ik heb fibromyalgie!

Hoi



Ben ik ook ff weer. Ik ben ook niet zo heel erg blij meer met mn baan, ik ga wel elke dag fluitend naar mn werk en heb het reuze naar mn zin.

En tot voor een 3kwart jaar geleden ging het ook gewoon goed, maar nu door de recessie zijn er 2 mensen uitgevloeid.. mooi woord voor het niet verlengen van een contract, en daar zijn geen nieuwe mensen voor aangenomen.

Het bedrijf stond op echt met de tenen op de afgrond.

Er werd van iedereen verwacht meer dan zn best te doen, en eens stapje harder te lopen om zo toch het werk gedaan te krijgen.





Maar ik vind het nog steeds een topbaan met super leuke collegas, en dat houdt me op de been

Oh enne ik wil ook naar Aruba!!!!!!!!!!

Wanneer gaan we?

Oeh lastig, MesoHappy. Een leuke baan hebben met leuke collega's is echt heel veel waard! Maar die extra druk is bepaald niet fijn. Ik vind het het wel leuk om te horen dat je elke dag fluitend naar je werk gaat, dat mis ik een beetje...



Het vliegtuig naar Aruba staat woensdag voor jullie klaar

Ik ben nu bijna 20 jaar en heb al sinds mijn 16e fybromyalgie. Erg vervelend!! Ik heb altijd hoofdpijn, spierpijn en last van vocht in mijn enkels en polsen. Ik gebruik nu tramadol wat helpt. Zonder deze medicijnen kan ik niets. Ik voel me helemaal niet jong, alsof mijn jeugd is afgenomen. Als ik een avondje op stap ging, hield ik het nooit vol of kon de volgende dag niets meer doen. Ik sport 2 keer per week wat mij voldoening geeft. Maar soms heb ik zoveel pijn dat ook dat niet haalbaar is.

Sylmontero.

Ik las je eigen topic. Wat een verhaal he. Ik had op jouw leeftijd ook al pijn, maar nog lang niet zoveel als jij. Mijn leven werd er nog niet helemaal door beïnvloed, hoewel m'n eerste aanpassingen toen al wel kwamen. Zo ben ik op een gegeven moment gestopt met horecawerk, omdat dat gewoon te zwaar was (maar wel heel leuk!) Ik wist nog niet wat ik had, behalve pijn. Dacht dat de kniepijn nog kwam door een ongeluk als 11 jarige, maar waarom deed m'n andere knie dan ook steeds vaker zeer? Hoevaak tegen mij niet is gezegd "jahoor, jij weer"



Ik hoop dat je een balans kunt vinden in je leven met pijn. Dat je sport is natuurlijk al goed. In beweging blijven enzo. Ben je al eens bij een revalidatie-arts geweest? Die kan je misschien ook helpen.



Ik elk geval een voor jou

quote:barbabientje2 schreef op 13 juni 2010 @ 10:43:

Oeh lastig, MesoHappy. Een leuke baan hebben met leuke collega's is echt heel veel waard! Maar die extra druk is bepaald niet fijn. Ik vind het het wel leuk om te horen dat je elke dag fluitend naar je werk gaat, dat mis ik een beetje...



Het vliegtuig naar Aruba staat woensdag voor jullie klaar



Ja ik ben ook erg happy dat ik zo leuk werk heb. Alleen jammer dat mn lijf er vaak minder blij mee is



Woensdag naar Aruba, lekker, hoe laat vliegen we?

quote:sylmontero schreef op 13 juni 2010 @ 13:49:

Ik ben nu bijna 20 jaar en heb al sinds mijn 16e fybromyalgie. Erg vervelend!! Ik heb altijd hoofdpijn, spierpijn en last van vocht in mijn enkels en polsen. Ik gebruik nu tramadol wat helpt. Zonder deze medicijnen kan ik niets. Ik voel me helemaal niet jong, alsof mijn jeugd is afgenomen. Als ik een avondje op stap ging, hield ik het nooit vol of kon de volgende dag niets meer doen. Ik sport 2 keer per week wat mij voldoening geeft. Maar soms heb ik zoveel pijn dat ook dat niet haalbaar is.



Vervelend meid, en zo jong al zoveel klachten en aan de zware pijnstillers.....

