bloedsuiker laag blijft (ook na een aantal tussendoortjes), dan doet avondeten een hele boel.
Ja, dat paniekerige (en depri zijn) dat als ik 's nachts niet kan slapen heb ik ook (gehad). Ik moet dan ook achter elkaar uit bed om te plassen, daar word je weer koud van engazomaardoor. Vooral als je de volgende dag afspraken hebt staan, dat verhoogt de druk van het 'moeten' slapen wel bij mij.
Ik heb trouwens ook het idee dat als ik van deze opleiding ' verlost ' ben, dat het met mn energie ws ook beter gaat. Maar dat zal moeten blijken..
(heb trouwens nog niks gehoord van school..)
Pink; je hebt groot gelijk dat je zoveel mogelijk info opzoekt over hoe het werkt in 'uitgeverijland'. En de voors en tegens tegen elkaar afweegt.
Lastig is dat, zo'n beslissing nemen over wat je gaat doen. Verstandig om alles eerst 's op een rij te zetten en dan een beslissing te nemen.
En ik ben het met Line eens, op je gevoel afgaan!
Je hebt idd een heleboel meegemaakt, Pink! Ik begrijp dat je graag de regie in eigen handen wilt houden. Door de ervaringen die je hebt, is dat heel logisch. Je voelt je mss (nog) te kwetsbaar als je dat stukje ' regie houden ' iets los zou laten, nogmaals wat heel begrijpelijk is, hoor. Je bent tenslotte al meer dan genoeg gekwetst. *;
Line; nee, wij hebben dat patiënt-verzorger relatie niet zo gevoeld/ervaren in onze relatie. Met mn moeder heb ik dat wel gehad. Toen ik bedlegerig werd, kwam mn moeder van s' morgens tot het avondeten bij me. Ik kon echt helemaal niks meer. Mn man ging 'gewoon' werken, we wilden allebei dat dat normaal doorging. Ik denk dat dat wel scheelde. Als hij bij me was gebleven de hele dag, was het anders geweest, denk ik. Hij had ook meteen ff iets anders aan zn hoofd. Vond ie zelf ook wel prettig. En hij had naar zn werk toe natuurlijk ook zn verantwoordelijkheid.
Hij is ook altijd de dingen blijven doen, die hij graag deed voor zn ontspanning.
Normaal was onze relatie natuurlijk ook niet in vergelijking met andere. Dat kan ook niet, maar we hebben t gedaan zoals het voor ons goed voelde. Dat ik niks meer kon, wilde niet zeggen dat hij ook niks meer 'kon'.
Tuurlijk vond ik dat ook weleens moeilijk, maar we zijn daar altijd heel bewust mee bezig geweest.
De partner van een zieke wordt vaak vergeten. En hij heeft t toch echt ook hartstikke moeilijk gehad. ;(
Nu ook nog; hij is vandaag naar een bruiloft van een neef. Het is voor mij niet te doen, het is 2 uur rijden (en dan moet ik nog terug), dat is gewoon te ver. Ik vind het wel hartstikke jammer dat ik niet mee kan, maar dat wil niet zeggen dat hij niet ' mag'.
Ik hoop dat bovenstaande een beetje duidelijk is, anders hoor ik t wel, hè?
Ja, ik voel me ook een heel ander persoon als ik me beter voel. Dan kan ik bij wijze van spreken de hele wereld aan!
Ik zal de angel even vragen of ze onze emailadressen wil doorsturen aan ons!
Zo, heb nu bijna een rsi-arm van al dat getyp!
liefs
viv
vrijdag 18 mei 2007 16:37
Hoi!
Dat van dat gordijn dat opgetrokken wordt, herken ik. Bij mij is dat gordijn de eerste tweeënhalf jaar van mijn ziekte dichtgebleven, ik voelde me Alice In Wonderland, maar dan met twee flessen port achter haar kiezen. Erg onwezenlijk. Ik kon geen gesprek meer voeren, ik wist aan het einde van de zin niet meer waar ik het nu eigenlijk over had.
Nu moet ik zeggen, dat ik, jaren later, bijna nooit meer brainfog heb. Behalve na die tandartsverdoving dan, en na de griep heb ik dat gevoel ook een paar dagen later nog, alsof iemand stiekem een deken in mijn hoofd heeft gestopt en daarna perongeluk een olifant op is gaan zitten, zoiets.
'Wel naar dat je je gisteren zo voelde, Line. Kon je achterhalen wat deze keer de oorzaak was?
Hier trouwens nog iemand die pas om 5 uur sliep. Ik bedacht me net, terugrekenend, dat ik gisteren ongeveer 12 uur op het net zitten googlen, lezen en aantekeningen heb gemaakt. En het gaat om iets, het uitgeven van het boek, wat ik graag wil maar mij tegelijkertijd spanningen geeft (vanwege faalangst). Misschien was het even teveel van het goede. Ik werd vanmorgen vroeg wakkergemaakt door mijn kat, die zich luid en duidelijk meldde. Straks even bijslapen.
Het niet slapen als je juist móet slapen vanwege afspraken de volgende dag herken ik ook. Vaak geef ik het dan halverwege de nacht maar op, pas wanneer ik denk: "oké, dan slaap ik de hele nacht niet, en dan bén ik morgen maar een wrak", helpt dat enorm, meestal val ik dan snel in slaap.
Dankjulliewel dat jullie het logisch vinden dat ik graag de regie wil houden*;. Ik vind vaak dat ik niet moet zeuren, dat ik ondanks de ME en traumatisch verleden, net zo zou moeten functioneren als mensen zonder ME en bagage. Maar zo werkt dat niet, geloof ik. Ik merk trouwens wel dat ik wat milder naar mezelf toe word. Het valt me inmiddels op wanneer ik mezelf dingen kwalijk neem, die ik mezelf niet kwalijk zou moeten nemen. ik ga dus vooruit.
@Viv, goed dat jouw man in jullie relatie evengoed zijn dingen doet. Een bruiloft lijkt me trouwens ook wel vermoeiend.
Ik heb geen moeite met uren reizen, maar in combinatie van een bepaalde stress en tussen het reizen in een lange dag met formaliteiten lijkt me best veel.
Nu we het over bruiloften hebben: mijn broer gaat van de zomer trouwen. Ik vind het erg leuk, en ben blij met mijn aanstaande schoonzus, maar het idee van bij de bruiloft "horen te" zijn, vloog me ook wel een beetje aan. Broer woont ongeveer drie uur treinen bij me vandaan.
