Gezondheid
alle pijlers
Lichamelijke klachten met stempel psychisch
zaterdag 29 december 2012 om 11:08
Lang verhaal, maar ik maak me zorgen.
Stand van zaken is dat zoon (19) nu al anderhalve maand op de bank zit.
Klachten waren in eerste instantie een gejaagd gevoel, onrustige darmen en diarree.
Toen iedereen in de omgeving buikgriep had, dachten we dat hij daar ook slachtoffer van was, en is hij een dag of twee van school thuisgebleven.
Na een week van wel naar school kunnen en toch weer niet, begonnen de slaapklachten. 's Nachts wakker worden, te vroeg wakker worden, doodmoe opstaan, hopen dat hij gewoon naar school kon, opgetogen als dat lukte want nu ging het echt beter, en de volgende dag weer terug bij af..
Ondertussen zag ik hem steeds witter worden en ook magerder, want hij at vrijwel niks, verdraagt geen koffie meer, maar drinkt wel goed, voornamelijk thee.
Na twee weken is hij naar de huisarts gegaan, toen hij vrijwel helemaal niet meer sliep en ging liggen malen, over dingen waar hij normaalgesproken geen problemen mee heeft.
Er werd gevraagd naar zijn normale dagelijkse doen, school (net nieuwe opleiding gestart), hoe hij verder in zijn vel zit, ja hij heeft veel vrienden, gaat graag uit (alleen sinds drie weken dus niet door zijn klachten).
Op het moment dat hij bij de HA was, zat hij er echt doorheen, had 's morgens een soort van paniekreactie gehad omdat zijn klachten komen en gaan, hij er geen grip op heeft en omdat hij hierdoor niet de aandacht aan school kan besteden die hij wil.
De HA heeft hem doorverwezen naar een psycholoog, waar hij ook naartoe is geweest, maar waar hij nogal 'obstinaat' vandaan kwam, want omdat hij aangaf geen problemen te hebben, dat er naar zijn gevoel gezocht werd naar een reden dat hij zich zo voelt, maar dat het 'moeilijk' werd gevonden wanneer die er niet echt is..
Hij heeft een afspraak om terug te gaan over drie weken, maar het gaat, ik vind het heel naar om te zeggen, bergafwaarts, ik zie het gewoon gebeuren.
Daarom dacht ik dat het een goed idee was om bloed te laten prikken, om te zien of uit te sluiten of er niets lichamelijks mankeert. Dat mocht dan wel van de HA, om hem gerust te stellen, maar die dacht niet dat er iets uit zou komen. Het is inmiddels gedaan, en het wachten is op de uitslag.
Op het formulier stond eigenlijk alleen onderzoek van algemene dingen en schildklierhormoon.
Zelf dacht ik nog aan Pfeiffer bijvoorbeeld of toxoplasmose of andere zaken, ik vond het zelf nogal summier waarnu naar gekeken wordt, oftewel, ik denk dat zijn klachten toch in de psyche-hoek geduwd worden.
Hij is in de laatste maanden flink afgevallen, zijn knieën steken door zijn spijkerbroek heen. Hij is hondsmoe en zit nu al anderhalve maand dag in dag uit op de bank. Maakt steeds afspraken die hij vervolgens weer moet afzeggen, en daar kan hij dan wel om janken. Maar desondanks is hij niet cynisch of depressief of iets dergelijks.
Ik vind het ook lastig mijn eigen houding hierin te bepalen. Ga ik erin mee, of moet ik hem oppeppen, stimuleren vooral wel iets aan te pakken?
Vanochtend heb ik gezegd (vond mezelf wel hard, maar wil er niet helemaal aan toegeven), als je op bent, zit je, en liggen doe je in je bed, anders zak je helemaal weg in het hangen overdag.
En wat we wel al sinds een week of twee doen is 's avonds, want dan voelt hij zich over het algemeen iets beter dan overdag ('s morgens is het helemaal een ramp, met het opstarten) is lopen. We gaan de deur uit en lopen dan (begonnen met een blokje om) zo'n halfuurtje rond in de buurt. De ene keer praten we over van alles, de andere keer is het stil, maar hij (en ik ook) knappen er wel van op.
Vanochtend is het weer zo slecht. Hij heeft net de afspraak die hij had weer afgebeld, en zit nu even met thee op de bank. Heeft weer diarree, dus al een aantal keren naar toilet geweest.
Hij heeft zich ook gewogen en is in de laatste vier weken ruim vier kilo afgevallen.
Maandagochtend vroeg gaan we toch weer naar de huisarts.
Het gaat zo niet langer mam, zegt hij. Ik weet zeker dat dit niet tussen mijn oren zit, er moet gewoon iets zijn.
Kan iemand misschien hier iets over zeggen hoe we duidelijk moeten maken dat hij nader onderzocht wordt? Dat er niet teveel gevraagd wordt naar hoe de afgelopen periode is geweest?
We hebben inderdaad te maken gehad met overlijden in de familie en zijn tweede oma zal ook n.a.w. niet lang meer leven, dat geeft verdriet. Hij is inderdaad met een nieuwe opleiding gestart die als zwaar te boek staat, maar het gaat hem goed af, hij werkt er graag aan, gaat er graag heen, maar niet als hij beroerd is.
Zelf geeft hij aan dat het daar absoluut niet in zit, dat dat hem nekt.
En ik geloof dat ook, want hij is een persoontje dat stevig in zijn schoenen staat en zichzelf niet laat gek maken.
Stand van zaken is dat zoon (19) nu al anderhalve maand op de bank zit.
Klachten waren in eerste instantie een gejaagd gevoel, onrustige darmen en diarree.
Toen iedereen in de omgeving buikgriep had, dachten we dat hij daar ook slachtoffer van was, en is hij een dag of twee van school thuisgebleven.
Na een week van wel naar school kunnen en toch weer niet, begonnen de slaapklachten. 's Nachts wakker worden, te vroeg wakker worden, doodmoe opstaan, hopen dat hij gewoon naar school kon, opgetogen als dat lukte want nu ging het echt beter, en de volgende dag weer terug bij af..
