Gezondheid
alle pijlers
Herstellen van (langdurige) ziekte / reintegreren, wie ook?
donderdag 10 mei 2007 10:50
Hallo,
Ik ben momenteel aan het herstellen van een lange tijd ziek zijn (ME) en zit in een reintegratietraject om vanuit de WAO weer parttime te gaan werken.
Ik zou het leuk vinden met mensen in contact te komen die in een zelfde situatie zitten, dus die ook herstellende zijn ofwel ook aan het reintegreren zijn. Om ervaringen uit te wisselen en elkaar tot steun te kunnen zijn, want het is soms best moeilijk, je loopt tegen veel dingen aan en het is fijn als je dat eens kan delen met iemand die hetzelfde meemeaakt. Een en ander wel vanuit een positieve instelling.
Groetjes!
Ik ben momenteel aan het herstellen van een lange tijd ziek zijn (ME) en zit in een reintegratietraject om vanuit de WAO weer parttime te gaan werken.
Ik zou het leuk vinden met mensen in contact te komen die in een zelfde situatie zitten, dus die ook herstellende zijn ofwel ook aan het reintegreren zijn. Om ervaringen uit te wisselen en elkaar tot steun te kunnen zijn, want het is soms best moeilijk, je loopt tegen veel dingen aan en het is fijn als je dat eens kan delen met iemand die hetzelfde meemeaakt. Een en ander wel vanuit een positieve instelling.
Groetjes!
zondag 20 mei 2007 19:52
zondag 20 mei 2007 19:59
Brr, ik ga vandaag ook niet zo goed. Ik denk dat ik wel weet waar het door komt. Dinsdag had ik een amalgaamvulling laten verwijderen, er zat een gaatje in kies. Omdat ik sinds het tandartsbezoek minder fit ben, heb ik het zekere voor het onzekere genomen en ben sinds gisteravond aan een metaalontgiftigingsspulletje. Ik heb een metaalallergie en bij het verwijderen van amalgaam komt veel metaaldamp vrij. Zou kunnen dat dat ervoor zorgt dat ik me niet helemaal goed voel, van dat medicijn word ik meestal nóg beroerder :P. Maar ja, dat is binnen een dag weer over.
Morgen heb ik midden op de dag een afspraak staan waarvan ik niet weet of het doorgaat. Schrijfdocent vroeg of ik morgenmiddag kon, maar hij moest de anderen nog vragen. Ik heb ja gezegd, en hem daarna gebeld en gemaild om te vragen of de anderen ook kunnen, maar heb nog geen antwoord gekregen. Toen ik fit was had ik hier niet zo'n moeite mee, maar ik vind het nu wel zonde van mijn tijd en energie, om een dag van te voren nog niet te weten of ik nu een afspraak heb of niet. Maar het zij zo.
Liefs,
Pink
Morgen heb ik midden op de dag een afspraak staan waarvan ik niet weet of het doorgaat. Schrijfdocent vroeg of ik morgenmiddag kon, maar hij moest de anderen nog vragen. Ik heb ja gezegd, en hem daarna gebeld en gemaild om te vragen of de anderen ook kunnen, maar heb nog geen antwoord gekregen. Toen ik fit was had ik hier niet zo'n moeite mee, maar ik vind het nu wel zonde van mijn tijd en energie, om een dag van te voren nog niet te weten of ik nu een afspraak heb of niet. Maar het zij zo.
Liefs,
Pink
maandag 21 mei 2007 08:12
Toen ik fit was had ik hier niet zo'n moeite mee, maar ik vind het nu wel zonde van mijn tijd en energie, om een dag van te voren nog niet te weten of ik nu een afspraak heb of niet. Maar het zij zo.
Frappante zin.
Welke tijd en welke energie?
Ik zou niet weten wat er mis gaat als je dat niet weet.
Hoe reageer jij op dingen die ineens moeten gebeuren, onverwacht zeg maar?
Frappante zin.
Welke tijd en welke energie?
Ik zou niet weten wat er mis gaat als je dat niet weet.
Hoe reageer jij op dingen die ineens moeten gebeuren, onverwacht zeg maar?
maandag 21 mei 2007 10:59
Hoi Houvanjezelf!
Even kantekening, hier dacht ik gisteren nog aan; Mensen met ME hebben in 99% van de gevallen moeite goed met stressvolle situaties om te gaan.. Maar dat is, behalve misschien iets wat aangeleerd/aangeboren is (bijvoorbeeld té perfectionistisch zijn en daardoor sneller in de stress schieten, geen grenzen kunnen stellen) zeker ook iets lichamelijks.
Wanneer je drie mensen bij elkaar zet/legt? die op dat moment een zware griep hebben, zullen ze ook ongeveer hetzelfde op situaties reageren. Ze zullen bepaalde situaties even liever vermijden, weinig sociaal gedrag vertonen, misschien huilerig zijn, beweging uit de weg gaan, niet naar muziek willen luisteren...
Dan zou je kunnen concluderen dat het dús psychisch is! Dit wordt bij mensen met griep bijna nooit aangenomen, maar bij mensen met ME wél. We reageren specifiek op bepaalde situaties, voor het grootste deel door hoe onze lijiven functioneren.
Ik ben wel voor de andersombenadering: als we ME niet binnen afzienbare tijd helemaal kunnen oplossen, valt er veel voor te zeggen om zo met het leven om te leren gaan waarbij zoweinig mogelijk stresshormonen vrijkomen, dán kunnen we onze energie gebruiken voor herstel :)
Ik kom straks terug op de vraag die je in je posting stelde ;) Ik moet even vanalles tegelijk doen.
Als je het niet met mijn visie eens bent, ben je natuurlijk van harte uitgenodigd weer te reageren.
Liefs,
Pink
Even kantekening, hier dacht ik gisteren nog aan; Mensen met ME hebben in 99% van de gevallen moeite goed met stressvolle situaties om te gaan.. Maar dat is, behalve misschien iets wat aangeleerd/aangeboren is (bijvoorbeeld té perfectionistisch zijn en daardoor sneller in de stress schieten, geen grenzen kunnen stellen) zeker ook iets lichamelijks.
Wanneer je drie mensen bij elkaar zet/legt? die op dat moment een zware griep hebben, zullen ze ook ongeveer hetzelfde op situaties reageren. Ze zullen bepaalde situaties even liever vermijden, weinig sociaal gedrag vertonen, misschien huilerig zijn, beweging uit de weg gaan, niet naar muziek willen luisteren...
Dan zou je kunnen concluderen dat het dús psychisch is! Dit wordt bij mensen met griep bijna nooit aangenomen, maar bij mensen met ME wél. We reageren specifiek op bepaalde situaties, voor het grootste deel door hoe onze lijiven functioneren.
Ik ben wel voor de andersombenadering: als we ME niet binnen afzienbare tijd helemaal kunnen oplossen, valt er veel voor te zeggen om zo met het leven om te leren gaan waarbij zoweinig mogelijk stresshormonen vrijkomen, dán kunnen we onze energie gebruiken voor herstel :)
Ik kom straks terug op de vraag die je in je posting stelde ;) Ik moet even vanalles tegelijk doen.
Als je het niet met mijn visie eens bent, ben je natuurlijk van harte uitgenodigd weer te reageren.
Liefs,
Pink
maandag 21 mei 2007 11:05
Hoi meiden,
Daar ben ik weer! Pfff wat een vermoeiend weekend was het! Mijn afspraak gisteren heb ik gelukkig wel kunnen redden maar het was wel een beetje 'volhouden'. Als ik fitter was geweest, had ik er wat meer van kunnen genieten maar ja so be it. Ben al blij dat het gelukt is, en vandaag gelukkig een relatief rustige dag zodat ik effe kan bijkomen. Vannacht ook maar even een slaapmiddel genomen om eens goed te slapen, want als ik te moe ben/teveel prikkels heb gehad, lukt het echt niet, en had het nu wel nodig om even een goeie nacht te maken.
Hoe is het met jullie vandaag?
Ja pink, je hebt gelijk, boos worden op mezelf is niet zo goed... ben ook aan het leren wat 'zachter' voor mezelf te zijn. Ging ook daarmee weer even de fout in omdat ik me zo dom voelde dat ik er toch weer was ingetrapt om teveel te doen, wetende dat ik energie moest sparen voor de volgende dag.
Ik snap jouw opmerking ook wel wat betreft het niet weten of je de volgende dag nu wel of niet een afspraak hebt, ik denk dat je daarmee hetzelfde bedoelt? Dat je graag wil weten of je je energie moet 'sparen' voor die afspraak of dat je er geen rekening mee hoeft te houden.
Lastig is dat he, het haalt ook een stuk spontaniteit uit je leven, omdat je zoveel op moet letten en moet plannen met je energie.
Maar ja, dat gaat vast allemaal weer komen voor ons, als wij weer helemaal fit en gezond zijn!
Viv, al 12 jaar met je man samen, lang zeg. Heel bijzonder en mooi, om al op zo jonge leeftijd 'de ware' te hebben gevonden! Lijkt me wel fijn, je kent elkaar dan door en door en weet echt wat je aan elkaar hebt.
Nog even over mijn ex(en): de jongen waar ik nu nog zo goed bevriend mee ben, is niet diegene die me niet vertrouwde hoor. Dat was mijn laatste vriend en deze is zeg maar mijn eennalaatste. Kan me voorstellen dat het wat verwarrend is met die verhalen van exen door elkaar :D. Ik zal maar niet nog meer exen erbij gaan betrekken1 :P.
Trouwens met m'n laatste vriend (die me dus niet echt vertrouwde) heb ik ook nog wel contact. Het was overigens niet zo dat hij me helemaal niet vertrouwde, het waren van die 'vlagen'. Het begon dan met een grapje ofzo, maar later bleek dat ie toch echt dat gevoel had. Maar het was dus af en toe, het gekke was dat het soms juist was op een moment, dat het vrij aantoonbaar was dat ik me niet goed voelde. Bv. als ik een ontsteking had en aan de antibiotica zat, of als we de avond ervoor tot laat waren weggeweest. Heel vreemd. Maar zoals ik al eerder zei, het had met dingen uit z'n verleden te maken. Hij had het nl. ook in andere situaties, bv. met zijn werk, dat ie soms mensen niet vertrouwde en bang was, dat ze misbruik van 'm maakten.
We hebben hier wel veel gesprekken over gehad (en over andere zaken) en het lijkt er nu op, dat ie er mee aan de slag gaat. :) Hij zei laatst, dat ie in z'n verleden aan het graven was, en hij was erg bezig met z'n persoonlijke ontwikkeling enzo. Vond ik heel fijn om te horen, want ik had veel geinvesteerd in de relatie (en in hem) en had eerst het gevoel dat het allemaal voor 'niks' was geweest, dus ik ben blij dat ie er nu toch wat mee lijkt te doen. Het is verder ook echt een goeie jongen, met een goed hart en toen ik 'm ontmoette ook behoorlijk zelfbewust en relaxed enzo. Ben natuurlijk niet voor niks verliefd op 'm geworden ;). Alleen werd ie toen overspannen en dat had veel invloed. Heel jammer hoe het gelopen is, ipv dat we elkaar konden ondersteunen zaten we eigenlijk tegen elkaar in te werken. Een en ander maakte het dan ook wel complex: in hoeverre was het een kwestie van niet bij elkaar passen, en in hoeverre lag het aan de omstandigheden, en onopgeloste kwesties uit het verleden, en miscommunicatie (ook dat hadden we). Maar goed was eigenlijk niet m'n bedoeling er weer zo'n heel verhaal van te maken. Ben er nu redelijk los van en zie wel, hoe het allemaal verder gaat het.