Ik denk dat ik het zó ga doen; ik wil er graag bij zijn, maar leg van tevoren aan mijn broer uit dat ik niet weet hoe lang ik kan blijven. Ik hoop ( en denk) dat hij er begrip voor heeft. Op die manier hoef ik me van te voren niet druk te maken, scheelt een hoop stress ( = een enorme energievreter ) , wie weet houd ik het op die manier zelfs de hele dag vol. Ik merk dat het me steeds minder moeite kost aan anderen te vragen begrip voor me te hebben. Dus ook weer vooruitgang.
Viv ik kan me goed voorstellen dat het beter met je gaat wanneer je eenmaal de uitslag hebt gekregen van het tentamen (of was dit ook weer examen?) Spanningen vreten echt energie, he?
Ik wil je eigenlijk geen vraag stellen die ook stressgerelateerd is (maar ik doe het toch maar;)), Sta je al ingeschreven bij de vervolgopleiding?
Ook ik ben een heel ander mens wanneer ik geen ME-klachten heb. Alles lijkt dan ineens zo makkelijk te gaan!
Wat de mailadressen betreft: ben benieuwd of de angel mijn oude of mijn nieuwe geeft. Heb het nieuwe ooit doorgegeven maar weet niet of het geregistreerd staat. Ik zet mijn adres even in mijn profiel .
Ik ga even kijken of het me lukt slaap in te halen,
liefs,
Pink
Dat van dat gordijn dat opgetrokken wordt, herken ik. Bij mij is dat gordijn de eerste tweeënhalf jaar van mijn ziekte dichtgebleven, ik voelde me Alice In Wonderland, maar dan met twee flessen port achter haar kiezen. Erg onwezenlijk. Ik kon geen gesprek meer voeren, ik wist aan het einde van de zin niet meer waar ik het nu eigenlijk over had.
Nu moet ik zeggen, dat ik, jaren later, bijna nooit meer brainfog heb. Behalve na die tandartsverdoving dan, en na de griep heb ik dat gevoel ook een paar dagen later nog, alsof iemand stiekem een deken in mijn hoofd heeft gestopt en daarna perongeluk een olifant op is gaan zitten, zoiets.
'Wel naar dat je je gisteren zo voelde, Line. Kon je achterhalen wat deze keer de oorzaak was?
Hier trouwens nog iemand die pas om 5 uur sliep. Ik bedacht me net, terugrekenend, dat ik gisteren ongeveer 12 uur op het net zitten googlen, lezen en aantekeningen heb gemaakt. En het gaat om iets, het uitgeven van het boek, wat ik graag wil maar mij tegelijkertijd spanningen geeft (vanwege faalangst). Misschien was het even teveel van het goede. Ik werd vanmorgen vroeg wakkergemaakt door mijn kat, die zich luid en duidelijk meldde. Straks even bijslapen.
Het niet slapen als je juist móet slapen vanwege afspraken de volgende dag herken ik ook. Vaak geef ik het dan halverwege de nacht maar op, pas wanneer ik denk: "oké, dan slaap ik de hele nacht niet, en dan bén ik morgen maar een wrak", helpt dat enorm, meestal val ik dan snel in slaap.
Dankjulliewel dat jullie het logisch vinden dat ik graag de regie wil houden*;. Ik vind vaak dat ik niet moet zeuren, dat ik ondanks de ME en traumatisch verleden, net zo zou moeten functioneren als mensen zonder ME en bagage. Maar zo werkt dat niet, geloof ik. Ik merk trouwens wel dat ik wat milder naar mezelf toe word. Het valt me inmiddels op wanneer ik mezelf dingen kwalijk neem, die ik mezelf niet kwalijk zou moeten nemen. ik ga dus vooruit.
@Viv, goed dat jouw man in jullie relatie evengoed zijn dingen doet. Een bruiloft lijkt me trouwens ook wel vermoeiend.
Ik heb geen moeite met uren reizen, maar in combinatie van een bepaalde stress en tussen het reizen in een lange dag met formaliteiten lijkt me best veel.
Nu we het over bruiloften hebben: mijn broer gaat van de zomer trouwen. Ik vind het erg leuk, en ben blij met mijn aanstaande schoonzus, maar het idee van bij de bruiloft "horen te" zijn, vloog me ook wel een beetje aan. Broer woont ongeveer drie uur treinen bij me vandaan.
Ik denk dat ik het zó ga doen; ik wil er graag bij zijn, maar leg van tevoren aan mijn broer uit dat ik niet weet hoe lang ik kan blijven. Ik hoop ( en denk) dat hij er begrip voor heeft. Op die manier hoef ik me van te voren niet druk te maken, scheelt een hoop stress ( = een enorme energievreter ) , wie weet houd ik het op die manier zelfs de hele dag vol. Ik merk dat het me steeds minder moeite kost aan anderen te vragen begrip voor me te hebben. Dus ook weer vooruitgang
. Viv ik kan me goed voorstellen dat het beter met je gaat wanneer je eenmaal de uitslag hebt gekregen van het tentamen (of was dit ook weer examen?) Spanningen vreten echt energie, he?
Ik wil je eigenlijk geen vraag stellen die ook stressgerelateerd is (maar ik doe het toch maar;)), Sta je al ingeschreven bij de vervolgopleiding?
Ook ik ben een heel ander mens wanneer ik geen ME-klachten heb. Alles lijkt dan ineens zo makkelijk te gaan!
Wat de mailadressen betreft: ben benieuwd of de angel mijn oude of mijn nieuwe geeft. Heb het nieuwe ooit doorgegeven maar weet niet of het geregistreerd staat. Ik zet mijn adres even in mijn profiel .
Ik ga even kijken of het me lukt slaap in te halen,
liefs,
Pink
vrijdag 18 mei 2007 16:39
nog wat vergeten te vertellen :$
W.b. de relatie tussen manlief en mij; ja, ik heb me ontzettend afhankelijk van hem gevoeld (en nog wel). Is nooit een probleem geweest tussen ons, zeg maar. Als ik me niet goed voel, zorgt ie meer voor me dan dat ik me goed voel natuurlijk. Hij weet dat ik dat zelf aangeef. En dat doe ik ook echt. Niet dat ik lekker makkelijk achterover leun en hem alles laat doen, ook al kan ik t zelf. Ik doe nl. veel liever alles zelf. Ik geef zelf aan (of hij merkt t vanzelf) wat ik kan doen op een dag. Hij vertrouwt me volledig daarin en wantrouwt me nooit. Is heel erg fijn dat ie dat kan, hoor. (hij kan me ook echt vertrouwen , ik zou echt nooit misbruik maken ervan) Moet wel zeggen, dat andere mensen in mn omgeving daar twijfels over hebben, die denk dat ik allemaal wel lekker makkelijk vind. Maar zo werkt t niet.