Ondertussen zag ik hem steeds witter worden en ook magerder, want hij at vrijwel niks, verdraagt geen koffie meer, maar drinkt wel goed, voornamelijk thee.
Na twee weken is hij naar de huisarts gegaan, toen hij vrijwel helemaal niet meer sliep en ging liggen malen, over dingen waar hij normaalgesproken geen problemen mee heeft.
Er werd gevraagd naar zijn normale dagelijkse doen, school (net nieuwe opleiding gestart), hoe hij verder in zijn vel zit, ja hij heeft veel vrienden, gaat graag uit (alleen sinds drie weken dus niet door zijn klachten).
Op het moment dat hij bij de HA was, zat hij er echt doorheen, had 's morgens een soort van paniekreactie gehad omdat zijn klachten komen en gaan, hij er geen grip op heeft en omdat hij hierdoor niet de aandacht aan school kan besteden die hij wil.
De HA heeft hem doorverwezen naar een psycholoog, waar hij ook naartoe is geweest, maar waar hij nogal 'obstinaat' vandaan kwam, want omdat hij aangaf geen problemen te hebben, dat er naar zijn gevoel gezocht werd naar een reden dat hij zich zo voelt, maar dat het 'moeilijk' werd gevonden wanneer die er niet echt is..
Hij heeft een afspraak om terug te gaan over drie weken, maar het gaat, ik vind het heel naar om te zeggen, bergafwaarts, ik zie het gewoon gebeuren.
Daarom dacht ik dat het een goed idee was om bloed te laten prikken, om te zien of uit te sluiten of er niets lichamelijks mankeert. Dat mocht dan wel van de HA, om hem gerust te stellen, maar die dacht niet dat er iets uit zou komen. Het is inmiddels gedaan, en het wachten is op de uitslag.
Op het formulier stond eigenlijk alleen onderzoek van algemene dingen en schildklierhormoon.
Zelf dacht ik nog aan Pfeiffer bijvoorbeeld of toxoplasmose of andere zaken, ik vond het zelf nogal summier waarnu naar gekeken wordt, oftewel, ik denk dat zijn klachten toch in de psyche-hoek geduwd worden.
Hij is in de laatste maanden flink afgevallen, zijn knieën steken door zijn spijkerbroek heen. Hij is hondsmoe en zit nu al anderhalve maand dag in dag uit op de bank. Maakt steeds afspraken die hij vervolgens weer moet afzeggen, en daar kan hij dan wel om janken. Maar desondanks is hij niet cynisch of depressief of iets dergelijks.
Ik vind het ook lastig mijn eigen houding hierin te bepalen. Ga ik erin mee, of moet ik hem oppeppen, stimuleren vooral wel iets aan te pakken?
Vanochtend heb ik gezegd (vond mezelf wel hard, maar wil er niet helemaal aan toegeven), als je op bent, zit je, en liggen doe je in je bed, anders zak je helemaal weg in het hangen overdag.
En wat we wel al sinds een week of twee doen is 's avonds, want dan voelt hij zich over het algemeen iets beter dan overdag ('s morgens is het helemaal een ramp, met het opstarten) is lopen. We gaan de deur uit en lopen dan (begonnen met een blokje om) zo'n halfuurtje rond in de buurt. De ene keer praten we over van alles, de andere keer is het stil, maar hij (en ik ook) knappen er wel van op.
Vanochtend is het weer zo slecht. Hij heeft net de afspraak die hij had weer afgebeld, en zit nu even met thee op de bank. Heeft weer diarree, dus al een aantal keren naar toilet geweest.
Hij heeft zich ook gewogen en is in de laatste vier weken ruim vier kilo afgevallen.
Maandagochtend vroeg gaan we toch weer naar de huisarts.
Het gaat zo niet langer mam, zegt hij. Ik weet zeker dat dit niet tussen mijn oren zit, er moet gewoon iets zijn.
Kan iemand misschien hier iets over zeggen hoe we duidelijk moeten maken dat hij nader onderzocht wordt? Dat er niet teveel gevraagd wordt naar hoe de afgelopen periode is geweest?
We hebben inderdaad te maken gehad met overlijden in de familie en zijn tweede oma zal ook n.a.w. niet lang meer leven, dat geeft verdriet. Hij is inderdaad met een nieuwe opleiding gestart die als zwaar te boek staat, maar het gaat hem goed af, hij werkt er graag aan, gaat er graag heen, maar niet als hij beroerd is.
Zelf geeft hij aan dat het daar absoluut niet in zit, dat dat hem nekt.
En ik geloof dat ook, want hij is een persoontje dat stevig in zijn schoenen staat en zichzelf niet laat gek maken.
zaterdag 29 december 2012 om 11:18
Ik had ooit ook een huisarts die alles afdeed als stress en hoewel ik ouder was dan zoon van TO vond ik het ook heel erg lastig om daar tegenin te gaan en mijn verhaal te blijven doen.
Ga met hem mee en eis een fatsoenlijk bloedonderzoek (ontstekingswaarden, vitamines, vooral B kan nu erg gekelderd zijn door de diarree en dan krijg je juist last van je lijf en je geest) en eventueel een doorverwijzing naar een internist. Vanuit niets zoveel afvallen is niet normaal, maar ik merk dat de ene arts dat makkelijker afdoet als de andere.
Mijn huidige huisarts liet me meteen bloedprikken, een vriendin heeft weken rondgelopen met zware ontstekingen in haar darmen voor er actie werd ondernomen..
Anders een second opinion aanvragen bij een andere huisarts?
Ga met hem mee en eis een fatsoenlijk bloedonderzoek (ontstekingswaarden, vitamines, vooral B kan nu erg gekelderd zijn door de diarree en dan krijg je juist last van je lijf en je geest) en eventueel een doorverwijzing naar een internist. Vanuit niets zoveel afvallen is niet normaal, maar ik merk dat de ene arts dat makkelijker afdoet als de andere.
