Gezondheid
alle pijlers
Leven met pijn gaat verder, met uitleg over de salamiworst.
donderdag 3 juli 2014 om 19:02
In dit topic praten we over ons leven met pijn, wat dat met ons doet en waar we in het dagelijks leven tegenaan lopen. Iedereen is welkom, om mee te lezen, mee te schrijven of af en toe binnen te vallen.
De klachten van de dames, die hier tot nu toe schreven, lopen uiteen. De oorzaken ook. Toch hebben we voor een deel te maken met dezelfde frustraties, valkuilen en zo zoeken we vangnetten. Vaak schrijven we ook gewoon onze frustraties van ons af en steunen we elkaar.
Zo kwam iemand met het voorbeeld: Leven met pijn en vooral gebrek aan energie, is als het eten van een salamiworst: eet je de worst in één keer op, dan word je naar alle waarschijnlijkheid misselijk. Maar eet je de worst plakje voor plakje over verschillende dagen, dan geniet je ervan.
Zo is het met ons leven ook. We delen onze activiteiten in in 'plakjes', niet teveel ineens, zodat we niet teveel teruggefloten worden door ons lichaam. Zodat we niet de ene dag genieten van een overheerlijke salamiworst, om de volgende dagen misselijk in bed of op de bank te liggen.
Hier een link naar het vorige topic
De klachten van de dames, die hier tot nu toe schreven, lopen uiteen. De oorzaken ook. Toch hebben we voor een deel te maken met dezelfde frustraties, valkuilen en zo zoeken we vangnetten. Vaak schrijven we ook gewoon onze frustraties van ons af en steunen we elkaar.
Zo kwam iemand met het voorbeeld: Leven met pijn en vooral gebrek aan energie, is als het eten van een salamiworst: eet je de worst in één keer op, dan word je naar alle waarschijnlijkheid misselijk. Maar eet je de worst plakje voor plakje over verschillende dagen, dan geniet je ervan.
Zo is het met ons leven ook. We delen onze activiteiten in in 'plakjes', niet teveel ineens, zodat we niet teveel teruggefloten worden door ons lichaam. Zodat we niet de ene dag genieten van een overheerlijke salamiworst, om de volgende dagen misselijk in bed of op de bank te liggen.
Hier een link naar het vorige topic
Later is nu
zaterdag 15 november 2014 om 09:55
Suzy, als ze zich nog op haar plaats voelt in groep 2, zou ik haar daarbij mee laten doen. Als aan het eind van het jaar blijkt, dat ze toch nog niet toe is aan verder gaan, kan ze altijd groep 2 nog een keer doen.
Mijn dochter kwam als 4 jarige op school 'toe' aan lezen, zeg maar. Toch heeft ze, als oktoberleerling, 3 jaar gekleuterd. Volgens juf was ze er sociaal emotioneel niet aan toe om over te gaan. Ik denk dat dat voor haar heel goed geweest is, gezien de problemen die ze nu heeft. Toch was ze in groep 1 al bezig met letters en lezen. Heel lastig. Wat dat betreft vond ik een (slim) mei-kind handiger. Hij zat steeds in de top groep van zijn klas (door dochter en slim vriendinnetje werd er vanaf toen lees'les' aangeboden in de kleuterklas) maar een groep overslaan zat er niet in. En ook niet de twijfel, die ik wel had bij het oktoberkind "welke klas hoort ze bij".
Mijn dochter kwam als 4 jarige op school 'toe' aan lezen, zeg maar. Toch heeft ze, als oktoberleerling, 3 jaar gekleuterd. Volgens juf was ze er sociaal emotioneel niet aan toe om over te gaan. Ik denk dat dat voor haar heel goed geweest is, gezien de problemen die ze nu heeft. Toch was ze in groep 1 al bezig met letters en lezen. Heel lastig. Wat dat betreft vond ik een (slim) mei-kind handiger. Hij zat steeds in de top groep van zijn klas (door dochter en slim vriendinnetje werd er vanaf toen lees'les' aangeboden in de kleuterklas) maar een groep overslaan zat er niet in. En ook niet de twijfel, die ik wel had bij het oktoberkind "welke klas hoort ze bij".