Merken jullie daar weleens wat van, dat jullie omgeving twijfels heeft over wat je kan op een dag, of dat ze niet willen aannemen van je, dat van iets wat je gedaan hebt, ontzettend uitgeput bent?
liefs
viv
W.b. de relatie tussen manlief en mij; ja, ik heb me ontzettend afhankelijk van hem gevoeld (en nog wel). Is nooit een probleem geweest tussen ons, zeg maar. Als ik me niet goed voel, zorgt ie meer voor me dan dat ik me goed voel natuurlijk. Hij weet dat ik dat zelf aangeef. En dat doe ik ook echt. Niet dat ik lekker makkelijk achterover leun en hem alles laat doen, ook al kan ik t zelf. Ik doe nl. veel liever alles zelf. Ik geef zelf aan (of hij merkt t vanzelf) wat ik kan doen op een dag. Hij vertrouwt me volledig daarin en wantrouwt me nooit. Is heel erg fijn dat ie dat kan, hoor. (hij kan me ook echt vertrouwen , ik zou echt nooit misbruik maken ervan
) Moet wel zeggen, dat andere mensen in mn omgeving daar twijfels over hebben, die denk dat ik allemaal wel lekker makkelijk vind. Maar zo werkt t niet.Merken jullie daar weleens wat van, dat jullie omgeving twijfels heeft over wat je kan op een dag, of dat ze niet willen aannemen van je, dat van iets wat je gedaan hebt, ontzettend uitgeput bent?
liefs
viv
vrijdag 18 mei 2007 20:11
Hoi hoi,
Nou, vandaag heb ik mij best weer redelijk gevoeld ondanks de off day gisteren en de zeer korte nachtrust. Dus dat valt alweer mee! Soms is er geen peil op te trekken hoor, die off-day kan ik bv. niet goed plaatsen waar die vandaan kwam, ik had bij mijn weten niet teveel gedaan. En vandaag 'verwachtte' ik me dan slecht te voelen en valt het juist weer mee. Echt, ook na al die jaar snap ik er soms nog steeds niets van hoe mijn lichaam werkt :?. Als ik teveel doe, kan ik vroeger of later rekenen op een terugslag, maar daarnaast kan het ook ineens beter of slechter gaan zonder dat ik daarvoor een oorzaak kan aanwijzen. Komt de intussen bekende vraag :): Hebben jullie dat ook?
Viv, fijn dat je relatie goed gelijkwaardig is gebleven en jullie er zo goed mee omgaan. Petje af hoor. Ook voor je man want inderdaad, ook de partner heeft het zwaar.
Het is ook superfijn dat ie je zo volledig vertrouwt, en dat ook kan. Dat maakt het voor jullie allebei een stuk eenvoudiger.
Met mijn laatste vriend was dit helaas een heikel punt. Hij vertrouwde mij niet ;(. Dat vond ik echt heeeel erg omdat ik er absoluut nooit misbruik van zou maken of hem onnodig voor dingen op laten draven. Toch had hij wel geregeld dat gevoel en twijfelde hij aan mijn oprechtheid. Na de nodige gesprekken bleek dat dit veel te maken had met dingen uit zijn verleden, waardoor ik het wat beter kon plaatsen, maar evengoed bleef het heel vervelend en kwetsend.
Tsjonge, jouw relatie klinkt me steeds idealer in de oren! Fijn om te weten, dat het dus ook allemaal goed kan gaan in alle opzichten. Zijn jullie eigenlijk al lang bij elkaar?
En nog een vraag: vind je het soms niet moeilijk, om iets aan hem te vragen? Gaat het altijd zo, dat jij aangeeft wat je kan en/of wat hij 'moet' doen, of doet ie ook veel uit zichzelf voor je? En weet je zelf altijd goed, wat je aankan? Ik vind het soms zelf moeilijk in te schatten, want soms sta ik redelijk goed op maar is het een paar uurtjes later helemaal prut, en soms juist andersom. Dit maakt het voor een evt. partner ook erg ingewikkeld... maar ja soms is het mezelf gewoon ook allemaal niet duidelijk.
Naast die relatiekwestie met het vertrouwen, heb ik ook wel ervaren dat mensen eraan twijfelen wat je zoal kan en wat niet. Ik snap dat van hen ook wel, omdat het dus nogal eens wisselt (de ene dag kan ik best wat doen, de andere dag ben ik compleet uitgeteld) plus het is niet aan me te zien. Dan ook nog het punt, dat wanneer ik iets afspreek, ik dan meestal wel in staat ben om 'normaal' te doen, dwz gezellig te zijn enzo en iets te doen. Andere mensen zien echter niet de andere kant, dat ik daarna soms uren op bed lig of de rest vd dag of de volgende dag tot niets meer in staat ben. Ze zien maar een klein stukje en dat is net het 'beste' stukje. En dan nog het feit dat ik in staat ben, me beter voor te doen dan ik ben... ik wil vaak ook gezellig zijn en leuk gezelschap en niet klagen enzo, en dan gedraag ik me best fit en positief ook al voel ik dat soms niet zo. Dus het is ook wel een beetje m'n eigen schuld als mensen het dan niet zien. En wie weet hoe ik was geweest, als ik zelf nooit wat gehad en iemand in mijn omgeving zou zo'n 'raadselachtige' ziekte hebben... dus ik oordeel niet, maar het is natuurlijk wel vervelend.
Het heeft bij mij dan ook best lang geduurd, eer mensen er wat meer oog/begrip voor kregen. Nu is het gelukkig niet zo'n punt meer.
Fijn viv dat je man gewoon z'n eigen dingen doet. Natuurlijk doe je ze liever samen maar idd is het wel belangrijk dat ie ze zelf wel doet. Ja, een bruiloft is erg vermoeiend! Pink, het is een goed idee om je broer van te voren te vertellen hoe je je eronder voelt en dat je misschien niet tot het eind kan blijven, hij zal het vast begrijpen en het haalt voor jou de druk eraf. Hoef je je er tenminste geen zorgen over te maken, want idd dat vreet energie!