Mijn huidige huisarts liet me meteen bloedprikken, een vriendin heeft weken rondgelopen met zware ontstekingen in haar darmen voor er actie werd ondernomen..
Anders een second opinion aanvragen bij een andere huisarts?
Life is too short to waste time matching socks
zaterdag 29 december 2012 om 11:24
Ik zou, als niets uit het onderzoek komt, een doorverwijzing vragen voor een goede (!) internist. En sta op je strepen en laat je zeker niet wegsturen zonder die verwijzing. Als je die niet krijgt, zeg je dat je overstapt naar een andere huisarts.
Je vraagt wat jij hiermee moet. Ik zou hem niet dwingen om dingen te ondernemen. Hij is ziek en wil, kan alleen maar bankhangen. Dat hij afspraken maakt en deze vervolgens moet afzeggen en daar heel verdrietig over is zegt genoeg. Hij wil wel, maar kan niet.
Je vraagt wat jij hiermee moet. Ik zou hem niet dwingen om dingen te ondernemen. Hij is ziek en wil, kan alleen maar bankhangen. Dat hij afspraken maakt en deze vervolgens moet afzeggen en daar heel verdrietig over is zegt genoeg. Hij wil wel, maar kan niet.
zaterdag 29 december 2012 om 11:28
Gatver wat een slechte huisarts. Ik zou terug gaan en evt naar een andere gaan. Het minste wat ze kunnen doen is je zoon serieus nemen en gericht bloed onderzoeken (vitaminen, zeker pfeiffer op zijn leeftijd) en als de diarree lang aanhoudt zijn maag/darmen.
Wat niet wegneemt dat de klachten ook zeker kunnen komen van psychische oorzaken (zelf helaas meegemaakt, was er ook van overtuigd dat het fysiek was maar bleek wel degelijk psychisch) maar voor een jonge man die eerder nooit klachten had lijkt me dat niet de eerste weg die je gaat bewandelen toch?
Wat niet wegneemt dat de klachten ook zeker kunnen komen van psychische oorzaken (zelf helaas meegemaakt, was er ook van overtuigd dat het fysiek was maar bleek wel degelijk psychisch) maar voor een jonge man die eerder nooit klachten had lijkt me dat niet de eerste weg die je gaat bewandelen toch?
zaterdag 29 december 2012 om 11:29
Teruggaan naar je huisarts, en vertellen dat jullie denken dat het iets lichamelijks is, en dat jullie graag een uitgebreid bloed onderzoek willen. Vooral ook jou zoon moet zijn mond open doen, hij voelt het zelf. Jij moet dat niet allemaal voor hem doen, Dokter zal het ook serieuzer nemen als hij zelf met de dokter praat, en hierop hamert. Hij is namelijk 19 jaar, dat kan hij best.
Sterkte, en succes. Ik hoop dat er voor jullie snel meer duidelijkheid komt.
Sterkte, en succes. Ik hoop dat er voor jullie snel meer duidelijkheid komt.
Weet wat je zegt, maar zeg niet alles wat je weet
zaterdag 29 december 2012 om 11:43
Vraag om een doorverwijzing naar een internist.
Ik heb bijna een jaar doodziek op de bank gelegen omdat mijn huisarts de klachten ook als psychisch beoordeelde. Eenmaal bij een internist werd er doorgepakt en bleek heel snel dat het een enorm uit de hand gelopen maagontsteking was...
Succes en sterkte voor je zoon!
Ik heb bijna een jaar doodziek op de bank gelegen omdat mijn huisarts de klachten ook als psychisch beoordeelde. Eenmaal bij een internist werd er doorgepakt en bleek heel snel dat het een enorm uit de hand gelopen maagontsteking was...
Succes en sterkte voor je zoon!
zaterdag 29 december 2012 om 11:48
Bedankt voor jullie reakties.
Hij gaat inderdaad maandag terug met een lijst van de klachten die hij heeft. Een internist dat is ook waar ik aan dacht.
En bootje-op-de-golven dit geeft precies aan wat er speelt, hij zit inderdaad in een vicieuze cirkel van verzwakking.
Het voelt zo erg om een kind zo binnen de tijd van een paar maanden zo te zien wegzakken.
Hij mist ook een hoop leuke dingen waar hij normaalgesproken energie van krijgt. Raakt zelfs een beetje in een isolement. Niet dat mensen niet naar hem vragen maar hij verliest zelf ook interesse in de dingen om hem heen, want hij is alleen bezig met de dag door te komen, en heeft voor dingen daarnaast geen energie.
Hij gaat inderdaad maandag terug met een lijst van de klachten die hij heeft. Een internist dat is ook waar ik aan dacht.
En bootje-op-de-golven dit geeft precies aan wat er speelt, hij zit inderdaad in een vicieuze cirkel van verzwakking.
Het voelt zo erg om een kind zo binnen de tijd van een paar maanden zo te zien wegzakken.
Hij mist ook een hoop leuke dingen waar hij normaalgesproken energie van krijgt. Raakt zelfs een beetje in een isolement. Niet dat mensen niet naar hem vragen maar hij verliest zelf ook interesse in de dingen om hem heen, want hij is alleen bezig met de dag door te komen, en heeft voor dingen daarnaast geen energie.
zaterdag 29 december 2012 om 11:49
quote:TequilaVixen schreef op 29 december 2012 @ 11:43:
Vraag om een doorverwijzing naar een internist.
Ik heb bijna een jaar doodziek op de bank gelegen omdat mijn huisarts de klachten ook als psychisch beoordeelde. Eenmaal bij een internist werd er doorgepakt en bleek heel snel dat het een enorm uit de hand gelopen maagontsteking was...
Succes en sterkte voor je zoon!Herken je deze klachten TequilaVixen?
Vraag om een doorverwijzing naar een internist.
Ik heb bijna een jaar doodziek op de bank gelegen omdat mijn huisarts de klachten ook als psychisch beoordeelde. Eenmaal bij een internist werd er doorgepakt en bleek heel snel dat het een enorm uit de hand gelopen maagontsteking was...