Ik was toen ik jong was ook al een kneusje, had altijd wel ergens pijn, en gymlessen overleefde ik bijna nooit zonder wel iets te verstuiken. Nu weet ik waar het aan ligt, maar toen was ik er knap onzeker over.

*

Nou, ik werd niet zozeer kleinzerig genoemd. Kreeg wel 'alweer' reacties, vooral van m'n vriendin, toen ik voor de 4e keer in 2 jaar een week plat moest, voor weer een verzwikte enkel. Heb hierdoor een schoolreisje gemist (die keer heb ik geprobeerd het niet te vertellen, want vriendinnetje vond het niet leuk als ik niet meeging ) een 'vakantiekinderfeest' een laatsteschooljaar van de lagere school voor alle kinderen uit de 6e klas van de provincie ook. Daarnaast nog week plat wegens dikke knie.

Als nog jonger meisje heb ik 2x de arm uit de kom gehad.

De enige keer dat m'n vader me verdacht van kleinzieligheid, was toen ik ineens maandelijks thuiskwam van school wegens hoofdpijn. Maar nadat ik in huilen uitbarstte toen hij daar een opmerking over maakte, begreep hij ook dat dat serieus was. Toen was het trouwens nog over na 1x overgeven en kon ik vaak 's middags weer naar school.



Ik zwikte overigens niet zomaar m'n enkel hoor, daarvoor kwam ik wel verkeerd terecht als ik uit bomen of van schuurtjes sprong

Vervelende is wel dat alles na de blessures zwak bleef. Zo ga ik nu nog regelmatig door m'n enkels (maar lig geen week meer op bed, want dat doen we niet meer) en de knie is na de aanrijding dik en pijnlijk gebleven.

Mag ik nog een keertje inbreken en misschien toch wel blijven hangen? Vorige maand had ik hier al geschreven dat de diagnose bij mij nu ook gesteld is. Mijn voorgeschiedenis is echter wel totaal anders dan bij jullie. Mijn diagnose is gesteld nadat ik anderhalf jaar op een andere manier met mijn gezondheid heb gesukkeld. Kort samengevat komt het er op neer dat mijn lichaam in die anderhalf jaar harder heeft moeten werken dan dat het aan kon en dat heeft nu deze diagnose als gevolg.



Ik moet zeggen dat ik sinds de diagnose niet heel anders ben gaan leven dan voor die tijd. In mijn geval scheelt het misschien dat ik driekwart jaar echt volledig uit de running ben geweest. Dat wil zeggen: niet werken, vrijwel chronische koorts en amper energie om naar de wc te gaan. Vergeleken met toen mag ik mijn handen dichtknijpen met wat ik nu kan. Toch kwam de klap van de diagnose harder aan dan ik had verwacht. De laatste driekwart jaar heb ik heel hard gewerkt en heel veel geïnvesteerd om weer volledig de oude te worden want voordat ik ziek werd, mankeerde ik serieus echt nooit wat. Dus toen ik hoorde dat wat ik ook zou doen of laten, niet van invloed zou zijn op mijn herstel, raakte ik toch wel van slag.



De grap is dat met name op mijn werk ineens veel meer begrip is voor mijn situatie. Ik heb voor mijn leidinggevende - een tamelijk nukkige man die van mening is dat je niet ziek bent zolang je nog kunt ademhalen - allerlei informatie verzameld en met concrete voorbeelden uit mijn werksituatie uitgelegd wat het voor mij persoonlijk inhoudt. Vervolgens zijn wij met elkaar in gesprek gegaan en hebben we hele duidelijke afspraken gemaakt over wat te doen als mijn fysieke conditie mij in de steek laat.



Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog wel steeds in de ontkenningsfase zit. Nou ja, ik ontken niks maar 'altijd en overal' is voor mij synoniem voor 'nooit en nergens'. Met die houding kan en doe ik nog steeds alles wat ik ook voor de diagnose deed. Natuurlijk heb ik ook zo mijn frustraties en kan ik soms wel tegen de muren op lopen als mijn lijf mij zonder aanleiding in de steek laat. Maar tegelijkertijd geeft het me toch wel iets meer rust dan ik had verwacht nu ik weet dat er een oorzaak is voor de momenten waarop mijn lijf tegensputtert.