Later is nu
zaterdag 15 november 2014 om 09:56
zondag 16 november 2014 om 11:31
Dankjewel Dreamer. Niet zo heel dicht, meer bij één van de nabestaanden maar evengoed heel verdrietig. Je denkt dat iemand naar huis kan om daar te sterven alleen ging het sneller dan verwacht en de nabestaanden hebben daardoor (nog) geen afscheid genomen dus dat is wel heel zuur voor ze.
Klinkt stressvol met je vrienden. Heeft het voor invloed op de relatie die jullie nu met elkaar hebben?
Klinkt stressvol met je vrienden. Heeft het voor invloed op de relatie die jullie nu met elkaar hebben?
zondag 16 november 2014 om 12:22
zondag 16 november 2014 om 14:43
Stress bij vrienden heeft vooral met iets medisch binnen hun gezin te maken, wat best spannend is. Niet met de relatie onderling of met ons.
Ik ben huiswerk aan het doen, lastig, mat iedereen in huis vind ik. Vroeger, toen man een opleiding deed, ging ik bijna elk weekend met de kinderen op pad om hem rust te geven. Ik snap nu volledig, waarom hij dat nodig had. Gelukkig kan ik redelijk doorlezen, werken, wanneer iedereen thuis is, maar een weekje alleen zou wel helpen.
Ik ben huiswerk aan het doen, lastig, mat iedereen in huis vind ik. Vroeger, toen man een opleiding deed, ging ik bijna elk weekend met de kinderen op pad om hem rust te geven. Ik snap nu volledig, waarom hij dat nodig had. Gelukkig kan ik redelijk doorlezen, werken, wanneer iedereen thuis is, maar een weekje alleen zou wel helpen.
Later is nu
zondag 16 november 2014 om 15:26
Asotut: gecondoleerd.
Jullie hebben wel gelijk met alles. Vooral in het deel dat ik hoop dat ik alles opeens wel aan kan (wat Dreamer schreef).
Maar wat moet ik dan doen? Me ziek melden? Dan weet ik zeker dat ik volgend jaar op straat sta, want hebben ze aan iemand die binnen het jaar het werk al niet meer aan kan? Ik ben heel bang dat ik straks geen werk meer heb, en wat moet ik doen, thuis zitten? Ik wil werken, ik wil dingen kunnen veranderen en wat betekenen in mijn werk. De banen liggen niet voor het oprapen, dus zo snel vind ik geen nieuwe baan. En degene met wie ik nu werk, wij liggen heel erg op één lijn. Zo iemand vind ik ooit niet snel meer (zij zijn al een paar jaar op zoek naar iemand zoals zij/zoals ik). Dus het klinkt misschien heel raar, maar als ik niet kan of niet mag werken, dan hoeft het voor mij ook niet meer.
Ergens realiseer ik me wel dat het zo niet kan, dat ik mijlenver over mijn grens ben gegaan (en hoewel ik het wel zag aankomen, vraag me ik nog steeds af of hoe ik zo ver gegaan kan zijn en het nu pas een klein beetje echt doorheb), maar ik weet niet wat ik anders moet doen behalve doorgaan. Maar doorgaan lukt ook niet, ik wil nog iets doen voor mijn werk, maar bij de gedachte eraan raak ik al in paniek en zit ik weer te huilen.
Morgen naar de huisarts en ik weet niet wat ik moet zeggen. Of wat ik wil bereiken door daar naartoe te gaan. Maar het is een begin, denk ik, dus ik ga wel.
En verplicht vrij morgen en misschien laten ze me dinsdag ook niet werken. Het voelt alsof ze me straffen daarmee.
Jullie hebben wel gelijk met alles. Vooral in het deel dat ik hoop dat ik alles opeens wel aan kan (wat Dreamer schreef).
Maar wat moet ik dan doen? Me ziek melden? Dan weet ik zeker dat ik volgend jaar op straat sta, want hebben ze aan iemand die binnen het jaar het werk al niet meer aan kan? Ik ben heel bang dat ik straks geen werk meer heb, en wat moet ik doen, thuis zitten? Ik wil werken, ik wil dingen kunnen veranderen en wat betekenen in mijn werk. De banen liggen niet voor het oprapen, dus zo snel vind ik geen nieuwe baan. En degene met wie ik nu werk, wij liggen heel erg op één lijn. Zo iemand vind ik ooit niet snel meer (zij zijn al een paar jaar op zoek naar iemand zoals zij/zoals ik). Dus het klinkt misschien heel raar, maar als ik niet kan of niet mag werken, dan hoeft het voor mij ook niet meer.