Succes en sterkte voor je zoon!Herken je deze klachten TequilaVixen?
zaterdag 29 december 2012 om 11:50
quote:Perel schreef op 29 december 2012 @ 11:48:
Bedankt voor jullie reakties.
Hij gaat inderdaad maandag terug met een lijst van de klachten die hij heeft. Een internist dat is ook waar ik aan dacht.
En bootje-op-de-golven dit geeft precies aan wat er speelt, hij zit inderdaad in een vicieuze cirkel van verzwakking.
Het voelt zo erg om een kind zo binnen de tijd van een paar maanden zo te zien wegzakken.
Hij mist ook een hoop leuke dingen waar hij normaalgesproken energie van krijgt. Raakt zelfs een beetje in een isolement. Niet dat mensen niet naar hem vragen maar hij verliest zelf ook interesse in de dingen om hem heen, want hij is alleen bezig met de dag door te komen, en heeft voor dingen daarnaast geen energie.
Ja, dat moet je echt zien te voorkomen dat isolement. Want dan kan het dus wel psychisch worden, ik wil best geloven dat er lichamelijk iets aan de hand is, maar vaak gaan ze dan ook klachten nog erger zien, waardoor ze een paniekaanval krijgen, het sociale is weg, dus dan word het wel psychisch, een tip; probeer dat echt te voorkomen, dan ben je nog verder van huis natuurlijk.
Blijf met hem praten en vertel hem dat alles goed komt, en al zijn vrienden en andere mensen in de omgeving, heus wel begrijpen dat er iets mis is.
Verder hoop ik dat jullie heel snel weten wat er loos is!
Bedankt voor jullie reakties.
Hij gaat inderdaad maandag terug met een lijst van de klachten die hij heeft. Een internist dat is ook waar ik aan dacht.
En bootje-op-de-golven dit geeft precies aan wat er speelt, hij zit inderdaad in een vicieuze cirkel van verzwakking.
Het voelt zo erg om een kind zo binnen de tijd van een paar maanden zo te zien wegzakken.
Hij mist ook een hoop leuke dingen waar hij normaalgesproken energie van krijgt. Raakt zelfs een beetje in een isolement. Niet dat mensen niet naar hem vragen maar hij verliest zelf ook interesse in de dingen om hem heen, want hij is alleen bezig met de dag door te komen, en heeft voor dingen daarnaast geen energie.
Ja, dat moet je echt zien te voorkomen dat isolement. Want dan kan het dus wel psychisch worden, ik wil best geloven dat er lichamelijk iets aan de hand is, maar vaak gaan ze dan ook klachten nog erger zien, waardoor ze een paniekaanval krijgen, het sociale is weg, dus dan word het wel psychisch, een tip; probeer dat echt te voorkomen, dan ben je nog verder van huis natuurlijk.
Blijf met hem praten en vertel hem dat alles goed komt, en al zijn vrienden en andere mensen in de omgeving, heus wel begrijpen dat er iets mis is.
Verder hoop ik dat jullie heel snel weten wat er loos is!
Weet wat je zegt, maar zeg niet alles wat je weet
zaterdag 29 december 2012 om 11:57
Een uitgebreid bloedonderzoek laten verrichten, kan wel een maagdarmbacterie zijn . Daar kan je goed min van zijn en diaree van hebben telkens. Dit moet met antibiotica behandeld worden, gauw er mee heen gaan. En ga met je zoon mee naar de huisarts twee zijn altijd mondiger dan een . Zes weken je al zo ziek voelen en nergens geen energie meer voor hebben hoort niet.
zaterdag 29 december 2012 om 12:34
Een second opinion en wel zo snel mogelijk. Perel, ik zit met verbijstering naar je verhaal te kijken en naar de waanzin van je huisarts. Jij kent je zoon het best en je zoon weet wat hij ondergaat. Ga naar een andere arts of ga naar het ziekenhuis en laat je niet met een kluitje in het riet sturen. Is die dokter helemaal belazerd.
zaterdag 29 december 2012 om 12:57
quote:Cateautje schreef op 29 december 2012 @ 12:34:
Een second opinion en wel zo snel mogelijk. Perel, ik zit met verbijstering naar je verhaal te kijken en naar de waanzin van je huisarts. Jij kent je zoon het best en je zoon weet wat hij ondergaat. Ga naar een andere arts of ga naar het ziekenhuis en laat je niet met een kluitje in het riet sturen. Is die dokter helemaal belazerd.
nou nou nou zeg.
Misschien gewoon eerst even afwachten of er iets uit de bloedtesten komt?
Eet de zoon wel gewoon met gezin mee?
Een second opinion en wel zo snel mogelijk. Perel, ik zit met verbijstering naar je verhaal te kijken en naar de waanzin van je huisarts. Jij kent je zoon het best en je zoon weet wat hij ondergaat. Ga naar een andere arts of ga naar het ziekenhuis en laat je niet met een kluitje in het riet sturen. Is die dokter helemaal belazerd.
nou nou nou zeg.
Misschien gewoon eerst even afwachten of er iets uit de bloedtesten komt?
Eet de zoon wel gewoon met gezin mee?
zaterdag 29 december 2012 om 13:07
Om nu meteen te stellen dat HA helemaal belazerd is vind ik erg kort door de bocht. Zoon van TO is tweemaal naar de HA geweest. Eerste keer waren de klachten nog kort aan de gang. Toen werd gedacht dat psychische factoren een rol zouden kunnen spelen, daarom is daarop ingezet. Blijkbaar was zoon het daar gedeeltelijk ook mee eens, want hij is de eerste maal wel naar de psch gegaan, en heeft ook niet direct bij de HA aangegeven dat hij zeker weten wist dat dit sowieso niet meespeelde.
Na eerste consult twijfelde zoon toch of dit het juiste pad was, dus terug naar de HA. Lijkt mij heel adequaat. Gevraagd om screenend bloedonderzoek, om te kijken of er toch geen lichamelijke factoren waren die ook meespeelden. HA vond het prima om daar aan mee te werken, dus heeft bloedonderzoek aangevraagd (en ik begrijp dat dat uitslag daarvan nog moet volgen?).