Stiekem heb ik de afgelopen weken vaker meegelezen in dit topic en herkende heel veel dingen wel maar soms ook weer totaal niet. Hoe dan ook, het lijkt me wel gezellig om me bij jullie aan te mogen sluiten, ervaringen uit te wisselen en af en toe eens gal te spuwen. Grappig trouwens dat Dreamer schreef over haar maandelijkse hoofdpijn. Ik ben juist altijd blij als het weer de tijd van de maand is want op de één of andere manier kan mijn lichaam dan meer inspanning aan dan normaal.

-

Liondevil, hoe gaat het nu? We vallen wel ineens stil he?



Ik had het druk en baalde van vanales. Vooral van pijn en moe en slecht weer!! Voel me inmiddels zo'n opaatje van vroeger.. volgens mij heb ik extra pijn als het koud en vochtig wordt. Kan ik dus zeggen "het gaat regenen, ik voel het aan m'n knieën"



Nooit gedacht! Misschien kan ik een soort combi-alto worden, tussen Klazien uut Zalk en Pelleboer uut Ol Pekel (oude pekela)





Afijn

het weer wordt mooier

Ik heb me weer gesetteld bij een tegenslagje, in de vorm van een zoon met gebroken voet, waardoor de vakantie enigszins in gevaar kan komen. (we horen morgen meer) en heb een rustiger weekend in het vooruitzicht (die ik drukker wil maken, ivm leuke activiteit.. ws niet slim, maar toch niet haalbaar.. dus..)



Hoe is het met iedereen?

Duet, al wat klaar met verhuizen?

*

He dreamer, wat een pech voor je zoon, een gebroken voet.



Wij hebben jaren geleden met een dochter met een gebroken arm gezeten. Letterlijk de hele zomervakantie. De eerste schooldag mocht het gips er pas af.

Ik hoop dat je niet eerder van vakantie terug moet komen om het gips eraf te laten halen. Daar waren wij toen ook bang voor.

Alleen zonde als hij dan niet in het zwembad of in de zee kan, dat is balen!

Hallo!



Ik werk met mensen met FM. Ik herken veel in je verhaal van andere mensen met FM. Het is een lastige ziekte, om dit te accepteren is veel tijd nodig! Laat het eerst maar even bezinken...



Wat ik je mee wil geven is het volgende: wat erg belangrijk is, en dat geef je zelf ook aan, is dat je je eigen grenzen moet leren kennen. En dan moet je leren hier niet steeds overheen te gaan. Doe je dat wel, word je net zo hard terug gefloten door je lichaam. Tzt zul je je leven anders in moeten delen. Is het wel zo reeel om zoveel te blijven werken, als je daardoor zoveel andere dingen niet kan doen? Welke sporten zijn het meest geschikt voor je? (meestal geen fitmess en sportschoolsporten, maar dynamische sporten zoals wandelen, zwemmen, fietsen), hoe leer je leven met een leven lang pijn? Zoals anderen al aangeven zijn hier, indien je hier erg tegenaan loopt, speciale revalidatietrajecten voor (verwijzing revalidatiearts). Hier leer je je grenzen kennen, omgaan met je beperkingen en een levenlang pijn en doelen te stellen die reeel zijn en deze na te streven, zodat je leven een stuk leuker wordt! Pijnvrij zul je niet worden, dat is dan ook niet de insteek. Maar de pijn kan zeker veel minder worden. Vraag je huisarts hier eens naar, of de reumatoloog als je daar geweest bent.



Wat betreft de pijn: pijnstilling werkt maar bij een klein aantal mensen. Als je merkt dat het bij jou niet werkt, slik dan niet door of zelfs nog meer, maar minder juist. Begin eens met 4dd 1000mg paracetamol en evt ibuprofen/diclofenac/naproxen erbij. Maar wat het aller-allerbeste werkt is blijven bewegen! En dan dus niet to much, maar bewegen zonder teveel krachtsinspanning, zodat je de dagen erna geen oma van 80 bent. Conditie opbouwen is erg belangrijk en maakt dat de pijn minder wordt.



Heel veel sterkte, maar vooral veel minder last, beperkingen en pijn toegewenst!



Weet je trouwens dat er veel onderzoek wordt gedaan naar de oorzaak van de overgevoeligheid van je spieraanhechtingen? Waarom hebben sommigen hier zo'n last van, terwijl anderen kunnen doen wat ze willen zonder enige pijn? Zolang de oorzaak nog niet gevonden is, kun je helaas niet meer doen dan een pijnrevalidatietraject, wat overigens goede resultaten heeft.