Ergens realiseer ik me wel dat het zo niet kan, dat ik mijlenver over mijn grens ben gegaan (en hoewel ik het wel zag aankomen, vraag me ik nog steeds af of hoe ik zo ver gegaan kan zijn en het nu pas een klein beetje echt doorheb), maar ik weet niet wat ik anders moet doen behalve doorgaan. Maar doorgaan lukt ook niet, ik wil nog iets doen voor mijn werk, maar bij de gedachte eraan raak ik al in paniek en zit ik weer te huilen.
Morgen naar de huisarts en ik weet niet wat ik moet zeggen. Of wat ik wil bereiken door daar naartoe te gaan. Maar het is een begin, denk ik, dus ik ga wel.
En verplicht vrij morgen en misschien laten ze me dinsdag ook niet werken. Het voelt alsof ze me straffen daarmee.
zondag 16 november 2014 om 15:54
Nes er zijn toch wel heel wat gedachtengangen bij jou die niet kloppen..
zoals in je laatste zin.
Wordt het geen tijd om open kaart te spelen? Dat je daar ontzettend graag wilt werken maar dat je door chronische rugklachten niet al die uren kunt maken? Ik zit te denken, waarschijnlijk vind je dat veel te eng.. en je hebt ook weinig tijd om dit met een coach of wie dan ook te bespreken. Maar je zit jezelf gek te maken en vast te draaien. En dat is zo zonde!
Misschien is het het toch dat waarvoor je naar de huisarts gaat.. help me realistisch te kijken naar wat ik kan en wie heb ik nodig om zover te komen dat ik werk en prive in balans kan brengen..
zoals in je laatste zin.
Wordt het geen tijd om open kaart te spelen? Dat je daar ontzettend graag wilt werken maar dat je door chronische rugklachten niet al die uren kunt maken? Ik zit te denken, waarschijnlijk vind je dat veel te eng.. en je hebt ook weinig tijd om dit met een coach of wie dan ook te bespreken. Maar je zit jezelf gek te maken en vast te draaien. En dat is zo zonde!
Misschien is het het toch dat waarvoor je naar de huisarts gaat.. help me realistisch te kijken naar wat ik kan en wie heb ik nodig om zover te komen dat ik werk en prive in balans kan brengen..
zondag 16 november 2014 om 17:13
Lieve Nes, Ambra schrijft precies wat ik wilde schrijven. In jouw angst geen parttime baan aan te kunnen of vol te kunnen houden, draai je nu meer dan fulltime mee. Zie je dat? Zo bevestig je je angst (ziejewel dat ik het niet kan) terwijl de situatie niet reëel is, je werkt meer dan je zou kunnen, maar mogelijk zou je bijvoorbeeld 32 uur wél volhouden. En wie zegt dat je werkgever dat niet oké vindt? Dat is toch bijna fulltime? Mogelijk dat je werkgever je nu geen contract kan aanbieden, omdat hij denkt dat jij alleen maar fulltime wil werken en ondertussen zit jij je op te vreten, dat je niet fulltime kan werken. En het kan zijn dat voor jullie beide parttime gewoon dé oplossing is.
Hoe dan ook, open kaart is het enige dat je kunt doen. Jij wilt een ander beeld laten zien dan wat je kan en ondertussen ga je juist daaraan onderdoor. Dat is wat jij én je werkgever niet willen. Je zegt dat jij bent wat zij al langer zoeken, dat geeft je een onderhandelingspositie. Je werkt nu, begreep ik, 40+ uren. Stel eens voor dat je een tijdje 32 gaat draaien. Dat kun je over 4 of 5 dagen verdelen. Maar wees eerlijk en reëel..