Ik heb dat trouwens ook met slapen, als ik dan op een gegeven moment me er dan maar bij neerleg (figuurlijk) dat het niet lukt, lukt het ineens wel! Toch weer die overgave he, je overgeven aan het gevoel en de situatie, en dan verdwijnt de spanning en gaat het ineens beter. Maar ja, eer je op dat punt beland bent.... . Is nog een leerpuntje, om dat al eerder te kunnen ipv eerst zo'n tijd te stressen en te malen!
Pink, jij een beetje bijgeslapen? fijne avond &nachrust meiden, & Liefs
Nou, vandaag heb ik mij best weer redelijk gevoeld ondanks de off day gisteren en de zeer korte nachtrust. Dus dat valt alweer mee! Soms is er geen peil op te trekken hoor, die off-day kan ik bv. niet goed plaatsen waar die vandaan kwam, ik had bij mijn weten niet teveel gedaan. En vandaag 'verwachtte' ik me dan slecht te voelen en valt het juist weer mee. Echt, ook na al die jaar snap ik er soms nog steeds niets van hoe mijn lichaam werkt :?. Als ik teveel doe, kan ik vroeger of later rekenen op een terugslag, maar daarnaast kan het ook ineens beter of slechter gaan zonder dat ik daarvoor een oorzaak kan aanwijzen. Komt de intussen bekende vraag :): Hebben jullie dat ook?
Viv, fijn dat je relatie goed gelijkwaardig is gebleven en jullie er zo goed mee omgaan. Petje af hoor. Ook voor je man want inderdaad, ook de partner heeft het zwaar.
Het is ook superfijn dat ie je zo volledig vertrouwt, en dat ook kan. Dat maakt het voor jullie allebei een stuk eenvoudiger.
Met mijn laatste vriend was dit helaas een heikel punt. Hij vertrouwde mij niet ;(. Dat vond ik echt heeeel erg omdat ik er absoluut nooit misbruik van zou maken of hem onnodig voor dingen op laten draven. Toch had hij wel geregeld dat gevoel en twijfelde hij aan mijn oprechtheid. Na de nodige gesprekken bleek dat dit veel te maken had met dingen uit zijn verleden, waardoor ik het wat beter kon plaatsen, maar evengoed bleef het heel vervelend en kwetsend.
Tsjonge, jouw relatie klinkt me steeds idealer in de oren! Fijn om te weten, dat het dus ook allemaal goed kan gaan in alle opzichten. Zijn jullie eigenlijk al lang bij elkaar?
En nog een vraag: vind je het soms niet moeilijk, om iets aan hem te vragen? Gaat het altijd zo, dat jij aangeeft wat je kan en/of wat hij 'moet' doen, of doet ie ook veel uit zichzelf voor je? En weet je zelf altijd goed, wat je aankan? Ik vind het soms zelf moeilijk in te schatten, want soms sta ik redelijk goed op maar is het een paar uurtjes later helemaal prut, en soms juist andersom. Dit maakt het voor een evt. partner ook erg ingewikkeld... maar ja soms is het mezelf gewoon ook allemaal niet duidelijk.
Naast die relatiekwestie met het vertrouwen, heb ik ook wel ervaren dat mensen eraan twijfelen wat je zoal kan en wat niet. Ik snap dat van hen ook wel, omdat het dus nogal eens wisselt (de ene dag kan ik best wat doen, de andere dag ben ik compleet uitgeteld) plus het is niet aan me te zien. Dan ook nog het punt, dat wanneer ik iets afspreek, ik dan meestal wel in staat ben om 'normaal' te doen, dwz gezellig te zijn enzo en iets te doen. Andere mensen zien echter niet de andere kant, dat ik daarna soms uren op bed lig of de rest vd dag of de volgende dag tot niets meer in staat ben. Ze zien maar een klein stukje en dat is net het 'beste' stukje. En dan nog het feit dat ik in staat ben, me beter voor te doen dan ik ben... ik wil vaak ook gezellig zijn en leuk gezelschap en niet klagen enzo, en dan gedraag ik me best fit en positief ook al voel ik dat soms niet zo. Dus het is ook wel een beetje m'n eigen schuld als mensen het dan niet zien. En wie weet hoe ik was geweest, als ik zelf nooit wat gehad en iemand in mijn omgeving zou zo'n 'raadselachtige' ziekte hebben... dus ik oordeel niet, maar het is natuurlijk wel vervelend.
Het heeft bij mij dan ook best lang geduurd, eer mensen er wat meer oog/begrip voor kregen. Nu is het gelukkig niet zo'n punt meer.
Fijn viv dat je man gewoon z'n eigen dingen doet. Natuurlijk doe je ze liever samen maar idd is het wel belangrijk dat ie ze zelf wel doet. Ja, een bruiloft is erg vermoeiend! Pink, het is een goed idee om je broer van te voren te vertellen hoe je je eronder voelt en dat je misschien niet tot het eind kan blijven, hij zal het vast begrijpen en het haalt voor jou de druk eraf. Hoef je je er tenminste geen zorgen over te maken, want idd dat vreet energie!
Ik heb dat trouwens ook met slapen, als ik dan op een gegeven moment me er dan maar bij neerleg (figuurlijk
) dat het niet lukt, lukt het ineens wel! Toch weer die overgave he, je overgeven aan het gevoel en de situatie, en dan verdwijnt de spanning en gaat het ineens beter. Maar ja, eer je op dat punt beland bent.... . Is nog een leerpuntje, om dat al eerder te kunnen ipv eerst zo'n tijd te stressen en te malen!Pink, jij een beetje bijgeslapen? fijne avond &nachrust meiden, & Liefs
zaterdag 19 mei 2007 16:34
Hoi,
Nou, meiden ik hoop dat jullie vannacht beter hebben geslapen dan de
vorige! Ik heb niet echt lekker geslapen vannacht, maar dat komt omdat
manlief laat thuis was van die bruiloft. Ik ga nooit slapen als hij er
niet is. Is erg lastig voor mezelf want nu lig ik te laat in bed,
waardoor ik niet lekker slaap. Ik weet t van tevoren, dus dat scheelt
wel. Jullie vragen je nu vast af waarom ik dan niet gewoon naar bed ga.
Nou, ik durf niet.
Ben bang in het donker, wordt wel minder, want ik werk eraan, maar het kost tijd.
Ja, bruiloften zijn echte energievreters. Het is ook zo ver vaak, bij
ons in de familie. Je zit zo 4 uur (heen en terug) in de auto, dan is
er ook nog een enorme drukte (grote familie). En dat moet ik dan een
paar uur vol zien te houden. Het is wel mogelijk, maar dan moet ik echt
bruisen van de energie. Dat zit er nu net ff niet in.