Liefs!

@ Barbabientje - half april heb ik de diagnose gekregen de afgelopen twee jaar heb ik van alles aan de hand gehad met mijn gezondheid.



@ Dreamer - weet je al iets meer van de gebroken voet van je zoon? Balen zeg, zo vlak voor de vakantie! Hoe oud is je zoon eigenlijk? Duimen dat de vakantie niet in het water valt, hoewel het met een gipsen pootje natuurlijk sowieso niet heel fijn is.



@ Duet - dat klinkt dan wel als een enorme verbouwing! Jeetje zeg, zou er niet aan moeten denken om zolang in de troep te zitten. Maar ja, soms ontkom je er niet aan. Heb even terug gelezen over je verkeersongeval, wat een schrik zeg. Hebben de kinderen het er nog wel eens over of is het bij hen al weggezakt?



@ Leeza - zonder afbreuk te willen doen aan je goede bedoelingen maar ik herken me echt in geen enkel opzicht in wat jij schrijft. Ik doe juist veel krachttraining (2x fitness, 2x bodypump) en wissel dit af met korte cardiosetjes (tijdens kracht) en 2x bodybalance. Dit is voor mij de beste combinatie. Cardio vindt mijn lijf niet zo leuk, komt omdat ik dan langdurig hetzelfde doe. Afwisseling en spreiding van belasting op de spieren is veel effectiever. Bovendien versterk ik met krachttraining mijn zwakke punten, en daar pluk ik in het dagelijkse leven weer mijn vruchten van. Het verschilt heel erg per persoon en ik moet eerlijk bekennen dat ik qua sportgedrag lang niet altijd naar mijn lijf luister. Het alternatief is niet sporten: misschien beter voor mijn lijf zo af en toe maar over het algemeen helemaal niet goed voor mijn geest. En aangezien mijn geest ook doorgaat als m'n lijf het niet doet, kies ik meestal voor een gezonde geest. Mijn lijf loopt toch geen extra schade op als ik het even wat extra pijnig. Bovendien: liever pijn van iets dan pijn van niets.



Qua pijnstilling kan ik me ook niet echt vinden in wat jij voorschrijft. Wat natuurlijk niet betekent dat het geen goed advies is, alleen weiger ik elke vorm van pijnstilling. Heb genoeg van die zooi geslikt en een tijdelijke verlichting is voor mij geen verlichting. Om die reden heb ik ook besloten geen fysio meer te willen. Ik had 1x per maand een behandeling, voelde me de twee dagen na de behandeling nog beroerder om vervolgens een dag of vijf een opleving te hebben om vervolgens weer naar 'normaal' niveau te gaan. Dan maar liever elke dag normaal niveau, de investering levert wat mij betreft onvoldoende resultaat op.



Maar nogmaals: geen enkel persoon ervaart pijn op dezelfde manier. Ik merk aan mezelf dat ik sinds de diagnose redelijk hard ben voor mezelf: ik geef niet of nauwelijks toe aan beroerde dagen, hoewel ik die zeker wel heb, en collega's merken nauwelijks aan me dat ik een beroerde dag heb. Meestal lukt het me dan ook nog wel om uit het werk te sporten om vervolgens ruim voor 21:00 uur m'n bed in te rollen.



Ik merk nu trouwens wel dat ik enorm naar vrijdag uitkijk. De afgelopen weken waren op m'n werk verschrikkelijk druk, veel overwerken en dat soort dingen. M'n weekenden waren ook eigenlijk te vol waardoor ik nauwelijks heb kunnen bijslapen. Vrijdag ben ik vrij en kan ik de hele dag lekker aanlummelen. 's Ochtends eerst twee uur sporten en 's middags plus 's avonds voetbal kijken. En voor de rest helemaal niets, heb er nu al zin in!

Wow Liondevil. Hoewel ik het goed vind, dat je je eigen leven blijft leven, vind ik wel dat je veel van jezelf vergt. Misschien dat dit op langere termijn toch niet zo goed werkt. Ik weet het niet, maar zou kunnen. En dat je dan ruim voor 9 uur in bed ligt, dat vind ik wel jammer, eigenlijk. Oké, ik probeer er elke dag rond 10 uur in te liggen, da's toch een (ruim) uur later.