Juist doordat jij je zo graag wilt bewijzen en je dus zo veel over je grenzen gaat, bereik je dat waar je bang voor bent. Stop dat tijdig. Daar heb jij niets aan, dat wil de werkgever niet en je raakt nog verder van je doel: een baan bij deze leuke werkgever.
En ik snap heel goed dat zo'n gesprek moeilijk is, maar het is uiteindelijk makkelijker dit gesprek te voeren op een moment dat je nog een beetje 'rek' hebt, dan op het moment dat je ingestort bent. Het moment dat te laat is dus.
Heb je iemand, die je eventueel eerst in vertrouwen kunt nemen? Dat je kunt zien hoe die reageert? Ze moeten trouwens toch allang zien dat je dit niet vol gaat houden? Misschien zitten ze er juist op te wachten, dat jij je aan je grenzen gaat houden.
Sterkte meid
Hoe dan ook, open kaart is het enige dat je kunt doen. Jij wilt een ander beeld laten zien dan wat je kan en ondertussen ga je juist daaraan onderdoor. Dat is wat jij én je werkgever niet willen. Je zegt dat jij bent wat zij al langer zoeken, dat geeft je een onderhandelingspositie. Je werkt nu, begreep ik, 40+ uren. Stel eens voor dat je een tijdje 32 gaat draaien. Dat kun je over 4 of 5 dagen verdelen. Maar wees eerlijk en reëel..
Juist doordat jij je zo graag wilt bewijzen en je dus zo veel over je grenzen gaat, bereik je dat waar je bang voor bent. Stop dat tijdig. Daar heb jij niets aan, dat wil de werkgever niet en je raakt nog verder van je doel: een baan bij deze leuke werkgever.
En ik snap heel goed dat zo'n gesprek moeilijk is, maar het is uiteindelijk makkelijker dit gesprek te voeren op een moment dat je nog een beetje 'rek' hebt, dan op het moment dat je ingestort bent. Het moment dat te laat is dus.
Heb je iemand, die je eventueel eerst in vertrouwen kunt nemen? Dat je kunt zien hoe die reageert? Ze moeten trouwens toch allang zien dat je dit niet vol gaat houden? Misschien zitten ze er juist op te wachten, dat jij je aan je grenzen gaat houden.
Sterkte meid
Later is nu
zondag 16 november 2014 om 18:16
@Nes... wat rot voor je! Ik begrijp je dilemma wel hoor. Ik zit zelf ook in een soortgelijke situatie.
Maar inderdaad, hier hebben ze echt gelijk hoor. Je hebt maar 1 lijf en daar moet je het je hele leven mee doen dus als je het niet meer trekt is dat een signaal van je lijf en je kunt niet anders dan daar naar luisteren...heel makkelijk gezegd voor een ander, ik weet het. Dit zeggen ze tegen mij ook altijd, maar je wil niet dat je je baan verliest en je wil gewoon je eigen kost blijven verdienen.....maar je gezondheid is echt het aller belangrijkste. Daar moet jij het mee doen, met dit lijf!
Ik begrijp het heel goed, ik trok het laatst ook niet meer en had zoveel pijn dat ik me ziek moest melden maar omdat ik al in mijn 2e ziekte jaar zit (ik ben full time aanwezig maar ik kan heel veel handelingen niet wegens fysieke beperkingen) zou dat betekenen dat ik nog maar 70 % van mijn salaris zou krijgen.....dat wilde ik niet natuurlijk! Dus ik had hetzelfde dilemma. Ik had toen het geluk dat mijn baas zei dat ik een week thuis mocht werken. Zo kon ik mijn eigen tijd indelen en hoefde ik me niet nog meer ziek te melden.....(ik heb een laptop met spraakherkenning gekregen van het werk en ik kon die thuis ontdekken zeg maar)
Maar ik heb me toen gerealiseerd waar ik mee bezig was. En dat heeft me heel wat tranen en frustratie gekost. Gelukkig heb ik een hele fijne collega die mij en mijn situatie volledig begrijpt en me soms echt handvaten geeft hoe ik hiermee om moet gaan. Dat het niet anders is en dat ik echt naar mijn lijf moet luisteren. Het gaat nu weer wat beter, maar ik weet dat mijn klachten steeds terug komen. Dus een volgende keer moet ik echt luisteren naar mijn lijf en me dus volledig ziekmelden.