Pink, dat met die vriend van jou was ook wel heel vervelend zeg, dat ging nog een paar tandjes verder w.b. niet vertrouwen. Best een eikel eigenlijk, dat ie het echt zo zag van 'die rare ziekte' accepteer ik niet. :o
Je zou niemand onze ziekte toewensen, maar zo iemand... mag het best even een maandje ofzo ondergaan en dan nog eens zeggen hoe ie erover denkt! Ja, zo iemand ben je idd liever kwijt dan rijk. Gelukkig maar dat je nog mensen had/hebt die het wel accepteren en begrijpen!
Hoe is het intussen met je amalgaam gebeuren pink? Heb je met het verwijderen, wel extra maatregelen laten nemen, zoals bv. cofferdam?
Heb ik laatst wel laten doen. Ik zit trouwens nog behoorlijk vol met amalgaam, ik wil eigenlijk al die vullingen laten vervangen door witte. Kost helaas wel veel geld en ben al zo'n beetje door m'n budget van dit jaar heen w.b. vergoeding door de verzekeraar. Volgend jaar dan maar.
@viv, je wordt idd behoorlijk op de proef gesteld in het loslaten en in stressbestendigheid. Ik hoop dat je het nog een beetje positief kan bekijken. Zo van: als je hier doorheen komt, ben je in de toekomst misschien weer een stuk sterker op deze punten. Dat dit een soort leerschool is.
Hoe lang gaat je vervolgopleiding eigenlijk duren? En zal het veel tijd kosten, qua aantal uren per week, of valt het mee denk je? Hopelijk gaat het je ook energie geven: dat je met iets bezig bent, wat je heel leuk vindt en waar je mee verder wil.
Ik hoop binnenkort ook zoiets te vinden, qua werk. Heb op dit moment nog weinig idee van waar ik nou echt warm voor loop. Of dat ik wel dingen weet, maar er niet zo 1-2-3 een baan van te maken valt..
Nou meiden dit was het weer even. Een goede dag en liefs!
Daar ben ik weer! Pfff wat een vermoeiend weekend was het! Mijn afspraak gisteren heb ik gelukkig wel kunnen redden maar het was wel een beetje 'volhouden'. Als ik fitter was geweest, had ik er wat meer van kunnen genieten maar ja so be it. Ben al blij dat het gelukt is, en vandaag gelukkig een relatief rustige dag zodat ik effe kan bijkomen. Vannacht ook maar even een slaapmiddel genomen om eens goed te slapen, want als ik te moe ben/teveel prikkels heb gehad, lukt het echt niet, en had het nu wel nodig om even een goeie nacht te maken.
Hoe is het met jullie vandaag?
Ja pink, je hebt gelijk, boos worden op mezelf is niet zo goed... ben ook aan het leren wat 'zachter' voor mezelf te zijn. Ging ook daarmee weer even de fout in omdat ik me zo dom voelde dat ik er toch weer was ingetrapt om teveel te doen, wetende dat ik energie moest sparen voor de volgende dag.
Ik snap jouw opmerking ook wel wat betreft het niet weten of je de volgende dag nu wel of niet een afspraak hebt, ik denk dat je daarmee hetzelfde bedoelt? Dat je graag wil weten of je je energie moet 'sparen' voor die afspraak of dat je er geen rekening mee hoeft te houden.
Lastig is dat he, het haalt ook een stuk spontaniteit uit je leven, omdat je zoveel op moet letten en moet plannen met je energie.
Maar ja, dat gaat vast allemaal weer komen voor ons, als wij weer helemaal fit en gezond zijn!
Viv, al 12 jaar met je man samen, lang zeg. Heel bijzonder en mooi, om al op zo jonge leeftijd 'de ware' te hebben gevonden! Lijkt me wel fijn, je kent elkaar dan door en door en weet echt wat je aan elkaar hebt.
Nog even over mijn ex(en): de jongen waar ik nu nog zo goed bevriend mee ben, is niet diegene die me niet vertrouwde hoor. Dat was mijn laatste vriend en deze is zeg maar mijn eennalaatste. Kan me voorstellen dat het wat verwarrend is met die verhalen van exen door elkaar :D. Ik zal maar niet nog meer exen erbij gaan betrekken1 :P.
Trouwens met m'n laatste vriend (die me dus niet echt vertrouwde) heb ik ook nog wel contact. Het was overigens niet zo dat hij me helemaal niet vertrouwde, het waren van die 'vlagen'. Het begon dan met een grapje ofzo, maar later bleek dat ie toch echt dat gevoel had. Maar het was dus af en toe, het gekke was dat het soms juist was op een moment, dat het vrij aantoonbaar was dat ik me niet goed voelde. Bv. als ik een ontsteking had en aan de antibiotica zat, of als we de avond ervoor tot laat waren weggeweest. Heel vreemd. Maar zoals ik al eerder zei, het had met dingen uit z'n verleden te maken. Hij had het nl. ook in andere situaties, bv. met zijn werk, dat ie soms mensen niet vertrouwde en bang was, dat ze misbruik van 'm maakten.
We hebben hier wel veel gesprekken over gehad (en over andere zaken) en het lijkt er nu op, dat ie er mee aan de slag gaat. :) Hij zei laatst, dat ie in z'n verleden aan het graven was, en hij was erg bezig met z'n persoonlijke ontwikkeling enzo. Vond ik heel fijn om te horen, want ik had veel geinvesteerd in de relatie (en in hem) en had eerst het gevoel dat het allemaal voor 'niks' was geweest, dus ik ben blij dat ie er nu toch wat mee lijkt te doen. Het is verder ook echt een goeie jongen, met een goed hart en toen ik 'm ontmoette ook behoorlijk zelfbewust en relaxed enzo. Ben natuurlijk niet voor niks verliefd op 'm geworden ;). Alleen werd ie toen overspannen en dat had veel invloed. Heel jammer hoe het gelopen is, ipv dat we elkaar konden ondersteunen zaten we eigenlijk tegen elkaar in te werken. Een en ander maakte het dan ook wel complex: in hoeverre was het een kwestie van niet bij elkaar passen, en in hoeverre lag het aan de omstandigheden, en onopgeloste kwesties uit het verleden, en miscommunicatie (ook dat hadden we). Maar goed was eigenlijk niet m'n bedoeling er weer zo'n heel verhaal van te maken. Ben er nu redelijk los van en zie wel, hoe het allemaal verder gaat het.
Pink, dat met die vriend van jou was ook wel heel vervelend zeg, dat ging nog een paar tandjes verder w.b. niet vertrouwen. Best een eikel eigenlijk, dat ie het echt zo zag van 'die rare ziekte' accepteer ik niet. :o
Je zou niemand onze ziekte toewensen, maar zo iemand... mag het best even een maandje ofzo ondergaan en dan nog eens zeggen hoe ie erover denkt! Ja, zo iemand ben je idd liever kwijt dan rijk. Gelukkig maar dat je nog mensen had/hebt die het wel accepteren en begrijpen!
Hoe is het intussen met je amalgaam gebeuren pink? Heb je met het verwijderen, wel extra maatregelen laten nemen, zoals bv. cofferdam?
Heb ik laatst wel laten doen. Ik zit trouwens nog behoorlijk vol met amalgaam, ik wil eigenlijk al die vullingen laten vervangen door witte. Kost helaas wel veel geld en ben al zo'n beetje door m'n budget van dit jaar heen w.b. vergoeding door de verzekeraar. Volgend jaar dan maar.
@viv, je wordt idd behoorlijk op de proef gesteld in het loslaten en in stressbestendigheid. Ik hoop dat je het nog een beetje positief kan bekijken. Zo van: als je hier doorheen komt, ben je in de toekomst misschien weer een stuk sterker op deze punten. Dat dit een soort leerschool is.
Hoe lang gaat je vervolgopleiding eigenlijk duren? En zal het veel tijd kosten, qua aantal uren per week, of valt het mee denk je? Hopelijk gaat het je ook energie geven: dat je met iets bezig bent, wat je heel leuk vindt en waar je mee verder wil.
Ik hoop binnenkort ook zoiets te vinden, qua werk. Heb op dit moment nog weinig idee van waar ik nou echt warm voor loop. Of dat ik wel dingen weet, maar er niet zo 1-2-3 een baan van te maken valt..
Nou meiden dit was het weer even. Een goede dag en liefs!
maandag 21 mei 2007 11:09
Hee, gekruiste berichtjes! .
Ben het met Pink eens w.b. lichamelijke aspecten vd stressbestendigheid. Zo werkt het inderdaad en het is inderdaad soms frustrerend dat mensen dit aspect niet erg erkennen. Weer dat punt van dat dit een 'vage' ziekte is...
Ik denk ook dat zolang we hiermee te dealen hebben, we het beste stress zo goed mogelijk kunnen vermijden en zoveel mogelijk streven naar balans en momenten van ontspanning.
.Ben het met Pink eens w.b. lichamelijke aspecten vd stressbestendigheid. Zo werkt het inderdaad en het is inderdaad soms frustrerend dat mensen dit aspect niet erg erkennen. Weer dat punt van dat dit een 'vage' ziekte is...
Ik denk ook dat zolang we hiermee te dealen hebben, we het beste stress zo goed mogelijk kunnen vermijden en zoveel mogelijk streven naar balans en momenten van ontspanning.
maandag 21 mei 2007 11:16
Ik ga iets schrijven wat misschien wat opschudding veroorzaakt.
Ik begin met een verhaaltje:
Een oude Cherokee indiaan geeft zijn kleinzoon onderricht over het leven.
"Binnen in me is een gevecht gaande", zegt hij tegen de jongen.
"Het is een afschuwelijk gevecht tussen twee wolven. De ene wolf is slecht - hij bestaat uit woede, jaloezie, verdriet, spijt, hebzucht, verwaandheid, zelfmedelijden, schuldgevoelens, wrok, minderwaardigheid, leugens, valse trots, superioriteit en ego.
De andere wolf is goed - hij is vreugde, vrede, liefde, hoop, kalmte, nederigheid, vriendelijkheid, welwillendheid, medegevoel, vrijgevigheid, waarheid, compassie en geloof. Binnen in jou woedt dezelfde strijd - en datzelfde geldt voor ieder mens."
De kleinzoon denkt daar enkele ogenblikken over na en vraagt dan aan zijn grootvader:
"Welke wolf zal het gevecht winnen?"
De oude Cherokee glimlacht en antwoordt eenvoudig:
"Degene die je voedt."
Jullie hele leven staat in het teken van jullie ziekte.
Bij alles wat je doet of plant, staat bovenaan de vraag "Heb ik daar energie voor".
Hoe zou het gaan als jullie in staat zijn om dit los te laten en zonder er (van te voren al) over na te denken en de toestand van het moment te laten beslissen of iets kan ja dan nee.
En dan ook eerlijk naar jezelf toe zijn.
En niet, zoals ik in diverse posts hier lees, "Ik moest het volhouden", "Ik moest even doorbijten", "je kan het natuurlijk niet maken om niet te gaan" en meer van dat soort opmerkingen.