Op zich dus goed dat je doorzet en doorgaat, maar probeer ook het leuke van het leven te zien en te beleven. Niet sporten, omdat je dat zonodig van je hoofd moet!



ik fitness trouwens 2x per week bij de fysio en zwem 1x per week. Daarnaast fiets ik 4x per week naar het werk, bij elkaar gemiddeld 50 minuten, en wandel ik bijelkaar zo'n uur met de hond. Wel in etappes, natuurlijk. 's Morgens meestal 20 minuten, daarna stukjes van 10-15 minuten. En nooit in hoog tempo, want dat wil de hond niet. Die wil snuffelen



Zoon heeft z'n voet uit het gips. Bleek niet gebroken maar gekneusd. Gelukkig maar. Hij loopt alweer bijna gewoon en zou het liefst direct gaan voetballen. Dat mag hij dus van ons niet. Maar de extra drukte (en stress) kreeg uiteindelijk natuurlijk vat op mij: ik lag vanmorgen met migraine op bed Hoopte juist dat ik het nog vol kon houden tot dit weekend. Dan heb ik nl het huis voor me alleen! (nouja, op hond na) Op zich voelt het thuiszijn wel lekker, nu de hoofdpijn afgezakt is, maar ook een beetje als spijbelen.



Leeza, bedankt voor je verhaal Ik denk dat zeker nieuwe patienten er veel aan kunnen hebben, ook al herkent niet iedereen zich erin.

Dreamer, ik snap dat mn sportschema misschien een beetje vol over komt maar dit is al een halvering vergeleken met een half jaar geleden, haha. Het werkt over het algemeen prima voor mij dus dat scheelt. Als mn geest het goed doet, heeft dat zeker zn weerslag op mn lijf. Dus ik zie het niet als vergen maar als investeren



Fijn dat het met je zoon meevalt, hoewel een voetkneuzing ook niet fijn is. Maar goed, geen gips en wel vakantie dus dat scheelt.



Overigens las ik hier nog iets over roken. Ik rook dus ook en ben er best blij om want ik gebruik het als invulling van mn arboloopje, haha. Doelloos rondlopen vind ik nogal suf dus heb ik mezelf wijsgemaakt dat ik zo iig nog iets nuttigs doe

*

quote:duet schreef op 24 juni 2010 @ 22:45:

Hoi,



Ik vind het wel mooi om te zien hoe iedereen hier invulling aan haar leven geeft en keuzes maakt wat belangrijk is en wat niet.

Ik denk dat leeza dat ook bedoelt met keuzes maken en je grenzen leren kennen.

Toen ik net de diagnose had, probeerde iedereen mij ook aan het sporten te krijgen en ik voelde me maandenlang schuldig dat ik dat niet wilde terwijl het "zo gezond" voor me was.

Inmiddels weet ik wel beter. Ik ben nooit een sportmens geweest, hoewel ik wel van beweging hou. Ik doe alles op de fiets, ik wandel graag, ik kan uren in de tuin bezig zijn, ik zit zo goed als nooit stil. En ik haal mijn grootste voldoening uit mijn creatieve hobbies in plaats van sporten. Dan kan ik mijn hoofd helemaal leeg maken.

Mijn grootste les is geweest om vooral te doen wat je gelukkig maakt en waar je je goed bij voelt. Dat levert mij de meeste energie op en de minste pijn. Haha, ik lees net dat liondevil dat ook zegt (als mn geest het goed doet heeft dat zijn weerslag op mn lijf). Uiteindelijk kennen we onszelf het beste en kunnen we zelf het beste bepalen waar we ons goed bij voelen. En dan is het mooi om te zien dat dat voor iedereen anders is.



Hier herken ik mezelf ook heel erg in, voel me soms ook schuldig omdat ik amper sport, ter wijl iedereen om me heen, incl artsen goed bedoelde sport adviesen geeft.

Ik ben ook absoluut geen sport mens, maar ik heb een baan waarin heel veel loop, en ik ben van mezelf ook geen stilzitter, dus ik krijg mn beweging wel.



Hier is het even afzien, ondanks het lekker warme weer toch veel pijn, maar ik merk ook dat daardat het zomer is mn sociale leven weer drukker word, veel feestjes, bbq's, later naar bed.