Ik zit ook in een reorganisatie met mijn afdeling dus natuurlijk wil ik me niet ziek melden omdat ik volop bezig ben om een andere passende job te vinden (hier krijg ik nu nog begeleiding voor) maar mijn lijf is het belangrijkste, als mijn goede arm het niet meer doet, heb ik een groter probleem want ik ben van deze arm volledig afhankelijk! Dus zuinig zijn op deze arm is het belangrijkste!
En dat geldt voor jou ook Nes hoe graag je ook wil werken.....! Ik schrijf dit omdat ik weet hoe lastig je situatie is...veel sterktke!
Maar inderdaad, hier hebben ze echt gelijk hoor. Je hebt maar 1 lijf en daar moet je het je hele leven mee doen dus als je het niet meer trekt is dat een signaal van je lijf en je kunt niet anders dan daar naar luisteren...heel makkelijk gezegd voor een ander, ik weet het. Dit zeggen ze tegen mij ook altijd, maar je wil niet dat je je baan verliest en je wil gewoon je eigen kost blijven verdienen.....maar je gezondheid is echt het aller belangrijkste. Daar moet jij het mee doen, met dit lijf!
Ik begrijp het heel goed, ik trok het laatst ook niet meer en had zoveel pijn dat ik me ziek moest melden maar omdat ik al in mijn 2e ziekte jaar zit (ik ben full time aanwezig maar ik kan heel veel handelingen niet wegens fysieke beperkingen) zou dat betekenen dat ik nog maar 70 % van mijn salaris zou krijgen.....dat wilde ik niet natuurlijk! Dus ik had hetzelfde dilemma. Ik had toen het geluk dat mijn baas zei dat ik een week thuis mocht werken. Zo kon ik mijn eigen tijd indelen en hoefde ik me niet nog meer ziek te melden.....(ik heb een laptop met spraakherkenning gekregen van het werk en ik kon die thuis ontdekken zeg maar)
Maar ik heb me toen gerealiseerd waar ik mee bezig was. En dat heeft me heel wat tranen en frustratie gekost. Gelukkig heb ik een hele fijne collega die mij en mijn situatie volledig begrijpt en me soms echt handvaten geeft hoe ik hiermee om moet gaan. Dat het niet anders is en dat ik echt naar mijn lijf moet luisteren. Het gaat nu weer wat beter, maar ik weet dat mijn klachten steeds terug komen. Dus een volgende keer moet ik echt luisteren naar mijn lijf en me dus volledig ziekmelden.
Ik zit ook in een reorganisatie met mijn afdeling dus natuurlijk wil ik me niet ziek melden omdat ik volop bezig ben om een andere passende job te vinden (hier krijg ik nu nog begeleiding voor) maar mijn lijf is het belangrijkste, als mijn goede arm het niet meer doet, heb ik een groter probleem want ik ben van deze arm volledig afhankelijk! Dus zuinig zijn op deze arm is het belangrijkste!
En dat geldt voor jou ook Nes hoe graag je ook wil werken.....! Ik schrijf dit omdat ik weet hoe lastig je situatie is...veel sterktke!
zondag 16 november 2014 om 19:43
Heel herkenbaar Nes maar Ambra en Dreamer en Sanne hebben wel gelijk ook al is het o zo moeilijk om het te accepteren en het te ervaren.
Je bent nog zo jong en je moet nog heel lang mee dus kies voor je gezondheid en wat er mee mogelijk is en dat is meer dan jij denkt Nes alleen zal je moeten communiceren, accepteren en er een weg in zien te vinden samen met, in dit geval, je werkgever.
Je bent nog zo jong en je moet nog heel lang mee dus kies voor je gezondheid en wat er mee mogelijk is en dat is meer dan jij denkt Nes alleen zal je moeten communiceren, accepteren en er een weg in zien te vinden samen met, in dit geval, je werkgever.
zondag 16 november 2014 om 20:35
Bedankt voor al jullie lieve woorden en begrip! Ik ga ze allemaal in een Word bestandje zetten, dan kan ik ze nog eens rustig nalezen. Want het begin van het besef is er nu denk ik, maar acceptatie nog lang niet.