Pink; ik denk idd dat het handig is, om het van te voren aan je broer
uit te leggen. Scheelt zeker een hoop stress, denk ik. En wie weet, ben
je dan wel zo relaxed, dat je er de hele dag bij bent.
Ja, zeker Pink, stress is echt een hele grote energievreter. Zeker nu
ik de uitslag maar niet krijg, ik word echt op de proef gesteld, lijkt
het.
Ja, daar stip je idd iets aan, hè? Nee, ik heb me nog niet opgegeven
voor de vervolgopleiding, omdat ik voor mn gevoel geblokkeerd zit
daarin, vanwege die uitslag. Ik heb me wel voorgenomen om me dat niet
door de neus te laten boren door die school. Ik geef me het liefst op
in de wetenschap dat ik geslaagd ben, maar als dat niet het geval is
door wat dan ook, dan geef ik me toch op. Anders moet ik nog een jaar
wachten. Ik ga wel door dus. Ook als ik gezakt zou zijn, dan ga ik die
2 opleidingen combineren. Ik ken de stof, dus dat maakt het wel
makkelijker. Ik hoop niet dat het zover komt, maar ik laat me niet
afremmen.
Line; ja, ik heb dat ook wel, dat je moe bent, maar je weet niet
waarvan. Meestal weet ik wel waardoor het komt (of achteraf), maar niet
altijd.
Als ik teveel gedaan heb, dan voel ik dat op het moment zelf meestal
wel. Dan heb ik iig een hele dag en nacht (een goeie nacht) nodig om te
herstellen. Dat vind ik dan niet zo erg, omdat ik weet waarvan het
komt.
Ja, onze relatie klinkt heel ideaal zo, ja. Het gaat ook in alle
opzichten goed, dat is echt zo. Tuurlijk 'kibbelen' we ook weleens en
zijn we het niet altijd met elkaar eens. Maar daar besteden we
(meestal, lukt niet altijd) niet langer dan een kwartier aan. Dan
concluderen we dat we het eens zijn dat we het niet eens worden.
We zijn allebei geen ruziemakers, en praten overal over (niks is
onbespreekbaar). Communicatie is zo belangrijk, dat je weet wat er in
de ander omgaat. Het klinkt heel makkelijk zo, maar mn man is niet echt
een prater, daar moeten we echt de tijd voor nemen, voordat hij zegt
wat er echt is. Geef niet, hoor, we komen er altijd wel uit.
We zijn al een tijd bij elkaar inmiddels, bijna 12 jaar, waarvan bijna 7 jaar getrouwd.
Ja, hij doet wel dingen uit zichzelf voor me, maar meestal 'moet' ik
hetzelf aangeven. Hier hebben we het in het verleden wel over gehad. De
afspraak is hier, dat ik 'gewoon' zeg wat ik wil. Vind ie zelf wel zo
makkelijk, omdat ie niet weet wanneer ik wat wil. In het begin ging ik
'hints' geven (vrouwenkwaal, hè ),
ja dat werkte dus niet, want hij pikte t niet op, haha. Ik vond het
moeilijk, om duidelijk te zeggen wat ik nou wilde. Dat heb ik echt
moeten leren, hoor. Nu is nog steeds zo, dat als ik wat vraag, dat dat
niet altijd zonder schuldgevoel gepaard gaat, dat heb ik nog steeds
wel.
Ja, ik weet ook goed in te schatten wat ik wel kan en wat niet. Soms ga
ik tever (maar dan ben ik me er wel bewust van), omdat je niet onder
sommige uitkunt, zoals afspraken enzo. Is geen prettig gevoel
natuurlijk, mijn spieren gaan dan zeer doen en ik ben dan huilerig.
Gelukkig komt dit niet zo vaak voor, daar let ik wel op.
Ik kan me voorstellen dat het ontzettend kwetsend was, dat je vriend je
niet vertrouwde. Je bent, geloof ik, bevriend met hem nu, heeft ie nu
wel meer begrip, als het niet gaat, als je wat hebt afgesproken? De
relatie is nu natuurlijk anders, maar ik vroeg het me ineens af.
Dat stuk wat je schrijft over dat andere mensen twijfelen over wat je
kunt. Heel herkenbaar, kom ik nog op terug. Heb nu ' vierkante ' ogen
van het beeldscherm.
meiden, tot snel,
liefs
viv
Nou, meiden ik hoop dat jullie vannacht beter hebben geslapen dan de
vorige! Ik heb niet echt lekker geslapen vannacht, maar dat komt omdat
manlief laat thuis was van die bruiloft. Ik ga nooit slapen als hij er
niet is. Is erg lastig voor mezelf want nu lig ik te laat in bed,
waardoor ik niet lekker slaap. Ik weet t van tevoren, dus dat scheelt
wel. Jullie vragen je nu vast af waarom ik dan niet gewoon naar bed ga.
Nou, ik durf niet.
Ben bang in het donker, wordt wel minder, want ik werk eraan, maar het kost tijd.
Ja, bruiloften zijn echte energievreters. Het is ook zo ver vaak, bij
ons in de familie. Je zit zo 4 uur (heen en terug) in de auto, dan is
er ook nog een enorme drukte (grote familie). En dat moet ik dan een
paar uur vol zien te houden. Het is wel mogelijk, maar dan moet ik echt
bruisen van de energie. Dat zit er nu net ff niet in.
Pink; ik denk idd dat het handig is, om het van te voren aan je broer
uit te leggen. Scheelt zeker een hoop stress, denk ik. En wie weet, ben
je dan wel zo relaxed, dat je er de hele dag bij bent.
Ja, zeker Pink, stress is echt een hele grote energievreter. Zeker nu
ik de uitslag maar niet krijg, ik word echt op de proef gesteld, lijkt
het.
Ja, daar stip je idd iets aan, hè? Nee, ik heb me nog niet opgegeven
voor de vervolgopleiding, omdat ik voor mn gevoel geblokkeerd zit
daarin, vanwege die uitslag. Ik heb me wel voorgenomen om me dat niet
door de neus te laten boren door die school. Ik geef me het liefst op
in de wetenschap dat ik geslaagd ben, maar als dat niet het geval is
door wat dan ook, dan geef ik me toch op. Anders moet ik nog een jaar
wachten. Ik ga wel door dus. Ook als ik gezakt zou zijn, dan ga ik die
2 opleidingen combineren. Ik ken de stof, dus dat maakt het wel
makkelijker. Ik hoop niet dat het zover komt, maar ik laat me niet
afremmen.