Op de momenten dat je dit benoemd ga je al over je grens(zen) heen en zul je die .
Zou het kunnen zijn dat je, door niet meer vooraf erover in te zitten, na te denken, te puzzelen, je te ergeren, irriteren enz enz meer energie zult hebben voor die dingen die je anders niet zou kunnen??
O jee o jee... ik ben erg benieuwd naar de reacties.
Ik begin met een verhaaltje:
Een oude Cherokee indiaan geeft zijn kleinzoon onderricht over het leven.
"Binnen in me is een gevecht gaande", zegt hij tegen de jongen.
"Het is een afschuwelijk gevecht tussen twee wolven. De ene wolf is slecht - hij bestaat uit woede, jaloezie, verdriet, spijt, hebzucht, verwaandheid, zelfmedelijden, schuldgevoelens, wrok, minderwaardigheid, leugens, valse trots, superioriteit en ego.
De andere wolf is goed - hij is vreugde, vrede, liefde, hoop, kalmte, nederigheid, vriendelijkheid, welwillendheid, medegevoel, vrijgevigheid, waarheid, compassie en geloof. Binnen in jou woedt dezelfde strijd - en datzelfde geldt voor ieder mens."
De kleinzoon denkt daar enkele ogenblikken over na en vraagt dan aan zijn grootvader:
"Welke wolf zal het gevecht winnen?"
De oude Cherokee glimlacht en antwoordt eenvoudig:
"Degene die je voedt."
Jullie hele leven staat in het teken van jullie ziekte.
Bij alles wat je doet of plant, staat bovenaan de vraag "Heb ik daar energie voor".
Hoe zou het gaan als jullie in staat zijn om dit los te laten en zonder er (van te voren al) over na te denken en de toestand van het moment te laten beslissen of iets kan ja dan nee.
En dan ook eerlijk naar jezelf toe zijn.
En niet, zoals ik in diverse posts hier lees, "Ik moest het volhouden", "Ik moest even doorbijten", "je kan het natuurlijk niet maken om niet te gaan" en meer van dat soort opmerkingen.
Op de momenten dat je dit benoemd ga je al over je grens(zen) heen en zul je die .
Zou het kunnen zijn dat je, door niet meer vooraf erover in te zitten, na te denken, te puzzelen, je te ergeren, irriteren enz enz meer energie zult hebben voor die dingen die je anders niet zou kunnen??
O jee o jee... ik ben erg benieuwd naar de reacties.
maandag 21 mei 2007 13:01
Hmm, maar hoe doet bijvoorbeeld diegene met een zware griep dit? Wanneer diegene koortsig, rochelend en kotsend boven de wcpot hangt, en tussendoor weet uit te brengen dat hij het niet redt die middag mee te gaan naar een verjaardag, denk je dan dat hij zich die middag ziek voelt door self-fulfilling prophecy, doordat hij zich van te voren bedacht heeft dat hij die middag iets niet kan?
Het werkt niet altijd zo.
Maarrr ik geef je gelijk dat het wel in energie scheelt, wanneer ik me niet meer druk maak over wat ik op een dag kan. De wetenschap dat je lichaam je op elk moment van de dag in de steek kan laten, doet wel iets met je zelfvertrouwen. En het is moeilijk om dat maar los te laten, maar het is wel weer winst als dat lukt, omdat je dan minder energie verbruikt.
Je stelde net de vraag, of je merkte op, dat ik er moeite mee had dat ik midden op de dag een afspraak had staan waarvan ik niet wist of die doorging. Ik schreef dat ik daar minder moeite mee had toen ik fit was.
De reden is dat ik, zoals ik me, na tandartsbezoek vorige week, voel (minder fit), ik weer meer rekening moet houden dat mijn energie niet op is op momenten dat ik het nog nodig heb.
Als ik een dag van tevoren niet alvast energie opspaar, door die dag rustig aan te doen, red ik het de dag erop niet. En nee, da's echt niet psychisch. Ik vind het zonde een Vantevorenuitrustdag te moeten nemen wanneer de afspraak helemaal niet zeker is. Er kunnen allerlei goede redenen voor zijn dat die afspraak niet duidelijk is, maar als de reden slordigheid is, vind ik dat jammer, omdat het mij een dag kost.
Als ik fit ben, is het een heel ander verhaal, dan hoef ik er niet van te voren rekening mee te houden. Dan kan ik flexibeler zijn.
Ik post straks vast nog meer ;)
Liefs,
Pink
maandag 21 mei 2007 13:39
Even de antwoorden in de tekst van houvanjezelf. Dit keer geef ik echt antwoord op de vragen die je stelt, in plaats van één gedeelte dat er voor mij uitspringt uit te lichten en daar op te reageren.
Jullie hele leven staat in het teken van jullie ziekte.
Bij alles wat je doet of plant, staat bovenaan de vraag "Heb ik daar energie voor". Ik bedacht me gisteren wel weer dat ik er de laatste weken erg mee bezig ben, ook steeds: hoe los ik dit op, hoe houd ik meer energie over? Met welke trucs kan ik mijn lichaam wat om de tuin leiden op momenten dat ik dat nodig denk te hebben? Ik heb daar enorm veel energie ingestopt, maar daardoor ook een beetje op mijn tenen gelopen (+ denkprocessen schijnen meer energie te vreten dan de allerzwaarste lichamelijke arbeid!).
Hoe zou het gaan als jullie in staat zijn om dit los te laten en zonder er (van te voren al) over na te denken en de toestand van het moment te laten beslissen of iets kan ja dan nee. Dat vind ik erg moeilijk, ik denk dat ik dan vaker op mijn bek ga, dan wanneer ik het zorgvuldig plan. Ook een beetje door (vele) ervaring(en) wijs geworden.
En dan ook eerlijk naar jezelf toe zijn.
En niet, zoals ik in diverse posts hier lees, "Ik moest het volhouden", "Ik moest even doorbijten", "je kan het natuurlijk niet maken om niet te gaan" en meer van dat soort opmerkingen. Ik zit in dat leerproces. Accepteren dat het op dat moment nu eenmaal is wat het is, en niet meer (en ook niet minder)
Tja, aan de andere kant, blijf ik het belangrijk vinden me zoveel mogelijk aan mijn afspraken te houden. Ik ben een sociaal mens en wil dat mensen zoveel mogelijk op me kunnen rekenen. Dat geeft dan toch druk. En druk geeft stress, en daardoor een meer overprikkeld zenuwstelsel, en daardoor ook weer meer vermoeidheid. Het is wel een cirkeltje.
Op de momenten dat je dit benoemd ga je al over je grens(zen) heen en zul je die .
Zou het kunnen zijn dat je, door niet meer vooraf erover in te zitten, na te denken, te puzzelen, je te ergeren, irriteren enz enz meer energie zult hebben voor die dingen die je anders niet zou kunnen??
Vannacht bedacht ik me (tijd genoeg voor overpeinzingen, ik sliep pas toen het licht werd :?) dat ik de laatste periode tevéél bezig ben geweest met mijn ME. Ook door het posten hier. Ik vind het ontzettend fijn, al die herkenning:gwab: ! Maar ik had vannacht besloten: voortaan schrijf ik op dit topic wat vaker over het reintegreren, dat was namelijk de insteek. Ik vind het logisch dat het topic ook gebruikt wordt voor de herkenning van de lichamelijk klachten, en ik vind die herkenning fijn. Maar de laatste weken ben ik te weinig bezig geweest met het leven náást de ME (of is het leven mét de ME :?)
Ik reageer zo verder :D, ik wil bijslapen maar moet wakker zien te blijven.
Jullie hele leven staat in het teken van jullie ziekte.
Bij alles wat je doet of plant, staat bovenaan de vraag "Heb ik daar energie voor". Ik bedacht me gisteren wel weer dat ik er de laatste weken erg mee bezig ben, ook steeds: hoe los ik dit op, hoe houd ik meer energie over? Met welke trucs kan ik mijn lichaam wat om de tuin leiden op momenten dat ik dat nodig denk te hebben? Ik heb daar enorm veel energie ingestopt, maar daardoor ook een beetje op mijn tenen gelopen (+ denkprocessen schijnen meer energie te vreten dan de allerzwaarste lichamelijke arbeid!).
Hoe zou het gaan als jullie in staat zijn om dit los te laten en zonder er (van te voren al) over na te denken en de toestand van het moment te laten beslissen of iets kan ja dan nee. Dat vind ik erg moeilijk, ik denk dat ik dan vaker op mijn bek ga, dan wanneer ik het zorgvuldig plan. Ook een beetje door (vele) ervaring(en) wijs geworden.
En dan ook eerlijk naar jezelf toe zijn.
En niet, zoals ik in diverse posts hier lees, "Ik moest het volhouden", "Ik moest even doorbijten", "je kan het natuurlijk niet maken om niet te gaan" en meer van dat soort opmerkingen. Ik zit in dat leerproces. Accepteren dat het op dat moment nu eenmaal is wat het is, en niet meer (en ook niet minder
)Tja, aan de andere kant, blijf ik het belangrijk vinden me zoveel mogelijk aan mijn afspraken te houden. Ik ben een sociaal mens en wil dat mensen zoveel mogelijk op me kunnen rekenen. Dat geeft dan toch druk. En druk geeft stress, en daardoor een meer overprikkeld zenuwstelsel, en daardoor ook weer meer vermoeidheid. Het is wel een cirkeltje.
Op de momenten dat je dit benoemd ga je al over je grens(zen) heen en zul je die .
Zou het kunnen zijn dat je, door niet meer vooraf erover in te zitten, na te denken, te puzzelen, je te ergeren, irriteren enz enz meer energie zult hebben voor die dingen die je anders niet zou kunnen??
Vannacht bedacht ik me (tijd genoeg voor overpeinzingen, ik sliep pas toen het licht werd :?) dat ik de laatste periode tevéél bezig ben geweest met mijn ME. Ook door het posten hier. Ik vind het ontzettend fijn, al die herkenning:gwab: ! Maar ik had vannacht besloten: voortaan schrijf ik op dit topic wat vaker over het reintegreren, dat was namelijk de insteek. Ik vind het logisch dat het topic ook gebruikt wordt voor de herkenning van de lichamelijk klachten, en ik vind die herkenning fijn. Maar de laatste weken ben ik te weinig bezig geweest met het leven náást de ME (of is het leven mét de ME :?)
Ik reageer zo verder :D, ik wil bijslapen maar moet wakker zien te blijven.
maandag 21 mei 2007 14:26
Hoi!
Tja, ben bijna even in twijfel na discussie met houvanjezelf :D,.Line, ik wilde zeggen dat ik het knap van je vind dat je de afspraak gisteren toch volgehouden hebt. Maar als je je niet goed voelde had je misschien af moeten zeggen, maar toch blijf ik het knap vinden dat je het toch hebt laten doorgaan! Ik probeer ook zoveel mogelijk afspraken door te laten gaan, als ik afzeg voel ik me vaak alleen maar rottiger.
Afzeggen en het daarna door laten gaan werkt bij mij soms nóg beter :$, dan is al het moeten ervanaf. Mijn lichaam lijkt soms wel een autoriteitenstoornis te hebben;): bij teveel moeten weigert het doodleuk. Wat dat betreft past mijn lichaam nu wel erg bij mij. Als iemand tegen mij zegt dat ik iets moet, steek ik in gedachten al een middelvinger op. Moeten? Ik dacht het niet.