Het gekke is dat ik niet eens zo heel veel pijn in mijn rug heb. Niet veel meer dan anders. Maar de rest van mijn lichaam geeft wel duidelijk aan dat het niet zo gaat. De gedachte aan dat ik iets voor mijn werk moet doen, zorgt al voor paniek en huilbuien. Maar het niet mogen werken morgen zorgt eigenlijk voor hetzelfde. Ik wil wel, maar mijn lichaam wil niet. En dat vind ik moeilijk.
Morgen eerst maar eens met de huisarts praten (eng!) en overmorgen met mijn werkgevers (nog enger!). Maar er moet wel een langer termijn plan komen, want anders werk ik 2 weken minder en daarna weer 40+ uur.
Dreamer: ik denk dat ik het voor mijn werkgevers wel goed verborgen heb, ik denk dat veel anderen met wie ik werk het wel al doorhebben.
Asotut: ik ben alleen bang dat mijn werkgever dan wel iemand zoekt die niet dit soort problemen mee brengt...
Bedankt voor alle steun
Het gekke is dat ik niet eens zo heel veel pijn in mijn rug heb. Niet veel meer dan anders. Maar de rest van mijn lichaam geeft wel duidelijk aan dat het niet zo gaat. De gedachte aan dat ik iets voor mijn werk moet doen, zorgt al voor paniek en huilbuien. Maar het niet mogen werken morgen zorgt eigenlijk voor hetzelfde. Ik wil wel, maar mijn lichaam wil niet. En dat vind ik moeilijk.
Morgen eerst maar eens met de huisarts praten (eng!) en overmorgen met mijn werkgevers (nog enger!). Maar er moet wel een langer termijn plan komen, want anders werk ik 2 weken minder en daarna weer 40+ uur.
Dreamer: ik denk dat ik het voor mijn werkgevers wel goed verborgen heb, ik denk dat veel anderen met wie ik werk het wel al doorhebben.
Asotut: ik ben alleen bang dat mijn werkgever dan wel iemand zoekt die niet dit soort problemen mee brengt...
Bedankt voor alle steun
zondag 16 november 2014 om 21:21
Je hebt er echt nog minder aan om straks niks meer te kunnen... Bij onze praktijk werken ze in duobanen dus die mogelijkheden zijn er echt wel.
Weet je, na mijn Pfeiffer ging ik toch maar door en door (immer het zou wel beter worden) maar er hoefde maar iets extra's bij te komen en ik lag alweer om. Ik moest vaak en veel huilen. Pas sinds vorig jaar echt vastgesteld is dat ik ME heb, en dat de vermoeidheid en pijnklachten niet zomaar overgaan, heb ik me erin kunnen berusten en zowaar voel ik mij ook veel beter. Veel evenwichtiger (de meds zullen vast ook helpen). Een paar jaar geleden werkte ik 3x 3u en dat was al heel zwaar voor mij, meer balansen, nee leren zeggen en vooral mijzelf minder opleggen hebben ertoe geleid dat ik nu weer 75% kan werken.
Morgen lekker een dagje vrij
Weet je, na mijn Pfeiffer ging ik toch maar door en door (immer het zou wel beter worden) maar er hoefde maar iets extra's bij te komen en ik lag alweer om. Ik moest vaak en veel huilen. Pas sinds vorig jaar echt vastgesteld is dat ik ME heb, en dat de vermoeidheid en pijnklachten niet zomaar overgaan, heb ik me erin kunnen berusten en zowaar voel ik mij ook veel beter. Veel evenwichtiger (de meds zullen vast ook helpen). Een paar jaar geleden werkte ik 3x 3u en dat was al heel zwaar voor mij, meer balansen, nee leren zeggen en vooral mijzelf minder opleggen hebben ertoe geleid dat ik nu weer 75% kan werken.
Morgen lekker een dagje vrij
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zondag 16 november 2014 om 21:23
Jouw werkgever kent jou Nes en weet wat hij aan jou heeft.
Zoals al eerder opgemerkt kan hij jou misschien wel in dienst nemen als jij part-time wil werken. ben nu eens eerlijk naar jouw werkgever en speel open kaart. Zoals nu ga je niet lang volhouden.