Mogen een aantal mensen hierboven mij eens uitleggen waar die HA precies de fout in is gegaan.
Voor TO. Jullie, zoon en jij, maken je nog steeds zorgen. Terecht, lijkt mij, als hij zoveel afvalt en tot niets komt. Dus het is dan ook een prima besluit om maandag terug naar de huisarts te gaan. En leg daar jullie zorgen op tafel. De kern van een goed consult bij de huisarts is heldere communicatie, hij kan niet ruiken waar jullie je precies zorgen over maken, dus dat moet je gewoon vertellen; dus als jij bang bent voor een toxoplasmose (om maar iets te noemen), zeg dat dan ook, dan is de kans op een geslaagd consult vele malen groter. Laat zoon vertellen waar hij zich zorgen over maakt, en waarom hij niet denkt dat jullie nu op het juiste spoor zitten. Dan kunnen jullie met de huisarts overleggen of dat jullie bijvoorbeeld nog verder/ uitgebreider bloed- en ontlastingsonderzoek via de huisarts willen laten doen, een verwijzing naar een internist zinnig is, en of dat het zinnig is om de psch wel of niet iets langer de kans te geven (één consult is ook wel erg kort natuurlijk, hierboven wordt al gesuggereed om het naast elkaar te laten lopen, indien financieel haalbaar, dat is zeker ook een goede optie. Je kan je goed voorstellen dat je best een beetje psychische ondersteuning kan gebruiken als je al weken beroerd thuis zit- onafhankelijk van de oorzaak van die beroerdheid).
Verder denk ik dat jullie goed bezig zijn. Probeer idd zoveel mogelijk een behoorlijk dag-nacht ritme te behouden en als het even kan een beetje in beweging te komen/ even naar buiten/ blokje om. Ga daar vooral mee door!
Ik denk als jullie je zorgen zo helder kunnen omschrijven zoals je hier doet, dan zal de HA je echt verder kunnen helpen. Ik lees tenminste nergens dat er geen vertrouwen in de huisarts an sich is. Dan hebben we het over een heel ander probleem natuurlijk, wat om een andere oplossing vraagt. Veel sterkte!
Na eerste consult twijfelde zoon toch of dit het juiste pad was, dus terug naar de HA. Lijkt mij heel adequaat. Gevraagd om screenend bloedonderzoek, om te kijken of er toch geen lichamelijke factoren waren die ook meespeelden. HA vond het prima om daar aan mee te werken, dus heeft bloedonderzoek aangevraagd (en ik begrijp dat dat uitslag daarvan nog moet volgen?).
Mogen een aantal mensen hierboven mij eens uitleggen waar die HA precies de fout in is gegaan.
Voor TO. Jullie, zoon en jij, maken je nog steeds zorgen. Terecht, lijkt mij, als hij zoveel afvalt en tot niets komt. Dus het is dan ook een prima besluit om maandag terug naar de huisarts te gaan. En leg daar jullie zorgen op tafel. De kern van een goed consult bij de huisarts is heldere communicatie, hij kan niet ruiken waar jullie je precies zorgen over maken, dus dat moet je gewoon vertellen; dus als jij bang bent voor een toxoplasmose (om maar iets te noemen), zeg dat dan ook, dan is de kans op een geslaagd consult vele malen groter. Laat zoon vertellen waar hij zich zorgen over maakt, en waarom hij niet denkt dat jullie nu op het juiste spoor zitten. Dan kunnen jullie met de huisarts overleggen of dat jullie bijvoorbeeld nog verder/ uitgebreider bloed- en ontlastingsonderzoek via de huisarts willen laten doen, een verwijzing naar een internist zinnig is, en of dat het zinnig is om de psch wel of niet iets langer de kans te geven (één consult is ook wel erg kort natuurlijk, hierboven wordt al gesuggereed om het naast elkaar te laten lopen, indien financieel haalbaar, dat is zeker ook een goede optie. Je kan je goed voorstellen dat je best een beetje psychische ondersteuning kan gebruiken als je al weken beroerd thuis zit- onafhankelijk van de oorzaak van die beroerdheid).
Verder denk ik dat jullie goed bezig zijn. Probeer idd zoveel mogelijk een behoorlijk dag-nacht ritme te behouden en als het even kan een beetje in beweging te komen/ even naar buiten/ blokje om. Ga daar vooral mee door!
Ik denk als jullie je zorgen zo helder kunnen omschrijven zoals je hier doet, dan zal de HA je echt verder kunnen helpen. Ik lees tenminste nergens dat er geen vertrouwen in de huisarts an sich is. Dan hebben we het over een heel ander probleem natuurlijk, wat om een andere oplossing vraagt. Veel sterkte!
zaterdag 29 december 2012 om 13:25
Ik ga er voor zorgen dat hij in elk geval bij een internist terecht komt. Als er dan iets psychisch zou spelen is inderdaad het lichamelijke uit te sluiten.
Er komt nu wel een stukje psyche bij want het gaat met eten dus zo: hij heeft geen trek ergens in, maar weet dat zijn lichaam voeding nodig heeft. Hij voelt dat ook, want zijn maag is leeg. Dus hij heeft honger maar geen trek.
Als het bijvoorbeeld tijd is dat ik ga koken, en hij ruikt het eten, dan weet hij vaak al dat hij toch weer niets naar binnen krijgt, en daar wordt hij dan moedeloos van, en voelt zich ook schuldig als hij doelloos in zijn eten zit te prikken.
Ik zeg hem dat hij zich daar niet schuldig over hoeft te voelen, dat het alleen maar vervelend is voor hem zelf.
Ik weet nu wel hoe het een maaltijd kan bepalen als iemand elke keer niet met smaak eet, dat is hier vreemd, zelfs als baby-peuter lustten mijn kinderen altijd alles wel.