Mijn lichaam lijkt mij hetzelfde te behandelen, als ik vind dat het iets móet, steekt het ook een denkbeeldige middelvinger naar me op (dit is ook een van de stukjes die houvanjezelf bedoelt, denk ik?)
Ik bedoelde inderdaad dat ik moeite met de afspraak van vandaag had omdat ik nu energie moest sparen, terwijl ik niet wist of dat nodig was. En inderdaad, het is zo jammer dat dat allemaal ten koste van de spontaniteit gaat, al dat geplan en dat rekening houden met.
Lijkt me inderdaad fijn dat je exvriend, en inmiddels goede vriend, het nu anders is gaan zien en er zelf mee aan de slag is gegaan. Ook een bevestiging naar jou toe, en fijn voor hemzelf dat het hem verder helpt.
De vriend waar ik het over had was inderdaad een eikel ;). Hij is niet iemand die bij zichzelf te rade gaat, denk ik. Maakt niet uit, dat is zijn probleem.
Over het amalgaamgebeuren; ik had met mijn tandarts afgesproken dat hij het zou doen, er was eerst nog sprake van dat ik naar een tandarts zou gaan die gespecialiseerd is in ME-ers, maar mijn reguliere heeft me ervan weten te overtuigen dat hij het met beleid zou doen. Cofferdam én afzuigapparatuur, en ik zou meekijken of alles verwijderd was (dat laatste wilde hij zelf).
Dinsdag deed hij eerst een andere kies en toen de amalgaamkies erachteraan. Hij deed geen cofferdam en toen ik vroeg of dat niet nodig was, zei hij dat de afzuiger zo sterk was dat het eigenlijk echt niet nodig was. Maar toen hij eenmaal bezig was, bleek dat niet zo te zijn, het amalgaam vloog alle kanten op. Ik denk dat hij niet heeft beseft hoe gevoelig ik op amalgaam reageer. Sinds tandartsbezoek ben ik weer een stukje terug bij af. Ik neem het hem niet eens kwalijk, volgende keer als ik erop sta doet hij waarschijnlijk wél cofferdam. Maar omdat hij het wegwuifde kreeg ik ook zoiets van 'oké dan zal het wel goed zijn'. Totdat hij aan het boren was dus en het alle kanten opspetterde, ondanks afzuiger. :?
Ik had trouwens negen (!!!) amalgaamvullingen voordat ik ziek werd. En ik had als heel klein pinkelfje al een metaalallergie. Kan niet goed zijn. Nu heb ik er nog twee, die worden over twee weken verwijderd (mét cofferdam!!! anders mag hij er niet meer aankomen, hoor)
Liefs,
Pink
Tja, ben bijna even in twijfel na discussie met houvanjezelf :D,.Line, ik wilde zeggen dat ik het knap van je vind dat je de afspraak gisteren toch volgehouden hebt. Maar als je je niet goed voelde had je misschien af moeten zeggen, maar toch blijf ik het knap vinden dat je het toch hebt laten doorgaan! Ik probeer ook zoveel mogelijk afspraken door te laten gaan, als ik afzeg voel ik me vaak alleen maar rottiger.
Afzeggen en het daarna door laten gaan werkt bij mij soms nóg beter :$, dan is al het moeten ervanaf. Mijn lichaam lijkt soms wel een autoriteitenstoornis te hebben;): bij teveel moeten weigert het doodleuk. Wat dat betreft past mijn lichaam nu wel erg bij mij. Als iemand tegen mij zegt dat ik iets moet, steek ik in gedachten al een middelvinger op. Moeten? Ik dacht het niet.
Mijn lichaam lijkt mij hetzelfde te behandelen, als ik vind dat het iets móet, steekt het ook een denkbeeldige middelvinger naar me op (dit is ook een van de stukjes die houvanjezelf bedoelt, denk ik?)
Ik bedoelde inderdaad dat ik moeite met de afspraak van vandaag had omdat ik nu energie moest sparen, terwijl ik niet wist of dat nodig was. En inderdaad, het is zo jammer dat dat allemaal ten koste van de spontaniteit gaat, al dat geplan en dat rekening houden met.
Lijkt me inderdaad fijn dat je exvriend, en inmiddels goede vriend, het nu anders is gaan zien en er zelf mee aan de slag is gegaan. Ook een bevestiging naar jou toe, en fijn voor hemzelf dat het hem verder helpt.
De vriend waar ik het over had was inderdaad een eikel ;). Hij is niet iemand die bij zichzelf te rade gaat, denk ik. Maakt niet uit, dat is zijn probleem.
Over het amalgaamgebeuren; ik had met mijn tandarts afgesproken dat hij het zou doen, er was eerst nog sprake van dat ik naar een tandarts zou gaan die gespecialiseerd is in ME-ers, maar mijn reguliere heeft me ervan weten te overtuigen dat hij het met beleid zou doen. Cofferdam én afzuigapparatuur, en ik zou meekijken of alles verwijderd was (dat laatste wilde hij zelf).
Dinsdag deed hij eerst een andere kies en toen de amalgaamkies erachteraan. Hij deed geen cofferdam en toen ik vroeg of dat niet nodig was, zei hij dat de afzuiger zo sterk was dat het eigenlijk echt niet nodig was. Maar toen hij eenmaal bezig was, bleek dat niet zo te zijn, het amalgaam vloog alle kanten op. Ik denk dat hij niet heeft beseft hoe gevoelig ik op amalgaam reageer. Sinds tandartsbezoek ben ik weer een stukje terug bij af. Ik neem het hem niet eens kwalijk, volgende keer als ik erop sta doet hij waarschijnlijk wél cofferdam. Maar omdat hij het wegwuifde kreeg ik ook zoiets van 'oké dan zal het wel goed zijn'. Totdat hij aan het boren was dus en het alle kanten opspetterde, ondanks afzuiger. :?
Ik had trouwens negen (!!!) amalgaamvullingen voordat ik ziek werd. En ik had als heel klein pinkelfje al een metaalallergie. Kan niet goed zijn. Nu heb ik er nog twee, die worden over twee weken verwijderd (mét cofferdam!!! anders mag hij er niet meer aankomen, hoor)
Liefs,
Pink
maandag 21 mei 2007 14:34
O ja (ik lijk detective Columbus wel, ik blijf terugkomen ) over dat mijn lichaam niet goed tegen "moeten" kan:
toen ik nog als werktherapeute werkte, had ik regelmatig de griep maar probeerde ik zoveel mogelijk door te lopen. Ik wilde niet dat ze op mijn werk de groep moesten verdelen, want dat is niet prettig voor de mensen. Misschien ging ik te ver over de grenzen van mijn lichaam, maar ja. Het lukte me wanneer ik 's morgens tegen mezelf zei: 'Je gaat gewoon, je kunt je elk moment van de dag ziek melden als het moet, kijk maar hoelang je volhoudt.' En natuurlijk voelde ik me evengoed ziek, maar ik hield het dan wél vol. Toen ik dat trucje nog niet toepaste lukte het me minder vaak om door te gaan met een griep onder de leden.
Nu ik dit zo type, vraag ik me af of ik toen wel zo verstandig was als ik toen dacht...
toen ik nog als werktherapeute werkte, had ik regelmatig de griep maar probeerde ik zoveel mogelijk door te lopen. Ik wilde niet dat ze op mijn werk de groep moesten verdelen, want dat is niet prettig voor de mensen. Misschien ging ik te ver over de grenzen van mijn lichaam, maar ja. Het lukte me wanneer ik 's morgens tegen mezelf zei: 'Je gaat gewoon, je kunt je elk moment van de dag ziek melden als het moet, kijk maar hoelang je volhoudt.' En natuurlijk voelde ik me evengoed ziek, maar ik hield het dan wél vol. Toen ik dat trucje nog niet toepaste lukte het me minder vaak om door te gaan met een griep onder de leden.
Nu ik dit zo type, vraag ik me af of ik toen wel zo verstandig was als ik toen dacht...
maandag 21 mei 2007 14:55
Afzeggen en het daarna door laten gaan werkt bij mij soms nóg beter :$, dan is al het moeten ervanaf. Mijn lichaam lijkt soms wel een autoriteitenstoornis te hebben;): bij teveel moeten weigert het doodleuk. Wat dat betreft past mijn lichaam nu wel erg bij mij. Als iemand tegen mij zegt dat ik iets moet, steek ik in gedachten al een middelvinger op. Moeten? Ik dacht het niet.
Mijn lichaam lijkt mij hetzelfde te behandelen, als ik vind dat het iets móet, steekt het ook een denkbeeldige middelvinger naar me op (dit is ook een van de stukjes die houvanjezelf bedoelt, denk ik?)
Inderdaad, dit is precies hetgeen ik bedoel!.
Als je de druk eraf haalt door de afspraak af te zeggen, ontdek je zomaar dat hij toch had kunnen doorgaan, omdat de energie er "zomaar" is.
En het feit dat ME je leven gaat beheersen (wat je voedt wordt groter!).
Ertegen vechten is iets anders dan accepteren dat het er is.
Het is een subtiel verschil, maar het echte verschil ligt op energetisch niveau.
In het eerste geval vecht je tegen het feit dat ME ervoor zorgt dat je niet meer kan wat je eigenlijk zou willen.
Het tweede accepteert de situatie zoals die is en houdt zich aan de grenzen die ME stelt.
Het is net als emoties die je niet wilt accepteren, je onderdrukt ze.
Dat betekent niet dat ze er niet zijn, maar ze worden onder de oppervlakte geduwd. Dit gaat heel lang goed, totdat de druk zo hoog is en de emoties als een voledgolf ontsnappen.
Hier komt burn-out vandaan.
Je kunt ook onderzoeken welke positieve intentie de emotie heeft.
Welke boodschap er onder de emotie zit, zeg maar.
Daar dankbaar voor zijn en de boodschap accepteren. Daarmee mag de emotie er dus ook zijn.
Vervolgens bepaal je zelf wat je met deze emotie doet.
Ik hoop dat het een beetje overkomt.
Mijn lichaam lijkt mij hetzelfde te behandelen, als ik vind dat het iets móet, steekt het ook een denkbeeldige middelvinger naar me op (dit is ook een van de stukjes die houvanjezelf bedoelt, denk ik?)
Inderdaad, dit is precies hetgeen ik bedoel!.
Als je de druk eraf haalt door de afspraak af te zeggen, ontdek je zomaar dat hij toch had kunnen doorgaan, omdat de energie er "zomaar" is.
En het feit dat ME je leven gaat beheersen (wat je voedt wordt groter!).
Ertegen vechten is iets anders dan accepteren dat het er is.
Het is een subtiel verschil, maar het echte verschil ligt op energetisch niveau.
In het eerste geval vecht je tegen het feit dat ME ervoor zorgt dat je niet meer kan wat je eigenlijk zou willen.
Het tweede accepteert de situatie zoals die is en houdt zich aan de grenzen die ME stelt.
Het is net als emoties die je niet wilt accepteren, je onderdrukt ze.
Dat betekent niet dat ze er niet zijn, maar ze worden onder de oppervlakte geduwd. Dit gaat heel lang goed, totdat de druk zo hoog is en de emoties als een voledgolf ontsnappen.
Hier komt burn-out vandaan.
Je kunt ook onderzoeken welke positieve intentie de emotie heeft.
Welke boodschap er onder de emotie zit, zeg maar.