Degene die jou al doorhebben zou ook wel eens zijn/haar zorgen naar je werkgever kunnen uiten en dat lijkt mij veel erger dan zelf vertellen wat er aan de hand is en wat je wil.
Misschien voel jouw werkgever ook wel dat het niet goed gaat met jou en hoopt hij dat jij hem vertrouwd en hem deelgenoot maakt.
Zoals al eerder opgemerkt kan hij jou misschien wel in dienst nemen als jij part-time wil werken. ben nu eens eerlijk naar jouw werkgever en speel open kaart. Zoals nu ga je niet lang volhouden.
Degene die jou al doorhebben zou ook wel eens zijn/haar zorgen naar je werkgever kunnen uiten en dat lijkt mij veel erger dan zelf vertellen wat er aan de hand is en wat je wil.
Misschien voel jouw werkgever ook wel dat het niet goed gaat met jou en hoopt hij dat jij hem vertrouwd en hem deelgenoot maakt.
maandag 17 november 2014 om 07:20
Asotut: Gecondoleerd!
Nes: Succes vandaag bij de huisarts en sterkte morgen ook met het gesprek met je baas.
Wellicht valt het mee en is het net zoals Asotut al zegt, dat je werkgever juist hoopt dat je hem in vertrouwen neemt.
En meestal is het zo, dat als je ergens heel erg tegenop ziet, het achteraf erg meevalt.
Ken je deze uitdrukking:
Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.
En dat nooit op komt dagen.
(er volgt nog: Zo heeft hij meer te dragen dan God te dragen geeft, maar dat weten de meesten niet)
Laat je bij beide gesprekken niet overrompelen, zet eventueel e.e.a. op papier eerst als steuntje.
En denk bij jezelf als je twijfelt of je er goed aan doet iets te zeggen of hoe wat te zeggen ( of juist te verzwijgen) : "Ik moet nog tot mijn 67-ste zo doorwerken, is dit wel haalbaar voor mij? "
Nes: Succes vandaag bij de huisarts en sterkte morgen ook met het gesprek met je baas.
Wellicht valt het mee en is het net zoals Asotut al zegt, dat je werkgever juist hoopt dat je hem in vertrouwen neemt.
En meestal is het zo, dat als je ergens heel erg tegenop ziet, het achteraf erg meevalt.
Ken je deze uitdrukking:
Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.
En dat nooit op komt dagen.
(er volgt nog: Zo heeft hij meer te dragen dan God te dragen geeft, maar dat weten de meesten niet)
Laat je bij beide gesprekken niet overrompelen, zet eventueel e.e.a. op papier eerst als steuntje.
En denk bij jezelf als je twijfelt of je er goed aan doet iets te zeggen of hoe wat te zeggen ( of juist te verzwijgen) : "Ik moet nog tot mijn 67-ste zo doorwerken, is dit wel haalbaar voor mij? "
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
maandag 17 november 2014 om 17:03
In de wachtkamer van de huisarts zelfs nog jullie adviezen gelezen, maar ik kreeg het er gewoon niet uit. Het helpt ook niet dat hij eerst tien minuten over mijn werk zat te praten en zijn eigen ervaringen daarmee (en uiteindelijk een oja, waar kwam je ookweer voor?). Ik heb wel echt een middenoorontsteking; daar loop ik dus al 2 weken mee zonder een stapje terug te doen, dat kan ook een groot deel van mijn klachten verklaren. Dus eerst kijken of het beter gaat als dat weg is. En ik weet wel dat dit niet de beste oplossing is, ik ga ook nog wel met mijn werkgever praten morgen (ik heb een afspraak gemaakt dus het moet wel, en ze weten deels wat er speelt inmiddels) en ik ga proberen zelf een stapje terug te doen. En hopen dat ik niet weer in dezelfde valkuil stap... want nu ben ik weer een beetje opgekrabbeld en dan denk ik dat ik de hele wereld weer alleen kan. Dat duurde vorige keer 1 dag geloof ik. Ik ben wel tot de conclusie gekomen dat ik het zo niet red tot mijn 67-ste, dus ik snap wel dat er iets moet veranderen. Ik vind het alleen moeilijk om om hulp te vragen, vooral op de momenten dat ik mezelf weer bij elkaar geraapt heb.
maandag 17 november 2014 om 17:14
Nes: Dat is denk ik, bijna van iedereen hier een valkuil. Geen hulp willen vragen.