Moet daarin nog even weer mn balans vinden.



Die balans is dit weekend ver te zoeken trouwens, heb donderdag voetbal gekeken bij vrienden, gisteren 3 kwart dag gewerkt eerder vrij omdat ik een kinderverjaardag had, daarna uurtje thuisgeweest om te douche en omkleden en direct weer door naar personeelsfeest, vanacht om half 2 mn bed in gedoken, vanmiddag 2 uurtjes geshopt met mn zusje.

Nu lig ik even op de bank, over een uurtje een housewarmingparty...



Maar morgen lekker niets!!

Ik breek even in.

Heb zelf een lichte vorm van FM, met slecht slapen, de spiergevoeligheid, na meer inspanning dan normaal de dagen erna spierpijn en een licht krachtverlies.

Ik heb gemerkt nadat ik erop gewezen werd door een amerikaanse radioshow (blogtalkradio, Diner Diva) dat extra vitamine D goed kan helpen.

Ik slik nu 2 keer de dagelijks aanbevolen dosis in combinatie met extra Calcium en Magnesium en het helpt enorm met de spiergevoeligheid. De spierpijn is ook minder dat is wel zo prettig!

Alleen helpt het mij niet erg met het slapen, maar ja, 2 keer per nacht wakker worden ipv 5 keer is ook al prettig.



Ik slik de goedkoopste vitaminen die ik kon vinden 2 tabletten vit. D en 2 tabletten Calcium/Magnesium van de Action, het merk is Activit.

Fijn dat het helpt, Patty. Ik ben zelf altijd huiverig voor het slikken van extra vitamines. Zeker A en D, want die zijn in vet oplosbaar en overschotten blijven dus in je lichaam. In water oplosbare vitamines (zoals vit. C) plas je weer uit, als je teveel binnenkrijgt.

Mijn moeder moest 2 jaar terug van de artsen stoppen met het slikken van multivitamines, omdat ze van bepaalde vit. te veel binnen kreeg. Ik weet niet meer zo welke.

Ik slik trouwens wel kalktabletten met magnesium en zink. Als vrouw én als vegetariër heb je grotere kans op botontkalking, vandaar.



Volgens mij is regelmatig bewegen trouwens beter voor fm dan (alleen maar) 2x per week sporten. Ik sport nu 2x per week bij de fysio en ik merk dat het vooral vrijdags zwaar is. Dan zit er toch een week op, heb ik gewerkt, gefietst, ben ik eigenlijk toe aan bankzitten met een wijntje. Afgelopen vrijdag had ik ook nog extra pijn, door donderdags lang op bed te liggen met migraine. Kennen jullie dat?



Slapen gaat momenteel ook bizar slecht. Niet dat ik wakker wordt, maar ik droom enorm. Moet voor het opstaan ontspanningsoefeningen doen, om de spanning uit m'n lichaam te krijgen

Nu wel lekker rustig weekend. Gisteren 2,5 uur gewandeld. Heerlijk! Wat een weer.

Kunnen jullie daar ook van genieten?

*

Wel dapper Duet, zo vroeg opstaan om te schilderen



Ik ben momenteel ineens heel erg moe. Tot op het bot. Baal ik van. Enige reden die ik kan zien is onrustige dromen, waar ik gespannen uit wakker word. Niet goed uitrusten? Ik slaap wel lang genoeg. Zie gewoon tegen de rest van de week op. Nouja, morgen vrij, misschien red ik het daarmee.



Nog 1,5 week werken en dan vakantie! Heerlijk! Maar wat ik daar nog voor moet doen..

Mijn moeder gebruikt momenteel NADH dat is iets wat er voor zorgt dat je meer energie krijgt. Mijn moeder heeft er veel baat bij.Ze heeft meer energie dat ze normaal had.

Ook minder spierpijn.

Ik weet niet hoe het over een half jaar is. Maar misschien een tip aan mensen.

Hoewel ik ook geloof dat niet iedereen er baat bij heeft.

Ik verwacht ook geen wonderen voor mijn moeder.

Bij mijn moeder is 10 jaar geleden fybromyalgie geconstateerd.



NADH is een supplement en te koop op oa internet.

Ik heb het uit Amerika

Daar betaal ik 12 euro voor 30 tabletten van 10 mg.

Maar het is ook te koop in Nederland.