Line; ja, ik heb dat ook wel, dat je moe bent, maar je weet niet
waarvan. Meestal weet ik wel waardoor het komt (of achteraf), maar niet
altijd.
Als ik teveel gedaan heb, dan voel ik dat op het moment zelf meestal
wel. Dan heb ik iig een hele dag en nacht (een goeie nacht) nodig om te
herstellen. Dat vind ik dan niet zo erg, omdat ik weet waarvan het
komt.
Ja, onze relatie klinkt heel ideaal zo, ja. Het gaat ook in alle
opzichten goed, dat is echt zo. Tuurlijk 'kibbelen' we ook weleens en
zijn we het niet altijd met elkaar eens. Maar daar besteden we
(meestal, lukt niet altijd) niet langer dan een kwartier aan. Dan
concluderen we dat we het eens zijn dat we het niet eens worden.
We zijn allebei geen ruziemakers, en praten overal over (niks is
onbespreekbaar). Communicatie is zo belangrijk, dat je weet wat er in
de ander omgaat. Het klinkt heel makkelijk zo, maar mn man is niet echt
een prater, daar moeten we echt de tijd voor nemen, voordat hij zegt
wat er echt is. Geef niet, hoor, we komen er altijd wel uit.
We zijn al een tijd bij elkaar inmiddels, bijna 12 jaar, waarvan bijna 7 jaar getrouwd.
Ja, hij doet wel dingen uit zichzelf voor me, maar meestal 'moet' ik
hetzelf aangeven. Hier hebben we het in het verleden wel over gehad. De
afspraak is hier, dat ik 'gewoon' zeg wat ik wil. Vind ie zelf wel zo
makkelijk, omdat ie niet weet wanneer ik wat wil. In het begin ging ik
'hints' geven (vrouwenkwaal, hè ),
ja dat werkte dus niet, want hij pikte t niet op, haha. Ik vond het
moeilijk, om duidelijk te zeggen wat ik nou wilde. Dat heb ik echt
moeten leren, hoor. Nu is nog steeds zo, dat als ik wat vraag, dat dat
niet altijd zonder schuldgevoel gepaard gaat, dat heb ik nog steeds
wel.
Ja, ik weet ook goed in te schatten wat ik wel kan en wat niet. Soms ga
ik tever (maar dan ben ik me er wel bewust van), omdat je niet onder
sommige uitkunt, zoals afspraken enzo. Is geen prettig gevoel
natuurlijk, mijn spieren gaan dan zeer doen en ik ben dan huilerig.
Gelukkig komt dit niet zo vaak voor, daar let ik wel op.
Ik kan me voorstellen dat het ontzettend kwetsend was, dat je vriend je
niet vertrouwde. Je bent, geloof ik, bevriend met hem nu, heeft ie nu
wel meer begrip, als het niet gaat, als je wat hebt afgesproken? De
relatie is nu natuurlijk anders, maar ik vroeg het me ineens af.
Dat stuk wat je schrijft over dat andere mensen twijfelen over wat je
kunt. Heel herkenbaar, kom ik nog op terug. Heb nu ' vierkante ' ogen
van het beeldscherm.
meiden, tot snel,
liefs
viv
zaterdag 19 mei 2007 23:31
Hoi meiden,
Klinkt ideaal @Viv, jullie relatie, en hoe jullie met jouw ME omgaan. Je zegt dat je je wel afhankelijk gevoeld hebt. Dat kan (durf) ik dus niet, afhankelijk zijn/voelen :$, Maarrr jij bent natuurlijk ook al jaren samen met je man, waarschijnlijk ligt het dan iets anders!
Pijnlijk Line, dat je laatste vriend je niet vertrouwde. En ja, ik herken het. In de periode dat ik op mijn ziekst was, dook een vriend van vroeger op. Ik had hem wel verteld dat ik op dit moment bijna niets kon, en dat ik alleen vriendschap wilde. Het voelde in het begin heel vertrouwd, omdat hij iemand was die ik uit de periode kende dat ik nog niet zo ziek was, en ik ooit iets met hem heb gehad. Ik had het idee dat als iemand me door en door kende dat hij dat zou zijn. Dat bleek een heel grote vergissing van me te zijn!
Blijkbaar dacht hij dat ik alles maar verzon ofzo :?. Hij begon zich er al snel mee te bemoeien dat ik niks dééd. Tja, dat had ik hem toch al uitgelegd? Hij zeurde er continu over dat ik mijn huis netjes moest houden en mijn printer die stuk was terug naar de winkel moest brengen, enz enz. Ik vroeg me sowieso af waarom hij zich met dit soort dingen ging bemoeien, maar het was me vooral duidelijk dat hij mijn ziekzijn niet accepteerde. Ik kón op dat moment niets, maar dat wilde hij niet zien.
Ik was regelmatig voor zijn ogen in elkaar geklapt ( deed ik liever pas als ik alleen was, dat instorten, maar ja, zulke dingen plan je niet!). En wanneer we een stukje buiten liepen, hield ik het soms ook steeds niet langer dan 5 minuutjes vol. Bij ieder muurtje, bankje, of waar ik ook maar even kon zitten, moest ik eerst een kwartier bijkomen.
Het pijnlijkst vond ik: zou hij werkelijk van mij gedacht hebben dat de keren dat ik voor zijn ogen instortte etc voor mij een spelletje waren :?? En dat ik zoveel leugens zou vertellen over mijn ziekte? Blijkbaar wel dus!
Hij zei letterlijk dat het niet kón dat ik zo ziek was. Ik heb toen gezegd dat als hij er zo'n moeite mee had met iemand om te gaan die ziek is, hij er wat mij betreft beter voor kon kiezen zich te beperken tot stralend gezonde mensen. Hij gaf me gelijk, en zei doodleuk dat hij dan wel weer contact met me wilde als het weer beter met me ging :@. Hij meende het ook nog, want jaren later hing hij aan de telefoon gezellig te doen, en toen hij hoorde dat ik weer veel beter ging, wilde hij vanalles afspreken. Nou, mooi niet. Ik wees hem er fijntjes op dat de situatie voor hém nu wel weer oké was, maar dat dat het voor mij niet was, dat hij iets grondig verpest had door mijn ziekzijn niet serieus te willen nemen. Daar stond hij nog steeds achter, zei hij. Een griep of kanker, dát kon hij serieus nemen, maar die rare ziekte van mij niet. Onnodig te zeggen dat ik zo iemand liever kwijt dan rijk ben. Op dat moment nam ik hém niet meer serieus, en daar had ik al veel eerder mee moeten beginnen . Ongelooflijk.