Er komt nu wel een stukje psyche bij want het gaat met eten dus zo: hij heeft geen trek ergens in, maar weet dat zijn lichaam voeding nodig heeft. Hij voelt dat ook, want zijn maag is leeg. Dus hij heeft honger maar geen trek.
Als het bijvoorbeeld tijd is dat ik ga koken, en hij ruikt het eten, dan weet hij vaak al dat hij toch weer niets naar binnen krijgt, en daar wordt hij dan moedeloos van, en voelt zich ook schuldig als hij doelloos in zijn eten zit te prikken.
Ik zeg hem dat hij zich daar niet schuldig over hoeft te voelen, dat het alleen maar vervelend is voor hem zelf.
Ik weet nu wel hoe het een maaltijd kan bepalen als iemand elke keer niet met smaak eet, dat is hier vreemd, zelfs als baby-peuter lustten mijn kinderen altijd alles wel.
zaterdag 29 december 2012 om 13:31
zaterdag 29 december 2012 om 14:44
quote:Perel schreef op 29 december 2012 @ 13:25:
Ik ga er voor zorgen dat hij in elk geval bij een internist terecht komt. Als er dan iets psychisch zou spelen is inderdaad het lichamelijke uit te sluiten.
Er komt nu wel een stukje psyche bij want het gaat met eten dus zo: hij heeft geen trek ergens in, maar weet dat zijn lichaam voeding nodig heeft. Hij voelt dat ook, want zijn maag is leeg. Dus hij heeft honger maar geen trek.
en als je een bak patat voor hem neerzet?
Geen eetlust en nergens zin inhebben zijn echt wel (ook?) tekenen van depressie.
En bij langdurig niet eten samen met diarree is het natuurlijk logisch dat hij heel mager wordt.
Ik ga er voor zorgen dat hij in elk geval bij een internist terecht komt. Als er dan iets psychisch zou spelen is inderdaad het lichamelijke uit te sluiten.
Er komt nu wel een stukje psyche bij want het gaat met eten dus zo: hij heeft geen trek ergens in, maar weet dat zijn lichaam voeding nodig heeft. Hij voelt dat ook, want zijn maag is leeg. Dus hij heeft honger maar geen trek.
en als je een bak patat voor hem neerzet?
Geen eetlust en nergens zin inhebben zijn echt wel (ook?) tekenen van depressie.
En bij langdurig niet eten samen met diarree is het natuurlijk logisch dat hij heel mager wordt.
zaterdag 29 december 2012 om 15:00
quote:Perel schreef op 29 december 2012 @ 11:48:
Hij mist ook een hoop leuke dingen waar hij normaalgesproken energie van krijgt. Raakt zelfs een beetje in een isolement. Niet dat mensen niet naar hem vragen maar hij verliest zelf ook interesse in de dingen om hem heen, want hij is alleen bezig met de dag door te komen, en heeft voor dingen daarnaast geen energie.
Heb maar even een bold gebruikt, want dit is een van de dingen die er voor mij uitspringen. Samen met de angstaanval die je tussen neus en lippen door in de openingspost vermeldt. Dat zijn echt dingen waar hij wat mee moet. Stel; zijn klachten hebben 100% een fysieke oorzaak. Dan nóg zal hij met die psychische klachten aan de slag moeten. Doet hij dat niet, dan is het vroeg of laat wegzakken van kwaad naar erger. En daarin overstijgt psychische last dan toch fysieke uiteindelijk.
Lichaam en geest zijn erg met elkaar verbonden. Is de een niet in balans, dan ervaart de ander het ook. Een aantal dingen die je opnoemt zijn duidelijk problemen waarbij hij psychische ondersteuning kan gebruiken en imho broodnodig heeft. Je noemde zelf al een vicieuze cirkel, maar dat kan hier helaas ook ontstaan. Ja, ook als er ooit iets begon met 100% fysiek. Ook juist dan. Heel praktisch kan bij dergelijke ondersteuning aan de slag gegaan worden met die angst, met dat verminderen van zin, levenslust etc. Maar denk bijv. ook aan ondersteuning in hoe je gesprekken kunt voeren met bijv. een huisarts. En ook, leren welke enorme invloed de geest heeft op het fysieke.
Klachten als misselijkheid, darmklachten en noem het maar op, zijn klachten die een oorsprong kunnen hebben in het psychische. Dat daar aan gedacht wordt is dus niet zó gek. Idealiter pak je het dan dubbelspoors op door fysiek uit te sluiten of aan te tonen en psychische ondersteuning te bieden. Dat is helaas nog niet echt gebeurd of in veel belangrijkere mate; voor jullie gevoel niet. Bespreek dat gevoel, waar komt dat vandaan, welke verwachtingen zijn er richting ha etc. etc.
Het kan helpen om tot het moment van in gang komen van beide trajecten, in te lezen in wat het brein zoal kan doen met het lijf. Zo kun je -totaal onbewust- met allerlei gedachten jezelf strontmisselijk maken. Spugen als een ware excorsist als je alleen al iets ruikt, zonder ook maar enige fysieke somatiek. Ook hier is het weer niet zwart-wit maar veel vaker grijzen. Ook bij fysieke problematiek kan, en speelt vaak, het psychische een belangrijke rol. Bewustwording daarvan is een enorm groot goed. Leren waarom het lijf reageert zoals het doet, hoe je het kunt interpreteren en soms helemaal verkeerd interpreteren etc. etc. Maar ook leren hoe fysieke zaken werken. Zo kun je door bepaalde (niet)-eetpatronen misselijkheid, spugen, darmproblemen etc. in de hand werken. Doe je onbewust veelal, want voelt korte termijn als juiste keuze. Maar denk ook bijv. aan heel praktisch bezig zijn zoals bijv. het in gaan zetten van nieuwe "energiegevers" die niet meteen vol gas vergen -en dus even te pittig zijn-, maar wél haalbaar zijn.