Daar dankbaar voor zijn en de boodschap accepteren. Daarmee mag de emotie er dus ook zijn.
Vervolgens bepaal je zelf wat je met deze emotie doet.
Ik hoop dat het een beetje overkomt.
maandag 21 mei 2007 15:31
Hoi hoi,
Wat is er alweer veel geschreven! Nou, ik voel me best goed vandaag, heb inmiddels ook best veel in huis gedaan. Echt een lekker gevoel vind ik dat. Nu is het tijd voor iets rustigers
Ik kom eerst terug op het stuk wat Line geschreven had (over dat mensen aan je twijfelen), anders ga ik dat vergeten. Ik vind het goed van je dat je kunt 'begrijpen' als mensen geen begrip voor jou hadden. Ik weet dat mensen het niet kunnen zien, maar toch...ik heb dus weinig begrip (wel ietsje meer tegenwoordig) voor die mensen (en er staan er een aantal dichtbij me). Ik weet dat het niet reeël is, maar zo voel ik het toch. Ik kan zo pissig worden als ik zeg dat ik niet meekan naar iets, of eerder wegga als ik er wel ben, dat ze daar geen begrip voor (willen) hebben. Het is nooit goed.
Bovendien kwetst het enorm. Daar kan ik nog niet mee omgaan, ik blijf er tegenaan lopen met ze. Ik kan (helaas:() ook niet om ze heen...
Pink; nee, als ik alleen thuis ben, durf ik ook niet met een lampje aan te gaan slapen. Als manlief bijv. wel thuis is, en ik ga eerder naar bed (vooral in het weekend), dan gaat wel de lamp op de overloop aan. Dan doe ik het wel.:$
Nee, haha, helderziend is ie niet, nee. Ik pik ook alles op, hoor. Dat vind ik niet altijd even prettig. Ik probeer me er wel voor af te sluiten, maar dat lukt niet altijd.
Line; oeps, sorry, :$, ik dacht idd dat het die ene vriend was. Dan heb ik niks gezegd! Wel fijn dat je laatste vriend aan zichzelf gaat werken, idd niet voor 'niks' geweest dan, hij leert er iig van.
Pink, ben het met Line eens, van die vriend die je ziekte niet 'aankon'. Echt een *** :@
Zulke mensen zijn jou in elk geval niet waard!
Tegen mijn man heeft er ook 's zo'n *** gezegd; ik snap niet waarom je nog bij je vrouw blijft..:o Ik zou echt ontploft zijn als ik hem was, maar gelukkig is hij op dat gebied verstandiger. Hij heeft er geen aandacht aanbesteed en dacht bij zichzelf; hij is niet wijzer.
Line; ik weet niet echt of ik het ontiegelijke lange wachten nog positief kan bekijken. Het wordt wel moeillijker, hoor. Achteraf zal het kwartje mss wel vallen bij me, waar dit nu toch voor nodig was, maar nu vind ik er echt niks meer aan. Ik merk dat mn houding wat meer nonchalanter wordt wat dit betreft. Is op zich wel prettig, zit ik ook niet zo te stressen. Ik relativeer het ook wel, hoor. Er zijn ergere dingen. Zeker nu. Mn beste vriendin heeft het momenteel ontzettend moeilijk, dus dan valt alles voor mij wel in het niet. Maar het blijft wel vervelend.
Mijn vervolgopleiding (en) duren in totaal nog zo'n 3 jaar, denk ik. Het zijn allemaal stukjes, zeg maar. Dus de eerstvolgende duurt 1 1/2 jaar. Dat gaat alleen maar over die therapie. En dat heeft toch echt mn hart gestolen, hoor. Dus ik weet gewoon zeker dat het me ook een heleboel energie gaat geven. Ik kijk er echt naar uit....zucht. Ik ben ervan overtuigd dat het me gaat verrijken. Ik houd dit doel dus ook voor ogen, tijdens dit lange wachten. Zo houd ik het vol!! :P
Het kost me wel wat uren in de week, deze opleiding, maar minder dan de vorige. Het scheelt ook wel dat ik een (klein) gedeelte van mn vervolgopleiding al ken. Vanwege die cursus die ik eerder gedaan heb.
Weet jij al in welke richting je werk zoekt? Of vind je meerdere dingen leuk? Verloopt het via UWV een beetje soepel?
Houvanjezelf;
Jullie hele leven staat in het teken van jullie ziekte.
Bij alles wat je doet of plant, staat bovenaan de vraag "Heb ik daar energie voor".
Hoe
zou het gaan als jullie in staat zijn om dit los te laten en zonder er
(van te voren al) over na te denken en de toestand van het moment te
laten beslissen of iets kan ja dan nee.
En dan ook eerlijk naar jezelf toe zijn.
En
niet, zoals ik in diverse posts hier lees, "Ik moest het volhouden",
"Ik moest even doorbijten", "je kan het natuurlijk niet maken om niet
te gaan" en meer van dat soort opmerkingen.
Op de momenten dat je dit benoemd ga je al over je grens(zen) heen en zul je die .
Zou
het kunnen zijn dat je, door niet meer vooraf erover in te zitten, na
te denken, te puzzelen, je te ergeren, irriteren enz enz meer energie
zult hebben voor die dingen die je anders niet zou kunnen??
Ik snap wat je bedoelt. Ik heb hetzelf ook, zoals Pink beschrijft. Bijv. als ik naar school moet, kan ik idd er helemaal over in gaan zitten, of ik het wel volhou enzo. Door die stress die ik daarvan heb, hou ik het bijna niet vol. Ik 'saboteer' eigenlijk mn eigen lichaam op dit soort momenten. En dan zeggen; zie je wel dat het niet ging?:$
Ik heb het eigenlijk met dingen die nieuw zijn voor me, waarvan ik niet weet hoe het zal gaan. Komt allemaal weer neer op dat loslaten, wat niet mn sterkste punt is, maar ik blijf eraan werken.
Waar ik moeite mee heb, wat jij schrijft, is dit;
Je kunt ook onderzoeken welke positieve intentie de emotie heeft.
Welke boodschap er onder de emotie zit, zeg maar.
Daar dankbaar voor zijn en de boodschap accepteren. Daarmee mag de emotie er dus ook zijn.
Vervolgens bepaal je zelf wat je met deze emotie doet.
Ik kan niet zeggen dat ik dankbaar voor elke emotie ben. Niet als ik erin zit, zeg maar. Vaak valt het kwartje achteraf en dan heeft het me idd sterker gemaakt, maar op het moment zelf, nee dat lukt me nog niet.
liefs
viv
Wat is er alweer veel geschreven! Nou, ik voel me best goed vandaag, heb inmiddels ook best veel in huis gedaan. Echt een lekker gevoel vind ik dat. Nu is het tijd voor iets rustigers
Ik kom eerst terug op het stuk wat Line geschreven had (over dat mensen aan je twijfelen), anders ga ik dat vergeten. Ik vind het goed van je dat je kunt 'begrijpen' als mensen geen begrip voor jou hadden. Ik weet dat mensen het niet kunnen zien, maar toch...ik heb dus weinig begrip (wel ietsje meer tegenwoordig) voor die mensen (en er staan er een aantal dichtbij me). Ik weet dat het niet reeël is, maar zo voel ik het toch. Ik kan zo pissig worden als ik zeg dat ik niet meekan naar iets, of eerder wegga als ik er wel ben, dat ze daar geen begrip voor (willen) hebben. Het is nooit goed.
Bovendien kwetst het enorm. Daar kan ik nog niet mee omgaan, ik blijf er tegenaan lopen met ze. Ik kan (helaas:() ook niet om ze heen...
Pink; nee, als ik alleen thuis ben, durf ik ook niet met een lampje aan te gaan slapen. Als manlief bijv. wel thuis is, en ik ga eerder naar bed (vooral in het weekend), dan gaat wel de lamp op de overloop aan. Dan doe ik het wel.:$
Nee, haha, helderziend is ie niet, nee. Ik pik ook alles op, hoor. Dat vind ik niet altijd even prettig. Ik probeer me er wel voor af te sluiten, maar dat lukt niet altijd.
Line; oeps, sorry, :$, ik dacht idd dat het die ene vriend was. Dan heb ik niks gezegd! Wel fijn dat je laatste vriend aan zichzelf gaat werken, idd niet voor 'niks' geweest dan, hij leert er iig van.
Pink, ben het met Line eens, van die vriend die je ziekte niet 'aankon'. Echt een *** :@
Zulke mensen zijn jou in elk geval niet waard!
Tegen mijn man heeft er ook 's zo'n *** gezegd; ik snap niet waarom je nog bij je vrouw blijft..:o Ik zou echt ontploft zijn als ik hem was, maar gelukkig is hij op dat gebied verstandiger. Hij heeft er geen aandacht aanbesteed en dacht bij zichzelf; hij is niet wijzer.
Line; ik weet niet echt of ik het ontiegelijke lange wachten nog positief kan bekijken. Het wordt wel moeillijker, hoor. Achteraf zal het kwartje mss wel vallen bij me, waar dit nu toch voor nodig was, maar nu vind ik er echt niks meer aan. Ik merk dat mn houding wat meer nonchalanter wordt wat dit betreft. Is op zich wel prettig, zit ik ook niet zo te stressen. Ik relativeer het ook wel, hoor. Er zijn ergere dingen. Zeker nu. Mn beste vriendin heeft het momenteel ontzettend moeilijk, dus dan valt alles voor mij wel in het niet. Maar het blijft wel vervelend.
Mijn vervolgopleiding (en) duren in totaal nog zo'n 3 jaar, denk ik. Het zijn allemaal stukjes, zeg maar. Dus de eerstvolgende duurt 1 1/2 jaar. Dat gaat alleen maar over die therapie. En dat heeft toch echt mn hart gestolen, hoor. Dus ik weet gewoon zeker dat het me ook een heleboel energie gaat geven. Ik kijk er echt naar uit....zucht. Ik ben ervan overtuigd dat het me gaat verrijken. Ik houd dit doel dus ook voor ogen, tijdens dit lange wachten. Zo houd ik het vol!! :P
Het kost me wel wat uren in de week, deze opleiding, maar minder dan de vorige. Het scheelt ook wel dat ik een (klein) gedeelte van mn vervolgopleiding al ken. Vanwege die cursus die ik eerder gedaan heb.
Weet jij al in welke richting je werk zoekt? Of vind je meerdere dingen leuk? Verloopt het via UWV een beetje soepel?
Houvanjezelf;
Jullie hele leven staat in het teken van jullie ziekte.
Bij alles wat je doet of plant, staat bovenaan de vraag "Heb ik daar energie voor".
Hoe
zou het gaan als jullie in staat zijn om dit los te laten en zonder er
(van te voren al) over na te denken en de toestand van het moment te
laten beslissen of iets kan ja dan nee.
En dan ook eerlijk naar jezelf toe zijn.
En
niet, zoals ik in diverse posts hier lees, "Ik moest het volhouden",
"Ik moest even doorbijten", "je kan het natuurlijk niet maken om niet
te gaan" en meer van dat soort opmerkingen.
Op de momenten dat je dit benoemd ga je al over je grens(zen) heen en zul je die .
Zou
het kunnen zijn dat je, door niet meer vooraf erover in te zitten, na
te denken, te puzzelen, je te ergeren, irriteren enz enz meer energie
zult hebben voor die dingen die je anders niet zou kunnen??