Ik heb wel van meer mensen rare opmerkingen gekregen waaruit bleek dat ze het niet serieus namen. Erg kwetsend, want wie kiest er nu vrijwillig voor zijn leven stop te zetten en fulltime in bed en op de bank te gaan liggen? Als ik eraan terugdenk ben ik nog steeds wel perplex over zo weinig begrip. Maar ja, c' est passé. ;)
Tegenwoordig merken mensen het vaak eerder dan ikzelf als ik vermoeid ben. Ik kom dan niet meer uit mijn woorden. Gebeurt me wel eens dat ik zeg dat ik een beetje moe ben en dan als antwoord krijg dat ik dat waarschijnlijk een uur geleden al was, toen ik alles weer dinges begon te noemen:$ . Niet leuk, maar wel weer handig, omdat het zo duidelijk is naar anderen toe.
Ik heb mijn slaap goed kunnen inhalen Line, ik werd gisteravond om half negen pas wakker :? Ik heb die avond ook maar rust gehouden. omdat ik zeker wilde weten dat ik vandaag vol kon houden.
Vandaag had ik een afspraak best een eindje treinen hiervandaar. Ik heb een interview gedaan. Had een goede dag vandaag, op de terugweg in de trein werd ik een beetje moe, maar sommige mensen zonder ME hebben dat ook wel eens, toch?
@Viv, ikbensomsookeenbeetjebanginhetdonker:$ , helpt het dan niet als je een lampje aanlaat? Of kun je niet slapen met licht aan?
Wat betreft die stress voor de uitslag, volgens mij zou je echt veel baat kunnen hebben bij EFT-en.
En @Viv, is jouw man ook niet helderziend? Tss, wat is dat nu toch met die mannen van tegenwoordig :D. Ik herken (alweer!) het. Ik lees vrij snel tussen de regels door en vang signalen snel op (soms vang ik zelfs signalen op die er niet zijn, zo fijngevoelig ben ik! :P) Dan check ik en blijkt iemand niet geïrriteerd te zijn, terwijl ik het wel dacht, bijvoorbeeld. Omdat ik zelf zo ben, ging er meestal vanuit dat anderen ook snel signalen opvangen. Ik begin er ook nu pas achter te komen dat dat dus níet zo is.
Anyway, fijn dat jij zover bent dat je tegen je man durft te zeggen wat je wilt zeggen als je hem nodig hebt.
Liefs,
Pink
Klinkt ideaal @Viv, jullie relatie, en hoe jullie met jouw ME omgaan. Je zegt dat je je wel afhankelijk gevoeld hebt. Dat kan (durf) ik dus niet, afhankelijk zijn/voelen :$, Maarrr jij bent natuurlijk ook al jaren samen met je man, waarschijnlijk ligt het dan iets anders!
Pijnlijk Line, dat je laatste vriend je niet vertrouwde. En ja, ik herken het. In de periode dat ik op mijn ziekst was, dook een vriend van vroeger op. Ik had hem wel verteld dat ik op dit moment bijna niets kon, en dat ik alleen vriendschap wilde. Het voelde in het begin heel vertrouwd, omdat hij iemand was die ik uit de periode kende dat ik nog niet zo ziek was, en ik ooit iets met hem heb gehad. Ik had het idee dat als iemand me door en door kende dat hij dat zou zijn. Dat bleek een heel grote vergissing van me te zijn!
Blijkbaar dacht hij dat ik alles maar verzon ofzo :?. Hij begon zich er al snel mee te bemoeien dat ik niks dééd. Tja, dat had ik hem toch al uitgelegd? Hij zeurde er continu over dat ik mijn huis netjes moest houden en mijn printer die stuk was terug naar de winkel moest brengen, enz enz. Ik vroeg me sowieso af waarom hij zich met dit soort dingen ging bemoeien, maar het was me vooral duidelijk dat hij mijn ziekzijn niet accepteerde. Ik kón op dat moment niets, maar dat wilde hij niet zien.
Ik was regelmatig voor zijn ogen in elkaar geklapt ( deed ik liever pas als ik alleen was, dat instorten, maar ja, zulke dingen plan je niet!). En wanneer we een stukje buiten liepen, hield ik het soms ook steeds niet langer dan 5 minuutjes vol. Bij ieder muurtje, bankje, of waar ik ook maar even kon zitten, moest ik eerst een kwartier bijkomen.
Het pijnlijkst vond ik: zou hij werkelijk van mij gedacht hebben dat de keren dat ik voor zijn ogen instortte etc voor mij een spelletje waren :?? En dat ik zoveel leugens zou vertellen over mijn ziekte? Blijkbaar wel dus!
Hij zei letterlijk dat het niet kón dat ik zo ziek was. Ik heb toen gezegd dat als hij er zo'n moeite mee had met iemand om te gaan die ziek is, hij er wat mij betreft beter voor kon kiezen zich te beperken tot stralend gezonde mensen. Hij gaf me gelijk, en zei doodleuk dat hij dan wel weer contact met me wilde als het weer beter met me ging :@. Hij meende het ook nog, want jaren later hing hij aan de telefoon gezellig te doen, en toen hij hoorde dat ik weer veel beter ging, wilde hij vanalles afspreken. Nou, mooi niet. Ik wees hem er fijntjes op dat de situatie voor hém nu wel weer oké was, maar dat dat het voor mij niet was, dat hij iets grondig verpest had door mijn ziekzijn niet serieus te willen nemen. Daar stond hij nog steeds achter, zei hij. Een griep of kanker, dát kon hij serieus nemen, maar die rare ziekte van mij niet. Onnodig te zeggen dat ik zo iemand liever kwijt dan rijk ben. Op dat moment nam ik hém niet meer serieus, en daar had ik al veel eerder mee moeten beginnen . Ongelooflijk.
Ik heb wel van meer mensen rare opmerkingen gekregen waaruit bleek dat ze het niet serieus namen. Erg kwetsend, want wie kiest er nu vrijwillig voor zijn leven stop te zetten en fulltime in bed en op de bank te gaan liggen? Als ik eraan terugdenk ben ik nog steeds wel perplex over zo weinig begrip. Maar ja, c' est passé. ;)
Tegenwoordig merken mensen het vaak eerder dan ikzelf als ik vermoeid ben. Ik kom dan niet meer uit mijn woorden. Gebeurt me wel eens dat ik zeg dat ik een beetje moe ben en dan als antwoord krijg dat ik dat waarschijnlijk een uur geleden al was, toen ik alles weer dinges begon te noemen:$ . Niet leuk, maar wel weer handig, omdat het zo duidelijk is naar anderen toe.