Natuurlijk, een dubbelspoorse aanpak had bepaald niet verkeerd geweest. Anderzijds; ha krijgt iemand voor zich die eerder die ochtend een paniekaanval heeft gehad. Die komen ook niet uit de lucht vallen en zijn in een beginperiode van fysieke problematiek ook niet een enorm veel voorkomend gebeuren. Dat de beste man of vrouw dan inzoomt op het psychische lijkt me heel gezond. Ja, hij mist een mogelijk spoor.
Tegelijkertijd missen jullie imho ook een mogelijk spoor als je blind gaat staren op fysiek. Het is duidelijk dat zoon helaas al psychische klachten heeft. Voor het meest acute is het daarbij even minder belangrijk waar de oorzaak ligt, maar is goede ondersteuning belangrijker. Stap 2 is dan uitpluizen wat waar precies ligt, wat gevolg is, wat oorzaak en wat wellicht vermenging. Belangrijkste nu is goede zorg. Er speelt duidelijk op beide gebieden zich klachten af. Goede zorg kijkt naar beiden. Het is voor nu even niet zo van belang of zijn psychische klachten voortkomen uit het fysieke, belangrijker is dat hij daarin aan het wegzakken is en dus hulp om weer uit te komen nodig heeft.
En eigenlijk is dubbelspoors hier nog beperkend. Idealiter wordt er naast psychische ondersteuning en medische ondersteuning ook voedingsondersteuning ingezet. Helaas is het zoeken naar een speld in een hooiberg om een dietiste te vinden die zich genoeg gespecialiseerd heeft in voeding, dreigende ondervoeding (zeg NIET dat het speelt, maar kan opletpunt in de toekomst worden) en onderliggende problematiek. Kan een wereld van verschil maken. Niet alleen het eerder genoemde leren hoe en wat je wel of niet eet direct invloed heeft op wat je fysiek ervaart (waarvan kennis bij artsen slecht is) maar ook hoe je dat kunt gaan gebruiken in eigen voordeel. Welke voedingsmiddelen beter passen bij bepaalde klachten, welke eetpatronen etc. etc. Samen actief bezig zijn met voeding.
Komt er namelijk op voedingsgebied geen adequate aanpak, dan zal het lijf over gaan op noodfunctionering. Loopt voor nu ongetwijfeld nog wel even los, maar het kan sneller gebeuren dan je soms zelf voor mogelijk houdt. Maar lang genoeg -om welke reden dan ook- niet genoeg voedingstoffen binnen krijgen zorgt er voor dat er enge dingen gebeuren in het brein. Geen zin meer in eten, geen trek meer, nergens zin meer in, noem het maar op. zelf heb ik het meegemaakt door langdurige ondervoeding veroorzaakt door een syndroom wat ik heb. Op zijn diepst heb ik iets doorgehad, maar slechts een topje. Pas uit het diepste dal werd het me duidelijk hoe zwaar mijn lijf en brein in de greep van ondervoeding waren geraakt, hoe bizarre invloed dat heeft en hoe vroeg dat al is begonnen achteraf bekeken. De overeenkomsten met een vriendin uit de tijd toen zijn anorexia had waren kippenvelgevend zo eng. Ik had dan geen psychische eetstoornis en "maar" een fysieke eetstoornis, maar de effecten op mijn brein werden op termijn vergelijkbaar eng.
Voor jezelf; wees niet bang ook hulp in te schakelen. Al is het alleen al voor die vraag hoe je hem wel of niet moet benaderen. Ergens mogen luchten over schuldgevoelens als je hem probeert te helpen maar dat met tough love doet. Iets waar je overigens overwogen in klinkt. Er moet een balans blijven inderdaad. Teveel is niet goed, te weinig ook niet. En hoe lastig ook; jij kunt als moeder maar zo veel doen. De rest is aan hem. Hoe lastig ook. Gun jezelf ook hulp en ondersteuning als je dat lastig vindt.
Hij mist ook een hoop leuke dingen waar hij normaalgesproken energie van krijgt. Raakt zelfs een beetje in een isolement. Niet dat mensen niet naar hem vragen maar hij verliest zelf ook interesse in de dingen om hem heen, want hij is alleen bezig met de dag door te komen, en heeft voor dingen daarnaast geen energie.
Heb maar even een bold gebruikt, want dit is een van de dingen die er voor mij uitspringen. Samen met de angstaanval die je tussen neus en lippen door in de openingspost vermeldt. Dat zijn echt dingen waar hij wat mee moet. Stel; zijn klachten hebben 100% een fysieke oorzaak. Dan nóg zal hij met die psychische klachten aan de slag moeten. Doet hij dat niet, dan is het vroeg of laat wegzakken van kwaad naar erger. En daarin overstijgt psychische last dan toch fysieke uiteindelijk.
Lichaam en geest zijn erg met elkaar verbonden. Is de een niet in balans, dan ervaart de ander het ook. Een aantal dingen die je opnoemt zijn duidelijk problemen waarbij hij psychische ondersteuning kan gebruiken en imho broodnodig heeft. Je noemde zelf al een vicieuze cirkel, maar dat kan hier helaas ook ontstaan. Ja, ook als er ooit iets begon met 100% fysiek. Ook juist dan. Heel praktisch kan bij dergelijke ondersteuning aan de slag gegaan worden met die angst, met dat verminderen van zin, levenslust etc. Maar denk bijv. ook aan ondersteuning in hoe je gesprekken kunt voeren met bijv. een huisarts. En ook, leren welke enorme invloed de geest heeft op het fysieke.
Klachten als misselijkheid, darmklachten en noem het maar op, zijn klachten die een oorsprong kunnen hebben in het psychische. Dat daar aan gedacht wordt is dus niet zó gek. Idealiter pak je het dan dubbelspoors op door fysiek uit te sluiten of aan te tonen en psychische ondersteuning te bieden. Dat is helaas nog niet echt gebeurd of in veel belangrijkere mate; voor jullie gevoel niet. Bespreek dat gevoel, waar komt dat vandaan, welke verwachtingen zijn er richting ha etc. etc.