Ik snap wat je bedoelt. Ik heb hetzelf ook, zoals Pink beschrijft. Bijv. als ik naar school moet, kan ik idd er helemaal over in gaan zitten, of ik het wel volhou enzo. Door die stress die ik daarvan heb, hou ik het bijna niet vol. Ik 'saboteer' eigenlijk mn eigen lichaam op dit soort momenten. En dan zeggen; zie je wel dat het niet ging?:$
Ik heb het eigenlijk met dingen die nieuw zijn voor me, waarvan ik niet weet hoe het zal gaan. Komt allemaal weer neer op dat loslaten, wat niet mn sterkste punt is, maar ik blijf eraan werken.
Waar ik moeite mee heb, wat jij schrijft, is dit;
Je kunt ook onderzoeken welke positieve intentie de emotie heeft.
Welke boodschap er onder de emotie zit, zeg maar.
Daar dankbaar voor zijn en de boodschap accepteren. Daarmee mag de emotie er dus ook zijn.
Vervolgens bepaal je zelf wat je met deze emotie doet.
Ik kan niet zeggen dat ik dankbaar voor elke emotie ben. Niet als ik erin zit, zeg maar. Vaak valt het kwartje achteraf en dan heeft het me idd sterker gemaakt, maar op het moment zelf, nee dat lukt me nog niet.
liefs
viv
dinsdag 22 mei 2007 10:29
Hoi hoi,
Er is inderdaad weer veel geschreven zeg. Ik wil eerst even beginnen, met dat het wel de bedoeling is, dat het schrijven hier een positief gevoel geeft. Ik schrok een beetje van het stukje van pink, dat je ook door de postings hier weer meer met de ME bezig bent.
Het was en is echt mjin insteek om de nadruk te leggen op het herstellen en het reintegreren, en vanuit een postieve insteek ervaringen uit te wisselen en elkaar te inspireren/motiveren/steunen.
Nu hebben we inderdaad toch best veel uitgewisseld over onze klachten en symptomen enzo, maar zelf ervaar ik dat toch positief omdat de herkenning prettig is. Het geeft aan dat we allemaal dezelfde dingen ervaren. En door dit uit te wisselen en hoe we hiermee omgaan, kunnen we dingen leren van elkaar, bv. over het EFT, the secret etc.
Verder vind ik dat we daarnaast ook positieve dingen bespreken, bv. kleine 'overwinninkjes' op onszelf, of tekenen van vooruitgang, en hebben we het ook over andere dingen zoals de opleiding van viv en het schrijven van pink, over relaties etc.
Kortom mij geeft het nog steeds een fijn gevoel maar ik ben benieuwd hoe jullie het verder ervaren.
Het stukje van houvanjezelf verbaasde mij een beetje, het werd neergezet alsof het iets schokkends voor ons zou zijn wat ik vreemd vind. Ik heb zelf het gevoel, dat wij al behoorlijk bewust bezig zijn met onze emoties en hoe die ons beinvloeden en dat wij goed bezig zijn, hier onze weg in te vinden. O.a. met the secret en EFT zoals ik al zei. Het is een leerproces en wij maken nog best eens 'fouten', maar vind dat wij het alledrie heel goed doen eigenlijk. Ik geef ons hiervoor bij deze een dikke !! En dit is dan ook 1 vd dingen die ik leuk/inspirerend vind aan onze postings, dat we hierin een beetje op dezelfde golflengte zitten.
Over het per moment bekijken wat je wel en niet kan en alles loslaten, tsja da's een beetje kort door de bocht. Op vakantie gaat dat prima, en dat vind ik ook heerlijk van op vakantie zijn: je hebt totaal geen verplichtingen, en geen post, mail, telefoon, afspraken, geen huishouden dus ja dan kan je het lekker allemaal aan het moment laten. Maar in het gewone dagelijks leven heb je toch je afspraken en dingen, en zolang wij nog niet volledig hersteld zijn moeten wij wel plannen en voorzichtig zijn met onze energie. En werkt het voor mij toch het beste om dingen gedoseerd te doen en in te plannen. Dan pakt het nog wel eens anders uit dan je dacht maar goed. Zoals afgelopen zondag maak ik dan wel weer een bewuste keuze om toch naar m'n afspraak te gaan.
Nou, genoeg hierover, laten we 'ns op het reintegreren overgaan.
Hoe is het intussen met het uitgeversgebeuren Pink? Weet je al wat beter wat je wil of heb je het even laten liggen? En hoeveel uur per week ben jij nu zo gemiddeld bezig met het schrijven? Heb je veel deadlines of valt het mee?
@viv, leuk dat je zoveel zin hebt in je vervolgopleiding(en)! Zijn er veel mensen die de opleiding gaan doen? Is het een bepaald instituut die dit geeft?
Tsja, ik weet dus nog niet wat ik zou willen voor werk... Ik heb een goede opleiding gevolgd en wel brede werkervaring opgedaan (wel nogal gejob-hopt, maar goed), dus dat is het punt niet zo, maar wat ik nu zou willen... Het enige wat ik tot nu toe helder heb, zijn de voorwaarden/ omstandigheden. Ben er geregeld mee aan het visualiseren en zie dan bv. de volgende dingen voor me: Dat ik in een team werk, met fijne collega's, dat ik leuk en afwisselend werk doe, in een prettige omgeving met een relaxte sfeer (nergens stress te bekennen :P), dat ik dingen leer en me ontwikkel, dat ik met plezier naar mijn werk ga en het allemaal goed aan kan, en niet te vergeten, dat ik zinvol werk doe, dwz dat ik iets doe waar andere mensen of de maatschappij/wereld wat beter van wordt.
Maar ja WAT het dan is, dat ik daar tussen die fijne collega's in die prettige omgeving en met het goeie salaris doe :D is nog een groot vraagteken.
Dus als iemand tips heeft voor hoe je daar achter komt... Bij het reintegratieburo ben ik dus ook nog niet verder gekomen dan dit. Had zo'n beetje gehoopt dat ik met hun hulp echt het licht zou zien schijnen voor een bepaald iets, maar heb het nog niet gevonden...
Heb hier nog wel wat meer over te vertellen maar word intussen een beetje type-moe. Later meer!
Liefs line
Er is inderdaad weer veel geschreven zeg. Ik wil eerst even beginnen, met dat het wel de bedoeling is, dat het schrijven hier een positief gevoel geeft. Ik schrok een beetje van het stukje van pink, dat je ook door de postings hier weer meer met de ME bezig bent.
Het was en is echt mjin insteek om de nadruk te leggen op het herstellen en het reintegreren, en vanuit een postieve insteek ervaringen uit te wisselen en elkaar te inspireren/motiveren/steunen.
Nu hebben we inderdaad toch best veel uitgewisseld over onze klachten en symptomen enzo, maar zelf ervaar ik dat toch positief omdat de herkenning prettig is. Het geeft aan dat we allemaal dezelfde dingen ervaren. En door dit uit te wisselen en hoe we hiermee omgaan, kunnen we dingen leren van elkaar, bv. over het EFT, the secret etc.
Verder vind ik dat we daarnaast ook positieve dingen bespreken, bv. kleine 'overwinninkjes' op onszelf, of tekenen van vooruitgang, en hebben we het ook over andere dingen zoals de opleiding van viv en het schrijven van pink, over relaties etc.
Kortom mij geeft het nog steeds een fijn gevoel maar ik ben benieuwd hoe jullie het verder ervaren.
Het stukje van houvanjezelf verbaasde mij een beetje, het werd neergezet alsof het iets schokkends voor ons zou zijn wat ik vreemd vind. Ik heb zelf het gevoel, dat wij al behoorlijk bewust bezig zijn met onze emoties en hoe die ons beinvloeden en dat wij goed bezig zijn, hier onze weg in te vinden. O.a. met the secret en EFT zoals ik al zei. Het is een leerproces en wij maken nog best eens 'fouten', maar vind dat wij het alledrie heel goed doen eigenlijk. Ik geef ons hiervoor bij deze een dikke !! En dit is dan ook 1 vd dingen die ik leuk/inspirerend vind aan onze postings, dat we hierin een beetje op dezelfde golflengte zitten.
Over het per moment bekijken wat je wel en niet kan en alles loslaten, tsja da's een beetje kort door de bocht. Op vakantie gaat dat prima, en dat vind ik ook heerlijk van op vakantie zijn: je hebt totaal geen verplichtingen, en geen post, mail, telefoon, afspraken, geen huishouden dus ja dan kan je het lekker allemaal aan het moment laten. Maar in het gewone dagelijks leven heb je toch je afspraken en dingen, en zolang wij nog niet volledig hersteld zijn moeten wij wel plannen en voorzichtig zijn met onze energie. En werkt het voor mij toch het beste om dingen gedoseerd te doen en in te plannen. Dan pakt het nog wel eens anders uit dan je dacht maar goed. Zoals afgelopen zondag maak ik dan wel weer een bewuste keuze om toch naar m'n afspraak te gaan.
Nou, genoeg hierover, laten we 'ns op het reintegreren overgaan.
Hoe is het intussen met het uitgeversgebeuren Pink? Weet je al wat beter wat je wil of heb je het even laten liggen? En hoeveel uur per week ben jij nu zo gemiddeld bezig met het schrijven? Heb je veel deadlines of valt het mee?
@viv, leuk dat je zoveel zin hebt in je vervolgopleiding(en)! Zijn er veel mensen die de opleiding gaan doen? Is het een bepaald instituut die dit geeft?
Tsja, ik weet dus nog niet wat ik zou willen voor werk... Ik heb een goede opleiding gevolgd en wel brede werkervaring opgedaan (wel nogal gejob-hopt, maar goed), dus dat is het punt niet zo, maar wat ik nu zou willen... Het enige wat ik tot nu toe helder heb, zijn de voorwaarden/ omstandigheden. Ben er geregeld mee aan het visualiseren en zie dan bv. de volgende dingen voor me: Dat ik in een team werk, met fijne collega's, dat ik leuk en afwisselend werk doe, in een prettige omgeving met een relaxte sfeer (nergens stress te bekennen :P), dat ik dingen leer en me ontwikkel, dat ik met plezier naar mijn werk ga en het allemaal goed aan kan, en niet te vergeten, dat ik zinvol werk doe, dwz dat ik iets doe waar andere mensen of de maatschappij/wereld wat beter van wordt.
Maar ja WAT het dan is, dat ik daar tussen die fijne collega's in die prettige omgeving en met het goeie salaris doe :D is nog een groot vraagteken.
Dus als iemand tips heeft voor hoe je daar achter komt... Bij het reintegratieburo ben ik dus ook nog niet verder gekomen dan dit. Had zo'n beetje gehoopt dat ik met hun hulp echt het licht zou zien schijnen voor een bepaald iets, maar heb het nog niet gevonden...
Heb hier nog wel wat meer over te vertellen maar word intussen een beetje type-moe. Later meer!
Liefs line
dinsdag 22 mei 2007 11:16
Het stukje van houvanjezelf verbaasde mij een beetje, het werd neergezet alsof het iets schokkends voor ons zou zijn wat ik vreemd vind.
Dat is jouw eigen beleving hoor line.
Ik heb nergens beweerd dat jullie niet goed bezig zijn.
Ik kijk wel uit.
Jullie zijn super bezig.