Ik heb mijn slaap goed kunnen inhalen Line, ik werd gisteravond om half negen pas wakker :? Ik heb die avond ook maar rust gehouden. omdat ik zeker wilde weten dat ik vandaag vol kon houden.
Vandaag had ik een afspraak best een eindje treinen hiervandaar. Ik heb een interview gedaan. Had een goede dag vandaag, op de terugweg in de trein werd ik een beetje moe, maar sommige mensen zonder ME hebben dat ook wel eens, toch?
@Viv, ikbensomsookeenbeetjebanginhetdonker:$ , helpt het dan niet als je een lampje aanlaat? Of kun je niet slapen met licht aan?
Wat betreft die stress voor de uitslag, volgens mij zou je echt veel baat kunnen hebben bij EFT-en.
En @Viv, is jouw man ook niet helderziend? Tss, wat is dat nu toch met die mannen van tegenwoordig :D. Ik herken (alweer!) het. Ik lees vrij snel tussen de regels door en vang signalen snel op (soms vang ik zelfs signalen op die er niet zijn, zo fijngevoelig ben ik! :P) Dan check ik en blijkt iemand niet geïrriteerd te zijn, terwijl ik het wel dacht, bijvoorbeeld. Omdat ik zelf zo ben, ging er meestal vanuit dat anderen ook snel signalen opvangen. Ik begin er ook nu pas achter te komen dat dat dus níet zo is.
Anyway, fijn dat jij zover bent dat je tegen je man durft te zeggen wat je wilt zeggen als je hem nodig hebt.
Liefs,
Pink
zaterdag 19 mei 2007 23:47
O ja, Line, je vroeg of we het herkenden dat we moe of ziek zijn en dan niet weten waar het door komt. Eigenlijk leer ik de nieuwe gebruiksaanwijzing van mijn lichaam steeds beter kennen. Meestal kan ik het (zeker achteraf) plaatsen wanneer ik ziek of uitgeput ben. Ik word er ook steeds alerter op. Mensen die niets van ME begrijpen, zouden de conclusie trekken dat ik me ziek voel omdat ik er op let. Maar ik voel me, des te alerter ik erop wordt, juist steeds minder vaak ziek omdat ik dan weet waar ik rekening mee moet houden.
Van de winter had ik wel een terugval die ik niet begreep, dat bleek onder andere door het veranderen van mijn voeding gekomen te zijn. Nu ik fruit uit mijn dieet laat, is mijn terugval weer verleden tijd.
En vaak kun je het ook niet voorspellen, hè? Een paar jaar geleden toen ik iets opgeknapt was, maakte ik gebruik van het aanbod van de woningbouw om een nieuwe keuken te laten plaatsen. De middag dat de keuken erin stond, lag ik alweer vlak met griepsverschijnselen, terwijl het geen echte griep was. Bleek ik allergisch voor een stofje in mijn nieuwe keuken te zijn :?;( Waarschijnlijk voor een lijmstof. Het was midden in de winter, maar ik heb twee maanden lang de deuren en ramen tegen elkaar opengezet.
Liefs,
Pink
Van de winter had ik wel een terugval die ik niet begreep, dat bleek onder andere door het veranderen van mijn voeding gekomen te zijn. Nu ik fruit uit mijn dieet laat, is mijn terugval weer verleden tijd.
En vaak kun je het ook niet voorspellen, hè? Een paar jaar geleden toen ik iets opgeknapt was, maakte ik gebruik van het aanbod van de woningbouw om een nieuwe keuken te laten plaatsen. De middag dat de keuken erin stond, lag ik alweer vlak met griepsverschijnselen, terwijl het geen echte griep was. Bleek ik allergisch voor een stofje in mijn nieuwe keuken te zijn :?;( Waarschijnlijk voor een lijmstof. Het was midden in de winter, maar ik heb twee maanden lang de deuren en ramen tegen elkaar opengezet.
Liefs,
Pink
zondag 20 mei 2007 11:32
Hoi meiden,
Alleen even een kort berichtje van mij, dat ik later uitgebreider ga reageren. Heb namelijk gisteren beetje teveel gedaan (wanneeeeer leer ik het nou eens! :@) en later vandaag nog een afspraak die ik niet wil afzeggen, dus wil m'n beetje energie wat ik nog heb daar effe voor sparen.
Heb in elk geval weer genoeg te schrijven, ook n.a.v. jullie berichtjes, maar... dat komt nog. Ga nu lekker even in het zonnetje zitten alvorens ik weg moet.
Fijne dag nog en tot later! Liefs line
Alleen even een kort berichtje van mij, dat ik later uitgebreider ga reageren. Heb namelijk gisteren beetje teveel gedaan (wanneeeeer leer ik het nou eens! :@) en later vandaag nog een afspraak die ik niet wil afzeggen, dus wil m'n beetje energie wat ik nog heb daar effe voor sparen.
Heb in elk geval weer genoeg te schrijven, ook n.a.v. jullie berichtjes, maar... dat komt nog. Ga nu lekker even in het zonnetje zitten alvorens ik weg moet.
Fijne dag nog en tot later! Liefs line
zondag 20 mei 2007 13:36
Hoi Line, niet boos op jezelf zijn, dat helpt niet. Dat je het ziet dat je teveel gedaan hebt is al genoeg, lijkt me. Dan kun je er volgende keer rekening mee houden, of de keer daarop, of ...
En voel je niet verplicht iedere dag te schrijven. Ik vind het erg fijn je postings te lezen, en die van Viv, maar als je (of Viv, of ik) eens te moe of te druk is, komen de berichtjes gewoon even later.
Sterkte vandaag,
Ik ga even naar buiten en ials het straks nog steeds zo mooi is, ga ik even een uurtje op balkon zonnen. Vanavond huis opruimen. Verder houd ik een rustig dagje, want ben ook niet zo heel fit.
ik wens jullie een goede dag,
liefs
Pink
En voel je niet verplicht iedere dag te schrijven. Ik vind het erg fijn je postings te lezen, en die van Viv, maar als je (of Viv, of ik) eens te moe of te druk is, komen de berichtjes gewoon even later.
Sterkte vandaag,
Ik ga even naar buiten en ials het straks nog steeds zo mooi is, ga ik even een uurtje op balkon zonnen. Vanavond huis opruimen. Verder houd ik een rustig dagje, want ben ook niet zo heel fit.
ik wens jullie een goede dag,
liefs
Pink