Maar als ik nu even alleen voor mezelf spreek, in elk geval een grote valkuil van mij.
Nog niet zo lang geleden heb ik hier geschreven dat ik , doodmoe en vol pijn, al mopperend en zuchtend de zware boodschappentassen het huis in sleepte. En man zat op de bank, naar mij te kijken en deed niks. Ik mega geïrriteerd natuurlijk. Hij vroeg, waarom zucht je zo? Waarop ik een tirade gaf over moe en pijn en zware tassen. En hij broodnuchter en rustig zei: Maar waarom VRAAG je dan gewoon niet even of ik je helpen wil? Ik kan je gedachten toch niet lezen?
En zo is het ook. Mensen kunnen misschien wél aan je zien dát je pijn hebt, maar niet hoe erg het is en of je hulp nodig hebt.
En over het algemeen wil iedereen graag helpen, als je iets vraagt. Want kijk naar hoe je zelf bent ( en anderen, over mijzelf nog maar te zwijgen, ik cijfer mezelf weleens teveel weg) , als iemand jouw hulp vraagt, zeg je ook niet meteen nee. Iedereen (nou ja bijna) wil graag behulpzaam zijn. Mits het binnen iemands grenzen past uiteraard.
De eerste stap is vragen.
De tweede stap is als je je beter voelt voorkomen dat je weer moet vragen.
De derde stap is meestal toch weer .... zie eerste stap Helaas..
Maar als ik nu even alleen voor mezelf spreek, in elk geval een grote valkuil van mij.
Nog niet zo lang geleden heb ik hier geschreven dat ik , doodmoe en vol pijn, al mopperend en zuchtend de zware boodschappentassen het huis in sleepte. En man zat op de bank, naar mij te kijken en deed niks. Ik mega geïrriteerd natuurlijk. Hij vroeg, waarom zucht je zo? Waarop ik een tirade gaf over moe en pijn en zware tassen. En hij broodnuchter en rustig zei: Maar waarom VRAAG je dan gewoon niet even of ik je helpen wil? Ik kan je gedachten toch niet lezen?
En zo is het ook. Mensen kunnen misschien wél aan je zien dát je pijn hebt, maar niet hoe erg het is en of je hulp nodig hebt.
En over het algemeen wil iedereen graag helpen, als je iets vraagt. Want kijk naar hoe je zelf bent ( en anderen, over mijzelf nog maar te zwijgen, ik cijfer mezelf weleens teveel weg) , als iemand jouw hulp vraagt, zeg je ook niet meteen nee. Iedereen (nou ja bijna) wil graag behulpzaam zijn. Mits het binnen iemands grenzen past uiteraard.
De eerste stap is vragen.
De tweede stap is als je je beter voelt voorkomen dat je weer moet vragen.
De derde stap is meestal toch weer .... zie eerste stap Helaas..
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
maandag 17 november 2014 om 17:23
geen hulp vragen = valkuil "check"
Hoe vaak ik dat niet gehoord heb "vraag het mij dan".. mijn man neemt nou zelf wel dingen uit m'n hand en ook zoon kijkt hoofdschuddend en doet het. (soms, het is wel een puber he)
Vandaag een rare dag, zo met crematie. Daarna met de hele familie bij elkaar gekomen en dat is gewoon altijd gezellig. Zus van schoonmoeder gaat ook steeds meer op haar lijken, zodat het af en toe was of schoonmoeder er zat (voor mij dan) heel raar.
Hoe vaak ik dat niet gehoord heb "vraag het mij dan".. mijn man neemt nou zelf wel dingen uit m'n hand en ook zoon kijkt hoofdschuddend en doet het. (soms, het is wel een puber he)
Vandaag een rare dag, zo met crematie. Daarna met de hele familie bij elkaar gekomen en dat is gewoon altijd gezellig. Zus van schoonmoeder gaat ook steeds meer op haar lijken, zodat het af en toe was of schoonmoeder er zat (voor mij dan) heel raar.
Later is nu