Er lezen nog anderen mee ook waarschijnlijk, dus kan het nooit kwaad het hier te posten.
Dat is jouw eigen beleving hoor line.
Ik heb nergens beweerd dat jullie niet goed bezig zijn.
Ik kijk wel uit.
Jullie zijn super bezig.
Er lezen nog anderen mee ook waarschijnlijk, dus kan het nooit kwaad het hier te posten.
dinsdag 22 mei 2007 12:42
hoi meiden,ik kom hier even binnenvallen. Lees al een tijdje mee. Maar had veel steun (zonder dat jullie het wisten) aan jullie berichten. Zal even kort vertellen wat er bij mij speelt. Ik ben op mijn zeventiende erg ziek geworden, keelontstekingen, erg moe etc. Uit bloedonderzoek kwam niets. Vervolgens werden mijn keelamandelen eruit gehaald maar ging het maar niet beter. Ik werd steeds zieker. Ik ben toen bij een homeopaat (ook een huisarts) gekomen die zei dat ik een broertje van pfeiffer had, dat niet in het bloed aan te tonen was. Met behulp van zijn medicijnen ben ik er langzaam weer wat bovenop gekomen. Maar al die jaren erna bleef ik kwakkelen. Gauw moe, uitgeput, ziek, bijholte ontstekingen, pijn op mijn borst (syndroom van tietze), continu een grieperig gevoel, opgezette lymfeklieren, spierpijnen etc. Ik heb mijn studie afgelopen januari wel afgerond maar het was erg zwaar voor me. Heb culturele antropologie gestudeerd. Daarna wilde ik graag een tijd vliegen als stewardess. Ik ging solliciteren en kwam door alle ronden heen. Kreeg te horen dat ik 1 mei zou mogen beginnen. Tot die tijd heb ik op kantoor gewerkt en in de horeca. Maar vier maanden geleden werd ik erg ziek. Helemaal kapot. Het gebeurde nadat mijn vriend het had uitgemaakt en ik weinig had geslapen en maar doorging. Gelukkig kwam het goed met mijn vriend maar met mijn gezondheid ging het steeds slechter helaas. Ik heb nu al maanden last van een opgezette tong. De bovenkant is schoon maar de aderen aan de onderkant zijn extreem opgezet. Artsen weten niet wat het is maar zien wel dat het raar is en niet hoort. Ook erg moe, spierpijn, duizelig, snel zweten, erg griepgevoel etc. Ik ben toen gestopt met werken want ik wilde 1 mei graag beginnen met de klm cursus. Ik ging rusten en via een kennis bij een natuurgeneeskundige arts gekomen. Want mijn eigen huisarts kwam ik niet verder mee, die zei alleen dat ik rustig aan moest doen. Ze kwam er met behulp van een pendel achter dat ik cytomegalievirus had gehad en pfeiffer en dat ik nu me/postviraal syndroom heb. Ze zei dat ik die cursus nooit aan zou kunnen. Ik heb niets tegen natuurgeneeskunde maar ik wilde ook naar een internist en uiteindelijk wees de huisarts me door. bloedonderzoek gedaan en daar kwam ook uit dat ik cytomegalie en pfeiffer had gehad! De internist zei dat het jaren kan duren voor ik weer opknap. Ik ben ook weer naar die homeopaat gegaan waar ik op mijn 17e geweest was en hij ging me opmeten en zei dat het cytomegalie nu geen rol speelt bij mij maar het pfeiffer virus me echt ziek maakte. Heb weer medicijnen en drink veel spa blauw, eet gezond en neem mijn rust. Maar eigenwijs als ik was, ben ik 1 mei toch met de cursus begonnen. Deze zou 6 weken duren maar ik ben vorige week gekapt. Viel bijna flauw en was zo beroerd. De lieve meiden uit mijn klas steunden me en heb alle toetsen en praktijk gehaald. Maar kon er natuurlijk niet echt van genieten. Ik woonde de afgelopen weken bij mijn broertjes in amsterdam en zij waren ook heel lief voor me, koken enzo. Maar ik heb besloten toch te stoppen. Ben bij de arbo arts geweest en die zei ook dat ik gewoon rust en slaap nodig had anders zou het herstel nog langer duren. Heb nu de kans gekregen om in oktober weer te starten. Ben er blij om want ik vond het werk super. Ik ga nu goed uitzieken. En ga volgende week beginnen met bioresonantie, verder heb ik shiatsu massages om me energie te geven. Tja maar ik ben gister bij het cwi geweest voor een uitkering maar ze deden heel moeilijk. Moest er echt om huilen. Alsof ik voor mijn lol stop met de cursus en niet kan werken. Ik woon nu tijdelijk bij mijn ouders en hou mijn eigen kamer nog wel aan, moet er dus wel huur voor betalen. Hoop dat alles goed komt.
dinsdag 22 mei 2007 12:46
Bedankt voor het compliment, houvanjezelf.
In mijn vorige posting heb ik de verkeerde woorden gebruikt. Wat ik eigenlijk bedoelde was, dat jij bij jou stukje zette dat het misschien opschudding zou veroorzaken, terwijl ik dat stukje juist iets vind wat aansluitend is op hoe ik, viv en pink bezig zijn. Daarom verbaasde het me; ik snapte niet waarom dat ons dan 'op zou schudden' (schokken was niet het juiste woord). That's all.
In mijn vorige posting heb ik de verkeerde woorden gebruikt. Wat ik eigenlijk bedoelde was, dat jij bij jou stukje zette dat het misschien opschudding zou veroorzaken, terwijl ik dat stukje juist iets vind wat aansluitend is op hoe ik, viv en pink bezig zijn. Daarom verbaasde het me; ik snapte niet waarom dat ons dan 'op zou schudden' (schokken was niet het juiste woord). That's all.
dinsdag 22 mei 2007 12:53
Welkom susie op dit forum. Ik reageer nu even kort maar zag dat onze berichtjes elkaar kruisten, vandaar. Poeh jij hebt ook al een hele geschiedenis w.b. ziekte. Even heel kort nu (later weer meer maar moet zo weg): fijn dat je wat steun haalt uit onze postings en houd de moed erin he, genezing is echt mogelijk. Liefs!
dinsdag 22 mei 2007 14:06
Hoi hoi,
Balen @Viv, dat er nog steeds mensen zijn die er geen begrip voor kunnen opbrengen als je energie op is en je iets eerder naar huis wilt. Zijn die mensen goed geïnformeerd over ME? Of willen ze er niets van weten?
Mijn moeder bijvoorbeeld, had er absoluut geen begrip voor in het begin. Het is ook best moeilijk te begrijpen voor anderen; de ene dag kun je de hele wereld aan en de ander dag lig je plat. (tenminste, zo werkt het ook vaak bij mij). Ik heb toen iets voor haar uitgeprint, het heet de gids voor niet-MEpatiënten, oid. Kan het helaas niet meer vinden op het net. Daar stond in hoe een MEpatient zich voelde, waaróm hij/zij emotioneler kon reageren dan voor de ME, (en dat dat vooral een lichamelijke oorzaak had) en waarom iemand met ME zou duidelijk grenzen aangeeft: als ze eroverheengaat, moet ze het dagenlang bezuren. Dat soort dingen stonden omschreven. Ik heb het uitgeprint en naar mijn moeder gestuurd en sindsdien is het helemaal goed. Vanaf toen hield ze heel veel rekening met me! Bij haar was het dus niet het niet wíllen begrijpen, maar niet kúnnen begrijpen.
Maar ja, niet iedereen is bereid zich in ME te verdiepen.
Fijn dat je opleiding in ieder geval parttime is. En drie jaar is nog redelijjk te overzien toch? Vooral als het om iets gaat waar je hart ligt.
Line, het was niet de bedoeling je te laten schrikken hoor! Ik typte er ook bij dat ik hartstikke blij met jullie ben, vanwege de herkenning. En toch vroeg/vraag ik me af in hoeverre ik me steeds bewust wil zijn van de ME. Ik vind ME een draak, en misschien is het ook wel zo dat des te meer je bezighoudt met de klachten... het is niet zo dat ze verdwijnen als je je er niet op richt, was het maar waar! Nou, ja, ben er nog niet helemaal uit. Ik weet wel dat het me goed doet mijn hart erover te kunnen luchten, dat dan wel weer. Maar misschien moet ik het wat doseren, het schrijven over die rottige ziekte. Leuke(?) anekdote: ik heb ook twee verhalen over ME geschreven voor een weekblad. Terwijl ik zat te schrijven kwamen er infecties op! Ik heb extra ontstekingsremmers geslikt om door te kunnen schrijven. Maar ik vond het wel frappant dat ik extra ziek werd door over de ziekte te schrijven. Misschien dat het herbeleven ook weer allerlei stresshormonen vrijmaakte, dat sowieso.
Ik vind ons ook hartstikke goed bezig, trouwens.
Over het schrijven: ik ben aan het kijken of ik het eerst lekker in eigen beheer uit kan geven, en daarna/tegelijkertijd kan leuren bij uitgeverijen. Ik heb een beetje een autoriteitenstoornis:$ zoals ik eerder al typte, ik vind het vreselijk een afwachtende houding te moeten hebben naar mensen van wie ik afhankelijk zou moeten zijn (in dit geval dus uitgeverijen) En als ik zelf al lekker bezig ben, voelt het anders. Ik heb meerdere sites gevonden over boeken in eigen beheer uitgeven. Eén ervan spreekt me erg aan. Als je wat extra betaalt krijg je van hen ook een ISBN, zorgen ze ervoor dat het bij het Centrale Boekenhuis ligt, en bij bol.com verkrijgbaar is (ook heel belangrijk, dat laatste!) en ze regelen meer promotie en distributie boekhandels etc.
Ik wil daarnaast dan ook een site maken voor mijn boek, daar kan ik het zonder de meerkosten van hen verkopen (dat raden ze ook aan) en ik wil nog leren hoe ik ervoor zorg bij google bovenaan te staan ( heb wel al iemand die me dat trucje kan leren).
Ben er inmiddels achter dat uitgeverijen het geen bezwaar zouden vinden als het eerst in eigen beheer is uitgegeven. Dat is ook een belangrijk punt.
En ik weet nog steeds niet of ik het eerst nog een keer wil laten redigeren. ik heb het door mijn schrijfdocent laten nakijken, maar ik wil er zeker van zijn dat er geen foutjes meer inzitten. Kortom: ik ben al een stukje verder, maar zit nog steeds met veel vragen! Zoals een van jullie zei: het is belangrijk alles wat ik lees en leer eerst even te laten bezinken, en dan weer verder.
Ik las net dat R. Dorrestein net een boek heeft uitgegeven met hetzelde thema; een dertienjarig vermist meisje . Maarja, dat van haar is
fictief.
Over deadlines: ik deed er altijd één per week en dan een week niet. Maar er is nu een nieuwe hoofdredactrice en sindsdien verloopt het wat rommeliger, maar dat ligt ook aan mij.
Welkom @ ben even je naam kwijt :$. Goed te horen dat je steun hebt gehad aan onze postings.
Balen dat je nu niet door kon gaan met de cursus die je wilde doen. Het ziekzijn is één ding, maar dat het alles in je leven zo vertraagt is moeilijk. Ik hoop dat je je ook snel weer wat beter zult voelen.