Het kan helpen om tot het moment van in gang komen van beide trajecten, in te lezen in wat het brein zoal kan doen met het lijf. Zo kun je -totaal onbewust- met allerlei gedachten jezelf strontmisselijk maken. Spugen als een ware excorsist als je alleen al iets ruikt, zonder ook maar enige fysieke somatiek. Ook hier is het weer niet zwart-wit maar veel vaker grijzen. Ook bij fysieke problematiek kan, en speelt vaak, het psychische een belangrijke rol. Bewustwording daarvan is een enorm groot goed. Leren waarom het lijf reageert zoals het doet, hoe je het kunt interpreteren en soms helemaal verkeerd interpreteren etc. etc. Maar ook leren hoe fysieke zaken werken. Zo kun je door bepaalde (niet)-eetpatronen misselijkheid, spugen, darmproblemen etc. in de hand werken. Doe je onbewust veelal, want voelt korte termijn als juiste keuze. Maar denk ook bijv. aan heel praktisch bezig zijn zoals bijv. het in gaan zetten van nieuwe "energiegevers" die niet meteen vol gas vergen -en dus even te pittig zijn-, maar wél haalbaar zijn.
Natuurlijk, een dubbelspoorse aanpak had bepaald niet verkeerd geweest. Anderzijds; ha krijgt iemand voor zich die eerder die ochtend een paniekaanval heeft gehad. Die komen ook niet uit de lucht vallen en zijn in een beginperiode van fysieke problematiek ook niet een enorm veel voorkomend gebeuren. Dat de beste man of vrouw dan inzoomt op het psychische lijkt me heel gezond. Ja, hij mist een mogelijk spoor.
Tegelijkertijd missen jullie imho ook een mogelijk spoor als je blind gaat staren op fysiek. Het is duidelijk dat zoon helaas al psychische klachten heeft. Voor het meest acute is het daarbij even minder belangrijk waar de oorzaak ligt, maar is goede ondersteuning belangrijker. Stap 2 is dan uitpluizen wat waar precies ligt, wat gevolg is, wat oorzaak en wat wellicht vermenging. Belangrijkste nu is goede zorg. Er speelt duidelijk op beide gebieden zich klachten af. Goede zorg kijkt naar beiden. Het is voor nu even niet zo van belang of zijn psychische klachten voortkomen uit het fysieke, belangrijker is dat hij daarin aan het wegzakken is en dus hulp om weer uit te komen nodig heeft.
En eigenlijk is dubbelspoors hier nog beperkend. Idealiter wordt er naast psychische ondersteuning en medische ondersteuning ook voedingsondersteuning ingezet. Helaas is het zoeken naar een speld in een hooiberg om een dietiste te vinden die zich genoeg gespecialiseerd heeft in voeding, dreigende ondervoeding (zeg NIET dat het speelt, maar kan opletpunt in de toekomst worden) en onderliggende problematiek. Kan een wereld van verschil maken. Niet alleen het eerder genoemde leren hoe en wat je wel of niet eet direct invloed heeft op wat je fysiek ervaart (waarvan kennis bij artsen slecht is) maar ook hoe je dat kunt gaan gebruiken in eigen voordeel. Welke voedingsmiddelen beter passen bij bepaalde klachten, welke eetpatronen etc. etc. Samen actief bezig zijn met voeding.
Komt er namelijk op voedingsgebied geen adequate aanpak, dan zal het lijf over gaan op noodfunctionering. Loopt voor nu ongetwijfeld nog wel even los, maar het kan sneller gebeuren dan je soms zelf voor mogelijk houdt. Maar lang genoeg -om welke reden dan ook- niet genoeg voedingstoffen binnen krijgen zorgt er voor dat er enge dingen gebeuren in het brein. Geen zin meer in eten, geen trek meer, nergens zin meer in, noem het maar op. zelf heb ik het meegemaakt door langdurige ondervoeding veroorzaakt door een syndroom wat ik heb. Op zijn diepst heb ik iets doorgehad, maar slechts een topje. Pas uit het diepste dal werd het me duidelijk hoe zwaar mijn lijf en brein in de greep van ondervoeding waren geraakt, hoe bizarre invloed dat heeft en hoe vroeg dat al is begonnen achteraf bekeken. De overeenkomsten met een vriendin uit de tijd toen zijn anorexia had waren kippenvelgevend zo eng. Ik had dan geen psychische eetstoornis en "maar" een fysieke eetstoornis, maar de effecten op mijn brein werden op termijn vergelijkbaar eng.
Voor jezelf; wees niet bang ook hulp in te schakelen. Al is het alleen al voor die vraag hoe je hem wel of niet moet benaderen. Ergens mogen luchten over schuldgevoelens als je hem probeert te helpen maar dat met tough love doet. Iets waar je overigens overwogen in klinkt. Er moet een balans blijven inderdaad. Teveel is niet goed, te weinig ook niet. En hoe lastig ook; jij kunt als moeder maar zo veel doen. De rest is aan hem. Hoe lastig ook. Gun jezelf ook hulp en ondersteuning als je dat lastig vindt.
when you wish upon a star...
zaterdag 29 december 2012 om 15:31
Prima dat je iets lichamelijk wilt uitsluiten, maar waarom zou het niet psychisch zijn? Ik lees bijna allemaal psychisch dingen: slecht slapen, piekeren, nergens toe komen, geen eetlust, s' ochtends erger dan 's avonds, een paniek aanval, zelfs de klachten van misselijkheid kunnen veroorzaakt worden door psychische klachten. Het lijkt me prima dat je iets lichamelijk uit wilt sluiten, maar ik snap je volledig afwijzing en weerstand tegen iets psychisch niet zo goed, eigenlijk.
Eens met pixiedust, eigenlijk, die zegt het altijd wat mooier allemaal.
En die opmerkingen die hier gemaakt worden over een professional die zich niet kan verdedigen hier, vind ik beneden alle peil.
Eens met pixiedust, eigenlijk, die zegt het altijd wat mooier allemaal.
En die opmerkingen die hier gemaakt worden over een professional die zich niet kan verdedigen hier, vind ik beneden alle peil.