Liefs,
Pink
Balen @Viv, dat er nog steeds mensen zijn die er geen begrip voor kunnen opbrengen als je energie op is en je iets eerder naar huis wilt. Zijn die mensen goed geïnformeerd over ME? Of willen ze er niets van weten?
Mijn moeder bijvoorbeeld, had er absoluut geen begrip voor in het begin. Het is ook best moeilijk te begrijpen voor anderen; de ene dag kun je de hele wereld aan en de ander dag lig je plat. (tenminste, zo werkt het ook vaak bij mij). Ik heb toen iets voor haar uitgeprint, het heet de gids voor niet-MEpatiënten, oid. Kan het helaas niet meer vinden op het net. Daar stond in hoe een MEpatient zich voelde, waaróm hij/zij emotioneler kon reageren dan voor de ME, (en dat dat vooral een lichamelijke oorzaak had) en waarom iemand met ME zou duidelijk grenzen aangeeft: als ze eroverheengaat, moet ze het dagenlang bezuren. Dat soort dingen stonden omschreven. Ik heb het uitgeprint en naar mijn moeder gestuurd en sindsdien is het helemaal goed. Vanaf toen hield ze heel veel rekening met me! Bij haar was het dus niet het niet wíllen begrijpen, maar niet kúnnen begrijpen.
Maar ja, niet iedereen is bereid zich in ME te verdiepen.
Fijn dat je opleiding in ieder geval parttime is. En drie jaar is nog redelijjk te overzien toch? Vooral als het om iets gaat waar je hart ligt.
Line, het was niet de bedoeling je te laten schrikken hoor! Ik typte er ook bij dat ik hartstikke blij met jullie ben, vanwege de herkenning. En toch vroeg/vraag ik me af in hoeverre ik me steeds bewust wil zijn van de ME. Ik vind ME een draak, en misschien is het ook wel zo dat des te meer je bezighoudt met de klachten... het is niet zo dat ze verdwijnen als je je er niet op richt, was het maar waar! Nou, ja, ben er nog niet helemaal uit. Ik weet wel dat het me goed doet mijn hart erover te kunnen luchten, dat dan wel weer. Maar misschien moet ik het wat doseren, het schrijven over die rottige ziekte. Leuke(?) anekdote: ik heb ook twee verhalen over ME geschreven voor een weekblad. Terwijl ik zat te schrijven kwamen er infecties op! Ik heb extra ontstekingsremmers geslikt om door te kunnen schrijven. Maar ik vond het wel frappant dat ik extra ziek werd door over de ziekte te schrijven. Misschien dat het herbeleven ook weer allerlei stresshormonen vrijmaakte, dat sowieso.
Ik vind ons ook hartstikke goed bezig, trouwens.
Over het schrijven: ik ben aan het kijken of ik het eerst lekker in eigen beheer uit kan geven, en daarna/tegelijkertijd kan leuren bij uitgeverijen. Ik heb een beetje een autoriteitenstoornis:$ zoals ik eerder al typte, ik vind het vreselijk een afwachtende houding te moeten hebben naar mensen van wie ik afhankelijk zou moeten zijn (in dit geval dus uitgeverijen) En als ik zelf al lekker bezig ben, voelt het anders. Ik heb meerdere sites gevonden over boeken in eigen beheer uitgeven. Eén ervan spreekt me erg aan. Als je wat extra betaalt krijg je van hen ook een ISBN, zorgen ze ervoor dat het bij het Centrale Boekenhuis ligt, en bij bol.com verkrijgbaar is (ook heel belangrijk, dat laatste!) en ze regelen meer promotie en distributie boekhandels etc.
Ik wil daarnaast dan ook een site maken voor mijn boek, daar kan ik het zonder de meerkosten van hen verkopen (dat raden ze ook aan) en ik wil nog leren hoe ik ervoor zorg bij google bovenaan te staan ( heb wel al iemand die me dat trucje kan leren).
Ben er inmiddels achter dat uitgeverijen het geen bezwaar zouden vinden als het eerst in eigen beheer is uitgegeven. Dat is ook een belangrijk punt.
En ik weet nog steeds niet of ik het eerst nog een keer wil laten redigeren. ik heb het door mijn schrijfdocent laten nakijken, maar ik wil er zeker van zijn dat er geen foutjes meer inzitten. Kortom: ik ben al een stukje verder, maar zit nog steeds met veel vragen! Zoals een van jullie zei: het is belangrijk alles wat ik lees en leer eerst even te laten bezinken, en dan weer verder.
Ik las net dat R. Dorrestein net een boek heeft uitgegeven met hetzelde thema; een dertienjarig vermist meisje . Maarja, dat van haar is
fictief.
Over deadlines: ik deed er altijd één per week en dan een week niet. Maar er is nu een nieuwe hoofdredactrice en sindsdien verloopt het wat rommeliger, maar dat ligt ook aan mij.
Welkom @ ben even je naam kwijt :$. Goed te horen dat je steun hebt gehad aan onze postings.
Balen dat je nu niet door kon gaan met de cursus die je wilde doen. Het ziekzijn is één ding, maar dat het alles in je leven zo vertraagt is moeilijk. Ik hoop dat je je ook snel weer wat beter zult voelen.
Liefs,
Pink
dinsdag 22 mei 2007 16:54
dinsdag 22 mei 2007 20:06
Hoi meiden,
Ben vandaag (alweer!!) weggeweest, vandaar dat ik nu 'pas' reageer. Ik was wel behoorlijk moe toen ik opstond, maar ben toch gegaan.;) Ik had ff genoeg van deze 4 muren, dus dan is het lekker als ik er even uitkan. Mn vermoeidheid is momenteel 'normaal' na zo'n dag als vandaag. Dus dat valt weer mee en morgen houd ik mezelf toch weer rustiger om bij te komen.
Ik ben t met je eens, hoor, Line. Ik vind dat we elkaar hier idd steunen, motiveren en inspireren. We staan allemaal positief in het leven. Tuurlijk hebben we het ook over onze klachten, maar ik vind die herkenning ook prettig. Dus hier posten is voor mij ook positief.
Line; Nee, heel veel mensen doen deze opleiding niet. Het is ook nog vrij onbekend, dus dat scheelt wel. Doorgaans zitten er 12 mensen in de klas. Vind ik niet zo erg, omdat er dan aan bepaalde dingen meer aandacht kan worden besteed. Ja, het is een bepaald instituut die deze opleiding verzorgt.
Pink; ja een jaartje of 3 is redelijk te overzien. Ik ben blij dat het niet fulltime is. En hier ligt echt mn hart. Het duurde even voordat ik dat toe wilde geven. Ik heb het ongeveer een jaar lang ontkend dat ik dit wilde. Maar mn gevoel werd steeds sterker hierover, totdat ik er echt niet omheen kon. Ik heb het (met mn therapeute) geanalyseerd, waar dit gevoel vandaan kwam. Ik had nooit gedacht dat ik ooit nog zou kunnen werken, en dan ook nog iets waar ik helemaal achter sta! Ik vond het mezelf eigenlijk niet waard. Daar heb ik echt mee geworsteld. En ook had ik niet genoeg vertrouwen in mezelf. Dat laatste is nog steeds wel een punt. Ben ik nog mee bezig.:P
Lastig is dat hè, Line, erachter komen welk werk je nu echt wil doen en vol kunt houden. Ik had ook wel gedacht dat ze bij het reintegratieburo meer zouden begeleiden. Hebben ze nog helemaal niks gedaan? Misschien is zo'n beroepentest iets voor je? Of mss kom je er zo achter welke richting je op wilt? Zit t UWV niet achter je aan, w.b. een baan vinden?
Ja, Pink, er zijn (helaas) nog steeds mensen die geen begrip op kunnen brengen..zucht. Nee, ze zijn niet goed geïnformeerd w.b. ME, maar ze weten het zelf beter en luisteren dus helemaal niet. En ze willen er ook niks van weten. Dus ja, je kunt beter tegen de muur aanpraten.
Ze hebben wel geprobeerd me een depressie aan te praten, want dat zou ik zeker weten hebben. Het enige waar ik depri van werd (en word) zijn zijzelf!!
Susie; Welkom!! Hartstikke fijn dat je steun hebt aan onze postings! Ik hoop dat het gauw weer beter met je gaat, zodat je weer bij de KLM aan de slag kan.
Nou, meiden, ik houd ermee op, begin in te kakken nu,:P
liefs
viv
Ben vandaag (alweer!!) weggeweest, vandaar dat ik nu 'pas' reageer. Ik was wel behoorlijk moe toen ik opstond, maar ben toch gegaan.;) Ik had ff genoeg van deze 4 muren, dus dan is het lekker als ik er even uitkan. Mn vermoeidheid is momenteel 'normaal' na zo'n dag als vandaag. Dus dat valt weer mee en morgen houd ik mezelf toch weer rustiger om bij te komen.
Ik ben t met je eens, hoor, Line. Ik vind dat we elkaar hier idd steunen, motiveren en inspireren. We staan allemaal positief in het leven. Tuurlijk hebben we het ook over onze klachten, maar ik vind die herkenning ook prettig. Dus hier posten is voor mij ook positief.
Line; Nee, heel veel mensen doen deze opleiding niet. Het is ook nog vrij onbekend, dus dat scheelt wel. Doorgaans zitten er 12 mensen in de klas. Vind ik niet zo erg, omdat er dan aan bepaalde dingen meer aandacht kan worden besteed. Ja, het is een bepaald instituut die deze opleiding verzorgt.
Pink; ja een jaartje of 3 is redelijk te overzien. Ik ben blij dat het niet fulltime is. En hier ligt echt mn hart. Het duurde even voordat ik dat toe wilde geven. Ik heb het ongeveer een jaar lang ontkend dat ik dit wilde. Maar mn gevoel werd steeds sterker hierover, totdat ik er echt niet omheen kon. Ik heb het (met mn therapeute) geanalyseerd, waar dit gevoel vandaan kwam. Ik had nooit gedacht dat ik ooit nog zou kunnen werken, en dan ook nog iets waar ik helemaal achter sta! Ik vond het mezelf eigenlijk niet waard. Daar heb ik echt mee geworsteld. En ook had ik niet genoeg vertrouwen in mezelf. Dat laatste is nog steeds wel een punt. Ben ik nog mee bezig.:P
Lastig is dat hè, Line, erachter komen welk werk je nu echt wil doen en vol kunt houden. Ik had ook wel gedacht dat ze bij het reintegratieburo meer zouden begeleiden. Hebben ze nog helemaal niks gedaan? Misschien is zo'n beroepentest iets voor je? Of mss kom je er zo achter welke richting je op wilt? Zit t UWV niet achter je aan, w.b. een baan vinden?
Ja, Pink, er zijn (helaas) nog steeds mensen die geen begrip op kunnen brengen..zucht. Nee, ze zijn niet goed geïnformeerd w.b. ME, maar ze weten het zelf beter en luisteren dus helemaal niet. En ze willen er ook niks van weten. Dus ja, je kunt beter tegen de muur aanpraten.
Ze hebben wel geprobeerd me een depressie aan te praten, want dat zou ik zeker weten hebben. Het enige waar ik depri van werd (en word) zijn zijzelf!!
Susie; Welkom!! Hartstikke fijn dat je steun hebt aan onze postings! Ik hoop dat het gauw weer beter met je gaat, zodat je weer bij de KLM aan de slag kan.
Nou, meiden, ik houd ermee op, begin in te kakken nu,:P
liefs
viv
